7/30/2019 De Palestijnse Verzetsleer Hubert_Luns

1/3

- 1 -

DePalestijnse Verzetsleer

Abou Dawoud en zijn familie, daar steekt een verhaal achter! Foto: Farfahinne

De Muqawama Doctrine Hier zullen Gretta en Dries van Opkijken!

Het Palestijnse vluchtelingenprobleem is een stinkende wonde en reden tot grote zorg. Momen-

teel verblijven 4,5 miljoen vluchtelingen in tijdelijke barakken, wachtend om naar Isral te

gaan. Het probleem kan worden teruggevoerd naar Israls onafhankelijk in 1948. Toen vluchtten

de in Isral verblijvende Arabieren massaal weg, nog voordat de strijd een aanvang had genomen,

omdat ze bang waren voor het bloedbad dat hun Arabische broeders wilden ontketenen. Op grond

van de volkstellingen uit 47 en 49 kan worden geconcludeerd dat 680 duizend Arabieren het

land hebben verlaten. Daarvan kregen 472 duizend de vluchtelingenstatus volgens het rapport

destijds van de VN Bemiddelaar voor Palestina. Dankzij een hoog geboortecijfer plus een nettotoestroom van 24 duizend Arabieren per jaar, die vanuit de omliggende landen hun intrek namen,

verbleven er vlak voor het uitbreken van de Zesdaagse oorlog in 67 in totaal 1,35 miljoen men-

sen in de vluchtelingenkampen. De kroonprins van Jordani, Hassan Bin Talal, heeft over deze

problematiek in 1981 een boek gepubliceerd: Palestinian Self-Determination. Hij stelt dat het

aantal vluchtelingen als gevolg van de Zesdaagse oorlog met 234 duizend is toegenomen. Hij

geeft ook aan dat eind 1980 1,8 miljoen vluchtelingen in de kampen verbleven. Een rekensom

leert dat in de periode tussen 1967 en 1980 een uittocht plaatsvond van gemiddeld 28 duizend

personen per jaar, zoals het hoort, want vluchtelingenkampen dienen van tijdelijke aard te zijn.

Nu komen we bij het interessante deel van ons betoog. Nederland telde in 1980 op de kop af 14

miljoen inwoners. Als we dat vergelijken met de groei in de kampen van 1,8 naar 4,5 miljoen, dan

zouden er nu 35 miljoen inwoners in Nederland zijn in plaats van 16,5. Dat roept vraagtekens op.De 4,5 miljoen met vluchtelingenstatus, waar de Verenigde Naties via de UNRWA zorg voor

7/30/2019 De Palestijnse Verzetsleer Hubert_Luns

2/3

- 2 -

draagt, kunnen alleen worden verklaard vanuit een netto toestroom van gemiddeld 29.000 perso-

nen per jaar, rekening houdend met een natuurlijke bevolkingsgroei van 2,6% per annum. Voor

mijn overige berekeningen ben ik daar ook vanuit gegaan. Een dergelijke aanwas over zon lange

periode is een record. De berekening is dus conservatief. Over de periode 1948 tot 1967 heeft dus

een verrijking plaatsgevonden van de kampen van 19 maal 24.000, en van 1980 tot op heden van

26 maal 29.000. Dit zijn gemiddelden, maar nauwkeurige statistieken ontbreken nu eenmaal. Bij

elkaar opgeteld komt dat neer op 1,2 miljoen Arabieren die niets met de Palestijnse kwestie van

doen hebben. Uitgaande van de geregistreerde vluchtelingen uit 48 en 67 heeft de toevloed van

allochtonen tot een 40% verdunning van het Palestijnse contingent geleid. Dus 1,8 miljoen Ara-bieren in de kampen zijn van vreemde oorsprong of daar nakomeling van!

Twee grote Nederlandse voorvechters van de Palestijnse zaak, Gretta Duisenberg, weduwe van

de oud-president van de Europese Bank, en oud-premier Dries van Agt zullen hiervan opkijken.

Zij hebben steevast alle schuld voor het probleem op de schouders van Isral gelegd. Ik ben van

mening dat Isral, net als alle andere naties van deze wereld, recht heeft op zijn eigen corrupte

politici en zakenlui, maar dat betekent nog niet dat ik ze overal de schuld van geef, hoezeer ik ook

begaan ben met de erbarmelijke omstandigheden der vluchtelingen. Dit is typisch een geval waar

Isral niets te verwijten valt. Het is een schande dat deze mensen niet door de Arabische landenzijn opgenomen en dat het probleem na zestig jaar nog steeds bestaat.

Ralph Galloway van de UNRWA merkte reeds in augustus 1958 op: De Arabische landen wil-

len het vluchtelingenprobleem niet oplossen. Ze willen het als een open wond laten bestaan, als

een aanklacht tegen de Verenigde Naties en als wapen tegen Isral. De Arabische leiders kan het

niks verdommen of de vluchtelingen leven of doodgaan. Het is duidelijk dat tot aan de Zesdaagse

oorlog, toen men op een spoedige vernietiging van Isral hoopte, veel Arabieren de vluchte-

lingenkampen opzochten in het vooruitzicht van een rijke beloning van in Isral veroverd bezit en

onderwijl konden zij van de UNRWA uitkeringen profiteren. De UNRWA zag geen probleem om

die stroom op te vangen omdat door de Arabische landen een wel zeer vreemde definitie voor

vluchteling wordt gehanteerd. Zoals Bin Talal het uitdrukt moet het aantal vluchtelingen ook de

mensen omvatten die zich nooit hebben geregistreerd maar het in feite wel zijn. Een of anderevage familieband met de vroegere bewoners van het huidige Isral moet dus al voldoende zijn om

je te laten inschrijven!

Vooral na de Yom Kippur oorlog van 1973 werd alle hoop de bodem ingeslagen op een spoedige

verovering van Isral. De Arabische leiders hebben toen een nieuwe strategie ontwikkeld in de

Muqawama Doctrine, die thans gemeengoed is. Deze doctrine verklaart de spectaculaire groei

van de vluchtelingenkampen over de laatste decennia. Mukawama is verzet in de betekenis van

uitputtingsoorlog. Men spreekt over een strijd van dertig jaren of meer. De volgende principes

zijn daarbij van toepassing: 1) het is niet nodig om een onmiddelijke overwinning te behalen,

waardoor territoriale overwegingen van ondergeschikt belang zijn; 2) zwakheid wordt als kracht

gezien, waardoor men verlies en lijden als symbolen van glorie ziet en de dood als teken van

trots; 3) een wapenstilstand is aanvaardbaar zolang het concept van de vernietiging van Isralblijft voortleven; 4) het is geen strijd van natie tegen natie omdat de werkelijke drijfveer religieus

is; 5) voortvloeiend uit het voorgaande zijn grensoverschreidende bewegingen zoals de Hezbollah

en het Moslim Broederschap van groter belang dan overheidsinstanties hetgeen de flexibiliteit ten

goede komt.

Deze sombere uiteenzetting wil niet zeggen dat vrede in Isral onmogelijk is. Wel zeker is dat in

de Arabische bazar slechts resultaat wordt behaald indien men de denkwijze van de tegenpartij

kent. Diplomatie vergt realiteitszin. Slechts op die basis kan een realitstische vooruitgang worden

geboekt. Wel raad ik raad af om Gretta en Dries naar de onderhandelingstafel te sturen.

Hubert Luns

Zie ook:Het Palestijnse Vluchtelingenprobleem Wie mag vluchteling zijn?

7/30/2019 De Palestijnse Verzetsleer Hubert_Luns

3/3

- 3 -

Het Bedawi Palestijnse Kamp, foto: Nulla Dies Sine Linea

Abou Dawoud en zijn familie, daar steekt een verhaal achter!

Abou Dawoud is het gezinshoofd. Hij is nu, in 2007, 75 jaar oud. Hij heeft 11 kinderen en 31kleinkinderen. Hij is afkomstig uit Al Saffoury- al Jalil, wat hij de bezette gebieden noemt[door Isral]. Hij en zijn familie vertrokken na de Nakba [catastrofe] in 1948 naar Libanon.Ze gingen wonen in Naher al Bared. Hij vertelde mij dat de vluchtelingen toen [in de vijfti-ger jaren] in tenten woonden en weigerden de kampen met cement te bouwen omdat zedachten dat dat de eerste stap zou zijn om Libanees staatsburger te worden. Met het ver-strijken der jaren versleten de tenten en de UNRWA gaf hen Zinco [stalen platen], zodat devluchtelingen hun eigen huizen konden bouwen. In de tachtiger jaren slaagde Naher alBared erin om een economisch centrum voor het noorden van Libanon te worden met de41.000 vluchtelingen die daar [binnen het kamp] woonden. Ze slaagden erin om het em-bargo dat de Libanese autoriteiten voor de rest van de kampen had opgelegd te omzeilen[Palestijnen mogen geen land en huizen bezitten en ze mogen ook niet werken]. Maar datduurde niet lang in juli 2007 werd het kamp door de inzet van het Libanese leger vernieldonder het pretext van terrorisme [om zich te ontdoen van de Fateh al Islam] de vluchte-lingen werden gedwongen het kamp te verlaten en de huizen en bezittingen achter te latenen hun herinneringen. Abou Dawoud verloor alles, alles waarvoor hij zijn hele leven had ge-werkt. Zijn huis werd vernietigd en zijn meubilair gestolen. Het kamp te verlaten was dezekeer moeilijker dan de vorige keer in 1948, zei hij.

Verhaal: Farah Kobaissy, aan Flickr ontleend onder Bedawi Palestinian Camp