eengoedgevoel.nl

1

www.eengoedgevowww.eengoedgevoel.nl

Als gedeelde smart halve smart is,dan is gedeelde vreugde tenminste dubbele vreugde.

Deel daarom uw goede gevoel!

Iedere dag een opbeurend,inspirerendof ontroerend verhaal...

eerste verhalen_300403 30-04-2003 19:20 Pagina 1

Een Goed Gevoel…

De plannen met www.eengoedgevoel.nlVoorlopig is de website een project dat door enthousiaste vrijwilligers en bezoekers wordt gerealiseerd. Door promotie van de uitgangspunten van deze site willen we duizenden bezoekers en tientallen ingezonden verhalen per dag bereiken. Er komt geen reclame op de site. Wel willen we graag een link op sites van commerciële bedrijven vragen om meer bezoekers te ge-nereren. Als er voldoende verhalen zijn dan overwegen we deze verhalen in boekvorm te publiceren. De opbrengsten van een eventueel te verschijnen boek gaan voor het grootste deel naar goede doelen. Hoe en wanneer dat gebeurt zullen wij via deze site en de mailberichten bekendmaken.

©2002

Een Goed Gevoel…Samengesteld door Jan Machiela,

Met dank aan talloze mensen die hun persoonlijke verhalen met ons en u wilden delen.

5

Inhoud

Een indrukwekkende rit… 7

Een merkwaardige vriend... 10

Zonder brandstof... 12

Wie goed doet… 14

Het lekkerste tot het laatst bewaard... 16

Ruimte voor vernieuwing… 18

Na 25 jaar smelt ze nog steeds voor me... 20

Het leven betaalt de prijs die je vraagt… 22

Wat zeg je eigenlijk met bloemen..? 25

De vangst van zijn leven... 28

Lees nog eens voor… 30

Laat zien hoe mooi je bent… 32

Zomaar een gesprek in de tram… 36

7

1

Een indrukwekkende rit…

Hoeveel mensen dromen er van een ritje in een bloed-mooie sportwagen, In mijn geval een Ferrari? Het zijn er veel. Groot en klein, jong en oud. Er is een oud engels gezegde dat zegt: ‘the only difference between a man and a boy is the size of their toy’. Oftewel; het enige verschil tussen jongetjes en mannen is de afmeting van hun speel-goed.

Mijn droomrit werd werkelijkheid toen ik een jaar of twin-tig was. Ik sliep met mijn vriendin in het toenmalige Crest Hotel in Antwerpen. ‘s Morgens na het ontbijt liepen we naar buiten om een frisse neus te halen. We kwamen niet ver. Dat lag niet aan de oogverblindende rode Ferrari 308 GTS (je weet wel, zo een als Magnum had), maar aan mij. Ik stond als aan de grond genageld. Zo onder de indruk. Toen ik de eigenaar zijn auto zag openen, raapte ik al mijn moed bij elkaar en stelde dè vraag: ‘Mag ik alstublieft een stukje meerijden?’ Ondanks zijn beperkte tijd reed hij een klein rondje met me. Of het leek een klein rondje omdat alles zo snel en snel voorbij ging. Toen ik uitstapte en hem bedankte zei hij:’ Er is één probleem, wie ooit in een Fer-rari heeft gereden, heeft de wens er één te bezitten’.

Het begon met miniatuurauto’s. Van zo’n vier tot wel zestig centimater lang. Oude- en nieuwe modellen. Kasten vol met schaalmodellen, boeken, video’s. Evenementen en shows bezoeken en uiteindelijk… op mijn zesendertig-

8

ste een echte! Een rode! Mijn eigen Ferrari. Een 348 TB. Nul tot honderd in 5,8 seconden en een topsnelheid van 295 kilometer per uur. Een jongensdroom die werkeli-jkheid is geworden. Nu kreeg ik met regelmaat de vraag of ik een rondje met iemand wilde rijden. Als dat oprecht en enthousiast werd gevraagd dan deed ik dat met plezier. En telkens als mijn opgewonden passagiers uitstapten, zei ik met een grote grijns: ‘je hebt een probleem…’

Op een dag kwam Marion, moeder van een jongetje dat bij mijn zoontje op school zat, met de bekende vraag.Ze vroeg het echter niet voor zichzelf, maar voor Deniz, een doodziek jongetje van dezelfde leeftijd als mijn zoon. Bij Deniz was voor de tweede keer een tumor in zijn hersenen ontdekt en deze keer zou hij het niet overleven. De tumor drukte tegen een bepaald deel van zijn hersenen met als gevolg dat hij nauwelijks tot geen vast voedsel kon bin-nenhouden. Hij zou zeker sterven aan zijn ziekte, maar waarschijnlijk ook uithongeren. Deniz, zo vertelde Marion, had nog wel een aantal passies. Zo was hij helemaal weg van voetbal en Feijenoord in het bijzonder. Ook wilde hij graag naar Turkije, het geboorteland van zijn ouders, om zowel het land, als zijn opa en oma te zien. En… hij was gek op snelle auto’s, Ferrari in het bijzonder.

De vrienden van Deniz zijn voetbalclub hadden een bijzon-dere avond voor hen georganiseerd, enkele dagen voor zijn vakantie naar Turkije. Tijdens die avond zou hij van iedereen een cadeautje krijgen en ik mocht hem van huis naar het clubgebouw brengen. Met gemengde gevoelens reed ik die bewuste avond naar zijn ouderlijk huis Blij dat ik dit voor hem kon doen, maar ook bang om alleen te zijn met een kind dat binnenkort gaat sterven.Toen ik aan kwam rijden stond Deniz al klaar en liepen zijn

9

ouders, broertje en zusje mee naar de auto. Stevig in de gordels, een kussentje onder dekont (een Fer-rari is heeeel laag) en daar gingen we.Ik wilde hem wat gaan vertellen over de auto, maar tot mijn eigen verbazing vroeg ik hem:’ Jij bent erg ziek hé jongen?’ Deniz keek met een verdrietige glimlach en an-twoorde bevestigend. ‘Hoe gaat het nu verder?’ vroeg ik zonder nadenken. ‘De dokter zegt dat ik mezelf beter moet maken’ zei Deniz. ‘door mijn eten binnen te houden’, maakte hij de zin af.Het was een tijdje stil. Op het motorgeluid en de regen na. We praatten nog wat over auto’s, voetbal en school en kwamen een kwartier later dan afgesproken bij het club-huis aan. Ouders, kinderen en begeleiders stonden ons al op te wachten. Ik ben gebleven en was onder de indruk van alle aandacht en liefde die de kleine Deniz kregg. En hij genoot er zichtbaar van!

Deniz is een paar dagen later op vakantie gegaan naar Turkije. Hij heeft zijn opa en oma voor de laatste keer gezien en afscheid genomen van het land waar hij van droomde. Ik heb hem na zijn vakantie opgezocht en hij gaf me het gevoel dat hij het zo goed vond.

Niet lang daarna is Deniz overleden.

De drukte tijdens de condoleance was enorm. Ik stond in de rij om zijn familie sterkte te wensen en ik had ook iets voor Deniz bij me. Een schaalmodel van mijn Ferrari voor deze kleine jongen. Ik heb de auto op de kist gezet, naast de foto en het shirt van Feijenoord. Deniz kon zichzelf niet beter maken. Hij wist niet hoe.Maar hij heeft me wel iets belangrijks geleerd. Hoe het ook met me gaat, wat er ook met me gebeurt, ik kan het zelf

10

2

Een merkwaardige vriend...

Het zal nu zo’n drieënentwintig jaar geleden zijn dat ik van een collega een merkwaardige uitspraak hoorde. We hadden het over vriendschappen en hij vertelde mij dat zijn maag zijn beste vriend was. Op mijn vraag hoe hij dit bedoelde gaf hij het volgende antwoord: “ Ik heb een af-wijking aan mijn maag en sinds ik hem te vriend hou kan ik er mee leven, we houden rekening met elkaar”. Ik heb hier diep over nagedacht en ben tot de conclusie gekomen dat dit ook voor mij werkt. Allereerst heb ik een definitie van vriendschap opgesteld: vriendschap is gebaseerd op onderling respect en verbondenheid. Als je een vriend, of vriendin, respecteert en met of bij hem betrokken bent hou je rekening met hem en hij met jou.

Pas jaren later zou ik dit aan den lijve ondervinden. Wat was namelijk het geval? Blijkbaar is mijn rug een zwakke plek in mijn gestel waardoor ik met regelmaat geconfron-teerd word met rugpijn. Al snel werd mij duidelijk dat dit toenam naarmate er sprake was van oververmoeidheid, overbelasting en stress. Ook werd mij duidelijk dat ik juist op die momenten geen rekening hield met mijn rug, met alle nare consequenties van dien.

Toen schoot me het verhaal van mijn vriend weer te binnen en kwam ik tot de conclusie en de ondervinding dat wan-neer ik rekening hield met mijn rug, en die ik beschouw als mijn vriend, hij ook vriendelijker begon te doen voor mij.

11

Voel ik mij ontspannen en rustig dan zijn de rugproblemen een stuk minder en zit ik lekker in mijn vel, ik heb dan het gevoel dat mijn rug ook rekening houdt met mij.

Natuurlijk gebruik ik van tijd tot tijd wel eens medicijnen om acute klachten te bestrijden (gevolg bestrijding) maar de oorzaak kan volgens mij enkel weggenomen worden door bovenstaande filosofie. Wellicht dat bij ander mensen de mechanische problemen zo erg zijn dat ze hier geen baat (meer) bij hebben. Het helpt wel bij diverse mensen die regelmatig terugkerende rug- of hartklachten of mi-graine hebben zo heb ik in de praktijk ervaren. Probeer het maar eens, je zult zien dat het werkt.

12

3

Zonder brandstof...

Het regende die dag pijpestelen. Mijn auto stond voor een grote onderhoudsbeurt bij de garage en zoals altijd had ik de beschikking over een leenauto. Een Suzuki Alto dit-maal. Klein en wendbaar als deze was stuurde ik hem be-hendig over de verlaten binnenwegen tussen mijn woon-plaats en mijn werk. Ondanks het weer had ik een goede bui en liet mijn gedachten de vrije loop. Zoals gebruikelijk was ook deze rit weer een rustpunt na een drukke dag. Mijn prettige gemoedstoestand werd ruw verstoord toen de auto ineens begon te pruttelen. Tot mijn grote woede zag ik dat de benzinemeter helemaal in het rood stond. Geen brandstof dus. Logisch dat het Altootje niet meer vooruit te branden was. Ik kon de garagehouder wel zijn nek omdraaien. Vloekend en tierend liet ik de auto he-lemaal uitrijden tot ik in de berm bij een weiland op enige afstand van een boerderij tot stilstand kwam.

In deze tijd van moderne communicatie is het mobieltje het uitgelezen instrument om hulp in te schakelen. Tot overmaat van ramp bleek de batterij helemaal leeg te zijn en kon ik hierop geen beroep doen. Er reste mij niets an-ders dan aan te bellen bij de boerderij. Door de stomende regen baande ik mij een weg naar het karakteristieke, met riet bedekte, boerderijtje. Nadat ik aangebeld had werd de deur geopend door een oude man, waarschijnlijk de boer. Hij nam de pijp uit zijn mond en vroeg waarmee ik hem van dienst kon zijn. Ik vertelde hem mijn verhaal en ter-

13

wijl ik hiermee bezig was, gebaarde hij mij hem te volgen naar de schuur.

In de schuur aangekomen pakte hij een jerrycan met ben-zine. Hij overhandigde mij de jerrycan en zei dat ik hier-mee wel verder kon tot de eerste benzinepomp. Ik liep terug naar de auto en vulde de tank met een kleine ho-eveelheid benzine. Toen ik de jerrycan weer teruggaf aan de boer, vroeg ik hoeveel ik hem verschuldigd was. ‘Niets’, zei hij. ‘Als U mij tenminste belooft ooit iets goeds te doen voor iemand anders en hem om dezelfde beloning vraagt. Dan komt er ooit een dag dat het weer bij mij terugkomt en dat ik geholpen wordt’.

Met deze opmerking in mijn hoofd stapte ik opgetogen de auto weer in. De woede ten opzichte van de garagehouder was ineens verdwenen. Mijn goede humeur was weer ter-ug. Ik realiseerde mij dat de garagehouder zich waarschi-jnlijk niet eens gerealiseerd had dat er geen brandstof genoeg in de auto zat. Sterker nog: ‘Ik ben hem tot op de dag van vandaag dankbaar dat ik, mede dankzij hem. in contact gekomen ben met die boer die mij iets waardevols heeft meegegeven….

….Overigens stond ik enige kilometers verderop weer stil. In al mijn bescheidenheid had ik te weinig brandstof in de tank gegooid. Ik liet de auto uitrollen, zette hem wederom in de berm, stapte uit en al fluitend baande ik mij een weg door de regen de benzinepomp.

Mijn dag kon immers niet meer stuk.

14

4

Wie goed doet…

Als jochie woonde ik met mijn ouders in een klein huisje met naast ons een man alleen die niemand tot last was.Een stoere zeeman, voor niets en niemand bang en regel-matig maanden op zee. In de manden dat hij op zee zat zorgden mijn ouders voor zijn huisje.

In het najaar van ‘44 overleed mijn vader. De daaropvol-gende decembermaand, de oorlogswinter, hadden wij het slecht. Van cadeaus en lekkers kon geen sprake zijn en een vetpot was het zeker niet. Sinterklaas? Nee, die kwam niet. Dat wist ik zeker, wel zongen wij liedjes bij smeulend linoleum in de kolenkachel.

Onverwachts een gebonk op deur! ‘SINTERKLAAS’, riep ik waanzinnig van vreugde! In mijn moeders ogen zag ik dat het niet de Sint zou zijn, Schoorvoetend liep zij naar de voordeur. Helaas was de buurman nog op zee, die was immers nooit bang. Moeder deed voorzichtig de deur open en daar lag een doos en een enorme zak. Sinterklaas was ons niet vergeten.

Toevallig(!) dat de buurman de volgende morgen ook thuis was gekomen van de grote vaart.Ik vertelde honderd uit en zei dat mijn vader ook was overleden, natuurlijk wist hij dat al maar hij gaf me het gevoel dat ik de eerste was die het hem vertelde.

15

Na de oorlog zijn de huisjes afgebroken. De buurman woonde als huurder bij ons in. Jaren verstreken, tot mijn moeder in 1987 overleed, thuis na een ziekbed.Voor het eerst zag ik de stoere zeeman, ook al was deze ondertussen oud en grijs, helemaal van slag. ‘Wat nu?, stamelde hij, wat nu?’ ‘Moet ik nu naar zo’n bejaardehu-is?’ ‘Bejaardenhuis? Mijn vrouw en ik keken elkaar aan en zeiden tegen hem dat er geen piratenbejaardenhuizen meer zijn! ‘Nee, niks daarvan, uw kamer bij ons is al klaar, u bent immers familie en welkom’.

De oude piraat is ver in de negentig geworden en in 2002 rustig thuis ingeslapen en naast moeder te ruste gelegd.

Behouden vaart, piraat!

16

5

Het lekkerste tot het laatst bewaard...

Wat doe je als je 12,5 jaar getrouwd bent? Beter gezegd; wat geef je aan je vrouw als je 12,5 jaar getrouwd bent. Ik heb het niet zo op grote feesten en in het middelpunt van de belangstelling staan dus wilde ik het klein houden.Vrouwen zijn volgens mij gek op drie dingen: schoenen (inclusief laarzen), chocolade en sierraden. Eén van die drie moest het dus worden...

Nu ben ik best een beetje romantisch op zijn tijd en in deze bijzondere omstandigheden zijn een paar laarzen of schoenen niet echt op haar plaats (Hoewel... ik had er natuurlijk een kijkdoos van kunnen maken met als tekst: een kijkje in 12,5 samen!). Bleef de keus tussen choco-lade of een sierraad.Ook een reep chocola of een doos bonbons vindt ik te mager voor een moment als dit. Dat vindt ze wel terug in de hagelslag tijdens het ontbijtje op bed.

Een sierraad ging het dus worden. Dat paste ook mooi in een traditie tussen ons, want toen we precies één jaar verkering hadden heb ik haar al een witgouden ring (met groeibriljant!) gegeven. Na de trouwring, ook met dia-mant, zou dit dan de derde en grootste tot nu toe worden. Want dat de briljanten en diamanten in de loop der jaren moesten groeien was me wel duidelijk. De ring uitzoeken was dan ook het minste werk.

17

Op onze bijzondere dagen, haar verjaardag en onze trou-wdag, heb ik een standaardprogramma; rozen in het aan-tal jaren, aangevuld met een witte voor het komende jaar, ontbijt op bed, compleet met verse jus, broodjes, fruit en koffie en een cadeautje.Dat cadeautje heb ik niet traditioneel in het doosje gedaan en opengeklapt tussen de jus d’orange en de koffie gezet (verrassing!), maar met veel geduld en gebroken glas-werk verpakt.

Ik had bedacht om de ring om de voet van een cham-pagne flute te doen. En dat past normaal gesproken niet. Samen met mijn jongste zoon een paar glazen gekocht en heel voorzichtig een tik op het pootje gegeven. Dat was 1. En 2 en 3 en 4... Bij het 5e glas hadden we een mooie gladde breuk en nadat we de ring om het pootje hadden gelegd de breuk gelijmd met secondenlijm. Echt waar, je zag er geen barst van en er kon nog water in ook zonder dat het voetje brak.

De volgende ochtend klopte alles. De bloemen, het ont-bijtje en de verrassing. Met ingehouden plezier (een echt binnenpretje dus) keek ik hoe ze het ontbijtje verorberde en intussen het hele blad had afgezocht naar het ca-deautje.. Wat een teleurstelling. Totdat ik het lege cham-pagneglas oppakte en het heen en weer schudde. Tinge-ling, tingeling en vervolgens die twinkeling. In haar ogen. Net als twaalf en een half jaar geleden.

18

6

Ruimte voor vernieuwing…

Mijn vrouw is erg trouw. Dat is fijn voor mij natuurlijk en ook fijn voor anderen, want daardoor is ze ook erg be-trouwbaar. Het enige minpuntje hieraan is, is dat het ook opgaat voor haar bezittingen en mindere eigenschappen. Daar houdt ze ook behoorlijk aan vast.

Als het warm wordt houdt ze ook nog eens vocht vast. Nu gebeurt dat niet bewust denk ik, maar het betekent dat bijvoorbeeld haar handen behoorlijk kunnen opzwellen. Meestal trekt dat wel weg na een poosje, maar toen ze me een keer haar hand liet zien omdat haar ringen nu wel erg strak werden, vond ik het tijd om in te grijpen. Zonder overdrijven, de ringvinger, met daaraan haar trouwring en de ring die ze voor ons 12,5 jarig huwelijk had gekre-gen, was aardig blauw aan het kleuren. Spoelen onder de koude kraan, vaseline, niets hielp om de ringen van haar vinger te krijgen.

‘Dan knip ik ze los’ zei ik. Ondanks de pijn en met het logische besef dat het de enige oplossing was, barste ze in tranen uit en zei: ‘Ik kan toch niet zomaar mijn trou-wringen doorknippen?’ ‘Dan knip ik je vingen er wel af’, probeerde ik nog een beetje luchtig. De beide ringen werden doorgeknipt en de tranen vloeiden rijkelijk.

Voor een man zo’n moment dat hij beseft helemaal niks van vrouwen te weten. Ik wist nog een mooi juwelendoos-

19

je te liggen en alsof je een cavia ging begraven hebben we de ringen daar voorlopig in gelegd.

Met ons twintigjarig huwelijk aanstaande heb ik de twee ringen naar een edelsmid gebracht. Mijn idee was om de beide ringen aan elkaar te laten maken in de vorm van een lemniscaat (het symbool voor oneindigheid is een liggende acht) en dit als hanger aan een collier aan haar terug te geven. De ontsnappingsclausule was eveneens met de edelsmid besproken. Als het niet goed ontvangen zou worden konden er gewoon weer twee ringen van wor-den gemaakt...

Hoe trouw en vasthoudend ze ook mag zijn, bij het tra-ditionele ontbijt op bed en de twintig rode rozen was het kleine pakje toch wel de grootste verrassing. Toe ze het uitpakte zorgen die twee ringen weer voor tranen in haar ogen. En toch waren dit hele ander tranen: tranen van geluk.

P.s. mijn vrouw draagt dit bijzondere sierraad vooral tijdens bijzondere gelegenheden. Mensen raken ge-fascineerd door de pure vorm en het zorgt vaak voor een leuk gesprek waarbij dit verhaal natuurlijk verteld wordt. Vanaf nu kunnen we zeggen: kijk maar eens op eengoedgevoel.nl

20

7

Na 25 jaar smelt ze nog steeds voor me...

Bijna 25 jaar getrouwd, 3 grote kinderen en een dilem-ma. Enkele familieperikelen zorgden nu niet direct voor de meest ideale feestomstandigheden en we besloten het daarom maar binnen ons gezin te houden. Dat neemt niet weg dat ik graag iets bijzonders voor mijn vrouw wilde organiseren. Na 5 jaar verkering op dezelfde datum ge-trouwd en nu dus in totaal 30 jaar bij elkaar. Dat is ruim 2/3 van mijn leven.

Voor deze dag had ik dan ook een mooi ochtendpro-gramma opgesteld: 25 rode rozen (van het type ‘Passion’ volgens de bloemist), een poster van twee meter hoog met onze eerste verkeringsfoto van 30 jaar geleden en de tekst van Elvis Presley’s nummer ‘True love travels on a gravel road’ (Dat er in die tijd ook wel eens een hobbeltje op de weg is geweest kan iedereen die zo’n afstand heeft afgelegd vast beamen) en een verrassend ontbijt op bed.

Nu ligt haar verwachtingspatroon inmiddels behoorlijk hoog bij dit soort bijzondere gelegenheden. Dat heb ik aan mijzelf te danken overigens. Een tip voor de heren (dit is een selectie uit mijn oeuvre):- Altijd bloemen en bij voorkeur rode rozen in het juiste

aantal op bijzondere dagen. Een witte er tussen voor het jaar dat gaat komen maakt het helemaal af.

- Zomaar een enkele roos op zomaar een willekeurig mo-ment met daaraan een kaartje met een persoonlijke

21

tekst. De rozen vergaan, de kaartjes blijven bestaan...- Op haar 40e verjaardag 40 balonnen met helium gevuld

en aan iedere ballon een kaartje met een wens of boodschap gedaan (met drie kinderen betekent dat ie-der 10 kaartjes). Laat de ballonnen ’s ochtend in de slaapkamer los en ze blijven prachtig tegen het plafond zweven.

- Op ons 12,5 jarig huwelijk een ring met diamant om het voetje van een champagneglas gemaakt (kost een paar glazen maar het effect is geweldig!).

- Haar twee ringen na een ongelukje tot een lemniscaat , een oneindige acht, laten maken en dit op onze twintig-jarige huwelijksdag teruggegeven...

Dat het een ring moest worden had ik al besloten. En dat er 25 diamanten in moesten ook. Alleen had ik nog geen idee hoe ik het dit keer zou verpakken... Tot ik een glas ijsthee in een restaurant dronk en de ijsblokjes hoorde rammelen (is dat het juiste woord?).

Aldus geschiedde het dat ik een Tupperware bakje half-vol met water heb laten bevriezen, de ring er in gelegd en vervolgens volgegoten met water en verder laten bev-riezen. Kijk... dat betekent dat ze nog wel voor me moet smelten om er achter te komen wat er in dat blok ijs zit...

Nawoord: ik zal het niet mooier maken dan het is. De mid-dag voor de dag heeft ze het blok ijs in de koelkast gevon-den en kon de ring zien zitten. We hebben het blok ijs van ± 15x15x15 cm in een grote vaas gelegd. Het heeft ruim 3 uur geduurd voordat de ring los kwam.

22

8

Het leven betaalt de prijs die je vraagt…

We waren door een goede relatie uitgenodigd om als VIP gast een éénmalig concert van Liza Minelli in de Heineken Music Hal in Amsterdam bij te wonen. Een medewerkster van het bedrijf stond, zoals aangegeven, bij de entree met de kaarten. Omdat we ruim op tijd waren bleven we haar even gezelschap houden en terwijl mijn vrouw nog stond te praten hoorde ik achter mij iemand vragen om een kaartje. Het bleek een dakloze te zijn die mensen aansprak omdat hij blijkbaar graag naar binnen wilde. Aangezien ik net had meegekregen dat een gezelschap van drie genodigden met twee personen was gekomen was er dus een kaart over. Ik besloot om de man aan te spreken en ik vroeg of hij wist wie er binnen op zou treden. ‘Natuurlijk, Liza Minelli’, zei hij, ‘uit de tijd van Frank Sinatra.’ Hij vertelde dat hij zelf 62 was (Minelli is op dat moment 63).Ik besloot om de medewerkster van het bedrijf te vragen of ik de kaart die over was mocht weggeven.

Terwijl ze aan het kijken was welke plaatsen er leeg bleven ging ik met de man in gesprek.’Mag ik je vragen hoe je dakloos bent geworden?’, vroeg ik. ‘Meneer’, sprak hij,’ik ben 22 jaar getrouwd geweest en heb twee kinderen. Op een avond kwam ik thuis en lag mijn vrouw met een ander in bed. Toen knapte er iets bij mij en ben ik helemaal het spoor kwijt geraakt. Opname in een psychiatrische inricht-ing en uiteindelijk op straat beland.’ ‘Heb je wel een uitker-

23

ing’, vroeg ik verder, oprecht gefascineerd door zijn lev-ensverhaal. ‘Nee, daar zijn ze nog mee bezig’. ‘Maar waar slaap je dan, wat eet je?’ vroeg ik. ‘Soms in het slaaphuis, antwoordde hij. Als ik geld heb tenminste, want het kost vijftien euro per nacht.’

Het was nog niet zo gemakkelijk om een plaatsje voor deze man te vinden zonder dat hij midden tussen de VIP gasten zat. Wat had ik me weer aangehaald... Terwijl ik met de kaart naar de kassa wilde lopen, om deze eventueel te ruilen voor een andere plaats in de zaal, vroeg de man of hij wat geld mocht lenen om bij de Toko een bak nasi te halen. Ik pakte mijn portemonnee en had de keuze uit een biljet van 5 of 20 euro. ‘Kun je voor 5 euro nasi halen’, vroeg ik? ‘Als je me die 20 geeft kan ik vannacht ook slap-en’, antwoordde hij direct. Het werd dus 20 en we spraken af dat hij zijn fiets zou stallen en om tien over acht bij de ingang zou zijn. Ruim 20 minuten om zijn nasi op te eten.

Bij de kassa kon het kaartje niet worden geruild. ‘Helaas’ is dan zo’n hol woord van achter het loket. Toen ik opzij keek zag ik een man alleen informeren naar de prijs van een ticket en er waren nog maar een aantal plaatsten achter in de zaal beschikbaar. Voor hij zijn portemonnee kon pakken had ik hem al een voorstel gedaan; hij koopt een ticket voor achter in de zaal en ik ruil die met hem voor een ticket op rij 5. Deal! Alles opgelost en nu alleen nog wachten op mijn dakloze vriend.

De tijd tikte verder en toe het een paar minuten voor half negen was besloten we om naar binnen te gaan. De kaart nog in de hand... We hebben hem niet meer gezien.Toen de medewerkster van onze gastheer in de pauze naar me toe kwam zei ze: ‘Vind je het niet vervelend dat

24

hij helemaal niet is komen opdagen en er met je twintig euro vandoor is?’‘Helemaal niet, antwoordde ik, het is zijn keuze. Het leven betaalt de prijs die je vraagt. Hij had èn het eten èn het slapen èn een prachtige voorstelling kunnen krijgen. Het was allemaal binnen bereik. Ieder mens mag zijn of haar eigen keuzes maken en dit was de zijne.’

25

9

Wat zeg je eigenlijk met bloemen..?

Vrijdagmiddag is er markt in het dorp waar ik woon. Tijd voor een moot gebakken vis (want alles kan een mens ge-lukkig maken) en een boeket voor mijn vrouw. Een mooi gebaar om de drukke werkweek van ons beiden af te slui-ten en een kleurrijke manier om het weekend te beginnen.

Ik had een boeket uitgezocht, witte rozen en nog enkele zachtgele bloemen, en wachtte op het wisselgeld, toen ik Anneke zag aan komen lopen. Het hoofd iets vooroever gebogen en schijnbaar in gedachten. Ik maakte me iets groter en blokkeerde haar doorgang. Net voordat ze te-gen me op zou botsen stopte ze en keek verschrikt op. ‘Oh, jij bent het’, zei ze enigszins verrast.’Heb je wat goed te maken?’, vervolgde ze, wijzend op het boeket in mijn hand. Terwijl ik mijn wisselgeld aanpakte antwoordde ik; ‘Dat zegt waarschijnlijk meer over jou als over mij...’. Ver-baast keek ze me aan en vroeg wat ik bedoelde.‘Jij associeert bloemen blijkbaar met iets goedmaken na een ruzie of conflict’, lichtte ik mijn opmerking toe. ‘Dat begrijp ik niet’ zei ze, ‘voor mij zijn bloemen juist iets vro-lijks en plezierig’. ‘Dan vindt ik je uitspraak nog vreem-der’ was mijn antwoord, terwijl ik weg liep. ‘Dag Anneke, groeten aan Nico!’

De volgende dag had ik met Nico, de man van Anneke, afgesproken om een paar opdrachten door te nemen. We zaten ’s ochtends in de winkel en halverwege het gesprek

26

kwam Anneke er bij zitten.Toen er een klant binnen kwam en Nico zijn zakelijke plichten ging vervullen zei ze zach-tjes; ‘Ik heb de hele avond en nacht liggen denken aan je opmerking gisteren op de markt. Ik begrijp nog steeds niet wat je me nu probeerde duidelijk te maken.’Ik vertelde haar dat ik regelmatig bloemen voor mijn vrouw mee breng omdat ik weet dat ze daar blij van wordt. En dat ik zelden ruzie maak en dan ook geen bloemen als goedmakertje hoef te halen. Anneke is niet de enige die deze opmerking maakt als ze iemand, meestal een man, met bloemen zien lopen.‘Het is zo’n opmerking die je niet bewust maakt’, fluisterde ze terug. ‘Dat is nu juist waarom ik die opmerking maakte, zei ik. Als ik de woorden op mezelf betrek zeg je eigenlijk dat ik ruzie heb gemaakt, want je neemt aan dat ik bloe-men heb gekocht om iets goed te maken. Aangezien ik een hekel heb aan ruzie en graag aan een goede sfeer bijdraag, raakte die opmerking iets essentieels bij me’.

Terwijl ik juist gek ben op bloemen vanwege hun geuren en kleuren en het feit dat ik daar blij van wordt. ‘Stel je nou eens voor dat je me gisteren had gezegd dat je die bloemen erg mooi vond en had gevraagd wie ik blij ging maken, zei ik. Dan had ik ze hoogstwaarschijnlijk spon-taan aan jou gegeven en nog eenzelfde boeket voor mijn vrouw gehaald’. Een beetje beteuterd bleef ze zitten, ter-wijl Nico weer aanschoof.

Een week later moest ik nog even iets afgeven bij Nico in de winkel. Met in de ene hand de spullen voor Nico en in de andere hand een prachtig boeket liep ik de winkel bin-nen.Anneke begon te lachen en vroeg: ‘Voor wie zijn die mooie

27

bloemen?’ ‘Speciaal voor jou gehaald’, antwoordde ik. Zeg nooit zomaar iets zonder na te denken. Of het moet iets positiefs zijn. Want dan komen er vanzelf bloemen op je pad...

28

10

De vangst van zijn leven...

Hij was elf jaar oud en ging, zo vaak hij kon, vissen bij het volkstuintje van zijn opa. De dag voor het snoekseizoen opende ging hij vroeg in de avond, samen met zijn vader naar de visstek en gooide zijn hengel uit om een paar voorntjes te vangen. Hij oefende wat met het werpen en terwijl de lijn het water raakte, kregen de rimpels in het water een gouden krans die langzaam overging in zilver, toen de maan over het water begon te schijnen.

Toen zijn dobber onder ging wist hij dat hij iets groots aan de haak had. Zijn vader keek vol bewondering toe hoe de kleine man de vis behendig naast de steiger kreeg. Tenslotte kreeg hij de uitgeputte vis uit het water. Het was de grootste vis die hij ooit gezien had, maar het was een snoek. De jongen en zijn vader keken naar de prachtige vis, die met zijn staart lag te klappren in het maanlicht. De vader stak een lucifer aan en keek op zijn horloge. Het was 22.00 uur, twee uur voordat het seizoen officiëel opende. Hij keek naar de vis en vervolgens naar de jongen.‘Je moet hem teruggooien jongen’, zei hij.‘Maar Pap!’, riep de jongen.‘Er komen nog wel meer vissen’, zei de vader.‘Niet zo groot als deze’, antwoorde de jongen.

Hij keek om zich heen. Er was geen visser of boot in de wijde omgeving te zien. Hij keek opnieuw naar zijn vader.

29

Hoewel niemand hen gezien had, en niemand kon weten wanneer hij de vis gevangen had kon hij aan het vast-beraden gezicht van zijn vader zien dat er geen onderhan-delingsruimte was. Langzaam haalde hij de haak uit de bek van de snoek en liet vervolgens het dier in het zwarte water zakken.Het dier draaide zijn sierlijke lijf en verdween in de nacht. De jongen vermoedde dat hij nooit van zijn leven ooit nog zo’n grote vis zou zien.

Dat was 34 jaar geleden. Vandaag is de jongen een suc-cesvol architect. Het volkstuintje van zijn opa is er nog steeds en met regelmaat neemt hij zijn eigen kinderen er mee naar toe om te vissen.En hij had gelijk. Nooit ving hij weer een vis van het for-maat van die bewuste nacht. Maar hij ziet diezelfde vis opnieuw en opnieuw, telkens als hij tegen iets aanloopt waarbij ethiek in het spel is.Want, zoals zijn vader hem die nacht geleerd heeft, ethiek is eenvoudigweg een zaak van goed of slecht. Het toepas-sen er van maakt het pas moeilijk. Doen we het juiste als niemand kijkt? Lopen we de kantjes er van af of staan we ergens voor? Doen we zaken ten koste van anderen? Dat zouden we doen als we geleerd hadden om de vis terug te gooien toen we jong waren. Want daarmee had-den we de waarheid geleerd.

De juiste beslissingen nemen, de goede dingen doen, ze leven fris en fruitig voort in onze herinnering. Het zijn de verhalen die we vol trots vertellen aan onze kinderen en kleinkinderen. Niet over de kans om het systeem te slim af te zijn, maar over hoe we de juiste dingen deden en er sterker door werden.

30

11

Lees nog eens voor…

Een aantal jaren geleden besloot ik dat ik een rustig plekje voor mezelf wilde waar ik kon schrijven. Onze kinderen waren volwassen en het huis uit. De speelkamer op de begane grond, waar ze ooit naar hartelust gespeeld had-den, was min of meer beschikbaar. Een hoekje, meer had ik niet nodig. Op dat vredige en besloten plekje heb ik de laatste jaren menig uurtje doorgebracht, relatief onges-toord.

Daar kwam weinig verandering in toen mijn kleindochter maaike werd geboren in Den Helder. Wanneer ze op bezoek kwam was het voor mij niet nodig om mijn eigen plekje op te zoeken. Dat veranderde na zo’n tweeeneenhalfjaar toen ze met mijn zoon en schoondochter naar onze woonplaats Zeist kwam verhuizen.

Op een zaterdagochtend, niet lang nadat Maaike in Zeist woonde, werd ik gevraagd om op te passen. Ik wilde mijn kinderen graag helepen, maar tegelijkertijd zat ik midden in een verhaal. Zou ik weigeren? Natuurlijk niet! We kon-den in de speelkamer gaan zitten waar zij kon rennen en spelen en ik in mijn hoekje kon gaan schrijven. Ik zou er voor haar zijn en voor de rest konden we ieder onze eigen dingen doen.

Maaike en haar moeder waren er op de afgesproken tijd.

31

Na een lekkere knuffel gingen de keline meid en ik samen naar de speelkamer. Ze liep regelrecht op de speelgoed-kist af en ik rechtstreeks naar mijn speelgoed, de com-puter. We vermaakten ons allebei uitstekend en waren nauwelijks van elkaars aanwezigheid bewust.Die utopische situati duurde niet lang. Binnen enkele mi-nuten voelde ik een stille aanwezigheid achter me. Ik keek op van mijn werk en zach het lieve kleine ding ongeveer een meter van mij af staan, geduldig wachtend met een boek in haar hand. Ze keek me met hoopvolle ogen aan.‘Voorlezen, Omi’ zei ze.

Ik pakte het boek, terwijl Maaike op mijn schoot klom. Toen, met niet meer dan de woorden en de plaatjes tot mijn beschikking, bracht ik ons beiden in en wereld vol fantasie. Toen onze reis afgelopen was, sprong ze van mijn knie, rende naar de boekenkast en pakte een ander boek. ‘Voorlezen, Omi’ zei ze. En dat deed ik.Mijn gedachten gingen die middag niet meer terug naar het project waar ik aan werkte, maar ik genoot met volle teugen. Plotseling zag ik ik het ingelijste borduurwerkje van één van mijn dochters aan de muur. Ze heeft de woor-den geleend van een andere dichter. Ze wist niet meer van wie het origineel was, maar het gevoel was, en is nog steeds, dat van haar. Het gedicht eindigt met deze regels:‘Zo rijk als een koningin zal ik nooit zijn, maar ik had een moeder die voorlas, dat is net zo fijn.’

Het project waar ik aan werkte ben ik al lang vergeten. De middag met Maaike vergeet ik nooit meer. Vergeet nooit wat echt belangrijk is. Want dat is waar echte herinnerin-gen op gebaseerd zijn!

32

12

Laat zien hoe mooi je bent…

Een goede vriend van me is één van de toonaangevende kappers in Nederland. Ook internationaal is Erik een ge-respecteerd vakman die voor een gerenomeerd merk in haarverzorgingsproducten shows en demonstraties ver-zorgt in binnen- en buitenland. Aangezien mijn haar blijft groeien zien we elkaar minimaal één keer per maand in de salon en hebben dan genoeg stof om over te praten.Zo vertelde hij me onlangs dat hij een aantal metamorfo-ses voor een bedrijf had verzorgd. Personeel van het be-treffende bedrijf, met een representatieve functie, kregen een complete haar- en beauty behandeling aangeboden van de werkgever. Het was Erik inmiddels opgevallen dat veel van zijn klant-en, het grootste deel volgens hem, alleen maar met het uiterlijk bezig is. Dat merkt hij vooral wanneer ze bin-nenkomen en aan de uitgebreide manier waarop ze hem uitleggen wat ze willen veranderen, welke kleur en welke lengte.

Het verhaal van een mooie, jonge vrouw die erg druk met haar carrière bezig was had vooral indruk op hem gemaakt. Ze kwam meestal gehaast binnen, net op tijd, en leek vaak wat afwezig met haar gedachten tijdens het knippen. Bovendien kon ze vreselijk heftig reageren als iets haar niet helemaal naar wens was. Eigenlijk vond hij het een vreselijk vrouw, ondanks dat ze een geweldige

33

baan, een mooie auto, een prachtig lichaam had en altijd op en top verzorg was.

Terwijl Erik een kop thee voor me haalde moest ik den-ken aan een klant die een autobedrijf heeft. Zij vader was vroeger een echte handelaar geweest, waarbij het woordt handelaar niet voor betrouwbaarheid stond. Begrijpelijk dat veel mensen daar nog zo over denken als je weet wat een gebruikelijke manier van werken was in die dagen.In de handel was het een kunst om een auto op de markt zo mooi mogelijk te presenteren om kopers te trekken. Het meeste geld kon worden verdiend als een auto met een slechte motor, veel kilometers maar mooi plaatwerk, op de markt kon worden verkocht. De vader had het vroeger zelfs gepresteerd om houten zuigers in de motor te zetten en de auto naar de markt te slepen. Wanneer een geïn-teresseerde de motor wilde horen lopen, dan klonk dat gewoon goed. Aangezien de auto er optisch geweldig uit zag en er voldoende onderhandelingsruimte was, kon de koop vaak snel worden gesloten. Reed de koper de straat uit, dan waren de houten zuigers letterlijk verbrand en hield de auto er gegarandeerd mee op.

In de stoel naast me ging het gesprek over eten. De vrouw vertelde aan haar kapster dat ze een nieuw recept had uit-geprobeert en dat het niet helemaal gelukt was. Wat was het geval? Ze had iets niet volgens recept gedaan waar-door de kleur van het gerecht er niet bijzonder smakelijk uitzag. De smaak was, zo had ze zelf geproeft, bijzonder goed en daarom had ze het toch maar op tafel gezet.De gehele familie weigerde te proeven omdat het er ‘niet uitzag’. Toen ze zelf een bord vol had opgeschept en ging eten, nam de rest toch maar een hapje om de pan vervol-gens helemaal leeg te eten.

Ik kon een glimlach niet onderdrukken en toen mijn blik-ken in de spiegel die van de vrouw kruisten, vroeg ik haar; ‘Is het uiterlijk dan belangrijker als de smaak? Blijkbaar wel,’ antwoorde ze.

Het kopje thee smaakte lekker, en tijdens het föhnen kwam er een vraag bij me op. Is de binnenkant belangri-jker dan de buitenkant of is het andersom? Een lekker ge-recht wordt niet zomaar geproefd als het er niet smakelijk uitziet. Een lelijke auto wordt niet gemakkelijk verkocht. Het antwoord is waarschijnlijk: geen van beiden en allebei tegelijk. Een mooie binnenkant krijgt in de meeste geval-len niet de kans om gezien te worden als er geen aantrek-kelijke buitenkant is die de aandacht trekt.

Toen we naar de balie voor in de winkel liepen werden we gelijktijdig afgeleid door een prachtige klassieke sportwa-gen uit de jaren ‘50 die voor de deur stopte. Het indruk-wekkende geluid verstomde toe de motor werd afgezet en de eigenaar uitstapte. Inmiddels waren Erik en ik naar buiten gelopen en bewonderden de koets die nog mooier dan nieuw stond te glimmen. We maakten volop complimenten naar de eigenaar waar-op hij spontaan begon te vertellen over de restauratie van de auto. Hij was begonnen om de motor te demonteren en die volledig te reviseren. Voordat de gereviseerde mo-tor was teruggeplaatst is de carrosserie volledig onder handen genomen. Met hulp van allerlei specialisten was de auto beter dan ooit tevoren.

Een paar dagen later sprak ik Erik opnieuw en het eerste waar we het over hadden was die bloedmooie, volledig gereviseerde, beter als nieuwe sportwagen. ‘Volgens mij is dat de manier, zei ik tegen Erik. ‘Ik weet wat je gaat

34

35

zeggen’, viel hij me in de rede. ‘De binnenkant en de bu-itenkant moeten in balans zijn. Als je alleen aandacht voor je uiterlijk hebt ben je letterlijk oppervlakkig, maar als je alleen aandacht voor je innerlijk hebt, laat je niemand zien hoe mooi je bent’.

Of zoals de eigenaar van de sportwagen het formuleerde; ‘zorg dat alles goed loopt, maak er dan wat moois van, wees er zuinig op en geniet met volle teugen!’

34

36

13

Zomaar een gesprek in de tram…

Op een middag, enkele maanden geleden in de tram te Rotterdam, ontmoette ik een man die er erg teleurgesteld uitzag. De enige vrije plaats in de tram was naast hem, dus ik nam plaats op die plek. Ik begroette de man met een welgemeend goedemiddag. ‘Goedemiddag? Laat dat goede er maar af’, antwoordde de man nors. ‘Ik meende al zoiets te constateren toen ik u zag’, was mijn antwoord naar de man. ‘Hou toch op… ik kom zojuist van mijn voormalige werkgever, die mij heeft verteld mijn dienstverband te beëindigen’. ‘Wat ontzettend vervelend voor u, ik kan me voorstellen dat u zich teleurgesteld voelt’. ‘Dat is nog zachtjes uitge-drukt’, fronste de man en hij begon zijn ergernissen te spuien over bezuinigingen binnen het bedrijf en dat die volgens hem niet de ware reden waren voor zijn ontslag. ‘Volgens mij hebben ze de pik op me en ik denk dat dit te maken heeft met mijn afkomst. Zoals U kunt zien ben ik niet 100% Nederlands.

‘Uw verhaal lijkt op het verhaal van mijn neef Freek’, ant-woordde ik. ‘Hoezo, is die ook allochtoon?’ vroeg de man. ‘Nee, dat niet, maar hij ziet er wel enigszins getint uit en hij is al bijna een jaar op zoek naar een voor hem pas-sende baan. Zijn brieven en CV’s zijn perfect, hij ziet er goed en verzorgd uit, heeft een vlotte babbel, is realistisch etc., maar elke keer komt hij niet verder dan de eerste

37

ronde. Als hij naar de redenen vraagt voor zijn afwijzigen krijg hij steevast antwoorden als: ‘We moeten kiezen uit meerdere goede kandidaten’ en ‘We denken dat u minder goed in het team past als persoon’ en meer van dat soort dooddoeners’. ‘Maar het ergste is nog wel dat mijn Freek soms bij binnenkomst al weet, door de non-verbale reac-tie van de interviewer, dat het gesprek niet succesvol zal verlopen. Hij is de wanhoop nabij. Na een jaar solliciteren overweegt hij nu zijn toekomst in eigen handen te nemen en voor zichzelf te beginnen’.

‘Weet u, mijn broer heeft ook iets dergelijks gedaan’, ver-volgde ik mijn verhaal. ‘In 1996 is hij naar de Kamer van Koophandel gegaan en heeft er enkele cursussen voor zelfstandig ondernemer gevolgd. Hij is kort daarop begonnen als franchisenemer van een boekhandelsketen. Dat is nog niet volledig zelfstandig, want je moet nu eenmaal de formule van de winkel vol-gen, maar het is goed genoeg om de kunstjes van het ondernemersschap af te kijken en het voorbeeld op ter-mijn te volgen. Hij heeft altijd al gedroomd van succes in zaken met filialen ‘all over the world’ en met name de rijkdom die eruit voortvloeid. Op het moment toen hij bij boekhandel startte zat hij diep in de schulden. Niet al-leen veroorzaakt door het startkapitaal van de franchise, maar ook door een aantal privé-schulden en leningen. Met veel moeite had hij het kapitaal, benodigd voor de franchise, geleend van een goede vriend. Het leek erop dat hoe verder hij kwam in zijn leven, hoe verder hij in de schulden raakte.

Onlangs las ik in een boek iets over de rijkste man van Babylon. Ook in het oude Babylon konden de mensen consumptieve schulden maken. Ze gingen dan naar de

38

geldschieters, de voorlopers van de huidige banken. In die tijd vroeg men, net zoals nu, naar onderpanden of ze-kerheden voor het terugbetalen van de schuld. De Baby-loniërs konden echter, naast materiële zaken, ook zichzelf als onderpand aanbieden. Dit betekende dat iedereen in principe kredietwaardig was. Wie zijn of haar schulden niet betaalde werd gewoon als slaaf verkocht! Negen van de tien slaven eindigde bij de Babylonische muur. Het werk aan de muur was zo zwaar dat je dit vaak niet langer als drie jaar volhield, totdat je dood neerviel, vermoeid van de werkzaamheden en gegeseld door de zweepslagen. Geld was zo belangrijk dat mensen hiervoor vaak het eigen lev-en ervoor op het spel zette.

Of geld echt zo belangrijk is kun je beter aan een goede kennis van me vragen. Begin dertig en in de bloei van zijn leven, had hij zijn zaakjes tot voor kort helemaal voor elkaar. En perfecte baan, een mooie auto en dito villa, fi-nancieel stabiel, 2 leuke kinderen en een droomvrouw. Wat wil een mens nog meer. Alles leek perfect te verlo-pen. Totdat de vorige maand zijn vrouw te kennen gaf de relatie te beëindigen, omdat ze verliefd was geworden op een van zijn beste vrienden. Als liefde met stip op nummer één staat van je waardenhierarchie, dan stort je wereld op dat moment in. Hij had geen vertrouwen meer in relaties of andere potentiële kandidaten en de liefde heeft tot op de dag van vandaag zeker topprioriteit in zijn leven. Hij weet nu al met zekerheid te zeggen dat er in de komende jaren geen nieuwe partner in zijn leven zal komen.

‘Dat kun je nu wel zeggen’, vertelde ik hem laatst, ‘maar als jij zo zeker weet dat je binnen enkele jaren geen nieu-we liefde ontmoet, zal dat ook zeker niet gebeuren. Door-dat je dat zegt en denkt wordt het een soort ‘self fullfilling

phrophecy’. De echte liefde zit in jezelf en als je daarvan overtuigd bent, straal je dit uit naar de buitenwereld. Zo trek je de liefde aan van anderen. Met andere woorden, waar je je op richt trek je aan. ‘Werkt dit ook zo met geld?’ vroeg mijn medepassagie, die zich intussen had voorgesteld als John.

‘Jazeker,’ antwoordde ik, ‘kijk maar naar het oude Baby-lon. Richt je je op schulden i.p.v. vermogensgroei dan ver-sterkt zich dat en eindig je als slaaf aan de muur. Richt je je echter op vermogensgroei, door bijvoorbeeld aan het begin van de maand elke keer 10% van je salaris opzij te zetten, dan vermenigvuldigd zich dat in de toekomst door het effect van rente op rente. Met andere woorden betaal jezelf zoals je ook de bakker en het energiebedrijf betaalt. Een bijkomend effect van vermogensgroei is dat ook je zelfvertrouwen groeit!’ ‘Maar… naast sparen dien je toch ook een goed inkomen te hebben?’ vroeg John vervolgens.

‘Natuurlijk is inkomen ook belangrijk, maar nog veel be-langrijker is het om werk te hebben waar je hart naar uit-gaat. Het meest ideale is om iets te doen wat je hobby is. Kijk naar mijn broer. Het lukte hem niet om in loondienst de juiste baan te vinden, dus creëerde hij hem zelf. Inmid-dels is hij eigenaar van een franchise keten in shoarma zaken en begint hij de bekendheid van bedrijven zoals MacDonalds en de Pizza hut te benaderen. De moraal van zijn succes verklaard hij als volgt: vind je niet de juiste baan die bij jou past, creëer hem dan zelf.‘ ‘Dus jouw neef Freek zou hier een voorbeeld aan kunnen nemen,’ ant-woordde John.

39

‘Het zou een alternatief kunnen zijn voor al zijn vruch-teloze pogingen op de arbeidsmarkt. Het belangrijkste voor Freek is echter om nooit op te geven. Het is vergeli-jkbaar met verkopen, je dient een brede rug te hebben en te volharden in je pogingen. Een topverkoper vertelde mij eens: ‘Toen ik begon in het verkoopvak verkocht ik bij 95 van de 100 klanten die ik bezocht niets, maar ik bleef op zoek naar de resterende vijf procent. Alleen volhard-ing heeft me gebracht op de positie die ik nu bekleed als verkoopmanager van een wereldconcern. Dus geef nooit op!’

‘Ik begin al weer hoop te krijgen voor de toekomst ant-woordde John. Ook al overkomt me vandaag dit ontslag, dergelijke omstandigheden heb ik niet altijd in de hand. Echter hoe ik omga met deze omstandigheden heb ik wel in de hand en …’vergeet niet, dat waar je je op focused is datgene dat je aantrekt’ benadrukte ik nogmaals. ‘Over focussen gesproken, waar zijn we eigenlijk?’ vroeg de man. ‘Volgens mij in Kralingen’.‘Dat is mooi’, zei de man, ‘ik had er al twee haltes eerder uit gemoeten’

40

3

Hoe kun je helpen?Ten eerste door één of meerdere verhalen met bijzondere, hartverwar-mende, prettige, ontroerende, vertederende, leerzame, indruk-wekkende, hoopgevende enz. verhalen op te schrijven en te mailennaar [email protected] of op te sturen naar EenGoedGevoel, Postbus 208, 7390 AE Twello.

Ten tweede door deze mail en het .pdf boekje,door te sturen naar alle (tenminste 10)mensen die je een goed gevoel wilt geven.

Wat krijgt u er voor terug?Alleen de gedachten aan jouw goedemomenten bezorgt u al een glimlach diebergen kan verzetten. Ook het opschrijven vandie momenten bezorgt je eenzelfde sensatieals toen je het moment beleefde.

Met dit boekje willen wij je enthousiast maken om ook jouwverhaal/verhalen in te sturen.Achterin vind je tips en suggesties om je verhaal te maken.

Wij danken je, namens iedereen die er een goed gevoel aan over gaanhouden, voor je bijdrage. Samen maken we er wat moois van.

De redactie van www.eengoedgevoel.nl.

Je hebt het goed voor elkaar. Er zijn voor elkaar. Iets betekenen voor elkaar. Iets leren van elkaar. Iets geven aan elkaar. Houden van elkaar.

Ongeacht je leeftijd, opleiding, huidskleur, ges-lacht, voorkeur of wat dan ook. Jij bent net zobelangrijk en uniek als ieder ander.

Hoe zou je het vinden als jouw verhaal ten-minste één persoon verder zou helpen?Perspectief en hoop biedt? Of het duwtje in derug is om verder te gaan?

Stel je voor dat er niet één, maar tien, hon-derd en misschien wel duizenden mensen geïn-spireerd raken door jouw verhaal. Dan hebben we het met z’n allen goed voor elkaar! En wat betekent dat voor jou? Een goed gevoel! De cirkel is weer rond.

Wij willen graag zoveel mogelijk ‘goed gevoel’ verhalen van mensenontvangen. Om dat te realiseren hebben wij uw hulp nodig.

www.eengoedgevoel.nl www.eengoedgevoel.nl

Voor elkaar...

2


45

3

Hoe kun je helpen?Ten eerste door één of meerdere verhalen met bijzondere, hartverwar-mende, prettige, ontroerende, vertederende, leerzame, indruk-wekkende, hoopgevende enz. verhalen op te schrijven en te mailennaar [email protected] of op te sturen naar EenGoedGevoel, Postbus 208, 7390 AE Twello.

Ten tweede door deze mail en het .pdf boekje,door te sturen naar alle (tenminste 10)mensen die je een goed gevoel wilt geven.

Wat krijgt u er voor terug?Alleen de gedachten aan jouw goedemomenten bezorgt u al een glimlach diebergen kan verzetten. Ook het opschrijven vandie momenten bezorgt je eenzelfde sensatieals toen je het moment beleefde.

Met dit boekje willen wij je enthousiast maken om ook jouwverhaal/verhalen in te sturen.Achterin vind je tips en suggesties om je verhaal te maken.

Wij danken je, namens iedereen die er een goed gevoel aan over gaanhouden, voor je bijdrage. Samen maken we er wat moois van.

De redactie van www.eengoedgevoel.nl.

Je hebt het goed voor elkaar. Er zijn voor elkaar. Iets betekenen voor elkaar. Iets leren van elkaar. Iets geven aan elkaar. Houden van elkaar.

Ongeacht je leeftijd, opleiding, huidskleur, ges-lacht, voorkeur of wat dan ook. Jij bent net zobelangrijk en uniek als ieder ander.

Hoe zou je het vinden als jouw verhaal ten-minste één persoon verder zou helpen?Perspectief en hoop biedt? Of het duwtje in derug is om verder te gaan?

Stel je voor dat er niet één, maar tien, hon-derd en misschien wel duizenden mensen geïn-spireerd raken door jouw verhaal. Dan hebben we het met z’n allen goed voor elkaar! En wat betekent dat voor jou? Een goed gevoel! De cirkel is weer rond.

Wij willen graag zoveel mogelijk ‘goed gevoel’ verhalen van mensenontvangen. Om dat te realiseren hebben wij uw hulp nodig.

www.eengoedgevoel.nl www.eengoedgevoel.nl

Voor elkaar...

2


Handleiding voor een goed gevoel verhaal:Vertel het verhaal dat jijzelf, of iemand die je kent, is overkomen.Vrolijk, verdrietig, grappig of triest, ieder verhaal is leerzaam enwelkom.• Introduceer de personen aan de lezer.• Beschrijf de ervaring zodat de lezer er door geraakt wordt.

Vertel heel specifiek wat je zag, voelde, hoorde en misschien zelfs welke geur je rook of welke smaak je proefde.

• Begin je verhaal met de uitleg van het probleem of de situatie. • Gebruik de woorden van de betrokken personen en laat daaruit hun

gevoelens spreken. Eindig het verhaal met het resultaat. Dat kan een conclusie zijn, een leermoment, een positieve verandering of…

• Laat vooral je gevoel spreken!

Suggesties voor onderwerpen en thema’s.• Wijsheid in al zijn voorkomende vormen.• Leren en onderwijzen. Lessen die niet alleen op school, maar ook in

het leven worden geleerd. Wat een les is voor de één kan ook een les zijn voor een ander.

• Het realiseren van dromen. Je eigen dromen, andermans dromen. • Hoe zijn ze ontstaan en wat is de kracht van wensen en dromen.

Wat zijn de resultaten? Deel de recepten met anderen zodat zij hun wensen en dromen kunnen realiseren.

• Over leven en dood. De mooie lessen van het ontstaan van het leven en het eindigen. Maar vooral van de spirituele waarde van het leven dat er tussenin geleefd is.

• Het overwinnen van problemen. Sterker worden door tegenslag en

www.eengoedgevoel.nl29

Het succes van eengoedgevoel.nl is te danken aan schrijvers zoals jij,die bijdragen van inspiratie, hoop, (persoonlijke) overwinningen engerealiseerde dromen delen met anderen. Jouw ervaring, jouw verhaalkan een positieve verandering in het leven van iemand anders teweegbrengen.

Wat is nodig om een verhaal op de site te publiceren?‘Een goed gevoel verhaal’ is inspirerend en gaat over gewone mensendie buitengewone prestaties neerzetten of beleven. Het zijn eenvoudi-ge, hartverwarmende en menselijke momenten en ervaringen diehelpen bij het ontdekken van basisprincipes die kunnen wordentoegepast in hun eigen leven. Het zijn vaak persoonlijke verhalen waaremotie en drama in voorkomt. De beschrijving is levendig, waarbij de vijf zintuigen overduidelijk worden aangesproken. Het mooiste is een verhaal waarbij de lezerzich volledig kan inleven in de beschreven situatie.

De verhalen hebben een introductie, een middendeel en een afsluitingdie het motto van het verhaal weergeeft. Dit motto mag een emotielosmaken.‘Een goed gevoel’ verhaal biedt iets extra; een toegevoegde waardedie ons meer in contact brengt met onszelf en anderen, dat ons hoopgeeft, nieuw inzicht, dankbaarheid, passie en bovenal waardering voorhet leven. De meest krachtige verhalen zijn verhalen over mensen die iets bij-zonders of buitengewoons presteren. Mensen die iets voor een anderdoen uit dienstbaarheid, moed of liefde.

www.eengoedgevoel.nl

Je verhaal insturen?tips en suggesties

28


47

Handleiding voor een goed gevoel verhaal:Vertel het verhaal dat jijzelf, of iemand die je kent, is overkomen.Vrolijk, verdrietig, grappig of triest, ieder verhaal is leerzaam enwelkom.• Introduceer de personen aan de lezer.• Beschrijf de ervaring zodat de lezer er door geraakt wordt.

Vertel heel specifiek wat je zag, voelde, hoorde en misschien zelfs welke geur je rook of welke smaak je proefde.

• Begin je verhaal met de uitleg van het probleem of de situatie. • Gebruik de woorden van de betrokken personen en laat daaruit hun

gevoelens spreken. Eindig het verhaal met het resultaat. Dat kan een conclusie zijn, een leermoment, een positieve verandering of…

• Laat vooral je gevoel spreken!

Suggesties voor onderwerpen en thema’s.• Wijsheid in al zijn voorkomende vormen.• Leren en onderwijzen. Lessen die niet alleen op school, maar ook in

het leven worden geleerd. Wat een les is voor de één kan ook een les zijn voor een ander.

• Het realiseren van dromen. Je eigen dromen, andermans dromen. • Hoe zijn ze ontstaan en wat is de kracht van wensen en dromen.

Wat zijn de resultaten? Deel de recepten met anderen zodat zij hun wensen en dromen kunnen realiseren.

• Over leven en dood. De mooie lessen van het ontstaan van het leven en het eindigen. Maar vooral van de spirituele waarde van het leven dat er tussenin geleefd is.

• Het overwinnen van problemen. Sterker worden door tegenslag en


Het succes van eengoedgevoel.nl is te danken aan schrijvers zoals jij,die bijdragen van inspiratie, hoop, (persoonlijke) overwinningen engerealiseerde dromen delen met anderen. Jouw ervaring, jouw verhaalkan een positieve verandering in het leven van iemand anders teweegbrengen.

Wat is nodig om een verhaal op de site te publiceren?‘Een goed gevoel verhaal’ is inspirerend en gaat over gewone mensendie buitengewone prestaties neerzetten of beleven. Het zijn eenvoudi-ge, hartverwarmende en menselijke momenten en ervaringen diehelpen bij het ontdekken van basisprincipes die kunnen wordentoegepast in hun eigen leven. Het zijn vaak persoonlijke verhalen waaremotie en drama in voorkomt. De beschrijving is levendig, waarbij de vijf zintuigen overduidelijk worden aangesproken. Het mooiste is een verhaal waarbij de lezerzich volledig kan inleven in de beschreven situatie.

De verhalen hebben een introductie, een middendeel en een afsluitingdie het motto van het verhaal weergeeft. Dit motto mag een emotielosmaken.‘Een goed gevoel’ verhaal biedt iets extra; een toegevoegde waardedie ons meer in contact brengt met onszelf en anderen, dat ons hoopgeeft, nieuw inzicht, dankbaarheid, passie en bovenal waardering voorhet leven. De meest krachtige verhalen zijn verhalen over mensen die iets bij-zonders of buitengewoons presteren. Mensen die iets voor een anderdoen uit dienstbaarheid, moed of liefde.

www.eengoedgevoel.nl

Je verhaal insturen?tips en suggesties

28


We verzoeken je om de lengte van je verhaal bij voorkeur tussen de500 en 1.500 woorden houden.

Anonieme inzendingen of onbekende schrijvers worden niet geplaatst.Wel kun je uit privacy overwegingen aangeven dat publicatie alleenanoniem mag gebeuren.Insturen van je inzending betekent dat je accoord gaat met publicatie.Stuur je verhaal één keer in. Meerdere verschillende verhalen zijn natuurlijk welkom.We kunnen geen verhalen terugsturen. Stuur daarom altijd een copie indien je per post instuurt.

Eengoedgevoel.nl vindt het absoluut belangrijk om de door u verstrekte gegevensmet alle zorgvuldigheid en vertrouwelijkheid te behandelen. Eengoedgevoel.nl conformeert zich daarom zowel aan de Wet PersoonsRegistratieals de gedragscode van de DMSA* (Nederlandse Associatie voor Direct Marketing,Distance Selling en Sales Promotion). Indien u op vrijwillige basis gevraagd wordt om persoonsgegevens, bijvoorbeeld inhet kader van een wedstrijd of een actie, zal expliciet aangegeven worden waar-voor deze persoonsgegevens zullen worden gebruikt. Eengoedgevoel.nl zal de dooru verstrekte persoonsgegevens niet doorgeven aan andere. Voor statistische doeleinden worden bezoekers statistieken van onze website bij-gehouden. Informatie zoals bezoek aantallen en bezoek frequentie worden slechtsintern. Deze informatie is bovendien algemeen van aard en valt niet te herleidentot de individuele bezoeker. De identiteit van de bezoeker blijft onbekend.


vooral de manier waarop dat gebeurt kan voor anderen een voorbeeld zijn.

• De kracht van liefde. Onzelfzuchtig handelen, liefdadigheid, uitingen van medeleven en betrokkenheid en gebeurtenissen die racisme, sexisme, nationalisme en dergelijke overstijgen.

• Opvoeden en verzorgen. Ouders, grootouders, kinderen en kleinkinderen laten vaak de mooiste vormen van liefde en zorg zien die een voorbeeld voor anderen kunnen zijn.

• Het is maar hoe je het bekijkt. Hoe je iets ervaart is persoonlijk. Door je letterlijk in een andere positie te verplaatsen kan iets er heel anders uit zien. Zo zal eenzelfde gebeurtenis ook verschillend door mensen worden beleefd. Dat geeft verrassende inzichten.

• Actie en reactie. De wijze waarop iemand zich gedraagt bepaalt de reactie die hij of zij krijgt. Een verandering in gedrag, hoe minimaal dan ook, kan soms grote gevolgen hebben. Deel die ervaringen maar eens met anderen.

Hoe stuur je een verhaal in?Wij ontvangen je verhaal bij voorkeur via e-mail ([email protected]).Indien je niet over mail beschikt of een verhaal per post wilt insturendan kun je dat sturen naar: Een Goed Gevoel, Postbus 208, 7490 AETwello.Vermeld aan het begin van uw inzending je naam en contactadres(postadres of e-mail).

De verhalen moeten waar gebeurd zijn, dit om de haalbaarheid voorandere mensen te waarborgen.

www.eengoedgevoel.nl 30


49

We verzoeken je om de lengte van je verhaal bij voorkeur tussen de500 en 1.500 woorden houden.

Anonieme inzendingen of onbekende schrijvers worden niet geplaatst.Wel kun je uit privacy overwegingen aangeven dat publicatie alleenanoniem mag gebeuren.Insturen van je inzending betekent dat je accoord gaat met publicatie.Stuur je verhaal één keer in. Meerdere verschillende verhalen zijn natuurlijk welkom.We kunnen geen verhalen terugsturen. Stuur daarom altijd een copie indien je per post instuurt.

Eengoedgevoel.nl vindt het absoluut belangrijk om de door u verstrekte gegevensmet alle zorgvuldigheid en vertrouwelijkheid te behandelen. Eengoedgevoel.nl conformeert zich daarom zowel aan de Wet PersoonsRegistratieals de gedragscode van de DMSA* (Nederlandse Associatie voor Direct Marketing,Distance Selling en Sales Promotion). Indien u op vrijwillige basis gevraagd wordt om persoonsgegevens, bijvoorbeeld inhet kader van een wedstrijd of een actie, zal expliciet aangegeven worden waar-voor deze persoonsgegevens zullen worden gebruikt. Eengoedgevoel.nl zal de dooru verstrekte persoonsgegevens niet doorgeven aan andere. Voor statistische doeleinden worden bezoekers statistieken van onze website bij-gehouden. Informatie zoals bezoek aantallen en bezoek frequentie worden slechtsintern. Deze informatie is bovendien algemeen van aard en valt niet te herleidentot de individuele bezoeker. De identiteit van de bezoeker blijft onbekend.


vooral de manier waarop dat gebeurt kan voor anderen een voorbeeld zijn.

• De kracht van liefde. Onzelfzuchtig handelen, liefdadigheid, uitingen van medeleven en betrokkenheid en gebeurtenissen die racisme, sexisme, nationalisme en dergelijke overstijgen.

• Opvoeden en verzorgen. Ouders, grootouders, kinderen en kleinkinderen laten vaak de mooiste vormen van liefde en zorg zien die een voorbeeld voor anderen kunnen zijn.

• Het is maar hoe je het bekijkt. Hoe je iets ervaart is persoonlijk. Door je letterlijk in een andere positie te verplaatsen kan iets er heel anders uit zien. Zo zal eenzelfde gebeurtenis ook verschillend door mensen worden beleefd. Dat geeft verrassende inzichten.

• Actie en reactie. De wijze waarop iemand zich gedraagt bepaalt de reactie die hij of zij krijgt. Een verandering in gedrag, hoe minimaal dan ook, kan soms grote gevolgen hebben. Deel die ervaringen maar eens met anderen.

Hoe stuur je een verhaal in?Wij ontvangen je verhaal bij voorkeur via e-mail ([email protected]).Indien je niet over mail beschikt of een verhaal per post wilt insturendan kun je dat sturen naar: Een Goed Gevoel, Postbus 208, 7490 AETwello.Vermeld aan het begin van uw inzending je naam en contactadres(postadres of e-mail).

De verhalen moeten waar gebeurd zijn, dit om de haalbaarheid voorandere mensen te waarborgen.

www.eengoedgevoel.nl 30


Je hebt het goed voor elkaar. Iets betekenen voor

elkaar. Iets leren van elkaar. Iets geven aan elkaar. Houden van elkaar. Er zijn voor elkaar. Ongeacht je leeftijd, opleiding, huidskleur, geslacht, voorkeur of wat dan ook. Jij bent net zo belangrijk en uniek als ieder ander.

Hoe zou je het vinden als jouw verhaal tenminste één persoon verder zou helpen? Perspectief en hoop biedt? Of het duwtje in de rug is om verder te gaan? Stel je

voor dat er niet één, maar tien, honderd en miss-chien wel duizenden mensen geïnspireerd raken door jouw verhaal. Dan hebben we het met z’n

allen goed voor elkaar! En wat betekent dat voor jou? Een goed gevoel!

De cirkel is weer rond.

En wie weet heeft het verhaal van iemand anders een-

zelfde effect op jou.

1






1






eengoedgevoel.nl

Documents

Transcript of eengoedgevoel.nl