Groot   Nieuws   meditatie   zondag   26   februari   2017   –   ds.   A.D.Fokkema   van   de   Chr.Geref.Kerk   in  

Kerkwerve.  

 

Beste  luisteraar,  

 

Dat  moet  wat  zijn:  je  hebt  een  ongeluk  gekregen,  maar  er  is  niemand  die  een  vinger  uitsteekt  om  je  

te  helpen.  Geen  mens  komt  naar  je  toe.  Geen  mens  die  zich  om  je  bekommert.  

 

Vanmorgen  horen  we  óók  van  een  man  die  zegt:  ‘ik  heb  geen  mens’.    

Een  man  in  Jeruzalem.  Daar,  in  de  stad  van  de  tempel,  staat  een  soort  ziekenhuis.  Een  ziekenhuis  met  

de  naam  ‘Bethesda’;  ‘huis  van  barmhartigheid’.    

Dit  ziekenhuis  is  gebouwd  rond  een  vijver.  Twee  vijvers  eigenlijk.  In  de  zuilengangen  rond  die  vijvers  

liggen  de  patiënten.  

 

Johannes  5   laat  ons  er  vanmorgen  een  kijkje  nemen:   ‘zieken,  kreupelen,  blinden,  verlamden…   ‘Een  

grote  menigte’  zegt  Johannes.  Wat  een  aanblik  van  ellende.  

Toch  is  er  voor  al  die  patiënten  in  Bethesda  één  sprankje  hoop.    

Van   tijd   tot   tijd   komt  het  water   in  die   vijvers  namelijk   in  beroering.  Het  water  begint   te   golven,   te  

borrelen.  Het  werk   van   God   door   een   engel.  Wie   ná   zo’n   beroering   als   eerste   in   het   water   komt,  

wordt  gezónd!    

 

Wonderlijk!  Een  stukje  genade  van  God  voor  deze  zieke  mensen   in  hun  hulpeloze  situatie.  Er   is   iets  

om  naar  úít  te  kijken.  ‘Wie  weet  ben  ik  de  volgende  keer  de  eerste!’  

 

Maar  er  ligt  in  Bethesda  ook  een  man  die  zelfs  díé  hoop  heeft  opgegeven.    

Moet  je  hem  nu  eens  zien  liggen.  

Die  man  daar,  op  zijn  matje.  Hij  is  verlamd.  Hij  kan  niet  meer  op  zijn  benen  staan.  Lopen?  Voor  hem  is  

dat  onmogelijk.  En  dat  duurt  nu  al  38  jaar!  

 

En  in  al  die  38  jaar  is  het  hem  nooit  gelukt  om  als  eerste  in  die  vijver  terecht  te  komen.    

Al  die  tijd  dat  hij  hier  al  in  Bethesda  ligt;    elke  keer  dat  hij  zag  dat  het  water  in  beweging  kwam;  elke  

keer  als  hij  probeerde  er  als  eerste   in  te  komen…  was  een  ander  hem  voor!  Wéér  niet  snel  genoeg.  

Wéér  te  laat!  

 

Logisch  dat  telkens  een  ander  sneller   is.  Want  híj   is  verlamd!  Hij  kan  niet   lopen.   Iemand  anders  die  

wél  kan  lopen  is  dan  altijd  sneller!  

Tenzij…  tenzij  dat  hij  hulp  zou  krijgen.  Stel  je  toch  voor  dat  er  iemand  is  die  –op  het  moment  dat  het  

water  in  beweging  komt-­‐  hem  optilt  en  hem  snel  naar  dat  water  draagt.  Hem  er  snel  ingooit.  Dan  zou  

hij  tóch  de  eerste  kunnen  zijn.    

Maar  ja,  dan  moet  er  wel  iemand  zijn  die  hem  helpt.  

En:  heeft  deze  man  zo  iemand?  Iemand  die  hem  het  water  in  kan  dragen?  

Hoor  maar  eens  wat  hij  zelf  zegt  in  vers  7:  ‘ik  heb  geen  mens’.  

Ik  heb  geen  mens…  Dát  is  erg!  Dát  is  verdrietig.    

Dat  je  geen  mens  hebt.  Niemand  die  naar  je  omziet;  niemand  die  je  helpt!  

 

Misschien  voelt  u  in  uw  leven  op  dit  moment  wel  precies  hetzelfde:  ‘ik  heb  geen  mens.  Niemand  die  

naar  me  omziet.  Niemand  met  wie  ik  echt  het  leven  delen  kan.  Ik  ben  alleen!’  

 

Van  die  man  daar  in  Bethesda  geldt  dat  dus  ook.  Al  38  jaar  verlamd.  En  ‘ik  heb  geen  mens’.  

 

Maar  wacht:  Daar  zien  we…  de  Heere  Jezus!  Hij  is  op  bezoek  in  Jeruzalem.  Hij  gaat  natuurlijk  naar  de  

tempel.  Maar  dat  niet  alleen.  Hij  gaat  óók  naar  Bethesda!  

Hij  gaat  dat  ziekenhuis  binnen.  Hij  loopt  door  die  zuilengangen.  

En  dán….  Dan  zíét  Hij  deze  man  liggen.    

Zó  staat  dat  er.  De  Heere  Jezus  zíét  Hem.  

Dat  is  bijzonder!  Want  níémand  ziet  hem:  ‘ik  heb  geen  mens’!  Jezus  ziet  hem  wél.  

 

We  hebben  de  geschiedenis  verder  gelezen.    We  lezen  welke  twee  dingen  de  Heere  Jezus  vervolgens  

bij  deze  man  doet.  

In  de  eerste  plaats  dat  Hij  hem  geneest:  ‘sta  op  en  wandel’.  En  de  man  loopt  zo,  met  zijn    matras  

onder  zijn  arm,  het  ziekenhuis  uit.  

Maar  ook  in  de  tweede  plaats,  de  zorg  van  de  Heere  Jezus  voor  zijn  ziel.  ‘Zie  gij  zijt  gezond  geworden;  

zondig  niet  meer  opdat  u  niet  wat  ergers  geschiedde.’  

 

Deze  man  heeft  geen  mens.  Tót  de  Heere  Jezus  zijn  leven  binnenkomt.  De  Heere  Jezus  Die  hem  ziet.  

De  Heere  Jezus  Die  oog  heeft  voor  zowel  zijn  lichaam  als  zijn  ziel.  

 

Misschien  herkent  u  zich  in  de  eenzaamheid  van  deze  man.  Misschien  ook  wel  niet,  maar  hebt  u  juist  

allemaal  familieleden  en  vrienden  om  u  heen.  

Hoe  dan  ook,  in  beide  gevallen  geldt:  zonder  de  Heere  Jezus  mist  u  die  ene  Mens  Die  u  echt  nodig  

hebt!  Die  ene  Mens  Die  tegelijk  God  is:  Jezus  Christus.  Hij  Die  u  verlossen  kan  van  uw  zonde.  

Zonder  Hem  is  een  mens  ten  diepste  eenzaam.  Zonder  Hem  ga  je  af  op  een  eeuwigheid  waar  voor  

altijd  geldt:  ‘ik  heb  geen  mens  en  geen  God  Die  Zich  nog  om  mij  bekommert’.  

 

Maar  daartegenover:  waar  je  in  dit  leven  de  Heere  Jezus  mag  kennen  daar  verliest  de  eenzaamheid  

zijn  scherpste  angel.  

O  ja:  ook  dan  kan  de  eenzaamheid  nog  altijd  gevoeld  worden.  Maar  dan  is  daar  die  troost:  er  is  er  Één  

Die  mij  kent.  Hij  kent  mij  in  al  mijn  noden.  Hij  draagt  mij  in  de  noden  van  mijn  lichaam.  Hij  verlost  mij  

van  de  nood  die  mijn  zonden  veroorzaken  in  mijn  ziel.    

 

‘Ik  heb  geen  mens’  zegt  de  verlamde  man  van  Bethesda.  Misschien  zegt  u  het  ook  wel.  Maar  Christus  

zegt  tegen  ons  vanmorgen:  ‘kom  tot  Mij!  Want    Ik  wil  u  kennen.  En  wie  door  Mij  gekend  wordt,  zal  

eeuwig  bij  Mij  zijn’.  

Amen