“Het Klimaatprobleem”. Dat is een van die begrippen waarbij je eigenlijk niet zo goed weet waar je in eerste instantie aan moet denken. Misschien moet je het even googlen om precies te weten wat het begrip ook alweer omvat. Toch hebben we er dagelijks mee te maken en komt het regelmatig in verschillende media voor. Maar hoe bewust zijn mensen er echt mee bezig? Ik interviewde hierover mijn moeder, om haar even lekker te irriteren op haar vrije zaterdag. Als eerste natuurlijk de hamvraag: wat is het klimaatprobleem? Grote ogen... ‘Oh, nou eh, eigenlijk weet ik er wel wat over, in de media word veel geschreven over het broeikaseffect. Ze willen mensen aansporen om beter om te gaan met energie. Spaarlampen, groene energie, en andere alternatieve manieren zijn dingen die je vaak tegenkomt. De belangrijkste oorzaak is denk ik de opwarming van de aarde, waardoor het klimaat veranderd. De temperaturen worden hoger, en dan is het natuurlijk mis als er niks aan gedaan word.

Zo, een duidelijke omschrijving, je weet meer dan je denkt! Maar wat doe je zelf eigenlijk aan het klimaatprobleem? ‘Je denkt er wel aan, maar je bent er nooit constant en bewust mee bezig. Ik bedenk wel of de verwarming niet te hoog staat. Ik doe lichten uit en zorg bijvoorbeeld dat ik niet voor elk klein dingetje de wasmachine aanzet. Eerlijk gezegd ga ik er niet erg ver in, bijvoorbeeld af-val scheiden: dat doe ik erg rommelig. Aan de andere kant vind ik ook dat ik niet de enige ben die daar aan kan bijdragen. Als ik dingen lees over vervuiling en je bekijkt de statistieken, valt het mij ook op dat maar een klein deel vanuit de consument komt. Dan denk ik bij mezelf: ik zit op kleine dingen te letten, terwijl grote bedrijven afvalstoffen allemaal gewoon – hoppa – ‘de lucht in stoten’. Voorbeeld? Dat gedoe met het Kyoto-protocol’ zegt ze duidelijk een beetje gepikeerd. ‘Grote regeringen willen zich er niet aan houden. Tegen ons zeggen ze duurzam dit en duurzaam dat, en wij trekken het ons – terecht- aan. Het ís ook iets om je druk over te maken, maar die hoge piefen ontkomen elke keer aan de dans. Dáár kan ik me kwaad over maken. Laat ze daar maar eens wat aan doen.’’

Je wijst dus naar de grote bedrijven. Als het blijft doorgaan zoals je zegt, hoe denk je dat het er dan over een aantal decennia uitziet in ons land? ‘Er zullen bomen sterven en meer ziektes en plagen komen, doordat de temperatuur stijgt gaat het ecologische evenwicht eraan. Maar ik weet niet of je dat binnen nu en 10 jaar al merkt. Op korte termijn hebben we wel gemerkt dat de seizoenen ‘verschuiven’. Hoewel ik denk dat de natuur heel wat aankan, denk ik niet dat ze dat zomaar kan herstellen.’‘Weet je wat het ook is’, vervolgt ze meteen, ‘Al zou ik het willen, als individueel persoon heb ik niet het gevoel dat ik er überhaupt iets aan kán doen.’Zou het dan niet wat zijn als meer mensen dat gevoel hebben? En als jullie op de een of andere manier samenkomen, zou je er dan met z’n allen iets aan doen? ‘Tsja, dan misschien wel, maar ik denk ook dat het er op het moment niet de tijd voor is, met de economische crisis in het achterhoofd. Mensen zijn toch meer geneigd om voor de economie te kiezen dan voor het milieu als ze minder te besteden hebben of hun baan hebben verloren. Misschien ben je dan niet eens in de staat om de duurzame kant te kiezen.’Goed punt. Het blijft natuurlijk sowieso de vraag wie er iets aan kan doen. Roepen dat we er met zijn allen iets aan moeten doen om het samen-gevoel erbij te betrekken, lijkt niet te werken. ‘Ja, het is lastig’ valt mams me in de rede, ‘want het is natuurlijk wel een kwestie die iedereen aangaat. Doen we er niks aan dan zitten we misschien over 10 jaar zonder bomen. Ik zou op zich meer kunnen doen, maar dan zou ik meer moeite moeten investeren. Ik wil mijn steentje bijdragen op het moment dat ik mijn steentje kán bijdragen. Ik voel me totaal niet geroepen om zelf wat op te zetten. Ik werk op een basisschool en daar doen we af en toe best wat met milieu. Bepaalde acties zorgen er toch voor dat het weer even onder de aandacht komt. Je maakt ook de kinderen bewuster, het zijn kleine dingen, maar dat zijn de dingen waar ik aan wel zou kunnen en willen meewerken.’Mensen willen er dus aan de ene kant wel bewust mee bezig zijn, maar aan de andere kant kost het veel moeite en wellicht ook tijd en geld. Als de kansen al worden aangereikt is de drempel echter een stuk lager om mee te doen. Mensen moeten het gevoel hebben dat het zin heeft. Ook moet er op grotere schaal een hoop vertrouwen worden gewekt, onder andere dus in die grote bedrijven. Maar ja, wie verlaagt die drempel op zo’n manier? En wie spreekt die grote bobo’s aan? Jij misschien? Ik durf het bijna niet te zeggen, want straks val ik in clichés en blijven we filosoferen over idealen op onze vrije zaterdagmiddag. Maar het begint blijkbaar toch echt bij jezelf...

‘Het klimaatprobleem is ook iets om je druk over te maken, maar die hoge

piefen ontkomen elke keer aan de dans. Dáár kan ik me kwaad over maken’

Wat je zegt, ben je zelfmet je kop... over 10 jaar in een gasmasker.