De wOnDere pluim 2020 · 2020. 11. 17. · de wondere pluim is een initiatief van de veerman i.s.m....

DE WONDERE PLUIM IS EEN INITIATIEF VAN DE VEERMANI.S.M. LEZENDE OUDERS MET DE STEUN VAN DE STAD ANTWERPEN.WWW.DEWONDEREPLUIM.BE

DIT BOEK WERD GEREALISEERD MET DE STEUN VAN DE STAD ANTWERPEN

De wOnDere pluim

2020

2020

DE WONDERE PLUIM IS EEN PROJECT ROND SCHRIJF- ENLEESPLEZIER VOOR KINDEREN EN HUN OUDERS.

IN DIT BOEK VIND JE DE 76 BESTE VERHALEN VAN DEMEER DAN 4800 ANTWERPSE KINDEREN DIE DIT JAARDEELNAMEN. DE SELECTIE GEBEURDE DOOR OUDERS,EEN PROFESSIONELE JURY EN EEN KINDERJURY.

HET BOEK IS HEERLJK OM THUIS OF IN DE KLAS UIT VOORTE LEZEN, EEN GOEDE LEESOEFENING VOOR KLEINE ENGROTE BEGINNENDE LEZERS EN EEN ONUITPUTTELIJKEINSPIRATIEBRON VOOR CREATIEVE ACTIVITEITEN DIEVERTREKKEN VANUIT EEN VERHAAL.

GENIET VAN DE WONDERBAARLIJKE VERHALEN VANKINDEREN.

De wOnDere pluim 2020

20202020

De Wondere Pluim 2020 3

Voorwoord

Beste schrijver,Beste lezer,

Een van de belangrijkste uitdagingen binnen onze maat-schappij is het stimuleren van leesplezier. Lezen is immers enorm belangrijk voor de ontwikkeling, van zowel kinderen,jongeren, jongvolwassenen als volwassenen. Leesplezier ontwikkel je van jongs af aan. Daarom is het belangrijk om ouders mee te betrekken bij dit proces. Dat is net wat De Wondere Pluim ook doet. Ouders zijn een deel van dit traject via het organisatiecomité, als leesouder of als helpende hand.Taal en literatuur dragen bij tot emancipatie, competen-tieontwikkeling, cultuurparticipatie en leesplezier. Lezen maakt onze inwoners tot geletterde, lees- en taalvaardige burgers en draagt bij tot een stad waar mensen zich thuis voelen en waar verbondenheid en wederzijds respect heerst. Lezen heeft belangrijke voordelen: wie graag leest, leest meer, begrijpt meer en vindt ook makkelijker zijn of haar plaats in onze maatschappij.De Wondere Pluim werkt niet enkel rond leesbevordering, maar biedt kinderen ook een traject naar het zelf schrijven van verhalen. Zo kunnen kinderen hun fantasie de vrije loop laten. Al schrijvend beleven ze avonturen, leven ze een ander leven en ontwikkelen ze competenties zoals taalvaardigheid en empathie.

4 De Wondere Pluim 2020

Ik wil van Antwerpen een echte Leesstad maken. Een stad die leesbevordering en leesplezier hoog in het vaandel draagt. Ook de organisatie van De Wondere Pluim draagt bij tot het behalen van deze doelstelling en biedt boven-dien ook oefenkansen Nederlands aan kinderen en jongeren. In een stad met meer dan 177 verschillende herkomst-nationaliteiten is dat niet onbelangrijk. Het Nederlands is de taal die ons allen verbindt. Het is belangrijk om deze oefenkansen te stimuleren en te grijpen.Ik wens de lezer van dit werk veel leesplezier met het ontdekken van zoveel nieuw en jong talent, met de onderdompeling in hun verhalen, hun verbeelding en hun vertelkracht. In verhalen komen we elkaar tegen, dus ik zie jullie allen zo dadelijk terug tussen deze pagina’s.

Nabilla Ait DaoudSchepen voor Cultuur


AVANT-PROPOS

De Wondere Pluim, dé schrijfwedstrijd van de lagere school. Een wedstrijd waar iedereen, ongeacht gender of huids-kleur, aan mee kan doen en zelfs kan winnen. Maar het begint allemaal bij het begin natuurlijk: het kiezen of je meedoet of niet, want dat is ook een optie. Als je niet meedoet, krijg je waarschijnlijk spijt, omdat je toch ergens diep in de krochten van je achterhoofd denkt dat jouw eigen verzonnen verhaal misschien ook had kunnen winnen.Maar ja, dat weet je niet en dat zal je ook nooit weten, tenzij je meedoet!

Als je wel meedoet begint de tweede en misschien wel moeilijkste fase: het schrijven zelf.Je wordt aan een bank gezet en zet je pennenzak voor je. Dan krijg je een blad papier met het logo van de wondere pluim erop. Je krijgt stress en twijfelt even, want het voelt toch wel ineens heel professioneel. Alle hersenen van alle kinderen gaan aan het werk en het is zo stil dat het gekris en gekras op het blad het enige is wat je hoort. Je bent alleen met je gedachten en in jezelf gekeerd zoals je niet wist dat dat kon. Ook irriteer je je aan dat ene kind dat juist op deze dag een verkoudheid heeft opgelopen en de hele tijd zit te snuffen en te snuiten.Maar hoe je het ook draait of keert, soms begin je te schrijven en stop je niet tot het eindsignaal wordt gegeven of soms komt het gewoon niet en laat je fantasie je in de steek. Hoe dan ook verschijnt er een eigen unieke fanta-sievolle, diepgaande of zeer waarheidsgetrouwe tekst op


dat officiële papier: jouw eigen verhaal.Na een paar aanpassingen, en misschien je hoofdpersonage een andere naam te geven, omdat deze na lang nadenken en overwegen toch wel cooler en stoerder klinkt, geef je je verhaal af.

Zodra je dit doet, kun je niks meer aanpassen of veranderen. Je tekst ligt dan in de handen van de grote volwassenen die met hun al vergaarde levenswijsheid en correcte vocabulaire en grammatica, de teksten nalezen, en deze soms wel al eens durven te verbeteren.‘Je bent godsamme geen juf Patricia! Stop met die tekst te bekladden met je rode pen en lees gewoon!’Dit had ik altijd in mijn hoofd. Dat er heftige discussies ontstonden tijdens het nalezen van de verhalen en dat er soms na wat (bek)vechten toch de geselecteerden en de winnaar werd gekozen.

Hierna begint de voorlaatste fase: je krijgt te horen of je geselecteerd bent of niet. Als dit zo is kom je met je verhaal al sowieso in dit boekje terecht en zal je verhaal voor altijd herinnerd worden. Maar als je geselecteerd bent, kan je ook nog winnen. En dit is waar de spannendste fase begint: de uitreiking van de Wondere Pluim(en).

Alle kleine schrijvers, vergezeld door hun gezin, of hun hele luide Hollandse familie uit Almere, verzamelen zich in een grote zaal en wachten tot de uitreiking begint.Je hoort dan of je geselecteerd bent en als je naam genoemd wordt, mag je het podium op.Je kijk de andere twee of drie kinderen, die ook geselec-teerd zijn, even vriendelijk aan en gaat staan. Je staart in de zwarte massa en donkerte van de zaal voor je, je hart begint sneller te slaan, je ademt zwaarder, je zweet en je wil gewoon niet dat ze je nog langer in spanning houden.


En dan hoor je het, het moment waarop iedereen wacht: je hoort je naam luid weergalmen door de zaal of niet. Als je naam omgeroepen wordt, dan is het officieel: je hebt gewonnen. Vreugde neemt je lijf over en de stress maakt abrupt plaats voor euforie. Je krijgt de Pluim toegereikt, gevolgd door luid geklap en gejuich uit de zaal, vooral van de familie. Je bloost.

Ik ben Sid Djamel Besseghir, 16 jaar en zit al heel mijn leven op een steinerschool.In het derde leerjaar heb ik een verhaal geschreven voor de Wondere Pluim, dat geselecteerd werd en waarmee ik uiteindelijk ook de Wondere Pluim heb gewonnen.Dit moment van intense vreugde, euforie en opgeheven spanning, wanneer je je naam luid hoort weergalmen door de zaal, wens ik elk kind toe dat meedoet aan deze prachtige schrijfwedstrijd! Dit is een moment wat je heel moeilijk kan beschrijven; zo’n vreugde en ook opluchting. Iets wat een tienjarig jongetje kan vormen en iets wat hij zich altijd zal herinneren.

Dit was mijn verhaal en het verhaal dat zoveel kinderen hebben meegemaakt, meemaken of nog kunnen mee-maken. De prachtige, en voor sommigen onder ons stresserende, schrijfwedstrijd van de Wondere Pluim!

Veel leesplezier en geniet ervan om eens een goede blik in de hoofden, en fantasie, van deze kleine taaltovenaars en woordenkunstenaars te werpen!

Wondere wereldse wuivende groeten,

Sid D. BesseghirEx-Pluimer


Inhoud

Voorwoord 3

Avant-propos 5

Inhoud 9

Verslag professionele jury 15

Verslag kinderjury 23

Verhalen uit het eerste leerjaar, Nederlands thuistaal

Toen het nooit meer nacht was 25Awa Sarr

De zon zakt 26Lily Rotthier

Antwerpen aan zee 27Liu Coenen

Een robot 28Thomas Grootjans

Daar was een meisje 29Elis Orji

Verhalen uit het eerste leerjaar, andere thuistaal

Het meisje in de riool 31Yassin El Yaakoubi

Juf is te laat 32Aminata Ba

Antwerpen aan zee 33Alex Karapetyan

De uil met de snottebel 34Nazar Fannes

De tuin van Pip 35Jona Ndonue


Verhalen uit het tweede leerjaar, Nederlands thuistaal

Antwerpen aan zee 37Hanna Kanoute

Rattentaal 38Edo Matthyssen

In het bos 39Pieter Van Den Broeck

De leeuw die vegetariër wil worden 40Lena Claes

Het sneeuwvlokje 42Silke Van den Eynde

Verhalen uit het tweede leerjaar, andere thuistaal

Overal nachtsterren 45Yasmina Sarimova

De derde wereldoorlog 46Ilias Liaoui

Muizentaal 48Fatima El Karkri

Kat en de mat 50Arda Yilmaz

Mijn opa die mij altijd helpt 51Houda Baziou

Familie is belangrijk 52Sara Karkach

Verhalen uit het derde leerjaar, Nederlands thuistaal De ideeënwinkel 55

Maryam Ouro Agouda Het verhaal van de droevige deur 56

Leon Louis Dromen aan zee 58

Guilina El Karaan Het madeliefje 59

Donna Vrancken De dieren zeiden 61

Hanna Slegers De pesters van de groentenschool 62

Fee Vermeulen Het betoverde bord 65

Ella Esposito


De magische vuurvogel 67Lena Daponte

De zomer 68Choi-Sim Sandy Keung

Verhalen uit het derde leerjaar, andere thuistaal

De gitaar met de 3.897 snaren 73Arsène Alper

Het land zonder kleuren 75Nora El Mezzouze Ajaha

Vrij, zo vrij als een vogel 79Nora Kovacevic

De roos en de lucht in één droom 80Emma Nini

De verdwenen pot met honing 81Emina Softic

De kleine teddybeer 83Eleonora Delcheva

Verhalen uit het vierde leerjaar, Nederlands thuistaal

Verliefd 85Ilke De Mey

De dag dat de zon naar beneden viel 87Mauro Meeusen

De grappige autorace 89Luca Verstraeten

Elke vinger heeft een superkracht 90Eden Van der Ven

De mier 91Mathis Vandenbruwaene

Vriendschap 94Monah Ceulemans

Superlijm 95Brent De Puysseleir

De robotfabriek 96Nona Verhelst

Verhalen uit het vierde leerjaar, andere thuistaal

Van iets kleins naar iets groots 99Adibullah

De waardeloze app’s 101Lucie Gevers


Worstebrood apocalips 104Cian Ashton

Verhaal schrijven 107Aiko Verhaert

Stop met pesten 109Zaineb Zariah

Een druppel 111Harishika Ramasamy

Technico 112Hilay Khan

Verhalen uit het vijfde leerjaar, Nederlands thuistaal

De Wereldduivendag 115Arno There

Ik weet de antwoorden niet 119Emiel Devel

Het verhaal van Ise 120Ava Venhuizen

Mr. Vlieg en de tweepoten 122Isaak De Schepper

Ik weet niet wat, maar ik besef het 124Ilias Giebeler

De vogelvergadering 126Roos Coreynen

Verhalen uit het vijfde leerjaar, andere thuistaal

De bevroren tuin 129Harshvi Mehta

Hoe gaat het met Irak? 132Ibi Mahbouba

Het gevecht tussen de frietjes en de erwten 133Aryas Bozkurt

Mijn verdoemde huis 134David Azimi

Verhalen uit het zesde leerjaar, Nederlands thuistaal

Een raar verhaal uit sprookjesland 139Ella Truyts


De wondere veer 142Analou Gielen

De groene robijn van Luuk 146Lennert van der Made

Het sprookjesboek 149Liselot Govaerts

Aan alles komt een einde 152Zenobius Netten

Een mier in de woestijn 154Nina Van Staeyen

Stille nachten 158Anna Riaza-Lujan

Een vuurtje aan de onderkant 159Fine Callens

Verhalen uit het zesde leerjaar, andere thuistaal

De legende van de lange vrouw 161Kleart Thacej

De wondere piano 164Sophie Beels

Lichaam-o-rama 2 166Akira Verhaert

De djinn en de machtige koningin 169Idris Yusupov

Liefde op het eerste gezicht 172Mohammed-Lamine Kaba

De egel 177Ismail Hajji

De piramide van 2128 179Olivier Suteu

Een bijzondere editie 183

Juryleden 185

Medewerkers 193


Verslag professionele juryEerste leerjaar, Nederlands thuistaal

Het meisje uit Toen het nooit meer nacht was bleef niet bij de pakken zitten toen het plots nooit meer nacht was. Nee, ze leende de raket van haar vriend en vloog recht naar de zon om haar te ondervragen. En maar goed ook, want zo kwam het meisje te weten dat de maan er even genoeg van had en met vakantie was. Het meisje maakte korte metten met die vakantie en even later hing de maan weer te blinken aan de nachthemel. Een verhaal met vaart dat de jury van bij de eerste letter mee op sleeptouw nam. Dat wil niet zeggen dat de jury het makkelijk had om te beslissen. Want ook Antwerpen aan zee verraste de jury, net zoals de zee Wout verraste. Een verhaal met een slotzin die nog lang bleef nazinderen.De eerste Wondere Pluim mag op de hoed van Awa Sarr met Toen het nooit meer nacht was. Met een eervolle vermelding voor Antwerpen aan zee van Liu Coenen.

Eerste leerjaar, andere thuistaal

Alice in Wonderland valt in een hol in de grond. Het meisje uit dít verhaal beleeft haar fantastische avonturen wan-neer ze in de riool tuimelt en in een wereld terechtkomt bevolkt door pratende dieren en bomen. Een verhaal barstensvol verbeeldingskracht met woorden die dansen op hun eigen ritme. En wie wil er geen appelaar die het appels doet regenen als je hem kriebelt. De jury wil ook wel zo’n boom en beloont de fantasie van Yassin El Yaakoubi met een welverdiende Wondere Pluim, voor het verhaal Het meisje in de riool.


Tweede leerjaar, Nederlands thuistaal

De zee in Antwerpen aan zee is niet zomaar een zee. Nee, het is een zee die eenzaam is en verstoppertje wil spelen zonder dadelijk gezien te worden. Toen het de zee te veel werd, verhuisde ze naar Antwerpen, groef een diepe put en ging erin liggen. Een goede keuze, zo bleek, want ze raakte al snel bevriend met een meisje. En ze leefden nog lang en gelukkig want ze zwommen nog lang en nat. De jury was meteen overtuigd van de mooie beelden in dit verhaal, waarin de zee niet alleen maar een grote hoop water is, en moest lachen met de laatste zin. Hanna Kanoute mag met een Wondere Pluim naar huis.

Tweede leerjaar, andere thuistaal

Overal nachtsterren, zo luidt de titel van het winnende verhaal dat je op een nieuwe manier naar de sterren-hemel doet kijken. De woorden doen wat Kaa de slang met Mowgli doet in het Jungleboek: ze hypnotiseren je een beetje. Zet er muziek onder en de tekst wordt een lied, een lied waarin de schoonheid, maar ook de kilte van de nacht bezongen wordt. Er staan ook erg wijze dingen in. Zo weet de jury nu dat het nooit regent in de nacht als er sterren zijn. En dat het stil moet zijn ‘s nachts, want “anders worden de mensen wakker en dat is niet goed voor de hersenen”. Een Wondere Pluim voor het wonder-lijk poëtische Overal nachtsterren van Yasmina Sarimova.

Derde leerjaar, Nederlands thuistaal

Om een goed verhaal te kunnen schrijven, heb je een idee nodig. Maar is dat wel zo? Want de verteller in dit verhaal zit zonder ideeën en toch beleeft hij een bijzonder avon-tuur. Hij stapt namelijk naar de ideeënwinkel en sluit een Faustiaans pact met de verkoper. Mocht je niet weten wie Faust is, beste kinderen, vraag het in de les aan de leraar of de juffrouw en laat je vooral niet wijsmaken dat het een voetballer is.


Maar om een goed verhaal te kunnen schrijven, heb je soms ook een deur nodig. Een deur die droevig is omdat ze niet open kan. Die deur roept de hulp in van een pratende cactus, maar die cactus heeft op zijn beurt dan weer water nodig. Zo komen ze bij Hansje terecht.De jury kon eerst niet kiezen tussen deze twee originele verhalen, maar hakte na veel vijven en zessen de knoop door en schenkt de Wondere Pluim aan de vrolijke logica van Maryam Ouro Agouda met het verhaal De ideeënwinkel. Maar ook een grote eervolle vermelding voor Leon Louis en zijn verhaal van de droevige deur.

Derde leerjaar, andere thuistaal

De jury heeft hard moeten lachen met het verhaal van de gitaar. Het begon al met de eerste zin: “Er was eens een jongen en die heette Jos.” Die Jos kreeg een gitaar voor zijn verjaardag, een gitaar die niet vier, niet zes maar drie-duizend achthonderdzevenennegentig snaren had. Spijtig voor Jos kan hij die snaren niet allemaal tegelijk bespelen, dus gaat de gitaar ervandoor. Hij vliegt naar Canada en Turkije en Japan en beleeft doldwaze avonturen met zijn vriend, het vogeltje. Volgens de jury heeft de schrijver zich heel goed geamuseerd en voelde hij zich bij het schrijven even vrij als het vogeltje uit zijn verhaal.Het land zonder kleuren is een heel andere vertelling die de jury ook wel charmeerde. Daarin bracht Amira de kleuren terug die uit haar land verdwenen waren. Een leuk idee waar een mooi verhaal rond werd geweven waarin alles klopt, tot het einde toe.Een moeilijke keuze, maar uiteindelijk koos de jury voor de absurde humor en het natte einde van Arsène Alper en De gitaar met 3.897 snaren. En mogen we ook een welver-diend applaus vragen voor Nora El Mezzouze Ajaha?

Vierde leerjaar, Nederlands thuistaal

Hier stond de jury voor een moeilijke keuze, want werkelijk alle verhalen wisten te bekoren en het vergde heel wat


overleg en een paar koppen sterke koffie voor er een winnaar uit de bus kwam. Maar uiteindelijk won Verliefd van Ilke De Mey het pleit. Een verhaal met een wonder-mooie boodschap en een prachtige slotzin, een verhaal ook met een bitterzoete toets – je hebt het graag gelezen en toch krijg je er de krop van in de keel.Naast de winnaar staan echter nog twee verhalen op het podium: Elke vinger heeft een superkracht van Eden Van der Ven omdat het zo origineel en grappig is en enthousiast verteld wordt, en De grappige autorace van Luca Verstraeten omdat het lollig en goed gevonden is en je tegelijk aan het denken zet. Allebei een dikverdiende, eervolle vermelding.

Vierde leerjaar, andere thuistaal

Voor één keer had de jury het een beetje makkelijker want dit verhaal veroverde dadelijk hun harten. Van iets kleins naar iets groots, zo luidt de titel van deze winnaar, en het is een prima titel, die zowel op het thema maar ook op het verhaal zelf slaat, want de schrijver slaagt erin om op één pagina een hele film te vertellen. Idris woont in een land waar het geen druppels maar bommen regent. De jongen mist zijn vader en gaat op reis, een lange reis die landen en zeeën omspant en vele jaren duurt. Intussen volwassen geworden, ontmoet Idris een weeskind. Hij neemt de jongen onder zijn hoede en wordt op die manier zélf vader. Van iets kleins naar iets groots is een sober geschreven maar bijzonder krachtige vertelling die donker en ont-roerend tegelijk is en een prachtig einde kent. Proficiat, Adibullah!

Vijfde leerjaar, Nederlands thuistaal

We vieren Moederdag, Vaderdag, maar waarom vieren we nooit Wereldduivendag? Dat vindt ook de duivenkoning in dit grappige verhaal vol bont(gekleurd)e en knotsgekke figuren. Edward de butler, Albert de papegaaienkoning die zowel kan rijmen als skaten, de uitvinder, Superduif


en dronkaard – te veel personages om op te noemen. Er gebeurt van alles tegelijk in dit avontuur. Gelukkig houdt de duivenkoning het hoofd koel, zegt hij dat iedereen “gewoon moet chillen” en drinkt hij op tijd en stond zijn “duifeltje”.Geen duivenveer, maar een Wondere Pluim voor Arno There.

Vijfde leerjaar, andere thuistaal

Het hoofdpersonage in De bevroren tuin kan haar jas, muts of handschoenen nooit uitdoen want anders verbrandt ze haar huid. Gelukkig heeft ze al die kleding-stukken nodig in de tuin die ze ontdekt, want die tuin is gemaakt van ijs. Wanneer je het verhaal leest, zie je de ijstuin zo voor je. Een goed verteld verhaal met mooie beelden, en een nieuw woord voor ‘altijd’: ‘ijstijd’, waar de jury een Wondere Pluim gemaakt van sneeuwkristallen aan schenkt. Welverdiend, Harshvi Mehta!

Zesde leerjaar, Nederlands thuistaal

Zodra de jury uitgelachen was, begon ze scheel te kijken van het nadenken, want op tafel lagen twee teksten – al-lebei sprookjes, nota bene – die aan elkaar gewaagd zijn. Een raar verhaal uit sprookjesland is wat het beweert te zijn: een raar verhaal uit sprookjesland waarin een klassiek sprookje in een eigentijds en allergrappigst jasje wordt gestoken. De sympathieke, vrijgevochten prinses Billie staat haar mannetje en leeft op het einde van het verhaal lang en gelukkig, maar niet zoals je zou verwachten in een sprookje. Nee, deze prinses dopt haar eigen boontjes wel.In De groene robijn van Luuk is het hoofdpersonage – die Luuk dus – de zevenjarige zoon van koning Adelhemd, maar hij zou even goed het kleine broertje van prinses Billie uit het vorige verhaal kunnen zijn, want ook deze Luuk weet goed zijn plan te trekken en doet op het einde van het verhaal niet wat van de doorsnee sprookjesprins verwacht wordt. Bovendien wordt de lezer onderweg


regelmatig op schitterende wijze op het verkeerde been gezet.Beide verhalen combineren humor met branie, en als je niet weet wat branie is, vraag het dan maar aan de leraar of juffrouw. Het is alleszins niet iets dat je met bruine suiker bij het dessert eet. Na lang beraadslagen gaat de Wondere Pluim naar Ella Truyts en Een raar verhaal uit sprookjesland. Maar Lennert van der Made krijgt met De groene robijn van Luuk ook een verdienstelijke podium-plek.

Zesde leerjaar, andere thuistaal

En opnieuw trokken er diepe denkrimpels over de ge-zichten van de juryleden, en liet men thermossen koffie aanrukken, want ook de laatste ronde ging met de nodige kopzorgen gepaard.Lichaam-o-rama 2: operatie V.I.R.U.S. is een originele, lichtelijk absurde vertelling over de genaamde Vetklepje en Suikero en hun vlucht uit een ziek lichaam. Het lijkt wel op wat er gebeurt in de film The Great Escape maar dan in spijsverteringsland. Het vertelplezier spat van de pagina en de aftiteling op het einde is een leuke bonus.Een heel ander verhaal is De legende van de lange vrouw, een angstaanjagende fabel waarin het hedendaagse en het spirituele mooi samenkomt in een Japans decor. Het verhaal is griezelig en spannend tegelijk, en heeft oog voor oude rituelen.Wie gaat met de Wondere Pluim aan de haal? Dat is Kleart Thacej met De legende van de lange vrouw, omwille van de kracht van de vertelling en omwille van het slot, want net als je denkt dat alles goed komt, eindigt het verhaal met een zin die op koude spinnenpoten langs je ruggen-graat loopt. Maar Akira Verhaert verdient met zijn Lichaam-o-rama 2 een groot applaus en een welverdiende, eervolle vermelding.


Verslag kinderjuryEerste leerjaar, Nederlands thuistaal

De zon zakt naar beneden Lily Rotthier

“Een origineel en leuk verhaal om te lezen”“Het is een verhaal waar heel veel creativiteit in zit voor een kindje van het eerste leerjaar. Ik zit in het vijfde en zou daar nooit opgekomen zijn. Daarom vind ik dit het beste verhaal.”

Eerste leerjaar, andere thuistaal

Er was eens een meisje Yassin El Yaakoubi

“Dat het meisje in de riool was gevallen, toen opeens het water ronddraaide en dat ze terug in haar dorp was.”

Tweede leerjaar, Nederlands thuistaal

Rattentaal Edo Matthyssen

“Dit verhaal was heel leuk om te lezen want het past heel erg goed bij mij. Ik hou veel van codetaal en machines uit-vinden. Ik fantaseerde gelijk verder hoe ik de machine zou ontwerpen. Geniaal bedacht!”

Tweede leerjaar, andere thuistaal

De derde wereldoorlog Ilias Liaoui

“Ik vind het leuk omdat het onlogisch en grappig is. Het is een oorlog met een maan en de zon en leeuwen en piraten en nog andere rare dieren.”“Spannend verhaal met een goed einde.”


Derde leerjaar, Nederlands thuistaal

De droevige deur Leon Louis

“Bij dit verhaal wist ik het meteen, dit is mijn favoriet. Ik twijfelde echt niet.”

Derde leerjaar, andere thuistaal

Het land zonder kleuren Nora El Mezzouze Ajaha

“Het was leuk en goed geschreven. Ik vond het leuk hoe ze de kleuren ging zoeken en dat ze door een spreuk terugkwamen.”“Omdat het heel goed geschreven is en ook een mooi verhaal.”

Vierde leerjaar, Nederlands thuistaal

De dag dat de zon naar beneden viel Mauro Meeusen

“Ik vond het een hele mooie beschrijving, ik zag het als een film voor me.”

Vierde leerjaar, andere thuistaal

De waardeloze apps Lucie Gevers

“Ik vond het cool dat er apps uit de telefoon kwamen en het was een beetje mijn ding, het verhaal.”“Het was een heel avontuur en het was tegen pesten. Dat vind ik belangrijk.”

Vijfde leerjaar, Nederlands thuistaal

Ik weet de antwoorden niet Emiel Devel

“Het is kort en krachtig en het is een verhaal waar je daarna verder over kunt nadenken.”“Het was een goed klein rijmverhaaltje en de vragen zijn


ook om goed over na te denken.”

Vijfde leerjaar, andere thuistaal

De bevroren tuin Harshvi Mehta

“Ik heb gekozen voor de bevroren tuin omdat het me enorm doet denken aan Frozen, dat vind ik een prachtig verhaal en prachtige film. Dit verhaaldeed me wegdromen ...”

Zesde leerjaar, Nederlands thuistaal

De wondere veer Analou Gielen

“Er komt heel veel fantasie bij kijken, en als je begonnen bent met lezen, wil je maar blijven en blijven en blijven lezen... Dit verhaal is echt TOP!!!”“Spannend! Ik hou van draken en magische figuren en ik wil ook wel eens op de rug van een vogel naar een sprook-jesbos vliegen. Er wordt wel heel vaak ‘Felix’ gezegd, maar dat is niet erg, want mijn vriend heet ook zo.”

Zesde leerjaar, andere thuistaal

De wondere piano Sophie Beels

“Ik was erdoor geraakt omdat de piano verbrand werd. Ik had zó graag het sleuteltje gevonden vooraleer de mensen van het dorp de piano verbrandden.”


Toen het nooit meer nacht wasEr was eens een meisje dat heel graag de zon wou zijn, maar dat kon niet. Ze wou wel graag de zon zijn, maar op een dag was het nooit meer nacht. “O nee”, zei het meisje. Ze besloot de maan te gaan zoeken. Ze pakte bij haar vriend een raket en vloog naar de ruimte. Toen vroeg ze aan de zon: “Waar is de maan? ” “Met vakantie”, zei de zon. “Ow! Maan is met vakantie! Waarom, zon?” De zon zei: “De maan had er genoeg van maan te zijn.”Het meisje zei: “Ow! Maan had er genoeg van? Ik zal de maan gaan halen. Dan mag ze naar huis.” Opeens was de maan terug en kon het meisje weer slapen.

Awa Sarr 6 jaar De kRing

1ste leerjaar | nederlands thuistaal



De zon zakt naar benedenRoel en Noor zijn in het bos. Het is een zonnige dag. Roel kijkt naar de zon, maar oei, de zon valt naar beneden, recht voor Noors voeten. Ze schijnt niet meer.”Kom”, zegt Roel, ”we gaan.” ”Nee, ssht”, zegt Noor, “de zon praat.““Dat kan niet.” “Jawel, kijk maar.“ “Hallo“, zegt de zon. “Maar hoe kan de zon terug?”, vraagt Roel. “Ik weet het”, zegt Noor, “ik ga naar papa en ik vraag de ladder. Dan kan papa de zon terug op zijn plaats zetten.”“Kom, we gaan.””Papa, mogen we de ladder?” “Waarom?””Omdat de zon op de grond gevallen is.””Oké, ik ga mee.” “Kijk papa, hier.” “Ik pak de zon mee op mijn ladder. Zo: hij staat op zijn plek.”

Lily Rotthier 6 jaar De Evenaar



Antwerpen aan zeeEr was eens een jongen die Wout heette. Niemand wist dat er een zee was. Wout zag op een dag dat er een zee was. Hij dacht: “Oh, nee! Ik kan niet zwemmen.” De zee kwam steeds dichter en dichter. Maar te laat. De zee had Wout

Liu Coenen 6 jaar De Spiegel



Een robot Er was eens een jongen die heel veel van robotten hield. Elke dag keek hij ernaar uit om een robot te maken. Op een dag zag hij iets vreemds. Hij zag een reusachtige stapel rommel liggen. Hij ging elke dag aan de slag om van de rommel een robot te maken. Op een dag was de robot klaar. Maar hij wist niet hoe hij de robot moest starten. Hij zag een knop. Hij drukte op de knop en de robot bewoog.

Thomas Grootjans 7 jaar De Sterrenkijker



EmmaEr was een meisje en haar naam was Emma.Emma is heel lief.Maar zie, oma is ziek.Emma moet naar oma.Maar zij was te laat.Oma is al dood.

Elis Orji 7 jaar De Bever


1ste leerjaar | andere thuistaal

Het meisje in de rioolEr was eens een meisje dat een riool zag. Ze ging kijken in de riool en ze viel erin. Plots draaide het water van de riool en toen gebeurde er iets. Ze keek rond en opeens zag ze alleen maar bloemen.Maar nee, ze zag ook pratende dieren en bomen. Ze wandelde verder. Ze keek rond en opeens zag ze een boom praten.Het was niet zomaar een boom, maar een appelboom. Hij zei: “Schud mij, schud mij!”Het meisje ging naar de boom en kriebelde hem. Alle appels vielen op de grond. Toen wandelde ze verder en zag ze een huis. Er was daar heel veel eten en ze was terug in haar dorp.

Yassin El Yaakoubi 10 jaar Het Veer



Juf is te laatJuf gaat naar school. Ze is te laat. Ze wacht op de bus. Waar blijft die bus? Ik ga wel met de tram. Ze wacht en ze wacht. Dan gaat ze met de trein. De trein kwam niet. Ze zag een auto. Er was een lief, rijk meisje. Juf mocht mee in de auto. Ze zag de school. Aangekomen!

Aminata Ba 6 jaar De Spiegel



Antwerpen aan zeeIk speel in de zee.Ik zwem.Ik graaf in de zee.Ik vis in de zee.Ik heb een boot.Ik vaar weg.Dag, Antwerpen.

Alex Karapetyan 6 jaar De Spiegel



De uil met de snottebelEr was eens een uil. Hij woont bij Didi en Kiki. Maar die uil had een snottebel. Hij moest naar de dokter. De dokter zei: ”Je moet naar huis, in bed gaan liggen en warme thee drinken.” En nu hebben Didi en Kiki geen bed meer.

Nazar Fannes 6 jaar Sint-Anna-Goethe



De tuin van PipEr was eens een hand en een voet. Die hand, nee, dat was niet de hand van de voet. Wat? Nee dat is niet waar. Hoe kan dat? Ik ben Pip en ik weet dat. Nee, ik weet alles. Nee, ik nee, ik nee, ik nee.Ik ben boos op Pip en ik ben boos op Ben. Dat is niet lief. Ik ben heel boos op Ben, want hij zegt dat ik kak ben, maar dat is niet waar, zegt Saar. Dat is wel waar.Nee pat, pat, pot, kak, dat ben jij. Dat is niet tak tak. Dus wacht, dat is waar, die hand was van die voet. Ik zei het toch. Ik maak een som. Wil je helpen?

Jonas Ndonue 6 jaar InPEERi@


Antwerpen aan zeeEr was eens een zee en die voelde zich eenzaam.Er was niemand om mee te spelen, want de visjes speelden verstoppertje en zij werd altijd gezien.Op een dag was zij boos omdat ze niemand had om mee te spelen. Ze trok haar armen en benen uit en liep naar een stad.Die stad noemde Antwerpen. De zee groef een reuzenput en ging erin zitten.De volgende dag werd de zee wakker en ze was zo blij!Want er zaten allemaal mensen in haar.En toen de mensen weg waren, kwam er een meisje. Ze vroeg of de zee haar vriend wou zijn.Natuurlijk wou ze dat.En ze zwommen nog lang en nat.

Hanna Kanoute 7 jaarDe Dageraad

2de leerjaar | Nederlands thuistaal



RattentaalIk kreeg vanochtend een brief. Er stond op: “Piep piep pieper.”Ik dacht: “Welke taal is dit?” Ik dacht na en toen dacht ik: “Wie zegt piep? Een rat! Dat is de taal van een rat!”Ik maakte een machine. Hij heet ‘rattenvertaler’. Ik gaf in: “Piep piep pieper.” Hij zei: “Kom naar de grote eik in het bos.” Ik ging naar het bos. Maar ik vond geen grote eik. Gelukkig had ik de rattenvertaler bij. Ik zette hem op ‘vertaal mensentaal in rattentaal’. Ik zei: “Ik vind de grote eik niet. Waar is die?” Na 5 minuten viel er een briefje uit de lucht. Er stond op: “Pieper de piep piep piepert.”Ik liet het vertalen: “De grote eik is aan de rand van het bos.”Ik ging naar de rand van het bos en ik zag de grote eik. Er zat een holletje in. Ik vroeg: “Is er iemand thuis?” Ik hoorde: “Piep”, vertaling: “Ja”De rat zei: “Piep piep”, vertaling: “De bomen worden morgen omgehakt, mogen wij in jou huis wonen?”“Ja”, zei ik. Dus de ratten wonen nu bij mij.

Edo Matthyssen 7 jaar De Evenaar



In het bosIn het bos achter de bomenwaar niemand mag komendaar wonen slimme groene drakendie duizend noten kunnen krakenmet sterke brede kaken.

Is het dit of kies jij maar iets.Want in het bos achter de bomenwaar niemand ooit mag komenga ik toch in mijn stoute dromen.

Pieter Van Den Broeck 7 jaarDe Spiegel



De leeuw die vegetariër wil wordenEr was eens een leeuw die er altijd over kloeg dat hij moest jagen. Op een dag besloot hij het te zeggen: “Mama, ik wil vegetariër worden.”De mama schrok: “Wat wil je?” “Ik wil vegetariër worden.” “Jaa, ik hoor wel wat je zegt, maar dat kan niet!” zegt ze. “Leeuwen horen te jagen. En vlees te eten. En vooral zebra’s, want die zijn het lekkerst.” Maar toch wil de kleine leeuw vegetariër worden. De dag daarna, toen de leeuw wakker werd, was mama gaan jagen. Ze kwam terug met een zebra in haar bek. “Komen eten”, zei ze. “Nee hoor, dat hoeft niet. Ik heb al gegeten.”“Wat dan?” “Wat plantjes en gras.” “Nee toch! Dat vult niet eens een beetje.”“Mam, ik zei toch dat ik vegetariër ben.”“Ik weet het, ik weet het, maar een beetje vlees kan toch geen kwaad?”“Mama” zucht hij, “ik ben nu eenmaal vegetariër, dat is toch niet moeilijk om te begrijpen?”“Goed dan, maar dan moet je me beloven om volgend jaar wel terug vlees te eten.”“Goed dan, maar dan moet je ook niet klagen.”“Oké, oké” zegt ze ongeloofwaardig.De volgende dag komt ze weer met een zebra in haar bek en zegt: “Komen eten.”



De leeuw komt met wat blaadjes, bloempjes en gras. Ze staart naar hem en zegt: “Zeker?”“Wat bedoel je met ‘zeker’?”“Dat je dat wil eten.”“Mama, hé, je had beloofd dat je niet meer ging zagen.”“Ja ja.”“Mama wees niet zo ongeloofwaardig.”“Goed, maar ik wil gewoon dat je genoeg hebt gegeten.”“Mama moet ik het blijven zeggen? Het maakt niet uit, weet je dat. Ik heb gelezen dat dat beter voor de aarde is.”“Wat?” zegt mama.“Dat dat beter voor de aarde is.”“Ja ja ik versta je wel, maar kan je lezen?”“Hui, dat heb ik geleerd.”“Bravo, eindelijk.”“Hui mama ik heb dat van een zebra geleerd.”“Echt?”“Ja.”“Maar, maar, schat ik hou van je.”En alles is weer goed. Komen eten!

Lena Claes 7 jaar ‘t Groen Eilandje



Het sneeuwvlokjeHet sneeuwvlokje vroeg aan mama wolk: “Mag ik naar beneden dwarrelen?”“Nee”, zei mama wolk, “nog één nacht wachten.”Toen de nacht voorbij was, deed mama wolk haar glijbaan uit. Toen het sneeuwvlokje en zijn broertjes beneden waren, zag het sneeuwvlokje iets lichts. Hij ging er met al zijn kracht naartoe. Maar het was licht en hij smolt. En toen was hij dood.

Silke Van den Eynde 7 jaar De kRing


Overal nachtsterrenOveral nachtsterren. Je hoort ook kevers. Het is heel mooi, je ziet de volle maan. Je ziet soms de vleermuizen aan de hemel. In de nacht kan je rusten en dromen. Het is heel stil daarbuiten. De maan verdwijnt in de nacht. Het regent nooit in de nacht als er sterren zijn. In de nacht kan je slapen, er komt geen zon in de nacht. In de nacht is het donker. Met de kleur van donkerblauw in de nacht is het koud. Ook als de maan er is, is de nacht mooi met sterren. De maan en de sterren geven licht. Niet de hemel, want het moet donker zijn. De sterren zijn mooi, ook de maan. In de nacht moet het stil zijn. Want anders maak je de mensen wakker en dat is niet goed voor de hersenen. Het moet heel en heel donker zijn. Dan kan je slapen, ook de anderen kunnen slapen. Veel mensen, ook in de andere landen, kunnen slapen. Het is donker en donkerder. Alleen de vleermuizen worden wakker. Ook de muizen worden wakker om eten te vinden. Maar de mensen hebben niets te eten in de nacht.

Yasmina Sarimova 8 jaar ‘t Groen Eilandje

2de leerjaar | andere thuistaal



De derde wereldoorlogEr was eens een stad en die heette ‘Halfkop’. Dat was de grootste stad van de wereld. Maar toen was het voorbij, want er kwam een leger met kanonnen. Er waren ook leeuwen en piraten en T-rexen en soldaten en een sabeltandtijger en een mammoet. Maar toen was het voorbij, alle dieren hebben de zon tegen de slechte mensen gezet. Maar er was nog één slecht mens over: hij had iedereen vermoord. De goeie werden terug levend, maar het slechte leger werd ook terug levend. De baas zei: “Ik start de derde wereldoorlog”. Maar de mammoeten waren terug en dan waren alle planeten ont-ploft, behalve de aarde. Er waren 1.000.000 mensen dood, de andere mensen gingen meedoen met de oorlog. De oorlog duurde acht-honderd uur. De koning was al dood, 1.000 mensen van de goeie hebben het overleefd. Er waren eerst 30 miljoen mensen. De oorlog begon in 1932 en eindigde op 2090. Er waren nog 19 mensen en nog 120 slechte mensen. De scholen waren 99 jaar gesloten en er waren 9 kinderen dood. De helft van de wereld was dood. Er was nog één mens levend en die heette ‘de wondere pluim’.



Maar de zon en de maan waren tegen elkaar gebotst. De maan was toen ontploft. Iedereen kon toen niet slapen, iedereen was tegen de zon aan het schieten. Iedereen zei: “Laat alsjeblieft de maan terugkomen.”De maan werd wakker en zei: “Ik leef.”

Ilias Liaoui 7 jaar Veltwijck



MuizentaalDer waren eens twee muizen die een hele rare taal spreken: “Piep piep piep piep piep.” Raar, hé? We begrijpen hen niet, maar andere mensen misschien wel. En weet je hoe dat komt? Omdat sommige mensen die taal ook praten.Die taal is wel heel speciaal. Wie weet vertellen ze wel iets droevigs of iets liefs. Sommigen begrijpen ze, maar wij niet. Wij kunnen ook “piep piep” zeggen, maar we begrijpen niet wat we zeggen. Die twee muizen begrijpen die muizentaal, maar wij, die muizentaal zeggen, wij verstaan ze nog altijd niet. Sommige mensen willen die taal leren, maar die mensen weten niet waar je muizentaal moet leren. Maar sommigen wel: bij de muizen natuurlijk. En sommige van die mensen gaan naar de muizen en vragen: “Kunnen jullie ons leren hoe je muizentaal leert?” De muizen zeggen: “Piep piep”, dat betekent ‘oké’ in hun taal.“Oké”, zeggen de mensen, “let’s go dan beginnen we er aan.” “Oké, we beginnen. Eén keer piep betekent ‘hallo’, twee keer piep betekent ‘hoe gaat het met u?’, drie keer piep betekent ‘dank u’ en vier keer piep betekent ‘heel goed’. En zo verder tot 100.” Vijf minuten later spreken de mensen ook muizentaal. “Piep piep piep”, zeggen de mensen.



De mensen die muizentaal spreken, hebben dat geleerd aan al de mensen in België.“Piep piep piep piep piep piep piep piep piep piep piep piep piep”, zeggen de mensen van België. Ze leren het ook aan alle andere landen: Italië, Nederland, Afrika, Amerika en zelfs aan China. Sommige mensen vragen zich af of die mensen niet bang zijn voor het co-ronavirus, nee want ze hebben een mondmasker aan. Een mondmasker is een masker om niet besmet te raken. Maar de mensen die muizentaal spreken kunnen niet aan heel China muizentaal leren want er zijn heel veel mensen flauwgevallen. Dat is natuurlijk heel erg, maar ja, zo is het leven. We kunnen er natuurlijk niks aan doen, alleen hopen dat ze snel weer beter worden.

En twee jaar later zijn de mensen van China allemaal beter. Nu kunnen we weer muizentaal leren aan al de mensen van China. Nu praat iedereen muizentaal. “Piep piep piep piep piep piep piep piep piep”, zeggen al de mensen van China en dat betekent ‘jeej’. “Jeej”, roepen de mensen van China en Afrika en Amerika en Nederland en Zuid-Afrika en Italië en Marokko en Turkije en Azië en Frankrijk.Iedereen is blij. Eind goed, al goed.

Fatima El Karkri 7 jaar ‘t Groen Eilandje



Kat en de matEr was eens een kat. De kat wou een mat zijn. Dan was er een mevrouw, maar dat was geen normale mevrouw.Zij was een heks, aaah!“Niet bang zijn, kat.”“Hallo mevrouw, kunt u van mij een mat maken?”“Oké, doe ik het nu?”

Ik ben een mat!Oo nee, daar komt een mens!

Arda Yilmaz 8 jaar De Kleine Wereld



Mijn opa die mij altijd helptMijn opa en ik hadden een hele goede band. Wij deden hele leuke dingen. Mijn opa en ik keken films. En mijn opa helpt mij altijd.

Toen ik terug naar België kwam, kreeg ik een paar maanden later te horen dat mijn opa dood was. Dat maakte mij verdrietig. Ik ben nog steeds verdrietig.

Houda Baziou 9 jaar KOCA



Familie is belangrijkEr was eens een meisje dat Lea heette. Ze was heel lief. Ze luisterde naar haar mama en papa. Op een dag kwam ze terug van school en ze hoorde mama aan de telefoon. Ze was nieuwsgierig. Mama zei tegen Lea: “We gaan verhuizen.” Lea stond er met open mond bij. Ze was aan de ene kant blij, aan de andere kant was ze boos en in het midden was ze verdrietig. De volgende dag was ze verdrietig. Haar vriendinnen kwamen naar haar toe en vroegen: “Lea, wat is er?” Lea zei niks, ze was boos op iedereen en ze wou niet luisteren. Ze was boos op mama en papa. Die zeiden: “Lea, we begrijpen je, maar familie is belang-rijk.” Lea begreep mama en papa meteen en hielp hen met het eten.

De volgende dag was ze terug op school en ze zei: “Sorry” tegen haar vriendinnen. En ze was blij dat ze hen nog had.

Sara Karkach 8 jaar Mariagaarde


De ideeënwinkelIk wou een verhaal schrijven, maar ik had geen idee.Dus ging ik naar de ideeënwinkel. De ideeën waren te duur. “Heb je geen gratis idee?”, vroeg ik. De verkoper lachte: “Nee, wat denk je wel”. “Maar ik heb wel een ander idee”, zei hij. “Jij krijgt een gratis idee en ik krijg al jouw toekomstige ideeën.” Ik vond het een super idee. Want ik wou zo graag mijn verhaal schrijven. Eerst vond ik het superleuk dat iedereen mijn ideeën kocht. Maar toen kwam mijn vriendje slapen. En ik vroeg: “Wat gaan we spelen?” Niemand wist iets. En toen had ik een idee. Maar mijn vriendje had het idee al. Toen was ik het beu. Ik hoorde alle mensen mijn goede ideeën vertellen. Ik liep terug naar de ideeënwinkel en vroeg: “Kunnen we nog ruilen?” De verkoper zei: ”Oké, voor één keer is het goed.” En vanaf nu verzin ik gewoon mijn eigen ideeën.

Maryam Ouro Agouda 8 jaar De Evenaar




Het verhaal van de droevige deurEr was eens een mooie, grote deur.Die deur was droevig. Hij was droevig omdat hij nooit openging. Hij ging nooit open omdat hij in een verlaten huis stond. En dat verlaten huis stond dan ook nog in een verlaten woestijn!Plots stapte hij uit zijn deurgat en wandelde naar een cactus. Hij vroeg aan de cactus of die hem kon helpen, maar de cactus zei dat hij hem alleen ging helpen als hij water voor hem ging halen. Zo gezegd zo gedaan. Hij liep direct naar de stad. Maar nu moet je weten dat alle mensen die de deur zagen, direct wegliepen want niemand had ooit al een levende deur gezien. Toch was er een kindje dat gewoon voor de deur bleef zitten. Het was nog een klein peutertje dat Hansje heette. Hansje bleef op de grond zitten en vroeg: ”Waar kom jij vandaan?” “Ik kom uit de woestijn”, zei de deur. “Ik ben op zoek naar water om aan een cactus te geven.““Oh”, zei Hansje, “daar kan ik wel mee helpen. Wacht hier even.” De deur wachtte en wachtte en wachtte tot hij ongeveer drie uur had gewacht. Toen kwam Hansje terug met een soepkom water.



Ze gingen samen naar de cactus en gaven hem het water. Toen zei de cactus: “Gebruik een beetje water en smeer het over de scharnieren, wacht dan een uur en dan kan je openen dichtgaan.” De deur deed wat de cactus zei en inderdaad: de cactus had gelijk. Vanaf nu zette hij zich altijd wagenwijd open. Hansje bleef bij de deur wonen en ze leefden nog lang en gelukkig.

Leon Louis 9 jaar Steinerschool Skellig Michaël



Dromen aan zeeEen witte zee met blauwe golven die knabbelen aan het strand, waar kindjes zandkastelen maken en de mama’s zitten te bruinen en de papa’s en de jongens zitten te plonzen in het water. Ze lachen naar de meisjes die blij terug schateren in de zon. Die kijkt en lacht mee.

Guilina El Karaan 8 jaar De Sterrenkijker



Het madeliefjeEr was eens een madeliefje. Ze woonde in een park. Ze woonde daar met heel veel broertjes en zusjes. Maar ze was wel de kleinste. Het was bijna Pasen. De winter was bijna gedaan. Op een dag zeiden de broers en zussen: “Het is bijna Pasen. En dan worden we geplukt, maar alleen de aller-mooiste.” “En ik dan?” vroeg het madeliefje, “word ik gekozen?” ”Tuurlijk niet!”, zeiden de broers en zussen. “Jij bent zo klein! Waarom zouden ze jou kiezen? En trouwens,” gingen ze verder, “we worden geplukt, omdat we worden samengevlochten zodat we kunnen gebruikt worden als krans.” Madeliefje was diepbedroefd. Ze wilde ook zo graag als krans gebruikt worden. Het was al laat, ze ging slapen. Ze kreeg zo’n mooie droom. Ze droomde dat ze de mooiste en grootste bloem was van de hele wereld. En dat ze werd geplukt en toen ze in een krans werd gevlochten, ze helemaal vooraan in de krans zat. Ze was zo mooi dat iedereen haar krans wou hebben.

Toen werd ze wakker. Het was Pasen! Hoopvol bleef ze wachten tot er iemand haar zou plukken. Er kwam een meisje voorbij. Ze bleef staan bij madeliefje. Ze bestudeerde het kleine bloempje van kop tot teen. Ze had mooie witte blaadjes en aan de puntjes paarse stukjes. Het kleine bloempje interesseerde haar wel. Ze plukte het



bloempje en deed het in haar mand. Het madeliefje was zo blij! Het meisje plukte nog een paar bloemen. Ze werden in elkaar gevlochten. Het feest kon beginnen. Het madeliefje zat helemaal vooraan in de krans. Haar droom kwam uit! Het was de leukste dag van heel haar leven.

Donna Vrancken 9 jaar Steinerschool Hibernia



De dieren zeiden …Heel lang geleden behandelden de mensen dieren als slaven. Maar er was één meisje dat dit niet deed. Ze kon met dieren praten en zag hen als vrienden. Ze had een plan. Ze vertelde dat plan aan de dieren en die gingen akkoord. Het meisje verstopte de dieren in heel het dorp. Na één dag zeiden de dieren wat ze allemaal zagen.Het meisje vertelde dat aan de dorpelingen. Ze zei ook dat mensen ook dieren zijn en dat we onze eigen soort mishandelen. Toen zagen de mensen het goede in de dieren.

Hanna Slegers 8 jaar De Kolibrie



De pesters van de groentenschoolHoofdstuk 1: pester tomaat

Ergens ver hier vandaan was er eens een groentenschool. In de klas zaten groenten: erwtje, tomaat en de limoentjes. De meesten deden normaal, maar sommigen waren pesters. Een van die pesters is de tomaat. Ooh, nee, ik vergeet bijna de meester, meester wortel. Meester wortel wordt gepest door tomaat. Maar dat komt omdat erwtje zo klein is dat alleen de limoentjes en meester wortel hem kunnen hem zien. Tomaat kan dat dus niet en daarom pest die meester wortel. Want als de meester praat tegen erwtje dan denkt tomaat dat de meester tegen de grond praat.

Hoofdstuk 2: directeur citroen

Tomaat is zo stout dat hij naar directeur citroen moet gaan. En zoals je hoort, directeur citroen is niet zo’n lieve directeur omdat hij een citroen is. Tomaat moest een hele dag in een hok blijven. Het was daar zo koud dat tomaat oorverwarmers nodig had.



Hoofdstuk 3: de kinderen van directeur citroen

De kinderen van directeur citroen en mevrouws kinderen zijn … de limoentjes! De limoentjes zijn de redding van meester wortel. De limoentjes zijn de beste vrienden omdat ze ook nog heel klein zijn. En als tomaat begint te lachen met de meester dan zeggen de limoentjes: “Hé, hier staat wel iemand, hé.”

Hoofdstuk 4: erwtje komt in zicht

Ineens ziet tomaat erwtje inderdaad staan. Tomaat zegt verwonderd: “Kijk, dat kan toch niet, daar staat hij dan. Ik dacht dat hij gewoon niet kwam opdagen of zo.” Maar nu zag de pester (tomaat dus) erwtje live! Niet te geloven. Nukan tomaat niet meer lachen met meester wortel. Meester wortel is daar heel blij mee, maar erwtje niet. Hij wou zichzelf geheim houden. Hij vindt het echt niet leuk en hij begint super hard te huilen.Wat zielig is dat toch, hé?

Hoofdstuk 5: hoe tomaat een pester werd

Tomaat had een heel slechte jeugd gehad. Zijn mama en papa zijn namelijk een brood en een plak kaas. De mama is het brood en de papa kaas. De ex van mama (brood) is boter. Tomaat vond dat niet erg tot ze aan elkaar plakten en ze daardoor niks meer konden doen. Ze konden tomaat niet meer opvoeden. Tomaat werd daar boos van, super-boos! En zo werd tomaat dus een pester.



Hoofdstuk 6: hoe erwtje de held van het schoolfeest werd

Zoals je weet was er een schoolfeest en de hele groenten-school was erbij. De mama en papa van erwtje hadden een podium gekocht voor het schoolfeest. Erwtje ging optreden. Als hij op het podium staat, kan niemand hem zien. Dus kochten de mama en papa van erwtje een ver-kleedpak. Dat verkleedpak was ook een erwtje maar een heel groot. Erwtje trok het aan en iedereen kon hem nu zien. Iedereen vond hem heel mooi. Tomaat kon hem ook heel goed zien nu.

Fee Vermeulen 8 jaar Mariagaarde



Het betoverde bordHallo, ik ben Loe en ik heb ook een vriendin, Floor. We hebben veel geheimen. Ons favoriete geheim kent heel de klas. Zelfs juf kent het: “We hebben een betoverd bord! Kijk, als je iets tekent op het bord en je geeft elkaar handen en je raakt het bord aan, dan kom je in je tekening.” De eerste keer ging het zo. Floor en ik waren onze drink-flessen vergeten in de klas. Onze klas was op de bovenste verdieping, dus eer we boven waren, waren we best wel uitgeput. We leunden tegen het bord. Op het bord stond een heel mooie waterval getekend, in een heel mooi bos en plots … swin tring tingeling pling … we zaten in de te-kening! Toen begon ons eerste avontuur. We waren vanuit ons eigen dorpje in het avonturenbos terechtgekomen. We zaten op een katapult en vlogen met volle snelheid door de waterval. We landden op een stoel met onze gezichten in een grote kom met melk en cornflakes. Een eekhoorn die daar zat te wachten tot iemand eindelijk kwam eten, zei: “Amai, die heeft honger zeg!” We vertelden hoe we hier waren geraakt en hoe we heetten. De eekhoorn heette Simon. “Aangenaam”, zeiden Floor en ikzelf. Toen Floor en ik onze kom hadden leeggegeten, zei Simon dat er een gevaarlijke trol was die iedereen wou laten sterven. “Kom”, zei hij, “ik zal jullie het paradijs laten zien.” Simon blies op een beukennotendopje en er verscheen een trap in de binnenkant van de waterval. We klommen naar boven en er was een kring bomen rondom ons. Weer blies Simon op het beukennotendopje en de bomen trokken hun wortels uit de grond en begonnen rond te wandelen. Floor en ik waren heel verwonderd en erg onder de



indruk. Hoe kan dat nu? De bomen wandelden verder. Er was een poort. We gingen er doorheen. Het was ongeloof-lijk, alles was zo mooi. Er was zelfs een boomhut met een glijbaan die in een zwembad belandt. Plots kwam er een schildpad voorbijzoeven en kwam er een cheeta aanschui-felen. De schildpad zei: “De trol komt met zijn gereed-schap naar de boomhut om alles opnieuw te maken.” Floor vroeg aan Simon: “Hoeveel keer is dit paradijs al afgebroken?” “Al tien keer.”We gingen in de boomhut om daar te zitten wachten. Floor riep ineens: ”Loe, kom kijken! Het bord wordt afgeveegd!”Alles werd wazig en draaide rond. Simon riep: “De trol komt!” Hij fluisterde: “De trol heet eigenlijk ‘de allertijden trol’.” Toen zei Floor: “Kijk, hij heeft een spandoek gemaakt, hij wil het goedmaken.” Toen werd het bord echt afgeveegd. We konden nog net roepen: “We komen ooit wel eens terug met heel onze klas!”We stonden ineens terug in de klas. Een jaar ging voorbij.Juf maakte terug dezelfde tekening van de waterval in het bos op het bord. We gaven elkaar een hand en … swing, tring, tingeling, pling … we zaten terug op de katapult. En weer zoefden we door de lucht. Met zijn allen belandden we in vijftien kommen met cornflakes!

Ella Esposito 9 jaar Steinerschool Skellig Michaël



De magische vuurvogelErgens in een bos is er een feest van de vos. Vuurvogel gaat er heen. Eigenlijk wil de vos de vuurvogel opeten. Maar de vuur-vogel heeft het al snel door. Hij vliegt weg. De vos kan nog net een pluim pakken. “Jakkes!”, roept de vos en gooit de pluim weg. De volgende dag komt er een meneer in het bos wandelen. Hij ziet de pluim die de vos heeft weggegooid. De meneer raapt de pluim op en schrijft er de mooiste verhalen mee. “Als ik er nu een wedstrijd van maak”, bedenkt hij. “Eerst moet ik er nog een naam voor verzinnen. Gevonden! De Wondere Pluim.” Sinds die dag wordt er elk jaar een wedstrijd gehouden. En zo schrijven we nog lang en gelukkig.

Lena Daponte 8 jaar Veltwijck



De zomerOp een dag waren de kinderen aan het spelen. Ze wilden telkens weten welk seizoen het was. Het was super warm, dus ze vroegen aan hun grote zus of zij wist welk seizoen het was. Zij wist het en zei dat het zomer was. Maar hoe weet je nu dat het zomer is? De warmste tijd is altijd in de zomer wanneer het zomer-vakantie is. Maar hoe weet je dat dan?Ik heb ervoor moeten studeren. Wat is dat, studeren? Dat is eigenlijk werken. Maar wie heeft je dat allemaal geleerd? De juf, dat is een mevrouw die lesgeeft aan kinderen. Oké, ik snap het. Ik zweet en ik heb dorst. Pak maar een bekertje water en vraag dan aan mama of ze je kan helpen met wassen. Oké? Begrepen? Ja, begrepen. Als ik je moet helpen om een bekertje te pakken, vraag dat dan, want ik moet hier ook op Lisa letten. Ja, maar als mama geen tijd heeft om mij te wassen? Dan zal ik je helpen, Lies. Oké dan. Ik ga er meteen aan beginnen. Ja dat is goed. Euh, mag ik ook een glaasje limonade pakken? Ja zeker, en pak je er dan ook één voor mij? Ja, ik ben er al mee begonnen. Alsjeblieft. Dank je wel! Mmmm, lekker hoor zo’n klein glaasje limonade! Ga nu maar naar de badkamer. Oké, mama wil mij niet helpen.



Ik zal je wel helpen. Ga je kleren maar halen voor na de douche. Oké, ik ben klaar. Neem de zeep die je wilt gebruiken, Lies. Ik heb alles. Ja oké, ga dan maar in bad en sproei jezelf maar helemaal nat. Ik zal je dan helpen inzepen. Ik ben je vergeten te zeggen dat je wel voort moet doen, want ik moet ook nog wel op Lisa letten. Begrepen. Ik ben klaar met nat maken. Dat is snel. Ja, ik heb er ook mijn best moeten voor doen. Oh, dat is goed zo kunnen we al beginnen met inzepen. Ja, leuk! Oh, dat is fijn om te horen, maar waarom vind je het zo leuk? Gewoon omdat ik het leuk vind. Oh, daarom. Vind je het leuker als mama het doet of als ik het doe? Euh, eigenlijk is het bij allebei leuk, want ik vind jullie beiden leuk. Dus je kunt niet zo goed kiezen? Ja dat is zo maar hoe weet jij dat allemaal? Zoals ik al zei, je moet ervoor leren. Cool, ik wil nu al beginnen te leren als jij. Ja, dat begrijp ik, maar je zit nog maar in het derde kleuter-klasje. Volgend jaar mag je naar het eerste leerjaar. Dan kan ik leren schrijven en lezen en euh… wat kan je dan nog allemaal leren? Euh… je kunt bijvoorbeeld leren rekenen en taal en spelling leren en nog veel meer dingen. Cool, ik wou dat ik nu al in het eerste leerjaar zat. Oké, dat is goed, maar nu minder praten en meer bezig zijn met je kleren aandoen. We zijn al lang bezig en ik



moet ook nog op Lisa passen. Dat was ik bijna vergeten. Op je snelst aankleden. Ik doe mijn best om mij zo snel mogelijk aan te kleden. Je krijgt 3 minuten en 30 seconden de tijd, start! Ik ga al naar Lisa want ze zal alvast honger hebben. Ja, dat zal zeker zijn dat ze al honger heeft. Het lijkt of ze om de paar minuten honger heeft, hé grote zus. Ja, dat lijkt wel zo.Ik ben klaar. Volgens de stopwatch heb je er 1 minuut en 30 seconden over gedaan. Cool, dat moet zeker in mijn recordboek komen. En nu mag ik straks buiten spelen. Ik ben super blij! En wat is er dan nog, grote zus? Morgen moet ik ook op jullie passen en als jullie dan flink zijn geweest, krijgen jullie een cadeautje. Is dat niet super leuk, Lisa? Ja, dat is super leuk, maar mogen we dan wel spelen? Ja, natuurlijk mogen jullie spelen. Maar ik moet wel taak-jes maken. Ik ben er al aan begonnen. Als eerste taak morgen gaan we je kamer eens opruimen, maar ik doe de taakjes mee. Ik heb zelf ook rommel op mijn kamer. Ja, dat zal wel zijn. Iedereen maakt wel rommel, toch. Ja, en op mijn geschreven lijstje staat dat we de living ook gaan opruimen. Daar is meer rommel dan je denkt. Daar-na zal het tijd zijn om te eten. Gaat er ook nog iets leuks komen, grote zus? Zeker en vast. Na het eten gaan we televisie kijken. Is dat niet leuk? Ja, super leuk! Maar mogen we televisie kijken? Mag dat? Je kunt ondertussen kleuren en een boek lezen of je kunt super veel liedjes beluisteren. Ja, super leuk, maar mag je ook nog iets anders doen?



Jazeker. Daarna gaan we middageten, want jullie krijgen dan vast terug honger. Na het middageten mogen jullie doen wat jullie willen. Hoe weet jij dat allemaal? Euh… ik heb eigenlijk al van een lijstje afgekeken wat we gaan doen. En waar is dat lijstje? In jouw kamer natuurlijk, het hangt daar aan de muur. Oké, wat gaan we dan daarna doen? Dat weet ik niet, want ik heb maar gelezen tot dat stukje en verder niet. Ik zal dan verder zeggen wat we gaan doen: met de fiets naar het zwembad. Jaaa …, dan kunnen we gaan zwemmen. Je moet dan wel je zwembril en je badpak meenemen. Oké, we zijn al klaar. Hebben jullie alles al, dat is dan wel heel snel. Toen ik vroeger nog zo klein was als jullie, dan was ik niet zo snel, hoor. Grapje, we zijn even buiten gaan spelen omdat we wisten wat we moesten meenemen. Wist jij dat ook al, Lisa en jij, Lies? Van wie weten jullie dat dan? Mama had het ons al gezegd. Oké, goed zo. Wie heeft er honger? Ik en ik ook. Dan maar lekker eten.

Choi-Sim Sandy Keung 8 jaar Sint Bernadette


De gitaar met 3.897 snarenEr was eens een jongen die Jos heette. Jos was dol op gitaarspelen. Papa had voor zijn verjaardag een gitaar gekocht. Maar het was geen gewone gitaar. Het was een gitaar met 3.897 snaren! Jos kreeg ondertussen al gitaarles op de gitaar met 3.897 snaren. En hij leerde mi la la la la do si si sol sol do si la fa fa mi mi re si si do do mi re do si la la sol mi la. Toen hij groter werd, kon hij al iets in de 90. Maar op een nacht was de gitaar met 3.897 snaren het beu met Jos. Dus ging hij weg. Toen hij buiten was, hoorde hij muziek. Hij volgde de muziek, maar de muziek ging altijd verder en verder. Ineens kwam de muziek dichterbij. De gitaar met 3.897 snaren zag een vogeltje langskomen. Het was zo schattig. En ze ontmoetten elkaar. Ze werden vrienden. De volgende dag besloot de gitaar met het vogeltje naar Canada te gaan en ze gingen met het vliegtuig. Er waren veel mensen in het vliegtuig. 3 uur later waren ze in Canada. Verderop van het vliegveld was een heel groot bos, het leek op een jungle, zo groot was het. In het midden van het bos was een slang. “Ssssssst”, zei de slang, “ik wil slapen.””Oké”, zeiden de gitaar met 3.897 snaren en het vogeltje, “we zullen stil zijn.”Een uur later was het doodstil. Maar ze waren al verderop dus ze waren aan het fluisteren. 5 uur later wou het vogeltje naar Marokko en een kwartier later waren ze op een ander vliegveld. Ze stapten in en




vlogen weg. 4 uur later waren ze in Marokko. Er was veel muziek in het dorpje. Dus gingen de gitaar met 3.897 snaren en het schattige vogeltje zelf muziek maken. Ze werden beroemd in Marokko en daarna zelfs in Duisland en in België en in Nieuw-Zeeland, Turkije en in Japan. In heel de wereld werden ze beroemd. De gitaar vond het heel ingewikkeld met zijn 3.897 snaren, maar hij vond het wel leuk. Op een dag wilden het vogeltje en de gitaar naar Duits-land, dus gingen ze terug naar het vliegveld en gingen ze met het vliegtuig naar Duitsland. 3 uur later waren ze in Duitsland aangekomen. Iedereen zei “Guten Tag.”

3 weken later miste de gitaar Jos, dus gingen ze terug naar België met het vliegtuig. 5 uur later kwamen ze bij het huis van Jos.

Het werd winter en de sneeuwvlokjes dwarrelden in het rond. Het was Jos zijn verjaardag, de cadeautjes werden uitgedeeld. Het laatste cadeau was dat van de gitaar met 3.897 snaren en een vriendje erbij.

Twee weken later moest de gitaar met 3.897 snaren naar de wc. Het schattige vogeltje moest ook naar de wc. Toen het vogeltje doorspoelde, werd dit verhaal ook doorgespoeld, dus ik kan het verhaal niet meer verder vertellen.

Arsène Alper 9 jaar Steinerschool Skellig Michaël



Het land zonder kleurenEr was eens een meisje dat Amiera heette.In haar land was er geen enkel kleurtje te zien. Dat vond Amiera niet zo tof. Ze besloot om te gaan zoeken, maar haar ouders vonden het heel gevaarlijk. Ze wilde het heel graag en dus ging ze op een nacht stiekem met haar hond Snuffi op zoek. Ze ging direct naar de bossen. Ze was ver weg van haar land en het was nog donker. Ze rustte tot het weer ochtend was. Al heel vroeg ging Amiera op zoek. Ze stapte en stapte en plots stopte ze. Ze vond drie dingen. Ze wist 100 % dat ze kleuren hadden. Ze vond bloemen, bijen en een plas. Het waren kleurrijke bloemen. Ze verzon een kleur. De bloemen waren roos, de bijen geel en de plas bruin. Ze stapte verder tot ze niet meer kon. Ze rustte met haar hoofd tegen een boom. Ze keek naar de lucht en zag nog iets. Ze zag de bladeren van de bomen. Die hadden een kleur en de lucht had ook een kleur. Maar welke kleur? Ze verzon nog iets. De lucht was blauw en de bladeren van de boom waren groen. Ze stapte en stapte en vond nog meer bloemen, maar bloemen met een andere kleur. Ze keek er heel goed naar en noemde de kleur paars. Ze stapte verder en ze stapte en ze stapte en ze stapte. Ze vond meer en meer bloemen en opnieuw in een andere kleur. Ze keek er goed naar en zei: ”Ik noem de kleur van deze bloemen rood.” Ze stapte verder en stapte en stapte en stapte. Ze stopte niet één minuutje om te rusten. Ze wilde alle kleuren



vinden die er bestonden. Ze wilde laten zien dat ze geen bangerik is. Als ze alle kleuren vindt die er bestaan, vindt iedereen haar cool!! “Dat is super!” roept ze. Ze wil wereld-beroemd zijn. Dan is ze wel rijker dan de koning en de koningin. “Dat zullen mama en papa zeker tof vinden”, zucht ze tegen haar hondje Snuffi. Ze stapte nog eventjes verder maar dan was ze moe, echt supermoe van al dat zoeken. Ze rustte en ze keek weer naar de lucht. Ze zag nog een kleur die heel, maar echt heel donker was. Ze kon niet goed zien welke kleur het was.“Maar de lucht was toch blauw”, zei ze tegen zichzelf. Ze wilde die kleur wel echt graag hebben. Dus deed ze haar best om de kleur te kunnen zien. Ze verzon weer iets. Ze dacht diep na en zei toen: ”Deze kleur noem ik zwart!” Ze riep heel hard. Zo hard dat alles ervan trilde. Nu kon ze echt niet meer en viel in een diepe slaap. De volgende ochtend was ze klaar om nog meer kleuren te gaan zoeken. Ze had geen honger. Ze huppelde en hup-pelde verder. Ze struikelde over iets. Het was een blaadje en er stond op:

Wil je je kleuren terug, zeg dan deze spreukboe aa, boe ee, kleur, kleur al meer dar bar meer heer

Amiera pakte het briefje en haar hondje Snuffie en vertrok direct naar huis. Alle kleuren die ze had gevonden zag ze nog onderweg. Ze had er geen tijd meer voor want ze had pech. Het was al donker. Ze wilde het inhalen, maar het was te laat. Ze ging weer rusten. Ze las het briefje nog één keer en viel in een diepe slaap. De volgende ochtend vertrok Amiera weer met haar hondje



Snuffi en het briefje naar huis. Ze was zo moe van haar reis dat ze bijna 2 maanden moest rusten. Maar ze gaf niet op. Tot ze op de grond viel. Ze bleef maar één minuutje liggen en stond dan weer op. Ze stapte en stapte en stapte. Ze huppelde en huppelde en huppelde tot ze ineens begon te lopen en te lopen en te lopen. Maar oeps, het papiertje vloog weg. Ze rende erachter aan. “Yes, hebbes !” riep ze. Maar nu moest ze weer rennen. “Dit is een ramp. Ik wil naar huis!”, riep ze. “Ik stop niet”, zuchtte ze. Deze keer rende ze niet. Ze stapte. Anders vloog het papiertje uit haar handen. Ze stapte en stapte en stapte. Tot ze een huisje zag. Maar het was weer donker. Ze sloot haar ogen en viel weer in een diepe slaap. De volgende ochtend was het huisje verdwenen. Dat vond ze heel raar. Maar ze zag wel een ander huisje. Het was bruin en zwart. Daar moet ik niet heen, herinnerde ze zich. Ze stapte verder en ze stapte en stapte en stapte. Tot ze deze keer heel veel huizen zag, een heel land. “Maar, maar dat is mijn land”, zuchtte ze en ze zag haar ouders. Ze gaf hen direct een dikke knuffel. “Ik heb jullie zo hard gemist”, snikte ze. “Wij ook”, zuchtten mama en papa. “We dachten dat je ontvoerd was of opgegeten door een leeuw.” “Ik heb supergoed nieuws”, riep ze blij. Haar hondje blafte. “Ik heb alle kleuren gevonden.” Iedereen begon te gillen en te juichen. Haar ouders waren supertrots op haar. “Maar waar zijn die kleuren dan?” riep iemand. Iedereen werd stil en wachtte op een antwoord. “Ik laat het jullie nu zien.”



Amiera begon ineens: boe aa, boe ee, kleur, kleur al meer dar bar meer heerIedereen wachtte tot de kleuren kwamen. Plots gebeurde het: de kleuren kwamen terug. Iedereen was dolgelukkig. Niemand was nog droevig. En het papier-tje vloog weg.

Nora El Mezzouze Ajaha 8 jaarDe Spiegel



Vrij, zo vrij als een vogelWat als ik een vogel zou zijn? Vrij, zo vrij als een vogel.Dan zou ik vliegen, overal waar de wind me heen zou brengen. Welke avonturen zou ik dan allemaal beleven? Zou ik spannende, saaie, leuke, stomme of enge avonturen beleven? Ik zou me laten meeslepen door de wind. Zou ik het koud hebben, warm of juist middelmatig? Zou ik op een eilandje midden in de zee belanden of op de noordpool? Ik zou doorheen wilde woeste stormen gaan. Mijn angst overwinnen en aan de top staan. Tot mijn laatste uur heeft geslagen. Maar dan denk ik toch: misschien is het beter om te zijn en te blijven wie ik ben.

Nora Kovacevic 9 jaar De Kleine Wereldburger



De roos en de lucht in één droomIk droom van de lucht. Uit de lucht vallen roosjes. Van de roosjes vallen mooie, strooiende rode blaadjes tot de grond vol ligt en ik erin verdrink. Tot mijn droom voorbij is. De volgende dag val ik ’s avonds in diepe slaap. Ik heb weer een droom. Ik droom van de sterren. De sterren worden in duizend stukken gebroken tot de grond vol ligt en ik erop lig, en nog één ster zie.Ik wens, ik wens nog een ster te zien.

Emma Nini 8 jaar De Linde



De verdwenen pot met honingEr was eens een beer. Hij was aan het ontbijten. Hij wou een boterham met honing eten, maar hij vond er geen. Hij zocht in de badkamer, in de keuken en in heel de woonkamer. Hij zocht in elke kast, maar vond niets. Hij besloot om eens buiten te kijken. Hij nam wat wortels mee. Hij was een tijdje aan het wandelen. Hij zag een konijntje. Hij vroeg hem of hij zijn pot met honing had gezien. Maar jammer genoeg had hij die niet gezien. Het konijntje had ook een vraag. Hij vroeg geen pot met honing maar hij vroeg achter zijn wortels. De beer had de wortels van het konijntje niet gezien. Maar hij zei dat het konijntje een paar van zijn wortels mocht hebben. Het konijntje bedankt de beer. De beer liep weer verder. Als hij een tijdje aan het wandelen was, zag hij een bessen-struik. Hij plukte enkele bessen en liep verder. Toen zag hij nog een vriend: het was een vogel. Hij vroeg ook aan hem of hij zijn pot met honing had gezien. Maar hij kreeg hetzelfde antwoord. De vogel vroeg hem toen of hij zijn bessen had gezien. De beer zei: “Nee, maar je mag van mijn bessen eten.” De vogel bedankte de beer. En de beer liep verder. Plots zag hij een boek op de grond liggen. Hij nam het boek mee en liep verder. Hij was al een tijdje onderweg en hij zag nog een vriend. Het was de uil. Hij vroeg ook aan hem of hij zijn pot met honing had gezien. De uil had hem niet gezien. Maar de uil vroeg hem of hij zijn boek had gezien. “Is dit misschien uw boek?”,



vroeg de beer. “Ja, dat is mijn boek”, zei de uil. “Je mag het hebben”, zei de beer. “Erg bedankt, erg bedankt!” zei de uil.Teleurgesteld ging de beer terug naar huis. Toen hij thuis-kwam was iedereen daar die hij was tegengekomen. En er was honing. Het was als een feest.

Emina Softic 8 jaar Het Baronneke



De kleine teddybeerDe kleine teddybeer wilde weglopen van zijn vader, want zijn vader liet hem niet spelen met zijn vrienden in het park. Hij wilde heel graag, en hij dacht er uiteindelijk aan om zijn vrienden te bellen. Hij wilde met hen spelen, maar zijn vader wilde hem niet laten gaan.Toen besloot hij weg te rennen. Hij belde zijn vrienden. Hij riep zijn vrienden bij hem en toen speelden ze tot laat in de nacht.

Eleonora Delcheva 9 jaar Via Louiza


VerliefdEr waren eens twee ouders. Ze hadden een kindje. Dat kindje heette Adriaan. Adriaan vond zijn ouders veel te streng. Hij mocht niks: geen snoep eten, niet naar school gaan, geen vrienden maken, niet met moslims praten …Op een dag kregen ze buren. Adriaan wou natuurlijk helpen met verhuizen. Maar ja, zoals gewoonlijk mocht dat niet. Dus ging hij naar zijn kamer en sloot zich op.Adriaan ging aan zijn raam staan. Hij zag daar een heel mooi meisje. Adriaan was direct verliefd.Klop, klop.Adriaan zijn mama klopte op de deur om te zeggen dat hun nieuwe buren moslims waren. “Dus, ik mag nooit naar de buren gaan, zelfs niet om iets te vragen?” onder-brak Adriaan zijn mama. “Ja, je weet het al. Bravo!”, zei zijn mama terwijl ze wegging.Adriaan ging op zijn bed zitten. Hij was zo verdrietig. Nu kon hij nooit de stem van dat meisje horen. Adriaan kon niets doen. Dus dacht hij na.Plots kreeg hij een idee. Adriaan opende het raam en ging op de vensterbank staan. Zijn handen trilden. Hij was bang en toch vastberaden. Hij sprong naar beneden terwijl hij zich vastklemde aan de regenpijp.Toen hij beneden was, ging hij door het tuinhek naar bui-ten. Het meisje zat op de stoep. Ze was aan het krijten. “ H…h…hallo, mijn naam is Adriaan”, begon Adriaan, “hoe




heet jij?” “Mijn naam is Diana”, zei Diana met een zacht stemmetje. Ze begonnen te praten over hun ouders. Diana zei dat ze heel vaak verhuisde.Ze bleven praten tot in de avond. Diana moest naar binnen om te eten en Adriaan ging langs de regenpijp naar zijn kamer.

Zo ging het jaar in, jaar uit.

Vijf jaar later zei Diana dat ze naar China ging verhuizen. De volgende dag was ze weg.

Die avond, in een huis zonder buren, vertrok een jongen naar China.

Ilke De Mey 9 jaar De Pluim



De dag dat de zon naar beneden vielOp een dag, toen de zon knarsend en krakend van de hori-zon verdween, zat de maan dik in de penarie (of puree). Normaal gezien hield Saturnus een touw vast dat aan de maan was vastgebonden. Maar Saturnus hield het touw verkeerd vast en daardoor hing de maan ondersteboven. De maan was heel boos op Saturnus. Daar hing hij dan, ondersteboven in de lucht. Een paar uur later werd de maan terug opgehesen. Daar kwam de zon. Knarsend en piepend kwam hij van de hori-zon. Maar toen het net middag was, viel de zon plots naar beneden. Overal werd het donker. Het was pikdonker, maar de krekel probeerde zijn weg te vinden naar de zon. Uiteindelijk vond hij de zon in het gras, aan de oever van de rivier. De krekel probeerde de zon in de lucht te gooien, maar die kwam niet op zijn plaats te zitten. Toevallig kwam er een kikker langs. De krekel vroeg of hij op zijn rug mocht staan. De krekel probeerde de zon opnieuw in de lucht te gooien maar het lukte niet. Uitein-delijk besloot hij alle dieren van het bos bijeen te roepen. Toen alle dieren aan de oever van de rivier waren, zei de krekel: “We moeten op elkaars rug gaan staan zodat we een toren vormen.” Alle dieren klommen op elkaars rug. Eerst de beer, dan de mier, dan de specht, gevolgd door de olifant en nog veel meer andere dieren.



De krekel klom over alle dieren omhoog. Toen stond hij op het hoofd van de eekhoorn. De eekhoorn was het laatste dier. Hij gooide de zon in de lucht, maar de beer zag op hetzelfde moment een taart en rende er zomaar naartoe. Daardoor vielen alle andere dieren op de grond. De krekel, die als laatste met een bonk op de grond viel, keek in de lucht. De lucht was helder en verlicht. Toen keek hij nog beter in de lucht en hij zag de zon! De dieren feliciteerden elkaar en gingen naar huis. Laat in de avond, toen de zon piepend en krakend van de horizon verdween, zat de maan weer in de penarie, want hij hing weer ondersteboven.

Mauro Meeusen 9 jaar De 7sprong



De grappige autorace3,2,1, … start! De racers zijn begonnen. Vijf racers doen mee. Vandaag, Gisteren, Eergisteren, Morgen en Overmor-gen. Eergisteren heeft een beetje voorsprong. Maar dan gaat het mis, zijn wiel vliegt eraf. Snel vervangen! Iedereen haalt hem in. De volgorde is: Gisteren, Vandaag, Overmor-gen en Morgen, Eergisteren. Het wiel is gerepareerd. Maar nu is Gisteren zijn benzine op! Snel bijvullen. Klaar! Ze kunnen allemaal terug beginnen rijden. Ze hebben al twee rondes van de tien gedaan. De derde, vierde, vijfde, zesde, zevende, achtste en negende rondes verlopen zonder ongevallen. Maar de tiende niet. Iedereen zijn benzine geraakt op. Het wordt allemaal bijgevuld. Ze starten terug allemaal op dezelfde positie als ervoor: Eergisteren, Gisteren, Morgen, Vandaag en Overmorgen. Vandaag versnelt! Ze komen aan. De plaatsen worden omgeroepen: “We gaan van de laatstenaar de eerste. Op de vijfde plaats Eergisteren, de vierde is Gisteren, Morgen is de derde en de tweede is…? Is het Vandaag of Overmorgen? Ik vraag het aan het publiek.” Het publiek heeft snel beslist. “Vandaag is de eerste en Overmorgen is de tweede.” “Waarom?”Het is nu vandaag en niet overmorgen, dat is pas over twee dagen :).

Luca Verstraeten 9 jaar De Kleine Wereld



Elke vinger heeft een superkracht!Iedereen heeft vingers, vijf in totaal. Je hebt een duim, een wijsvinger, een middelvinger, een ringvinger en een pink aan elke hand. Maar wat veel mensen niet weten, is dat vingers krachten hebben. Alle vingers hebben krachten! Met je duim bijvoorbeeld, daar kun je iemand blij mee maken. Echt waar: je hoeft alleen je duim op te steken en zo maak je iemand blij. En een wijsvinger is heel speciaal. Daar kun je mee wijzen,maar ook mee in je neus peuteren. Dat gevoel is toch zalig!Maar oké, nu even terug. Je hebt ook je middelvinger. Dat is de stomste vinger, want als je die opsteekt, beledig je mensen. En dat willen we niet, hé?Dan heb je ook de ringvinger. Het woord zegt het zelf al. Je kunt er een ring omdoen. Oké, je kunt dat bij alle vingers doen. Maar dan nog. Aan een ringvinger is een ring wel het mooist.Dan heb je als allerlaatste ook nog de pink. Dat is mijn favoriet. Die is zo schattig om naar te kijken. Die is zo klein en mooi. En vooral, je pink zit nooit in de weg. Maar eigenlijk zijn al je vingers tezamen pas de max. Met al je vingers tezamen, kun je krabben. Krabben is zo zalig als je jeuk hebt. Met andere woorden: elke vinger heeft een superkracht!

Eden Van der Ven 9 jaar De Sterrenkijker



De mierEr was eens een mier, hij zat bij zijn mama en papa te eten. (Hij heet Lars.)Toen ze klaar waren gingen ze een gezellige wandeling maken.Opeens hoorde ze iets grommen. Ze wisten dat dat geen normale vleesetende leeuw was, het was een vegetari-sche leeuw!Ze renden zo hard als ze konden, maar ze waren te laat.De vegetarische leeuw at ze met één hap op.Ze gingen naar de keel en recht naar de slokdarm.Ze kwamen terecht in de maag, maar het gekke was: de rit stopte daar.Ze zagen grote huizen en massa’s insecten. Ook stond er een heeeeeeel groot bord waarop stond: (Lars moest zijn best doen om het te lezen) ‘I-n-s-e-c-t-o-p-i-a’.Lars had de moed om iemand aan te spreken en te vragen: “Waar zijn we?”De meneer zei: “Hallo, ik ben Bacatshoe, zijn jullie nieuw in deze stad?”“Ja meneer.” “Zeg maar Baca”, onderbrak Bacatshoe hem.“Ja Baca de vlieg, wij zijn nieuw.”“Wel, kom maar mee.”Ze volgden Baca en kwamen bij een groot gebouw van wel 30 centimeter. Eerst moesten ze 3 trappen op.Toen ze boven waren liepen ze naar het raam en keken uit over een giga-mega-ultra-grote stad. “Dit is Insectopia”, zei Baca de vlieg.



“Deze leeuw heeft zoveel insecten opgegeten. De leeuw heeft een rare spijsvertering waardoor we in de maag blijven zitten.”“En samen hebben ze een stad gemaakt”, dacht Lars.

30 jaar later: Lars was ondertussen 38 jaar en had al veel vrienden gemaakt. Langzaam aan begonnen zijn ouders te sterven.Toen het zover was, moest Lars voor zichzelf zorgen.Dagelijks at hij lekker eten en sliep op een zacht bed in een mooi huis.Hij wou graag dokter worden aangezien er geen enkele dokter was in deze stad.Morgen was een belangrijke dag, hij werd dokter.Hij keek er superhard naar uit en sliep als een roos.Lars stond op en keek naar zijn klok, oei oei oei het was al 10 u.Om 11 u moest hij zijn zaak starten, hij moest snel zijn.Een paar dagen later: “Ik ben zo blij”, dacht hij hardop.Hij nam van blijdschap een röntgenfoto van zichzelf.Hij heeft wel veel werk als enige dokter.

Op een dag dook er een gerucht op dat de leeuw ziek is en iedereen was ongerust. Ze praatten over niks anders.Iedereen zei dat dit het einde is en dat alleen Lars hen kon redden, ook Lars las de insectenkrant en zag het.“Ik moet naar buiten om de leeuw te onderzoeken.”Zo gezegd, zo gedaan. Maar toen hij buiten de leeuw aan het bekijken was ontdekte hij al snel dat de leeuw te veel insecten at en die nooit meer mocht eten, alleen nog maar vlees.Hij stopte een chip in de leeuw die ervoor zorgde dat, als de leeuw te dicht bij een insect kwam, hij hoofdpijn kreeg.



Maar ooooooo, wat was dat dom. 1) Lars zit buiten vast2) als hij te dicht bij de leeuw komt, vernietigt hij Insectopia, oei, oei, oei, oei. Wat dom.Hij moest een plan bedenken, “euhm, mmm, aah ik heb het.”Hij ging vlees zoeken om zich in te verstoppen. Zo kon hij de chip eruit halen en kon de leeuw hem opeten. Stap 1 lukte, stap 2 jammer genoeg niet omdat de leeuw geen honger had. Hij wrong zich uit het vlees en gooide het weg. “Morgen gaat de leeuw honger hebben, maar dan moet ik wel de nacht overleven in mijn eentje.”Opeens deed de leeuw zijn mond open en Max (zijn vriend) kwam er samen met Baca uit.“Wij willen je helpen!”“Bacatshoe, Max, ik ben zo blij jullie te zien!”“Wij hebben genoeg voedsel en ik ben er bijna zeker van dat je plan zal werken, ik studeer namelijk dierkunde”, zegt Max.Samen bouwden ze vlug een kamp en sliepen heerlijk. De volgende ochtend werden ze wakker. De leeuw had zoveel honger dat ze er alle drie in konden, en het werkte.Ze leefden nog lang en gelukkig.

Mathis Vandenbruwaene8 jaar De Spiegel



VriendschapIk ben je vriend.Ik zie je graag.Gisteren, morgen en vandaag,met jou is alles een avontuur.Elke dag en ieder uur.Lachen, spelen, springen,samen doen we de gekste dingen.Dikke vrienden dat zijn wij.Als ik je zie dan ben ik blij!

Monah Ceulemans 9 jaar De Vlinderboom



SuperlijmOp een mooie dag kwam Superlijm door een smal steegje. Hij zag een meisje overvallen worden door twee rovers. Superlijm zag dit gebeuren en riep: “Hou daar onmiddel-lijk mee op!” De twee gangsters wilden dit natuurlijk niet doen. Ze stormden op hem af en sloegen hem. Maar Superlijm was niet alleen, zijn vriend Supergom was er ook. Hij stormde op een van de twee af en sloeg hem naar China. Superlijm stond op en sloeg de tweede naar Japan.

Brent De Puysseleir 10 jaar Aan de Stroom



De robotfabriekEr was eens een fabriek en die heette ‘Robo’. Er werden wel 10.000 robots per dag gemaakt.Het stomme was dat de kapotte robots werden weg-gegooid. Het begon allemaal met één robot die een plukje te weinig haar had en dus weg moest. Hij had een goede vriend die Bo heette. Die robot met een plukje te weinig haar, had nog geen naam en het zag er ook niet naar uit dat hij er één kreeg.

De dag brak aan en de robot zonder naam ging naar zijn beste, maar echt beste vriend. Ze gingen samen naar de directeur, hij was een mens. Hij zei dat de robot zonder naam weg moest omdat hij niet perfect was. Maar opeens zei Bo dat niemand perfect was en dat hij dus ook weg moest. “Oké, oké”, zei de directeur, “je mag blijven.”

Nona Verhelst 9 jaar Prins Boudewijn


Van iets kleins naar iets grootsEr was eens een jongen, genaamd Idris. Hij sloot zich op, weg van de buitenwereld. Hij at altijd maar. Maar ze hadden niet veel geld. Zijn moeder kon Idris niet meer aan. Zij liet Idris alleen. Ze waren in een gebied waar veel oorlog was. Idris was niet zomaar een jongen. Idris was sterk, snel en slim. Hij klom in appelbomen om te eten. Op een keer moest Idris naar school. Hij was benieuwd naar wat een school was. Hij ging er dus naartoe en hij zag een man. Die man zag Idris en zei: ”Kom dichterbij, jongen.”Idris vond die man heel lief. Idris vond die man zo lief dat hij zijn verhaal vertelde. De man werd verdrietig. Hij zei: “Wil je bij mij komen wonen?” Idris zei: “Ja.”

Jaren gingen voorbij.Opeens vielen er allemaal bommen uit de lucht. Idris raakte de man, die hij papa noemde, kwijt. Hij voelde zich ontroostbaar. Hij gaf de hoop om zijn vader te zien niet op. Opeens zag hij hem. Jammer genoeg had zijn vader het niet overleefd. Idris was er helemaal kapot van. Hij wou te voet naar een ander land gaan. Hij was 14 jaar en hij vertrok. Op een gegeven moment was hij bijna dood, maar hij zag het gezicht van zijn vader en dat gaf hem weer kracht. Idris stond snel op en liep




verder. Hij voelde dat zijn vader bij hem was. Hij was nog niet in de helft, maar hij ging verder. Idris kwam uiteindelijk bij de zee. Hij maakte een klein schip en hij ging door. Niets kon hem stoppen als hij aan zijn vader dacht.

Tien jaren gingen voorbij alvorens hij aankwam. Het was heel zwaar voor Idris om dat te doen. Hij was ondertussen 24 jaar, maar hij was nog niet klaar. Hij zocht iemand om te helpen. Hij vond een jongen die een verhaal als dat van hemzelf vertelde. Hij was ook achtergelaten door zijn moeder. Idris pakte de jongen vast en keek hem diep in de ogen. Idris begon voor de jongen te zorgen. Hij beschermde hem met zijn leven. Die jongen, genaamd Ibrahim, noemde Idris ‘vader’.

Abidullah9 jaarDe Vlinderboom



De waardeloze appsEr was eens een smartphone met een waardeloze app. Die waardeloze app was heel ongelukkig want alle andere apps lachten hem uit. Zo zei YouTube: “Jij dient nergens voor, ga uit de weg.” TikTok zei: “Jij kunt niet eens dansen, dat is pas waardeloos.“ Google zei: “Wie is er nu de slimste van ons twee, ikke natuurlijk.” Op een dag was de waardeloze app het beu. Hij probeerde uit de smartphone te ontsnappen. Op de zolder van de smartphone lag er een hamer. De waardeloze app pakte de hamer en klopte het scherm kapot. Alle andere apps zeiden: “Wat heb je nu weer gedaan, domkop!” De waardeloze app negeerde de apps hun commentaar en stapte uit de smartphone. Hij stapte weg zonder te weten waar naartoe. Tot hij op een dag aan een jungle kwam. Zonder te aarzelen stapte hij de jungle in. Het eerste dier dat hij tegenkwam was een eigenwijze slang. Die zei: “Hé, jij mag hier niet alleen in de jungle wandelen.” “Hoezo?“, vroeg de waardeloze app. “Weet je wat“, zei de slang, “ ik zal je gids zijn.” “Maar ik heb geen gids nodig“, zei de waardeloze app. “Jawel“, zei de slang, “hier loeren gevaren om de hoek.” De app zei: “Oké, dan.” “Goed, we beginnen bij meneer de tijger.” “Maar is die dan niet gevaarlijk?” “Euh, een beetje wel.“ “Maar waarom gaan we daar dan naartoe?”“Omdat ik dat wil en mijn wil is wet.“ De twee stapten tot bij de tijger. Toen ze er waren, aarzelde de slang niet om op de deur te kloppen. De tijger kwam



boos aan de deur staan. “Wat willen jullie?” vroeg hij. De slang zei dat ze gewoon even wilden langskomen. “Jullie zijn hier niet welkom”, zei de tijger. “Waarom niet?“ vroeg de app. “Omdat jullie hier niet welkom zijn, punt uit.” En de tijger klapte de deur van zijn huis dicht. De slang belde opnieuw aan de deur. De tijger deed open en vroeg: “Wat wil je nu nog?” “Ik zou graag een kopje thee drinken.” “Nee, nee en nog eens nee,” zei de tijger. De twee waren de hele tijd maar aan het ruziën tot de tijger zei: “Jij wilt oorlog.” “ Euh, nee“, zei de slang en hij kronkelde weg. De app volgde hem. Twee weken later waren ze aan de andere kant van de jungle. De app nam daar afscheid van de slang en zette zijn reis verder.

Een paar dagen later ontmoette de waardeloze app een andere waardeloze app. Die andere waardeloze app was een meisje. De waardeloze app stelde zich voor: “Hallo, ik ben Boris.” De andere waardeloze app zei: “En ik ben Lily.” Boris zei: “Jij hoort toch in een smartphone te zitten?” “Maar jij toch ook“, zei Lily. “Je snapt het niet“, zei Boris, “ik ben ontsnapt uit mijn smartphone omdat ze mij pestten.““Ik ook“, zei Lily. Ze stapten samen tot ze aan de zee waren. Lily zei dat ze de zee moesten oversteken. Ze probeerden een boot te maken. In twee uur waren ze klaar. Ze duwden de boot in de zee en stapten erin. Een week later was er een hevige storm. Ze vielen in het water maar werden opgepikt door



een walvis. Ze werden wakker en schrokken heel hard omdat ze op een walvis zaten. De walvis zei: “Wees niet bang, ik breng jullie naar de andere kant van de zee.” Een paar weken later waren ze aan de andere kant van de zee. Ze namen afscheid van de lieve walvis en gingen terug op pad.

Toen was er een meisje dat hen vond en die zei: ”Hé, jullie zijn toch apps?”“Ja”, zei Lily. “Oh, maar jullie zijn die waardeloze apps. Jullie zijn vast en zeker ongelukkig, hé?” “Ja, zo is dat“, zei Boris. “Ik heb een idee“, zei het meisje. “Jullie kunnen dienen als apps tegen het pesten.” “Hoezo?” zegden de twee apps tegelijkertijd. “Als er iemand wordt gepest, kunnen jullie advies geven.”“Goed idee”, zei Boris.

De twee apps en het meisje gingen naar België. En twee weken later kon iedereen de apps gebruiken. Dat bleek een groot succes. De twee apps wonen sindsdien in de smartphone van het meisje.

Lucie Gevers 9 jaar De Sterrenkijker



Worstenbrood ApocalypsOp een dag (3 juli 2020) ging een jongen naar het park. Drie stappen voor de speeltuin kwam er een lichtflits. De jongen, genaamd Eddy, dacht dat er iets mis was met zijn ogen tot er een leger robots voor zijn neus stond. De robot vooraan zei: “C.p.o. , C.p.o., iedereen op de grond!! We zoeken Eddy Van Schouten!” “Hier ben ik”, zei Eddy. “Oké, goed, kom met ons mee, stipt duizend jaar in de toekomst.” “Wat”, zei Eddy. Maar het was te laat. Binnen een seconde was hij ergens in de 31e eeuw. “Kom op!”, riep een robot. “Bijna iedereen van de missie zit in het juiste tijdperk.” (3020) “En wij moeten hier terug met gladiatoren vechten”, zei een andere robot. “Waarom reisden wij door de tijd?”, vroeg Eddy“Lang verhaal”, zeiden de robots. “En waarom zijn wij met ons drietjes en niet bij die andere 1.000.000.000 robots?” “Ook een lang verhaal”, zeiden de twee robots. “Vertel me jullie namen“, zei Eddy. “Mijn naam is rn3co5i9”, zei een robot. “En ik heet 13ci9a”, zei de andere robot. ”En jij bent Eddy”, zei 13ci9a. “Hoe weet jij dat?” vroeg Eddy. “Lang verhaal”, zei rn3co5i9.“Joepie!” riep13ci9a, “we kunnen terug naar 3020.” In één flits waren ze in het jaar 3020. “Nee,” riep rn3co5i9, “ik denk dat het tijd is om een één,



twee drie lang verhaal te vertellen.” “Joepie”, riep Eddy.“Verhalen, stilte!“, zei rn3co5i9. “Eerst moeten we uit dit kasteel.” “Kijk daar, een raam”, zei Eddy. “Wacht, rond dat raam is er een krachtveld”, zei 13ci9a. “Dus we gaan teleporteren”, zei rn3co5i9. “Ja, natuurlijk”, zei 13ci9a. Eerst waren ze in het kasteel en binnen een seconde waren ze op de robotbasis. “Welkom op de robotbasis, Eddy”, zei rn3co5i9. “En nu is het tijd voor verhalen”, zei 13ci9a. “In het jaar 2300 werden er in de bakkerijen foute worstenbroden gebakken. Die kwamen plots tot leven en wilden de Apocalyps veroorzaken en jij hebt hen verslagen.” “Stop“, zei Eddy, “leefde ik dan nog?” “Ja, de worstenbroden zorgden ervoor dat je veel trager ouder werd en je leefde dus langer. Jij maakte een einde aan de oorlog. Tot er in 2903 iemand iets zei.” “Wat zei die dan?“, vroeg Eddy. “Hij zei: “Slibber, slobber, glog.“ Maar iedereen behalve jij wist dat die woorden de worstenbroden terug tot leven brachten. Jij was tijdens de dagen van 2901 dood gegaan, dus we hebben je naar deze tijd gebracht om de oorlog te stoppen. Oké?”“De andere twee verhalen zijn nu niet meer nodig.” “Ja, oké“, zei Eddy. ”Nu moeten we ons klaar maken om de worstenbroden te verslaan“, zei rn3co5i9. “Drink dit drankje op en je krijgt superkrachten!”“Ik heb het op”, zei Eddy. “Oké, en nu pak je deze hotdog als zwaard“, zei 13ci9a. Vijf minuten later stonden ze te kijken naar alle worsten-



broden. Het gevecht kon beginnen. “Hey, Eddy, … zeg alto dimeero starko!“, zei rn3co5i9. “Oké!”, riep Eddy en hij riep het. Er kwam een elektronische draak en die at al de worsten-broden op. Hierna brachten rn3co5i9 en 13ci9a Eddy terug naar zijn eigen tijd en vanaf dan leefde Eddy een gewoon leven, maar wel tot het jaar 2300.

Cian Ashton 9 jaar De Sterrenkijker



Verhaal schrijvenIk wil iets schrijven, maar ik weet niet wat.Moet het lang of kort zijn?Ik weet het niet.Moet het verhaal over een reis rond de wereld gaan? Of over een klok die nooit meer tikt? Ik weet het! Er was eens een hamster die wou vliegen. Nee, dat is een slecht verhaal.Ik weet het niet meer! Mijn inspiratie is leeg. Ik pak de krant en lees een artikel. Er staat: “Eerste man doet een operatie voor inspiratie.” “Oh! Cool!”, denk ik, maar ik kon dat niet betalen. Ik schrijf over een monster met veel vragen. Een monster dat vragen stelt zoals: “Wat is het doel van ons leven? Waarom zijn bananen geel? Waar is het heelal? Wie waren de eerste mensen?” Maar voor de rest weet ik niets meer. Oh nee! Mijn hond eet mijn verhaal op!Nu moet ik een nieuw verhaal beginnen.Ik heb geen inspiratie.Ik weet niets.Of: ik zet allemaal parodieën van spellen bij elkaar! Oké, ik begin.

Drie spellen die toch niet bestaan.1. Mensenbord. Wat als je geboren wordt in een bordspel en een stelletje eenden met jou zit te sukkelen?2. Mensenjacht. Wat als tien schatkisten op zoek zijn naar jou en je broer, en je broer verdwaalt?3. Wat ben ik? Een paard en Nemo (de vis Nemo) hebben



een bandje rond hun hoofd/kop, waarbij Nemo je huisdier op zijn kop is en jij zit opgesloten tegen dat zweterig hoofd van het paard.

Oké … zal ik nog iets schrijven?Is het verhaal eigenlijk wel goed?Oh nee! Ik heb stress.Ik ga gewoon even op de zetel liggen op weg naar dromenland.Nog één ding: bereid je altijd voor, voor je iets gaat schrijven.

Aiko Verhaert 9 jaar De Kleine Wereld


Stop met pesten!Het was een doodnormale dag, maar niet voor Ella. Ik stel haar even voor: Ella is een meisje die altijd gepest werd. Dat vond ze niet leuk, dus ze besloot om naar een andere school te gaan. De eerste dag werd ze weer ge-pest door Lara, ze was de beroemdste van de school. Ella was bang, ze had het gevoel dat Lara ook in haar andere school zat. Ze had de moed om te vragen of ze van haar andere school was. “Nee! Sukkel”, zei Lara. “Sorry, sorry sorry... het spijt me”, zei Ella.Er was een meisje dat vroeg: “Gaat het?” Ze was heel lief en had heel veel moed. Zij zei tegen Lara: “Sto...” “Sst”, zei Lara. “Wat is je naam?” “Kira”, zei ze.Lara zei: “Stop, je bent een barbiepop. Arrogant, irritant, keer maar terug naar barbieland. Hoe durf jij tegen mij te babbelen, loser, nerd, afgekeurd. Check je haar. De deur is daar.”Ze begonnen elkaar uit te schelden en te slaan. Ze werden vijanden. Niet zomaar vijanden. Elke dag vochten ze en Kira vroeg: “Waarom doe je dit eigenlijk?” Lara zei: “Ik werd vroeger ook gepest, daarom pest ik mensen.”Kira zei: “Waarom pest je dan Ella?” “Omdat zij mij in de kleuterschool ook pestte en ik vond dat niet leuk dus ik dacht: ik pest haar in de lagere school. Maar ik kreeg geen tijd om haar te pesten, dus ging ik naar haar nieuwe school, want ik hoorde haar moeder praten tegen de directeur over die andere school. Dan kon ik haar ook pesten.” Kira vroeg: “Waarom zou je? Ze was jong. Je kon het ook gewoon zeggen tegen de juf.”



“Sorry Ella, het spijt me”, zei Lara. ”Het is niet jouw schuld, ik pestte jou in de kleuterschool en jij wou gewoon terug pesten. Dus heb ik nu nog maar één vriendin, Kira. Maar wil jij ook mijn vriendin zijn?” “Ja tuurlijk”, zei Lara.

Zaineb Zariah 9 jaar De Optimist



Een druppelEen druppel in de zee.Een druppel op het raam.Een druppel in de rivier.Een druppel op de straat.Een druppel in mijn oog.Een druppel op mijn wang.Een druppel van verdriet.Een druppel in de zee van wanhoop.

Harishika Ramasamy 9 jaar Sint Maria



TechnicoHey, ik ben Abie, en ik woon op school.Ja, ik ga nooit naar huis. Want op onze school heb je kamers van vier personen waar je kan studeren en moet slapen. Onze school is een beetje raar. Maar van raar, daar hou ik wel van!Jullie zijn nu vast benieuwd hoe raar. Geen paniek, ik zal proberen te beschrijven hoe onze school eruit ziet. Wat het meeste opvalt, is dat in 2050 de scholen en supermarkten op de wolken zijn. Jullie denken nu vast: “Hoe kom je daarboven?” Met een luchtfiets. Een luchtfiets is een fiets waarmee je in de lucht kan fietsen. Waar hadden we het over? Owja!! Over mijn school.Jullie weten nu dat mijn school op de wolken is. Het is niet koud op de wolken. Maar er is één nadeel: het is verboden om naar beneden te luchtfietsen! Maar voor de rest is het fantastisch!



Wat het leukste is, is dat we geen leerkrachten hebben, maar robots die vertellen wat je moet doen en dan ga je zelfstandig aan de slag. Op laptops. We werken nooit met papier, zo ouderwets. Owja! Pennen: dat is zo 2020! Dat was het een beetje. We hebben een enge film gekeken. We mochten kiezen tussen een humorfilm en een horrorfilm. De meeste hebben gekozen voor de horrorfilm. Dus nu kan ik niet slapen. En vaak als ik niet kan slapen, schrijf en schrijf ik tot ik in slaap val ZZZZZZZZZZZZZZ..

Hilay Khan 10 jaar Willem Tell


De WereldduivendagZoals jullie weten bestaat er een Moederdag, een Vaderdag en dan ook een Werelddierendag. Dus de duiven deden er wat aan. “Een Wereldduivendag, dat zou mooi zijn”, zei de duiven-koning. “Een dag dat we feesten, een dag dat er geen wilde kinderen op ons afkomen, een dag van rust”, dacht de koning. Hij ging naar zijn butler Edward en vertelde zijn idee. Edward fronste zijn wenkbrauwen. “Een Wereldduiven-dag”, zei hij, “ik denk niet dat dit zal gaan.” “En waarom niet?” Voor Edward nog iets kon zeggen, ging de duivenkoning naar zijn balkon. Daar zat hij hopeloos te kijken naar spelende kinderen. Toen zag hij zijn zoontje Vic roekeloos naar een kind wandelen. Het kind rende naar hem toe en Vic stond daar maar. De koning vloog in volle vaart naar hem toe en tilde hem op, net op tijd. “Oef”, zei hij. Toen hij terug thuis was, ging Vic slapen. Opeens schoot het de koning terug te binnen: “O ja, de Wereldduivendag.” Hij ging naar de rechter en vertelde zijn idee. De rechter zei precies hetzelfde als Edward: ”Nee.”

De koning ging op een bankje zitten. Hij zag een kranten-artikel en er stond: “Sander van Manhof heeft de duiven-




vertaler uitgevonden.” De koning snapte er niets van. “Hoezo? Ik kan mezelf toch verstaan, waarom mensen dan niet?” Hij las verder: “Vanaf nu geen duivengetjilp meer. Vanaf nu is het hallo wat een duif zegt. Koop nu de duivenvertaler.” De koning wilde net weggaan en daar kwam Albert, de papegaaienkoning. Hij klopte op de rug van de koning en vroeg: “Alles kits in de rits?” De koning snapte nooit waarom Albert altijd rijmde. Hij vroeg zich af waarom hij koning was geworden. Albert, 20 jaar, hobby’s: skaten en rijmen. En hij draagt bijna altijd een pet en een zonnebril. Zijn kroon ligt in zijn paleis maar wat stof te rapen. Albert zei :“Ik moet naar huis, pluis” en hij vertrok.

Dit was het moment dat de duivenkoning naar de uitvin-der vloog en op zijn balkon wachtte, zodat de uitvinder hem zou kunnen zien. En ja hoor, de uitvinder pakte de koning en zette hem op de vertaalmachine. De koning riep: “Geef ons een Wereld-duivendag!” De uitvinder schrok, zette de duif naast hem en zei: “Dit is geen slecht plan.” Hij pakte zijn gsm, belde naar de minister en zei wat hij zojuist gehoord had. De minister hing op. De uitvinder zette de tv aan en er was al een interview met de minister. Er ging een krant komen in de brievenbus over de duif. De koning was ervan geschrokken. “Wisten ze dit al op voorhand?” dacht hij. De koning bewonderde zichzelf in de krant. De uitvinder deed een bandje rond de enkel van de duif en liet hem gaan.



Toen hij terug thuis was, lag Vic nog altijd te slapen. Edward gaf hem avondeten en de koning smulde ervan. Daarna moest hij nog tot 1 uur ’s nachts brieven hand-tekenen. En dat deed hij. Hij was uitgeput en ging slapen. Het was ochtend en hij werd wakker. Hij hoorde van alles ging naar beneden. Hij zag zijn zoontje Vic tv kijken. Edward gaf hem ontbijt met spek en eieren. “Hmm”, zei de koning en hij at het op. Hij ging naar het café en dronk daar een duifeltje.

Hij ging terug naar de uitvinder. De uitvinder zag hem staan, bracht hem naar binnen bij duivenvertaler en praatte ertegen. Een dag ging voorbij.

Toen de koning aan het slapen was, hoorde hij buiten iets. Hij ging kijken en zag een dronken duif. De duif liep tegen vuilbakken, muren en auto’s. De koning zei: “Hé, jij daar.” De duif keek verbaasd naar de koning en zei: “J ja -hik- wat -hik-.” De koning zag iets in zijn hand, een mes! De dronken duif wou hem neersteken, tot superduif uit het niets voor hem stond. Superduif sloeg de dronkaard en die vloog weg. “Die gaan we niet meer zien“, zei de superduif. “Wat doe je hier eigenlijk majesteit?” “Gewoon chillen”, zei de koning. “Ik heb gehoord over je plan“, zei superduif en ging weg zonder nog iets te zeggen. Toen keek de koning naar tv en zag zichzelf en de minister. Die zei dat de Wereldduivendag er aankomt. De regels waren: kinderen mogen niet achter duiven aanrennen, je



mag duiven niet smerig noemen en als je een gewonde duif ziet, moet je hem genezen. De koning was zo blij. Hij riep: “Niemand kan ons nu nog tegenhouden!” Vol opwinding ging hij naar de hoofdstad van Duivenland en vertelde het nieuws aan alle duiven. Als dat was ge-beurd, moest hij naar een interview met de minister en de uitvinder. En dan nog alle contracten van de Wereld-duivendag ondertekenen. Als dat allemaal gebeurd was, werd de duif het beroemd-ste dier. Hij vertelde het nieuws ook aan Edward, die aan het werk was. “Wat!”, riep hij uit. “Hoe dan?” De koning vertelde hem het lange verhaal. Als dat ook klaar was, kwamen er allerlei soorten vogels langs, onder andere Albert, de papegaaienkoning. Albert was zo jaloers dat hij zelf een Wereldpapegaaiendag wilde, maar dat werkte niet. Dus kan de koning stoefen met zijn eigen dagje. En zo ontstond de Wereldduivendag, een dag vol vreugde voor de duiven.

Arno There10 jaar De Brug



Ik weet de antwoorden niet Zijn we allemaal gelijk? Wie ben ik? Wat is vriendschap? Wie zegt dat de mensen op aarde mogen verblijven? Is er een baas op de aarde? Wie zegt dat ik naar school moet? Waarom zijn sommige huizen mooier? Wie bouwt die mooie huizen? Waarom bouwt hij niet alleen maar mooie huizen?

Ik ben tien en wat ik zeker weet is dat mijn ouders nog van elkaar houden, dat ik naar school moet, dat ik in een mooi huis woon en dat ik hou van mijn familie.

Soms denk ik bij het slapengaan: Als ik een toverstok had, wat zou ik ermee doen? Ik kan ruzies oplossen over de hele wereld, maar dan kan ik evengoed rechter worden. Ik wil helemaal geen rechter zijn. Ik zou alle pijn uit de wereld helpen, maar dan kan ik evengoed dokter worden. Ik wil helemaal geen dokter zijn. Ach, ik hoef geen antwoord op al die vragen. Ik ben tien en ik zal nog wel zien.

Emiel Devel 10 jaar De 7sprong



Het verhaal van IseIse is een meisje van 9 jaar. Thuis heeft ze het niet zo leuk, haar ouders kijken niet echt naar haar om. Ze snapt ook niet hoe verschrikkelijk stom ze moeten zijn om haar de naam Ise te geven. Op school was het wel oké, maar niet geweldig of zo. Ise houdt verschrikkelijk veel van lezen, daar vindt ze nog wat troost in. Ze vindt het gewoon heerlijk om in de wereld van het boek te zitten. Als ze een boek leest over een piraat op zee, heeft ze het gevoel dat ze zeelucht ruikt. Omdat ze altijd zo in een boek zit, is het voor haar niet zo gek als ze ’s nachts een droom krijgt over het boek dat ze aan het lezen is. Ise loopt elke dag met haar grote zus van 12 naar school, dan vertelt ze van alles over het boek dat ze aan het lezen is. Dat vindt Emily, haar zus van 12, best leuk. Thuis lijkt het voor Ise erger en erger te worden. Emily krijgt wel aandacht, Ise natuurlijk weer niet. Ze trekt het haar niet meer aan, ze gaat extra vroeg naar bed om te ontsnappen in haar boek. Het was niet zo bijzonder toen ze droomde over haar boek. Maar wel toen ze de volgende nacht er weer over droomde. Ze zag een huisje en ze ging door de deur. Het was wel schattig. Ze zag een bed en ging er in slapen. Ise was wel erg verbaasd toen ze volgende ochtend niet in haar eigen bedje wakker werd, maar in het kleine huisje. 12 u stond er op de klok in het huisje. Ze keek uit het raam en zag haar vader roepen in hun huiskamer: “Ise, waar ben je?” Ze zag ook Emily, want het was natuurlijk lunchpauze,



daarom was ze thuis. Emily zei: “Papa, ze zit niet op haar kamer.” Ise was blij dat ze was ontsnapt van die akelige mensen. Haar moeder kwam ongerust binnen rennen en zei: “Ze is niet op school geweest vandaag.” “En jij Emily, jij gaat toch altijd met haar naar school?” “Als ze niet uit haar bed komt, vertrek ik gewoon alleen.” Ise had al vaker in een verhaal gezeten, maar nog nooit zo letterlijk. Ise zei tegen zichzelf: “Ik ben dat meisje, ik zit in het verhaal.” Ze zat gewoon te wachten en te wachten tot de dag voor-bij was om dan lekker wakker te worden in haar eigen bed en zich te realiseren dat alles gewoon een droom was. Ondertussen was ze al een dag weg en haar moeder ging toch nog eens in haar kamer kijken. Ze vond het boek open op haar bed liggen. Ze keek erin en werd meteen opgeslokt door het boek. Eenmaal in het verhaal, ging haar moeder Ise zoeken. Na 3 uur lopen vond haar moeder het huisje. Ze besloot naar binnen te gaan en tot haar verbazing zat Ise daar op het bed. Ze vloog Ise gelijk in de armen, eigenlijk was dat de eerste keer dat ze dat deed. “Kom schat, we gaan naar huis.” Ise dacht: “Kan je dat geloven, ze noemde me schat?” Ze liepen tot laat in de avond en vonden ergens helemaal achterin het bos een huis met een tuin. Ise zei: ”Dat is onze schommel en dit is ons bankje.” Terwijl moeder de deur openmaakte, dacht Ise: “Het zal nooit meer hetzelfde zijn.”

Ava Venhuizen 10 jaar De 7sprong



Mr. Vlieg en de tweepotenEven voorstellen, Dit is mr. Vlieg, voluit: Vlieg Omhoog. Hij woont in de tuin van een tweepoot, genaamd Roos. Ook wel Roos Gezicht genoemd. Mr. Vlieg is de beste vriend van mr. Bij Na. Maar mr. Vlieg zegt liever Bij. Ze zijn allebei insecten, misschien had je dat al door. Maar goed, dit verhaal gaat over een vlieg en een bij die samen de wereld redden.

Het verhaal,Ik ben mr. Vlieg en omdat ik wacht op Bij, die nectar aan het nemen is, ben ik maar een dagboek begonnen. En wat ik wil vertellen is dat ik vind dat de stad grijs is. Mijn ouders zijn een maand geleden gestorven omdat ze niet konden overleven in de stad. Nu is het bos blijkbaar ook al verwoest en dat vind ik ... Hé! Sorry, maar Roos kwam aan met een vliegenmepper, en ik moest uitkijken. Ik ben het zat! Die tweepoten verwoesten de wereld.

Ik ben zonet de mening van Bij gaan vragen. Hij gaf me gelijk. En dat bracht me op een idee. Dit is wat ik ga doen. Ik ga Bij nadoen. Ik ga zorgen voor het groen!Ik ben trots op mezelf. Ik heb de wereld verbeterd! (Met klein beetje hulp van Bij). Ik zal je alles vertellen. Toen ik Bij op de bloem zag, bracht me dat op een idee. Ik vroeg hem hoe hij dat deed, zo een beetje nectar pakken en stuifmeel laten plakken op je poten.



“Oh, simpel”, zei Bij, “je pakt gewoon nectar en vliegt weg.” Ik keek hem zuchtend aan. “Nee Bij, ik heb het over het stuifmeel dat je meeneemt.” Bij keek met een onschuldige blik en zei dat hij nooit stuif-meel meebracht. Ik dacht na en legde hem uit waarom bijen zo belangrijk waren. Na heel lang ruzie maken: “Ik heb het niet gedaan” en “Toch wel, en trouwens, ik ben niet boos, dat is juist goed!”, kwamen we erop uit dat we eerst gingen rollen in de bloem en daarna rondvlogen en de nectar rond-strooiden. Uiteindelijk beloonden we onszelf met nectar. Nu is de stad vol met bloemen en zowel tweepoot als de insecten en de andere dieren zijn blij! Ik zeg maar: “Eind goed al goed.”Nu moet ik jammer genoeg stoppen wand mijn dagboek is volgeschreven.

GroetjesMr. Vlieg

Isaak De Schepper10 jaar De Dageraad



Ik weet niet wat, maar ik besef hetAls je denkt dat dit verhaal begint met: “Er was eens …” of “Heel, heel lang geleden …” dan heb je het fout. Mijn naam is Jack Franssens. Zeven jaar geleden zat ik voor het eerst op het gras, hier op de plek waar we nu zijn. De enige uitweg van de buitenwereld. Ik voel me hier thuis middenin het bos, in het open stuk waar planten en dieren zijn. Na triest en blijdschap zijn we hier zeven jaar later nog steeds. Maar nu, een maand geleden, stond er een bord dat ze het bos willen kappen. Ik heb alles geprobeerd om dat tegen te houden.“Hé, jij daar”, zei een man, “ze gaan het bos omkappen.” Ik rende met al mijn kracht het bos uit en ik zag een vijftig-tal mannen met kettingzagen. En toen ... werd ik wakker. Het was allemaal een droom. Ik kleedde me om en ging ontbijten. Ik was op weg naar het bos maar … er was geen bos, het was een lege plek. Daarachter, in het verlaten deel van het bos, stond er een hutje. Met een spurtje rende ik ernaartoe. Ik viel op de grond en stootte mijn hoofd tegen een tak. Daar lag ik, in het midden van de open plek, bewusteloos, zonder dat iemand mij kon zien.

Drie dagen laterIk werd wakker op een vreemde plek … in het hutje. Ik was er helemaal alleen. Ik ging naar buiten. Ik pakte voor de veiligheid een dikke stok. Maar wat ik zag was ongelooflijk. Het bos was terug. Ik was gek geworden. Ik rende en rende zonder enig idee waar naartoe. Ik was



verdwaald, niet alleen in de stad maar ook in mijn hoofd. Het bos was weg. Ik hoorde alleen maar auto’s. Ik dacht dat het niet erg was, maar het plastic en de auto’s maken dat de wereld zal vergaan. Ik stopte de tijd. Ik besefte dat het allemaal in mijn brein was. Ik knipperde met mijn ogen en was plots middenin het bos op de open plek. Ik zag daar het mooiste meisje met ogen die straalden als parels. Haar lach was mooier dan je kunt bedenken. Ze vroeg mij wat ik hier deed. “Ik denk na over het leven en over hoe we de aarde zouden kunnen redden.” We gingen de volgende dag samen protesteren.

De dag dat we gingen protesteren, spraken we af dat we in het bos zouden beginnen. Er kwamen duizenden mensen uit het hele land. Het hielp. Er gingen meer mensen fietsen en het autogebruik daalde met 60 %. Maar wat ik niet wist, was dat er ook van alles fout ging. Er kwamen wapens tevoorschijn na het protest. Toen ik thuiskwam en naar het nieuws luisterde, hoorde ik dat er doden gevallen waren. Ik was bang en wou niks zeggen. Dus ik stormde naar mijn kamer en keek door het raam. Ik zag mijn buurmeisje. We keken elkaar in de ogen en ik besefte wat ik had meegemaakt. De hele tijd probeerde mijn leven mij te laten inzien dat het belangrijk is om de natuur te redden.

Ilias Giebeler 10 jaar De Zonnebloem



De vogelvergaderingZe kwamen samen op de open plek in het bos. De ekster, de merel, de specht en de oehoe. De oehoe was de baas omdat hij al zo oud en wijs was. Daar kwam het rood-borstje aangefladderd. Veel te laat, en zoals altijd buiten adem. Het roodborstje zei: “Sorry, ik moest mijn jongen nog voederen.”Er klonk een diepe zucht van de anderen. “Weeral!”, zei de ekster. Om nog meer gezeur te vermijden zei de oehoe: “Oké, we beginnen eraan. Wie wil er beginnen?” “Ik, ik!”, riep de ekster. De ekster zei tegen de specht: “Jij maakt altijd zoveel lawaai. Kun je niet wat stiller zijn?” “Euh, ja, dat zou fijn zijn“, voegde de merel eraan toe. “Maar hoe moet ik in godsnaam mijn nest dan maken?”, vroeg de specht. “Misschien zoals wij dat doen”, stelde het roodborstje voor. “Nee, ik zit toch liever in een boom hoor“, zei de specht. “Waarom altijd zo moeilijk doen?”, vroeg de ekster. “Misschien moet je leren leven zoals de konijnen”, zei de merel. ”Ieuw! Nee, veel te diep en vuil en donker”, zei de specht. “Dan weet ik het ook niet meer hoor!”, zei het roodborstje. “Wat als we nu eens uren zouden afspreken?”, stelde de


oehoe voor. “Uren waarop hij zijn nest kan maken en uren waarop hij dat niet mag doen.” “Ja, ja. Goed”, zeiden de anderen. “Een goed idee!”, zei de specht. “Vanaf 11 uur ’s ochtends tot 17 uur ’s avonds?”, stelde de oehoe voor. “Iedereen akkoord?”“Ja!”, klonk het nogmaals. “Dat is dan geregeld”, zei de oehoe. “Vergadering gesloten.” Iedereen nam afscheid en vloog tevreden naar huis. En ze hadden nooit meer last van de zeurende specht.

Roos Coreynen11 jaar De Spiegel


De bevroren tuinMet haar muts en dikke blauwe winterjas in de zomer keken alle mensen naar haar. Maar Jess kon er niets aan doen. Als ze haar jas en muts afdeed, zou ze verbranden. Jess had een gevoelige huid. En haar mama was veel te bezorgd om haar. Omdat mama zo bezorgd was, gingen ze elke week één keer naar dokter Stannard. Dokter Stannard had een pik-zwarte snor en een gek brilletje. “Au!” riep Jess. Ze had haar handschoen uitgedaan en was verbrand aan haar pols. Dokter Stannard keek naar Jess haar pols. “Het doet heel veel pijn”, zei Jess. Ze smeekte haar mama of ze mocht gaan wandelen. Haar mama zuchtte en zei: “Vooruit dan maar.” Jess liep naar buiten. En toen bam! Een bal botste tegen een jongen! Een voorbijganger hielp de jongen en riep de dokter. De jongen lag in bed. Jess vond het zo erg dat ze hem had beloofd om een verhaal voor hem te schrijven.

Ze ging terug naar buiten, naar het park om de hoek. Jess zag iets achter de grote struiken. “Wow!” zei ze. Het was een mooie tuin, gemaakt van ijs! Er waren appelblauw-zeegroene bloemen, donkerblauwe bomen en nog veel meer. Ze vond het fantastisch. Opeens zag ze een klein wezentje. Het leek op een krui-sing tussen een kleine olifant en een muis en had vleugels. “Ik noem je een vliegende olifantmuis”, zei Jess. Maar ze had het gevoel dat ze bespioneerd werd en hoorde een




tikkend geluid. Opeens kwam er een jongen tevoorschijn en vroeg Jess wat ze daar deed. Jess zei dat ze gewoon wou kijken. De jongen vond het oké. Toen hij dichterbij kwam, zag Jess dat hij van ijs was. Jess vroeg hoe de jongen heette. De jongen zei: “Mijn naam is Bert.” Jess ging regelmatig op bezoek bij Bert en de vliegende olifantmuis.

Op een dag ging ze kijken bij de jongen in het ziekenhuis. Jess vertelde hem over de bevroren tuin. De jongen ging mee met Jess. Jess vroeg hem wat zijn naam was. De jongen zei dat zijn naam Davey was. Davey ontmoette Bert en ze konden het goed met elkaar vinden. Jess vond het heel fijn. Ze speelden bijna elke keer tikkertje of verstoppertje. Maar Jess had nog een vraag: “Wat eet jij eigenlijk?” Bert zei: “Ik eet ijsappels en koude pizza’s, bevroren snoep …” Ze vonden het het beste bevroren eten ooit. Ze werden beste vrienden voor ijstijd.

Toen Jess thuiskwam, vroeg haar mama: “Vond je het leuk in de bevroren tuin?” Jess was sprakeloos. Ze dacht: “Hoe weet mama dat nou?” Haar mama zei: “Het is oké, dokter Stannard en ik hebben jullie gezien.” Voordat Jess nog iets kon zeggen, was haar mama de kamer al uit. Jess bleef sprakeloos staan. Ze volgde haar mama naar haar witte kamer en vroeg: “Hoe weten jij en dokter



Stannard van de bevroren tuin?” “We keken door het raam en zagen de bevroren tuin. Het is een prachtige tuin.” “Ben je boos? En komt het goed met mijn pols?” Haar moeder ging voor Jess op haar knieën zitten, pakte haar handen en zei: “Natuurlijk komt het goed met je pols en ik hou van je Jess, voor ijstijd!” Ze gaf Jess een bos appelblauwzeegroene bloemen van de bevroren tuin. “Hoe ben je aan die bloemen gekomen?”, vroeg Jess. “Toen je papa nog leefde, had hij een bevroren tuin gebouwd voor jou en voor mij. Hij hield zo veel van je.” Jess antwoordde: “Wij houden ook van hem, voor ijstijd.” En ze gaven elkaar een dikke knuffel.

Harshvi Mehta10 jaar De Brug



Hoe gaat het met Irak?Hebben jullie ooit gehoord over het land Irak? Zo niet, dan neem ik jullie mee om wat te weten te komen over Irak. Irak is een groot land in Azië en heeft verschillende land-schappen zoals twee rivieren, veel woestijn, veel bergen en watervallen. Ze zeggen dat Irak het land van de bescha-ving is. Waarom? Dat ga ik nu zeggen. Omdat Irak de oudste beschaving heeft zoals de beschaving van Babylon en de beschaving van Assyrië. Ik hoor soms nieuws over Irak. Maar het is nooit goed nieuws, want er is oorlog. Ik vind het jammer dat er oorlog is in Irak. Want heel mijn familie woont daar. Mijn ouders zeggen altijd dat Irak medicijnen, potloden en wielen heeft gemaakt. Irak zou veel mooier zijn zonder oorlog. Want in Irak zijn de meeste huizen kapot. Omdat in Irak veel bommen vallen op huizen. Ik denk dat ze dat niet leuk vinden, dat hun huizen kapot zijn. Ik vind dat niet kunnen en het lijkt me heel erg dat mijn huis wordt gebombardeerd. Want Irak is echt een mooi land met lekker eten, mooie kunstwerken en mooie uitzichten. Ik hoop dat Irak weer het oude mooie land wordt.

Ibi Mahbouba 10 jaar De Sterrenkijker



Het gevecht tussen de frietjes en de erwtenEr was eens een frietje en hij heette ‘Erwtje, het frietje’. Hij en zijn familie woonden in de Quick en ze hadden een hele oorlog tegen de erwten. Bij de erwten was er een erwt en hij heette ‘Frietje, het erwtje’. De twee generaties hadden heel lang oorlog. De erwten woonden in de biowinkel. De frietjes hadden een plan bedacht om de erwten uit te roeien. Ze riepen de hamburgers erbij. Maar ze wisten niet dat de erwten de broccoli ’s erbij hadden gehaald. De frietjes waren bang. Dus gingen ze terug naar hun kamp. Ze moesten goed nadenken hoe ze de erwten konden verslaan. Ze moesten een grotere burger maken. Na een dag werken hadden ze de burger gemaakt. Hij heette de Big Giant. De frietjes gingen aanvallen. Ze moes-ten ver lopen, want de Quick en de BIO-planet liggen ver uit elkaar. Ze waren er. Ze vielen aan. Er kwamen ook aubergines en ze begonnen te vechten. Na een hevige strijd kwamen de koningen bij elkaar. Ze besloten om niet meer te vechten en wilden samen een winkel starten. Ze noemen het de ‘Quick-planet’. En ‘Erwtje, het frietje’ en ‘Frietje, het erwtje’ werden vrienden.

Aryas Bozkurt 10 jaar Prins Boudewijn



Mijn verdoemde huisDe eerste nacht alleen, en het ging al snel mis. Oké, ik zat gewoon boven op mijn kamer Netflix te kijken, tot ik vreemde geluiden hoorde. Ik trok er mij niks van aan. Ik dacht dat het van de tv kwam, maar toen viel de stroom voor 2 seconden uit. In die 2 seconden hoorde ik het geluid nog eens. Ik wist nu dat het niet van de tv kwam.

Ik keek uit het raam en schrok. Ik dacht dat ik na die film aan het hallucineren was. Ik was bang. Ik zag een man met een mes in zijn hand. Hij zat op een steen in mijn tuin. Met een andere steen sleep hij zijn mes. Dat was het geluid dat ik hoorde. Ik werd helemaal bleek. Ik was zo bang dat ik de deur op slot deed. Hij hoorde me. Helaas was de batterij van mijn gsm leeg en precies op dat moment was ik mijn oplader kwijt. Wat een goede timing. Maar toen bedacht ik ineens dat er in de kelder een noodknop was. Ik wilde vertrekken, maar ik hoorde dat de achterdeur werd opengemaakt, neen niet met de sleutel, maar met een kaartje. Je kon het heel gemakkelijk horen.

Ik bleef in mijn kamer. Ik hoorde iets in de kast. Ik deed ze open. Het was mijn vriend Jawad. “Hallo”, zei Jawad. Ik zei: “Wat doe jij hier?” “We speelden toch verstoppertje?”



”Ja, we speelden dat. Ik was je heus niet vergeten”, zei ik met een rare stem.

We schrokken, de inbreker was op een deur aan het klop-pen. Gelukkig niet op de deur van de kamer waarin wij zaten, maar op de kelderdeur. Jawad had nog credit dus hij kon één bericht sturen. Hij stuurde naar de groep van onze beste vrienden: “DIT IS EEN NOODGEVAL, kom snel!” Hij stuurde dat ze naar mijn huis moesten komen, via het raam van mijn slaapkamer. En dat deden ze. Mijn vriend was aan het huilen van angst. De man ging naar de living en al snel ging hij naar de bad-kamer. Hij checkte het, maar vond niemand. Hij ging naar de keuken, pakte een tweede mes, maar had zijn vinger verbrand aan het kokend water. Hij riep: “Auw!!” We moesten luid lachen, een beetje te luid. Hij hoorde ons en zei: “Ik zal jullie krijgen!” We waren allemaal 11 jaar oud, maar toch bang. De man kwam aan de kamer van mijn broer, hij keek overal, maar hij kon niemand vinden. We waren met 7 kinderen tegen één man met 2 messen, dus: nee, dank je ik wil liever niet doodgaan. Haha, we zaten al 2 uur in de kast. Gelukkig had ik een kleine doorgang waar we net in pasten. Het was een grote ruimte. Er stonden 2 bedden in en een koelkast met fruit. We konden er zo lang blijven als we wilden. Maar er liep een gek door het huis. We verstopten ons achter de kast. Plotseling vloog een mes tegen de deur van mijn slaapkamer. Er viel een dode-lijke stilte in de geheime kamer. Er zat één raam in de



kamer, maar de man zat in de kamer en hij kwam richting de kast, waar de ingang van de geheime kamer was. We bleven stil. Hij zag de ingang van de geheime kamer. Hij schopte een gat in de muur en kwam binnen. Hij zag ons en nam ons mee. Twee dagen later hingen er overal posters van ons. Op elke poster stond er: VERMIST. We waren nog steeds bang voor de man. Hij bracht ons elke dag eten. Het was oké, maar we misten onze ouders, broers en zussen. We sliepen allemaal in één kamer zonder raam. Elke nacht zongen we een lied in de hoop dat we gered zouden worden. De man was oké, maar zijn kookkunsten een beetje minder. Tot de dag van vandaag zijn we nog steeds niet gered.

David Azimi 10 jaar Steinerschool Hibernia


Een raar verhaal uit sprookjeslandEr was eens een prins. Als ik zeg ‘prins’, dan denk je vast aan een knappe, sterke prins die een prinses redt van een draak of zoiets. Maar nee, dit was niet zo een prins. Dit gaat over een totaal niet-moedige of knappe prins. En oh, ja … hij was ook nog gameverslaafd. Echt waar, alles wat hij deed was eten, gamen en slapen. Maar nu even genoeg over die prins.Er was ook een oude heks in sprookjesland. Je denkt nu vast: typisch, alles gaat goed in sprookjesland, tot er ineens uit het niets een heks opduikt. Maar niet zoals in ALLE andere sprookjes wil de heks een prins vangen en in een toren steken of wil ze de prinses vermoorden omdat ze te mooi is. Nee, want serieus, wat is dat voor een kinderverhaal?

Deze heks had gewoon zoiets van: ik ga leren hoe ik kinderen in slakken kan veranderen! En om de koning te ambeteren koos ze prins Willibror (lullige naam, ik weet het) om op te oefenen. Dus ze ontvoerde de prins. De koning vond het verschrikkelijk, want hij was zo’n vader die zijn kind alles gaf waar hij om vroeg. Hij hing daarom OVERAL in sprookjesland (eigenlijk was het maar een klein dorpje) affiches. Diegene die de prins terugbracht kreeg 100.000 euro! Zelfs in de velden van het land (dorpje) hingen er affiches.




Billie, de dochter van twee ouders die niet zoveel geluk hadden met hun job en dus heel klein woonden, vond zo’n affiche. Ze was 17 jaar en besloot die prins te gaan red-den. Daarom trok ze, tegen de wil van haar ouders in, naar de grot van de heks. Toen ze na vier dagen en vier nachten lopen aankwam, ging ze niet meteen naar binnen. Zoals in (bijna) alle sprookjes deed ze eerst een dutje. Als ze wakker werd, was het ochtend. Ze haalde diep adem en ging uiteindelijk naar binnen. Toen ze binnen was en even rondliep zag ze een aantal meubels staan en een televisie. De heks zat naar het sprookjesnieuws te kijken. Op een tafel zag ze een slak in een potje. De slak zei met een piep-stemmetje: “Help, ik ben prins Willibror!” “Ik kan je ook zo terugbrengen, want je bent mooier als een slak dan als een mens”, zei Billie. Ze barstte daarbij in lachen uit. De heks begon ook te lachen en zei: “Ik mag jou wel! Als je mijn proef doorstaat, zal ik de prins terug veranderen en dan mag je hem meenemen.” “Oké”, zei Billie. “En de proef is … win een potje Wii tennis!” “Ik heb het nog nooit gespeeld, maar ik ga de uitdaging aan!”, riep Billie in een opwelling. En daarna speelde ze of haar leven ervanaf hing. De uitslag was gelijkspel. Als Billie nog twee punten zou scoren, zou ze winnen. Je kunt het al raden: Billie won! De heks veranderde Willibror terug in een prins. Onderweg, terug naar sprookjesland (dorp) zei de prins:



“Jij hebt mij gered en nu moeten wij trouwen!” “IEUW!!!”, riep Billie, “echt niet!”Ze zette de prins af bij het kasteel en ontving de 100.000 euro. Daarmee kocht ze een nieuw huis voor haar ouders. Zij zelf ging studeren en werd een succesvolle zakenvrouw.

Ella Truyts11 jaarDe Brug



De Wondere VeerFelix was een tienjarige jongen. Alhoewel, een paar weken geleden werd hij elf. Hij keek echt uit naar zijn verjaardag. ‘s Nachts droomde hij over taart en cadeautjes. Maar die nacht was anders. Die nacht was speciaal. Felix lag in zijn bed en dacht na over wat voor cadeautjes hij zou vragen. Ineens zag hij buiten een rode flits. Felix ging op zijn zij liggen om beter te zien wat er buiten was. Hij zag iets dat door de lucht suisde en op een vuurbal met vleugels leek. Het ding zoefde in de richting van Felix. De gevleugelde vuurbal kwam dichter en dichter. Het leek een beetje op een racende wolk die in brand stond. Het was nu heel dichtbij … Felix was een beetje bang en bleef roerloos liggen. Hij was benieuwd naar wat er ging gebeuren. Het was even alsof hij niet had opgelet want opeens zag hij de vuurbal op zijn vensterbank zitten. (Felix had het raam vergeten dichtdoen) De vlammen verdwenen en Felix zag een prachtige gou-den vogel. Geen klein koolmeesje, nee, eerder een gou-den arend. De vogel keek hem met zijn fonkelende gele ogen aan. Felix wilde rechtop zitten om hem beter te kun-nen bekijken, maar de vogel vloog weg, terug de lucht in. Felix liep naar het raam om nog een laatste keer naar de vogel te kunnen kijken, maar de vogel was in een flits ver-dwenen, net zoals hij gekomen was. Felix liep terug naar zijn bed en zag iets op de grond liggen. Het was goud-kleurig en langwerpig. Hij pakte het op. Het was zacht en glanzend. Felix zag nu wat het was. Het was een veer. Hij was moe, dus hij legde de veer op zijn nachtkastje en ging slapen. ’s Ochtends stond hij op en ging de trap af. Hij was van plan om aan zijn ouders zijn droom over de gouden



vogel te vertellen. Maar plots dacht hij: Was het wel een droom? Het leek allemaal zo echt en dan ook nog die veer … Dat was het! De veer! Als die er nog lag, dan was het echt gebeurd. Vrolijk liep hij de trap weer op en liep naar zijn kamer waar hij op het nachtkastje keek. Hij voelde een golf van teleurstelling door hem heen stromen. De veer was weg. Felix ging op handen en knieën zitten om te zoeken. Was de veer gevallen? Hij keek om zich heen tot hij op zijn bureau iets lichtgevends zag liggen … de veer! Hij liep naar zijn bureau en pakte de veer. Maar de veer was niet het enige dat daar lag. Er lag ook een boek. Felix las de titel: Magische wezens. Hij kreeg de kans niet om het boek te openen want onderaan de trap riep een stem: “Felix, zit jij nu nog niet aan tafel? Kom on-middellijk naar beneden, nu!” Het was zijn moeder. Plots schoot hem iets te binnen. Hij had vandaag twee uren zwemles. Gehoorzaam, maar tegen zijn zin ging hij naar beneden en at een boterham. “Eet een beetje door, straks kom je nog te laat!” zei Felix’ moeder. “Ik ga niet”, mom-pelde Felix. “Waarom niet?” vroeg ze. “Euh, ik, euh… moet extra studeren omdat we veel toetsen hebben. Daarom ga ik terug naar mijn kamer.” Dat loog Felix. Zijn moeder aarzelde even maar zei toen: ”Goed, hier zijn je boeken en papier. Je moest al klaar zijn.” Felix pakte de spullen en legde ze even later op zijn bed. Hij liep naar zijn bureau en sloeg het boek open. ‘De Feniks’ las hij. ‘De feniks behoort tot de vuurvogels. ’s Zomers zijn ze in de rui en verliezen ze veel veren. Staartveren die uitvallen hebben vaak magi-sche eigenschappen. Zo’n eigenschap kan bijvoorbeeld geneeskracht zijn. Het kan ook dat bij het aanraken van de veer je plots kunt zweven. Misschien komt er wel magi-sche inkt uit de veer en kan je ermee schrijven.’ Las Felix dat goed? Had hij een magische veer gevonden?



Maar wat was de kracht van deze veer dan? Hij maakte een lijstje van mogelijke dingen. Geneeskracht kon hij al schrappen want het wondje op zijn vinger was nog niet genezen. Zweven kon hij ook niet want hij stond nog steeds met beide voeten op de grond. Schrijven dan maar. Hij pakte een blad en schreef het woordje ‘aap’. Even ge-beurde er niks, maar opeens schoof de veer over het blad. Vol verbazing keek Felix naar de veer die blijkbaar op zijn blad iets tekende. Wanneer de veer klaar was, zag Felix wat het was: een aap. Ik moet dus iets schrijven en dan kan de veer het tekenen, dacht Felix. Wat zal ik nu eens schrijven? … “Koe”, zei hij en hij pakte de veer. Maar nog voor hij het woord ‘koe’ kon schrijven, had de veer al een koe getekend. Ik hoef er dus alleen maar aan te denken, dacht Felix weer. Nadat hij de veer nog honderd dingen die hij zelf niet kon tekenen, had laten tekenen, besloot hij in het boek ‘Magische wezens’ verder te lezen. Hij las het boek uit tot op de laatste pagina, tot de laatste letter. Op de laatste pagina zag hij iets vreemds. In een klein hoekje van de pagina stonden er opgepropte zinnetjes in piepkleine lettertjes. Felix las ze hardop: “Hij die met een feniksveer een feniks tekent op deze bladzijde zal de feniks van wie de veer is, oproepen en zo het geheime portaal bekendmaken.” Vanuit een soort automatische reflex tekende Felix met de veer een feniks op het blad. Hij wist niet wat er zou gebeuren, dus wachtte hij geduldig. Plots was er buiten een rode flits, een flits zoals Felix zich her-innerde van de dag ervoor. De feniks, die even snel vloog als de vorige keer, dook naar het raam, maar bleef er net voor hangen met zijn rug naar het raam. Nieuwsgierig ging Felix op de rug van de vogel zitten. Van daaruit leek hij wel twee keer zo groot. Ze stegen samen omhoog en vlogen hoger en hoger en uiteindelijk vlogen ze gewoon



rechtdoor. Wanneer Felix zijn ogen durfde te openen, zag hij dat ze op een groot rond gat afvlogen, dat in de lucht zweefde. Toen ze erdoor vlogen, leek het alsof hij in de ruimte was, maar al snel kwam hij weer met beide voeten op de grond. Hij was in een soort bos en zag nog net een konijn met een gewei wegrennen. Hij hoorde het gebrul van een draak. Naast hem liep de feniks die nu nog maar tot aan zijn middel kwam. Het was prachtig. Hij bleef nog even genieten van het landschap, maar besloot om dan terug naar huis te gaan. Even later was hij terug thuis. De feniks zat weer op de vensterbank. “Wil jij bij mij blijven?” vroeg Felix. Aangezien de feniks niks zei, dacht Felix dat dat een ‘ja’ betekende.En zo bleef het. De feniks woonde bij Felix en als hij zin had ging hij naar het mysterieuze bos. De dagen vlogen voorbij. Felix ging weer eens met zijn nieuwe huisdier op uitstap. Hij lag in het gras en keek naar de bomen. Maar opeens verdween alles. Zijn voeten kwamen los van de grond en hij tolde door de ruimte. Er was niets meer. Felix deed zijn ogen dicht. Hij wou dat het voorbij was. Toen hij zijn ogen weer opendeed, was hij terug in zijn kamer. Alleen. Hij voelde naar de veer. Die was weg. Nu snapte hij wat er was gebeurd. De veer was opgebrand. De magie was verbroken. Hij ziet de feniks nu niet meer. Hij droomde later nog wel over het bos, de veer en de feniks. Maar het boek, dat had hij nog steeds en hij las er soms nog in.

Analou Gielen 11 jaar De Vlinderboom



De Groene Robijn van LuukHet was 1356. In die tijd werd Luuk 7 jaar. Luuk was de jongste zoon van baron Adelhemd. Luuks grotere broers waren al schildknapen. Luuk zelf zou dit jaar page moe-ten worden. Maar Luuk was niet zo goed in dingen zoals zwaardvechten of lansen optillen. Dus besloot Adelhemd om zijn jongste zoon op missie te sturen. “Zoon,” begon hij, waarna Luuk knikte, “heb ik al eens verteld over de legende van de driekoppige wolf?” Luuk schudde zijn hoofd. “Men zegt dat die wolf een uitzonderlijke Groene Robijn bewaakt”, vertelde zijn vader. “Is dat niet gewoon smaragd?“ vroeg Luuk met één wenkbrauw omhoog. “Zwijg, Luuk!” riep zijn vader. Daarna zuchtte hij “Kijk jongen, je weet zelf ook wel dat je niet de beste bent in … tja … in alles waar je wel de beste in zou moeten zijn. Maar deze opdracht is nog nooit iemand gelukt! (Vooral omdat de avonturiers het te simpel vonden en terug naar huis zijn gegaan, maar toch!). Ik geloof in je, jongen, zelfs als het niet lukt. Dan vinden we wel wat anders voor je.” Er viel een traan van Adelhemds wang. “In ieder geval, hier heb je een kaart, zoon.”Luuk twijfelde, maar hij dacht dat hij zijn vader echt zou teleurstellen, dus hij pakte de kaart, een houten zwaard en een knapzak met wat eten en ging op pad.De kaart leidde naar het bos van Clonmel. Daar kwam hij als eerste een dwerg in oranje kleren tegen. “Halt!” riep de dwerg. Hij blokkeerde een smal pad tussen twee grote



bomen. “You shall not pass!” schreeuwde hij. “Het spijt mij, maar ik versta geen dwergs”, zei Luuk en hij liep simpelweg over de dwerg heen. “Veel plezier met bewaken!” riep hij nog terwijl hij van hem weg wandelde. Maar toen hij zag dat de dwerg kwaad een mes vastpak-te besloot hij het toch op een lopen te zetten. Luuk was eigenlijk ook niet echt goed in kaartlezen, dus hij wist niet waar hij naartoe moest rennen. Na een tijd ronddolen zag hij plots een groene gloed in het westen. Hij dacht tenminste dat het in het westen was, want zoals ik al zei, hij was niet echt goed met kaarten en dat soort dingen. In ieder geval liep hij in de richting van de gloed. En daar zag hij haar: de driekoppige wolvin. Hij was wel wat teleur-gesteld. Hij had een gigantisch wolfmonster verwacht en deze wolvin had maar het formaat van een normale her-dershond. En ze zag er eigenlijk niet gevaarlijk uit. Ik wou dat ik nu kon zeggen: “Maar schijn bedriegt! Ze was wel degelijk gevaarlijk!”, maar helaas is dat niet zo …Maar schijn bedriegt! Ik loog! Ze was wel degelijk gevaar-lijk! Hahaha! Daar had ik jullie even te pakken! Euh … terug naar het verhaal … Dus de wolvin was wèl degelijk gevaarlijk en viel Luuk aan. Ze beet in zijn arm en krabde aan zijn been terwijl hij schreeuwde … Maar toen realiseerde hij zich dat hij zijn houten zwaard bij zich had. Hij mikte op het hart van de wolvin, maar raakte verkeerdelijk haar borst. Toch viel de wolvin bewusteloos. Nadat Luuk dat deed liep hij naar de Groene Robijn. Je zou misschien denken: “Dat was mis-schien alleen het kind van de wolf.” Maar nee … Nee, toch niet! Grapje! Hij pakte de Groene Robijn. Plots voelde hij zich schuldig.



Deze wolvin bewaakte de Groene Robijn met haar leven en hij kwam die zomaar gewoon even stelen? Dacht het niet! Dus liet Luuk de Groene Robijn liggen en verzorgde de wond die hij de wolvin had toegebracht. Daarna ging hij terug naar huis en ging naast zijn vader zitten. Beiden zwegen ze voor ongeveer een half uur. Tot Luuk besloot iets te zeggen: “Vader”, begon hij.Adelhemd keek zijn jongste zoon aan. ”Ik wil in de paardenstallen werken.”Adelhemd glimlachte naar zijn kleine jongen. “Waarom ook niet?”En dit was dan het verhaal over de kleine jongen die van adel was, maar liever in de stallen wou werken dan een ridder te zijn. En misschien had die jongen wel of misschien niet een driekoppige wolf als huisdier? Wie zal het zeggen?

Lennert van der Made 11 jaar Sint-Aloysius



Het SprookjesboekEr was eens een familie met twee kindjes, Quinten en Floor. Op een dag gingen Quinten en Floor samen met hun ouders naar een rommelmarktje. Ineens zagen ze in een kraampje van een oud vrouwtje een boek liggen. Ze vroegen aan het vrouwtje wat voor een boek het was, want het zag er heel speciaal uit. Het vrouwtje zei dat het een sprookjesboek was en dat het vroeger een van haar favoriete boeken was. Uiteindelijk besloot de mama van Quinten en Floor het sprookjesboek te kopen. Toen ze thuis waren, gingen Quinten en Floor heel snel eten, want ze wilden super graag het sprookjesboek bekijken. Toen ze het boek openden, zagen ze de mooiste tekeningen en geschriften die ze ooit hadden gezien. Later op de avond, iets voor het slapengaan, wilde hun mama wel voorlezen uit het boek. Ze kozen voor het verhaal ‘Het Zandmannetje’.“Er was eens …” begon mama te vertellen, maar ze stop-te toen ze ineens sterretjes boven het blad zag zweven. Quinten en Floor hadden niets gemerkt. Ze riepen: “Lees verder, lees verder!” Mama las verder, maar plots ver-dween alle tekst en ze hoorde Quinten en Floor ook niet meer. Ze keek voor zich uit en daar zag ze hem ineens staan, het Zandmannetje. Iedereen was stil, tot het Zandmannetje vroeg: “Hallo, wie zijn jullie?” Quinten zei meteen: “Ik ben Quinten en dat is Floor mijn zusje en dat is onze mama!” En toen vroeg hij: “Wat kom jij hier doen?” Het Zandmannetje begon te vertellen: “Ik ben het Zandmannetje en mijn taak bestaat eruit om elke avond zand in alle ogen van de kindjes te



strooien.” “Maar dat prikt toch!?“, riep Floor angstig. Het Zandmannetje begon zachtjes te lachen en zei: “Nee hoor, het is zacht slaapzand. Maar mijn zand is bijna op. Ik heb hulp nodig van mensenkinderen, want de magische wezens kunnen het niet alleen oplossen.” “Wij willen graag helpen hoor!” riepen Quinten en Floor luid. “Als het mag van jullie ouders”, zei het Zandmanne-tje. De moeder van Quinten en Floor twijfelde even maar stemde uiteindelijk toe. “Zorg goed voor elkaar”, zei ze nog gauw. En dan waren de kinderen verdwenen, opgeslokt door het verhaal. Quinten en Floor waren wel degelijk opgeslokt door het verhaal, want als ze naar boven keken zagen ze al de pagi-na’s van het boek. Ze bleven maar kijken en staren tot het Zandmannetje zei: “Kom, volg mij.” Quinten en Floor volg-den hem de hele weg tot ze aan een supergrote mooie sluis kwamen. Toen ze achter de sluis keken, zagen ze er zeeën van goudkleurig, blinkend zand. “Dat is het, die sluis moeten jullie opendoen.” “Helemaal alleen?” riep Quinten. “Jullie moeten gewoon naar de sluiskamer gaan en op een knop duwen“, zei het Zandmannetje. Floor vroeg: “Waarom kan je dat niet zelf?” Het Zandmannetje zei: ”Geen enkel magisch wezen kan daar binnen, alleen mensenkinderen kunnen dat. En we doen het zo om het geloof in de magie te laten be-staan.” “Aaah, zo!” antwoordden Quinten en Floor. Na vijf minu-tjes wandelen waren ze er al. Ze zaten ongeveer in het midden van de sluis waardoor ze een overzicht hadden op alles. Dan begon het Zandmannetje instructies te geven en zei: “Ga naar binnen, duw op de gele knop en geniet



van het uitzicht, begrepen?” “Helemaal!” schreeuwden Quinten en Floor samen. Ze gingen naar binnen, terwijl het Zandmannetje buiten bleef wachten en toekeek. En dan was het zover: ze duwden op de gele knop … en KRAAAK. De poorten van de sluis gingen open en ze zagen hoe al het zand uit de sluis weg-stroomde. Daarna gingen ze naar buiten. Het Zandmanne-tje zei: “Kom, ik breng jullie nu terug naar huis.” Hij strooi-de wat zand in hun ogen en ineens waren ze verdwenen. De volgende morgen vertelden Quinten en Floor alles aan hun ouders en aan hun vrienden op school.En zo blijft de mooie herinnering voor eeuwig in hun gedachten.

Liselot Govaerts 11 jaar De Evenaar



Aan alles komt een eindeWanneer de tijd tikt, tikt die voorbij.De liefde is mooi, dat zeiden zij.

Al dagenlang heb ik zitten denken over wat liefde is en telkens weer kom ik uit bij mezelf.Alles wat ik wil, is een warm deken om me heen.Mijn hele leven lang zit ik in mijn gedachten verstopt.Wachtend op het licht dat zal verschijnen.Ik, als mens, levend op de aarde, de aarde met al haar prachten, met bossen en bergen, met zeeën en dieren en met alle geheimen die zich diep in haar ziel verbergen.

Aan elk leven, aan elke boom, aan alle liefde van moeder tot zoon, heb ik me gehecht. Dat zweer ik oprecht.Dat ik van je zal houden mijn hele leven lang. Ik zweer dat ik vechten zal en alles zal doen wat ik kan. Want jij bent een mysterie, dat ik nog altijd niet opgelost heb. En ook ik geloof, dat ik liefde overwinnen kan, maar ik moet door en mijn leven gaat zijn gang.

Wanneer de tijd tikt, tikt die voorbij.



Dagen lang heb ik zitten denken. Wat betekent liefde voor mij? Ik wacht geduldig, op de ondergang van Zeus. Want ik geloof dat ik die overwinnen kan. Ik wil leven als een vlieg of als een muis, van een olifant tot een mug, maar ik weet … het enige wat ik nodig heb, is liefde terug.

Zenobius Netten 11 jaar Steinerschool Hibernia



Een mier in de woestijnHet begon allemaal bij … Ho, ho, ho stop!. Zo gaan we hier niet beginnen. Ik zal wel vertellen …Dus er was eens, nog niet zo lang geleden, maar wel heel ver van hier, een grote mierenkolonie. Die mierenkolonie stond middenin een park aan de rand van de woestijn. Het was een geweldige kolonie want iedereen werkte goed samen. Behalve één mier. Een mier die altijd alles verpestte! Op een zondagochtend was het weer eens een verzamel-dag waarop iedereen van de kolonie eten moest sprok-kelen. Zoals gewoonlijk had die ene mier daar geen zin in en dus ging hij zich weer eens tussen het gras verstoppen. En zoals altijd vonden een paar mieren hem onmiddellijk terug. “Je hebt je deze keer goed verstopt!”, zei mier nummer 1 lachend. “Dank je wel“, zei de mier. “We gaan terug, de koningin wacht”, zei mier nummer 2 zenuwachtig. “Kom, laten we gaan”, antwoordde mier nummer 1. Maar op dat moment sprong mier op, pakte zijn rugzak vol suikerkorreltjes en rende er vandoor. Mier nummer 1 rende hem achterna en mier nummer 2 schreeuwde allerlei scheldwoorden. Maar daar trok mier zich niets van aan en hij rende verder. De twee andere mieren gaven het op en gingen terug naar de kolonie. Mier stopte met rennen en riep: “Dit is de eerste keer dat het mij lukt! Ik ben vrij!”



En hij ging op stap. Na zo’n uur lopen kwam hij bij een speeltuin. Mier wou altijd al eens in een speeltuin spelen. Nu kwam zijn droom uit. Nog één pootje verder en hij zou er zijn. “Een klein stapje voor mij, een grote stap voor de mier-heid”, zei hij trots en hij stapte de speeltuin binnen. Plots snoof hij een heerlijke zoete geur: suiker. Hij volgde de geur van zoetigheid en kwam aan bij een gigantische drinkbus vol thee met … “SUIKER!!!” riep mier en hij kroop naar boven. Hij ging boven op het randje staan en vroeg: “Mag ik een ritje in jou, bus?” En hij dook erin. Toen werd het donker en de bus begon te schudden. De bus vertrok. Mier zwom rustig verder. Zijn rugzak was aan de plakke-rige wand van de drinkbus blijven plakken. Plots stopte de bus en begon weer te schudden. Het werd weer licht en mier kneep zijn ogen dicht. Toen hij ze weer opende, viel zijn tas naar beneden. Nog net op tijd zwom hij weg. Hij zag zijn tas wegzinken en dook er achteraan. Mier had bijna geen lucht meer. Hij kon nog net zijn tas nemen en zwom er terug mee naar boven. Plots kwam er een vinger in de zoete thee. De vinger kwam onder mier terecht en toen ging de vinger samen met mier naar boven. Het duurde eeuwen tot ze boven waren. “Hallo, kleine mier, ik ben Emiel”, zei de jongen. “Hal-lo…,” hakkelde mier. “Wou je een lift”, vroeg de jongen “want ik ga gewoon naar huis.” “Ik wil de wereld zien, dus breng me er maar naartoe”, antwoordde mier. ”Oké!”, zei de jongen en ze gingen samen op weg. Zo’n twee uren later stonden ze middenin de woestijn. Ergens in de verte zag je een huisje, maar



verder was er niets. “Zal ik je hier afzetten?”, vroeg Emiel. “Ja, graag. Dank je wel, Emiel”, antwoordde mier. Terwijl Emiel wegliep, likte mier nog een beetje aan de suiker van in de thee.

Toen hoorde hij gejammer, maar hij wist niet waar het vandaan kwam. Hij ging op zijn gevoel een paar meter verder. Daar zag hij een vogel liggen. De vogel was gewond. Hij ging er naartoe. “Wat is er aan de hand?”, vroeg mier. En hij ging een beetje dichterbij. Toen hij de vogel goed bekeek zag hij … “Duif!?”, riep mier. De vogel keek op en zei: ”Wacht eens even …? Mier!....Wat doe jij hier!?” “Wat doe jij hier!?”, vroeg mier. “Ik wil de wereld eens rondvliegen”, zei de duif, “maar ik werd aangeramd door een paar ganzen.” “Ik wil de wereld ook graag zien”, antwoordde mier. “Misschien kunnen we samen de wereld rondgaan“, stelde de duif voor. Waarop mier antwoordde: “Dat lijkt me fijn, maar eerst je vleugel opknappen. Ik weet hier dichtbij iemand die ons kan helpen.” En duif en mier gingen naar … ”Ha, die Emiel!”, riep mier. “Dag mier, een vriend bij?”, vroeg Emiel. “Ja, hij is gewond”, antwoordde mier. “Laat eens zien.” Duif liet zijn vleugel zien en toen werd hij verzorgd. De papa van Emiel was een vogelspotter en wist veel van vogels. Hij goot een donkergroen drankje op de vleugel van duif.


“Het is niet zo erg als het eruit ziet”, zei de papa van Emiel. “Jullie kunnen een dag of twee bij ons blijven. Daarna zal de wonde wel helemaal genezen zijn.” Duif en mier stemden toe en ze bleven twee dagen bij Emiel slapen. Dinsdagochtend vertrokken ze met een lading heerlijk eten. Mier zat bovenop duif en duif droeg de rugzak vol eten en drinken in zijn bek. En zo vlogen ze samen door de woestijn op weg naar meer avontuur!

Nina Van Staeyen 11 jaar De Dageraad



Stille nachtenStille nachten suizen in je oor.

Je hoort ze vanuit je bed, denkend aan wat er aan het einde van de ruimte is.

Of is er geen einde aan de ruimte?

Dat weet niemand.

Je kan blijven hopen dat je droom uitkomt, net zoals hopen dat iemand die je kwijt bent, terugkomt.

Anna Riaza-Lujan 11 jaar De Linde



Een vuurtje aan de onderkantEen meertje, een best wel klein meertje, een meertje aan de rand van een bos. Aan de onderkant, op de bodem van dat best wel kleine meertje, brandt er een lichtje, een best wel klein lichtje, maar wel een heel bijzonder lichtje. Dat lichtje straalt heel mooi.

Meneer Mol gooide eens een diamantje in het water.Niet zomaar een diamantje, maar een peperduur en er ontstond een mooi gouden lichtje. Dat lichtje is als een vuurtje dat brandt. Het lichtje straalt geluk naar ons. We noemen het lichtje: ‘Vuurtje aan de onderkant’.

Fine Callens 11 jaar De kRing


De legende van de lange vrouwHet was namiddag. Mijn ouders en ik zaten in het vliegtuig om met vakantie te gaan naar mijn oma en opa in Japan. Een paar dagen later zat ik in de tuin van mijn oma en opa. Mijn ouders waren samen ergens naartoe. Het was een zonnige namiddag. Ik keek naar de wolken. Toen hoorde ik iemand, een vrouwenstem. Plots zag ik haar. Het verbaasde me hoe lang de vrouw was, want ik zag haar boven de schut-ting uit komen. De schutting was wel drie meter hoog. Ik ging naar binnen en vertelde het aan mijn oma en opa. Toen ze het verhaal hoorden, leken ze als bevroren. Mijn oma begon te huilen en mijn opa zei dat hij dringend ergens naartoe moest. Hij zei tegen mijn oma dat ze mij niet uit het oog mocht verliezen en hij ging ervandoor. Ik vroeg aan mijn oma wat er aan de hand was, maar ze ant-woordde dat er niets was waarover ik me zorgen hoefde te maken. Ze zei dat ik naar mijn kamer moest gaan.

Ik zag dat mijn kamer veranderd was. In elke hoek was er een bergje met zand en de ramen waren volgeplakt met kranten. Mijn oma zei dat ik voor niemand de deur mocht openmaken. Ik kon niet slapen. Het was vier uur ’s nachts toen er plots iemand op de deur klopte. Ik stond op en vroeg wie dat was. Een man antwoordde: “Ik ben het opa, doe de deur open!”Toen ik met mijn hand de deur aanraakte, voelde ik een




duistere energie aan de andere kant van de deur, dus ik zei nee tegen mijn ‘opa’. Vervolgens hoorde ik een raar ge-luid. “Boow, boow, boow … “, net het geluid dat die lange vrouw ook maakte. Het bleef de hele nacht doorgaan.

Toen ik wakker werd, riep mijn vader me. Ik voelde geen duistere energie meer. Ik deed de deur van mijn kamer open en zag mijn beide ouders staan. Ze zeiden dat ik naar beneden moest komen. Beneden zag ik een man met een lang wit kleed. In zijn handen droeg hij het zand dat in de hoeken van mijn ka-mer lag. Het zand was helemaal zwart geworden. De man zei dat ik mijn ogen dicht moest doen. Hij nam mijn hand vast en ging met mij naar buiten. Daar zei hij dat ik mijn ogen terug mocht opendoen. Er stond een lange zwarte auto. Ik moest erin stappen. In de auto zaten allemaal mannen. Ik moest mijn ogen weer dichtdoen. We reden meer dan zeven uur. Toen de auto uiteindelijk stopte, mocht ik weer kijken. Toen ik mijn ogen opende, zag ik dat we thuis in Amerika waren. Iedereen was blij dat het gelukt was, maar ik begreep niet waarover het ging. Een jaar lang mocht ik het niet weten.

Tot op een dag mijn vader mij vertelde dat die vrouw een demon was, die jaren geleden opgesloten was. Hij zei ook dat, toen hij klein was, zijn buurjongen ontvoerd werd door zo’n demon. Na die gebeurtenis werd de demon op-gesloten in vijf vazen. Een van de vazen was gebroken. Om



in leven te kunnen blijven, voedde de demon zich met kinderen. Het is jaren geleden gebeurd. Op een dag belde mijn oma. Ik zei dat ik haar nog eens wou bezoeken. Ik vroeg haar of het bij haar nog gevaarlijk was. En door de telefoon hoorde ik opeens: “Boow, boow, boow …”

Kleart Thacej 11 jaar Sint-Anna-Goethe



De wondere pianoEr was eens een man en hij heette Tom Frank. Hij had een vrouw en een dochter. Zijn vrouw heette Elisabeth Frank en zijn dochter Ellen. Ze woonden aan de rand van een drukke stad. De familie was heel muzikaal. Ellen speelde piano en ging naar de zangles. Haar moeder gaf gitaarles en haar vader componeerde muziek. Op een regenachtige dag had haar vader een idee. Hij wou een piano maken voor zijn dochter. Dat zou natuurlijk wel wat tijd en geld kosten, maar hij wou het echt heel graag doen. Dus hij begon eraan. Hij werkte er maanden aan, ja zelfs meer dan een jaar. Op een lentedag was hij eindelijk klaar. Hij was blij en riep Ellen. Toen Ellen de piano zag was ze zeer verwonderd dat haar vader dat helemaal alleen had kunnen doen. Nu kon ze de door haar vader gemaakte muziek op de door haar vader gemaakte piano spelen. Toen ze de piano uitprobeerde, kwam er een heel zuivere klank uit. Je kon alleen op de piano spelen als je de sleutel had. Het was de mooiste piano van de wereld, vond ze. Hij had gouden streepjes en zoals alle piano’s zwart en witte toetsen. Als ze erop speelde, was iedereen in het dorp direct verliefd op de klank.

Maar Ellen werd stilaan groot en ze wou alleen gaan wonen in de stad. Ze was nu immers negentien jaar en had al een vriendje, Peter. De piano liet ze achter bij haar ouders. Die waren ondertussen al zeventigers en al een hele tijd met pensioen. Ze vonden het triestig want ze hoorden de piano nooit meer. Ze konden er zelf niet op spelen, want



Ellen had de sleutel. De piano was eigenlijk van haar.

Op een dag vond Ellen een sleuteltje. Ze wist niet meer van wie of wat het was en ze gooide het ergens onderweg in een beekje.

De ouders van Ellen gingen stilaan dood en de piano bleef achter. De mensen van het dorp herinnerden zich de mooie klanken van de piano en probeerden hem open te breken, maar dat lukte niet. Uit woede verbrandden ze de piano. Niemand zag de piano ooit terug.

Dus als je ooit ergens een gouden sleuteltje vindt, is het misschien wel van die piano.

Sophie Beels 11 jaar De Vlinderboom



Lichaam-o-Rama 2: operatie V.I.R.U.S.Welkom bij het tweede deel van de krankzinnige avontu-ren van Vetklepje en Suikero. Bedankt aan alle fans van de Wondere Pluim 2018. Laten we beginnen.

Hoofdstuk 1: Lever Bouns

We zaten even te chillen in trampolinepark LeverBouns. Ik (Vetklepje) en Suikero waren aan het springen totdat er iets borrelde en Suikero landde met het voorste van zijn lichaam (een suikerklont) op de grond. Daarna werden we opgezogen door iets. “Hé, normaal is dat er niet”, zei Suikero.

Hoofdstuk 2: K(l)ots!

“Gelijk heb je“, zei ik ,”want dit is het teken dat we in een ziek lichaam zitten!” En Klots! We zitten in de maag. En Klots! Klets! Kliets! Kluts! Bllehhh!!! Ajaaaj!!!We werden eruit gebraakt.

Hoofdstuk 3: Noodingang

“Wat doen we nu?!” vroeg Suikero. “Nu kunnen we er niet in!” “Tenzij …“, zei ik, “we de noodingang gebruiken!” “Maar die zit vol met Oorprut“, zei Suikero.



“Wel nee“, zei ik “ik heb Noodwattenstaafjes!” “Ooh!” zei Suikero.

Hoofdstuk 4: Gesloten

Na twintig minuten graven en scheppen konden we onze ogen niet geloven: CINEMA OOGBAL IS DICHT. “Dat kan niet“, zei Suikero. “Wel“, zei iemand. Het was Jeremy Vitaminy. “Jullie twee hebben veel gemist. Dr. Virus heeft aan de Biologische klok geprutst.” “Zijn Maagband en Winkelcentrumbrein ook dicht?“, vroeg ik. “Ja“, zei Jeremy. “Snel, je moet Antilichaam, de Generaal, gaan waarschuwen”, zei hij met een yogastem.

Hoofdtuk 5: Siroop

“Wat?” vroeg Generaal Antilichaam, “is Dr. Virus terug? Die puistenkop. Breng de siroop, NU!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” (Hij schreeuwde zo hard dat de schrijver die dag naar de kinesist moest om zijn hand te laten masseren na al dat schrijven van uitroeptekens).Ze staken siroop in een bom en spoorden zijn plaats op. Dan lanceerden ze die bom op Dr. Virus gericht. Hij is nu plakkerig en paars en knock-out.

Hoofdstuk 6: Einde

Dit is het laatste hoofdstuk. Hier zijn alle acteurs: Verteller – Vetklepje



Sidekick – SuikeroBetweter - Jeremy VitaminyZieke jongen – LichaamGeneraal - AntilichaamWegversperders – OorsmeerPlakspul – Siroop Slachtoffer van de pijn - Hand van de schrijverSlechterik - Dr. VirusVerwarde gast – Biologische klok

Bedankt voor het lezen.

Getekend, Vetklepje

Akira Verhaert 11 jaar De Kleine Wereld



De djinn en de machtige koninginEr was eens een machtige vrouw, Sinoremade. Ze versloeg alle mensen, zelfs de gespierde mannen. Daardoor kreeg ze toestemming om koningin te worden. In het teken daarvan droeg ze een soort ketting rond haar hoofd met goud en kristallen. Op een dag wou ze alleen op uitstap gaan naar de zee, naar een plaats waar niemand was. Ze at zoete dadels. De pitten spuugde ze met een boog uit, zoals ze dat deed toen ze klein was en ze om ter verste spuwen speelde met haar oudere broers. Die zijn nu al lang gestorven door een ongeluk tijdens het paardrijden. Ze miste hen heel erg en ze begon even te huilen.

Opeens verscheen een grote djinn met een schild en een zwaard. “Jij hebt mijn dochter gedood en nu zal ik jou moeten doden!” schreeuwde hij. “Maar hoe kan dat? Ik heb hier niemand voorbij zien lopen!” riep Sinoremade terug, die niet goed wist wat hij bedoelde. “Jij hebt mijn dochter gedood en ik zal jou moeten doden!” herhaalde het monster luider. Sinoremade zette het op een lopen. Hoe kan ze zo’n mon-ster met schild en zwaard verslaan? Achter haar verdween de djinn. De gedachten van Sinoremade veranderden ineens. “Nee, toch! Wat doe ik nu, ik ben toch de machtig-ste vrouw?” Ze zocht de djinn terug op. “Eindelijk heb ik je!” brulde de djinn.



Sineromade voelde dat ze zwak werd en smeekte: ”Alstu-blieft, doe iets anders in de plaats van me te doden.” “Ja, dat zal wel, je denkt dat ik gek ben zeker,” antwoordde de djinn. “Ik zweer dat ik zal doen wat je zegt!“ Sinoremade begon te janken. De djinn had het heel druk met haar. Daarom zei hij ge-woon dat alle mannen van het land uitgestoten moesten worden. Sinoremade liep huilend en bezorgd terug naar het paleis. Ze riep dadelijk haar dierbare slavin en zei haar om een groot vrouwenleger te vormen om alle mannen en jongens uit het land te drijven. Ze kregen geen eten of drinken.

Na twee weken was er geen man meer in het land te bespeuren. Sinoremade bleef alleen maar in bed liggen. Ze wist dat het geen goed idee was om geen mannen in het land te hebben, maar ze had geen andere keuze gehad. Het kwam door die boosaardige djinn. Haar dierbare slavin droeg alleen nog zwarte kleren. “Waarom doe je zulke kleren aan?“ vroeg Sinoremade. De vrouw antwoordde niet en toonde haar enige zoon. Hij was drie jaar ouder dan Sinoremade. Sinoremade keek stomverbaasd naar de man en haar dienster. “Ik zei je toch dat ALLE mannen moesten worden uitgestoten”, riep ze. Haar slavin antwoordde: “Ja, dat weet ik, maar als ik hem verlies geraak ik al mijn kinderen kwijt. Dus wilt u hem alstublieft beschermen?” Gelukkig antwoordde Sinoremade met een zacht “oké”.



“Mijn zoon heet Dahriar en hartelijk bedankt”, zei de slavin en ze ging weg.

Die nacht vertelde Dahriar een verhaal aan Sironemade. Hij vertelde ook dikwijls verhalen aan zijn moeder. Zijn verhalen waren altijd heel leuk en informatief. Dahriar zat op een stoel terwijl Sinoremade liggend in haar bed lag te luisteren. Ergens in het verhaal ging het over de tuin van de djinn. Dahriar vertelde dat, als je in de tuin van de djinn komt, hij dan allerlei grapjes met je uithaalt of iets ergs laat gebeuren. Sinoremade wist dat helemaal niet. Een djinn die grapjes uithaalt, dat had ze helemaal niet verwacht.

De volgende ochtend liet Sinoremade alle mannen terug-komen. Na exact vijf dagen waren alle mannen terug. Ze waren echt uitgehongerd. Daarom gaf Sinoremade een feest. De djinn kon zien hoe iedereen zat te feesten. Hij geraakte niet voorbij zijn tuin.

Diep in de nacht sloop Sinoremade het huis van Dahriar binnen. Zij zag hoe hij in de kamer van zijn dolgelukkige moeder zalig sliep. Stilletjes deed Sinoremade haar hoofdketting af, zette ze op het hoofd van Dahriar en verliet de kamer.Want zonder Dahriar was er nooit geluk!

Idris Yusupov 11 jaar Sint-Anna-Goethe



liefde op het eerste gezichtHet was op een warme zomerdag. Michael was aan het zwemmen met zijn vrienden. “Mats, gaan we nu naar huis?” “Wacht nog even”, zei Joery. Zo plonsden zijn vrienden non-stop in het water. “Oké, jongens, kunnen we naar huis?”“Wacht we doen nog één plonske, oké?”“Doe je dan wel nog mee, Michael?” “Goed dan.”Mats en Joery sprongen eerst. Ze deden dubbele back-flips. Michael was niet voor dat soort van sprongen. Hij wou liever op de normale manier springen.Op het moment dat Michael wou springen, botste er een meisje tegen hem aan. Ze had mooi blond haar en felgroene ogen. Het meisje excuseerde zich en Michael deed hetzelfde: “Sorry voor dit ongelukje.”“Is niet erg, hoor”, zei Michael. “Mijn naam is Rosalinde.” ”Mijn naam is Michael, aangenaam.”Michael en het meisje bloosden allebei. Michael zijn vrienden, daarentegen, waren heel de tijd romantische geluiden aan het fluiten. “Let maar niet op die jongens, ze doen wel vaker zo.” Dat wist Michael maar al te goed omdat de drie jongens elkaar al kenden van sinds ze peuter waren. “Nou, ik moet gaan”, zei Rosalinde tegen Michael. Het was leuk dat gesprekje, ook al was het kort. “Tot ziens, misschien?”



“Tot ziens”, zei Michael. Toen het meisje weg was, wist Michael dat hij verliefd was.

De volgende dag toen de bel ging, ging iedereen in de rij staan. In de klas kondigde meneer Frits aan dat er een nieuwe studente naar de klas ging komen. “Mag ik even jullie aandacht alsjeblieft. Vandaag komt er een nieuwe studente bij. Wees een beetje lief tegen haar.”“Kom maar binnen, Rosalinde.” Michael dacht: “Rosalinde? Ken ik die naam niet ergens van?”Toen Rosalinde binnenstapte riep Michael: “Rosalinde!” Iedereen keek hem verbaasd aan. Sommigen dachten meteen dat Michael verliefd was, maar hij wou het niet toegeven. Rosalinde stapte verlegen tot vooraan in de klas. “Uhh … dag allemaal, ik ben Rosa … Rosalinde”, zei ze bedeesd, “ik hoop dat we vrienden kunnen worden.”“Je mag gaan zitten, hoor”, zei de meester. “Ga maar naast Michael zitten.”“Jij weer?”, vroeg Rosalinde. “Ik dacht net hetzelfde”, zei Michael. “Maar goed, welkom op basisschool De Vis.”“Ik vond het een rare naam toen ik die voor het eerst hoorde”, giechelde Rosalinde. “Iedereen vindt het een rare naam, maar je went er wel snel aan.” Na de les ging Michael met zijn vrienden voetballen. “Ik sta keeper!”, zei Mats. “Dan sta ik wel in het doel nadat er twee doelpunten



gescoord zijn.”“Goed dan.” Michael kwam aangerend met de bal. “Kom jongens, we spelen een potje voetbal.” Iedereen ging op zijn positie staan. “Mag ik meedoen?”, vroeg Rosalinde. Alle jongens keken haar verbaasd aan. “Nog nooit heeft er een meisje meegespeeld”, zei Joery tegen Rosalinde. “Bedoel je dat meisjes niet kunnen voetballen?” Joery stotterde: “Wuhhh, jaah?”“Zullen we dan eens zien wie er beter is met de bal? Kom maar op! Ik start met de bal hé, en speel in mijn eentje tegen jullie allemaal.”“Goed dan.” Mats trapte de bal naar Rosalinde. Rosalinde controleerde met de binnenkant van haar schoen de bal op een uitste-kende manier. “Dat was puur geluk!”, riep Joery. “Minder kletsen en nu spelen!”Rosalinde sprintte met de bal via de buitenkant van haar schoen. Een van de jongens wou de bal afpakken, maar Rosalinde zag het aankomen. Ze maakte een schijnbewe-ging waardoor de jongen uit balans kwam. De volgende jongen kwam aangelopen en wilde met een vieze tackle de bal pakken en haar blesseren. Maar ook die zag Rosalinde aankomen. Ze deed alsof ze naar de linkerkant wou dribbelen, maar kopte naar rechts waardoor de jongen doorgleed. Toen ze bij Joery en Mats aankwam, wou Joery hetzelfde doen als zij, maar dat was niet zo slim. Rosalinde zette al haar laatste energie op een sprint die Joery niet kon bijhouden. Toen ze uithaalde, trapte ze



volop met haar wreef waardoor de bal ging tollen en recht in de hoek vloog. Alle jongens stonden versteld van haar actie en haar talent. Michael was nu nog meer verliefd dan hij al was. “Dat was echt cool wat je daar deed Rosalinde!”, riep hij. Rosalinde zei: “Nou, vroeger voetbalde ik, maar nu eigen-lijk niet meer.“ “Dat is jammer, want je hebt echt talent.” Rosalinde bloosde. “Willen we eens afspreken bij mijn huis?”, vroeg Michael. “Oké, dat vind ik goed.”

En zo ging het elke dag door. Tot op een dag Michael zijn gevoelens voor Rosalinde wou tonen. Hij vroeg haar om naar het parkje te gaan bij de roze kerselaar. Michael was heel nerveus en voelde zich zwete-rig, maar hij probeerde kalm te blijven. Hij zag Rosalinde aankomen wandelen. “ BOE!” riep Rosalinde. Michael schrok. “Waarom schrik je?”“Ik viel bijna flauw?”“Hi,hi, sorry”, giechelde Rosalinde. “Het is niet erg”, zei Michael. “Rosalinde …”, zei hij, “ik kom hier voor een andere reden … Sinds de dag bij de brug had ik al gevoelens voor jou. Je bent echt een speciaal meisje. Je bent getalenteerd en slim. En al die pret die we samen bij mij thuis beleefden.” Ze lachten allebei. “Maar de echte reden dat we hier zijn is …” Sto … op maar”, riep Rosalinde, “ik weet het al.”



“Echt!?” riep Michael. “Natuurlijk”, zei Rosalinde, “ik heb ook gevoelens voor jou, Michael.”Michael begreep er niets van. “Maar, maar, maar hoe?” “Oh, kom op. Toen ik jou voor het eerst zag bloosde je. Elke keer als ik je zag bloosde je. En … ik bloosde ook. Dat kon je toch wel zien?””Ja, natuurlijk”, zei Michael. “Daarom wil ik je vragen: Geloof jij in liefde op het eerste gezicht?“ “Ja, omdat we nu nog verliefd zijn, en niet alleen toen we elkaar voor het eerst zagen.””Betekent het dan …”“Ja, gekkie, we vormen nu een koppel.” Rosalinde knuffelde hem.

Hij was heel blij met de knuffel, blijer dan dat dit verhaal in het boek zou komen. Want de schrijver zelf heeft andere plannen met dit verhaal …

Mohammed-Lamine Kaba 11 jaar Sint-Aloysius


De egelEr was eens een egel, genaamd Johan. Johan woonde in een boom met zijn mama en papa. Hij was enig kind. Hij werd ook vaak gepest op zijn school. Hij had maar één beste vriend, konijn. Konijn woonde onder de grond en zijn buren waren de familie mol. Konijn en egel waren heel goede vrienden. Soms gingen ze zwemmen of klimmen of … Maar egel had altijd een groot probleem en dat waren de stekels op zijn rug want die maakten alles kapot.

Op een dag ging hij buiten spelen met konijn, maar die werd ziek, dus moest egel andere vrienden zoeken. Hij ging gewoon wat wandelen en toen zag hij jongens voetbal spelen. Het leek hem heel leuk. Hij ging naar hen toe en vroeg of hij mocht meedoen. De jongens zeiden: “Oké”, maar ze maakten ruzie over bij welke ploeg hij mocht staan, want hij zag er niet zo’n prof in voetbal uit. Hij mocht uiteindelijk meedoen als keeper. Na een kwar-tiertje spelen kwam de bal naar hem toe. Hij moest de bal tegenhouden en paffff, de bal vloog tegen zijn stekels. De jongens werden boos. “Waarom doe je dat?” Egel liep huilend naar huis. Zijn ouders vroegen wat er aan de hand was. Egel zei: “Niks” Ze lieten hem met rust. Hij wou nooit meer spelen.

Een week later was egel jarig. Hij was nog steeds verdrietig. Om 9.30 u wekte zijn mama hem. Hij ging naar buiten en iedereen van het dorp was er. Ze gaven hem als verrassing



een groot cadeau. In het cadeau zaten er allemaal ballen piepschuim. Hij dacht: “Is dit een grap?” Iedereen pakte een bal en ze omsingelden hem. Hij dacht: “Wat doen ze nu?”

Ze gingen naar zijn stekels en zetten telkens een bal op de punt van een stekel. Zo kon hij nooit meer iets kapot-maken.De egel kreeg veel vrienden en leefde nog lang en gelukkig.

Ismail Hajji 13 jaar Creatopia



De piramide van 2128“Mam, ik wil een pizza!” (Oh, hallo, ik ben Mick Van Wuyts) “Nee Mick, je krijgt geen pizza. Je weet dat we pas pizza gaan eten om 19 u.““Maar mama, ik wil een pizza!” “Nee, Mick, ga maar naar je vader.”“Oké, mama.”

(Oké, ik kan mij nu verder voorstellen. Goed, ik ben dus Mick Van Wuyts en ik woon in een boerderij. Mijn vader is een wetenschapper en mijn moeder is een gewone boe-rin. Mijn vader heeft een teleporteermachine uitgevonden. Maar hij wil het niet testen.)

“Klop, klop, klop.”“Wie is daar?” vroeg vader. “Ik, Mick.””Kom maar binnen, Mick.””Dank je, papa.” Ik ging naar binnen en vroeg: “Papa, waar is de telepor-teermachine eigenlijk?”“Die teleporteermachine staat op tafel. Met dit knopje werkt het.”“Mag ik erop drukken?” “Nee!”, zei papa. Maar ik deed het toch. En ik werd geteleporteerd naar een woestijn. Ik werd vastgenomen aan mijn voeten. Ik keek naar beneden en ik zag minions. Ik vroeg hen: “Zijn jullie



minions? En waarom pakken jullie mij vast?”“Ja, je bent voor ons iets onbekends.”Ik vroeg hen ook waar ze me naartoe gingen brengen. De minions zeiden: “Naar ons huis.” En ze brachten mij naar een piramide. Ik zag nergens anders een piramide. Daarna zetten ze mij neer op een generator. “Waarvoor dient die generator eigenlijk?” vroeg ik aan de minions. Ze zeiden: “Voor de piramide en voor ons bestaan.” En ze gingen weg. Wat de minons niet wisten, was dat ze niet zo goed kno-pen konden maken. Ik had al binnen de drie seconden de knoop waarmee ze me hadden vastgebonden, losgekre-gen. Ik kon weer vrij bewegen. Ik opende de generator en zag de bron: tic tac. Maar op dat moment ging er een alarm af. De generator ging dicht en er kwamen 200.000 minions langs een klapdeurtje. “Handen omhoog, schurk!” zei een van de minions. Maar ik dacht: als de bron van tic tac is gemaakt, dan zijn die minions misschien ook daarvan gemaakt. Dus ik pakte een minion en at hem op. “Hmmm, bananensmaak.” Opeens begonnen alle minons te roepen: “Banana!” en ze aten elkaar op tot er nog maar 106.871 overbleven. Ze stopten met eten, knielden voor mij en zeiden: “Banana king.” En ze pakten de tic tac en gaven het aan mij. Dus ik at hem op. Heerlijk! Opeens kreeg ik een raar gevoel in mijn buik. Ik liet een scheet en zat plots in de woestijn. De minions en de pira-mide waren verdwenen. En opeens kreeg ik dat gevoel in



mijn buik weer. Toen deed ik mijn ogen dicht. Wanneer ik ze opnieuw opendeed, was ik terug thuis, gewoon bij de varkentjes. Ik douchte me snel en ging aan tafel zitten. “De pizza is klaar”, zei mama. Papa keek me met ogen zo groot als Jupiter aan. Hij vroeg: “Hoe kom jij nu hier?” Ik zei: ”Door tic tac, ik was in mijn kleerkast getelepor-teerd.” Papa zei: “Oké!” We aten samen pizza en leefden lang en gelukkig omdat we een abonnement voor 20 jaar gratis pizza’s kregen.

Olivier Suteu 11 jaar Het Baronneke


Een bijzondere editie

We schreven onze verhalen en zaten daarna opgesloten in ons kot.We zagen elkaar niet meerWe konden niet lachen, springen of spelen met elkaar.

Het was 12 februari 2020.4.899 kinderen schreven een verhaal.De achttiende editie van De Wondere Pluim.

Volgens de planning gingen meer dan 400 ouders in hun respectievelijk 34 deelnemende scholen in de week van 16 maart samenkomen om hun favoriete verhalen te selecteren voor de tweede ronde.

En toen kwam Skype, Teams, Whereby, Zoom, Jitsi.Gelukkig!Er werd digitaal gestemd: door ouders, door het leescomité én door de kinderen professionele jury.De Wondere Pluimverhalen kregen hun eigen leven, misschien zelfs nu meer dan andere jaren.

Neen, er was geen live slotfeest, dat niet. Maar er zijn wel prachtige online video’s waarin de winnende verhalen worden voorgelezen.En er is het boek, er zijn de affiches en de trofeeën!


De Wondere Pluim 2020 zal een bijzondere editie blijven om nooit te vergeten.Omdat verhalen er altijd zullen zijn.Omdat verhalen sterker zijn dan een virus.En ja: al deze verhalen hebben gezorgd voor veel schoon-heid.Verhalen die helpen om te dromen, te ontroeren, te lachen en te huilen.

En uiteraard zijn we al de mensen dankbaar die dit mee mogelijk maakten vanuit hun kot.

Leve alweer een Wondere Pluim en op naar een volgende editie!Liefst weer hand in hand met elkaar!

Tijl BossuytArtistiek en zakelijk leider De Veerman

De Veerman


JuryledenDe vakjuryMeestal zeer moeilijk te strikken voor een gezamenlijke bijeenkomst, maar dankzij corona niet veel omhanden, dus in groten getale van de partij!En – het mag gezegd – De Wondere Pluim gaf hen in deze ophoktijden een aangename verstrooiing, wat niet wil zeggen dat ze het niet aartsmoeilijk vonden om te kiezen, vandaar de vele eervolle vermeldingen. Onze grote dank aan:

Fikry El Azzouzi (°1978) schrijft romans, reportages, columns (o.a. De Morgen en De Standaard) en theater-stukken (SIN-collectief, JuniorcEsAr, KVS, NNT …). Hij debuteerde in 2010 met de roman ‘Het Schapenfeest’. Zijn opvolger, ‘Drarrie in de nacht’ (2014) wordt in ver-schillende talen vertaald en werd genomineerd voor de Gouden Uil en de E. du Perronprijs. ‘Alleen zij’ verscheen in 2016 en vormde het slotstuk van de trilogie over Ayoub, de innemende hoofdfiguur van zijn twee vorige romans. Vorig jaar verscheen ‘De beloning’. Voor KVS Brussel maakte hij het theaterconcert ‘Malcolm X’ en ‘Dear Win!ne’.

Amina Belorf (°1990) staat op de planken en schrijft poëzie en proza. Als winnares van de BILL - award in de categorie ‘Spreken’ wist ze ook een finaleplaats te verove-ren op het Belgisch kampioenschap Poetry Slam. Sinds 2019 tourt ze rond met de poëtische voorstelling ‘Atlas - Antwerpen (retour)’, over de levenswandel van haar vader. Ze debuteerde dit voorjaar met ‘Zonder het licht te breken’ (EPO, 2020) en blogt maandelijks over de wereld rondom haar voor Mo* online.


Mostafa Benkerroum (°1974) is theater-, filmacteur en verhalenverteller. Daarnaast schrijft hij ook mee aan thea-terteksten en geeft hij workshops verhalen schrijven, improvisatie en acteerworkshops aan jongeren en nieuw-komers. Vorig jaar publiceerde hij zijn eerste verhaal ‘Brieven’ in KONT magazine (Nederland). Momenteel schrijft hij mee aan een theaterproductie ‘The Burial of the Sardines’, die in oktober in Antwerpen in première zou gaan. Naast het meeschrijven aan deze voor-stelling, neemt hij ook de dramaturgie op zich en speelt hij een rol in de voorstelling. Hij schrijft ook de teksten voor jongerenvoorstelling ‘Verboden liefdes’ bij kunstZ. Momenteel schrijft hij aan zijn eerste boek met verhalen over de Marokkaanse migratie naar Antwerpen in de jaren ‘60.

Dimitri Bontenakel (°1971) is schrijver. Hij debuteerde in 2004 met ‘Een zwerver met pleinvrees’ en in volle coronatijd verscheen zijn vijfde roman, ‘De Berenrug’, over een eiland bevolkt door schipbreukelingen diep in de Noord-Atlantische wateren, bij uitgeverij Wereldbiblio-theek. Samen met het gezelschap Lucky Leo schreef hij het theaterstuk ‘Gewraakt’ voor het stadsfestival Op.Recht.Mechelen. Dimitri maakte deel uit van de redactie van het – intussen ter ziele gegane – literaire tijdschrift Gierik & Nieuw Vlaams Tijdschrift en was zeven jaar lang bestuurslid van PEN Vlaanderen. Sinds eind vorig jaar is hij hoofdredac-teur van het tijdschrift Verzin.

Nico Boon (°1978) is schrijver en theatermaker. Hij maak-te de afgelopen jaren verschillende soorten theater. Hij schreef en regisseerde grote producties met veel spelers


en bedacht kleinschalige radicale locatieprojecten. Daar-naast geeft hij les aan een nieuwe generatie theaterma-kers bij LUCA School of Arts in Leuven en onderzoekt hij in zijn doctoraat de hedendaagse theaterschriftuur. Zijn laatste theatertekst, ‘Komt op/Gaat af’, werd genomineerd voor de Toneelschrijfprijs 2019 als een van de vier beste teksten van dat jaar.

Kristien Dieltiens (°1954) schrijft voor alle leeftijden. Ze illustreert en ze schildert. Haar boeken worden vaak geno-mineerd of vallen in de prijzen (o.a Woutertje Pieterse-prijs voor Kelderkind) en werden meermaals vertaald in tien verschillende talen. Haar historische romans worden geprezen vanwege het diepgaande onderzoek, de levens-echte personages en de zintuiglijke, filmische taal. Dit jaar verschijnt haar boek ‘Vandaag eet ik een meisje op. Drakenverhalen van over de hele wereld.’ In 2021 verschijnt het prentenboek ‘Lila onderweg’.Ondertussen schrijft ze ook aan haar roman (+15) ‘Ik, Carlota en de liefde’

Maarten Inghels (°1988) is dichter en schrijver. Zijn dicht-bundel ‘Nieuwe Rituelen’ werd genomineerd voor de Herman de Coninckprijs 2016. Met zijn laatste boek ‘Contact’ (De Bezige Bij, 2018) verbindt Maarten Inghels poëzie, beeld en performance. In 2016-2017 was hij stadsdichter van Antwerpen. Zijn gedichten verschenen als tatoeage (‘Honger’), als enquête waarin hij de staat van de samenleving opvroeg (‘Volksbevraging’) en werden geplant met eetbare zaadjes (‘Wanneer wij zomer zaaien in elkaar’).


Joke van Leeuwen (°1952) schrijft, dicht, tekent, schildert, treedt op, voor kinderen en volwassenen. Ze was in 2008 en 2009 stadsdichter van Antwerpen. Ze won veel prijzen, waaronder een Gouden Uil voor ‘Iep!’ (1997), de Neder-landse staatsprijs voor kinderen jeugdliteratuur (2000), de Constantijn Huijgensprijs voor haar hele oeuvre, de Duitse James Kruessprijs voor haar kinderboeken en de AKO-literatuurprijs voor haar roman ‘Feest van het begin’. In 2019 verscheen het nieuwe versjesboek ‘Hee daar mijn twee voeten’ en voor volwassenen ‘Levenslust, een gedicht’ en dit jaar het (10+) kinderboek ‘Ik heet Reinier en ons huis is afgebrand’.

Carmien Michels (°1990) danst tussen pen en podium, tussen urban en klassiek. Ze schreef de romans ‘We zijn water’ (2013) en ‘Vraag het aan de bliksem’ (2015). In 2016 won ze het Nederlands en Europees Kampioenschap Poetry Slam en haalde ze brons op het Wereldkampioen-schap in Parijs. Haar poëziedebuut ‘We komen van ver’ volgde in 2017. Sindsdien reist ze de wereld rond en scherpt ze haar pen en blik tijdens Europese projecten als Connecting Emerging Literary Artists, Europalia Romania en Versopolis. Tussen trein en trip verblijft ze in Antwer-pen, waar ze nieuwe talen leert, yoga en gevechtssporten beoefent en schrijft aan haar volgende literaire worp.

Dahlia Pessemiers-Benamar (°1975) is actrice zowel op het podium als voor de camera. Ze maakt, speelt, regis-seert en schrijft voorstellingen. In 2012 schreef ze de tekst voor haar eerste jeugdvoorstelling Baba. Baba werd gepu-bliceerd in het Frans en het Nederlands. De liefde voor het schrijven groeide. Ze schrijft voornamelijk verhalen waarin ze flirt met poëzie en slam poetry. Op dit ogenblik regis-seert ze tweetalige voorstellingen voor dove en horende acteurs. Haar onderzoek, hoe een brede, toegankelijke taal te creëren dwingt haar steeds te refereren naar de zeer diverse samenleving.


Gaea Schoeters (°1976) is journalist, scenarist en auteur. Ze debuteerde met het reisverhaal ‘MMM, Meisjes, Moslims & Motoren’. Later volgden de romans ‘Diggers’, ‘De kunst van het vallen’ en ‘Zonder Titel #1’. Voor opera en (muziek)theater schreef ze onder andere ‘Het Kanaal’, ‘Usher’ en ‘An Archive of Love’. Dit jaar verschenen van haar de poëzievertaling ‘Tiresias’ (Kate Tempest) en ‘Het Einde’, een interviewreeks met schrijvers over de dood. In het najaar volgt haar nieuwe roman ‘Trofee’ en met Gerda Dendooven werkt ze aan ‘Niets’.

Maud Vanhauwaert (°1984) schrijft en maakt. Ze behaalde een masterdiploma Taal- en Letterkunde aan de Univer-siteit van Antwerpen en een masterdiploma Woordkunst aan het Conservatorium van Antwerpen, waar ze nu zelf doceert. Voor haar poëziedebuut ‘Ik ben mogelijk’ (2011, uitgeverij Querido) kreeg ze de Vrouw Debuut Prijs, voor haar bundel ‘Wij zijn evenwijdig_’ (2014, Querido) de Hughues C. Pernathprijs en de Publieksprijs van de Herman De Coninck-wedstrijd. In haar werk zoekt ze naar speelse theatrale vormen om poëzie publiekelijk te maken. Met haar performances trad ze op, op radio en tv, in binnen- en buitenland, van opera tot schapenstal. Ze werd aangesteld tot ereburger van de stad Veurne en in 2018-2019 was ze stadsdichter van Antwerpen.


De kinderjury

Die waren dit jaar moeilijker te bereiken om dezelfde reden als hierboven. De scholen die op de wachtlijst staan om deel te nemen aan de Wondere Pluim, konden dit jaar (vanwege de lockdown) niet klassikaal lezen en jureren.Maar toch vonden we 19 kinderen bereid om dezelfde verhalen te lezen als de professionele jury, waarvoor onze grote dank!

Het waren:Gitte, Blandine, Maude, Finn, Cruz, Rosa, Line, Finnegan, Cyril, Olivia, Felix, Helena, Pippa, Bartosz, Lina-Aya, Eleni, Ethan, Tijn en Abel.


Werkten mee aan de Wondere Pluim 2020

4899 schrijvende kinderen

___________

413 lezende ouders

___________

34 scholen

Aan de Stroom, Creatopia, De Bever, De Brug, De Evenaar, De Kleine Wereld, De Kleine Wereldburger, De Kolibrie, De kRing, De Linde, De Optimist, De Pluim, De Spiegel,

De Sterrenkijker, De Vlinderboom, De 7sprong, De Zonnebloem, Het Baronneke, Het Veer,

’t Groen Eilandje, Inpeeria, KOCA, Leefschool De Dageraad, Mariagaarde, Prins Boudewijn, Sint-Aloysius,

Sint-Anna Goethe, Sint-Bernadette, Sint-Maria, Steinerschool Hibernia,

Steinerschool Skellig Michaël, Veltwijck, Via Louiza, Willem Tell.

___________

organisatie

Lezende ouders,in samenwerking met De Veerman vzw


___________

kerngroep

Somia BakaliBarbara BellinkxAnne BerckmoesDorien CampfortsThessa Goossens

Mohammad MesghaliAnnemie Morbee

Griet RamautKirsten Van Uffelen

Julia Zaneva

___________

leesgroep

kerngroep, aangevuld met:Jeremy Balrak,

Esther Bellefroid, Gilbert Bellinkx,

Johanne Bellinkx, Zoë Bossuyt,

Claire Boucquey, Steven De Nijs,

Tineke Haagdorens, Greet Kuyps,

Annie Poelmans, Melek Saylam,

Simon Smessaert, Joris Van Lieshout, Jonas Van Mulder,

Theo Verlinden


___________

vakjury

Fikry El Azzouzi,Amina Belorf,

Mostafa Benkerroum, Dimitri Bontenakel,

Nico Boon, Kristien Dieltiens, Maarten Inghels,

Joke van Leeuwen, Carmien Michels,

Dahlia Pessemiers, Gaea Schoeters

en Maud Vanhauwaert

___________

kinderjury

19

___________

pluimcoördinatoren

Aafje Matthijssen, Alison Vermeirsch, An Leynen, An Moens, Annelie Turcksin,

Annemieke Van den Eynde, Ann Smits, Bert De Wilde, Britta Baele, Britt Seeldrayers,

Caroline Swolfs, Chris Nijsmans, Eef Merckx, Elke Van Tendeloo, Els Van de Venne,

Else Vlaeminck, Greet Van Looveren, Ietje Visser, Jasmine Dingemans, Jiska Steurs,


Joke Van den Bosch, Judith Ruyters, Katleen Leyder, Kim Vanmarsenille,

Laurenne Lefeber, Linda Smets, Maayka Baardman, Marc Van Immerseel, Mich Dierck, Miep Machielsen,

Nabila Fadil, Paulien De Brabander, Raf Van Aerde, Roxanne Van Laer, Stefanie Santon,

Sofie Berghmans, Veerle Claus, Wendy Willems en alle andere leerkrachten die hun schouders

onder onze Wondere Pluim hebben gezet.___________

meter van de Wondere Pluim

Joke van Leeuwen

___________

met dank aan

Carlos Dekeyrel - Affiches

Tine Godts - Logistieke ondersteuning

Thessa Goossens - Trofeeën kinderen

Bob Takes - Schooltrofee

Zoë Bossuyt, Jef en Lutgard Campforts, Alix Van Ransbeeck -Typewerk

Evy Van Guyse – Vormgeving

___________

drukwerkwww.printshop.be



De wOnDere pluim

2020

2020






20202020



De wOnDere pluim

2020

2020






20202020

De wOnDere pluim 2020 · 2020. 11. 17. · de wondere pluim is een initiatief van de veerman i.s.m....

Documents

Transcript of De wOnDere pluim 2020 · 2020. 11. 17. · de wondere pluim is een initiatief van de veerman i.s.m....