Digital Library for Dutch Literature · VAN JULES VERNE zijn eveneens verkrijgbaar : 1. Vijf weken...

DE KINDERENVAN

KAPITEIN GRANTSTILLE ZUIDZEE

~~~,5~

D E K IN D ER EN VANK A PITEIN G R A N T

(DE STILLE ZUIDZEE)

EERSTE EN TMVEDE DEEL

VAN JULES VERNEzijn eveneens verkrijgbaar :

1. Vijf weken in een luchtballon.2. Eldorado en het Monsterkanon van Staalstad.3. Het zwarte Goud.4. 20.0* Mijlen onder Zee5. 20.000 Mijlen onder Zee6. De Reis om de W ereld7. Keraban de Stijfhoofdige.8. De Reis naar de M aan.

(Oostelijk halfrond).(Westelijk halfrond).in 80 dagen.

9. Michael Strogoff de Koerier van den Czaar.10. Naar het M iddelpunt der Aarde.

11. De Kinderen van Kapitein Orant (Zuid-Amerika).12. De Kinderen van Kapitein Grant (Australië).13. De Kinderen van Kapitein Grant (Stille Zuidzee).14. Het geheimzinnige Eiland (De Luchtschipbreuke-

lingen).15. Het geheimzinnige Eiland (iDe Verlatene).16. De Strijd tusschen Noord en Zuid (De Overrom-

peling eener Plantage).17. De Strijd tusschen Noord en Zuid (De Zwarte

Kreek van Texar).18. Leerschool voor Robinsons.19. Een Loterijbriefje.20. De Avonturen van drie Russen en drie Engelschen.

JULES VERNE

D E KIN D ER EN V A N

KAPITEIN G RA NT(DE STILLE ZUIDZEE)

OPNIEU W VERTAALD

D O O R J . F E l T S M A

GVLLUSTREERD DOOR F. S. BM JON

HOLLANDSCH UITGEVERSFONDS, AM STERDAM

1941

INHOUD

'loofdstuk.

1. De Maquari . . .II. Een stukje geschiedenis .111. Moordtooneelen og Nieuw-zeelandlV. In de branding . .V. Alle hens aan dek .Vl. Een pleidooi voor het kannibalismeVII. Op ongastvrije bodem . . . .VIII. Iets over den tegenwoordigen toestand van

Nieuw-zeeland .IX. Dertig mijl noordelijkerX. De Nationaal-Rivier

7283

102111123

XI. Het meer Taupo . .XII. Robert Grant, de levensredderXIII. De geheimzinnige grafbewoner .XIV. ,De groote middelen van Jaques Paganel . 142XV. Tusschen twee vuren . . 149XVI. W aarom de Duncan op de oostkust van

Nieuw-zeeland kruiste . . 153XVII. De strijd tusschen goed en kwaadXVIII. Een overeenkomst .XIX. Een kreet in den nachtXX. Het eiland Tabor . . . .XXI. De laatste verstrooidheid van * @Jaque: PM **

165173184194

ne1 204

Bhœ .

1152031

5666

EERSTE DEEL

EERSTE HOOFDSTUK.

De Maquarie.

Indien zij, die kapitein Grant zochten, ooit reden had-den, te wanhopen, dan was 'dit we1 thans het geval.Op welk puit der aarde kon men een nieuwe poging

wagen, den dapperen Schot en zijn beide makkers opte sporen? M en wist het niet.En hoe zou men ook een nieuwe

ondernemen, aangezien men de Duncanexpeditie kunnenniet ter beschik-

kink had!De pogingen onzer vrienden waren dus op een mis-

lukkig uitgeloopen. M islukking! Treurig woord, dat inde ziel van wakkere menschen nauwelijks een weerklankvindt. En desondanks moest lord Glenarvan, buigendonder de slagenHete zou hemrende taak te volbrengen.In deze, uiterst moeilijkeomstandigheid, had Mary

Grant de zielegrootheid en moed, geen enkel woordover haar vader te spreken. Ze hield haar angst voorzich en dacht slechts aan de ongelukkige bemanning derDuncan, die door de bandieten van Ben Joyce Omge-

van het noodlot, zijnonmogelijk zijn, zijnonmacht erkennen.schoone opoffe-

bracht was.Haar kinderlijke liefde maakte een oogenblik plaats

voor haar vriendschap jegens lady Helena, en zij wasde eerste, die deze edele vrouw met het geleden verliestrachtte te troosten.

sprak. Toen John Manglesha4r zoo dapper en Y rustend in het ongelnk zag, groei-

eveneens de eerste, die overZij waseen terugkeer naar Schotland

onmogelijk zijn, zijn

8

de zijn bewondering voor het jonge meisje nOg meer.Hij wilde een paar woorden spreken ten gunste eenervoortzetting der expeditie: Mary Grant weerhield hemechter met een gebaar en zei later tot hem:

,,Neen, mijnheer John; laat ons nu denken aan hen,die zich tot dus verre voor ons hebben opgeofferd. Hetis noodig, dat lord Glenarvan naar Europa terugkeert.''

Nvaarop John Aâangles antwoordde:U hebt gelijk, miss

terug. M aar we moetenMary, we moeten naar Europaeveneens de Engelsche autori-

teiten van het verdwijnen der Duncan op de hoogtestellen. W anhoop echter niet, miss M ary. Desnoods ge-heel alleen za1 ik op zoek gaan naar uw vader. En ikzweer u, dat ik hem zal vinden of ten onder gaan bijmijn poging.''Hiermede had John Mangles een ernstige verplichting

op zich genomen en Mary Grant drukte hem de handa1s om de eed te bezegelen, die hij zooeven had af-gelegd.Nog in den loop van den zelfden dag besloot men,

zonder verwijl tt vertrekken. In Melbourne hoopte men,scheepsgelegenhéid naar Europa te vinden. Ten dieneinde begaf John Mangles zich naar de haven om eenschip te zoeken, dat hen naar de hoofdstad van Victoriazou brengen.De kapitein der Duncan werd hierbij echter teleur-

gesteld. M en vond geen enkel schip, dat rechtstreeksnaar Melbourne voer. Daarentegen wel een brik vantwee honderd vijftig ton, de Maquarie, die een geregel-de dienst onderhield tusschen Eden en Auckland.Paganel stelde Glenarvan voor, genoemde brik te char-

teren, daar men in Auckland stellig verbinding zoukrijgen, 6f met Melbourne, ôf misschien wel direct metEuropa. Na dat dit voorstel met algemeene stemmenwas aangenomen, kwam men overeen, het schip te be-zichtigen alvorens den overtocht te wagen.

DE KINDEREN VAN KAPITEIN ORANT

9

Will Halley, de schipper, een man met ruw uiterlijk,ontving zijn bezoekers allesbehalve vriendelijk.Wat wil jullie?'' vroeg hij, toen de vrienden den val-

reep der M aquarie beklommen.John Mangles nam het woord.Wij willen den kapitein spreken.''1*W ie?''Den kapitein-'',10, jullie bedoelen zeker den schipper?''Ja.''1)W ill Halley?''11J 1t*î'1)Dat ben ik. Verder?''

,,'De Maquarie heeft lading voor Autkl&nd?''Ja. Verder?''Reeds geladen?''Ja. Verder?''W at?''Alles wat te koop en te verkoop is. Verderq''Klaar voor vertrek?''1)Ja. Verder?''#'W anneer vertrekt het schip?''))M orgenmiddag. Verder?''Kunnen passagiers mee?''Dat kan er naar wezen.''Hoe bedoel je?''A1s ze tevreden zijn met de scheepskost-''De passagiers zorgen voor hun eigen voedselx''Verder?''Verder?''Natuurlijk-''W Zt?'îHoeveel passagiers zijnNegen-'',1Allen mannen?''Twee dames.''lk heb geen hutten aan boord,'')?

0r?J'

DE KINDEREN VAN KAPITEIN GRANT

10

W e zullen met de roef voor lief nemen.''Verder?''))Neem je het aan?''Eerst over de brug komen.''Hoeveel verlang je?''Vijftig Pond Sterling-''Glenarvan knikte toestemmend.Top. Vijftig Pond Sterling.''Zonder eten?''Zonder etenl''))Zelf eten meebrengen?''TOP '')) *Afgesproken. Verder?''Bij deze woorden strekte W ill Halley de hand uit.Wat beteekent dat?'' vroeg John Mangles.Voorschotl''

,yHier zijn vijf en twintig Pond Sterling. Morgen krijgde rest-''JeZonder een woord van

in zijn zak.Morgen aan boord,'' zei hij. ,,Voor twaalf uur. Ben

jullie niet op tijd, dan vertrek ik evengoed zonder jullie.Afgesproken?''

Afgesproken-''

Na dit antwoord verlieten Glenarvan? de majoor, Pa-ganel, John Mangles en Robert het schlp. Toen ze weerop de kade stonden, zei John Mangles:

W at een Ongelikte beerl''),Een echte zeewolfy'' meende Paganel.lk maak me sterk,'' liet John Mangles er op volgen,

y,dat deze wolf indertijd heel wat menschen vleesch heeftverhandeld-''Hoe bedoel je, JOhn?''Als slavenhandelaar, mylord-''

dank, stak de schipper het geld

Jammer genoeg. Maar in ons jeval zullen we onsnaar de omstandigheden moeten schlkken. Hoofdzaak is,



dat we veilig naar Nieuw-zeelandzullen we hem niet terug zien.''Met groote voldoening vernamen de dames, dat het

vertrek op den volgenden dag was bepaald. Glenarvanmaakte hen er op attent, dat zij aan boord der Maqua-rie niet de gemakkenhetgeen de dames echter hadden meegemaakt, namen zehet niet meer

der Duncan zouden vinden. Na

komen: na Auckland

ZOO nauW.Mr. Olbinet kreeg opdracht,

zorgen. In den loop der laatstevoor de levensmiddelen tedagen had de arme man

voortdurend geweend over het verlies zijner echtgenoote,die aan boord drr Dttncan gebleven en dus het slacht-offer der bandieten was geworden. Desondanks vervuldehij zijn plichten met dewend was en niemand

stiptheid die men van hem ge-had zich over hem te beklagen.

Intusschen verzilverde de majoor de wissels van Gle-narvan, getrokken op de Union Bank te Melbourne. Vanhet ontvangen geld kocht M ac Nabbs een nieuwe voor-raad wapenen, waaraan het gezelschap dringende be-hoefte had.Paganel was zoo verstandig, een uitmuntende kaart

van Nieuw Zeeland te koopen, eerst kortelings doorJohnston te Edinburg uitgegeven.Met Mulrady ging het goed vooruit. Hij gevoelde nau-

welijks de wonde meer, die eenige dagen te voren zijnleven in gevaar had gebracht. De zeewind van denStillen Oceaan z0u zijn genezing voltooien.Wilson kreeg opdracht, het verblijf der vrienden aan

boord der' Maquarie in gereedheid te brengen. Onder destreken van zijn bezem en borstel kreeg de roef eengeheel ander aanzien. W ill Halley haalde weliswaar ver-achtelijk de schouders op voor zooveel ,ydrukte'', maarliet de matroos stil zijn jang gaan. Van zijn toekom-stige passajiers scheen hlJ zich niet veel aan te trekken.Hij wist nlet eens hun naam en bekommerde er zichtrouwens weinig om.Hoofdzaak voor hem was, dat hij zijn vijftig Pond


Sterling kreeg; verderhen als met de tweeals vrachtgoed aan boord had.W ill Halley was in de allereerste plaats

wat zijnmet het vaarwater

koopman enzeemanskwaliteiten betrof, was hij voldoende

bekend, om zijn schip langs de ge-vaarlijkste klippen te loodsen.Het einde van den dag, die aan het vertrek vooraf-

ging, wilde Glenarvan nog eens dat gedeelte der kustbezoeken, dat door den 37en breedtegraad gesnedenwerd. Daa'rvoor had hij twee redenen.Ten eerste wilde hij nog eens de plaats in oogen-

schouw nemen, waar, volgens zeggen van Ben Joyce, deBritannia vergaan zou zijn. W ant vast stond het, datBen Joyce en Ayrton één en dezelfde persoon was. Ookhad Ayrton als bootsman op de Britannia gevaren. Hetwas dus niet onmogelijk, dat de Britannia werkelijk inTwofold-baaischipbreuk had geleden.Behalve van de Britannia hoopte Glenarvan nog even-

eens een sjoor der Duncan te vinden.Waarschljnlijk had er tusschen de bemanning der

Duncan en de bende van Ben Joyce een strijd plaatsgevonden. Onmogelijk was het niet, dat men op de kustn0g een spoor van dit gevecht, van een laatste pogingtot tegenstand van Tom Austin en zijn dappere matro-zen zou vinden.Door zijn trouwe John Mangles vergezeld, trok. Gle-

narvan er op uit. De eigenaar van het Victoria Hotelstelde hen twee paarden ter beschikking en zoo redenbeide mannen noordwaarts.

tocht. Glenarvan en de kapiteinnaast elkaar voort. Doch ook zonder eenreden zwijgend

woord te wisselen,begrepell ze elkaar. De zelfde ge-dachten, de zelfde angsten hielden hen bezig.Men kan er van verzekerd zijn, dat John Mangles zijn

grootste oplettendheid aan de omgeving schonk. M aaralle zoeken was vergeefs.

Het was een droeve

bemoeide hij zich evenveel methonderd ton gelooid Ieer, die hij


geen spoor der schipbreuk te bekennen.Evenmin vond men een aanduiding van de Duncan.

Dit gedeelte der Australische oostkust, gesneden doorden 37e11 breedtegraad, was geheel verlaten.Desondanks vond John Mangles nog eenige sporen,

van een kortelings gebrand kampvuur.Zou hier een zwervende stam inboorlingen voorbij

Er was enkel

zijn gekomen?Dat was nietdenkbaar, want even later vond John

een voorwerp, dat veel te denken gaf.Dit voorwerp was niets meer of minder dan een grijs

en geel gestreepte kiel, zooals de gevangenen van Perthdie dragen. De gevangene stak er niet meer in, maarzijn kleeding sprak voor hem.

,Je ziet wel, John, dat de bandieten hier waren. Watzal er van onze brave bemanning zijn terecht gekomen?lk moet er niet aan denkenl''Het leed der laatstedagen had de trekken van Glenar-

Gedurende enkele minuten staardevan harder gemaakt.hij zonder een woord te spreken over de golven derwijde zee. Zocht hij in de oneindige verte nog een spoorvan zijn schip? W ie weet?Plotseling gaf hij zijn paard de sporen en keerde zon-

der een woord gesproken te hebben, naar Eden terug.

was noodig,hoogte werden gesteld. Dit deed menavond in tegenwoordigheid van Thomascommissaris van Eden. Deze magistraat kon nauwelijkszijn vreugde verbergen, toen hij het proces verbaal, be-treffende de verdwijning van Ben Joyce en zijn bende,opmaakte. W eliswaar hgdden de bandieten a1s gevolgeener nieuwe misdaad, Australië verlaten, maar thans

Op dedienzelfdennOg

Banks, politie-

waren ze tenminste voordedeeling werd onmiddellijk telegrafisch doorgegeven

goedweg. De belangrijke me-

naar M elbourne en Sydney.Na zijn verklaring afgegeven en onderteekend te heb-

één formaliteit tenOgdat de autoriteiten van het gebeurde

vervullen. HetM en had thans

14 DE KINDEREN VAN KAPITEIN GRANT

ben sloeg lord Glenarvan den weg in naar het VictoriaHotel.Het werd een zeer sombere avond voor de vrienden.

Hun gedachten bleven in het land, dat hen zooveel on-geluk had gebaard. Ze herinnerden zich de gegrondehoop, die men aan kaap Bernouilli had gekoesterd endie in Twofold-baai zoo wreed verstoord was.Paganel was

John Mangles,gebeurde aan de Snowy-rivier, aandachtig had gadege-slagen, voelde de tweestrijd van Paganel om te sprekenen te zwijgen. Verscheidene keeren had John hem daar-over onderhouden, maar steeds had de aardrijkskundige

tendie

prooi aan een vreemde opwinding.den geleerden Franschman sinds het

een ontwijkendDien avond,

telkamer, vroegzenuwachtigheid.Beste vriend John,'' antwoordde Paganel, ,,ik ben

niet zenuwachtiger dan gewoonlijk-''Mijnheer Paganel, er is een geheim, dat u drukt-'',,Gelijk heb je, beste John; er is een geheim, dat ster-

ker is dan mijn wil tot zwijgen-''W at bedoelt u?''

antwoord gegeven.John bracht den geleerde naar diens ho-hij hem naar de reden dezer vreemde

Mijn vreugde eenerzijds; mijn wanhoop anderzijds.''31U bent verheugd en hopeloos tegelijker tijd?''),Jcist.lîW aarom?''Omdat we naar Nieuw-zeeland gaan.''W at beteekent dat?''Kun je zwijgen, J0hn?''1)Ja, mijnheer Paganel-''Als het graf?''Als het graf-''13Ik heb een spoor-''3,Een spoor?''1#Zooals ik zeg.''W aar?''


Op Nieuw-zeeland-''Mijnheer Paganell...''Nee beste John, van Nieuw-zeeland keert men niet

terug. Maar je kent het spreekwoord y,spiro, spero''zoolang men leeft, is er hoop-''

TW EEDE HOOFDSTUK.

Een stukje geschiedenis.

volgenden dag, 27 Januari, werden de passagiersder Maquarie in de nauwe roef der brik gehuisvest.Het w'as W ill Halley geen Oogenblik in de gedachte

gekomen, zijn eigen kajuit aan de dames af te staan.Men behoefde er overigens geen spijt van te hebben,daar genoemde kajuit er niet veel beter uit zag dan haar

Den

gewoonlijke bewoner.Om halféén 's middags werden de ankers ingehaald

en verliet het schip de kade. Uit het zuidwesten woeieen zwakke bries. Slaphingen de zeilen in het want. Devijf matrozen, die de geheele bemanning van het schipvormden, werkten uiterst langzaam en dit bracht W ilsonop de gedachte hen een handje te komen helpen. Halleyverzocht hem echter, zich niet met zaken te bemoeiendie hem niet aangingen enverklaarde, dat hij zijn schipook wel zonder vreemde hulp kon besturen.Dit laatste gold vooral John Mangles, die menigmaal

glimlachte bij het ziell der jeheel verkeerd uitgevoerdeen gegeven bevelen kan kapltein en bemanning der M a-quarie. John Mangles liet het zich voor gezeqd zijn enbehield zich slechts het recht voor, tusschenbelde te ko-men, indien door de onvoorzichtigheid van den kapitein,het schip en de opvarenden in gevaar konden komen.Zoo goed en zoo kwaad als het ging, kwam het,schip

langzaam vooruit.

16

deze langzame vaart be-rusten: in ieder geval zou het niet langer dan vijf à zetdagen duren, en men had Auckland bereikt.Tegen zeven uur 's avonds verloor men de Austra-

lische kust en den vuurtoren van Eden geheel uit het oog.De zee stond verbazend hol, waardoor het schip sterkreed,'' zooals kapitein John het noemde.Het meest hadden de dames in de roef van dit

den'' te lijden.verversching liet alles te wenschen over; het was dt

rij-De ruimte was zeer beperkt en de lucht-

passagiers echter onmogelijk aan dek te komen, daar ereen hevige stortbui viel.Dientengevolge waren ze in hun kleine kajuit zoc

goed als gevangen.Ieder gaf zich geheel aan zijn gedachten over. Mer

sprak weinig. Af en toe wisselde Mary Grant een paarwoorden met lady Helena, maar dat was dan ook alles.Glenarvan kon hetop zijn plaats niet uithouden. Onge-duldig liep hij in de hut heen en weer. John Manglesliep van tijd tot tijd naar de brug om te controleeren ofhet schip vorderde en werd op deze tochten gewoonlijkdoor Robert vergezeld. W at Paganel aangaat, deze zatstil in zijn hoek en mompelde onverstaanbare woorden,waarvan niemand den zin begreep.Waaraan dacht de waardige geleer4e? Hij dacht aan

het Nieuw-zeeland, waarheen het noodlot hen thansvoerdt. In gedachten ging hij de geheele geschiedenisvan dit sombere land na.

M en kon niet anders, dan in

angst vroeg hij zich af, of er in degeheele geschiedenis van dit land een enkel feit voor-kwam, dat de benaming van ,yvasteland'' voor dit eilandrechtvaardigde. Zealand, aland, vasteland. Dit waren dewoorden, die steeds weeren onze lezers beleeren,een nieuwe uitlegging van het document dacht.

opnieuw in zijn brein opdokendat Paganel onafgebroken aan

Het document! Ja, dat was voor den braven man eenvoorstelling geworden, die hem geen oogenblik meer

E n met zekere



losliet, die hem dag en nacht vervolgde. Na Patagoniëen Australië richtte zich zijn verbeelding op Nieuw-Zeeland. Alles was mogelijk, behalve de verklaring vanéén onbeduidend woord.

,,Contin... contin...'' herhaalde hij voortdurend. Datkan toch geen andere beteekenis hebben dan continent ...vasteland''.En voor de zooveelste maal ging hij in gedachten de

grx te ontdekkingsreizen na, die op deze twee grooteZuid-zee-eilanden betrekking hadden.Het was den 13en December, 1*2, dat de Hollander

Tasman, het anker uitwierp voor het strand van Nieuw-Zeeland, na kort te voren Vandiemensland ontdekt tehebben. Gedurende den 15en, den 16en en den 17enDecember volgde hij de kust, op welken laatsten dag hijten slotte voor goed het anker liet vallen in een breedebaai, welke zich aan het einde bevindt der zeeëngte, diede twee eilanden van elkaar scheidt.Het noordelijkste der beide eilanden droeg den naamIka-na-Mauwi in de taal der inboorlingen

Het eilandVanwilzeggendraagt den naam van M hai-pouna-M ou,vischeiland. Den geheelen archipel wordt door de in-boorlingen meestal Teika M aoui genoemd.Abel Tasman zond twee bemande sloepen aan land,

*

die even later terugkeerden, vergezeld door een aantalmet luid schreeuwende inboorlingen gevulde prauwen,Deze wilden waren van middelmatige gestalte, bruin-gele gelaatskleur, hadden ravenzwarte haren, die, vol-gens Japansche mode, Op den schedel waren samen ge-bonden en getooid waren door een groote witte veer.De eerste ontmoeting tusschen blanken en inboorlin-

gen scheen de inleiding te worden van een langdurigevriendschap. Maar toen den daarop volgenden dag eender sloepen van Tasman een onderzoekingstocht langsde kusten ondernam, werd zij door zeven prauwen heftigaangevallen. Van de inzittenden werden vier man ge-

Visch van Mauwi''. zuidelijkof Groenewal-

hetgeen

18

dood, de bootsman zwaar gewond, terwijl slechts tweematrozen ongedeerd zwemmende het schip konden be-reiken.Na dezetreurige ervaring verliet Tasman de ongast-

vrije kust en gaf de baai, waar de overval had plaatsgevonden, den naam van Moordbaai. De tocht werd innoordelijke richting voortgezet. Vervolgens boog menom naar het westent doch ook op deze kusten waren deinboorlingen zoo vilandig gezind, dat het Tasman on-mogelijk was, water in te nemen.Ten slotte verliet hij voorgoed dit land, hetwelk hij

den naam van Statenland had gegeven, ter eere van deGenerale Staten van Holland.

'De groote Hollandsche zeevaarder geloofde n.1., dathet door hem ontdekte land grensde aan Vuurland vanZuid-Amerika. Hij verkeerde dan ook in de stellige over-tuiging, het Groote Vasteland te hebben ontdekt.

M aar,'' aldus redeneerde Paganel, y,de fout, die eenzeeman der zeventiende eeuw heeft gemaakt, za1 eenscheepskapitein der negentiende eeuw niet zoo licht ma-ken. Een zelfde vergissing is ondenkbaar. Neen, er isiets, waar ik nog niet achter kan komen-''Gedurende rulm een eeuw werd aan de ontdekking

van Tasman niet meer gedacht.en menig zeeman washet ontgaan, dat er ergens op de wereld nog een Nieuw-Zeeland bestond.Den 6en October 1769 verscheen de beroemde zee-

vaarder Cook op de Nieuw-zeelandsche kusten. Hij deedverschillende tochten op en om de eilanden, welke in1773, bij zijn volgende reis werden herhaald.Na hem werd het land achtereenvolgens bezocht door:Vancouver, in 1791;d'Entrecasteaux, in 1793;Baden, in 1795;Thompson, in 18169Lidiard Nicholas, in 1817;Marsden, in 1819;


#

(? l

7 t

/j*

%t.1l j *

4 ' &/

& t O. éj . : .

$ t /:% : t k It' &*t m .k- .q i r etê :

, yzvs' x - j .6,*1@ *

c . ' -A .

# e o -

% >J - œ< >G <

<c *

<* +

b ->< we

l . <* w$ ->

<.* NY -W -P = .$ v ..

> LA .

w . ..# > :

- - **

De sloepen van Tasman door inlanders aangevallen.

20

Richard Cruise, in 18209Duperry, in 1824;Mercury in 1827;Dillon, ln 1827;Dumont d'Urville, eveneens inJohn James, in 18289Earle, in 1830 endoor Laplace in 1831.

18279

Na de ontdekkingsreizigers waren de Christelijke Zen-delingen qekomen, die er het hunne toe bijdroegen, landen bevolklng van Nieuw-zeeland tot hoogere bescha-

te brengen. W eliswaar gelukte het deze mannen,vinghet wildetemperament der inboorlingen eenigszins zach-ter te stemmen, maar de haat, die de oerbewoners vanNieuw-zeeland jegens de Engelsche overheerscherskoesterden, konden zij niet verdrijven.Aan al deze en nog meer dingen dacht de geleerde

Paganel, maar hoe hij ook zocht, hij vond geen enkelfeit in de geschiedenis van Nieuw-zeeland, om het uittwee groote eilanden bestaande gewest met recht dennaam van ,yvastland'' te kunnen geven en aldus eenverband te brengen tusschen Nieuw-zeeland en het opde documenten voorkomende woord ,,continent''.


DERDE HOOFDSTUK.

Moordtooneelen op Nieuw-zealand.

Vier dagen na het vertrek uit Twofold-baai, den 31enJanuari dus, had de Maquarie nog geen twee derdenvan den weg afgelegd, die Australolens oostkust vanNieuw-zeeland scheidt.W ill Halley weinig om de

goede vaart van zijn schip; hij liet alles maar aan zijnlot over.

bekommerde zich al bitter

21

zag hem slechts zeer zelden en dit had weer zijngoede zijde, daar zich niemand over hem te beklagenhad. Hij bleef het grootste gedeelte van den dag in zijnkajuit zitten en bedronk zich voortdurend aan whisky ofjenever. De matrozen volgden het voorbeeld van hunkapitein en nooit was een schip meer aan God's genadeovergeleverd dan de M aquarie, op dien gedenkwaardi-gen tocht naar Nieuw-zeeland.

Men

Deze onvergeeflijke slordigheid noodzaakte JohnMangles, voortdurend een oogje in het zeil te houden.M eer dan eens gebeurde het, dat M ulrady of W ilsonhet roer oq het laatste oogenblik moesten omgooien,daar de brlk anders onverbiddellijk op een klip zouzijn geloopen en vergaan was.Gebeurde dit dan, dan verscheen W ill Halley spoedig

op de brug en schold de beide brave zeelieden de huidvol. W ilson en M ulrady, die, zooals de meeste zeelie-den, nog al kort aangebonden waren, verlangden nietsliever, dan zich van den beschonken kapitein meesterte maken, om hem in het ruim van zijn eigen schip opte sluiten. John

slechtsM angles kwam dan tusschen beiden, enmet de grootste moeite tot bedaren tewist hen

brengen.Deze toestand maakteJohn Mangles echter ter dege

ongerust; om lord Glenarvan niet angstig te maken,sprak hij er over met den majoor en Paganel.Hij vertelde Mac Nabbs, dat Wilson en Mulrady reeds

eenige keeren van plan waren geweest, den beschon-ken kapitein in het ruim op te sluittn.W aarop de majoor antwoordde:,rBeste John, indien deze maatregel noodig mocht

blijken, aarzel dan geen oogenblik, en neem het scheeps-commando van dien dronkenlap over. Zoodra wij teAuckland aan wal zijn, kan Will Halley de post, diehem onwaardig is, weer terug krijgen.''Afgesproken, majoor,'' antwoordde John Mangles.

,,zoolang we in volle zee zijn, kunnen we volstaan met


22

een goede bewaking; mijn matrozen en ik zullen debrug niet verlaten. Maar bij het naderen der kust, zalde zaak een weinig moeilijker worden.

W aarom?''yomdat ik niet met het vaarwater bekend ben, ma-

* 11JO0r.Zijn er dan geen kaarten aan boord?''Geen enkele.''33W erkelijk?''Zooals ik u zeg-''),Hoe vindt' W ill Halley dan den weg?''))

,,0, die is zoo goed met het vaarwaler bekend, dathij het bok zonder kaaden af kan.Waarop Payanel opmerkte:Of misschlen verbeeldt hij zich wel, dat zijn schip))

den alleen kan vinden-''WegZoo grappig deze veronderstelling ook is, mijnheer

Paganel,'' antwoordde John Mangles, ,ymoet ik haar metde meeste beslistheid terug wijzen. En indien W ill Hal-ley iederen dag dronken blijft, vrees ik het ergste voorhet schip en de opvarenden-''

Laat ons hopen,'' antwoordde de Franschman, ,,datdie dronkenlaq bij het naderen der kust weer een wei-'nig tot bezinnlng komt-''Dus beste J0hn,'' hernam de majoor, ,yzou het jou

in het noodige geval onmogelijk zijn de Maquarie dehaven van Auckland binnen te brengen?''

,,zonder kaarten is dat onmogelijk, waarde majoor.De Nieuw-zeelandsche kusten zijn buitengewoon ge-vaarlijk, daar deze kusten als het ware bezaaid zijn metgmotere en kleinere eilandjes, gelijk de Noorsche fjor-den. Elk schip, dat tegen een dier onderzeesche klippenstoot, is reddeloos verloren.''En in dat geval, zou ons niets ander, overblijven'$ ;

dan al zwemmende te trachten, het strand te bereiken?'Juist majoor; dat wi1 zeggen, indien men daartoe

voldoende tijd heeft-''


23

,,Dat is nu niet bepaald een heerlijk vooruitzicht, wantik moet u eerlijk zeggen, dat de Nieuw Zeelandschekusten niet a1s bijzonder gastvrij bekend staan-''

U bedoelt hiermede zeker de aanwezigheid vanMaori's, nietwaar mijnheer Paganel?'' vroeg John Man-gles.

Juistte zeer

Maori's zijn maar alvolkstammen zijn niet

zooals de Australische in-zoo schuchter of afgestomptboorlingen. Integendeel. De Maori's zijn een schranderras, even bloeddorstig a1s wreed en berucht om hunkannibalisme. De dames en heeren Maori's zijn evenverzot op een menschenbout a1s wij op een malschekalfsbiefstuk.

geraden, beste vriend. Debekend en berucht. Deze

lndien kapitein Grant op deze kusten dus geland isdan zou het volgens .u onverstandig zijn, aldaar zijnspoor te volgep, nietwaar 'Paganel?'' vroeg de majoor.Aan de kusten zou men het nog kunnen yrobeeren,

een spoor van de Britannia te zoeken. Maar ln het bin-nenland zou zoo iets even nutteloos a1sgevaarlijk zijn.

die het binnenland betreedt, valt inIedere Europeaanl iederehanden der Maori s, en

mijn vriendenaangeraden, de uitgestrekte Pampa's van Zuid-Amerikaevenals de dichte wouden van Australië te doorzoeken.

in handen dergevangene,Maori's, is reddeloos verloren. Ik heb

Maar nooit zou ik hen aanraden, dit onderzoek uit testrekken tot het binnenland van Nieuw-zeeland. Mogede Hemel verhoeden, dat we ooit in handen vallen dierwoeste kannibalen-''De vrees van Paganel was

Zeeland is berucht om al deband hebben gestaan tot de

maar al te qegrond. Nieuwbloedige felten, die in ver-ontdekking van dit land.

De lijst der vermoorde zeelieden, die hun leven heb-ben gelaten op het veld van eer der wetenschappelijkeontdekkingen, is groot en spreekt voor zich zelf.Ten eerste kunnen hier vermeld worden de matrozen


24

van Abel Tasman, die hun leven moesten laten voorde ontdekking van Nieuw-zeeland.Na deze martelaren komen kapitein

geheele bemanningvielen der inboorllnqen.Op de oostkust, dlcht

viel een zelfde vreeselijkbij de zeeëngte van Foveuax,lot te beurt aan vijf visschers

van het vaartuig Sydney-cove, die door de kannibalenvermoord en verslonden werden.

Tuckney en devan zijn sloep, die als slachtoffers

Vervolgensman van het

kunnen we hierschip Brothers, die

neux vermoord werden, welk 1otaan verscheidene soldaten vanaan drie deserteurs vanslotte komen aan het

n0gin de haven

vermelden de viervan Moli-

eveneens te beud vielgeneraal Gates, evenals

de M athilde, waarna we tenvreeselijke geval van kapitein

M arion Du Frêne, in 1772.Den 1en Mei van genoemd jaar, dus onmiddellijk na

de eerste reis van Cook, verscheen de Fransche kapiteinMarion met zijn beide schepen, de Mascarin en de Cas-tries in Eilanden baai. De huichelachtige kustbewonersontvingen hem op ultstekende wijze. Zij toonden zichzelfs een weinig schuchter en het kostte de bemanningheel wat moeite en geschenken, hen eindelijk aan boordvan hun schip te krijgen.Voljens den Franschen ontdekkingsreizijer Dumont

d'Urvllle, behoorde het opperhoofd dezer lnboorlingentot den stam der W angaroa en was een familielid vanden eenige jaren te voren ontvoerden inboorling, welkedoor Surville zoo slecht was behandeld.ln een waar de bloedwraak aan de ordeland, nog

van dep dag is, kon genoemd opperhoofd, Takoeri, eenzeer schrdnder man, onmogelijk de beleediging, zijnstam aangedaan, vergeten.Geduldig wachtte hij dus op de aankomst van een

Europeesch schip, zon op wraak en volvoerde deze meteen zeldzame koelbloedigheid.Na de Franschen met de grootste bereidwllligheid


DE KINDEREN VAN KAPITEIN GRANT 25

ontvangen te hebben, verzuimdegelegenheid, de waakzaamheid derwiegen. Zoowel hij a1s zijnnacht door aan boord van het

enkeleslaap te

vrienden brachten vaak den

Takoeri geenzeelieden in

Fransche schip. Zij wa-van hun vrouwen en dochters. W el-ren dan vergezeld

dra kenden zij de namen der scheepsofficieren en noo-digden dezen uit, hun dorpen te komen bezoeken.Aan deze uitnoodiging gaven Marion en zijn onder-

bevelhebber Crozet gehoor en bezochten de kuststreek,die door .een stam van ongeveer vier duizend man be-woond werd. Deze inboorlingen traden hen ongewa-pend tegemoet en gaven zich moeite, het vertrouwender Europeanen te winnen. Dit gelukte.Kapitein Marion was Eilanden baai binnengeloopen

met het doel, de tuigage zijner schepen te herstellen, diedoor den jongsten storm vreeselijk hadden geleden.Met dit doel voor oogen, ondernam hij een ontdek-

kingstocht naar het binnenland en vond den 23en M eieen bosch van prachtige cederboomen, waarmede hijde schade van zijn schepen uitmuntend kon aherstellen.Daar ter plaatse w erden een paar schuren gebouwd,

waarin twee derden van de bemanning der schepenwerden ondergebracht. Deze matrozen zouden de boo-men vellen en tevens een weg banen naar de kust, waarde beide schepen voor anker lagen.Ook op eenige andere plaatsen werden kleiner pos-

ten geïnstalleerd, waarin de zieken werden onderge-bracht.Bij al deze werkzaamheden toonden zich de inboor-

lingen bijzonder hulpvaardig en gedienstig.Tot dus verre had Marion nog eenige voorzorgsmaat-

regelen in acht genomen, want alhoewel de inboorlin-gen steeds ongewapend verschenen, liet hij zijn matro-zen nooit aan land gaan, zonder van schietwapens enhet noodige kruit voorzien te zijn.Hij liet zich door de schijnbare vreedzame bedoelin-

gen der inboorlingen in slaap wiegen en gaf op zekeren


dag bevel, dat de matrozen ongewapend aan landmoesten gaan.W eliswaar trachtte Crozet zijn commandant van dit

besluit af te b/engen, doch deed hierbij vergeefschemoeite.Vanaf dien dag werd de toewijding en hulpvaardig-

heid der inboorlingen zoo mogelijk nog grooter. DeNieuw-zeelandsche opperhoofden en Fransche officie-ren leefdenop de meest vriendschappelijken voet metelkaar. Menig keer gebeurde het zelfs, dat Takoeri zijn

aan boord bracht en hem er 's nachts lietZOOn meeslapen.Bij een plechtig bezoek aan land, dat op den 8en Juni

geschiedde, werd M arion tot y,Groot Opperhoofd'' vanhet geheele land benoemd en werden, als teeken vaneer, zijn haren met vier witte veeren getooid.Sinds de aankomst der schepen in Eilanden baai, wa-

ren aldus drie en dertig dagen verloopen. De werk-zaamheden tot herstel der schepen, vorderden uitste-kend; terwijl de scheepsvoorraad water, op het eiland

ververscht Nverd.Alotoe-AroKapitein Crozet had de persoonlijke leiding bij de

werkzaamheden der scheepstimmerlieden en nooit hadmen grondiger hoop, een ondememing weldra met eengoede uitslag bekroond te zien.Den 12en Juni, 's middags tegen twee uur, zou men

een jroote vischpartij gaan ondernemen, in de onmid-dellilke nabijheid van het dorp Takoeri. Marion begafzich in een sloep, vergezeld door twee luitenants, Vau-dricourt en Lehoux, een adelborst, a nder mariniers, twaalf matrozen, Takoeriwachtmeester

zelf en vijfandere opperhoofden.Niets wees er op, welk een ontzettend

der zeventien EuropeanenDe sloep verliet het moederschip, stevende naar de

kust en wâs weldra uit het gezicht der achterblijvenden

ongeluk zestiente wachten stond.

verdwenen.



Dien avond kwam kapitein Marion niet aan boordterug. Men maakte zich om zijn afwezigheid echter nietbezorgd, daar algemeen werd aangenomen, dat hij dennacht op de werf zou doorbrengen.Den volgenden morgen, ging, als naar gewoonte, de

sloep der Castries aan land, om op Motoe-Aro waterin te nemen. De sloep kwam weer terug, zonder datiemand nog eenig kwaad vermoedde.Tegen negen uur ontdekte de uitkijk van de Mascarin

een man inzee, die met inspanning van zijn laatstekrachten naar het schip zwom. Er werd èen sloep uit-gezonden en weldra was de drenkeling aan boord.Het was Turner, een der roeiers van kapiteineMarion.

In de zijde had de ongelukkige een vreeselijke wonde,veroorzaakt door twee lanssteken... Hij was de eenigeder Europeanen, die levend aan boord terug-zeventienkeerde.Men ondervroeg hem en weldra was iedereen op de

hoogte der bijzonderheden van het vreeselijke drama.lDe sloep, waarin kapitein Marion en de zijnen ge-

zetenmorgensvroolijk zingende

waren, had den vorigen dag, teqen zeven uur 'shet strand bereikt. De inboorllngen waren hen

tegemdet getreden. Men had de offi-cieren op de schouders genomen, opdat deze zich nietde voeten zouden nat maken bij het aan land gaan.Daarna had ieder der Franschen zijn eigen weg gezocht.Maar nauwelijks was dit geschied, of de inboorlingen

waren over hen heen gevallen, gewapend met pieken enknotsen en bekonnen, met een tienvoudige overmacht,een vreeselijk bloedbad aan te richten.Met groote moeite had de matroos Turner weten te

ontkomen en in het kreuqelhout een schuilplaats ge-vonden. Vandaar uit was h1j getuige van een verschrik-kelijk schouwspel.De wilden ontkleedden de lijken der gedoode Euro-

peanen, sneden hen den buik open en hakten hen aanstukken.

28

gezien te worden, was het Turner op datgelukt, in zee te springen en werd stervende

sloep aan boord gebracht.Deze gebeurtenis bracht een vreeselijke ontroering

onder de bemanningen der beide schepen te weeg. Menverlangde een voorbeeldige wraak. Doch alvorens deslachtoffers te wreken, moesten de overlevenden eerstin veiligheid worden gebracht.

oogenblikdoor de

n0g posten aan land, die omringd wer-den door duizenden bloeddorstige inboorlingen.Bij afwezigheid van kapitein Crozet, die den nacht op

de werf had doorjebracht, nam de waarnemende com-mandant, eerste lultenant Duclesmeur, de noodige maat-reqelen. De sloep der Mascarin werd bemand met eenofflcier en een detachement landingstroepen en aan wa1

Er waren drie

Deze officieren soldaten moesten

Zonder

gezonden. vôôr allestrachten, de scheepstimmerlieden in veiligheid te bren-gen. Men vertrok en vond de plaats, waar de sloep vankapitein Marion omgekeerd op het strand lag. Daarging men aan land.Zooals gezegd, had kapltein Crozet den nacht op de

werf doorgebracht en was dus onkundig gebleven vande ontzettende ramp. Tegen twee uur 's middags zaghij het detachement mariniers verschijnen, en vermoeddeaanstonds een ongeluk. Hij snelde den commandeerendeoftlcier tegemoet en wist spoedig de w-aarheid. Onmid-dellijk verbood hij, dat men de scheepstimmerlieden vanhet gebeurde op de hoogte zou stellen, opdat men henniet bevreesd zou maken. Hieraan gaf men gehoor.Inmiddels hadden de wilden alle heuvels bezet. Kapi-

tein Crozet liet de meest kostbaregereedschappen ver-verbrandde de schurenzamelen, de overigenbegraven,

en aanvaardde den terugtocht met zijn zestig soldaten.Bij het verschijnen der Europeanen, hieven de inboor-

lingen een vreeselijk gehuil aan. ,,Takoeri heeft Mariongedoodl'' Met deze woorden hoopten ze de Franschenbeangst te maken. Het gevolg bleef niet ult. Razend van



woede,boorlingen storten,de grootste moeite door kapitein Crozet en den anderenofficier, konden weerhouden worden.Aldus werden twee mijl in de richting naar de kust

afgelegd. Hier kon men zich met de mannen van detweede wachtpost vereenigen en het strand bereiken.Gedurende al dien tijd hadden de inboorlingen zich nietvan hun plaatsen bewogen. M aar toen de sloepen in zeestieten, begonnen de steenen over de hoofden der ma-trozen te suizen. De Franschen lieten zich niet onbe-

wilden de matrozen zichop de verraderlijke in-van welk voornemen ze slechts met

tuigd. Vier der matrozen, bekend a1s de beste schuttersder beide schepen, legden hun geweren aan en haddenweldra alle opperhoofden neergelegd, tot groote verba-zing der inboorlingen, wien het gebruik der vuurwape-nen geheel onbekend was.Spoedig had men de Mascarin bereikt en nu zond de

kapitein een troep mariniers naar het eiland M otoe-Aro,teneinde de zich aldaar bevindende post te versterken.'Deze soldaten brachten den nacht op het eiland dooren onder bescherming der wapenen, kon men den vol-genden dag de zieken aan boord brengen.Nog in den loop van dien zelfden dag kwam een

tweede detachement op het eiland, teneinde dit van deinboorlingen te zuiveren. Het dorp Motoe-Aro telde driehonderd inwoners. De zes opperhoofden werden terecht-gesteld en de overige bevolking met het gevelde bajo-net afgemaakt.Intusschen waren de werkzaamheden tot herstel der

door den storm gehavende schepen nog nlet afgeloopen.De arbeid werd dus onverdroten voortgezet...Een maand verliej. De inboorlingen ondernamen het

eenige malen, weer ln het bezit te komen van het eilandMotoe-Aro, doch werden iedere keer terug geslagen.Kwamen hun prauwen te dicht bij de schepen, dan wer-den ze door het geschutsvuur onmiddellijk in den grondgeboord.

30

Eindelijk warenThans bleef

werkzaamheden afgeloopen.der zestiennog over, te onderzoeken, of een

Europeanen aan de algemeene élachting wasontkomen.0ok wilden men een voorbeeldige wraak nemen. Eengroot aantal officieren en soldaten begaf zich aan land,en had weldra het dorp bereikt.Bij de nadering der Franscheh, maakte Takoerie, dat

hij in veiligheid kwam; men kon hem zien wegloopen,terwijl hij de jas van kapitein Marion droeg. Alle hut-ten van het dorg werden nauwkeurig onderzocht. In dehut van Takoerle zelf vond men den schedel van eenman, die even te voren gebraden was. Men kon nogduidelijk zien, hoe de inboorlingen er nog even te vorenin gehapt hadden. Aan een braadspit vond men de dijvan een man. Vervolgens vond men de bebloede klee-deren van M arion en luitenant Vaudricourt. In een an-

de

dere hut vond men de gereinigde en gebraden ingewan-den vanAl deze

een m an.

menschelijke overblijfselen werden verzamelden eerbiedig begraven; vervolgens werden alle huizenin brand gestoken en alle bewoners, die men in handenkon krijgen, vermoord. Den 14en Juli 1772 verlieten debeide schepen de gewesten, waarin men een dergelijketreuriqe ondervinding had opgedaan.Dit ls in het kort de qeschiedenis van het vreeselijk

ongeluk, aan de bemannlng van kapitein Marion over-knmen. Ieder scheepskapitein,die van plan is,NieuwZeeland te bezoeken, za1 goed doen, zich deze geschie-denis steeds te herinneren,daar de Nieuw Zeelandersnog immer onbetrouwbaar zijn en hun kannibalistischegewoonten nog niet hebben afqeleçd.Ook kapitein Cook moest b1j zljn tweede reis de

waarheid hiervan erkennen.Met het doel, zeldzame kruiden te zoeken, had men

n.1. een sloep aan land gezonden, welke, bemand metnegen matrozen, onder bevel stond van een adelborst.Toen de sloep 's avonds nog niet terug was, werd lnite-



nant Burney met een afdeeling mariniers erop uit ge-stuurd, om de wegblijvers te zoeken. Toen Burney opde plaats van ontscheping kwam, vond hij, zooals zijnbeschrijving luidt:

,,een tooneel van bloeddorst en barbaarschheid,yW aarvan m enspreken. De hoofden, ingewanden, longen en an-

,,dere lichaamsdeelen onzer makkers lagen ver-

onmogelijk zonder Nveerzin kan

strooid1)zuchtigekloven-''

Om deze

op het oeverzand, terwijl eenige vraat-honden de menschelijke overblijfselen af-

bloedige lijst vo1 te maken, dienen wij hiernog te vermelden de bemanning van de Boyd, die, plushaar kapitein, in 1820 door de Nieuw Zeelanders ver-moàrd en geslacht werd.

nog het opperhoofd W altikaa ge-noemd, die met zijn benden in 1829 de Engelsche brikHawes wist te plunderen, de equipage vermoordde, aanhet braadspit reeg en verslond.Dit was nu het Nieuw-zeeland, waarheen de M aquarie

stevende, bemand door eenige stompzinnige matrozen,die op hun beurt gecommandeerd werden door eenbeschonken kapitein.

Ten slottez ijhier

VIERDE HOOFDSTUK.

ln de branding.

Intusschen scheen er aan dezeeinde te komen.

onaangename reis geen

Zes dagen nadat men van Twofoldbaai vertrokkenwas, den 2en Februari dus, was de Aucklandsche kustnog niet in zicht. W eliswaar was de zuidwesten windgunstig voor de vaart, maar de strooming werkte tegen.

32

De zee stond ho1 en voortdurend kraakten mastenstrengen.Gelukkig was W ill

zeilen bij te zetten,zeker naar beneden waren

Halley zoo verstandig, niet alledaar anders de masten en het want

gekomen. John Mangles koes-terde dan ook de hoop, dat men zonder ernstige onge-lukken in behouden haven zou komen, alhoewel hij hetbijzonder onaangenaam vond, dat zijn vrienden zooslecht gehuisvest waren.Hier zij echter opgemerkt, dat noch lady Helena, noch

miss Grant zich over het onaangename van den toestandbeklaagden, alhoewel ze door den voortdurenden regengedwongen waren, in dk roef te blijven. En het wasjuist in de roef, dat het gebrek aan versche lucht, evenalshet slingeren van het schip, het sterkst gevoeld weidrHet gebeurde dan ook menigmaal, dat beide dames,

regen en wind trotseerende,z ijroef terug te keeren: die eerder geschikt was voor berj-plaats, dan als kajult voor reizigers en vooral voor rel-

op de brug kwamen, totdatdoor het slechte weer gedwongen waren, naar de

zigsters.De heeren zich de

en

yavenmes, wat afleidlng te bezorgen.te bereiken, door hun verschillende reisverhalen te doen.Jammer dat dit onze waardige geleerde slechts ten dee-le gelukte.W ant inderdaad, destemming der vrienden was op

dezen terugtocht verre van rooskleurig. Zoo groot vroe-

grootste moeite, de da-Paganel trachtte dit doel

ger de belangstelling voor de ZuidlAmerikaansche Pam-pa's en de Australische wouden geweest was, zoo koelen onverschillig werden thans de uiteenzettingen overNieuw-zeeland aangeM ord.En te verwonderen was zulks niet. Het land waarheen

men zich thans begaf, had geen enkel interesse voor devrienden.Van alle passagiers der Maquarie was lord Glenar-

van misschien weI het meest te beklagen.


DE KINDEREN VAN KAPITEIN ORANT . 33

Men zaghet nauwelijks op zijn plaats uithouden. Zijn zenuw-achtige en gejaagdebenauwde muren niet bolwerken. Den geheelen dag endikwijls ook een gedeelte van den nacht, bracht hij aandek door. Dan leunde hij tegen de verschansing of liepmet gejaagde passen op en neer, de oogen steeds opden horizont gericht. W as het weder even helder, danonderzocht hij met zijn verrekijker den gezichtseinder.Het was, alsof hij de zwijgende golven een geheimwilde ontrukken. Ach, hoe gaarne zou hij de nevels ver-scheurd hebben, indien hij daartoe in staat ware ge-weest. Hij kon nu eenmaal niet in zijn ongeluk berustenen op zijn gelaat was duidelijk de smart te lezen, welkehij ondervond. Hij was het beeld van een man, die, totnog toe gelukkig en machtig, plotseling van zijn geluken macht beroofd was.

hem slechtshoog zelden in de roef. HIj kOn

natuur kon het tusschen de vier

John Mangles verliet hem geen oogenblik en onder-zocht, evenals zijn heer, voortdurend den horizont. Opeen gegeven Oogenblik vroeg de jeugdige kapitein derDuncan..

Zoekt mylord de Nieuw-zeelandsche kust?''3,Glenarvan schudde ontkennend het hoofd.Eigenlijk hadden we reeds

den vuurtoren van AucklandGlenarvan antwoordde niet.

verrekijkerAan dien3#

sprak Johnboordzijde

W aartoe,Zoek.''

zes en dertig uur geledenmoeten gezien hebben-''Hij keek slechts door zijn

en staarde naar den horizont.kant zult u de kust niet vinden, mylord,''

M angles. ,,Daartoe zult u eerder over stuur-moeten zoeken-''beste John? Het is niet de kust, die ik

W at zoekt mylord dan?''Er voljde een kort zwijgen.Eindelllk antwoordde Glenarvan:Za1 ik het je zeggen, beste J0hn?''Gaarne, mylord.''

De K#& M mx KqpLteLx G'lxt fm lle Z%ûû.*) 2

34

W elnu,#,W ederomM aar dan kwam het,,J0hn, beste John, ik zoek mijn

Daar, in gindsche verte, achter

-

acht... mijn Duncan.Jdit wolkéngordijn moet

zich ergens mijn schip bevinden en ongelukkigerwijzedienst doen als piratenschip! Daar, in de verte, op denscheepm eg tusschen Australië en Nieuw-zeeland, moetmijn schip varen...''Hij zweeç een oogenblik en, John Mfngles diep in

de oogen zlende, vervolgde hij:

zijn lippen:

hetgeen ikeen kort

zoek ls...''zwijgen.vol woede over

,,J0hn, ik heb er een voorgevoel van, dat wij de Dun-can nog eens zullen ontmoeten-''Dat de hemel ons voor een dergelijke ontmoeting in

beschermingW aarom,11Mylord vraagt waarom?''Ja zeker-''1)Mylord schijnt onzen toestand geheel uit het o0g te,#

hebben verloren-''

mylord-''neme,J0hn?''

Verklaar je nader, beste J0hn.''W at zouden wij kunnen uitvoeren, indien de Duncan11

jacht op ons maakte? We zouden niet œns kunnenvluchtenl''Vluchten John?''#,Ja zeker,vergeefs zijn.mylord. Elke poging om te ontkomen, zou

W e zouden spoedig in handen vallen vanen zijn bandieten en het zal mylord bekendBen Joyce

zijn, dat deze schurken niet terug deinzen voor een mis-daad. Mij persoonlijk zou daar niet zooveel aan gelegenzijn; alhoewel ik mijn leven niet goedkoop aan dieschurken zou afstaan. M aar...''

Voleindig je zin, John.''Maar wat moet er van de dames, van lady Glenar-

van en mlss M ary terecht komen, mylord?''Lord Glenarvan verbleekte.

DE KIND:RM VAN KAPITKIN QRANT

DE KF DEREN VAN KAPITEIN GRANT

En slechts verstaanbaar voor zijn vriend John, sprakhij halfluid:

Arme vrouwen! Als ik aan zo0 iets denk, wordt de1,wanhoop me te machtig. Het komt me voor, alsof onsnieuwe ongelukken te wachten staan; alsof de Voorzie-nigheid tegen ons is-''En na een korte pauze liet hij er op volgen:John, zal ik je eens wat zeggen?''M ylord?''))lk ben bang-''Bang, mylord?''Jd, J0hn.''M aar, mylord---''

,,0, niet voor mij, maar voor hen die ik bemin en diejij ook bemintl''

,,Ste1 u gerust, mylord,'' antwoordde de jeugdige ka-pitein. ,,M en mag niet zoo licht den moed verloren ge-ven ! De M aquarie loopt weliswaar slecht, maar in iedergeval loopt zij nog. En zoo stompzinnig Will Halley we-zen mag, ben ik er ook nog om desnoods het bevel overte nemen. Naderen we de kust en wordt het landen tegevaarlijk! dan breng ik het schip weer in volle zee.Van die zljde dreigt dus geen gevaar. Maar veel ergerzou een ontmoeting met de Duncan zijn. De Hemel mogeons daarvoor beschermen.''John Mangles had gelijk. Een Ontmoeting tusschen de

Duncan en de M aquarie zou voor de opvarenden vanlaatstgenoemd schip noodlottig kunnen zijn. En een der-gelijke ontmoeting was het meest te vreezen op dat ge-deelte van den oceaan, waar de zeeschuimers hun mis-dadigDien

beroep het best konden uitoefenen.dag verscheen het jacht echter niet aan den ho-

rizont en de zesde nacht, sinds het vertrek uit Twofold-baai brak aan, zonder dat de vrees van John Manglesbewaarheid werd.Die nacht zou vreeselijk worden.Tegen zeven uur 's avonds werd het plotvling don-

36

ker. De hemel had een dreigend voorkomen. Het zee-mansinstinct, machtiger dan de zucht tot jenever, maaktezich van Will Halley meester. Hij trad uit zijn hut,wreef zich de oogen en schudde zijn groot rood hoofd.Hij nam een flinke teug frissche lucht, zooals een andereen glas water gedronken zou hebben. Vervolgens ginghij het tuig inspecteeren.Inmiddels was de wind sterker geworden en stond nu

vlak op de Nieuw-zeelandsche kust.A1 vloekende riep Will Halley zijn

bramzeilen aanhalen en de nachtzeilenmatrozen, liet deaanslaan. John

Mangles keurde deze maatregel goed maar sprak geenwoord. Hij had er eens en voor altijd van afgezien, metden onbeschoften kapitein der M aquarie een woord tewisselen.Maar noch hij,

Twee uur laterverlieten de brug.sterker;

liet de marszeilen reven. Dit werk zou te zwaarzijn voor de vijf man, indien de Maquarie geenra had gevoerd volgens Amerikaansch systeem. Nu be-hoefde men slechts het bovenste ra te strijken, om hetmarszeil zoo klein mogelijk te maken.

Halleygeweestdubbele

noch lord Glenarvanwerd de wind wede'rom

Aldus verliepen twee uren.De zee werd voortdurend onstuimiger. De Maquarie

slingerde zoo hevig, dat het we1 leek! alsof zij met dekiel langs de rotsen schuurde. Daarblj kwam, dat hui-zenhooge stortzeeën over het achterdek sloegen. Een derreddingsbooten, die aan bakboordzijde hing, werd weg-geslagen.Nu begon John Mangles toch ernstig ongerust te wor-

den. Elk ander schip zou zich weinig bekommerd hebbenom de stortzeeën, die niet zoo buitengewoon -geduchtwaren. Met de Maquarie was dit echter een geheel andergeval.Het water sloeg over het dek en kon niet spoedig ge-

noeg door de spuigaten terug loopen. Hierdoor ontstond



het gevaar, dat het schip, onder de drukking van dezengeweldigen waterlast, loodrecht zou zinken.Om dit te voorkomen, had men een gedeelte der ver-

schansing met bijlen moeten weghakken, tepeinde hetterugloopen van het water te bevorderen. Maar W illHalley dacht er zelfs niet aan, deze voorzorgsmaatregelte nemen.Bij al deze verschrikkingen kwam er nog een ander

gevaar, dat men niet meer ontloopen kon.Tegen half twaalf vernamen John Mangles en Wilbon,

die tegen stuurboord met elkaar stonden te spreken,eensklaps een vreemd geraas. Hun zeemansinstinct ont-waakte.John Mangles greep de hand van den matroos.Dat is de branding, W ilson.''

,,Ik heb het gehoord, kajitein. Het zijn de golven, dieop de zandbanken breken.''Nauwelijk tweeNog niet eens!

het land reedsl''John Mangles boog zich over de verschansing, staarût

een oogenblik naar de donkere golven en riep:W ilson, het dieplood! Gauw, het dieploodl''De schipper, die op dat oogenblik op de voorplecht

stond, scheen niet het minst begrip te hebben van hetgevaar waarin vaartuig en menschen verkeerden. W ilsonreep iet dieplood, dat in een balie opgerold 1ag ensnelde in de rusten van het fokkewant. Hij wierp het

kabellengten hier vandaanl''Ziet u maar eens, kapitein, daar is

lood uit.Bij den derden knoop raakte het lood den grond.Drie vaâml'' riep W ilson.Na dit antwoord van Wilson, snelde John Mangles

op W ill' Halley toe.Schipper,'' riep hij, ,,we zitten midden in de bran-1$

dingl''Zonder te zien, dat W i11 Halley bij deze melding on-

verschillig de schouders ophaalde, lie) John Mangles

38

naar het roer. Hij duwde den roerjanjer terzijde, wend-de het stuur, terwgjl W ilson, die lnmlddels het dieploodhad ingehaald, het groote marszeil braste om het schipte doen oploeven.

m anœ uvres,

waren gebeurd, voordat de dronken roerganger van zijneerste schrik bekomen Fas.

XMaar nu was John Mangles ook meester van het schip;

zijn zeemansplicht gebood hem, . in dit kritieke oogen-blik de leiding in handen te nemen.

Al deze even kordaat a1s vlug uitgevoerd,

Los de loefbrassenl'' rieg1)stem toe. De jeugdige kapitelnvan de klippen af te komen.

hij Wilson met stentor-wilde hierdoor trachten,

zijn bevel uitgevoerd.stuurboordswindvering

en ondanks de duisternis van' denvan de brik er langs,nacht, bemerkte John Manqles een streep van wit schuimop vier vaâm van het schlp.Toen Will Halley eindelijk besef kreeg van het drei-

gend gevaar waarin zijn vaartuig verkeerde, verloor hijgeheel en al de bezinning. Zijn nog half dronken ma-trozen waren niet in staat zijn bevelen te begrijpen, laatstaan ze uit te voeren. Trouwens, zijn onsamenhangendebevelen bewezen voldoende, dat deze dronkaard allekoelbloedigheid miste. Hij was verrast door de nabij-heid van het land, dat op acht mijlen te lijwaarts lag,terwijl hij het op dertig 'a veertig mijlen vermoedde. Destroom had dien niets beteekenenden sleurvolger vanden gewonen weg afgedreven en ten slotte geheel in het

Een halve minuut streek de

nauw gebracht.Aan het kordateoptreden van John Mangles en zijn

matrozen was het inmiddels te danken,beide dapperedat de Maquarie een oogenblik buiten de brandingkwam. Maar het ergste was, dat John absoluut niet wist,waar hij zich bevond. Misschien was hij wel ingeslotendx r een gordel van Gnderzeesche kippen. De wind

Het volgende oogenblik was

DE KmDEREN VAN KAPITEIN GRANT


stond vlak op het oosten en bij iedere overlangsche slin-gering kon het schip op een klip stooten.W eldra werd het loeien der branding in dubbele sterk-

te aan stuurboord vernomen. Er moest dus wederomgeloefd worden.John wendde

de brik nam dehet roer en braste. Onder den steven vanbranding toe, waardoor John verplicht

den wind over te wenden, teneinde weer in hetwas, bijruime sop te komen.Zou deze beweging succes hebben met een schip, dat

slecht in evenwicht lag en zeil had geminderd. Het waste bezièn, maar in ieder geval moest het beproefd wor-den.Het roer te lijwaartl'' riep John Mangles zijn ma-

trozen toe.De Maquarie kwam weer dichter bij de nieuwe rij

klippen. W eldra begon de zee weer te schuimen en bra-j

'

ken de golven op de met water bedekte rotsen.was een vreeselijk oogenblik. De kokende zee

loeide, alsof ze de stem dier klippen uit de oudheid hadbezeten, waaraan de heidensche fabelleer leven gaf.W ilson en M ulrady hingen met hun volle lichaamsge-wicht aan het stuurrad. Het roer raakte grond.Op hetzelfde oogenblik voelde men een hevige schok.

De M aquarie was op een rots geloopen. De schoren vanden boegspriet braken en brachten de stevigheid vanden fokkemast in groot gevaar. Zou het zonder verdere

Het

schade wenden?op eens werd het stil en viel het schip

weer in de lij. Onmiddellijk werd het in zijn bewegin-gen gestuit. Een machtige golf greep het van onderenaan en stuwde het verder de klippen op. En als om dealgemeene ontreddering nog grooter te maken, ' kwamop dit oogenblik de fokkemast met al het tuig naar be-neden. De brik draaide een paar keer om haar shande

Neen, want

as en bleef vervolgens onwrikbaar liggen. Het stuur-boord mgakte een hoek van dertig graden.

39

K

De ruiten der kap waren in scherven gevlogen. Depassagiers stormden naar buiten. Maar de golven sloe-gen met zulk een geweld over het dek, dat ze onmogelijkbuiten konden blijven. John Mangles, die wist, dat debrik stevig in het zand zat, verzocht hen, weer in de roefte gaan.Lord Glenarvan bleef echter op dek.Hij wendde zich tot John Mangles en vroeg:Hoe staat het er mee, J0hn?''Geen direct gevaar, mylord-''Glenarvan.zag hem strak in de oogen en vroeg be-

daard:De waarheid, John?''John Mangles dachtzijn antwoord gaf. een oogenblik naalvorens hij

De waarheid is, mylord, dat er op het oogenblik nogvoor zinken bestaat. W e zitten zoo vastgeen

als M aar ''* @ @gevaar

een rots.Maar?''Nog durfde John met zijn angstige vermoedens niet

voor den dag komen.Eindelijk spryk hij:Mylord, we zijn in God's hand-''W at beteekent dat, J0hn?''Dgt beteekent, mylord, dat we rekening moeten hou-

den met de mogelijkheid, dat de woeste zee het schipuit elkaar slaat-''

op redding?''Is er geen enkele mogelijkheidNeen, mylord-''NVat kunnen we dan doen?''Afwachten, tot het licht wordt''Hoe laat is het?'',#M iddernacht-''Lord Olenarvan zweeg een oogenblik. Hij dacht aan

z.ijn jeugdige echtgenoote, aan miss Mary, aqn zijnvrienden, aan allen die hij liefhad. Zoo verliepen eenpaar minuten.




Eindelijk vroeg hij weer:Kunnen we geen boot uitzetten, JOhn?''Bij zulk een holle zee en stikdonkeren nacht is het1,

onbegonnen werk, mylord. Trouwens, waar zouden wemet een boot moeten landen?''

,,W e1nu, John, dan zullen we maar in God's naam af-wachten tot het dag wordt.''

Intusschen liep W ill Halley a1s een radelooze op debrug van zijn vaartuig heen en weer. Zijn matrozen, dievan hun eersten schrik bekomen waren, hadden een vatbrandewijn aangeslagen en begonnen te drinken als eenstel beesten. Het was te voorzien, dat hun dronkenschapweldra aanleiding zou geven, tot de meest woeste too-neelen.Daarbij kwam, dat Will Halley onmogelijk in staat

was, zijn bemanninj in toom te houden. De ongelukkigetrok zich de haren ult, wrong de handen en dacht slechtsaan zijn lading, die niet verzekerd was.

,,Ik ben geruïneerd; ik ben straatarml'' riep hij uit,terwijl hij a1s een waanzinnige van bakboordstuurboord liep.John Mangles dacht er geen Oogenblik aan, hem te

troosten. Hij voorzag zijn vrienden van wapens en hieldzich gereed de matrozen af te slaan, die onder het uit-

naar

stooten van de liederlijkste taal en godslasterlijke vloe-ken, zich volzopen met brandewijn.De majoor was even bedaard a1s gewoonlijk.,kDe eerste de beste die te dicht bij de roef komt,

schiet ik neer a1s een schurftige hond,'' sprak hij kalm.En men kon er van verzekerd zijn, dat de majoor

woord zou houden.De dronken matrozenzagen waarschijnlijk we1 in, dat

tot het uiterste besloten waren,de mannelijke passagierswant na eenigwvergeefsche pogingen, om ongemerkt deroef binnen te dringen, dropen zij weer af.Intusschen bekommerde John Manjles zich al bitter

wvinig om deze dronkaards; zijn pllcht gebood hem,

42

aan wat anders te denken en ongeduldig wachtte hij hetaanbreken van den dag af.Het schip zat onbeweeglijk vast. Langzamerhand was

de zee kalmer geworden en de wind gaan liggen. Deromp van het schip zou het dus nog we1 eenige uren uit-houden. Bij het opgaan der zon keek John Mangles inde richting van het strand. Zou men een gemakkelijkelamdingsplaats ontdekken, dan zou men met de jol eerstde dames en vervolgens de pveriqe opvarenden ontsche-pen. Daartoe zouden minslns drle à vier reizen noodigzijn, aangezien dè reddingsboot over boord was gesla-gen en in de jol hoogstens vier personen tegelijk kon-den plaats nemen.

het gevaarlijke van hun toestand,naar het loeien der branding.luisterde John

Met zijn blikkenHij vroeg zich af, op welken afstand zich het zoo zeerverlangde en tevens gevreesde land bevond. Vaak ge-beurt het namelijk, dat de branding zich tot eenige mij-len buiten de kust uitstrekt. Zou het lichte jol tegen eenbranding van eenige beteekenis bestand zijn?''

Manglestrachttehij de duisternis te doorboren.

Aldus peinzende aan

Intusschen hadden dezeemansbekwaamheid

dames, die ten volle op zijnin de roef een wei-vertrouwden,

nig rust gezocht en gevonden. De onbeweeglijkheid vanhet schip kwam hen daarbij goed van gas. Ook Glenar-van, John Mangles en hun vrienden, d1e door het zwij-gen der dronken matrozenbende gerust gesteld waren,hadden zich ter ruste begeven, nadat John de wacht hadovergedragen, aan Nvilson.Tegen één uur 's morgens heerschte er een diepe stilte

aan boord.Om vier uur begon het in het oosten te dagen. Onder

den bleeken schijn van het dageraad werd het langza-merhand lichter.John Mangles kwam weer op de brug. Aan den hori-

zont hing een gordijn van nevels. De golven bewogen


DE KWDEREN VAN G PITEIN GM r V

zich in lichte deining, maar Overigens was alles stil envreedzanm.John wachtte. De oostelijke horizont werd langzamer-

hand rose en daarna rood gekleurd, terwijl nu ook deochtendnevels begonnen op te trekken. Zwarte riffenstaken boven het water uit. Vervolgens kon men eenstreep schuimend wit onderscheiden en daarachterNeen, hij vergiste zich niet. Na nOg eenmaal

te hebben uitgezien, riep John Mangles:

lag.. .scherp

EZ11 d ! ' '1,Op dit

de brug. handgebaar wees John Mangles in deverte, waar een donkere lijn zich scherp afteekende te-gen den gezichteinder.W as het land eengoede toevlucht of zOu men er nieu-

we gevaren vinden? H0e het 00k zij, men had geen keusen moest we1 aan land gaan.Intusschen was Glenarvan het dek al eenige malen

op en neer geloopen, a1s zocht hij iemand.kwam hij weer op de brug.

ontwaakten de vrienden en snelden naargeroepM et een

EindelijkJohnl''13M ylordl''W aar is W ill Halley?''1)Ik weet het niçt, mylord.''Heb je hem niet gezien?'',1Niet sinds gisteravond-''31Sindsdien niet meer?''Neen, mylord-''FlEn ziln matrozen?''Zijn die ook weg?''),Schijnbaar-''FlDat is vreemd, mylord-''De majoor meende de Oplossing van dit raadsel te

kennen. Hij beweerde althans:W aarschijnlijk ligt het heele stel ergens stomdronken3:

in een hoek-''Nvaarop Glenarvan antwoordde:

44 DE KINDEREN VAN KAPITEIN GV NT

s;e kunen hen ingeen geval- op het schip achterla-we moeten hen zoeken-''ten ;

W ilson en Mulradydoch keerden eenigerug. Het tusschendek, het ruim en vervolgens alle hœ -kvn en gaten van het schip werden onderzochtt maarnergens was er een spoor van W ill Halley of ziln ma-

begaven zich naar het vooronder,minuten later onverrichter zake te-

trozen te vinden.Nu werd de toestand toch al heel geheimzinnig.Zouden ze in zee zijn gevallen?'' vroeg Paganel.Onmogelijk is het niet,'' antwoordde John Mangles,

die ongeruster Over deze verdwijning was, dan hij hetwilde doen blijken.Hoe het echter ook zij, het was nu geen tijd, zich lang

met raadsel-oplossen bezig te houden. M en moest aande ontscheping denken.Hij lieq dus naar het achterdek om de jol te gaan

vieren. W llson en M ulrady volgden hem op den voet.Toen ze echter ter plaatse waren, bleek de jo1 ver-

dwenen te zijn.

VIJFDE HOOFDSTUK.

Alle hens aan dek.

Gebruik makende van den slaap der reizigers, warenW ill Halley en zijn matrozen, met de jol, het eenigereddingsmiddel aan boord, gevlucht.

geen enkele twijfel meer mogelijk. Deze kapi-tein, die vergat, dat het zijn jlicht was, tot den laatstenman aan boord van zijn schlp te blijven, was het eerst

Er was

gevlgcht.De schurken hebben zich uit de voeten gemaakt,

mylordy'' sprlk John Mangles. ,,W e1nu, eigenlijk ben ik


er niet rouwig pm ;gename tafereelen bespaard-''

11,,Gelijk heb je John,

hoe het Ook zij, we hebben nog altijd een flinkaanschoold, zich volgaarne van haar taak wil kwijten. John,wij zijn je matrozen en wachten Og je bevelen.''Alle mannen, die op dat oogenbllk op de brug ston-

ZOOI

den :zelfs

de majoor,Mr.

Paganel,Robert, W ilson,zi& geestdriftig ter beschik-

M ulrady enOlbinet,stelden

boord en een bemanning, die,kapitein

niet goed ge-

king van John Mangles.W atstaatons te doen,beste JOhn?''vroeg lord

antwoordde Glenarvan. ,,Maar

Glenarvan.

hierdoor worden ons heel wat onaan-

De jeugdige kapitein liet zijn blikken eenigeover de zee dwalen, monsterde vervolgens hetderde scheepstuig en sprak na kort overleg:W ij beschikken over twee middelen om ons uit dezen

toestand te redden, mylord.''

secondenontred-

W elke?''Ten lichteneerste kunnen we trachten, het schip te

en weer zee te kiezen.''En het tweede middel?''#)Bestaat hierin, dat we een vlot bouwen en daarmee11

aan land trachten te komen-''Za1 dat niet te moeilijk zijn?''W at, mylord?''3)Het bouwen van een vlot?''Ik denk het niet, mylord-''Wat is volgens jou het beste?''Het schip trachten vlot te krijgen-''W aarom?''Eenmaal in volle zee, mylord, zie ik

haven van Auckland te vinden en binnenWaarom zie je van een onmiddellijke1)

we1 kans, dete loopen-''landing af ,

waarde JOhn?''W at zullen we aan land doen, indien we niet over

voldoende transportmiddelen beschikken, mylord?''

V

Aovendleny'' liet zich nu ook Paganel hooren, ,,m0e-ten we de Nieuw-zeelandsche kust zooveel mogelijk ver-mijden, beste vrienden-''En dat te meer,'' voegde John

waar we door dien schurkachtigen1,M angles er aan toe,W ill Halley geheel

uit de koers zijn gekomen. Ik vermoed zeer stellig, datwe geheel naar het zuiden zijn afgedreven. Om twaalfuur zal ik onze juiste Iigging kunnen vaststellen en komtmijn berekening uit, dan zal ik trachten, met de Maqua-rie noordwaarts langs de t'ust te houden en zoo de ha-ven van Auckland te zoeken.''lnmiddels was ook lady Helena op de brug gekomen

en had met belangstelling naar de uiteenzettingen vanden kapitein geluisterd.Heeft het schip niet te veel averij om zee te kiezen?''1$

Vroeg Ze.Ik geloof het niet,1*

Mangles. ,,Ik zie bestkiezen en daarheen te

mevrotlW, antwoordde Johnkans, met een noodmast zee tegaan waar het mij belieft. Indien

de kiel echter schade heeft gekregen, of indien we hetschip niet vlot kunnen krijgen, dan blijft Qns niets an-ders over, dan hier aan land te gaan en zoo goed enzoo kwaad a1s het gaat, te voet naar Auckland zien tekomen-''

Laat ons dan beginnen, met het schip te onderzoe-ken'', stelde de majoor voor. ,,Ik denk, dat dit het meestnoodzakelijke is-''Zoo gezegd, z0o gedaan.Qlenarvan, John en Mulrady openden het groote luik

en daalden af in het ruim van het schip. Hier vond menongcveergeladen was. M en kOn het

middel van de qrooteden. Onmiddelfljk liet John Mangles een gedeelte der

twee honderd ton gelooid leer, dat zeer slechtgemakkelijk verplaatsen door

takels, die zich aan boord bevon-

lading over boord werpen, teneinde zoo min mogelijkballast te hebben, die het vlot maken van het schip zoubemoeilijken.

DE KINDEREN VAN KAPITEIN OM NT

DE LNDEREN VAN KAPITEIN GRANT 47

Na drie uur ingespannen werken, was men in staai,den bodem der brik aan een nauwkeurig onderzoek teoqderwerpen.Aan bakboordzijdelagen twee naden van de buiten-

huid, ter hoogte van de berghouten, geheel open. Daarde Maquarie over stuurboord krengde en de andere zijdedus boven water stak, waren de naden duidelijk zicht-baar. Ten einde een te sterk indringen van water tevoorkomen, stopte Wilson de reten met werk en spijker-de er vervolgens een breed blad koper over heen.Na peiling bleek, dat er nauwelijks twee voet water

in het ruim stond. De pompen konden dit water gemak-waardoor het schip weer zooveelkelijk verwijderen,

lichter zou worden.Ook de kiel scheenweinig geleden te hebben. W aar-

schijnlijk zou bij het lichten een gedeelte der looze kelachterblijven, maar deze kon men in het ergste gevalbestNamissen.ditonderzoek, dat het inwendige van het schipdook W ilson in zee, om na te gaan, hoe het uit-betrof,

wendige gesteld was.Hierbij bleek het volgende:

M aquarie: wier voorsteven naar het noord-noord-oosten was gerlcht, zat op een modderige zandbank metzeer steilen rand. Het onderste gedeelte en ongeveertwee derden van den kiel waren er zeer diep inge-zakt. Het andere gedeelte, tOt aan den achtersteven, hadvijf vaâm water beneden zich. Het roer zat dus niet vast

De

en kon ongehinderd werken. John achtte het niet noodig,het uit te lichten. Dit was een niet te onderschattenvoordeel, daar men het roer nu ten alle tijde kon ge-bruiken.Het verloopen der getijden in de Stille Zuidzee is niet

van groot belang. Toch moest John Mangles op de hulpvan den vloed rekenen, om de Maqqarie weer vlot tekrijgen. De brik was omstreeks een uur M66ç hoog watergestrand. Toen de ebbe opkwam, was ze aan stuur-

48

boordzijde nog meer gezakt, hetgeen voodduurde tot 'smorgens zes uur, toen het laag water was. Het scheenonnoodig, het schip met stutten te schoren. De raas enanderesparren konden dus aan boord blijven! hetgeenJohn Mangles bijzonder te pas kwam, daar h1j nu ge-makkelijk een noodmast kon vervaardigen.De allereerste zorg was nu, de noodige voorzorgs-

maatregelen te treffen, om de M aquarie weer vlot tekrijgen. Dit zou een lang en moeilijk werk zijn.Buitendien zou het onmogelijk wezen, er mede gereed

te zijn véér kwart voor twaalf, het oogenblik, dat hvthoog water zou wezen. Nu dat een gedeelte der ladingover boord was geworpen, mocht men slechts hopen, datde vloed eenige beweging in het schip zou brengen endan kon lnen bij het volgend getij de poging een keerherhalen.Er moest dusWelnu, zijn

bevelen van hun kapitein.Allereerst moesten de

Op de

nog opgegeidmen de majoor,

zeilen geborgen wordèn, diewaren. Onder toezicht van W ilson, klom-Paganel en Robert in den grooten mast

en begonnen met het werk, dat voor hun ongeoefendehanden zwaargenoegals een kat was, toonde bij alwaardig zoon van kapitein

was. Maar Robert, die zoo lenigdeze werkzaamheden, eenGrant te zijn.

Vervolgens moesten er nog een paar ankers uitge-bracht worden, opdat de trekkende kracht het schipbij hoog water zou doenZonder slcepen is dit

rijzen.een buitengewoon moeilijke en

zware taak.Ook lord Glenarvan zag dit we1 in, en vroeg daarom

gewerkt worden.nieuwbakken matrozen wachtten

aan John Mangles:Hoe zullen we het zonder een sloep kunnen klaar-

spelen, beste JOhn?''@W e zullen de stukken van den fokkemast en een,1

paar ledige vaten gebruiken-''



Denk je dat het3/W e kunnen het in

de ankers eenmaalkoester ik alle hoop.''Prachtig, John. Maar laat ons dan O0k geen minuut

meer verliezen-''Alle hens werden aan dek gecommandeerd. Allen

werkten mede. Met bijlen werden de touwen en kabelsdoorgehakt, die den fokkemast n0g staande hielden. Deondermast was in zijn val bij den top afgebroken, zoo-dat de mars er gemakkelijk uitgenomen kon worden.John Mangles wilde van den vloer een vlot maken.

Het dreef op Iedige vaten en kon gemakkelijk de ankersdragen. Er werd een w'rikriem aan bevestigd om hetbrooze vaargestel te sturen. De ebbe zou hem juist ach-ter de brik aandrijven en wanneer eenmaal de ankerswaren uitgeworpen, kon men gemakkelijk weer aanboord komen, door langs het ankertouw te varen.M et deze werkzaamheden was men ten halve gevor-

derd, toen de zon het zenith naderde. Onder Glenarvan'stoezicht werd de arbeid voortgezet, terwijl John Man-gles zich gereed maakte, het bestek op te nemen.Men za1 gemakkelijk kunnen nagaan, van hoeveel be-

voor onze vrienden was, te weten waar zij zich

daarmee za1 gaanp''ieder geval probeeren, mylord. Zijn

gevallem en slippen ze niet door, dan

lang hetbevonden.

weliswaar vuile, maar nogHij maakte het instrulnentdek, om de hoogte te nelnen.Door een aantal beweegbarespiegels brengt dit in-

strument de zon weer aan den gezichteinder op hetoogenblik dat het middag is, lnet andere woorden, ophet oogenblik, dat de zon het hoogtepunt van haar loopheeft bereikt.

kajuit van Will Halley eenbruikbare sextant gevonden.schoon en begaf zich naar

Gelukkig had John in de

Men za1 dus begrijpen, dat degeen, die zich van eensextant wi1 bedienen, met den kijker een waren jezicht-einder moet vaststellen, namelijk dien, welke zlch be-

50

vindt, op de 'plaats, waar water en lucht in elkaar over-gaan.Het ongelukkige in John's positie echter was, dat de

noordelijke gezichteinder begrensd werd door een voor-geberqte, waardoor het vaststellen van een waren ge-zichtelnder onmogelijk werd.Onder normale omstandigheden, kan men den waren

gezicllteinder vervangen door een kunstmatigen; daartoebedient men zich in den regel van een schaal kwik,waarboven men zijn waarnemingen verricht. Het kwiklevert n.l. van zelf een waterpassen spiegel.Ondanks alle llasporingen, vond John echter geen

kwik aan boord. Ten slotte kwam hij op de gedacéte,dit gebrek op te heffen, door een schaal vo1 vloeibaarpek te nemen. 'waarin het zonnebeeld tamelijk goedweerkaatst werd.

be-Daar hij zich op de westkust van Nieuw-zeelandvond, was hem de lengte reeds bekend. Dit was een ge-lukkige omstandigheid, daar hij deze zonder Kjdmeteronmogelijk had kunnen berekenen. De breedte ontbrakslechts en die wilde hij nu gaan vaststellen.Met den sextant nam hij de middaghoogte der zon

boven den gezichteinder. Deze hoogte bleek O graden,30 minuten te zijn, de afstand van de zon tot het top-punt bedroeg dus 21 graden, dertig minuten daar desom dezer beide getallen negentig graden bedraagt.Paganel's meteorologische agenda leerde hem, dat de

zondedinatie dien dag, den 3en Februari, 16 graden,dertig minuten bedroeg, hetgeen, gevoegd bij den af-stand van het toppunt, zijnde 21 graden, dertig minuten,een breedte gaf van 38 graden.

.De M aquarie was dus gestrand op 171 graden dertienminuten oosterlengte en 38 graden zuiderbreedte. Moch-ten er, door het gebrekkige der waarnemingsinstrumen-ten, eenige fouten in deze berekening zijn geslopen, danwas dit toch onbeduidend en kon het verschll.niet grootzijn.


51

Op de kaart, welke Paganel te Eden had gekocht,zag John Mangles, dat de schipbreuk had plaats gevon-den aan den ingang der Aotea-baai, even boven kaapCahua, op de westkust der provincie Auckland. De ge-lijknamige stad lagwaardoor het dus kwam vast te staan, dat de Maquarie

den 37en zuiderbreedtegraad,OP

een graad uit haar koers was gedreven.W ilde men de hoofdstad van Nieuw-zeeland berei-

ken, dan diende men ongeveer eenstevenen.

graad noordelijker te

W el,De

John Mangles met zij berekeningen eenmaalwas, kwam lord Glenarvan op de brug en vroeg:John, h0e staat het er mee?''

jeugdige kapitein deelde zijn bevindingen mede.Toen hij uitgesproken had, merkte lord Glenarvan ten

slotteOP:Hoe ver'AOngeveer))Dat valt2,

rels.

zijn we nu van Auckland, beste JOhn?''vijf en twintig mijl, mylord-''nogal mee. Het is tenminste geen lange

Nu mengde zich ook Paganel in het gesprek.Beste Glenarvan! uw veronderstelling zou we1 eens

verkeerd kunnen ziln-''

Toenzoover

W aarom?''Wel, vijf en twintig mijl ter zee, beteekent niets,

maar indien men den zelfden afstand te voet moet af-legqen, en vooral in een streek als waarin we 0ns thansbevlnden, kan dat we1 eens leelijk tegen vallen.''

In dit geval zullen we ons uiterste best doen, deMaquarie weer vlot te krijgen '' antwoorde John Man-;

,gles in plaats van Glenarvan.Deze redeneeringen duurden niet lang, daar de werk-

zaamheden onmiddellijk werden hervat. Om kwart overtwaalf was het hoog water. Van deze omstandigheid konJohn Mangles nog niet profiteeren, daar de ankers nojniet waren uitgebracht. Maar toch sloeg hij de Maquarteangstig gade.

D: KINDEREN VAN KAPITEIN GM NT

52

Zou de vlo'ed haar lichten?Deze vraag lnoest in vijf minuten besli'st zijn.Men wachtte.Plotseling vernam men een kraken, veroorzaakt door

een schudding van de buitenhuid. W eliswaar had debrik zich geen duim breed bewogen, maar toch had JohnMangles joeden moed.Ieder glng weer aan zijn werk. Om twee uur was men

klaar met het vlot.Het moeilijkste werk moest nu pas beginnen.

Opgebracht. Na een stevige kabel aan het schip te hebbenvastgemaakt, voeren John Mangles en W ilson af. Opongeveer een halve kabellengte van het schip lieten zehet anker op tien vaâm water vallen. De ankergrond wasuitmuntend en langs het stoptouw kwamen ze weer aanboord.

Met vereende krachten werd het stop anker het vlot

Thans bleef nog het groote boeganker over. M et groo-te moeite werd dit neergelaten. W ederom voer het vlotaf en werd het tweede anker achter het eerste op vijf-tien vaâm diepte neergelaten.Evenals de eerste maal, keerde men langs het kabel-

touw terug naar boord.Vervolgens werden de greling en de kabel om het spil

gewonden en men wachtte op de volgenden vloed, die's nachts om één uur zou opkomen. Het was nu zes uurin den avond.John Mangles had niets dan 1of voor zijn goedwillige

bemanning en voorspelde Paganel, dat hij het misschiennog we1 eens tOt bootsman zou brengen, mits hij braafoppaste.Natuurlijk werd er om gelachen.De meeste lof verdiende echter we1 Mr. Olbinet.Deze bescheiden man was, na eerst hard geFerkt te

hebben, naar het kombuis gegaan en maakte voor devrienden een stevig avondmaal klaar. En daar allen een


D: KEQDEREN VAN KAPITEI QRANT 53

gezonde eetlust hadden gekregen, bewees men Mr. O1-binet alle eer met zijn werk.Na het eten nam John Mangles de laatste 'voorzorgen,

die het welslagen der onderneming moesten verzekeren.Bij het vlot maken van een schip mag zelfs de geringstekleinigheid niet verzuimd worden. Vaak gebeurt het, dateen dergelijke onderneming mislukt door gebrek aaneenig lichtings-lijnen, waardoor de kiel het zandbed nietkan verlaten.

nuHetgeen van den ballast was overgebleven, werdnaar het achterschip gebracht, teneinde het losraken vanden voorsteven te vergemakkelijken. Ten overvloede rol-den W ilson en Mulrady er eenige vaten water heen, omden neus der brik te doen rijzen.Inmiddels was het twaalf uur geworden. De vrijwillige

bemanning was doodmoede. En wanneer men bedenkt,dat zij weldra al haar krachten zou noodig hebben, omaanstonds het spil op te draaien, dan zal men eveneenshet voorstel goedkeuren, dat John Mangles thans aanlord Glenarvan voorlegde.Mylord,'' sprak de waardige zeeman, ,jhet komt mij

gewenscht voor, met het lichten der brik t0t morgen tewachten-''W-aarom, vriend J0hn?''Ik heb daarvoor twee redenen, mylord-''Laat hooren, JOhn.''

,,Om te beginnen zijn we allen doodmoe van het onge-wone werk.''

W aar een wil is, is een weg. Maar we mogen niet teveel van onze vrienden vergen. En wat is je tweedereden?''

De nacht is stikdonker, mylord-''Wat wou je daarmee zeggen?''33Daarmede wilde ik zegren, dat, indien we eenmaal

vlot zijn, het bijna onmogelljk 1, de Maquarie door debranding te sturen. Geloof mij, mylord, het is beter totmorgen te wachten. Dan zijn we allen uitgerust en

54

kunnen we oûk zien wat we doen. Bovendien za1 dewind vannacht draaien en ons een niet te versmadenhulp verleenen bij het lichtingswerk.''Zoo ongeduldig Glenarvan en

moesten ze het deugdelijke dezeren zoo werd dus besloten, tot denwachten. Men begaf zich daarom0m beurten werd door een der mannen wacht gehou-

den, vooral om voor het slippen der ankers te waken.De nacht ging echter rustig voorbij.

Paganel ook waren,beide redenen inzienvolgenden dag te

naar kooi.

De dag brak aan. John's voorspelling was in vervul-ling gegaan; er woei n.1. een noordnoordwesten bries,die weldra sterker scheen te zullen worden.

Onmiddellijk werd de bemanning op haar post geroe-pen. ln den grooten mast zaten W ilson, Mulrady enRobert, gereed om op het juiste oogenblik de zeilen loste maken. Hetzelfde zouden Paganel, de majoor enGlenarvan op dek doen. De groote marszeilra werd ophet ezelshoofd geheschen; het groote zeil en het grootemarszeil bleven opgegeid.Inmiddels was het negen uur geworden. Over vier uur

zou het hoog water zijn. John Mangles besteedde dientijd, met het oprichten van zijn noodmast, om . onmid-dellijk na het vlot worden, het gevaarlijke vaarwater tekunnen verlaten.Ook de dames maakten zich verdienstelijk, door een

waarloos zeil aan de bramra te slaan. Ze waren recht inhun schik, ook iets te hebben kunnen doen voor de alge-meene redding.Toen het tuig klaar was, liet de M aquarie uit sier-

lijkheids-oogpunt veel te wenschen over, maar men hadtoch in ieder geval bereikt, dat men er mede varen kon,althans, indien men zich niet te ver van de kust ver-wijderde.Intusschen kwam de vloed opzetten. De golven werden

grooter, sterker en G amen in machtige beweging. Het

DE KWDEREN VAN KAPITEIN GRANT

D: KINDEREN VAN KAPITEIN GRANT

lang verbeide Oogenblik was eindelijk aangebroken.Iedereen verkeerde in koortsachtige opgewondenheid.Niemand sprak.Aller blikken warenop John Mangles gericht.

bevelen.Men wachtte op zjjnZwijgend tuurde John Over de wijde zee.Hij sloeg

kabeltx wen.een bezorgde blik op de strakgespannen0m één uur had de vloed zijn hoogste punt bereikt.

Het was stil water, dat wil zeggen, het korte oogenblik,dat het water niet meer stijgten ooknOgniet valt. Nuwas het tijd.Het groote zeil en

maakt en deden denhet groot marszeil werden losge-mast buigen door de kracht van

den wind.Aan het spill'' riep John.Het gangspil was van pompzwengels voorzien, gelijk

een Glenarvan, Mulrady eneene zijde, Paganel, de majoor en Mr.andere, zoo rukten allen aan de pompzwengels, die debeweging op het toestel overbrachten. Ook John Man-gles en W ilson waren hun vrienden te hulp gesneld.

brandspuit. RobertOP deOlbinet aan de

De kapitein vuurde zijn vrienden aan.Vooruit mannen, allen tegelijk en uit volle machtl''Door de krachtige werking van het spil

beltouwen. De ankers hielden goed en slipten niet.Spoedig zou de zware taak volbracht zijn. H#t hoog

water duurt maar enkele minuten en begint weldra tedalen.

rekten de ka-

Nog eens werden alle krachten tot het uiterste in-gespannen. De wind woei in de beide groote zeilen. Opeen gegeven oogenblik meende men een lichte schuddingin het schip waar te nemen. De brik scheen op het punt,te rijzen. Misschien zou men met nog een paar stevigearmen, het schip uit de zandbank kunnen loswerken.Men vernam op dit oogenblik de stem van lord Gle-

narvan:Helenal 1''

De Yide jeugdige vrouwen voegden hun krachten bijdie harer reisgénooten.Nog eens rammelde de spilbal.M aar dat was alles.De brik bewoog zich niet.Alle moeite wasvergeefs geweest.Reeds liep het water terug en het bleek thans maâr al

te duidelijk, dat de geringe Y manning er zelfs met dehulp van wind en tij niet in zou slagen, het vaartuigvlot te krijgen.

DE KINDEREN VAN KAPITEIN GM NT

ZESDE HGOFDSTUK.

Een pleidooi voor het kaanibalisme.

Zoo was dus de eerste poging tot redding, door JohnMangles met zooveel moed en bezieling ondernomen,jammerlijk mislukt.Het was nu zaak, onmiddellijk de tweede poging

aan te wenden.Het bleek thans allen, dat men

zou krijgen en dat men het schipEr zat niets anders op.ledereen zag wel in, dat het even onverstàndig a1s

onvoorzichtij zou zijn geweest, nog langer aan boordte willen blilven.W aartoe?Totdat er hulp kwam opdagen?Van welke zijde kon men in deze verlaten strœk hulp

verwachten?Het antwoord

dan van zich zelf.lag voor de hand: van niemand anders

John Mangles stelde daarom voor, een vlot te tlmme-ren, daarop zooveel mogelijk levensmiddelen te 1a4çneg vervolgens trachten? de kust tv bereiken.

de Maquarie nooit vlotzou moeten verlaten.

DE KNDEREN VAN KAPITEIN ORANT 57

Er kon thans niet lang beraadslaagd worden; iederdiende de handen uit de mouwen te steken. Men begondan ook onmiddellijk met den zwaren arbeid en toen deavond viel, was men reeds een flink stuk gevorderd.Toen na het avondeten de dames een weinig rust

waren gaan nemen, liepen de vrienden op dek heen enweer en bespraken, wat er thans te doen stond.Paganel had John Mangles gevraagd, of men met het

vlot niet tot Auckland kon komen, inplaats aan land tegaan op de plaats waar men zich nu bevond. Hierophad de kapitein geantwoord, dat het met een wrakvaartuig, zooals een vlot nu eenmaal is, een te ge-waagde, ja, gevakrlljke onderneming was.W aarop Paganel wederom Vroeg:En wat we niet met$3

dat met de sloep we1Desnoods wel, maar dan

dat men den geheelennachts had geankerd.''

De schurken, die ons dusin den steek hebben gelaten.

,,0, wat die betreft, vrees ik, dat ze door hun dron-kenheid, hun lafhartig optreden met den dood hebbenmoeten bekoopen-''

op zoo verraderlijke wijze1)

**

Jammer voor hen en jammer voor ons,'' hernamPaganel. ,,Die sloep zou ons goede diensten hebbenbewezen-''

Maar beste vriend Paganel,'' merkte Glenarvan op.#,,tzooveel heeft die heele geschiedenis toch niet om hetlljf !''

het vlot kunnen bereiken, zoumogelijk zijn geweest?''

ook alleen op voorwaarde,dag had doorgeroeid en des

W aarom niet?'',,omdat we met het vlot evengoed aan land zullen

komen, nietwaar John?''Zeer zeker, mylordp''

,e aar dat is Juist, wat ik vermijden wildey'' ant-woordde de geleerde.

58

,,W at? Een voetreis van twintig mijlen schrikt u af,vriend Paganel?''

Deze wel-''Na al

presteerdhetgeen we in de Pampa en in Australië ge-hebben?''

'Beste vrienden,'' antwoordde Paganel, yyik denk ergeen oogenblik aan, de volharding en de moed van eenuwer in twijfel te trekken. Twlntig mijlen !. In iederander land ter wereld, behalve in Nieuw Zeeland, isdat niet meer dan een wandeling. Mij zult u zeker nietvan lafhartigheid verdenken. Ik was de eerste, die voor-stelde, den tocht door de Amerikaansche Pampa's en deAustralische wouden te wagen. M aar hier is dat watanders.''Een oogenblik zweeq hij en vervolgde toen:Alles is bder, dan zlch in deze verraderlijke streken

te wagen.Dat ben ik niet geheel met u eens, mijnheer Paga-,#

nel,'' sprak John Mangles.W aarom niet?''1,Omdat ik beweer, dat alles beter is, dan den dood,1

af te wachten op een gestrand schip.''En Olenarvan liet er op volgen:W at zouden we dan we1 op Nieuw-zeeland te duch-

ten hebben?''De wilden,'' antwoordde Paganel.1,De wilden?'' herhaalde Glenarvan. ,yKunnen we die

niet vermijden,wens, ik geloofnen zich beangstzalige wilden-''

Het gaat hier niet om een paar armzalige wllden,''antwoordde Paganel, terwijl hij het hoofd schudde.

door de kust 1 blijven volgen? Trou-niet, dat tien goed gewapende Europea-behoeven te laken voor een paar arm-

Om wat dan wel?''Dat za1 ik u zeggen-''Allen luisterden met gespannen aandacht.,,De Nie w Zedanders vcmY eo ige woeste en g-

D5 KNDEREN VAN KAPITEIN ORANT

59

vaarlijke volkstammen, die zich in voortdurende strijdbevinden met de Engelschen, welke door hen als de in-dringers worden beschouwd. Daarbij zijn zè niet alleenwreed maar hebben tevens de afschuwelijke gewoontevan het menscheneten.''Menscheneters, kannibalen !'' riep Robert.Glenarvan legde hem de hand op

sprak geruststellend:Maak je niet bezorgd, Robert: vriend Paganel over-r!

,,drllft een weinig.Daartegen kwam Paganel in verzet.Ik overdrijf niets,'' zei hij. ,,Buitendien heeft Robert

den schouder en

meer dan eens getoond, een man te zijn en kan ik inzijn tegenwoordigheid als met een man spreken. Het zoumijns inziens onverstandig zijn, hem de waarheid teverhelen. De Nieuw-zeelanders zijn de meest wreede,onn niet tezeggen, de meest gulzigeeters. Ze verslinden alls wat hen

van alle menschen-tusschen de tanden

komt. De oorlog is voor hen nietso? het wild, dat ,ymensch'' heet enlilk aan toe voegen, dat het denier van oorlogvoeren is-''

anders dan een jachtik moet er onmiddel-

meest verstandige ma-

W aarom?'' vroeg de majoor.y,omdat de Europeanen hun vijanden dooden en hen

begraven, terwijl de wilden...''De wilden?''), '

,,Hun gedoode vijanden opeten. En zooals mijn land-genoot Toussenel het zoo goed gezegd heeft, is hetminder erg, zijn gedoode vijand te eten, a1s om hem tedooden wanneer hij niet van het leven wenscht tescheiden.''

'Paganely'' merkte de majoor op, y,over dit vraagstuk,1zou men kunnen redetwisten, alhoewel ik niet geloof,dat het nu het geschikte moment is. Of het nu wel of nietverstandig is, gegeto te worden, wij hebben er op hetoogenblik allerminst lust toe. Ik vraag me slechte af, of


* DE KINDEREN VAN KAPITEIN GM NT

de Christelijke godsdienst deze afschuwelijke gewoonteniet uit de wereld heeft kunnen werken.''

,,Dacht u dan soms dat de Nieuw-zeelanders op-), paganel.rechte Christenen zijn? vroeg

Er zijn toch 'zendelingen.'',,Die zelf maar al te vaak slachtoffe'r van hun beroep

worden-''Zijn daar voorbeelden van?''In overvloed-''Bij voorbeeld?...'',,Bij voorbeeld de Eerwaarde Heer

verleden jaar met een afschuwelijkemarteld is. Daarna werd hij door degen. Men dronk zijn bloed en at zijn

W alkner, die eerstwreedheid doodge-Maori's opgehan-hersenen-''

Nvanneer gebeurde dat?''Zooals ik zei; verleden jaar: 1864.W aar?''1,Te Opotiki-''W aar ligt dat?''

,,Eenige mijlen van Auckland, dus om zoo te zejgen,onder de oogen der Engelsche. autoriteiten. Lulstert,beste vrienden; om de menschelijke natuur van een be-paald ras te veranderen zijn er eeuwen en eeuwen vanl

,geduldigen arbeid noodlg. W at de Maori s eens waren,zullen ze nog lang zijn. Hun geheele geschiedenis druiptvan onschuldig vergoten bloed. Hoeveel scheepsbeman-ningen zijn er niet vermoord en verslonden, te beginnenmet de matrozen van Abel Tasman tot die van deHawes-''Zijn ze zoo verzot op het vleesch van blanken?''Dat niet, want lang voor de komst der eerste Euro-1,

peanen, zochten zij in het moorden een bevrediging voorhun vraatzucht. Ontelbare reizigers, die vele jaren inhun midden hebben verkeerd, hebben met eigen oogende feestmaaltijden aanschouwd, waar de hoofdschotelniets anders was, dan een levend gebraden vrouw ofkizdl'

% -zV x>xv mv , ((tt$.

@

o ** .* *--*

* t.w

.'..* !. //'- *

. * kl.** .*

# o .(t

#

. *

.1* w

# 4% * N I> qI tt vp k.A

'

. ;$ tt' t 1* 4

Olk G* D

: j .- .: : r**- * .. =--.....----

*

1111111---,.-,,,,,,,,,,

--1.1----

*

---,,,,, -:11111jj

*

-----------------------....--'

*

.---,--:::1:11111111!:5:2:::,,,.-- ---11,.

*

-----,.! r . u . : se a J : % . x .xx Z. , : . m . a.. j xvt'p

jjj ' lk j f z'..hlkl

. -

# zj j- tjf x' .

, .-----------.......-:rrzrzr , jj jjjt . $llk h / ,

< - . I j e.x .1 ' -. : ! jf J'$ l - 1W' 1 V ' ' 1% X. . j .

...,

-r -..- . t , , , , . :. /. Mv .r

. --> > zl k j= u

' z zz vv x ï t # '<-' fz /l M ,h

v * y NK , eMv N < z w e .A 'z1 . . ' =

s%* - Z/ yp * ...$Z /// f/tt tt t' - - ' l'bb-

Dood van den zendeling W alkner.

62

,,zouden deze vqrhalen niet het gevolg zijnt van eente sterk geprikkelde verbeeldingskracht der relzigers inkwestie?'' vroeg de majoor.Hoe komt u daarbij?''W at zal ik uzeggen: er zijn zooveel reizigers, die

Uverdrijven hetgeen ze in werkelijkheid geziengaarnehebben-''

jyToegegevçn, dat er in sommige gevallen overdrij-ving in het spel is. M aar wat absoluut betrouwbaremannen verteld hebben, manneù zooals de zendelingeqKendall, Mardsen, de scheepskapiteins Dillon, d'Urvllle,Laplace en anderen, moet ik we1 gelooven. De Nieuw-Zeelanders zijn van nature wreed. Bij den dood hunneropperhoofden brengen ze menschenoffers. Zij beweren,door de offers den toorn hunner goden te kunnen be-zweren, en de afgestorvene een genoegen-te doen, doorhem eenDaar zijhen volgens alle regelen der kunst te hebben

slaven mede tepaar geven Op zijn lange reis.deze doode bedienden echter zelf opeten, na

geslacht,kwestiemag men veilig aannemen, dat de maag in deze

meer te vertellen heeft dan het oude bijgeloof.lk dacht toch, dat het bijgeloof de voornaamste ro1

speelde in het kannibalisme der Nieuw-zeelanders'',merkte John Mangles op.

Beste vriend, u roert daar een zeer gewichtig vraag-stuk aan, n.1., of de godsdienst dan we1 de honger dewilden tot het menscheneten heeft gedreven. Hoe hetook zij, dit vraagstuk is nog niet opgelost-''Geruimen tijd zwegen allen. Eindelijk nam de

Franschman weer het woord.W aarde majoor,'' zei hij, zich speciaal tot Mac

Nabbs richtende, wist u wel, dat het kannibalisme zelfsbij de zoogenaamde beschaafde volkeren bestond, endat nog niet, eens zoo heel lang geleden?''W erkelijk?'',)Zooals ik u zeg?''#1


O

,,Bij welke volkeren bedoelt u, waarde vrlend?'Vroegde majoor.Bij deW at?'',,Ja. Indien u eenige uitdrukkingen van den Heiligen

Hyronymus over de Atticoli van Schotland leest dan zultu zelf zien, wat u van uw voorvaderen moet denken. Enzonder terug te gaan naar die historische tijden, zouik u willen wijzen op hetjeen er jebeurd is onder deregeering van koningin Ellzabeth, ln een eeuw dus, datShakespeare van zijn koopman van Venetië en het be-roemd geworden pond vleesch droomde.werd een Schotsch bandiet, zekere Sawney Bean, op-gehangen, wegens het eten van menschenvleesch. En

In dien tild

welk gevoel denkt u, dat hem tot deze misdaad heeftgedreven?' '

Schotten-''

,,De godsdienst? W elneen; de honger en anders nietl''De honger'' herhaalde John Mangles.

,,Ja, de honger, maar vooral de noodzakelijkheid vanvleeschetende dieren - want dat zijn wij menschen nueenmaal - om het lichaam te versterken met dierlijkvoedsel.

glantaardiq voedsel noodig, maar Wie sterk en beweeg-lljk wil blljven, moet bloedvormende spijzen tot zichnemen, om het slijten der skieren tegen te yaan. Zoo-lang de Maori's geen leden zljn eener Vegetarlsche Club

,;zullen ze vleesch blijven eten en we1 menschenvleesch.

De longen hebben voor hun werkzaamheden

dierenvleesch?''Nvaarom geeny,omdat er hier te lande weinig dieren zijn; waar-

schijnlijk een gevolg van het ongunstig klimaat-'',,Op den dag, dat hier dr voldoende schapen en run-

deren kunnen gefokt worden, zou volgens u het kanni-balisme ophouden te bestaan?''Best mogelijk, waarde Glenarvan. Maar dan zullen

de M aori's het menscheneten eerst moeten afwennen.En geloof me; gemakkelijk za1 dat niet gaan. Ze zijn er

DE LNDEREN V#N KAPITEIN GRANT

04

nu eenmaal aan gewend-''U beweerde zooeven, dat ze de voorkeur geven aan

het vleesch hunner rasgepooten, nietwaarp'Juist-''W aarom?''Omdat de

waardoor hungebruiken bij hun voedsel,smaak krijgt, welke door de

Maori's niet bijzonder op prijs wprdt gesteld.''De heeren zijn dus lekkerbekken-''Zoo u het noemen wilt.''Hebben ze nog een voorkeur voor rauw of gebra-

den vleesch-''Dit laatste werd door den majoor gevraagd.Stelt u daar zooveel belang in, mijnhqer Mac:)

Nabbs?'' Robert.

blanken zoutvleesch een

Vroegmijn jongen-''

W aarom, mijnheer-''De majoor had een doodernstig gezicht toen hij on-

middellljk antwoordde:eens van die gekleurde

broeders mocht vallen, liever gebraden mocht wezendan rauw in de maaq van een der Maori's te eindigen-''Dat begrijp ik nlet, mijnheer-''Za1 ik het je vertellen?''31

Omdat,a1s ill in handen

Natuurlijk,

,,Ja.W elnu, als ik goed gebraden

minste, dat it goed en wel doodW at?''

ben, dan weet ik ten-ben-''

Ja, het is heusch geen grapje, levend opgepeuzeldte worden-''De majoor schijnt het prettiger te vinden, levend

gebraden te worden,'' zei Paganel lachend.M ac Nabbs dacht een oogenblik na alvorens te ant-

woorden:Ik geloof, dat het een vrij moeilijke keus za1 zijn-''Beqte Mac Nabbsj'' hernam Pajanel, ,,ik zal u direct11

ge> st stellen met de mededeellng, dat de Maori's


slechts gebraden of gerooktzijn ware lekkerbekken, diehet koken verstaan. Hoe het

menschenvleesch eten. Hetuitmuntend de kunst vanechter ook zij, ik zou het

bijzonder onaangenaam vinden, den gekleurde broederstot spijs te moeten strekken. Zijn aardrijkskundigeloopbaan te moeten eindigen in de maag van een wilde,brrrrr, ik zou er haast kippevel van krijgen-''

yMijnheer Paganel heeft volkomen gelijky'' zei JohnM angles. ,,Het beste is, uit de handen der wilden teblijven-' Laat ons hopen, dat de Christelijke Godsdienstook hier zijn beschavende invloed kan doen gelden endeze barbaarsche gewoonten eens zal opheffen-''

,,Dat zal moeilijk gaan, waarde J0hn,'' antwoorddede Franschman.W aarom, mijnheer?'',,omdat een wilde, die çenmaal menschenvleesch

heeft geproefd, moeilijk van die gewoonte is af te bren-gen. Daar gijn voorbeelden genoeg van.

Vertellen-''

,,Goed. Ziehier het eerste voorbeeld. Het is een feit,gerapporteerd door de Jezuïten-orde van Brazilië. 0pzekeren dag wordt een missionaris aan het sterfbedvan een oude inlandsche vrouw geroepen. De vrouwhadnog te leven. De Jezuïtenmonnikovertuigde haar van de waarheid van den ChristelijkenGodsdienst en wist haar te bekeeren. Nadat de Eer-

slechts enkele uren

waarde Pater de stervende vrouw het zielevoedsel hadtoegediend, wilde hij haar ook nog eenige versnaperin-gen reiken, (ie hij toevallig bij zich had.Maar nauwelijks had de oude vrouw deze lekker-

nijen gezien, of ze sprak:r,Helaas, Eerwaarde Pater, mijn maag kan dat voed-

sel niet verdragen-''Lust u misschien iets anders?''J Y * î îW at?''

> Kt* e% Ox Kqpiteix Grllt (aille Zvîd= / *


* DE KINDEREN VAN KAPITLN GRANT

Ach, er is niemand hier, die het me z0u kunnen1,geven.

W at is het dan?''knaapje,

Eerwaarde Pater. Ik verzeker u, dat ik de beentjes metsmaak zou afkluiven-''

vroeg de Jezuït nieuwsgierig.Niets anders dan de gebraden hand van een

Is dat zoo lekker?''zijn verhaal ten einde vroeg Robert, toen Paganel metW aS.

Mijn tweede geschiedenis zal je daarop het ant-woord geveq, beste jonken. Op zekeren dag verweeteen zendeling een wilde, de afschuwelijke gewoontevan het menscheneten.''

,,Het strijdt tegen de goddelijke wetteny'' liet de Paterer op volgen.

,De wilde antwoordde niets.W aarop de Pater hernam :Buitendien, moet het een afschuwelijke smaak

hebben.Eerwaarde Pater,'' sprak nu de wilde, terwijl hij een

begeerige blik wierp op de welgedane gestalte van denzendeling, ,,U moogt we1 beweren, dat God het verbiedt.Maar zeg niet, dat het slecht smaakt. Indien U hetslechts ee'nmaal gegeten had...''

ZEVENDE HOOFDSTUK.

Op ongastvrije bodem.De feiten, waarvan Paganel in het

melding maakte, hielden verbandwaarheid.De wreedheid der Maori's was te alqemeen bekend,

om zijn woorden een oogenblik in twljfel te trekken.Indien het gevaar echter groot was, aan land te gaan,

vorige hoofdstukmet de zuiverste


67

hetgevaar aan boord der gestrande Maquarie te blijvenwas grooter en dus besloot men, van twee kwaden hetminst

geen enkele kans, ooit door eenvoorbij varendschip opgepikt te worden, en dat we1 omde eenvoudige reden, dat op de plaats der schipbreukzoo goed a1s nooit een schip voorbijkwam.De Maquarie was gestrand op de meest onherberg-

zame kust van westelijk Nieuw-zeeland, dat wi1 zeg-gen, op cen plaats, precies gelegen tusschen Auckland-en Nieuw Plymouth.

vertrekken we?'' vroeg lord Glenarvan den

erge te kiezenaDe vrienden hadden

W anneer3/kapitein.

,,Morgenochtend om tien uur, mylord. De vloed za1ons we1 helpen, de kust te bereiken-''Den volgenden morgen, men schreef den 5en Fe-

bruari, was het vlot klaar. John had de grootste zorgbesteed aan den bouw van dit vaartuig, dat hen negenmijlen door een onbekende branding moest dragen.M idden op het vaartuig stond een kleine mast, waar-

aan John, kort voor de afvaart, een zeil liet bevestigen.Natuurlijk had men niet vergeten, een deugdelijk roeraan te brengen, en zoovasten wa1 te bçreiken.

hoopte men met Oods hulp den

Om negen uur 's morgens begon men het vlot teladen.Heteerst kwamen de levensmiddelen aan de beurt,

waarmede men hoopte uit te komen tot Auckland. Menk0n er n.l. niet op rekenen, onderweg iets eetbaars tevinden.Behalve

van hetgeenbeschikking over

het weinige dat M r. Olbinet n?g over hadmen in Eden had ingeslagen, had men de

eenige zakken scheepsbeschuit entwee vaatjes gezouten visch uit het kombuis der Maqua-rie. Nadat men de levensmiddelen goed in kisten hadgepakt, zoodat ze niets te lijden zouden hebben van hetzeewater, werden wapenen en kruit in veiligheid ge-


68' DE KINDEREN VAN KAPITEIN GRANT

bracht. Aan revolvers en karabijnen hadden de, vrien-den gelukkig geen gebrek.Daarna kwam de beurt aan een klein

John Mangles met de mogelijkheideen of andere reden niet onmiddellijken even buiten de kust voor anker te moeten gaan.Tegen tien uur kwam de vloed opzetten. Uit het

noordwesten woei een zwakke bries. Een lichte deining

anker, daarrekening hield, omte kunnen landen

deed de oppervlakte van het water rimpelen.Alles klaar?'' vroeg John Mangles.,1Alles klaar, kap'tein !'' antwoordde W ilson.Dan allen op het vlotl'' riep John.Langs een ruwe touwladder daalden de dames van

het schip en zaten een oogenblik later veilig en we1midden het vlot.

greep roer, John zorgde voor de zeiltou-wen en Mulrady kapte het sjortouw door, waarmedehet vlot aan het schip vast lag.Het zeil werd ontplooid en onder bequnstiging van

wind en getij, voer het vlot langzaam ln de richtingvan de kust.

het

op negen mijlen afstand, het-geen men met een sloep en een flink stel roeiers, ge-lakkeliik in drie uur zou hebben afgelegd. Met eenvlot behoefde men daaraan echter niet te denken. Metgunstigen wind zou men het strand misschien in eenenkel getij kunnen bereiken; maar indien de bries gingliggen, dan kon het best gebeuren, dat men het volgendgetij moest afwachtqn om aan land te komen. Een ge-makkelijk werkje was dit niet en John Mangles zag erniet zonder bezorgdheid tegen op.Intusschen koesterde hijde hoop, dat hij in zijn

De vloed was om tiengoed ging, dan kon

onder de voeten hebben.

onderneming wel zou slagen.uur komen opzetten en a1s allesmen om drie uur vasten grondHet begin van den tocht liet zich bijzonder gunstig

aanzien. W eliswaar bevond men zich nu gevangen in

De kust bevond zich

OpW ilson

69

een gordelnauwkeurigegles er we1

van onderzeeschè klippen, maar met eenbesturing van het vlot, hoopte John Man-doorheen te komen.

nog slechts vijf mijl van deheuvels op het land onder-kust. Reeds kon men eenige

scheiden. ln het noordoosten ontwaarde men een bergvan ongeveer twee duizend vijf honderd voet hoogte.Deze berg, de Pirongia, bevond zich precies op den

38e11 breedtegraad.Tegen half een maakte Paganel de opmerking, dat

alle klippen door den vloed overstroomd waren.Behalve éény'' zei lady Helena.W elke, mevrouw?''Daar gindsl''Bij deze woorden wees lady Helena naar een donker

punt, ongeveer een mijl van het vlot verwijderd.,O, ja, mevrouw; nu zie ik het ook. W ij dienen ze

goed in het oog te houden, om er niet op te stooten.W ant weldra zullen allen door den vloed geheel be-

Om twaalf uur was men

dekt zijn.Ook John Mangles had het donkere punt inmiddels

Waargenomen.,,De klip ligt juist voor de noordelijke zijde van den

berg,'' zei hij.En zich tot W ilson richtende:

Op, dat je er niet te dicht langs stuurt,Let goed!,W 11sOn.''

ln orde kap'tein-''Een half uur later wasmen een halve mijl dichter bij

de kust.Maar zoo vreemd het obkschijne, het donkere punt

ver van het vlot als voorheen.bleef nog evçnJohn keek er aandachtig naar. Hij scheen voor zich

zelf een opmerking te maken. Om echter zeker van zijnzaak te zijn, vroeg hij den verrekijker van Paganel terleen.Eindelijk verklaarde h1jmet groote beslistheid:


70

W at we daar voor ons zien, is geen klip, maar weleen drijvend voorwerp, dat door de strooming derbranding voortbewogen wordt.''Zou het geen stuk wrakhout van de Maquarie zijn?''

vroeg lady Helena.W at denk jij er van, vriend John?'' vroeg lord Gle->$

narvan.Ik geloof het niet.''W aarom niet?''13

,,omdat mijns inziens een stuk wrakhout onmogelijkzoo ver had kunnen afdrijven.Een minuut later riep hij.Ha, nu herken ik het-''13W at?'' vroegenHet is de jol.''/3 allen.

Van de Maquarieî''11Jawel, mylord-''Ell onmiddellijk liet hij er op volgen:De jol ligt met de kiel boven, mylord-''Dan zouden de kapitein en de matrozen verdronken1)

zijn?'' vroeg lady Helena.Helaas, ja, mevrouwj'' antwoordde John Mangles.

En te verwonderen was zulks niet. Zich in dien stik-donkeren nacht, bij ruwe zee, te midden van een woestebranding, in een jo1 begeven, en dan nog wel in be-schonken toestand, was eigenlijk den dood in de armen

1,rennen.De ongelukkigen-'',)God zij hun zielen genadig,'' fluisterde Mary Grant,

nauwelijks hoorbaar.Gedurende eenige oogenblikken zwegen de opvaren-

den van het vlot. Ze keken naar het broze vaartuig,dat ze thans naderden. Het was op vier mijlen buitende kust omgeslagen en van de inzittenden was er waar-schijnlijk niemand gered.

Deze jol kan ons misschien nog we1 eens van paskomen,'' sprak Glenarvr .




Waarop John liet volgen :Mylord heeft gelijk. W ilson, s1a haar aan den haak.''3/Daar de wind inmiddels was gaan liggen, duurde het

echter twee volle uren, voordat men het vaartuig bereikthad.M ulrady zat voor

Een oogenblikNiets bijzonders?'' vroegNeen, kapitein-''Is de boot nog bruikbaar?''0ok dat niet, kap'tein-''W aarom niet?''

John.

op het vlot en weerde den schok af.later 1ag de jo1 langszij.

Alle naden zijn gebarsten-''W e kunnen er dus geen voordeel mee doen?'' vroeg

de majoor.Het ding is)) nog maar hoogstens goed a1s brand-'' antwoordde John.hout,Dat is we1 jammerj'' meendePaganel. ,,Deze jo1 had

ons misschien we1 naar Auckland gebracht.'',,U zult het nu te voet moeten doen, mijnheer Paga-

nel,'' antwoordde de kapitein. ,,Bovendien geef ik, opzoo'n woeste zee,nOg eerder de voorkeur aan een ste-vig vlot dan aan een jol. Er is geen hevige schok toenoodig, om een roeiboot tot splinters te slaan.ik geloof,Stuur dan maar naar land, beste JOhn.''Zoo gezegd, zoo gedaan.Men bevond zich echter nog twee mijlen van de kust

M ylord,;hebben.dat we hierniets nneer te zoeken

en daar de vloed weldra begon terug te loopen, wasJohn Mangles weldra tot ziln spijt gedwongen, vooranker te

voodzetten,zand gewoeld, dat het onmogelijk was, het zonderhulpmiddelen 1os te maken.Kort besloten liet John Mangles het ankertouw kap-

pen en stuurde naar de kust.

morgenhad het anker zich echter zoo vast in het

gaan.Toen men den volgenden den tocht wilde

72

was echter zoo zwak, dat men nauwelifksvooruit kwam. Om negen uur 's morgens waren ze nogongeveer een mijl van het land gescheiden. Het zeilhing slap in den mast en hinderde meer dan het voor-deel bracht.

nog niets gevorderd.Gelukkig stiet men op dat oogenblik op een zandplaat

en kwam hèt vlot vast te liggen.Glenarvan, Robert, W ilson en Mulrady sprongen te

Water. Het vlot werd stevig aan de toppen der omrin-

Om tien uur was men

De wind

gende klippen vastgelegd.arm tot arm gedragen en zon-

der den zoom van haar kleed nat te maken, bereiktenzij het land.Na een paar minuten waren ook de levensmiddelen en

wapenen overgebracht en betrad men voor goed dengevaarvollen bodem van Nieuw-zeeland.

De dames werden van

DA KINDEREN VAN KAPITEIN ORANT

ACHTSTE HOOFDSTUK.

lets over den tegenwoordigen toestand vaaNieuw-zeeland.

Het lag in Glenarvan's bedoeling, onmiddellijk dentocht langs de kust voort te zetten en naar Auckland tegaan. morgenen tegen tien uur, na de Ontscheping, verdichtten dedampen zich tot een zware regenbui.

'Het was dus onmogelijk, op weg te gaan en de vrien-den waren gedwongen, een schuilplaats te zoeken.W ilson ontdekte een grot, die de zee in de basaltrot-

sen aan de kust had uitgehold. Daarheen vluchtten de

M aar dien was de lucht zwaar bewolkt

reizigers met wapensvan vreugde, vond men in .de grot een hoop gedroogd

en levensmiddelen. Tot overmaat


zeegras, dat er door de zee was ingespoeld. Iedereenwas in zijn schik met deze natuurlijke legerstede ennadat men aan den ingang een flink vuurtje had ge-stookt, waaraan men zich drogen en verwarmen kon,had men bijna niets meer te wenschen.John hoopte, dat de duur van dien stortregen in om-

gekeerde verhouding zou staan tot zijn hevigheid. Maardat was niet zoo. Het eene uur na het andere verliep,zonder dat er verandering kwam in den toestand derlucht. Tegen e1f uur begon het harder te waaien en nogerger te regenen. Die tegenspoed zou den geduldigstenmensch ongeduldig gemaakt hebben. M aar wat was eraan te doen? Het zou dwaasheid geweest zijn om zon-der voertuig zulk een storm te tarten. Ook kon men inweinige dagen Atlckland bereikent en dus kwam het opeen vertraging van twaalf uren nlet aan, althans wan-neer de inboorlingen niet opdaagden.Gedurende die gedwongen rust liep het- gesprek over

de voorvallen van den oorlog, waarvan Nieuw-zeelandtoen het tooneel was. M aar om het gewicht der omstan-digheden goed te begrijpen, waarin de schipbreukelin-gen der M aquarie verkeerden, moet men de geschiede-nis dier worsteling kennen, die het eiland Ika-Na M aoeïvan bloed deed stroomen.Sedert de komst van Abel Tasman in de Cook-

straat, den 13den December 1642, waren de Nieuw-zee-landers wel dikwijls door Europeesche schepen bezocht,maar toch vrij gebleven op hun onafhandelijke eilanden.Geen enkele Europeesche mogendheid dacht er aan zichvan dien archipel meester te maken, die de Stille Zuid-zee beheerscht. De zendelingen, op verschillende pun-ten gevestigd, waren de eenigen, die aan deze nieuwelandstreken de weldaden der Christelijke beschavingbrachten. Sommigen hunner, en voornamelijk dè Angli-kaanschen, bereidden de Zeelandsche opperhoofden erechter op voor, zich te krommen onder het Engelschejuk. Zij wisten hen z0o slim om den tuin te leiden, dat


z ijom haar beschermingsten onder hen voelden

een brief teekenden aan konlngin Victoria gericht,in te roepen. Maar de schrander-de dwaasheid van dien stap, en

een hunner liet,na op den brief een afbeelding van .defiguren, waarmee hij getatoeëerd was, gqdrukt te heb-ben, deze profetische woorden hooren: ,,W ij hebben onsland verloren; voortaan behoort het ons niet meer;

zal de zich meester van komenweldra vreemdeling erzullen zijn slaven worden-''maken en wij

W erkelijk kwam denHerald in de

29sten Januari 18O de kowetin het noorden van Ika-Na-Eilanden-baai,

Maoeï. De scheepskapitein HobsonKorora-Reka. De inwoners werden

landde bij het dorpuitgenoodigd een

volksvergadering in de Protestantsche kerk bij te wo-nen. Daar werden hun de rechten voorgelezen, die kapi-tein Hobson van de koningin van Engeland had ver-kregen.Den 5den Februari

naamste Zeelandschedaaraanvolgende, werden de voor-opperhoofden bij den Engelschen

resident in het dorp Pa 'aa geroepen. Kapitein Hobsontrachtte hun onderwerping te verkrijgen, zeggende, datde koningin troepen en schepen zou zenden om hen tebeschermen, dat hun rechten gewaarborgd bleven, dathun vrijheid onaangerand zou blijven. Hun eigendom-men echter zouden aan koningin Victoria *ebehooren,aan wie zij verplicht waren, ze te verkoopen.De meeste opperhoofden vonden die bescherming wat

duur en weigerden ze aan te nemen. Maar de beloftenen geschenken vermochten meer op die onbeschaafdegemoederen dan de groote woorden van kapitein Hob-son, en de inbezitneming werd bekrachtigd.Maar wat was er voorgevallen van dat jaar 18* af

tot den dag toe, waarop de Duncaa de golf van Clydeverliet? Jacques Paganel wist alles, en was Greid omzijn reisgenooten alles mede te deelen.pMevrouwl'' antwoordde hij op de vragen van lady1

Helena, ypik herhaal, wat ik vroeger reeds gezegd heb,


dat de Nieuw-zeelanders een moedig volk zijn, dat, naeen oogenblik toegegeven te hebben, zijn land voetvoor voet betwist aan de Engelsche indringers. De stam-men der Maori's zijn op dezelfde leest geschoeid a1sde ouqe Schotsche clans. Het zijn eigenlijk groote fami-lies, die een opperhoofd erkennen, welke streng staatop volslagen onderwerping aan zijn gezag. De mannenvan dit ras zijn fier enhebben gladde haren

dapper; sommigen zijn groot engelijk de Maltezers of Joden uit

Bagdad, en maken den heerschenden stan.d uit; anderenzijn kleiner en ineengedrongen, evenals de Mulatten;maar allen zijn sterk, trotsch en krijgszuchtig.Ook zij hebben, evenals de z.g.n. beschaafde naties,

hun nationale held, het beroemde opperhoofd Hihi.Het za1 u dus niet behoeven te verwonderen, dat de

oorlog tusschen deze natuurstammen en de soldaten vanHare Britsche majesteit een eeuwigdurende krijg za1blijven.

Zijn de Engelschen dan meester van de voornaam-ste punten van Nieuw-zeeland?'' vroèg de kapitein derDuncan.

,yzeer zeker, beste John. Na de komst van kapiteinHobson, later gouverneur van het eiland, zijn er sinds1840 niet minder dan 62 kolonies jesticht op de voor-naamste punten van het land. ZlJ vormen te zamennegen provincies; te weten:Auckland;Taranaki;W ellington;Hawkesbay;Nelson;Marlborough;Canterbury;Otago en Southland.De geheele bevolking dezer negen provincies bedroeg

in 18> ongeveer honderd tachtig duizend drie honderdzielen. Zoodra wij te Auckland aankomen, zult u allen

76

de schoone ligging dezer prachtige stad kunnen bewon-deren. Ook de steden in de overige provincies zien erprachtig uit met hun fraaie tuinen, kerken, banken,scholen en alles wat bij moderne stedenbouw behood.Alerkop, dat we hier, op het zuidelijk halfrond en dusin het land der tegenvoeters, evenmin gebrek zullenhebben aan vrijmetselaars-logest schouwburgen, ren-banen, hoogescholen,

. zangvereenlgingen en wereldten-toonstellingen, welke voor die van Londen en Parijsniet veel onderdoen. Indien ik me niet vergis, dan wordter nu juist een wereldtentoonstelling voor nijverheid enlandbouw in Auckland gehouden.Wat zegt u, mijnheer

stelling, ondanks denPaganel? Een wereldtentoon-

oorlog met de inboorlingen?''deze vraag had gesteld, enHet was lady Helena, die

waarop Paganel antwoordde:

,,Nooit heeft iets ter wereld een Enqelschman kun-nen weerhouden, aan zijn sportieve nelgingen te vol-doen, mevrouw, zelfs niet een oorlog. En een wereld-tentoonstelling is voor een Engelschman nu ook een-maal zoo'n soort sport. Ja, zij leggen zelfs spoorwegenaan onder het bereik der kogels der Nieuw-zeelapders.ln de provincie Auckland loopen de spoorweg van Druryen die van Mere Mere door de voornaamste punten,welke de opstandelingen bezet houden. Ik wil wedden,dat de werklieden geweerschoten wisselen van de loco-motief-''

,Maar hoe staat het thans met dien eindeloozen oor-1og?'' vroeg John Mangles.

Het is nu#,wij Europadus kan ik

reeds meer dan zes maanden geleden, datverlaten hebben,'' antwoordde Paganel;nietweten, wat er sedert ons vertrek voor-

gevallen is, op eenige feiten echter na, die ik op onzereis door Australië in de M aryborougsche en Seymour-sche kranten gelezen heb. M aar toen werd er hardgevochten op het eiland Ika-Na-Maoeï-''



En#$Grant.Gij wilt zeggen ,,weder begonnen, lieve missl'' ant-

woordde Paganel, ,ywant de eerste opstand had in 1845plaats. Tegen het einde van 1863; maar reeds lang tevoren maakten de Maori's zich gereed om het juk derEngelsche àeefschappij af te schudden. De nationalepartij onder de inboortingen deed haar uiterste best omde verkiezing van een M aori-opperhoofd te bewc ken.Zij wilde den ouden Patatau koning, en van zijntusschen de W aikato en de W aipa gelegen,stad van het nieuwe koninkrijk maken. Die Potatau was

dorp,de hoofd-

een meer sluwe dan moedige grijsaard; maar hij hadeen krachtvollen en schranderen eersten minister, een

inval

wanneer is die oorlog begonnen?'' zei Mary

afstammeling dier Ngatihahua's, die voor den dervreemdelingen de landengte van Auckland bewoonden.Die minister, William Thomgson geheeten, werd deziel van den onafhankelijkheldsoorlog. Hij bracht detroepen der Maori's op een zeer goeden voet. Op zijnaansporing vereenigde een opperhoofd van Taraniki deverstrooide stammen tot een zelfde doel; een ander op-perhoofd van de W aikato's vormde het ,ylandverbond'',een echt verbond voor het algemeene welzijn, dat zichvoorstelt, de inboorlingen te verhinderen, hun lande-rijen aan de Engelsche regeering te verkoopen; er wer-den maaltijden gehouden, evenals in beschaafde landen,waar een omwenteling op het punt staat van uit te bar-sten. De Engelsche dagbladen begonnen die onrustba-rende voorteekenén mede te deelen, en de regeeringwerd ernstig ongerust over dat drijven van het r,land-verbond''. Kortom, de gemoederen waren opgewonden,de mijn gereed om te springen. Er was maar'een vonknoodig of liever de botsing van twee belangen, om hettot een uitbarsting te doen komen.''

En die botsing...?'' vroeg Glenarvan.,,Had in 18* plaats,'' antwoordde Paganel, ,,in de

Provincie Taranaki, op de zuidwestkust van Ika-Na-

78

Maoeï. Een inlander bezat drie honderd bunders landin de nabijheid van Nieuw-plymouth. Hij verkocht zeaan het Enyelsch bestuur. Maar toen de landmeterskwamen om den verkochten grond op te meten, ver-zette zich het opperhoofd Kingi, en in de maand M aartlegde hij op de betwiste drie honderd bunders een metpalissaden Mersterkte legerplaats aan. Eenige dagenlater nam kolonel Gold aan het hoofd zijner troependat kamp in, en denzelfden dag werd het eerste schotin den volksoorlog gelost.''Zijn de Maori's talrijk?'' vroeg John Mangles.De inlandsche bevolking

minderd,'' antwoordde de aardrijkskundige. ,,In 1769schatte Cook ze op virr honderd duizend inwoners.Volgens de opgave van het Inlandsch Beschermheer-schap bedroegen ze in 1845 honderd negen duizend. Debeschavende moorden, de ziekten en het vuurwater heb-ben ze gedund; maar op de twee eilanden blijven nognegentig duizend inboorlingen over, waaronder dertigduizend krijgslieden, die de Europeesche troepen langwerk zullen geven-''

Is de opstand tot n0g toe gelukt?'' vroeg ladyHelena.

is in een eeuw sterk ver-

Ja, mevrouw! enwijls den moed dervoeren een

de Engelschen zelven hebben dik-Nieuw-zeelanders bewonderd. Zij

schermutselin-partijgangersoorlog, wagengen, overvallen kleine afdeelingen, plunderen de hoevender kolonisten. Generaal Cameron was niet op zijn ge-mak in die velden, waarvan hij alle struiken moest latendoorzoeken. Na een langdurige en moorddadige wor-steling hadden de Maori', in 1863 een groote versterktestelling ingenomen aan de Boven-W aikato, aan de uit-loopers van een steile heuvelketen, door drie verdedi-gings-liniën gedekt. Profeten riepen de geheele inland-sche bevolking op tot verdediging van den vaderland-schen grond en belxfden de verdelging der ,,gake-ka's'', dat wil zeggen van de blanken. Drie dulzend


DE KINDERM VAN KAPITEIN GRANT 79

gaven geen kwartier meer, ra den barbaar-schen moord op kapitein Sprent gepleegd. Bloedige sla-gen werden geleverd. Sommige duurden twaalf uren,zonder dat de Maori's voor de Europeesche kanonnenweken. De strijdhaftige stam der W aikato's, onder be-ve1 van W illiam Thompson, vormde de kern der strij-ders voor de onafhankelijkheid. De inlandsche generaalhad eerst 2500, later 8* krijgers onder zijn bevelen.De onderdanen van Shongi en Heki, twee zeer gevrees-

Op'den Maori's

de opperhoofden, kwamen hem te hulp. Gedurende dienheiligen oorlog deelden de vrouwen in de zwaarste ver-moeinissen met hun strijdende echtgenooten. Maar zoo-a1s het vaker gebeurt, zegevierde ook hier niet het recht.Na eenige moorddadige gevechten gelukte het gene-

raal Cameron, het district W aikato tot onderwerpingte brengen. Veel voordeel had hij er niet van, daar debewoners naar alle zijden van het land waren gevlucht.

kon men de schitterendste Wapen-

generaal Cameron enman trokken onder bevel van

In dezen oorlogfeiten bewonderen.Zoo waren in de vesting Orakan vier honderd Maori's

door eenige duizenden Engelsche soldaten opgeslotenen door den brigade-generaal Carey belegerd. De in-landers weigerden zich over te geven, alhoewel dehonger hen vreeselijk kwelde.Toqn kwam hun prachtige heldendaad.Op klaarlichten dag baanden zij zich een weg door

het verzwakte 40e regiment en brachten zich over demoerassen in veiligheid.

,,Heeft de onderwerping van het district W aikato eeneind aan den oorlog gemaakt?'' vroeg John Mangles.

,,Neen, beste vriend. Op het oogenblik koesteren deEngelschen het plan, bezit te nemen van de provincieTaranaki en daar W illiam Thompson rechtstreeks aante vallen. Kort voor dat ik Parijs verliet, maakte menweliswaar melding, dat W illiam Thompson op het puntstond, zich aan de Engelschen over te geven, doch dit

gerucht is niet bevestigd en ik geloof er ook niet aan.Het is dus zeer waarschijnlijk, dat men zich gereedmaakt tot een nieuwen strijd.

vroeg lord Glenarvan, ,yvolgens uw meeningzouden de provincies Taranaki en Auckland het tooneelzijn van den nieuwen oorlog, nietwaar?''

Dus ''

Jtlist.'',,,Dus juis! ter plaatse, waar de schipbreuk der

Maquarie ons heeft gebracht?'',volkomen waaf. W e bevinden ons op het oogenblik

eenige mijlen ten noorden van de havenstad Kawhia,waar de nationale vlag der Maori's nog moet wapperen.Dan zal het geraden zijn, noordwaarts te trekken11

om niet in hun handen te vallen-''Misschien ontmoeten we wel een patrouille Euro-

peesche soldaten,'' merkte lady Helena op.Onmogelijk is het niet, mevrouw,'' antwoordde Pa-##

ganel, ,ymaar ik reken er niet op. De afzonderlijke af-dedingen zijn niet gaarne .in het open veld, wanneer degeringste struik, het nietigste kreupelhout een bekwa-men schutter verbergt. Ik reken dus niet op een geleidevan soldaten van het 40ste regiment. Maar er zijn eenigezendingsposten gevestigd op de westkust, die wij langsmoeten, en wij kunnen ze gemakkelijk allen aandoen totAuckland toe. Ik denk er zelfs aan om den weg te

heer gevolgd heeft,nemen, dien de Von Hochstetternamelijk den loop van de Waikato-''W as dat een reiziger, mijnheer Paganel?'' vroeg

Robed.,,Ja, mijn jongen ! een lid der wetenschappelijke com-

missie, die met het Oostenrijksche fregat de Novara in1858 de reis om de wereld medemaakte-''Mijnheer . Paganell'' hernam Robert, wiens oogen

fonkelden bij het verhaal dezer heerlijke reizen, r,heeftNieuw-zeeland even zulke beroemde ontdekkingsreizi-gers gehad a1s Burke en Stuart in Australië?''

,rEenige, mijn jongen! zooals dokter Hooker, profes-


81

sor Brizard, de natuurkundigen Dieffenbach en JuliusGaast; maar ofschoon verscheidenen hunner met hun.leven geboet hebben voor hun zucht naar avonturen,zijn zij toch minder beroemd dan de Australische ofAfrikaansche reizigers...''En kent u hun geschiedenis?'' vroeg de jonge Orant.))

,,Dat zou ik denken, mijn jongen! en daar ik zie, datje brandt van verlangen om er evenveel van te wetenals ik, za1 ik ze je vertellen-''lk dank u, mijnheer Paganel! ik luister a1.'',,En wij luisteren ook,'' zei lady Helena. ,,Het is niet

voor het eerst, dat het slechte weder ons dwingt om watte leeren. Spreek voor ons allen, mijnheer Paganell''

Ik ben tot uw dienst mevrouwl'' antwoordde deaardrijkskundige; ,ymaar mijn verhaal zal kort zijn. Eris hier geen sprake van die moedige ontdekkers, dieman tegen man met den Australischen minotaurus wor-stelden. Nieuw-zeeland is te klein om zich te verzettentegen de nasporingen van den mensch. Mijn helden zijndan ook geen eigenlijk jezegde reizigers geweest, maareenvoudige pleizier-reizlgers, die het offer werden vande meest dagelijksche voorvallen-''En zij heeten?...'' vroeg Mary Grant.1,De wiskundigen W itcombe en Charlton Howitt, de-

zelfde die het overblijfsel van Burke hebben terugge-vohden op dien merkwaardigen tocht, dien ik u ver-haald heb bij ons verblijf aan de oevers der W imerra.W itcombe en Howitt bestuurden e1k een onderzoekings-tocht op het eiland Tawaï-poenamoe. Beiden vertrok-ken van Christchurch in het begin van 1863, om ver-schillende wegen over de noordelijke bergen der pro-vincie 'Canterbury op te zoeken. Howitt trok op de noor-delijke grens der provincie over de keten en sloeg zijnhoofdkwartier op aan het meer Brunner. W itcombedaarentegen vond in het da1 van de Rakaia een weg,die op het oostelijke gedeelte van den Tundall-berg uit-liep. Witcombe had een metgezel, Jacob Louper, die in

DE KINDEREN VAN KAPNYm GRANT

82

de Lyttelton-Times het verhaalheeft beschreven. Zooveel ik mijtwee onderzoekers den 22sten April 1863 aan den voetvan een gletscher, waaruit de Rakaia ontspringt. Zijbeklommen den bergtop en gingen nieuwe paden op-zoeken. Den volgenden dag brachten W itcombe en Lou-per, uitgeput van vermoeinis en koude, onder een zwaresneeuwbui ter hoogte van vier duizend voet boven deojqervlakte der zee door. Zeven dajenz1J ln het gebergte rond, in dalen, wlerden

lang dwaaldenloodrechte wan-

geen uitgang verleenden, dikwijls zonder vuur,soms zonder voedsel, hun suiker veranderde in stroop,hun beschuit in nat deeg, hun kleeren en dekens dropenvan water, insecten wondden hen, soms maakten zijgroote dagreizen van drie mijlen en dan weer vorderdenzij op een dag nog jeen twee honderd meter. Den29sten April troffen zlJ eindelijk een hut van Maori'saàn, en in een tuin eenige handenvol aardappelen. Ditwas de laatste maaltijd, dien de beide vrienden samendeelden. 's Avonds bereikten zij de zeekust, nabij denmond der Taramakau. Nu kwam het er aan om

rampherinner, waren de

van de reis en de

den rechteroever over te gaan,de rivier de Grey te bereiken. Deen breed. Na een uur zoekens vond

Op Opten einde noordwaartsTamarakau was diep

digde bootjes, dieaan elkander bond.

Louger twee bescha-mogelijk herstelde enhij zoo goed

Tegen den avondreizigers scheep. Maar pas waren zij inden stroom, toen de bootjes vo1 water liepen. W itcombe

in het water en zwom naar den linkeroever

'

gingen de tweehet midden van

sprongterug. Jacob Louper, die niet zwemmen kon, hield zichaan het bootje vast. Dit redde hem, maar niet zonderdat hij veel anqst moest ùitstaan. De ongelukkige dreefnaar de brandlng. De eerste golf slingerde hem in dediepte. De tweede bracht hem aan de oppervlakte terug.Hij werd tegen de rotsen geslagen. De nacht was vree-selijk donker. Het stortregende. Zoo werd Louqer meteen bloedend en door het zeewater opgezet llchaam



verscheidene ufdn heen en w%rgeslingerd. Eindelijkstiet het bootje tegen den wal, en de schipbreukelingwerd bewusteloos op de kust geworpen. Toen de zonden volgenden morgeneen bron en bemerkte,

opging, sleepte hij zich naardat de stroom hem een mijl van

de plaats had afgevoerd, waar hij den overtocht overde rivier had beproefd. Hij stond op, volgde de kusten vond weldra den ongelukkigen W itcombe, wienshoofd en geheele lichaam onder den modder begravenwas. Hij was dood. Louper groef met zijn handen eenkuil in het zand en begroef het lijk van zijn makker.Twee dagen daarna werd hij, stervende van honger,door gastvrije Maori's opjenomen, - er zijn er welenkele, - en den 4den Me1 bereikte hij het meer Brun-ner en de legerplaats van Charlton Howitt, die zesweken later hetzelfde 1ot onderging a1s de ongelukkigeW itcombe-''Nadat Paganel nog eenige

teld over zeden en gewoontenzich ter ruste.

bijzonderheden had ver-der M aori's, begaf ieder

NEGENDE HOOFDSTUK.

Dertig mijlen noordelijker.Het was den 7en Februari, 's morgens tegen zes uur,

dat' lord Glenarvan het sein tot vertrek gaf. De rege:had inmiddels opgehouden.De temperatuur was niet te drukkend, zoodat men ge-

makkelijk een flink eind weegs kon afleggen.Een blik op zijn landkaart had Paganel geleerd, dat

de afstand tusschen Kaap Cahua en Auckland ongeveertachtig mijl bedroeg, een afstand die men, alle tegen-spoed buitengesloten, in acht dagen zou kunnen af-leggen.

ln plaats echter destelde hij voor, dedigloop der rivieren W alkonavahaia op te zoeken.Op genoemde plaats vindt men n.l. de ,,overland mail

track'' een tamelijk smalle landweg, waarlangs menechter zonder vermoeinissen Drury k0n bereiken. Ingenoemde plaats waren goede hotels en zeker wel eenvoertuig te vinden, dat de reizigers naar Auckland zoukunnen brengen.Nadat elk der zich had belast met een deel

bochtige zeea sten te volgen,mijlen noordelijker den samen-en W aipa, bij het dorp Ngar-

reizigersder levensmiddelen, begaf men zich op weg. Uit voor-zichtigheid hield men. de geladen karabijnen gereed enkeek scherp naar' alle kanten uit, teneinde op iederenaanval voorbereid te zijn.Gedurende eO gedeelte van den dag trok men over

een tamelijk zandigen bodem, die als het ware metstukken ijzererts bezaaid was.Op den oever, die door den opkomenden vloed be-

spoeld werd, dartelden eenige zeedieren, die bij hetnaderen der reizigers kalm bleven zitten. Het warenrobben, met ronde koppen en breed, gebogen voor-hoofd; deze dieren keken de vrienden met hun zachte,sprekende oogen aan en waren geen oogenblik be-vreesd. Op de kusten van Nieuw-zeeland bestaat eenlevendige handel in deze robben, die om hun ve1 entraan zeer gezocht zijn.Eveneens bemerktedieren met een blauwachtig grijze huidskleur en vanmen drie of vier zee-olifanten,

ongeveer dertij voet lengte.Plotseling rlep Robert:Mijnheer Paganell''W at is er, mijnZiet u niet'# ;Niet goed-'Ze eten steenen-''#$W at?''

jongen?''wat de robben eten?''


onmogelijk zijn, zijnonmogelijk zijn, zijnonmogelijk zijn, zijn

DC KFDEREN VlN KAPWEm GRANT 85

Ja, ziet u maar zelf.'',#Robert had gelijk. En Paganel moest het nn ook we1

toegeven.Drommels, het feit valt niet te ontkennen?''Zouden ze het zoo lekker vinden, mijnheer Paganel,''31

vroeg Robert.Dat denk ik niet-''$ l .W aarom eten ze die dingen dan.''Ze eten ze niet-''$#Niet?'', #X00S*llEn ze slikken ze in !''Maar inslikken staat nog niet gelijk met eten,

Robert-''beste

Nu begrijp ik er niets meer van-'',1Dan za1 ik het je zeggen-''11Ik luister, mijnheer-''De zeedieren slikken geen steenen in om zich te9,

vtdeden, maar om zich te belasten. Het is een middelom hun soortelijk gewicht te vermeerderen en gemakke-lijk te zinken als ze zich te water begeven. Zoodra zeweer aan land komen, geven ze die steenen weer over.Let maar eens op.''En inderdaad begaven zich de dieren, welke hun

harde maaltijd hadden ingenomen, zich op dat oogen-blik te water.Lord Glenarvan, die

zen, maande Paganel engeen kostbare 'tijd wilde verlie-Robert aan tot doorloopen, het-

geen de professor geweldig speet, daar hij gaarne deterugkomst der vreemde dieren had afgewacht.Tegen tien uur werd halt gemaakt en werd door M r.

Olbinet het ontbijt opgediend. Dicht bij het strand vondmen een groote oesterbank. Op raad van Paganel ver-zamelde de hofmeester een groot aantal dezer weekdie-ren,hetuitmutend.

braadde ze en zette ze eengezelschap voor. De oesters smaakten werkelijkminuten later aanPaarhet gezelschap voor. De oesters smaakten werkelijk

86

Toen de rustpauze om was, werd de tocht langs deoevers voortgezet. 0m vier uur 's middags had men tienmijlen afgelegd, zonder op eenige hindernis te zijn ge-stooten en zonder dat de dames eenigszins vermoeid

DE KINDEREN VAN KAPITEIN 0M

w aren.

0p voorstel van lady Helena en miss Grant beslootmen dah ook, te blijven doormarcheeren, tot het geheelavond werd.Thans moest men echter van den tot nu toe gevolg-

den weg afwijken en een omtrekkende beweging ma-ken om eenige bergen, teneinde iets noordelijker het dalvan Waija te bereiken.Zoo werden nog vier mijl afgelegd, waarna allen

meenden te mogen maken op een flinkeaanspraaknachtrust.Alvorens men zich echter ter ruste begaf, nam lord

Glenarvan de scherpste voorzorgsmaatregelen. Totzonsopgang zouden, bij afwisseling, voortdurend tweeman de wacht moeten houden. 0ok zag men er van af,een vuur aan te leggen, daar dit slechts een weermid-del zou zijn tegen wilde dieren, die echter op Nieuw-Zeeland niet voorkwamen. Bovendien wilde men totelken prijseen vuur te

vermijden, de inlanders door den schijn vanlokken.

Toen men den volgenden morgen wakker werd naeen rustigen nacht, was Paganel bijna met het landverzoend. De gevreesde Maori's waren niet komen op-dagen en hadden hem zelfs niet in zijn droomen ge-stoord. Hij was zoo verheugd, dat hij zijn blijdschapaan Glenarvan mededeelde.

Naar alleling zonderzullen we dereikt hebbenden rug, danduchten-''

waarschijnlijkheid za1 onze kleine wande-ongelukken afloopen,'' zei hij. ,,vanavondsamenvloeiing der W aipa en W aikato be-en hebben we eenmaal dat punt achterstaat ons van die inboorlingen weinig te

DE KINDEREN VAN KAPITEIN GX 87

,,Op hoe groot schat u den afstand, dien we van datpunt nog verwijderd zijn?

,,Op onqeveer vijftien mijlen, of één mijl meer dan deafstand, dlen we gisteren hebben afgelegd-''

,lk vrees echter, dat we vandaag niet zoo gemakke-lijk zullen voorwaarts komen, aangezien we ons eenweg zullen moeten banen door het kreupelhout-''

,,Ge vergist u, waarde vriend. W e zullen de oeversder W aipa volgen en daar een . goed gebaanden wegvindenr'' antwoordde Paganel.

Vooruit dan maarl''Gedurende het eerstegedeelte van den dag had men

veel moeite om door het kreupelhout voorwaarts tekomen, doch tegen twaalf uur bereikte men de oeversder W aipa-rivier en van toen af ging het voorwaadsschrijden heel wat gemakkelijker.Men bevond zich nu in een vriendelijk dal, dat door

een groot aantal beekjes werd doorsneden.In dit dal zag men vele zeldzame vogels en de majoor

zoowel als Robert waren in de gelegenheid, om, zon-der van het gezelschap te verwijderen, eenigepatrijzen te schieten, die een smakelijke schotel voorhet avondmaal beloofden.

zich

Vriend Paganel, die a1s geleerde meer belangstellinghad voor de inheemsche fauna dan voor doodgewonepatrijzen, keek uit naar een vogel, dien hij volgender-mate beschreef :Op

VOOrjNieuw-zeeland, beste vrienden, komt een vogelwelke een krans van witte veeren om den hals

draagt en daarom vaak denoemd. Deze vogel heeft

pastoorsvoqel'' wordt ge-de eigenaardlge gewoonte,

zich 's winters zoo vo1 te eten, dat hij door het vele vetniet meer kan vliegen. W at doet hij nu? Met zijn snavelscheurt hij zi.ch de borst open, teneinde het overtolligevet kwijt te worden. Is dat niet buitengewoon, waardeM ac Nabbs?''Waarop de majoor antwoordde:

,,Ze1fs ze buitengewoon, dat ik er geen woord van:e10Of.''Ongelukkigerwijze was Paganel niet in staat, een der-

gelijke vogel machtig te worden! teneinde de ongeloo-vige majoor van de waarheid zljner woofden te kun-nen overtuigen.Maar daarentegen ontdekte hij een ander vreemd-

soortig dier, dat nog slechts op Nieuw-zeeland voor-komt. In een goed gebouwd nest aan den weg vond hijn.l. een paar kippen zonder vleugels en zonder staart;met vier teenen aan iederen poot en bekleed met eenfijn wIt dons.Het was de Nieuw-zeelandsche ,,kiwi'' die zlch uit-

sluitend met larven en insecten voedt en die in de Euro-peesche Dierentuinen zelden worden aangetroffen. Pa-ganel nam de beide dieren mede en was van plan, ze dedirectie van den Parijschen Dierentuin ten geschenkeaan te bieden. ln gedachten zag hij reeds de mooistekooi van den Parijschen Tuin voor zich met een bordje,waarop in fraaie letters stond geschilderd y,Geschonkendoor den heer Jaques Paganel''. Men moet maar goed-geloovig zijn llntusschen volgde het gezelschap de oevers der

W aipa. De streek was geheel verlaten; nergens eenspoor van een inboorling of van een ander menschelijkWezen

Om vier uur 's middags had men negen mijlen achterden rug. Volgens de kaart, die Paganel voortdurendraadpleegde, moest men nog slechts viif mijlen van desamenvloeiing der beide rivieren verwijderd zijn. Daarzou men den weg naar Auckland vinden. De laatstevijftig mijl zou men gemakkelijk in drie dagen kunnenafleggen, of indien men het geluk had, den postwagenaan te treffen, die twee maal per week naar de hoofd-stad rijdt, zou men er niet langer over doen dan acht

te bekennen.

Qur.W e zullen dus aanstaande nacht in de open lvcht

DE KINDEREN VAN KAPITEW GRANT

moetenvan den.

,,Ja zeker, maar ik hoop, dat het de laatste keer za1Z ij 11 .' '

Gelukkig maar, want voor de dames begin het waar-j $ ,lilk een beetje te vermoeiend te worden-''Nu mengde zich ook John Mangles in het gesprek.Mijnheer Paganell''1,W at is er, vriend John?''

,,U sprak toch over een dorp, dat zich dicht in dezebuurt moet bevinden?''

slapen, nietwaar Pagand/' vroeg lord Glenar-Franscàman.

Ja, zeker. En wat wou je daarmee zeggen?''Zouden we er geen hotel kunnen vinden?''Een hotel?''Ja. Daar konden we wat rust nemen.'',Nee, beste John. Het door mij bedoelde dorp is niets1

anders dan een verzameling van Maori-hutten, die meneerder vermijden dan opzoeken moet.''

altijd bevreesd, Paganel?'' vroeg lord Gle-Nog/1narvan.

W aarde vriend, met de M aori's moet men steeds opzijn hoede zijn. Ik weet niet, hoe het op hetoogenblikmet den oorlog tegen de Engelschen staat. M aar in allebescheidenheid gezegd, geloof ik toch, dat men onsgaarne gevangen zal nemen. En ik voor mij stel er nietveel prijs op, met deNieuw-zeelandsche gastvrijheidkennis te maken. Volgens mij moet men dus iedere ont-moeting vlieden. Hebben we eenmaal Drury bereikt, danzullen de dames zich van de ergste vermoeinissen kun-nen herstellen.Deze meening werd door allen gedeeld. Men volgde

dus welgemoed de rivieroevers en na eenige uren ste-vig, te hebben doorgestapt, bereikte men tegen achtuur, 's avonds de samenvloeiing der W aipa en W aikato.Intusschen was het geheel donker geworden, zoodat

men den Weg naar Auckland niet kon onderscheiden.Dan zullen we hem morgenochtend wel zieny'' sprak9:

Dg KM EREN VAN KAHTEIN OM

K DE G DEREN VAN KAPITEIN GRANT

de majoor. De omgeving hier lijkt mij bij uitstek ge-schikt tot kampeeren. Laat ons dus eten en vervolgensaan slapen-''gDan wi1 ik er

we voor hedenschuit en

nog aan toevoegen,'' zei Paganel, y,datavond ons maal moeten doen met bç-

gedroogd vleesch. W e zijn onbekend hierheengekomen en het lijkt mij het beste, onbekend te ver-trekken. Gelukkig maakt de avondnevel ons onzicht-baar voor de buitenwereld.''De raad van den geleerde werd ter harte genomen,

en zonder vuur te maken, werd het nachtleger betrok-ken. Na een vermoeiende marsch van vijftien mijl, warenalle leden van het gezelschap weldra in diepen slaapgevallen.

TIENDE HOOFDSTUK.

De Nationaal-Rivier.

Den volgenden morgen, bij zonsoyqang, hing er eenvrij dikke mist op het water der rlvler. Een deel derdamptn, waarmede de lucht was vervuld, had zich bijafkoeling verdicht, zoodat ze de oppervlakte van hetwater met een dlchte sluier bedekte.Toen de ochtendnevel echter langzaam was opge-

trokken, kon men op het water een prauw zien, die deW aikato stroomopwaarts werd gestuurd.Het was een vaartuig van ongeveer zeventig voet

lengte, vijf voet breedte en gebouwd, zooals de 'Vene-tiaansche gondels.Acht krachtige roeiers deden het vaartuig pijlsnel

over den watersplegel glijdeà, terwijl het door middelvan een beweegbaren pagaai bestuurd werd door eenman van hooge en krachtige gestalte.Deze man was een zeer voornaam Maori-opperhx fd,

e e@ *+% *% -*%

ye *r# -

- * *** . Z# . # g o W- - a e @.* * - *- z '- *. . - . x.- > - w - Ay . * N- . f - -< . . .- w . y A. - - N .- *- A ** -* - - *N * .- k -* > .e.- - - .< - - - - #. . . .*--'- - - >. x u . -

#> -.*. . - *

. .- = = - .' e =.=A* '-- *> . : * - . - * *#& - ' * * * *-' x r . = = .- . - . ...-- - -. w u u: .œ + - *< *Y œ** **# & - .w* .@ - - < 1 - **- ' - - * 1-e- ** ******* *'* >XZ m * -* .- - . .

> e .< K x .1 .

-R . z--- j) l -' Nx v t< wx . .. % > . , t jj+ z %

%* * *l f N w. .-< . f**A ' *.+ e& Z

e * * + N- > - - A . . o - <- - > z .. .

. '*e' # . *l / e- 6 -- ' .*

- *>- * -

- N -> * *<e -

> N -. < - -> - -U * ** W W ' W'U. *w * ** -

.. - -* * N- .* -<w - * >

* c - -- c w .- ...-A . -. . .. .. a

- M .. . - *

. W o e... -Q * * ' - * '> > > e< - - * ' ). ** e

œ@ * --* - - -- - .. . .. eY . - = w.u .-. Wo . - . .p *w e *

< *-* & +- -> * > I< < *.>< . . . % .- .-4 . *- * - -M > .

@ < * Z. . .. . . . .- A - .. ' =- % Y-GL ..-- + -- . - .-we *R A .-* -k > A ' .w

* w,-x . . - . .WWW * ****> -.- -- < - = .- . -- < --- -+ * A A - .- ' > ' a .

- *w- - -

*>

ff .> r <>.

Het was een vaartuig van 70 voet lengte.

92

hetgeenen aan

duideliik was te zien aan zijn trotsche houdingde ontelbare, op zijn gelaat getatouëerde figu-

ren. Hij droeg een mantel van Nieuw-zeelandsch vlas,welke met hondenhuiden gevoerd was. Voor hem zatennegen krijgers van minderen rang, doch evenals hij,gewapend en norsch voor zich uitblikkend.In het midden der boot stonden, aan voeten gebon-

den, doc'h met ongeketende handen, tien Europeeschegevangenen, dicht tegen elkaar gedrukt.Deze gevangenen waren lord Glenarvan, lady Helena,

majoor Mac Nabbs, Paganelr John Mangles, Robert enMary Grant, Mr. Olbinet, W llson en. M ulrady.M isleid door den dichten nevel van den avond te

voren, had hetgezelschap zijn kamp opgeslagen te mid-den van een talrijke troep inboorlingen, die hen onge-stoord naderbij hadden laten komen. Tegen midder-nacht waren zij echter plotseling overvallen en naarde prauw gesleept. Tot dus verre hadden zij nog geenenkele mishandeling Y verduren gehad, alhoewel hetvast stond, dat hier ledere tegenstand nutteloos zougeweest zijn.Trouwens, hun wapens en munitie bevonden zlch in

handen der inboorlingen en bij de mihste poging totverzet zouden ze met hun eigen kogels worden neer-

eenige Engelsche woorden, d1eelkaar wisselden, begrepen de

dat de Maori's kort te voren met deslaags geweest, zware verliezennu terug trokken

Nadat het opperhoofd ziln beste krij-gers in een hardnekkig gevecht met de soldaten vanhet 42e regiment had zien vallen: besloot hij, een nieuweoproep tot de stammen aan de rlvier te richten, tenelnde

naar heten zich

lich te kunnen vereenigen met den ontembaren W illiamThompson, die nog steeds vocht tegen de vreemdeoverheerschers.

geschoten.Door hetopvatten van

de inboorlingen ondervrienden al spoedig,Britsche troepen warenhadden geledenW aikato district.



De naam van het opperhoofd, in wiens handen deleden van het gezelschap waren gevallen, was even zoovreesaanjagend a1s zijn geheele persoonlijkheid : hijnoemde zich n.1. Kai-Koumou, hetgeen in de taal derinboorlingen beteekent ,,Hij, die de ledematen zijnervijanden verslindt''. Kai-Koumou was een buitengewoondapper man, maar zijn wreedheid was even groot a1szijn persoonlijke moed. Van hem behoefde men geenenkel medelijden te verwachten. Hij was bij de soldatenvan het Engelsche leger ten zeerste berucht en op zijnhoofd was door den van Nieuw-zeelandgouverneureen hooge prijs gesteld.Deze vreeselijke slag had lord Glenarvan en

vrienden juist getroffen op het oogenblik,onder den rook van Auckland bevonden, in welke stadzij scheepsgelegenheid naar Europa dachten te vinden.Uiterlijk was Glenarvan volmaakt kalm. Hij gevoeldemaar al te goed, dat hij a1s de leider van het gezelschapzijn vrienden het voorbeeld moest geven en dat het vanzijn houdlng waarschijnlijk zou afhangen, of de overigevrienden al dan niet den moed zouden verliezen.

zijndat ze zich

Evenals de meeste Schotten, was lord Glenarvanstreng qeloovig Christen en dus wilde hij geen oogen-blik twllfelen aan de rechtvaardigheid God's, die hemtot nu toe in zijn heilige onderneming had gesteund.Geen oogenblik had hij dan ook eenige spijt, zijn

leven in de waagschaal te hebben gesteld, om dat vankapitein Grant en zijn beide matrozen te kunnen redden.De overige leden der expeditie waren hun leider vol-

komen waardig. W ie hun kalme en trotsche houdinghad gezien, zou geen oogenblik op dekomen, dat deze menschen een zekere

gedachte zijn ge-ondergang tege-

moet gingen. Trouwens, op raad van Glenarvan haddenallen een onverschillige houding aangenomen; dit washet eenige middel, om de woeste inboorlingen eenig ont-zag in te boezemen. W ilden over het algemeen en Mao-ri's in het bijzonder, toonen een zekere waardige trots,

94

die hen nooit en onder geen enkele omstandigheid ver-laat.Zij hebben slechts bewondering voor den man, die

koelbloedig en dapper is. Aldus handelende, wist Gle-narvan bij voorbaat, dat hij zich zelf en zijn vriendenmenig onaangename behandeling bespaarde.Sinds men den vorigen avond het kamp had verlaten,

hadden de reeds van nature weinig mededeelzame in-boorlingen nauwelijks een woord gesproken. Uit enkelegewisselde woorden had Glenarvan echter spoedig op-gemaakt, dat zij Engelsch verstonden. Hij besloot dus,het opperhoofd te vragen, welk lot hem en zijn vrien-den beschoren was.Hij wendde zich thans tot Kai-Koumou en vroeg be-

daard:Waar brengt gij ons heen?''Kai-Koumou blikte hem koel aan en antwoordde geen

enkel woord.W aarop Glenarvan hernam:W at hebt u met ons voor?''Een oogenblik bliksemde het in de donkere oogen van

het opperhoofd.Een oogenblik slechts. W ant onmiddellijk liet hij er

bedaard op volgen:U uitwisselen, indien de uwen u terug willen hebben-''En indien ze weigeren?'''U dooden !''

vroeg niet verder. Hij begon echter dlrecteenige hoop te krijgen. Zonder twijfel waren eenigeMaori opperhoofden in handen der Engelschen gevallenen wilde Kai-Koumou hen terug krijgen, door Glenarvanen zijn vrienden a1s ruilmiddel aan te bieden. De toe-stand was dus nog niet geheel en al hopeloos; er wasnog kans op redding.Paganel volgde op zijn kaart den lqop der rivier, ter-

wijl de beide dames op fluisterenden toon met elkaarspraken; niemand zou het de beide dappere vrouwen

Glenarvan


95

hebben aangezien, dat hun harten door de verschrikke-lijkste anjsten werden verscheurd.De W alkato is de nationale rivier van Nieuw-zeeland,

een rivier, waarop dede Duitschers op hunDonau. In haar tweespoeltdelijkland.

inboorlingen even trotsch zijn alsRijn en de Oostenrijkers op hunhonderd mijlen langen loop, be-

deze rivier de schoonste gedeelten van het noor-eiland, van af de provincie W ellington tot Auck-

Nog geen enkel Europeesch vaartuig heeft de golvendezer prachtige rivier ooit gekliefd. Slechts de prauwender inboorlingen ziet men er op varen. M et de grootstemoeite is het tot dus verre aan slechts enkele moedigerelzigers gelukt, in een inboorlingen-prauw tusschen deoevers der rivier door te stevenen. De toegang tot deBoven-W aikato schijnt den profane Europeanen ver-boden te zijn.Paganel kende de eerbied der inboorlingen voor hun

rivier. Het was hem bekend, dat het noch eenige Engel-sche noch eenige Duitsche natuuronderzoeker tot nu toegelukt was! de stroom verder op te varen dan de plaatswaar zij zlch samenvoegt met de W aipa.En het was dus met een zekere nieuwsgierigheid, dat

hij zich afvroeg, wàarheen Kai-Koumou zijn gevange-nen we1 zou brengen'.Hij zou het waarschijnlijk nooit geraden hebben, in-

dien het tusschen de inboorlingen vaak herhaalde woordTaupo'' zijn aandacht niet had getrokken.Hij raadpleegde zijn kaart en ontdekte, dat met den

naam Taupo een meer wordt aangeduid, dat op de zui-delijke grenzen der provincie Auckland, midden in hetmeest rotsachtige gedeelte van het eiland is gelegen.De W aikato stort zich in dat meer en verlaat het aande andere zijde, om haar loop voort te zetten.De afstand echter, tgsschen de plaats van samen-

vloeiing en het Taupo-meer bedraagt ongeveer honderdtwintig mijl.


*

Ten einde niet door de inboorlingen veataan te wor-den, vroeg Paganel in àet Fransch aan John Mangles,te willen berekenen, hoe snel het vaartuig vooruit kwam.John Mangles schatte de snelheid op ongeveer drie

mijl per uur.,,lndien we dus 's nachts halt maken, dan za1 onze

reis naar het meer ongeveer vier dagen duren,'' meendehierop de geleerde.

,zullen we geen Engelsche posten ontmoeten?'' vroegGlenarvan.

,,'Dat 4ou ik moeilijk kunnen zeggen, waarde vriend.Ik vermoed echter, dat de troepenhoofdmacht zich inde nabijheid van het meer bevindt.''

W aarom?''Omdat de)$

opstand is-''Glenarvan zuchtte een oogenblik.God geve hetl'' mompelde hij.

'Glenarvan sloeg een treurigen blikechtgenoote en miss Grant, twee

op zijn jeugdigeweerlooze vrouwen,

die overgeleverd waren aan een troep inboorlingen, diehun weergâ in wreedheid nog moesten zoeken. 0m ech-ter niet te verraden, dat een der vrouwelijke gevange-nen zijn echtgenoote was, keek hij spoedig een anderenkant uit en sloeg onverschillig de oevers der breede

streek van het meer de bakermat van den

rivier gade.Een halvemijl boven de samenvloeiing was het vaar-

tuig zonder aan te leggen de vroegere woonplaats vankoning Potatau voorbijgeroeid. Geen andere boot wasop de riiver te zien. Eenige ver van elkander gelegenehutten op de oevers bewezen door haar bouwvalligheid,dat de oorlog daar pas zijn verwoestingen had aange-richt. De streken langs de oevers schenen verlaten, deboorden van den stroom onbewoond. Het treurige land-schap werd alleen verlevendigd door eenige vertegen-woordigers van de familie der watervogels. Nu eewnsvluchtte de y,taparunga'', een steltlooper met zwarte

DE KINDEREN VAN M PITEIN GM NT


vleugels, witten buik en rooden snavel, zoo snel zijnlange pooten hem wilden dragen. Dan weer keken drie-ërlei reigers, de aschgrauwe ,ymatuku'', een soort vanroerdomp met een d0m uitzicht, en de prachtige ,,ko-tuku'', met witte vederen, gelen snavel en zwarte poo-ten, bedaard naar het voorbijvarende inlandsche vaar-tuig. W aar de glooiende oevers een zekere diepte vanhet water aanduidden, loerde de duikerkoning, de ,,ko-târe'' der Maori's, op die kleine palingen, die bij mil-lioenen in de Zeelandsche rivieren rondzwemmen. W aarde struiken over den stroom hingen, maakten zeer aar-'dige hoppen, riet- en purperhoenders hun morgentoiletin de eerste stralen der zon. Al die gevleugelde dierensmaakten de rust, die de afwezigheid der menschen,welke de oorlog verjaagd of gedood had, hun schonk.Gedurende dit eerste gedeelte van haar loop door de

groote vlakten had de W aikato een aanzienlijke breedte.M aar hoogerop werd het dal, waar ze haar bedding inhad uitgehold, vernauwd, eerst door heuvels, later doorbergen. Tien mijlen boven de vereeniging wees de kaartvan Paganel op den linkeroever het dorp Kirikiriroa,dat er ook lag. Kai-Koumou legde er niet aan. Hij lietaan de gevangenen hun eigen levensmiddelen uitreiken,die Nj de glunderinj van de legerglaats waren medege-nomen. Hil, zijn krllgslieden en zljn slaven vergenoeg-den zich met het gewone voedsel der inlanders, eetbarevarens, y,de pteris esculenta'' der kruidkundigen, in denoven gekookte wortels, en ,,kapanas'', aardappelen, dieop de beide eilanden overvloedig geteeld worden.Tegen drie uur verrezen er eenige bergen op den rech-

kteroever, de Pokaroa-Ranges, die veel hadden van eenontmantelde vesting. Op sommige loodrechte sgitsenverhieven zich verwoeste ,,pah'', oude verschanslngen,die de Maori-krijgsbouwkundigen in onneemb. are stel-lingen hadden opgeworpen. M en zou ze voor grootearendsnesten aangezien hebben.De zon verdween haast onder de kimmen, toen het

De KkM eren xx Kqpiteih Gmxt lailte Zue ee/

vaartuig op den steilen oever aanhield, bezaaid metpuimsteenen, welke de W aikato,op vuurspuwende ber-gen ontsprongen, in haar loog medevoert. Daar groei-den eenige boomen, die çeschlkt schenen om een leger-plaats te beschutten. Kal-Koumou liet zijn gevançenenûntschepen; de handen der mannen werden geboeld, devrouwen bleven vrij, allen werden in het midden van delegerplaats gebracht, die door groote vuren met eenonoverkomelijken muur van vlammen werd omgeven.Voor Kai-Koumou aan zijn gevangenen zijn voor-

nemen had te kennen gegeven om hen uit te wisselen,hadden Glenarvan en John Mangles de middelen be-sproken om hun vrijheid terug te krijqen. W at zij in hetvaartuig niet konden beproeven, wllden zij, a1s hunbewakers sliepen, onder begunstiging van het nachtelijk'duisterwagen.M aar na het

landschdoen. M en moesttigste.niet verbonden waren aan een

van Glenarvan met het Zee-gesprekopperhoofd scheen het

geduld hebben.De uitwisseling bood kansen op redding

verstandiger dit niet te'Dat was het voorzich-

door

aan, diegewapenden aanval, of

een vlucht door die onbekende streken. Voorzekerkondenonderhandeling vertraagden,beste was nog haar uitslag afden eigenlijk ook een tiental ongewapenden uitrichten

gebeurtenissener voorvallen, die zulk eenzelfs beletten, maar hette wachten. En wat kon-

tegen een dertigtal goedmoedde Glenarvan dat

gewapende wilden? 0ok ver-de stam van Kai-Koumou een

opperhoofd van groot aanzien verloren had, dien hijgaarne terug had, en hij vergiste zich niet.Den volgenden morgen voer het vaartuig met nieuwe

snelheid den stroom op. Om tien uur vertoefde het evenaan de samenvloeiing met de Pahaiwhenna, een rivier-tje, dat krpnkelend door de vlakten op den rechteroeverliep.Daar voegde zich een boot met tien inboorlingen be-

mand bij het vaartuig van Kai-Koumou. De.krijgsliedenwisselden ter nauwernood den welkomstgroet, het y,aïre


mai ra'' datzeggen wil ,,komt hier in goede gezond-heid'', en de beide booten voeren gezamenlijk verder. Denieuw aangekomenen hadden eerst onlangs de Engel-sche troepen bestreden. Dat zag men aan hun gescheur-de kleeren, aan hun bçbloede wapens, aan de wonden,die nog onder hun lompen gaapten. Zij waren somberen zwijgend. Maar met de aan alle wilde volken eigenonverschilligheid sloegen zij volstrekt geen acht op deEuropeanen.Tegen den middag vertoonden zich in het westen de

toppen van den Maungatotari. Het da1 van de W aikatowerd al nauwer. Tusschen hooge oevers besloten,schoot de stroom voort met de snelheid van een val.Maar de lichaamskracht der inboorlingen, verdubbelden geregeld door een gezang, dat de maat aangaf voorde beweging der riemen, voerde het vaartuig over hetschuimende Fater. Zonder letsel kwam men over denva1 heen, en de W aikato stroomde weer even langzaama1s vroeger, daar van mijl tot mijl de uitstekende hoe-ken harer oevers haar snelheid braken.Tegen den

der bergen,smalle oevers

avond legde Kai-Koumou aan bij den voetwier voorloopers zich loodrecht op deverhieven. Daar maakten een twintigtal

inboorlingen, die hun booten verlaten hadden, zich ge-reed om den nacht door te brengen; Vuren branddenonder de boomen. Een even aanzienlijk opperhoofd a1sKai-Koumou naderde met afgemeten schreden! en zijnneus wrijvende tegen dien van Kai-Koumou ga1 hij hemden vriendengroet. y,chongui'' genaamd. De gevangenenwerden in het midden van de legerplaats gebracht enmet groote strengheid bewaakt.Den volgenden morgen werd

kato weder voortgezet. Van dede rivier kwamen andere bootenzoo wat zestigvan den laatsten

de lange reis op de W ai-kleine zijstroompjes vanafzakken. Er waren nu

krijgslieden bijeen, stellig vluchtelingenopstand, en die, meer of min gehavend

door de Engelsche kogels, de bergstreken weder op-


100 DE KINDEREN VAN KAPITEIN GRANY

zochten. Soms werd er een gezang aangeheven in devaartuigen, die in een rechte lijn elkander volgden. Eeninlander zette het volkslied van den geheimzinnigenPihe'' in:

Papa ra ti wati tidil dounga nei...die de Maori's tot denden strijdzang, onafhankelijk-

heidsoorlog aanvuurt. De volle en welluidende stem deszangerskaatst, en na ieder

gebergte weer-couplet herhaalden de inboorlingen

in koor het oorlogzuchtig refrein, waarbij zij op hunborst sloegen, die aIs een trom klonk. Dan werden de

werd door de echo's van het

riemen weer met nieuwe krachten aangevat, de vaar-roeiden tegen den stroom op en vlogen over dentuigen

waterspiegel.De vaart op de rivier werd dien dag gekenmerkt door

een zonderling verschijnsel. Tegen vier ure stoof hetvaartuig zonder aarzelen. zonder zijn loop te vertragen,door de vaste hand van het opperhoofd bestuurd, dooreen eng dal. Woedend brak de branding op de talrijkeeilandjes, die licht aanleiding tot ongelukken geven. Zooooit op dien buitengewonen tocht Op de W aikato, moestmen thansOevers

zorgenenkele toevlucht zOu vinden.

niet om te slaan, daar men OP degeen

De stroom toch vloeide tusschen die warme bronnendoor, welke ten alle tijde de nieuwsgierigheid en belang-stelling der reizigers hebben opgewekt. Het ijzeroxydekleurde het slijk der oevers helderrood. De atmospheerwas bezwangerd met een zeer doordringende zwavel-lucht. De inboorlingen hadden er geen hinder van; degevangenenvan de pestdampen,

hadden d. aarentegenwelke uit de

verbazend veellastgrondspleten opstegen.

reuk dezer omgeving echterwas, zoo overweldigend schoon was het schouwspel, datZoo onaangenaam de

het oog gebodenDe vaartuigen

dampen. Haar

werd.waagden zich in een wolk van witteoogverblindende uitwasemingen kron-


kelden zich a1s prachtige spiralen tegen den helderenhemel. Op de oevers spoten honderde heete bronnenhet kokende water de lucht in. Men zou waarlijk gezegdhebben, dat men het werk bewonderde, van een of anderbuitengewoon knappe technicus. W ater en dampen ver-mengden zich in de lucht en vertoonden, onder de wer-king van het zonlicht, alle kleuren van den regenboog.Tegen het einde van dien dag, voerden de krachtige

riemslagenstroomversnellingen der Hippatua

der inboorlingen, de prauwen over deen Tamatea.'s Avonds

legde Kai-Koumou aan op een plaats, die honderd mij-1en van de rivier-samenvloeiïng verwijderd was. Derivier stroomde nu in zuidelijke richting, d.w.z. in derichting van het Taupo-meer.Toen Jacques Paganel den volgenden morgen de

kaart raadpleegde, herkende hij op den rechteroever denberj Taubara, die tot een hoogte van drie duizend voetoprljst.Tegen twaalf uur voer de vloot door een zijtak van

den stroom het meer Taupo in, en begroetten de inlan-ders met luidruchtige gebaren een stuk doek, dat in denwind wapperde op het dak eener hut. Het was devaderlandsche vlag.Men had het Maori-dorp bereikt.Glenarvan en zijn vrienden werden er a1s gevangentn

binnengebracht.

TW EEDE DEEL

ELFDE HOOFDSTUK.

Het meer Taupo.

Lang voor de historische tijden heeft zich door de in-storting van holen in de trachietlava op het midden deseilands een onpeilbare kolk, vijf en twintig mijl langen twintig mijlen breed, gevormd. Het water, dat van deomliggende bergtoppen stortte, heeft die ontzettendeholte gevuld. De kolk is een meer geworden, maar nogaltijd een afgrond gebleven, en men heeit er de dieptenog niet van kunnen peilen.Dat is het vreemde meer

vijftigvan bergen inligt, die twee en half duizend voet hoog

Die uitgestrekte watervlakte, wier hevige stormenzijn met de kringvormige stormen

den oceaan, wordt heerlijk ingesloten, ten westen

zijn.bijna te vergelijkenOpdoor hooge loodrechte rotsen, ten noorden, door eenigeverwijderde en met boschjes bekroonde toppen, tenoosten door een breede lage oever, waarover een weg

Taupo, dat twaalf honderdvoet boven den zeespiegel en tusschen een kring

loopt en die met puimsteenen bezaaid is, die tuslchende bladeren der struiken heen blinken, en ten zuiden,door vulkanische kegelbergen, aan den zoom van eenwoud gelegen.Die geheele streek kookt a1s een ontzaglijke water-

ketel, hangende over de onderaardsche vlammen. Degrond beeft onder de werking van het inwendige vuur.Op vele plaatsen stijgt een heete damp op. De aard-korst sjheurt en barst a1s een koek, die te sterk rijstt enongetwljfeld zou die geheele hoogvlakte in een gloelen-


den oven wegzinken, wann&r de geboeide dampen niettwaalf mijlen verder een uitweg vonden door de kratersvan den Tongarino.Van den noordelijken oever gezien, schenen veder-

bossen van rook en vlammen boven dien vulkaan, doorkleine vuurspuwende bergen omringd, te wapperen. DeTongariro scheen in verband te staan met een vrij inge-wikkeld bergstelsel. Achter hem verborg de afgezonderdin de vlakte staande Ruapohoe zijn met sneeuw bedektekruin ter hoogte van negen duizend voet in de lucht.Geen sterveling heeft nog den voet gezet op zijn onge-naakbaren kegel; het rzlenschelijk oog heeft nooit dediepte van zijn kraler gepeild, terwijl tot driemalen toein twintig jaar de heeren Bidwill en Dyson, en laatstVon Hochstetter toppen van den Ton-de toegankelijkergariro hebben gemeten.Aan die vuurspuwende bergen zijn legenden verbon-

den, en bij iedere andere gelegenheid zou Paganel zezeker aan zijn makkers verteld hebben. Hij zou hunmedegedeeld hebben, hoe er eens over een vrouw twistontstond tusschen den Tongariro en den Taranaki, dietoen zijn buurman en vriend was. De Tongariro, die watheethoofdig is, zooals alle vulkanen, werd zoo driftig,dat hij den Taranaki sloeg. Geslagen en vernederdvluchtte deze door het W hanganni-dal, en bereikte dezeekust, waar hij nu eenmaal staat onder den naamvan den Egmont.M aar Paganel had even weinig lust om te vertfllen,

a1s zijn vrienden om toe te luisteren. Zij sloegen zwij-gend den noordoostelijken oever van het Taupo-meergade, waar hun ongelukkig gesternte hen heenvoerde.De zendingspost door den eerwaarden Grace te Pukawaop den westelijken oever van het meer gesticht, bestondniet meer. De oorlog had den leeraar ver weggedrevenvan het voornaamste brandpunt van den opstand. Degeu ngenen waren alleen, overgelaten aap de willekeur

' ' ist in dat onbeschaafdevan wraakzuchtige M aori s, en Ju

104 DC KINDEREN VAN KAPITEIN GM NT

gedeelte des eilands, waar het Christendom nooit door-gedrongen is.

de kleine kreekverlaten had, stak hij

den stroomover, die tot uitwatering vândient, voer om een puntig voorgebergte en landde opden oostelijken oever van het meer, aan den voet vanden M anga-berg, die een hoogte van achttien honderdvoet bereikt. Daar breidden zich akkers uit met hetkostbare Nieuw-zeelandschemen het ,,harakeke''. A1 watis bruikbaar. Haar bloemen

vlas. De inboorlingen noe-die nuttige plant oplevert,verschaffen een soort van

uitmuntenden

Toen Kai-Koumou de W aikato

haarhonig,voort,zelfstandigheid

vervangt; haar noqgedaante-verwissellng; versch,papier; gedroogd,korven, verandert het in koord, kabeltouw en draad;uitgeplozen en gevlochten wordt het deken of mantel,m at of schaamteschort, en rood of zwart geverfd kleedt

gebruikt men het a1slevert het een uitstekende zwam; ge-

het de deftigste Maori's.

stam brengt een gomachtigedie de plaats van was of stijfsel

nuttiger blad leent zich tot allerlei

kostbare vlas wordt dan ook deDittwee eilanden gevonden, aande oevers der rivieren en

allerwege opde zeekust, zoowel a1s aanmeren. Men vindt het vlas

soms, uitgestrekte velden bedekkende, of ook wel, inkleine struiken op afgelegen plaatsen groeiende.Ongeveer een kwart mijl van

waar de prauw had aangelegd,sterkte Maoristad. Een tamelijkvoerde er heen.

de plaats verwijderdbevond zich een ver-goed onderhouden pad

Men liet Iord Glenarvan en zijn vrienden echter eenomweg maken, toen zij, bevrijd van alle boeien, door deMaori-krijgers naar genoemde vesting werden gevoerd.Dicht bij de stad gekomen, moesten de dames het

vreeselijke schouwspel gadeslaan, van eenige door dezon verbleekte menschenhoofden, die op houten palenlangs den weg stonden. Het waren de hoofden van


vijandelijke krijgers, die men gevangen had gemaakten vervolgens had opgegeten.De lezer za1 licht begrijpen, dat de voornaamste hut

dezer inlandsche vesting aan Kai-Koumou, het opper-hoofd, toebehoorde. Het was een naar omstandighedentamelijk qoed gebouwde hut, waarnaast de schuren vanhet M aorl-opperhoofd lagen. ln deze schuren bewaardehij zijn oogst, eenige varkens, geiten en andere kost-baarheden.Nauwelijks waren de gevangenen binnen de vesting,

of ze werden met een luid joelen en tieren begroet. Hetwas vooral een troep oude wijven, die daarbij vreese-lijk te keer ging. De oorzaak dezer scheldpartij was inkorte woorden het volgende:Eenige maanden te voren was Kai-Koumou met twee

honderd der dapperste krijgers naar de Beneden W ai-kato getrokken, om daar de Engelschen te gaan bestrij-den. Het resultaat was vreesel-ljk geweest.Bij de verdediging van den vaderlandschen bodem

hadden de inboorlingen een ontzettende nederlaag ge-leden. Kai-Koumou keerde slechts met vijftig krijgers,voor het grootste gedeelte nog gewond, naar zijn stadterug. Honderdvijftig man waren op het slagveld ge-sneuveld. Men kan zich dus het algemeene afgrijzen ende razende woede der inboorlingen voorstellen, toen zevernamen, dat hun bloedverwanten op vreemden bodemgestorven waren, zonder dat het mogelijk was, hen opgodsdienstige wljze te begraven. En in hun verblindehaat jegens alles wat Europeaan was, zouden lord Gle-narvan en zijn vrienden alles moeten ontgelden, wat deEngelsche soldaten hadden misdreven.Teneinde zijn gevangenen

nigte te beschermen, lietsoort heilige hut brengen, waar ze voorloopig veilig

tegen de razende volksme-Kai-Koumou hen naar een

W aren.

Nauwelijks echter waren de vrienden in deze hut op-gesloten, of Robert klom op de schouders van W ilson en


slaagde er in, zijndak en den muurgeheele vestingKoumou.Zoodoende kon hij

houden wat er buiten

hoofd door een openinq tusschen hette steken. Van daar u1t kon hij deoverzien tot aan de hut van Kai-

de vrienden van alles op de hoogtevoorviel.

,,Zij staan om het opperhoofd...'' fluisterde hij.Anders niet?'' vroeg Glenarvan.11Zij zwaaien met de armen.W at doet Kai-Koumou?''Hij gaat nu spreken-'',1Eenige oogenblikken bleef Robert zwijgen;Waar-

schijnlijk geleurde er niets bijzonders.Eindelijk hernam hij:Kai-Koumou spreekt...

M en luistert naar hem...''De wilden komen tot rust. . .

De majoor merkte op:j,Kai-Koumou schijnt er een persoonlijk belang bij te

hebben, ons te beschermen-''W aarom?'' vroeg lady Helena.

,,Om ons tegen de gevangen opperhoofden uit te wis-selen, lieve nicht.''Zullen zijn krijgslieden daarin bewilligen?''))Vraag dat aan Robert-''31Lady Helena wendde zich tot den knaap:Wat gebeurt er buiten, mijn jongen?''13Robert keek en antwoordde:Ze luisteren

uiteen... Enkelenallen naar Kai-Koumou... Nu gaan zekeeren terug naar hun hutten... ande-

ren verlaten de vestihg...''Robertl''Mijnheer Mac Nabbs?''Vergis je je niet?''1)Nee, majoor; ik heb het duidelijk gezien-''W at gebeurt er verder?''1,Kai-Koumou is nu alleen met de krijgers, die ons

evangen hebben genomen-''g


W at doen ze?''Een der inboorlingen komt hierheen-''Kom naar beneden, Roberty'' zei Glenarvan.,10p dit oogenblik greep lady Helena den arm van haar

echtgenoot.Edward,'' sprak ze op vastberaden toon, ,,noch ik,

noch Mary Grant mogen levend in handen vallen derinboorlingen-''En terwijl ze deze woorden sprak, reikte ze lord Gle-

narvan een geladen revolver.Een revolver?'' riep lord Glenarvan verbaasd, ter-

wijl zijn oogen vonken schoten.Zooals je ziet, Edward-''Hoe kom je daaraan?'',,,De Maori's hebben mij en Mary niet gefouilleerd en

dit wapen had ik. onder mijn kleederen verborgen. Be-denk echter, Edward, dat de kogels niet voor de Maori'sbestemd zijn, maar we1 voor m1j en Mary...''

Verberg het wapen Edward,'' sprak M ac Nabbs.Het is nog niet zoo ver...''1)De revolver verdween in een der zakken van lord

Glenarvan.0p hetzelfde

gang der huteen der

.oogenblik werd de mat, welke den in-bedekte, terzijde geschoven en verscheen

inboorlingen.Hij gaf de gevangenen een wenk, hem te voljen. Gle-

narvan en zijn vrienden sloten zich aaneen, llepen hetplein over en stonden eenige seconden lateY voor Kai-Koumou.De voornaamste krijgers van den stam waren hier

verzameld. Naast Kai-Koumou stond een inboorlingvan ongeveer veertig jarigen leeftijd, die door zijn stam-verwanten met Kara-Tete werd aangesproken. Dezenaam beteekent in het Nieuw-zeelandsch zooveel a1sDe driftige''.Uit de voorkomendheid,waarmede Kai-Koumou de-

108 DB KINDEREN VAN KAPITEIN GRANT

zen krijger behandelde, was af te leiden, dat hij eenzeer voorname rang in den stam bekleeden moest.Onmiddellijk begon Kai-Koumou met het verhoor zij-

ner gevangenen.Hij richtte zich hierbij speciaal tot lord Glenarvan,

in wien hij den leider van het gezelschap had herkend.,sijt gij Engelschman?''JZ*î î

'Glenarvan had voor zonderaarzeling gegevenantwoord, zijn reden. Toegevende dat hij Engelschmanwas, zou de uitwisseling tusschen de gevangenen doordeze omstandigheid gemakkelijker verloopen.Kai-Koumou nam weer het woord.Uw vrienden?''1)Zijn Engelschen evenals ik-''11En onmiddellijk liet hij er op volgen:Wij zijn reizigers, of eigenlijk, schipbreukelingen.

Indien u het wilt weten, dan kan ik mededeelen, dat wijgeen deel hebben genomen aan den oorlog.''

Dat doet weinig ter zake-''Het antwoord werd op een ruwe manier gegeven.W aarom niet?'' vroeg Glenarvan.11,omdat iedere Engelschman onze vijand is. Zij heb-

ben ons volk overvallen; onze dorpen verbrand-''Daar deden ze verkeerd aan,'' antwoordde Glenar-

van. ,,En dat zeg ik niet, omdat ik in uw macht ben,maar wel omdat ik het denk.''

dit,

To-Luister,'' sprak Kai-Koumou. ,,onze priester,honga, is in handen der Engelschen gevallen. Gaarnehad ik u het hart uit de borst gerukt, maar onze wetgebiedt ons, onze priester vrij te koopen.Na een oogenblik zwijgen vervolgde hij:,Denkt u, dat de Engelschen Tohonga uitleveren

tegen uw persoon?''Glenarvan aarzelde eenoogenblik met zijn antwoord.Hij keek Kai-Koumou ojlettend aan.Eindelijk antwoordde hlJ:

DE KINDEREN VAN KAPITEIN ORANT 1œ

Ik weet het niet-''Spreek,'' hernam Kai-Koumou. ,;Is uw leven zooveel

waard als dat van onzen priester? 'Neen-'',)W aarom niet?''lk ben13 geen opperhoofd van mijn v01k.''Ook geen priester?''Evenmin-''Bij dit antwoord was Paganel stom verbaasd en keek

hij Glenarvan met de grootste verwondering aan.Ook Kai-Koumou scheen verrast.U twijfelt dus?''vroeg hij.weet het niet,'' antwoordde Glenarvan.Ik

Nemen de uwen u niet tegen Tohonga?''MijB ijDan

alleen? Neen. Allen te zamen; misschien.''de Maori's geldt het hoofd voor hoofd-''kunt u om te beginnen eerst deze dames tegen

aanbiedeny'' sprak Glenarvan.uw priesterHierbij wees bij op zijn echtgenoote en miss Grant.Lady Helena wilde op haar man toesnellen,

werd daarin door haar neef verhinderd.m aar

Glenarvan maakte een eerbiedige buiging voor debeide dames en sprak tot Kai-Koumou gewend:

vrouwen bekleeden bij hun volk eenDeze beide1,hooge rang.''Het opperhoofd keekzijn gevangene met nauw ver-

holen spot aan. Hij werd echter oogenblikkelijk weerernstig en sprak:

,,vervloekte Europeaan, dacht je misschien Kai-Kou-mou te kunnen bedriegen? Dacht je, dat de oogen vanKai-Koumou niet in de harten kunnen lezen?''En naar lady Helena wijzende, vervolgde hij:Dat is je vrouwl''Neen, de mijnel'' riep Kara Tete.En de gevangenen ter zijde duwende, legde hij zijn

handen op lady Helena's schouder. De arme vrouwwerd doodsbleek bij deze aanraking.

110 DE KINDEREN VAN KAPITEIN OM NT

Edwardl'' riep ze in doodsangst.11Zonder een woord te spreken, strekte Glenarvan den

arm uit. In zijn hand blonk de revolver. Het volgendeoogenblik klonk een schot en lag Kara Tete dood opden grond.Op hetgeluid der losbranding

gen uit hun hutten gestormd. In weinige seconden stondhet plein vol menschen. De revolver werd uit Glenar-van's handen gerukt.Kai-Koumou wierp hem een vreemde blik toe. Daar-

op dekte hij met den eenen arm de moordenaar en hieldmet den andere de razende volksmenigte in bedwang,

waren alle inboorlin-

die, zinneloos van woede, op de Europeanen indrong.Eindelijk gelukte het hem, het gejoel der menigte te

overstemmen.Taboel taboel''Bij deze woorden

staan voor Glenarvanvoor het oogenblik, doorbeveiligd schenen.Een paar minuten later had men hen naar de heilige

hut terug gebracht.Toen de majoor echter rondkeek, bleek het, dat Jac-

ques Paganel en Robert Grant verdwenen waren.

riep hij met donderende stem.bleef de meniqte a1s vastgenagelden zijn vrlenden, die, althanseen bovennatuurlijke Racht

TW AALFDE HOOFDSTUK.

Robert Grant, de levensredder.

Taboe'' had Kai-Koumou geroepen. Dit geheimzin-nig woord scheen de vrienden tegen een overval derwllden te beschermen.Het is noodig, dat hier een korte verklaring volgt

van de beteekenis van dit woord.priester of opperhoofd kan

iederegeschikt lijken.

ls het taboe eenmaal over een gersoon of voorwerp uit-gesproken, dan is het iederen lnboorling op straffe desdoods verboden, genoemd voorwerp aan te raken ofmet een taboe verklaard te hebben.

of iederpersoon voorwerpnaar de Omstandigheden hem daartoe

taboe verklaren, alEen Nieuw-zeelandsch

Persoon OmgangBuitendien zijn de graven van voorname opperhoof-

den stilzwijgend taboe, even a1s een man, die zich laattatoeëeren, een hut of prauw bouwt; ook zieken en doo-den worden door de taboeverklaring voor omgang metmenschen beschermd.En in een dergelijken taboetoestand verkeerden thans

de vrienden van lord Glenarvan.'Niemand maakte zich echter eenige illusie over het

lot, dat allen te wachten stond. Reeds alleen de moordop het opperhoofd was aanleiding genoeg, om allen metden dood te straffen. Glenarvan koesterde nog slechtsde vage hoop, dat de toorn der woedende inboorlingenslechts hem alleen zou treffen en zijn vrienden zouSparen.Degevangenen brachten een verschrikkelijke nacht

door. Robert nokh Paganel waren komen opdagen. Mentwijfelde al niet meer aan het 1ot dezer beide ongelukki-gen; het stond voor allen vast, dat zij a1s eerste slacht-offers der woedende Maori's gevallen waren. Alle hoop

1 12 DE KINDEREN VAN KAPITEIN GRANT

was verdwenen, zelfs uit het hart van dentoch anders niet zoo gauw den moed verloren gaf.John Mangles werd bijna waanzinnig van smart, toen

hij Mary in zoo troosteloozen toestand zag.Intusschen dacht lord Glenarvan aan het vreeselijk

verzoek zijner vrouw, die, om aan de foltering of 'deslavernij te ontgaan, door zijn hand wilde sterven. Zouhij er ooit den treurigen moed toe hebben? Hij twijfelde.En Mary?'' dacht John Mangles. ,,Wat moet er van

haar terecht komen?''

die*maloor,

Aan een ontvluchting viel niet te denken: tien, totde tanden gewapende krijgers hielden onafgebroken dewacht voor den ingang der hut.Deze verschrikkelijke toestand duurde drie dagen;

op den derden dag na zijn afsterven, zou het gedoodeM aori-opperhoofd begraven worden.John Mangles was op de schouders geklommen van

W ilson, teneinde te kunnen zien, wat er buiten ge-,beurde.Doch een blik buiten ge-

Worpen,EenM et

nauwelijks had hij naarof hij daalde weer neer en sprak:der inboorlingen komt hierheen-''ontzetting keken de vrienden elkaar aan.

Edward,'' sprak lady Helena, ,jherinner je, wat ik jeverzocht hebl''Lord Glenarvan drukte zijn vrouw zwijgend aan de

borst.Mary Grant trad op John Mangles toe en sprak:Johnl''1,Het was de eerste maal, dat het meisje hem bij zijn

voornaam aansprak.J0hn,'' zei Mary Grant, ,,lord en lady Glenarvan zijn

van gedachte, dat een man het recht heeft, zijn vrouw tedoodenj,om haar een leven van schande te besparen. Ikben van meening, dat een verloofde hetzelfde kan ver-langen van den man dien zij liefheeft. John, in dituiterste oogenblik, vraag ik je, Of je mij als je verloofde


wilt beschouwen en of ik op je kan rekenen,lady Helena op lord Glenarvan rekent-''

,Mary, lieve Maryl'' riep John Mangles radeloos. ,,Ik,zal.. .''Hij kon zijn zin niet voleidigen; de voorhang werd

ter zijde geschoven, de Maori-krijger verscheen en degevangenen werden voor Kai-Koumou gebracht. Debeide dames schenen in hun 1ot te berusten; de mannentoonden een kalmte, die een bewijs gaf van hun boven-menschelijke zielekracht.De rechtzitting begon onmiddellijk.Kai-Koumou nam het woord:,,Jij hebt Kara Tete gedood?'' sprak hij tot lord O1e-

zooals

narvan.Ik heb hem gedood.'',)Morgenochtend, bij

dood worden.''Alleen?'' vroeg Glenarvan,

angst dreigde te springen.J Z 1 ' 'Op dat oogenblik viel er tusschen de omstanders een

heftige beweging waar te nemen. Glenarvan wierp eenblik om zich heen en zaj weldra een jonge krijger ver-schijnen, die er doodelljk vermoeid uitzag. De manscheen een verre reis achter den rug te hebben.Nauwelijks had Kai-Koumou hem gezien, of hij vroeg

hem in het Engelsch, met de bedoeling, dat ook de ge-vangenen het gesprek konden

Kom je uit het kamp derJa.''Heb je Tohonga gezien?''JZ*''

volgen:Engelschen?''

Leeft hij?''Hij is dood. De Engelschen hebben hem gefusiljeerd-''Dit bericht beteekende het doodvonnis voor Glenar-

terwijl hem het hart van

Zonsopgang, Za1 je eveneens ge-

van en alle vrienden.Kai-Koumou sprong op en riep:


,,A1len, verstaat gij, allen zult ge morgenochtend bijzonsopgang sterven-''Een gemeenschappelijke straf zou al de ongelukkigen

dus treffen. Lady Helena en miss Mary sloegen eendankbarè blik ten hemel.De gevangenen

daar de Maori's dienwerden naar de hut terug gebracht,dag besteden wilden met de gods-

dienstige begrafenis van hetZe zouden deze hut niet

morgen verlaten, om danpaal gevoerd te worden.Men dient n.1. te weten, dat de bewoners van Nieuw-

Zeeland hun gevangenen eerst op de meest wreedemanier martelen, alvorens ze de ongelukkigen ter dood

opperhoofd.eerder dan den vclgenden

rechtstreeks naar den martel-

brengen.Ondankshet verschrikkelijke van hun toestand, werd

het avondmaal gezamelijk genuttigd.Dit gebeurde op voorstel van Glenarvan.W e zullen morgen tchtend onze11

hebben,'' sprak hij, ,,om deze wildenEuropeanenNa het avondmaal werd door lady Helena het

krachten noodigte toonen dat

,Top waardige wijze weten te sterven.

voorgedragen.alle vrienden

gebedMet ontbloot hoofd werd dit gebed doornagezegd.

W aar is de mensch, die in het aangezicht van dendood niet aan Gqd denkt?Na aldus hun laatste plichten jegens het Opperwezén

te hebben vervuld, omhelsden de vrienden elkaar.Door vermoeidheid overweldigd, vielen lady Helena

en weldra in Ten einde haar niet temiss M ary slaap.wekken, sprak Glenarvan op gedempten toon:

,jBeste vrienden, ons leven en dat dezer beide on-schuldige vrouwen is in de hand van God. Indien het Zijnwi1 is, dat wij morgenochtend sterven, dan zullen weook als goede Christenen weten te sterven, als men-schen, die onbevreesd voor de Rechterstoel van denAllerhoogsten durven te treden. God, die in de harten


der menschen kan lezen, weet, dat wij een edel doel ver-volgden. lndien de dood ons wacht in plaats van hetsucces, dan is het Zijn wil. Zoo onverbiddelijk ZijnRechterspraak ook moge zijn, ik zal me er niet tegenverzetten en geen klacht laten hooren. Maar de doodbij de wilden beteekent niet slechts de dood alleen, maareveneens de vreeselijkste marteling en de schande.Vrienden, hier zijn twee onschuldige vrouwen...''Tranen verstikten zijn stem. Een oogenblik was hij

gedwongen op te houden. Toen hij zijn ontroering weergedeeltelijk meester was, vervolgde hij opder doode-lijke stilte:

,,JOhn, Mary Grant heeft je iets verzdcht en je hebthet haar beloofd. Het zelfde, dat ik aan lady Helenabeloofd heb. John, mijn vriend, ik vraag je a1s mantegenover man; wat is je besluit?''

,,My1ord,'' antwoordde John Mangles, ,,ik geloof voorGod het recht te hebben, mijn plicht te doen en mijnbelofte te vervullen.''Daartoe ontbreekt ons iets, John-''W at mylord?''W apens-''Ik heb er een-'')1Bij deze woorden haalde John Mangles een dolk te

voorschijn en vertelde, dat hij deze uit de handen vanKara Tete had gergkt, op het oogenblik dat het opper-hoofd dood ter aarde stortte.En hij liet er op volgen:,,Mylord, de geen van Ons beiden, die den ander over-

leeft, zal de wensch van lady Helena en Mary Grantvervullen, nietwaar?''Na deze woorden heerschte er een diep zwijgen in de

hut. Eindelijk sprak de majoor:Beste vrienden, bewaar dit uiterste middel voor het

laatste oogenblik. Ik ben tegenstander van alles watonherstelbaar is-''

,,Ik za1 je eens wat zeggen, waarde neef,'' antwoordde


Glenarvan. zooeven niet aanODS,maar wel aande beide vrouwen gedacht. W ij, mannen, zullen dendood weten te trotseeren. Ach, indien de vrouwen nietbij ons waren, dan had ik u reeds lang toegeroepen:,vooruit makkers, laat ons een uitval beproeven. Laat1ons die schurken aanvallen. M aar met Helena en M ary...

het kan niet---''

Ik heb

neen,

John lichtte de voorhang*Daar buiten stonden of zaten

op die voor de hut hing,vijf en twintig inboorlin-

gen,blikDe

die de wacht hielden en de gevangenis geen oogen-uit het ook verloren.heilige hut was slechts te bereiken over een smalle

landtong, die haar met het dorpsplein verbond. De zij-muren stonden boven loodrechte rotswanden en hingenboven een honderd voet diepen afgrond. Langsweg viel aan een ontsnapping dus niet te denken.

dezen

De eenige uitgang van de heilige hut was door dedeur, welke op de landtong uitkwam, die op haar beurtdoor de Maori-krijgers scherp bewaakt werd.Na voor de .twintigste maal een blik naar buiten te

hebbengeworpen, moest Glenarvan dus wel erkennen,dat aan een ontvluchting niet te denken viel.

deIntusschen verstrekenkelijken nacht. De bergen waren in diepe duisternis ge-huld. Geen enkele ster schitterde aan het firmament. Afen toe werd de voorhang der heilige hut door een wind-vlaag een weinig opgelicht, en werlen de gezichten dergevangenen beschenen door den schijn van het wacht-vuur der inboorlingen.Doodsche stilte heerschte onder de aanwezigen.

morgen zijn ge-weest, toen de aandacht van den majoor werd getrok-ken door een zwak geritsel, dat van onder den achter-

Het zal omstreeks vier uur in den

sten hutmuur sce en te komen.

uren van dezen verschrik-

Eerst bleef de majoor onverschillig voor dit geritsel,maar toen hij bemerkte, dat het aanhield, ging hij opden grond liggen om beter te kunnen hooren. Het kwam


hem voor, alsof daar buiten iemand aan het krabben engraven was.Toen hij van zijn zaak zeker was, sloop hij naar Gle-

narvan en John Mangles en gaf hen door een wenk teverstaan, zich evenals hij, op den grond te luisteren teleggen.Luister '' sprak hij.Het geritsel was nu reeds een gedruisch geworden

en werd met de minuut duidelijker hoorbaar. Men ver-nam nu duidelijk, dat een of ander hard voorwerp hetgesteente bewerkte.

,,W aarschijnlijk een of ander dierzin zijn ho1,'' meendeJohn Mangles.

eens een mensch 1 ) . * *was, zel h1J...dier, ik wi1 weten, waaraan ik me te hpu-de majoor.den heb,'' sprak

W ilson, Olbinet en M ulrady kwamen erallen begonnen te

bij te pas ende plaats, waar het geluidgraven op

vandaan kwam. M ulrady sloop echter spoedigging bij den ingang der hut opeinde de wilden in het oog te houden.Geen enkele der Maori's vermoedde, wat nauwelijks

twintig meter van hen verwijderd gebeurde.

weg, enden grond liggen, ten-

De bodem bestond uit een soort weeke aarde, die eenkalklaag bedekte. Ondanks het gebrek aan gereed-schappen, vorderde het gat dus vrij snel. Weldra stondhet voor de gevangenen vast, dat daar buiten eenmensch of meerdere menschen een galerij groeven ach-ter den buitenmuur. W at kon het doel zijn? Waren diegeheimzinnige wezens met het bestaan der gevangenenbekend of was het slechts aan het toeval te danken, datiemand daar voor een persoonlijk doel aan het gravenwas? Niemand wist het.

bracht de hand aan het voorhoofd.Glenarvanlndien hetAâensch of

De gevangenen verdubbelden hun pogingtn. Hunvingers bloedden, maar ze groeven onverdroten verder.Na een half uur ingespannen werk was het gat ongeveer

118 DE KINDEREN VAN KAPITEIN ORANT

een meter diep. Aan het steeds duidelijker wordendegekrab konden zij hooren, dat ze slechts door een dunneaardlaag van de onmiddellijke gemeenschap gescheidenWaren.Er

selingsnede overkreet van pijn.Nu trok John Mangles op zijn beurt zijn dolk en wist

daarmede het mes te pareeren. 0p het zelfde oogenblik

verliepen nog eenige minuten, toen de majoor qlot-zijn hand terug trok; een dolk had er een dlepe

gegeven.Metmoeite onderdrukte hij een

greep hij de hand, die het mes voerde.Deze hand was klein... de hand van eVn vrouw of

Van de hand van een blanke...een kind... Het wasvan een Europeaan...''Noch de geheimzinnige gra.vcr, noch de gevangenen

hadden een woord gesproken. M en scheen er van beidezijden belang bij te hebben, te zwijgen.Een door merg en been dringende gedachte kwam

plotseling bij Glenarvan op.En voordat hij het verhinderen kon, had hij deze ge-

dachte reeds uitgesproken.Zou het Robert zijn?''Zoo zacht hij dèzen naam echter ook had uitgespro-

ken, Mary Grant had hem verstaan. Door de vreemdebeweging in te hut wakker geworden, was zij naderbijgeslopen en greep nu de hand van den geheimzinnigengraver.De zuster kon zich nietvergissen.

met door tranen verstikte0, Robert riep ze,$$Robert, lieve Robert, ben jij het?''Ja, zusje, ik ben hier,'' antwoordde de brave jongen.

Ik ben hier, olh u allen te redden-''$1Dapper kind,'' mompelde Glenarvan.Nu liet zich weder Robert's stem hooren.

stenl,

Houdt de wilden buiten in het oog.''Mulrady sloop naar zijn post.Zoo, maak nu het gat wat ruimer-''

DE KINDEREN VAN KAPIR IN GRANT 119

Na twee minuten kwam de matroos terug.Hoe staat het er mee?'' vroeg Glenarvan.Alles in orde, mylord-''1,De wilden.. .?''13Slapen-''A1len?''Op vier na-''Anders niets bijzonders?'''Neen, mylord-''Dan maar weer aan het werk.''31Na enkele oogenblikken was het gat grootgenoeg,

om doortocht te verleenen aan een vreemdsoortig we-wiens middel een lang touw van vlas waszen, Om

gebonden.Nauwelijks

of hij werdzuster, die hem met kussen Overdekte. Vervolgens werdde arme jongdn aan een even gevaarlijke cipier over-geleverd, namelijk aan lady Helena, die hem eveneensonder haar kussen dreigde te verstikken.

stond ditwezen op den beganen grond,gevangen genomen... in de armen Van Zijn

jyMijn lieve Robert, mijn lieve jongen,'' mompelde ze,,,ik dank den hemel, dat ik je weer terug zie. Hebben dewilden je niet genomen?''gevangen

antwoorddeNee mevrouw,'',, 1 de knaap. ,,Ik weet nietgedurende het tumult dathoe het mogelijk was, maar

bij den dood van het opperhoofd ontstond, gelukte hetmij, een goed heenkomen te zoeken.''Hoe deed je dat?''/)Door over de omheining te vluchten.''

,,Wat heb je al dien tijd uitgevoerd?''Ik hield me in de struiken verborgen-''3)En vervolgens?''

,,Ik heb de begrafenis van het opperhoofd gezien entoen onmiddellijk plannen beraamd, 11 te bevrijden. lneen verlaten hut vond ik dit mes en touw...''Werd je niet geziem?''Neen mevrouw.''$$ ,

120 DE KNDEREN VAN KAPITEF GRXNT

Vertel verder-'',,Ik ging op verkenning uit en zag kans, de hut van

de achterzijde te bereiken. Daartoe behoefde ik slechtsden berj te beklimmen, waarop de hut staat; ik groefeen gat ln den jrond en daar ben ik!...''Robert kon nlet meer verder spreken. Iedereen pakte

den arme jongen beet en bedekte zijn mond met kussen.Maar ook nu toonde hij zich weer een waardig zoon

van zijn vader te zijn.0p vastberaden toon sprak hij n.l.:Laat ons vertrekken, dames en heeren.''Nvaarop Glenaivan vroeg:Is Paganel beneden?''Mijnheer Paganel?''

derd over de vraag.llerhaalde de knaap, verwon-

J r'.''31W at zou0p ons

hij beneden doen, mylord?''wachten-''

W elneen, mylord-''Is Paganel niet bi) je?''Ik heb mijnheer Paganel niet gezien. Is hij niet hler?''Nee, Robert,'' antwoordde zijn zuster.Heb je Paganel niet gezien?'' vroeg lord Olenarvan

opnieuw.Neen,,) mylord-''

niet in het tumult?''0okNeen-''Zijn jullie niet samen gevlucht?''Evenmin, mylord-''Robert werd thans van deverdwijning op de hoogte

gesteld, waarover deDe majoor maakteVrienden,''1j

verliezen. W aar

dappere jongen 'diep bedroefd was.een eind aan het gesprek.

sprak hij, ,jwe hebben geen minuut tePajanel ook zijn mag, hij za1 het altijd

beter hebben dan w1j in deze hut. Laat ons dus terstondvertrekken-''De seconden waren inderdaad kostbaar. Robert had

DE KINDEREN VAN KAPITEIN QRANT 1)1

nog vedeld, dat hij een grot had ontdekt, welke eenverbinding vormde tusschen den loodrechten rotsmuuren het lager gelegen dal. Indien het de vrienden gelukte,deze grot te bereiken, voordat de M aori's hun vluchtzouden ontdekken, dan waren ze gered. De wilden zou-den dan n.1. een groote omweg moeten maken, om devluchtelingen in te halen.D e ontvluchting begon. M en nam alle voorzorgsmaat-

regelen om haar welslagen te verzekeren. De vluchtelin-gen krogen een voor een door het gat en kwamen zoo-doende ln de bovenvermelde grot. Alvorens a1s laatstede heilige hut te verlaten, deed John Mangles alle spo-ren verdwijnen en legde de mat op de opening, ten-einde te voorkomen, dat de wilden direct zouden weten,langsHet

welken weg de ontvluchting had plaats gevonden.kwam er thans op aan, langs den loodrechten

rotsmuur af te dalen.Dit zou onmogçlijk geweest zijn, indien Robert er

niet aan had gedacht, een lang touw mede te brengen.Het touw werd ontrold, aan een uitstekend rotspunt

bevestigd en naar beneden geworpen.Alvorens men begon af te dalen, wilde John Mangles

het touw beproeven. Het bleek toen, dat het niet buiten-gewoon sterk was en hoogstens twee personen tegelijkkon dragen. Men besloot dus, dat lord en lady Glenar-van het eerst zouden afdalen.Robert vertelde echter, dat

muur een kleine holte hadaangekomenenoverige vriendenHet was om

eerst langsTerwijl

deze reden, dat hij verzocht, zich hethet touw te mogen laten zakken.lord Glenarvan hem de hand drukte, zei hij:

Ga mijn jongen, en dat de hemel je bescherme.''Robert verdween in de gapende diepte.De paar minuten, die verliepen, alvorens men van

beneden het afgesproken signaal ontving, dat hij behou-

hij beneden in den rots-ontdekt, waarin de eerst

zich konden verbergen, terwijl ze op dewachtten.

122 DE KINDEREN VAN KAPITEIN GM NT

den was aangekomen, leken de vrienden een eeuwig-heid toe.Maar eindelijk verkondigde drie korte rukken aan het

touw, dat alles veilig was.Terstond greqp lord Glenarvan zijn jonge vrouw om

het middel en begon af te dalen.Daarna volgden John Mangles met Mary Grant in de

gesjierde armen.Vljf minuten na de afdaling van Robed, stonden alle

vluchtelingen veilig en we1 op den grond.Terstond sloeg men de richting naar het meer in,

waar zij hoopten een gelegenheid te vinden, voor goedbuiten het bereik der Maori's te komen.Teqen vijf uur verkondigde een flauwe schijn aan den

oostelljken gezichtseinder, het aanbreken van den dag.Weldra zou de zon qeheel zijn opgekomen en dit zouvoor de wilden het slgnaal wezen, hun gevangenen tegaan martelen. 'Dan zou tevens hun vlucht ontdektworden.Het mogelijk uit dezewas dus zaak, zoo spoedig

gevaarlijke omgeving te komen.Tot hun spijt kwamen ' de vluchtelingen echter niet

zoo snel voorwaarts a1s zij we1 gewenscht hadden. Depaden, waar langs zij n.l. liepen, waren uiterst moeilijkbegaanbaar. Vooral de vrouwen moesten voortdurendondersteund worden. Het Iijden en de doodsangst derlaatste dagen had te veel van hun krachten gevergd.lntusschen werd de marsch onverdroten in oostelijke

richting voortgezet. Na een half uur hadden zij eenheuvel bereikt, die ongeveer vijf honderd voet bovenhet Taupo-meer uitstak.Langzaam trokken de ochtendnevels op en op een

gegeven oogenblik was het lord Glenarvan mogelijk,een blik in de diepte te slaan.0ok de overige vrienden kekea omlaag en... waren

op hetzelfde oogenblik door de wilden ontdekt. Dewœste troep inboorlingen Mef een ijselijk gehuil en ge-

DE KINDEREN VAN KAPITEIN GM NT 1D

schreeuw aan, toen ze bemerkten, dat de Europeanenop het punt stonden, aan hun wraak te ontsnappen.Lang bedachten ze zich niet, maar ijlden de vesting

uit en snelden langs de ontoegankelijke bergpaden om-hoog teneinde de gevangenen dood of levend weer terugte brengen.

DERTIENDE HOOFDSTUK.

De geheimzinnige grafbewoners.De bergtop was nog ongeveer honderd voet hooger.

De vluchtelingen stelden er de hoogste prijs op, dezentop te bereiken, daar zij hoopten, zich aan de anderezijde door de helling aan het oog der Maori's te ont-trekken.De bestijging werd dus in de grootste haast voortge-

zet, waartoe het gehuil der wildeq in niet geringe mateaanspoorde.Eindelijk had men den voet van den berg bereikt.,,ldoudt moed, beste vriendenl'' riep Glenarvan zijn

makkers toe.In minder dan vijf minuten stonden ze op den top.De kapitein der Duncan draaide zich eens om, ten-

einde naar de Maori's te zien en daarna tebepalen, wel-ke richting men verder zou inslaan. De wilden warennauwelijks vijf honderd pas van hen verwijderd en kwa-men luid gillend en scùreeuwend naderbij. Lady Helenawas echter zoo uitgeput, dat ze een oogenblik moestgaan zitten om rust te nemen. Toen ze na twee minutenmet de grootsteinspanning was opgestaan om de vrien-den te volgen, hield de majoor haar tegen en sprak be-daard:Het is onnoodig, lieve Helena; blijf nog maar een

oogenblik rusten.''


Glenarvan kwam naderbij.W at beteekent dat?'' vroegZie maar eens naar beneden,

het antwoord.Allen bojen zichdat nlemand

over den bergrand en aanschoxwdenverklaren kon.iets,

Alsop hooger bevel waren de wilden plotseling blij-ven staan. Zij zwaaiden met hun speren en karabijnen,huilden en gilden als bezetenen, maar kwamen geenstap naderbij.Wat was de oorzaak van dit vreemd verschijnsel?

Niemand wist ernOg een antwoord Op te' geven.Maar daar kwàm Robert eensklaps aangeloopen. A1s

gewoonlijk was de onstuimige knaap zijn makkers eeneind weegs vooruitgesneld enadem van het harde loopep:

Mac Nabbsl''

riep thans,half buiten

MijnheerDe majoorW at is er,Ziet u eensDe majoor

keerde zich bedaard 0m.mijn jongen?''omhœ gl''

keekt maar zag niets bijzonders.keek hlj Robert aan.

u niets, mijnheer?''Robert-''

VragendZietNeen,En jij ook niet, Mary?''Mary keek eveneens omhoog doch zag niets bijzon-

ders. Hij wendde zich tot lord Glenarvan.,Mylord ziet u daar niet die geschilderde palen?'''

,LW aar?Daar; precies op het bergvlak-''1$Ja, nu zie ik het ook-''En weet u wat dat beteekent?''Kom Robert, zeg het nu maar.''

,yMylord, mijnheer Mac Nabbs, mijnheer John, dezepalen zijn de Omheining van het graf van Kara Tete, hetgedoode opperhoofd-''

W Yiiîî

hij zijn neef.Seste Edward,'' luidde

DE KINDEREN VAN KAPITEIN GRAW 125

Ja, zeker, mylord-'',1Vergis je je niet?''Neen, mylord-''Inderdaad, Robert had zich niet vergist. Vijftig voet

hooger op, vormden een aantal beschilderde palen eenkleine omsloten ruimte. Men stond werkelijk op denMaunganamu-berg, waarop het Nieuw-zeelandsch OP-perhoofd den vorigen dag was begraven.Gevolgd door zijn vrienden, beklom Glenarvan den

berg en had weldra den ingang van de grafruimte be-reikt. Een wijde, met matten behangen opening, ver-leende er toegang.Reeds had Glenarvan eey der matten terzijde gescho-

ven, toen hij plotseling verschrikt achteruit deinsde.W at is er aan de hand beste neef?'' vroeg majoor

Mac Nabbs.Een wildel''W YYVM'I#)In het graf !''Levend?''Springlevend-''Een oogenblik

gaan. Eindelijkaarzelden de vrienden voorwaarts tesprak de majoor:

Vooruit maar; we moeten weten waaraan we ons tehouden hebben-''Glenarvan, de majoor,

gen de omheining binnen. Daar stond een M aori, in eenwijde, linnen mantel gehuld. De heerschende schemeringmaakte het onmojelijk, de trekken van den wilde duide-lijk te onderschelden. Hij scheen volkomen og zijn ge-mak en liet zich, toen de vrienden de omheinlng betra-

Robert en John Mangles dron-

den, niet storen in zijn ontbijt, dat hij juist op datoogenblik gebruikte.Glenarvan zou hem

plotseling opstond enLordschap zei:

juist aanspreken toen de wildein vloeiend Engelsch tot Zijn


,,Waarde vriend, neem plaats! Het ontbijt is voorallen gereed-''

W at?''Het ontbijtl''1)Lord Glenarvan wilde echter niet weten, of het ont-

bijt dan wel iets anders gereed was; zijn uitroep diendeslechts om lucht te geven aan zijn verbazing, die aaneen verbijstering qrensde.De vreemdsoortlge M aori, was n.1. niemand anders

dap vriend Paganel, dien men reeds lang dood had ge-waand. Toen men zijn stem vernam, snelden allen ophem toe om hem de hand te drukken. Eindelijk had menden waardige geleerde terug gevonden.Iedereen wilde heln ondervragen; iedereen wilde we-

ten, waaraan het wonderbaarlijk toeval was te danken,den Franschen professor en daarmede aller redding zooonverwachts hier te vinden. M aar vô6rdat de vriendendaartoe konden overgaan,van in de rede gevallenDaar zijn de wildenl'',1NVaarop Paganel antwoordde:W ilden? Maar beste vriend, dat zijn wezens, die ik1,

uit den van mijn hart verachtl''

werden zij door lord Glenar-met de woorden :

grondX YYV îî) ) * * *W Yiiîî1)Kunnen ze niet?...''Natuurlijkl''11Hà, hâ, hé, hé!''Maar beste Paganel, hoe kunt u nu lachen?''1,Natuurlijk moet ik lachen! Dacht u soms, dat die

stommerikken het zouden wagen?...''lk begrijp u niet-''11Kom dan maar eens meel''13En allen volgden Paganel naar den uitgang van de

omheinde grafruimte. De Nieuw-zeelanders stonden nogaltijd op de zelfde plaats en lieten verschrikkelijke kre-ten van woede hooren.

2

/ -- * x..'e %N.* 4 A.--* l j ..- M*. . , ..... .....-* c J . .-- - ..... . ....-# j W v - . w e - -/ rî '*' -..A$ N ---/ z ï --- ...---- .t -< z - - .,...v .- M

. - .e -. .-x j t-w w - *K . *- + .*a<eu. - - >

% .. -

e- @- *

J> - . - eN -'' - ..*- =e .- - *

< ' - -N< . .< .. .....'e .... ..- - -- >- m .. . .1 < - *- .- -

&- * *

* * >A .- .WW W M * W* **< - U Z WW

- -- . % .R * -e . -

- - .A

* AO

i

- . . ++ .Y

- - >

< -

- .- . Y .N s - ''-

- N -N

A.

1

< *

Een tweede kogel boorde de dichtsbijzijnde prauwin den grond.


,,schreeuw maar zooveel je wilt, stommerikken, ezels-koppen, domooren,'' riep Paganel uit. ,,lk zou wel eenswillen zien, hoe jullie het zoudt wagen, dezen berg tebeklimmen. Hé, hâ, hé!''W aarom zouden ze het niet durven?'' vroeg Glenar-1,

Van.Om een zeer eenvoudige reden-''1)En die is?''Hun opperhoofd ligt hierW at heeft dat met ons teWel, zijn grafW âblief?''De berg is heilig; de berg is taboel''Taboe?''

begraven-''maken?''

beschermt ons-''

,Ja, zeker, beste vrienden en dat is dan ook de re-den, dat ik hierheen ben gekomen, evenals die ongeluk-kigen destijds in de middeleeuwsche toevluchtsoorden,waar ze veilig waren tegen elke vervolging-''Lady Helena strekte beide armen ten hemel en riep

dankbaar uit:is met onsl''God

De berg was inderdaad taboe en zou omdan ook niet door de bijgeloovige wildenworden.W eliswaarwaren de vrienden nu nog niet gered, maar

voorloopig waren ze tenminste buiten gevaar. Thansgold het echter van de gegeven omstandigheden zoogoed mogelijk partij te trekken.Paganel nam wederom het woord.

deze redenbestegen

Beste vrienden,'' sprak hij, r,indien die stommelingendaar beneden denken, dat w1j ons bloot geven, danvergissen ze zich geweldig. Binnen twee dagen zijn webuiten hun bereik-''

Zullen we vluchten?'' vroeglllboîî:)N no ''

1j** * 4

Glenarvan.

DE KINDEREN VAN KAPITEIN ORANT 129

Dat weet ik nog niet, maar ik zal wel een middelweten te vinden-''Men begrijpt, dat iedereen thans even nieuwsgierig

was, de avonturen van Paganel, gedurende de drie laat-ste dagen, te leeren kennen. Maar tot verwondering vanallen moest men den gewoonlijk zoo spraakzamen mande woorden uit den mond halen. Paganel, die anders zoogaarne een verhaal aan zijn vrienden deed, antwoorddethans slechts ontwijkend og hun vragen.De majoor begreep er nlets van.,,lets of lemand,'' dacht hij, heeft mij mijn vriend

Paganel veranderd.0ok het uitzien van den Franschmanhad een veran-

alles omhullende inboor-dering ondergaan. Zijn wijde,lingenmantel verliet hem geen oogenblik meer. W as ertijdens het verhaal sprake van zijn eigen persoon, dantoonde hij zich uiterst verlegen. Uit bescheiJenheid spra-ken zijn vrienden er niet over en schenen deze omstan-digheid over het hoofd te zien.Ziehier wat hij het gezelschap van zijn jongste avon-

turen vertelde:Na den moord

Robert van deop Kara Tete! had Paganel, evenals

algemeene opwlnding partij weten tetrekken en kans gezien, zich buiten de vesting in veilig-heid te brengen. Hij was ecllter minder gelukkig dan dezoon van kapitein Grant en viel onmiddellijk in handenvan een stam inboorlingen, die zijn tenten vlak bij devesting had ingeslagen.Het opperhoofd van dezen stam was een bijzonder

schrander man die vloeiend Engelsch sprak en bij wijzevan begroeting, zijn neus tegen dien van Paganel wreef.Dat was de eerste kennismaking.

vroej gevangenedan wel a1s vri) man moest beschouwen. Doch weldrainziende, dat hij geen stap kon doen, zonder door hetvriendelijke opperhoofd veryezeld te worden, wist hijspoedig, waaraan hij zich tl houden had.

Paganel zich af, of hij zich nu als

De rM erel * 1 Kqpiteéh œ lM f&O Z%#m-)


Dit opperhoofd had den schoon klinkenden naam van,,Hihy'', hetgeen in de taal der inboorlingen ,,zonne-straal'' beteekende.

bijzonder hooge dunk vanvooral voor diens bril eni - nz J

di. e n sgevangeneverrekijker. Hij verbond heln dus nauw aan zich,

en zulks niet alleen door weldaden, maar tevens envooral door middel van een paar stevige koorden.Deze toestand duurde drie dagen. W erd Paganel ge-

durende dien tijd goed of slecht behandeld? ,,Ja enneen,'' gaf hij op een desbetref fende vraag ten ant-woord, zonder er zich verder over uit te laten. Hoe hetechter ook zij, hij was gevangene en afgezien van eenonmiddellijk in het vooruitzicht gestelde foltering, washij er niet veel beter aan toe dan zijn vrienden. Geluk-kig zou het niet lang duren.Op zekeren nacht was het hem mogelijk, zijn koorden

te verbreken en de vlucht te nemen. Van verre had hijde begr-afenis van heten wist, dat door dit feiten taboe werd. Hij beslootte vluchten, daar hij niet

M apri-opperhoefd aanschduwdde Maunganamu-berg heiligdus, naar genoemden bergonmiddellijk het land wilde

te hebben,

verlaten, waar zijn vrienden nog in gevangenschap ver-keerden.

werkelijk slaagde hij in zijn gevaarlij, ke onder-

Genoemde heer scheen een

Enneming.In denloop van den voorafgaanden nacht was hij op

den berg aangekomen en, terwijl hij er voor zorgde, deninwendigen mensch te versterken, teneinde op alle even-tualiteiten voorbereid te zijn, wachtte hij kalm af, datzijn vrienden door een of andere beschikkinç der Voor-zienigheid, eveneens den weg naar den velligen bergzouden vinden.Dit was in het ko'rt het verhaal van den Franschen

geleerde.Verbeelde hij gedurende

hem persoonlijk aanging?het verhaal een of ander datZijn verlegenheid zou het


doen denken. Doch hoe het ook zij, hij werd door allevrienden hartelijk geluk gewenscht en daar het verledennu eenmaal bekend was, besloot men eens aan het he-den te denken.

no4 altijd even gevaarlijk. Rekendende inboorlingen er al nlet op, zelf den berg te bestijgen,zoo waren ze er van overtuigd, dat de honger onzevrienden we1 uit hun wijkplaats zou verdrijven. Het zouslechts een kwestie van tijd wezen en het is bekend,dat de wilden een groote dosis geduld bezitten.Niemand ontveinsde zich dus de hachelijke positie

maar allen rekenden er dat daar spoedig een of

De toestand was

andere veranderingOm te beginnen wilde Glenarvan eens een nauwkeu-

rig onderzoek instellen op den berq zelf. Niet dat hijer aan dacht, de vesting te verdedlgen, daar van eenbestorming niets te vreezen was. Neen, de Schotscheedelman wilde precies weten, op welke manier men debelegerde vesting zou kunnen verlaten.Tot dit doel gingen de majoor, Robert, Paganel en hij

zelf op onderzoek uit. De Fransche geleerde bracht allepaden en hellingen in kaart, waardoor men ten slotteeen vrij goed overzicht kreeg van den grond, waarop

zich bevond.

OP,in zou komen.

m enDe

zachtevoor een ontsnapping in vraag kwam, was de smallekam die over den berg liep. Konden de vrienden 's

ongeveer een mijl lange bergketen liep met eenglooiïng naar de vlakte af. De eenige weg, die

nachts onopgemerkt over deze kam komen, dan bestondde mogelijkheid, dat ze veilig de vlakte van Rangeskonden bereiken. Eenmaal in de vlakte, zou het henwel gelukken, hun vervolgers op een verkeerd spoor tebrengen. De weg over deze bergkam was echter metmeer dan één gevaar verbonden. Op zijn laagst ge-deelte liep hij onder het bereik van het geweervuur derinboorlingen. De kogels der aan de uitloopvrs geplaat-ste schildwachten konden elkaar kruisen en zoodoende


eenheenGlenarvan en zijn vrienden, 'die op dit gevaarlijke

punt eens een kijkje waren gaan nemen, werden begroetdoor een hagel van kogels, die hen echter gelukkig nietbereikten. Eenige kogels sloegen niet verwijderd in den grond. Tot verbazing van Paganel wa-ren het papieren proppen, die hij uit louter nieuwsgie-

van hen ver-

righeid begon te ontvouwen.

ijzerenkwam.

net spannen, waar men niet straffeloos doorDit was de toestand.

Prachtig,'' riep hij, toen hij een der proppen ont-vouwd had en gelezen had wat er op stond.Wat is grachtig, vriend Paganel'?'' vroeg op zijn

beurt de maloor.Deze kogel'' ''13 11 *W aarom?''Dat za1 ik u zeggen-''11lk ben benieuwd-''yW eet u, waarmede deze stommelingen hun geweren

Iaden?''X00Z*l'$9,,Met bladen uit den bijbel?''W Yi?îlZooals ik zeg-'':#Laat eens zien.''Paganel toonde den majoor

Bijbel gescheurde bladzijde,van een of anderen zendeling.

een uit een Engelschewaarschijnlijk afkomstig

het Hei-Bekogelen de wilden ons met spreuken uitlige Boek?'' vroeg Glenarvan.Intusschen had ook John Mangles de prop onder-

zocht en verklaarde thans met ernstige stem :Alylord, deze wilden zenden ons het Nvoord van den

Almachtige.''Wat staat er op, beste J0hn?''En John las het vers, dat door de ontploffing was

gespaard gebleven :


Omdat Hij op mij vertrouwd heelt, zal ik Hem aietJJverlaten-''Vrienden,'' sprak lord Glenarvan, ,,wij moeten deze

troostrijke woorden aan onze dappere en brave mede-reizigsters overbrengen. Het zal hun vertrouwen in eengoede afloop versterken.''Glenarvan en zijn vrienden bestegen wederom den

berg en begaven zich naar de omheinde grafruimte, diezij aan een nauwkeurig onderzoek wilden onderwerpen.Al loopende verwonderden zij zich over het feit, dat

de bodem hen vaak onder de voeten trilde. Het was eenbeweging als van kokend water tegen de wanden vaneen stoomketel. Volgens Pag/nel werd deze bewegingveroorzaakt door de sterke dampen, welke in den bergaanwezig waren en die met moeite een uitweg zochten.De geleerde Franschman voegde er nog aan toe, dat

de Maunganamu-berg een der talrijke kegels was, diehet middengedeelte van het eiland bedekken en a1s eenin wording zijnde vulkaan kon worden beschouwd. Erwas weinig toe noodig, om den berg in een vreeselijkekrater te veranderen.Toch qeloof ik,'' antwoordde Glenarvan op deze

geleerde ulteenzettingen, ,,dat wij hier minder gevaarloopen dan bij den stoomketel der Duncan. Deze aard-korst lijkt mij beter dan het stevigste plaatijzer, niet-WYYF i' lW aarop de majoor antwoordde:,,Beste Edward, khet is mogelijk, dat je gelijk hebt.

Maar ten slotte zal de beste stoomketel eindelijk sprin-gen, indien hij te hard wordt gestookt of te veel wordtgebruikt-''Paganel bleef het antwoord niet schuldig.Hij wendde zich tot den majoor en sprak:ylMijn waarde Mac Nabbs, ik heb niet de minste lust

op dezen kegel te blijven. Zoodra de Hemel mij eenbruikbaren weg toont, zaI ik hem onmiddellijk en zon-der spijt verlaten-''


Maar nu liet ook John Mangles zich hooren.Achy'' riep hij, ,,hoe gaarne zou ik deze berg, waarin

zooveel dynamische kracht besl,oten is, medenemen. On-der onze voeten sluimert een vermogen van vele millioe-nen paardekracht.''

En wat zou je er mee uitvoeren, beste JOhn?'' vroegGlenarvan.

Ik weet het nog niet, mylord-''#)W elnu !''In ieder geval zou een tienduizendste gedeelte dezer

krachten voldoende zijn, om de Duncan naar het andereeind der wereld te brengen, of ik moest me al sterkver issen-''Blj deze woorden betrok het gezicht van lord Gle-

narvan.De herinnering aan de Duncan bracht hem bijna tot

wanhoop, want hoe gevaarlijk zijn eigen toestand vanhet oogenblik ook was, hij had geen minuut zijn dap-pere matrozen vergeten.ln gedachten verzonken, volgde hij zijn vrienden, die

inmiddels den bergtop hadden bereikt.

Toen men bij de omheinde grafruimte was aangeko-men, trad lady Helena naar buiten.Ze zich aanstonds tot haar echtgenoot enwendde

vroeg hem :Heb je onzen toestand opgenomen, beste Edward?''Jawel, Helena-''Moeten wij vreezen of hopen?''Het laatste-''Dat beteekent?...''

grensBestaat:1Ik ben er vanNu mengde zich

beteekent, dat de inboorlingen nooit de berg-overschrijden.''

er kans op ontsnapping?''overtuigd.''John Mangles in het gesqrek.

Mevrouw,'' sprak hij, ,,God heeft ons Zljn W oord

Dat11


gezonden en beveelt ons, op Hem te blijven vertrouwenen den moed niet te verliezen.''Met deze woorden overhandigde John Mangles haar

het blad uit den Bijbel, dat de inboorlingen hen haddentoegeschoten.Intusschen was ook Mary Grant naderbij gekomen, en

de beide dames lazen vol vrome aandacht het troost-rijke vers.En nu naar de grafruimtel'' riep Paganel vroolijk.

Dat is ons kasteel, onze vesting, onze eetzaal en onsstudeervertrek. Niemand za1 ons daar komen storen.Dames, mag ik de eer hebben, u onze nieuwe en schoonewoning te laten zien?''Allen

wildenmanier

volgden den beminlijken Franschman. Toen dezagen, dat hun heiligdom op zulk een profaneontwijd werden, begonnen ze opnieuw vreeselijk

te razen en te tieren en richtten een woedendvuur op de vluchtelinqen.Gelukkig voor de vrlenden, dat de kogels der inboor-

lingen niet zoo ver droegen als hun geschreeuw ; het zouanders wel eens bedenkelijk kunnen zijn geworden.

geWeer-

Toen de vrienden zagen, datgrooter was dan hun woede,de grafruimte binnen.

het bijgeloof der Maori'straden ze onbekommerd

Het was een ruimte, die door rood geschilderde palenwas afgezet. Aan genoemde palen hingen verschillendein hout gesneden figuren, die de groote daden van hetoverleden opgerhoofd allegorisch moesten voorstellen.Binnen de rulmte was de bodem bedekt door een diktapijt van groene bladeren. In het midden was aan eenkleine verhevenheid in den bodem de plaats te herken-nen, waar men eenige dagen te voren het opperhoofdbegraven had.Naast deze verhevenheid lagen eveneens de wapens

van den overledene, welke bestonden uit eenige, geladengeweren, een speer, een strijdbijl, benevens een voorraad

136 D: KINDEREN VAN KAPITCIN OM NT

kogels en kruit, toereikend voor de eeuwige jacht inhet hiernamaals.

j,ziet hier een arsenaal, waarvan we beter gebruikzullen maken dan de overledene,'' sprak Paganel. ,,M enmag zeggen wat men wil, maar het was van de inboor-lingen toch een goede gedachte, hun opperhoofd eenverzameling wapens mede te geven waarvan hij zich

,;in de andere wereld kon bedienep.

De majoor nam een der geweren ter hand.Doch nauwelijks had hij er een blik op geslagen, of

hij liet een uitroep vaà verbazing hooren.W at is er aan de hand, beste neef?'' vroeg lord1)

Glenarvan.Ik doe daar een eigenaardige

antwoord van den majoor.W elke?''$)Deze geweren zijn van Engelsch fabrikaatl''1,W Zt?îîOvertuig je zelf-''Glenarvan nam het aangeboden wapen ter hand en

moestDe Enjelschen hebben de slechte gewoonte,'' sprak:1

hiJ eindelllk, ,,dergelijke wapens aan wilden ten ge-schenke te geven. Het is dan niet te verwonderen, dat

denmajoor gelijk geven.

de M aori's zeten, waarmedeMaar hoe het ook zij, deze wapens zijn zeer nuttig enkomen ons uitstekend van pas-''

op hun tijd tegen de indringers zelf rich-ze natuurlijk volkomen gelijk hebben.

,Er zijn nog andere dingen aanwezig, die min-stens even zoo nuttig zijn als de Engelsche gewereny''

hier

ontdekking,'' luidde het

zei paganel.W at dan wel?''1)De levensmiddelen en de dranken, welke men Kara1,

Tete op zijn eeuwige reis heeft medegegeved,'' ant-woordde de Franschman.Allen waren verbaasd.De majoor schudde zelfs ongeloovig het hoofd.

DE KINDEREN VAN KAPITEIN GM NT 137

Maar spoedig overtuigde Paganel zijn vrienden, dathij niet te veel had gezegd. Want inderdaad vond mennaast het graf een voorraad levensmiddelen, welke v0l-doende getuigde, welke een hoogachting de overledeiebij zijn volk had genoten. Er waren voldoende levens-middelen, om tien personen gedurende veertien dagenvan voedsel te voorzien, hetgeen volgens Robert over-eenkwam met een voedselvoorziening van een doodeM aori gedurend de eeuwigheid.Genoemde levensmiddelen bestondenhoofdzakelijk uit

plantaardig voedsel en wel: een voorraad varenwortels,zoete pataten en aardappelen, die de Europeanen eensin lang vervlogen tijden hadden ingevoerd. Vervolgensvond men eenige groote kruikeny tot den rand gevuldmet zuiver en frisch water, benevens een half dozijnkunstmatig gerangschikte manden, welke een onbekendesoort groene gom bevatten.M et een en ander zouden de het dusvluchtelingen

gedurende eenige dagen tegen honger en dorst kunnenbolwerken. Zij treuzelden dan ook geen oogenblik, heteerste diner te gebruiken, ten koste van het overledenopperhoofd.Glenarvan

klaar te maken.De hofmeester, die onder alle

levens de vormen in achtweinig schraal. Buitendienrenplanten moest bereiden,vuur ontbrak om ze te koken.

omstandigheden desnam, vond den disch we1 eenwist hij niet, hoe hij de va-terwijl hem eveneens het

gaf Olbinet opdracht, een stevig ontbijt

Maar Paganel wist op alles raad. Hij zeide den hof-meester, de varenwortels heel eenvoudig in den heetenbodem te stoppen, die een temperatuur had van bij de65 graden.De hofmeester deed zooals hem gezeqd werd en het

had weinig geschetld, of hij had zich biJ deze gelegen-heid ernstig verbrand, want toen hij het gat groef, steegeen geweldige rookkolom qit den bodem.

138

Mr. Olbinet sloeg van schrik achterover en wist niet,wat er met hem gebeurde.Onmiddellijk kwam de majoor met de beide matrozen

tèegesneld.Olbinet,'' riep hijEn met behulp van

sluit de kraanl''Mulrady en W ilson, begon hij het

gat te stoppen, waarbij hij zich bediende van stukkenpuimsteen, die overal op den berg verspreid lagen.Met een eigenaardige uitdrukklng op het gelaat had

Paganel naar dit vreemde verschijnsel gekeken en mom-pelde nu halfluid:

Hé, hé; waaromNiemand had hemHebt u geen letsel1,

aan Mr. Olbinet.

ook nietl''echter verstaan.gekregen?'' vroeg thans de majoor

Neen, majoor.''M aar nu riep PaganelDe hemel overlaadt1)

levensmiddelen van Kara

opgetoçen:ons met zljn weldaden! Na deTete schenkt Hij ons thans

het vuur der aarde. Beste vrienden, deze berg is eenwaar paradijs! Beste vrienden, ik stel voor, hier eenkolonie te stichten en onze dajen hier je slijten. Wijzullen de Robinsons van den Maunganamu-berg zijn.Het is me waarachtig moeilijk, te ontdekken, wat onshier ontbreektl''n0gNiets,'' antwoordde John Mangles. ,,Tenminste, in-

dien de berg stevig genoeg is.''Wat dat aangaat, beste JOhn,'' was het antwoord

van den Franschman, ,,kan ik je we1 zeggen, dat de bergniet van gisteren is. Hij heeft zoolang tegen het inwen-dige vuur stand gehouden, en zal dit hoogstwaarschijn-lijk nog we1 doen, totdat wij hier vandaan gaan-''Op dit oogenblik kwam Mr. Olbinet naderbij en sprak

zoo ernstig, alsof hij het diner op Malcolm 'Castle ser-veerde:

Dames enDe vrienden

heeren, het ontbijt is gereedl''lieten zich niet lang bidden en bij het



paalwerk gezeten gebruikten ze een dier maaltijden,welke de Voorzienigheid hen sinds eenigen tijd zoo juistvan pas zond, wanneer zij zich in de gevaarlijkste om-standigheden bevonden.

liepen de smakennogalanderen

uiteen.Sommigen vonden hen bijzonder lekker, weer,taai en smakeloos. De zoete petaten, welke in den hee-ten bodem gestoofd waren, smaakten echter uitmuntend.Paganel maakte de opmerking, dat de doode Kara Teteheusch niet te beklagen was.Toen allen verzadigd waren, stelde Glenarvan voor,

onmiddellijk een vluchtplan te ontwerpen.

Over de varenwortels

Nu reedsl'' riep de Franschman op$1Denkt u er nu reeds aan, dit waarlijkte verlaten !''W aarop lady Helena antwoordde:

spijtigen toon.schoone Oord

Mijnheer Paganel, aangenomen dat we te Capuawaren, dan mogen we toch in geen geval de oude Hani-ba1 navolgenl''Mevrouw,'' sprak de Franschman, j,het komt niet bij1,

me op, u tegen te spreken. En daar u een vluchtplan wiltontwerpen, ben ik er eveneens toe bereid.''Glenarvan nam het woord.Het is volgens mij noodzakelijk, een ontvluchting

tewagen, alvorens we door den honger daartoe wordengedwongen,'' zei hij. ,,W ij zijn nu nog sterk genoeg endaarvan moeten we gebruik maken. Ik stel daarom voor,aanstaanden nacht door den kring heen te breken, welkede inboorlingen om ons hebben getrokken, daarbij ge-bruik makende vanxde heerschende duisternis. Eenmaaldoor dezen kring, moeten we trachten, zoo snel mogelijkde laagvlakten te bereiken. Hoe denken de anderen overdit plan?''

Ik vind het plan uitstekend,'' antwoordde Paganel.Er is echter een bezwaar aan verbonden.'',1W elk bezwaar?''

1* DE KINDEREN VAN KAPITEIN GRANT

,1k vrees, dat de Maori's ons zullen verhinderen, door#den kring te breken-''W at zou ons dan te doen staan?'' vroeg de kapitein

der Duncan.Dan zullen we grootere middelen moeten aanwen-11

den,'' luidde het antwoord.Beschikken we over grootere middelen?'' vroeg hier-

Op de majoor.Meer dan voldoende,'' antwoordde Paganel, zonder11

zich duidelijker te verklaren.Er bleef de vrienden thans niets anders over, dan de

nacht af te wachten, teneinde door de stellingen derinboorlingen heen te breken.De M aori's hadden hun plaatsen niet verlaten.

scheen zelfs, alsof ze van naburige stammenking hadden gekregen.Rondom den berg brandde een gordel van vuur; het

waren de wachtvuren der inboorlingen. Toen de duister-nis over de omliggende valleien nederdaalde, scheen deM aunganamuberg zich te verheffen' boven een zee vanvuur, hetgeen nog sterker uitkwam, door zijn in duis-ternis gehulden tog. Uit het zeshonderd voet lager ge-legen kamp der vljanden, steeg voortdurend een luidgeschreeuw en woedend getier op.

Ja, hetverster-

Toen het tegen negen uur volkomen donker was ge-worden, besloten Glenarvan en John Mangles op verken-ning uit te gaan. Zonder geluid te maken, lieten zij zichgedurende tien minuten naar beneden glijden, en be-reikten de bergkam, welkedelijk kamp in oostelijke

vijftig voet boven het vijan-richting voortliep.

Tot zoover was alles goed gegaan. De Maori's, die bijhun wachtvuren uitgestrekt lagen, schenen de beidevluchtelingen niet te hooren, die nog eenige passen ophet smalle pad deden.Maar plotseling klonk van links en rechts tegelijk, een

dnbbel geweervuur.

DE KINDEREN V#N KAPITEIN GRANT 141

Terug,'' riep Glenarvan. ,,Die bandieten hebben kat-#,tenoogen eh scherpschuttersgeweren-''John Mangles en hij sloegen onmiddellijk den terug-

weg in en stelden de vrienden gerust, die zich reeds ern-stig bezorgd maakten. Glenarvan's hoed was door tweekogels doorboord. Het was dus onmogelijk, zich op desmalle bergkam voorwaarts te wagen, daar deze vantwee zijden bewaakt werd.

W elnu,'' sprak Paganel, y,daar we de waakzaamheidder heeren inboorlingen niet kunnen misleiden, zal ik

een schoteltje van mijn maaksel trak-hen morgen opteeren.''

W at bedoelt u daarmede?'',Morgen zullen we we1 zien,'' luidde het geheimzin-antwoord.nige

Het was diennacht tamelijk koud. Men had Kara Teteechter voldoende warme mantels mede gegeven op deeeuwige reis, zoodat onze vrienden geen oogenblik aar-zelden! daarvan gebruik te maken. En beschermd doorhet bilgeloof der inboorlingen, genoten onze vriendenweldra een volmaakte rust.Allen waren ingeslapen.

VEERTIENDE HOOFDSTUK.

De grppfe middelen van Jacques Paganel.De volgende morgen, men

werden de vrienden door deschreef den 17en Februari,eerste stralen der opko-

mende zon jewekt. Ook in het Maori-kamy was hetreeds levendlg geworden en men kon duidelllk de wil-den zien, die de bergkam bewaakten. Toen de vriendende omheinde grafruimte verlieten, werden ze door deinboorlingen met luid geschreeuw begroet.Nu was het oogenblik gekomen, dat Paganel moest

vedellen, over welke ,,groote middelen'' h-lj beschikte.Allen keken hem vragend aan.De Franschman stelde de nieuwsgierikheid zijner

vrienden op geen zware proef.W aarde vrienden,'' begonhij, j,mijn plan heeft dit

het mislukt, onze toestand nietvoordeel, dat, indienerger za1 zijn dan nu. Laat ik u echtergen,Wat is uw plan?'' vroeg de majoor.Ziedaar,'' antwoordde Paganel. ,yDoor het bijgeloof

der wilden hebben wij op dezen berg een veilig toe-vluchtsoord gevonden en dat zelfde b-llgeloof moet onsook helpen, den berg te verlaten.''

bij voorbaat zeg-dat mijn plan wis en zeker za1 gelukken.''

Men luisterde aandachtig.'Paganel schraapte zich de keel en vervolgde:Indien ik Kai-Koumou er van kan overtuigen: dat wij

zelf de slachtoffers zijn geworden van onze heillgschen-nis, dat de toorn des hemels ons heeft getroffen, in eenwoord, dat wij' een yewelddadige dood zijn gestorven,gelooft u dan, dat h1J den berg zal verlaten en met zijnkrijgers naar het dorp za1 terugkeeren?''Ongetwijfeld,'' antwoordde Glenarvan.Maar dan doet zich een veel ernstiger vraag voor,

meende lady Helena.

DE KINDEREN VAN KAPITEIN GRANT 1V

W elke, mevrouw?''lk ben nieuwsgierig te1)

u ons wilt laten sterven,Mevrouw,'' antwoordde

een gezicht zette a1szullen den dood van

Dat$1gemaakt

weten, welke vreeselijkemijnheer Paganel-''de Franschman, terwijl hij

d'ood

een boeman, ,,u en al uw vrieM enalle heiligschenners sterven.''vroeg lady Helena, op denzelfdentoonzdes hemelsl''

beteekent?''ernstigen

vuurDoor het13W Zt?îlZooals ik de eer heb, u te,1 zeggen.

hoe wilt u dat klaar spelen?''Alaar,,vrienden, we hebben voldoende vuur onder onze

voeten, om daarmede te kunnen doen wat we willen.W e behoeven dat vuur slechts vrije baan te verleenen-''

vroeg John Mangles.beste John. W e zullen een vulkaanPrecies geraden,1:

maken, welks vuur we naar onze vrije keuze kunnenbehandelen. Onder onze voeten bevindt zich een gewel-dige opeenhooping van dampen en vuur, dat niets lieverwil, dan zich in de vrije natuur ontwikkelen. Mij dunkthet dus het beste, een kunstmatige uitbarsting te be-

W ilt u een vulkaan maken?''

werkstelligenl''De gedachte is niet zoo kwaad,'' meende de majoor.Paganel nam weer het woord.,,Wij zullen 'ons houden, alsof we door de vlammen

verteerd zijn, welke de Nieuw-zeelandsche Pluto overonze hoofden heeft uitgestort. Vervolgens verdwijnenwe geestelijk in het graf van Kara Tete-''

M et welk doel?'',jDaar blijven drie of vier dagen, totdat de wilden

overtuigd zijn van onzen dood en den berg verlaten-'',,M aar indien ze nu eens op de gedachte komen, zich

persoonlijk van onzen dbod te willen overtuigen en totdat doel, de berg gaan beklimmeng'' vroeg Mary Grant.Paganel antwoordde onmiddellkk:,,Neen, beste Mary, dat zullen ze niet doen. De berg


is nu eenmaal taboe en za1 dat door onzen dood nogmeer zijn. Er bestaat dus geen enkele vrees, dat dewilden hem zullen betreden.''

W anneer zullen we het plan uitvoeren?'' vroeg ladyHelena.

Nog hedenavond mevrouw; zoodra het voldoendeduister is,'' antwoordde Paganel.Afgesprokenl'' riep de majoor. ,,vriend Paganel, ik,,1

die anders niet licht opgewonden ben, ik zeg u; gij zijteen geniaal man! Ik ben zeker, dat we zullen slagen.Ach, we zullen die leelijke Maori's een poets bakken,die hen nog lang za1 heugen.''Hèt plan van Paganel was dus met algemeene stem-

men aangenomen en rekening houdende met de bijge-loovigheid der inboorlingen, hâd men alle kans van sla-gen. Er bleef nu nog slechts de uitvoering over.

goed het plan was, zoo moeilijk was de uitvoe-rlng. Bestond er geen mogelijkheid, dat de vulcaanjuist hen zou vernietigen die hem maakten? Zou menin staat zijn, het onderaardsche vuur te leiden zooalsmen wilde? Zou de geheele berg niet in den vuuraf-grond storten? Het was bijnat alsof de menschen denloop der natuurlijke dingen wllden veranderen.Natuurlijk had Paganél verschillende moeilijkheden

vooruit gezien, maar hij rekende er op, door voorzichtigte handelen, bij zijn gogingen we1 te zullen slagen. Menhad slechts een schijn-uitbarsting noodig, teneinde debijgeloovige bewoners van Nieuw-zeeland om den tuinte leiden.

Zoo

kruipen. ledereenavond zou worden.verlangde er naar,

Alles was voor de vlucht indat het eindelijk

gereedheid gebracht. M enhad de gevonden levensmiddelen in kleine, gemakkelijkdraagbare pakken gedaan, terwijl de mannen zich had-den voorzien van de in de grafruimte gevonden wapens.Het spreekt van zelf, dat deze voorbereidingen binnen

'De uren schenen slechts voort te


de omheining werden getroffen, zoo, dat de inboorlin-gen er niets van merkten.Tegen zes uur diende de hofmeester een krachtig

avondmaalmen krijgen, at men voor de toe-komst. De hoofdschotel bestond uit een half dozijn vetteratten, welke door W ilson gevangen en gebraden wa-ren. Lady Helena en miss Mary weigerden absoluut iets

Daar men niet wist, waar en wanneerOp.weer wat te eten z0u

van dit Wildbraad te nuttigen, dat in Nieuw-zeeland opzoo hoogen prijs wordt gesteld. De heeren lieten zichechter nlet onbetuigd, daar het vleesch werkelijk uit-muntend van smaak was. .De zes knaagdieren werdendan ook tot op de botjes afgeknaagd.Eindelijk viel de schemering. De zon verdween achter

een dikke bank van laag hangende wolken. Aan denhorizont flitsten eenige bliksemstralen, terwiil heel inde verte een zwak gerommel van den donder werdvernomen.Paganel was met dit onweer,

ter stade kwam, buitenqewoonmeeste natuurvolkeren, zljnbevreesd voor het onweer.a1s de booze blik van hun

dat hun pogingen zeeringenomen. Evenals de

de Nieuw-zeelanders uiterstZij beschouwen de bliksemgod, die persoonlijk de over-wil straffen.treders der taboe-geboden

Tegen acht uur 's avonds verdween de top van denberg in het nachtelijk duister. De hemel was pikzwad.De Maori's waren niet meer in staat, hun gevangenente zien.Het

mochtM en

oogenblik van handelen was aangebroken; erniet getalmd worden.tooj haastig aan den arbeid. Glenarvan, Paga-

nel, de maloor, kortom, alle vrienden, staken de handenuit de mouwen.De plaats, waar de kunstmatige krater zou aangelegd

worden, werd op dertig pas afstand van de grafruimtegekozen. Het was n.1. van belanq, dat het graf gesgaardbleef voor de gevolgen van de ultbarsting, daar, bi) ver-


nieiiging van het graf, ookberg zou opgeheven worden.Op bedoelde plaats had Paganel een opeenhooping

van steenen ontdekt, waartusschen de onderaardschedampen met zekere dichtheid ontweken. lndien men erin slaagde, deze steenen te verwijderen, dan zou dègewenschte krater ontstaan.

de taboe-heiliging van den

Met hefboomen en palen, welke men uit de houtenomheining had gerukt, werd de steenmassa aangevallen.Onder den druk der vereende krachten, kreeg men degeweldige massa spoedig aan het wankelen. Men roldede losgemaakte steenen naar de berghelling, waar zijweldra met donderend geraas in de diepte verdwenen.Tegelijkertijd werd het trillen van den bodem heviger.W eldra sloegen de eerste vlammen naar buiten. De

onverschrokken vrienden werkten a1s de cyclopen deroudheid die met het aardsche vuur speelden, zwijgendverder. Na eenige minuten werd de plaats, door de uit-slaande vlammen, bijna onhoudbaar. Met een allerge-weldigste krachtsinspanning werd het laatste steenblokter zijde geduwd.Op het zelfde oogenblik steeg een ontzettende vuur-

kolom hemelwaarts. De vrijgekomen massa's lava ver-spreidden zich naar alle richtingen.De geheele berg sidderde op

oogenblik leek het, alsof hij in eenzou verdwijpen. Glenarvannauwelijks den tijd, zich invluchtten naar de beschermende

zij'n grondvesten en eenbodemloozen afgrond

en zijn vrienden haddenveiligheid te brengen; zijgrafruimte, waarbij zij

echter niet vrij kwamen van eenige druypels kokendwater, dat hen op de kleeren vielen. D1t water ver-spreidde weldra een zeer sterke zwavellucht.Thans was de hel losgebroken. De geweldige vuur-

massa, welke de krater uitspuwde, verlichtte alle om-ringende berçen en dalen.De inboorllngen waren opgesprongen en gilden, van


pijn; de gloeiendereikt enverschrikkelijke verwoestingen in hun gelede-ren aangericht. Zij, die gespaard waren gebleven, had-den het op een loopen gezet en toen ze eenmaal buitenhet bereik der doodbrengende lava waren, stonden zestil, keerden zich om en riepen:

Taboe! taboe! taboel''Het was onze vrienden thans duidelijk, dat de berg in

de oogen der wilden noj heiliger was geworden danvoorheen, en .dat zij hem ln geen geval zouden betreden.De uitbarsting duurde tot den volgenden morgen.Lord Glenarvan, die op den uitkijk had gestaan,

oogenblik mededeelen, dat de inboor-

massa lava had hen onverhoeds be-

kwam op zekerlingen vertrokken.

'De hemel zij gedanktl''gelukt. Voor vandaag zijnoog der inboorlingen, maarprobeeren te ontvluchten-''

riep hijwij dood,nog heden

Onmiddellijk begon men met het ontwerpen van eenplan. Paganel was gelukkigerwijze in het bezit geble-ven van zijn landkaart.Na eenig heen en weer gepraat, werd Paganel's voor-

stel, in de richting van Plenty-baai te ontvluchten, met'algemeene stemmen aangenomen. Daartoe zou men we1door absoluut onbekende streken moeten trekken, dochmen had dan tevens het voordeel, dat men hoogstwaar-schijnlijk geen inboorlingen zou ontmoeten.De afstand van het Taupo-meer tot Plenty-baai be-

droeg ongeveer honderd mijl. Dat beteekende eenmarsch van tien dagen, tegen tien mijl dagelijks. W elis-waar zou men met vele moeilijkheden te kampen heb-ben, maar onze dappere vrienden waren voor geen kleingeruchtje vervaard. Had men eenmaal een zendeling-station bereikt, dan kon men uitrusten en op een gun-stigewelke

gelegenheid wachten om naar Auckland te komen,stad nog steeds het doel der reizigers was.

Toen eenmaal deze verschillende punten waren vast-

uit; ,,onze list istenminste in hetavond zullen wij

148 DE KO EREN VAN KAPITHN GRANT

gesteld, werden de toebereidselen tot het vedrek ge-troffen.'s Avonds om negen uur gaf Glenarvan het vertrek-

signaal. Behoorlijk gewapend, ten koste van den doodeKara Tete, begon men voorzichtig de helling af te dalen.John Mangles en W ilson openden den stoet. Bij hetminste geluid hielden ze stil en keken spiedend naar allezijden.Eindelijk had men de bergkam bereikt, welke kort

te voren door de inboorlingen zoo hardnekkig verde-digd was. Indien een der Maori's hier achter was geble-ven dan 'waren de vrienden onherroepelijk verloren.Het we1 en wee onzer vrienden zou in de eerstvolgendeminuten beslist worden.Stil en geluidloos sloop men voorwaarts. Vooral lady

Helena en miss Mary toonden bij deze gelegenheid eenkoelbloedigheid, welke men gewoonlijk zelden bij da-mes aantreft!Eindelijk had men het gevaarlijkste gedeelte achter

den rug. Men was de bergkam ve rbij en eenige minu-ten later bevonden de vrienden zich veilig en we1 in hetdichte kreupelhout, dat de onderste helling bedekte.

VIJFTIENDE HOOFDSTUK.

Tusschen twee vuren.

De nachtdus zooveel

begunstigde de ontvluchting. Men mûest er

spoedigTaupoleidingheid

mogelijk partij van trekken, teneinde zooa1s het ging, de gevaarlijke landstreek van hetmeer achter den rug te hebben. Paganel nam devan het gezelschap op zich, bij welke gelegen-zijn wonderbaarlijk reizigers-instinct duidelijk

naar voren kwam.Gedurende drie uur men verder, zonder een

Paganel leidde de vrien-oogenblikden inzuidoostelijke richting, teneinde den holweg tebereiken tusschen den Kaimanawa en den W ahiti-berg.Aldaar hoopte men den weg te vinden, welke Aucklandmet Hawkes-baai verbindt.Om negen morgens,

-

waren twaalf mijl afgelegd. Meer konuur S - men had toen twaalfuur geloopenmen van de dames nietverlangen. Trouwens, de plaatswaar men zich thans bevond, leek uitermate geschiktom er een kamp op te slaan. De vluchtelingen haddenden doorgang bereikt tusschen de beide bergketens.Rechts bevond zich de Oberland.

liepaan rust te denken.

weg naarTerwijl de overige vrienden dus alles voor het kamp

in gereedheid brachten, gingen Robert, de ' majoor enJohn Mangles op de jacht en hadden het geluk, een paarprachtige stukken wild te schieten. M r. Olbinet deedals hofmeester zijn best, en weldra genottn de vrienden,voor lvt eerst sinds vele dagen van spanning, in allerust een heerlijk en versterkend maal.Na eenige uren werd

de eerstvolgende achtvoor, of het moest danden tocht, de uiterste

de tocht voortgezet. Gedurendedagen viel er niets bijzonderszijn, dat de vermoeienissen vankrachtinspanning onzer vrienden

vergde.

het gezelschap voor. De oesters smaakten werkelijk

150 DE KINDBREN VAN KAPITEIN GRANT

Maar eindelijk kwam dan de dag, dat men weer hetbruisen van den oceaan hoerde. Reeds geloofde menzich in zekerheid, toen de vrienden getroffen werdendoor een laatste, vreeselijke beproeving.Terwijl Glenarvan en zijn vrienden zich moeizaam

langs het strand voortsleepten, vfrscheen plotselingeen zestigtal. inboorlinggn, die, bij het zien der Euro-peanen, een w est gehuil aanhieven en als dolzinnigmet h' un speren begonnen te zwaaien.Daar men de zee vlak achter zich had, viel aan een

ontvluchting niet te denken. Reeds wilde Glenarvan zijnvrienden in slagorde opstellen om hun leven zoo duur

t.e verkoopen, toen John Mangles plotselingmogelijkriep:

EenEn

sloep! een sloepl''inderdaad, op twintig pas afstand 1ag een prauw,

met zes stevige roeiriemen.De sloep te water brengen, er in springen en de ge-

vaarlijke kust ontvluchten, was het werk van eenoogenblik. John Mangles, Mac Nabbs, W ilson en Mul-rady legden zich in de riemen; lord Glenarvan greep hetstuur, terwijl de beide dames, Mr. Olbinet en Robednaast hem plaats namen.

prauw een kwart millvan de kust verwijderd. De zee was kalm; de vluchte-Na tien minuten roeien was de

lingen bewaarden een diep zwijgen.John Mangles, die zich niet te ver van de kust wilde

verwijderen, stelde juist voor, naar het strand terug teroeien, toen hij plotseling zijn riem inhield.

prauwen, welke op ditoogenblik te wafer werden gelaten, met de klaatblijke-lijke bedoeling, jacht te maken op het vaartuig- van Gle-narvan en zijn vrienden.

e ,yNaar zee! naar zee!

-uist1 drie

riep John Mangles. ,,Liever aandan in handen te vallen vande golven prijs gegeven,

de inboorlingen.''

HiJ.- ontdekte n.l.

Voortgestuwd door de vier krachtige roeiers, kons de


PrauWafstand bewaren, maar weldra raakten de krachten dervermoeide mannen uitgeput en de drie andere prauwenwonnen zichtbaar terrein. ,0q dit oogenblik waren devrienden nauwelijks twee mljl van hun achtervolgersgescheiden. Er was dus geen enkele mogelijkheid, teontkomen aan een aanval der inboorlingen, die, gewa-pend met hun lange geweren, zich gereed maakten, teschieten.

weer zee. Oedurende een half uur kon men den

W at ging er op dat uiterste oogenblik om in de zielvan Olenarvan. Hij was recht op in de prauw gaanstaan en zocht aan den horizont eenige hulp. Van wie?Van wat? Had hij een voorgevoel van iets?Plotseling kwam er een buitengewone glans in zijn

oogen en strekte hij den arm uit naar den gezichteinderEen schip!

ginds vaart eenGeen enkele der roeiers wendde het hoofd om, tenein-

de een blik naar het schip te werpen; men mocht geen

een schipl''schip! Roeit,

riep hij. ,jvrienden, daarroeit zoo hard ge kuntl''

seconde verliezen.Slechts Paganel stond op

naar het aangewezen punt.,,Glenarvan heeft gel-llk,'' sprak hij. ,,Het is een schip,

een stoomschip, dat met volle stoom op ons afkomt.Aangepakt vrienden : weldra zijn we in veiligheid.''

en richtte zijn verrekijker

De vluchtelingen spanden alle krachten in en be-waarden gedurende een half uur den afstand tusschenzich zelf en de achtervolgende inboorlingen. Het stoom-schip werd met de minuut duidelijker zichtbaar. G1e-narvan had het roer aan Robert overgegeven en, deverrekijker van Paganel grijpende, verloor hij het schipgeen oogenblik ufl het oog.Maar wat moesten John Mangles, en de overige vrien-

den we1 denken, toen ze zagen, dat het gelaat van Gle-narvan eensklaps vertrok en een doodelijk bleek overzijn wangen kwam.


Eén enkel woordvreeselijke wanhoop.

De Duncan3'' riepontvluchte boeven-''

Glenarvan. ,,De Duncan met de

verklaarde hen onmiddellijk deze

,De Duncan3'' riep John Mangles, die op het zelfdeoogenblik zijn roeiriem liet vallen.Ja!'' antwoordde Glenarvan, gebroken door zooveel

anyst. ;;Het i: de dood, die ons van twèe kanten tegen-grljnst.Het was inderdaad het jacht, er viel niet meer aan te

twijfelen, het jacht, met een bemanning van louter tucht-huisboevèn! Onwillekeurig slaakte de majoor eenhemeltergende verwensching: thans was het werkelijkte veel.W aarheen zou men de prauw moeten sturen? W aar-

heen vluchten? Was het mogelijk, een keuze te doentusschen de bandieten en de inboorlingen?Uit een der prauwen werd

verbrijzelde Wilson's riem.bracht men de prauw dichter

een geweerschot gelost enM et enkele riemslagenbij de Duncan.

Het jacht voer onder volle stoom en was nu nogslechts een halve mijl verwijderd. John Mangles, dieden weg naar alle kanten zag afgesneden, wist niet, ipwelke richting te ontkomen. De beide arme vrouwenwaren als radeloos op de knieën gezonken en begon-nen te bidden.De wilden onderhielden een onafgebroken geweer-

vuur en het regende kogels om de prauw der vrienden.Op dit oogenblik klonk een donderende slag en eenkanonskogel vloog over de hoofden der vluchtelingen.Aldus tusschen twee vurenonbeweeglijk liggen tusschen

genomen, bleef dede Duncan en de

Prauwinboor-

lingen.Krankzinnig van wanhoop had John Mangles een bijl

gegrepen en wilde daarmede een gat hakken in denbodem van het vaartuig, teneinde met zijn vrienden in

DC KNDEREN VAN KAPITEIN GRANT 153

de golven om te komen, toen een kreet van Robert hemOp het laatste oogenblik weerhield.Tom Austin! Tom Austinl'' riep de jongen. ,,Hij is

aan boord! Ik zie hem! Hij heeft ons herkend! Hijzwaait zij.n petl''De bijl ontviel de handen van John Mangles.Een tweede kanonskogel vloog over hunne hoofden

en boorde de meest nabijzijnde prauw in den grond.Een oogenblik later volgde de tweede prauw denzelf-den weg, terwijl op de Duncan een donderend ,,hoera''weerklonk.Do1 van schrik, vluchtten de inboorlingen naar het

strand.Tom! Toml'' riep John Mangles, met donderende

stem: ,,help! helpl''En eenige oojenblikken later waren de tien vluchte-

lingen, zonder lets te begrijpen, zonder te weten hoe,veilig en we1 aan boord der Duncan.

ZESTIENDE HOOFDSTUK.

W aarom de Duncan pp de oostkust van Nieuwnzeelandkruiste.

W ij moeten er van af zien, de gevoelens van lord Gle-narvan çn zijn vrienden te schilderen, toen de oude, ge-liefde Schotsche liederen hen weer in de ooren klonken.Het was voor hen in de meest letterlijke zin van hetwoord, een hemelsche muziek.0p het oogenblik dat zij voet aan boord zetten, namt

een der matrozen ziln doedelzak ter hand en liet het be-kende lied der familie Malcolm over de golven der wijdezee weerklinken.Glenarvan, Robert, Paganel, John Mangles, ja, zelfs

de anders zoo bedaarde majoor, weenden van geluk en

R a/ r . .

.Q%

fQ '. . .h 7

#

lll ..

@

* */ * ,/ ' /

l. r

. zz> * s ïX vygg ( v;zi e

T

2W yvy., .

,

+ y vz y-z.q y# t v vxz t >

.à$j'+.

'

, j > . > ,. .1# < '* #. . t . p#'

pt/jk t4 . T..e - - . - . . .z . s v rh-7 v .

.. . s :e - . #.. ge g . ,k . , .

l :1à4#

,,Neem plaats, waarde vriend, het ontbijt isiereed-''


omhelsden elkaar. Men was buiten zich zelfvan vreug-scheen a1s van zinnen beroofd.de. De

Toenaardrijkskundigede bemanning echter zag, in welk een vreeselijke

toestand het tOt in lompen gehulde gezelschap van lordGlenarvan en zijn vrienden verkeerde, begon de eerstevreugde een weinig te zakken. Het was, alsof een troepspoken aan boord waren gekomen en niet de onver-schrokken reizigers, die drie maanden geleden vol goe-den nloed erop uit waren getrokken, om de schipbreu-kelingen der Britannia te redden. Het toeval, en nietsanders dan het toeval, had hen weer aan boord van hetschip gebracht, dat zij niet meer hoopten, ooit terug tezien. En hoe verzwakt en mager zagen zij allen er uit!Doch alvorens aan zijn vermoeidheid, honger en dorst

te denken, wilde Glenarvan van Tom Austin een verkla-ring hebben over het feit, dat oogenblikhij juist ok ditvoor de oostkust van Nieuw-zeeland krulste.Hoe kwam het, dat het schip niet in handen was van

Ben Joyce en zijn bende? Door welke ondoorgrondelijkebeschikking der Voorzienigheid bevond het jacht zichjuist op den weg der vluchtelingen?W aarom? Door welke oorzaak? Dit waren de eerste

vragen, welke, de een na de ander, tot Tom Austih ge-richt werden. Allenvroegen gelijktijdig. En de oude zee-man die niet wist, wie hij het eerst moest antwoorden,koos de wijstepartij, door slechts op de vragen van lordGlenarvan in te gaan.W aar zijn de bandieten?'' vroeg de heer van Mal-#)

colm Castle. ,,Waar heb je de bandieten gelaten, besteT0m?''

De13 bandieten?''... herhaalde Tom Austin op eentoon van iemand, die er niets van

,,Ja zeker; de schurken, die hetvallen.''Tom's verbazing steeg ten top.Welk jacht, mylord?''De Duncan.'',)

begreep.jacht hebbenaange-

156

Het jacht van Uw Edelheid?''1)Natuurlijkl''3,Ik... ik...''W aar is Ben Joyce?''Ben Joyce?''J 1t.''

,,Dien naam heb ik nog nooitgehoord, mylordl''Nooit gehoord?'' riep Glenarvan, die niet meer wist,11

wat hij er van denken moest. Maar beste Tom, vertel meeens hoe het komt, dat de Duncan op het oogenblik opde oostkust van Nieuw-zeeland kruist-''Groot was de verbazing onzer vrienden reeds geweest

bij het vernemen der nejatieve antwoorden van TomAustin, maar deze verbazlng werd verbljstering, toen deoude zeeman kalm antwoordde:

Mylord, de Duncan kruist hier op bevel van Uw),Edelheid zelf-''Op mijn bevell'' riep Glenarvan.yjJawel, mylord-''Verklaar dat eens-''

Maar mylord, ik heb me slechts qehonden aan qwopdracht in den brief van 14 Januarl.''Mijn brief?''11Jawel, mylord-''1)0g dit oogenblik stonden de tien reizigers om Tom

Austln geschaard en verslonden den braven zeeman a1shet ware met hun blikken. De brief, welke Glenarvanindertijd aan de Snowy-rivier geschreven had, was dusblijkbaar op zijn bestemming aangekomen.

Luister eens, .beste Tom, jefijn verklaren, want ik geloof,Je hebt dus een brief ontvangen, nietwaar?''

moet ons dat alles haar-dat ik sta te droomen.

Jawel, mylord-''Van mij?''J I'Ih? 1:1.70Te Melbourne?''



Te Melbourne en juist op het oogenblik, dat de ave-rij der Duncan herstelé was-''

.De brief was geschreven aan de Snowy-rivier, niet-W22f?î'

Dat stond er tenminste boven, mylord-''11Nog meer bijzonderheden?''J 1' 15? t:1.''Vertel eens-''De brief was niet door Uw Edelheid geschreven

maar wel onderteekend-''klopt als een bus-''dacht ik wel, mylord-''de brief werd je overhandigd door een bandiet,

namens Ben Joyce-''Neen, mylord-''11Door wie dan wel?''Door een zekere Ayrton, bootsman van de Britannia

volgens zijn beweren-'',,Ja, dat komt uit: Ayrton en Ben Joyce zijn één en

dezelfde gersoon-''Dat wlst ik niet, mylord-''W at stond er in dien brief-''

HetDatEn13

,,Er stond in: dat ik Melbourne onmiddellijk moestverlaten, zee klezen en gaan kruisen op de oostkustVan . . .

Australiël'' riep Glenarvan.$1,,Australië?'' herhaalde Tom Austin, werktuiglijk, ter-

wijl hij de oogen wagenwijd opende. ,,Neen, mylord,dat stond er niet in.''

Niet?''Neen, mylord.

de oostkust van,,Tom, je vergist je! Tom, het was niet Nieuw-zee-

land! Tom, er stond, dat je op de oostkust van Australiëmoest gaan kruisen-''Alle reizigers riepen door elkaar.De arme Tom wist niet meer, wat hij er van denken

Er stond in, dat ik moest kruisen opNieuw-zeeland-''

158

moest. Lord Olenarvan sprak o? zulk een overtuigendentoon, dat hij vreesde, een verglssing begaan te hebben.W at, hij, de oude? beproefde en nauwkeurige zeeman,hij zou een dergelljke fout begaan hebben? Hij bloosdeals een jongejuffer en raakte geheel in de war.Lady Helena kreeg medelijden met hem. Ze legde hem

de handen op de schouders en sprak:Bedaar maar, best Tom. De Voorzienigheid heeft nu

eenmaal gewild..-''Maar dat kon de oude zeerob nietover zijn kam laten

DE KINDBREN VAN KAPITEIN GRANT

gaan.0, neen, mevrouw, het is Onmogelijk! Ik kan me niet$1

vergist hebben. Ook Ayrton heeft den brief gelezen enhet was hij die er bij mij op aandrong, naar de kusty *van Australië te gaan... '

W iolîîAyrton, mylord-''11Hoe was dat mogelijk?''

,,Hij vertelde mij, dat hetwas en dat ik eigenlijk naarmenl''

een vergissinj uwerzijdsTwofold-baal moest ko-

Nu mengde zich ook de majoor in het gesprek.Tom,'' vroeg hij, ,yis die brief nog in je bezit?''Jawel, majoor-''In je kajuit?'',jJawel, majoor.'',)Ga hem eens halen.''#)Tot uw dienst, majoor.''#)Tom Austin snelde naar zijn kajuit. Gedurende de

minuut van zijn afwezigheid,majoor, die, de oogen vastkalm zei:

zwegen allen behalve degericht op Jacques Paganel,

,,Dat zou toch een beetje heel sterk zijn, mijnheerde professorl''W âblief?'' zei de aardrijkskundige, die zooals hij

daar een weinig voorover gebogen stond, veel op eenreusachtig vraagteeken geleek.


Hij kreeg echter geen antwoord.Juist kwam Tom Austin terug met den brief, welke

door Paganel geschreven en door lord Glenarvan on-derteekend was.

Alstublieft, mylord; overtuig u van de waarheid'',sprak de eerste stuurman van de Duncan.Glenarvan nam den brief en las met luider stemme:,popdracht aan Tom Austin, onverwijld zee te kiezen

en met de Duncan te gaan kruisen pp 37 graden zuider-breedte, aan de oostkust van New-zealand...''

New-zealand, Nieuw-zeelandl'' riep Paganel, ter-wijl hij opsprong.Hij rukte den brief uit de handen van Glenarvan,

wreef zich deoogen uit, zette zijn bril recht op zijnneus en begon op zijn beurt te lezen.Enop een toon, welke onmogelijk hier kan worden

weergegeven, riep hij uit:,yNew-zealand, Nieuw-zeelandl''De brief ontviel zijn sidderendeOp dit oogenblik werd een zware hand op zijn schou-

ders gelegd. Hij keek op en staarde in de ernstige oogenvan den majoor.

handen.

Komaan, vriend Paganel,'' zei, Mac Nabbs ernstig,we mogen nog van geluk sprekjn, dat u de Duncaa11niet naar China hebt gestuurdl''

grap sloeg den armen professor geheel en al teraarde. Een uitbundig gelach maakte zich van de geheelebemanning meester. Paqanel liep a1s een krankzinniqeheen en weer en rukte zlch de haren uit het hoofd. H1jwist niet meer, wat hij doen moest. Hij stormde de trapaf, die naar de commandobrug voerde, strompelde

,struikelde, snelde naar de voorplecht en bleef daar metzijn voeten in een dikke kabel haken. Hij viel. Onwille-keurig grepen zijn hlnden een touw...Plotseling klonk een vreeselijke ontploffing. Het klei-

ne kanon op de voorplecht was afjegaan en de ontsnap-te kogel bracht de kalme watersplegel in heftige beroe-

Deze

1* DE KINDEREN VAN KAPITEIN GM NT

ring. De Onhandige Paganel had bij zijn va1 het schiet-touw gegrepen, waardoor het stuk met donderendgeweld was losgebrand. De ongelukkige professor werdachteruit geslagen en verdween door het trapgat naarhet vooronder.0p de verbazing veroorzaakt door de onverwachte

losbranding van het kanon, volgde een algemeene nitroepvan schrik en ontzetting. M en vreesde een ramp. Tienmatrozen snelden naar beneden en brachten Paganel,als een saâmgevouwen knipmes, weer naar boven.De geleerde sprak geen woord.A&en droegehet lichaam naar de commandobrug. De

vrienden van den braven Franschman waren de wan-hoop nabij. De majoor, die a1s officier een weinig ver-stand had vande geneeskunde, wilde reeds de jas vanPaganel open maken, teneinde de wonde te onderzoe-ken; maar nauwelijks had hij de hand aan den ster-vende professor gelegd, of deze sprong als geëlectri-seerd overeind.

Nooit! nooitl'' riep Paganel.En met een haastige beweging knoopte hij de lompen

te zamen, welke zijn vermagerd lichaam bedekten.Maar beste vriendl'' zei de majoor.Neen zeg ik uî''W iJ- zullen---'')#N00Z l''moeten nazien---''13X00Z l'',)of er niets gebroken is.''X00Z !î'En hij liqt er onmiddellijk opHetgeen ik gebroken heb, za1 de

wel weer maken-''

volgen :scheepstilnmerman

W at bedoelt u?''De stut van het tusschendek, die in mijn val gebro-

ken is.''Bij dit antwoord begonnen allen weer hartelijk te

D: KINDV EN VAN KAPITCIN ORANT 161

lachen. Men wist nu, dat de brave professor geen etnstigletsel had gekregen.De majoor kon echter onmogelijk de volgende 0p-

merking weerhouden:Hier hebben we met een professor1)

erg preutsch is uitgevallen.''Paganel deed, alsof hij deze opmerking niet gehoord

had. Trouwens, de goede man had genoeg aan de vra-gen ,welke hem van verschillende zijden werden gesteld.Glenarvan nam het woord.

te doen, die al

Vriend Paganel,'' zei hij, ,,wij verwachten nu eenseen opheldering dezer geheimzinnige geschiedenis. Na-tuurlijk hebben we weer te doen, met een uwer beroem-de verstrooidheden. Zonder deze verstrooidheid, z0u deDuncan nu echter in handen der bandieten zijn, zonderu, zouden we weer door de Maori's zijn gevangen ge-nomen. Maar nu zou ik toch wel eens in Gods naamwillen weten', door welke vreemde gedachtengang u opde idee bent gekomen, de Dancan naar de oostkust vanNieuw-zeeland te sturen en niet naar die van Australiè.''

W el voor den drommel,'' riep Paganeli. ,,omdat...''Maar v6érdat hij zijn zin kon voleindigen, ontmoet-

ten zijn oogen die van Robert en Mary Grant. Hij zweegplotseling.En na een minuut vervolgde hijW at zal ik u zeggen,)1

eenmaal een onverbeterlijke

:waarde Glenarvan; ik ben nudomkop en eens zal ik ster-

ven in de huid van de meest verstrooide...''Tenminstet'' viel de majoor hem in de rede, ,yindien

men u de huld niet te voren afstroopt-''

Mij))dend.een toespeling op...''Een toesqeling waarop?'' vroeg de majoor zoo be-:1

daard mogelljk.Er volgde echter geen antwoord en het incident scheen

de huid afstroopen, majoor?'' riep Paganel woe-,,W at wilt u daarmede zeggen? Is dat misschien

D6 Sixdcren rcn Knpitein Grclt (Stille Znidzee)

162 DE KINDBREN VAN KAPITEIN GRANT

gesloten. Het geheim van de tegenwoordigheid der Dun-can was thans opjehelderd. De reizigers, die op z0owonderbaarlijke wllze aan de wilden waren ontkomen,sgoedden zich thans naar hun gerieflijke hutten, ten-elnde zich een weiniq op te knappen.Ook Tom Austin wllde zich weer op zijn post bege-

ven, toen hij door lord Glenarvan en John Mangles, dieachter gebleven waren, weerhouden werd. Men wildehem nog eenige vragen stellen.En nu, ouwe Tom, vertel me eens eerlijk; kwam die)$

opdracht, om aan de kusten van Nieuw-zeeland te gaankruisen, je niet een weinig vreemd voor?''Jawel, mylord. lk was ten zeerste verbaasd; maar ik

heb niet de gewoonte, :en gegeven opdracht te criti-seeren en heb dus gehoorzaamd. En hoe had ik ookanders kunnen doen? lndien er, door het niet opvolgenvan uw bevelen, een ongeluk was gebeurd, was ik danniet verantwoordelijk geweest? En u, kap'tein, zou uanders gedaan hebben?''In geen geval, Tom,'' antwoordde John Mangles.Maar wat dacht je wel eigenlijk?'' hernam lord Gle-

narvan.Ik dacht, mylord, dat ik in het belang van Harry

orant déârheen moest gaan, waar Uw Edelheid mezond. Ik dacht vervolgens, dat u met een ander schipnaar Nieuw-zeeland zou gaan, en dat ik u aan dekust moest opwachten. Trouwens, ik heb de plaats vanbestemming geheim gehouden en de bemanning wistniet waarheen we gingen, voordat we in volle zee warenen de kust van Australië reeds uit het gezicht was ver-dwenen. Maar toen gebeurde er iets aan boord, dat mein hoogste verbazing bracht-''Wat bedoel je Tom?''W el, mylord, toen bootsman Ayrton de dag na het

vertrek vernam, dat we naar de oostkust van Nieuw-Zeeland gingen...''

Ayrtonp',>

DE KFDEREN VAN KAPITEIN GRANT 163

Jawel, mylord-''11Is hij dan aan boord?''Jawel, mylord-''Glenarvan ontroerde. Hij wendde zich t0t John Mang-

les;Heb je het11God heeft

kapitein ernstig.In een ondeelbaar Oogenblik, a1s een

gehoord, John? Ayrton is aan boordl''het zoo gewildy'' antwoordde de jeqgdige

bliksemflits,kwam het verraad van Ayrton hen weer voor den qeestjde moord aanslag op Mulrady; het ongeluk, waarln hiJde expeditie had gestort bij de Snowy-rivier, alle ellen-de, die hij over de reizigers had gebracht, doemde weervoor hun blikken op. En door het meest vreemde allertoevallen, was de schurk thans in hun macht.W aar is hij?'' vroeg Glenarvan.,,In de kleine kajuit van het vooronder, mylord. Hij

staat onder voortdurende bewaking-''Gevangen?''Jawel, mylord.''W aarom?''jomdat Ayrton, toen hij1

zette naar Nieuw-zeeland,vernam, dat de Duncan koersvreeselijk te keer is gegaan

een andere richting te kiezen-wHijen mij wilde dwingen,heeft mij bedreigd enmijnaanzetten. Ik zag toen in, dat ik met eenheerschapmaatregelen tegen hem getroffen.''

bemanning tot muiten willengevaarlijk

te doen had en daarom heb ik de noodige

En sindsdien?''1)Sindsdien zit hij opgesloten in de kleine kajuit, zon-1)

der een poging te hebben gedaan tot ontsnapping.''Tom ...''M ylord?''1)Dat heb je goed gedaan, ouwe vriend-'',1Op dit oogenblik verscheen een matroos op de brug.meldde, dat het diner in den salon gereed was, enHij

dat allen reeds hadden plaats genomen. Glenarvan en

1G DE KINDO EN VAN KAPITEIN GM NT *

John Alangles begaven zich naar beneden, doch reptenmet geen woord over Ayrton.Nauwelijks was de maaltijd echter afgeloopen, of

Oleharvan verzocht zijnte komen. Daar deed hij henwezigheid van Ayrton ogde Schotsche edelman zilnvoor hem te doen verschijnen.

,,Mag ik mij bij dit verhoor verwijderen, beste Ed-ward?'' vroeg lady Helena.

W aarom lieve?''Omdat de aanblik van dien ongelukkige me bijzon-11

der pijnlijk zal zijn-''Het is een confrontatie, lieve Helena,'' antwoordde

Olenarvan. ,,Ik verzoek je, hier te blijven. Het is noodig,dat Benal zijnHiertegen kon lady Helena niets

Grant en zijOm deze drie

Joyce in tegenwoordigheid wordt geplaatst vanslachtoffers-''

inbrengen. Maryzelf namen plaats naàst lord Glenarvan.personen schaarden zich majoor Alac

Nabbs, professor Paganel, kapitein John Mangles, Ro-bert Grant, de matrozen W ilsop en Mulrady en Je hof-meester Olbinet. Allen, die door het verraad van denschurk geleden hadden, waren aanwezig. Zonder geheelen al de ernst van den toestand te begrijpen, bewaardede bemanning van het jacht een diep stilzwijgen.Breng Ayrton hier,'' verzocht lord Olenarvan.n$

vrienden, in de groote kajuitde mededeeling van de aan-

de Duacan. Tegelijkertijd gafvoornemen te kennen, Ayrton

ZEVENTIENDE HOOFDSTUK.

De strijd tusschen gpel en kwaad.

Ayrtonen beklom

verscheen. yet vasten tred liep hijover dekde trap, die naar de commandobrug leidde.

Zijn blik was somber, zijn lippen vast opeen geklemdan zijn vuisten gebald. Zijn verschijning duidde nochop trots, noch op onderworpenheid. Toen hij tegenoverlord Glenarvan stond, kruiste hij de armen over de borsten wachtte zwijgend en bedaard op het oogenblik, dathet verhoor zou beginnen.Ayrton,'' sprak olenarvan, jtntl zien we elkaar eln-1)

delijk terug op de Duncan, die Jij in handen had willenspelen van de bandieten van Ben Joycel''Bij deze woorden bewogen zich de lippen van den

bootsman nauW merkbaar.Een donker rood kleurdezijn wangen. Het was echter geen blos van schaamte,maar wel van spijk dat zijn misdadig opztt nlet Ke-slaagd was.Eens had hiâ er van gedroomd, dit jacht geheel en a1

onder zijn bevelen te hebben en nu was hij er niet meerdan wiens 1ot in weinige oogenblikkeneen gevangene,beslist zou worden.Intusschen gaf hij op het gezegde van Glenarvan geen

enkel antwoord. Glenarvan bleef geduldig wachten, maxrAyrton volhardde ln zijn zwijgen.

,W elnu, Ayrton, wat heb je te zeggen?'' vrôeg 1e-1narvan eindelijk.Ayrton aarzelde een

voorhoofd teekende zichuiterst kalm:

,,lk heb niets te zeggen, mylord. lk was zoo stom, mete laten pakken. Doe mei mij wat u belieft.''N. dii aniwoord, krniste Ayrton wederom de lrmen

ooqenblik. De groeve op zljldleper en êindelijk sprak hij


over elkaar en tuurde met de meest volmaakte onver.schilligheid naarmen denken, datGlenarvan was

Zag, ZOtdit tooneel hem niets aanging. Maavast besloten, zijn geduld te bewaren

Hij had er een groot belang bij, enkele duistere plekkeruit het verleden van Ayrton te leeren kennen, in het bij-zonder wat diens verhouding tot Harry Grant en di

zette het verhoor dus voort met allt

de kust. Als men hem zoo

Duncan betrof. Hijkalmte waarover hij beschikte.Ayftonr'' hernam hij, ,,ik geloof, dat je niet ezult wei-:1

geren eenige vragen te beantwoorden, die ik je nu zastellen. Ten eerste: hoe moet ik je noemen? Ayrton OfBen Joyce? Ben je gewezen bootsman van de Britanniaof ben je het niet?''Ayrton bleef onhewogen en, alsof deze vraag hem

niet gegolden had, bleef hij onverschillig naar de kuststaren.Glenarvan liet zich echter niet uit het veld slaan en

hernam :Wil je me zeggen, om welke reden en onder welke

omstandigheden je de Britaania hebt verlaten?''Geen antwoord.Waarom en hoe ben je in Australië gekomen?''1)Het zelfde zwijgen.Glenarvan hernam':Luister

belang bij,redmiddelik vraag jeantwoorden?''

goed, Ayrton. Je hebt er zelf het gfootstete spreken. Je Openhartigheid kan je laatstezijn, waarmede men rekening zal houden. Envoor de laatste maal: wil je mijn vragen be-

de Oogen.zei hij: ,,ik heb niets te antwoorden. De

justitie zal tegen m1j moeten getuigen en niet ik zelf-'',,Wij hebben bewijzen in overvloed, Ayrton.''Bewijzen, mylord?'' vroeg Ayrton spottend. ,,Ik ge-

loof, dat Uw Edelheid een beetje te haastig van stapel

Mylord,''3)

loopt.

Ayrton keek Glenarvan diep in

Ik beweer,datde meest geslepen rechter van


Londen niet weet, wat hij met mij zal moeten doen. Wiezal zeggen, hoe lk in Australië ben gekomen, daar cka-pitein Grant er immers niet is om te getuigen? W ie be-wijst, dat ik de door de politie jezochte Ben Joyce ben,daar de politie mij nog nooit ln handen heeft gehad,mij niet kent, terwijl mijn vrienden zich bovendien opvrije voeten bevinden? W ie za1 mijkunnen beschuldigen, behalve u? En hetgeen u tegenmij in het midden kan brengen, is voor de justitie hoog-

van een misdaad

stens een laakbare handeling! Wie kan bewijzen, dat ikmij van de Duncan wilde meester maken en het jachtin handen spelen van de bandieten? Niemand, verstaatu mij ; niemand. U hebt vermoedens tegen mij, maargeen enkel bewijs. En om een man van een misdaad tekunnen beschuldigen, zijn er bewijzen noodig, lordGlenarvan. Totdat iemand het tegendeel bewijst, benen blijf ik Ayrton, bootsman van de Britannia''Al sprekende had Ayrton zich opgewonden, doch

keerde spoedig weer terug tot zijn vroegere onverschil-ligheid. W aarschijnlijk verbeeldde hij zich, dat met zijnlaatste verklaring het verhoor was afgeloopen.Hij vergiste zich echter, want onmiddellijk nam Gle-

narvan het woord.Ayrton,'' sprak hij, ''ik ben geen rechter, die een

onderzoek tegen jou heeft te leiden. Dat is een zaak, diemij niet aangaat. Maar het is noodig, dat wij onze ver-houdingen ten opzichte van elkaar duidelijk vaststellen.Ik zal je niets vragen, wat je nadeelig zou kunnen zijn.Dat gaat de heeren rechters aan. Maar het is je bekend,welk doel ik vervolg en één woord van jOu kan mij ophet goede spoor brengen. Ayrton wi1 je spreken?''Ayrton schudde vastbesloten het hoofd.Wi1 je me zeggen, waar kapitein Grant is?''Neen, mylord-''Wil je me zeggen, waar de Britannia vergaan is?''A1Evenmin-'',#Ayrtony'' hernam Glenarvan .op een .toon, die bijna1*

14: D$ K>DZR'N VAN KAFXAIN ORANT

smeekend klonk, r,indien je weet waar kapitein Qrantzich bevindt, zeg het 4an tenminste aan deze beide armekinderen, die beangst zijn om het 1ot van hun vader.''Ayrton aarzelde. Er kwam een vreemde trekking over

zijn gezicht. Maar op gedempten toon sprak hij:Ik kan het niet zegjen, mylord.''')En alsof- hij reeds spljt had over dit oogenbllk v&n

zwakte, liet hij er onmiddellijk op volgen:pNeen, ik za1 niet sprekenl Indien u wilt, kunt q mij

aan den mast ophangen, maar er komt geen woord uitmijn mondl''jpophangen! Jal'' riep Glenarvan, die een Qogenblik

zijn kalmte scheen te verliezen.Hij wist zich echter te beheerschen en antwoordde

met nadrukkelijken ernst:Ayrton, er zijn hier noch rechters, noch beulen. Maar

biJ de eerste beste .gelegenheid zal ik je in handden stel-len der Enqelsche autoriteitem''

Dat is Juist wat ik verlangz'' antwoordde Ayrton.1,En even kalm a1s voorheen, keerde hij naar de kajuit

terug, welke voor hem als gevangeniscel was ingericht.Twee matrozen werden aan de deur geplaatst, om elkepoging tot ontsnapping te verhinderen.Glenarvan's plan om Ayrton git te hooren, was mis-

lukt. W at stond hem nu te doen? W einig anders, dan hetreeds in Eden gevormde plan uit te voeren en onmiddel-lijk naar Europa terug te keeren. Er kon geen sprakemeer van zijn, langer naar de schiqbreukelingen derBritannia te zoeken, daar ieder spoor ultgewischt scheen.Buitendien lag er op den zeven en dertigsten breedte-graad geen enkel land meer.De Duncan moest dus wel den steven huiswaarts rich-

ten.Na een en ander met zijn vrienden besproken te heb-

ben, behandelde Glenarvan met John Mangles het vraag-stuk der thuisreis. John Mangles inspecteerde de rui-men, waarbij bleek, dat men nauwelijks voor veertien

DE KW DBREN VzN KAP/EIN GRANT 1d@

dagen steenkool aaneerste de beste haveninslaan.Rekening houdende met een en andef, stelde John

Mangles voor, den steven te wenden naar de baai vanTalcuhuano, waar de Duncan reeds een keer nieuwevoorraad aan boord had genomen, alvorens haar reisom de wereld te beginnen. Het was een rechte weg en1ag juist op den 37en breedtegraad. W as het jacht weeteenmaal rijkelijk van alles voorzient dan zou men kaapHnorn omzeilen en over den Atlantlschen Oceaan naatSchotland terug keeren.Toen dit plan eenmaal besproken en vastgesteld was.

kreeg de stoker opdracht, het jaiht onder volle stoomte brengen. Een half uur later had het jacht den stevennaar Talcahuano gericht en kliefde het de golven vaneen Oceaan, die met recht de ,,Stille'' wordt genoemd,Tegen zes uur in den avond waren de laatste bergen

van Nieuw-zeeland in den neveligen gezichteinder ver-dwenen.

hiermede was de thuisreis begonnen. lnderdaadeen droeve tocht voor de dappere lieden, die zonderHarry Grant huiswaarts moesten keeren. Ook de be-manning, die

En

b ijhet begin derreiszoo vroolijk envol vertrouwen was geweest, was geheel onder den in-druk. Elk dezer brave matrozen had nog gaarne de ge-

der wereldzee getrotseerd om kapitein Grant te

boord had. Men moest dus i: deeen nieuwe voorraad brandstof

varenvinden.Op de hoera's, waarmede olenarvân blj zljn terug-

komst aan boord begroet werd, volgde weldra een diepeneerslachtigheid. ledereen hield zich terzijde; elk bleefin zijn hut en sprak zo0 weinig mogelijk. Zelden zagmen een der passagiers op de brug van de Duncan.De man, die onder alle andere omstandigheden de

vrienden aangenaam had bezig gehouden, de man, diedesnoods de vreugde zelf had uitgevonden indien ze nietbotondy Jacques Pagantl, ha4 zich in e4a gombtr 4t$1-

170 DE KINDLREN VAN KAPITEIN GRANT

zwijgenweinigzijnersprak,het hoofd als iemand, die alle moed verloren heeft. Mengevoelde, dat hij de schipbreukelingen der Britanniaa1s verloren beschouwde.

gehuld. Zijn Fransche mededeelzaamheid werdvermomen. Hij scheen meer ontmoedigd dan eenvrienden. Indien Glenarvan er nog wel eens overlater het onderzoek te hernieuwen, schudde hij

Intusschenschipbreuk der

was er een man aan boord, die over deBritannia nog wel een en ander whad kun-die. zich echter thans in het meest hard-nen vertellen,

nekkige zwijgen hulde. Deze man was Ayrton.vast, dat deze schurk wist, waar de schipbreuk derBritannia had plaats gevonden. M aar even zeker washet ook, dat, indien men kapitein Grant vond, daarmedeeen nieuwe getuige tegen hem zou opstaan. Het gevolgwas, dat de nlatrozen . der Duncan het leelijk op hemhadden voorzien en hem gaarne een poets hadden ge-bakken, die hem lang zou geheugd hebben.Verscheidene keeren had Glenarvan

Het stond

herhaald,M aar beloften engeen Ayrtbn's stijfhoofdigzwijgen was zoover gedreven, dat de majoor ten slottebegon te gelooven dat hij inderdaad niets wist. Dezedenkwij' ze werd geheel en al gedeeld door den Fran-schen professor, die ,er zijn eigen meening op na hieldbetreffende Harry Grant.Maar indien Ayrton niets wist, waarom bekende hij

zijn pogingenden bootsman aan het spreken te krijgen.

bedreigingenenkele invloed te hebben.

schenen OP dezen man

het dan niet? Een bekentenis zou hem immersdergelijkeniet nadeelig kunnen zijn, terwijl zijn halsstarrig zwij-gen de. vorming van een nieuw plan mogelijk maakte.Moest men uit de ontmoeting met den bootsman op hetAustralische vasteland afleiden, dat Harry Grant zichdaar eveneens bevond? Hoe het ook zij, men moestAyrton tot elken prijs bewegen, zijn stilzwijgendheid telaten varen.Lady Helena die het vrgchtelooze van de pogingen


pan haarIPzij a1s

echtgenoot had gezien, woeg hem verlof, hethaar beurt eens te mogen probeeren. Misschien zou

zachtlnoedige vrouw meer sncces hebben dan eennan. Is het niet de eeuwige geschiedenis uit de fabel,1at de hevigste orkaan niet in staat is, een mantel tenntrukken aan de schouders van een reiziger, terwijl ditaan een zacht zonnestraaltje we1 gelukt? Glenarvan, diede schranderheid zijnerjeugdige echtgenoote kende, gaflaar volle vrilheid van handelen.Dien dag, het was den 5en Maart, werd Ayrton naar

den salon van lady Helena gebracht. Mary Grant zou bijhet onderhoud tegenwoordig zijn, aangezien de invloedvan het jonge meisje van groot belang zou kunnen we-zen en lady Helena geen enkel middel onbeproefd wildelaten, hoe gering deze ook was.Gedurende een uur bleven de beide

met den bandiet Opgesloten, zonder dat zij echter eenigjonge vrouwen

succes haddell.lieten de beide dappere vrouwen zichM aar zoo licht

niet ontmoedigen.Den volgenden dag begaven zij zich zelf naar de cel

van Ayrton en spraken twee volle uren met hem. Gle-narvan, die aan een vreeselijke opwinding ten prooiwas, liep woedend voor de deur heen en weer. M enigkeer stond hij op het punt, naar binnen te stormen eneen einde te maken aan dit onderhoud,f dat voor debeide dames hoogst pijnlilk luoest zijn.Toen lady Helena echter deze keer verscheen, straalde

haar gezicht van hoop. Had zij den bandiet zijn geheimkunnen ontrukken; was het haar gelukt het hart vanAyrton te bewejen?Mac Nabbs, d1e juist

kon een gebaarAlaar intusschen werd het spoedig aan boord bekend,

dat Ayrton aan de smeekbeden van lady Helena had

op dit oogenblik naderbij kwam,van twijfel nauwelijks weerhouden.

toegegeven. Het was als een electrische schok, die doorde bemanning ging. Alle matrozen snelden naar de brug,

#AN KAPITD A r

vlugger, dan dat zij opgeroepen zonden zijn door *d'bootsmansfluitje van Tom Austin.lnmiddels was lord Qlenarvan Qp zijn Gouw toege.

treden enVroeg:

0:' )hadl'

Heeft hij gespruken?'')#Neenr'' was het antwoord.Waarom kijk je dan zoo hoopvol?'',omdat Ayrton een wensch te kennenW elke?''j1,Hij wenscht een onderhoud met j0n.''

lieve Helena; je hebt dus we1 eenig succes ge-

heeft gegeven.''

Zij keek hem glimlachend aan en antwoordde metlieve stem:haar

Ik hoop het, Edwardw''#:Heb je uit,Eén enkele,W elke?''.,Dat jè al het mogelijke zult doen, om het 10t 7a:

dien ongelukkige te verzachten.''Goed gehandeld, lieve Helena.''En zich tot een der matrozen wendende, beval hijt

mijn naam eenige belofte gedaan?''beste vriend.''

Breng#,Begeleid

naar haarroqm werd gebrzcht.

Ayrton hierl''door misskajuit, terwijl

Mary begaf lady Helena zlchinmlddel: Ayrton naar de long-

12 05 KtDftRUN VAN APITIIN QAN

ACHTTIENDE HOOFDSTUK.

Een ppdreenkpmzf.

Nauwelijks bevond de bootsman zich in tegenwoor-digheid van lord Glenarvan, of zijn bewakeqs verlietende kamer waar het onderhoud z0u plaats vlnden.Glenarvan nam het woord:Ayrton, je wenschte mij te spreken?''#)Jawel, mylord-'')3Mij alleen?'':3Jawel-''1,Hij aarzelds en vervolgde:,,Eigenlijk ls het beter, dat de majoor yn mijnheer

Paganel bij het onderhoud tegenwoordig zijn-''W aaromF'Omdat het beter is-''1)Voor w!r?''Voor m1j.''1,Ayrton sprak met de grootste kalmte.,Glenarvan keek hem een oogenblik zwijgend aan eneenriep matroos.Verzoekdenmajoorendenprofessorevenhierte#,

komenj'' beval hij.De twee genoodigden verschenen bijna Onmiddellijk.Nauwelijks hadden de twee heeren plaats genomen,

of Glenarvan sprak:j,Ayrton, we luisteren naar hetgeen je te zeggen hebt.

Spreek dusr'''' be on Ayrton, ,,weet u, waarom ik deMylord, g,1

tegenwoojdigheld verzocht van twee heeren?''Neen-',,omdat het gewoonte is? djt bij elke overeenkomsttwee getuigen aanwezlg zljn.Glenarvan keek hem verbaasd aan, maar Ayrton ver-

volgde rustig:,,Want om u de raarheid te zeggen, stel ik u een

overeenkomst voor-'Zoo vreemd dit antwoord hem oQk klonk, vroeg lord

Glenarvan op zijn beurt:

174 DE KINDBREN VAN KAPITE? ORANT

Welke ovsreenkomst?''Een zakelljke, mylord.''Spreek duidelijker-''W elnu; u W rlangt van

Vernem en,etnige voordeelen, welkeEn ..''@

welke u van

Cn?''$$Stemt u toe in den kooz, mylord?''Nu mengde zich Paganel ln het gesyrek.Ov& welke bijzqnderheden heb je het, Ayrton?''Maar Glenarvan vlel hem in de rede.

dienen eerst te weten welke

mij eenige bijzonderheden tenut kunnen z-lln. Ik wenschik moeilijk kan ontberen.

Neen,'' zei hij ; y,wijeischen Ayrton steltw''Ayrton poog het hoofd, want hij begreep heel goedhet verschll tusschen beide vragen.Eiqdelijk sgrak hij:Zlehier mljn eisch. U bent nog steeds van plan, mij

aan de Engelsche autoriteiten over te leveren, nietwaarmylord?'l

,Ja zeker, Ayrtpn; dat is recht en billijk-''Daar wi1 ik nlets tegsn zegqen. Maar u bent dus in

geen geval van plan, miJ de vrljheid terug te geven?''Alvorens op deze duidelijke vraag een aqtwoord te

grven, aarzelde lord Glenarvan een paar mlnuten. Hijwist heel goed, dat val! zijn antwoord h:t 1ot van HarryGrant afhing. Maar zljn gevoel voor het rsçht zege-vierde ten slotte en eindelijk antwoordde h1J:Neen, Ayrtqn; het$1

digheid mogelljk, jeZooveel vroeg ik

is ms onder geen enkele omstan-de vrljheid te geven-''eigenlijk ook niet,'' sprak de boots-

man trotsch.Wat wil je dan eigenlijk?'''Een tusschenweg, mylord.''Een tusschenweg?''J11iSt*'3Tusschen wat?''Tqsschen de galg, die me te wachten staat en de

vrijheld-welke u me niet wilt geven.De êrie vrienden keken elkaar verbaasd aan: zulk een

voorstel hadden ze allerminst verwacht.


W elkevroeg Glenarvan:tuischenweg heb je opeen verlaten eiland aan

oog, Ayrton?''wa1 te zetten.''het

Mij opDat zou ie dood beteekenen.''1)W altrom?''Je zou van honrer sterven-'',,1lk verzoek eenlge noodzakelijke levensmiddeley,1,

benevens eenige werktuigen en gereedschappen, om lnmijn levensbehoeften te voorzien.''

ls dat alles?'')/ .

,,lndien ik tijd heb, za1 ik over mijn toestand na-denken en boete doen-''Glenarvan, die zulk een antwoord allerminst had ver-

wacht, keek zijn beide vrienden zwijgend aan. H. ij dachteenige oogenblikken na en, antwoordde:

,Ayrton, indien ik je wenschen inwillig, zul je me dan1alles vertellen wat ik noodig heb te weten?''

,,lk za1 r alles vertellen, wat ik omtrent h$t 1ot vande Britannta en kapitein Grant weet, mylord. 'De volledige waarheid?''De volledige waarheidl''A4aarwie staatme borg?...''

,,0, ik merk al, waarover u zich ongerust maakt,mylord. U zult geheel op mij moeten vettrouwen, datwil zeggen, op een misdadiger. M aar daar is nu een-maal niets aan te doen. 't Is koopen of looqen, mylordl''Ayrton,'' sprak Glenarvan eenvoudig, ,,1k zal je ver-),

trouwen-''

Tenslotte

j,Grgot pelijk, mylord. Buitendirn, staat u altijd demogelljkheld open, u te wreken, lndien u me op eenleugen betrapt.''

Hoe dat zoo?'',,,Door mij van het eiland te komen halen, waarvan

ik niet za1 kunnen vluchten.Ayrton had o? alleq een antwoord gererd. Hij voor-

kwam elke moellijkheld. Hej was onmogelljk, zich mrtmeer vertrouwen aan zijn vljanden qver te leyeren. H1jging zelfs verder. W ant onmiddellllk liet hlJ op zijnlaatste woorden volgen:

,Mijne heeren, ik wil, dat u van mijn betrouwbaar-!held volkomen overtuigd bent en zaI daarom open kaart

1.76 DE KINDSREN VAN KAPITHN GRâNT

met u spelen. lk zoekgeen mogelijkheld, u omden tuin te leiden en za1 u een nieuw bewijs van mijnoprechtheid geven. lk spreek openhartig, daar ik tenvolle op uw edelmpedigheid vertrouw.''

,,spreek, Ayrton,n antwoordde Glenarvan.yrMylord, ik heb nog niet uw woord, dat u qet mijn

voorstel accoord gaat en desondanks aarzel lk geen

enkele

oogrnblik u te zeggen; dat ik slechts zeer weinig vankapltein Orant afweet. '

W at?'';$ riep Glenarvan.,,zooals ik zeg, mylord. Alles wat ik u kan mede-

deelen, betreft slechts mij zelf en za1 u niet op het spoorhelpe ,n dat u verloren hebt-''Bij deze woorden vertoonden de gezichten van ae-

narvan en den majoor een levendige trleurstelling. Zijhadden veronderstel Jd jat de bootsman ln het bezit waskostbaar gehelm en nu bekende deze zelf, datvan eenzijn mededeelingen weinig nut voor hen zouden hebben.W at Paganel aanging, deze bleef, zeer tegen zijn ge-woonte, kalm toehooren.Hoe het echter ook zij, maakte deze bekentenis een

diepe indruk op de aanwezigen; Ayrton gaf zich methanden en voeten gebonden aan zijn tegenstanTers overen dit trad nog duidel-ljker naar voren, toen de boots-man er op liet volgen:U bent dus gewaarschuwd, mylord: dat de zaak

minder vobrdeelig vgor u is dan voor mlj.''Dat verandert nlets aan de zaak, Ayrton. Je hebt

miln wogrd, djt ik je op het eerste beste verlaten eilandin de Stllle Zuldzee a>n wa1 za1 zetten.''Uitstekend, mylord,'' antwoordde de bootsman.W as

aluit?vreeYdsoortigr man gelukkigNiemand wlst het. Zljn gelaat bleefdeze met dit

evenbe-

onbe-wogen alsof hij de zaak voor een ander dan hem zelfbehanleld had.Eindelijk sprak hij:Ik ben bereid, uw vragen te beantwoorden.'',AWij hebben je geen vragen te stellen, Ayrton. Vetttl

liever, wat je weet-''W aarmede zal ik beginnen?''2eg ons, wie je bent.''

Niemand wilt het. Zijn gelaat bleef even onbe-

:: KINDBREN VAN KAPITEIN GRANT 1t7

Ayrton begon:,,Mijn naam ià

bootsman op deGlasgow opden bevoeren we den Stillen Oceaan en zochten naareen geschikt land, om er een Schotsche volksplantingte stlchten. Harry Orant was een groot man, maar vaakontstond jusschen 0ns om verschillende redenen, hevigetwist. HiJ had een onbuigzaam karakter; stond zljnbrsluit ten opzichte van een of ander eenmaal vast, dan=el er niet meer aan te tornen. Deze man was even zoo

werkelijk Tûm Ayrton en ik w!sBritannia. Met Harry Grant verliet lk

12 Maart 1861. Gedurende veertien maan-

hard voor anderen a1s voor zich zelf. Maar desondankskwam ik vaak in verzet.muitenmaken. ik gelijk of ongelijk had,ter zake. Maar hoe het oo4 zij, Harrygeen oogenblik en zette mi! den 8en Aprilwestkust van Australië aan land.''

bemanningaanOf

te zetten en1% trachtte demij van het

t0tschip yeester tedoet hlrr weinigOrant aarzelde

1862OP de

Hier viel de majoor hem in de redr.,,Op de westkust van Australië, zei je toch?''Jawel, majoor.''1),,Dan heb je de Britannia verlaten, voordat zij naar

Callao stevende?''Tot uw dienst.''11

j,Maar hoe wist je dan, dat de Britannia deze havenwas binnengeloopen?''

,,Dat yertelde u zelf op de hoeve van Paddy O'Moore,mylord.''

verder, Ayrton-'',,1k bevqnq me 4us op een geheel verlaten kus ,t doch

slechts twlntlg mijl verwijderd van de strafgevangenisvan Perth, de hoofdstad van W est-Australië. Toen ik;OOgevangenen, die juist ontshapt was. Ik sloot me onmld-dellijk bij hen aan-''Wat deed jr tqen?''

,,Daarover w11 lk liever zwijgen, mylord. Het heefttrouwens niets met onze zaak te maken. W e1 wi1 ik u

op hetstrand dwaqlde,ontmoette ik een bende

zegge yn dat ik inmiddels het hoofd der bandieten waseworden en den naam van Ben Joyce had aangenomen.ln de maand September 18O kwam ik op de Iersche

Ga


hoeve. Onder mijndaar

W are naam Vante werk gejteld. Ik

andere gelegenhmd, om mij van een schip meester temaken. Dat was mijq hoogste doel. Twee maanden laterkwam de Duncan. Tljdens het middjgmaal op de hoeve,hebt u zelf de geheele geschiedenls vaq de Britanniaverteld, mylord. Ik vernam toen, wat m1j t0t dusverreonkundig was gebleven, n.l. dat de Britannia op eenpunt van drn 37en zuiderbreedtegraad was vergaan, degeschiedenls der documenten en ten slotte, de gegronderedenen welke tl had, om Harry Grant op het vastelandvan Austrqtië te zoeken. Ik aarzelde geen oogenblik. Ikbesloot, m1J van de Duncan meester te maken, die hetin snelheid van alle schepen der Britsche Marine kon

wachtteAyrton werd ik a1-slechts op een of

winnen. Daar het schip echter in M elbourne gedoktmoest Vorden, bood ik,-ln mijn ware hoedanigh Yeld vanbootsman der Britannia aan, u dwars door Australië tegeleiden. Ik werd op den voet gevolgd door de ledenvan mijn bende, die te Camden Bridge een onnoodigemisdaad begingen, daar de Duncan, eenmaal op deoostkust, me niet meer zou kunnen ontsnappen. Zoo lokteik u naar de moerassen der Snowy-rivier. Een voor eenwerdenzorgde er voor, dat de wagen in hette z'ltten en op mijn aandringen... Maar enfin, de restweet u zelf het beste. Hoe het echter ook zij, mylord, u

deOSSCn en paarden doormij vergiftigd. Ikslijk kwam vast

kunf er van verzekerd zijn, dat ik, zonder de verstrooid-heid van den heer Paganel, op het oogenblik heer enmeestér van de Duncan was gewrest. Ziet hier, heeren,mijn geschiedenis; mijn mededeellngen kunnen u onge-lukkigerwijze niet op het spoor van Harry Grant bren-gen en u merkt ook wel, dat u met m1J een slechtekoop hebt gesloten.''De bootsman zweeg en kruiste, zooals zijn gewoonte

was, de armen over de borst.en zijn vrienden zwegen. Zij gevoel-

den nu zeer duidelijk, dat deze vreemde misdadiger hende geheele waarheid had medegedeeld. D! Duncan washem slechts ontgaan, door een onvoorzlen toeval: deverstrooidheid

Glenarvan

N/arentijdig van Jacques Paganel. Zijnin Twofold-baai aanwezig

handlangersgeweest, het-

Ook


geen bewezen werd, door de zeemanstrui, die men ophet strand had gevonden. Daar ze het jacht niet zagtnverschijnen, waren ze weer heengegaan en hadden hnnoud beroep van dieven en moordenaars weer opge-nom en.De majoor was de eerste, die het verhoor voortzette.Ayrton,'' vroeg hij, yywas het werkelijk den 8en April,

dat je door kapitein Grant op Australie's westkust aanland werd gezet?''

je toen, wat de plannen van Harry Orantwaren, of wist je het niet?''Niet heel zeker, majoor-''Vertel het maar eens-''11En Glenarvan liet er op volgen:

Jawel,En wlst;)

* j)maJ0Or.

,,De geringste aanwijzing kan ons van nut zijn, niet-waar heeren?''De anderen knikten bevestigend.

zeggen, mylord. KapiteinGrant was van plan, naar Nieuw-zerland te gaan. Ge-durende mijn verblijf aan boord, is h1J er echter niet t?egekomen. Het is dus niet onmogelijk, dat de Britannta,na de haven van Callao verlatjn te hebben, koers gezetheeft naar Nieuw-zeeland. D1t komt overeen met denOP datum van 27 Juni1862,op welken dag het schip vergaan is.Dat is nog al duidelijk,'' meende Paganel.Maar,'' merkte Glenarvan op, ,,0p het document

staat geen enkel woord, dat betrekking op Nieuw-zee-land kan hebben.''

de documenten vermelden

De bootsman begon:Ziehier alles wat ik u kan))

Daar weet ik geen antwoord op te gevenj'' zei1,Ayrton.Welnu, Ayrton,'' sprak Glenarvan, ,,je hebt je woord11

gehouden, ik za1 ook het mljne houden. Wij zullen erover beslissen, op welk eiland der Stille Zuidzee we jeaan land zullen zetten-''0, mylord, elk eiland is mij goed genoeg,'' was het1)

antwoord van den bootsman.Ga maar terug naar je hnt en wacht onze beslissing% hernam Glenarvan.af,

1* 9: KINDO 7AN KA/IT:IN GM NT

Begeleldkeerde

door de twee wachthebbende m&trozen,Ayrton terug naar zijn hut.

Tqen hi-l eenmaal verdwenen was, sprak de majoortot zljn vrienden:

,,lndien deze man gewild had, dan had er wat goedsvan hem terecht kunnen komen.''Glenarvan was het met hem eens.Ayrton is een

in hooge matedanigheden

.Dat weet'tn a1s vanzelf

den kapiteinW at moeten

Iord Glenarvan.

persoonlijkheid eq daarbil inintelligent. W aarom heeft hlj deze hoe-

voor kwadç doeleinden gebruikt?''de hemell''

sprekend kwamder Britannia.

sterke

het gesprek weer op

We van Harry Grantdenken?''Vroeg

,Ik vrees, dat hij voor goed verlorenderen; wie zal hen zeggen, waar hunvindtl''

is! Arme kin-vader zich be-

lk!'' antwoordde Paganel.,1.De lezer zal bemerkt

Ja,ikl''dathebbentijdens he1 deandersZ00spraakzqme professornauwelilks den mond had verhoorVan Ayrton

opengedaan. Hij had gelui-sterd, zonder zijn lippen te bewegen. Maar het laatstewoord dat hij uitsprak was minstens zooveel waard alseen heele redevosring en had a1s directe oorzaak, datOlenarvan van ziln stoel opsprohg.U,'' riep Glenarvan, ,,U, vriend Paganel, u weet,,1

waar kapitein Grant zich bevindt?''Jag'' antwoordde de aardrijkskundige, j,voor zoover

een menschelijk wezen dat kan weten-''Eq wie heeft u dat verteld?''Nlemand anders dan hetlfAhi'' sprak1)

mogelijke twijfel.Luister maar eerst en

Thomas de schoudersover gesproken, daar uben. Bovendien zou hetechter vandaag besluit tedat de verklaringen vankomen bevextigen-''

eeuwige document.''de majoor, op een toon van degrootst

dan kunt u als een ongeloovigeophalen. Ik heb er niet eerderme toch nièt zou geloofd heb-nutteloos geweest zijn. Indien ik

spreken,Ayrton

dan komtienxwq- -zez

dat,Om-vol-mijn


:: O 'RO #AN KAFITKN QRANT 141

,Het il dus Nieuw-zeeland?'1,ytuistert en oordeelt, beste

yroegvrlenden. Het was nîet

Olenarvan.

zonder oorzaak, of betyr gezegd, het wqs qiet zondereen ,,pepaalde oorzaak'', dat ik de verglsslnq begajnhe ,b dle ons aqlen heeft gered. Op het Oogenbllk dat lkin de Australlsche bosschen den brlef schreef welkevriend Glçnarvan me dicteerde, spookte me het woord,zealand'' reeds door het hoofd. En ziehier waarom.Ge zult u nog wel herinneren, dat we allen in den ossen-wayen zaten. Mac Nabbs verteldeschledenis der gedeporteerden; terliet hij de dames eenZealand Gazette zie hal op Cambdrn Brldge vermeld stond. En juist op hetvoogenblik dat lk den brief schreqlf 1ag de krant op denrond echter zoo gevouwen, dat lk slechts de twre laat-gste letiergrepen van het voorlaatste woord der tltel k0nzien. En aangezien het voorlaatste woord Zealand was,moesten de twee laatste lettergrepen van dat wdordalanq zijn. Toen ging er een licht bij me op: Aland wasrecles het halve woord dat op het Engelsche docu-Pment voorkwam. Dit woord hadden we tot nu toe ver-

lady Helgna de ge-gelegenheld daawan,

numqer der Australian and New-waarln het verhaal van den over-

taald met aan land gaan',, doc;h was eigenlijk eengedeelte van het woord Zealand. '

W âblief?'' riep Glenarvan.Ja,'' hernam Paganel, ,,deze

en weet u waarom? Omdatzakelijkvolledlqrrbelangrllke

,,'Oho,'' meende de majoor, ,,ik geloof, dat vriend

Paganel zijn verbeelding een beetje te veel vrije looplaat: en zijn vroegere verklaringen geheel uit het QQgverllest-''Vooruit maar, majoûr; ik beâ bereid, uw vragen teAj

beantwoorden-''y,vertelt u mij dan eens, welke uitlegging we aan het

woord austral moeten geven?''yyMijns inziens de uitlegging, welke wij er het eerst

aan gegeven hebben, n.l. zuidelijk halfrond-'',yprachtig. En de lettergrepen indi welke eer:t van

lezing was mç ontsnapt;mijn onderzoek zich hoofd-

bepaald had tot het Fransche documlyt, djtwas dan de anderen en waarop Julst dltwoord ontbrakw''


indianen en later van indigènes, inboorlingen, afkomstigmoesten zijn-''

,,W elnu, voor de dsrde en laatste maal verklaar ik,dat het de eerste lettergrepen van het woord nindi-

'' ebrek'' zijn-''gence ,,g,,En. contin'' riep Mac Nabbs. ,,Beteekent dat nog al-

tijd vasteland?''Neen, aangezien New-zealand slechts een eiland is-''W elnu?'' vroeg Glenarvan.1j

,,Mijn waarde lord,'' antwoordde Paganel, ,yik zal uhet document volgens mijn derde lezing. vertalen. Danzult u zelf kunnen oordeelen. Hierbij lleb ik slechts tweeopmerkingen te maken. 1o. Vergeet zooveel mogelijkelke vroegere lezing; denk er niet meer aan. 2*. Zekerezinnen zullen u waarscllijnlijk een beetje gewrongenvoorkomen, maar dat heeft niet veel om het lijf : o.a.weet ik het woord agonie niet zeker te vertalen. Boven-dien zal ik het Fransche document bij mijn vertaling ge-bruiken en u moogt niet vergeten, dat dit documentgeschleven is door een Engelschman, die yet alle uit-drukklngen der Fransche taal misschien nlet volkômenop de hoogte wqs. Na deze noodzakelijke inleiding, wilik u mijn meenlng uiteenzetten.En iedere lettergreep langzaam en duidelijk uitspre-

kende, zei Paganel de volgende zinnen op:Le 27 juin 1862, le trois-mdts Britanaia, de Glas-

gow, a sombré, après uqe ,,longue agonie, dans 1esmers australes sur les c-otes de la Nouvelle Zélaade.Deux matelots et le capitaine Grant 0nt pu y abor-der. ,,Là, c/afïnuellement en prpie à une cradlle in-digence, ils ont jeté ce document ,,par... de lpagitn-de et 37@ 1 1' de lcfftude. Venez a leur secours, ouils sont perdus-''

Of in Nederlandsche vertaling:Op 27 Juni 1862 is de driemaster Britannia van

Glasgow na een vreeselijken doodstrijd vergaan oph!t zuidelijk halfrond, dicht bij de kusten vanNleuw-zeeland. Twee matrozen en kapitein Granthebben het land kunnen bereiken: Ten prooi aann voortdurend en nijpend gebrek, hebben zij ditee

DE KINDF,PEN VAN KAPITEIN GRANT 183

'document in Zee yeworpen OP. .. graden ooster-11' zulderbreedte. Brengt hen hulp oflengte en 37O

zij zijn verloren.Paganel zweeg.

Maar juist omdatZijn verklaring qas aannemelijk.zij even zoo aannemelijk was a1s de

vorige, kon zij verkeerd zijn. Glenarvan en de majoorwilden er niet over redetwisten. Daar men echter nochin Patagonië, noch in Australië een spoor der Britanniahad gevonden, waar deze landen gesneden worden doorden 37en zuiderbreedtegraad, was er nu zeer veel voorNieuw-zeeland teliet niet na, een

zeggen. Deze opmerking van Paganeldiepe indruk op zijn beide vrienden te

maken.Paganel, wilt u mij zeker wel

zeggen, waarom u deze opmerking gedurende tweemaanden voor u heb! gehouden, zonder er met iemandover te sprekenl'' ze1 lord Glenarvan.

,omdat ik u niet mgt ijdeletendien glngen we julst naarNieuw-zeeland, dat door den

hoop wilde vleien. Bui-Auckland. het punt op37en breèdtegraad ge-

En nu, beste vriend

sneden wordt.,,Maar sindsdien zijn we toch een

onzen oorsgronkelijkenu er toen nlet over?''

yomdat, indien mijnwerken aan de redding

W aarom niet?'',,omdat, indien kapitein Grant op de Nieuw-zeeland-

sche kust gestrand 1s, er zoo goed a1s geen hoop be-staat, hem te redden. Men zou misschien we1 eenigesporeq van de schipbreuk kunnen vinden, Naar volgenjmij, zljn de schipbreukelingen onherroepelllk verloren.Een diepe stiltevolgde OP dezeverklaring Van den

Pranschen geleerde.Een voor een keken de vrienden elkaar diep in de

lezing juist is, zij niet kon mede-van kapitein Grant-''

geweldig stuk vanweg afgeweken. W aarom sprak

oogen.Eindelijk stond lord Glenarvan op en sprak:Beste vrienden laten we rr voorloopig over zwijgen.', tIk za1 het geschi te oogenbllk afwachten, om dit treu-

rig nieuws mede te deelen aan de kindtren van denongelukkigen kapitein Grant.''

NEGCNTICNDS HOOFDSTUK.

Eea krd'/ ia A n aacht.

W eldra was hetgeheim !an door de verklaringen vanAyrton nlet was opgehelderd.Dientengevolge was de teleurstrlling aan boord zeer

groot, want men had op de onjhulllngen van den boqtl-man gerekedd en nu kwam ult, dat de bootsman nlets

datbij dekapitein Grant

bemanning bekend, het

wist,wat de Ddncan op het spoor der Britannia kQnhelpen.De richting van het jacht werd aangehouden; er bleef

thans slechts over, het eiland te bepalen, waar men denbootsman aan Iand zou zetten.Paganel en John Mangles raadpleegden de scheeps-

kaarten. Juist op den 37en breedtegraad kwlm een ei-land voor,' dat den n#am van Maria Theresla had, endat 3500 miilen van de Amerikaanjçhe kust en 15œ vande N ieuw-zeelandsche kust verwllderd was. Het waseigenlijk niet meer dan een rots, verloren in den on-metelljken oceaan. Het meest nabijzijndr land in hetnoorden was de Pomotge-archiqrl, terwljl zich zuld-waarts slechts het geuwlge banklls der zuidpoolgebiq-den uitstrekte. Noolt of te nimmer kwam er een schipnaar dit verlaten eiland. Geen enkele echo der bewoonde&vereld drong tot daar door. Slechts de stormvogelszo'chten er af en toe een toevlucht en er waren 'velekaarten, waarop dit eiland niet eens stond aangegeven.lndien erergens OPde wereld van absolute eenzaam-

heid sprake kon zijn, dan mûest het op dit eiland wezen.Men stelde er Ayrton van op de hoogte. Deze had efniets open dusresiaeiland te

tegen, er zijn toekomstige woning op te slaanwerd bebloten, den steven naar het Maria The-

richten. Menbevond zichtoenjuistOPden zeven en dertigsten breedtegraad.Twee dagen later werd door den uitkijk land ge-

signaleerd. Het was Maria Therlsia, een lage rots, nau-welijks boven 4en zeespieFel uttstekende. Men was erbp dat oogenbllk n0g dertlg mip vc verwjderd.

1* KINDNRCN VAN KAFIT'IN A N'T 1H

Langzamerhand teekenden zich de omtrekken van heteiland dridelijker aan den horizont af. Langzaym zonkde zon in het weste Jn waardoor slechts eenlge lageheuvels aan den gezichteinder zichtbaar bleven.HetWaStegen vijfuur * middags.John Mangles

mrende, dat van het eiland langzaam een dunne rook-splraal in de lucht omhooq kronkelde.Zou het een vulcyan zljn?'' vroeg hij aan Paganel,,)

die, gewapend met ziln verrekijker, naar het onbekendeland staarde.

Ik weet niet wat ik er van denken moet,'' antwoord-de de geleerde. ,,Maria Thereqia is blechts weinig be-kend. Men zou er rich echter nlet over moeten verwon-deren, hier werkelljk een vulcaan #an te treffen, daarMaria Theresia waarschijnlijk haar ontstaan le dankenheeftaan een uitbarsting van den zeebodem.Nu mengde zich ook Glenarvan in het gesprek.Indien het eiland door een vulcanische oorzaak ont-1)

#aan is, staat het dan niet te vreezen, dat he! door eendergelijke oorzaak van den aardbodem verdwljnt?''Zulksisweinig waarschijnlijk,'' antwoordde de

eeuwen is dit eiland bekend enleerde. ,,sindsomstandigheid

ge-deze

btj ieder geval eenige zekerheid.Toen het eiland Julia u1t de golven vyn de Middelland-sche Zee opdook, verdween het eenlge m:ynden laterweer evvn spoorloos a1$ het gekomen was.'

biedt

Uitstekend,''1/ antwoorddeGlenarvan.En tot den kapitein van de Duncan gewend, ver-

volgde hlj:,,John, zou je denken, dat we het eiland nog voor den

nacht kunnen bereiken?'',,Neen mylord. Ik durf de Duncan niet op e!n kust te

sturen, die me ten eenemale geheel onbekend 1s.'',Ik za1 het jacht onder halve stoom houden en mor-

gen ochtend zenden we een sloep aan land.''nog slechts vijf mijt van verwijderd

was, scheen Maria Theresia tegen acht uur 's avpndsslechts a1s een donkere schaduw uit de zee op te duiken.Het jacht kwam steeds naderbij.

Alhoewel men er

Tegen negfnuur 's avonds zag men een tnmeli/k

186 DE KINDBREN VAN KAPITEIN GM NT

helder vuurstaag en kwam niet van zijn plaats.Dat zou wel eens een vulcaan kunnen zijn,'' meende

Paganel, die er aandachtig naar keek.,,Dan zouden we het geluid der uitbarsting moeten

hooren,'' mrende John Mangles. ,yvooral, waar de winddeze kant ult waait-''

,rGelijk heb je, beste John,'' antwoordde Paganel.Dege vulcqan schittert wel maar geeft geen geluid.Men zou bljna zeggen, dat het op het lichb van eenvuurtoren gelijkt.''Juist, mijnheer Paganel. En toch hebben we hier

geen bewoonde kujt voor ons. Aha, daar verschijnt nogeen ander vuur. Z1e maar: het beweegt; het verandertvan plaats-''John vergiste zichniet. Plotseling was een nieuw vuur

verschenen, dat somrijlen uitgedoofd werd, om de vol-gende seconde met nleuwe gloed op te flikkeren.Zou het eiland bewoond zijn?'' vroeg Glenarvan.W aarsjhijnlijk door de wilden,'' meende Paganll.Maar ln dat geval kunnen we den bootsman nlet

achterlaten-''

het eiland branden. Het vuur branddeOP

Neeny'' sprak de majoof, ,,daarmede rouden we zelfs1,de wilden een te leslijk koopje leveren-'

,,Dan zullen we ln Oodsnaam een ander eiland zoé-kgn,'' hernam Glenarvyn. ,,Ik heb Ayrton nu eenmaallijfsbehoud beloofd en lk wi1 mijn woord houdtn-''

W e moeten ons in ieder geval in acht nemen,'' meen-de Paganel, ..De bewoners der Stille Zuidzee hebben demisdadige gewoonte, de voorbijgaande schepen doorbeweeglijke vuren op het strand te lokken, waar ze daneen welkome buit vormen voor de roofzuchtige benden.Ik denk, dat de bewoners van Maria Theresia deze ge-woonte kemnen-''Een kwart streek onder den wind afhouden,'' riepfl M

angles den roerganger toe. ,,Morgen ochtendJ0 nzullen we wel zien, waaraan we ons te houden hebben-''Tegen e1f uur 's avonds begaven zich alle reizigers

naar hun hut. 0p de voorplecht liep de matroos van dewacht heen en weder. Achter, was de roerganger op zijnN st.


Op dit oogenblik kwamen Robert en Mary Grant aandek.De beide kinderen van kapitein tegen

de verschansing en staarden met droeve blikken overde lichtende zee. Mary dacht aan Rqbert's toekomst:Robert bedacht met zorg, wat er van zljn geliefde zusterterecht moest komen. Maaq behalve dat, dachten beidenaan hun vaders Leefde hiJ nog? M oest men alle hoop

loren geven? M aar wat zou hun leven beteekenen,ver

Orant leunden

als ze eenmaal de zekerheidvader a1s een slachtoffer vdnW at zou er van hen moeten

hadden, dat deze geliefdezijn plicht gestorven was?terecht komen, indien ze

beschermer niet meer hadden? W at zou-hun natuurlijkeden ze nu reedszijn! indien ze geen tijdelijke bescher-ming en ondersteunlng hadden gevonden bij lord enlady Glenarvan?De knaap, die door het ongeluk het verstand van een

man had gekregen, wist ongeveer, wat er in het gemoedvan zijn zuster omging. Hij greep haar hand:Mary'' zei hij, y,we mogen niet wanhopen. Herinner

je de wllze Eoorden van onzen vader. ,,Moed overwintalles.'' Laten we dus moed houden, moed tot het uiter-ste indien het ook nog zoo zwaar valt. Tot op vandaagheb je altijd voor mij gewerkt, lief zusje; welnu, voort-aan zal ik voorjou werken-''

Robertl'' sprak het jonge meisje.Lieve, lieveM ary!...''W at is er?...''Ik wil je wat zeggen-''Vooruit maar, jongen-'',)Zu1 je er niet kwaad om1)W aarom zou ik boos worden, broertjelief?''En zal ik het ook mogen doen?''W at doen?''))lk wil een beroep kiezen-''

worden?''

Wat wi1 jedaarmeezeggen?'' Nu werd Mary tochwerkelijk ongerust.

M ary... M ary...''En eindelijk kwam het er uit:Ik wil zeeman worden !.. .''Zeeman?''1)

1Y D: KINX RBN VzN KAPITEIN G% <

Ja.''j)Mary was doodsbleek geworden. Ten slotte kwam

het stamelend over haar Plppen:Robert, wi1 -Je me verlaten?''''

' è 1 ten Mary, want na iedere reis keer ikNlet v r a ,1)immersbi! je terug.E

n hij llet rr oz volgen:Ja, Mary, lk w11 zeemjn worden, rvenals vlder' en

evenals kapltein John! Lulster, lief zusle. Kapitgln Johnheef! pog niet alle hoop opgegeven. Evenals 1k, moetk

Ji! vertrouwen in hem hebben. Hij heeft me beloofd,ooeen fllnk zeeman van me te maken en a1s dat eenmaalzoover is, er oq uit, om vader te zoeken.Lieve, lieve Mary: zeg dat Je het goed vind. W at onzeder voor ons gedaan heeft, moeten wij minstens ookva

voor hem doen. Mary, lieve Mary, geef m! je toestem-ming: ben ik eenmaal zeeman, dan za1 mljn leven erndoel hebben; dan zal ik onze vader gaan zoeken, dlezooveel voor onsheeftopgeofferd.

illdan ga

.,,Açh ja, Robert, vader was een goed, een ede!man,'' antwoordde Mary. ,,W eet je wel Rober ,t dat h'll.reeds tot de groote, de beroemdr m>nnen van ons oudeSghotland zou behoord hebben lndien het noodlot hem1

,nlet op zijn weg ge/tuit had?Ja, zeker, Mary; ik weet hetl''91Mary Grant drukte hayr broer aan het hart. De knA*p

voelde, hoe de tranen zljner znster hem over de wan-:en rolden.Mary, Maryl'' rie? hij, ,,de anderen mogen zeggen,1

wat ze willen, maar lk heb nog niet de hoop verloren,onze vader terqg te vlnden. Een man a1s vader :terftniet, alvorens zljn taak vervuld te hebbenc'Het was Mary onmogelijk, hierop eenig ant-

woord te geven. Tranen verstikten haar stem. De ge-dachten, dat men opnieuw pogingen in het werk zoustellen, om haar vader op te sporen, wekten duizendeverschillende geyoelens b-lj het jonge meisje op. Vooralmoest zij hierbij denkqn aan de grenzenlooze zelfop-offering vap den jeugdlgen kagjtein Johp Mangles.

,,Heeft mijnheer Jchn nog altlld hoop?'' vroe zIj halr

we1

Grant

b- r.

DE KINDEREN VAN KAPITEIN GRANT 1Y

,,Ja zeker,'' antwoordde Robert. ,,Kapitein John is a1seen goede broer, die ons nooit za1 verllten. En indienik zeeman word, ga ik er met hem op ult, Qm vader tezoeken lieve Maryv''

Goed, Robert.1)Ik heb dus je toestemming?''

,,Ach, Robert, het zal me zoote scheiden-''

,Je zult niet alleen zijn, Mary. Dat weet ik stellig.tVrlenj John heqft het mij verteld. Mevrouw Helena zalhet nlet goed vlnden, dat je haar verlaat. Jij bent een

kunt dus best haar goede daden aanvaarden.vrouw enW eigering zou hier ondankbaarheid beteekenen! Ik a1sman, kan dat niet: vqder heeft het duizende malen ge-zegd: een man mag nlemand iets schuldig zijn-''

r,Maar wat zal er dan wel van ons lief oud huisje inDundee terecht komen, dat ,zoo vol herinneringen 'ls?''

,,Dat zullen we behouden, zusjelief. Lord Olenarvanen vriend John pebben dat reeds lang besproken en inorde gemaakt! Jlj zult op Malcolm-castle wonen a1s ofhet je eigen huis was. Lord Glenarvan heeft het aanmijn vriend John verteld en vriend John heeft het weeraan mij verteld. Op Malcolm-castle zu1 je een twredetehuis vinden, je zult er menschen vinden, met w1e jeover onzen vader kunt spreken en intusschen trekkenJohn en ik er op uit, ol!l vader te zoeken. Ach, welk eenschgone dag ?rl het zljn, a1s we vader gezond en we1thuls brengen.'Roberts gezicht straalde reeds van blijdschap.Ach, Rqbert,'' sprak Mary, ,,wat zou vqder gelukkig

zijn, a1s hiJ je zoo kon hooren spreken. Je lljkt sprekendop hem, lieve Robert. En als je eenmaal gyyot bent, zu1je heelemaal het evenbeeld van vader zijn-',,Dat geve de hemel, Mary,'' antwoordde Robert, die

van kinderlijke trots bloosde.yyMaar hqe kupnen w? lord en lady Olenarvan onze

dankbaarheld b 'etoonen?'' hernam Mary.jjDoor hen te aanbidden en, zoodra het noodig mocht

zijn, zich voor hen in stukken te Iaten snijden,'' riep deonstuimige knaap.Op deze en dergelijke manier werd het gesprek 4tr

moeilijk vallen, van joq

1X DE KINDBREN VAN KAPITEIN GRANT

beide kinderen vay kqgitein Orant nog langen' tijdvoortgezd. Maar èlndelllk verstomde ook hun gespreken staarden zuster en broeder zwijgend over de wijde,onmetelijke zee.Maar wat was dat? Op een gegeven oorenblik ge-

schiede er iets zoo vreemd, zoo geheimzinnlg, zoo bo-vennatuurlijk, dat zelfs de knapste geleerde er geenverklaring voor z0u weten. Door een geheimzinnige ver-wantschap, welke slechts tusschen sympathische zielenbestaat, ondergingen zuster en broer gelijktivjdk eenzinsbegoocheling. Te midden der donkere en ylinste-rende golven meenden Mary en Robert 'plotsellng eenstem te hooren klinken, een stem, welke de diepstevezels van hun harten deed trillen.

Help ! helpl'' riep die stem.,1Mary '' riep Robert, ,,heb je het gehoord? Heb je het1, y

jjgehoord.En zich gelijktijdig over de verschansing buigende,

staarden de beide kinderen van kapitein Grant over dedonkereM aar

die

golven.ze zagen niets, niets, dan de onmetelijke scha-zich eindeloos voor hen uitstrekte.duw,

Robert,''1/ik dacht...geloof, datM aar op

sprak Mary, die bleek was van ontroering,Ja, evenals jij dacht ik... 0, broertje, ikwe beiden koorts hebbenl''dit oogenblik dronr' een nieuwe kreet tot

hen door. En de zinsbggooçhellng was nu zoo sterk,dat beide kinderen gelilktijdlg uitriepen:V

ader! lieve vaderl''Dat was te veel voor Mary Grant. Gebroken door

ontroering, viel ze bewusteloos in de armen van Robert'' iep Robert. ,,Mijn zuster, mijn vader, helql';Help! r

De roerganger snelde toek om het jonge meisje in zljnsterke armen te nemen. Ook de wachthebbende matro-zen kwamen in allerijl toegeloopen en daarna versche-nen lord en lady Glenarvan, benevens John Mangles, dieinmiddels ontwaakt waren.Mijn zuster sterft en vader is daar gindsl'' riep1)

Robert wanhopig, terwijl hij op de donkere golven wees.Men begreep niets van zijn woorden.Ja zeker,'' herhaalde hij, ,,Mijn vader is daar ginds.#)

DE KINDDREN VAN KAPITEIN GRANT 191

Ik heb de stem van mijn vader jehoord; Mary heeft hetevenzoo goed gehoord als, ikl'Op jit oogenblik kwam Mary weer tOt bezinnin pHet Jonge meisje, dat toch anders dq lngetogenheid

en kalmte in persoon was, gedroeg zlch nu als eenwaanzinnige.Mijn vader; daar ginds is mijn vaderl''Nauwelijks was ze weer op de beenen, Of het Ongeluk-

kig kind wilde in het donkere water springen.Mylord, mylady,'' smeekte,1

als in gebedvader daar

ze,te zamen vouwde, ,,ik

terwijl ze deverzeker u,

handendat mijn

qinds is. Ik verzeker u, dat ik zijn stem ge-hoord heb, zljn stem, die a1s een klacht, a1s een laatstenoodkreet klonk.''

kindarme kreeg eenmoest haar naar haar hut

vreeselijke zenuwtoeval.dragen. Slechts met de

grootste moeite kon lady Helena haar tot bedaren bren-gen, terwijl Robert voortdurend herhaaldè:,zMijn vader! mijn vydçr! Mylord, ik ben zeker, dat

mijn vader daar ginds 1s!''De getuigen van dit drorve tooneel, begrepen, dat de

beide kinderen van kapiteln Grant een speelbal warengeweest, van de zelfde zinsbegoocheling. M aar hoe zoumen hen van hun vreeselijkeGlenarvanprobeerdehet bij Robert.'Hij nam de hand van den jongen in de zijne en sprak:,,Heb je werkelijk de stem van je vader gehoord, mijn

jongen?'',,Ja zeker mylord. Ik heb zijn stem op het donkere

water vernomen en hij riep: ,,He1p! helpl''

waan kunnen genezen?

,En je hebt die stem duidelijk herkend?'',,Dat zweer ik u, mylord. 0ok Mary heeft die stemehoord en herkend. Hoe zouden We ons beiden teger6lljkertijé en op de zelfd! manier kunnen vergissen? 0,mylord, laat een sloep ultzetten en red mijn vader. Om's hemels wil: een sloepl''Glenarvan zag wel in, dat hij den knaap niet tot

andere gedqchten kon brengen. Hij deed echter nog eenlaatste poglng en liet den dlenstdoendenden roergangerroeW n.

HetM en

1W D: K>DEM N VAN KAPITKN OM NT

,,Hawkins,'' sprak hij, jij wa! aan het roer, toen missMary dit zenuwtoeval kreeg, nletwaar/'Jawel, mïlord.''Heb je nlets bijzonders waargenomen?''Neen, mylord-''Niets gehoord?''Neen, mylord-''lçietsNeen,11En zich

gezien?''mylord.''tot den knaap wendende:

Je ziet dus wel, Robert---''Indien het de vader van Hawkins1) geweest was,, ant-

onverwoestbare wilskracht,woorddedan zou hij wel wat gezien en gehoord hebben. Maarnu was het mijn vader, mylord, mijn vadsrl.-.''Roberts stem werd door tranen verstlkt. Hij werd

doodsbleek, zweeg plotseling, tuimelde voorover en ver-loor het bewustziln. Glenarvqn liet den knaap gaqr kooibrengen waar hiJ weldra, ultgeput door Qpwlndlng enontroering, in slaap viel.Arme kindersn !'' sprak John Mangles. ,,Ood beproeft

hen we1 vreeselljk-''Ja,'' liet Gleqarvan er op volgen. ,,De jmart heeft11

bij beiden tegelllk de zelfde zinsbegoochellng veroor-zaakt; en zulks ls vreemd genoeg-''Bij beiden tegelijk?'' meende Paganel. ,,Met een

dergelijke lezing kan zich de zuivere wetenschap nietvereenigen, beste vrienden.''En zich op zijn beurt over de verschansing buigende,

gaf hij pe anderen een teeken, te zwijgei, en lulsterdeaandachtig.Overal heerschte

ZN/are stena hetdiepein alle

stilte. riep met zijnzeemanstalen welbekende

Paganel

de knaap met

Ahooil'' maar er volgde geen yntwoord.:) ,De geleerde ging weer naar zijn hut, terwijl hij voor

zich heen mompelde:Het is blijft een vreemde geschiedenis-''Het spreekt van zrlf, dat qlle passagiers den volgen-

den morgen reeds blj het krleken van den dag aan dekwaren. Iedereen wilde het eiland yauwkeuriger zien, datmen den vorigen avond nauwelijks had waargenomen.


Men richtte de verrekijkers opmen nog een mijl verwijderd was.de minste bijzonderheden van hetPlotseling slaakte Robert een vreeselijke gil.Toen men hem naar de reden vroeg, beweerde hij,

twee mannen op het strand te zien heen en weer loopen.In hun middcn liep een derde man, die een vlag heen en

het eiland, waarvanM en kon -daardooreiland waarnemen.

weer zwaaide.John Mangles richtte onmiddellijk zijn kijker naar de

aangewezen plek.Doch nauwelijks had hij dit gedaan, of ook hij slaakte

een kreetW atEen vlag,W elke?''De Britsche vlagl''Ook Paganel richtte zijn

plek riep:

van verrassing.is er, beste JOhn?''

mylord.''Vroeg Glenarvan.

enorme kijker naar de aan-gewezen en

Het is waarl''Nu was Robert nietmeer te houden.M ylord,''

spring ik inik smeek u

riep hijy ,,a1s u geen sloep te water laat,het water en zwem naar de kust! 0, mylorjop de knieën

, laat een sloep te water-'N'iemand durfde e'en woord te spreken. W at, op deze

verlaten rots, gesneden door den 37e11 zuider breedte-graad zouden zich drie schipbreukelingen, drie Engel-schen bevinden? En iedereen dacht aan de gebeurte-nissen van den voorafgaanden nacht, aan de stem, dieRobert vn Mary Grant gehoord meenden te hebben...Misschien hadden de kinderen van kapitein Grant zichniet vergist en werkelijk een menschelijke stem verno-men. Maar dan kon het onmogelijk de stem van hunvader geweest zijn. 'Neen, helaas, neen; zij moesten zichvergist hebben. En iedereen dacht aan de vreeselijketeleurstelling, die de arme kinderen zou wachten. M aarhoe zou men er van kunnen afzien? Lord Glenarvanhad er de moed niet toe.En zich tot den bootsman wendende, riep hij:Tom, laat een sloep te waterl''Binnen een minuut was de sloep te water. De beide

kinderen van kapitein Grant sprongen er het eerst in; ze

De Kinderen rcn Kapitein Grant (Stille Zufdzee?


werden onmiddellijk gevolgdMangles en Paganel en Ondervan de zes beste roeiers dertuig over de spiegelgladde zee.Nauwelijks tien vademen van de kust verwijderd,

door Glenarvan, Johnde pijlsnelle riemslagen,Duncan, vloog het vaar-

slaakte M ary een hartverscheurende kreet:Vaderl''Op het strand stond eenmannen in. Zijn forsche man tusschen twee andere

gestalte, zijn gelijktijdig vrien-delijke en moedige gelaatsuitdrukking, was een menr-sel der trekken van Robert en Mary. Het was werkelilkde man, die door de beide kinderen zoo vaak was ge-schilderd. Hunne harten hadden hen niet bedrogen. Hetwas inderdaad hun vader; het wasDe kapitein vernam de kreet

armen wijd uiteen' en stortte, a1stroffen, voorover op het strand.

kapitein Harry Grant!van M ar .y sloeg dedoor den bliksem ge-

TW INTIGSTE HOOFDSTUK.

Het eiland Tabor.

M en sterft niet vanNauwelijksbevondenvreugde.zich vader en kinderen veilig

en welterug.ren?De geheele aandoening, toen

m en deze drie geliefde wezens in stomme omhelzingvereenigd zag. Nauwelijks was Harry Grant aan dek,of hij boog de knie. Het eerste werk van den vromenSchot was, God te danken voor zijn redding.

of hunaan boord, levensgeesten keerden weerin staat, dit tooneel te schilde-W elk penseel is

Woorden blijven hier ingebreke.bemanning weende van

Zich vervolgens tot lord en lady Glenarvan en tot alde opvarenden wendende, dankte hij hen met gebrokenstem, voor hetgeen zij voor hem en zijn beide mannenhadden gedaan. In korte woorden hadden zijn kinderenhem reeds verteld, wat de eigenaar en de bemanningvan het jacht voor hem gedaan hadden.




W elk een ontzaglijke schuld had hij tegenover dezeedele vrouw en haar reisgenooten. Van af lord Glenar-van tot den minsten scheepsjongen, hadden voor hemgestreden en geleden. Harry Grant sprak zijn dank opzoo eenvoudige maar zoo edele manier uit, dat iedereener zich rijkelijk door beloond achtte. Zelfs de anderszoo bedaarde majoor had een traan in deh ijnel

oogen,onmogelijk kon weerhouden. W at onze vriend

diePaqa-

klein kind, dat er nletaangaat, deze huilde a1s eenaan dekt, zijn tranen te verbergen.Harry Grant keek voortdurend naar zijn dochter. Hij

vond haar allerliefst; hij vond haar mooi. Zonder ervoor te schromen, herhaalde hij duizend maal tegenoverlady Helena, hoe trotsch hij op zijn groote dochter wasen toen hij Robert eens flink aankeek, sprak hij volvaderlijken trots:

,Jij, mijn jongen, jij bent een man geworden-''En hij yaf zijn beide geliefde kinderen de duizende

d1e hij gedurende twee jaar voor hen had ge-kussen,spaard.Robert stelde hem al zijn vrienden voor en had voor

iedereen een ander woord van lof. Iedereen was danook buitengewoon vriendelijk geweest voor de beideverlaten kinderen. Toen de beurt aan John Mangleskwam, beefde de stoere gezagvoerder der Duncan a1seen jongejuffer, vooral, nu hij voor het eerst het woordmoest richten tOt den vader van Mary.Lady Helena gaf nu een beschrijving van hun reis en

kapitein Grant had alle reden trots te zijn, zoowel opzijn zoon a1s op zijn dochter.De kapitein der Britannia vernam de heldendaden

van zijn zoon, en hoe dezeaan lord Glenarvan tlad reeds een gedeelte der sclluldafbetaald, ter gelegenheid der

geschiedenis met de roode wolven in de ArgentijnschePampa's en later bij de redding van het geheele gezel-schap uit de handen der woeste M aori's.En nu kwam er een der moeilijkste oogenblikken in

het leven van John Mangles. De man, die met doods-verachting zijn schip door de stormen van den lndischenOceaan had geloodst, die duizende malen klaar hadgestaan, zijn leven voor zijn kameraden op te offeren,



zonder ook maar met de oogwimpers te trillen, moesttot kapitein Grant een paar woorden betreffende Maryrichten. Hij stotterde, hij bloosde, hij beefde a1s eenelsenblad, maar eindelijk was het er toch uit. KapiteinGrant, die door lady Helena reeds van een en anderop de hoogte was gesteld, wist niet anders dan te ant-woorden:John, -mijn

hemel jeToen

genadigook deze kwestie

Zegenzi-J.

heb je en ik hoop, dat ook de

geregeld was, kwam het ge-sprek op Ayrton.Volgens Harry Grant was de gewezen bootsman der

Britannia een buitengewoon schrander man, die echterdoor zijn slechte hartstochten op het verkeerde pad wasgekomen.Alvorens men Ayrton echter naar het 'eiland bracht,

wilde Harry Grant zijn bevrijders een en ander latenzien van de rots, waarop hij twee jaren van zijn levenhad doorgebracht. Dit voorstel werd door allen gaarneen in 't bijzonder door Robert en Mary met vreugdeaangenomen.Een sloep werd te

plaats: lord en ladyJohn Mangles, 'Paganelde beide kinderen van

water gelaten en daarin namenGlenarvan, majoor Mac N:bbs,en zooals van zelf sprekend is,kapitein Grant.

Enkele uren waren voldoende, om het geheele domeinvan den Schotschen zeekapitein te bezoeken. In werke-lijkheid was het niets anders dan de top van een onder-zeesche berg, een soort bergplateau van basalt.Men vond er eenige geiten en varkens, natuurlijk in

wilden staat.Toen de schipbreukelingen der Britannia Op deze ver-

laten rots een toevlucht vonden, moesten zij hun krach-ten en bemoeiingen zooveel mogelijk in overeenstem-ming brengen met die der natuur. In twee en half jaartijd hadden Harry Grant én zijn beide latrozen huneiland bijna geheel veranderd. Op den woesten bodemhad men met ontzaglijke moeite eenige hectaren uit-stekende bouwgrond weten te veroveren.De bezoekers bereikten het groene go

vensters strektedoor mboomen

beschaduwde h u 1- s -1 VOOr de zich de


prachtige zee uit, die in de stralen derHarry Grant liet de tafel aanrichten inschoone boomen en allen plaatsten erEen lamsbout, nardoibrood, melksgijs,schotels wilde chichorei, zuiver en frlschde gerechten, waaruit dit eenvoudige,maal bestond.

zon schitterde.de schaduw derzich om heen.twee of driewater, ziedaarecht herderlijke

Paganel was in de wolken. Zijn oude voorliefde, omden Robinson te spelen, kwam weer bij hem boven.Die schurk van een Ayrton za1 niet te beklagen zijn,''

riep hij; dit eiland is een paradijs-''Ja,'' antwoordde Harry Grant, ,yeen paradijs voor13

drle arme schipbreukelinyen, die de Hemel er in hetleven houdt. Maar het spilt mij, dat Maria Theresia nieteen groot en vruchtbaar eiland is, met een rivier, in-ylaats van een beek, en een haven in plaats van eenlnham, blootgesteld aan alle ruwe zeewinden.''

En waarom, kapitein?'' vroeg lord Glenarvan.Omdat ik er dan een Schotsche volksplanting zou

herben aangelegd.'',Hebt u dat denkbeeld dan nog altijd niet opge-1

êeven?''heeft UW alleenmij door hand

gered, om aan mijn plan een nieuwe uitvoering te geven.lk wi1 een schuilplaats zoeken voor al onze arme broe-ders, die daar ginds, in het oude Caledonië, in verdruk-king leven. Ons dierbaar vaderland moet in deze zee eeneigen kolonie bezitten, een kolonie, waar onze broedersdie onafhankelijkheid vinden, welke zij in het oudeEuropa moeten ontberen.''

Neen, mylord. God1)

Lord Glenarvan en kagiteinbelde

Grant wisselden eenwarme handdruk. Deze mannen begrepen elkaarvolkomen, ook zonder een woord te spreken. In detoekomst zoudenking kapitein

vroer men den kapitein nog naar de geschie-denis der schlpbreuk, en hoe hij de laatste twee jarenhad doorgebracht.

z ijhet land zoeken,bij welks ontdek-Grant bijna ten gronde wasgegaan.

Thans

Harry Grantliet zichnietlang biddenen begon met* @ >Z1Jn verhaal :


Mijn geschiedenis is die van alle Robinsons,'' be-gOn hij.

Ontredderd door een storm, welke zes dagen ge-1)woed had, verging de Britannia in den nacht van 26 op27 Juni 1862 en werden wij op de kusten van MartaTheresia aangespoeld.stuimig ;golven. Slechts mijn beide matrozen, Bob Learce en J0e,Be11 en ik waren de eenigen, die na vele vruchteloozepoginyen het land konden bereiken.W iJ bemerkten weldra, dat we Ons op een verlaten

rots bevonden; nauwelijks twee mijlen breed en vijf

de geheele bemanning vond den dood in de

mijlen lang.Er stondeneen dertigtal boomen,verder

De zee was buitengewoon on-

vonden we eenige weiden benevens een bron, die ge-lukkig nooit opdroogde. Alleen met mijn beide makkers,gaf ik den moed niet verloren. Met miin beide makkerstrachtte ik, mijn leven zoo goed mogelijk in te richten.

'Ons allereerste werk was, het van het schip afkom-stige wrakhout, evenals de aangespoelde zakken meel,kruit wapens enzoovoorts, in veiligheid te brengen. Na-!tuurlljk was de eerste tijd de moeilijkste, maar aange-zien we in het binnenland overvloed aan wild en vischvonden, wanhoopten we niet.Door mijn instrumenten, welkeik uit de schipbreuk

had gered, waswe ons bevondeneveneens,Voorzienigheid,bezocht. Ik

dat

ligging van het eiland, waaropnauwkeurig bekend. Hierdoor wist ikde

ditnooit door eenig vaartuig zou worden

er dus in te berusten, nooit meer

eiland, behoudens een toeval der

begonkinderen terug temijn

mijn gebedIntusschen

zien,wier namen iederen dag invoorkwamen.gingen we aan

Door de zaden, welke ik uit de schipbreuk der Britanniavastberaden het yverk.

mi 'J

had kunnenpaar goedden wij ons toe op de

redden, was het mij mogelijk, weldra eenbebouwde akkers te verkrijgen. Daarna leg-

groententeelt.Van het aangespoelde

dat onswrakhout hadden wijeen

huisje gebouwd, beschutting bood tegen regenen zonnebrand. Hoe vaak hebben wij daar plannen ge-smeed, hoeveel maal hebben we daar gedroomd vaneen verlossing, die de Voorzienigheid ons zou zendenl


Gedurendemaal een

den tijd onzer ballingschap zagen we drie-zeil aan den horizont verschijnen, dat echter

even zoo spoedig verdween a1s het gekomen was.Ten slotte hadden we alle hoop op redding opge-

geven!Eindelijk, gisteravond, zag ik een lichte rookwolk

aan den westelijken gezichteinder opdoemen. De rook-wolk werd grooter en duidelijker. Weldra konden weeen schip waarnemen. Het scheen, alsof het rechtstreeksnaar het eiland kwam.Hoeveel angst, hoeveel twijfel kwam er bij ons op!

Mijn beide makkers Ontstaken een vuur op een derhoogste punten van de rots. De nacht viel, maar hetschip maakte geen aanstalten, dichter bij het eiland tekomen. W ederom zou onze hoop in rook vervliegen.lk aarzelde niet meer. Toen het avond werd, sprong

lk in zee en zwom naar het schip. De hoop verdubbeldemijn krachten. Met bovenmenschelijke inspanningkliefde ik de golven. lk qaderde het jacht, had het bijnabereikt, toen het plotsellng onder den wind afhield enWegvoer.Op dat oogenblik slaakte ik een kreet van wanhoop

die door mijn kinderen gehoord werd en voor wie hetheusch geen zinsbegoochelinq was.Gebroken door vermoeidheld en ontroering, kwam ik

weer terug op het eiland. Mijn beide makkers namenme OP Wa$ meerkschuwelijke nacht, dien laatsten nacht op het eiland enik dacht reeds, dat we voor goed verloren waren, toenik bij het krieken van den dag bemerkte, dat het jachtkoers zette naar het eiland. Er werd een sloep te water

-'''-''

(5111:--.--* '(J11I),-.(jI::::()'@ dood dan levend. Het was een af-

gelaten... Op dit oogenblik wist ik, dat we gered waren,en, door een Goddelijke wilsbeschikking, gered doormijn eigen lieve kinderenl''

gesmoord in dekussen en omhelzingen van Robert en Mary. Thans vcr-nam de kapitein eindelijk, dat hij zijn reddtng te dankenhad, ayn het document, dat hij acht dagen na de schip-breuk ln zee had geworpen.Maar wat dacht Jacques Paganel we1 eigenlijk bii het

verhaal van éen kapitein? Voor de zooveelste maal ging

Het verhaal van Harry Grant werd


de waardige geleerde in gedachten dsn inhoud van hetdocument na. Natuurlijk waren de drle lezingen, welkehij er aan had gegeven, fout geweest. Op welke manierstond het eiland M aria Theresia vermeld op de docu-menten, die door het zeewater half vernield waren?Paganel kon het niet langer uithouden, de hand van

kapitein Grant grijpende, vroeg hij:Kapitein, zou u me nu eens eindelijk willen vertellen,

wat er op dat raadselachtige document stond?''Op deze vraag van den Franschman werd de belang-

stelling algemeen, want nu zou men eindelijk de oplos-sing vernemen van het raadsel, waarna men reedsnegen

W elnu,11maandenhad gezocht.

'' herhaaldekapitein, Paganel, ,,herinnert geu nog den lettrrlijken inhoud van het document?''

,,zeer zeker,'' antwoordde Harry Grant. ,,Er is name-lijk geen dag voorbij gekaan, zonder dat ik in gedach-ten de inhoud herhaalde van het docum ent, waaropOnze

EnIk ben bereid, aan uw))

eenigehoe is vroeg Glenarvan.

nieuwsgierigheid tegemoet tekomen. Maar zooals u weet, heb ik, op de kans vanslagen grooter te maken, een document ln het Engelsch,Duitsch en Fransch in de flesch gesloten. W elk docu-ment wenscht u dus te kennen?''

ze alle drie hetzelfde waren.''

hoop was gevestigd.''die inhoud, kapitein?''

Ik denk toch, datNiet heelemaal-''W as er verschil?''JZ*''W 01k?''$1'O, slechts één woord-''W elnu, vertelt u ons dan maar den inhoud van het,?

Fransche document; dit is n.l. door het zeewater hetmeest gespaard gebleven. Buitendien heeft het Fran-sche document ons het meest bij onze nasppringen ge-holpen-''

M ylord,'' antwoordde Harryterlijke inhoud van het Fransche

Grant, ,,ziehier de let-document:

L.e 27 juin 1862,, le trois-mdts Britannia, de Glas-gpw, s'est perdu ti quinze lieues de la Patagonie,dans l'hémisphère austral. Portés ti terre, deux ma-


telots et le capitaine Grant 0nt atteint ti l'île Tabor.Ld, continuellement en proie a une cruelle indi-gence, ils ont jeté ce document par 1530 longitude

o 11' de latitude. Venez ti leur secours, ou ilsen 37sont perdus.

Of in Nederlandsche vertaling:de driemaster Britannia

van Glasgow vergaan op vijltienhonderd mijlen vanPatagonië op het zuidelijk halfrond. Aan land ge-komen, hebben fwc: matrozen en kapitein Grant heteiland Tabor bereikt. Daar heb,ben zij, voortdurendten prooi aan een nijpend gebrek, dit document inzee geworpen op /5J* westerlengte en 37o 11' zui-derbreedte. Brengt hen hulp JJ zij zijn verloren.

Dcn 27en Juni 1862 is

naam van hetNauwelijks had professor Paganel deneiland Tabor vernomen, of hij was driftig opyesprongen.W at heeft dat te beteekenen?'' riep h1j uit. ,,Dit

eiland heet toch M aria Theresial''Zeer zeker, mijnheer,'' antwoordde Harry Grant.11

M aria Theresia op de Duitsche en Engelsche kaarten,maar Tabor op de Fransche kaarten.''Op dit

vreeselijkekromp. Deslag werdesrst vanu1t het

oogenblik kreeg de arme Paganel zulk eenslag Op den schouder, dat hij in elkaarwaarheid gebiedt ons te zeggen, dat dezetoegebracht door den majoor, die voor hetzijn leven de vormen der welvoegelijkheidverloor.O0g

Mijnheer de aardrijkskundigel'' klonk het op een1)toon van de diepste verachting.Maar Paganel had de hand van den majoor zelfs niet

gevoeld. De aardrijkskundige nederlaag, welke hij opdit Oogenblik onderging, was veel verschrikkelijker.Zooals hij thans uit den mond van kapitein Grant

vernam, was hij de waarheid langzamerhand naderbijgekomen. Hij had het raadselachtige document bijnageheel ontcijferd. Beurtelings waren hem de namen Pa-tagonië, Australië en Nieuw-zeeland a1s ontwijfelbaarvoorgekomen. Contin,eerst continent (vasteland) hadallengs zijn ware beteekenis van continuellement (voort-durend) gekregen. lndi had eerst beteekend indiens (in-


dianen),slotte zeer

indigènes (inboorlingen),0m tenindigence (gebrek) genoemd te wor-

den. Slechts het beschadigde woord abor had de scherp-zinnige geleerde op een dwaalspoor gebracht. Hij hader steeds den stam van het werkwoord aborder (aan-landen) in gezocht, terwijl het in werkelijkheid, eengedeelte was van de aardrijkskundige benaming Tabor,het eiland waarop de schipbreukelingen verblijf hielden.Deze dwaling was in zooverre te vergeven, dat er aanboord der Duncan slechts Eqgelsche kaarten waren.Dat maakt geen verschil,'' riep Paganel, terwijl hij11

zich de haren van wanhoop uit het hood trok. ,,lk, alsprofessor in de aardrijkskunde, had deze dubbele be-naming nooit mogen vergeten. lk ben voor eeuwig ge-

vervolgenstenrechte

blameerd-''Beste vriend Paganely'' riep lady Helena, j,matig

uw droefheid toch-''mevroUW ;ik ben een ezel !''niet eens een geleerde ezely'' liet de majoor

er meedoogenloos op volgen.Toen het maal ten eindq was, bracht Harry Grant

alles in zijn huis in orde. Hlj nam niets mee; h-ll wilde,dat de nieuwe bewoner, hoe schuldig deze ook mocht

alles van hem zotl

Neen,1)En nog

w ezen,Alen keerde

erven.terug naar boord. Glenarvan wilde nog

dienzelfden dag vertreltken en gaf zijn bevelen voor deontscheping van den bootsman. Ayrton werd aan dekgebracht en bevond zich eensklaps tegenover zijn vroe-gere ltapitein.

Ayrton,'' sprak Harry Grant, ,,daar ben ik-''11Dat zie ik, kapitein,'' antwoordde de aangesprokene.En bedaard liet hij er op volgen:Welnu, het spijt me niet, u weer in gezondheid terug31

te zien-''Ayrton, ik geloof, een fout begaan te hebben, door

je op een bewoonde kust aan land te zetten.''Best mogelijk, kapitein.''Je zult Op dit verlaten eiland mijn plaats innemen.

Geve de hemel, dat je tot inzicht komt-'''' rak 'Ayrton bedaard.Het zij zoo, sp

Nu wendde Glenarvan zich tot den bootsman:


blijfteiland achterJe dusbij je besluit,

blijven?''))

Ayrton,alleen OP ditte

Jawel, mylord.Ben je tevredenZeer tevreden-''W elnu,

methet eiland Tabor?''

den.menschen. Wonderen zij

Ayrton, luisterJe zult hier verlaten

dannaafmij nlaatste woor-zijn; ver verwijderd vann zeldzaam en zonder een alle

Won-derkun je dit eiland niet ontvluchten. Je zult alleenzijn met God, die in de harten der menschen leest als ineen opengeslagen boek. Maar één ding wil ik je zeggen:je zult niet zoo verlaten zijn a1s kagitein Grant. Zooonwaardig je ook bent, in de herinnerlng der mepschenvoort te leven, za1 ik je nooit vergeten. Ayrton, ik weetwaar je bent en waar ik je eens za1 kunnen vinden; ikza1 je nooit vergeten, noch een mijner vrienden.''God zij u genadig, mylordl'' antwoordde Ayrton op

bedaarden toon.Dit waren de laatste woorden, welke tusschen lord

Glenarvan en den bootsman gewisseld werden. De sloep1ag aan den valreep; Ayrton ging naar beneden.Even te voren had John Mangles eenige kisten met

levensmiddelen, wapens en kruit aan wa1 laten brengen.

Ook flinke kist met gereedschappen had men nieteenvergeten.Indienhij wilde, kon de bootsman door eerlijken ar-

beid boete doen voor zijn jonden. Niets ontbrak hem;zelfs niet de Bijbel, waarop leder rechtgeaard Engelsch-man zoozeer gesteld is.

uur der scheiding was aangebroken. De beman-ning en de reizigers der Duncan waren op het achterdekvereenigd. Allen waren diep ontroerd. La/y Helena enmiss Mary konden nauwelijks haar tranen weerhouden.Is het dan absoluut noodzakelijk, dat deze13

kige aan zijn 1ot wordt overgelaten?'' vroegnarvan haar echtgenoot.

Het

ongeluk-lady Gle-

Ja lieve, het moet; het is de boete voor den zon-31 ;daar-'Op dit oogenblik vçrliet de sloep, welke door John

M angles in eigen persoon gecommandeerd werd, deDuncan. Midden in de boot stond Ayrton. Hij was zoo



kalm als altijd en nam zijn hoed af. Het was de laatste,ernstige groet van den booswicht.Glenarvan, en met hem, al de opvarenden, groetten

even ernstig terug, als gold het voor een man, die ster-ven gaat.

.En onderdoodsche stilte verwijderde zich de sloep.Nauwelijks aan den oever, of Ayrton sprong aan land

en de sloep keerde weer terug naar boord.Het was toen vier uur in den namiddag. De passa-

giers, die allen aan dek vereenigd waren, konden Ayrtonzien, die, onbeweeglijk op een rots staande, het schipna staarde.

M ylord?''W at is er,VertrekkenJa,

roerd dan

vroegmijnwe?''

vriend JOhn.'' antwoordde Glenarvan, meer ont-h i j

aheadl''

John Mangles.vriend?''

eigenlijk wilde doen blijken.Go riep John naar de machinekamer./' it

end ontweek de stoom, de schroefbladen wentel-luden met steeds grootere snelheid en tegen acht uur 'savonds waren de laatste omtrekken van het eiland Taborin de nevelige verte verdwenen.

' EENENTW INTIGSTE HOOFDSTUK.

De laatste verstrooidheid van Jacques Paganel.Elf dagen nadat

kwam de Duncan inen ankerde den daarop volgenden dag in de haven vanTalcahuano.Het jacht kwam in

van vijf maanden,afwijking den 37e11

genoemde haven terug na een reisgedurende welke het zonder eenigezuider breedtegraad had gevolgd en

aldus doende, de reis om de wereld had gemaakt. Dedeelnemers aan dezen gedenkwaardigen tocht, zonderw/rgâ in de geschiedenis der Reizlgers-club, warendoor Chili getrokken, over de Pampa's, door de Argen-

zij het eiland Tabor verlaten had,het zicht der Amerikaansche kust


tijnsche republiek, over den Atlantischen Oceaan; zijhadden Tristan d'Acunha aangedaan, de eilanden Am-sterdam, het vasteland van Australië doorkruist, een be-zoek gebracht aan het eiland Tabor, over de Stille Zuid-zee getrokken en weer op hun uitgangspunt terug ge-komen. Hun pogingen waren met succes bekroond ge-worden, daar zij immers de schipbreukelingen der Bri-tannia medebrachten.Niet een dier brave Schotten, die aan de roepstem

van zijn hartAllen keerdenland en dezeTranen'' uit de grijze oudheid.Toen de Duncan haar voorraad weer had

gehoor had gegeven, ontbrak op het appèl.veilig en wel terug naar het oude Schot-expeditie herinnerde aan den ,,S1ag zonder

verliet zij de Zuid-Amerikaanschede kusten van Patagonië, zeildevoer den Atlantischen Oceaan

bijgevuld,haven, stevende langsom Kaap Hoorn en

OP.Nooit was er een reis, die gelukkiger verliep. Het

jacht voer in haar boorden een gansche lading van hetzuiverste geluk. Er was geen enkel geheim meer aanboord, zelfs niet meer het geheim van John Mangles enM ary Grant.Ja, toch wel! Er was één enkel geheim. Een geheim,

dat de nieuwsgierigheid van den majoor in hooghtemate gaande maakte. W aarom bleef professor Paganeltoch eeuwig en altijd zoo dik in de kleeren gepakt?W aàrom hield zelfs het warmste weer een dikkehij bijdoek om den hals. De majoor brandde van nieuwsgie-righeid, dit geheim te leeren kennen. M aar, in de meestletterlijke en figuurlijke zin van het woord: de professorgaf zich in geen enkel opzicht bloot.Zelfs niet, toen men de evennachtslijn passeerde en

het pek in de naden van het schip smolt.ten dien opzichte vaak op:

Onze vriend is zoo verstrooid, dat hij zich verbeeldt,Op het oogenblik in Sint-petersburg te zijn''Deze opmerking. werd vooral gemaakt, toen de profes-

sor zelfs gedurende de warmste uren van den dag eenenorme overjas droeg en deze tot aan de kin dicht ge-knoopt hield.

nnerkte

Het wasde9e Mei,drie en vijftig dagen,nadat men

maloorDe


van Talcahuano verlaten had, dat John Man-gles zicht kreeg van de kustlichten van Kaap Clear. Hetjacht voer het Sint Georgkanaal in? stevende de IerscheZee door en bereikte den loen Mel de Golf van Clyde.Om elf uur werd het anker voor Dumbarton geworpen.0m twee uur 's middags betraden de reizigers het

kasteel van M alcolm Castle, te midden van het hoera-

de haven

geroepHet stond dus in de sterren geschreven, dat Harry

Grant en zijn beide makkers gered zouden worden en

der Schotsche bedienden.

dat John Mangles Mary Grant zou trouwen in de zelfdekerk van Saint-M ungo, waar negen maanden te vorende eerwaarde heer Paxton voor de redding van den va-der had gebeden. Het stond ook in deven, dat Robert zeeman zou wordenen evenalsvan vaderwerking van lord Glenarvan.

John Mangles, en dat hij later dezou voortzetten onder bescherming

sterren geschre-evenals zijn vader

plannenen mede-

M aar stond het ook in de sterren geschreven dat pro-fessor Jacques Paganel zou sterven a1s verstokte vrij-gezel? WiJ betwijtelen het.W ant na al de heldendaden, die de Fransche geleerde

had verrlcht,kon hij moeilijk aan de beroemdheid ont-snappen. M en maakt vaak menschen beroemd, zonderdat ze het zelf willen. Zijn verstrooidheden werden zelfsals iets beschouwd dat zijn roem moest verhoogen. Enzoo gebeurde het, dat de brave geleerde opgeld deedbij de voornaamste Schotsche dames. Men vocht om hemen overstelpte heln met beleefdheden.En het was een dame van nauwelijks dertig? niemand

minder dan een regelrechte nicht van majoor M acNabbs, zelf een beetle zonderling, maar de goedheid inpersoon, welke een diepe genegenheid voor den Fran-schen geleerde Opvatte. Zij bood hem haar hand aan;in genoemde hand 1ag een millioen Pond Sterling, maardaar sprak men niet over.Paganel was

heden van missgeen geven.En dus was het de

verre van ongevoelig voor de bekoorlijk-Arabella; hij durfde zijn hart echter

luchtmajoor, die het zaakje in het reine

wilde brengen. Hij wist den waardige geleerde er van te


overtuigen, dat het huwelijk we1 de ,,laatste verstrooid-heid'' was, welke hij kon begaan.Hierdoor werd Paganel nog meer verlegen en durfde

nog minder dan ooit, het gewichtige woord uit tespreken.Bevalt miss Arabella u soms niet?'' vroeg de majoor.0, majoor,'' was het antwoord, ,,miss Arabella is1,

allerbekooriijkst en om u de waarheid te zeggen, zOu zemij nog veel meer bevallen, indien ze een klein gebrekhad-''

bezorgd, waarde vriend. Zelfsde meest volmaakte vrouw heeft haar gebreken. Vooruit,Paganel, hoe staat het er nu mee?''

Ik durf niet,'' antwoordde Paganel.Maar beste vriend; waarom aarzelt u toch eigenlijk?''Ik ben miss Arabella Onwaardig,'' kwam het be-

schroomd van zijn lippen.En verder liet hij er zich niet over uit.Maar de majoor was officier en gaf den strijd niet

zoo licht gewonnen. Hij nam den professor zoO gewel-dig onder vuur! dat deze hem ten slotte zijn geheim ver-telde? een gehelm, dat goede diensten aan de politie zoubewijzen, indien deze onze brave geleerde eens mochtzoeken.

Maak-u daarover niet11

Toen hij had uitgesproken, riep de majoor:En is dat alles?''ls het soms niet erg genoeg?''Och, besteDenkt u?''In tegendeel. Het is een

vrien'd ZOOgevaarlijk ' is het * j ,3n1e .

bijzonderheid, welke uw per-vermeerdert. Daardoor wordtsoonlijke verdienstennOg

u de man zonder weery-a waarvan mijn nicht reeds zoolang heeft gedroomd.'En de l'aadselachtige majoor, liet, zonder er een woord

aan toe te voegen, den professor ten prooi aan de groot-ste ongerustheid.Er had een kort onderhoud plaats tusschen majoor

Mac Nabbs en miss Arabella.dagen later werd er met grooten luister een

huwelijk voltrokken in de kapel van Malcolm Castle.Paganel zag er schitterend uit, doch had zijn jas tot den

Veertien


hals toegeknoopt. M iss Arabella leek dien dag een engelvan schoonheid.En het geheim van den professor zou voor eeuwig be-

graven gebleven zijn in de afgronden van het onbekende,indien de majoor er niet met Glenarvan over had ge-sproken. De Schotsche edelman kon het onmogelijk voorzijn echtgenoote verbergen en lady Helena moest hetgeheim vlug aan miss Mary, pardon, wij bedoelen eigen-lijk, mevrouw Mangles, mededeelen. En toen deze heteenmaal aan mevrouw Olbinet had verteld, was hettegelijk wereldkundig.Gedurende zijn driedaagsclle gevangenschap bij de

Maori's, had men Jacques Paganel getatoueerd, maar danook getatoueerd van ltop tOt teen, op rug, schouders enoveral; ja op zijn borst droeg hij den beroemden Nieuw-Zeelandschen kwi-vogel, met ontplooide vleugels en uit-gestrekte snavel, die hem in het hart scheen te bijten.Dit washet eenige reisavontuur, waarover de waar-

niet kOn troosten. En dit was dandige geleerde zichook de reden, waarom hij ondanks alle smeekbeden zij-ner Ffansche vrienden, niet naar Parijs wilde terugkee-ren. Hij vreesde, de geheele aardrijkskundige weten-schap door zijn persoon belachelijk te maken, en alsspotprent te moeten dienen voor de teekenaars der velehumoristische kranten.De terugkeer van kapitein Grant werd in geheel

Schotland als een groote gebeurtenis gevierd, en dekapitein der Britannia werd de beroemdste man vanOud-caledonië.Zijn zoon Robert werd zeeman, zooals het zijn vader

geweest was, zeeman evenals kapitein John Mangles enonder bescherming van lord Glenarvan werkt hij nogsteeds aan het plan, een Schotsche kolonie te stichtenOP een eiland in de Stille Zuidzee.

<f SOBELI h>, N. 5'., 23-25, Koçelstraat, Brussel - Tel. 11.76.25E.-J. Havet, 19, Jllpltel laan, Vorst-Brussel.

Zijn in den boekhandelto verkrijgen : aan

frankper deel volgende 17 wereldberoemde boeken

N" 1 - Wittand.•

2 - Beetgenomen.•

3 - Verhalen van de Zuidzee .» 4 - Michael, broeder van Jerry . Deel I .•

5 - n » » » Deel II .•

6 - Als de Goden lachen .» 7 - De Zeewolf . Deel I.» 3 - »

»

Deel II.» 9 - Zwerftochten in het Noorden .•

10 - Liefde in de Tropen .•

11 - Een dochter van de Sneeuwvelden. Deel I.» 12 - a

u

»

n

Deel II .•

13 - De Kracht van den sterke .•

14 - De Roepstem der Natuur .•

15 - Drie harten. Deel I .•

16 - » » Deel II . ii•

17 Goudstad .

201175011

vern002kindOl

r arUW'AI I

De kinderen van kapitein Grant . De Stifle Zuidzee

/?

7

J4It4cItZOAted

Digital Library for Dutch Literature · VAN JULES VERNE zijn eveneens verkrijgbaar : 1. Vijf weken...

Documents

Transcript of Digital Library for Dutch Literature · VAN JULES VERNE zijn eveneens verkrijgbaar : 1. Vijf weken...