Ahabwe Mugerwa Micheal's Interview with The Mosquito , The Netherlands

Muskiet 1 2012-2013 Issue 5

ContentsWord of the chairwoman

Lieve lezer, Je hebt nu alweer het laatste exemplaar van de Muskiet van dit collegejaar in handen. Na een jaar van veel inzet en veel hard werken is de vakantie nu ook voor de muskietcie commissie aangebroken. Eva, George, Brendy, Lois, Yu-Sha, Paul & Paul, Joey, Marco, Lotte en ik hebben dit jaar geschreven, gereport, gefotografeerd, geïnterviewd en gerecenseerd om het blad een flinke zet in de goede richting te geven. Ik denk dat we dat best goed gedaan hebben (pak maar eens het exemplaar van de eerste periode erbij, als je dat nog hebt liggen). Stiekem ben ik best een beetje trots op wat we allemaal bereikt hebben =). Veel lof gaat uit naar Joey, die naar twee jaar muskietcie lekker van een tussenjaar gaat genieten (zie het interview met hem op blz…). Joey heeft mij dit jaar bijgestaan in het voorzitterschap en mij in al mijn chaos een helpende hand geboden. Ik kan wel zeggen dat we a l lebe i vee l ge leerd hebben (bijvoorbeeld; plan geen deadline op Sinterklaasavond!). Het was Joey’s idee om een themacommissie op te richten binnen de muskietcie en hij heeft hiervan het voorzitterschap op zich genomen. Zo is er een beetje structuur gekomen in de enorme hoeveelheid creatieve ideeën van de iedereen. Dit is ook het laatst exemplaar waar ik me de voorzitter kan noemen. Begin volgend jaar ben ik niet meer in Wageningen, vanwege een minor in Hongarije. George zal de taak van het voorzitterschap overnemen en er staat een heel team met enthousiastelingen klaar om hem te helpen. Sterker nog, dat doen ze nu al. Terwijl ik hier in Ierland met schapenpoep onder mijn schoenen even een stukje typ, hebben de anderen gezwoegd en gezweet om jou een mooie Muskiet voor de vakantie te bezorgen. Blader lekker verder en geniet er van! Voor nu een hele fijne vakantie gewenst en hopelijk tot volgend jaar! Veel liefs, Nienke Tesselaar

2. On the street

3. Ondiep diepte-interview

3. Bin V.S. Btc

4. Interview with a Master Student

5. In het werkveld

6. Liftweekend verslag

7. Reisverslag: Cambodja

9. Roomraiders

10. Film van Amnesty International

11. Interview master student

12. Thema artikel: waar is dat feestje?

13. Middenpagina: wereldfeesten

15. De zwarte feesten lijst

15. Verslag: Benefietfeest

16. Woodstock

17. Interview: Paul Hebinck

19. Externe activiteit: Diner pensant

20.. Collumn: Daar pluk je de vruchten van.

21. Interview: Joey Velberg

22. Thema artikel: wereldfeesten

23. Minor in Istanbul

24. Project in the spotlight

25. Actieve ledenlijst


On the street In Wageningen wordt Bevrijdingsdag gevierd met een feest. Iets wat ik als Limburger nog niet zo groots heb meegemaakt. Ook dit jaar was ik er helaas niet bij, waar ik achteraf enorm van heb gebaald. Ik merkte namelijk dat iedereen er enorm enthousiast over was en zelfs in het zuiden werd er op die dag over gepraat. Maar wat vinden de mensen die er wel bij waren er nu van? En staan ze op deze dag wel stil bij hun vrijheid? Wij vroegen het aan de Wageningse inwoners.

Loïs Dejalle

Berend*: Ik vind het bevrijdingsfestival in Wageningen goed opgezet, er is veel muziek en het hoort echt bij Wageningen. Zelf houd ik niet van de muziek, misschien wel als ik nu ook nog jong was geweest. Ik vind het wel leuk dat de jeugd van tegenwoordig het wel leuk vindt. Tegenwoordig denkt de jeugd ook niet meer echt over de vrijheid na op zo’n dag, wat denk ik met hun opvoeding te maken heeft.

Saviël: Het bevrijdingsfeest is supertof. Er zijn veel mensen en veel muziek. Ik denk tijdens het bevrijdingsfeest niet meer na over de vrijheid, maar van tevoren denk ik hier wel over na en ik ben hier sowieso ook al op 4 mei mee bezig. Ik vind niet dat 5 mei voor iedereen perse vrij hoeft te krijgen, dit hangt volgens mij af van het soort beroep en dat verschilt bovendien per cultuur , land en plek waar je woont. Dit is niet voor iedereen even belangrijk.

Sarah: Ik vind het bevrijdingsfeest in Wageningen leuk en gezellig. Normaal is het nooit zo druk in Wageningen, behalve op die dag. Er is bovendien leuke muziek. Het is wel jammer dat het duur is en er zoveel controle is op het feest, maar verder is het erg leuk. Ik sta op deze dag eigenlijk niet echt stil bij de vrijheid, dit is tegenwoordig denk ik niet meer echt het doel. Van mij zouden ze hier op het feest zelf wel wat meer aandacht aan mogen besteden, maar dan wordt het ook al snel saai voor sommigen. Ook denk ik wel dat iedereen vrij zou moeten krijgen op 5 mei in Nederland, zodat mensen er misschien wat meer bij stil zouden kunnen staan.

Margreet*: Met het feest zelf heb ik niet zo veel, wel ga ik meestal naar het defilé. Het muziek op het festival is gewoon niet zo mijn ding. Ik sta op Bevrijdingsdag eigenlijk niet echt stil bij de vrijheid, dat krijg je denk ik als je de oorlog niet hebt meegemaakt. Ik vind ook niet dat 5 mei een vrije dag voor iedereen hoeft te worden, omdat iedereen er een andere waarde aan hecht, dus het mag zo blijven zoals het is.

Carolien*: Ik vind het bevrijdingsfestival in Wageningen wel leuk. Ik kan niet goed bewegen dus ik kan er zelf niet naartoe, maar ik woon wel in een straat waar het gevierd wordt en vind het erg leuk om naar te kijken. Vroeger ging ik wel naar het feest. Ik sta ook zeker stil bij de vrijheid op deze dag, ik heb zelf de oorlog en de bevrijding meegemaakt, dus ik denk er zelfs nog wel vaker over na. Dat de jeugd dit vaak niet doet heeft ook te maken met het feit dat er vaak ook niet voldoende over wordt verteld. 5 Mei hoeft wat mij betreft niet perse een vrije dag te worden, voor sommige soorten werk is dat gewoon heel lastig.

* namen van deze personen zijn op verzoek gefingeerd.


Huisfeest - Tuinfeest

Ceresfeestje - Unitasfeestje

Liveband - DJ

Alcohol - Geen alcohol

High heels - Dans schoenen (High heels….. wat!?)

Bier - Cocktails

Fietsen - Kruipen

James Bond - Iron man

The A-team - Dual survival

Amerika - China

Kosmopoliet - Nationale identiteit



Liveband - DJ


High heels - Dans schoenen

Bier - Cocktails

Fietsen - Kruipen



Amerika - China


Paul Hofman

Derdejaars Internationale Ontwikkelingsstudies

Nienke Tesselaar

Tweedejaars Internationale Ontwikkelingsstudies

Ondiep Diepte-Interview

Brendy Batenburg

Eerstejaars Internationale Ontwikkelingsstudies



Liveband - DJ


High heels - Dans schoenen

Bier - Cocktails

Fietsen - Kruipen



Amerika - China



BIN V.S. BTCStelling: Zonder alcohol, geen goed feestje.

Dieke ‘Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik het er niet mee eens was. Zelf drink ik eigenlijk altijd alcohol als ik op een feestje ben. Ik drink niet om aangeschoten of dronken te worden, al gebeurt het wel af en toe natuurlijk! Een wijntje vind ik gewoon wel lekker, maar ik drink vooral voor de gezelligheid en voor het groepsgevoel. De mensen met wie ik naar een feestje ga, drinken eigenlijk altijd allemaal en dan is het niet leuk om niet te drinken. Ik laat me dus best wel leiden door mijn omgeving. Dat brengt me bij drie communicatie dingen die meespelen bij een beslissing maken. Stel nu dat ik me voorneem om op een avond niet te drinken. Dan hangt het uiteindelijk gedrag van drie factoren ofwel de theorie van gepland gedrag af: Mijn omgeving, eigen effectiviteit en attitude. Wat ik doe hangt af van de normen en waarden die in de omgeving heersen, daar pas ik me aan aan. Daarnaast speelt eigen effectiviteit een rol, ik moet natuurlijk wel de mogelijkheid hebben om iets anders te kiezen dan alcohol, en dat moet ik dan ook lusten. Tot slot is er je attitude, of je een avondje niet drinkt of dat je helemaal tegen alcohol drinken bent, maakt een belangrijk verschil. Bij mij speelt de omgeving de belangrijkste rol. Soms schaam ik me zelfs een beetje als ik een keer cola bestel, en dat terwijl ik er helemaal geen probleem mee heb als iemand anders geen alcohol drinkt. Dus, zonder alcohol geen goed feestje, dat zou ik niet zeggen, maar ik weet wel dat ik zelf eigenlijk altijd alcohol drink op een feestje. Alleen dat geeft voor mij niet de doorslag of het een leuk feestje is of niet.’

Inge ‘Ik ben het er niet mee eens. Als een feestje zonder alcohol niet leuk is, is het sowieso geen leuk feestje. Alcohol kan natuurlijk wel helpen om iets losser te worden. Daardoor hanteer je soms ook een lagere standaard en stel je dus niet meer zulke hoge eisen aan een feestje. Op die manier kan alcohol een feestje misschien ietsje leuker maken. Of een feestje leuk is, gaat mij meer om de mensen en niet zozeer om wat er te beleven valt en dus ook niet om het drinken. Zelfs de muziek maakt me meestal niet zo veel uit, zolang je maar met een gezellige groep mensen bent. Ook niet bij alle feestjes hoort alcohol drinken. Als je in de bieb zit met een groepje gezellige mensen kan dat ook een feestje zijn. Gezellig praten is ook een feestje en daar heeft niemand alcohol voor nodig! Alcohol drinken en de rol ervan hangt dus ook van het soort feestje af. Bij sommige feestjes past het veel meer dan bij andere, dat spreekt voor zich. Maar volgens mij is het nooit nodig voor een leuk feestje. Zo klinkt het wel een beetje alsof ik nooit drink, maar dat is niet zo. Ik drink zeker wel wat als ik uitga, maar ook niet altijd. Bij ander soort feestjes is dat denk ik nog minder. Als ik wel drink, dan is dat in ieder geval niet om het feestje leuker te maken, want zonder alcohol kan ik ook genieten, zolang ik maar met een gezellige groep mensen ben, dan ben ik de moeilijkste niet!’


V oor deze editie hebben we een bijzondere ‘in het werkveld’, namelijk een interview met Ahabwe Michael van het

‘Centre for Human Rights and Policy Studies’ in Oeganda. Hij geeft ons een actuele blik op de situatie in Oeganda op het gebied van mensenrechten en vertelt hoe hij daarmee omgaat.

Some background information “I am Ahabwe Mugerwa Michael, working in Uganda as a social worker by profes-sion. I am founder of two non-profit or-ganizations operating in Uganda, ICOD Action Network and Centre for Human Rights and Policy Studies. I have knowledge and skills in human rights activism and I have worked with civil so-ciety organizations and local govern-ments in Uganda. I was also exposed to global and national health rights issues during my time with Lawyers Collective as an Ugandan research partner. I have worked on food security issues in Uganda and the USA following an award of U.S Department of State funded fellowship on food security and urban agriculture in 2011. I was always interested in fighting for human rights and I started working

on human rights in 2008 when I founded ICOD Action Network.“ What did you do at university before you had your job? “I was first introduced to non-profit or-ganizations, community development work and human rights in 2003 when I volunteered with an HIV/AIDS support organization called Rakai Community Aids Project. My time as volunteer gave me an opportunity to directly work with the most vulnerable members of my community and this exposure helped me to choose a professional path. I chose Social Work at university so I could con-tinue to work towards overcoming my community’s most pressing challenges like HIV/AIDS, poverty and food insecuri-ty. In late 2005 I did my internship with the same organization and continued to volunteer with the same organization as I did my second course in Development Studies that I completed in 2008. I have also done other short courses in business administration, accounting, HIV/AIDS counseling, food security, project plan-ning and management. I did my internship and volunteering in my community, which gave me an oppor-tunity to understand my community’s challenges and how I could contribute to development. For example, I witnessed one of the highest HIV/AIDS prevalence rates affect my community and felt I needed to do something to stop it. Being exposed to such scenarios inspired me to start my first organization ICOD Action Network in February 2008.” Why did you found the organisation? “I founded it in February 2012 because it looked as an opportunity to work on is-sues that have been ignored by the Ugandan government. My organization is about doing policy studies on national policies and issues affecting human rights and advocating for righteous soci-eties where human rights are observed and protected by state and non-state actors. My goals are divided into cycles with each cycle made up of 5 years. After

that period our team can review the cycle and set new goals or continue working on the current ones. The current goal is ad-vocating for better laws that impact hu-man rights.” What do you like the most about your job, and what do you find difficult to cope with? “Transforming people’s lives and seeing them take the lead in changing their communities is what I like most about my job. Experiencing pressure in the office during times when organizations haven’t received funding is the hardest to cope with.“ As we are living in Europe, it is interest-ing for us to hear how people in non- western countries view values as equality and individual freedom, as we feel that they are emphasized very sharply in the Netherlands. How are these viewed in Uganda? Equality and individual freedoms are ex-pressed in Uganda’s Constitution and it’s the duty of the state to ensure that such values are observed and protected. How-ever, the Uganda governemt failed to meet its obligations in relation to protec-tion of these values and we have seen that the state directly takes part in abus-ing such values. For example media houses have come under constant attack from government and their independence is compromised. Ugandan police, pris-ons department and the military are some of the key state agencies that abuse individual freedoms of the press and po-litical opponents. Could you tell us something about the situation, regarding to human rights, in Uganda? “Uganda is currently experiencing diffi-culties in the achievement of internation-al standards of human rights for all citi-zens. Uganda still faces state sponsored persecution on political opponents, inad-equate access to health services, perse-cution and threats against minorities among others. Uganda also still has hu-man rights gaps within the health sector

In het werkveld Interview met Ahabwe Michael van het ‘Centre for Human Rights and Policy Studies’ in Oeganda.


and no meaningful steps have been taken to mainstream human rights in the health sector and improve service delivery for rural poor communities. And Uganda still faces the human rights gaps in providing health services for persons with disabili-ties and women.” What is your opinion on expressing ho-mosexuality in public? “I personally believe that everyone has a right to express their sexual nature and I think that discrimination and persecution of gays is violation of their fundamental human rights. As an organization, our stand on rights of minorities is well spelt out in our Program Description and we will continue to engage partners in open

discussion of rights of gay communities. However, each person has a right to an independent judgement but such judge-ment is not the organization’s official position. From the religious point of view, I think all religions are accommoda-tive to their followers, so I would expect leaders of all religious sects to be open-minded to all people, including gay com-munities. However, I don’t understand the internal rules set out by different religions to control their followers or whether such rules promote discrimina-tion against gay communities. Lastly, who do you think is mainly re-sponsible for getting human rights to work?

I think government, citizens and other institutions are all responsible for getting human rights to work. Governments have international recognized duties to protect the rights of their citizens while citizens have a right to demand for full recogni-tion of their rights by governments. Civil society organizations can provide checks and balances and hold government insti-tutions accountable in times of human rights abuses. My belief is based on the fact that if all humans enjoy equal rights, then we will be able to see mutual contri-bution to the development of communi-ties and achieve sustainable change.“

Brendy Batenburg

Zaterdag - de heenreis 05.00 Douwe&Joost staan op 06.00 Douwe&Joost vertrekken naar het busstation. 06.30 Douwe & Joost: Bord vergeten, terug naar huis. 07.30 Douwe&Joost: Op pad… 07.00 Loes&Eva: ‘Wij zijn al bij de Dreijen!’ 07.45 Loes&Eva: ‘Wij zijn nog steeds bij de Dreijen.” 08.15 Loes&Eva: ‘Yes, onderweg in een stampvolle auto met een familie uit Wageningen!’ 10.11 Ontmoeting op het tankstation van Douwe&Joost, Loes&Eva en Inge&Kyra, maar wie was er u als eerste weg? In ieder geval niet Douwe&Joost… 11.19 Nienke&Esperanza: "Hai:d we zijn net in een poosle vrachtwagen met nummerplaat [verwijderd] gestapt, chauffeur spreekt geen engels, maar hij is wel heel aardig:d" 13.34 Ontmoeting op Tankstation in Duitsland van Douwe&Joost en Loes&Eva. Maar Douwe en Joost mogen helaas niet mee met de Poolse dame die 200 km over de snelweg scheurde… 14.49 George, Nawal&Maartje: "B st 3710 " 14.54 Nienke&Esperanza: "Haai:d we zitten nu aan een biertje met 3 meiden die ons naar Hannover brengen. Zijn ongeveer 330 km van Berlijn!;) hoe gaat het met de rest?:) xX"

15.02 Loes&Eva: "Wij zitten in een auto op de a1 ongeveer 195 km van berlijn. Bij helmstedt. E&L" 18.21 Douwe&Joost: "Hey merel, we hebben eindelijk een lfit. We gaan richting Berlijn!" 18.25 Nienke&Esperanza: "Dat halen we wel:) Amai, we zitten nu in een hippiebusje met 3 vet knappe jongens :O Dalijk even heel toeristisch met ze op de foto! Xx" 18.47 Yu-Sha&Jim: "Hi merel! Jim waren om half 6 al in Berlijn maar we zijn een beetje gestrand.. nu nemen we de trein en zijn we er over drie kwartier! :)" 17.45: De winnaars: Kyra & Inge! 18.15: 2e Loes & Eva 18.40: 3e …? 23.54: Douwe en Joost worden onder luidgejuich onthaalt in het hostel! Zondag – de terugreis 10.34: Loes&Eva stappen bij twee mensen uit Ede in de auto 10.44: Loes&Eva stappen weer uit 10.50: Loes&Eva juichen om een lift naar Keulen 08.30 Douwe&Joost beginnen met lopen 11.30 Douwe&Joost zijn eigenlijk bij de snelweg aangekomen… – maar hebben wel als enige alles van Berlijn gezien ;)

17.36 Loes&Eva: "Het is niet te geloven, maar eva en ik zijn gewoon al thuis! Hoe vergaat het jullie/ de rest? X" 18.37 George, Nawal&Maartje: "Wageningen" 19.30 Nienke&Esperanza: "Haha wij zitten nu letterlijk in een busje vol met polen! Ze zetten ons af Barneveld, ik sms je wel even als we veilig zijn aangekomen :) xx" 00.30: Douwe&Joost komen ook eindelijk thuis… Arme jongens.

Eva Romviel

Liftweekend – een smsverslag* *Alle spellingsfouten in dit verslag zijn waargebeurd en kunnen niet worden toegeschreven aan Eva .


A fgelopen zomervakantie ging Anne de Jonge voor 6 weken naar Cambodja om vrijwilligerswerk te doen.

Dat ze er vooral heen ging om wat te leren over de wereld, maar vooral ook om iets over zichzelf te leren, is iets waar ze later pas achter zou komen..

Ik wilde, zoals waarschijnlijk velen van jullie, van dichtbij zien hoe de levensomstandigheden zijn van andere mensen. Natuurlijk ging ik voornamelijk ook met de wil iets bij te kunnen dragen, mensen te helpen en tja, als een idealistische jonge puber wilde ik de wereld verbeteren! Ik had niet echt iets reislustigs in me. Ik was wel nieuwsgierig, maar ook bang en ik heb snel heimwee. Toch wilde ik echt, dus schreef ik een brief naar de voorzitter van de Zeeuwse organisatie ‘Sawasdee’. Deze organisatie investeert in de ontwikkeling van educatie in Cambodja, wat hard nodig is

na het allesverwoestende regime van Pol Pot. Ik kreeg een mail terug en werd uitgenodigd om erover te komen praten. Mijn doel was eerst om er een jaar tussenuit te gaan en voor een tijdje goed werk te doen. Hector, de voorzitter, schatte me goed in en het leek hem slim, gezien mijn leeftijd, gevoeligheid en gebrek aan ervaring, om eens met 6 weken te beginnen. Het plan werd als volgt: de eerste twee weken zou ik vrijwilligerswerk gaan doen in het NHCC village. NHCC: New Hope for Cambodian Children is opgezet door een Amerikaans stel dat hun grote villa met zwembad verkocht heeft om geluk te zaaien. In het dorp wonen 400 weeskinderen met aids. Ze krijgen educatie, verzorging, medicijnen, eten, drinken en liefde.. veel liefde. Het werk dat ik daar deed kon je eigenlijk geen werk noemen. Hele dagen

heb ik gespeeld, gelachen, geknuffeld maar ook gehuild. Maar natuurlijk was ik er ook voor werk, zoals voor het geven van Engels, rekenen, gymles, schilderen, kinderen helpen met lezen en nog meer dingen. De grootste taak die vrijwilligers in NHCC krijgen is: liefde geven. Want, met zoveel kinderen moeten ze de ouderfiguren met velen delen. Elk kind heeft natuurlijk liefde nodig, maar een ziek kind zonder ouders kan wel wat extra liefde gebruiken. Eigenlijk heb ik surplus opgedaan en meer liefde gekregen van 400 blije gezichtjes dan weggegeven. Ach ja, het idee was leuk. Nee, even serieus, dit vond ik best wel dubbel. Ben ik hier heen gegaan voor hen? Of voor mezelf? Om er een goed gevoel aan over te houden of om wat te leren? Straks ga ik weer weg en laat ik de kinderen hier weer achter.. Maar goed, niets in het leven is zeker en je weet nooit 100% zeker of iets goed is. Ik heb

“Als een idealistische jonge puber wilde ik de wereld verbeteren!”

Reisverslag: Cambodja

Angkor Wat tempels in Cambodja


geleerd dat je moet doen wat voor jou 100% goed voelt. Als je iets met een goede intentie doet, komt het vast wel aan. Ik vond het in ieder geval een hele bijzondere ervaring. Ik heb zoveel geluk gez i en i n zu l ke v e rd r i e t i g e omstandigheden. Ik heb geleerd dat het niet aan de omstandigheden hoeft te liggen hoe je je voelt, als een kind van 4 zijn ouders moet missen, ziek is en weinig tot niets heeft en toch lacht, zo stralend lacht. De vier weken erna zou ik op scholen gaan kijken, leren en lesgeven. Eerst twee weken in Battambang, daarna in het grensplaatsje Poipet. Toch is het iets anders gelopen dan gepland. De hand- mond- en klauwzeer was uitgebroken in het zuiden en uit voorzorg hadden ze alle scholen in Cambodja gesloten. Toch heb ik in Battambang de eerste week nog heel wat meegekregen van het schoolleven in Cambodja. Wederom heb ik hier gezien hoe makkelijk het eigenlijk is plezier te hebben en geleerd hoe vindingrijk kinderen kunnen zijn. Eerst had ik medelijden met de kinderen, met het feit dat ze op blote voeten liepen of door de vieze geur die van het eten af kwam. Vervolgens zag ik de kinderen mét slippertjes hun slippertjes uitschoppen en

zag ik ze de rijstepap binnen een minuut naar binnen slurpen. Allemaal zo dubbel, ik had veel te verwerken en veel stof om over na te denken. Wat vind ik van deze plek? Wat is geluk? Leren zij iets van mij? Of leer ik iets van hen? Of.. is het eigenlijk geen zij en wij, maar gewoon wij?

Ik ben dus wat eerder vertrokken naar Poipet, in de hoop dat de school daar nog niet dicht was. Helaas was dat niet zo, dus ik kon weinig werk doen. Toch heb ik hier weer veel gezien en geleerd in de korte tijd dat ik hier was. Vanuit de Don Bosco school in Poipet werden ook geld, spulletjes en voedsel uitgedeeld in de omliggende dorpen. Ook werden er spelletjes georganiseerd, dus ik kon wel wat doen. Toch ben ik ook hier eerder weggegaan, omdat de school verder leeg was en er dagen voorbij gingen zonder dat er werk was. Dit hoort natuurlijk bij reizen, je aanpassen aan de omstandigheden en meebuigen met verandering. En dit gaf me de gelegenheid om nog wat van het land te

zien, zoals de Ankor Watt tempels in Siem Reap. Hoewel ik al wel wat van de wereld gezien had, maakte deze reis diepe indruk op me en heb ik ook veel van de wereld en over mezelf geleerd. Ik vond het een mooie ervaring, maar ik heb het ook zeker niet altijd even makkelijk gevonden. Wat de meeste indruk op me heeft gemaakt waren toch wel het Tuol Sleng museum en de Killing Fields. Overblijfselen van de genocide onder de Rode Khmer. Dat mensen met een idee en met macht zoiets verschrikkelijks kunnen veroorzaken, dat mensen dat elkaar aandoen, ik vind het zo moeilijk om te accepteren en te beseffen dat je in een wereld leeft waar zulke dingen kunnen gebeuren. Een eng besef vond ik dat. Wel is het goed geweest dat ik het gezien heb, een compleet verwoest land, met mensen zo sterk, zo stoer, zo bijzonder. Langzaamaan bouwen ze het land weer op. Na de koude oorlog en het regime onder Pol Pot zijn ze eindelijk ‘veilig’ en ‘vrij’. In een land met een pijnlijke geschiedenis, nog steeds geteisterd door problemen als uitbuiting, kinderhandel en prostitutie en veel armoede, heb ik toch veel sterke mensen gezien. Hoewel ik er zeker van ben dat we moeten doen wat we kunnen, om aan dit soort problemen een einde te maken, vind ik ook zeker dat we iets kunnen leren van de manier waarop zij in het leven staan. Wij vinden vaak dat ze zo veel van ons kunnen leren op het gebied van economie, technologie en kennis. Ik geloof dat wij iets veel belangrijkers van hen kunnen leren; leven in het moment en intens genieten van wat de dag je brengt. Oh, en lachen, vooral lachen.

Anne de Jonge Interview afgenomen door Loïs Dejalle

“Ik heb zoveel geluk gezien in zulke verdrietige omstandigheden.”


I n elke Muskiet krijg ik de kans jullie te laten meekijken in de kamer van een Studiegenoot. Ditmaal een bijzondere editie

vanuit de tijdelijke prinsessenkamer van Katrien van Krieken, gelegen in het prachtige Ballintubber, Ierland, waar Holland nog altijd als de hoofdstad van Amsterdam wordt gezien. De meeste Roomraiders werden geschreven na een gezellige lunch of goede kop koffie met de bewoner van de bezochte kamer. Een goed gesprek over het leven van de persoon in kwestie aan de hand van opvallende attributen of een mooie foto, dat is de basis van dit katern. Ditmaal is het gezien het verblijf van

jullie correspondent in Ierland wederom anders gelopen. Ik werd hartelijk ontvangen in de tweede kamer van Ka’s gastmoeder, 75 minuten fietsen of 30 minuten liften vanuit het plaatsje Roscommon. Ik heb Katrien leren kennen als een hypervrolijke wervelwind met een chronische schaterlach. Onder deze

gesticulerende vernislaag zit een fijnbesnaarde, intelligente jonge vrouw met een passie voor toneel, mensen en muziek verscholen. Van h a a r c u l t u r e e l o n d e r l e g d e persoonlijkheid zie je zacht gezegd weinig terug in haar huidige kamer. “de eerste dag liep ik hier net zo rond als jij, lachend om zoveel lelijkheid. Maar nu zit ik hier al even, ik ken mijn gastmoeder en ik heb er niet echt meer een mening over.” Het tekent Katrien. Het is niet zo dat ze niet oordeelt, maar haar oordeel is slechts tijdelijk, Ka staat er altijd voor open deze bij te schaven. Gelukkig verblijf ik hier slechts een nachtje, en kan me zonder gewetenswroeging verkneukelen om de overweldigende tuttigheid. Ik zie kussens met zebra-print, Ikea-schilderijtjes, knuffelberen met roze shirtjes aan, glitterhoedjes en rieten mandjes zonder inhoud. Er hangt nog net geen plastic kroonluchter aan het plafond. Niet alles is anders; thuis bij Katrien, op het legendarische, l ieve schreeuwhuis ‘de Rouwenhof’ is ook alles roze. En ook Katrien houdt van knuffels, Goggel het speekseleendje houdt haar zelfs gezelschap tijdens

Roomraiders“Ik heb Katrien leren kennen als een hypervrolijke wervelwind met een chronische schaterlach.”

Bitch #1

Katrien gedijt goed in chaos


deze trip. Het grootste contrast met thuis is toch echt de tijdelijke orde waarin Katrien nu leeft. In

Wageningen gebruikt Ka haar kamer louter om te slapen of te krikken, of om met veel kabaal alles uit de kast te trekken als ze dat ene schone shirtje niet kan vinden. Hier in Ballintubber is alles piekfijn, stofvrij en blinkend, op het met papieren bezaaide bed na. Katrien kan hard en efficiënt werken, b i n n e n d e I n t e r n a t i o n a l e Ontwikkeling vindt ze vaak te weinig uitdaging. Maar nu is ze volop bezig; volledig in beslag genomen door de wereldrecordpoging ‘baarden bijeen brengen’ die wordt georganiseerd in haar buurdorpje. Katrien glimt als ze hierover kan praten. Hoewel we beiden hard doorwerken wordt er steeds de tijd gevonden elkaar wat te zeggen. “Wat zijn we toch gezegend

met ons leven” verzucht Ka. En zo is het. Als ik even later huilend van het lachen de badkamer verlaat (Barbie’s plee is minder opgedirkt ), is Katrien gelukkig nog nét incorrect genoeg om me te wijzen op het roze nummerbord boven de deur van haar moeders slaapkamer: BITCH #1. Jong van geest, denk ik. Over jong van geest gesproken. Als we het grote, met kussens bezaaide bed beklimmen, gedraagt Katrien zich als een jong zusje op een logeerpartij. Giechelend en geinend vallen we in slaap. Goggel ligt argeloos tussen ons in.

Marco Dijkstra

Daar is de plastic kroonluchter!

M aandag 17 juni was de film ‘Special Flight’ te zien in Movie W. Ik ging naar deze film naar aanleiding van de campagne

van Amnesty International: Ik schaam me diep. De film en de campagne gaan over vreemdelingendetentie. Amnesty voert op het moment actie om het beleid rondom vreemdelingendetentie te veranderen. In een petitie roepen ze de heer Teeven, staatssecretaris van justitie en veiligheid op om het beleid te veranderen. Opsluiting in detentiecentra zou een laatste redmiddel moeten zijn, als al het andere al geprobeerd. In een detentiecentra ben je echt een gevangene, je kunt er niet uit. Vaak hebben de onschuldige vluchtelingen nog minder rechten dan veroordeelde criminelen, ze mogen niet werken, kinderen mogen niet naar school – want ja, ook kinderen worden opgesloten. Net als zwangere vrouwen, zieke mensen, oude mensen, getraumatiseerde mensen. Slachtoffers van mensenhandel, van p r o s t i t u t i e m o e t e n v a n w e g e veiligheidsmaatregelen naakt een onderzoek ondergaan. Ik was geschokt toen ik hoorde dat dit in Nederland gebeurde, in mijn land waar ik dacht dat

alles zo goed geregeld was – ik schaam me diep, een toepasselijke naam. De film Special Flight gaat over de situatie in Zwitserland. Het geeft een insiderlook in een detentiecentra waar mensen zitten, die weigeren terug naar hun land te keren. Dit betekent dat ze uiteindelijk via een ‘special flight’ het land moeten verlaten; ze worden vastgebonden, als dieren vervoerd en op deze manier terug gebracht naar hun land van herkomst. Waar zijn hun mensenrechten gebleven? De eerste helft van de film geeft je een kijk in het detentiecentra, hoe het eraan toegaat, hoe de gevangenen samenleven, de verhouding tussen de bewakers en gevangenen, hoe alles eruit ziet. Het geeft je een klein beetje van de kille sfeer die er hangt mee. Gelukkig zie je ook een rappende gevangene, en zijn er ook momenten van vreugde. Halverwege lijkt er even een omslagpunt, als een van de gevangene tóch mag blijven in Zwitserland. Maar na die hoopvolle vreugde kom je in een neerwaartse achtbaan van emoties, je uiteindelijk geschokt achterlatend over deze schending van mensenrechten. De avond van 17 juni was er een spreker van Amnesty, die meer informatie gaf over de campagne en ook vertelde wat je

nu zelf kunt doen. Na zo’n verhaal, zulke beelden en de schok over deze feiten voelde ik sterk de behoefte om iets te doen. Jij ook? Je kunt beginnen met de p e t i t i e o n d e r t e k e n e n o p www.amnestyinternational.nl . Wil je iets betekenen voor de vluchtelingen die opgesloten zitten? Je kunt ze een kaart schrijven, laat ze weten dat ze niet vergeten zijn en support ze met jouw steun en mooie woorden. Deze kaart kun je naar Amnesty sturen die er voor zorgt dat ze bij iemand die de taal begrijpt terecht komen. Zo’n bericht kan zo veel kracht, steun en hoop geven! Gelukkig lijkt er al verandering voor de situatie in Nederland te komen. De dag nadat deze film me overweldigt had achter gelaten, stond in de krant dat de heer Teeven het beleid wat betreft vreemdelingendetentie wil veranderen. Zijn huidige plan is om de detentiecentra alleen te gebruiken voor agressieve of criminele vluchtelingen. Hoe deze voornemens uit zullen gaan pakken is natuurlijk nog afwachten, maar het geeft hoop voor de toekomst – it’s better to light a candle than to curse the darkness.

Eva Romviel

Ik schaam me diep & Special Flight De campagne van Amnesty International en een filmrecensie.


Daniëlle Koop: Population Studies in Groningen Interview Master student

D aniëlle Koop, 22 jaar, twijfelde na haar bachelor over wat ze wilde doen. Nu studeert ze Population

Studies in Groningen. Hoe is ze hier terecht gekomen? En welke afwegingen heeft ze daarvoor gemaakt? Uiteindelijk is ze er gelukkig uitgekomen en is ze heel tevreden met haar studie. En momenteel zit ze lekker in Canberra, Australië! Say what? Wij zijn erg benieuwd naar haar verhaal. Vertel eens wat over jouw student-zijn. ‘Als student heb je een druk leven, daarom is de lijst met interesses te lang om op te noemen. Om het op het gebied van studie te houden: ik heb de bachelor ‘Sociale Geografie en Planologie’ gestudeerd aan de Rijksuniversiteit Groningen, het is een erg brede bachelor met een internationale focus. Ik vind het echt een aanrader als je net als ik enorm veel interesses hebt maar wel met betrekking tot de wereld en globale processen. Aan het einde van die studie heb ik een semester in de VS gestudeerd en een hele andere vorm van studie en leven op een campus ontdekt. Na de bachelor heb ik moeilijke keuzes gemaakt en knopen doorgehakt. Wat moest ik kiezen: een jaartje werken, de master ‘Toerisme’ in Wageningen, de master ‘International Development Studies’ in Wageningen of toch iets in Utrecht? Ik wilde iets doen met ontwikkelingssamenwerking en een focus op onderzoek zag ik wel zitten, daarom ben ik in mijn vertrouwde omgeving in Groningen gebleven en gekozen voor de master ‘Population Studies’. De master is één jaar, ik ben nu de thesis voor deze master aan het afronden. Dit doe ik niet in het mooie Groningen, op het moment ben ik in Canberra,

Australië. Het onderzoek is in opdracht van de Nederlandse Ambassade en in de vorm van een stage, het gaat over de tweede en derde generatie Nederlanders in Australië. Door een groep van deze mensen te interviewen kom ik erachter in hoeverre ze nog Nederlands zijn en hoe hun interesse in hun achtergrond wellicht vergroot zou kunnen worden. Het is zeer interessant om alle verhalen te horen, het is heel anders dan in Nederland waar behalve de nieuwe migranten het overgrote deel van de inwoners 100% Nederlands zijn. Ook realiseer ik me hierdoor wat de ‘Nederlandse identiteit’ eigenlijk is.’ Waarom heb je deze master gekozen? En waren er ook vakken die je niet zag zitten? ‘Voor ik aan de master begon, had ik veel twijfels, had ik toch niet naar Wageningen of Utrecht moeten gaan? Kan ik er iets mee? Na de eerste week was ik overtuigd, de internationale en kleine groep medestudenten, de onderwerpen waar over gesproken werd en de sfeer op de studie bevielen me erg goed. Door het jaar heen heb ik e n o r m v e e l g e l e e r d o v e r d e m o g r a f i s c h e p r o j e c t i e s , kwantitatief onderzoek analyseren

maar ook theorieën en situaties in verschillende delen van de wereld, waarbij onderwerpen met betrekking tot ontwikkelingslanden erg bij mijn interesse aansloot. Ik zag de statistische analyse vakken niet zitten, het klonk allemaal erg moeilijk en ingewikkeld, het was juist uitdagend en een goed resultaat gaf uiteindelijk veel meer voldoening dan in de bachelor, die relatief ‘makkelijker’ was.’ Heb je al ideeën voor na je master? De tijd vliegt voorbij en ik ben sinds kort over de ‘toekomst’ aan het denken, wat wel erg zwaar voelt nu ik het schrijf. Tot nu toe staat nog open wat ik na mijn master ga doen. Het is jammer dat onze regering studeren duurder maakt en een tweede master ( in principe)

onmogelijk maakt. In Canberra heb ik veel stagiaires ontmoet van verschillende ambassades die bezig zijn met een 5e stage is. Ze hebben enorm veel ervaring op verschillende internationale gebieden en ik heb een aantal succesverhalen gehoord van wat dit hen oplevert. Daarom ben ik nu aan het overwegen om in plaats van op zoek gaan naar een ‘echte’ baan, te solliciteren voor een tweede stage bij een ontwikkelings-organisatie. Ook overweeg ik een PhD, alleen wil ik dit alleen doen wanneer er een super, geweldig, interessant onderwerp op mijn pad komt.’ Wat maakte studeren in Groningen voor jou zo leuk? ‘Studeren in Groningen vond ik fantastisch. De sfeer van een dorp in een stad, enorm veel studenten en voor mij was het heel erg belangrijk dat ik er een enorme groep goeie vriendinnen heb. Ik kom uit een dorp in Drenthe, er zijn veel van mijn sociale contacten van de middelbare school ook in Groningen gaan studeren, dit maakt het dat altijd een super drukke, maar geweldig gezellige tijd heb gehad. Toch vind ik het nu wel interessant om voor een stage, baan of PhD naar de Randstad te verhuizen, behalve dat er daar meer kansen zijn, ben ik wel toe aan een nieuwe omgeving en nieuwe uitdaging.’ Heb je tips voor onze studenten in het maken van een keuze voor een master? ‘Keuzes maken is enorm belangrijk, daarom ook enorm moeilijk. Een belangrijke tip die ik heb is, kijk rond, ga naar open dagen en voorlichtingen en praat met studenten. Ook bij jezelf nagaan wat je nou écht interessant vindt, kan helpen. Daarnaast is het natuurlijk in deze tijd ook handig om te kijken waar op het moment baankansen zijn, uiteindelijk studeer je om aan het werk te gaan (en je eigen kennis vergaren natuurlijk). Vergeet ook niet dat er niet één goede keuze is, wanneer ik naar Utrecht of Wageningen was gegaan voor een master, was ik waarschijnlijk net zo overtuigt en er blij mee geweest, maar of dat echt zo is, kom ik nooit achter.’

Brendy Batenburg

‘Sociale Geografie en Planologie is een erg brede b a c h e l o r m e t e e n internationale focus.’


DeMuskietviertdezeperiodefeestenerisgeenontkomenaan dat verenigingen inWageningen nog veel vaker

feestvieren.Ookalgajenooitnaareenfeestofbenjeernietingeïnteresseerd,jeweetwat er speelt.. Van lyers, dieaan de roltrap van het forumwordenuitgedeeld, tot telkensweer overvollebrievenbussen, probeer ermaar eensonderuit te komen! Deze feestenmogendusookzekernietontbrekenindezefeestelijkeuitgaveendaaromhebik met een aantal verenigingsledengepraatenzede vraaggesteldwatnutypisch is aan een feest van hunvereniging…Erzijneenaantaldingenwaardemeestenhetwel met elkaar over eens zijn. Openfeesten verschillen niet heel erg vanelkaar, maar de locatie is vrij bepalendvoordesfeer.Houd je vaneen zweterige , opgepropte,maargezelligeenpersoonlijkesfeerwaarderuimtevanKSVaanbijdraagt?Danbenjedaaraanhetjuisteadres!Glijdjelieverniet langs elkaar door al dielichaamssappen?GadannaarCeres,waarhet wat ruimer en grootschaliger is.Wellichtdaardoorietsminderpersoonlijk,maarwel gericht ophet grote endiversepubliek. SSR‐W ligt hier volgenssommigen tussenin, het is gezellig, maarookweernietaltedruk.Maarwat is ernaastde ruimtenogmeertypischaaneenverenigingsfeest?Unitas feesten zijn vaak toch wel teherkennen aan hun wat gewaagderethema’s, ietsdat jebijeenNSWfeestnietsnel zal tegen komen. Toch is dit nietpersebepalendvoorhetsoortpubliekdat

er komt, want voor beiden zijn zowel defeesten als de thema’s toegankelijk vooriedereen die van een feestje houdt. Al ishet publiek bijUnitas van oorsprongwatalternatief,bijNSWchristelijkenbijShouthomoseksueel, iedereen is welkom enniemandwordtraaraangekeken.Bij Shout is deze publieke ‘oorsprong’overigens nauwelijks terug te vindentijdensopenfeesten.Hierkomennamelijkvooral internationale studenten die zichophungemaklijkentevoelenbijdegekkeenlossesfeerdiehierergaanwezigis.Ietswatooktypischlijkttezijnvoordeleden‐feestenvanKSV‘’watophetfeestgebeurt,blijftbinnendevereniging’’.Gelijk zijn aan elkaar is ook ietswat eenenkele keer wordt genoemd bij de vraagwat typisch is aan een verenigingsfeest.Bij NSW is ‘’iedereen gelijk, ook hetbestuur’’ enookbijKSV is ‘’iedereenmetiedereen,erheerstgeenhierarchie’’.Niet geheel onlogisch is iedereen proeigen vereniging, blijkt uit een paaranekdotes. Hier gaat aan vooraf dat ditnatuurlijkslechtshunsubjectievemeningis. Ach,wat hebbenwe het toch allemaalgoedmetelkaarvoor inWageningen. Zozijn er een aantal die vooral hunverenigingsfeesten zo goed vinden doorde soort muziek, echt een reden omspeciaal voor SSR‐W te kunnen kiezenbijvoorbeeld ‘’Hoe de muziek is, bepaaltvoormijtochweldeavond,dusdanheeftSSR‐Wzekerdeleukstefeestjes!’’Bij Shout zijn dit vooral herkenbare hits,waarbij iedereen kanmeezingen. Dus alsje subtiel uit de kast wilt komen meteventueeleen‘hetzingtgewoonzolekkermee’‐excuus achter de hand, schreeuwdan lekker mee met ‘’Iwanttobreakfree’’

enwachtdereactiesaf.Ceresgaathierbijwederomvoorhetgrotepubliekenheeftwat meer ‘mainstream’ muziek, terwijlUnitashoudtvanwat ‘stevigers’. Lastbutnot least misschien een tip voor deinternationale studenten diewel van eenbiertjehoudenenhunNederlandswatbijwillen schaven.. de feesten van deveetelers zijn de plek voor jou om los tegaan op de muziek van hetNederlandstaligebandjedaterspeelt.Volgens mij is er voor elk die van eenfeestjehoudtinWageningenwelwatwils.Het is slechts een kwestie van bij jezelfnagaan wat jij belangrijk vindt.. houd jevanzweterigenopgepropt,ofhebjegraageen grote dansvloer om je dansmoves telatenzien?Enbegeefjejedanlieveronderde internationale‐ of christelijkestudenten? Sta je stevig genoeg in jeschoenen voor bijbehorende stevigemuziek en heb je geen bezwaar metseksueel getinte thema’s of dans je lieverop klompen tussen de ietwat lompeboeren van de veetelers? Wees in iedergevalnietbangomdeverkeerdekeuzetemaken, uiteindelijk ben je bij ieder openfeest op het juiste adres, want zoverschillendzijnzenouookweerniet.

LoïsDejalle

Waar is dat feestje!?Studentenfeeestjes horen bij het studentenleven, zoals schuim bij bier, Mickey bij Mouse, en een hashtag bij Twitter hoort. Maar wat zijn eigenlijk de feestjes die Wageningen zoal te bieden heeft? En wat zijn de verschillen? Onze correspondent Loïs zocht het uit!


Feestishetoveral.Elklandheeftzijneigenkenmerkendefeestjesenfeestjeswordenoveralandersgevierd.WaarwijonzedodenmetSinterklaas,inEngelandenAmerikametKerstmis.Inhetzuidenvanonslandbouwenzegigantischepraalwagensvanpapiegrootstefeestenvanhetjaarenookzijtrekkendaarvoordemeestfelgekleurdekleding,prachtigversierdevrouwen,enormepraaomdathetregenseizoenis,uiteindelijkdraaienallefeestjesomhetleven.Levenmetelkaar,envooralgenietenvanhetlevenmeteAmerika,StierenfestivalinPamplonainSpanje,Chineesnieuwjaar,LiberationDayinCuba,HadjinMekkainIsrael,HoliFestivalin


nbegraveninzwartepakken,ishetvooranderecultureneenvrolijkgekleurdeboelmetdrankenveelmuziek.Wijkrijgencadeausermachedieonderbegeleidingvanverkleedeenzattemensendoordestedenrijden:carnaval.InBrazilieiscarnavaleenvandelwagensenkeihardelatinmuziekuitdekast.Ofeenfeestnuovervrijheidgaat,overdedood,overeengoedeoogst,religieusis,ofelkaar.Vanlinksnaarrechts,vanbovennaarbeneden:ThanksgivinginAmerikaenCanada,SinterklaasinNederland,HalloweeninIndia,SongkraninThailand,CarnavalinBrazilie,FreedomDayinZuidAfrikaenAustraliaDay.PaulvandeCalseijde


Afgelopen donderdag 20 juni organiseerde deSportcieendeBene ietcieeensponsorloopeneenbene ietfeestomgeldoptehalenvooreenprojectvoordovekindereninOeganda(Zie:projectinthe

spotlight). Onze correspondent en Sportcie‐lid Georgebeschrijft het geweldige evenement dat zij hebbengeorganiseerd.Wij,vandeorganisatie,haddennatuurlijkallemaalwatgezondestress.Teneerstezathetweertijdensdesponsorloopnietmee.Wemoestenweleenhalfuurwachtentotdathetonweergestoptwas. Maar toen het eenmaal zo ver was, konden de rennerseindelijk lopen voor die geweldige bedragen van over de 200euro!Endatallemaalvoordedovenschool inOeganda.Vanaf5uurliephetduseindelijkeenbeetje‘gesmeerd’.Metwatmuziekerbij, eenmegafoonvoorde aanmoediging en lessenwater terverkoeling, was het een hele gezellige sponsorloop. DaarnagingenwijetenbijVillaWaterkoker,waarNepheleheerlijkvooronshadgekookt.Eneenlekkerdinerkondenwegoedgebruiken.Toenwashetalweerbijna7uurenwehaddenafgesprokenomdanalsSport‐enBene ietcieaanwezigtezijnbijdeBongerd.Omhalf 8 kwamen de bandjes en de geluidsmannen. Alles werdopgezet, lichten, geluid, versieringen, tafeltjes, podium, camera,een bar, de DJ boot en nog veelmeer. Een stressvol gebeuren,maar geweldig om te zien.Wat een geluidsinstallatiewas dat…Onze geluidsman zei nog: ‘Ditisechtveelteveel.Wearegoingtobeblownaway’.Endiezingafmijnoujuistvertrouwen.Wathebjenogmeernodigdangoedebandjes,eenDJengeluidwaarjeutegenzegt?Om9uurbegonhetfeestenbegondeDJmetzijnwerkvoorheteerste uur. Daarna kwam het eerste bandje Skip Distance. Eenhele goede coverband enwatwarenwe blijmet hun kwaliteit!Leukom tehorenen fantastischom te zien! Sieuwkeheeft eenstem die we nog wel vaker willen horen. Toen kwam het 2ebandje. Compleet anders, maar ook geweldig om te horen. Destudentenwerden losser en gingen te keer op demuziek. Vooreen vol uur was de zaal gevuld met muziek waarop mensengingendansenenschreeuwen!Deavondkwamalweerbijnatoteeneinde,maarwehaddenalsklapper, lastbutnot least, Miniculture!Minimal‐endeephousevuldedezaalvandeBongerdenofjenouwelofgeenalcoholophad, het was prachtig. Het werd wel even wat rustiger eniedereengingevenlekkerbuitenzitten.Nadezebreakvuldedezaal zichweer enkwamener zelfsnognieuwemensenbinnen.Desalniettemin moesten we rond 2 uur de laatste rondeaankondigen en beginnen met opruimen. Alles werd weerafgebroken en ingepakt. Wij vonden het een zeer geslaagdfeestje.Volgendjaarmakenwehetnoggroterenmooier!

GeorgePenders

“We are going to be blown away!” Verslag: Benefietfeest De zwarte feesten lijst

De meeste feestjes zijn leuk, of het nu verjaardagen zijn of ontmoetingen met leuke mensen, of je nu alcohol drinkt of niet, of het om een benefietfeest gaat of om een zuipfeest. Een feestje is iets waar je bij wil zijn… Op een paar uitzonderingen na. Bij sommige feestjes kun je beter uit de buurt blijven… Hier een top 5.

1EenfeestjebijdeKluKluxKlanBij deze jongens blijven we in het dagelijks leven alliever uit de buurt, maar hun feestjes moet je zekervermijden. Gelukkig zijn ze ook moeilijk te vinden en

een uitnodiging krijg je niet zomaar. Op de ‘feestjes’ wordenkruisen in brand gestoken, een oud ritueel met religieuzeachtergronden.Erwordtbijgezongenengebeden.Dezeextreemrechts clubhadooit heftige acties tegen immigranten, JodenenKatholieken.Nuliggenditsoortactiesopeenwatlagerpitje,delaatste bomaanslagen enmoorden die in naam van de klu kluxklangedaanzijn,warenin1963(misschienisernoghoopvoorde mensheid en hebben ze bedacht dat dit soort ongeinnatuurlijkhelemaalnergensopslaat).

2ProjectXFeestjes die uit de handlopen zijn nooit leuk. Feestjesdie uit de handlopen op een schaal van duizendenonrustige en verveelde jongeren opzoek naar een

avontuurkanniet leuk zijn.Al helemaal niet als het komtdooreendommeisjeuitHaren,eenbeetjedooreendommeDJeneendomme burgemeester. Misschien gewoon feestjes van en metdommemensenvermijden?

3OfferrituelenOfferfeestjes zijn er in vele varianten. Mensen offerenaan de Goden om ze goed te zinnen was ooitgebruikelijk.Nuwordthetmeestalgehoudenbijdieren

offeren,waarvandeschadenogteoverzienvalt.Maareenbeetjegriezeligwordthetwel,ziejehetrondspuitendebloedalvoorje?Hoor je de beesten mekkeren, mooh‐en en schreeuwen? Beterwegblijvendus,alsjedaarvooreenuitnodigingkrijgt.

4BesnijdenisritueelfeestjesEen soort coming‐of‐age feestje is het, maar het wastochwatandersdanmijn18everjaardag…Besnijdenisisinveelcultureneengewoonteendaaraanzittensoms

ook allerlei ‘feesten’ verbonden. Maar lichamelijk… dan is hettochnietzo’nfeestje,vooralvoordepersoondiehetritueelmoetondergaan.Driedagendansennadeze ingreep lijktmijnietergijn,zoalsinsommigeAfrikaansestammendegewoonteis.(Maarwiebenikomdezeritedepassageteveroordelen…)

5CampingDiscofeestjesinItaliëDoIneedtosaymore?Onzeredactiekrijgtkriebelsopallerleiplekkenvanditsortfeestjes.Paulheefternacht‐merriesvan.DeanderePaulslaapteenweeknietbijhet

lezenvandezewoorden.Ikhuilbijdegedachte.Loisdurfdehetbijnanietoptebrengen,maarverzameldealhaarmoedomterugtedenkenaandieenekeerenlagdaarnatebibbereninhaarbed.Georgedurfdenietverdertelezendanhetwoorddisco.Brendyheeft drie uur lang heen en weer zitten wiegen in een hoekje.NienkedronknogmaareenGuinnessomhettraumatevergeten.JoeyheefthetgelukdathijnognooiteencampingdiscofeestinItalie heeft meegemaakt. En Marco? Die laat zich geen enkelfeestjeonthoudenenzegt‘Gaan!’.

EvaRomviel


WOODSTOCK Three days of peace and music

V an 15 tot 18 augustus 1969 werd in het Amerikaanse plaatsje Bethel, op een w e i l a n d v a n e e n

melkveehouder, Woodstock Music & Art Fair gehouden. Die drie dagen die in het teken stonden van vrede en muziek werden het bekendste feest in de geschiedenis van de Amerikaanse hippiecultuur. Wereldberoemde bands en artiesten speelden op het festival als protest en voor vrede, maar vooral om met duizenden en duizenden mensen samen met elkaar het leven te vieren met drank, nog meer drugs, veel seks en vooral heel veel ontzettend goede muziek. Voor een publiek van meer dan 400.000 mensen (er werden in eerste instantie maar 200.000 verwacht, de opkomst was gigantisch) speelden legendarische acts als Jimi Hendrix, The Who, Santana, Janis Joplin, Joe Cocker, Crosby, Stills, Nash & Young, Sly & the Family Stone en Jefferson Airplane. Creedence drummer Doug Clifford zei hierover, niet al te bescheiden: “Once Creedence signed

to play on Woodstock, all the other big acts came on.” De boerderij van Sam Yagsur waar het hele festival plaatsvond veranderde al drie dagen voor het festival in een reuze camping. B e w o n e r s v a n o m l i g g e n d e boerderijen protesteerden met borden op hun erf met de tekst: “Buy no milk. Stop Sams Hippy Festival!” Door de enorme opkomst besloot de organisatie om geen hekken rondom het terrein te plaatsen, en daarom werd al het geld in het hoofdpodium en de artiesten gestoken: Het festival werd gratis en het hoofdpodium gigantisch. In de drie daarop volgende dagen speelden alle acts hun beste muziek, stierven er drie mensen (overdosis, blinde darm ontsteking en overreden door een traktor.), werden er twee babies geboren, schreef Joni Mitchell het nummer ‘Woodstock’ en werd het U.S. anthem “The Star-Spangled Banner” gespeeld door Jimi Hendrix het alles omvattende nummer en de t i t e l song van de in 1970 uitgebrachte documentaire over Woodstock. Joe Cocker deed een

onwijs ruige rockcover van “With a little help of my friends” van The Beatles. Dat nummer is door de performance op Woodstock een van de populairste nummers van Cocker gebleven. Het werden drie dagen van protest tegen de Vietnam oorlog (Zoals “Feel like I’m Fixing to Die” van Country Joe Mcdonald), samenhorigheid, legendarische optredens, regen, modder en liefde. Kijk de documentaire, luister naar “Woodstock” van Joni Mitchell, check Santana’s “Soul Sacrifice” (met een fantastische drumsolo van Michael Schrieves, de slechts 20 jaar oude drummer en dus de jongste artiest van het festival) en zwerf door youtube langs alle artiesten die speelden in ’69. Bekijk dan vooral het filmpje waarin de laatste mensen tussen de puinhoop het bijna v e r l a t e n f e s t i v a l t e r r e i n afstrompelen, terwijl Jimi Hendrix “Villanova Junction Blues” speelt. Pracht beelden met pracht muziek, alles staat op internet zodat je jezelf even totaal onder kan dompelen in het beste feestje dat ooit is gegeven.

Paul van de Calseijde


Eerst nog een stukje verder over uw achtergrond. Hoe bent u in Wageningen gekomen en wat deed u daarvoor? ‘Hoe ik hier ben gekomen? Oh jeej. Ik zit hier al zo lang, ik ben onderdeel van het meubilair! Ik ben in 1989 naar Wageningen gekomen. Daarvoor werkte ik in het toenmalige Derde Wereld Centrum van de Universiteit Nijmegen. Dat heb ik ook nog een tijdje gecombineerd, maar Wageningen trok meer. Het platteland en het rurale vind ik v e e l i n t e r e s s a n t e r e n uitdagender. Ik heb zelf sociale geografie gestudeerd met als focus Ontwikkelingsproblematiek. Daar heb ik onderzoek naar gedaan. Ik heb toen de keuze gemaakt voor Afrika. Daar voel ik me het lekkerst. Voorheen vooral oostelijk Afrika maar de laatste jaren ook zuidelijk Afrika. Over Azië of Zuid-Amerika hoef je me niets te vragen, daar weet ik niet veel van.‘ Waarom dan Afrika? ‘Ik vind het een waanzinnig interessant continent met allerlei mogelijkheden en scenario’s met uitkomsten die je nooit kunt voorspellen. In Afrika spelen zich p rocessen a f d ie onze voorstelling van zaken uitdagen. Er is een andere dynamiek dan

bijvoorbeeld in Nederland. Het vergelijken van de zaken daar en hier maakt het nog interessanter. Ik voel me daar thuis, ik kom er al twintig jaar, meestal zo’n 4 peer keer jaar, soms meer. Dus ik heb daar ook goede vrienden gemaakt en leuke collega’s ontmoet.

De landhervormingen, waar ik veel mee bezig ben, daar ben ik gewoon in gerold. Dat kwam eigenlijk voort uit de strijd tegen apartheid waarbij veel van mijn

collega’s indertijd bij betrokken waren. Er was een culturele boycot die uitwisseling tussen Nederlandse en Zuid-Afrikaanse universiteiten verbood. Na het afschaffen van de apartheid was er, vanuit het ministerie van landbouw en landhervorming, vraag naar een kritische kijk op o n d e r z o e k n a a r l a n d -hervormingen die voortkwam uit het afschaffen van de apartheid. Het was een eerste, logische stap naar een nieuwe, post-apartheid samenleving. Daar werd ik met een aantal collega’s voor uitgenodigd. Dat had al lang mijn interesse dus de keuze daarvoor was niet moeilijk voor mij.’ Kunt u iets vertellen over uw huidige onderzoek?

Interview: Paul Hebinck In deze Muskiet een interview met Paul Hebinck, die als docent binnen de vakgroep Rurale Ontwikkelingssociologie het vak ‘Agricultural and Rural Development’ geeft aan de eerstejaars bachelor studenten. Een interessant vak en dus leuk om één van de docenten van dit vak eens wat beter te leren kennen.

“ ’s Ochtends aan de waterkant in mijn eentje genieten, boekje erbij, muziek in mijn oren. Lekker Pink Floyd laten knallen.”


‘Ik ben bezig met een aantal langlopende projecten. Dat is fijn, daardoor heb ik weinig financiering nodig, alles draait al en kost daarom niet veel meer. Ik volg twee dorpen en kijk daar naar wat postapartheid heeft veroorzaakt. Dat heeft natuurlijk allerlei effecten op een aantal zaken, waar ik onderzoek naar doe. Bijvoorbeeld op landgebruik en migratie. Ik kijk hoe de

l i v e l i hoods van mensen veranderen. De verandering laten me zien wat er allemaal kan gebeuren in een dorp en wat er ook daadwerkelijk gebeurt. Dat is interessant en ik weet onderhand soms zelfs meer van het dorp dan de dorpsbewoners zelf. Die kennis kan ik gebruiken om samen met mensen in de dorpen nieuwe ideeën te lanceren en zo m i s s c h i e n s i t u a t i e s t e veranderen. Een voorbeeld is irrigatie: is daar vraag naar of niet? Als die vraag er is, dan zet dat direct een heel proces in gang. Maar dan loop je ook meteen tegen allerlei problemen aan. Irrigatie is niet één dimensionaal, het is niet alleen het systeem, maar je hebt ook met soc i aa l ins t i tu t ione l e problemen te maken. Dan heb je het over landgebruik, toegang tot land en over de markt in de stad waarvan men afhankelijk is. Als je al in oplossingen of verbeteringen gaat denken, dan zou een lokale markt zou een uitkomst zijn. Dat zien we ook in Nederland, met allerlei kleine initiatieven die lokaal gebonden

zijn. Dat idee zouden we ook kunnen verplaatsen, cruciaal is dan wel om het te lokaliseren. En dat zijn nu juist de interessantste uitdagingen, om die kennis uit Nederland toe te passen in samenwerking met allerlei lokale actoren. Een onderzoeksvraag om mee te beginnen zou dan bijvoorbeeld moeten zijn: ‘zijn mensen er geïnteresseerd in de lokale markt uit te breiden? ’

Het thema van deze muskiet is feestjes, met al uw ervaringen in Afrika, waar denkt u dan aan bij feestjes? ‘Er zijn verschillende soorten f e e s t j e s e n d o o r h e t herdefiniëren van feestjes worden het er steeds meer. Een begrafenis is ook een soort feestje. In Zimbabwe trekken ze daar drie dagen vooruit, bijvoorbeeld. Het is een ontmoeting tussen mensen en omdat het zo lang duurt, heb je veel momenten voor vragen en contact maken met iedereen. Er wordt misschien niet gedanst en gedronken, maar wel heel veel uitgewisseld tussen alle gasten. Maar ik herdefinieer het begrip feest dan ook graag, lekker een avondje rustig lezen en eindelijk eens aan dat boek toe te komen wat al zo lang klaar ligt. Daar kan ik ook echt van genieten. Of ’s ochtends aan de waterkant in mijn eentje genieten, boekje erbij, muziek in mijn oren, lekker Pink Floyd laten knallen. Een dag helemaal voor jezelf is voor mij ook een feest, niemand die je stoort, heerlijk!’

We vinden het ook leuk om een actueel thema aan te stippen. Enkele weken geleden was er een were ldwi jde ac t ie tegen Monsanto: the March against Monsanto. Wat vind u van Monsanto en de genetisch gemodificeerde zaden die ze produceren en hoe de markt ermee omgaat?’ ‘Ik heb er op zich niets op tegen. Het is helemaal afhankelijk van

de situatie. Maar gentech is niet meteen de oplossing voor alle problemen, daar zou ik absoluut een tegenstander van zijn. Ik vind dat we juist moeten kijken naar het lokale. Dat wordt nu niet als relevant gezien, terwijl het volgens mij juist veel potentie heeft. Daarmee ben ik tenslotte begonnen in Afrika. Ik ben een voorstander van dat lokale. Dat is een goed alternatief met mooie p r o d u c t i e v e e n s o c i a l e uitkomsten. Ik probeer het zelf ook voor zo ver dat kan. Ik kom zo min mogeli jk in de supermarkt en heb mijn eigen groentetuin waar ik zo veel mogelijk uit eet. Het gaat dit jaar erg goed met mijn boomgaard, ik kijk uit naar de oogst die binnenkort gaat komen!’

Eva Romviel

“Ik kom zo min mogelijk in de supermarkt en heb mijn eigen groentetuin waar ik zo veel mogelijk uit eet.”


O p woensdag 12 Juni was er door de Educie een diner georganiseerd. En

niet zomaar een diner, nee een ‘Diner Pensant’. Een uniek etentje waarbij je naast het vermalen van heerlijke gerechten ook de kans kreeg om met exper ts te praten over interessante thema’s. Het gebouw van SSR-W was omgetoverd in een 3-sterren restaurant, waarin vier ruime, g e d e k t e t a f e l s w a r e n gereserveerd. Iedere tafel bestond uit één of meerdere sprekers waarmee de studenten, op een gezellige en luchtige manier, in discussie gingen. Al denkende dineren, zoals de Romeinen het zouden noemen. Een gezellige avond met een verscheidenheid aan mensen. Het idee van een Diner Pensant is het uitwisselen van gedachten-gangen, maar dan op niveau. Zo werden studenten in het diepe gegooid met schrijvers van One World Magazine, een docent communicatie, een chief van het W e r e l d p o d i u m e n e e n journaliste. Aan het begin van de avond werd het te bespreken thema bekend gemaakt, en die l u i d d e : I n t e r c u l t u r e l e Communicatie. Dit thema past perfect in het plaatje van de WUR, want juist hier bestaat een veelvoud aan culturen die elkaar regelmatig tegenkomen. Binnen het thema werden we aan 4

stellingen onderworpen die gepaard gingen met vaste gerechten: gegrilde groenten met mozzarella, Thaise kokosnoot soep, noodlesalade met mango en een limoencake als dessert. De kwaliteit van de lekkernijen uit de keuken van SSR-W was ronduit formidabel. Naast het genieten van de maaltijden, gingen we ook in op de stellingen. Daarbij kwamen vragen naar boven als: ‘Kun je de ander wel volledig begrijpen als i e d e r e c u l t u u r e i g e n interpretaties heeft? Zo vertelde Nani dat zij in Curaçao nooit op de bus hoefde te wachten (die was toch te laat), maar dat in Nederland eigenlijk alles draait om tijd en zij in het begin vaker te laat bij de bushalte aankwam. En de vraag: ‘Is er een verschil in de manier waarop studenten en experts in het werkveld met interculturele communicatie

omgaan?’ Na de vier gesprekken kwam het er toch op neer dat we bij ieder beroep wel dezelfde aanpak zagen om barrières te overbruggen. Dit verschil in aanpak lijkt heel groot, maar als je de vreemde taal probeert te spreken en de cultuur probeert te begrijpen, dan is het begin van een lange weg al gelegd. Dankuwel, thank you, Danke schön, gracias & merci. En lang wachten op de bus, dat hoeft hier bijna niet!

George Penders & Brendy Batenburg

Externe activiteit: Diner Pensant Het idee van een Diner Pensant is het uitwisselen van gedachtengangen, maar dan op niveau.


W achten voor een stoplicht. Een vrij neutrale bezigheid, zou je zeggen.

Laatst viel me op dat het blijkbaar niet voor iedereen vanzelfsprekend is. De verkeers-regelaars in dit land willen ons als fietsers een handreiking doen door een indicatie te geven van de wachttijd. Dit kan niet zomaar ingevoerd zijn. Wellicht heeft dit systeem minder verkeers-slachtoffers als doel; een of andere beleidsmaker gaat er dan vanuit dat statistisch gezien fietsers meer bereid zijn te wachten als ze weten hoe lang het gaat duren. Dat is toch absurd? Stel dat het zo is, hoe moeilijk is het nou om een aantal minuten voor een stoplicht te wachten ? Los van het feit dat die nieuwe toepassing totaal niet werkt (de ene keer tikt de timer langzamer dan de andere, soms verspringt de timer) mankeert er iets hier, en die discussie reikt wat mij betreft verder dan verkeerstafels. We willen zicht hebben op wat we kunnen verwachten. Deze zinsopbouw, en met name het hoofdwerkwoord (zicht hebben op), spreekt boekdelen voor mij. Het oog is verbonden met snel denken; het vluchtig willen opnemen van je omgeving voor duidelijkheid. De maatschappij heeft dit de laatste decennia benadrukt; het is niet voor niks d a t s o m m i g e k l e u t e r s tegenwoordig met hun vingers foto’s van tijdschriften proberen

in te zoomen . Dat is opgroeien met relatief veel zien, en weinig proeven, voelen en ruiken. Waar het mij om gaat is dat het visuele aspect de ultieme indicator is voor het korte termijn denken. We zijn zo gefocust op zichtbare delen van het leven dat sommige stukken op de achtergrond raken. Onze democratie is daar het perfecte voorbeeld van. Vijf jaar? Innovatie is goed voor de economie, energie en pit van bestuurders ook, maar vijf jaar? Wat je ook kunt opbouwen in de tijd (als je het al volhoudt…), met een enkele zucht is het weer omvergeblazen. Processen zijn totaal niet meer van belang, we willen uitkomsten. Hapklare, voor ons voo rde l i ge , v i sue l e uitkomsten. Het lijkt me evident dat het vallen van Nederlandse regeringen (die lange termijn oplossingen willen verkopen aan een bevolking die in zijn algemeenheid korte termijn

denkt) hiermee direct in verband staat. Toch hoor ik niemand praten over rijping van ideeën. Een vrucht heeft toch maanden nodig? Laat staan hoe lang de boom nodig heeft waaraan hij groeit. Om een voorbeeld uit mijn directe omgeving te noemen, er zijn ik weet niet hoeveel mensen die bijlenen als een malle om die vette reis naar Azië te kunnen financieren , om vervolgens in een zee van werkloosheid terecht te komen die zogenaamd niet in de voorwaarden stond. Dit is wat je noemt een volwassen maakbare maatschappij; alles moet zijn alsof je het laatste moment beleefd (laat ik die vreselijke quasihippe term waar je nu aan denkt hier maar niet noemen). Om nog maar te zwijgen over een gebrek aan compassie, rust en liefde. Stilte is geen gebrek aan levenslust, maar het sluitstuk ervan. Lekker hè, die mango?

Joey Velberg

Daar pluk je de vruchten van Hoe moeilijk is het nou om een aantal minuten voor een stoplicht te wachten?


V oor deze muskiet hebben we voor het BTC interview niemand minder dan onze eigen Joey! Dit is de laatste

muskiet waarvoor Joey heeft geschreven, maar gelukkig hebben we ook nog dit interview. Na twee jaar gaat hij ons verlaten en verdwijnt hij ook een jaartje van de Wageningse Campus voor een tussenjaar. Maar laten we bij het begin beginnen! Waarom heb jij drie jaar geleden voor Toegepaste Communicatie gekozen? ‘Dat was een heel keuzeproces. Ik heb de natuurprofielen gekozen op de middelbare school, maar in mijn examenjaar wist ik al dat ik liever iets met mensen wilde doen en dat een natuurwetenschappelijke studie niet bij mij paste. Maar helemaal los wilde ik het niet laten, dus een combinatie tussen de twee zou ideaal zijn. Ik ben begonnen met de studiegids op mijn schoot, daar heb ik heel wat uurtjes in zitten bladeren! Na veel wegstrepen waren communicatie en enkele andere s tud ies over . Het i s toen communicatie geworden omdat dit het sociale als uitgangspunt heeft, maar je veel vrije ruimte hebt, je kunt je eigen route uitstippelen. Ik wilde graag iets met milieu doen, die interesse zit al heel lang in me. Ik woonde vroeger in een buurt met veel groen, speelde veel in het bos en was ook nieuwsgierig naar al die dingen om me heen. Toegepaste communicatie en Wageningen leken daar mooi bij aan te sluiten.’ Communicatie is overal, waar herken jij het terug in je dagelijks leven? ‘Je leert veel over hoe mensen keuzes maken in deze opleiding, dat herken ik vaak. Het is interessant om allerlei theorieën terug te zien. Hoe mensen met elkaar omgaan leer je op een antropologische manier benaderen. Dat analytisch kijken naar groepen en hoe mensen zich erin gedragen is iets wat ik toch vaak doe in dagelijkse situaties en eigenlijk altijd gedaan heb. Dit interview is om mogelijkheden voor een minor en vrije keuze te laten zien, leuk voor kiezende studenten. Kun je iets over jouw keuzes vertellen? ‘Mijn interesse voor milieu zat er altijd al in, dus het was niet gek om

nu die kant op te gaan. Ik heb Minor Urban Environmental Management gedaan. Tenminste, daar ben ik mee begonnen. Één vak bleek toch erg pittig, het was te technisch voor mij. In plaats daarvan heb ik toen een b e l e i d s v a k e r b i j g e k o z e n , Environmental Economic en Policies wat ook erg leuk was. Ik vond eigenlijk het hele keuze proces al erg leuk, om een beetje richting te kunnen geven. Daarnaast heb ik vooral vakken gekozen op het gebied van milieu en beleid, dus opnieuw de combinatie van technologie en samenleving. Die combinatie opzoeken is leuk, vooral omdat je met communicatie an sich weinig kan veranderen. Hiermee hoop ik toch een beetje verschil te kunnen maken en die brug te kunnen slaan tussen milieu en samenleving. Maar gedragspatronen zijn natuurlijk star, mensen veranderen niet zomaar. In de loop van de jaren hoop ik wel die Heilige Graal te vinden.’ Dat klinkt allemaal heel positief en goed. Zijn er ook wat minder goede kanten aan de communicatie opleiding? ‘Zeker. Je merkt dat het een jonge opleiding is, daardoor zijn sommige dingen wat minder uitgewerkt. Zo sluit lang niet alle inhoud van de vakken aan bij communicatie studenten. Daarvoor is het aantal studenten simpelweg te klein, we moeten soms vakken met andere studies volgen die voor ons of niet relevant zijn, of een gebrek aan diepgang hebben om het niet te moeilijk te maken voor andere

studenten. Daarom zit ik ook in de opleidingscommissie, zodat ik daar kritiek op kan leveren en studenten naar ons toe kunnen komen met hun commentaar. De opleiding is gelukkig lang niet alleen maar slecht, we hebben veel goede docenten en de rest van het curriculum is eigenlijk erg goed. De kleinschaligheid van de studie heeft ook een voordeel, je kent iedereen goed en ik zit in een heel leuk jaar!’ Tot slot, een vraag over de toekomst. Hoe zie jij die voor je en welke rol speelt communicatie daarbij? ‘Ik ben niet zo bezig met mijn carrière, dat heb ik juist een beetje l o s g e l a t e n , n e t a l s m i j n perfectionisme. Komend jaar wil ik me helemaal op mijn creatieve kant gaan focussen. Ik hou van muziek maken, ik hou van schrijven, misschien kan ik daar iets mee doen en vooral even niet meer met studeren bezig zijn. Ik wil vooral mijn toekomst niet actief gaan plannen, maar eens zien wat er gaat komen. Ik ben heel benieuwd wat mijn opleiding en opgedane ervaringen in mijn huidige netwerk dat ik de afgelopen jaren heb opgebouwd me gaat brengen. Maar eerst nog even mijn thesis schijven deze zomer, voordat ik echt aan mijn tussenjaar kan beginnen!’

Eva Romviel

Interview: Joey Velberg “In de loop van de jaren hoop ik wel de heilige graal te vinden”


Wereldfeesten Feesten zijn er in alle soorten en maten. Hieronder een aantal van de mooiste feesten ter wereld. PaulvandeCalseijde

HoliHoliwordt tegenwoordignietalleenmeer in IndiaenZuid‐Nepalgevierd,maarisookinEuropaenAmerikaeentrend.VanoorsprongisheteenHindoeıstischemanieromdelenteindeluiden.Voorafaanhetfeestwordenreligieuzedienstengehouden, verschillende speciale dranken gebrouwen,liederengezongenendierengeofferd.OpdedagvandeHolibesprenkeld men elkaar met lekkere geuren, gekleurdpoeder en overgiet elkaar met gekleurd water. Er wordtgezongen, uitgebreid gegeten en link gedronken. Tenbehoevevanhetgelukenals inleidingvanhetnieuwe jaar,

DivaliDivali,Lichtjesfeest,iseenHindoeıstischfestivaldatoorspronkelijkinIndiawordtgevierd.Tijdenshetfeestwordenoveralinhuisenopdeervenlichtjesenolielampjes,Dipa,aangestoken.Hiermeewordtsymbolisch“deover‐winningvanhetgoedeoverhetkwade,vanlichtoverduisternis,vangelukzaligheidoveronwetendheid”gevierd.HetfeestisinIndiaergbelangrijk,omdathetalsenigenationalefeestalleetnischegroepenverenigd.

KetiKoti Keti Koti, De dag van de vrijheden of Kettingsnijden genoemd in Suriname, is deherdenkingvandeafschaf ingvandeslavernij.Het iseen feestdagvooralle inwonersvanSurinamen,dusnietalleenvoordenazatenvanslaven.KetiKotibetekentletterlijk‘gebrokenketen’ of emancipatie.Gelijkheidenvrijheid staatdanookcentraalopdezefeestdag.Nederlandheeftnooitof icieelzijnexcusesaanebodenvoordeslavernij,maarministerAsher(PVDA)heeftditjaarinzijnspeech‘diepespijtenberouw’getoond.

VesakhaPujaDezedagiseenvandebelangrijksteenvrolijksteboeddhistischegedenkdagen.Hetherdenktdegeboorte,verlichtingenoverlijdenvanBoeddha.Pujabetekent‘hetbetonenvanrespect’enVesakhaisdemaandwaarindezedriegebeurtenissen,allenbijvollemaan,plaatshebbengevonden.Opdezedagwordenpredikengehoudenenspecialegiftengeofferdaanboeddha.Deheledagdraaitomhetdoenvangoededaden.Daarhorenzakenalsboeddhabeeldjesversieren,hethuisschoonmakenenversieren,enmonnikenteetengevenbij.Mendraagtdeheledagwittekledingenzoektelkaarbijvriendenop.

SongkranSongkran is het traditioneleThaiseNieuwjaar,afstammenduit de Siamese tijd. Stiekemvieren de Thai namelijk ookNieuwjaarop1januari,netalswij. Echter, het feestelijkgebruik om met water naarelkaar te gooien bestaat nogsteeds. Het feest duurt driedagen,waarbijmende familieopzoektomhetnieuwejaarinte luiden. Van oorsprong gootmen na beleefd verzoekiemandeenkleinglaasjewateroverhoofdennekomdiegeneop die wijze een voorspoedignieuwjaartewensen.Nustaanmensen met tuinslangen,waterpistolen, emmers enolifanten langs de weg omelkaar nat te gooien, sproeienen spuiten. Het feest vindtnamelijk plaats in april, inThailand de warmste periodevan het jaar.Naast het gooienmet water worden ookboeddhabeelden gewassen enishetvoorjongereneenmooiegelegenheid om stiekem metelkaar te lirten. “Hier. Waterin je face. Tongen?” Dat idee.


A fgelopen jaar heb ik vanaf september tot februari in Istanbul gewoond om mijn minor

te doen. In een van de vele universiteiten die Istanbul telt (meer dan twintig!), werden precies de vakken aangeboden waar ik naar op zoek was. Gelukkig werden alle lessen ook nog in het Engels onderwezen, want mijn Turkse taalvaardigheid

was nog niet zo ver ontwikkeld. Ik wilde al een aantal jaar naar Istanbul gaan en bovendien leek deze stad, die bekend staat als de brug tussen Europa en Azië, me een ideale plaats om conflictstudies te studeren. Turkije is een heel spannend land waar van alles staat te gebeuren. Het ligt niet alleen geografisch gezien verspreid over twee continenten, maar

bevindt zich ook cultureel ergens in het midden waardoor er een unieke mix is ontstaan uit zowel Arabische, Aziat ische en Westerse elementen. Gezien de geschiedenis van het land en de grote diversiteit aan politieke, r e l i g i e u z e e n c u l t u r e l e opvattingen die hier te vinden zijn, is het een grote kunst om alles samen te houden. Dit gaat nog lang niet altijd goed en daarbij ontstaan dan ook de nodige conflicten. Twee weken voordat mijn lessen aan de universiteit zouden beginnen, ben ik naar Istanbul gegaan. Zo had ik nog de tijd om een kamer te zoeken en de stad een beetje te leren kennen. Ik had hier erg geluk mee en heb snel een mooie kamer gevonden bij een Turks meisje in huis. In de zomer kon ik jammer genoeg niet deelnemen aan de intensieve taalcursus die werd aangeboden aan Erasmus-studenten. Mensen spraken

Minor in Istanbul

Een deel van de Universiteit van Istanbul

“Zo heb ik mij de eerste dag hongerig vergrepen aan een broodje schaapsdarmen, in de veronderstelling dat het een soort kebab was.”


minder goed Engels dan ik had g e h o o p t w a a r d o o r d e communicatie op straat vaak lastig en zeer beperkt was. Zo heb ik mij de eerste dag hongerig vergrepen aan een broodje schaapsdarmen, in de veronderstelling dat het een vreemde soort kebab was en zo waren er nog wel meer momenten waarop ik gewenst had een beetje Turks te kunnen spreken... Ik heb uiteindelijk nog wel wat taallessen gevolgd, maar heb niet genoeg tijd gehad om de taal goed te leren. Behalve de schaapsdarmen kent de Turkse keuken ook een heleboel andere gerechten en producten die wij in Nederland niet kennen. Het was spannend om dat allemaal te proberen en gelukkig zaten er ook een heleboel dingen bij die ik wel heel lekker vond. Niet alleen vergeleken met W a g e n i n g e n , m a a r o o k

vergeleken met Amsterdam, is Istanbul een verschrikkelijk grote stad. Zo is er altijd wel iets te beleven en kan je altijd weer iets nieuws ontdekken. De wijk waar ik in woonde, had alleen al twee miljoen inwoners, en zo waren er dus nog een aantal wijken. Elk wijkje, kan je eigenlijk zien als een stad apart, met zijn eigen centrum en eigen stijl. Vroeger was dat ook echt zo, maar door de jaren heen zijn die allemaal aan elkaar gegroeid. De meeste tijd was al dat aanbod en al die drukte heel leuk, maar soms ook een beetje vermoeiend. Dan was het tijd om met een van de vele bootjes de Bosporus over te steken (dat is de zeestraat die midden door de stad loopt en de twee continenten van elkaar scheidt), een kopje Turkse thee, çay, te drinken, wat hongerige meeuwen simit te voeren (Turkse broodringen met heel veel sesamzaadjes erop), met geluk

een dolfijn te spotten en te genieten van het uitzicht op de spectaculaire skyline van Istanbul.

Zinaida de Boon

Reclameruimte Drukker


Project in the spotlight New Hope School for the Deaf

V oor deze laatste editie van het jaar bekijken we in plaats van een grote organisatie juist een kleinschalig en

bijzonder project. Zoals een aantal van jullie vast al heeft gehoord, heeft eerstejaars IO studente Ine Aerts meegeholpen aan de oprichting van een school voor doven in Oeganda. Haar prachtig en uniek verhaal geeft ze ons maar al te graag mee. Vrijwilligerswerk Na de afsluiting van haar vwo is Ine naar Oeganda gegaan met een programma van Duitse regeringen dat jonge vrijwilligers de hele wereld over stuurt. Ze wilde graag iets anders beleven, een jaar weg gaan, en iets nuttigs doen zodat ze nieuwe ervaringen op kon doen. Ze koos om naar Afrika te gaan, maar waarom juist hier naar toe wist ze niet. Haar gevoel vertelde haar dat ze daar naartoe wilde. Ze kwam terecht bij een school voor doven, in een dorp 2,5 uur van de hoofdstad vandaan. In de school waar ze werkte waren rond de 40 kinderen, die naar de school gehaald werden om les te kunnen volgen en een thuis te krijgen. Ze leerde al snel hoe ze met deze kinderen om moest gaan, ondanks dat er in het begin een taalbarrière bestond. Zij en de k inderen konden nog geen gebarentaal en de school had geen leraren die gebaren konden. Ook ontdekte ze al snel hoe de situatie er voor de dove kinderen uitziet. Veel kinderen worden slecht behandeld thuis, mogen niet naar school en worden uitgebuit. Sommigen worden zelfs verstoten van de familie en moeten dan op straat leven. Of ze worden juist verstopt in het huis en mogen niet buiten komen. Het is niet te geloven dat ze naast al die ellende vaak ook nog misbruikt of mishandeld worden. De families denken niet dat deze kinderen normaal zijn, dat zij ook kunnen leren en een taal kunnen beheersen, zoals zij nu gebaren leren. Ine:“De ouders weten niet dat er scholen voor doven bestaan, en geloven meestal dat het een straf van God is dat het kind doof is. Zij schamen zich, en weten niet hoe met het kind om te gaan.” Ine heeft uiteindelijk zelf veel les gegeven. Het deed haar zo veel, dat de kinderen zo goed leerden. En de

kinderen raakten ook gehecht aan haar. “Het zijn immers gewoon kinderen die dezelfde behoeftes hebben, graag spelen en heel blij zijn samen met andere kinderen te zijn. Ze kunnen dan niet horen en praten, maar samen met handen en voeten, en later met gebarentaal, kunnen ze wel met elkaar communiceren.”

Conflict Na een jaar wilde Ine langer blijven en regelde ze dat ze nog een jaar kon blijven. Ze heeft met plezier aan de school gewerkt en alles ging tot dan toe heel goed. Ze hebben samen zo veel bereikt: “Ik heb echt tussen die mensen geleefd en door veel ervaringen heb ik de mensen leren kennen en hun levens, gewoontes, mentaliteit, achtergronden en problemen veel beter leren begrijpen. Ik kan nu zelfs Engels praten als een afrikaan en ook een beetje de lokale taal Luganda spreken!” Maar na iets meer dan anderhalf jaar was de situatie minder vrolijk. Er

ontstonden conflicten tussen Ine en de directeur en jammer genoeg moest zij haar werk daar beëindigen. Gelukkig leerde zij twee docenten kennen die opgeleid zijn in het werk met doven. Toen zij zich bij de school weg moest, hadden zij drieën al snel het idee een nieuwe school op te richten. Dit werd ‘The New Hope School For the Deaf’. Er zijn heel veel doven in Oeganda, dit komt vooral door een goedkoop malaria medicament dat aan kleine kinderen wordt gegeven. Dat maakt de zenuwen van het oor kapot als neveneffect, en dit komt heel vaak voor. En naast de onwetendheid van de families, zijn ze heel arm, en kunnen ze, ook al mochten ze het willen, het kind niet naar een speciale school kunnen sturen. Hun idee was om deze punten aan te pakken, door naast de school ook voorlichting te geven in de dorpen en de kinderen van de ouders die arm zijn naar de school te halen. Wel vragen ze dan om een bijdrage, bijvoorbeeld een klein deel van hun oogst. Nu zijn ze begonnen met twee projecten voor de dove jeugd, een timmermanswerkplaats en een handarbeidersproject. Hier kunnen jongeren een beroep leren, zodat ze een perspectief voor later hebben.

Ine en de projectleiders voor het kantoortje

“Mijn ziel ligt in deze organisatie.”


Actieve Ledenlijst Bestuur Esperanza Housmans Imme Widdershoven Kayin Venner Merel Rot Marieke Huizenga Nathania Engelhardt Accie Anouk burgers Eva Romviel Fera Oorburg George Penders Imme Widdershoven Merel Rot Miriam de Graaff Sven Mos

Benefietcie Anna Weber A Muriricho Bianca Meijer Eva Romviel Fera Oorburg Inge van der Spek Loes Oudenhuijsen Ine Aerts Muskiet Brendy Batenburg Eva Romviel George Penders Joey Velberg Loïs Dejalle Marco Dijkstra Nienke Tesselaar Paul Hofman Paul van de Calseijde

Reiscie Esperanza Housmans Joost Huybregts Kayin Venner Kyra Ruiten Larissa Simon Maartje Koops Xanthe Verschuur Sportcie Anne de Jonge Esperanza Housmans George Penders Gry ne Twijnstra Nephele de Bruin Rik Ridder Educie Dieke Schutjens Fera Oorburg Ine Aerts Nathania Engelhardt

Deze jongeren zijn nooit eerder naar school geweest en kunnen zich in de liefdevolle omgeving van de school ontwikkelen, wat in hun onderdrukte leven niet mogelijk was. Ine over de projecten: “Mijn ziel ligt in deze organisatie. Het is vooral mooi als je een project kunt starten met partners die zich er ook met hart en ziel voor inzetten.” En nu? Omdat ze na enkele maanden alweer terug moest naar Europa hebben ze toen al het belangrijkste geregeld en opgezet, en ook nu werkt ze vanuit hier mee. Ze is verantwoordelijk voor de administratie en de financiën. De school wordt op dit moment compleet uit donaties gefinancierd. Daardoor is het wel moeilijk de school boven water te houden. Naast alle materialen moeten ook de leraren en de huur van het schoolgebouw betaald worden. Door over de school te vertellen aan vrienden, familie en kennissen, en via krantenartikelen is het Ine tot nu toe gelukt de school rechtop te kunnen houden. De organisatie probeert met meer organisaties in contact te komen, zodat zij de school kunnen steunen. Daar is veel werk aan, ook voor de leraren en de directie daar. Gelukkig is er ook veel interesse vanuit de omringende community, zij hebben snel geleerd dat doven vrienden kunnen zijn en tonen interesse.

Toekomstperspectief Ine heeft erover nagedacht om in Oeganda te blijven, maar ze hield ook van studeren en de sociale omgeving hier. Gelukkig kan ze het goed combineren met haar studie en leven hier. “Het leukste vind ik om terug te gaan naar de school en met eigen ogen te zien hoe alles is vooruitgegaan en hoe de kinderen zich ontwikkeld hebben in zo’n korte tijd.” Ze kan niet wachten deze zomer terug te gaan. In de toekomst wil ze er graag weer een langere tijd zijn om intensief mee te werken. Maar ze wil ook andere dingen doen: reizen, ander projecten en andere organisaties leren kennen. “Ik wil nog zo veel leren van het leven, en

nog meer heerlijke ervaringen meemaken, om misschien de wereld toch een beetje te kunnen bewegen.” Op donderdag 20 juni werden er door de Benefietcie voor deze dovenschool een sponsorloop, een gebakjesfestijn en een benefietfeest georganiseerd, en met groot succes. Met de cakeverkoop en het benefietfeest alleen al werd bijna 700 euro opgehaald! Met smart wachten we op de uitslag van de sponsorloop. Ine, super bedankt voor jouw verhaal en ga zo door. En doe je ze de groetjes deze zomer? Let’s hear it for the deaf! www.newhopeschoolforthedeaf.org/

Brendy Batenburg

Dove kinderen leren hun eerste gebaren

Ahabwe Mugerwa Micheal's Interview with The Mosquito , The Netherlands

Documents

Transcript of Ahabwe Mugerwa Micheal's Interview with The Mosquito , The Netherlands