Persoonlijk heb ik niets met misdaad… laat ik dat

voorop stellen. Ik moest dan ook even nadenken

toen ik werd gevraagd om een column voor

No-Alibi te schrijven. Een tijdschrift met crime als

rode draad… Aan de andere kant vond ik het ook

weer volstrekt logisch dat ik was gevraagd omdat ik

schrijver ben van het boek “Kind van de onderwe-

reld”. Een boek waarin ik beschrijf hoe ik als kind

leefde met een vader die beroepsgokker was en in

criminele kringen verkeerde.

Als veertienjarige kwam ik in Turkse koffieshops

zoals ‘de Zwarte Zee’ in Amsterdam Oost als ik mijn

vader weer eens een tijdje kwijt was. Ik trof hem

dan aan met zwijgzame types uit Joegoslavië of

besnorde mannen uit Istanboel. In hun midden

talrijke briefjes van duizend als stille getuigen van

hun illegale praktijken. Als kind stond ik er verder

niet bij stil; het waren gewoon plekken waar mijn

vader kwam en waar hij zijn geld verdiende.

CLAUDIA SCHOEMACHERBESCHRIJFT IN HAAR COLUMN BIJ NO-ALIBI.COM OVER HAAR EIGEN ER-VARINGEN IN CRIMINELE KRINGEN.CLAUDIA SCHOEMACHER (1970) WAS JARENLANG PERSVOORLICHTER VANENDEMOL EN HEEFT HAAR EIGENPR-BUREAU.ZE IS GETROUWD MET COSMETISCH ARTS ROBERT SCHOEMACHER;SAMEN HEBBEN ZE EEN KIND.IN MAART 2009 WAS ZE TE ZIEN IN HET MOOISTE MEISJE VAN DE KLAS,WAARIN ZE VOOR HET EERST OPENLIJK OVER HAAR ACHTERGROND VERTELDE.IN 2010 SCHREEF ZE HET BOEK KIND VAN DE ONDERWERELD EN DIT JAAR 2012 HEEFT ZE EEN TV PROGRAMMA BIJ DE TROS GEMAAKT, JE OUDERS IN DE LIK.JE OUDERS IN DE LIK IS EENTELEVISIE PROGRAMMA, WAARIN ZIJ JONGEREN VAN GEDETINEERDEOUDERS, VOOR HET EERST AAN HUNVADER OF MOEDER IN DEGEVANGENIS DE MOGELIJKHEID BIED OM HUN OPGEKROPTEGEVOELENS TE VENTILEREN.

COLUMN CLAUDIA SCHOEMACHER

Na een schietpartij in een Amsterdamse nachtclub

belandde mijn vader in de gevangenis, de beruchte

Bijlmerbajes. Ik heb in mijn tienerjaren -en later ook

als adolescent- vaker de gevangenis bezocht dan

mij lief was. Er bestaat een misvatting dat kinderen

wel graag een ‘oogje dichtknijpen’ zolang ze maar

door hun ouders van dure merkspullen of vakanties

worden voorzien. Uit eigen ervaring kan ik vertellen

dat dit een misvatting is. Kinderen van criminelen

hebben liever een dagje Scheveningen dan een

enkele reis naar een tropisch oord waar pa of ma

gearresteerd wordt in verband met drugssmokkel

en ze overgeleverd worden aan de autoriteiten.

Deze kinderen belandden vervolgens bij een pleeg-

gezin of een vage kennis en tellen jaar in jaar uit de

dagen dat ze naar huis mogen en hun ouders weer

in de armen kunnen sluiten.

Onlangs kwam ik in een lunchroom in Amsterdam

Zuid een volwassen zoon tegen van een beruchte

crimineel uit de jaren tachtig die geliquideerd werd

toen hij net op vrije voeten kwam. Op een overvol

terras zag ik hoe hij vocht tegen zijn tranen terwijl hij

mij vertelde over zijn ‘ouwe’. Ik luisterde en keek in

de ogen van een getraumatiseerd kind dat zijn

vader tot op de dag van vandaag nog verschrikkelijk

miste. Voor mijn programma ‘Je ouders in de Lik’

spreek ik ook veel ouders in gevangenissen die spijt

hebben van de verloren jaren en de gemiste tijd

met hun kinderen. Vaders vertelden mij hoe zeer ze

de eerste stapjes van hun kroost misten.

In hun cel sprak ik moeders die verbitterd

constateerden dat ze ‘buiten spel’ waren gezet bij

de opvoeding.

En de kinderen?

Die zijn vaak getraumatiseerd voor het leven.

Ik had vroeger wel eens vriendjes die met rode

oortjes luisterden naar de verhalen van mijn vader

“uit de goeie ouwe tijd’’. Zelf had ik dan gemengde

gevoelens en kon om komische anekdotes niet

lachen; ik kende immers de keerzijde en die was

alles behalve grappig. Hoe vaak ik vroeger als tiener

niet gebeld werd door bekenden of zelfs door mijn

moeder met de mededeling dat mijn vader was

geliquideerd? Als ik mijn ogen sluit zie ik de plekken

weer voor me waar ik stond tijdens de onheilstijding

en vervolgens in elkaar stortte van verdriet. Het

kostte me altijd vele telefoontjes naar diverse vrien-

den om te verifiëren of het echt zo was. Opluchting

was er als ze zeiden dat mijn vader nog leefde

en ze hem gezien hadden in een goktent ergens in

Spanje. Toch had ik liever gewenst dat mijn vader

vroeger een saai kantoorbaantje had gehad. Of

voor mijn part eeuwig in zijn pizzeria had gewerkt

zodat we terug konden kijken op een gelukkig

(gezamenlijk) verleden. Een verleden zonder tralies

en verdriet want lieve mensen: misdaad loont niet.

Misdaadloont…? ?