PB- PP BELGIE(N) - BELGIQUE

De CodaKrant

021e zondag van juli

01Voorwoord

03Vakantie aan de kust

041e zondag van juli

05Coda BBQ in een nieuw jasje

06Post voor het buurmeisje

CODA NIEUWSBRIEF | 23ste jaargang nr. 2 | 23 mei 218 | afgiftekantoor ANTWERPEN Xdriemaandelijkse uitgave APR-MEI-JUNI | erkenningsnummer P409568verantwoordelijke uitgever - afzendadres : Christine Gonnissen - CODA vzw. - Bredabaan 743 te 2990 Wuustwezeltel. 03-633.20.11 | coda@coda.care | www.coda.care grafisch concept : www.perfectpixel.be - druk : www.drukkerijgoossens.be - verzending : www.boesenco.be

01Door: ChristineVan Ussel - GonnissenVoorzitter CODA vzw.

Dag lezers,

De bedoeling van deze

Codakranten is dat we op een

‘leesbare’, aangename manier

contact houden met jullie; dat

jullie zo ‘iets’ vernemen van

wat hier in huis reilt en zeilt. De

lezers van onze Codakrant, jullie

dus, zijn allemaal mensen die

Coda genegen zijn. Tenminste,

daar ga ik maar vlotjes vanuit.

Anders leggen jullie dit krantje

waarschijnlijk snel bij het

oud papier. Dat proberen wij

natuurlijk te voorkomen door

ervoor te zorgen dat er telkens

opnieuw wat lectuur te vinden

is, die jullie kan boeien. Dat

legt uiteraard wel wat druk op

de schouders van al diegenen

die tekst aanleveren. Maar ze/

we doen ons best en dat is het

belangrijkste, toch?

Wat dat reilen en zeilen betreft:

alles gaat hier -gelukkig- gestaag

zijn gangetje. Ook daarvoor doet

iedereen zijn best. Er wordt naar

best vermogen en met inspanning

van heel veel krachten, zo’n goed

mogelijke zorg verleend aan al

diegenen die een beroep doen

op ondersteuning van Coda. Dat

klinkt ‘basic’ maar dat vraagt

continu inzet en aandacht voor

de eigenheid van elke individuele

zorgvraag. En daartoe moet je de

mensen vooral ‘graag zien’; dat

is de motor…en daar moet je

de tijd voor kunnen nemen. Dat

gebeurt er gratis bovenop. En dat

moet geborgd worden.

Daarom zijn we dan ook

ambitieus. Met het uitrollen

van ons palliatief continuüm,

Coda 2.0, als onze nieuwbouw

er zal staan, willen we die

ambities waarmaken. En

eindelijk, jullie lezen het goed,

de eerstesteenlegging voor

de nieuwbouw is gepland. Op

29 juni is het zover. Dan komt

minister Vandeurzen het startsein

geven. Daar leven we hier echt

naartoe. Maar… er moet nog

plaats gemaakt worden voor

dat nieuwe gebouw. Voor wie

Coda kent en al ter plekke was:

de oude, charmante oranjerie

(lek als het regent, ijskoud als het

vriest, met zeer gehorig toiletje

en met een soms werkende

internetverbinding maar verder

leuke vergaderruimte) moet als

eerste tegen de vlakte.

Personeel en vrijwilligers willen

afscheid nemen van dat getrou-

we gebouwtje met een ‘demoli-

tion party’. Hoe letterlijk ze dat

gaan nemen, weet ik nu nog

niet. Maar dat met enige wee-

moed afscheid zal genomen

worden, is wel zeker… En we zijn

ons daar ook erg van bewust: de

oude kloosterhoeve met al zijn

imperfecties heeft veel charme

die ongetwijfeld bijdraagt aan

het thuis-gevoel dat mensen hier

ervaren. Het zal een opgave wor-

den omdat zelfde warme huise-

lijke karakter in de nieuwbouw

te creëren. Onze architect heeft

daar bijzonder veel aandacht

voor, in het ontwerp en in de ma-

teriaalkeuze. En we lieten door

specialisten ter zake van de KUL

een nulmeting doen: wat, hoe en

waar zit dat bijzondere van het

oude gebouw? Uiteraard komen

die mensen terug wanneer we

een tijd operationeel zullen zijn

in de nieuwbouw om te kijken,

te meten en om vast te stellen

of we in dat opzet geslaagd zijn.

Ondertussen zoeken we hier nog

naar een goede manier om iets

van het oude mee te nemen naar

het nieuwe gebouw: uit respect,

waardering, ja liefde voor wat

de woning zo lang voor zovelen

heeft betekend. Alle (creatieve)

ideeën zijn welkom!

Tja, dat reilen en zeilen: we

stevenen ook alweer af op

de volgende editie van onze

populaire gezinsbarbecue op de

eerste zondag van juli. Ook daar

wordt nu al ijverig aan gepland

en georganiseerd door een hele

bende enthousiastelingen. Jullie

lezen er al over wat verder in

deze krant. Ik hoop jullie daar

allemaal te mogen begroeten.

Tot dan,

Christine Gonnissen

3

02Door Katrien Smets

De eerste zondag van juli

Ik was 10 jaar en had nog nooit

gehoord van de BBQ, laat staan

van CODA. “Maar hoe kom je

daar dan als 10-jarige terecht?”

vragen de mensen dan steeds.

Het antwoord op die vraag

is lang en ingewikkeld, maar

toch ook vrij simpel. Gewoon

zomaar, omdat we konden

helpen. En helpen, dat deden

we thuis gewoon graag. Zien

hoe we een ander gelukkig

konden maken met een paar uur

ons uit te sloven. Die ene dag

een moeder-dochtermoment

hebben en toch een ander

helpen.

Nu ja 1 dag, die 1 dag werden er

al gauw 2, want zaterdag was

het immers ook al vakantie. Mee

de vis marineren en inpakken,

mee de keuken installeren, de

laatste tenten in gereedheid

brengen. Om de dag erna te

kunnen zien hoe tevreden

de andere vrijwilligers waren

dat alles gereed stond. Enkele

uren achter de afvaltoog, dan

weer de garçon uithangen en

nog even bolletjes ijs gaan

scheppen. Achteraf nog even

mee blijven opruimen. En

waarom dan niet die maandag

ook terug komen?

Het is toch vakantie en of we nu

thuis zaten of kwamen helpen.

Dan toch liever mee tenten

afbreken, stoelen toevouwen

en de keuken mee opruimen.

Of wat ik toen het liefst van al

deed: glazen afwassen!

De jaren vlogen voorbij en

steeds vaker

begonnen

we op

donderdag

al mee met de

opbouw van de tent (als de

vakantie al begonnen was

toch). Die donderdag vond ik

steeds de fijnste dag, iedereen

die elkaar na een jaar weerziet

en toch meteen weet wie welke

taken moet uitvoeren, iedereen

die zich gewoon thuis voelt

en geen probleem heeft om

te komen helpen, wat vrije

tijd op te offeren. Intussen was

ik geen 10 meer maar 18 en

begon ik te werken. Even bij de

baas horen of ik mijn vakantie

toch zeker van woensdag tot

woensdag kon krijgen, want

ik moest kunnen gaan helpen.

Je moest eens weten wat een

rare blik dat ik toen wel niet

gekregen heb: “Vakantie voor

vrijwilligerswerk, ben je zeker?

Dat is toch meer voor oudere

mensen?!” Nee hoor, jonge

mensen doen dat ook graag,

je krijgt er immers zoveel

dankbaarheid voor terug.

Nu intussen

kom ik

al voor

het 16e jaar

helpen en help ik mee met

de organisatie. Donderdag

starten is dus veranderd naar

woensdag. De dochter op

school afzetten en dan naar

CODA. De voorbereidingen

treffen op het terrein, kijken

4

03Door: Corry HermansVerpleegkundige van Coda Dagcentrum

Coda Dagcentrum op vakantie aan de Belgische kust!

Binnenkort trekken we weer

voor enkele dagen naar onze

Belgische kust met de gasten

van het Dagcentrum. Enkele

dagen ontspannen , genieten

en het ziek-zijn even vergeten.

Een tijdje geleden vroeg

iemand me hoe deze traditie

eigenlijk ontstaan is.

Wel, dit is het verhaal.

Een 10 à 12 jaar geleden

werd de groep “Luminosa”

opgericht. Luminosa ontstond

onder impuls van een kinesiste

die in haar praktijk regelmatig

werkte met vrouwen die

het hele behandeltraject

voor borstkanker doorlopen

hadden en weer genezen

verklaard waren. Deze

dames hadden soms nog

lichamelijke moeilijkheden,

last van vermoeidheid. Maar

ze hadden dikwijls ook moeite

om hun dagdagelijkse leven

terug op te pakken. Ze waren

dan wel “genezen” verklaard

maar om na een intensief

behandeltraject zo maar

terug “zoals voorheen” te

functioneren leek toch niet zo

evident.

De kinesiste ontwikkelde een

revalidatietraject. Via Nordic

hoe het erbij ligt en al een

basisopstelling vastleggen,

uitmeten waar de vloer moet

liggen en al heel wat materiaal

halen in het magazijn opdat we

donderdag er ineens kunnen

invliegen met onze trouwe

vrijwilligers. Die vrijwilligers

verzetten trouwens enorm

veel werk die eerste 2 dagen,

van vloeren leggen tot tentjes

ineen steken, van de grote tent

mee opstellen en zeilen knopen

tot materialen verdelen onder

de verschillende tenten, van

verkeers borden gereed zetten

tot de keuken installeren, al

dat werk hebben we te danken

aan die trouwe vrijwilligers.

Zaterdag wordt dan nog het

kleine werk verzet; borden

ophangen, wegwijzers op

de juiste plekken plaatsen,

drinken koel leggen, nakijken

of we niets vergeten zijn. Om

dan ‘s avonds even kort maar

hevig te genieten van een

welverdiend vrijwilligersfeest.

Nadien op tijd ons bed in

want zondag om 7u alweer

paraat. Eieren pellen. Groenten

snijden. Brood en dessert wordt

geleverd. BBQ’s installeren.

Glazen gereed zetten. En dan

11h30, het eerste volk komt

aan, en voor je het weet is het

alweer 20h ‘s avonds, weer een

jaar om. Even bekomen met

een welverdiend fris pintje

van de dag, ineens nakaarten,

wachten, wachten tot de eerste

telling gebeurd is, hoeveel eters

we dit jaar gehaald hebben,

hoeveel drankconsumpties er

zijn geweest, terwijl de laatste

loodjes; de glazen afwassen,

de laatste tafels afruimen, de

BBQ’s opruimen. En dan na een

veel te korte nacht maandag

er weer in vliegen want ja,

‘s middags komen ze de tent

halen dus alles moet eruit, alles

moet opgeruimd zijn, tafels

weg, stoelen weg, maar ook

toog weg, alles uitkeren, alles

ineens weer sorteren, tellen

wat er verbruikt is.

Dinsdag dan het laatste werk

nog, alle materiaal weer naar

het magazijn brengen, de laat-

ste kleinigheden opruimen en

‘s avonds, dan is er weer niets

meer te zien van wat voor een

prachtig evenement het weer

is geweest. Weer een jaar voor-

bij. Weer een jaar geholpen.

Die leukste week van het jaar,

zomaar weer voorbij gevlogen.

En in het jaar dat er tussen zit,

veel brainstormen, ideeën ver-

werken, nieuwigheden bespre-

ken, mogelijkheden bekijken,

om dan te beseffen dat het

weer bijna die tijd is.

Tijd voor de BBQ, jij komt

toch ook?

Walking kregen de vrouwen

de gelegenheid om hun fysieke

conditie terug op te krikken

maar belangrijker: door in

groep samen te trainen werden

de dames ook psychisch

weer baarder, ontstond een

lotgenotengroep. Het doel van

deze training: het beklimmen

van de Mont Ventoux.

Dit project werd gaandeweg

mee ondersteund door nog

een ervaren kinesiste maar

ook door vrijwilligers en

professionelen die in Coda

werken.

Die ondersteuning bestond

uit het mee begeleiden van

de trainingen maar ook uit

de ondersteuning die nodig

was om tijdens de week

in Frankrijk alle praktische

beslommeringen weg te

houden uit de lotgenotengroep

die zich voorbereidde op de

‘grote dag’.

Naar mate wij, in het

dagcentrum, meer van dit

project vernamen, rijpte een

bijzonder idee.

Wat als we een weekje op

vakantie zouden gaan in de

buurt van de Mont Ventoux met

een aantal van onze gasten?

We zouden dan de dames van

Luminosa toe kunnen juichen

bij hun aankomst op de top!

Na het nodige denk- en

planwerk werd dit idee in

praktijk gebracht.

Een 3-tal keren zijn we met een

groepje gasten de dames gaan

aanmoedigen , toejuichen

en hun overwinning mee

gaan vieren daar hoog op

die kale berg! Onvergetelijke

momenten!

Deze onderneming was echter

niet evident en alleen de gasten

die niet té ziek waren konden

deze reis aan. Toen Luminosa

stopte en na een reis met de

nodige ‘troubles’ hebben we

dan ook beslist niet meer naar

Frankrijk te reizen. Toch wilden

we graag onze gasten een

vakantie gunnen.

En zo kwam het dus dat we nu

jaarlijks met zoveel mogelijk

gasten enkele dagen naar zee

trekken.

De periode is korter, de reis

minder zwaar waardoor de

meeste gasten het avontuur

aandurven.

Elk jaar weer kijken ze er

enorm naar uit en elk jaar

weer is het voor iedereen een

intens mooie samenzijn waar

iedereen enorm van geniet!

We hopen dan ook dat we

dit nog vele jaren voor onze

gasten kunnen blijven doen!

5

6

04Door: Corry HermansVerpleegkundige van Coda Dagcentrum

“Ieder jaar de eerste zondag van juli”

Dit is nu reeds 24 jaar de slogan

van dit unieke familiefeest.

Aanvankelijk misschien be-

scheiden, met een 400 eters

tijdens de eerste editie, doch

stilaan uitgegroeid tot de

grootste BBQ in de regio.

Binnenkort is het weer

zover. Bijna 200 vrijwilligers,

samen de ‘Vriendenkring van

Coda’, geven het beste van

zichzelf om van dit festijn

een onvergetelijke dag te

maken. Het is telkens een

enorme prestatie om, zonder

vooraf te moeten inschrijven,

deze culinaire manifestatie

vlekkeloos te laten verlopen.

De open-tuin-dag in de tuinen

van CODA wordt maanden

voorbereid en dagen nadien is

men nog in de weer om alles

netjes op te ruimen. Ook dit

jaar wordt geen enkele moeite

gespaard om er weer iets

onvergetelijks van te maken.

Zondag 1 juli zal voor de

24ste keer een reuze tent, die

plaats biedt aan ruim 1.200

eters, in de CODA-tuin worden

opgesteld.

Er worden dit jaar niet minder

dan 3.000 bezoekers verwacht,

waarvoor de grillvuren al om

11.30 u. worden aangestoken.

Houdt men meer van

de natuur dan van het

heerlijke groentebuffet, de

ambachtelijke BBQ-worsten of

de heerlijk ge kruide scampi’s,

geen probleem: men kan

wandelen in het prachtige

kloosterdomein, 40 hectare

groot.

Moet u die zondag op uw

(klein)kinderen passen?

Kinderen zijn tijdens de CODA-

BBQ meer dan welkom: leuke

kinderanimatie en diverse

attracties zijn tijdens deze

editie meer dan ooit voorzien.

Naast de springkastelen, de

kinderschmink en dans– en

muziekoptredens, kan men de

de mo nstraties volgen van onze

heuse schapen- en eenden-

drijvers met herders honden.

Er rest dus geen enkele reden

om op 1 juli a.s. niet naar

Gooreind te komen genieten!

Ook dit jaar staat CODA voor

de 24ste keer garant dat alles

vlekkeloos zal verlopen en

dat inschrijven absoluut niet

nodig is.

Bij een informatiestand kan

men bovendien steeds de

nodige uitleg krijgen over

CODA, het Pilootproject en de

vrijwilligerswerking.

CODA v.z.w. dankt alle

medewerkers voor hun

enthousiaste inzet, en uiteraard

de vele sponsors voor hun

gewaardeerde medewerking.

Tenslotte danken wij ook de

talrijke trouwe bezoekers van

onze BBQ.

Iedereen is dit jaar weer

van harte welkom !

Inschrijven is NIET nodig !

Informatie:

CODA vzw. [palliatieve zorg]

Bredabaan 743

te 2990 Wuustwezel.

7

05Coda BBQ in een nieuw jasje

U zult het kunnen zien als u

voorbij Coda rijdt of wandelt of

als u naar de BBQ gaat komen:

Coda BBQ evolueert, komt

met vernieuwingen. De meest

zichtbare vernieuwingen zijn

een nieuw spandoek over de

Bredabaan, vernieuwde logo’s

en andere foto’s, duurzame

informatieborden en ver-

schillende mogelijkheden om

elektronisch te betalen.

Op de evaluatie- en voor-

bereidende vergaderingen

hebben we met de stuurgroep

ook de methode van verkopen

van consumptiebonnen, en de

prijzen van voeding en drank,

onder de loep genomen.

De opbrengst van de jaarlijkse

BBQ is niet het meest prioritaire

doel. Dat is het samenbrengen

van mensen, het sociale event.

Maar we moeten ook niet

verbloemen dat de netto winst

zeker welkom is om met Coda

te doen wat we willen doen:

erg goede begeleiding en

zorg voorzien voor iedereen

die met ernstige ziekte en/

of rouw geconfronteerd

wordt. En daarom zijn er

enkele veranderingen op de

rails gezet. Uitgangspunt was

en is nog steeds: we zoeken

een middenweg tussen

realistische verkoopprijzen

en de betaalbaarheid voor de

bezoekers.

Zo zal de prijs van de drank

aangepast worden en zal er

iets meer keuze zijn. Om een

voorbeeld te geven: een pilsje

of een koffie zal €2 kosten; een

wijntje of een sterker bier komt

op €3.

We voorzien een flexibeler

manier om groenten, vlees,

nagerechten te kunnen kopen.

Anders dan vroeger, zult u nu

aparte jetons kunnen kopen

voor het groentenbuffet en per

stuk vlees.

De nagerechten kunnen

met drankjetons gekocht

worden. U kunt dus zelf kiezen

hoeveel van wat u wilt kopen

en de totaalprijs zal quasi

ongewijzigd blijven.

Wij voorzien voor deze editie

een mogelijkheid om uw

oude drankbonnetjes om

te ruilen naar de nieuwe

drankjetons: u krijgt voor één

oude consumptiebon, één

consumptie ter waarde van €2.

In de praktijk komt het hier op

neer:

• Eén jeton voor drank

en nagerecht kost €1.

U hebt minimaal twee

jetons nodig voor één

consumptie.

• Eén jeton voor het groen-

tenbuffet kost €3

• Eén jeton voor de BBQ

kost €5

8

06Door???

Post voor het buurmeisje

Nooit eerder was hij zo

onbereikbaar dichtbij.

Ik waak bij mijn stervende man,

op mijn schoot ligt een boeket

veertig witte rozen.

‘Prachtige bloemen!’ zegt

Brenda, de vrijwilligster die ik

herken van vorige week.

‘Ja,’ zeg ik, ‘Jan kocht ze vroeger

altijd voor mij, op de dag van

onze huwelijksverjaardag.

Ieder jaar een roos erbij. Mijn

vriendinnen waren er vaak

jaloers om. Onze veertigste

huwelijksverjaardag is pas

binnen enkele maanden, maar

omdat hij dat niet haalt, dacht

ik… ik draai de rollen om.’

Ik sta op, kus voorzichtig

zijn droge lippen, zijn grijze

borstelige snor waarop een

sliertje yo ghurt is achtergeble-

ven.

‘Prachtig idee van u.’ Brenda

blijft zwijgend bij ons staan, ik

ben er haar

dankbaar om.

Wat zou ze nog meer kunnen

zeggen? Ze kent Jan alleen

zoals hij nu is: verward en bijna

comateus. Ten prooi aan de

gevolgen van een verwoestend

melanoom van amper één

cm groot. Hoe kan ik haar

vertellen over de trotse vader

en grootvader die hij was?

Over zijn liefde voor dieren? En

hoe kan ik haar vertellen over

de jongeman die ooit in mijn

studentenkamer stond, zijn

armen vol seringen, zo paars

dat hun knoppen wel zwart

leken?

Twee uur later – Jan heeft zich

nog steeds niet bewogen- staat

Brenda opnieuw naast me, een

vaas in haar hand.

‘Zal ik de rozen in water zetten?

Straks zijn ze nog verwelkt.’

Ik knik. Jan kan nog uren

slapen. Gisteren was hij

hooguit tien minuten wakker.

‘Heeft het wel zin om naast

zijn bed te blijven zitten?’

vroeg mijn zus me. Ik staarde

haar niet begrijpend aan.

Elke minuut

leven wil ik

bewaren, isoleren. Elke

seconde. Ik wil hem voelen. Ik

wil dat er van iedere aanraking

een afdruk op mijn lichaam

achterblijft.

Ik streel zijn voorhoofd dat af

en toe fronst. Wat gaat er om

in zijn verwarde geest?

‘Uw man houdt van egels?’

Brenda wijst naar het

egelbeeldje en de knuffel op

bed.

Ik glimlach. Jan en zijn liefde

voor egels. We hadden er

vaak plezier om. (‘Hoe vrijen

egeltjes?’ ‘Héél voorzichtig.’)

Opeens komt er beweging in

het bed, het snurken houdt op.

Ik spring overeind en pak vlug

de rozen uit het

water, houd ze vlak bij zijn

gezicht. ‘Kijk, Jan, voor jou.

Voor onze huwelijksverjaardag,

weet je wel. Veertig rozen!

Jan?’

Zijn lege blik staart dwars door

me heen.

Het water druppelt van de

stelen en maakt een donkere

kring op mijn jurk.

‘Kijk dan toch, Jan,’ smeek ik.

‘Jij gaf ze altijd aan mij en

nu kocht ik ze voor

jou.’

9

Dan gebeurt het. Eén moment

lichten zijn ogen felgroen op.

De rozen ziet hij niet. Maar mij

ziet hij wel: één seconde kijkt

hij me recht aan, zijn lippen

tuiten zich tot een kus.

Dan is het moment voorbij. Hij

doet prompt zijn ogen weer

dicht en snurkt luid verder.

Nog dezelfde avond blaast hij

heel eenvoudig zijn laatste

adem uit, als een lamp waarvan

de olie op is.

We zijn drie maanden verder

en vandaag is het onze

huwelijksverjaardag. Het is elf

uur, ik zit aan de keukentafel

in mijn ochtendjas.

Sinds Jan er

niet meer is,

kost het me

steeds meer moeite

me aan te kleden. De regen tikt

zacht op de vensterbank. De

klok zoemt, in huis is alles stil.

De krant ligt voor me op tafel,

maar ik kan niet lezen.

Een dwingende bel. Door

de opening in het gordijn

zie ik een jonge man en een

bestelwagen. Post voor het

buurmeisje, natuurlijk. Dat

kind bestelt altijd wat, maar

omdat ze nooit thuis is,

worden haar bestellingen

bij de buren afgegeven. Jan

maakte er destijds geen punt

van, hij bracht de pakjes ’s

avonds gewoon naar die meid

toe. Maar mij ergerde het. ‘Ze

is zo’n jong en oppervlakkig

meisje!’ mopperde ik tegen

Jan. ‘Ze vindt het natuurlijk

gemakkelijk dat wij al die

pakjes voor haar aannemen,

maar denk maar niet dat zij

hetzelfde voor ons zou doen!’

‘Wil jij ook iets bestellen dan?’

Jan keek me plagend aan, een

waaier van lachrimpels naast

zijn ogen.

Er wordt een

tweede keer

gebeld. Ik blijf

muisstil zitten, ik wil

niet dat de chauffeur merkt

dat ik thuis ben. Gelukkig, hij

geeft het op, de auto rijdt snel

weer weg.

Een klop op het raam. Het is

Bert. ‘Ik dacht, ik loop even

binnen, dit is vast een moeilijke

dag voor je, mam.’ Als ik

naar Bert kijk, zie ik Jan. Die

volle mond. Die olijfgroene,

wakkere ogen.

‘O, het valt best mee hoor,

zo dadelijk ga ik fietsen met

Birgit.’

Ik lieg. En ik lach erbij, veel te

hard. Ik zeg het veel te vaak:

dat ik het prima red, dat ik al

heel wat kilometers gefietst

heb deze lente.

‘Je moet erover praten,’

zeggen de mensen me. Ik weet

niet hoe dat moet: ik heb geen

woorden.

Bert wijst naar de foto van zijn

vader aan de muur. ‘Ik kan me

steeds minder herinneren hoe

papa eruit zag.’

‘Zet je erover, jongen, dat doe

ik ook.’ Mijn stem klinkt broos

van opgewektheid.

‘Veel plezier, mam!’ Bert zoent

me vluchtig op mijn wang, ik

voel de stoppels op zijn kin.

Ik moet me eindelijk aankleden

maar ik blijf zitten.

Ikzelf herinner me nog perfect

hoe Jan eruit zag. Zijn tranen

van ontroering bij Berts

geboorte. Zijn fierheid

als mensen zijn werk als

meubelmaker prezen.

Ik kan hem ook nog elke dag

horen: zijn stem, zijn stap.

Maar de geuren… die

verdwijnen. De eerste weken na

zijn dood haalde ik alsmaar zijn

geur tevoorschijn: ik drenkte

me erin, ik sliep erin. Maar

sinds een week is

10

alles anders. De houtgeur van

zijn zagerij: weg. De tintelende

geur van Berkenhaarwater

en de after shave als hij uit de

douche kwam: weg. De geur

van zijn geruststelling. Weg.

De geur van zijn liefde… Ach,

hou op, alsof liefde een geur

heeft.

Ik kleed me eindelijk aan.

Misschien moet ik Birgit echt

opbellen, ze bood me al zo

vaak aan om samen te fietsen.

Opnieuw de deurbel. Zacht

en aarzelend nu, dat kan

onmogelijk de pakjesman zijn.

Ik doe de voordeur een klein

stukje open.

Een tenger meisje. Een zweem

van een glimlach.

‘Dag mevrouw, dit keer ben

ik degene die een pakje

heb bewaard voor u. Ik zag

de chauffeur vanochtend

tevergeefs voor uw deur staan

en toen hij wilde wegrijden,

hield ik hem tegen. Ik beloofde

dat ik u het

boeket wel zou brengen.’

Ze tovert een enorme ruiker

witte rozen van achter haar rug

tevoorschijn.

‘Eigenlijk moest ik vanmorgen

al vertrekken – ik ga een

weekendje weg met mijn

vriend - maar ik wilde niet dat

de bloemen zouden verwelken,

dus heb ik ze in water gezet en

gewacht tot er beweging was

in uw huis.’

Ik staar naar haar hagelwitte

short en sportschoenen.

‘Kom je even binnen?’

Ze volgt me naar de keuken, ik

zet de bloemen in een vaas.

‘De chauffeur zei dat de rozen

lang geleden besteld zijn bij

Fleurop, maar dat ze absoluut

vandaag geleverd moesten

worden.’ Ze grinnikt: ‘Fleurop:

lekker retro!’

Ik lees het witte kaartje met de

gekartelde rand. ‘Dank je wel

voor 40 jaar’. Onmiskenbaar

Jans handschrift.

‘Wil je koffie?’ vraag ik haar,

‘heb je wel tijd? Je vriend…’

Ze lacht, zegt dat ze alle tijd

heeft.

‘Ik wilde allang eens bij u

langskomen. Ik heet Laura,

by the way. Mijn vriend en ik

noemden uw man de stille

pakjesman.

Ik lach terug.

‘Ja,’ zeg ik, ‘Jan was een zwijger,

maar hij zag alles. Hij hoefde

mij maar aan te kijken en alles

was weer goed. Hij heeft me

heel vaak aangekeken.’

Plots heb ik woorden. Ik vertel

haar over de egels, de paarse

seringen. Ik vertel over onze

eerste ruzie. ‘We discussieerden

over wat we nog zouden

kopen met de 50 frank die

we over hadden. Toen stak

hij het gasfornuis aan en

verbrandde het briefje. Ik stond

erbij te huilen: we hadden

boodschappen kunnen halen.

Hij zei dat we nooit meer ruzie

over geld moesten maken. Dat

we geld nooit zo belangrijk

moesten laten worden in ons

leven.’

Een streep zonlicht valt de

kamer binnen, licht weerkaatst

op de porseleinen vaas.

‘Ze ruiken lekker, die rozen,’

wijst Laura.

11

CODA-BBQ zoekt nog VRIJWILLIGERS Vorige jaren mochten we tijdens

onze jaarlijkse BBQ’s steeds re-

kenen op de bereidwillige hulp

van vele vrijwilligers.

Hun steun is bewonderings-

waardig!

Dankzij het gekende enthou-

siasme van ruim 200 helpers

werd de CODA-BBQ verleden

jaar weer een groot succes.

Dit jaar zoeken we nog tal van

helpende handen voor de op-

bouw, voor hulp in de keuken,

voor de bediening, het toog-

werk en allerhande karweitjes.

WIL JE MISSCHIEN OOK HELPEN ?

BEL DAN DE CODA-BBQ-LIJN: 0470 / 658 541

OF SURF NAAR

http://goo.gl/forms/JDGomtgRbe

Daar vind je de weg om je in te

schrijven!

Codapalliatieve zorg

08 BOUWEN KOST VEEL GELD : DANK VOOR UW STEUN !

Bericht van doorlopende opdracht om in te vullen en naar uw bank te sturen Ik ondergetekende, naam: ....................................................................................... voornaam: ............................................... straat: ............................................................................................................... nr. .................. bus ............ postcode: ............................... woonplaats: ................................................................................................ geef hierbij aan mijn bank de opdracht tot overschrijving van mijn rekening

uw rekeningnumer: BE . . . . . . . . . . . . . . Schrappen wat niet past: maandelijks - 6-maandelijks - jaarlijks

het bedrag van: € uw handtekening

als gi op rekening BE40 7331 2621 0063 - BIC KREDBEBB van CODA vzw, Bredabaan 743 te 2990 Wuustwezel.

datum eerste periodieke betaling ....... / ...... / 2016.

De plannen voor onze nieuwbouw beginnen steeds vastere vorm aan te nemen. Het Zorgstrategisch Plan en het Technisch Financieel Plan werden inmiddels goedgekeurd. Zo ontvingen we alle nodige vergunningen. En als deze CODAkrant bij u in de brievenbus valt, zullen ook de kleine aanpassingen van het ‘RUP Klooster-domein Zusters Franciscanessen’ inzake de bouwlocatie volledig goedgekeurd zijn. Het werk voor het Technisch Financieel Plan was niet eenvoudig. Zoals reeds meermaals vastgesteld : CODA is voor de wetgeving in ons land nu eenmaal een buitenbeentje. Wij vallen onder twee verschillende beleidsdomeinen: ziekenhuiszorg en thuiszorg (ouderenzorg). Ondertussen voldoet ons project aan alle eisen voor subsidiëring en kan er kortelings gewerkt worden aan de indiening van een bouwvergunningsaanvraag. Meer hierover kan u lezen op blz. 6 van deze CODAkrant.

De subsidieregeling waaronder het pilootproject van CODA valt, is de zogenaamde alternatieve financiering. Die voorziet in een gebruikstoelage voor een periode van 20 jaar. Die gebruikstoelage zal slechts een gedeel-te van het totale budget bedragen. Ook de diverse werkingstoelagen dekken de werkelijke kosten slechts gedeeltelijk. CODA zal voor een zéér belangrijk deel van de financiële middelen aangewezen blijven op eigen middelen.

Hartelijk dank weerom voor uw financiële bijdrage in 2015, en al de voorbije jaren.

Wij hopen ook in 2016 op uw gewaardeerde steun te mogen blijven rekenen.

Voor alle informatie over giften, sponsoring, legaten, fiscale attesten, organisatie sponsorevents, raadpleging jaarrekeningen, e.d. …

contacteer a.u.b. Paul Theeuws, penningmeester van CODA vzw.

gsm. 0475.425.425 of e-mail : giften@coda.care (zie ook blz.5) INFO

2015-4 2018-2

08 BOUWEN KOST VEEL GELD : DANK VOOR UW STEUN !

Bericht van doorlopende opdracht om in te vullen en naar uw bank te sturen Ik ondergetekende, naam: ....................................................................................... voornaam: ............................................... straat: ............................................................................................................... nr. .................. bus ............ postcode: ............................... woonplaats: ................................................................................................ geef hierbij aan mijn bank de opdracht tot overschrijving van mijn rekening

uw rekeningnumer: BE . . . . . . . . . . . . . . Schrappen wat niet past: maandelijks - 6-maandelijks - jaarlijks

het bedrag van: € uw handtekening

als gi op rekening BE40 7331 2621 0063 - BIC KREDBEBB van CODA vzw, Bredabaan 743 te 2990 Wuustwezel.

datum eerste periodieke betaling ....... / ...... / 2016.

De plannen voor onze nieuwbouw beginnen steeds vastere vorm aan te nemen. Het Zorgstrategisch Plan en het Technisch Financieel Plan werden inmiddels goedgekeurd. Zo ontvingen we alle nodige vergunningen. En als deze CODAkrant bij u in de brievenbus valt, zullen ook de kleine aanpassingen van het ‘RUP Klooster-domein Zusters Franciscanessen’ inzake de bouwlocatie volledig goedgekeurd zijn. Het werk voor het Technisch Financieel Plan was niet eenvoudig. Zoals reeds meermaals vastgesteld : CODA is voor de wetgeving in ons land nu eenmaal een buitenbeentje. Wij vallen onder twee verschillende beleidsdomeinen: ziekenhuiszorg en thuiszorg (ouderenzorg). Ondertussen voldoet ons project aan alle eisen voor subsidiëring en kan er kortelings gewerkt worden aan de indiening van een bouwvergunningsaanvraag. Meer hierover kan u lezen op blz. 6 van deze CODAkrant.

De subsidieregeling waaronder het pilootproject van CODA valt, is de zogenaamde alternatieve financiering. Die voorziet in een gebruikstoelage voor een periode van 20 jaar. Die gebruikstoelage zal slechts een gedeel-te van het totale budget bedragen. Ook de diverse werkingstoelagen dekken de werkelijke kosten slechts gedeeltelijk. CODA zal voor een zéér belangrijk deel van de financiële middelen aangewezen blijven op eigen middelen.

Hartelijk dank weerom voor uw financiële bijdrage in 2015, en al de voorbije jaren.

Wij hopen ook in 2016 op uw gewaardeerde steun te mogen blijven rekenen.

Voor alle informatie over giften, sponsoring, legaten, fiscale attesten, organisatie sponsorevents, raadpleging jaarrekeningen, e.d. …

contacteer a.u.b. Paul Theeuws, penningmeester van CODA vzw.

gsm. 0475.425.425 of e-mail : giften@coda.care (zie ook blz.5) INFO

2015-4

8.

Coda