Filant r opi e: De ni eu we g ener at i e g e vers...‘Mijn ink omen ver dubb el d e, m a ar g eluk...

28-11-2018 Filantropie: De nieuwe generatie gevers

https://fd.nl/fd-persoonlijk/1278682/filantropie-de-nieuwe-generatie-gevers 1/20

5 uur

H

Thomas de Heide, Hilda Bouma

P E R S O O N L I J K

Filantropie: De nieuwe generatie gevers

Martijn Kaag geeft zijn vermogen weget was eind 2015. Thuis in Rotterdam liep Kaag door de huiskamer. In zijn

armen lag Lauren, zijn pasgeboren dochter. Hij keek haar aan, maar was met

zijn gedachten ergens anders. Er liep een aanbesteding en hij moest een

arbeidsconflict oplossen. ‘Ik deed niets anders dan werken’, zegt hij nu, ‘en vroeg me

af wat voor vader ik wilde zijn.’ Nog diezelfde avond gooide Kaag het roer om.

Hij belde zijn adviseur en deelde hem mee dat hij zijn bedrijf wilde verkopen. Zo kon

hij meer tijd aan zijn gezin besteden. En als hij het geld een beetje slim investeerde,

was hij op zijn 36ste financieel onafhankelijk, en zijn nageslacht ook. Wie wil dat nu

niet?

Maar toen Kaag en zijn vrouw er langer over nadachten, vroegen ze zich af of zij en

hun kinderen en kleinkinderen wel zoveel gelukkiger werden van veel geld. Ze

besloten iets te doen wat wél gelukkig maakt: de wereld een beetje beter achterlaten

door geld te doneren.

Zes gevers onder de vijftig vertellen over hun drijfveren om te schenken.De een heeft een stichting, de ander verkocht zijn bedrijf en investeert

om nóg meer weg te kunnen geven. Een offer vinden ze het niet: ‘Ikbehoor nog altijd tot de rijkste vier procent van de wereld.’

Martijn Kaag (38)

https://fd.nl/auteur/thomas-de-heide

https://fd.nl/auteur/hilda-bouma

https://fd.nl/persoonlijk

https://fd.nl/tag/Persoonlijk



Verkocht zijn bedrijf, inlogspecialist Connectis, voor €15 mln. Kaag en zijn vrouw,Cora, doneren hun vermogen en investeren in groene fondsen.

Geld aan anderen geven, ben je wel goed wijs? Vooral oudere mensen in zijn omgeving

reageerden verbaasd. ‘Het druiste in tegen hun intuïtie’, verklaart hij. ‘Ze zagen de

urgentie minder, maar we maken de wereld onherstelbaar kapot als we de komende

decennia op dezelfde voet doorleven.’ Voordat Kaag en zijn vrouw die ingrijpende

beslissing namen dacht hij al enige tijd na over het begrip geluk in zijn leven. ‘Ik zag

mijn inkomen steeds verdubbelen en mijn uitgaven even hard meestijgen. Extra

levensgeluk kreeg ik er niet van; je went eraan.’

Bodemloze putDe filantropie opende een compleet nieuwe wereld voor hem. ‘Ik heb er een netwerk

bij gekregen.’ Daarbij doelt hij op de economen, hoogleraren en wiskundigen die

zakelijk én empathisch naar doneren kijken. ‘Ze onderzoeken de effectiviteit van het

geld dat mensen weggeven; hoe heeft iedere gedoneerde euro maximaal effect?’

Die rationele blik past bij Kaag, die bedrijfskunde en financiële econometrie

studeerde en zaken graag analyseert. Hun werkwijze liet hem terugkomen op zijn

opvattingen over filantropie. ‘Ik dacht aanvankelijk dat je doneerde in een bodemloze

put zonder duidelijke resultaten.’ Gaandeweg realiseerde Kaag zich dat filantropie

‘niet gaat om het applaus of het goede gevoel, maar om het resultaat’.

De komende vijf jaar doneert Kaag 7,5 miljoen euro aan 2050 Foundation. Dit bedrag

is nu nog voor een groot deel geïnvesteerd in zijn voormalige bedrijf en zal, zo is de

verwachting, in 2025 zijn uitgegroeid tot een vermogen van ‘30 tot 100 miljoen euro’.

Ondertussen onderzoekt Kaag samen met universiteiten hoe hij met zijn vermogen

het grootste resultaat kan boeken. ‘Tot die tijd oefenen we met doneren.’ Zo steekt het

echtpaar geld in onder meer de nog te lanceren voedselapp van Evocco. ‘Die toont je

straks bij ieder product in de supermarkt wat je CO₂-voetafdruk is. Als mensen

daardoor minder of geen vlees eten, betekent dat een enorme verlaging van

broeikasgasuitstoot. Dan hebben we in één klap een van de grootste

klimaatuitdagingen opgelost.’

‘Mijn inkomen verdubbelde, maar geluk kreeg ik er niet bij’Hun dochter en eventuele toekomstige kinderen zullen bij het overlijden van hun

ouders niet bijzonder vermogend worden. ‘Een huis kopen lukt, maar verder zal er



gewoon gewerkt moeten worden. De erfenis die wij willen nalaten is de mogelijkheid

met ons vermogen altruïstisch te zijn.’

Mochten ze hun plannen willen bijstellen om het geld aan eigen genot te besteden,

dan zal dat niet gaan. ‘Alles wat eenmaal in de stichting zit mag er niet meer uit

worden uitgehaald voor andere zaken.’ Dat is maar goed ook, meent hij. ‘Hoe langer je

over zo’n groot vermogen beschikt, des te lastiger het wordt er afstand van te doen.’

Kellie Liket geeft loon en tijd‘Wij zijn niet bijzonderder dan anderen op aarde en onze rijkdom is louter geluk.’

Liket kijkt nuchter naar haar levensomstandigheden en die van haar medelanders.

Door de mazzel geboren te worden in een welvarend land en daar op te groeien zonder

traumatische gebeurtenissen, hebben we een niet meer in te halen voorsprong op

iemand uit, zeg, Nepal. ‘Een moeder in een sloppenwijk kan daar net zo getalenteerd

zijn als ik, maar eindigt lang niet zo rijk en welvarend.’

Kellie Liket (32)



Geeft minstens tien procent van haar inkomen weg. Als oprichter en directeur vanEffective Giving helpt ze filantropen om met iedere gedoneerde euro zo veelmogelijk welzijn te realiseren.

Die constatering in haar studententijd stond aan de basis van Likets besluit een deel

van haar inkomen weg te geven en daarmee anderen betere kansen te geven. De echte

eyeopener kwam in het Indiase Bangalore, waar de net afgestudeerde econoom werkte

aan een project met microkrediet en wetenschappelijke evaluaties las over deze

manier van financiering.

Die maakten haar duidelijk dat gemiddeld genomen het welzijn van de gebruikers niet

méér stijgt dan dat van de mensen die geen microfinanciering krijgen. ‘Dat was in

strijd met wat ik graag wilde geloven.’

HolbewonersbreinMensen volgen bij het doneren hun intuïtie, legt Liket uit, en geven aan zaken

waarvan ze denken of hopen dat die een positief effect hebben, ook al tonen de feiten

anders aan. Dat komt doordat we nog een holbewonersbrein hebben wat doneren

betreft, concludeert ze. ‘Zo voelen we ons niet heldhaftiger als we meer mensen

helpen.’ Ze noemt als voorbeeld een brandend huis. ‘Wil je met dezelfde moeite liever

een of honderd kinderen uit die woning redden? Iedereen zegt honderd, maar in de

praktijk kiezen we telkens voor dat ene kind.’

Het zette Likets wereld op zijn kop. Ze besloot op het onderwerp te promoveren. Ook

sloot ze zich aan bij Giving What We Can, een beweging waarvan deelnemers de

gelofte doen een tiende van hun salaris te doneren aan effectieve goede doelen. ‘Dat

geeft me rust. Als er een rem ontbreekt op het weg te geven bedrag zou ik bij elke

cappuccino die ik bestel denken: daar gaat weer een vaccin.’

Het geld dat ze dit jaar geeft gaat voor het grootste deel naar ‘effectief-

altruïsmefondsen’, gericht op onder meer armoedebestrijding en klimaatverandering.

Volgens Liket behalen haar gedoneerde euro’s op die manier het grootste resultaat.

Dus geen geld naar Natuurmonumenten om nieuwe bankjes in natuurgebieden te

plaatsen, wél bijdragen om de wereldbevolking over te laten stappen op een

plantaardig dieet.

‘Wij zijn niet bijzonderder, onze rijkdom is louter geluk’Liket schenkt dit jaar tienduizend euro. Haar man, Thomas, directeur van

potplantenkwekerij Bunnik Plants, doneert ook minimaal tien procent van zijn



inkomen. Ze beseffen dat ze hun geld deels anders besteden dan vrienden. Die

verbouwen hun huis of gaan nog een keer op vakantie.

Maar haar gezin komt niets te kort, verzekert ze, en omdat ze sinds haar studietijd al

een deel van haar inkomen weggeeft, merkt ze er weinig van. Volgens Liket verdient

haar geefgedrag geen applaus. ‘Ik vind het een voorrecht, geen offer. Ik behoor nog

altijd tot de rijkste 4 procent van de wereldbevolking en verdien 28 keer meer dan de

gemiddelde persoon op aarde.’

Liket beseft dat ze veel meer goed kan doen met haar werkzame uren dan ze nu vanuit

loon doet. ‘Als ik één zeer vermogende persoon weet te overtuigen dat intuïtief geven

een slecht idee is, kunnen daar misschien miljoenen kinderlevens mee gered worden.’

Soms lukt dat haar niet. ‘Dan zit ik op het einde van de dag huilend op de fiets naar

huis. Eén vraag laat me niet los: was het iemand anders wel gelukt?’

Peter de Koning geeft zijn spaargeld wegZonder ooit één voet op de Filipijnen te hebben gezet, besloot Peter de Koning vorig

jaar een stuk heilig tropisch regenwoud op het eiland Mindanao aan te schaffen. Op

crowdfundingplatform Heroes & Friends las hij over de wens van de inheemse

bevolking het bos te behouden waarin ze wonen. Na een Skype-gesprek met de

stamleider leegde hij zijn spaarrekening en schonk het volledige bedrag, 8500 euro,

aan hem en diens Higaonon-stam.

‘Alleen al vanuit cultureel perspectief is het bos van onschatbare waarde’, vertelt De

Koning over zijn beslissing. ‘Het gebied herbergt de huizen van hun voorouders en de

stamleden hebben rituelen die gebonden zijn aan het bos. Als we het bos niet

beschermen, is dat het einde van hun cultuur.’

Peter de Koning (25)



Kocht vijftig hectare regenwoud om op de Filipijnen een stam te beschermen tegenhoutkap of de aanleg van palmolieplantages. Later kwam daar via eencrowdfundingactie vijftig hectare bij.

Na een reorganisatie bij baggeraar Boskalis kwam De Koning, die civiele techniek

gestudeerd heeft, in 2016 thuis te zitten. Het ontslag zette hem aan het denken: wat

vond hij nu echt belangrijk? ‘Hoe langer ik thuiszat, hoe duidelijker het me werd dat

mijn waarden ver af stonden van het werk dat ik deed. Ik miste het sociale aspect.

Duurzaamheid bijvoorbeeld kreeg vaak alleen aandacht door opgelegde regels, niet

vanuit een intrinsieke bedrijfsgedachte.’

Zijn vrienden, die investeerden in bitcoins en dure auto’s, bewogen hem ertoe als

tegenreactie geld weg te geven. ‘Als je ergens geld in steekt, hoeft dat niet direct in

jezelf te zijn of extra euro’s op te leveren. Het kan zich ook anders uitbetalen, in geluk,

bescherming of natuurbehoud.’

Businessplan voor de stamTegenwoordig werkt De Koning als zzp’er en geeft hij persoonlijkheidstrainingen in de

natuur. Die sessies laten mensen volgens hem op een andere manier naar zichzelf

kijken en leggen kwaliteiten bloot waarvan ze het bestaan niet wisten. Ook blijft hij

betrokken bij ‘zijn’ stam. Zo heeft hij tweewekelijks contact en geeft hij advies bij het

maken van een businessplan.

De inheemse bevolking wil een ecologische boerderij starten waarvan het gewas deels

in de jungle kan groeien. Op die manier kan de stam in zijn eigen levensonderhoud

voorzien met respect voor de natuur. Geregeld stuurt hij hun verwachtingen bij. ‘Ik

ben natuurlijk geen onuitputtelijke geldkraan en je komt niet tot echte veranderingen

als je alleen geld overmaakt en de bevolking dingen oplegt. Het werkt alleen als ze,

met jouw hulp, ook zelf aan de slag gaan.’

Plan is wederom een crowdfundingactie op te zetten, net als bij de aanschaf van de

vijftig hectare extra bos. ‘Een deel van de mensen die mij destijds steunden wil

maandelijks een bedrag overmaken. Ze vliegen veel voor hun werk en willen dat zo

compenseren.’

Dat mensen hem hun geld toevertrouwen komt volgens De Koning doordat zijn

projecten persoonlijk en eenvoudig zijn. ‘Dat spreekt mensen aan. Ze hebben mij ook

beter leren kennen door een onlinedocumentaire die ik in het bos maakte.’

‘Als we het bos niet beschermen, is dat het einde van hun cultuur’



OnderzoeksreisHet geld dat De Koning overhoudt aan zijn werkzaamheden zet hij op een

spaarrekening. Inmiddels staat daar weer een paar duizend euro op. Eén ding staat

vast: hij gaat het geld opnieuw weggeven. Ook heeft hij een gedoneerd startkapitaal

van ‘enkele tienduizenden euro’s’ achter de hand. Naar welk natuurproject dat gaat,

weet hij nog niet. ‘Ik ga over een paar weken op een zelf gefinancierde onderzoeksreis

naar de Amazone, Afrika of Indonesië. Daar wil ik een manier van natuurbescherming

bedenken die regenwoud wél beschermt.’

Ondanks maatregelen verdwijnt er nu, mede door corruptie en illegale houtkap, nog

steeds bos, weet De Koning. ‘Wat ik doe voelt daardoor soms als een druppel op een

gloeiende plaat, maar daar sta ik niet te lang bij stil.’

Het sterkt hem dat hij als ‘doodgewone Drentenaar’ een stuk bos heeft kunnen kopen

en daarmee het voortbestaan van een stam garandeert . ‘Als het mij lukt, kunnen

anderen het ook. Iedereen kan een bijdrage leveren.’

Esther Vergeer heeft haar eigen stichtingStel je voor: een sporthal met dertig hoog-laagbedden voor dertig kinderen in een

rolstoel. Een hoop lol, een bonte avond, geen slaap, en vooral: geen ouders. ‘En dan zie

je dat een jongen die van zijn ouders nooit uit zijn rolstoel mag omdat dat gevaarlijk

is, zich op een luchtkussen gooit, gierend van de lach. Terwijl hij niet weet hoe hij

terug in zijn stoel moet komen.’

Vergeer vertelt vol enthousiasme over de tenniskampen die ze met haar stichting

organiseert. ‘Het is zó tof. Je ziet gewoon dat die kinderen een groei doormaken. In

drie dagen!’

Esther Vergeer (37)



Toen Esther Vergeer in een rolstoel belandde, kon ze tennissen op een club dichtbij.Dat gunt ze álle kinderen met een handicap, via haar foundation.

Veel ouders van een gehandicapt kind zijn heel beschermend, en dat is logisch. Maar

op de tennisclub moeten ze hun eigen schoenen veteren en hun eigen ballen rapen. Ze

leren hoe ze weer in hun rolstoel komen als ze eruit gevallen zijn. Ze leren wat ze wél

kunnen en waar ze hulp bij moeten vragen. ‘Vaardigheden waar ze hun hele leven wat

aan hebben. Dat gaat veel verder dan sporten.’

In 2004 had Esther Vergeer net haar tweede gouden medaille gewonnen in Athene. De

paralympische sport kreeg toen nog niet zoveel media-aandacht, maar toch werd

Vergeer veelvuldig gemaild en zelfs aangesproken op straat. Mijn kind heeft een

handicap en wil ook sporten, maar waar kan dat? Hoe vind je een trainer? Hoe kom je

aan een sportrolstoel?

Zelf had Vergeer het geluk gehad dat haar sportleraar van het revalidatiecentrum

toevallig bij haar in de buurt een tennisclubje oprichtte. Maar wie dat niet had, kon

nergens informatie vinden, ook toentertijd niet op internet. Ja, er was wel de Nebas, de

Nederlandse Bond voor Aangepast Sporten, maar ja, die moest je maar net kennen als

nieuwe gehandicapte. Vergeer: ‘Toen dacht ik: misschien kan ik tijdens een toernooi

een paar kinderen uitnodigen en tips en tricks geven. Zo is het begonnen, met twee

clinics per jaar.’

Het doel van de Esther Vergeer Foundation is ervoor zorgen dat gehandicapte

kinderen kunnen sporten bij gewone sportverenigingen, met een groepje samen. Zo’n

clubje bij elkaar krijgen én houden, kost veel persoonlijke aandacht. Verder is nodig:

een sportrolstoel (in bruikleen van de foundation), begeleiding van de trainer en het

toegankelijk maken van de vereniging. Al kost dat laatste vaak verrassend weinig, zegt

Vergeer: ‘Een extra slot op het halletje naar de wc’s is vaak al voldoende om de wc

rolstoelgeschikt te maken.’

Op zoek naar kinderenHet grootste probleem is gek genoeg gehandicapte kinderen met een sportwens te

vinden. Tot een paar jaar geleden stapte de Esther Vergeer Foundation naar de

speciale mytylscholen, maar sinds de rolstoelers les krijgen in het regulier onderwijs

en de privacywetten zijn aangescherpt, moet de stichting creatiever zijn. Dat betekent

bellen, bellen, bellen met alle scholen, fysiotherapeuten en revalidatiecentra in een

straal van dertig kilometer rond een tennisvereniging die openstaat voor



gehandicapten: ‘Kennen jullie kinderen met een handicap die kennis willen maken

met tennis? Laat ze inschrijven voor de open dag.’

Op dit moment heeft de EVF honderd kinderen aan het sporten op 25 verenigingen in

heel Nederland. In 2026 moeten dat er 500 zijn. En dan is er nog het plan het uit te

breiden naar andere sporten. Het gaat er niet om dat die kinderen gouden medailles

gaan halen, zoals Esther Vergeer. ‘Door wekelijks te sporten kom je steviger in je

schoenen te staan. Je wordt zelfredzamer, krijgt meer geloof in jezelf.’

Ze vertelt dat ze zelf altijd bij de eerste kick-off op de vereniging aanwezig is en soms

kinderen met knikkende knieën ziet binnenrollen. ‘En als ik dan een halfjaar later

terugkom om een toernooitje te doen, zie ik ineens dat een van die jongens gel in zijn

haar heeft en een stoere gast is geworden. Dat vind ik zo gaaf.’

Mathys van Abbe verbetert de geefcultuurMet technologie kun je goeddoen. In 2010 gaf ICT-ondernemer Mathys van Abbe zijn

product Tag the Love weg aan de inzamelingsactie Serious Request. Tag the Love is

een tool voor het bouwen van een slimme site waarmee je je doelgroep via sociale

media naar je toe kunt leiden. Vanaf dat jaar liep ruim 40 procent van de donaties, de

verzoeken om plaatjes te draaien en de bedankjes van Serious Request via dat

platform.

Mathys van Abbe (44)



Drie jaar wijdt techondernemer Mathys van Abbe zich nu aan Kinder. Wat begon alsde bouw van een nieuwe app veranderde in ‘de consumentenbond van de goededoelen’.

Van Abbe gaf zijn succesvolste product vervolgens aan veertig andere goede doelen,

zoals War Child, Oxfam en het Rode Kruis. Het bleek een ideaal middel om een

verhaal te vertellen en mensen aan je te binden, precies wat goede doelen doen. ‘Ik

ben in 2013 naar Nicaragua geweest met Wereldouders, om de vulkaan op te fietsen

om geld op te halen. Dan zie je van heel dichtbij wat er met het geld gebeurt dat je

hebt opgehaald.’

Toch begon er, hoe langer hij rondliep in de wereld van de fundraising, iets te knagen.

‘Bij alle goede doelen die ik hielp, vond ik dat ze een aantal dingen pertinent slecht

deden. Ze namen de donateurs niet genoeg mee in het verhaal, terwijl ze daarvoor wel

de technologie hadden. En ik zag dat ze verre van optimaal omgingen met het geld dat

ze kregen.’

Minstens zo belangrijk was zijn persoonlijke frustratie. Wil je een goed doel steunen,

dan moet je formulieren invullen en je voor langere tijd committeren. En als je

ervanaf wilt, blijft het goede doel je eindeloos bestoken. Dat leidt tot schuldgevoel.

Zelfs hij, de man die veertig goede doelen steunde met gratis technologie, voelde zich

altijd rot als hij nee zei.

Dat gevoel wilde hij althans bij anderen wegnemen. Met een appje waarmee je kunt

schenken aan een zelfgekozen project. Anoniem. Zo kan niemand je een schuldgevoel

aanpraten. De gebruiker beslist elke maand waar zijn geld naartoe gaat. Of niet.

De app Kinder (spreek uit op zijn Engels: ‘vriendelijker’) zou doneren gemakkelijker

en ook leuker gaan maken. Daardoor zou er in totaal meer geld beschikbaar komen.

Een jaartje werk, dacht hij in 2015. Maar toen ontmoette hij Kellie Liket (zie pagina

31), die hem vertelde dat de sector zelf allesbehalve effectief is. In de Verenigde Staten

zijn sommige goede doelen wel 90 procent van de tijd bezig met fondsenwerving.

Toen besloot Van Abbe de geefsector zélf op de schop te nemen. ‘Zodat je niet alleen

geld binnenhaalt door het organiseren van marathons of fietstochten in Nicaragua,

maar je de donateurs ook vertelt welk project ter plaatse het meeste resultaat boekt.

Nu halen de fondsen die het “aaibaarst” zijn, of het hardste schreeuwen, vaak het

meeste geld op. Maar dat hoeven niet de fondsen te zijn die het effectiefst zijn.’

Waakhond van donateurs



In het kantoor van Kinder werken nu 26 mensen. Een researchteam licht goede doelen

kritisch door op basis van 80 vragen. Er zijn nu 670 rapporten klaar. De ambitie is de

grootste onafhankelijke partij te worden met informatie over de geefsector. ‘De

waakhond van de donateurs’, noemt Van Abbe het. Sinds een paar weken is de widget

in de lucht met een pilot van twintig goede doelen. Het doel is in 2021

500.000 gebruikers te hebben, die 100 miljoen euro via Kinder doneren.

Sinds maart heeft hij zes ‘im- pactinvesteerders’ in Kinder. Voor die tijd betaalde hij

alles zelf, 300.000 euro ongeveer. Van Abbe denkt dat hij 75 procent van zijn tijd bezig

is met Kinder, ‘maar het voelt als 100’. Dat is nu zijn leven. ‘Als ondernemer wil ik

bezig zijn met iets wat mensen raakt. Mijn auto is in de prak gereden. Dan maar geen

auto, even niet nodig. Ik heb alles wat mijn hartje begeert.’

Dagmar Mekking gaf haar goede baan opZe zaten in de taxi naar huis, nadat haar dochter Sophie haar nek had gebroken. Het

was stil, iedereen was doodmoe. En toen zei Sophie, vijf jaar oud, vanaf de achterbank:

‘Mama, ik ben toch écht wel het gelukkigste kind op de wereld. Want ik ben met de

ambulance geweest, en nu mag ik met een taxi. De dokter was heel aardig, en ik heb

een cadeautje gekregen, en ik hoefde ook niet te blijven slapen in het ziekenhuis.’

Dagmar Mekking (48)



Dagmar Mekkings dochter heeft een zeldzame ziekte. Sinds twee jaar zet ze zichfulltime in voor een beter lot voor mensen met die ziekte.

Het was een wake-upcall voor Mekking. Als haar dochter, met haar nek in een klem,

ervoor koos de positieve dingen in haar leven te benoemen en daar kracht uit te

putten, moest zij dat als moeder ook kunnen. Sophie is geboren met osteogenesis

imperfecta (OI). In de eerste jaren van haar leven konden haar botten bij het minste of

geringste breken. De eerste jaren na de diagnose waren Mekking en haar man vooral

bezig met verwerken, aanpassen en overleven. Het werd tijd voor iets positiefs. Dat

was de geboorte van Care4BrittleBones.

De stichting is geen patiëntenvereniging, want die bestond al. ‘Die doen heel goed

werk. Ze zijn er voor lotgenotencontact, voor vandaag. Care4BrittleBones is voor een

beter morgen’, zegt Mekking. De stichting wil de kwaliteit van leven van patiënten met

OI verbeteren, via wetenschappelijk onderzoek. Dat Mekking deze taak in 2012 op zich

nam, voelde heel natuurlijk. Ze komt uit een familie van artsen, en ze werkte bij Shell

als verandermanager. ‘Ik ben opgegroeid met de gedachte dat ik de wereld iets beter

moet achterlaten dan ik haar aantrof.’

Van de zeldzame ziektes is OI een van de grotere, vertelt Mekking; in Nederland

worden per jaar gemiddeld tien tot vijftien kinderen met OI geboren. ‘Iemand zei mij

eens: “Je gaat er niet aan dood, zoals aan ALS.” Dat klopt, je overlijdt niet snel aan OI,

maar je hele leven pijn hebben, en nergens aan mee kunnen doen, terwijl je geestelijk

volkomen normaal bent?'

'De verhalen zijn hartverscheurend. Gelukkig hebben wij de kans bij

Care4BrittleBones om een onderzoek te leiden dat de fysieke en soms ook

psychosociale gevolgen van de ziekte verbetert. We willen een voorloper zijn, waar

hopelijk ook de 7000 andere zeldzame ziektes profijt van zullen hebben.’

Care4BrittleBones is nu actief in zestien landen. ‘Hoe kleiner de ziekte, hoe groter je

moet denken.’ De eerste paar jaar was er 100.000 euro per jaar beschikbaar. Maar op 1

januari 2017 zei Mekking haar baan bij Shell op om zich fulltime aan

Care4BrittleBones te wijden. Dat jaar kwam er 470.000 euro binnen.

‘Ik ben toch echt wel het gelukkigste kind op de wereld, zei mijndochter’Was dat een offer, om als kostwinner haar managementbaan op te geven? Mekking

noemt het niet zo. ‘Het was een persoonlijke keuze op basis van wat ik met mijn leven



wil. Nu krijg ik een maandsalaris volgens de Goede-Doelen-Nederland-richtlijn. Dat is

ongeveer een derde van mijn Shell-salaris.’

LevensvreugdeHet is de bedoeling dat Mekking zich minimaal drie jaar fulltime aan de stichting

wijdt. Wat er in 2020 gebeurt, weet ze nog niet. ‘Het geeft ongelooflijk veel voldoening

bezig te zijn met iets wat me zo na aan het hart ligt en zo voelbaar iets goeds toevoegt

aan de wereld.’

Wat ze materieel heeft ingeleverd, krijgt ze viervoudig terug in levensvreugde. Tegen al

die leeftijdgenoten die ervan dromen ‘ooit’ hun goedbetaalde corporate baan op te

geven en iets zinvols te gaan doen, zegt ze: ‘Live a life of no regrets. Iedereen rent

tegenwoordig rond in een hamsterwiel. Door zo’n bewuste keuze kun je veel onzin

negeren. Dat geeft een enorme rust.’

Fotografie: Manon van der Zwaal

Norbert van Berckel (Kenniscentrum Filantropie), Robert Boogaard (Jazi Foundation),Jacqueline Detiger (Beter Geven), Guus Loomans (Rabobank) en Iris ten Thije (ABN AmroMeesPierson) hielpen met zoeken naar kandidaten.

Lees meer in FD Persoonlijk, het weekend magazine van Het Financieele Dagblad over

mensen, cultuur, lifestyle, reizen, carrière en personal finance.

Met dank aan:

Door Thomas de Heide

Door Hilda Bouma

Meest gelezen

https://fd.nl/persoonlijk

https://fd.nl/auteur/thomas-de-heide

https://fd.nl/auteur/hilda-bouma



Miljoen banen vatbaarvoor 'verzzp'ing'

Filantropie: De nieuwegeneratie gevers

'Roadshow' Theresa Maykent een valse start

https://fd.nl/economie-politiek/1279600/miljoen-banen-vatbaar-voor-verzzp-ing

https://fd.nl/fd-persoonlijk/1278682/filantropie-de-nieuwe-generatie-gevers

https://fd.nl/economie-politiek/1279883/theresa-mays-roadshow-kent-een-valse-start

Filant r opi e: De ni eu we g ener at i e g e vers...‘Mijn ink omen ver dubb el d e, m a ar g eluk...

Documents

Transcript of Filant r opi e: De ni eu we g ener at i e g e vers...‘Mijn ink omen ver dubb el d e, m a ar g eluk...