1

F

Deze digitale editie van Berkengeruis wordt u aangeboden door Freya Bollaert, Evelien Corveleyn, Jessie De Paepe, Joost Onghena, Marijn Van Damme,

Esther Verhaeghen en vele anderen ...

Berkenboom… jong geweld,

geweldige jongeren

Lees Berkengeruis digitaal en in kleur op www.berkenboomhum.be

2

IINNHHOOUUDDSSTTAAFFEELL

Voorwoord directie 3 De legende der Berkenbomi 4 De eerste maanden op Berkenboom … een paar indrukken 5 Verjaardagskalender 6 Ontmoetingsdagen 9 Eerstejaars: alles is nieuw 9 Tweedejaars herontmoeten elkaar 10 Derdejaars: nieuwe graad, nieuwe groepen 11 Blijde intrede van … 13 De dilemma's 15 Hoe zou het zijn met Jeanine Baeke 16 Berkenbomers overal te velde 17 Museum voor Natuurwetenschappen 17 Tongeren: een uitstap naar het verleden 19 Vredesdagen Ieper 20 Berkenbomers overal ter wereld 22 Een vakantie-ervaring die me (een stukje) veranderde 22 Joost Onghena in Maleisië: nabeschouwing 24 Mevrouw Bert in Canada en U.S.A. 27 Berkenboom in de pers 30 Sportieve Berkenbomers 31 Volleybaltornooi 31 De dood in de ogen op deadride 32 Berkengeruis in alle talen 33 In English 33 En français 34 Auf Deutsch (of toch bijna) 35 … en natuurlijk ook in het Nederlands 36 Bijzonder talent 38 Sarah Pauwels (5d3): laureaat Anton Van Wilderodeprijs 38 Wereldkampioen karate op onze school 40 Oud-leerlingendag: 21 november 2009 42 Niki Van de Vyver na 1 jaar in het zadel 44 Familienieuws 47 Bekende Berkenbomer (in wording?) 49

3

Door Hugo Bruggeman

Hoe spannend! Vandaag, het is 6 december en nog vroeg in de ochtend, is de aanhef van dit voorwoord niet meer dan het intrappen van een open deur. Deze nacht kwam de goede Sint langs bij alle brave kinderen. Straks vertrekt hij terug naar het verre land. Ik kijk al uit naar zijn terugkomst volgend jaar. Dan zal ons kleinkind voor het eerst, wellicht niet weinig bevreesd, genieten van het bezoek van de goedheilige man. Samen met oma zie ik nu al uit naar wat het schoentje zal vullen. Lekker spannend! Spanning is eigen aan deze decembermaand. Leerlingen worstelen zich koortsachtig door de notities en boeken. Ouders leven mee, soms zijn zij nog meer gestresseerd dan de kinderen zelf. Komt het allemaal in orde? Zal het rapport behoorlijk zijn? Thuis is de spanning te snijden en op school lopen zelfs de leerkrachten er een tikkeltje „anders‟ bij. Hier en daar worden examenvragen op ‟t laatste moment bijgesteld. Is die vraag niet te moeilijk? Kwam dat onderwerp nog voldoende aan bod tijdens de laatste lesdagen? Twijfel sluipt in hun rangen en ook daar stijgt de spanning ten top. Ondertussen duiken in het straatbeeld de tekenen op van het jaareinde. Kerstbomen, lichtjes en slingers brengen een feeërieke sfeer die de korte donkere dagen probeert te verdoezelen. Mama‟s (soms ook papa‟s) haasten zich in de nu nog lege straten om geschenkjes in te slaan voor de familiefeesten. Wat moet ik voor die persoon kopen? Misschien heeft ie dat al? Of zij zal er toch blij mee zijn? Wikken en wegen, best ook wel spannend. Op school is het alsof enkele voorbereidingen stil vallen. Sinds enkele weken zijn de repetities voor het schooltoneel Alice& Wonderland gestart. De opvoeringen zijn einde februari, een moment dat nog erg ver weg lijkt. Deze examenperiode en dan Kerst en Nieuwjaar, het zijn slechts rustmomenten vooraleer terug in een stroomversnelling te komen. Maar vooraf komt er nog een evenement dat voor het eerst door onze school wordt georganiseerd: Run4Life. Op donderdag 17 december wordt het Stationsplein van Sint-Niklaas bezet gebied door alle scholen van Berkenboom. Op een tijdsspanne van 13 tot 22 uur bestaat de uitdaging er in dat een massa deelnemers de onwaarschijnlijk grote afstand „ONE THOUSAND MILES‟ bij elkaar loopt. De opbrengst van deze actie is ten bate van Music For Life, een actie van Studio Brussel voor het Rode Kruis. Zal het Berkenboom lukken om deze afstand te realiseren? Met spanning kijken wij nu al reikhalzend uit naar de apotheose van dit massagebeuren. Spanning lijkt wel het sleutelwoord in deze boeiende tijd. Op de valreep van 2010 doet dit voorwoord me beseffen hoe snel de klok tikt. Het nieuwe millennium lijkt pas gestart en we kijken nu al terug op het eerste decennium. Met daarin gebeurtenissen die zeker de geschiedenisboeken halen: de aanslagen 9/11, de beurscrisis, de eerste zwarte Amerikaanse president en onze eigen Frank De Winne als gezagvoerder in het Europese ruimtestation. Op nationale en internationale schaal is er ook vandaag spanning te voelen. Er is de uiterst belangrijke Klimaatconferentie in Kopenhagen. Doemdenkers noemen dit de laatste kans om de Aarde te redden. Ondertussen loert de Mexicaanse griep nog steeds om de hoek. De voorspelde pandemie diende zich nog niet aan maar wat wil dat zeggen? Wat gaat Herman Van Rompuy presteren als Europese president? En iets kleinschaliger, welk konijn zullen de politieke partijen uit hun hoed toveren om het niet uit te leggen probleem BHV op te lossen? Het blijft dus spanning troef. Aan alle lezers van Berkengeruis wensen wij dan ook een uiterst spannend, tevens boeiend en sprankelend, jaar 2010. Een jaar om van te genieten!

Voorwoord directie

4

Geïnspireerd op een tekst van de hand van Chris Burm en Wim Anthuenis De legende der Berkenbomi

Na twee maanden van afwezigheid waarin de Berkenbomi in andere streken rondzwierven, keerden ze terug naar hun twee grote hutten. Deze hutten worden ook wel „blokken‟ genoemd. Ze zijn gelegen langs beide oevers van een stenen rivier. De zomerse stilte maakte algauw plaats voor een drukke wirwar van lingistammen, de tijdelijke bewoners van de hutten tussen zonsopgang en zonsondergang. Deze lingi, groot en klein, zochten elkaar op en vertelden honderduit over hun zomerse ervaringen. Gelukkig konden de twee opperhoofden hen met hun grote wijsheid na een tijdje tot bedaren brengen. Ze wisten de lingi, door hen ook wel „leerlingen‟ genoemd, netjes onder te verdelen in zes stammen. Die stammen werden nog eens opgesplitst in kleinere gemeenschappen. Aan het hoofd van iedere gemeenschap staat een ouder lid van de Berkenbomi die van de lingi volwaardige leden van de stam moet maken. De lingi doden hun tijd met allerlei activiteiten in de kamers van de twee grote hutten. Sommige van die kamers staan op palen, andere waren ooit met tapijten bedekt en nog andere kregen intussen een nieuw kleurtje aangemeten. De lingi vinden het immers belangrijk hun kamers zo gezellig mogelijk te maken. Toch wensen ze af en toe de hutten te ontvluchten. De afgelopen weken trokken de Berkenbomi er meermaals op uit met hun lange boten1 of hun ijzeren ros2. Een soort zeil op hun rug gebonden, gingen ze op weg naar allerlei vreemde plaatsen. Eén uitstap had tot doel elkaar beter te leren kennen bij tal van rituele gebruiken3 … Zelf heeft de Berkenbomi het in dit verband over de „ontmoetingsdagen‟. Andere lingi, zichtbaar ouder en al wat wijzer, trokken verder weg om hun gesneuvelde verwanten te herdenken 4. Die verwanten waren immers eertijds omgekomen in een bloederig gevecht met een rivaliserende stam. Gelukkig zijn de plooien intussen al weer gladgestreken. Op een ander moment gingen de lingi naar ‘de stad van de liefde’ waar zij een vreemde totempaal bezochten5. U hoort het, beste lezer, de leden van de Berkenbomi zijn een wel heel beweeglijk volkje … Wanneer u even de moeite neemt om wat verder te bladeren in het lokale dagblad van de Berkenbomi zal u merken dat zij bovendien van geen kleintje vervaard zijn. Geen uitdaging is te groot … Af en toe verhuist de stam bovendien naar een grotere hut om er spektakel te brengen. Binnenkort is het weer zover: de Berkenbomi stellen „Alice en wonderland‟ aan u voor. Zoals het een vredelievende stam zoals de Berkenbomi betaamt, zijn ze ook bijzonder gastvrij. Verre verwanten die het Berkenbomisch wat intensiever willen leren, worden opgenomen in hun kleine gemeenschap om er samen met de lingi op ontdekking te gaan. Ook voor oudere lingi die de stam al enige tijd hebben verlaten, zetten zij de deuren van hun hutten open …6

Beste lezer, leef mee met de Berkenbomi en lees verder in het lokale dagblad ...

5

Ik hoop dat de rest van het schooljaar nog …

zal zijn

- rooskleurig! (Laya, 1B)

- L & L (leuk en leerrijk) (Charlotte, 1 E)

- even fantastisch als tot nu toe (Lien, 1 E)

- hetzelfde: even cool (Aze, 1 E)

- één van verstandhouding (dat iedereen

goed met elkaar overeenkomt en we geen

ruzie krijgen) (Willem, 1C)

Op 1 september voelde ik me… Zenuwachtig – gestresseerd – vol spanning (Jelke, 1 E) Blij – vol verwachting – een beetje zenuwachtig (Stephen, 1B) Spannend – leuk – raar (Johanna, 1B) Omschrijf je 1 september in 3 woorden: Spannend – griezelig – help! (Carl, 1B) Cool – leuk – spannend (Emmeline, 1B) Leuk – vriendschap – tof (Axel, 1D) Anders – tof – heimwee (Maja, 1D)

Het gekste/leukste dat ik op school al meemaakte is …

- de ontmoetingsdagen (Jasper, 1E)

- de dessertenverkoop (Lotte, 1C)

- dat ik met mijn vriendinnen luid aan het babbelen was en dat de

directeur in de gang liep en we dat niet gezien hadden (Yente, 1C)

- het brandalarm tijdens de les (Esmée, 1C)

- alles is leuk op deze superschool! (Jorne, 1C)

1C

1D 1B

1A

1E

1B

DDee eeeerrssttee mmaaaannddeenn iinn hheett eeeerrssttee jjaaaarr oopp BBeerrkkeennbboooomm…… eeeenn ppaaaarr iinnddrruukkkkeenn

6

15 januari Bertier Laurence (4a) 16

Bracke Antje (1e) 13

Cleys Joeri (1d) 13

16 januari De Burggrave Pieter (6a) 18

Maes Selena (3e) 15

17 januari Meylemans Evelien (4d2) 16

18 januari Dalmijn Ruben (4b) 15

De Munter Michael (3a) 15

Van Hoyweghen Klara (5d3) 17

19 januari Blommaert Jasper (4d1) 16

Laevaert Lennert (1c) 13

Leyn Emma (1b) 13

20 januari Colpaert Eli (6b2) 18

Deelen Shauni (5b) 17

Van Puyvelde Elke (5c5) 17

Vermeulen Shana (4b) 16

23 januari Cap Amy (1a) 13

Van Noten Dieter (4d1) 16

24 januari Cap Achien (2c) 14

Dhondt Nele (6d2) 18

25 januari Maerevoet Anke (1a) 13

25 januari Peeters Nicolas (5b) 17

Vandermaelen Hans (6d5) 18

26 januari Van Leugenhaege Astrid (5b) 17

27 januari Verschelden Nathalie (5d5) 16

28 januari Decoster Bram (1a) 13

Lin Jing (3c) 18

30 januari Groenendaal Fiona (4a) 16

31 januari Van Overmeiren Robbe (1d) 13

FFEEBBRRUUAARRII

01 februari Camerier Kjenta (2a) 14

02 februari Peelman Celine (4c) 16

03 februari Praet Karen (1b) 13

04 februari Goossens Ellen (5b) 17

05 februari Bekci Nazire (2d) 14

Vercauteren Emily (4b) 16

08 februari Rombaut Astrid (4b) 16

Van Kerchove Tessa (3b2) 15

09 februari Gosselin Marlies (5c3) 17

Stuer Marjolein (5b) 17

Verjaardagskalender

Op een ochtend kreeg de eekhoorn een brief. Beste eekhoorn, Morgen ben ik jarig. Ik vier mijn verjaardag schriftelijk. Zal ik je een schriftelijke taart sturen ? De secretarisvogel De eekhoorn dacht diep na en schreef terug: Beste secretarisvogel, Dat is goed. Als je maar wel precies opschrijft hoe hij smaakt. De eekhoorn (Uit „Misschien wisten zij alles‟ – Toon Tellegen) Is er iets beters op je verjaardag dan een heerlijke taart die voldoet aan al je eisen? Ook in deze Berkengeruiseditie willen we de aandacht vestigen op onze jarige Berkenbomi. Aangezien we helaas niet iedereen de taart van z‟n dromen kunnen bezorgen, willen ook wij bij deze onze schriftelijke taart meegeven. Eet smakelijk!

JJAANNUUAARRII

01 januari De Bock Lien (3d) 15

Smeyers Juanita (3b2) 15

Zhang Hao (4a) 16

04 januari De Clerck Stephanie (3a) 15

05 januari De Caluwe Vincent (6d5) 18

Van Acker Sarah (3c) 15

Van Gucht Mauro (4b) 16

06 januari Ben Otman Chaima (3a) 15

Engels Stef (3b2) 15

Wildemauwe Nele (5d5) 17

07 januari Lievens Bryan (1a) 13

Maes Iris (4d2) 16

Verstappen Milou (5a) 17

08 januari Vaes Janne (6d1) 18

Van Houte Michelle (5d5) 17

09 januari Heyninck Sophie (6b2) 18

Smet Frederik (6b2) 18

Wilssens Mano (2c) 14

10 januari Wauters Roel (5a) 17

11 januari Van Stappen Hebe (2b) 14

13 januari Yau Kai Yan (2a) 14

14 januari Bogaerts Maxime (6c4) 17

Van Puyvelde Heleen (6c4) 18

7

10 februari Pannier Michaëla (6c1) 18

Van Cauteren Sarah (6c1) 18

Van Goethem Loes (6c1) 18

11 februari Smet Jeroen (1b) 13

Vermeulen Mahen (3d) 14

12 februari De Witte Nena (3b2) 15

Strobbe Ilke (1b) 13

17 februari Claes Jona (3e) 15

de Bo Wiebe (1a) 13

Magerman Vickie (2a) 14

18 februari van Bokhoven Elisabeth (3e) 15

20 februari de Vetter Elvin (3c) 15

El Moussaoui Hasna (3a) 15

Kevers Febe (6d5) 18

Van Puyvelde Julie (3e) 15

21 februari El Kaïssi Omar (2a) 14

Meersman Stijn (5d5) 17

Thyssen Julie (5b) 17

22 februari Özen Aylin (3c) 17

23 februari Soussi Yousra (2a) 14

Verheyen Ine (3e) 15

25 februari Foubert Emmeline (1b) 13

Mertens Jens (5b) 17

Tempels Tim (1c) 13

26 februari De Bock Lore ( 2b) 14

27 februari De Cock Claudia (1d) 13

Decoster Mieke ( 3c) 15

Van Duyse Jente (2b) 14

28 februari Stevens Jelke (1e) 13

Van Der Heyden Glenn (4d2) 16

Van Steenlandt Sofie ( 1b) 13

MMAAAARRTT

01 maart Aliluch Imane (5c2) 17

van Hoeve Delfine (1d) 13

Vereecken Carolien (3d) 14

Vermeulen Jeroen (4b) 17

03 maart Sercu Wietse (1d) 13

Vandermaelen Anje (4d2) 16

Van Quaethem Tiana (5a) 17

Weyers Valérie (5c4) 17

04 maart Bekci Gökhan (4d2) 16

Degroote Klaas (2b) 14

Vanhoecke Justine (1a) 13

05 maart Bogaert Thomas (1b) 13

Laureys Emma (3e) 15

Rombauts Rani (2b) 14

06 maart Blommaert Silke (2d) 14

07 maart Arez Martins Alexander (1d) 13

Bauwens Lisa (4a) 16

De Bruyn Anja (6d1) 19

08 maart Mensah Maxwell (1b) 14

09 maart Dupont Frederik (1a) 13

10 maart Permentier Annelies (6c4) 18

11 maart De Bock Astrid (5d1) 17

Harrak Ilyasse (2c) 14

13 maart Bosteels Gertjan (2d) 14

De Keyzer Tess (6b1) 18

Merckx Severine (6c1) 18

Van Eetvelde Pieter (5c5) 17

Van Goethem Julie (4d2) 16

Vaerewijck Kyra (1a) 13

14 maart Smet Emanuel (3c) 15

Vyvey Wannes (2d) 14

16 maart Schelfhout Elise (1c) 13

Smet Stijn (4d1) 16

Vleminckx Laura (4d2) 16

17 maart Deelen Shana (4a) 16

18 maart Cloet Jana (3b2) 15

Deknudt Xavier (5b) 17

De Wolf Wouter (6b1) 19

Van der Jeugt Bavo (6d5) 18

20 maart De Bodt Anse (4b) 16

Steenssens Enya (6c1) 18

Van den Berghen Jasper (4c) 16

21 maart Mennes Hannah (3e) 15

Peirsman Louise (2a) 14

22 maart Van Goethem Julie (2b) 14

8

24 maart De Daele Annelien (5d3) 17

Deman Ianna (2a) 15

Rombaut Laura (2d) 14

Van Overloop Stefanie (6c1) 18

25 maart Alenus Lien (1e) 13

Noens Tim (6d3) 18

Seghers Yannick (1e) 13

26 maart Geleyn Margo (6d3) 18

Heymans Jolien (6d2) 18

Khachatryan David (2b) 14

27 maart Labelle Yana (2b) 14

Van Brussel Birgit (3b2) 15

Verhelst Glenn (4a) 16

28 maart De Bodt Siene (2c) 14

29 maart Wagemans Maarten (5c5) 17

30 maart De Caluwé Angela (6b1) 18

De Coen Joline (4b) 16

De Meyer Ben (2a) 14

Robbrecht Kjell (4d1) 16

Van Nieuwenhove Glenn (3a) 15

Van Stappen Lore (4a) 16

31 maart Massart Charlotte (6c4) 18

AAPPRRIILL

01 april De Ridder Kirsten (2b) 14

Fontyn Liselotte (5d2) 17

02 april Mannetstätter Sven (6a) 19

Van Lysebetten Matthias (6b2) 18

04 april Adriaenssens Jonas (1e) 13

De Prijcker Christophe (2c) 14

05 april De Wilde Caroline (5c3) 17

06 april Ferket Jordy (5c3) 17

07 april De Mont Eline (5c4) 17

10 april De Cock Lieve (5d5) 17

Van den Abeele Ellen (5d1) 17

13 april De Maeyer Shana (4d2) 16

Marin Beltran Kevin (5c3) 17

Van Vaerenbergh Joren (5d5) 17

14 april Geeroms Simon (4a) 16

Van Rysseghem Lise (1e) 13

16 april De Belie Geoffrey (3d) 15

De Rijcke Julie (2a) 14

Pauwels Xenia (5b) 17

Peeters Ine (2a) 14

Willaert Lauren (2b) 14

17 april Dehandschutter Kaat (2d) 14

Van De Voorde Astrid (1d) 13

Van de Vyver Marjolein (2c) 14

19 april Tack Jonas (2d) 14

20 april De Baere Marieke (2c) 14

Sluydts Morgana (6d2) 18

Smet Céline (2a) 14

Vercauteren Jan (4d1) 16

21 april Smet Kelly (6a) 18

22 april Knaepkens Christoff (5d4) 17

Meersman Tine (3c) 15

Ramoussi Sofyan (1b) 13

Sintobin Anais (1d) 13

Vereecken Aze (1e) 13

23 april de Kraker Nicky (5a) 17

24 april Claeys Lindsay (2a) 14

Van Goethem Elien (5b) 17

Van Luyck Stefaan (1e) 13

Van Luyck Steven (1e) 13

Van Walle Natasja (6b1) 18

25 april D'Eer Charlotte (1e) 12

Verbeke Nikki (2c) 15

Vermeulen Aline (4b) 16

26 april Van Duyse Niels (6a) 18

27 april Van Houtte Tineke (6d4) 18

28 april Seyssens Lorenz (4c) 16

29 april De Boever Soetkin (5d1) 17

Dedeyne Alexander (2d) 14

30 april D'haen Stijn (4d1) 16

Moreda del Bosque Fiona (1d) 13

9

Eerstejaars: alles is nieuw!

Ontmoetingsdagen

In het eerste jaar staan de kleintjes ietwat onwennig met hun nieuwe boekentassen de billen tegen elkaar te knijpen. Het zijn immers zware dagen voor het laatste gedeelte van hun spijsverteringsstelsel. Het rommelt en verkrampt er dat het een aard heeft. De boosdoener is, zoals meestal, stress! Wie zal er in mijn klas zitten? Zullen ze mij tof vinden? Word ik het kneusje? Deze en vele andere vragen gieren er door al deze jonge hoofden. Maar dan zijn er de ontmoetingsdagen! Het ijs wordt gebroken, vriendschappen worden gesloten. Kortom, het normale leven in Berkenboom kan beginnen. En dat deze ontmoetingsdagen worden gesmaakt, wordt bewezen door het feit dat dit fenomeen zich in zowat elk jaar herhaalt.

Wat hier volgt, zijn enkele impressies en foto’s in chronologische volgorde.

Het is donderdag 24 september. Rond 10u komen we aan op domein Destelheide. We

weten nog niet wat ons te wachten staat, maar daar zullen we vlug genoeg

achterkomen. Als we uit de bus stappen, is het een wirwar van mensen en koffers.

Eenmaal binnen moeten we onze koffers op een rek leggen: 1 rek per klas. Daarna

mogen we even het domein verkennen. Na wat rondgewandeld te hebben, worden we

in groepjes verdeeld. Hierna doen we leuke activiteiten: een poppetje knutselen, een

windorgel maken … Vervolgens gaan we naar een atelier en daar doen we een tijdje

activiteiten rond relationele vorming. Als dat gedaan is, haasten we ons naar de

kantine en waar we een heerlijke maaltijd voorgeschoteld krijgen.

Na het eten, krijgen we speeltijd en krijgen we onze kamers te zien. We maken onze

kamer in orde en we kleden ons om voor het feest. Als we er eenmaal feestelijk genoeg

uitzien, gaan we naar de tuin: hier babbelen we nog wat over de kleding en andere

belangrijke dingen. Dan gaat de show beginnen. Meneer Foubert speelt verschillende

personages, onder andere “Magic Foubert”. Na heel leuke dansjes is het tijd om weg te

gaan. Stil sluipen we naar ons atelier: daar denken we even terug aan de voorbije

dag. Met kaarsen aan en een rustig muziekje, zeggen we wat ons favoriete moment

van de dag was. Daarna gaan we slapen.

De volgende ochtend ontbijten we om er stevig op te staan voor de vele verschillende

spelletjes die begeleid worden door de leerkrachten. Als de winnaar is

bekendgemaakt, wordt het tijd om ons voor te bereiden op het vertrek. We komen

veilig en wel thuis, waar we voldaan kunnen napraten over onze tweedaagse.

10

Tweedejaars herontmoeten elkaar

11

Derdejaars: nieuwe graad, nieuwe groepen

Impressies van een leuke ontmoetingsdag met mijn klas (3e)

De zon schijnt. Dat is al een goed begin. Al mijn leerlingen zijn erin geslaagd een

fiets te bemachtigen, dat is ook al fijn. Nu nog veilig fietsen naar het Chiroheem in

Sinaai. Zonder brokstukken zijn we om 9u ter plaatse en kan de dag beginnen. Wat is

de bedoeling van deze dag? Ondanks het feit dat mijn klasje al twee jaar samen heeft

doorgebracht, ben ik er zeker van dat zij van elkaar op deze dag toch nog nieuwe

dingen kunnen ontdekken. Geen zwaarwichtige gesprekken maar leuke spelvormen

om elkaars kwaliteiten te leren kennen, om elkaar te leren vertrouwen in een

uitdagende situatie en ook gewoon samen pret hebben om wat anderen zeggen en

doen.

Ik sta versteld van het talent van mijn leerlingen om in een mum van tijd een firma

te stichten waarin al hun kwaliteiten aan bod komen. Dat ze dit ook nog op een

leuke manier naar voor kunnen brengen, pleit voor hun creativiteit en mondigheid.

Aan dit laatste twijfelt geen enkele collega! In de namiddag doorkruist heel de klas

in groepjes het mooie Sinaai om binnen de aangegeven tijd alle 17 de opdrachten uit

te voeren. Ook hier bewijst mijn klas fantastisch te kunnen samenwerken. Ze slagen

erin Brownies te bakken, 5 verschillende verpakkingen van 5 verschillende winkels te

verzamelen, tien verschillende reclames voor bieren te fotograferen en nog veel meer.

De nog warme „Brownies‟ smaken overheerlijk en dan is het de hoogste tijd om naar

huis te gaan. Ik vond het een heel leuke dag en ik heb er alvast mijn leerlingen beter

en anders door leren kennen.

Frie Feremans, klastitularis van klas 3 E (Latijn)

12

Marijn Van Damme

Secretariaatsmedewerker

Welke vakken geef ik (in welke jaren?) Geen, maar ik probeer je met raad en daad bij te staan op het leerlingensecretariaat. Mijn beste eigenschap in mijn contact met leerlingen: “Firm but warm” ondanks het feit dat ik tamelijk strikt ben, kan je wel altijd op mij rekenen. Ik denk aan Berkenboom In Temse op wandelafstand van de Tielrodebroekpolder Deze drie karaktertrekken typeren me: Vastberaden, introvert, artistiek Mijn droombestemming: In de zomer “La Provence” en in de winter Zwitserland Mijn favoriete maaltijd: Stoofvlees met frietjes Een geweldig boek gelezen? Ik hou niet zo van lezen, maar als ik er toch één moet kiezen: het grote elfenboek fijne cd gehoord? “Het Zaad van Satan”, een musical met schitterende muziek! leuke film gezien? Le fabuleux destin d'Amélie Poulain. Na vijf keer vind ik hem nog steeds de beste!! magnifiek concert bijgewoond? Tosca (opera van Puccini) in regie van Franck Van Laecke Berkenboom is diepgeworteld, ik ben zelf zes jaar “Berkenbomer” geweest en heb hier een heel degelijke basis gekregen voor mijn verdere studies. soepele maar toch erg sterke stam, door het beperkte leerlingenaantal is iedereen een persoon en kan er rekening worden gehouden met sommige “ongewone” situaties. Toch worden de grenzen duidelijk gesteld en daar heb je dan ook houvast aan. kruin die gezien mag worden! Oud-leerlingen halen mooie resultaten. Berkenboomkoppels vonden op onze school de liefde van hun leven en stappen in het huwelijksbootje. Run 4 Life. Alice en wonderland. Leerlingen en leerkrachten die uitmuntend scoren in allerhande wedstrijden...

Maar vooral: Een Berkenbomer durft het ... hij jaagt zijn dromen na!

13

Welke vakken geef ik (in welke jaren?) Seminarie in 5a: initiatie in Adobe photoshop, theorie rond huisstijlen, inleiding tot grafische- en reclamevormgeving ... Mijn beste eigenschap voor de klas ... Ik geef geen schriftelijke toetsen Deze drie karaktertrekken typeren me ... Gevoelig/positief ingesteld/leergiering Mijn droombestemming is ... Ongetwijfeld Italië!!! Mijn favoriete maaltijd ... Tonijnsteak Een magnifiek concert bijgewoond? In 2009? Morrissey in de Elisabethzaal Berkenboom is ... Berkenboom is de school waar ik 6 jaar met heel veel plezier heb gestudeerd en is na 4 jaar verder studeren en 12 jaar in de privé te werken, mijn nieuwe werkomgeving geworden.

Welke vakken geef ik (in welke jaren?) wiskunde in 5a, 5c en 6a en 6d Mijn beste eigenschap voor de klas: enthousiasme Ik verbeter mijn toetsen in Gent Deze drie karaktertrekken typeren me …die ontdekken jullie misschien nog wel eens…. Mijn droombestemming is ... Karajini National Park Mijn favoriete maaltijd ... hutsepot met worst Een geweldig boek gelezen? Geen tijd sinds ik in het onderwijs stapte op 3 september fijne cd gehoord? Geen geld sinds ik in het onderwijs stapte op 3 september leuke film gezien? Noch geld noch tijd sinds ik in het onderwijs stapte op 3 september magnifiek concert bijgewoond? Wat dacht je… leuke site gezien? http://www.frokkieenlola.nl Berkenboom is ...

een boom waaraan berken groeien?

Katrien Vernimmen

Seminarie

Bart Saelen

Wiskunde

14

Hallo, ik ben Heidi De Beule en ik ben „nieuw‟ op deze school sinds november 2008. Dus ben ik hier al een jaartje actief. Dit jaar geef ik aardrijkskunde in het eerste, tweede en vierde jaar. In de derdes geef ik biologie en chemie. Wie weet, wordt dit volgend jaar wel fysica en wetenschappelijk werk, want die behoren ook tot mijn pakket. Als ik thuis aan het verbeteren ben, hoef ik maar op te kijken en zie ik de koeien grazen, de paarden voorbij lopen … we wonen dan ook in Doorslaar, het boeren-buiten-gedeelte van Lokeren. In de lessen aardrijkskunde geef ik graag les over klei, maar stiekem vind ik het nóg leuker om met de klei iets te modelleren … Net zoals het wroeten in de aarde tijdens het tuinieren. Onze reizen zijn dan ook kampeervakanties in de natuur. Kortom, buiten zijn is mijn ding, om daarna te kunnen genieten van een mediterraanse schotel. Berkenboom is voor mij een stukje thuiskomen. Ik ben namelijk oud-leerlinge van deze school. In het eerste, tweede en derde middelbaar, toen nog de lagere cyclus genoemd, volgde ik hier de moderne. Na een aantal „omzwervingen‟, vind ik het heel fijn om hier terug te mogen zijn als leerkracht.

Welke vakken geef ik (in welke jaren?) Ik geef Latijn in het tweede, derde en vijfde jaar. Mijn beste eigenschap voor de klas ... Mijn beste eigenschap voor de klas is misschien mijn inlevingsvermogen in de geest van de leerlingen? Ik verbeter mijn toetsen ... in Merelbeke Deze drie karaktertrekken typeren me ... Ik heb een flinke dosis doorzettingsvermogen, ik ben veeleer perfectionistisch van aard en ik kan heel vervelend zijn als ik honger heb… Mijn droombestemming is ... het Gentbos waar ik heel snel tot rust kan komen Mijn favoriete maaltijd ... eenvoudige „boerenkost‟: rodekool met worst. Een geweldig boek gelezen? meerdere titels van Harry Mulisch fijne cd gehoord? „We zijn hier nu toch‟ van Yevgueni leuke film gezien? Aanrijding in Moscou (omwille van het héél herkenbare dialect en de situering) magnifiek concert bijgewoond? The Police in het sportpaleis (in 2007)

leuke site gezien? de blogs van vrienden en familie kunnen rekenen op mijn regelmatige aandacht … Berkenboom is ... een aangename school waar ik me heel snel thuis voel …

Heidi De Beule

Aardrijkskunde, biologie en chemie

Jessie De Paepe

Latijn

15

ZZuusstteerr AAlleeyyddiiss

Oost- of West-Vlaanderen?

Ik heb Oost-Vlaanderen moeten leren ontdekken, kennen en waarderen. En dat heb ik gedaan. Maar mijn voorkeur, liefde is natuurlijk bestemd voor West-Vlaanderen. Het is immers mijn heimat: ik ben er geboren en heb er 25 jaar gewoond. Ik hou van het sappig, pittig taaltje dat mij zo poëtisch en klankrijk in de oren klinkt. Ik hou ook van de Zuid-West-Vlaamse harde werkers die bekend staan om hun koppigheid.

Claus of Gezelle?

De stijl van Claus vind ik boeiend – hij kende zijn volk , vooral het brute volk. Maar Gezelle is echt mijn lievelingsdichter. Hij kan mij troosten, doen lachen of wenen, mij laten genieten van mensen en natuur. Gezelle kan me ook diep godsdienstig bezielen.

Nederlands of Duits?

Nederlands is mijn moedertaal en die overtreft alle andere talen. Maar ik hou van alle talen en beken dat ik verliefd ben op het Duits: wat een structuur en wat een klankrijkdom!

Boek of cd?

Zonder twijfel, een boek. Dat kan je stevig vastpakken, doorbladeren, sommige treffende passages weer opzoeken en smaken. Daarnaast luister ik ook graag naar een cd.

Fictie of non-fictie?

In mijn jonge jaren – is dat tot aan haar pensioen? – fictie. Maar nu ik ouder geworden ben, kies ik graag voor non-fictie.

Taart of fruit?

Geef mij maar fruit, of misschien toch maar fruittaart?

Wijn of trappist?

Wijn en met mate(n?).

Jongens- of meisjesschool?

Indien die nog zouden bestaan, geef ik de voorkeur aan een jongensschool. Maar ideaal is wellicht gemengd.

Zuster met kap of zuster zonder kap?

Met kap of zonder kap heeft geen enkele norm of waarde. Ik prefereer de twee, maar behoud de kap. Uit ervaring weet ik: een opvallend uiterlijk of herkenbaar teken nodigt sommige mensen op de trein of op straat uit voor een aanspreking of een gesprek. En gezien mijn kap, soms zeer zinvol.

Berkenboom met of zonder zusters?

‟t Was te peinzen dat er zo‟n lastige vraag op het einde kwam, gij deugniet. Dit vind ik zeer pijnlijk. Mmm, wat zal ik zeggen? De realiteit en de geschiedenis wijzen uit: zonder zusters. Maar diezelfde realiteit en geschiedenis kent na dieptepunten ook opflakkeringen. Ik hoop …

Meneer Van Hoyweghen

Bart Saelen Wiskunde

Jessie De Paepe Latijn

16

Hoe zou het zijn met … Jeanine Baeke?

HALLO BERKENBOMERS

Voor alle collega‟s en jonge mensen die op school zijn gekomen na 2006 zal ik me

even voorstellen:

Ik ben Jeanine Baeke. Ruim 28 jaar werkte ik op het secretariaat van ”onze

Humaniora”. Naast vele administratieve taken was ik o.a. vertrouwensleerkracht, een

taak die ik ontzettend graag en steeds zo discreet mogelijk heb uitgevoerd en die me

heel veel voldoening heeft gegeven.

Ik was en ben een echt Berkenbooms kind van in de lagere school tot de humaniora

toe. Na het middelbaar ging ik in Antwerpen maatschappelijk assistente studeren, om

daarna in Nederland te gaan werken. Ik ben al 38 jaar getrouwd met Hugo en we

hebben twee zonen. Jeroen is gehuwd met Wendy en ze zijn de fiere ouders van Ella.

Hans is samen met Nancy en zij zijn trots op hun zoontje Gilles.

Na al die gelukkige Berkenboomse jaren kwam de pensioenleeftijd piepen en zoals

men zegt: “De tijd van gaan was gekomen.”

Het eerste jaar had ik het best wel moeilijk om te ontwennen. Ik stond op met 'den

Berkenboom' en ging ermee slapen. In mijn gedachten was het steeds:

08u00: nu ben ik al op school …

08u30: ik begin aan mijn dagelijkse “aanwezigheidsronde”

10 u00: het is speeltijd…

11u30 : bokes eten want seffens roept de refter…

enzovoort … enzoverder …

Bij iedere verlofdag had ik ook nog dat vakantiegevoel en op iedere schooldag wou ik

nog steeds naar “mijn” school vertrekken.

Ik miste de collega‟s en vooral die zovele leerlingen die me in al die jaren zo‟n goed

en warm gevoel hadden gegeven.

Nu, na 3 jaar, en met de komst van onze kleinkindjes verdwijnen die gevoelens

stilaan wat naar de achtergrond, hoewel ze nooit helemaal verdwijnen.

En als jullie nu denken dat een “gepensioneerde” veel tijd heeft en lekker lui ligt te

wezen, dan zijn jullie goed fout. Mijn dagen zijn vaak te kort…

We hebben ons geëngageerd om de kleinkindjes op te vangen. Daar is dus al een

groot deel van de dag mee ingevuld.

Verder ga ik in de Passage 3 uur per week sporten. Vooral in de zomer zal je ons

dikwijls tegenkomen, ergens op de Vlaamse wegen, met de fiets.

We proberen één keer per jaar een grotere reis te maken en we plannen, samen met de

kinderen en kleinkinderen, uitstapjes en weekendjes. Het Plopsa-weekend aan de kust

was een echte voltreffer.

Ik blijf met hart en ziel aan Berkenboom verknocht en ben steeds blij wanneer ik met

collega‟s en/of oud-leerlingen een praatje kan slaan en herinneringen kan ophalen

aan wat voor mij toch heel mooie, bijzondere jaren waren.

Aan iedereen “van vroeger en nu”: vele groetjes van Jeanine!

17

Museum voor Natuurwetenschappen In het kader van het vak geschiedenis trokken de eerstejaars op 27 oktober in een dierenhuid, ze scherpten hun speren en jaagden vol overgave op mammoeten en andere dieren waarvan wij dachten dat ze uitgestorven waren. Maar niet zo in het Museum voor Natuurwetenschappen in Brussel, waar primaten, evolutie en dino’s dagelijkse kost zijn. Na afloop sprokkelden we (naast hout) ook nog naar enkele reacties.

De uitleg was zeer interessant. De activiteiten waren wel leuk en de begeleider was grappig. Hanne (1a)

Ik vond het echt leuk ! We hebben op mammoeten “gejaagd” en hebben ook een mammoet gemaakt in klei. Yente (1c)

Heel goed uitgelegd ! We mochten ook veel aan het woord komen. We hadden een toffe gids en ze kon alles heel goed uitleggen. Lore (1d)

Toffe uitstap ! Ik wil nog eens ☺ Esmée (1c)

Berkenbomers overal te velde

18

De tentoonstelling was heel mooi. De vragen in het invulboekje waren goed, alleen waren de antwoorden moeilijk te vinden.

Maxim (1d

Het was keitof en leerrijk. We kregen hoofdtelefoons en konden alleen de gids horen. Bij de activiteiten van de dino‟s heb ik een vacht aangetrokken Riad (1b)

Echt om te herhalen, heel tof! Jasper (1e)

Het leuke was dat je zelf iets kon doen, maar toch veel bijleerde. Jolien (1e)

Ik vond het wel leuk tentoongesteld. En ik heb er ook wat door bijgeleerd. Het invulboekje was leuk, vooral omdat je goed moet speuren om de antwoorden te vinden. We hadden iets te weinig tijd. Bryan (1a)

19

Tongeren: een uitstap naar het verleden

Vrijdag 13 november was zeker géén ongeluksdag: die dag zijn we namelijk met onze klas, 1e, naar het Gallo-Romeins museum in Tongeren geweest. Dit onverwachte uitje hadden we te danken aan onze klasgenote Antje Bracke, die eerder dit jaar de wedstrijd “Junior Journalist” van het Davidsfonds had gewonnen en zo deze toffe uitstap voor ons had weten te regelen. Bij dezen: “Hartelijk bedankt, Antje!” en dat vanwege de hele klas. Na een vrij lange, maar absoluut niet vervelende busrit (daar zorgden we zelf wel voor!) kwamen we in Tongeren aan. Vanaf de bus konden we al de overblijfselen van de oude stadsmuren en van andere belangrijke antieke gebouwen bewonderen. In het museum zelf werd onze klas in 2 groepen verdeeld. Mijn groep werd op sleeptouw genomen door een uiterst vriendelijke dame die ons door de verscheidene historische periodes gidste: van de neanderthalers uit de prehistorie, zo naar de Romeinen uit de klassieke oudheid om ten slotte tot bij de Gallo-Romeinen en de Kelten, die in onze contreien leefden, te komen. Dit museum biedt echt een overvloed aan informatie over historisch materiaal en voorwerpen: we zagen er onder andere mantelspelden, maquettes van belangrijke gebouwen in het Gallo-Romeinse Tongeren van weleer en nog zoveel meer. Na deze echt superinteressante rondleiding waren onze maagjes echt wel aan het knorren. De hoogste tijd voor de lunch in de cafetaria van het museum! Jammer genoeg was het daarna alweer tijd om schoolwaarts te keren, waar ons nog twee uurtjes ICT wachtten. De terugreis verliep een stuk sneller dan de heenreis. Was het omdat er minder files waren of … kwam het omdat de stemming op de bus er veel meer in zat en iedereen wel het één en ander wist te vertellen over onze belevenissen op deze erg fijne dag? Ik gok alvast op het laatste! Jasper Van de Woestijne, 1E

20

Vredesdagen Ieper een overzichtje van deze twee dagen gelardeerd met reacties

We fietsen de 'Vredesroute': deze fietstocht van 45 km laat ons kennismaken met de Ypres Salient, de boogvormige frontlijn rond Ieper, één van de meest beruchte slagvelden van de Eerste Wereldoorlog. Het landschap draagt het verhaal van deze oorlog in zich. Deze trip is niet alleen een fietstochtje of een historische verkenning, maar ook een dag om even stil te staan bij het

oorlogsgeweld van vroeger en vandaag.

'Ik vond de fietstocht heel gezellig, maar wel vermoeiend. De stopplaatsen waren interessant en best wel aangrijpend. Bovendien is het plezanter en afwisselender om naar je medeleerlingen te luisteren

dan naar een gids.'

Na het avondmaal springen we nog eens op de fiets, richting Menenpoort

om er te luisteren naar de Last Post.

'Het eten was echt superlekker; de veggies zouden wel liever niet apart zitten…' 'De Menenpoort was heel indrukwekkend. Alleen jammer dat we niet veel zagen van de ceremonie, maar we konden de blazers wel horen. Raar dat de mensen nog elke dag stilstaan bij iets dat toch redelijk lang

geleden is…'

5c trekt naar Poperinge voor een bezoek aan Talbot House, een „Every Man‟s Club‟. We ondergaan het leven achter het front en verblijven even op een alternatieve, 'vredige plek in een

dolgedraaide wereld'.

In het Kruitmagazijn wacht Begijn Le Bleu ons

nadien op voor een opvoering van „Ontploft‟.

21

'

'Het optreden was te kort; leuk, tof, goede keuze van liedjes. 'Niet superprofessioneel, maar met veel inzet ' ' Ik vond dat we te vroeg moesten gaan slapen; de nacht verliep rustig. Iedereen heeft zich wel gedragen.' 'De verwarming maakte te veel lawaai.' 'Gezellig voor 1 nacht'

'Toffe matrassen(?)'

Op vrijdagmorgen gaan 5a en 5b naar het In Flanders Fields Museum in Ieper, een interactief museum over één van de donkerste periodes uit de menselijke geschiedenis:

'the War to end all Wars'.

5d vertrekt aan The Pool of Peace voor een wandeling over de Kemmelberg naar Loker, in de voetsporen van majoor William

Redmond.

'Ik denk dat ik nog eens terug ga.' 'Je krijgt plots een andere

kijk op de oorlog.

Een gelegenheidsgroepje van muzikale leerlingen speelt een laatavondconcertje, waarna iedereen voldaan kan gaan slapen.

Ontploft was wel een leuke voorstelling. Het ging over een serieus onderwerp, maar er kwamen wel grappige dingen aan bod ;

over de oorlog maar toch niet té

dramatisch'

22

Een vakantie-ervaring die me (een stukje) veranderde.

We reizen om te leren. Dit besef kan al op jonge leeftijd komen wanneer je een reis maakt die aan je ribben blijft kleven. Meer dus dan enkel zon, zee en strand! Dit blijkt uit het volgende reisverslag dat … schreef in het kader van de opdracht ‘Een vakantie-ervaring die me (een stukje) veranderde’. Dit verhaal overtrof de stoutste verwachtingen van mevrouw Van den Steen die dan ook terecht vond dat het een plaatsje verdiende in Berkengeruis. Een plaatsje dat wij hier graag aan besteden!

Deze zomer ben ik met mijn ouders 3 weken naar Kroatië geweest. Mijn mama had een rondreis bedacht om een deel van dit prachtige land te ontdekken. Kroatië is een zeer toeristisch land. Zijn prachtige kust, zonnig klimaat, kristalhelder zeewater, zijn vele eilanden en natuurparken, mooie bergen, meren, rivieren en oude steden zijn zeer geliefd bij de toeristen. Je kan daar echt genieten van een mooie combinatie van natuur,

cultuur en stranden. En de Kroaten doen alles om hun toeristen te plezieren en vriendelijk te ontvangen. In 4 maanden tijd komen er ongeveer 13 à 14 miljoenen toeristen. Nochtans, nog niet zo lang geleden was het daar een heel ander verhaal. In 1991 brak er een hevige oorlog uit die pas in 1995 stopte. Kroatië vocht voor zijn onafhankelijkheid en maakte zich los van het vroegere Joegoslavië. Heel veel mensen vluchtten weg, werden gedood en overal in het land werd er grote schade aangericht. De steden hebben zwaar geleden onder de oorlog. Gelukkig was het op de meeste plaatsen mogelijk om monumenten te restaureren en te herstellen. Toch zijn er enkele belangrijke erfgoedstukken definitief gesneuveld. Na de oorlog hebben de Kroaten alles gedaan om zo snel en zo goed mogelijk hun land weer aantrekkelijk te maken voor de toeristen. Het is namelijk zo dat ze daar echt leven van het toerisme. De mensen bij wie we logeerden hebben ons meerdere keren verteld hoe moeilijk het is voor hen om genoeg geld te hebben om de maand rond te komen. De lonen zijn er immers zo laag (tussen de 600 en 800 euro/maand). En dit jaar waren er door de crisis minder toeristen dan de laatste twee jaar wat voor velen een financiële klap betekende. Daarom verhuren vele families een deel van hun huis (kamers, studio's, appartementjes) tijdens de toeristische maanden om met dat extra geld beter te kunnen leven. Je zou kunnen denken dat de producten daar minder duur zijn dan bij ons maar niets is minder waar, de prijzen zijn gelijk en zo zie je overal dat de mensen een moestuin hebben en wat kippen, bijen, schapen of geiten voor eigen gerbruik maar ook om te verkopen, op de stoep van hun huis of langs de wegen. Soms zie je langs de baan alleen maar een tafel met parasol en een stapel kazen met de prijs en je mag stoppen, iets nemen en het geld gewoon in een doosje achterlaten. Ze vertrouwen de mensen, gewoon zo! Dat vond ik echt schitterend! Zoiets maak je niet veel mee in België waar het voor velen ieder voor zich is en waar veel mensen erg wantrouwig zijn. De laatste stop voor onze terugkeer naar België, was een bezoek aan het Nationaal Park van de meren van Plitvice, een ongelooflijk mooi stuk natuur. Weer logeerden we bij een Kroatisch gezin. Deze keer vertelden ze ons meer over de oorlog en over hoe erg het voor hen was geweest. De moeder had met de kinderen moeten vluchten naar familieleden die in minder getroffen en minder gevaarlijke gebieden leefden. De vader had moeten vechten.

Berkenbomers overal ter wereld

23

De kinderen, die nu rond de 20 zijn, vertelden over hoe ze dit als kind hebben ervaren, die schrik voor de bommen en de kogels en voor het lawaai van de gevechten en over hoe ze moesten schuilen en altijd alert zijn. Ze vertelden over de heuvel waar hun huis nu nog op staat en waar er tijdens de oorlog niets meer was behalve gaten van bommen. Ook vertelden ze over hun oom die minder geluk had en in een val was geraakt, daar enkele honderden meters vandaan, in die mooie bossen waar we zo-even nog langs de prachtige blauwe meren van het park wandelden, waar nu zoveel toeristen langskomen. Daar werd hij onthoofd met een bijl door 2 vijanden.De mama en de kinderen vertelden hoe zwaar die periode voor hen was geweest maar de vader hield zich afzijdig. Het was echt moeilijk om je zoveel gruwel voor te stellen in zo'n magisch decor. Moeilijk om te denken dat zo'n oorlog nog niet zolang geleden plaats heeft gevonden, amper 1400km van België. Het was confronterend om een jonge man te horen vertellen over al die dingen die hij had meegemaakt toen hij nog een kleine jongen was. Maar het was tegelijk ook mooi om te zien hoe vriendelijk, joviaal, gastvrij en optimistisch die mensen waren ondanks alles. Hoe ze altijd hun best hebben gedaan om zo snel mogelijk de bladzijde om te slaan en zoals de meeste Kroaten verder te werken aan hun toekomst. Ik vind dat ik geluk heb gehad om met deze mensen te kunnen praten, want je staat er als toerist niet altijd bij stil dat op al die prachtige plekken die je bezoekt er zich een paar jaar geleden vreselijke taferelen hebben afgespeeld. Het toont aan dat achter al het paradijselijke er eigenlijk een tragisch verhaal ligt. "Les voyages forment la jeunesse", "reizen vormt de jeugd", reizen verbreedt de geest, dit is zeker waar. Andere landen bezoeken, andere mensen, nationaliteiten, culturen en mentaliteiten leren kennen, geeft een grote verrijking. Door een land reizen, dat is ontdekken, veel zien, leren, proeven, ruiken en genieten. Het zet je ook aan het denken. Het doet je een heleboel dingen beseffen. De meestes van ons zijn hier zoveel luxe gewoon, vinden alles zo vanzelfsprekend: dat onze ouders genoeg verdienen en ons kunnen verwennen, dat we een mooi en ruim huis hebben, een auto, een leuke school, mooie kleren, veel hobby's, dat we elk jaar op reis kunnen, dat we in een land wonen waar er de laatste 60 jaar geen oorlog meer is geweest. We vergeten vaak hoeveel geluk we hebben en hoe goed we het hier hebben. Daarom is het goed om eens iets anders te zien en andere verhalen te horen. Ervaringen doen je groeien als persoon. Dus ja, deze 3 weken in Kroatë hebben me doen groeien als mens.

24

Joost Onghena in Maleisië: nabeschouwing Toen de vorige editie van Berkengeruis uitkwam, zat ik in warmere oorden. Mijn verslag van onze eerste weken in Maleisië getuigde over mijn gemengde gevoelens die meer en meer plaats maakten voor verwondering en diepe dankbaarheid voor het feit dat we maanden aan de andere kant van de wereld door konden brengen.

Nu, 4 maanden na onze terugkeer, is de tijd rijp voor een nabeschouwing. Dit is zeker niet gemakkelijk, want de vertrouwde routine doet algauw vele herinneringen vervagen. Dit neemt niet weg dat ons Maleisië-avontuur in ons geheugen gegrift staat. Wat hier volgt, is een greep aan onuitwisbare ervaringen en impressies.

Wat de Maleisische samenleving betreft, is het eerste wat in me opkomt het begrip „multiculturaliteit‟. 3 grote bevolkingsgroepen leven met elkaar: de Maleisiërs, de Indiërs en de Chinezen. Dit multiculturele samenlevingsmodel toont op het eerste zicht aan dat samenleven echt wel mogelijk is in een sfeer van verstandhouding. Na verloop van tijd echter, blijkt dat deze groepen toch hoofdzakelijk naast elkaar leven –elk in hun eigen wijken (Chinatown, Little India)- en dit niet altijd in de beste verstandhouding. Menig taxiritje maakte dit duidelijk. Naargelang de chauffeur een Maleisiër, een Indiër of een Chinees was, klaagde hij steen en been over de andere groepen. De Chinese chauffeurs hekelden het laksisme van de Maleisiërs en vonden de Indiërs vuil. Maleisische chauffeurs waren dan weer afgunstig t.a.v. de Chinezen die het vaak verder schopten door hun ondernemingszin. De Indiërs hadden dan weer

hun eigen invalshoek. De conclusie is dat het waar ook ter wereld moeilijk samenleven is met andere culturen. Blijkbaar heeft een mens een aangeboren groepsgevoel dat ten koste gaat van andere groepen… En hoe zat het dan met ons? Wij maakten immers deel uit van een vierde categorie: de blanken. Deze groep is een kleine minderheid en ik kan zeggen dat het een leerrijke ervaring is om je eens in de marge te bevinden. Dit betekent dat je wordt aangegaapt, aangesproken en soms zelfs gefotografeerd! Foto‟s van onszelf, maar vooral van onze kinderen, worden wellicht op dit eigenste moment ergens in een Aziatische woonkamer aan nieuwsgierige familieleden of vrienden getoond. Naast deze vreemde

interesse voor ons bleekhuiden, ben ik ook te weten gekomen hoe ze in Maleisië over ons denken. Echt positief is dit niet: ze zien ons als een soort losbollen die het geld over de balk gooien en dit vooral voor ons vertier. Begrijpbaar als je weet dat de doorsnee blanke veel meer geld te besteden heeft.

Nu ik toch over de mensen bezig ben, wil ik het graag even hebben over de vriendelijkheid. Aziaten zijn beminnelijke mensen. Dit valt

nog meer op als je op stap bent met kinderen. Bij ons in België krijg je algauw een onverdraagzame blik als je kind wat lastig doet –en dat dat af en toe gebeurt, mag je van mij aannemen. In Maleisië stoort zo‟n lastpak allerminst. In tegendeel, het is er een aanleiding om de ouders te hulp te schieten om de zeurende koters te helpen sussen. Deze hulp was soms meer dan welkom, want een vader met ouderschapsverlof ziet het soms ook even niet meer zitten. Het feit dat onze kinderen blank zijn, was zeker bevorderlijk voor de hulpvaardigheid. Ze vonden die blanke „engeltjes‟ toch „so cute‟!

25

Ondanks deze vele positieve ervaringen, speelde deze behulpzame houding soms ook raar uit. Getuige daarvan de volgende anecdote. Deze speelt zich af kort voor ons vertrek uit Kuala Lumpur. Als afscheid organiseerden we een etentje voor mensen die we in de maanden ervoor hadden leren kennen. Ons appartementsgebouw beschikte over een gemeenschappelijke ruimte waar je grotere groepen kon ontvangen. De uitgelezen plaats dus voor ons afscheidsfeestje. Alles verliep opperbest, de sfeer was uitgelaten. Tot mijn vrouw en ik alleen achterbleven met een berg afwas. Die zouden we ‟s anderendaags doen, ware het niet dat de conciërge voorstelde om voor ons de vaat te doen. We namen dit aanbod met veel plezier aan in ruil voor een mooie fooi en het aanbod om iets te drinken te nemen uit de koelkast. Deze zat nog vol met wijn, frisdrank, bier, hapjes en dies meer. Toen ik de volgende ochtend beneden kwam, was de ontnuchtering groot. De hele koelkast was geplunderd. Niets bleef er nog over van onze voorraad. „Iets te drinken nemen‟ werd foutelijk verstaan als „maak de koelkast maar helemaal leeg‟. Toen ik de man hierop aansprak werd hij vuurrood. We konden het op een akkoordje gooien en daar was hij heel dankbaar voor. Het management zou hem immers op staande voet ontslagen hebben als dit voorval hun ter ore was gekomen. We hebben het dus wijselijk verzwegen.

Ik zou uiteraard meer kunnen vertellen over de mensen, maar het is de hoogste tijd om Maleisië zelf onder de loep te nemen. Als ik terugdenk aan dit land, zie ik een beeld van uitersten. Enerzijds is het een land met een prima infrastructuur. De wegen liggen er beter bij dan in België, Kuala Lumpur heeft een skyline om u tegen te zeggen en de shoppingcentra verraden niets anders dan pure weelde. Toch volstaat het om even over de mooie wegen te rijden om te zien dat al deze rijkdom de zaak is van „a happy few‟. In de stad zelf staan, naast de mooie wolkenkrabbers, tal van mistroostige woonkazernes waar het leven miserabel moet zijn. Sommige wijken doen zelfs aan als heuse bidonvilles. Buiten de stad zie je de prachtige natuur, maar de dorpen die in het oerwoud en de plantages gelegen zijn, ademen armoede. Kleine houten huisjes staan er kriskras door elkaar. Elektriciteit is er meestal al, maar stromend water ontbreekt in de meeste huizen. De mensen leven er dus veel eenvoudiger dan wij en vooral veel trager. In Maleisische dorpen staat de tijd stil. Elke dag is er zoals de voorgaande. Verandering is iets wat jaren, zoniet generaties in beslag neemt. Voor ons lijkt zo‟n bestaan oersaai. Wij zijn

constant op zoek naar nieuwe ervaringen en impulsen. We hebben moeite om echt nog tijd voor iets te nemen. Alles moet snel gaan, ons leven is te kort. De enige vraag waar ik na mijn terugkeer mee blijf zitten is of deze mensen zo leven omdat er voor hen geen andere optie bestaat of omdat ze zo willen leven. Deze vraag zal wellicht onbeantwoord blijven, maar toch kan ik me niet van de indruk ontdoen dat vele van deze mensen gelukkig zijn…

Een ander aspect wat een land maakt wat het is, is zeker het klimaat. Niets heeft immers

zo‟n rechtstreeks effect op de gemoedstoestand van mensen als het weer. En het moet gezegd, warm is het er zeker. Bij het adjectief „warm‟, begint de gemiddelde Belg te dromen van vakantie, zon, zee en strand, maar neem het van mij aan: trop is teveel. Het jaargemiddelde ligt op 30°C (dag en nacht!). Dit wil zeggen dat je nooit het gevoel krijgt dat je even kan verkoelen, zelfs niet in zee. Dat je van zo‟n hitte niet altijd vrolijk wordt, daar hoef ik geen tekening bij te maken. Een gevolg van dit meteorologische feit, is dat de mensen in Maleisië meer tijd binnen doorbrengen dan wij in België. Winkelen doet men in grote complexen. Om zich te verplaatsen neemt men steevast de wagen. Wist je trouwens dat auto‟s er niet beschikken over een verwarmingssysteem maar enkel over airconditioning? Bovendien wasemen de ruiten er nooit aan aan de binnenkant, maar wel aan de buitenkant, omdat het binnen zo koel is en buiten zo warm. Mensen leven er dus binnen. Wij, daarentegen, vluchten uit onze huizen bij het eerste straaltje zon. Vlug een terrasje doen! Deze terrasjes bestaan nauwelijks in Maleisië. Op café gaan is er immers veel aangenamer onder de blazers van de airco…

26

Wat de natuur betreft, is Maleisië heel anders dan België. Het bestaat voor het grootste gedeelte uit oerwoud en plantages met de daarbij horende fauna en flora. Als bewoner van het (hoge) noorden, is het toch indrukwekkend oog in oog te staan met slangen, apen, vuurvliegjes en buffelvogels. De uitgestrektheid van al deze natuurpracht spreekt zeker tot de verbeelding. In Vlaanderen kan je geen 200 meter rijden zonder één of andere getuige van menselijke aanwezigheid aan te treffen. Niet zo in Maleisië dus … Rond de eilanden aan de Oostkust, kan je prachtige snorkel- en duiktochten maken, al had ik soms toch de indruk dat sommige van

die kleine, bontkleurige visjes een beetje agressief op me af kwamen gezwommen. Toen er één in de dikke teen van mijn vrouw beet, verkoos ik toch terug het hagelwitte strand boven het helderblauwe zeewater.

Ik hou van mooie natuur en die was er in overvloed. Op het vlak van cultuur, bleef ik echter wat op mijn honger zitten. In tegenstelling tot andere landen uit de regio, heeft Maleisië geen rijk cultureel verleden. De lokale architectuur is zeer bescheiden en het koloniale erfgoed wordt niet echt goed geconserveerd. In dit opzicht was ons verblijf in Bali net voor onze terugkeer naar Europa een echte verademing. We konden er genieten van prachtige tempels en paleizen en magnifieke beeldhouwkunst. Dit alles heb ik in Maleisië echt gemist. Altijd al heb ik onze mooie historische steden naar waarde weten te schatten, maar nu besef ik nog meer dat sommige van deze plekken echte openluchtmusea zijn. Denken we maar aan Gent, Antwerpen, Brussel en Brugge. Om nog te zwijgen van alle pareltjes in de rest van Europa. We zijn cultureel verwend!

Op het culinaire vlak, hebben we ons zeker niet verveeld. Onze smaakpapillen werden op velerlei Aziatische wijzen beroerd (en soms verschroeid): Chinees, Maleisisch, Indisch. We aten het allemaal. Ook de kinderen. Thuis wokken we nu ook meer dan voor dit hele avontuur. Toch was het voor de kleintjes onder ons pas echt feest als we eens naar McDonald‟s gingen. Zo zie je maar: een Belg(je) en zijn frieten …

En zo zijn we terug in Europa aanbeland, waar het allemaal –alles welbeschouwd- lang zo slecht niet is (vooral de frieten niet)!

Joost Onghena

27

We zijn het intussen gewoon geraakt: terwijl wij de Berkenboom draaiende houden, zit mevrouw Bert (oud-leerkracht aardrijkskunde) ergens op deze aardkloot om de aanhoudende stroom van reisverslagjes nimmer te doen opdrogen. Welke plekjes ze nu weer heeft aangedaan, leest u hieronder. Weest u vooral niet te jaloers: ooit zal u ook kunnen genieten van de weldaad, pensioen genaamd…

Terwijl mijn collega‟s op dinsdag 8 september tegen 8.15u de leraarskamer vullen, hebben mijn man en ik reeds een vlucht achter de rug naar Frankfurt. Ik denk eventjes aan hen terwijl wij wachten op de lange vlucht (10uur) die ons naar Seattle zal brengen. We hebben alleen de vlucht geboekt en een auto gereserveerd. Het logies … dat zien we wel.On the road again, dus. Dit zijn we al wel gewoon, want vorig najaar hebben we, op dezelfde manier, Nieuw-Zeeland en het oosten van de States verkend. Maar nu gaat het de andere richting uit: de staat Washington (U.S.A.) en British Columbia (Canada). We blijven eerst 2 dagen in Seattle. Ons hotel ligt vlak bij de luchthaven en we nemen de lijnbus om naar het centrum te gaan. Tijdens de rit zit ik maar te kijken op de plattegrond van de stad en zegt mijn onbekende bus-buurman: “Are you also going to the immigration-office?” Tja, blijkbaar zien we er sjofel uit met ons rugzakje, stelt mijn echtgenoot vast. We schieten in de lach en dit voorvalletje wordt een beetje de rode draad doorheen de reis. We bezoeken het Klondike Gold Rush museum. Het toont ons heel aanschouwelijk hoe de mensen (miners) rond 1900 goud zochten in het noorden van Canada waar de Klondike en de Yukon-rivier elkaar ontmoeten. 3 helse tochten waren er nodig om het goud naar Seattle te brengen om er te verhandelen.De stad leefde toen grotendeels van deze goudkoorts. We struinen nog wat in de stad, drinken hier en daar een koffie (de gekende Starbucks bekers…) en we kunnen Seattle achter ons laten om verder te trekken. Het weer is prachtig: Indian summer!!! Onze eerstvolgende bestemming is Mount Rainier. Deze vulkaan, met sneeuw bedekt, is zowat de “landmark” van de regio: je ziet hem van overal. We maken in het nationaal park een wandeling in de zachte najaarszon, eten onze picknick op en slaan een babbeltje met een dame die er dikwijls komt om de prachtige landschappen op doek te zetten. Voor onze overnachting had ik thuis via internet een motel gevonden aan het Silver Lake (effe romantisch doen …). Het is een omgebouwde boot (een soort Mississippi-boot) gemeerd aan de oever van het meer. Reserveren hoefde niet: we waren er praktisch alleen. We genoten er van een schitterend zichtop de Mount St.Helens , ‟s avonds een al even schitterende sunset en ‟s ochtends een feërieke sunrise. Het wordt pas indrukwekkend wanneer we op een terras aan het visitor center een magnifiek zicht hebben op Mount St.Helens die op 18 mei 1980 met een kracht van 5,1 op de schaal van Richter tot ontploffing komt. Niemand zal waarschijnlijk gedacht hebben dat deze reus zo‟n desastreus effect zal hebben. Nog altijd is de omgeving een maanlandschap : kaal en bedekt met grijs stof en steenmassa‟s. Er zijn ondertussen nog wel erupties geweest, gelukkig van kleiner kaliber en de bezoekers worden geïnformeerd wat ze moeten doen bij een (onverwachte) uitbarsting. We rijden verder en komen aan de Stille Oceaan die met gigantisch grote golven op de kust beukt. Pelikanen vliegen net boven ons en ik fotografeer ze tientallen keren wanneer zeons sierlijk overvliegen. We komen toe in het Olympic National Park. Aangezien de overheersende winden uit het westen komen,brengen ze veel neerslag mee. Dit in combinatie met temperaturen die zelden

28

het vriespunt bereiken,is het perfecte klimaat voor gematigd regenwoud: gigantische bomen met hoogten van 90 m en een omtrek van 7m, mossen en varens, in de herfst speciale paddenstoelen. Je waant je hier in een jungle.We stappen het HOH rainforest wandelpad af. Het midden van het park bestaat uit bergen en gletsjers en op zo‟n bergkam (ridge) maken we een wandeling bij zonsondergang. De volgende dag brengt een ferry ons naar Vancouver-island. Ik zal waarschijnlijk nooit meer de “Street Juan de Fuca” oversteken, bedenk ik genietend van zon, de zee en de zachte zeebries. De hoofdstad van het eiland is Victoria. We zijn toch wel in Canada?? Het lijkt alsof we in Engeland zitten: de rode dubbeldekbussen,rode telefooncellen, pubs, winkels met (typische) Engelse klederen (truien,vesten). Een heel gezellige stad . Watervliegtuigjes vliegen aan en af want de walvissen en orka‟s in de buurt bezorgen de tour-operators veel klanten. We rijden verder en stoppen eerst eventjes in Duncan waar overal in het stadje totempalen staan. Je kan er een traject volgen : voetjes geschilderd op het voetpad zijn je gids. Vervolgens passeren we Chemainus. Deze naam doet bij mij een belletje rinkelen: ik denk die naam gezien te hebben op grafstenen in de Westhoek toen ik er met de leerlingen van de vijfdes op tweedaagse was… ook alweer een tijdje geleden, mijmer ik. En inderdaad: er zijn veel muurschilderijen tegen gevels van woningen in het stadje en op één ervan staat het gekende gedicht over klaprozen en zie je een tafereel waar oud-strijders met poppie opgespeld een fakkel overhandigen aan twee jongeren.De muurschilderingen zijn er gekomen toen de plaatselijke houtindustrie achteruit ging ; de burgemeester wou een alternatief vinden en vroeg plaatselijke kunstenaars de gevels te beschilderen. Toeristen flaneren er nu langs diverse taferelen: Indianen, familietaferelen,landschappen … heel diverse en soms prachtige kunstwerken. We bereiken de zuidkust van het eiland, waar we terug een park hebben: Pacific Rim National Park. Een deel van dit park strekt zich uit tussen 2 pitoreske dorpjes Ucluelet en Tofino.We betalen entreegeld voor het park en dan mogen we er ons vrij in bewegen. Uit de info-folder kiezen we 3 wandelingen waaronder één langs het strand. Een heel breed strand met veel wrakhout strekt zich voor ons uit. Dit hout is niet afkomstig van vergane schepen maar van bossen langs de kust waar de bomen door de immense golfslag worden kapotgeslagen . Op de 1ste verdieping van het visitor center gaan we iets drinken en we zitten aan het raam met zicht op de oceaan. In de verte zie ik beweging , ik neem mijn verrekijker en ja… het zijn walvissen: het water dat ze nu en dan eens opspuiten, verraadt hun aanwezigheid en wanneer er eentje onderduikt wordt zijn staart zichtbaar. Mijn dag kan niet meer stuk: ik heb eindelijk

walvissen gezien in hun biotoop. De volgende dag komt de regen met bakken uit de hemel. Niet erg want we hebben een lange autorit en aansluitende boottocht voor de boeg richting Vancouver. We plannen 2 dagen Vancouver; de stad voor de komende olympische winterspelen. De lucht trekt weer open en we kunnen een 10 km lange wandeling maken rond het Stanley-park: je kan helemaal rondstappen langs het water; het park vormt immers een soort schiereiland. Vancouver is een heel aangename stad: geen echte wolkenkrabbers en overal is er water met veel plezierbootjes in de buurt. Veel gezellige buurten en veel terrassen. Meer moet er nu niet zijn. Eventjes in de bewoonde wereld … De volgende dag rijden we de stad uit richting Canadese Rocky Mountains. Het valt ons die dag op dat het autoverkeer meer “Europees”is: sneller rijden, minder stipt de regels naleven,zenuwachtige chauffeurs. Toch wel verschillend met

29

de States waar bv. de snelheid veel lager ligt (op veel interstates, of autowegen max. 65 mijl of ongeveer 104 km) en waar het verkeer veel “vriendelijker” verloopt. We naderen het hooggebergte. Onderweg stoppen we kort aan het visitor center van het Glacier National Park (= eerder klein in oppervlakte maar met de meeste gletsjers) om daarna door te rijden naar het Yoho National Park. We maken er een wandeling rond het Emerald Lake waar het water effectief deze kleur heeft (afkomstig van de kleimineralen die in het water aanwezig zijn). Grote plakkaten proberen met tekeningen uit te leggen wat je moet doen wanneer een beer je pad kruist: blijf rustig, ga stilletjes achteruit en spreek de beer zachtjes toe ! Begin er maar mee wanneer zo‟n beest voor je staat!!! Maar van beren nu geen spoor. Dan nog eventjes stoppen aan de spiral tunnels. Omwille van het reliëfverschil kunnen treinen niet in één lijn omhoog rijden. Dus heeft men onder de bergen “spiralen” tunnels gebouwd waardoor de treinen rijden. Ze leggen dus een grotere afstand af en kunnen zo de hoogteverschillen overwinnen. Wel gek wanneer je een trein (we hebben geteld: met 98 wagons) een tunnel ziet binnenrijden, de lokomotief uit een ander tunnelgat ziet komen ,vervolgens weer een andere tunnel ziet inrijden en op een laatste plaats ziet uitrijden. Dus je ziet dezelfde trein 4 keer.

We komen aan bij Lake Louise. Schitterende setting: smaragdblauw water en errond besneeuwde bergen. Prachtig gletsjermeer. Er zijn meerdere meren en we maken alweer een wandeling: naar Lake Agnes. Boven vinden we een theehuis waar we een … soepje drinken. We willen nog een 2de wandeling maken, maar een levensgroot plakkaat zegt ons dat we alleen op pad mogen in groepen van minimaal 4 mensen. Die moeten dan dicht achter elkaar stappen: niet meer dan 2 m tussen. In afwachting van medewandelaars kan je op een bankje wachten… 2 jonge mensen lezen de info en besluiten niet te gaan, wij ook niet… Spijtig want ik had graag een beer gezien …

De volgende dag volgt het hoogtepunt van de reis: de Icefields Parkway. Dit is een ongeveer 300 km lange weg langs de meest indrukwekkende landschappen van Canada. We vinden de bergen in bv. Zwitserland mooi maar dit is:„Whaw!‟ Onderweg stoppen we op heel veel plaatsen en wandelen we een eindje. Plots zien we aan de kant van de weg veel auto‟s en de mensen staan te kijken,fototoestel in de aanslag. Daar moet een beest te zien zijn … en ja, raak : een koppel grizzly beren vertoont zich aan

de oever van de Athabascarivier.Wel van ver maar we hebben ze gezien! Wanneer we Jasper verlaten, passeren we de hoogste berg van de staat Columbia : Mount Robson. Plots roep ik “een beer”. We maken rechtsomkeer en zien nog een schim van het beest dat terug in de bossen verdwijnt. We steken opnieuw de grens over naar de U.S.A. en moeten ondervinden dat de grenscontrole niet altijd “vriendelijk” verloopt: een kiwi-vrucht in onze koelbox is de boosdoener! In de buurt van Seattle staan de Boeiing-fabrieken.Je kan een geleid bezoek boeken en dat doen we dan ook. We stappen de indrukwekkende

produktiehalls in waar de 747 en 787 “ineengeknutseld” worden.Fenomenaal :

onderdelen (bv.het staartstuk) worden met speciale vliegtuigen aangebracht en alles wordt hier geassembleerd.Vanop een terras zien we gloednieuwe vliegtuigen opstijgen en landen tijdens hun proefvluchten. We hebben veel gezien, veel gewandeld en toch was het maar een voorproefje van wat Canada te bieden heeft. We vliegen terug richting België en niet met een Boeiing maar met concurrent Airbus… in Europa kunnen ze ook vliegtuigen bouwen …

30

Berkenbo(o)m(ers) in de pers

31

Sportieve Berkenbomers

Op woensdag 14 oktober, hebben onze scholieren zich geplaatst voor de 2de ronde (finale) van het volleybal. Er waren 3 ploegen ingeschreven:die van de Broeders, de Heilige Familie en onze Berkenboomploeg. De Broeders wonnen de eerste wedstrijd tegen de Heilige Familie in 2 sets. De wedstrijd tegen ons wonnen ze eveneens, maar er was wel een beslissende 3de set nodig die eindigde met een zeer nipt resultaat: 15-13. Toen de wedstrijd Heilige Familie - Berkenboom aanving, namen onze speelsters het iets te gemakkelijk op, zodat de eerste set maar nipt door ons gewonnen werd (23-25). In de tweede set toonden we ons opnieuw van onze sterkste kant en wonnen we vlot (25-8). Resultaat: een verdiende 2de plaats wat voldoende was om door te gaan naar de finale op woensdag 28 oktober. Speelsters : Kato Leyn, Anke Calcoen, Michelle Van Houte, Athena Baert, Tine Meersman, Sophie Heyninck, Annelynn Masson, Josephine Neuville.

De tweede ronde volleybal en ook de finale werd gespeeld op verplaatsing en gesplitst over 2 speeldagen. Op woensdag 28 oktober vertrokken we met 7 speelsters ( Anke, Kato, Athena, Sophie, Josephine, Michelle en Annelynn) onder leiding van Mevr. De Meester naar Gent. Na een trein- en busrit kwamen we aan in de Sporthal Bloso, waar we het moesten opnemen tegen 3 scholen (het Emmaüsinstituut van Aalter, het Sint-Jozefinstituut van Geraardsbergen en het Instituut Sint-Vincentius à Paulo van Gijzegem). Het Technisch Instituut Sint-Isidorus van Sint-Niklaas kon op deze eerste speeldag niet aanwezig zijn. De wedstrijd tegen deze school werd verplaatst naar een tweede speeldag op 25 november. Het werden drie heel spannende wedstrijden, waarbij Berkenboom telkens nipt verloor. Tegen de school van Geraardsbergen werd de wedstrijd beslecht in een derde set, waarin we opnieuw nipt werden verslagen (15-11). Omdat we niet meer voor de titel in aanmerking kwamen en de datum van de tweede speeldag heel dicht bij de examenperiode lag, besloten we in overleg met de speelsters om voor de laatste wedstrijd forfait te geven.

Proficiat aan alle speelsters voor de mooie prestatie!!!

32

DDee ddoooodd iinn ddee ooggeenn oopp ddeeaaddrriiddee

Op vrijdag 4 september kreeg het vijfde jaar een sportdag aangeboden in Rijmenam.

Ik was er volledig klaar voor en had me mentaal voorbereid op een aantal

avontuurlijke parcours. Na enkele opwarmertjes waarbij we ons al kostelijk

geamuseerd hadden, gingen we door naar de volgende opstelling.

Deze heette „De Tarzan‟ …

Voor we hieraan begonnen, kregen we een veiligheidsriem aan. We zagen voor ons

een enorm hoge gesjorde toren staan. De bedoeling was dat we één voor één naar

boven klommen, een liaan grepen, op de rand van de toren zaten en … sprongen. Je

moet weten dat ik sinds jaar en dag verschrikkelijk hoogtevrees heb. Aangezien

iedereen gebrand stond om deze ge-wel-di-ge kick te beleven, wilde ik zeker niet

onderdoen. Ik klom aarzelend naar de top. Eens we bovenaan stonden, werd er

achteraan een veiligheidstouw aan onze riem vastgemaakt zodat we niet naar

beneden konden vallen. Het idee vond ik op zich al beangstigend, maar ik liet me

niet kennen. Ik zette me op de rand van de toren terwijl de „tarzanvrouw‟ me

vooraan vastmaakte met een touw. De liaan die ik moest vasthouden, trok me enorm

naar voren, maar de mevrouw hield me gelukkig vast. Ik zag bij de vorige leerlingen

al dat die begeleidster ze een fameuze duw gaf omdat men zelf niet goed van de

toren durfde te springen. Ik verzekerde haar dat ze dat bij mij niet moest proberen.

De vrouw had al lang door dat ik een „moeilijk geval‟ was vanwege mijn hoogtevrees.

De adrenaline stroomde door mijn aderen en de vrouw duwde mij uiteindelijk van

de toren. Ik keek naar beneden en hoopte dat het zo vlug mogelijk voorbij zou zijn tot

ik besefte dat ik helemaal niet vooruitging! Ik hing vast! De mevrouw was door het

voortdurende overtuigen dat het eigenlijk niet zo eng is, vergeten het veiligheidstouw

langs achter los te maken en ik hing halverwege de toren! Ik wist niet wat mij

overkwam, voelde een snijdende pijn van de riemen en kon een resem scheldwoorden

niet onderdrukken. Ik zag een aantal plaatselijke begeleiders in paniek naar boven

komen om mij uit deze hachelijke situatie te bevrijden. Ze trokken me aan het touw

terug naar boven zodat ik ettelijke ogenblikken horizontaal kwam te hangen en diep

onder mij gaapte een keiharde bodem. Terug naar af op de rand van de toren: in de

hoop dit niet meer te moeten doorstaan, smeekte ik de dame mij te verlossen van het

„harnas‟. Maar neen hoor, het achterste veiligheidstouw werd losgemaakt en ik kreeg

een nieuw „duwtje in de rug‟. Ik heb gegild als nooit tevoren en toen ik eindelijk

beneden kwam, had ik moeite om door het trillen op mijn benen te blijven staan.

Plagend werd gesuggereerd of ik het nog eens wilde doen. Maar dat zal nog niet voor

morgen zijn …

Eline Van den Broeck, 5b

Spannend

33

Berkengeruis in alle talen!

In English

Lees deze tekstjes en raad over wie of wat het gaat. Succes! Who or what am I ? A day in the life of ... One day I woke up because of a striking light. Two hands approached me. I was shivering all over. A man took me from the highest shelf and carried me into the kitchen. I didn't know what was happening. The man in a suit took my tale and put it in a thing which seemed to be (for me) the nose of a giant pig. I was thirsty, so my owner took my hollow spine and filled it with lots of water. He clicked it back and opened my mouth. He fed me a pad and pushed on my belly button. I was hungry. There was the red light. Suddenly, I got very warm. Steam came out of my head. I got the feeling that my hunger faded away. Hot water filtered through my stomach. My belly is transparent. The water got a strange colour. The businessman took my belly and turned off the red light. He put my body into the dishwasher. From there, a new adventure began...

Eline Van den Broeck

It was already very warm when I woke up, on this normal day of my life. As usual, I walked to the river to refresh myself. Then I climbed on my donkey. It brought me to my mother. It may sound stupid but she gave birth to me without having sexual intercourse. We drank a couple of teas and afterwards we went to the city. People immediately saw who I was so I needed to give some signatures. When the crowd had finally calmed down, I walked to an old man who was sitting on the ground. He was a cripple. He asked me to heal him. Good as I am, I did. I showed some spectacular moves with my hands and he could stand, walk and even run! Everybody was a witness of my miracles, except this blind woman. She didn't believe it so I made her see again. Of course she was very thankful. I was in the mood for a party, so I changed some water into wine and I multiplied some bread and fish. No wonder that people love me so much!

Brent Pannier

I was walking in the garden one day. The weather was fine, it was a sunny and cloudless day. While I was walking, I heard some teenagers at a pool in the neighbourhood. I decided to go and have a look, because I was really curious.

Because it took me so long to get there, they were already out of the pool by the time I reached them. Now they were eating and chatting. Suddenly there was a lot of fuss going on. At first I didn‟t know what it was all about, but then I realized they had seen me. One of the girls came toward me and, because I was really afraid, I retreated into my shell. But unfortunately it didn‟t help, the girl picked me up. I sat in my dark shell for a while, afraid to go into the light. When the commotion had diminished, I took a look outside. As soon as I showed my face, there were several light flashes from a little black box that another girl was holding. I was blinded by the light and crawled back in. I felt the girl putting me down again. As I felt the grass beneath me, I came out of my shell and tried to escape as fast as I could (which wasn‟t really that fast). Suddenly all the stir was back and it began to snow. There were little white flocks everywhere. I stopped to look at them. But they were falling faster than usual and it was too warm for snow, something wasn‟t right! When the first little flock touched my skin, an enormous pain pulled through my body. It repeated itself at the second, third and forth flock and all the other flocks that were left. I heard a few boys laughing at me and girls screaming at them. They knew what they had done and they thought it was funny! That were the last things I saw and heard in my life. The last thing I felt, was the pain of the dehydration caused by the salt. And worst of all, my death came like all the other things in my life: with a snail‟s pace.

Ellen Goossens

34

4d kreeg als opdracht hun “école idéale” voor te stellen. De verschillende groepjes kwamen aanzetten met fantastische, maar meestal onrealiseerbare ideeën, geïllustreerd in indrukwekkende Powerpoint-presentaties. Hier ziet u het vooraanzicht en de plattegrond van de droomschool van Julie Van Goethem. Wilt u sponsoren om deze droom te realiseren? Aarzel niet en mail naar berkengeruis@yahoo.com

En français

35

De beste hobbykok van Vlaanderen mag dan wel een vrouw geworden zijn, toch had dit heel anders kunnen uitdraaien als Tim Alenus (4c) zich had ingeschreven. Net als die andere Tim, is ook hij bedreven in de keuken. Zijn specialiteit: desserts. Hij trakteerde zijn klas en leerkracht Duits (mevrouw Verhaeghen) dan ook op zelfgemaakte Sachertorte! Als u zelf aan de slag wilt gaan, volgt u gewoon nauwgezet Tims recept op. Succes! Ingrediënten taart (8 à 10 personen)

125 gram pure (zwarte) chocolade 125 gram koude boter 150 gram poedersuiker 6 eierdooiers en 6 eieren 1 vanillestokje 100 gram suiker 150 gram bloem

Glazuur

Je kan kiezen voor abrikozen- of chocoladeglazuur

Abrikozenglazuur

25 gram abrikozenjam

2 eetlepels bruine rum

Chocoladeglazuur

300 gram suiker

175 gram pure chocolade

Werkwijze taart

1. Smelt de chocolade au-bain-marie en laat ze iets afkoelen.

2. Mix de boter ongeveer één minuut tot deze schuimig is.

3. Mix de poedersuiker erdoor tot de massa schuimig is en licht van kleur.

4. Voeg de eierdooiers één voor één toe. Voeg daarna de gesmolten chocolade en het vanillestokje toe.

5. Klop de eiwitten op, liefst niet te stijf. Roer ze door de chocolademassa.

6. Vet de randen van een springvorm goed in en bestuif deze met bloem. Bekleed de bodem met bakpapier. Verdeel het deeg gelijkmatig in de springvorm en bak deze 45 minuten in de oven voor verwarmde oven (op 200°C).

Werkwijze abrikozenglazuur

1. Breng 25 gram abrikozenjam aan de kook samen met 2 eetlepels bruine rum. Roer voortdurend!

2. Laat dit 2 à 3 minuten doorkoken tot er een gladde massa ontstaat.

Werkwijze chocoladeglazuur

1. Breng de suiker, de chocolade en 175 ml water aan de kook. Roer voortdurend! Verminder iets in temperatuur en laat vijf minuten doorkoken.

2. Haal de massa van het vuur en roer nog één minuut tot deze een beetje is afgekoeld.

Afwerking met glazuur

1. Giet het glazuur gelijkmatig over de taart. 2. Laat de taart zeker één uur afkoelen zodat het

glazuur stevig wordt. 3. Serveer eventueel met een toetje slagroom en

laat het je smaken!

Smakelijk! 5 september 2009. De eerste les Duits in klas 4c. We maken kennis met Duitsland, Oostenrijk en Zwitserland. Bekende personen, toeristische gebieden, typische producten, lekker eten ... Zo komen we te weten dat 'die Sachertorte' een Oostenrijkse specialiteit is. Ik vraag de leerlingen op te zoeken welke ingrediënten we nodig hebben om deze lekkernij te bereiden. De volgende les wacht ons een heuse verrassing : Tim Alenus zocht niet alleen op welke ingrediënten we nodig hebben, hij deed er nog iets mee ook! Zo trakteerde hij de hele klas op een lekker stukje Sachertorte! Dankjewel, Tim! Een moment om nooit meer te vergeten. Esther Verhaeghen

Auf Deutsch (of toch bijna)

36

In de les Nederlands kregen we de opdracht om een verhaaltje te schrijven dat de oorsprong van de zegswijze verklaart. In plaats van het etymologisch woordenboek mochten we onze fantasie gebruiken. Elvin De Vetter en ik, Quinten De Cauwer uit 3c maakten een variatie op Urbanus' liedje 'Jezeke is gebore in een bakske vol me stro'.

Heel lang geleden voor de allereerste keer. Je had het moeten zien, het was verschrikkelijk slecht weer. Zat Merlijn te toveren met zijn oude toverstok. Met zijn magische hoed en zijn zeeblauwe rok. De volgende dag ging hij naar de boulevard. Hij zag een kleine mug in een rijke heers haar. Merlijn zei : “Kleine mug, kom nou vlug hier. Met wat doe ik jou nou een plezier?” De mug riep : “Ik wil nou eens heel groot zijn, groter dan de anderen, dat lijkt me fijn.” “Wat voor dier heb je nou in gedachten?” “Een grote olifant, daar zou ik naar smachten.” “Hé, kleine mug, luister eens even. Alles wat je wenst, daar blijf je mee leven. Denk alvorens te kiezen, je zou een hele mooie kans verliezen. Wil je dan niet liever wat kracht?

Of de hele wereld in jouw macht?Of wil je niet rijk zijn en heel erg wijs of koning in een heel erg groot paleis?” De mug zei:”Ik heb besloten, ik behoor nu tot de heel erg groten.” “Rikketie rakketie roem, wat zal ik met jou eens doen? Ik verander je in een olifant en ga nu allemaal even aan de kant.” De mug werd een brouwsel geschonken. Hij heeft het helemaal alleen opgedronken. En de mug zei:”Ik voel me heel erg raar.” En Merlijn antwoordde:”Het is tip top klaar.” Sindsdien telt de wereld een olifant meer. De olifant zei:”Dankjewel, oude heer.” Dus ging de olifant maar weer eens op pad, heel erg blij met zijn heel groot gat. Verder ging alles heel erg goed, alleen vond hij geen passend ondergoed. Nu is hij het boegbeeld van de chocolade, misschien zelfs in jouw nachtkastlade. Misschien is dit verhaal wat ovedreven, dat een mug als olifant kan leven ...

… en natuurlijk ook in het Nederlands

37

Ook enkele eerstejaars vonden hun inspiratie bij tovenaars als Merlijn en Harry Potter en gingen hiermee aan het dichten.

De tovenaar

Iedereen kent die oude man, de tovenaar die alles kan. Met zijn toverstok in de hand, Komt hij wel door heel het land. Zelfs met die mantel en die hoed, moet je zien hoe hij dat doet. Als hij dan een brouwsel brouwt, Kijkt zijn kat die dan miauwt. Maar als hij een mammoet ziet, denk ik wel dat hij verschiet Jente Van Mele 1C Er was eens een man zo eigenaardig, niet groot, maar wel merkwaardig. Hij droeg een kleed van zwart satijn en op zijn hoofd de hoed van Merlijn. Een knappe vondst die glazen bol. Het grootste geheim van elke toverkol: Een toverstaf, een wit konijn, een groot glas rode wijn. Een boek vol lieve woorden, zijn grootste bezit. Oorlog en geweld met moorden, vindt hij maar shit. Die tovenaar is wel kolossaal en vast en zeker ook speciaal. Michiel D‟Hooghe 1C

Harry Potter Harry Potter is een tovenaar. Maar ook wel een schuldenaar. In het Holst van de nacht krijgt hij superkracht. Hij heeft dan ook superveel macht. Zijn vrienden zijn elke nacht doodsbang. Want elke nacht duurt O, zo lang De slimste van zijn vrienden kon het niet meer aan! Daarom is ons gedichtje nu gedaan. Willem Fontyn 1C

38

Sarah Pauwels uit 5d3 heeft een wel heel bijzonder talent. Ze schrijft gedichten en nog goed ook. Dit bewees haar derde plaats op de Anton Van Wilderodeprijs in september jl. Zo’n talent mogen we hier wel eens in de kijker zetten, zo dachten wij. Dit doen we in de vorm van een interview. Sarah, hoe ben je ooit met dichten begonnen? Sarah: In de lagere school schreef ik mijn eerste gedichten. We kregen opdrachten die sterk afgelijnd waren. Ik herinner me bijvoorbeeld dat we ooit iets moesten doen rond elfjes. Naarmate de jaren vorderden, kregen we wel meer en meer vrijheid. Uiteindelijk mochten we in het 6de leerjaar iets schrijven rond een zelfgekozen thema in een zelfgekozen vorm. Blijkbaar kon je met die vrijheid om. Waar haal je je inspiratie vandaan? Sarah: Die haal ik uit mijn gevoelens. Het helpt me ook verder met mijn gevoelens. Zo kan ik veel beter met verdriet om als ik dit van me af kan schrijven. Let op! Ik schrijf ook vrolijke gedichten, hoor, maar meestal zijn ze toch droevig … Als de gevoelens er eenmaal zijn, spelen er zich een aantal mechanismen af in mijn hoofd. Ik denk na over het thema en de plaats. Zo bracht het overlijden van mijn opa me onvermijdelijk naar zee. Ik ging vaak met hem naar zee, vandaar. Rond dat thema en die plaats, ga ik dan vaak werken met vergelijkingen en zoek ik woorden die mooi klinken. Vind je het resultaat van je werk goed? Sarah: Meestal vind ik het zelf niet meteen goed. Het zijn de complimenten van anderen die me doen beseffen dat het zo slecht niet is. Er zijn ook vele gedichten die nooit iemand heeft gelezen. Vele gedichten zijn dan ook slecht, maar voor mij is het schrijven zelf een vorm van ontspanning. Ik word er rustig van. Als het resultaat goed is, is dat fijn, maar dat ik dus niet altijd zo. Ik schrijf in de eerste plaats voor mezelf. Is het winnende gedicht je beste? Sarah: Als ik een beste gedicht moet kiezen, dan kies ik er niet één, maar drie. Ik vind ze alledrie mooi verwoord. Het gedicht waarmee ik succes had op de Anton Van Wilderodeprijs is er één van, maar daarnaast is er ook het gedicht dat ik schreef naar aanleiding van het overlijden van mijn nonkel. Toen de begrafenisondernemer dit las, vroeg die me waar ik dat gedicht had gevonden. Ik had het zelf geschreven… In de herfstvakantie schreef ik nog een gedicht, maar deze keer was het overlijden van mijn opa het thema. Men vroeg me om een gedicht te schrijven, maar dat vind ik moeilijk. Het moet spontaan gekomen. Na veel en lang nadenken, vond ik de nodige inspiratie en stond het resultaat na een 15-tal minuten op papier. Als het te lang duurt, is het resultaat nooit goed. Het moet eruit vloeien. Soms lukt dat echt niet. Eén van die drie gedichten die eruit kwamen gevloeid, was het gedicht ‘Leugens’. Hoe kwam je erbij je kandidaat te stellen en wat waren de criteria om te mogen deelnemen? Sarah: Om deel te nemen, dien je je gewoon in te schrijven. Toevallig zag ik vorig schooljaar een brochure liggen voor het bureau van mijnheer Van de Vyver. Ik nam het mee, maar vergat het uiteindelijk. Net voor de einddatum voor deelname, realiseerde ik het me terug en stuurde ik mijn gedicht op. Ik had nooit gedacht dat het zo gesmaakt zou worden. In mijn leeftijdscategorie behaalde ik de derde prijs. Dit was leuk, want de beste drie mochten hun gedicht voordragen. De motivatie van de jury, bestaande uit dichters en poëzieliefhebbers, was dat de opbouw en woordkeuze goed zaten. Het was wel leuk dat te horen uit de monden van mensen die met poëzie bezig zijn. Je schrijft poëzie. Lees je het ook graag? Heb je een favoriete dichter? Sarah: Ik heb geen favoriete dichter en het is niet zo dat ik de éne dichtbundel na de andere ontleen in de bibliotheek. Toch lees ik wel gedichten. Dat kan me echt raken. Ik heb al wel vaker iets leuks gevonden op het Internet of in tijdschriften. Ik bewaar ze niet, maar ik geniet er gewoon van op het moment. Ik ben er dus niet obsessief mee bezig, integendeel.

Bijzonder talent

Sarah Pauwels (5d3): laureaat Anton Van Wilderodeprijs

39

Wat vond je van het gedicht dat de eerste plaats wegkaapte? Sarah: Dat was in elk geval een gedicht dat ik heel graag heb gelezen. Echt schitterend. Je merkt meteen dat het iemand is die veel met poëzie bezig is. Die woordkeuze: prachtig! Ligt de lat nu hoger na je goede resultaat in de wedstrijd? Sarah: De lat heeft altijd hoog gelegen. Ik vind een gedicht vaak niet goed. Mama overtuigt me soms om het bij te houden. Ik had echt nooit gedacht dat ik die prijs zou winnen. Toen ik de brief opende met het verdict, heb ik echt het hele huishouden samengegild. Mijn zus en mama kwamen meteen kijken. Ze waren zo fier als een gieter. Dat gaf me echt een fijn gevoel. Eigenlijk stond ik toen net op het punt om naar Crammerock te vertrekken. Was deze deelname éénmalig, of mogen we meer van je verwachten? Sarah: Als ik iets schrijf waarvan ik vind dat het goed genoeg is, neem ik terug deel. Ik experimenteer intussen ook wat met nieuwe vormen. Dit geeft wel grappige resultaten. Vaak zijn het gedichten die ik enkel zelf begrijp. Wanneer schrijf je? Sarah: Meestal ‟s avonds in bed. Ik zit dan wat te krabbelen met een zacht muziekje. Het helpt me om in slaap te vallen. Hoe zijn de reacties op school? Sarah: Eigenlijk zijn er weinigen die dit echt weten. Zij die het wel weten, hebben me gefeliciteerd, maar de meesten hebben mijn gedicht nooit gelezen. Eén geruststelling: zij die het wel hadden gelezen, vonden het niet lelijk. Dat is ook al iets, hé. Bedankt, Sarah. Nog heel veel succes en inspiratie gewenst!

Turend in de verte, naar de horizon, oneindig. voeten in het zand, wind in de haren, samen hand in hand, vliegers dansen, meeuwen krijsen, golven ruisen. Nu sta ik hier weer, starend naar de horizon, oneindig net als de herinnering. voeten in het zand, wind in de haren, maar zonder je hand om vast te houden, vliegers blijven dansen en golven blijven ruisen, maar anders, anders zo zonder jou

Sarah Pauwels

Ik verdwaal in het doolhof van je leugens vormen langzaam een litteken op mijn hart laat zich steeds weer vullen met valse kussen drukken zich speels op mijn lippen vertalen de verwarde gevoelens in mijn gedachten dwalen niet langer af naar Jou

Sarah Pauwels

40

Op 18 oktober werd Troy De Winter wereldkampioen karate in de categorie Kata Mannen (-16) – alle graden. Een wereldkampioen op onze school! Dat kunnen we niet zomaar voorbij laten gaan. Dag Troy, een hele dikke proficiat met je prestatie! Jammer dat er in de pers zo weinig aandacht aan dit wereldkampioenschap wordt geschonken. Wij van Berkengeruis willen jou en de sport karate met dit interview de aandacht geven die jullie verdienen. Kan je ons iets meer vertellen over het kampioenschap? Het begon op 17 oktober, de dag van de voorrondes. Met de deelnemende clubleden, vrienden, familie en supporters van de club vertrokken we naar het Antwerpse Hoboken voor de World Open Championships van IMAF. Toen ik mijn kata moest lopen, had ik (uiteraard) zenuwen. Maar zodra je de naam van de kata hebt geroepen, ben je zo geconcentreerd en gefocust dat je niets meer rond je hoort en geen zenuwen meer hebt. Kan je, voor de karateleken onder ons, even uitleggen wat dat precies inhoudt, een kata lopen? Een kata is eigenlijk een lang visueel gevecht dat bestaat uit een reeks bewegingen, uitgevoerd tegen vier tot acht tegenstanders, die uit verschillende richtingen aanvallen. Als het je nog niet duidelijk is, moet je maar eens op YouTube 'kata' intypen en dan zie je het wel. Dat zullen we zeker doen! Hoe verliep het verder? Er waren 2 rondes. Nadat iedereen zijn kata had gelopen in de eerste ronde, mochten de beste acht door naar de tweede ronde. In de tweede ronde liep ik dezelfde kata en mochten de beste vier door naar de finale. Ik was echt blij dat ik naar de finale mocht. Ik had nooit gedacht dat ik zo ver zou geraken. Eigenlijk zou ik ook nog aan 'kumite' deelnemen (zie YouTube, nvdr). Maar met mijn rugblessure, nam ik het zekere voor het onzekere en concentreerde me uitsluitend op mijn kata. De volgende dag waren het de finales en die waren uiteraard heel spannend ! Toen de finale van mijn categorie startte, stond ik met de drie andere finalisten klaar voor de strijd. Ik moest als tweede mijn kata lopen. Je mocht dezelfde kata kiezen als zaterdag maar ik had tijdens de opwarming Jion geoefend, een echte power kata. Toen ik Jion afriep en mijn kata liep, was mijn blik volgens de club echt niet-Troy. Ze zagen iemand anders dan ze kenden! Ik had mijn best gedaan, nu was het afwachten... Ik kon het nauwelijks geloven: ik werd de eerste! Op dat moment heb je echt een enorm gevoel van geluk en tegelijk een gevoel van: "Hu? Ben ik nu

WERELDkampioen? WERELD ?" Het gevoel was echt onbeschrijflijk !!

41

Wat een prestatie, Troy! Dat moet een ongelooflijk goed gevoel geven. Hoe lang ben je eigenlijk al met karate bezig? Ik begon met deze sport toen ik vijf jaar was. Maar na zes jaar karate verliet ik de club in De Klinge omdat mijn sensei (= trainer in het Japans) de club had verlaten. Na vier jaar pauze besloot mijn trainer een nieuwe club op te richten, met een eigen stijl : Meijin Ryu Karate-Do. Toen ben ik ook opnieuw begonnen samen met de eerste training van de stijl in september 2008. We trainen twee maal per week in Meerdonk en één maal in Sint-Gillis-Waas . Mijn trainer is echt fantastisch, zonder hem zou ik nooit die wereldtitel hebben gehaald!! Ook heel belangrijk is dat we één hechte vriendenkring zijn. Hoe heb je je op dit wereldkampioenschap voorbereid?

In totaal heb ik 'maar' drie maanden getraind voor het wk. Maar dan is dat wel drie maanden aan een stuk drie keer per week werken naar perfectie. Er mag geen enkel foutje in je kata zitten: heupen goed, voeten recht, hoofd recht, elleboog tegen lichaam, kracht, tempo, snelheid, uitstraling... Je moet op zoveel details letten en het is echt moeilijker dan de meesten denken. Wij zijn in elk geval heel trots op jou en hopen dat je nog veel plezier mag beleven aan deze sport. Ook zijn we blij dat het gat in onze karatecultuur nu toch iets kleiner is. Dankjewel, Troy, en doe zo verder! P.S. Wil je in de voetsporen van onze wereldkampioen treden? Is karate iets voor jou? Wil je meer weten over Meijin Ryu Karate-Do? Contacteer dan Mark Heymans via e-mail mark.heymans@pandora.be of telefonisch op 0495 90 06 69.

42

Voor ik een klein verslagje over onze oud-leerlingendag neerpen, wil ik eerst en vooral een woord van oprechte dank zeggen aan Machteld Van Belleghem. Zij was vele jaren de voorzitster van de oud-leerlingenbond. Zij deed dit echt met hart en ziel … Machteld, dank je wel voor je jarenlange

inzet!

Het was dan ook even spannend wie het voorzitterschap zou durven overnemen … Welnu, Ruth Kevers, een “JOL-ler”, zag dit wel zitten en zij is heden onze nieuwe voorzitter. Eind september hebben we dan de koppen bijeen gestoken om een nieuw concept voor onze oud-leerlingendag te vinden. Chris Burm stelde voor om de contactdag voor onze zesdes samen te organiseren met de oud-leerlingendag en zo de oud-leerlingendag 1 maand later te plannen. Daarnaast besloten we ook dat het vernieuwde concept zou plaatsvinden

in het H-blok en dat het “warme eten” plaats zou maken voor kaas en wijn. Wij gingen ervoor!!! Om 16u werd het praatcafé geopend en verwelkomden Chris Burm en Wim Anthuenis hun zesdes en de oud-leerlingen. Met veel enthousiasme wisten onze oud-leerlingen de zesdes warm te maken voor hun studiekeuze na het zesde middelbaar. Velen bleven dan ook nog even napraten in het praatcafé.

Ondertussen zagen we ook al veel “jubilerende” oud-leerlingen toekomen. 10, 20, 25, 30, 40 en ja, ook 50 jaar uit kregen onze speciale aandacht.

En ook Zuster Aleydis zag dat het goed was.

Oud-leerlingendag: 21 november 2009

43

Om 18u00 hadden we het foto-moment voor onze jubilarissen en daarna schoven ze aan voor het kaasbuffet.

Waarna ze smakelijk gingen eten in één van de voor hen gereserveerde klaslokalen. Het is overbodig te zeggen dat er heel wat bijgepraat werd. Feit is dat we alleen maar enthousiaste en tevreden oud-leerlingen terugzagen. Voor herhaling vatbaar, dus.

De klok tikte verder en ondertussen liep het in het praatcafé ook al aardig vol. Je liep daar hoofdzakelijk JOL-lers (nvdr, Jong-oud-leerlingen) tegen het lijf .

Alleen maar blije, tevreden gezichten …

Helaas, aan alle leuke momenten komt een eind en om middernacht hebben we de “plakkers” voorzichtig naar buiten begeleid, sommigen bleven liever nog even opruimen… Berkenbomers in hart en ziel!!! Als ik me niet vergis, is de derde zaterdag in 2010 de 20ste? Hou hem vrij in je agenda … Het is genieten en ik kan het weten!

Greet Van Havermaet

44

Mijnheer Van de Vyver is sinds een jaar de rechterhand van Mijnheer Bruggeman. Toch zou je denken dat deze directietandem al langer samen aan het roer staat. Alles verloopt vlot, de geoliede machine draait door en dit niet het minst dankzij de organisatorische kwaliteiten van onze adjunct-directeur. Voor Berkengeruis is het de hoogste tijd om eens bij mijnheer Van de Vyver te polsen naar zijn ervaringen, realisaties en aspiraties. Net voor de herfstvakantie van vorig schooljaar viel het verdict. Heeft u lang getwijfeld of u zich kandidaat zou stellen? Mijnheer Van de Vyver: Om eerlijk te zijn, heb ik enorm getwijfeld! Het belangrijkste twijfelpunt was het 'privé-argument', nl. mijn 4 kinderen, waaronder een tweeling van toen 1 jaar. Andere 'bezwarende argumenten' vond ik mijn relatief jonge leeftijd en vooral het feit dat ik echt graag lesgaf (en hier zeker niet op uitgekeken was) en graag met de leerlingen omging. Ook het feit dat dit in het midden van het schooljaar gebeurde, en ik dus een klas in de steek moest laten waarvan ik titularis was, vond ik geen goede zaak. Daarnaast moet ik toegeven dat vooral het organisatorische in deze functie me wel aansprak. Laten we zeggen - het klinkt misschien wat melig, dat geef ik toe, maar het is de realiteit - dat de 'liefde voor de school' uiteindelijk de doorslag gegeven heeft. Uiteindelijk, op de allerlaatste dag, heb ik de knoop doorgehakt en heb ik me kandidaat gesteld. De combinatie van een directiefunctie met een groot gezin lijkt inderdaad moeilijk. Is uw leven er alleen maar zwaarder op geworden of zijn er ook dingen die gemakkelijker zijn dan wanneer u lesgaf? Mijnheer Van de Vyver: Qua tijdsinvestering is mijn huidige functie veel belastender dan wanneer ik nog lesgaf. Je bent uiteraard niet alleen volle dagen op school, er zijn ook heel vaak avondvergaderingen en weekendactiviteiten. Je moet ook van veel meer zaken op de hoogte zijn, je echt inwerken in bepaalde problematieken, dat is logisch. Er is dus inderdaad veel minder vrije tijd dan vroeger, daar kan ik niet omheen. Anderzijds is ook de klemtoon wat verschoven: waar ik als leerkracht de examenperiode altijd een zware periode vond, is deze periode nu iets minder druk, omdat er dan minder vergaderingen gepland worden en je dus al eens een paar uurtjes kan doorwerken. Daartegenover staat dat de opstart van een schooljaar (vanaf begin augustus tot eind september) enorm zwaar is, dat heb ik toch wat onderschat. Door het feit dat ik mijn tijd efficiënt moet benutten, probeer ik zoveel mogelijk te genieten van de gezinsmomenten of mijn hobby's, gewoon omdat er minder tijd voor is dan vroeger. Mist u het niet voor de klas te mogen staan? Wat schonk u het meest voldoening in uw beroep als leraar Nederlands? Mijnheer Van de Vyver: (zonder aarzelen) Ik mis het lesgeven enorm! En dat gemis verdwijnt niet, integendeel. Ik heb dit altijd heel graag gedaan. Als een collega Nederlands afwezig is, probeer ik af en toe - als de agenda het toelaat - nog eens een uurtje te geven. Daar geniet ik dan ook ten volle van. Ook rapporten delen, leerlingenraden bijwonen, op bezoek gaan tijdens ontmoetingsdagen, eens een studie-uitstap of PZW-activiteit begeleiden … zijn zaken die ik niet wil missen. Het contact met de leerlingen vind ik belangrijk.

Niki Van de Vyver na 1 jaar in het zadel

45

En nu, in uw directiefunctie? Mijnheer Van de Vyver: Ik hou ervan om dingen te organiseren, alles praktisch te regelen, zodat de zaken vlot en vooral efficiënt verlopen. Ik kan me wel eens ergeren als vergaderingen slabakken omdat de zaken niet goed voorbereid zijn, omdat er uitgeweid of door elkaar gepraat en dus tijd verloren wordt. Ook vergaderingen voorbereiden, nadenken over problemen of principes, daar een mening over ontwikkelen, die uitschrijven en verdedigen, het compromis zoeken, het woord voeren op infoavonden of vergaderingen zijn zaken die ik eerlijk gezegd heel graag doe en die me beter meevallen dan verwacht. Ik zet graag de zaken op papier, ben voor duidelijkheid, zodat iedereen weet hoe het zit en er geen onaangename misverstanden of communicatieproblemen ontstaan.Ten slotte moet ik zeggen dat ik heel graag op de hoogte ben van zoveel mogelijk zaken die op school gebeuren, ook al vallen die niet meteen onder mijn 'bevoegdheid'. Naar leerlingen toe moet ik uiteraard meer sanctionerend optreden dan in mijn tijd als leerkracht. Ik probeer ook hier altijd met respect de leerlingen te benaderen en kort op de bal te spelen, ook naar de ouders toe. Daartegenover staat dat leerlingen, als ze over de schreef gaan, moeten beseffen dat een sanctie volgt. Ik denk dat leerlingen ook nood hebben aan duidelijke regels, dat ze moeten weten waar de grens ligt. Mijn visie hierop is eigenlijk niet veranderd door mijn nieuwe functie. We kennen u als een bescheiden man, maar toch gunnen we het u even onbescheiden te zijn. Op welke verwezenlijking van het voorbije jaar bent u echt wel trots? Mijnheer Van de Vyver: Dat vind ik echt wel een moeilijke vraag. Het ligt niet echt in mijn aard om over mijn eigen 'prestaties' te vertellen. Laat collega's, ouders en leerlingen maar oordelen of ze tevreden zijn over mijn werk of over mijn stijl. Ik kan alleen maar mijn best doen en zo goed mogelijk lessen trekken uit fouten die ik maak of zaken die ik vergeet. Alles kan beter, nietwaar?

Het is een cliché, maar hoge bomen vangen veel wind. Ondervindt u dit in uw huidige functie en wat doet u om stoom af te laten als het even stormachtig wordt? Mijnheer Van de Vyver: Hoge bomen vangen inderdaad veel wind, dat is waar. Nu, ik heb eigenlijk niet echt problemen met kritiek, zolang die maar gefundeerd is en men niet de man, maar de bal speelt. Alles moet bespreekbaar zijn, zolang het maar op een constructieve manier gebeurt. Als je beslissingen neemt die gestoeld zijn op goed doordachte principes, die overlegd en duidelijk gecommuniceerd zijn en vooral voor iedereen gelijk, dan kom je al heel ver- ook als het gaat om minder populaire maatregelen -en sluit je veel discussies uit. Je moet je ook niet te veel willen profileren.Het gaat eigenlijk vooral om het respectvol omgaan met collega's, ouders, leerlingen, en vooral goed te luisteren naar wat er leeft. En ook al zijn er nog geen grote stormen geweest, uiteraard heb je wel eens de behoefte om stoom af te laten, je zinnen eens te verzetten. Zo probeer ik naast mijn job, die toch wel enorm veel tijd en energie vraagt, nog uitlaatkleppen te hebben. Die vind ik in de eerste plaats in mijn gezin natuurlijk. De weinige gezinsmomenten die er zijn, probeer ik zo goed mogelijk te benutten. We gaan heel graag op reis (we willen onze jaarlijks afspraak met de Oostenrijkse bergen niet missen) of op weekend (de zee, de Ardennen, Nederland; doen we regelmatig). We doen heel vaak weekendjes met vrienden, maar ook enkel met ons gezin. We houden van deze afwisseling. Ik geniet heel graag van de 'kleine dingen des levens': gewoon thuis met de kinderen ravotten of uitstapjes doen, met mijn vrouw naar toneel of op restaurantbezoek gaan, met vrienden een stapje in de wereld zetten. Daarnaast fiets ik heel graag (mountainbiken, koersen) en speel ik poppentheater.

46

Vroeger was u al coördinator. Is uw directiefunctie gewoon een logisch vervolg op deze functie of vindt u het al bij al toch iets totaal anders? Mijnheer Van de Vyver: Als graadcoördinator wordt van jou verwacht dat je toch al kritisch meedenkt over het beleid, dat je een soort van brug, tussenpersoon vormt tussen de collega's en de directie, al ben je uiteraard nog een collega onder de collega's. Nu ben je meer verantwoordelijk, zit je 'aan de andere kant van de tafel', moet jij uiteindelijk de knopen doorhakken. Dat verwachten de collega's ook. Daarom is het heel belangrijk om te luisteren naar wat er leeft onder de leerkrachten en de mensen van het secretariaat en te proberen om een goede band te hebben met hen, al moet je natuurlijk leren leven met het besef dat je nooit voor iedereen goed kan doen en dat je soms zaken moet beslissen die minder leuk zijn. De directie heeft een voorbeeldfunctie. Zullen we u nu nog zien optreden tijdens de eindshow als ruige rocker of als presenterende travestiet (ooit presenteerde Mijnheer Van de Vyver de eindshow die was opgevat als een parodie op het programma ‘Debbie en Nancy'). Mijnheer Van de Vyver: Vorig jaar heb ik nog gedrumd tijdens de eindshow voor de zesdes. Dat vond ik geen enkel probleem, integendeel. Ik was blij dat ik mijn drumstel nog eens van onder het stof mocht halen. Als ze me vragen om aan dergelijke initiatieven mijn medewerking te verlenen, zal ik dit altijd ernstig overwegen. Ik vind dat men het onderscheid moet kunnen maken. Het is ook eens een manier om me op een andere manier te laten kennen. Deze legendarische optredens zijn niet uw enige ervaringen op de planken. U bent ook een drijvende kracht achter 'Oekedoeleke', het poppentheater dat vorig jaar zijn 50ste verjaardag vierde en dit jaar de Sint-Niklase cultuurprijs in de wacht sleepte (zie artikel p. 30). Is deze tijdrovende hobby nog haalbaar nu de school zoveel van uw tijd opslokt? Mijnheer Van de Vyver: Door de gezinsdrukte en mijn schoolarbeid is hier de laatste jaren wel minder tijd voor. Toch brengen we elk jaar in de kerstvakantie een productie in het Museumtheater. Bij zo'n productie komt trouwens veel kijken, vooral omdat we alles zelf in handen willen houden: het verhaal schrijven, de poppen en het decor maken, de muziek componeren, de promotie … Het leuke aan Poppentheater Oekedoeleke is dat we vijf goede vrienden zijn die elkaar al jaren kennen. We spelen goed op elkaar in en dat is belangrijk. Oekedoeleke bestaat al 50 jaar. De prijs die we in oktober wonnen, is dus eigenlijk ook een eerbetoon aan de vorige generaties spelers. Ten slotte zouden we u nog willen vragen wat uw toekomstdromen zijn voor onze Berkenboom. Zeilen we verder op dezelfde koers of heeft u nog een aantal koerswijzigingen op het oog? Mijnheer Van de Vyver: Ik denk dat we op korte termijn verder werk moeten maken van de renovatie van het H-blok en op lange termijn de uitbouw van het M-blok. Ook op ICT-vlak moeten we aandacht blijven hebben voor de vernieuwingen, ik denk hierbij aan de verdere uitbouw van ons elektronisch leerplatform en de uitrusting van de klas- en vaklokalen. We moeten ernaar streven om in elk lokaal een beamer en vaste computer te hebben. We zijn daar intussen volop mee bezig. Ten slotte wil ik nog zeggen dat Berkenboom altijd een school geweest is met een warme sfeer en een familiaal karakter. Dat viel me meteen op toen ik dertien jaar geleden voor het eerst door de gele poort stapte. Ik herinner me nog de goede opvang door de collega's en meneer De Langhe toen. Oud-collega's, oud-leerlingen of leerlingen die vanuit andere scholen naar ons komen, hebben het vaak over de sfeer op onze school, het zogenaamde 'Berkenboom-gevoel'. We moeten er alles aan doen om deze goede sfeer op onze school te behouden. Berkenbomers zijn geen mensen die hoog van de toren blazen, maar wel (zelf)kritisch en bescheiden zijn, hard werken en degelijk werk afleveren, en boven alles elkaar en de school een warm hart toedragen. Dat moet zo blijven, vind ik. Dan staan onze school ongetwijfeld nog mooie jaren te wachten … Bedankt, mijnheer Van de Vyver. Nog veel succes!

47

Familienieuws

48

49

De Berkengeruisredactie is in principe tegen reclame in haar publicaties. Doch, we willen hierop graag een uitzondering maken als het uithangbord van een product één van de eigen Berkenbomers is. Vandaar ons recente enthousiasme voor het merk Knorr (en meer bepaald voor de Knorr bouillonketeltjes). Kijkt u immers goed naar de campagne hieronder. Herkent u iemand? Wij in ieder geval wel: onze eigenste Marie-Rose Buslot, de dame van de administratieve dienst die iedereen altijd met oprechte vriendelijkheid verderhelpt. Hoe ze in deze campagne verzeild is geraakt, leest u hier… Hoe het allemaal begonnen is... U weet het of u weet het misschien niet, maar mevrouw Buslot is een échte keukenprinses! Zo ging ze eind maart achter haar potten en pannen staan om een lekker gerechtje te bereiden, toen ze bedacht dat ze het recept voor die éne speciale saus niet zomaar in één van haar kookboeken had staan. Geen probleem, mevrouw Buslot ging even op het internet surfen en daar vond ze de website van Knorr. Via deze website kan je allerlei soorten recepten opvragen. Zo gezegd, zo gedaan en een even later kon ze aan de slag... Testpersoon Een tijdje nadien kreeg mevrouw Buslot een mailtje toegestuurd. Er kwam een nieuw product op de markt en Knorr was op zoek naar mensen die dit wilden testen. Natuurlijk wilde ze best meewerken, het team had haar immers ook geholpen, dus waarom niet? Er werden echter over heel België mensen aangesproken, uit wie 100 testpersonen zouden worden geselecteerd. De kans was dus klein dat ze erbij zou zijn, maar ze was zeker niet onbestaande! De test En, ja hoor... mevrouw Buslot werd uitgekozen als testpersoon! Ze kreeg een heel pakket toegestuurd met drie variëteiten bouillonketeltjes: kip, vlees en groenten. Deze heeft ze gebruikt in allerhande soepen en sauzen. Natuurlijk heeft ze na het testen heel plichtsgetrouw een uitgebreide evaluatie teruggestuurd. Uithangbord Als reactie op haar evaluatie, volgde enkele dagen later een telefoontje. De producent had er erg veel aan gehad en ze waren geschrokken dat er zoveel werk van gemaakt was (nvdr, dit is een typisch verschijnsel bij een Berkenbomer). 'Wat zou u ervan denken om als uithangbord voor buillonketeltje in Libelle te verschijnen?' Daar ging mevrouw Buslot toch niet blindelings op in. Wat houdt het in om uithangbord te zijn voor zoiets? In Libelle verschijnt elke keer een rubriekje: 'Ilse kookt'. In deze rubriek zou Knorr vanaf eind september reclame maken voor hun bouillonketeltje. Ze wilden graag een foto en een aantal korte, kernachtige slogans. Maar alleen is toch maar alleen, vond mevrouw Buslot en ze vroeg haar man om een foto te maken met haar kleinkinderen Bente en Jirte. Ze vindt het heel fijn om hen te verwennen, zeker met lekker eten! De slogans waren niet echt makkelijk, want ze moesten natuurlijk ook in het Frans verschijnen... Alles werd uiteindelijk gekeurd door verschillende fotografen en natuurlijk ook door de eindredactie.

Bekende berkenbomer (in wording?)

50

Ten slotte De slogans waren goed en de foto met de kleinkinderen gaf eens een andere instap, dus volgde algauw een proefdruk. Hiermee moest mevrouw Buslot schriftelijk toestemming geven om de auteursrechten in orde te maken. En eind september verscheen uiteindelijk de reclame. Toekomst? Mevrouw Buslot vond het een heel beleefde en correcte samenwerking en blijft zeker Knorr gebruiken want ze is er wel erg tevreden over, maar heeft verder geen ambitie om reclame te maken. Indien de mensen van Knorr haar opnieuw zouden vragen om mee te werken, zal ze niet twijfelen zolang ze de kleinkindjes erin mag betrekken. Misschien wil ze haar 6des bij een speciale gelegenheid wel eens verwennen met haar schitterende soep...?

51

52

53