1

De prijs voor belastingvrij EV rijden – mei 2012 Is het nou voor de toekomst en onze kinderen of toch het fiscaal voordeel in de portemonnaie?

Indien wij 0% bijtelling voor het rijden van een EV als privéauto als een cadeautje zien, eerder dan

een verplichting die wij niet hoeven na te komen, dan moet er toch wel een prijs zijn voor dit heuse

gebaar. Niets is immers gratis in deze maatschappij.

Na de eerste dag in mijn Nissan LEAF kom ik al rustig rijdende tot de eerste contemplatie en zelfs

filosofische gedachten. In dat opzicht lijkt EV-rijden wel op rennen. Focus op één ding en je niet laten

afleiden door lawaai, telefoon, ander verkeer of zelfs de radio. Je voelt je ook helemaal alleen met

andere EV-lotgenoten, net als bij het hardlopen en beiden Zero Emission.

Mijn eerste grote rit kenmerkte zich door afwisseling van blijdschap en trots met twijfel en soms zelfs

wantrouwen. Je beseft je dat het een herleving is van de tijden van weleer. De tocht te paard of zelfs

de postkoets rit was ook niet zonder gevaren. Je moest je goed voorbereiden en je was altijd blij om

ongeschonden je bestemming te bereiken. Als EV-community zijn wij dus frontrunners,

ontdekkingsreizigers. Wij helpen mee aan de technische ontwikkeling én de maatschappelijke

acceptatie ontwikkeling. Maar niet alleen de rijders zijn de pioneers, alle betrokkenen, van laadpaal

bouwers, EV-pas organisaties, gemeentes, pomphouders

tot stroomleveranciers zijn ook pioneers. Als rijder voel je

je wel de klant én de koning, maar vooral bij de eerste

laad ergernis en uiting daarvan naar een leverancier kan ik

dan wat later, weer volgeladen al fluitend rijdende, mijn

eerste gevoelens van schaamte krijgen. Wat een verwend

consumentengedrag. Eigenlijk zijn wij als rijders een beetje als de formule 1 coureurs. Het team dat

klaarstaat om ons te laten rijden is de hele EV-laad organisatie die achter ons staat. Er gaat natuurlijk

nog veel niet zoals wij wensen of verwachten, maar dat is de prijs van ons voorwerk. Vooral als je

twijfel weer weggewaaid is (100% volgeladen) voel je de energie van deze innovatieslag. Dat maakt

deze EV-ontdekkingsreis alleszins de moeite waard en het autorijden weer een beetje spannend!

2

De eerste dag

Mijn wagen ophalen was een nieuwe belevenis. Ik had mij voorgenomen om een kladblok mee te

nemen en alles te noteren wat ik maar kon leren. Want je als berijder weer openstellen voor nieuwe

elementen bij het EV-rijden deed me weer lichtjes herinneren aan

de eerste auto rijlessen. Autorijden kan toch niet zo moeilijk zijn?

Alles wat er viel uit te leggen over het rijden viel wel mee. Alle

mogelijkheden van de boordcomputer gingen mij echter even te

ver. Dat komt later wel dacht ik. Bij het aanzien van de centimeters

dikke handleidingen heb ik maar niets in mijn kladblok genoteerd. Ik

leg de boekjes wel op mijn nachtkastje, ach ja. Natuurlijk staat de

techniek voor gemak. Wat kunnen die Japanners elektronica slim

inzetten zeg. Als ik met volle AH boodschappen tassen de auto benader hoef

ik mijn sleutel niet eens meer te pakken, de kofferbak is al ontgrendeld, heb ik

bij mijn vorige Duitse middenklasser nog niet eerder meegemaakt. Als ik bij

het achteruit rijden de voordelen van mijn achteruitrij camera bemerk

bekruipt mij het gevoel dat die Japanners wel eens perfectionisten zouden

kunnen zijn. Of zouden ze eerder bezorgd zijn om de oudere rijders met

rugklachten. Mijn Nissan dealer is in ieder geval wel een perfectionist. Hij

communiceert goed, heeft alles tot in de puntjes geregeld voor de

aflevering. Maar het feit dat hij ook extra inzet heeft gedaan om de

levertijd niet te laten uitlopen tot een onverwacht lange zeven maanden,

heeft er kennelijk wel toe geleid dat de fabriek een andere uitvoering heeft

geleverd dan besteld. De fabriek is vergeten het optionele zonnepaneel op

het dak te monteren. Dit ogenschijnlijk onbelangrijke onderdeel vormt echter een zeer praktisch

hulpmiddel en heeft voor mij een enorme emotionele waarde, dat vooral appelleert aan mijn echte

beleving van Elektrisch Rijden. Immers als toegewijd sponsor van het TU-Delft Nuna6 team zijn

elektrisch rijden en zonne energie voor mij met elkaar verbonden. Zo hoop ik nog deze zomer mijn

eigen Nissan LEAF zonne energie ontwikkeling aan de EV-markt te presenteren.

Een woordje aan mijn Nissan-dealer Visscher: “Pieter, gezien alle technische hoogstandjes bij het EV-rijden, moet het vervangen van het

dakpaneel voor een nieuw paneel met zonnecel een appeltje-eitje zijn”

3

De eerste paar kilometers

Als je elektrisch rijden niet gewend bent is vooral het wegrijden een nieuw fenomeen. Je hoort geen

motor draaien en toch beweegt ie. Het is alsof de auto per ongeluk wegrolt van een hellinkje omdat

je de handrem vergeten bent. Gewoon laten gaan zijn de eerste conclusies! Al gauw voel je het kind

in je bovenkomen. Was dat nou ook niet zo leuk aan de botsautootjes op de kermis. Pedaal

indrukken en gaan! Maar ook enkele associaties met de SRV kar of het oude elektrische

spijkstaalkarretje van onze melkboer herinneringen komen boven (ja ja, ik ben al 53).

Ook de eerste stop bij het verkeerslicht was een verademing. Je hoort niets . . . en je denkt alleen

maar aan al die andere automobilisten om je heen, die moeten horendol worden met dat

motorgeraas. Je voelt je anders, je voelt je speciaal maar wel een beetje eenzaam.

Als ik de A9 oprij durf ik niet echt weg te trekken. Ik had alle verhalen over de acceleratie op internet

wel gelezen, maar ik ga toch niet pochen met elektrisch racen. Als ik op de rechterbaan zoef hoor ik

wel een sonoor bandengeraas en verder alleen windgeruis, maar het lijkt waarachtig wel op het

rijden in een Aston Martin DB9- V12 (jawel heb ik ook een keer in mogen rijden). Als ik me nou ook

zo netjes gedraag als veel berijders van de duurste

merken (met een Ferrari ben je er gewoon, je neemt

niet deel aan het verkeer) dan voel je je als gewone

burger toch wel bevoorrecht.

Als ik op de Amsterdamse Middenweg rijd merk ik

echter op dat niemand naar mij kijkt. Ik ben er wel maar

men hoort mij niet, ik hoopte bijzonder te zijn en dan

zou iedereen toch verbaasd moeten kijken. Het zal ook wel het succes van Car2Go zijn dat

Amsterdammers niet snel meer te verbazen zijn. Maar goed laat ik maar weer op aarde belanden,

het zal ook wel wennen. Je eerste zorg blijft toch die omstanders. Hoeveel discussies zijn er niet

gevoerd over het fluisterstille van een EV. De lelijke computergeluiden die BMW-Mini als

promotiestunt heeft geïntroduceerd zullen hopelijk nooit op de markt komen. Het zou het serene

gevoel van EV teniet doen. Maar waar maken wij als EV-community ons eigenlijk zorgen over.

Iedereen vandaag de dag kiest toch zijn eigen omgeving en geluid. Als ik oversteek kijk ik ook uit of er

geen fietser aan komt rijden, met of zonder

koptelefoon overigens.

De boordcomputer laat wat cijfers zien die ik denk te

begrijpen, maar de grote aanduiding op het dashboard

over mijn actieradius laat mij verder nog ongemoeid, ik

ga alleen terug naar het werk in Weesp, slechts 12 km

aanslag op mijn actieradius, no panic!

4

De eerste thuiskomst

Bij thuiskomst moet ik mij schreeuwend in de deur melden. . . men had mij niet horen aankomen.

Vooral mijn jongste zoon van twaalf wilde na vier maanden van alleen maar verhalen die auto wel

eens van dichtbij zien. “Waauuw man . . . spaced!” Hij doelde vooral op al die gekleurde led-lampjes

binnen en buiten. De zwarte lak glimt en de verse fabrieksgeur komt je tegemoet, iets wat je eens in

de vier-vijf jaar moet doorstaan. Dus dat lijkt ook bij te dragen aan de nieuwe beleving. Maar goed

dan het ultieme, laten zien dat er GEEN uitlaat onder de auto zit, “Gaaf man”. Ga eens zoeken naar

de tankdop zeg ik; nee ook niet te vinden gek hè! Dan maar trots de handel van de laadklep laten

zien. Trek er maar aan joh, weer rond de auto lopen en zoeken, ”Niet waar man aan de voorkant! ”

Als blijkt dat er twee stekkerdozen in zitten, dan is hij vooral onder de indruk van de snellaad stekker

met grote pluggen onder het geheimzinnige klepje aan de voorkant. Hij vindt ze lijken op de

mitrailleurs aan de voorzijde van de James Bond wagen; “Waauuw man net echt. . .”.

Dan de essentie, inpluggen is vanaf vandaag het codewoord. Ik laat hem met enige omhaal de lange

6-meter snoer met imposante stekkers zien. Terwijl ik mijn hersenen pijnig welke stekker voor de

auto is en welke voor de muur contactdoos rol ik het snoer behendig uit. Ik laat hem de ene stekker

aan de voorzijde van de auto en de andere in de muurcontactdoos bevestigen, simpel dus. Niet

gevaarlijk hoor, er komt pas stroom op te staan nadat je de knoppen indrukt. Dan het knopje

indrukken en de led lampen moeten blauw branden als hij laadt. . . . . . Er gebeurt niets. Nog een

keer opnieuw . . . en weer niets. De twijfel slaat toe. Nee toch geen kinderziektes en dat soort onzin.

Sjeng mijn zoon kijkt me beteuterd aan, Papa’s speelgoed doet het niet.

5

Na vier keer opnieuw proberen moet ik concluderen dat hij echt niet oplaadt. Dat is toch echt shit als

je morgen naar Breda moet. Ik heb het nummer van de installateur uit Huizen en het nummer van de

directeur van EV-Box, mijn wand contactdoos aanschaf. Toch maar zo hoog mogelijk starten is mijn

devies.

Met Huub. . . . met Hwie-Bing. . . , met wie? Met Hwie-Bing van Omnimark. Hè hallo, ja de ontvangst

was slecht, hoe is het man? Ik doe hem het hele verhaal. Hij begrijpt er niets van, tot ik hem duidelijk

maak dat dit de eerste dag is dat ik de wandcontactdoos uit probeer. OK, dan gaan we de zaak

analyseren. Heb je de stekkers er echt goed ingestoken? Om één en ander uit te sluiten adviseert

Huub mij om eerst bij een openbare laadplek te laden, als dat niet lukt, ligt het aan de auto lukt dat

wel dan ligt het aan de EV-box thuis.

Weer slaat de twijfel toe. Hoe zat het ook al weer met openbare laadpunten. Gratis of niet gratis?

Van de lease maatschappij heb ik een week geleden een correcte brief ontvangen met een heuse

benzine tankpas; “Hartelijk gefeliciteerd met uw nieuwe auto”. Van de Nissan dealer ontving ik deze

ochtend ook een envelop met leuke vrolijke blauwe lijntjes . Nissan NL en The New Motion een

strategische samenwerking. Ik besluit de laadpas op internet direct aan te melden; “Hartelijk

gefeliciteerd, uw pas wordt binnen twee dagen geactiveerd”.

Met Huub. . . . met Hwie-Bing. . ., en is het gelukt? Neen, ik heb geen laadpas. Wat nu? Tien minuten

later staat Huub Rothengatter voor mijn deur. Om alles uit te sluiten gaan we eerst naar een

openbaar laadpunt in Bussum. EV-Box rijdt een Opel Ampéra, dus ik vraag Huub of hij wil rijden.

Natuurlijk, dat wil hij zeker wel. Als een ervaren EV-rijder en “behendigheid chauffeur” rijdt hij het

pad af en rijdt soepel de straat uit. Ik wijs hem ruim vooraf aan waar hij heen moet rijden. Bij de

rotonde geef ik aan driekwart linksaf. Er komt een

fietsster van links aan. Remmen of doorgaan? Hij geeft

een tik op het pedaal en de wagen schiet vooruit. De

dame kijkt verbaast, niet omdat we haar snijden, maar

we komen nogal hard de rotonde op. Met één zachte

maar ferme continue beweging draait Huub het

stuurwiel en ronden wij de rotonde, op voor mij hoge

snelheid. De wagen is goedgekeurd. Dit is zowaar haast

een Formule 1 ervaring voor mij! Als Huub de box open sleutelt verzekert hij mij dat hij als F1 coureur

ook zelf hele motoren uit elkaar heeft gesleuteld. Ik twijfel niet aan zijn kunde, coureur of niet, ik

heb de directeur van EV-box gestrikt, beter kan het niet qua service toch? Het bleek een simpel

draadje van de knop te zijn die de monteur niet stevig genoeg had bevestigd. Uiteindelijk brandt alles

blauw en de Nissan laadt!

6

Als ik voor het slapen gaan nog nieuwsgierig uit het raam gluur, zie ik de vertrouwde drie blauwe

lampjes. Net politie lampjes, maar dan vriendelijk toelachend. Van spanning kan ik nog niet slapen en

besluit mijn nieuwe Carwings app te downloaden op mijn iPhone. Uiteindelijk ga ik 23:30u naar bed,

na voor de vijfde keer in 15 minuten op de app de laadstand te hebben gecheckt, telkens een

kilometer of 1,5 opgeschoven. Verwachte laadtijd ca. 5 uur. Gelukkig droom ik over iets anders dan

EV’s.

De eerste grote rit

Zaterdagochtend 28 april. Waggelend in mijn pyjama met mijn glaasje sap in de ene hand de iPhone

in de andere hand, zie ik op de Carwings app dat mijn LEAF daadwerkelijk volgegeten is. Yes een

nieuwe dag, nieuwe kansen. Ik moet immers in de middag naar Breda. Volgens Google maps 93 km,

mijn app geeft aan dat ik 146km kan rijden, no panic dacht ik zo. De opening van een bijzondere

toonstelling in het MOTI (Museum Of The Image, voormalig Graphic Design Museum de Beijerd),

dagje cultuur opsnuiven en daar op sustainable wijze naar toe zoeven, voelt perfect.

De ochtend verloopt, zoals verwacht met wat aandacht voor de nieuwe wagen op het pad. Het snoer

lijkt opvallend veel op het promotie materiaal van The New Motion, toeval? De buren hadden twee

maanden geleden al de groene led lampen van het

laadstation bewonderd, maar dit is wel wat anders.

Uiterlijk vinden ze het toch wel een gewone auto, maar

goed het gesprek gaat natuurlijk al gauw over de vele

verhalen op internet en de verwachtingen. Er wordt veel

gelachen merk ik. Inmiddels zijn ook de overburen erbij

betrokken. De serieuze interesse slaat al om naar bijna

leedvermaak en enige hilariteit ontgaat mij niet als mijn

vrouw het heeft over “mijn speeltje” en plaagt over een

noodpakketje met dekentje, flesje water en notenreep.

Ik verlang al bijna naar de middag.

Als ik in de middag vertrek en mijn vrouw kus, merk ik

een sfeer van “ridder groet jonkvrouw”. Ze kijkt met een

blik van “en nu gaat het gebeuren”. ‘Sterkte’ zegt ze zacht, in plaats van veel plezier, maar ja het

completeert de sfeer wel. Hoe laat ben je thuis? Ik reken op vertrek uit Breda rond vijfen en half

uurtje laden + 1,5 uurtje rijden; “ergens rond zevenen roep ik stoer”. “Niet te laat hè in verband met

het eten, bel je als je wegrijdt uit Breda”. Ja OK, tot vanavond dan.

7

Bussum – Breda 95 km over de A27. Pieter Koolen van de Nissan dealer had nog uitgelegd dat het

zuiniger zou zijn over de binnenwegen te rijden dan over de snelweg, dit in verband met het

terugwinnen van energie bij het vaart verminderen en remmen. Ik probeer het nog te begrijpen, was

juist gewend geraakt de TomTom adviezen niet meer in twijfel te trekken en dus de snelste routes

via de A-wegen te volgen. Maar ja ik besluit in ieder geval om netjes 100km/uur te rijden op de

rechterbaan. Ik merk direct dat haasten teveel mijn leven heeft bepaald. Ruim op tijd van huis en de

autorit is eigenlijk een prachtige ontspanning, vooral met de radio uit.

Voorbij Vianen heb ik lichte last van knikkebollen. Nou ja, niet echt, maar ik zit opvallend veel de

omgeving te bestuderen terwijl ik de A27 op mijn duimpje ken. Toch maar weer de radio aan, of een

beetje met de boordcomputer spelen. Ineens zie ik daar een zwarte glimp in mijn linker spiegel. Is dat

nou mijn spiegelbeeld of . . . Met zeker 125km op de teller schiet de zwarte Nissan van The New

Motion voorbij. Hé jongens, wacht. . . of liever gezegd hé jongens, hebben jullie mij ook gespot? Ik

trap op het gaspedaal en zet de

achtervolging in. Heb toch ruim 40 km

netjes 100 gereden, kan nu wel lekker even

erachter aan kachelen. Wat gaat 125

km/uur ineens hard. Ik houd nieuwsgierig

de Kwh meter op de boordcomputer in de

gaten. Boven de 2.0 oei dat gaat snel. Ze

moeten mij gespot hebben, zo netjes volg ik hun rijpatroon (telkens na het inhalen naar rechts). Nou

na vijf minuten geef ik het op. Was toch wel gaaf voor mijn gevoel hoor, twee zwarte Nissan’s Zero

Emotions. Leek wel een waterballet act, gelijke snelheid, simultaan beweging. Volgende keer groeten

hoor jongens! Ja toch, we zijn toch één community van lotgenoten.

Doet mij denken aan mijn Pa 40 jaar geleden. Reed hij als één van de eersten een matrablauwe Alfa

Romeo 1750GTV (met de lange vijfde). Toen groette men elkaar nog onderweg, moeten wij ook

introduceren, is toch leuk? Mijn Pa was wel echt een auto- en racegek hoor. Dat komt doordat hij op

de RAI zijn Alfa kocht, nadat hij een testrit langs de

Amstel kreeg aangeboden (met mij en mijn broer op de

achterbank/plank) met niemand minder dan Nico

Chiotakis aan het stuur zie Google LINK. Toch wel

grappig Pa en Nico en ik met mijn Nissan en Huub

Rothengatter, dat kan toch geen toeval zijn?

Mijn Carwings navigatie loodst mij keurig naar de Boschstraat in Breda. Ik rijd het nabijgelegen

parkeerterrein Beyerd-Vlaszak op en ga op zoek naar een parkeerplaats. Uit mijn ooghoeken hoop ik

8

een eventuele nieuwe laadpaal te spotten, maar dan bemerk ik iets nieuws; mensen blijven voor de

auto uitlopen. Is dat Brabants gedrag? Ik volg netjes stapvoets en besef me dat ik natuurlijk

geruisloos ben. Bij een hoek merkt men mij op en dan volgen de standaard uitingen; Ooh hij is

elektrisch! Blikken van enthousiasme stralen je tegemoet. Op een parkeerplaats is men wel blij met

zachtbewegende geruisloze, stankvrije voertuigen is mijn conclusie.

In de overtuiging dat EV-rijders ook maatschappelijk betrokkenen zijn volgt hier een kort relaas over

een cultureel huzarenstukje in het MOTI Museum Of The Image, voorheen Graphic Design Museum,

Museum de Beyerd. Ik was op de opening van een nieuwe tentoonstelling genaamd, Rollercoaster

het beeld in de 21ste Eeuw. Door gastcurator Joost Zwagerman zijn ruim 100 prominente

Nederlanders gevraagd om een beeld te kiezen die men associeert met de 21ste eeuw. De

commentaren die men erbij geeft zijn van filosofisch en opmerkelijk niveau. Ik heb elke foto + tekst

gelezen, maar de vele indrukken zijn zo overweldigend dat ik de komende weken weer terug wil. Een

aanrader voor niet alleen kunst-, fotografie- of design liefhebbers, het is een tentoonstelling die leest

als een spannend boek. Het is een bijzondere verzameling met persoonlijk gekozen beelden, die

iedereen toch aanspreekt of herkent. De foto “de vallende man” werd ondermeer door Freek de

Jonge gekozen als kenmerkend beeld voor de 21ste eeuw en is genomen op 11-sep-2000. Als je zijn

treffende commentaar leest voel je de rillingen over je rug lopen. Maar ook worden er mooie

beelden getoond of bedrieglijk lieflijke beelden waar je door het commentaar een andere kijk krijgt

op de fotografische werkelijkheid. LINK Mocht je elektrisch afreizen naar Breda, lees dan verder

natuurlijk ook mijn laadpaal ervaringen.

De eerste keer openbaar laden

Na een enerverende middag zou ik een nieuwe beleving meemaken, openbaar laden.

Op de Carwings boordcomputer is snel te zien hoeveel de actieradius bedraagt en netjes geordend

op je beeldscherm alle laadpalen in de buurt met bovenaan de laadpaal op kortste afstand.

9

Op nog geen 5 km afstand in Breda Zuid op de Graaf Engelbertlaan zit een servicestation van de

ANWB (geopend tot 18:30u). Als je al blij wordt als je het ANWB station herkend, wordt je helemaal

blij als je de laadpaal herkend en dan

helemaal als er geen laadpas nodig is.

Snelladen is bij de ANWB (nog) geheel

GRATIS. Als klap op de vuurpijl ben je

welkom om een kopje koffie te drinken en

natuurlijk een praatje te maken met De

Wegenwacht mensen. Ik sprak de

vestigingsmanager Wouter Haem, een

ervaren ANWB man die ook een

servicegerichte kijk heeft op mobiliteit.

Op het servicestation helpt men

gestrande automobilisten en als het euvel meer tijd kost, dan staat

er ook vervangend vervoer klaar. Wat je al ladende al niet aan

interessante informatie opdoet. De ANWB Wegenwacht blijft toch

Nederlands trots in die nijpende pech momenten.

Wellicht dat ik de stekker iets te vroeg had losgekoppeld, de meter stond al na 15 minuten op 80%,

maar op weg naar Bussum geeft de bereikmeter aan dat ik nog 98 km kan rijden terwijl ik 93 km

huiswaarts moet. Ik gok het erop, want ik had toch de Tros RADAR autoshow testaflevering op TV

gezien, waarbij Carlo Brantsen de Nissan helemaal leeg reed. Maar na zo’n 15 km op de snelweg zie

ik de bereikmeter toch wel rap teruglopen. Ik schakel uit voorzorg de airco uit. Ik sluip achter een

vrachtwagen en hoop dat er geen politie mij aanhoudt voor bumperkleven. Als de bereikmeter

aangeeft dat ik nog 76 km kan rijden terwijl de navigatie meldt dat ik nog 82 km te gaan heb, rest mij

één ding, opnieuw laden. Omdat het al na 18:30u sluitingstijd van de ANWB servicestations is, zoek ik

zo snel mogelijk de dichtstbijzijnde krachtstroom openbare laadpaal op. Ergens rond Raamsdonkveer

beland ik in een weiland. Een knappe modern ogende boerin wijst mij de laadpaal op een klein

parkeerplaatsje. Een E-laad Enexis paal. Wat ben ik blij met

de geleende E-laad pas van Huub Rothengatter. Ik kan wéér

gratis laden. Al wachtende geniet ik nogmaals van het

natuurschoon. Ik zie in de buurt indrukwekkende bunkers

met gras begroeid, ook nooit eerder geweten dat ze die

hier ook hadden staan. Passanten merken mij direct op,

leunend tegen de wagen. Ik weet zeker dat ze de stekker

10

hebben gezien. Hun blikken vertonen iets van medelijden, ik probeer me er niets van aan te trekken.

Mijn enthousiasme is na ruim een kwartier al weer gedaald. Ik merk dat elke 5 minuten er 1 km

bereik bij komt. Nog meer laden en dan kom ik zeker te laat thuis voor het eten. Vertwijfeling slaat

toe, rijden of wachten. Op mijn iPhone app vind ik een snellaad paal bij Vianen en besluit verder te

rijden. Gelukkig ligt van der Valk Hotel Vianen aan de snelweg, dus de laadpaal is ook nu weer snel

gevonden. Zo druk als de Parkeerplaats voor gasten is afgeladen, zo rustiek ligt de EV-laadplaats er

nog verlaten bij. Ik parkeer bij een Epyon-ABB snellaadpaal van TheNewMotion. De zwaardere

snellaad stekker herken ik uit Breda en ik merk dat ik de zaak behendig koppel. Dan lees ik tot mijn

verbazing de aanduiding op de laadpaal: ‘uitsluitend voor The New Motion pashouders’. Dat is dom

zeg, ontzeg je jezelf toch omzet als je klanten weigert. Dan herinner ik me dat mijn TNM pas mogelijk

nog niet is geactiveerd. Ik voel weer de twijfel opkomen. Toch druk ik op de blauwe START knop, het

systeem vraagt om de pas. . . ‘Card not valid’ geeft het systeem aan. Nog twee keer proberen,

gebeurt immers ook met je betaalpas aan de kassa, geen resultaat. Ik bel het 088 nummer en doe

mijn verhaal. Ze begrijpen de situatie en zullen een manager bellen, die mij weer terugbelt. Tja, wat

nu? Ik loop naar het Hotel om daar een poging te wagen, moest inmiddels ook wel ernstig plassen. Ze

schijnen het vaker mee te maken, voor € 8,50 mag ik de laadpas van de manager lenen. Nadat de

dame een kopietje van mijn rijbewijs heeft gemaakt snel ik terug naar mijn wagen met de wederom

geleende laadpas. De eerst verlaten laadplek oogt

direct vol als ik bij terugkomst constateer dat ik

een buurman heb. De Nissan LEAF van het Oranje

Trophy team. Leuk denk ik nog. Terwijl ik de

laadprocedure opstart zie ik hun laadsessie en valt

mij op dat zij ruim 110ampère trekken, goeie zaak

denk ik nog, totdat ik merk dat na het

aankoppelen zij dalen tot slechts 91ampère en

mijn laadsessie niet verder komt dan een magere

11ampère. Nee toch, nu dit weer. Ik wacht en

wacht en dan komen de foute gedachten boven,

ik druk op de STOP knop van mijn buurman; scan

your card to unlock! OK dat hebben ze goed

geregeld. De stekker uit de wagen koppelen

misschien? Oh nee dat is magnetisch beveiligd bij

snelladen, ook slim. Het is inmiddels ruim na

achten en thuis hadden ze al begrepen dat ik wat

later zou komen. Maar nu rest mij niets anders dan wat te gaan eten bij van der Valk. Misschien dat

ik de Oranje Trophy jongens nog ergens in het Restaurant tegenkom.

11

Aangekomen bij het Restaurant blijkt het een ‘echt Restaurant’ met linnen gedekte tafels +

bediening. Nee een buffet restaurant hebben ze helaas niet. Drie minuten later sta ik weer naast mijn

auto. Ik neem een Wilhelmina pepermuntje uit een ruim

gevulde plastic koker, een welkomstcadeau van mijn Nissan

dealer. Als ik tegen de kou plaatsneem in de wagen, kan ik

met bril op nog net de laadsessie lezen. Het laden van de

buurman gaat wel net zo rap als begin van de avond in Breda.

Ineens herinner ik me een

zinsnede uit de handleiding

van de Nissan, ik heb ‘m bij

me dus rap zoek ik het

hoofdstuk charging op

(Nissan LEAF instructieboekje

hoofdstuk CH-11); ‘Het

snelladen mag niet meer dan

eenmaal per dag uitgevoerd

worden’. Ja fuck, dat hadden

ze nog niet eerder op internet gemeld. Mijn eerste dag, mijn eerste grote rit, mijn eerste EV-ervaring

en nu dit. Als de accu ontploft merk ik het wel, ik moet toch naar huis! Vertwijfeling, argwaan,

wantrouwen alles schiet door mijn hoofd totdat ik ineens opmerk dat mijn buurman’s sessie op

0ampère staat. Ik schiet de auto uit en waarachtig 0 Volt en 0 Ampère. Maar tot mijn schrik staat dat

ook vermeld bij mijn laadsessie. Systeem zal toch niet defect zijn? Geen woede maar onthutsing

overmannen mij, dit moet iemand van boven op zijn geweten hebben. Ik zou de laadpaal willen

schoppen, maar dat doen ze alleen op Banana Split filmpjes. Net als ik weer het 088 nummer wil

bellen beginnen mijn rode cijfertjes op te lopen, ja ja uiteindelijk zie ik 98ampère staan bij mijn

laadsessie. OK het systeem moest natuurlijk de stroom omleiden, moet dat nou werkelijk zo’n vijf

seconden duren dan? Nog een paar seconden extra en ze hadden de ambulance kunnen bellen.

Als ik het viaduct bij Hilversum passeer geeft de bereikmeter aan dat ik nog zeker 25 km kan gaan en

volgens de navigatie hoef ik nog maar 12 km naar huis. Uit blijdschap trap ik eindelijk het gaspedaal

in, ik rijd uiteindelijk met 115 km/uur de bocht in voor de afslag naar de A1.

12

Ik sta weer in de voordeur opening als Sjeng me tegemoet schiet, “Papa je bent thuis”. Hij had mij

niet gehoord, maar de koplamp schijnwerpers wel opgemerkt op het pad. Het is inmiddels 21:30u ik

ben thuis ja. Ik doe het hele verhaal terwijl mijn vrouw en dochter een engelse detective op tv

proberen te volgen. Ze moeten nog net niet schaterlachen, maar ze vinden het wel zielig. Ze schijnt

niet echt verrast over mijn verhalen. Waarschijnlijk had ze dit wel verwacht met mijn nieuwe

aanschaf, ik niet dus. De magnetron opgewarmde maaltijd + glas wijn smaakt mij bijzonder goed.

Terwijl ik mijn voedsel maal, denk ik terug aan de avonturen van deze EV-pioneer. Er moet toch een

reden zijn waarom mijn eerste dag zo is verlopen. Ik zal beslist niet de enige zijn. Ik twijfel niet over

mijn aanschaf. Hij rijdt werkelijk geweldig. Het past bij mij die sustainable insteek, die innovatie. Ik

realiseer mij dat ik autorijden opnieuw moet ontdekken. Ja dat zal het zijn. Ik moet het positief zien.

Als ik nou een vouwfiets koop kan ik bij mijn vervolgbezoeken openbaar traagladen en dan fiets ik

gewoon naar mijn afspraak, ja geweldig. En de lessen toen onze kids klein waren de drie-R regels

Rust, Reinheid en Regelmaat, ja helemaal, past perfect. Ik zie ineens ook al die honderden mensen

achter alle EV organisaties die erop toezien dat wij EV-rijders zo positief mogelijk blijven. Dit moet ik

kwijt, mijn negatief gevoel ebt weg en ik ben overtuigd EV-rijder. Dit waren kennelijk de eerste baar

weeën, maar ik ben nu herboren en leef. Ik heb het ervoor over. Dit moet ik de wereld vertellen.

Terwijl mijn dochter zich tegen mijn vrouw aandrukt bij een spannende scene, pak ik de laptop en

type de titel van mijn verhaal; De prijs voor belastingvrij EV-rijden.

Hwie-Bing Kwee

1 Mei 2012

Noot: Gelukkig is het Maandag 30 april een zonnige Koninginnedag. Ik ben blij voor onze Koningin. In de middag besluit ik om 16:00u mijn standaard rondje Bussum-Weesp-Naardermeer te gaan rennen. Ruim 19 km van huis tot huis op één echte MK (Mankracht). Op 5 km van huis voel ik een soort “seintje” door mijn hoofd en borst gaan. Mijn ademhaling wordt kort en mijn hartslag slaat op hol. Om 20:00u lig ik op de spoedeisende afdeling van het TerGooi Ziekenhuis. Het blijkt dat ik Atrioventicular Nodal Re-entry Tachycardie heb. Normaal heeft men dan last van versnelde hartslag variërend van 180 tot wel 215 slagen/min. Omdat ik gelukkig een zeer gezond hart heb met een grote zuurstof capaciteit, heb ik een versnelde hartslag van “slechts”130. Dit ontstaat door een korte zogenaamde STROOMSTORING in de aansturing. Het is niet gevaarlijk en treedt zeer zelden op. Wel heb ik ooit. Mijn eerste weekend met een elektrisch voertuig, krijg ik te horen dat er een ELEKTRISCHE storing in mijn hart heeft plaatsgevonden. Zoals ik al meldde er is geen toeval. Voor de lezer die geïnteresseerd is in de theorie van Synchroniciteit (toeval bestaat niet), adviseer ik het boek van Joseph Jaworski; Synchronicity LINK