Charissa (16) is al tien keer verhuisd vrouwen voelt ...Hoofs een drukte van je-welste. De voorpret...
1
Marielle: „Ik let dit jaar extra op wat mijn dochters dragen.” FOTO’S RIAS IMMINK Hoofs. „Carnaval draait om pret ma- ken en is niet het soort feest waar rot- tigheid wordt uit- gehaald. Na- tuurlijk kun- nen er altijd mensen tus- sen zitten die met een an- der doel ko- men, maar dat kan overal. Ook op festivals en andere plekken waar zich mensen- massa’s bevin- den. Ik zie niet dat mensen nu extra huiverig zijn gewor- den.” Toch lie- gen de cij- fers van een enquête, ge- houden op VROUW.nl, er niet om: 75% van de respondenten geeft aan zich sinds de gebeur- tenissen in Keulen onveiliger te voelen op straat en 61,2% is voorzichtiger ge- worden met be- trekking tot hun kinderen. Marielle Leijen (47): „Zelf ben ik niet zo bezig met of mijn car- navalsoutfit te sexy is of niet, maar bij mijn dochters van 16 en 18 wel.” Ook een an- dere vrouw, verkleed als hippie, maakt zich zorgen. Ze wil liever niet met haar naam in de krant. „Je sexy kle- den is een trend on- der jonge meisjes en je loopt dan toch meer risico dan iemand in een berenpak.” Zelf zorgt ze ervoor dat ze drukke plaatsen mijdt. „De gebeurtenissen in Keulen spelen hierbij ze- ker een rol. Met carnaval sta ik in de buurt van de uit- gang, niet in de zaal!” Afblijven Bij meisjes zelf, lijken de gebeurtenissen minder te leven. Zo zien Babette van de Drunen (19) en Karlien van de Kamp (19) het ver- kleedfeest juist als gelegen- heid om lekker sexy de straat op te gaan. „Dit soort outfits zouden we nooit dra- gen tijdens het uitgaan, maar nu met carnaval kan het wel”, vertelt Babette. „Seksueel getinte opmer- kingen maken ons niet zo veel uit, zolang ze maar van ons afblijven. Hoewel wij denken dat een outfit hier echt niet zo veel invloed op heeft. Mensen worden dronken, dus sowieso al handtastelijker.” Charmilla Janssens (21): „Carnaval is gewoon een ge- zellig feest, waar je lekker gek mag doen en juist lelijk mag zijn.” Zelf gaat ze dan ook als ‘tiet’ verkleed. „Ik ga samen met mijn hartsvrien- din en we wilden iets origi- neels. Daarom gaan we alle- bei als borst, zodat we echte boezemvriendinnen vor- men!” Met de carnavalsdagen in het vooruitzicht, is het in de Bossche feestwinkel Hoofs een drukte van je- welste. De voorpret is in W10 DE TELEGRAAF WOENSDAG 3 FEBRUARI 2016 W11 DE TELEGRAAF WOENSDAG 3 FEBRUARI 2016 COLUMN CATHERINE KEYL T oen vorige week bekend werd dat de supermarktketen Jumbo de restaurants La Place zou gaan overnemen, moest ik denken aan het gesprek dat ik ooit had met een van de vier aandeelhouders van Jumbo, Colet- te Cloosterman-van Eerd. De eerste keer dat ik haar zag was bij de opnames van een kook-item. De cameraploeg kreeg meteen warme appeltaart en koffie geserveerd. Meest- al mag je blij zijn als je überhaupt een consumptie krijgt. Omdat ik haar een intrigerende vrouw vond, vroeg ik haar later voor een persoonlijk interview. Ik reisde naar het hoofdkwartier in Veg- hel en door files en ander gezeur was ik laat. Ik bereidde me voor op een mevrouw in een mantelpakje die de lakens uitdeelde, maar tot mijn verras- sing trof ik haar achter de kassa in een spijkerbroek. Verplichte supermarkt- dag voor familieleden: achter de kassa of vakken vullen. Ik moest ongelooflijk naar de wc en Colette pakte een doek- je, veegde de bril schoon en zei: ’Zo, nu kun je gerust gaan zitten.’ Sommige mensen kunnen alles. Als je vier kinderen hebt, ongeveer elke week een supermarkt opent en dan ook nog traint voor een marathon, dan behoor je voor mij wel tot de categorie super-woman. Bovendien nog ge- trouwd met de bedenker en oprichter van ‘Rituals’. Altijd gedacht dat het een buitenlands merk was, maar nee, ge- woon Nederlands en als ik haar goed begreep min of meer in haar keuken ontwikkeld. Begonnen in 2000 met geleend geld, nu 400 winkels. Bij Jumbo werken 60.000 mensen, bij La Place een ruime 5000. Het moet voor die medewerkers die op Oude- jaarsdag hoorden dat de boel failliet was een hele opluchting zijn. Natuurlijk is een restaurantketen runnen iets heel anders dan een su- permarktketen, maar met deze bijzon- dere combinatie van nuchterheid en passie moet je een flink eind kunnen komen. La Place WWW.CATHERINE.NL Ik kreeg meteen appeltaart Vergeten kind nergens thuis ’D e eerste keer dat ik uit huis werd ge- plaatst, kreeg ik niet eens de kans om afscheid te nemen”, ver- telt Charissa. „Ik was 9 jaar toen de juf me na schooltijd opeens vroeg om te blijven. Even later kwamen mijn moeder, stiefvader en zusje het klaslokaal binnen, sa- men met onze gezinsvoogd. Ze vertelden dat ik naar een pleeggezin zou gaan op een geheim adres. Ik liep op mijn moeder af om haar een knuffel te geven, maar de voogd trok me ruw aan mijn arm mee naar de auto.” Haar biologische vader heeft ze nooit gekend, maar de band met haar moeder en stiefvader is goed. Net als met haar zevenjarige zusje, dat nog wel thuis woont. Toch is Jeugdzorg al jaren- lang bij het gezin betrok- ken. „Mijn moeder heeft een emotie regulatie stoornis”, vertelt Charissa. „Haar hoofd is een doolhof. Op precies dezelfde vraag kun je morgen een heel ander antwoord krijgen dan van- daag. Daardoor botsten we veel, we hadden vaak bon- je.” ’Onhandelbaar’ Vanwege haar ‘onhandel- bare’ gedrag werd Charissa naar het speciaal onderwijs gestuurd, maar daar ge- droeg ze zich juist voorbeel- dig. Het probleem lag thuis. Uiteindelijk besloot de ge- zinsvoogd dat een pleegge- zin de beste optie was. „Het pleeggezin waar ik terechtkwam was een fijne plek”, vertelt ze. „Een zorg- boerderij in Drenthe met veel dieren en warme, lief- devolle mensen. Toch had ik duizendmaal liever thuis willen zijn, bij mijn ouders. In het halfjaar dat ik daar zat, mochten zij van de ge- zinsvoogd slechts één keer een kaartje sturen en één keer langskomen. Vreselijk, ik snapte er niets van.” Na een halfjaar in een pleeggezin werd Charissa in een leefgroep voor kinderen met gedragsproblemen ge- plaatst. Daarna mocht ze het weer even thuis probe- ren, maar al snel besloot Jeugdzorg dat dit toch geen succes was. Moeder kreeg diverse behandelingen en ouderschapstrainingen, maar die hadden geen ef- fect. „In totaal ben ik vijf keer uit huis geplaatst. En ’De voogd trok me ruw bij mijn moeder weg’ VANWEGE HET TEKORT AAN PLEEG- OUDERS KUNNEN LANG NIET ALLE UIT HUIS GEPLAATSTE KINDEREN terecht in een liefdevol gezin. Charissa Hageraats (16) uit Schiedam is een van hen. Charissa (16) is al tien keer verhuisd Charissa Hageraats (16) werd 5 keer uit huis ge- plaatst en woont nu in een leefgroep. FOTO SERGE LIGTENBERG 38.000 KINDEREN IN DE KNEL Momenteel zitten er zo’n 38.000 kinderen in op- vangcentra. Volgens Daphne Schreuder, program- madirecteur van Stichting Het Vergeten Kind, wor- den jonge kinderen in principe meteen of zo snel mogelijk bij pleegouders geplaatst. Oudere kinderen komen vaak eerst terecht in een crisisopvang. „Als terugkeer naar huis niet meer mogelijk is, wordt gekeken naar een vaste vervolgopvang”, legt Schreuder uit. „Helaas zijn er nog te weinig pleegou- ders voor jongeren met zwaardere rugzakjes. De meeste mensen nemen liever een klein kind in huis, wat minder jaren van ellende achter de rug heeft en nog meer te vormen is.” NU OP WWW.VROUW.NL Potverdriejandubbeltjes, niet vloeken! DIT WEEKEND IN DE BRIEVENBUS DE HELEMAAL VERNIEUWDE VROUW! door Marion van Es telkens werd ik naar een an- dere opvanglocatie ge- bracht en moest ik weer wennen. Ik ben zó verdrie- tig geweest.” Inmiddels woont ze al drie jaar in een leefgroep: een huis waar meerdere jongeren onder begeleiding van hulpverleners wonen. „Het is hier hectisch, maar wel altijd gezellig. ’s Avonds eten we met z’n allen en daarna kijken we televisie of ga ik naar mijn vriend. Om het weekend logeer ik bij mijn ouders. Dat gaat heel goed, mijn moeder heeft hulp gezocht. We hebben haast nooit meer ruzie.” Zelfstandig Het is de bedoeling dat Charissa in februari weer naar een nieuwe locatie gaat, waar ze in fases leert om helemaal zelfstandig te wonen. Hoewel ze het leuk vindt om die dingen te le- ren, ziet ze er ook tegenop om weer te verhuizen. „Ik heb een lichte vorm van ADHD en een hechtings- stoornis. Alleen zijn vind ik moeilijk. Pas nu, na drie jaar, begin ik mijn begelei- ders en huisgenoten een klein beetje te vertrouwen. Straks moet ik wéér een nieuwe start maken.” Daphne Schreuder van Het Vergeten Kind erkent dat het leven op een opvang- locatie zwaar is. „Wij vinden dat kinderen zo veel moge- lijk de kans moeten krijgen om op te groeien in gezins- verband, maar we moeten ook de realiteit onder ogen zien. Vaak zijn ze teveel be- schadigd en is de hechtings- problematiek te heftig, waardoor het wonen in een leefgroep toch beter is.” Ook Charissa en haar ou- ders zien inmiddels in dat deze situatie het beste is. Er is eindelijk rust in het gezin en het gaat goed met Charis- sa, die in het examenjaar van het VMBO zit. Maar toch zou ze diep in haar hart niets liever willen dan in haar ‘eigen bed’ slapen. „Nergens is het beter dan thuis.” volle gang, pashokjes zijn continu bezet en er wordt druk gezocht naar de idea- le outfit. De feestwinkel is met zijn 3000 vierkante meter de grootste van Brabant. Van brillen tot stoffen en van sjaaltjes tot jurkjes; de win- kel heeft het allemaal. „Vooral de gekke jassen worden veel gekocht’’, ver- telt Astrid Hoofs, eigenares- se van de winkel. „Maar ver- der is het heel divers. Jonge meiden kiezen er vaak voor om allerlei dingen te combi- neren, zoals een glitter- broekje met een neonkleu- rige legging. En wat ook al- tijd goed loopt zijn de sprookjesfiguren, zoals roodkapje en Tinkerbell.’’ „Vrouwen en meisjes wil- len er vooral mooi en vrou- welijk uitzien, maar niet ex- treem sexy”, vervolgt ze. „Onder een kort rokje dra- gen ze vaak een lange broek of dikke legging. Maar dat doen ze ook omdat carnaval binnen en buiten gevierd wordt, dus je moet gekleed zijn op beide temperatu- ren.” Mensenmassa’s Niets lijkt de pret te mo- gen drukken. Zelfs niet de gebeurtenissen in Keulen van het afgelopen oudjaar. Is het feest soms immuun voor de nasleep hiervan? „Volgens mij is niemand hiermee bezig”, vertelt Charmilla: ,,Sexy? Echt niet! Ik ga als boezemvrien- din.” Babette (links) en Karlien gaan met carnaval juist voor een extra kort rokje. Niet te sexy met carnaval 75% van de vrouwen voelt zich onveilig op straat
Transcript of Charissa (16) is al tien keer verhuisd vrouwen voelt ...Hoofs een drukte van je-welste. De voorpret...
Marielle: „Ik let dit jaarextra op wat mijn dochters
dragen.” FOTO’S RIAS IMMINK
Hoofs. „Carnavaldraait om pret ma-ken en is niet hetsoort feest waar rot-tigheid wordt uit-gehaald. Na-tuurlijk kun-nen er altijdmensen tus-sen zitten diemet een an-der doel ko-men, maardat kanoveral. Ookop festivalsen andereplekken waarzich mensen-massa’s bevin-den. Ik zie nietdat mensen nuextra huiverigzijn gewor-den.”
Toch lie-gen de cij-fers van eenenquête, ge-houden opVROUW.nl, er nietom: 75% van derespondentengeeft aan zichsinds de gebeur-tenissen in Keulenonveiliger te voelenop straat en 61,2%is voorzichtiger ge-worden met be-
trekking tot hunkinderen. MarielleLeijen (47): „Zelf
ben ik niet zo bezigmet of mijn car-
navalsoutfitte sexy is of
niet, maarbij mijndochtersvan 16 en18 wel.”
Ookeen an-dere
vrouw,verkleed
als hippie,maakt zichzorgen. Zewil lieverniet methaar naamin dekrant. „Jesexy kle-den iseen
trend on-der jonge meisjes
en je loopt dantoch meer risico
dan iemand in eenberenpak.” Zelf zorgtze ervoor dat zedrukke plaatsen
mijdt. „De gebeurtenissenin Keulen spelen hierbij ze-ker een rol. Met carnaval staik in de buurt van de uit-gang, niet in de zaal!”
AfblijvenBij meisjes zelf, lijken de
gebeurtenissen minder televen. Zo zien Babette vande Drunen (19) en Karlienvan de Kamp (19) het ver-kleedfeest juist als gelegen-heid om lekker sexy destraat op te gaan. „Dit soortoutfits zouden we nooit dra-gen tijdens het uitgaan,maar nu met carnaval kanhet wel”, vertelt Babette.„Seksueel getinte opmer-kingen maken ons niet zoveel uit, zolang ze maar vanons afblijven. Hoewel wijdenken dat een outfit hierecht niet zo veel invloed opheeft. Mensen wordendronken, dus sowieso alhandtastelijker.”
Charmilla Janssens (21):„Carnaval is gewoon een ge-zellig feest, waar je lekkergek mag doen en juist lelijkmag zijn.” Zelf gaat ze danook als ‘tiet’ verkleed. „Ik gasamen met mijn hartsvrien-din en we wilden iets origi-neels. Daarom gaan we alle-bei als borst, zodat we echteboezemvriendinnen vor-men!”
Met de carnavalsdagen inhet vooruitzicht, is het inde Bossche feestwinkelHoofs een drukte van je-welste. De voorpret is in
W10 DE TELEGRAAFWOENSDAG 3 FEBRUARI 2016 W11DE TELEGRAAF
WOENSDAG 3 FEBRUARI 2016
COLUMNCATHERINEKEYL
Toen vorige week bekend werddat de supermarktketen Jumbode restaurants La Place zou gaan
overnemen, moest ik denken aan hetgesprek dat ik ooit had met een van devier aandeelhouders van Jumbo, Colet-te Cloosterman-van Eerd.De eerste keer dat ik haar zag was bijde opnames van een kook-item. Decameraploeg kreeg meteen warmeappeltaart en koffie geserveerd. Meest-al mag je blij zijn als je überhaupt eenconsumptie krijgt. Omdat ik haar eenintrigerende vrouw vond, vroeg ik haarlater voor een persoonlijk interview. Ikreisde naar het hoofdkwartier in Veg-hel en door files en ander gezeur wasik laat. Ik bereidde me voor op eenmevrouw in een mantelpakje die delakens uitdeelde, maar tot mijn verras-
sing trof ik haar achter de kassa in eenspijkerbroek. Verplichte supermarkt-dag voor familieleden: achter de kassaof vakken vullen. Ik moest ongelooflijknaar de wc en Colette pakte een doek-je, veegde de bril schoon en zei: ’Zo, nukun je gerust gaan zitten.’ Sommige mensen kunnen alles. Als jevier kinderen hebt, ongeveer elkeweek een supermarkt opent en danook nog traint voor een marathon, danbehoor je voor mij wel tot de categoriesuper-woman. Bovendien nog ge-trouwd met de bedenker en oprichtervan ‘Rituals’. Altijd gedacht dat het eenbuitenlands merk was, maar nee, ge-woon Nederlands en als ik haar goedbegreep min of meer in haar keukenontwikkeld. Begonnen in 2000 metgeleend geld, nu 400 winkels.Bij Jumbo werken 60.000 mensen, bijLa Place een ruime 5000. Het moetvoor die medewerkers die op Oude-jaarsdag hoorden dat de boel faillietwas een hele opluchting zijn.Natuurlijk is een restaurantketenrunnen iets heel anders dan een su-permarktketen, maar met deze bijzon-dere combinatie van nuchterheid enpassie moet je een flink eind kunnenkomen.
La Place
WWW.CATHERINE.NL
Ik kreeg meteenappeltaart
Vergeten kindnergens thuis
’De eerstekeer dat ikuit huiswerd ge-plaatst,
kreeg ik niet eens de kansom afscheid te nemen”, ver-telt Charissa. „Ik was 9 jaartoen de juf me na schooltijdopeens vroeg om te blijven.Even later kwamen mijnmoeder, stiefvader en zusjehet klaslokaal binnen, sa-men met onze gezinsvoogd.Ze vertelden dat ik naar eenpleeggezin zou gaan op eengeheim adres. Ik liep opmijn moeder af om haar eenknuffel te geven, maar devoogd trok me ruw aan mijnarm mee naar de auto.”
Haar biologische vaderheeft ze nooit gekend, maarde band met haar moederen stiefvader is goed. Net alsmet haar zevenjarige zusje,dat nog wel thuis woont.Toch is Jeugdzorg al jaren-lang bij het gezin betrok-ken. „Mijn moeder heeft eenemotie regulatie stoornis”,vertelt Charissa. „Haarhoofd is een doolhof. Opprecies dezelfde vraag kunje morgen een heel anderantwoord krijgen dan van-daag. Daardoor botsten weveel, we hadden vaak bon-je.”
’Onhandelbaar’ Vanwege haar ‘onhandel-
bare’ gedrag werd Charissanaar het speciaal onderwijsgestuurd, maar daar ge-droeg ze zich juist voorbeel-dig. Het probleem lag thuis.Uiteindelijk besloot de ge-zinsvoogd dat een pleegge-zin de beste optie was.
„Het pleeggezin waar ikterechtkwam was een fijneplek”, vertelt ze. „Een zorg-boerderij in Drenthe metveel dieren en warme, lief-devolle mensen. Toch had ikduizendmaal liever thuiswillen zijn, bij mijn ouders.In het halfjaar dat ik daarzat, mochten zij van de ge-zinsvoogd slechts één keereen kaartje sturen en éénkeer langskomen. Vreselijk,ik snapte er niets van.”
Na een halfjaar in eenpleeggezin werd Charissa ineen leefgroep voor kinderenmet gedragsproblemen ge-plaatst. Daarna mocht zehet weer even thuis probe-ren, maar al snel beslootJeugdzorg dat dit toch geensucces was. Moeder kreegdiverse behandelingen enouderschapstrainingen,maar die hadden geen ef-fect. „In totaal ben ik vijfkeer uit huis geplaatst. En
’De voogdtrok me ruwbij mijnmoeder weg’
VANWEGE HET TEKORT AAN PLEEG-OUDERS KUNNEN LANG NIET ALLEUIT HUIS GEPLAATSTE KINDERENterecht in een liefdevol gezin. CharissaHageraats (16) uit Schiedam is een vanhen.
Charissa (16) is al tien keer verhuisd
CharissaHageraats (16)werd 5 keeruit huis ge-plaatst enwoont nu ineen leefgroep.FOTO SERGELIGTENBERG
38.000 KINDEREN IN DE KNELMomenteel zitten er zo’n 38.000 kinderen in op-vangcentra. Volgens Daphne Schreuder, program-madirecteur van Stichting Het Vergeten Kind, wor-den jonge kinderen in principe meteen of zo snelmogelijk bij pleegouders geplaatst. Oudere kinderenkomen vaak eerst terecht in een crisisopvang. „Alsterugkeer naar huis niet meer mogelijk is, wordtgekeken naar een vaste vervolgopvang”, legtSchreuder uit. „Helaas zijn er nog te weinig pleegou-ders voor jongeren met zwaardere rugzakjes. Demeeste mensen nemen liever een klein kind in huis,wat minder jaren van ellende achter de rug heeft ennog meer te vormen is.”
NU OP WWW.VROUW.NL
Potverdriejandubbeltjes, niet vloeken!DIT WEEKEND IN DE BRIEVENBUSDE HELEMAAL VERNIEUWDE VROUW!
door Marion van Es
telkens werd ik naar een an-dere opvanglocatie ge-bracht en moest ik weerwennen. Ik ben zó verdrie-tig geweest.”
Inmiddels woont ze aldrie jaar in een leefgroep:een huis waar meerderejongeren onder begeleidingvan hulpverleners wonen.„Het is hier hectisch, maarwel altijd gezellig. ’s Avondseten we met z’n allen endaarna kijken we televisie ofga ik naar mijn vriend. Omhet weekend logeer ik bijmijn ouders. Dat gaat heelgoed, mijn moeder heefthulp gezocht. We hebbenhaast nooit meer ruzie.”
ZelfstandigHet is de bedoeling dat
Charissa in februari weernaar een nieuwe locatiegaat, waar ze in fases leertom helemaal zelfstandig tewonen. Hoewel ze het leukvindt om die dingen te le-ren, ziet ze er ook tegenopom weer te verhuizen. „Ikheb een lichte vorm vanADHD en een hechtings-stoornis. Alleen zijn vind ikmoeilijk. Pas nu, na driejaar, begin ik mijn begelei-ders en huisgenoten eenklein beetje te vertrouwen.Straks moet ik wéér eennieuwe start maken.”
Daphne Schreuder vanHet Vergeten Kind erkentdat het leven op een opvang-locatie zwaar is. „Wij vindendat kinderen zo veel moge-lijk de kans moeten krijgenom op te groeien in gezins-verband, maar we moeten
ook de realiteit onder ogenzien. Vaak zijn ze teveel be-schadigd en is de hechtings-problematiek te heftig,waardoor het wonen in eenleefgroep toch beter is.”
Ook Charissa en haar ou-ders zien inmiddels in datdeze situatie het beste is. Eris eindelijk rust in het gezinen het gaat goed met Charis-sa, die in het examenjaarvan het VMBO zit. Maartoch zou ze diep in haar hartniets liever willen dan inhaar ‘eigen bed’ slapen.„Nergens is het beter danthuis.”
volle gang, pashokjes zijncontinu bezet en er wordtdruk gezocht naar de idea-le outfit.
De feestwinkel is met zijn
3000 vierkante meter degrootste van Brabant. Vanbrillen tot stoffen en vansjaaltjes tot jurkjes; de win-kel heeft het allemaal.„Vooral de gekke jassenworden veel gekocht’’, ver-telt Astrid Hoofs, eigenares-se van de winkel. „Maar ver-der is het heel divers. Jongemeiden kiezen er vaak voorom allerlei dingen te combi-neren, zoals een glitter-broekje met een neonkleu-rige legging. En wat ook al-tijd goed loopt zijn desprookjesfiguren, zoalsroodkapje en Tinkerbell.’’
„Vrouwen en meisjes wil-len er vooral mooi en vrou-welijk uitzien, maar niet ex-treem sexy”, vervolgt ze.„Onder een kort rokje dra-gen ze vaak een lange broekof dikke legging. Maar datdoen ze ook omdat carnavalbinnen en buiten gevierdwordt, dus je moet gekleedzijn op beide temperatu-ren.”
Mensenmassa’sNiets lijkt de pret te mo-
gen drukken. Zelfs niet degebeurtenissen in Keulenvan het afgelopen oudjaar.Is het feest soms immuunvoor de nasleep hiervan?„Volgens mij is niemandhiermee bezig”, vertelt
Charmilla:,,Sexy? Echtniet! Ik ga alsboezemvrien-din.”
Babette (links) en Karlien gaan met carnaval juist voor een extrakort rokje.
Niet te sexy met carnaval
75% van devrouwen voeltzich onveiligop straat
