> MAGNIFY 19

Britte Kramer is derdejaars studente op het MIC, Media Informatie Communicatie. Naast haar Minor ‘Creative Writing’ schrijft zij ook stukken voor Ellegirl.nl. Voor Magnify geeft zij haar visie op trend Ageless.

Vandaag ben ik jarig. Ik heb besloten het niet te vieren.

Nee, ik ga het vijven.

Niet eens zo lang geleden rekende ik uit dat ik – als alles

volgens plan zou gaan – nog zeker wel viervijfde van m’n

leven voor me had. Slechts een paar verjaardagen later con-

cludeerde ik dat viervijfde plots nog maar driekwart was. En

vandaag, op deze verjaardag, zou ik me lam schrikken bij

het besef dat ik inmiddels eenderde achter de rug heb.

‘Lang zal ze leven’, zingt de visite. Ze moesten eens weten.

Retelang ga ik leven, want er komt een pil. Een levens-

verlengende pil. Kwakzalverij? Vast. Maar met een pietsie

placeboeffect ben ik al blij.

Het begeerlijk middel zou in staat zijn ons leven met zo’n

dertig procent te verlengen. M’n goeie genen, maar ook

m’n onbedoelde pogingen tot een enigszins rock ’n rollerig

bestaan – Roken: check. Drinken: check. Slapen: X. Gezond

eten: X. – in acht nemend, zou ik normaal een jaar of tachtig

worden. Met die pil achter de kiezen vind ik dus op ver-

jaardag nummer honderd-en-vier m’n laatste kaarsen op de

taart. Hopelijk heb ik tegen die tijd nog genoeg longkracht

voor zoveel blaasgeweld. En kijk, daar hebben we meteen

de keerzijde. Want: als ik op m’n tachtigste al afgetakeld

ben, dan hoef ik echt niet nog 24 jaar voort. Hoe hard die

immense bubs offspring ook voor me zorgt.

Bovendien: is het wel fijn om geen rush te voelen, om te

leven zonder haast? Uitstelgedrag, ik heb er een handje van.

Geen deadline in het leven… Kan ik dat handelen? Straks

krijg ik de serieuze neiging the best for last te bewaren. ‘Een

cruise? Te gek idee. Hadden we al iets voor ons tachtigjarig

huwelijksfeest?’ En hop, voor je ’t weet loop je je boottrip

mis. Want laten we niet vergeten dat er ook nog ufo’s zijn

die je any time tegen de vlakte knallen. (Nee, je hebt niet te

maken met een SciFi-freak, maar hé: bussen zijn zó 2010.)

Toch, als die pil er komt: ik slik! Genoeg tijd voor ingeni-

euze types om die invriesmethodes aan te scherpen. M’n

vierde generatie nageslacht zorgt heus wel dat ik in drie-

ëntwintighonderdzoveel weer ontdooid wordt en dan heeft

Robert Schoemacher – hoe ouder hoe wijzer – inmiddels

ongetwijfeld een methode om me terug te toveren tot de

jeugdige versie die ik dan slechts nog van goed geconser-

veerde foto’s ken.

Mijn voornemen voor dit nieuwe levensjaar: genieten met

overvolle teugen. Omdat ik nu, vanzelf en zonder moeite,

die jeugdige versie gewoon nog bén – en omdat je maar

nooit weet wanneer die ufo’s je van je sokken komen

rammen. Hiephiep, hoera!

LANG ZAL ZE LEVEN

TEKST & BEELD Britte Kramer