Teamweekend Forescate Heren 1 - Barcelona

Een jaar na het fantastische teamweekend in de Katjeskelder in het zuiden des lands was de tijd rijp om Forescate buiten onze landgrenzen te gaan promoten. Het spreekt voor zich dat de voorbereiding van dergelijke trip veel tijd in beslag neemt, de organisatie – bestaande uit Bernie en Maurits – begon hier dan ook al medio september mee.

Dag 1

Ondanks de maandenlange voorbereiding – die daags voor vertrek bijna in de war werd geschopt door annulering van de oorspronkelijke vlucht – was de voltallige selectie inclusief begeleidingsteam tot het moment dat de instapkaarten werden uitgereikt niet op de hoogte van de bestemming van de reis.

Wat wel bekend was, was de vertreklocatie (Schiphol), dresscode (sponsoroutfit) en de niet kinderachtige verzameltijd (06.00). Ook niet kinderachtig was de voorgeschreven paklijst. Nadat ons meerdere keren op het hart was gedrukt dat ALLE 50+ items écht meegenomen moesten worden, heeft het 19-koppig gezelschap de afgelopen maanden met wisselend succes gezocht naar barmardo’s, ringen, vrouwenondergoed, en unieke items om kamergenoten mee te verblijden. Overigens moest alles passen in onze teamtas, wat een enorme uitdaging opleverde voor Gijs, die met pijn in het hart twee van zijn drie beautycases in Amsterdam moest achterlaten.

Na weken van speculaties, stonden om klokslag 6 uur zeventien hunken in vol ornaat bij Burger King Schiphol, wachtend op nadere instructies. Naast de selectie maakten teampuppy Beerend, technisch hart Reza, manager Paul en spelersmakelaar Marc Meulenkamp deel uit van het reisgezelschap. Maurits en Bernie schitterden door hun afwezigheid.

Aanvoerder Yannick was door de organisatie voorzien van een vijftal enveloppen die ons één voor één een stapje dichter bij bekendmaking van de bestemming brachten. Na onder andere een prachtige mondharmonica solo van Paul, misleidende instapkaarten voor München en de eerste van vele groepsfoto’s, verschenen er 17 tickets naar Barcelona. Iedereen was intens gelukkig.

Op naar de douane, normaal gesproken het minst uitdagende gedeelte van de reis. Normaal gesproken houdt in: zolang je niet met Steven Altenburg op vakantie gaat. Steven is niet gewend om zijn eigen tas in te pakken, en vrijdagavond was voor hem dan ook een primeur. Hiervan had Yannick listig geprofiteerd. Nietsvermoedend naderde Steven de douane, toen hij plotseling scherp opmerkte dat zijn tas ruim drie keer zo zwaar was als die van de rest. Wat blijkt, een heuse bowlingbal was verstopt in Stevens tas. Stevens handbagage woog daarmee ongeveer 20 kilo. Hilariteit alom, ook bij de douaniers.

Eenmaal bij de gate kwamen Maurits en Bernie tevoorschijn. Aangezien zij onze gidsen van het weekend waren, werden ze voorzien van fluoriderende outfits en een YMCA petje. Uiteindelijk gingen dus 19 personen de lichtblauwe luchtmobiel in. Wilt u overigens Maurits een keer stil mee maken? Ga met hem vliegen, 1:45 uur zijn z’n handen gekruist en blijven z’n lippen op elkaar. Elke Heilige werd aangesproken.

Op Barcelona Airport werden wij in stijl ontvangen door Sander, een contactpersoon van Bernie, die de rest van het weekend hielp om ons op de meest uiteenlopende manieren kennis te laten maken met Barcelona. Opvallend nieuws was overigens dat Constantijn nog niet had gekotst. Een unicum voor Tonnie, die meestal na een half uur al het koetje is. Op 19 stoelen in de touringcar die voor ons klaarstond lagen goodiebags klaar met Barça sjaaltjes en de nodige informatie om wegwijs te geraken in de hoofdstad van Catalonië. Aangekomen bij het appartement werd ons een kamerindeling gegeven; vedettes Jef, Bernie, Kevin en Gijs hadden kamers met balkon, de rest lag inpandig.

Het vroege waken en de verre reis waren voor Bernie en Maurits geen reden om hun teamgenoten de rest van de dag te ontzien. De groep werd in tweeën gesplitst. Gewapend met een ring, vrouwelijk ondergoed en een pasfoto werden wij Barcelona ingestuurd. Enkele hoogtepunten willen wij u niet onthouden. De ring was bestemd om iemand ten huwelijk te vragen in Parc Guël. Frank Vos - ambitieus als hij is - kon de verleiding echter niet weerstaan om al in de metro op een knie te gaan. Resultaat: een 18 jarig meisje dat in paniek raakte en de volgende halte halsoverkop uitstapte. Uiteindelijk zijn op de trappen van Parc Guël wel 10 dames zeer gelukkig geworden. De pasfoto’s moesten op de Ramblas worden geruild tegen vrouwelijke versies. Opvallend succesvol waren Paul van Pelt en Jeroen Hiep. Het bleek achteraf zo te zijn dat Hiep flink geld heeft betaald voor de foto’s. Manager van Pelt versierde zelfs de foto van de plaatselijke barvrouw.

Mocht u overigens de komende weken nog in Barcelona zijn en u in elke etalage Kevin zien…dat kan kloppen. Het is een afdruk op de ruit. Kevin kijkt nou eenmaal graag naar zichzelf, en naar eigen zeggen ‘boffen wij dat we met zo’n knappe Amerikaan in het team zitten’.

Aan het eind van de middag verzamelden beide groepen op de Ramblas, om vervolgens te gaan eten bij een heerlijk Italiaans restaurant. Overigens dronken de dames (lees PvP, Con en Tok) in de groep ‘cava’. Na het eten volgde een tussenstop in een baco-bar om vervolgens te vertrekken naar de partystrip in Barcelonetta.

Club CDLC (club vroeger van Patrick Kluivert) was het resultaat. Iedereen keurig afgetuned in overhemdjes en met suède bordeelsluipers (sommige zelfs met dubbele gesp) werd de bar veroverd. Vos uitgesloten, die was vanaf minuut 1 op jacht. Iedereen aan de cola, behalve Beerend natuurlijk, die kreeg Fristie. Kevin let altijd enorm goed op z’n broertje. De uren vlogen voorbij en de hoop in Vos z’n ogen verdween. Gelukkig boekte onze soepele laatste man toch nog resultaat toen het licht aanging. Derek had overigens een heel ander motto ‘ik regel niet, ik word geregeld’. Dat is natuurlijk het voordeel als je blond bent, en ook deze keer pakte dat goed uit.

Vervolgens stonden we voor een dilemma: naar de Opium bar of naar Tettos Plasticos. Eigenlijk wilde iedereen naar Opium, maar Reza koos voor optie 2. Aangezien wij altijd enorm goed luisteren naar onze coach, waren we snel om. Kort na binnenkomst starten er al een voorstelling. De eerste rij en de balkon-plaatsen werd dus snel ingekomen. Na deze nachtmutsjes was het tijd om richting huis te gaan.

Dag 2Na 3 uur slaap ging de wekker alweer. Enigszins gebroken werden er eitjes gebakken. Het brood werd gehaald door Beerend en zo kon een lekker ontbijtje beginnen. Vooral de smeuïge verhalen over de vorige avond + ochtend maakte het ontbijt tot een gezellige bijeenkomst.

Jelle Raap had voorafgaand aan het teamweekend aangegeven, dat wij ook fysiek moesten worden getest. De organisatie had dit keurig opgenomen in het programma: bierfietsen. Uiteraard met tapas erbij. En groupe gingen we naar de de Arc van Barca. Hieronder stonden twee bierfietsen te wachten. De posities in het peloton werden ingenomen en de koers ging van start. Meulenkamp en Sander (contactpersoon Bernie) waren ploegleiders. Competitief als we zijn werd er om elke meter gestreden. Het was dus zorg om genoeg vocht tot ons te nemen. Na een uurtje flink trappen kwam de finish line inzicht. Heerlijk om op zo’n manier het uiterste van je lichaam te vergen. Op naar het Nederlands café. Daar was ten slotte Eredivisie Live en konden we nog een glimp opvangen van de overwinning van Vitesse op Ajax en het gelijke spel in de voetbaltempel de Kuip. Onze energie spiegel was dermate laag, dat een kipcorn, frikandel en kroket voor de broodnodige aanvulling moest zorgen.

Na deze Hollandse hap te hebben veroverd was het tijd om af te reizen naar Camp Nou, het stadion van Barcelona. Opvallend feit is overigens dat Bernie en Maurits een openbaar vervoer kaart voor ons hadden gekocht. Het opvallende hieraan is dat de heren in Nederland hun debuut in het OV nog moeten maken. Enfin, op naar Barcalona-Ossasuna. De skybox werd ingenomen, Kevin nam zijn meegenomen verrekijker in de hand en de aftrap mocht plaatsvinden. Leuk om te zien was de strijd tussen Maurits en Geert, wie nou de Messi van Forescate is. De achterliggende gedachte, deze speler hoeft niet mee te verdedigen, want dat doet Messi immers ook niet. Het ging zelfs zover dat de jongens bijzondere dingen gingen horen. Na het vierde doelpunt van Messi zong zo’n 80.000 man ‘Messi…Messi…Messi…’. Maurits verstond echter ‘Maupie…Maupie…Maupie…’. Wilt u hem een plezier doen bij de volgende wedstrijd…u weet nu wat te roepen.

De buikjes begonnen te rommelen, tijd voor voedsel. Bernie wist nog wel een Islamitisch sterrenrestaurant. U heeft 19 mannen nog nooit zo rustig gezien. Praten was al te veel, iedereen was bekaf. De döners bevielen overigens zeer.

Thuis aangekomen (twaalf uur inmiddels) was het plan om naar Club W te gaan. Een club op de 24 ste etage van het gelijknamige hotel. Viavia konden we VIP-tafels bemachtigen. Uiteindelijk waren het de die-hards Jef, Yannick, Tok, Geert, Hiep en Vos die het avontuur aangingen. De rest bleef thuis en borrelde door. Wel werden er nog even snel onderling weddenschappen afgesloten wie het snelst thuis zou zijn doordat de studiefinanciering erdoorheen was. De keuze van de boys om te gaan, pakte goed uit. Zij hadden immers een tafel naast Dani Alves en Alexis Sanchez (spelers Barcelona). Papa Jef lette goed op zijn kleine jongens en zorgde dat de jongens geen seconde zonder bubbels stonden. In een euforische stemming kwamen ze terug in het appartement. Geert was compleet onder de indruk, en droomt er nog steeds elke nacht over. Kijk overigens niet raar op wanneer u Tok en Yannick voor de Hema Voorschoten als straatmuzikant ziet, de avond was erg prijzig. Doneer gerust.

Dag 3. Wederom na maximaal 3 uur te hebben getukt, gingen de alarmen af. Iedereen ging snel douchen, behalve Kevin. Een rondleiding in het Barca stadion stond namelijk op de agenda. Appartement twee kon eerst nog een parcours van toiletrollen opruimen. Dank Hiep, Tok en Paul. In teamtenue, een graad of 18, strak blauw, vertrokken we naar het stadion. Na vele foto-sessies werd er geluncht bij de Mac. 19 Happy Meals, zodat Reza een cadeautje voor z’n kinderen kon meenemen.

Uiteindelijk werd onze trip afgesloten in het Olympisch dorp. Als echte topsporters is dit natuurlijk een must-see. De voetjes begonnen pijn te doen, het inchecken kwam in zicht, kortom terug naar de appartement. Het klagen van Reza over pijnlijke voeten kwam ons ook de strot uit.

Thuis in het appartement werden de tassen gepakt en kwam de touringcar voorgereden. Heerlijk om 19 paar kleine oogjes te zien in de bus. De KLM zetten ons binnen 2 uur weer op Hollandse bodem af.

Komend tot een afronding: WAT EEN GEWELDIG WEEKEND. We hebben allemaal enorm genoten. Enorme dank gaat uit naar de fantastische organisatie van Maurits en Bernie, die alles tot aan de puntjes hebben georganiseerd. Daarnaast dank naar onze sponsoren. Een speciale dank gaat uit naar Marc Meulenkamp en Aad Bol.

Dank voor uw aandacht,

GAK