De Mechelaar en zijn stamcaféElise Wouters

De Mechelaar en zijn stamcaféEindwerk

OP CAFÉ GAAN STAAT VOOR GEZELLIGHEID. Het is een verzamelplek. Er wordt gedronken, gelachen en plezier gemaakt. Je ontmoet er tal van mensen. De ene al interessanter dan de andere. Ieder heeft zo zijn vaste kroeg. De ene komt er omdat

hij nooit anders gewoon is geweest, de andere ziet er al zijn vrienden.

AAN DE TOOG KAN JE EVEN IEMAND ANDERS ZIJN. Je kan opscheppen over je nieuwste technologische aanwinst, je kan commentaar geven op politici. Je kan je zelfs een echte Don Juan wanen. Aan de toog kan je even vluchten van de realiteit.

Dan kan je zijn, of denken te zijn, wie je altijd wilde zijn.

EEN CAFÉ IS OOK EEN PLEK OM EVEN ALLEEN TE ZIJN. Een plek om stil te staan bij de dingen des levens. Om je af te vragen of je wel goed bezig bent. Het is een plek waar je vrij naartoe kan gaan. Waar je je kan bezinnen, je amuseren of je bezatten.

IK BEN ZELF GEEN GROTE CAFÉGANGER. Maar tijdens mijn zoektocht naar interes-sante mensen is het voor mij ook duidelijk geworden dat elk café zijn charme heeft. Elk café straalt op zijn manier een bepaalde sfeer uit. Aan u om te beslissen welke

sfeer u het beste ligt.

MAAR WIE ZIJN DIE MENSEN DIE OP CAFÉ ZITTEN? Welke verhalen en levens schui-len er achter hun gelaat? Met deze reeks probeer ik een beeld te scheppen van de

cafégangers in Mechelen. Wie zijn deze mensen in al die cafés?

Schol!

Elise

De kaartINHOUD

iDE GOUDEN VIS YVES DESMET

iDE STUDENT MICHAËL MISPELTERS

iBAR POPULAR EMIEL GOYVAERTS

i‘T PLEINTJE LINDSAY VAN HERZELE

iDE PROF EVELIEN WOUTERS

iSISTER BEAN ELKE BROOTHAERTS

Artikels

Infografififififif fiiekeni

KOFFIE i GOUDEN CAROLUS i WERELDRECORDS i WEETJES i LIEDJES

“Op café gaan is geen hobby, het is mijn sociaal leven. Ik kan niet stilzitten. Maar ik mag jammer genoeg niet meer werken. Ik ben op invaliditeit omdat ik teveel ijzer heb. Ik breek heel snel mijn botten. Door-dat ik hier zo vaak zit ken ik ook Jan en al-leman. Ik kom altijd wel iemand bekend tegen op de Vismarkt. Maar na half 7 zie je me hier nooit. Dan wordt het hier te druk en ga ik naar huis. Ik kijk dan naar het nieuws, kook en was af. Als mijn zoon er is houd ik me met hem bezig. In Bar Po-pular zitten vooral jongere mensen maar dat is voor mij geen probleem. Ik kom met iedereen goed overeen. Jong, oud, dik of dun, ... het maakt voor mij geen verschil.”

“Ik heb nooit gestudeerd. Ik mocht het niet van thuis. Ik ben heel streng opge-voed, bijna Spartaans. Ik was de oudste van vijf kinderen en ik moest van mijn vader de troonopvolger worden. Hij wilde dat ik de naam van de familie verder zette. Mijn moeder stierf toen ik vier was. Ik heb mijn eigen moeder dus eigenlijk nooit ge-kend. Ik mocht niets. Als klein manneke mocht ik geen vriendjes komen laten spe-len. Ik zat wel een tijdje in de Scouts, dat leek veilig terrein voor mijn vader. Toen

ik ouder was, mocht ik ook niet roken of drinken en op café gaan was helemaal uit den boze. We woonden nochtans in Ant-werpen, waar er heel wat te doen was. Na mijn legerdienst ben ik alleen gaan wonen. Het is dan dat ik de cafés heb leren kennen.”

“Ik heb twee kinderen van twee verschil-lende vrouwen. Godzijdank heb ik nu geen relatie. Mijn twee kinderen waren nooit ge-pland maar ze zijn er wel. En ik neem mijn verantwoordelijkheid. Mijn oudste zoon Jimme is 25, de jongste Thomas is 12,5. Het contact met de mama van Jimme is onbe-staande. Ik zie mijn oudste ook niet meer. Negen jaar geleden was ik alleen. Ik heb toen een meisje leren kennen in Antwer-pen. Zij studeerde nog. Ik was 52, zij 19, 33 jaar verschil. Haar vader had voor haar een appartement gekocht hier in Mechelen en voor ik het besefte woonden we samen. Drie jaar heb ik hier in Mechelen in een ap-partement gewoond. Maar de relatie ein-digde en ik ben blijven plakken. Ik had hier een vriendenkring opgebouwd. Haar vader is nog steeds één van mijn beste vrienden. In het begin had hij het er wel moeilijk mee maar na een tijd legde hij zich neer bij het feit dat zijn dochter voor een rijpere man koos.”

“Mijn bier moet in een speciaal glas getapt worden”

Voor Emiel Goyvaerts (61) is Bar Popular zijn tweede thuis. Op de Vis-markt is hij beter gekend als ‘De Miel’. Het café trekt verschillende soor-

ten mensen aan maar Miel is wel één van de oudste. Hij komt met ie-dereen goed overweg. Miel is er vaak van ’s morgens vroeg tot ’s avonds. “Maar om half 7 ben ik weg, dan wordt de muziek te luid en ga ik alleen

naar huis.”

IDENTIKITNAAM: Emiel GoyvaertsLEEFTIJD: 61STAMCAFÉ: Bar PopularSINDS: enkele jarenWAAROM? het is zijn sociaal leven. Zijn uitlaatklepBEROEP: invalideFAVORIETE DRANK: Pintje uit een fluit-jesglasVASTE CAFÉMOMENTEN: elke dag over-dag

“Ik ben nooit samen geweest met de mama van Thomas. Mijn tweede zoon is nu twaalf. We hebben duidelijke afspraken gemaakt rond alimentatie. Hij is normaal de helft van de schoolvakanties bij mij en twee weekenden per maand. Maar in de prak-tijk is dat niet altijd zo. Hij heeft ook zijn vriendjes bij zijn mama. Maar ik neem mijn verantwoordelijkheid. Met de oudste heb ik geen contact meer maar de jongste zit volop in de puberteit. Hij zit nu in een periode dat hij mij echt nodig heeft. Hij heeft een vader nodig. Ik en zijn mama komen nog steeds goed overeen, we hebben een vriendschap-pelijke relatie in het belang van ons kind. Ik zit dan wel vaak op café maar ’s avonds zie je me nooit op de Vismarkt, dan wil ik bij mij zoon zijn. Ik kook ook altijd vers.”

“Ik heb het mijne wel gehad. Ik ben tevre-den nu. De relatie met de jongste zit goed nu er geen dagelijkse strijd meer is met zijn mama. Maar ik ben heel ongelukkig ge-weest. Ik kan goed alleen zijn. Maar de een-zaamheid loert soms om de hoek. Als je in een relatie zit die moeilijk loopt dan ben je vaak ongelukkig. Gaat het weer beter in je

relatie dan betert ook je gemoed. Die hoog-tes en laagtes heb ik vaak gekend. Als ik het moeilijk heb, laat ik me wel eens gaan. Dan verval ik in de drank. Dan ga ik veel en vaak op café en ben ik vaak dronken. Het duurt dan altijd wel even maar ik kom steeds zelf tot het besef dat ik me moet herpakken en dat lukt dan ook wel. Soms duurt het enkele maanden, soms is dat al na enkele weken.”

“Ik heb geen pinten nodig om mij te amuseren. Het is heel lang geleden dat ik nog dronken uit een café ben gestapt. Ik drink ook geregeld een koffie. Of een ka-millethee of een bruiswater zonder citroen, dat zijn mijn vitamientjes op café. De men-sen die hier werken zien het meestal aan mij als ik een vitamientje nodig heb. Maar het liefst van al drink ik toch een bier-tje van het vat. Wel in een speciaal glas. Mijn bier moet in een langwerpig glas ge-tapt worden, een fluitjesglas. Aan het be-gin van mijn biercarrière hebben ze me ooit wijsgemaakt dat als je zat bent zo’n glas niet uit je handen kan schuiven. Er is nog steeds geen glas gesneuveld (lacht).” i

“GODZIJDANK HEB IK NU GEEN RELATIE”

“Tijdens mijn studententijd kwam ik hier elke dag. Het eerste semester Regentaat aan de hogeschool in Mechelen ging ik al-tijd braaf naar de les. Ik kwam uit het colle-ge van Mechelen en was het gewoon om in de rij te lopen. Aan het einde van het eerste semester ben ik op café beginnen gaan. Ik heb hier veel kameraden leren kennen. Als ik hier kwam, zaten er minstens tien perso-nen die ik kende. Ik denk dat iedereen van de vriendengroep van vroeger hier wel eens

achter de toog heeft gestaan. Ook als er ie-mand ziek was, sprongen we graag in. Zo heb ik de smaak te pakken gekregen. Na een tijdje werkte ik zoveel als ik kon in verschil-lende cafés en brasseries in het Mechelse.”

“Ik was helemaal geen slechte student. Toch heb ik mijn studies niet afgemaakt. Ik probeerde eerst Regentaat en daarna Communicatie aan de hogeschool in Me-chelen. De examens op zich waren geen probleem, het waren vooral de perma-nente evaluaties die moeilijk te combine-

ren waren met een job in de horeca. Tij-dens mijn studententijd kwam ik hier op alle mogelijke momenten van de dag. Als ik eens te vroeg was opgestaan dan kwam ik hier om 08.00 uur mijn koffie drinken. ’s Middags en tijdens de springuren sta-ken we graag de straat van de school eens over, als we geen taken moesten maken tenminste. Alhoewel dat op café gaan toch vaak onze voorkeur verkreeg (lacht). Ook het aantal uren dat ik werkte nam alsmaar

toe en dan kan je moeilijk altijd aanwe-zig zijn tijdens verplichte lesmomenten.”

“Ik kom hier als ontspanning. Je kan hier babbelen, je kan hier een feestje bouwen maar je kan ook rustig binnenspringen en een kaartje leggen. Als je in de horeca in Me-chelen werkt, kom je eigenlijk overal in de stad. Er zijn ook een heleboel andere stam-cafés de revue gepasseerd. Maar De Student bleef een vaste waarde. Ik behoor zelf al een beetje tot het meubilair (lacht). De meeste van mijn vrienden komen hier nog steeds.

“Ik behoor hier tot het meubilair”Michaël Mispelters (26) komt al van in zijn studententijd in cafe “De

Student.” Hij leerde er al zijn vrienden kennen. Ook nu is hij nog steeds een trouwe klant. Zijn cafébezoeken namen wel af sinds hij een job te

pakken kreeg. “Maar vrijdagavond is onze avond, dan spreken we terug af met alle vrienden en is het weer even net als vroeger”, zegt Michaël.

“IK BEN ENORM SOCIAAL INGESTELD SOMS EEN BEETJE TÉ”

IDENTIKITNAAM: Michaël MispeltersLEEFTIJD: 26STAMCAFÉ: De StudentSINDS: zijn studententijd WAAROM? het is vlak aan de hoge-school, er is veel parkeergelegenheid en er wordt goede muziek gedraaidBEROEP: werkt bij HP in MechelenFAVORIETE DRANK: Cava of een pintjeVASTE CAFÉMOMENTEN: zoveel mo-gelijk. Zeker in het weekend, op vrijdag en op zaterdagavond

Het café is vlak aan de school, er is veel parkeergelegenheid en er wordt goede mu-ziek gedraaid. Onze vriendenkring speelt al eens graag op de sjotterkas. Een groot deel van onze vrienden rookt ook. Omdat er een rookruimte is in het café is dat nog steeds mogelijk, wat zeker een pluspunt is.”

“Het is al de derde generatie bazen die ik meemaak. Met de verandering van bazen is het café ook sterk veranderd. De eerste jaren dat ik hier kwam moest je op vrij- dagen voor 11.00 uur op café zijn of je had geen plaats meer. De muziek was toen ook helemaal anders. Klassiekers als ‘Les Lacs De Connemara’ konden niet ontbreken. Op vrijdag werd er ook steeds een gratis vat gegeven. De jeugd van tegenwoordig gaat nog wel op café maar op een andere manier dan wij deden. Voor ons was elk excuus goed genoeg om naar hier te ko-men. Het academisch kwartiertje werd ook nooit overgeslagen. Sinds de gebroe-ders Slachmuylders het café overnamen komt het lounge-effect er meer door. De muziek die wordt gespeeld is ook commer-ciëler dan in de beginjaren. Maar er hangt nog steeds een heel gezellige sfeer.”

“Ik ben enorm sociaal ingesteld. Soms een beetje té (lacht). Aan de toog raak je snel aan de praat met andere mensen en daar ontstaan ook vaak contacten. In al die jaren zijn er hier veel relaties gevormd maar ook veel relaties stukgegaan. Enkele betekenden al wat meer dan andere. Het is hier altijd wel

de moeite geweest. Er hebben zich hier wel enkele afleveringen van Dawson’s Creek af-gespeeld. Vorige zomer heb ik hier ook mijn vriendin leren kennen. Ze komt bijna altijd mee, zeker in het weekend. Ze heeft hier ook haar eigen vriendenkring. In het week-end werk ik nog steeds in de horeca. Maar ik probeer het te beperken. Als je een vrien-din hebt, heb je ook andere verplichtingen (lacht). Ze weet ook dat als ik ’s avonds moet werken, ze altijd iets kan komen drinken.” “Sinds november ben ik aan de slag bij HP in Mechelen. Ik ben er onder andere mede -verantwoordelijk voor de iets grote-re contracten op IT gebied. Ik merk nu dat ik in de week bijna niet meer buiten kom. Het gebeurt dat ik, als ik vrij heb of later moet gaan werken, binnenspring. Maar het mindert wel. We timmeren allemaal een beetje aan onze carrière. Tijdens de week is het hier om 19.00 uur gesloten. Maar op vrijdagavond is het nog altijd net als vroe-ger. Vroeger dronken we dan vooral pinten maar tegenwoordig zijn we overgeschakeld op cava of sterke drank. Het drinkt mak-kelijk weg, je hebt er geen kater van en het is tegenwoordig zelfs fashionable gewor-den. Op zo’n momenten drinken we een glas om de stress van de week eraf te krij-gen. Dan voelen we ons weer even 18.” i

“In mijn jonge jaren trok ik vaak de nacht door. Dat is nu niet meer het geval. We hebben elke week met een vaste kliek enkele vaste afspraakmomenten. Meestal spreken we twee maal per week af in de Gouden Vis of in ‘t Anker. De regel is dan wie kan komen komt, lukt het niet dan

kom je niet. Er is dan ook voor niemand een verplichting. Sommige periodes lukt me dat goed, andere dan weer helemaal niet. Soms gebeurt het dat we daar om middernacht nog zitten. En ik behoor vaak wel tot de afsluiters (lacht). Door op café te gaan kan ik even tot rust komen. Je komt volk tegen dat je kent, je kan een babbel slaan. Het is een moment dat je even uit de ratrace kan stappen. Schrijven op café doe ik niet. Ik kan het ook niet. Ik lees het vaak dat schrijvers of journalisten hun boeken en cursiefjes in een café schrijven. Ik heb rust nodig. In een café word je voortdu-rend afgeleid. Er is altijd wel iets te doen.”

“Het café is nu 25 jaar open en ik kom hier al even lang. De Gouden Vis is een café met een ziel. Het is niet het zoveelste café dat bedacht is door een marketingma-nager van een brouwerij die overal dezelfde interieurs neerplant. Deze plaats straalt persoonlijkheid uit van de mensen die het

uitbaten. Het is een artistiek café. Je komt hier muzikanten, beeldhouwers, schilders en schrijvers tegen. Het zijn vaak heel boei-ende mensen om mee te praten. Het is hier zo’n beetje het artiestencafé van Mechelen. Dat artistieke, dat brocante en die brique à braque trekt me ook aan. Het café is in geen 20 jaar geschilderd. Maar dat hoeft ook niet. Het is in al die jaren bijna niet veran-derd. Een café mag nog zo mooi zijn, als de pinten in vuile glazen worden getapt kom je er niet als cafébaas. Je moet als klant een goede service én een goede pint krijgen.”

Politiek commentator van De Morgen Yves Desmet (52) heeft elke week zo zijn vaste afspraakmomenten met enkele vrienden in café De Gouden

Vis in Mechelen. “Wie komt, die komt. Wie niet kan, geen probleem.” Het gebeurt wel eens dat hij moet passen. “Een drukke agenda, hé.”

“Ik kan niet schrijven op café”

“IK WAS DE POLITIEK BEU”

“Ik ben kritisch. Zeker tegenover andere journalisten. Als ik zie dat er mensen zijn die de regels van de Journalistiek schen-den door geen rekening te houden met de deontologie of de privacy van de men-sen dan kan ik me daar kwaad in maken. Maar op café neem ik mensen zoals ze zijn. Ik ken weinig perfecte mensen, ik ben er zelf ook geen. Je moet er dus een beetje soepel in zijn. Ik ben ook kritisch voor mezelf. Als je de pretentie hebt om commentaar te geven op andere mensen dan moet je ook kunnen aanvaarden dat je zelf kritiek krijgt. Het voordeel van zo’n goede vriendenkring is dat mijn vrienden

het ook zullen zeggen als iets hen niet zint. Als ze niet akkoord zijn met een stuk dat ik schreef dan wordt dat op café op tafel gegooid. We discussiëren er dan ook echt over. Ofwel raken we het eens, ofwel niet maar er zijn nooit hard feelings achteraf.”

“Het BV-schap is niet leuk maar ook niet onleuk. Ik heb er nu eenmaal voor gekozen. Nu moet ik er dus de gevolgen van aanvaar-den. Maar het is leefbaar. De meeste men-sen zijn correct en vriendelijk. Het gebeurt zeer zelden dat ik een zatlap aan mijn been heb die probeert uit te leggen hoe de poli-tiek wel zou moeten werken. Als dat toch

IDENTIKITNAAM: Yves DesmetLEEFTIJD: 52STAMCAFÉ: De Gouden VisSINDS: al zeker 25 jaar (sinds het open-ging)WAAROM? ontsnappen aan de ratraceBEROEP: journalistFAVORIETE DRANK: Pintje of De KoninckVASTE CAFÉMOMENTEN: twee maal per week

kunnen maken. Het schijnt dat de balans tussen werk en persoonlijk leven zeer be-langrijk is. Onze tweeling van 21 leidt hun eigen leven. Ik denk dat we veel minder thuis zijn dan het modale gezin. Maar ik heb het nooit als problematisch ervaren en mijn vrouw ook niet omdat ze evenveel werkt. We zijn allebei passioneel met ons werk bezig. Mijn vrouw is advocate en heeft vaak ’s avonds nog klanten. De momenten dat we samen zijn proberen we ook veel in-tenser te beleven. En als het toch even ge-noeg is geweest dan trekken we een week-endje naar Parijs. Maar in vergelijking met de tijd dat ik nog hoofdredacteur was van De Morgen leid ik een luizenleven. Toen was ik vaak pas om 23.00 uur thuis. Op café gaan lukte toen zelden. De regel is nu ook: wie eerst thuis is, maakt het eten klaar. Ik verdenk mijn vrouw ervan dat ze soms opzettelijk treuzelt ’s avonds (lacht).” i

“IK DENK DAT WIJ MINDER THUIS ZIJN DAN HET MODALE GEZIN

MAAR IK HEB DAT NOOIT ALS PROBLEMATISCH ERVAREN EN MIJN VROUW OOK NIET”

voorvalt, heb ik zo mijn trucs om ervan af te raken. Ofwel draai ik hen ostentatief de rug toe, helpt dat niet dan blaf ik ze af en als dat niet helpt zit er niets anders op dan een ander café op te zoeken. Gelukkig gebeurt dat echt heel zelden. Ik heb het ook niet zo graag dat ze me over de politiek aanspreken op café. Dan zit ik daar niet als journalist.”

“Ik was de politiek beu. Tijdens de re-geringsvorming heb ik enkele maanden geen woord over politiek geschreven. Ze-veraars, dacht ik toen. Ik had er zelfs een degout van gekregen en dat is geen goede mentaliteit om erover te schrijven. Je moet dan afbouwen. De politiek is wel terugge-komen maar ik merk wel dat ik er steeds meer van afdwaal. Ik ga meer richting cul-tuur, internationale politiek, literatuur, …”

“Ik ben gelukkig. Het is een cliché maar ik heb van mijn hobby echt mijn beroep

“Ik zou graag alleen gaan wonen. Ik zit nu in het derde jaar Accountancy en Fiscaliteit. Volgend jaar moet ik nog mijn eindwerk maken en stage doen. Daarna wil ik heel misschien nog verder studeren maar om-dat ik graag zou gaan samenwonen wil ik wel geld verdienen. Als boekhouder vind je onmiddellijk werk dus waarom zou ik nog verder studeren denk ik soms. Ik zou wel graag in dit dorp blijven wonen. Maar niet meer boven een café. Overdag valt het wel mee. Maar tijdens de zomer, als alle men-sen op het terras zitten en het raam staat open, heb ik er wel redelijk veel last van. Af en toe hoor je ook eens iemand roepen of zingen. Maar meestal valt het geluid mee.”

“Dé dorpzot had hier eigenlijk moeten zitten. Hij is jammer genoeg onlangs over-leden. Het was echt een berucht figuur. Hij zat elke dag op café en was ook elke dag dronken. Hij is vlakbij zijn huis in de beek gesukkeld en onderkoelde. Hij vertrok hier vaak al waggelend op zijn fiets. We heb-ben ook nog een aandenken aan hem. Hij had hier eens 20 euro aan openstaande rekeningen. In de plaats daarvan gaf hij zijn hond aan ons. Zijn hondje is dus nu onze hond en loopt ook in het café rond. Mijn mama kan gelukkig goed om met

“Twee jaar geleden nam de moeder van Lindsay Van Herzele (22) café ’t Pleintje in Sint-Katelijne-Waver over. Sindsdien woont Lindsay samen met haar mama en zus boven het café. In het begin was ze absoluut niet gewonnen voor dat idee. “Moest mijn mama geen café hebben zou ik ook

nooit op café gaan. Ik doe het niet graag.”

“Ik betaal nooit”

“Het café is mijn thuis. Het is niet echt op café gaan voor mij. Als ik van school kom en het café is open ga ik langs daar naar bin-nen. Als er volk zit dat ik ken, blijf ik vaak plakken. Maar soms ga ik ook onmiddellijk naar boven. In het begin vond ik dat verve-lend altijd dat café en al die mensen. Maar als ik nu even geen zin heb om daar te zit-ten, ga ik naar ons appartement. Soms stu-ren vrienden me een sms om te zeggen dat ze in het café zijn. Maar ik ga er niet altijd op in. Af en toe wil ik ook wel eens alleen zijn.”

“Ik moet mij nooit verplaatsen. Mijn vriendenkring komt altijd naar mij toe. Dankzij het café heb ik hier al mijn vrien-den leren kennen. We waren hier nieuw in het dorp toen we hier twee jaar geleden belandden. Ik ben eigenlijk al mijn hele le-ven aan het verhuizen. Hiervoor woonden we in Londerzeel, we hebben ook in Brus-sel en in Wolvertem gewoond. In Londer-zeel hadden we een café op het oog maar dat is uiteindelijk niet doorgegaan. Een café opendoen bleef de grote droom van mijn mama en na lang zoeken zijn we dan hier beland. Het is hier ook echt leuk wonen. Je bent snel in Brussel of Antwer-pen. En ook de hogeschool in Mechelen is maar vier kilometer van bij mij thuis.”

dronken mensen. Ook als mijn vrienden dronken zijn, heeft ze er geen probleem mee.”

“Ik heb geen contact meer met mijn va-der. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik acht was. Nu ben ik altijd bij mijn mama. In oktober is ze ook hertrouwd. Ik kom goed overeen met mijn stiefpapa. Ik kan er alles tegen zeggen en het voelt echt wel goed. Ik zeg wel geen papa tegen hem. Hij springt ook af en toe bij in het weekend. Mijn zus doet dat ook. Ze werkt hier elke zaterdag en zondagnamiddag en verdient er ook wat geld mee. Verder doet mijn mama al het werk alleen. Dat is perfect mogelijk. In het begin was het hier druk, druk, druk,… nu is het moeilijker. Maar we redden ons zeker en vast. Bijna iedereen die hier komt is vaste klant. Vele van hen komen hier da-

“VROEGER GING IN NOOIT OP CAFÉIK DOE HET NIET GRAAG

IK GA VEEL LIEVER DANSEN IN EEN DISCOTHEEK”

gelijks. Overdag zit er vooral ouder volk. ’s Avonds zitten jong en oud door elkaar. ”

“Vroeger ging ik nooit op café. Ik doe het niet zo graag. Ik ga veel liever dansen in een discotheek. Rio is maar vier kilome-ter van hier dus we zijn snel ter plekke in het weekend. We spreken altijd hier af en beslissen dan wat we doen. Af en toe help ik mijn mama wel eens in het café. Maar ik moet er niet voor thuisblijven. Haar man en mijn zus springen vaker bij. Mijn vrienden moeten gewoon betalen zoals an-dere klanten als ze hier komen. Als mijn mama al mijn vrienden een procentje zou moeten geven dan zou bijna iedereen kor-ting krijgen (lacht). Voor mij is op café gaan absoluut niet duur. Als ik hier ben, bestel ik gewoon. Ik betaal hier nooit.” i

IDENTIKITNAAM: Lindsay Van HerzeleLEEFTIJD: 22STAMCAFÉ: ‘t PleintjeSINDS: haar mama het twee jaar geleden opendeedWAAROM? omdat ze boven het café woontBEROEP: studente Accountancy en Fis-caliteitFAVORIETE DRANK: Cola of Gin GiniVASTE CAFÉMOMENTEN: elke dag

“Ik ben meestal Bob. Mijn vrienden drin-ken graag eens een pintje. Ik hecht daar niet zoveel belang aan. Dus niet drinken is absoluut geen probleem. Ik word meestal wel getrakteerd omdat ik Bob ben. Tijdens de zomervakantie zitten we hier soms drie maal per week. Zeker als het mooi weer is, is het zeer gezellig op het terras. In de winter is het hier wel minder leuk. Dan zit ieder-een binnen en is er vaak weinig plaats. De laatste donderdag van de maand is het ook steeds Soiree de lege portemonnee. Dan is het hier happy hour. Als we kunnen, zeker tijdens de vakanties, proberen we dan steeds weer van de partij te zijn. In het weekend kan je mij hier wel meestal terugvinden. Maar tijdens het schooljaar kom ik hier niet tijdens de week. Ik zit op kot in Ant-werpen en kom daarvoor niet naar huis.”

“Ik wil graag mensen helpen. Daarom heb ik voor de studierichting Logopedie en Au-diologie gekozen. Ik zit nu in het eerste jaar in Lessius Antwerpen. Ik vond het vroeger altijd erg dat mijn vriendin naar de taak-juf moest en uit de klas werd genomen. Nu wil ik zulke kinderen zelf helpen. Eigenlijk wilde ik heel graag leerkracht worden maar lesgeven voor een grote groep schrikte mij wat af. Ik ben dan bij de richting Logopedie terechtgekomen. Je kan kinderen begelei-den maar dan individueel. Op die manier

kan je ook een betere band opbouwen met die kinderen. En dat leek mij wel tof. Door de richting werk ik zelf ook wat aan mijn dialect. Het is ondertussen al sterk ver-beterd doordat ik zelf naar de logopedist ga. Vooral de klanken ‘ei’ en ‘ui’ moeten beter. Het liefst van al zou ik een eigen praktijk starten. Maar om ervaring op te doen wil ik eerst in een andere praktijk meedraaien of in een ziekenhuis werken.”

“Het is een zeer gevarieerde opleiding. Dat maakt het echt leuk en interessant. We hebben vakken als Psychologie, Anatomie en Articulatie. Maar het is wel moeilijk. We krijgen vaak Engelse teksten. Dat is soms wel lastig. Engels is niet mijn favoriete taal. Maar ik kom er wel. En als er iets niet lukt kan ik altijd bij mijn vrienden terecht. Ze helpen me dan met enkele artikels te ver-talen. Omdat de richting best zwaar is pro-beer ik mijn lessen zo goed mogelijk bij te houden. Na de les maak ik een schema van de leerstof. Zodat ik tijdens de blok geen werk meer heb met schema’s in elkaar te puzzelen en alles nog te ontcijferen. Ik was voor drie van de zes examens geslaagd. Jammer genoeg had ik voor de andere drie een negen. Maar ik doe het graag. Dus ik vind het niet erg om er tijd in te stoppen. In de zomer ga ik er zeker en vast voor.”

“Evelien Wouters (20) zet in het weekend graag de bloemetjes buiten in café De Prof aan het station in Mechelen. Ze leerde de plaats kennen door haar goede vrienden die ook regelmatig een DJ-set spelen in het

café. “Als zij spelen maak ik soms de dansvloer onveilig.”

“Ik ben Bob”

IDENTIKITNAAM: Evelien WoutersLEEFTIJD: 20STAMCAFÉ: De ProfSINDS: enkele jarenWAAROM? haar vrienden draaien er vaakBEROEP: studente Logopedie en Audio-logieFAVORIETE DRANK: Fanta of water, heel soms een cavaVASTE CAFÉMOMENTEN: in het weekend

“In Antwerpen ga ik bijna nooit op café. Maximum één maal per maand. Ik vind dat mijn studies voorgaan. Het is moeilijk genoeg. Ik heb ook bewust een kot geko-zen dat buiten de drukke studentenbuurt gelegen is. Zodat ik zeker niet teveel aflei-ding heb. Maar het studentenleven is wel top. Ik ben zeker geen té saaie student. Ik ga eens shoppen met vriendinnen of we zien elkaar net na de les. Donderdag vragen ze wel eens of ik mee uitga. Maar meestal pas ik. Ik wil mezelf later niets kunnen verwijten. Omdat ik me echt voor deze richting wil inzetten. Ik heb nu al last van beroepsmisvorming. Als nieuwsankers op televisie een verkeerde ademhaling ge-bruiken kan ik me daar soms aan ergeren. Ik heb dat net bij mezelf moeten aanpas-sen, dus dat valt dan echt op. Ook bij mijn vrienden let ik nu extra op hun uitspraak.”

“Ik heb geen vriend. Ik wil nog genieten van mijn leven. Ik wil geen jongen die mij elke minuut een bericht stuurt met de vraag wat ik aan het doen ben. Sommige jongens zouden me graag overtuigen. Maar ik hap niet toe (lacht). Wat aandacht krijgen is wel leuk. Maar ze begrijpen niet altijd dat ik geen relatie wil. Vroeger, toen ik nog geen Bob was, was ik ook vaak een losbol. Dan hoorde

iedereen het dat ik aangekomen was in het café. Ik genoot toen wel van de aandacht. Ik heb geen jongen nodig. Ik wil een jongen die mij écht graag ziet. Ik ben niet op zoek. Ik zie wel wat mijn pad kruist. Ik zeg alles tegen mijn beste vriendin. En zij kan ook altijd bij mij terecht. Ze studeert Schoon-heidsverzorging. We hebben al afgesproken dat ik later gratis bij haar mag langsgaan. Zij mag dan met haar kindjes bij mij ko-men. Zij heeft wel een vriend. Ze is samen met een jongen van het DJ-duo Funktastix.”

“Elke vrijdag is het Funktastix Friday in De Prof. In de namiddag is het dan happy hour. Ze moeten dan een hele namiddag komen draaien. Het is trouwens door hen dat ik hier ooit terecht gekomen ben. Ze zijn op enkele jaren tijd echt goed geworden. Ze worden steeds vaker gevraagd en spelen soms zelfs in Antwerpen. Dat is steeds een goede re-den om toch uit mijn kot te komen. Als ze hier spelen in het weekend mogen wij vaak mee. We mogen dan ook vaak gratis drin-ken achter de toog. In de zomer mag ik ook met hen mee naar Tomorrowland. Ze mo-gen er wel nog niet draaien maar hebben zo hun connecties. Die vriendschapsband moeten we zeker onderhouden (lacht).” i

“IK WIL GRAAG MENSEN HELPEN”

Sinds de koffiebar Sister Bean haar deuren opende op de Vismarkt in Mechelen vind je Elke Broothaerts (27) er geregeld terug. “Als ik iets met mijn vriendinnen te bespreken heb, is dat the place to be. Vooral de lek-kere warme drankjes en de verse koekjes doen ons telkens terugkomen,

zegt Elke.”

“Ik kan mijn vriendinnen geen week missen”

“Als we iets te bespreken hebben doen we dat hier. We komen hier soms om een krant te lezen, als één van ons er zit sturen we een berichtje. Vaak zit onze tafel na enkele mi-nuten vol. We wonen allemaal op wandel-afstand. Als we elkaar een tijdje niet gezien hebben is het een plek om bij te praten. Enkele van onze vriendinnen hebben on-langs ook een baby gekregen. Dan komen we hier samen zonder hen om met de an-dere vriendinnen het babycadeau te kiezen. We leggen dan hier al onze ideeën samen. Maar meestal hebben we niet zo veel plan-nen maar vooral veel om over te babbelen.”

“Het is hier ongeveer een jaar open. Vroe-ger spraken we niet af op een zaterdagna-middag. Toch niet op café. Dan spraken we altijd af bij iemand thuis. Sinds Sister Bean er is, is daar wel verandering in gekomen. Het toffe aan deze plek is dat je er met kinde-ren kan komen. Ik zie ons hier later al zitten met onze kinderen en een lekkere warme drank. Ik drink zelf geen koffie maar mijn vriendinnen zeggen dat die hier heerlijk is.

Ik drink liever thee of andere warme dran-ken. Er worden ook telkens verse koekjes bij geserveerd wat zeker een pluspunt is.”

“We maken bewust tijd om op café te gaan. Zeker ’s avonds. Op vrijdagavond zit ik geregeld in de Irish Pub op de Gro-te Markt. Het is een plek waar de verha-len loskomen. Het café was rookvrij nog voor er een rookverbod was. Daarom dat we er ook gingen. De sfeer is er erg aan-genaam en de muziek staat er niet te luid. Nu zijn alle cafés rookvrij maar we blijven wel naar de Irish Pub gaan. Ze serveren er appelcider en dat drinken we echt su-per graag. De mannen drinken dan pint-jes. Wijn drink ik niet zo graag op café. Dan is die cider het perfecte alternatief.”

“Ik ben videojournaliste. Ik werk op de redactie van Klasse. Ik maak filmpjes voor ouders, leraren en leerlingen. Af en toe schrijf ik ook voor het magazine. Ik heb Germaanse gestudeerd aan KU Leuven. Nadien heb ik nog een eenjarige Master

IDENTIKITNAAM: Elke BroothaertsLEEFTIJD: 27STAMCAFÉ: Sister BeanSINDS: het vorig jaar opengingWAAROM? het assortiment aan warme drankenBEROEP: videojournaliste bij KlasseFAVORIETE DRANK: thee of warme cho-colademelkVASTE CAFÉMOMENTEN: zaterdagna-middag

Radio en TV Journalistiek gestudeerd in Brussel. Ik wilde nog iets bijstuderen om iets concreets in handen te hebben. Ger-maanse was te breed voor mij. Het is mijn droomjob maar ook mijn eerste job. Ik denk dat ik nog wel andere dingen wil ont-dekken. Het is er echt super leuk en ik heb al enkele leuke jaren achter de rug maar veertig jaar zie ik er mezelf niet werken.”

“Ik probeer veel te sporten. Op dinsdag-avond ga ik lopen in de Nekker. We zitten in de groep ‘De Madammen’. Het zijn eigenlijk allemaal vrouwen van 40 à 50 jaar, het was de enige groep waar we konden aansluiten. We trainen telkens anderhalf uur. Ik heb zeker geen doel. Ik doe het om mijn hoofd leeg te maken. Ik heb die sport echt nodig. En sinds kort doen we op zaterdagochtend met enkele vriendinnen aan bootcamp. Het principe is dat je zes oefeningen moet uit-voeren in een doorschuifsysteem. Elke oe-fening doe je 30 seconden. Die reeks van 6 oefeningen doe je vijf keer. Na dat uur ben je kapot (lacht). Het lijkt nu misschien dat ik super sportief ben maar dat is zeker niet het geval. Ik doe het gewoon super graag.”

“We gaan meestal op reis met de fiets. We nemen die dan mee op het vliegtuig. Op reis gaan hoort erbij. Ik spaar er ook voor. Ieder jaar trekken we er een maand op uit, soms ga ik met mijn vriendinnen soms ook al-leen met mijn vriend Wouter. We proberen ver weg te gaan, dat is één van de criteria.

Op de fiets is het super leuk om een land te ontdekken. Soms leent het land er zich ook niet toe. We zijn al naar Sicilië, Namibië, Zuid-Afrika, Thailand, Rwanda, Tanzania, Roemenië, Ijsland, … geweest. Rwanda was het mooiste land. Een van onze vriendin-nen woonde daar op dat ogenblik. Zij heeft ons op korte tijd de mooiste plekken kun-nen laten zien. We gingen er vooral om haar terug te zien maar onverwachts is dat tot nu toe onze mooiste reis geweest. Ik hou echt wel van avontuurlijke vakanties. Ik vind het ook super om op reis te gaan met zeer weinig bagage. Zo eens alles ach-terlaten. Zalig. Een all-in vakantie is niets voor mij. Daar wil ik mijn geld niet voor sparen. Naast onze sportieve vakanties rijden we ook in Mechelen met de fiets.”

“Ik heb een koersfiets. Elke zondagvoor-middag wordt die van stal gehaald voor een tochtje van 25 km. We willen het wel zo laagdrempelig houden. We rijden een uur à anderhalf uur. Als je zegt dat je drie uur gaat fietsen gaat er niemand mee. Ie-dereen heeft nog andere dingen aan zijn hoofd zoals een huis verbouwen,… On-derweg babbelen we veel. We praten dan over die typische meisjesdingen. De diepzinnige gesprekken houden we voor als onze mannen erbij zijn (lacht). Dan doen we ons wat intellectueler voor.” i

“IK HOU VAN AVONTUUREEN ALL-IN VAKANTIE

IS NIETS VOOR MIJ”

Infografififififif fiiekeni

KOFFIE i GOUDEN CAROLUS i WERELDRECORDS i WEETJES i LIEDJES

Gemiddeld drinken mannen meer koffie dan vrouwen

Alles wat je nog niet wist over je dagelijkse kop koffie

1,5 kopje/ dag 1,7 kopje/ dag

Werkende mensen drinken gemiddeld

20 warme dran-ken per week

Wanneer drinken we koffie?

65% 35% 5%Tijdens het ontbijt Tussen de maaltijden Tijdens een andere

maaltijd

Bron: www.espressospot.com/tag/coffee-infographic/, http://www.behance.net/gallery/The-Coffee-Facts-Infographics/2511777

35%Verkiest zijn koffie

zwart

Na water, het meeste populaire drankje

in de wereld

2 de

Type bier: Donker speciaalbierKleur: RobijnroodAlcohol: 8,5 % VOLHopping: Belgische hopGisting: Hoge gistVerpakking: 33 cl, en 75 cl,Vat: 20 L en 30 LHoudbaarheid: 3 jaar

Bron:

Gebrouwen door Het Anker. De brouwerij beweert een van de oudste van het land te zijn (1369).

How Toinschenken

Schenktemperatuur

9 - 12 °CGlas schuin houden en inschenken zonder dat de fles het glas raakt

Mechels keizersbier

Ideaal voor stoverijen, wild of een sabayon

Bron: Bapas, Belgische biertapas (Standaard Uitgeverij; ) - www.hetanker.be

Wereldrecords Langste tijd tappen staat op naam van een Belg. Bart Weyn stond

maar liefst

achter de toog in ‘t Pleintje in Hamme

De kleinste pub staat in Duitsland “Blomberger Saustall is slechts

2,42 m

Grootste glas bier

Snelste drinker6,1 seconden voor 2 glazen Guinness

102 uur

Meeste soorten bieren

2004In het Delirium cafe in

Brussel

5,19 m groot2

Bron: www.guinnessworldrecords.com

Er zijn 241 brouwerijen in ons landdie meer dan 80 verschillende bieren brouwen

Belgen drinken gemiddeld 79,5 liter bier per persoon, per jaar

Het cafe blijft de populairste plek voor een bier Bij de maaltijd thuis kiest 50% voor alcoholvrije

dran

ken, 25

% drink

t bier!

Voor televisie wil

2 op 3een pintje

WEETJES

Bron: www..nieuws.vtm..be - http://www.chopescollection.be/nl/briespays.php - www.clint..be

Op cafe wordt vaak gezongen. Maar welke liedjes gaan over kroegen?

Liedjes over café’s

Drunken Lullabies - Flogging Molly

Closing Times - Semisonic

As the Bottle Runs Dry - The Wolf Banes

Bron: www..nieuws.vtm..be - http://www.chopescollection.be/nl/briespays.php - www.clint..be

Cafe zonder bier - Bobbejaan Schoepen

Colofon:Tekst en foto’s: Elise WoutersInfografieken en lay-out: Elise WoutersMet dank aan: Michaël Mispelters, Emiel Goyvaerts, Yves Desmet, Lindsay Van Herzele, Evelien Wouters en Elke Broothaerts voor hun tijd en bereidwilligheid

café’ o (cafés; cafeetje) lokaal waar

verschillende dranken be-steld en genuttigd

kunnen worden. Zie bij bruin