Ledenblad van de JS-afdeling Groningen

Juni 2013

COPYROOD

Adres

Haddingestraat 109711 KD Groningen

Website www.jsgroningen.nlE-mail info@jsgroningen.nlKopij copyrood@jsgroningen.nl

Bestuur

VoorzitterJanneke Holman0626956675voorzitter@jsgroningen.nl

SecretarisCoen Veerman0634914078secretaris@jsgroningen.nl

PenningmeesterAnnette de Vries0657766568penningmeester@jsgroningen.nl

Algemeen bestuurslidAnne Fokkema0637446977anne@jsgroningen.nl

RedactieWessel van DommelenRixt ZuidemaRoos LechnerCoen VeermanAnnette de Vries

(tekening voorkant: Roos Lechner)

2

Het politiek seizoen is weer zo ongeveer ten einde, dus vandaar deze superhippe copyROOD zomereditie! Genoeg politiek om al snel weer twee uurtjes van je overbodige vrije tijd mee te vermaken. Ben jij ook zo verdrietig dat je nu niet meer naar school/universiteit of in mindere mate werk moet? Niet getreurd, want je kunt bij de Jonge Socialisten altijd nog een extra steentje bijdragen. Kom gezellig langs en/of geef een helpend handje bij de KEIweek of neem deel aan één van de vele commissie’s die onze afdeling rijk is. Als je een goed idee hebt, kun je wellicht nog je eigen commissie opzetten. Dan vorm je meteen een voorbeeld van hoe je politiek op lokaal niveau kan uitoefenen. In deze copyROOD besteden we namelijk aandacht aan sociaaldemocratie op lokaal, nationaal en internationaal niveau. En ik hoor je al zeggen: ‘beste copyROOD redactie, dan heb je toch zo’n beetje alle bestaande politiek te pakken?’ Correct! Maar door onder andere voorbeelden te geven van de verschillende schalen waarop politiek bestaat en de diversiteit van politiek ten toon te stellen, hopen we dat we jullie kunnen inspireren om ook op jouw manier politiek actief te worden. Zelfs al is je passie duurzaamheid en schaliegas, zelfs dan kun je je politieke mening uitdragen zoals Anne dat in deze copyROOD doet.

Wij van de copyROOD vinden het ongelofelijk leuk als jullie eigen stukken insturen, zodat we die kunnen plaatsen op alle media waar we maar linkse propaganda kwijt kunnen. Wil je lekker schoppen tegen de PvdA elite, even in Diederik Samsom’s wangetjes knijpen of vertellen hoe fantastisch of slecht de JS eigenlijk is, laat het ons weten en voor je het weet sta je in de schijnwerpers!

Kameraden!

Annette, Coen, Rixt, Roos en Wessel

In de spiegel‘Dag lieve meneer, zou u me de weg kunnen wijzen?

Ik ben inmiddels al een tijdje verdwaald. Wat ik ook doe, het wordt maar niet beter! Het sloopt me, ik lach wel zo hard, maar het vreet aan mijn energie. Ik doe toch zo mijn best meneer! Hoe kan dit nou!?’ Zonder enig woord te spreken – enkel de glinstering van een zweetdruppel op het voorhoofd was voldoende – was het antwoord van de beste meneer al gegeven, waarop de man weer zei: ‘Ik zie die lachende man, maar dat ben ik niet! O man, ik ben zo ongelukkig. Ik heb het aan mijn moeder gevraagd, maar zij weet het ook niet. Ik heb haar wijsheden ver-bruikt, net als het privelege dat ze de was voor me doet. Alles om me heen is in verval en ik lach! Wat ben ik voor een monster? Misschien lach ik wel, in de hoop dat de wereld zich naar mijn humeur gaat vormen. Een ijdele hoop van een ijdel man, denkt u niet? Nog nooit is me zo goed een spiegel voor gehouden,’ zei Rutte, terwijl hij zichzelf in de glimmende rode spiegel zag. ‘U bent een goed man Samsom, u bent een goed man.’

Wessel van Dommelen

3

4

De meeste van de JS en de PvdA noemen zich sociaaldemocraten en dat klinkt heel tof natuurlijk. Het hartje, wat natuurlijk niet zonder toeval links in de ribbenkast zit, gaat ook wat sneller kloppen als het gaat om echte sociaaldemocratische waarden. Zelf heb ik alleen nooit gesnapt waarom het sociaaldemocraten waren die de PvdA bevolkten in plaats van gewoonweg socialisten. We leven toch in Nederland? Daar zijn we toch allemaal democraat? Nou blijkt dat ook de democratie op zichzelf ook een kernwaarde is voor de sociaaldemocraat, maar wat houdt dat nou eigenlijk in? We hebben weliswaar gemeentelijke-, provinciale-, nationale- en Europese verkiezingen, maar is dat alles wat democratie behelst? Verkiezingen?

In dit stuk wil ik proberen uit te stippelen wat nou essentieel is aan democratie en waarom we op verschillende lagen democratie zouden willen en moeten hebben. Ik leg de focus op democratie als middel voor vrijheid en autonomie, maar dat wil niet zeggen dat democratie enkel dat is, maar volgens mij is dat wel het belangrijkste aspect. Democratie biedt vrijheid en autonomie door inspraak te geven aan ieder in de samenleving. Dat kan door verkiezingen, maar ook door participatie in de publieke sfeer. Als je het heel abstract bekijkt, kun je zeggen elke manier om invloed op je leven uit te oefenen een democratisch iets is. Of je nou als volk – demos – over het volk beslist, als inwoners van een gemeente over de gemeente beslist of als individu over zaken die jou als individu aangaan, al die processen zijn in wezen democratisch.

In een ideaalsituatie vanuit een individu

gezien, zou je complete volmacht hebben over alle beslissingen die jou aangaan; precies dan heb je volledige autonomie. Omdat we met meerdere individuen op deze aardbol rondwandelen, is volledige volmacht voor iedereen echter onmogelijk, want we willen ook samen werken en vooral samen leven. Over die aspecten die samen geregeld moeten worden, willen dus meerdere mensen zeggenschap. Je zult dan dus ook rekening moeten houden met anderen en de meesten van ons vinden dan ook dat iedereen evenveel zeggenschap moet hebben: daarom dat gelijkheid ook een basisbegrip is voor democratie. Het zou natuurlijk wel gek zijn als iemand in Zeeland of Limburg evenveel te zeggen heeft over wat je op je brood doet als jij, dus komen er verschillende lagen. In principe hebben we allerlei verschillende bestuurlijke lagen die corroleren, tenminste dat zou de bedoeling moeten zijn, met wat handig is om samen te regelen op bepaalde niveaus. De aanleg van een publiek bouwwerk in Groningen van Gronings geld, is iets wat enkel Groningers aan gaat, dus moet dat vanuit de gemeente worden geregeld. Een sociaal verzekeringsnetwerk is beter te regelen op landelijk niveau, dus doen we dat op nationaal niveau.

De basis van een democratie is naast gelijkheid de mogelijkheid om over jezelf te beschikken, om zoveel mogelijk autonoom te zijn. Het spreekt voor zichzelf dat hoe groter de schaal is waarop je de zaken regelt, hoe kleiner (in potentie) je eigen individuele invloed is op de besluitvorming. Om die reden vergroot decentralisatie je autonomie en daarmee, zo betoog ik, democratie. Het is ook precies om die

Sociaaldemocratie is lokaal en Europees

reden dat het gek is dat de PvdA instemt met schaalvergroting van gemeenten en provincies. Weliswaar levert dit – hoopt men – efficiënter beleid op, maar het tast ook onmiddelijk de potentiële democratie aan. Ik zeg potentieel, omdat niet ieder gebruik maakt van de mogelijkheid om invloed uit te oefenen. Het is nu gelukkig nog denkbaar dat een lokaal bestuur valt over het aanleggen van een trambaan, terwijl zoiets niet belangrijk genoeg is om een nationale regering te laten vallen. De gemeente is nog niet zoals een grote bank ‘too big to fall,’ zoals een nationale regering dat in zulke lokale gevallen wel is.

Een reden om wel tot schaalvergroting over te gaan is dat dit geld oplevert en dat is natuurlijk ook van belang. Als er meer geld overblijft, dan is het wellicht mogelijk om op andere manieren autonomie te scheppen. Zo is er dus een spanning tussen wat we lokaal, provinciaal en nationaal zouden moeten regelen. Maar in plaats van blind te bezuinigen op de lokale niveaus, zou het goed zijn in acht te blijven nemen op welke manier zelfbeschikkingsrecht daarmee wordt beïnvloed. Een visie op hoe dat zelfbeschikkingsrecht positief dan wel negatief wordt beïnvloed is wel afhankelijk van de ideologie die je erop loslaat. Zo zijn christendemocraten van oudsher meer geneigd tot paternalisme en vaker tegen directe verkiezingen dan de liberalen van de D66, die juist meer democratie in de vorm van verkiezingen zouden willen zien.

Lang zijn de verschillende bestuurlijke niveaus binnenslands voldoende geweest om een democratie te kunnen garanderen. Onze economie is echter onder invloed van

de mondialisering steeds meer verwoven geraakt met andere landen, praktisch de hele aardkloot. Het problematische wat we op dit moment ervaren is dat wanneer iets op economisch gebied gebeurt, dat niet langer in één land consequenties heeft. Het gevolg is dat hoe goed men het ook geregeld heeft in eigen land, men toch consequenties voelt van eventueel wanbeleid in een ander land. In Nederland kunnen we geen regelgeving maken die ons toelaat onze eigen economie onder controle te houden. Je zou kunnen zeggen dat we steeds meer samenleven met de buurman aan de andere kant van de globe en daarom moeten er ook dingen geregeld worden op mondiaal niveau, zodat we ook echt samen kunnen leven. Daarbij past een politieke instantie op internationaal niveau, die een democratisch mandaat krijgt. Weliswaar zou onze individuele invloed nihiel zijn in vergelijking met die op de gemeente, maar op dit moment hebben we totaal geen invloed.

Om onze democratische waarde als sociaaldemocraten te behouden en te verbeteren, moeten we dus goed nadenken over welke machten we deligeren naar welke bestuursniveau’s. Aangezien we lokaal de meeste invloed kunnen hebben, moeten we ook zoveel mogelijk lokaal regelen. We zijn echter zo verwoven met andere landen en daarom zou ook een mondiale democratische macht zijn tanden moeten kunnen laten zien. Helaas wordt dat lastig te bewerkstelligen, zoals we nu alleen al bij de Europese Unie zien.

Wessel van Dommelen

5

6 Wij zijn geen kaas!De afgelopen tijd is gebleken dat

de financiële situatie van de gemeente Groningen er slecht aan toe is. Het tekort van de gemeente loopt in 2014 op tot 70 miljoen. Dit behelst bijna tien procent van de begroting (een begroting die overigens elk jaar opnieuw te hoog geschat wordt). Voor de komende jaren staat er dan ook een bezuinigingsprogramma voor de deur van 150 miljoen euro. Aan de gemeente Groningen dus, deze zware taak te volbrengen. De SP denkt overigens dat het probleem wel op te lossen is door meer te investeren, maar met concrete plannen komen ze niet. De volledige tekorten oplossen door te investeren, lijkt ons dan ook ietwat ambitieus. Al moeten we natuurlijk altijd kijken wat er te verdienen valt. Mevrouw Koebrugge van de VVD-fractie heeft een eerlijker, maar enigszins simplistisch antwoord: ‘Bezuinigen, bezuinigen en nogmaals bezuinigen’ (zie raadsvergadering 24/04). Maar hoe?

Groningen is van plan op alle subsidies tien procent te bezuinigen onder het motto ‘samen spelen, samen delen’. Generiek bezuinigen noemt het College dit. Het is een methode waar in financiële nood vaak naar gegrepen wordt. Helaas weet bijna niemand wat dit betekent, maar dat is juist erg handig, aangezien het op deze manier niet opvalt hoe ordinair en visieloos het beleid is. Ik noem dit wanbeleid liever kaasschaafpolitiek, wat neerkomt op het blindelings de kaasschaaf langs alle financiële potjes halen.

De kaasschaaf! Een uiterst praktisch instrument. Zeker wanneer je gelijke plakken kaas op je brood wilt hebben, maar ook voor het snijden van komkommers biedt het uitkomst. Dit dynamische instrument

is echter niet overal geschikt voor. Het kent keerzijdes. Zo kun je je er lelijk mee verwonden. Niet voor elk probleem lijkt de kaasschaaf een oplossing te bieden. Zeker voor onze stad niet! Bij voorbaat de kaasschaaf pakken om iets van alle gemeentelijke potjes af te schrapen is dan ook volstrekt willekeurig. Je weet immers nog niet of je in elk potje kunt snijden, of dit handig is en of je dit wilt. Het hanteren van de kaasschaaf bij bezuinigingen biedt daarom geen oplossing. Het houdt geen rekening met wat we waardevol vinden en biedt ook geen oplossing voor grote problemen.

Soms zijn er rigoureuzere instrumenten nodig voor de aanpak van problemen. In het geval van Groningen lijkt alleen de hakbijl nog uitkomst te bieden! Zo kampt onze gemeente met grote structurele problemen. Groningen telt bijvoorbeeld buitengewoon veel voetbalclubs die allemaal subsidies ontvangen en neemt constant dubieuze prestigeprojecten aan, zoals het Forum en Meerstad, waar de afgelopen jaren schandalige bedragen aan zijn opgegaan. Daarnaast is het ambtenarenapparaat veel te groot en sterk verouderd. De gemiddelde leeftijd van een Groningse ambtenaar ligt maar liefst boven de vijftig. Dan kun je wel weer de kaasschaaf pakken en van elk financieel potje wat afschrapen, maar dergelijke structurele problemen los je er niet mee op.

Het College (inclusief PvdA wethouders) vindt het fatsoenlijker om overal tien procent af te halen. Daarbij wordt volledig voorbijgegaan aan onze sociaaldemocratische waarden. Wat zijn nou onze basisprincipes en idealen, en hoe vertaal je die naar een bezuinigingsbeleid

7

dat voor ons acceptabel is? Telkens moeten we hiervoor keuzes maken. We vinden cultuur, sport, duurzaamheid, veiligheid, werk en inkomen allemaal belangrijk, maar wanneer we in financieel zware tijden verkeren, zoals nu het geval is, moeten we terugvallen op onze basisprincipes. Loyaliteit en gelijkheid in kennis, inkomen en macht. Iets met sterke schouders en zware lasten dus. Je kunt van mensen die zelf al nauwelijks hun hoofd boven water kunnen houden, niet verwachten dat ze hun verdrinkende buurman redden.

Dit betekent dat er bepaalde verworvenheden zijn die we met harde hand moeten verdedigen, zoals sociale voorzieningen en arbeid. Dit zijn de plaatsen waar we zwakkeren een beter bestaan kunnen bieden. In de aankomende bezuinigingen wil het College onder andere het armoedebeleid versoberen en vroegtijdige schoolverlaters aan hun lot overlaten. Daarnaast gaat er bezuinigd worden op werkgelegenheid, terwijl jeugdwerkloosheid juist enorm toeneemt, en dan te bedenken dat de gemeente maar

twee stageprogramma’s heeft. Dit druist volledig in tegen onze sociaaldemocratische waarden, en daarom mogen we hier niet op bezuinigen. We willen namelijk niet dat mensen verdrinken, want iedereen heeft recht op een waardig bestaan.

Natuurlijk moeten we ook open blijven staan voor verandering als deze voorzieningen niet effectief blijken. Ook moeten we staan voor vernieuwing en innovatie, maar dit moet met visie, snoeien met de kaasschaaf accepteren wij niet! Er is wel degelijk een keuze. We moeten kijken waar de problemen liggen, beredeneerd vanuit onze waarden. Dan kom je tot werkelijke bezuinigingsoplossingen. Goede politiek laat zich niet leiden door huishoudelijk gereedschap. Wij zijn geen kaas!

Coen Veerman

Schaliegas is momenteel hot news, de een prijst het de hemel in als de oplossing voor de economische crisis, voor de ander is het een nachtmerrie. Tot mijn grote verbazing was er op het nieuws te horen dat ook de PvdA voor proefboringen was. Gelukkig werd op het congres een motie ingediend, die deze proefboringen alsnog afkeurt. Want hoe kan zoiets asociaals als de winning van schaliegas nou worden goedgekeurd door een sociaaldemocratische partij als de PvdA?

Het antwoord op deze vraag is volgens mij dan ook dat het niet kan. Om dit uit te kunnen leggen moeten we uiteraard eerst weten wat schaliegas nou precies is, en welke gevolgen de winning ervan heeft. Schaliegas is een gas dat zich bevind in schaliegesteente. Dit is een soort gesteente met zeer kleine holten, die gas bevatten. In tegenstelling tot conventionele gaswinning stroomt het schaliegas niet zomaar uit de grond als je er een boorput in aanbrengt.

Om schaliegas uit de grond te krijgen moeten grote hoeveelheden water, zand en chemicaliën onder hoge druk in de grond worden gespoten. Een deel van die chemicaliën zal achterblijven. Ook komt er bij het winproces methaan vrij. Methaan is een broeikasgas dat een 20x zo sterk effect heeft als CO2. Een ander risico van de winning van schaliegas is het ontstaan van aardbevingen. Belangrijk om hierbij te vermelden is dat niemand weet hoe sterk deze aardbevingen kunnen worden. In het geval van Groningen wist men het ook niet, maar beweerde men ook jarenlang dat gaswinning geen aardbevingen kon veroorzaken. Inmiddels zijn zelfs bevingen met een kracht van 5 op de schaal van Richter niet uit te sluiten. Hetzelfde scenario bij winning van schaliegas is niet onwaarschijnlijk. Verder zorgt schaliegaswinning ook nog voor bodemdaling in gebieden die al onder druk staan van de stijgende zeespiegel. Ten slotte

Schaliegas en de

sociaaldemocratie, een

explosieve combinatie?

8

is er een groot risico op vervuiling van het grondwater, dat ons land van drinkwater voorziet.

Al deze zaken druisen recht in tegen 2 belangrijke pijlers van de sociaaldemocratie, solidariteit en duurzaamheid. Solidariteit zal niet worden gewaarborgd, omdat de huidige generatie machthebbers profiteren van de winning van schaliegas, maar de jongere generatie straks met de vervuiling achterblijft. Dit is geen solidariteit met toekomstige generaties. Duurzaamheid wordt niet gewaarborgd doordat het gas maar één keer gebruikt kan worden, er extra koolstofdioxide in de atmosfeer terecht komt, mogelijk grondwatervervuiling wordt veroorzaakt en ook nog eens bodemdaling. Allemaal gevolgen die optreden en niet zomaar op te lossen zijn. Ook zal de winning van schaliegas de verduurzaming van de economie remmen. Een groter gasaanbod houdt de gasprijs laag en daardoor wordt

duurzame energie minder rendabel. Kortom: al deze redenen zijn meer dan genoeg om als sociaaldemocraat tegen schaliegaswinning te zijn, nu maar hopen dat onze sociaaldemocraten in de regering en de tweede kamer het ook inzien!

Anne Fokkema is student bewegings-wetenschappen, fietsfanaat en mister Sexy & Green van de JS Groningen.

9

Anne Fokkema

10

Komend jaar gaan we weer campagne voeren om de gemeenteraden rood te kleuren. We gaan weer, om Samsoms woorden te gebruiken, wijk voor wijk, straat voor straat en deur voor deur het PvdA-verhaal uitdragen. Voor de gemeenteraad is dit echter nog belangrijker, want daar worden de besluiten genomen over die wijken, straten en deuren. Het is daarom ook vreemd dat de politiek die het dichtst bij mensen staat, minder contact lijkt te hebben met die mensen. De opkomstpercentages in de gemeenteraadsverkiezingen liggen maar net boven de vijftig procent en men kan meer landelijke politici noemen dan lokale. Blijkbaar vindt men lokale politiek niet interessant of belangrijk genoeg. Dat roept drie vragen op: is dat erg? Willen we dat mensen meer participeren? En hoe organiseren we dat dan?

Democratie is altijd één van onze ideologische veren geweest: alle mensen moeten worden betrokken bij de politiek. Daarnaast is ook binding, zoals het Van Waarde-project het noemt, van belang: het is belangrijk dat mensen goede contacten hebben met de mensen om hun heen. Als mensen zich verenigen en samen opkomen voor hun belangen, zijn de plannen vaak beter, hebben ze het gevoel hun toekomst in eigen hand te hebben en zijn mensen gelukkiger met de uitkomsten. Juist op lokaal niveau is het mogelijk om mensen samen te brengen. Er zijn vele mooie voorbeelden van groepen burgers die hun eigen wijk hebben ingericht of gezamenlijk zorgcoöperaties oprichten.

Dit zijn mooie initiatieven en ook de

politiek roept graag dat we mensen meer verantwoordelijkheid moeten geven en dat de politiek niet alles voor mensen moet regelen. Dit klinkt heel mooi, maar we moeten dan wel begrijpen dat sommige mensen hier heel goed toe in staat zijn en sommigen niet. We zien nu al een grote verdeling tussen voornamelijk hoogopgeleide burgers die actief bezig zijn om hun wijk te verbeteren en vele anderen die dit niet doen. De meesten zullen niet naar wijkbijeenkomsten komen, omdat ze zich niet welkom voelen tussen al die hoogopgeleiden, ze het gevoel hebben niets te kunnen veranderen of omdat ze er niet van houden om te moeten discussiëren (lees: ruzie maken) met hun wijkgenoten. De verantwoordelijkheid neerleggen bij burgers leidt er dan niet toe dat alle mensen gaan samenwerken en het samen regelen, maar dat sommige groepen wél samen hun wijk kunnen vormgeven en andere groepen dat niet kunnen.

Hoe zorgen we er dan voor dat die mensen wel gaan meedoen in hun wijk? WBS-wetenschapper Menno Hurenkamp komt in zijn nieuwe boek Crafting Citizenship met de oplossing dat burgerschap weer meer een vak moet worden, onder andere door via onderwijs mensen weer te leren hoe ze een goed burger kunnen zijn. Dit is natuurlijk een mooi, sociaaldemocratisch verhaal, maar het is misschien iets te vrijblijvend voor de groepen die niet vanuit zichzelf gaan meedoen. Natuurlijk, we kunnen accepteren dat veel mensen het niet belangrijk vinden om zich in te zetten voor hun wijk, maar we

Ga canvassen! Een oproep aan de PvdA

11

kunnen het ook proberen te veranderen. Juist die wijken waarin mensen niet uit zichzelf wijkverenigingen opzetten, zijn de wijken waar wij als PvdA onze energie in moeten steken. Deze bewoners hebben vaak een duwtje in de rug nodig om die betrokkenheid mogelijkheid te maken. Een raadslid kan dan heel veel betekenen. Een bijeenkomst organiseren. Naar mensen toegaan en luisteren naar hun verhalen. Ideeën van huiskamer naar gemeenteraad brengen.

Er bestaat een schijntegenstelling: óf de overheid doet het óf we doen het zelf. Onzin. Je hebt de overheid juist nodig om ervoor te zorgen dat mensen het zelf kúnnen doen. Er moeten meer bijeenkomsten zijn waar bewoners samen hun wijk kunnen inrichten en met oplossingen kunnen komen voor problemen die in hun wijk spelen. Daarvoor zijn raadsleden echter essentieel om ervoor te zorgen dat iedereen wordt uitgenodigd, dat de discussies goed verlopen en dat er ook echt iets gedaan wordt met de plannen die worden gemaakt.

Als we met een groep PvdA’ers canvassen, is het mooi om te zien hoeveel mensen bereid zijn om mee te denken en oplossingen aan te dragen. Het is onze verantwoordelijkheid om daar dan ook iets mee te doen en te laten zien wat er mee gedaan wordt. Ja, dat vereist meer van de PvdA en meer van de raadsleden: meer wijkbezoeken, meer gesprekken, meer interactie. Als dat de beste manier is om mensen meer macht te geven op hun eigen leven, moeten we dat niet als een opoffering, maar als een uitdaging zien. Martijn Otten

Martijn Otten is de hoofdredacteur van de Lava, het landelijke ledenblad van de JS. Hij rondde in mei zijn scriptie af over burger-participatie. Hij heeft voor de CopyROOD zijn onderzoek herschreven tot een betoog dat de PvdA-raadsleden actiever burgers moeten betrekken bij de politiek.

De gemeenteraad van Groningen is een unieke. Het is de jongste raad van Nederland en dat is ook niet minder dan gepast voor de jongste stad van Nederland. Bij het aantreden van de raad zaten er zes studenten in en ook nog een groot aantal mensen dat pas net was afgestudeerd. Het is belangrijk dat ook de komende raad weer goed gevuld wordt met jonge mensen, want het stadsbestuur is er bij gebaat dat jonge geesten met een frisse blik aanwezig zijn. De gemeente heeft inmiddels al jaren een vacaturestop en nieuwe ideeën moeten toch ergens vandaan komen.

Nieuwe ideeën doen winnen. Wat kenmerkt Groningen nou als stad? Dat is dat wij lef hebben. Wij gooien gewoon als eerste stad de auto uit onze binnenstad. Als we het spelletje zouden spelen zoals de andere grote steden dat doen, dan gaan we het niet winnen. Wij hebben niet dezelfde kansen, maar wij maken dat goed door als eerste het aan te durven nieuwe ideeën te proberen, waardoor we een voorsprong hebben als de recht eindelijk besluit het aan te durven.

Onder de vorige twee Colleges is Groningen achterop geraakt. Het enige lef

dat wij nog toonden was in de extravagante grondaankopen. Grote projecten met veel grondaankopen is misschien wel lef hebben, maar dit heeft helaas niks te maken met nieuwe ideeën een kans geven. Sterker nog, dit was het spelletje dat de rest ook speelde en dientengevolge verliest Groningen het hardst. We moeten deze les wel leren, we willen niet de zoveelste provinciestad worden.

Juist om te zorgen dat nieuwe ideeën een kans maken is het belangrijk dat er een capabele gemeenteraad zit met een flink percentage nieuwe, jonge mensen met frisse ideeën. Het is een belangrijke taak van de JS om er voor te zorgen dat er weer één, twee of zelfs drie in zitten. De JS is al jaren het best functionerende deel van de partij in Groningen en dat brengt verplichtingen met zich mee.

Als jij er dus over twijfelt of het wat voor je is, dan adviseer ik je er vooral voor te gaan. Als je wacht tot je gevraagd wordt, dan gaat het niet gebeuren. Helaas worden jonge mensen toch nog altijd met een zeker argwaan bekeken omdat mensen de plekjes natuurlijk voor zichzelf willen houden. Bovendien weten jonge mensen –zoals

12 Ga de gemeenteraad in,

Groningen kan je goed

gebruiken!

iedereen weet- niet waar ze over spreken... Achum. Mijn ervaring is juist dat deze stad enorm heeft geleden onder vastgeroest oude ideeën (en de mensen waarin ze vastgeroest zaten) in sterk veranderende tijden. Die “gepensioneerden en bejaarden” die een groot deel van de gemiddelde gemeenteraad raad uitmaken zijn niet meer voldoende in staat aansluiting te vinden bij de moderne tijd zonder de hulp van een nieuwe generatie. De stad heeft jou dus nodig: Stel je alsjeblieft kandidaat.

Je moet je wel voorbereiden op heel veel vergaderen, eindeloos veel werkbezoeken en vooral erg veel “gedoe.” Heel veel (vrij onbenullige) zaken worden volledig op de spits gedreven en ‘escaleren de pan uit.’ Dat heeft mijzelf altijd behoorlijk geërgerd, we zijn vaak netto meer tijd kwijt met “much ado about nothing,” dan met serieuze politiek. Maar het hoort er allemaal bij en je krijgt er natuurlijk ook nog wat voor terug. Naast een royale raadsvergoeding krijg je in de eerste plaats een gouden kans jezelf te ontwikkelen. Je leert onwaarschijnlijk veel in die paar jaren. Besef je goed dat die kans niet voor iedereen is weggelegd.

Je bent in de unieke omstandigheid dat je je kan bemoeien met alle verschillende onderwerpen die te maken hebben met het besturen van een stad. En dat zijn er ook nog eens meer dan je denkt. Het is ervaring die je in elke mogelijke baan van pas zal komen en die je ook zal helpen een leuke en uitdagende baan te krijgen. Probeer dus niet al te veel beren op de weg te zien en denk er eens over na of de gemeenteraad wat voor jou is. Groningen kan je goed gebruiken!

Randy Martens is gemeenteraadslid voor de Partij van de Arbeid in Groningen. Toen hij begon was hij 21 jaar en daarmee het jongste Raadslid van Groningen.

13

Randy Martens

14

In 1998 liep ik met mijn ouders naar de stemhokjes toe. Ik was drie jaar en mocht het hokje van de PvdA roodkleuren. Dat mocht toen nog. Natuurlijk begreep ik nog niets van politiek, maar voor mij heeft het altijd iets boeiends gehad. De interesse is nooit weggegaan, die is in de loop van de jaren alleen maar toegenomen. Politiek is iets waarvan mensen denken dat het in Den Haag gebeurd en dat de rest van Nederland er niets over te zeggen heeft, maar je hebt er meer invloed op dan je denkt. Ik denk dat je in Nederland juist de mogelijkheid hebt om je eigen mening in te brengen.

Ik ben thuis met de PvdA opgegroeid en heb daardoor natuurlijk wel bepaalde visies meegekregen. Maar je gaat ook zelf nadenken over wat je belangrijk vindt. Zo vind ik het belangrijk dat iedereen gelijk behandeld wordt. Of diegene nou donker van huidskleur is of blank, hetero of homo , rijk of arm, slim of met een verstandelijk beperking leeft. Iedereen moet goed onderwijs en zorg kunnen krijgen. De PvdA is een partij die opkomt voor iedereen in Nederland. Met z’n allen kom je verder, iedereen moet zijn steentje bijdragen. Zoals Samsom zegt: “de rekening van de crisis moeten we eerlijk

verdelen “ ik vind zelf ook dat de mensen die wat meer hebben ook wat meer kunnen inleveren voor de ander, vooral in de crisis tijd. De voorwaarde daarvoor is wel dat de verhoudingen reëel blijven zodat jongeren nog wel gestimuleerd worden om bijvoorbeeld een universitaire opleiding te volgen zodat we ook voldoende hoog-opgeleide mensen in Nederland houden.

Ik vind het belangrijk dat iemand die het moeilijk heeft en in de bijstand zit, weer de kans krijgt om verder te komen. Daarnaast vind ik dat alle kinderen een opleiding moeten kunnen volgen ook als hun ouders het minder hebben.

Ik vind dat de PvdA een partij is die deze problemen goed ziet en ze ook aanpakt. Ik ben zelf erg blij met Diederik Samsom. Ik vind het ontzettend knap wat hij bereikt heeft met de PvdA in een korte periode. Toen het kabinet in april 2012 viel was mijn moeder toevallig in Den Haag. Zij regelde een telefoon gesprekje met Diederik Samson, dat vond ik echt geweldig. Hij vroeg of de JS hem wilde helpen campagne te voeren. Hij had ons nodig zei hij. Ik denk dat dat ook zeker zo is. De JS houdt politiek jong en leuk, met leerzame maar ook zeker gezellige activiteiten. De JS

Jong geleerd is oud gedaan

Als scholiere in de JS

15

bereikt de nieuwe generatie. De JS blijft kritisch en zorgt daardoor dat de PvdA niet zomaar alles kan doen. Anderhalf jaar geleden ben ik lid geworden van de JS ik was toen bijna 15 jaar. Vaak komen politici wat vertellen over hun werk. Thijs Berman kwam bijvoorbeeld een paar maanden geleden vertellen over zijn functie in het Europese Parlement. Dat vond ik echt interessant. Zelf zou ik het echt super vinden om later iets in de politiek te doen. Ik ben van mening dat iedereen moet durven dromen. Afgelopen zomer vertelde ik in Frankrijk aan een fransman dat ik wel de minister president zou willen worden. Hij dacht er even over na en zei toen:” Yes why not? I think it’s possible!” Of ik later nou minister president word of totaal iets anders. Het gaat erom dat je je dromen en ambities na streeft, en ik denk dat dan een heleboel mogelijk is.

Myrthe is 16 jaar oud en woont in Roden. Ze zit in de commissie Samsom bij de JS Groningen en gaat naar school in Leek (Lindenborg Vwo 4). Ze werkt in haar vrije tijd bij een pizzeria in Roden en doet aan Taekwondo.

Myrthe Bulder

15

1515

15

16 La politica Italiana

‘De Italiaanse politiek is als een kruiwagen vol kikkers, als je gaat rijden met de kruiwagen springen de politici er allemaal uit,’ aldus een Italiaans journalist. De linkse coalitie van de regering Prodi eind jaren negentig was zeer succesvol en toch viel zijn regering. Prodi had een enorme zege gehaald bij de verkiezingen van 1996 en Italië aan de haren de eurozone in gesleept maar zijn coalitie liet hem vallen toen de euro binnen was. Rivaal Massimo d’Alema achtte zijn tijd gekomen en werd premier. In Italië viert opportunisme nog steeds hoogtij: het individueel belang gaat boven het partijbelang en al helemaal boven het landsbelang. Oncontroleerbaar zijn de Italiaanse politici, ze hebben een eigen mening en partijstandpunten of coalitieafspraken worden compleet genegeerd.

Zo ging het bij de pas gehouden presidentverkiezingen ook: de leider van de centrum-linkse Partito Democratico (PD) schoof kandidaten naar voren en zijn fractiegenoten zeiden dat ze deze zouden steunen, maar in de geheime stemming deden ze vervolgens totaal wat anders. Dit had tot gevolg dat de zittende en hoogbejaarde president Napolitano werd gesmeekt om zich opnieuw beschikbaar te stellen. Inmiddels is de PD veranderd in een enorme chaos waarin de eenheid heel ver te zoeken is. De PD, wat eigenlijk een soort Italiaanse variant PvdA moet voorstellen, is een samenraapsel van niet-rechtse katholieken, sociaal-liberalen, socialisten en oud-communisten. Om deze club tot een gestroomlijnde eenheid maken

is dan ook bijna onmogelijk. Hierdoor krijgt il Cavaliere (Berlusconi) de wind weer aardig in de zeilen, al zullen veel buitenlanders niet snappen waarom de Italianen keer op keer achter deze foute baas aanlopen. Berlusconi slaagt er steeds in Italianen valse hoop te bieden en hoop trekt nu eenmaal kiezers.

Alles netjes regelen en keurig politiek debat voeren past niet bij Italië. Vergaderingen in het parlement lopen soms uit op gevechten en overwinningen worden gevierd met knallende Proseccokurken in de plenaire zaal. Hier viert het narcisme hoogtij, we willen niet dat iemand anders het beter doet. Links denkt nog steeds dat rechts allemaal fascisten zijn en rechts roept ook nu nog hardop dat de politici van links communisten zijn. Als de oppositie het eens is met de regering zal zij dat niet zeggen. Politici in Italië willen geen gemeenschappelijke doelen hebben met hun tegenstanders. Het gaat om de kleine successen en om de politieke tegenstander zo hard mogelijk te vernederen. De uitspraak van de beroemde Machiavelli had dan ook niet treffender kunnen zijn in het geval van de Italiaanse politiek; ‘politiek is een zaak van strijd, list en bedrog.’

Inmiddels heeft de 87-jarige herkozen president Napolitano in een toespraak voor het parlement genadeloos uitgehaald naar alle politici en gedreigd op te stappen als de partijen niet heel snel een regering gaan vormen. Daarna heeft hij de opgestapte vice-voorzitter van de PD Enrico Letta benoemd tot formateur van een nieuwe

regering waaraan de PDL van Berlusconi, de centrumpartij van Mario Monti en zijn eigen partij aan deel zullen nemen. Na eindeloos prutsen wordt er met een snelheid waar Nederland nog wat van kan leren een regering in elkaar gedraaid. De vraag is echter wel hoe lang deze regering dan weer blijft zitten. Gezien de slechte situatie waarin Italië verkeerd zou je zeggen dat de noodzaak groot is om de regering overeind te houden, maar er hoeft maar iets te gebeuren of de kikkers politici springen weer uit de kruiwagen.

Rick Jonker is momenteel in Italië voor zijn master Euroculture.

Rick Jonker

17

2. Als tweede tip wilde ik een ontzettend goede versierzin meegeven voor bovengenoemde Jean, Juan of Giovanni, zoals: “Psst, wist je dat PvdA’ers het beste seksleven hebben van alle politieke richtingen?”, maar na wat googlewerk blijken dit eigenlijk VVD’ers en PVV’ers (!) te zijn (verbazingwekkend waar tegenwoordig allemaal onderzoek naar wordt gedaan). Nu kun je je echter afvragen of je target dit ook weet. Anders werkt “Jouw vader is een dief: hij heeft alle sterren uit de hemel gestolen en in jouw ogen gestopt” ook nog altijd uitstekend.

3. Rood is een prachtige kleur, maar niet als dat het resultaat is van een middag lang onvoorbereid bakken op het strand. Luister daarom naar mama Janneke en smeer je braaf in met minimaal factor 15. Dat scheelt een hoop branderige en slapeloze nachten, loshangende vellen (waarmee het natuurlijk nooit gaat lukken met die zwoel kijkende local) en op termijn scheelt het ook een hoop nare gevolgen, zoals huidkanker. Smeren dus!

Dan rest mij niets anders dan je een ontzettend fijne zomer te wensen. Hopelijk zien we je weer in de Keiweek (waar we heel wat helpende handen kunnen gebruiken) of op een van de activiteiten na de zomer!

Met rode groet,Janneke

Lieve JS’er,

Hoewel het gisteren slechts 10 graden was en we afgelopen vrijdag nog zaten te verkleumen in de achtertuin van het Pand tijdens de commissiebarbecue, staat de zomer nu echt voor de deur. Thema’s als de strafbaarstelling van illegaliteit en de immense bezuinigingen die de stad te wachten staan worden tijdelijk in de ijskast gezet. Uit deze ijskast kunnen we met een gerust hart een biertje, roseetje of ijsje tevoorschijn halen en terugkijken op een prachtig politiek jaar. Voor het zover is wil ik jullie eerst nog wat heuse zomertips mee geven – om de zomer toch nog een beetje rood door te komen.

1. Een socialist drinkt nooit alleen - daarom bestel je, in welk tropische oord je ook bent, altijd minimaal twee drankjes bij de bar. Heb je niemand om het drankje mee te delen, dan heb je meteen een goede reden om die zwoel kijkende Jean, Juan of Giovanni (of natuurlijk het vrouwelijke equivalent hiervan) aan te spreken. Bovendien boost je zo ook nog eens de plaatselijke economie, en als je een fooitje geeft is de barman- of vrouw (die rond moet komen van een vaak niet bestaand minimumloon en al lang blij mag zijn dat hij of zij tot de happy few behoort als jongere met een baan) ook weer blij.

Voorzitter aan het woord

18

1919

Rood en Gevaarlijk