9-10-2011 Pagina 1

Dag Europa,

hallo Afrika

9-10-2011 Pagina 2

Na Sagres verhuizen we naar Alvor, waar we

zoeken naar voldoende diepte om te kunnen

ankeren. Maar pas na Alvor begint het

hoogtepunt van deze week want we maken

ons op voor oma en (schoon)zussen die een

paar dagen naar Portimao komen. Na hun

vertrek zijn we toe aan andere ervaringen en

zeilen daarom 200 mijl naar Afrika. Marokko,

wel te verstaan.

Alvor; platte Engelse toeristen en lekker

ankeren

Na een paar dagen heerlijk rustig in Sagres te

hebben gelegen gaan we verder oostwaarts.

Vlakbij Lagos zijn in de rotsen een soort

grotten ontstaan die zo groot zijn dat je er

met kleine bootjes in kunt varen. Die wilen wij

wel eens zien dus vertrekken we uit Sagres.

Aangekomen bij de rotsen laten we het

anker vallen en zien tientallen

toeristenbootjes aan- en afvaren, dat maakt

het toch meteen iets minder. De wind is uit

het oosten gaan waaien en dat merken we

want we liggen enorm op de golven te rollen.

Dus na een uur of twee houden we het voor

gezien en kijken we waar we met de boot

naartoe kunnen, en waar we een geriefelijke

nacht kunnen hebben. Lagos marina is een

optie maar in deze tijd van het jaar

belachelijk duur (ongeveer 65 euro per

nacht) en daar moeten we dan ook nog een

hele trits aan formaliteiten voor afhandelen.

Alvor is een andere optie maar om daar te

9-10-2011 Pagina 3

komen op dit

tijdstip, niet het

meest geschikt.

Andere opties zijn

er eigenlijk niet dus

kiezen we de beste

van de twee en

dat wordt Alvor.

Om er te komen

moet je door een

geul tussen allerlei

ondieptes, vergelijk

het maar een

beetje met een

kleine waddenzee. Het is nu eb dus het water

zakt en vastlopen is dan meteen dramatisch

omdat je niet meer loskomt en de nacht

moet doorbrengen onder een helling van 35

graden; geen aantrekkelijk vooruitzicht. Heel

langzaam banen we ons een weg door de

geul, eenmaal lopen we aan de grond maar

weten snel los te komen. Aangekomen bij

Alvor zoeken we een plek waar we kunnen

ankeren. Het is springtij dus bij laag water is

het echt laag water en met onze diepgang

van 2,35 meter is het moeilijk een plekje te

vinden wat diep genoeg is. Denk je er een

gevonden te hebben en laat je het anker

vallen dan duwt de stroming je richting een

plekje waar het véél te ondiep wordt.

Uiteindelijk ankeren we drie keer opnieuw

voordat we goed liggen. We liggen naast de

Hope, een Nederlandse jongen die drie jaar

de tijd heeft en al een weekje in Alvor ligt.

9-10-2011 Pagina 4

´s Morgens doe ik (George) boodschappen

Alvor toeristen zijn overwegend Engels en dan niet van de

categorie ´distinguished London´ maar meer ´plat Sheffield´;

veel tatouages, slippers met sokken en blond haar. In het

voorbijlopen passeren we ook nog wat Nederlanders

waarvan de vrouw de onvergetijke one-liner slaakt dat je in

restaurants waar de stoelen hoger zijn dan de tafel niet moet

gaan eten omdat die altijd te duur zijn.

9-10-2011 Pagina 5

en loop door het dorpje. De toeristen zijn

Toch liggen we lekker voor anker. Bij eb valt een hele

zandbank droog en daar wordt op school dankbaar

gebruik van gemaakt wanneer Puck het principe van

de vierkante meter onder de knie moet krijgen.

Melanie gaat met Puck en Kiki, het bijbootje, naar de

zandplaat en meten en tekenen een vierkante meter

in het zand, typisch voorbeeld van praktisch onderwijs

op de boot.

9-10-2011 Pagina 6

Portimao

Na Alvor gaan we tien mijl oostwaarts naar

Portimao want hier komen morgen Oma,

Nicolette en Manon.

In de baai van Portimao spreken we nog

even met de bemanning van de Blue´s en

ontmoeten we de volgende dag de

eigenaren van de Beau. Hun boot ligt nog op

de kant en wordt klaargemaakt voor een

rondje Atlantic. In Portimao is voor de boot

alles te krijgen en te regelen dus laten we hier

wat reparaties uitvoeren aan de sprayhood

en de zonnetent.

Puck en Lotte kunnen de volgende dag niet

wachten totdat oma komt, het gaat al een

weeklang over niets anders en de dag zelf is

voor de dames een kwelling want oma komt

pas om 19:30 uur met het vliegtuig.

We huren een autootje en veel te vroeg

vertrekken we naar Faro, maar uiteindelijk is

het zover het is bijzonder om te zien wat een

gelukkig moment dit is voor Puck en Lotte

maar natuurlijk ook voor oma. Manon en

Nicolette komen overigens ook geen

aandacht tekort want er is heel veel voor ze

geknutseld en al op het vliegveld worden ze

overladen met tekeningen, briefjes en van

alles en nog wat.

Het is heerlijk met oma , Manon en Nicolette.

We ontbijten, lunchen, dineren en liggen bij

het zwembad van het hotel. We dineren aan

9-10-2011 Pagina 7

de overkant van de rivier bij een geweldig

visrestaurant met twee heerlijke vissen van 1,5

kilo op tafel. Met de auto doet George nog

een keertje

boodschappen

in het groot

omdat we

denken dat in

Marokko geen

hypermarche´s

te vinden zijn.

De kinderen

knuffelen wat af

en vinden het

heerlijk. Maar na

drie dagen komt

het

onvermijdelijke

afscheid; Puck

was eigenlijk al twee dagen bezig met het

afscheid. De laatste dag neemt oma met de

meiden nog het bootje naar de overkant en

koopt wat cadeautjes. Daarna brengen we

de koffer, vol met spullen uit Nederland, naar

de boot (o.a. heel veel cadeautjes voor de

kindjes in Gambia) en pakken de auto naar

Faro. Op het vliegveld vloeien de tranen en

wij vragen ons daarna af of oma het redt tot

st. Lucia. Stiekem denken we dat ze nog een

keertje eerder het vliegtuig neemt.

9-10-2011 Pagina 8

Wat worden de plannen?

De bedoeling is om na Portimao snel te

vertrekken uit de Algarve en naar de baai

van Cadiz in Spanje te gaan. Maar de wind is

helemaal op en om 120 mijl op de motor te

doen is niet aanlokkelijk. De wind richting

Marokko is wel prima, dus………………

klaarmaken en wegwezen. Veel hoeft er niet

meer geregeld te worden. We kopen nog

wat sigaretten om de douane en de politie in

Marokko te behagen en wat verse groente,

fruit en pizza´s voor onderweg. ´s Morgens

om 6.00 uur halen we het anker op voor de

200 mijl naar Rabat.

De eerste twee uur is er weinig wind, maar

daarna komt zoals verwacht de wind

opzetten. De zee is wat verward en we zeilen

met 7 knoopjes de goede richting op.

Melanie heeft een zeeziektetabletje

genomen en slaapt zowat de hele dag. Ik

lees wat. Dat wordt fataal rond etenstijd want

de honger is over en de vissen kunnen

genieten van de inhoud van mijn maag.

Precies wat de verwachting is begint het rond

21.00 uur te waaien. De wind neemt toe tot

30 – 32 knopen, we reven het grootzeil en

draaien de fok weg en lopen nog steeds 8 tot

9 knopen. De golven bouwen zich op tot 3

meter en misschien iets meer en de eerste

golven werken zich volop in de kuip. Dan

begint het gedonder weer met de

stuurautomaat; alarm en hopsakee weg

stuurautomaat. Wat het is weten we niet

9-10-2011 Pagina 9

maar vervelend is het wel. We sturen met het handje en dat is

op zich geen straf want we gaan heel hard en surfen door de

nacht van de golven af. Na wat resets krijgen we de

stuurautomaat weer aan de gang maar bij iedere golf die in de

kuip terecht komt is het weer afwachten wat er gaat gebeuren.

Het wordt een zware nacht maar we zijn wel flink opgeschoten.

Dus wanneer Puck uit bed komt en we nog maar 28 mijl hoeven

te varen is iedeeen blij. De wind is gaan liggen en de laatste 10

mijl moet de motor zelfs bijgezet worden. Het Marokaanse

gastenvlaggetje en de gele Q-vlag (boot is vrij van ziekte en wij

vragen om ingeklaard te mogen worden) worden gehesen en

we roepen de pilot op om ons te assisteren bij het invaren van

de rivier richting de marina. We surfen de rivier op.

9-10-2011 Pagina 10

Dag Europa, hallo Marokko

We meren af aan een klein steigertje en

binnen 5 minuten staan er 7 man, een

politiehond en douane aan boord. De hond

inspecteert de hele boot van voor naar

achter op drugs en de douane en politie

bekijken alles. Overigens uiterst vriendelijk en

beschaafd. Na een uurtje formaliteiten en 15

minuten wachten omdat het oosten roept en

de politieman even naar het gebedkamertje

moet, is alles geregeld.

We liggen in het stadje Salé, tegenover

Rabat en gescheiden door de rivier Bouereg.

De Medina van Salé ligt op 5 minuten lopen.

Wij, provinciaaltjes, zijn nog nooit in een

islamitisch Arabisch land geweest en zijn erg

9-10-2011 Pagina 11

onder de indruk van het leven hier. We

wandelen de volgende dag de medina in,

Lotte is niet op haar gemak. Er gebeurt te

veel wat ze niet begrijpt, de straatjes zijn te

klein en ze is voortdurend bang dat we

verdwalen. Puck is slechts bang van

zwerfkatten en zwervers en beide zijn er in

overvloed. We pakken een terrasje met een

Marrokaanse thee, zien en passant een

begrafenisstoet voorbij komen, de moskee

loopt leeg en honderden mannen wandelen

met hun kleedjes voorbij. Wat een

indrukken, wat fantastisch om hier

te zijn!

Wekenlang zijn we al op zoek naar

een schoenmaker maar kunnen er

geen vinden maar hier vinden we

er eentje. George heeft zijn

kapotte schoen aan en vraagt of

hij deze kan repareren. Natuurlijk

kan dat. Op de vraag waar zijn

naaimachine dan is zegt hij dat

hier alles met de hand gebeurt en

zo gebeurt het. Iedereen wordt uit

het winkeltje gestuurd dat kleiner is

dan de meterkast van het nieuwe

huis van de Asselberghsen en wij

krijgen een stoel aangeboden.

Koninklijk

De boot ligt in een nieuwe marina

waar tegenover ons ook de boten

van de koning liggen. De haven is

De schoenmaker in

de medina

9-10-2011 Pagina 12

extreem beveiligd. Minstens 5 bewakers

houden de boten van de koning en ons

bootje in de gaten. Iedere ochtend staat er

een mannetje de koninklijke steiger te

ontdoen van meeuwenpoep en ´s middags

komt er iemand

om de meeuwen

weg te jagen.

Maar wat de

koning nu met vijf

vrijwel identieke

motorboten moet

snappen wij nog

steeds niet. Maarja

wij zijn dan ook

geen koning.

De dagen in

Rabat/Salé vullen

zich met

bijzondere ervaringen en indrukken. We

pakken de watertaxi naar Rabat (roeibootje

voor 20 cent per persoon) en verkennen de

Medina in Rabat. Puck en Lotte gaan

bodysurfen op het strand onder de medina

en naast het kerkhof. We gaan, natuurlijk

gescheiden, naar de Hamman (badhuis)

waar je tussen de Marokanen op de grond

ligt en je jezelf met warm en koud water

overgiet en geschrubt wordt. We wandelen

door de soeks van de medina en eten ´s

avonds bij lokale eettentjes. Lotte heeft al

dagen wat last van haar buik, logisch

natuurlijk. Al valt de armoede hier schijnbaar

De vloot van de koning

9-10-2011 Pagina 13

mee, hebben we ook schrijnende ervaringen.

Op een avond hebben we een gegrilde kip

gegeten in een restaurantje aan de straat

wannneer plots een oudere man verschijnt

en alle kippebotjes van de schaal grijpt en

zich vjiftig meter verderop tegoed doet van

onze restjes.

Verder is het leven is hier heel goedkoop. Een

stokbrood kost 10 eurocent. Eten in een

restaurantje doe je voor 2,5 euro per persoon,

een taxi kost 40 cent per persoon.

Vanaf maandag laten we de boot 8 dagen

achter in de haven en gaan we de

binnenlanden verkennen. Met de trein naar

Marrakech, met de bus verder naar

Ouarzazate en vervolgens een auto huren en

richting Zagor. Daarna weer terug naar

Marrakech waar we Erik, Eliane, Bibi en Pilou

na lange tijd weer zullen zien. Dat wordt weer

gezellig.

9-10-2011 Pagina 14