EEN BORST VOL7

Het begin van alles…Zaterdag 25 augustus 2007

We zitten in de tuin met een glas rosé. Wat zijn we moe. Het is het einde van een zware periode, een lijdensweg… Die lieve man hebben we in een paar maanden weg zien teren. Kanker!Erik zegt: ‘Nu hebben we nog één week vakantie, Con. Laten we maar proberen om wat te ontspannen en nog wat leuks te doen met de kinderen.’ Voor Nicole, Ma-nouk en Amé, onze dochters, was het ook zwaar. Ze hadden zes weken zomervakan-tie, maar we hebben niets leuks kunnen doen. Sinds Eriks vader had gehoord dat hij uitgezaaide kanker had, zaten we er dagelijks. Het ging ook snel. Maar soms ook niet snel genoeg. Hij had het vaak benauwd en sliep op het laatst alleen nog maar. En dan nog die wond op zijn kaak…Vorige week is hij overleden. En vandaag is hij begra-ven. Het was een prachtige zomerdag. Tijdens de eervolle kerkdienst vertelde Aletta, Eriks zus, over pa’s leven en de kleinkinderen zongen: ‘Stil maar, wacht maar, alles

wordt nieuw.’ Erik sprak ook nog kort over zijn lieve pa. ‘Tabee, pa...’ waren zijn laatste woorden aan de rand van het graf. Hij droeg de kist met zijn broer, zwager en een aantal broers van pa. Mooi dat ze dat als familieleden konden doen. We voe-len ons leeg, moe, maar ook opgelucht omdat het voorbij is, dat lijden. Ik ga om half elf naar bed en Erik blijft nog be-neden. Ik doe mijn bh uit en poets mijn tanden. Terwijl ik vooroverbuig om mijn mond te spoelen, voelt mijn borst zo onnatuurlijk zwaar dat mijn hand er meteen naartoe gaat. Ik schrik, dit is on-gelooflijk. Ik voel een schijf onder in mijn borst. Nee! Het voelt raar. Ik voel nog eens en nog eens.

Hij gaat niet weg. Het is echt, dit is een bult waar een ander het over heeft. Niet iets wat zomaar in mijn lichaam kan zitten, toch? Ik roep Erik; hij komt meteen. Hij voelt en ja, hij voelt het ook. We kijken elkaar aan, dit is niet goed! We besluiten om eerst maar te gaan slapen; morgen zien we wel verder. Ik slaap als een os, maar de volgende dag word ik wakker met een rotgevoel. Ik heb een knobbel ter grootte van een mandarijnpartje in mijn linkerborst.

(O)pa Hoosbeek,een man om nooit te vergeten.

De grafsteen van pa.

EEN BORST VOL8

Zondag 26 augustus 2007

De volgende dag ga ik eerst naar mijn moe-der, maar ze stelt me niet gerust. Vreemd, zij stelt me namelijk vaak gerust. Ze heeft zelf ook verschillende keren een goedaar-dig gezwel gehad en ik hoop dat ze zegt: ‘Het voelt net als mijn gezwellen destijds, het is vast niets.’ Maar ze voelt en zegt: ‘Con, hier moet je mee naar de huisarts.’Thuis bel ik de huisartsenpost en ik leg mijn verhaal uit. Ik mag meteen langsko-men. Dokter W. heeft dienst. Ik ken hem nog van het consult waarin ik een annuleringsverklaring voor onze zomervakantie aanvroeg. Hij weet van het overlijden van Eriks vader en is heel begripvol. Hij voelt en knikt. Ja, hij voelt ook een bult, maar hij is er niet zeker van of het een verkeerde bult is. Hij wil toch even de menstruatie afwachten – deze week moet ik ongesteld worden, ik had het al moeten zijn, volgens mij. Het woord mastopathie valt, maar daar heb ik nog nooit last van gehad. Nee, ik heb geen zin om af te wachten. Ik wil nog deze week een afspraak op de mammapoli. Hij gaat het zo snel mogelijk re-gelen via mijn eigen huisarts. Prima. Ik ga hier geen risico mee lopen, dit voelt ver-keerd! Ik ben nu 35 jaar en ik heb nooit, maar dan ook nooit een bult in mijn borst gevoeld, dus ik ga hier niet mee rondlopen zonder dat het echt onderzocht is...Daarna gaan we koffiedrinken bij Aletta in de tuin. Eriks moeder en alle kinderen en kleinkinderen zijn er. We zijn verdrietig, hebben elkaar nu zo nodig. Er worden dingen aan mij gevraagd maar ik weet niet meer wat. Ik voel me vreemd: ik ben er lichamelijk wel, maar mijn hoofd is vol met andere dingen. We zijn bij elkaar om als familie steun bij elkaar te zoeken, terwijl de volgende wolken zich alweer boven ons hoofd samenpakken. Even later vertel ik Aletta in de keuken van de bult in mijn borst. ’s Middags lig ik op bed als Aletta belt. Haar vriendin Margret is bij haar en zij heeft oproepdienst in het Meander Medisch Centrum. Ze wil nu met mij naar de poli om te kijken of het een cyste is. Als het een cyste is, zuigen ze hem direct leeg. Dat klinkt goed, ze gaan tenminste iets doen.Er wordt een echo gemaakt. Het duurt lang en ik kijk Margret aan; ik zie zwarte vlekken op twee plaatsen. Is dit goed… of is dit niet goed? Er zit wel een cyste on-der mijn tepel, maar dat is niet de bult die ik gisteravond ontdekte; die zat onder in mijn borst. Nog meer problemen? En links in dezelfde borst zien we nog een bult. Shit, wat is dit allemaal?

Ons gezin in de zomer van 2007.

EEN BORST VOL9

Dan wordt het mamma-apparaat opgestart en worden er mammografieën van beide borsten gemaakt. Margret kijkt of ze morgenvroeg een afspraak kan maken bij de chirurg. Die moet ernaar kijken voordat er puncties gedaan kunnen worden; dat is het protocol. En puncties moeten er zeker gedaan worden... Dit was geen geruststellend ziekenhuisbezoekje: geen cyste, er is misschien iets mis. De afspraak is gemaakt, ik kan morgenochtend om 08:00 uur al terecht bij dokter D.We rijden samen naar huis. Ik voel me heel raar. Het is heel onwerkelijk en bijna niet te bevatten dat ik me nu in deze situatie bevind.

Ik lig in bed en doe het licht uit. Afschuwelijk, de donkere slaapkamer komt op me af. Ik doe het licht weer aan. En weer uit. Het donker is verstikkend. Wat zouden deze bulten zijn? Het licht weer aan... Heb ik borstkanker? Ongelooflijk, wat een ellende. Ik raak echt in paniek met het licht uit. Het donker vergroot mijn problemen niet, maar er lijkt geen uitvlucht meer zonder licht. Ik voel inmiddels ook de tweede bult. En hoe ik ook voel: ze zitten er en ze gaan niet weg.

Maandag 27 augustus 2007

Au, dit doet heel veel pijn! Er is niet voldoende verdoofd. Het zit behoorlijk diep. Gelukkig krijg ik meer verdoving. Ik lig op een behandeltafel in het Meander Me-disch Centrum en ze nemen zeven biopten. Eerst moest er nog een mammografie gemaakt worden van mijn linkerborst en lymfklieren want de vorige was niet vol-ledig. Er waren kalkspatjes te zien op de beelden van gisteren, zei de vrouw die de foto’s maakte, en dat was niet gunstig. Het was niet in mijn voordeel! Ik vroeg hoe-veel procent kans ik had dat het mis was en ze zei: ‘Dat is moeilijk in te schatten. Je zou kunnen zeggen fiftyfifty.’ Nou, dat is ook niet echt hoopgevend. Net zoveel kans op geen kanker als op wel kanker... De chirurg, dr. D., waar ik vanochtend om 08:00 uur al was, voelde twee gezwel-len, maar door een punctie weet hij pas of ze goedaardig of kwaadaardig zijn. Daar kun je met alleen voelen niet veel meer over te weten komen. Als ik naar huis ga, huil ik. De auto wil niet met de achterwielen uit een kuil. Ik geef zo veel gas als ik kan, maar hij slaat meerdere keren af. Mijn borst doet zo’n pijn en ik ben alleen gegaan. Zo dom! Dan zie ik waarom ik niet vooruitkom: de auto staat op de handrem! Thuis zijn alle tassen ingepakt en de bolletjes gesmeerd: we zouden naar Slagharen

EEN BORST VOL10

gaan met de twee oudste meisjes en Amé zou naar Aletta gaan, maar dat hebben ze echt afgeraden in het ziekenhuis. Eigenlijk bijf ik ook liever thuis, want mijn borst voelt beurs en ik voel me naar. Dat zullen de kinderen niet leuk vinden, er gaat al zo veel niet door voor ze. De hele zomer is een periode van teleurstellingen: opa ziek, de vakantie afgezegd, geen leuke dingen doen en nu een moeder met… Ja, met wat? Kanker?

Wat een ellende! Je leven kan zo op z’n kop staan, maar ik moet nu positief denken en van een goede uitslag uitgaan. Het is toch niet voor te stellen, dat ik... en mijn gedachten gaan zo met me op de loop. Nee, eerst maar even wegstoppen en een paar dagen tot rust komen. Ik ben nog niet eens bijgekomen van de dood van Eriks vader. De meiden huilen als we ver-tellen dat we niet naar Slagha-

ren gaan. Ze voelen dat er iets helemaal niet goed is. Ze zien mijn witte gezicht en ik vertel maar wat: dat er een bultje in mijn borst zit en dat ze gingen kijken of dat eruit kon. Ik kan hun de waarheid nog niet vertellen, niet nu opa Hoosbeek twee dagen geleden begraven is omdat hij kanker had. Wat een timing, zeg! Ik doe ge-maakt vrolijk en beslis dat we morgen alsnog naar Slagharen gaan. Voor woensdag zijn de meiden uitgenodigd bij een vriendin en dan gaan Erik en ik een dagje naar Utrecht. Samen even eruit, even opladen om donderdag de uitslag aan te horen. Als alles fout is, dan hebben we deze twee dagen tenminste gehad…

Voor vanavond hebben Erik en ik een etentje gepland met mijn moeder in een res-taurant in Kortenhoef. We gaan er toch heen, gewoon om even te genieten. Het is een bijzondere avond, met heerlijke gerechten. We trakteren ma omdat ze zo veel voor ons doet. Soms heb ik de neiging om tegen een ober te zeggen: we lijken nu zo’n normaal gezelschap, maar zijn vader is nog geen week geleden overleden en ik heb misschien borstkanker! Raar… en toch genieten we van elkaar en van het eten.

Meander Medisch Centrum, locatie Amersfoort Lichtenberg.

EEN BORST VOL11

Donderdag 30 augustus 2007

We gaan op weg naar het Meander Medisch Centrum, vanmiddag krijg ik de uitslag van mijn puncties. Nicole, Manouk en Amé brengen we bij mijn zus Gerie. Joffrey en Gabriëlle, haar kinderen, zijn vandaag jarig, twaalf jaar zijn ze alweer... Eerst wandel ik nog een rondje langs het Kleine Zeetje. Ik heb veel gebeden: ’Here, uw wil geschiede, maar ik hoop zo dat de uitslag goed is.’ Uw wil geschiede – dat zinnetje zit steeds in mijn hoofd.

We komen aan op de Amersfoortse berg. Erik parkeert de auto, maar vergeet nog iets uit de auto te pakken. Ik sta te wachten op de stoeprand en ineens voel ik dat de uitslag niet goed is. We lopen de stenen trap op naar het ziekenhuis en hardop vraag ik me af hoe ik straks deze trap weer af zal lopen. ‘Als alles goed is, kopen we de duurste fles champagne!’ zeg ik tegen Erik.De wachtkamer. Ik bid en ik bid. We worden door een assistent binnengeroepen; ze kijkt heel serieus. Ik zeg tegen Erik: ‘Dit is niet goed!’ We zitten samen in een witte, steriele behandelkamer en dokter D. is er nog niet. Ik ga weer bidden; ik ben echt heel nerveus. Dokter D. komt binnen en hij steekt meteen van wal: het is niet goed, helemaal niet goed zelfs. Borstkanker. Ik schrik en vraag: ‘Moet mijn borst eraf?’ Ja, inderdaad. Er zijn twee gezwellen gevonden, maar er zitten er waarschijnlijk drie. Mijn borst zal worden geamputeerd en ik krijg chemo en bestralingen. Ik kan alleen maar zeggen: ‘Nee, nee, nee, nee...’ Ik ga staan, kijk naar buiten en begrijp dit allemaal niet. Mijn hele wereld stort in. Erik kijkt ook zo radeloos. We pakken elkaar even vast als de dokter wegloopt. Hij komt terug, vertelt dat ze ook alle lymfklieren gaan weghalen en dat de amputatie volgende week vrijdag zal plaatsvinden, over acht dagen. Ongelooflijk! Wat is dit! Ik krijg geen adem meer.Dan gaan we mama bellen. Ze is bij mijn zus Gerie. Ze is sprakeloos, maar ze had al een vreemd voorgevoel. Ik krijg Gerie aan de telefoon. Ze schrikt zo. ‘Vertel je nog even niets aan de meiden?’ vraag ik haar. Ik bel Aletta, ook zij is geschokt. Ik kan het zelf ook nauwelijks bevatten. Thuis huil ik zo ontzettend. Aletta komt meteen en houdt me stevig vast. Dit is ongelooflijk!Dan komen de kinderen thuis. Ze kijken bezorgd als ze de woonkamer inkomen. We vertellen het heel voorzichtig, maar kunnen er niet omheen te praten over borst-kanker, dat mama’s borst eraf moet en dat ik chemokuren ga krijgen. ‘In het zieken-huis gaan ze alles doen om mama beter te maken.’ De kinderen huilen, ze gieren het uit van verdriet. Dit is verschrikkelijk moeilijk: hoe vertel je zoiets aan jonge kinderen? Nicole is 9 jaar, Manouk 8 en Amé is 1

jaar… Dan komen de vragen: ‘Mama, ga je dood? Opa is toch ook doodgegaan aan kanker? Hoe kan dit nu? We hebben al zo veel gehad, mama...?’ Ze begrijpen hier niets van, dit is te veel voor hen. ’s Avonds bidden we met Nicole en Manouk op Nicoles slaapkamer. Het is een fijn gebed en we worden er alle vier rustig van. Manouk wil dat ik nu wel eerlijk ben. Ze zegt: ‘Mama, je zei dat die bultjes toch niets ernstigs waren?’ Ik beloof dat ik voortaan eerlijk zal zijn en leg uit dat ik ook echt dacht en hoopte dat de bultjes goedaardig waren. Maar ik begrijp dat ze liever willen dat ik duidelijk ben. Wat een toppers zijn het! Ik ga vechten!

Sent: Tuesday, September 04, 2007 5:42 PM

Subject: operatie

Hallo allemaal, Vandaag zijn we naar het ziekenhuis in Amersfoort gewees

t, we hebben een gesprek

gehad met dokter D.We hadden gisteren samen al de knoop doorgehakt dat we n

iet langer dan 3 weken

konden wachten op de amputatie, omdat we nu echt het gevoel hebben dat deze

gezwellen er direct uit moeten. Dokter D. heeft met veel pijn en moeite een

afspraak weten te maken met het Antoni van Leeuwenhoek Ziekenhuis (AVL). Op 17

september zouden we een intake hebben en daarna moest er nog een behandelplan

gemaakt worden. We hadden eerder vernomen dat de wachttijd voor de operatie 8

weken bedraagt. In Amsterdam gaan ze soms eerst beginnen met chemo. Dat

is gunstig omdat

de gezwellen dan slinken. In mijn geval is het niet heel belangrijk dat de

gezwellen slinken; mijn borst moet toch worden geamputeerd. Er blijft bijna geen

borstweefsel meer over omdat ze ook snijranden (i.v.m. eventuele uitzaaiingen)

moeten weghalen. Volgens een professor, dokter B., hij is werkzaam in het UMC, die

ik maandag telefonisch had gesproken is het nu belangrijk dat de borst en de

lymfklieren verwijderd worden. Hij is bereid om over de schouder van dokter D.

mee te kijken naar de uitslagen van de kweken. Dokter D. wil ook alle medewerking

verlenen om dit te doen slagen. Daarom staat vrijdag voor ons vast.

De tumoren en de lymfklieren worden een week op kweek gezet en het duurt dan

ongeveer tot 19 september voor we daar de uitslag van krijgen. Ook gaat het

weefsel naar het AVL voor een second opinion, omdat we het behandelplan van

Amsterdam willen volgen. Dokter D. (Amersfoort) gaf aan dat ze in het AVL altijd

een MRI-scan maken om

alles goed te bekijken en hij wilde dat ik deze procedure ook inging, dus morgen

krijg ik een MRI in Amersfoort. Op 7 september om 08:00 uur is de operatie en die

duurt ongeveer 1 uur. Waarschijnlijk is de opname toch 2 tot 3 dagen; ik zie wel

hoe het gaat. Daarna zal ik ongeveer 3 à 4 weken niet veel kunnen.

Wat een verhaal! Ik snap nog niet hoe een leven zo snel

op z’n kop kan staan.

Hierna zullen jullie het verloop van de operatie wel van Erik horen via de mail,

maar jullie kunnen ook bellen. Als we moe zijn of het komt niet uit vanwege

de kinderen, dan nemen we niet op. Voor Nicole, Manouk en Amé is het ook heel

belangrijk dat we nu aandacht voor hen hebben.

Tot nu toe bedankt voor al jullie lieve woorden en steun

! Dat is echt wat we nu

nodig hebben. We ervaren iedere dag dat ondanks dit verschrikkelijke n

ieuws God heel dichtbij

is. Liefs,Connie