door JOLANDE VAN DER GRAAF - Rob Hammink … · verhalen van twee boslandcreolen Apante en Sensi....
1
ken. Dat is desastreus ge- weest.” Uit wetenschappelijk on- derzoek is gebleken dat men- sen die aanleg hebben voor psychoses wiet en hasj beter kunnen laten staan. Deskundi- gen waarschuwen daar vooral voor, nu het gehalte van thc (de werkzame stoffen) zo hoog is, dat de uitwerking van soft- drugs nagenoeg vergelijkbaar is met die van harddrugs. Psychoses De Jellinek Kliniek in Am- sterdam benadrukt hoe groot de gevaren kunnen zijn. „Cannabis heeft een negatief verloop op psychoses: de wa- nen komen sneller, zijn hefti- ger en duren langer. Ook me- dicijnen werken niet goed meer, als psychotische patiën- ten blowen”, aldus een woord- voerder. In zijn flatwoninkje blowde de knettergekke Roland Z. er lustig op los. In de nacht van 4 op 5 fe- bruari barst- te de bom. Juist de vrouw die hem volgens zijn advo- caat het dier- baarst was, moest eraan geloven. Z. ging bij zijn 76-jarige moeder Mientje in haar flatwo- ning in de Vossius- straat op be- zoek. Wat daar gebeur- de, is met geen pen te beschrijven. Om de weer- loze vrouw ’pijnloos’ te laten ster- ven, sloeg hij met gereed- schap de her- sens in. Z. hakte zijn moeder de armen af, sneed haar huid los en gooide het vijftien kilo wegende mensenvel als een kaftan om zich heen. Tot diep in de nacht liep hij in die uitdossing over straat. Uren- lang werd hij ongemoeid gela- ten: voorbijgangers dachten dat hij een carnavalspak droeg. Pas tegen de ochtend werd hij gearresteerd. Tijdens de eerste verhoren en maanden na zijn arrestatie verklaarde Z. de moeder- moord vanuit zijn wanen. Maar nu, sinds zijn psychose op retour is, kan hij er volgens zijn raadsman niet meer over praten. „Hij herinnert zich wat er is gebeurd en krimpt dan in elkaar omdat die werkelijk- heid een verschrikking voor hem is. Zijn verdriet is onbe- schrijflijk, nu hij als het ware wakker is geworden uit zijn psychose en zich realiseert wat hij gedaan heeft. Het was zijn ziekte die hem heeft beroofd van diegene om wie hij het meest gaf. Het is niet voor te stellen door welke hel Roland nu gaat. Soms vrees ik dat hij zelfmoord zal plegen.” Psychiaters van het Pieter Baan Centrum hebben Ro- land Z. volledig ontoereke- ningsvatbaar verklaard. De moord op zijn moeder kan hem om die reden niet worden aangerekend. Nagenoeg ze- ker krijgt de Vlaardinger woensdag door de rechters dan ook geen celstraf, maar een tbs-behandeling met dwangverpleging opgelegd. Mr. Van Riet: „De deskundi- gen hebben aangegeven dat hij lange behandeling nodig heeft. Maar zijn ziekte kan van voorbijgaande aard zijn. Dat betekent dat hij ooit weer op vrije voeten kan komen.” Het bizarre nieuws over de gruweldaden door ict’er Ro- land Z. ging de hele wereld over. Komende woensdag, ruim een half jaar na het dra- ma, staat ’de vrouwenviller van Vlaardingen’ terecht voor de Rotterdamse rechtbank. Van de krankzinnige, bijbel- teksten schreeuwende Z. is in- middels weinig meer over dan een meelijwekkend hoopje mens dat volledig ontoereke- ningsvatbaar is verklaard. „Het meest angstaanjagende van deze zaak is, dat dit een ie- der met aanleg voor zulke gees- tesstoornissen kan overko- men”, zegt Z.’s raadsman, de Rotterdamse advocaat mr. J. van Riet. Jarenlang ging het Roland Z. voor de wind. Hij runde een ei- gen bedrijfje in Vlaardingen en werd voortdurend inge- huurd voor ingewikkelde au- tomatiseringsklussen. Ook door de politie. Onder de vlag van een consultancybureau werkte hij ruim ander- half jaar als ad interim manager bij de techni- sche en ad- ministratie- ve afdeling van het korps Rotter- dam-Rijn- mond. Maar gaan- deweg ging het minder met hem. De dood van zijn vader vorm- de het keer- punt. De re- latie tussen Roland Z. en zijn vriendin liep op de klippen. Aan sport deed hij niet. Klanten had Z. niet meer. De Vlaardin- ger vereen- zaamde on- dertussen in rap tempo. De buurt aanschouw- de met stij- gende verbazing hoe de auto- matiseringsexpert veranderde in een kluizenaar. Niemand echter wist hoe zijn waanzin in dit volslagen isolement zou groeien en Roland Z. tot een le- vensgevaarlijke moordenaar zou omturnen. Zachtaardig „Van een normale, intelli- gente en zelfs zachtaardige vent is mijn cliënt ontspoord en een geesteszieke man met psychoses geworden”, ver- volgt mr. J. van Riet. „Zijn al- maar durende wanen gingen gepaard met hallucinaties. Op het laatst kon hij op geen en- kele manier nog de werkelijk- heid van waan onderscheiden en was zijn psychose perma- nent aanwezig. Hij zocht zijn redding in religie en begon aan godsdienstwaanzin te lij- den. Maar even goed had hij zich aan iets anders kunnen vastklampen en bijvoorbeeld achtervolgingswaanzin kun- nen krijgen.” Niemand merkte het aldoor afwijkender gedrag van Ro- land Z. op. Niet vreemd, vindt raadsman Van Riet, want zijn cliënt had niemand meer in zijn omgeving. Ook het Riagg wees hem na therapie de deur. Van Riet: „Mijn cliënt had al eerder last gehad van psychoti- sche momenten en heeft een half jaar onder behandeling van het Riagg gestaan. „De me- dici meenden toen dat hij er vanaf was en hebben de be- handeling stopgezet. Mogelijk zijn daarbij inschattingsfouten gemaakt. Het gebeurde in ie- der geval een jaar voor het mis- drijf. Roland is toen steeds meer cannabis gaan gebrui- Ronald Naars expeditie bereikt Surinaamse bergtop DUIVELSEI (Suriname), zaterdag „Voor een bergbeklimmer is dit een natte droom. Een top te vinden, die nog nooit is be- klommen. De weg was tot op het laatste moment onzeker.” Ronald Naar en de twee big- wall-klimmers Gerke Hoek- stra en Martin Fickweiler zijn het onwrikbaar met elkaar eens. Ze hebben het keiharde graniet van het Duivelsei be- vochten en hun doel gehaald! Ronald Naar, veilig terug aan de oever van de Lucierivier, die ons ver- leden week voor een groot deel dit gi- gantische natuurreservaat van tien- duizenden vierkante kilometers in bracht: „Maar het succes diende zichzelf niet zomaar aan. Het was zwaar. Probleem was dat we van de natuur moesten leven. Op al mijn an- dere expedities was het koud, maar je nam instant voedsel mee.” Hij kijkt langs zijn vijf kilogram lichtere lijf naar beneden: „Ik zet een bv op voor mensen die willen afval- len. Deze tocht doet wonderen.” De sfeer is voldaan, maar niet uit- bundig, daarvoor zijn we te moe. Ie- der voor zich denkt terug aan de afge- lopen week. Het kompas gaf zes dagen noord- oost aan. Een wat onrustige naald, tot nu toe zo symbolisch voor het succes van de expeditie. We hadden onze twijfels of het wel zou lukken. Met een kompas en junglekennis van de twee gidsen, Sensi en Apante, die ook nog nooit in deze streek rondlie- pen („hier liep nooit iemand rond, want wat heeft een weldenkend mens hier te zoeken?”), het primaire oerbos van Suriname door, leek het op z’n zachtst gezegd gekkenwerk. Lianen De laatste loodjes. Af en toe wor- den woudreuzen afgewisseld door stukken mangrovebos waar lianen als tanige armen uit Hades omhoog krullen en ons aan onze enkels naar beneden het moeras in willen sle- pen. Ik bouw een haat-liefdeverhou- ding op met deze omgeving. Aan de ene kant is het prachtig en onaange- tast. Niets mooier dan ’s ochtends vanuit je hangmat naar de boom- kruinen van veertig meter of meer omhoog te kijken. Aan de andere kant is het een grote composthoop in de schemering, met een energie op- eisende bodem van rottende blade- ren en omgevallen bomen waarin constant gevaar schuilt. Kappen, struikelen, vallen, op- staan. Maximaal drie kilometer per dag. Ik stink als een lekkende fles ammoniak van een inferieur merk. Volgens Naar: „Het lijkt wel of er een bronstige bosolifant over mijn kle- ren heeft gepist.” Waarom ben ik hieraan begonnen? Waarom zei ik ’ja’ tegen Ronald Naar toen deze twee maanden geleden het absurde plan voorlegde om de Julia- natop en misschien nog het Duivelsei in de diepste binnenlanden van Suri- name te vinden? Misschien was het motief wel triviaal en was het alleen de naam van het ding: Duivelsei. Het heeft alle ingrediënten van een slechte thriller. De vloek van het Duivelsei, of zoiets. Hij wil niet ge- vonden worden en doet er alles aan om ons, met dit grote enge bos als buffer, tegen te houden. Ik dood dankbaar mijn tijd met melodrama. Het is bijna een week geleden dat we de veilige Zuidrivier en Lucieri- vier, vol met zwemmend voedsel, verlieten en de sobere jungle introk- ken. Onderweg had de Julianatop voor het Duivelsei moeten wijken, niet in de laatste plaats omdat de kaarten naar die Julianatop wegdre- ven na een bootongeval. Bovendien was de Julianatop al eens beklom- men, het Duivelsei nog nooit. Toen we de jungle introkken, wisten we nog niet dat de maanden tussen janu- ari en mei dé maanden zijn dat er palmvruchten als awara en maripa groeien. Nu is er niets, zelfs geen zoe- te mopé, dat door dieren, mensen en vissen wordt gegeten. Het ontbreken heeft een direct effect op onze ma- gen: er is dus ook weinig wild in groepjes om te schieten. De bosvar- kens en boskippen scharrelen als los zand rond om te overleven. Hoe bij- zonder het ook is dat vier volstrekt vreemden in goede harmonie een prestatie leveren, toch staat het ’wij’- gevoel soms een beetje onder span- ning, met name tijdens het eten. Je hoeft geen wiskundige te zijn om te weten dat de 1200 rijstkorrels, ge- deeld door acht, geen 300 rijstkorrels voor jezelf zijn. Maar op een gegeven moment is ook de rijst op en we ho- pen dag na dag dat Apante met zijn door tuinslangklemmen bijeenge- houden geweer iets schiet, het maakt niet uit wat. „Ik schiet heel bewust, nooit te veel en alleen apen als het echt niet anders kan”, zegt de sympa- thieke boscreool met grote grijns. Hij leeft soms weken op alleen water. Toegegeven: dat water wordt steeds beter naarmate we dieper en dieper het regenwoud intrekken. Steeds maar weer hopen dat je een kristal- helder beekje vindt, desnoods een meter breed, iets met water om een kamp te kunnen opzetten. Het absolute keerpunt in deze groene hel is als Ronald Naar door het bladerdek, dat ons al dagen van zonlicht afsnijdt, heen wijst en zegt: „Daar is hij.” In de verte zien we de contouren van een 980 meter hoge berg met daarop een prachtig ei waar we zo lang naar zoch- ten. Ik val een minuut later en pro- beer mijn balans te vinden met de machete. Het verroes- te ijzer snijdt tot op het bot in mijn middelvinger. We lopen door en door en maken uiteindelijk kamp drie. Ronald Naar, Martin Fickweiler en Gerke Hoekstra gaan direct door om op een richel, honderd meter on- der top, de nacht door te brengen. Ze zullen en móéten… De tijd dringt. Als de drie klimmers een dag en een nacht weg zijn, missen we toch de op- gewektheid van de expeditieleider, die zich vooral ’s ochtends openbaar- de in trommelvliestergende zangka- nonnades, waarmee hij misschien ooit nog eens wereldberoemd in Den Haag en omstreken wordt. „Het le- ven is een pijpkaneel…” Titanenstrijd Terwijl de drie klimmers hun tita- nenstrijd naar boven leveren, hoog boven de broccoliomgeving uit, do- den wij onze wachttijd met unieke verhalen van twee boslandcreolen Apante en Sensi. Ze leven niet alleen in het bos, ze leven met het bos. Bo- men als medicijnen, water als beste vriend. Ze hebben het over de zwarte ’broeder’ in de stad en de achter- stand van de bosnegers, die dit jaar eindelijk, en voor het eerst, in de re- gering zitten. „Voor ons is jullie be- klimming ook een overwinning. In Paramaribo hebben mensen deze ex- peditie afgeraden, te gevaarlijk. We zouden het leger moeten waarschu- wen. Ha, ha. Jullie hebben geen ex- peditie gemaakt. Jullie hebben een survivaltour gedaan”, aldus Sensi. Hij heeft gelijk: je zou hier hangjon- geren binnen twee weken omtove- ren tot normale mensen, die verder denken dan de expansie-uitlaat van hun scooters. Heel leerzaam: twee weken lang met één meter flosdraad, je handdoek aan stukken knippen om pleisters van te maken en geen patat in de buurt. Martin Fickweiler, in wiens scha- duw Indiana Jones niet meer is dan een Sissi, zegt: „Het was een geweldig avontuur. Vooral de onzekerheid was geweldig. Meestal weet ik wel waar een berg ligt. Ik was verbaasd over het oergesteente van het Dui- velsei, dat keihard was, maar anders overleeft het dit meedogenloze kli- maat niet.” Gerke Hoekstra vond het enige zware het eenzijdige en weinige eten. „Zwijn als ontbijt, lunch en diner, is wat te veel van het goede. Dan heb ik het niet eens over het moment toen de rijst voor dagen op was. Ik vind het een wonder dat de mens zonder voeding tot zulke prestaties in staat is. Ik kijk daar echt van op. Ik ben ge- wend om af te zien. We hebben in ja- nuari drie dagen op zeshonderd me- ter aan een wand in Patagonië gehan- gen terwijl er een storm om ons heen gierde. De enige bescherming tussen ons en de afgrond was twee millime- ter nylon. Maar nu, met dit Duivels- ei-avontuur, heb ik weer nieuwe grenzen ontdekt.” Morgen de lange weg over de ri- vieren terug, boot uit, duwen, boot in. Wonden van teken en schorpioe- nen likken in de boot, letterlijk. Maar ditmaal een nieuw doel: een onvervalst Parbo-biertje in hotel To- rarica. Hopelijk revancheert het Duivelsei zich niet alsnog op de te- rugweg bij één of andere waterval. Dit laatste deel schrijf ik op een rots midden op de rivier. We zijn zojuist gestrand, omdat de opgelapte kor- jaal, waar een week geleden een ver- rotte woudreus op viel, het wederom voor de kiezen krijgt en is omgesla- gen. Spullen drijven weg, de motor is onder water geweest. We zijn nog lang niet thuis, zoveel is wel duide- lijk… e top van het magische Duivelsei is, om in juiste klimmers- termen te blijven, ontmaagd. Daarmee bereikte de expeditie van beroeps- avonturier Ronald Naar eergisteren zijn doel na twee keiharde weken de diepste jungle van Suriname te hebben bevochten. Hoe de Julianatop- expeditie de Duivelsei- expeditie werd… De tocht was zwaar. Het vochtige klimaat, de ondoordring- baarheid van het oerbos en het gebrek aan voldoende eten eisten hun tol. Deze krant nam exclusief deel aan een tocht door niemandsland waar niet de mens, maar de natuur met keiharde hand regeert. DUIVELSEI ONTMAAGD DUIVELSEI ONTMAAGD Nu nog de weg terug, die zit vol verraderlijke verrassingen… door ROB HAMMINK „Tocht is ideaal voor mensen die willen afvallen” zaterdag 24 september 2005 T19 DE TELEGRAAF Moederviller door hel VLAARDINGEN, zaterdag Hij was een succesvol computerdeskundige die leiding gaf aan geslaagde automatiseringsprojecten bij de politie, de PTT en bedrijven als Casema. Tot zijn geestesziekte de overhand kreeg, hij zijn eigen moeder afslachtte en in haar afgestroopte huid de straat opging. Psychose dreef Vlaardinger tot moord op liefste die hij had Als een waanzinnige liep hij met afgestroopte huid over straat Als ziekte succesvol is behandeld, mogelijk weer op vrije voeten door JOLANDE VAN DER GRAAF ■ In haar flatwoning in de Vlaar- dingse Vossiusstraat werd de 76- jarige Mientje door haar psychoti- sche zoon vermoord. FOTO: ROEL DIJKSTRA ■ Gerke Hoekstra was de derde man die het Duivelsei ’ontmaagde’. ■ Aan de voet van het Duivelsei, vlak voor de beklimming door Naar, Fickweiler en Hoekstra. ■ Ronald Naar en Martin Fickweiler naast het ’duivelsei’. EIGEN FOTO’S D
Transcript of door JOLANDE VAN DER GRAAF - Rob Hammink … · verhalen van twee boslandcreolen Apante en Sensi....
ken. Dat is desastreus ge-weest.”
Uit wetenschappelijk on-derzoek is gebleken dat men-sen die aanleg hebben voorpsychoses wiet en hasj beterkunnen laten staan. Deskundi-gen waarschuwen daar vooralvoor, nu het gehalte van thc(de werkzame stoffen) zo hoogis, dat de uitwerking van soft-drugs nagenoeg vergelijkbaaris met die van harddrugs.
PsychosesDe Jellinek Kliniek in Am-
sterdam benadrukt hoe grootde gevaren kunnen zijn.„Cannabis heeft een negatiefverloop op psychoses: de wa-nen komen sneller, zijn hefti-ger en duren langer. Ook me-dicijnen werken niet goedmeer, als psychotische patiën-ten blowen”, aldus een woord-voerder.
In zijn flatwoninkje blowdede knettergekke Roland Z. er
lustig op los.In de nachtvan 4 op 5 fe-bruari barst-te de bom.Juist devrouw diehem volgenszijn advo-caat het dier-baarst was,moest eraangeloven. Z.ging bij zijn76-jarigemoederMientje inhaar flatwo-ning in deVossius-straat op be-zoek. Watdaar gebeur-de, is metgeen pen tebeschrijven.Om de weer-loze vrouw’pijnloos’ telaten ster-ven, sloeg hijmet gereed-schap de her-sens in. Z.hakte zijnmoeder dearmen af,sneed haar
huid los en gooide het vijftienkilo wegende mensenvel alseen kaftan om zich heen. Totdiep in de nacht liep hij in dieuitdossing over straat. Uren-lang werd hij ongemoeid gela-ten: voorbijgangers dachtendat hij een carnavalspakdroeg. Pas tegen de ochtendwerd hij gearresteerd.
Tijdens de eerste verhorenen maanden na zijn arrestatieverklaarde Z. de moeder-moord vanuit zijn wanen.Maar nu, sinds zijn psychoseop retour is, kan hij er volgenszijn raadsman niet meer overpraten. „Hij herinnert zich water is gebeurd en krimpt dan inelkaar omdat die werkelijk-heid een verschrikking voorhem is. Zijn verdriet is onbe-schrijflijk, nu hij als het warewakker is geworden uit zijnpsychose en zich realiseert wathij gedaan heeft. Het was zijnziekte die hem heeft beroofdvan diegene om wie hij hetmeest gaf. Het is niet voor testellen door welke hel Rolandnu gaat. Soms vrees ik dat hijzelfmoord zal plegen.”
Psychiaters van het PieterBaan Centrum hebben Ro-land Z. volledig ontoereke-ningsvatbaar verklaard. Demoord op zijn moeder kanhem om die reden niet wordenaangerekend. Nagenoeg ze-ker krijgt de Vlaardingerwoensdag door de rechtersdan ook geen celstraf, maareen tbs-behandeling metdwangverpleging opgelegd.Mr. Van Riet: „De deskundi-gen hebben aangegeven dathij lange behandeling nodigheeft. Maar zijn ziekte kanvan voorbijgaande aard zijn.Dat betekent dat hij ooit weerop vrije voeten kan komen.”
Het bizarre nieuws over degruweldaden door ict’er Ro-land Z. ging de hele wereldover. Komende woensdag,ruim een half jaar na het dra-ma, staat ’de vrouwenvillervan Vlaardingen’ terecht voorde Rotterdamse rechtbank.Van de krankzinnige, bijbel-teksten schreeuwende Z. is in-middels weinig meer over daneen meelijwekkend hoopjemens dat volledig ontoereke-ningsvatbaar is verklaard.
„Het meest angstaanjagendevan deze zaak is, dat dit een ie-der met aanleg voor zulke gees-tesstoornissen kan overko-men”, zegt Z.’s raadsman, deRotterdamse advocaat mr. J.van Riet.
Jarenlang ging het Roland Z.voor de wind. Hij runde een ei-gen bedrijfje in Vlaardingenen werd voortdurend inge-huurd voor ingewikkelde au-tomatiseringsklussen. Ookdoor de politie. Onder de vlagvan een consultancybureauwerkte hijruim ander-half jaar alsad interimmanager bijde techni-sche en ad-ministratie-ve afdelingvan hetkorps Rotter-dam-Rijn-mond.
Maar gaan-deweg ginghet mindermet hem. Dedood van zijnvader vorm-de het keer-punt. De re-latie tussenRoland Z. enzijn vriendinliep op deklippen. Aansport deedhij niet.Klanten hadZ. niet meer.De Vlaardin-ger vereen-zaamde on-dertussen inrap tempo.De buurtaanschouw-de met stij-gende verbazing hoe de auto-matiseringsexpert veranderdein een kluizenaar. Niemandechter wist hoe zijn waanzin indit volslagen isolement zougroeien en Roland Z. tot een le-vensgevaarlijke moordenaarzou omturnen.
Zachtaardig„Van een normale, intelli-
gente en zelfs zachtaardigevent is mijn cliënt ontspoorden een geesteszieke man metpsychoses geworden”, ver-volgt mr. J. van Riet. „Zijn al-maar durende wanen gingengepaard met hallucinaties. Ophet laatst kon hij op geen en-kele manier nog de werkelijk-heid van waan onderscheidenen was zijn psychose perma-nent aanwezig. Hij zocht zijnredding in religie en begonaan godsdienstwaanzin te lij-den. Maar even goed had hijzich aan iets anders kunnenvastklampen en bijvoorbeeldachtervolgingswaanzin kun-nen krijgen.”
Niemand merkte het aldoorafwijkender gedrag van Ro-land Z. op. Niet vreemd, vindtraadsman Van Riet, want zijncliënt had niemand meer inzijn omgeving. Ook het Riaggwees hem na therapie de deur.Van Riet: „Mijn cliënt had aleerder last gehad van psychoti-sche momenten en heeft eenhalf jaar onder behandelingvan het Riagg gestaan. „De me-dici meenden toen dat hij ervanaf was en hebben de be-handeling stopgezet. Mogelijkzijn daarbij inschattingsfoutengemaakt. Het gebeurde in ie-der geval een jaar voor het mis-drijf. Roland is toen steedsmeer cannabis gaan gebrui-
Ronald Naars expeditie bereikt Surinaamse bergtop
DUIVELSEI (Suriname), zaterdag
„Voor een bergbeklimmer isdit een natte droom. Een top tevinden, die nog nooit is be-klommen. De weg was tot ophet laatste moment onzeker.”Ronald Naar en de twee big-wall-klimmers Gerke Hoek-stra en Martin Fickweiler zijnhet onwrikbaar met elkaareens. Ze hebben het keihardegraniet van het Duivelsei be-vochten en hun doel gehaald!
Ronald Naar, veilig terug aan deoever van de Lucierivier, die ons ver-leden week voor een groot deel dit gi-gantische natuurreservaat van tien-duizenden vierkante kilometers inbracht: „Maar het succes diendezichzelf niet zomaar aan. Het waszwaar. Probleem was dat we van denatuur moesten leven. Op al mijn an-dere expedities was het koud, maarje nam instant voedsel mee.”
Hij kijkt langs zijn vijf kilogramlichtere lijf naar beneden: „Ik zet eenbv op voor mensen die willen afval-len. Deze tocht doet wonderen.”
De sfeer is voldaan, maar niet uit-bundig, daarvoor zijn we te moe. Ie-der voor zich denkt terug aan de afge-lopen week.
Het kompas gaf zes dagen noord-oost aan. Een wat onrustige naald, totnu toe zo symbolisch voor het succesvan de expeditie. We hadden onzetwijfels of het wel zou lukken. Meteen kompas en junglekennis van detwee gidsen, Sensi en Apante, dieook nog nooit in deze streek rondlie-pen („hier liep nooit iemand rond,want wat heeft een weldenkendmens hier te zoeken?”), het primaireoerbos van Suriname door, leek hetop z’n zachtst gezegd gekkenwerk.
LianenDe laatste loodjes. Af en toe wor-
den woudreuzen afgewisseld doorstukken mangrovebos waar lianenals tanige armen uit Hades omhoogkrullen en ons aan onze enkels naarbeneden het moeras in willen sle-pen. Ik bouw een haat-liefdeverhou-ding op met deze omgeving. Aan deene kant is het prachtig en onaange-tast. Niets mooier dan ’s ochtendsvanuit je hangmat naar de boom-kruinen van veertig meter of meeromhoog te kijken. Aan de anderekant is het een grote composthoop inde schemering, met een energie op-eisende bodem van rottende blade-ren en omgevallen bomen waarinconstant gevaar schuilt.
Kappen, struikelen, vallen, op-staan. Maximaal drie kilometer perdag. Ik stink als een lekkende flesammoniak van een inferieur merk.Volgens Naar: „Het lijkt wel of er een
bronstige bosolifant over mijn kle-ren heeft gepist.”
Waarom ben ik hieraan begonnen?Waarom zei ik ’ja’ tegen Ronald Naartoen deze twee maanden geleden hetabsurde plan voorlegde om de Julia-natop en misschien nog het Duivelseiin de diepste binnenlanden van Suri-name te vinden? Misschien was hetmotief wel triviaal en was het alleende naam van het ding: Duivelsei. Hetheeft alle ingrediënten van eenslechte thriller. De vloek van hetDuivelsei, of zoiets. Hij wil niet ge-vonden worden en doet er alles aanom ons, met dit grote enge bos alsbuffer, tegen te houden. Ik dooddankbaar mijn tijd met melodrama.
Het is bijna een week geleden datwe de veilige Zuidrivier en Lucieri-vier, vol met zwemmend voedsel,verlieten en de sobere jungle introk-ken. Onderweg had de Julianatopvoor het Duivelsei moeten wijken,niet in de laatste plaats omdat dekaarten naar die Julianatop wegdre-ven na een bootongeval. Bovendienwas de Julianatop al eens beklom-men, het Duivelsei nog nooit. Toenwe de jungle introkken, wisten wenog niet dat de maanden tussen janu-ari en mei dé maanden zijn dat erpalmvruchten als awara en maripa
groeien. Nu is er niets, zelfs geen zoe-te mopé, dat door dieren, mensen envissen wordt gegeten. Het ontbrekenheeft een direct effect op onze ma-gen: er is dus ook weinig wild ingroepjes om te schieten. De bosvar-kens en boskippen scharrelen als loszand rond om te overleven. Hoe bij-zonder het ook is dat vier volstrektvreemden in goede harmonie eenprestatie leveren, toch staat het ’wij’-gevoel soms een beetje onder span-ning, met name tijdens het eten. Jehoeft geen wiskundige te zijn om teweten dat de 1200 rijstkorrels, ge-deeld door acht, geen 300 rijstkorrelsvoor jezelf zijn. Maar op een gegeven
moment is ook de rijst op en we ho-pen dag na dag dat Apante met zijndoor tuinslangklemmen bijeenge-houden geweer iets schiet, het maaktniet uit wat. „Ik schiet heel bewust,nooit te veel en alleen apen als hetecht niet anders kan”, zegt de sympa-thieke boscreool met grote grijns. Hijleeft soms weken op alleen water.Toegegeven: dat water wordt steedsbeter naarmate we dieper en dieperhet regenwoud intrekken. Steedsmaar weer hopen dat je een kristal-helder beekje vindt, desnoods eenmeter breed, iets met water om eenkamp te kunnen opzetten.
Het absolute keerpunt in dezegroene hel is als Ronald Naar doorhet bladerdek, dat ons al dagen van
zonlicht afsnijdt, heen wijsten zegt: „Daar is hij.”In de verte zien we decontouren van een980 meter hoge bergmet daarop een
prachtig ei waarwe zo langnaar zoch-ten. Ik valeen minuutlater en pro-beer mijnbalans tevinden metde machete.Het verroes-te ijzer snijdttot op het bot
in mijn middelvinger. We lopen dooren door en maken uiteindelijk kampdrie.
Ronald Naar, Martin Fickweileren Gerke Hoekstra gaan direct doorom op een richel, honderd meter on-der top, de nacht door te brengen. Zezullen en móéten… De tijd dringt.Als de drie klimmers een dag en eennacht weg zijn, missen we toch de op-gewektheid van de expeditieleider,die zich vooral ’s ochtends openbaar-de in trommelvliestergende zangka-nonnades, waarmee hij misschienooit nog eens wereldberoemd in DenHaag en omstreken wordt. „Het le-ven is een pijpkaneel…”
TitanenstrijdTerwijl de drie klimmers hun tita-
nenstrijd naar boven leveren, hoogboven de broccoliomgeving uit, do-den wij onze wachttijd met uniekeverhalen van twee boslandcreolenApante en Sensi. Ze leven niet alleenin het bos, ze leven met het bos. Bo-men als medicijnen, water als bestevriend. Ze hebben het over de zwarte
’broeder’ in de stad en de achter-stand van de bosnegers, die dit jaareindelijk, en voor het eerst, in de re-gering zitten. „Voor ons is jullie be-klimming ook een overwinning. InParamaribo hebben mensen deze ex-peditie afgeraden, te gevaarlijk. Wezouden het leger moeten waarschu-wen. Ha, ha. Jullie hebben geen ex-peditie gemaakt. Jullie hebben eensurvivaltour gedaan”, aldus Sensi.Hij heeft gelijk: je zou hier hangjon-geren binnen twee weken omtove-ren tot normale mensen, die verderdenken dan de expansie-uitlaat vanhun scooters. Heel leerzaam: tweeweken lang met één meter flosdraad,je handdoek aan stukken knippenom pleisters van te maken en geenpatat in de buurt.
Martin Fickweiler, in wiens scha-duw Indiana Jones niet meer is daneen Sissi, zegt: „Het was een geweldigavontuur. Vooral de onzekerheidwas geweldig. Meestal weet ik welwaar een berg ligt. Ik was verbaasdover het oergesteente van het Dui-velsei, dat keihard was, maar andersoverleeft het dit meedogenloze kli-maat niet.”
Gerke Hoekstra vond het enigezware het eenzijdige en weinige eten.„Zwijn als ontbijt, lunch en diner, iswat te veel van het goede. Dan heb ikhet niet eens over het moment toende rijst voor dagen op was. Ik vindhet een wonder dat de mens zondervoeding tot zulke prestaties in staatis. Ik kijk daar echt van op. Ik ben ge-wend om af te zien. We hebben in ja-nuari drie dagen op zeshonderd me-ter aan een wand in Patagonië gehan-gen terwijl er een storm om ons heengierde. De enige bescherming tussenons en de afgrond was twee millime-ter nylon. Maar nu, met dit Duivels-ei-avontuur, heb ik weer nieuwegrenzen ontdekt.”
Morgen de lange weg over de ri-vieren terug, boot uit, duwen, bootin. Wonden van teken en schorpioe-nen likken in de boot, letterlijk.Maar ditmaal een nieuw doel: eenonvervalst Parbo-biertje in hotel To-rarica. Hopelijk revancheert hetDuivelsei zich niet alsnog op de te-rugweg bij één of andere waterval.Dit laatste deel schrijf ik op een rotsmidden op de rivier. We zijn zojuistgestrand, omdat de opgelapte kor-jaal, waar een week geleden een ver-rotte woudreus op viel, het wederomvoor de kiezen krijgt en is omgesla-gen. Spullen drijven weg, de motoris onder water geweest. We zijn noglang niet thuis, zoveel is wel duide-lijk…
e top vanhet
magischeDuivelsei is,om in juisteklimmers-termen teblijven,ontmaagd.Daarmeebereikte deexpeditie vanberoeps-avonturierRonald Naareergisteren zijndoel na tweekeihardeweken dediepste junglevan Surinamete hebbenbevochten. Hoede Julianatop-expeditie deDuivelsei-expeditiewerd… Detocht waszwaar. Hetvochtigeklimaat, deondoordring-baarheid vanhet oerbos enhet gebrek aanvoldoende eteneisten hun tol.Deze krant namexclusief deel aaneen tocht doorniemandslandwaar niet de mens,maar de natuurmet keihardehand regeert.
DUIVELSEIONTMAAGD
DUIVELSEIONTMAAGD
Nu nog de weg terug,die zit vol verraderlijkeverrassingen…
door ROB HAMMINK
„Tocht is ideaalvoor mensendie willenafvallen”
zaterdag 24 september 2005 T19DE TELEGRAAF
Moedervillerdoor hel
VLAARDINGEN, zaterdagHij was een succesvol computerdeskundige die leiding gaf
aan geslaagde automatiseringsprojecten bij de politie, de PTTen bedrijven als Casema. Tot zijn geestesziekte de overhandkreeg, hij zijn eigen moeder afslachtte en in haar afgestrooptehuid de straat opging.
Psychose dreef Vlaardinger tot moordop liefste die hij had
Als een waanzinnigeliep hij
met afgestroopte huidover straat
Als ziektesuccesvol isbehandeld,mogelijk weer opvrije voeten
door JOLANDE VAN DER GRAAF
■ In haar flatwoning in de Vlaar-dingse Vossiusstraat werd de 76-jarige Mientje door haar psychoti-sche zoon vermoord.
FOTO: ROEL DIJKSTRA
���������� ������� ��
��������������
���������� � � � � � � �� � � � � � � �� � � � � � � �
������������������������������
���
���������
����������������� ��������� ����� �
■ Gerke Hoekstra was dederde man die het Duivelsei ’ontmaagde’.
■ Aan de voet van het Duivelsei, vlakvoor de beklimming door Naar, Fickweiler en Hoekstra.
■ Ronald Naar enMartin Fickweiler
naast het ’duivelsei’.
EIGEN FOTO’S
D
