Ja, daar staan ze dan. Nora en haar dochtertje Daphne Viveij van vier jaar. Na een hele lange, vermoeiende reis zijn ze eindelijk aangekomen in hun nieuwe woonplaats. Het dorpje Starmoon is nog klein, maar er zijn nog vele huizen in aanbouw of in de planning.

Nora zet haar dochtertje even op de grond neer, als ze de huisbaas ziet aankomen. “Lief zijn, meisje. Mama moet even met die meneer praten,” zegt ze geruststellend, als ze Daphne `s gezicht ziet betrekken. Snel geeft ze een kusje op haar voorhoofdje.

Sam Kardinaal begroet Nora hartelijk als deze hem aanspreekt. Ze schudden elkaar de hand en Sam vraagt hoe de reis was verlopen.“Druk en vermoeiend, maar het was het allemaal waard!” lacht ze, terwijl Sam aandachtig luistert.“Zullen we dan maar gaan tekenen dan?”

Als Nora haar handtekening heeft gezet onder het huurcontract, slaat ze een zucht van verlichting. Eindelijk was het appartementje van haar, ook al moest ze het huren. Ooit zou ze een echt huis waar Daphne en zij in konden wonen, kopen, maar nu moeten ze het eerst zo zien te redden. Snel pakt ze Daphne op.“Eindelijk thuis, meisje.”

Als Daphne haar verwachtingsvol aankijkt, besluit Nora meteen naar boven te gaan. Al haar spullen en meubilair staan er al, en als het goed is, hoefde ze alleen nog maar hun kleren uit te pakken. Als ze in haar appartement staan, komt er een gevoel van trots naar boven. Eindelijk weg uit het grote huis van haar ouders.

Niet dat ze van het huis hield, maar het was tegenwoordig niet meer dan vier muren, schimmel en kakkerlakken. Niet echt een plaats waar je een klein kind kunt opvoeden. En dit appartement kon ze naar haar eigen smaak inrichten. Vanaf het balkon had ze een prachtig uitzicht op de huizen van Starmoon.

Omdat ze haar maag ineens hoorde rommelen, zet ze Daphne in haar kinderstoel neer.“Zo, we gaan eerst een hapje eten, voordat we de rest gaan uitpakken.” Daphne kijkt naar haar mama en begint vrolijk in haar kindertaal te brabbelen.

In gedachten verzonken, maakt Nora een aantal boterhammen klaar. Onwillig keren haar gedachten naar haar ex-vriend, die er zonder pardon vandoor was gegaan, toen Nora hem had verteld dat ze zwanger van hem was. En nu is hij dood. Daphne zal haar echte vader nooit leren kennen.

“Zo liefje. Jij krijgt je papje, en misschien dadelijk nog een stukje van mijn boterham als je die lust,” zegt Nora als ze het kommetje voor Daphne neerzet. Deze begint meteen in het kommetje te graaien.“Oh, verhip! Ik ben een lepel vergeten! Nou ja, niets aan te doen. Het is toch al te laat.”

Snel eet ze haar eigen boterham op, en heeft nog een stukje aan Daphne. Als die het stukje opheeft, begint ze te jengelen.“Daffie uit!” roept ze.“Goed dan. Daphne mag uit het stoeltje.” Nora tilt haar dochtertje uit haar stoel.

Meteen houd ze op met huilen en kijkt haar moeder met een stralend gezicht aan.“Wat ben je toch een schatje he!” Ze kietelt Daphne op haar buikje en deze begint meteen te schaterlachen. De eerste keer dat ze dat haar dochtertje ziet doen!

Maar al snel begint ze te gapen.“Ik denk dat ik jou maar eens in bedje leg. Het was een zware dag voor jou en bovendien heb je je middagdutjes hard nodig.”

Daphne stribbelt niet tegen en dat is voor Nora het teken dat ze echt moe is. Zijzelf kan ook wel een middagdutje gebruiken, maar ze moet nog veel doen. Ze loopt de nieuwe kinderkamer binnen en Daphne’s ogen worden groot van verbazing.

“Alles roze, hoe kan het ook anders!” grapt Nora en kleed Daphne om in haar pyjama. Ook die is in het roze.“Nu pas je bij de rest van de kamer. En nu lekker slapen, meisje en dan gaan we straks iets leuks doen samen.” Ze legt Daphne in bedje en kust haar welterusten.

Meteen laat Daphne zich achterover vallen en valt als een blok in slaap. Nora blijft nog even vertederd toekijken hoe de kleine borstkas van haar dochter op en neer gaat als ze diep ademhaalt. Wat heb ik toch een geluk met mijn kleine meisje, denkt ze gelukkig.

Als ze haar koffers heeft uitgepakt en Daphne nog steeds ligt te slapen, wil Nora een boek lezen. Dat heeft ze al een tijdje niet meer gedaan, terwijl ze juist zo dol is op lezen. En ze heeft er nu toch de tijd voor.

Snel kiest ze er één uit en ploft op de bank neer. Het is een thriller die ze lang geleden een keer gekocht heeft, maar nooit in was begonnen. De komende paar uren leest ze in alle stilte de eerste paar hoofdstukken, totdat ze een gil uit de kamer van Daphne hoort komen.

Meteen staat ze op en rent naar de kinderkamer. Daphne staat in haar bedje om haar moeder te roepen, als teken dat is helemaal uitgerust is.“Wat kun je er toch een heisa van maken he, meisje! Net je vader.” Daphne kijkt tevreden toe, hoe haar moeder dichterbij komt, om haar uit bed te halen.

Nora kan niet lang boos blijven op haar dochtertje en glimlacht als ze Daphne’s oogjes ziet schitteren van geluk.“Zo, zal ik jou maar eens aankleden dan. Daarna gaan we iets leuks doen!”

Of Daphne het leuk zal vinden is nog maar de vraag! Al het speelgoed ligt in de kinderkamer en ze lopen de woonkamer in. Vragend kijkt ze op naar haar moeder, maar die glimlacht en kijkt voor zich uit.

Ze zet Daphne neer op de grond…

… staat zelf op en pakt Daphne bij de hand zodat deze rechtop staat.“Ik ga je leren lopen!

Daphne’s gezichtje betrekt even, maar als haar moeder haar even streng aankijkt, doet ze toch gehoorzaam wat haar moeder zegt.

“Goed zo, liefje! Nu naar mama toe lopen! Je kunt het wel, kom maar!” Daphne word tflink aangemoedigd door Nora en daarom loopt ze ook vrolijk richting haar moeder.

Als Daphne zonder te vallen, bij haar moeder komt, tilt Nora haar op en knuffelt haar liefdevol.“Wat word je al groot, meisje! Nog even, en je gaat het huis uit!” Maar dat duurt gelukkig nog wel even.

“En dan nu je beloning! Ik ga je een stukje voorlezen uit de Prinses en de kikker!” Daphne’s gezicht klaart meteen op en meteen ploft ze neer op de grond. Nora moet lachen om het enthousiaste gezichtje van haar dochtertje.

Zelf gaat er ook bij zitten en slaat het boek open. Ze kijkt waar ze gebleven zijn en leest dan nog een hoofdstuk erbij. Daphne luistert aandachtig toe.

Maar dan kan ze haar aandacht er niet meer bij houden en denkt aan speelgoed. Ze wil het liefste met een hamer op wat blokjes slaan. Algauw kijkt ze rond in de woonkamer, maar ziet geen speelgoed liggen.

Dan staat ze op en loopt weg van haar moeder. Nora heeft het in de gaten en kijkt toe, hoe Daphne, zonder te vallen naar haar slaapkamer loopt.

Omdat ze haar niet meer kan zien, als Daphne in haar slaapkamer verdwijnt, staat ze zelf ook op en kijkt wat ze aan het doen is. Ze zit voor het poppenhuis en twijfelt zichtbaar of ze er mee moet gaan spelen of niet.

Nora denkt dat haar dochtertje nog wel even ziet is, en begint alvast aan het avondeten. Het zweet staat op haar voorhoofd als ze al een tijdje bezig is en besluit op dat moment om vroeg naar bed te gaan.

Daphne is ondertussen lief aan het spelen aan haar speeltafel en bijt op een blokje. Ze mist alleen nog de hamer, maar zo vind ze het ook goed.

Nora draait het vlees nog een keer om in de pan, en bedenkt dat ze nog een keer boodschappen moet doen, deze week. Ze heeft nog niet genoeg eten voor de aankomende paar dagen.

Als het vlees goed gaar is, en de rest van de maaltijd ook, haalt ze haar dochtertje uit haar kinderkamer en loopt weer terug naar de keuken.

“Ga jij maar lekker zitten, liefje. Dan breng ik zo je eten.”“Daffie honger! Daffie fles!” roept Daphne en trommelt met haar vuistjes op de kinderstoel.“Geduld is nooit je sterkste kan geweest, meisje,” lacht Nora en zet een kom hete pap voor haar neer.