A3 - November 2004

4
A A A3 is een uitgave van ROOD jongeren in de SP en verschijnt vier keer per jaar. Derde jaargang, nummer 4, november 2004 – A3, Vijverhofstraat 65, 3032 SC Rotterdam, telefoon (010) 243 55 57, fax (010) 243 55 65, e-mail [email protected], www.rood.sp.nl 3 pag. 2: losgewoelde lakens en vleespartijen pag. 3: asielzoekers als product Studenten KRANT Een Kennismaking met het foto: Joost van den Br oek/de Volkskrant (c)'02/HH pag. 4: Europees Sociaal Forum Abraham Lincoln definieerde in 1776 in de Onafhankelijkheidsverklaring democratie als ‘een overheid van het volk, door het volk en voor het volk’. Journalist Roger Drowne presenteerde onlangs een actuele versie: ‘een over- heid van miljonairs, door miljonairs en voor miljonairs’. Deze definitie is niet ver van de waarheid. Alle presi- denten van Kennedy tot Bush waren miljonair. Van de honderd leden van de Amerikaanse senaat zijn er op dit moment minstens veertig miljonair. Hieruit blijkt, volgens Steven Weiss van het Center for Responsive Poli- tics, dat ‘vermogende personen vaak de politiek ingaan en daar ook succes- vol zijn. Je hebt veel geld nodig om een gooi te doen naar een senaatszetel, en veel kandidaten nemen bij voorbaat ontslag om zich te kunnen storten in een dure, agressieve campagne. Al- leen diegenen met veel geld kunnen zich dat veroorloven.’ Kerry en Bush hebben ieder 74,6 mil- joen dollar aan overheidsgeld ontvan- gen. In ruil daarvoor mochten zij geen privaat geld meer ontvangen of uit- geven. Critici van million dollar campaigns waren namelijk bang dat enorme hoeveelheden privaat geld voor de campagnes een corrumperend effect op de politiek zouden hebben. Hoe meer geld ermee gemoeid gaat, hoe meer invloed rijke belangengroe- pen immers hebben op de gekozenen. Deze kritiek heeft geleid tot verschil- lende wetten om campagnefinancie- ring te beperken, waarvan de bekend- ste de McCain-Feingold bill is, die in 2002 in werking trad. De kern ervan is een ban op soft money. Soft money is privaat geld dat geschonken wordt aan politieke partijen, voor activitei- ten voor de partij in het algemeen, en dus niet voor een specifieke kandi- daat. In werkelijkheid was dit de be- langrijkste manier om tientallen mil- joenen dollars binnen te halen voor de presidentsverkiezingen. Ondanks de beperkende maatregelen komen de kosten van de strijd om het presidentsschap volgens het Center for Responsive Politics dit jaar uit op zo'n 1,2 miljard dollar, een verdubbe- ling ten opzichte van vier jaar gele- den. Er bestaan dus nog steeds con- structies om onder de beperkingen van het gebruik van privaat geld uit te komen. Eén daarvan wordt gevormd door de compliance funds. Daarin mag geld gedoneerd worden voor het inhu- ren van advocaten en accountants die moeten controleren of alles volgens de regels verloopt. Maar compliance funds worden ook op grote schaal ge- bruikt om fondsenwerving, loonkosten van campagnemedewerkers en kan- toorkosten te betalen. Het belangrijkste gat in de nieuwe regelgeving staat echter bekend onder de naam 527. Iedere Amerikaan is vrij om een belangengroep te vormen en deze te laten registreren als een zoge- naamde 527. Een ‘527’ mag ongelimi- teerd geld inzamelen en dit gebruiken voor politieke doelen, zolang er maar niet expliciet een kandidaat gesteund wordt. 527’s mogen dus in hun recla- mecampagnes geen oproep plaatsen als stem op John. Maar ze mogen wel John is betrouwbaar roepen. Op deze manier zijn bijvoorbeeld het bedrijfs- leven en lobbygroepen nog steeds in staat om ongelimiteerd geld uit te geven voor verkiezingscampagnes. Een van de bekendste 527’s is op dit moment de ‘Swift Boat Veterans for Truth’. Deze groep startte een landelij- ke mediacampagne waarbij het held- haftige Vietnamverleden van John Kerry in twijfel werd getrokken. In ad- vertenties kwamen oud-strijdmakkers van de presidentskandidaat aan het woord die vertellen dat Kerry geen goede commander in chief zal zijn. Tot nu toe hebben ze meer dan 14 miljoen dollar ontvangen aan dona- ties die voor een groot deel uitgege- ven zijn aan reclametijd op de verkie- zingsdag. Medewerkers van de offi- ciële Bush-campagne zeggen niets te maken te hebben met de ‘Swift Boat Veterans for Truth’, maar het Witte Huis wil zich ook niet distantiëren van de advertenties. Niet alleen de uiteindelijke kandida- ten, maar iedereen die een gooi doet naar het presidentschap van It’s all about the Benjamins Door Niels de Heij Geld is altijd al een probleem geweest in de Amerikaanse verkiezingsstrijd. Na de excessen van Richard Nixon die uitgroeiden tot het Watergate-schandaal, werd het systeem herzien. Maar nog steeds heeft iedere Amerikaanse politicus – afgevaardigde of senator, burgemeester of president – heel veel geld nodig om gekozen te worden. Meer geld betekent immers meer publiciteit. En dus stromen iedere verkiezing weer honderden miljoenen dollars in en uit de campagnekassen. Om het tij te keren, zijn er beperkende wetten gekomen. Maar ook die konden niet voorkomen dat de recente presidentsverkiezingen de duurste waren in de Amerikaanse geschiedenis. Verkiezingscampagne VS kostten meer dan twee miljard dollar Wettelijke beperkingen met heel grote gaten Uit de race maar niet uit de schulden

description

A3, de studentenkrant van ROOD en de SP, werd verspreid op universiteiten en hogescholen.

Transcript of A3 - November 2004

Page 1: A3 - November 2004

A

AA3 is een uitgave van ROOD jongeren in de SP en verschijnt vier keer per jaar.

Derde jaargang, nummer 4, november 2004 – A3, Vijverhofstraat 65, 3032 SC Rotterdam,telefoon (010) 243 55 57, fax (010) 243 55 65, e-mail [email protected], www.rood.sp.nl3pag. 2: losgewoelde lakens en vleespartijen

pag. 3: asielzoekers als product

Studenten KRANTEen Kennismaking met het

foto

: Jo

ost

van

den

Bro

ek/ d

e V

ol k

skra

nt

(c)'

02/ H

H

pag. 4: Europees Sociaal Forum

Abraham Lincoln definieerde in 1776in de Onafhankelijkheidsverklaringdemocratie als ‘een overheid van hetvolk, door het volk en voor het volk’.Journalist Roger Drowne presenteerdeonlangs een actuele versie: ‘een over-heid van miljonairs, door miljonairsen voor miljonairs’. Deze definitie isniet ver van de waarheid. Alle presi-denten van Kennedy tot Bush warenmiljonair. Van de honderd leden vande Amerikaanse senaat zijn er op ditmoment minstens veertig miljonair.Hieruit blijkt, volgens Steven Weissvan het Center for Responsive Poli-tics, dat ‘vermogende personen vaakde politiek ingaan en daar ook succes-vol zijn. Je hebt veel geld nodig om

een gooi te doen naar een senaatszetel,en veel kandidaten nemen bij voorbaatontslag om zich te kunnen storten ineen dure, agressieve campagne. Al-leen diegenen met veel geld kunnenzich dat veroorloven.’

Kerry en Bush hebben ieder 74,6 mil-joen dollar aan overheidsgeld ontvan-gen. In ruil daarvoor mochten zij geenprivaat geld meer ontvangen of uit-geven. Critici van million dollarcampaigns waren namelijk bang datenorme hoeveelheden privaat geld

voor de campagnes een corrumperendeffect op de politiek zouden hebben.Hoe meer geld ermee gemoeid gaat,hoe meer invloed rijke belangengroe-pen immers hebben op de gekozenen.Deze kritiek heeft geleid tot verschil-lende wetten om campagnefinancie-ring te beperken, waarvan de bekend-ste de McCain-Feingold bill is, die in2002 in werking trad. De kern ervan iseen ban op soft money. Soft money isprivaat geld dat geschonken wordtaan politieke partijen, voor activitei-ten voor de partij in het algemeen, endus niet voor een specifieke kandi-daat. In werkelijkheid was dit de be-langrijkste manier om tientallen mil-joenen dollars binnen te halen voor depresidentsverkiezingen.

Ondanks de beperkende maatregelenkomen de kosten van de strijd om hetpresidentsschap volgens het Centerfor Responsive Politics dit jaar uit opzo'n 1,2 miljard dollar, een verdubbe-ling ten opzichte van vier jaar gele-den. Er bestaan dus nog steeds con-structies om onder de beperkingen

van het gebruik van privaat geld uit tekomen. Eén daarvan wordt gevormddoor de compliance funds. Daarin maggeld gedoneerd worden voor het inhu-ren van advocaten en accountants diemoeten controleren of alles volgens deregels verloopt. Maar compliancefunds worden ook op grote schaal ge-bruikt om fondsenwerving, loonkostenvan campagnemedewerkers en kan-toorkosten te betalen.Het belangrijkste gat in de nieuweregelgeving staat echter bekend onderde naam 527. Iedere Amerikaan is vrijom een belangengroep te vormen endeze te laten registreren als een zoge-naamde 527. Een ‘527’ mag ongelimi-teerd geld inzamelen en dit gebruikenvoor politieke doelen, zolang er maarniet expliciet een kandidaat gesteundwordt. 527’s mogen dus in hun recla-mecampagnes geen oproep plaatsenals stem op John. Maar ze mogen welJohn is betrouwbaar roepen. Op dezemanier zijn bijvoorbeeld het bedrijfs-leven en lobbygroepen nog steeds instaat om ongelimiteerd geld uit tegeven voor verkiezingscampagnes.

Een van de bekendste 527’s is op ditmoment de ‘Swift Boat Veterans forTruth’. Deze groep startte een landelij-ke mediacampagne waarbij het held-haftige Vietnamverleden van JohnKerry in twijfel werd getrokken. In ad-vertenties kwamen oud-strijdmakkersvan de presidentskandidaat aan hetwoord die vertellen dat Kerry geengoede commander in chief zal zijn.Tot nu toe hebben ze meer dan 14miljoen dollar ontvangen aan dona-ties die voor een groot deel uitgege-ven zijn aan reclametijd op de verkie-zingsdag. Medewerkers van de offi-ciële Bush-campagne zeggen niets temaken te hebben met de ‘Swift BoatVeterans for Truth’, maar het WitteHuis wil zich ook niet distantiërenvan de advertenties.

Niet alleen de uiteindelijke kandida-ten, maar iedereen die een gooi doetnaar het presidentschap van ���

It’s all about the BenjaminsDoor Niels de Heij

Geld is altijd al een probleem geweest in de Amerikaanse verkiezingsstrijd.Na de excessen van Richard Nixon die uitgroeiden tot het Watergate-schandaal,werd het systeem herzien. Maar nog steeds heeft iedere Amerikaanse politicus– afgevaardigde of senator, burgemeester of president – heel veel geld nodigom gekozen te worden. Meer geld betekent immers meer publiciteit.En dus stromen iedere verkiezing weer honderden miljoenen dollars in en uitde campagnekassen. Om het tij te keren, zijn er beperkende wetten gekomen.Maar ook die konden niet voorkomen dat de recente presidentsverkiezingende duurste waren in de Amerikaanse geschiedenis.

Verkiezingscampagne VS kostten meer dan twee miljard dollar

Wettelijke beperkingenmet heel grote gaten

Uit de racemaar niet uit de schulden

Page 2: A3 - November 2004

A3

Kinge kickt...Driften

Kinge Siljee

htt

p:/

/eu

rop

a.eu

.in

t

de VS moet al gauw een paar miljoen dollar bijelkaar sprokkelen. Al tijdens de voorrondes vanbegin dit jaar, toen de Democraten hun presi-dentskandidaat moesten kiezen, werden er mil-joenen verzameld en uitgegeven. Voormalig pre-sidentskandidaat Howard Dean was kampioenfondsenwerven. Het lukte hem om 50,3 miljoendollar bij elkaar te krijgen, vooral dankzij slimgebruik van internet. Zijn campagneteam plaats-te regelmatig een plaatje van een honkbalknup-pel op de verkiezingssite deanforamerica.commet de leus sla een homerun voor Howard, don-eer geld. De laatste ‘homerun’ bracht 1,4 miljoendollar op, vooral aan kleine privé-donaties. Deanwas zo overtuigd dat het geld zou blijven bin-nenstromen dat hij de eerste democraat was dieafzag van campagnesubsidie en op zijn eigenfondsenwervingkwaliteiten vertrouwde om zijncampagne te financieren. Met hetzelfde vertrou-wen werd het geld ook weer uitgegeven. Alvroeg in de voorrondes startte Dean bijvoorbeeldeen dure landelijke TV-campagne. En aan heteind van 2003 – toen de voorrondes nog moestenstarten – had hij al bijna al zijn geld uitgegeven.

Stijgende schulden zijn – in combinatie metslechte resultaten tijdens de voorrondes – de oor-zaak dat veel kandidaten hun nominatie vroegtij-dig intrekken. Het alternatief is, dat ze de restvan hun carrière in de schulden zitten. HowardDean moet bijvoorbeeld nog steeds 400.000

dollar zien terug te betalen die een erfenis is vanzijn kandidatuur. En ook voormalig kandidaatWesley Clark moet op de blaren zitten: toen hij infebruari uit de race stapte, had hij een schuld van3,4 miljoen dollar.

Gezien de enorme bedragen die gemoeid zijn metde verkiezingen in Amerika is de angst voor eencorrumperend effect op de politiek erg reëel. Veelbelangengroeperingen en vooral vertegenwoor-digers van het bedrijfsleven proberen de politiekop grote schaal te beïnvloeden. Het is een feit datde huidige Amerikaanse regering nauwe bandenonderhoudt met de zakenwereld. Dick Cheneywas vóór zijn vice-presidentschap topman van demultinational Halliburton, dat nu een van degrootste ontvangers is van wederopbouwgeldenin Irak. Een ander voorbeeld is de AmerikaanseCarlyle Group. Deze investeringsmaatschappijheeft grote belangen in de defensie-industrie en isnauw verbonden met de Bush-regering. Emeritusvoorzitter Frank Carlucci is voormalig ministervan Defensie. Oud-minister James Baker heefteen prominente plaats in de onderneming.En vader Bush was tot voor kort een belangrijkeadviseur van de onderneming.

Een effectieve beperking van private donaties aanverkiezingen zou het democratisch gehalte vanverkiezingen ten goede komen. De McCain-Fein-gold bill is een aardige poging om dit te bereiken.Maar zolang er mogelijkheden blijven voorgrootschalige private donaties, zal het bedrijfs-leven daarvan gebruik maken en zo het democra-tische gehalte van verkiezingen en machthebbersbeïnvloeden. ●

In Nederland zijn politieke partijen in financiëlezin vrijwel onafhankelijk van het bedrijfsleven.De LPF heeft wel banden met de vastgoedsector,maar zelfs na de intrede van de ‘nieuwe politiek’bestaan de inkomsten van partijen voor hetgrootste gedeelte uit andere bronnen. Dat is,naast de gebruikelijke contributie-inkomstenvan leden, vooral subsidie, subsidie en nog eenssubsidie.

‘Het eenige dat U nog ontbreekt en dat ik U nietmag verzwijgen, is een doeltreffende regelingom Uw krijgskas steeds gevuld te houden. Wantook bij deze worsteling blijft geld een der zenu-wen van de oorlog,’ zei Abraham Kuyper, voor-man van de Anti-Revolutionaire Partij tegen zijnachterban in 1901. Hij zag in dat de afwezigheidvan staatssteun de politieke partijen voor eenprobleem stelden.Toch ontstaat pas in 1972 de eerste regelingwaarin wordt vastgelegd dat partijen een geld-som krijgen van de staat. Door de ontzuilingzagen ze hun achterban verdwijnen, en daarmeede contributie-inkomsten. Tegelijkertijd namende uitgaven toe, vooral voor verkiezingscampag-

Wij mensen zijn rationele wezens. Onze drang naarweten en kennen drijft ons tot het uiterste. Metzo’n houding zit de moderne student natuurlijkook in de collegebanken. Oh já, hoogleraar, pompme vol met kennis! Hmm, practicumbegeleider,neem me bij de leidsels en laat me alle hoeken vanhet laboratorium zien! Leg me over de tafel, engrijp me bij mijn haar, en neem me van achterentot ik je naam zo hard schreeuw dat je moederin Surhuisterveen opkijkt van haar breipatroon!Oh, nou ja, dat laatste misschien niet.

Wat is dat toch met sommige colleges dat je jezelfgeweld aan moet doen om op te letten? Dat jebinnen tien minuten verzaligd glimlachend zit tedenken aan die broeierige vleespartij die gisteren-nacht bij je in bed kroop? Met het rood op jekoontjes denkt aan de lichaamsnectar die jeopgeslobberd hebt? Of, als je minder geluk hebt,welke lichaamssappen van welke vleespartij jewel zou willen opslurpen?

Geestelijke klap voor je kop, je zit hier tenslotteom wat te leren. Oké, vectoren, dactylischehexameters, statistiek. Opletten nu. Hm, zou dieman een vrouw hebben die kleren voor hemklaarlegt? Voor iemand die de hele tijd krijt in zijnhaar smeert ziet hij er verdomd fraai uit. Zou ik datwillen, dat iemand dat voor me deed? Misschienals ik een goed huwelijk had. Wat is een goedhuwelijk? Vriendschap natuurlijk, maar toch ooksex. Zou je nog sex willen hebben met iemandmet zoveel rimpels dat hij eruitziet als een rozerozijntje? Vast wel! Hmmm… sex…

Bovenstaande dialogue intérieur is een vrij alge-meen verschijnsel in mijn brein – en waarschijnlijkook wel in de één of andere vorm in de jouwe.De enige uitzondering daarop lijken zestigplus-studenten te zijn: die leren en kennen en wetenop het irritante af. Die hebben niet alleen hethandboek al uit, maar ook de literatuurlijst énde opdrachten én de verwante literatuur al door-gespit. Misschien is hun middelstuk inmiddels zoverdord dat al het bloed stroomt naar een plekwaar het hóórt bij verblijf in de collegezaal: hunhoofd. Als staatssecretaris Rutte meer rendementwil van studeren, zou hij misschien alleen grijzepluizebollen studiefinanciering moeten geven.

Zo. Nu gauw naar huis. Kijken of mijn vleespartijnog in mijn bed met de losgewoelde lakens ligt.

Subsidie-slurpers

http://www.opensecrets.org/http://www.whitehouseforsale.org/

http://www.amerika.nlhttp://www.opednews.com

Beïnvloeding blijft zolang er donaties aangenomen mogen worden

Enkele bronnen:

nes. Dit noopte de partijen ertoe op zoek te gaannaar alternatieve financieringsmiddelen, waarbijzij vooral naar de staat keken.

Vanaf dat moment groeide de subsidieverleningvanuit de staat uit tot de voornaamste inkomsten-bron van de politieke partijen. Subsidie wordtverstrekt aan alle partijen die vertegenwoordigdzijn in de Tweede Kamer, en hangt af van hetzeteltal. De partijen krijgen naast een algemenesubsidie ook nog eens geld voor de jongerenorga-nisatie, voor het wetenschappelijk bureau en voorhet scholingsinstituut. Dat hebben ze dan ookallemaal… Verder zijn nog aparte potten geldvoor de ondersteuning van Kamer-, Staten- enraadsfracties.De subsidies zijn in de loop der jaren vaak forsverhoogd en op het moment ligt er een wetsvoor-stel klaar om er nog eens vijf miljoen per jaar bijte doen. De verhogingen worden steevastverdedigd met een verwijzing naar de stijgendeuitgaven en de dalende ledentallen. Maar waaromzouden partijen die mensen niet langer aan zichkunnen binden, een beroep mogen doen op depublieke middelen?Moeten de politieke partijen geen overheidsgeldmeer krijgen en zich afhankelijk maken van der-den of moeten we de partijen vrolijk laten graaienuit de pot belastingcenten? Wat vind jij? Discus-sieer mee op www.rood.sp.nl/geldenmacht enlees ook wat anderen vinden van deze kwestie. ●

In Nederland kijken we over hetalgemeen met afgrijzen naar de

financiering van het politiek procesin de VS. Hoe zit het eigenlijk in

Nederland?

foto

Door Driek van Vugt

Page 3: A3 - November 2004

A3

Actie!

Temidden van de aardappelvelden van Zuidoost Groningenligt het aanmeldcentrum Ter Apel. Tachtig procent van deasielzoekers, gemiddeld 150 per week, dienen daar hunasielaanvraag in. ROOD ging er op bezoek, en was verbijs-terd over de zakelijkheid van de 48-uursprocedure.Het gebouw is op de asielprocedure ontworpen. ‘Als jeiemand ontvangt als een prins, is het gek hem te sommerenNederland weer te verlaten,’ aldus de architect. De asielzoe-kers worden in zakelijke blauwe kamers ontvangen. Alleende achtergrond waartegen de asielzoeker zit, heeft een ‘war-me’ sfeer, zodat de medewerker van de IND, de Immigratieen Naturalisatiedienst die het asielbeleid uitvoert, de persoonin een natuurlijke omgeving kan zien… Hoe dichter de asiel-zoeker bij een positieve uitspraak komt hoe gezelliger deomgeving wordt. Een gebouw dat speciaal ontworpen is opeen efficiënte procedure; de architect vaart er wel bij.

Een vluchteling komt na het controleren van documenten,en het nemen van foto’s en vingerafdrukken in de 48-uurs-procedure. In 48 kantooruren wordt de identiteit van de per-soon vastgesteld, maar wordt hij of zij ook twee keer ver-hoord. Eerst over nationaliteit en vluchtroute, daarna om teachterhalen of de persoon een ‘echte’ vluchteling is. Van deverhoren worden geen opnames gemaakt en alleen bij hettweede verhoor mag een advocaat aanwezig zijn.De IND heeft een speciaal documentatiecentrum en be-schikt over veel informatie over de omgeving waar de asiel-zoeker vandaan is gevlucht. Herkomst wordt getoetst metgedetailleerde omgevings- en taalkaarten. Kan een asiel-

Asielzoekers als product

De 48-uurseconomie vaneconomie vaneconomie vaneconomie vaneconomie van

de INDVeel is er de afgelopen tijd – terecht– te doen over de uitwijzing van26.000 asielzoekers die onder deoude Vreemdelingenwet vielen enjarenlang in onzekerheid verkeerdenover hun verblijfsstatus. Maar hoegaat het tegenwoordig, onder denieuwe, snelle regels?

zoeker zijn omgeving slecht beschrijven, of spreekt hij nietde goede taal, dan heeft hij wat uit te leggen. Om in termenvan de IND te spreken: ‘dan staat hij met 1-0 achter’.De uitkomst van de 48-uurs procedure is een ‘nee’ of een‘misschien’. Bij ‘nee’ moet de vluchteling Nederland ver-laten. Bij ‘misschien’ komt hij in de vervolgprocedure enmag hij naar het opvangcentrum. Binnen zes maandenvalt dan het besluit of de vluchteling mag blijven of als-nog veroordeeld wordt tot uitzetting of de illegaliteit.

Een regen van klachten overtermijnoverschrijdingen, onzorgvuldigheid en

intimidatie

Heel efficiënt allemaal. Maar ook zorgvuldig? Tolken enadvocaten wijzen met grote regelmaat op de te grotemachtspositie die de IND heeft. Asielzoekers wordengeïntimideerd en onder druk gezet. Een vrouwelijkevluchteling uit Iran kon volgens de IND niet overtuigendgenoeg de seksuele handelingen na doen die ze bij eenIraanse soldaat had moeten doen en was daarom onge-loofwaardig (AD, 18-09-04).Klachten als deze regent het al jaren. De Nationale Om-budsman heeft stapels rapporten aan de IND gewijd, maarnog zonder noemenswaardig resultaat. Tijdens de hoorzit-ting die de Tweede Kamer onlangs op verzoek van de SPhield, vertelden advocaten en vertegenwoordigers vanmaatschappelijke organisaties en gemeenten over einde-loze termijnoverschrijdingen, rampzalige bereikbaarheiden chaos in de uitvoering. Daarnaast zijn er steeds meeraanwijzingen dat contactambtenaren respectloos metasielzoekers omgaan en er alles aan doen om zoveel mo-gelijk mensen een status te kunnen weigeren. SP-TweedeKamerlid Jan de Wit: ‘Ik heb het eerder gezegd: het ishoog tijd voor een parlementair onderzoek naar de INDen ik merk dat het draagvlak voor zo’n onderzoek groeit.Wat mij betreft komt het er liever vandaag dan morgen.’ ●

Voor een verslag van een bezoek aan aanmeldcentrumTer Apel kun je kijken op www.rood.groningen.sp.nl

Heel Amsterdam kleurde ROOD

Maar liefst 300.000 mensenlieten op 2 oktober wetendat de maat vol is. En na-tuurlijk was ook ROOD aan-wezig bij de manifestatiesvan Keer het Tij en de vak-bonden. Het protest werdopgeluisterd door RODEcheerleaders uit Groningendie met strijdbare leuzen hetkabinet aanmoedigden op testappen. ROOD Eindhoven liet ook duidelijk merken wat zij vanhet kabinetsbeleid vindt: een bus met aanhangwagen vervoerdede demonstranten in blote billen. Op het beleid hebben ze maaréén antwoord: een collectieve moon-actie.

Links versplinterd? Helemaal niet! Op 23 september riepen ROOD,Dwars en de Jonge Socialisten in een gezamenlijk manifest hunmoederpartijen SP, GroenLinks en de PvdA op vaker samen te wer-ken. Jan Marijnissen, Femke Halsema en Wouter Bos namen het

Peper Manifest officieel inontvangst en reageerdenpositief. Marijnissen: ‘Opveel punten werken we alsamen, en we hopen dat inde toekomst nog vakerte kunnen doen.’ Om desamenwerking te versterkenwerd op 9 oktober een Links1-dag in Rotterdam georga-niseerd. Op naar een sociaalNederland!

Ook dit jaar weigert de regering nog steeds om voor genoeg woon-ruimte te zorgen, waardoor malafide huiseigenaren vrij spel hebbenom de woningnood uit te buiten. Daarom organiseert ROOD Gronin-gen voor de tweede keer de Huisjesmelker van het jaarverkiezing.ROOD staat met eenmobiele studenten-kamer bij de universi-teit en hogeschool. Bijde omgebouwde kast,te huur voor maar300 euro, waarin jekunt slapen, eten,douchen op 1 m2, kun-nen huurders hun huis-jesmelker nominerenvoor de eervolle prijs.Woon jij buiten Gronin-gen? Maar zit je wel opeen piepklein studen-tenkamertje of starters-flatje? Betaal je weleen veel te hoge huuren wordt er nauwelijks onderhoud gepleegd? Nomineer je huisbaasvia rood.sp.nl/actie/woningnood/huisjesmelker, want ROOD gaat dezeprijs ook landelijk uitreiken!

Huisjesmelkervan het jaar

Peper Manifest vóór linkse samenwerking

op 2 oktober

Door Roel van Dijk en Ria Rademaker

Foto: Patrick Post/ Hollandse Hoogte

Page 4: A3 - November 2004

Het is haast niet te missen geweest, het nieuws over de BVD diein de jaren zeventig infiltreerde in de anti-oorlogsbeweging.Vredelievende personen een gevaar voor de maatschappij? Nee,daar was het de spionnenclub natuurlijk niet om te doen. Hetging om het breken van een potentieel gevaarlijke progressievesamenwerking. Ruziënde clubjes die door infiltratie rollend overstraat gaan zijn immers geen bedreiging meer voor de publiekeopinie!

Een beetje kibbelen deden we ook op de Links1-dag, die na hetopstellen van het Pepermanifest de volgende stap was in derichting van nauwere samenwerking tussen de jongeren vanPvdA, GroenLinks en de SP. Ondanks de goede moed van alleaanwezigen steeg het zuurgehalte al snel. Op een Ja, maar jullievan ROOD lopen blind achter de SP aan volgde een Ja, ik kan mevoorstellen dat je de PvdA minder vertrouwt na acht jaar Paars.De SP zou te conservatief en te rechtlijnig zijn, GroenLinks teelitair en zweverig en de PvdA (ach ja, need I say more?). Datwaren dus weer eens een heleboel wijzende vingertjes en zeerter zake doende historische bespiegelingen.

'Zou de AIVD hier achter zitten?' vroeg ik me af, terugdenkendaan de BVD van de jaren zeventig. Maar ik keek om mij heen enzag alleen aardige mensen die hun toch kostbare zaterdag-middagen opofferden, vrijwillig, om een psychologisch absoluut

onverantwoorde navelstaarsessie ooknog eens tot het einde toe te volbren-gen. Waarom doen ze dat eigenlijk?

Wel, zo raar is dat niet eens, met eentoch wel ultrarechts kabinet dat als eenrazende olifant met oogkleppen op doorde vaderlandse porseleinkast dendert(dankjewel Tanja voor de metafoor).Dan moet je als al dan niet langharige,werkloze, marxistische, vegetarische,menslievende, dierproefondervindelijkeprogressieveling wel loeihard op je hou-ten achterhoofd zijn gevallen om niet in

te zien dat je maar eens moet gaan samenwerken. Vriendjesworden is niet makkelijk, maar de kapitalist lachend in zijnvuistje de oorlogsbuit zien tellen, lijkt me een weinig aantrekke-lijk alternatief. En ruziënd over straat gaan kunnen we beter aanandere partijen overlaten, de inlichtingendienst ten spijt.

Driek van Vugt - voorzitter ROOD

De zoetzure socialist

A3

De rubriek van Driek

WORD LID VAN DE SP!Kies ook voor een jonge en actieve partij met principes. Kies voor de SP. Het lidmaatschapkost maar 3,40 euro per kwartaal. Daarvoor krijg je elke maand ons magazine de Tribune inde bus, kun je gratis gebruik maken van internetprovider Tomaatnet en ontvang je een boekvan Jan Marijnissen. Doen!

Stuur deze bon op in een envelop naar: Socialistsche Partij, Antwoordnummer 30542, 3030 WB RotterdamTelefonisch aanmelden kan natuurlijk ook ook: (010) 243 55 55

Naam

Roepnaam Voorletters m / v

Adres

Pc Plaats

Telefoon Geboortedatum

E-mail

Rekeningnummer

Je kunt deze machtiging op elk moment stopzetten met een telefoontje aan de SP: (010) 243 55 40

En ik ontvang een gratis ROOD-shirt in de maat:

Dit�formulier�kun�je�ook�invullen�via�onze�website:�www.sp.nl

Ik word SP-lid en machtig de SP het volgende bedrag af teschrijven als jaarlijkse bijdrage:

*€ 13,60 (minimum) *€ 24Anders, namelijk:

*€ .......................

Datum:

*(dit bedrag wordt in 4 termijnen afgeschreven)

A3 v

oorja

ar 2

004

KIES VOOR DE SPEN VUL DEZE BON

IN → → → →→→→→→→

Zet altijd je handtekening, ook als je alleen maar SP-lid wilt worden!

Handtekening:

Ik wil ook graag ROOD-lid worden en machtig ROOD het volgende bedrag af teschrijven als jaarlijkse bijdrage:

€ 5 (minimum)€ 10 Anders, namelijk:

€.......................

XS S M L XL

Ro

ber

t El

sin

g

De SP was niet zo lang geleden nog de So-cialistiese Partij en het partijbestuur heetteCentraal Komitee. In de gemeenteraad inOss werd in de jaren zeventig zo nu en danflink uitgehaald naar ‘het kapitalisme’,waarbij ook citaten van Mao Tse-Tung ge-bruikt werden. De partij stond met haar voe-ten in de fabrieken van Oss, en zat met haarhoofd bij de communistische revolutie.De SP heeft inmiddels het socialistische jar-gon achtergelaten en er breed inzetbarewoorden voor teruggevonden. Ze strijdt nuvoor beschaving, en tegen de uitverkoopdaarvan. Waar ‘uitverkoop’ in deze contextuit te leggen valt als het terugtreden van

Veel discussie. Maar is het ESF ook meer dan een praatclub? Watis de betekenis ervan, en wat zijn de kansen voor de Europesesociale beweging?‘Het grootste wapenfeit van onze beweging is 15 februari (2003,internationale demonstraties tegen de oorlog in Irak, red). Maarer is een risico dat ESF een traditie wordt en daar moeten we voorwaken,’ zegt Raffaella Bolini, Italiaanse coördinator van het ESF.‘We moeten ons ieder moment afvragen waar we mee bezig zijnen wat het belangrijkste doel is. Globalisering, de oorlog tegenhet terrorisme, het neoliberale beleid, of allemaal…’Chris Nineham, van Globalise Resistence UK, vindt het feit dat deanti-oorlogsgevoelens nu mainstream zijn geworden één van degrootste wapenfeiten van de beweging. ‘Onze beweging heeftimpact, omdat het mogelijk is om internationaal ons protest telaten horen. Dit heeft invloed op het establishment: we do worrythem. The New York Times noemde ons de tweede supermacht inde wereld!’‘Onze belangrijkste taak is het breken van de oorlogs- en globali-seringideologie,’ vult Bolini aan. ‘Het is onze taak mensen die

‘We do worry themWe do worry themWe do worry them’de gevolgen van neoliberaal beleid ervaren te vertellen dat dieproblemen niet persoonlijk zijn, maar onderdeel van een politie-ke ideologie. Het is géén persoonlijk probleem als je niet rondkomt van je salaris, als je huur te hoog is, als je geen onderwijskunt betalen voor je kinderen, als je gedwongen wordt langer tewerken voor hetzelfde salaris. Dat zijn politieke problemen.’

De alternatieven zijn volgens de ESF-organisatoren vooral tevinden in het toegankelijk houden van onderwijs, zorg, openbaarvervoer en wonen, door privatisering tegen te gaan en terug tedraaien. Een belangrijk punt waarop de komende tijd actie ge-voerd zal worden, is het tegenhouden van de Europese grond-wet, die het neoliberaal beleid heilig verklaart en overheidssteun,in alle sectoren, tot op het bot bestrijdt. En uiteraard blijft destrijd voor vreedzaam samenleven van groot belang. En daarbijgaat het niet alleen om de Palestijnse kwestie en Irak. Bolini:‘Onze beweging moet in deze tijd speciale aandacht hebben voorde stigmatisering van de Islam. De anti-Islamgevoelens wordenaangewakkerd en ingezet om heel andere doelen te bereiken: hetafbreken van democratie of het verscherpen van asielbeleid, innaam van anti-terrorisme. Dat is een gevaar voor heel de wereld,wij moeten ons hier tegen verzetten!’De bonte verzameling van sociale bewegingen heeft in Londeneen slotresolutie (The Call of the Assembly of Social Movements)opgesteld. Daarin zijn de protestpunten en de alternatievenopgenomen, en ook afspraken over protestdagen en kansen vooreen betere wereld! Meer informatie over het ESF:www.fse-esf.org, www.indymedia.nl, www.sp.nl ●

Zin en onzin van het Europees Sociaal Forum

‘Another world is possible’ was het mottowaaronder 25.000 mensen van 15 tot en met17 oktober samenkwamen in Londen voor hetderde Europees Sociaal Forum. Twee dagenspraken ze over thema’s als oorlog, racisme,globalisering, milieu, neoliberalisme, gerechtig-heid en democratie, en als afsluiting namen zedeel aan een grote protestdemonstratie.

Socialistentaal

de overheid om ruimte voor marktwerkingte maken, lijkt ‘beschaving’ toch vooral eenhandige term voor verbaal smijtwerk.In een column legde Jan Marijnissenbeschaving eens uit als: ‘ons stelsel vanideeën over mens en maatschappij. Hetgeeft ons vertrouwen en voorkomt ver-vreemding. Beschaving is niet alleen een er-fenis, het is ook onze enige veilige weg naarde toekomst. Daarom moet de wankele brugvan beschaving onderhouden worden.’Het begrip ‘beschaving’ wordt hier grootsekrachten toegedicht. En als de uitverkoopervan wordt gestopt, zal de brug niet meerwankelen. Een ander woord uit het SP-

vocabulaire, ‘afbraak,’ en zijn net zo vaakgebruikte broertje ‘opbouw,’ sluiten daarnaadloos op aan.Maar opvallend is de behoudende ideologiedie deze begrippen suggereren. Gerrit Zalmzei een tijdje geleden zelfs: ‘Degenendie zich progressief noemen, willen al hetbestaande intact houden.’ Een partij die deuitverkoop van de beschaving wil stoppen,redeneert dat deze beschaving er wel is, ofwas. Een partij die van afbraak spreekt,schept het beeld dat het daarvoor goed was.

En de revolutie, waar is die gebleven? JanMarijnissen sprak bij de Algemene Be-schouwingen onlangs de hoop uit voor eenkoerswending, van liberaal naar sociaal,van afbraak naar opbouw, van pessimismenaar optimisme. Daarmee spreekt dewoordvoerder van de SP voorzichtig uitdat, met de omwenteling in het taalge-bruik, het geloof op en het streven naargrote veranderingen niet verdwenen is. ●

anno2004

Hoe reageer je als ik zeg dat we kameraden zijn, die samenmoeten strijden tegen de kapitalistische zwijnen en vóór de

dictatuur van het proletariaat? Ongetwijfeld barst je in lachen uit.Dit soort retoriek leeft immers slechts voort in dezelfde marge

waar ook kleine revolutionaire clubjes gedijen. Maar hoe zit hetdan bij de SP, de enige landelijke politieke partij die zichzelf

nog socialistisch noemt?

Door Renske Leijten

Door Freek Bersch