GLOS A

foto's amfibieen

..\..\B\B MULTIPLY\buffo marinus.docx

Over   Kikkers en padden  90% van de amfibieen zijn kikkers  Vaak maakt men een onderscheid tussen kikkers en padden, maar er is eigenlijk niet veel verschil. Bij de eerste systematische studie werden er twee families bekend:- de Ranidae, kikkers, die glad en gestroomlijnd zijn en zich springend verplaatsen, en- de Bufonidae, padden, die plomper, ruw, wratachtig zijn en eerder lopen dan springen.

Over de hele wereld zijn er zo'n drieduizend( anno2003 )verschillende soorten kikkers en padden. De meeste leven in tropische regenwouden, waar het constant warm en vochtig is.

Het ideale milieu!Maar we treffen ze ook aan in de woestijnen van Australi 챘 en Noord-Amerika, in Scandinavi 챘 boven de poolcirkel en in het woeste Patagoni 챘; zelfs tot op vierduizend vijfhonderd meter hoogte in het Himalayagebergte. In Belgi 챘 en Nederland treffen we dertien verschillende soorten padden en kikkers aan. De bekendste zijn uiteraard de groene en de bruine kikker en de gewone pad. Maar, er zijn wel drie soorten groene kikkers: de poelkikker (Rana lessonae) en de meerkikker (Rana ridibunda) en de nazaat van dit gemengde huwelijk: de middelste groene kikker (Rana esculenta).Die benaming wordt meteen duidelijk als u de betekenis ervan begrijpt. Immers, Rana esculenta betekent letterlijk 'eetbare kikker'. Inderdaad, de middelste is de soort die gebruikt wordt voor de gebakken kikkerbilletjes en op ons bord belandt.

De kikkerhuid is als een zeef: ze drinken en ademen (1) ermeeOmdat hun tong vastgegroeid zit aan hun onderlip, kunnen ze niet slikken en dus ook niet drinken. Om uitdroging te voorkomen blijft de kikker daarom in een vochtige omgeving leven. Zoetwaterkikkers in water met een te hoge concentratie ionen (=  fysiologische oplossing =  zeezout=  brak water ...)=Het water wordt uit het lichaam van de kikker gezogen (= zie  osmose) zodat hij binnen de kortste keren gekrompen en uitgedroogd is.. Kikkers   in omgevingen met te weinig zout   ( bijvoorbeeld gedestilleerd water ) In dit geval  stroomt er  teveel water in de kikker... Kikkers nemen water op door de huid; het teveel aan water moet door de nieren er weer uitgewerkt worden. De optimale zoutoplossing voor amfibieeen vriendelijk water wordt amfibien-fysiologisch genoemd.  Het  is duidelijk dat  de overlevingsvoorwaarden  van  kikkers hoge eisen stellen aan de omgeving in het bijzonder ook de samenstelling  van het  water :Veel soorten zijn  daarom zeer lastig ( of helemaal niet) in aquaria of terraria te houden In de vrije natuur zijn amfibieen  bijna altijd de  eerste slachtoffers van water-vervuiling en van  veranderingen  in de ionen samenstelling hun  waterige biotoop ( door bijvoorbeeld of   massale  toevoer van zouten of grote hoeveelheden zouten-vrij water)  Het is daarom  hoogst onwaarschiinlijk     dat een   extante soort  in staat  kan   worden geacht een zeeengte  over te  steken , noch een grote(zond)vloed  kan  "overleven "(noch zwemmend noch als "schipbreukeling" op een vlot/-->  zelfs de buffo marinus kan dat     niet  )    Toch leven er kikkers in de woestijnen. Denk maar aan de zuidelijke woelpad (Scaphiopus couchi). Na een regenbui verstopt het dier zich in een opdrogende modderpoel en als de modder hard is, zit het veilig afgesloten.Omdat er op die manier niet veel verdampt, kan hij gemakkelijk tot twee jaar ondergronds blijven. Daarenboven wordt de urine opgeslagen als ureum, zodat de pad zout wordt.Daar zout hygroscopisch is, trekt de pad water aan.Wanneer het weer eens regent, verlaat hij zijn schuilplaats, eet de termieten die ook boven komen om hun dorst te lessen, en gaat daarna weer ondergronds.

Alles wat kleiner is dan ik, is eetbaarIn de eerste fase zijn kikkervisjes herbivoren: zij leven van algen en planten. Maar in hun tweede leven, als ze kikkers geworden zijn, worden ze carnivoren. Dan houden ze van kleine waterdiertjes, insecten en alles wat kleiner is dan zij zelf. Kikkers zijn dus een natuurlijk bestrijdingsmiddel.Ze eten insecten, die op hun beurt landbouwgewassen verorberen. Een volwassen pad zou ons voor zo'n vijftig euro aan bestrijdingsmiddelen per jaar laten besparen.Wereldwijd is dat zo'n 1,25 miljard euro. Daarom is in Europa de brulkikker (Rana catasbeiana) ingevoerd. Een dier, dat voor het geluid van een flinke koe niet hoeft onder te doen. Helaas heeft deze soort bij ons weinig overlevingskansen, omdat de winters te koud zijn.Een lekker hapje wordt met een plots naar buiten schietende, kleverige tong, gevangen (ook wel soortgenoten...).

Het voedsel wordt op een speciale wijze doorgeslikt. De prooi in de bek wordt letterlijk met de ogen in de keel gedrukt.Alleen de Surinaamse, tongloze pad gooit het over een andere boeg. Hij heeft heel gevoelige vingers, waarmee hij zijn prooi in de dikke modder op de rivierbodem feilloos kan opsporen.

Alles wat even groot is als ik, is om te parenOndanks hun tweeslachtig bestaan zijn amfibie 챘 n voor de voortplanting nog aan het water gebonden.Padden trekken naar droge gebieden en komen terug voor de voortplanting.

Rana temporaria (bruine kikker)

Kikkers blijven gewoon in de buurt van hun geboortepoeltje.Ze brengen de winter slapend door in een zelfgemaakt hol, vlak bij datzelfde poeltje, waar ook de eieren zullen worden gelegd. Als bij ons in maart de temperatuur wat beter wordt, ontwaken de eerste kikkers uit hun winterslaap en het eerste waaraan ze denken, is paren.De mannetjes krijgen speciale vlek- en streeppatronen om beter bij het vrouwelijke geslacht op te vallen.Sommige soorten, zoals de knoflookpad (Pelobates fuscus) krijgen speciale borsteltjes op de poten.Daarmee kietelen ze het vrouwtje op de buik en prikkelen haar om eieren te leggen. Ook de kwaakblaas wordt vaak van een heel nieuw kleurtje voorzien. Want de mannelijke troef om vrouwtjes te lokken is gewoon kwaken. Komt een vrouwtje in de buurt van een paarwillig mannetje, dan wordt ze stevig door hem omhelsd, zodat ze voor geen goud meer kan weglopen. Het leuke is wel, dat de mannetjes het met hun partner niet zo nauw nemen. Ze klemmen zich vast aan alles wat beweegt. En gedraagt het voorwerp van hun keuze zich niet zoals het een fatsoenlijk wijfje betaamt, dan laten zij weer los.Heeft een mannetje van de geelbuikvuurpad (Bombina variegata) een ander mannetje beet, dan laat hij een uiterst getergde zucht horen, waarna de partner hem meteen weer loslaat. Andere paddensoorten zijn nog botter.Ze omklemmen gewoon alles wat beweegt en paren ermee. Zo gebeurt het wel eens, dat de liefdesdaad wordt bedreven met een trillende modderkluit. Maar heeft het mannetje een vrouwtje van een andere soort beet, dan is het mogelijk dat ze letterlijk doodgeknuffeld wordt. En dan blijft hij toch verder paren.Groene kikkers leggen in één seizoen zo'n vijf- tot tienduizend eieren. Maar de reuzenpad ( Bufo marinus) kan er wel vijfendertig duizend afzetten. De eieren worden meestal aan hun lot overgelaten en vallen vaak ten prooi aan waterrovers.

Als kikkers uit het ei komen, zijn het vissenlarfjes, compleet met kieuwen, vinnetjes en een staart. Maar langzamerhand verandert het diertje. Eerst krijgt het voor-, daarna achterpootjes en uiteindelijk verdwijnt de staart. Binnenin hebben de kieuwen plaatsgemaakt voor longen en zo is de kikker uitgerust voor een leven op het land. Maar er zijn kikkers die hun kroost bewaken. De Europese vroedmeesterpad (Alytes obstetricans) legt bijvoorbeeld maar vijftig eitjes, die met een lange streng aan elkaar vastzitten. Na de bevruchting wikkelt de man de eierstreng stevig rond zijn achterpoten en houdt zich schuil onder stenen tot ze uitgekomen zijn. 's Nachts gaat hij op zoek naar voedsel en bevochtigt de eieren met dauw. Drie weken later - als de jongen geboren zijn - laat hij ze in een nabijgelegen poeltje vrij. De larven kunnen zich dan zelf beschermen, want ze zijn giftig.

En het kan nog beterPijlgifkikkers uit het Amazonegebied (Dendrobatidae) leggen slechts vier tot dertig eitjes, die door een geleiachtige beschermlaag worden omgeven. Ze worden door de beide ouders bewaakt tot ze uitkomen. Op dat moment wroet het vrouwtje met de achterpoten in de gelei om de jongen te bevrijden. Meteen kruipen ze op moeders rug, die daar een speciaal slijm afscheidt, zodat de jongen werkelijk aan haar lichaam blijven kleven. Uiteindelijk brengt ze haar larven naar een beschermend poeltje tot ze volgroeid zijn.

De Surinaamse pad (Pipa pipa) broedt haar kroost uit in haar rug. De eieren groeien in de huid vast en de padjes kruipen naar buiten als ze volgroeid zijn.Bij de bekbroedkikker (Rhinoderma darwinii) worden de jongen zelfs in vaders keel uitgebroed.Maar het toppunt is wel de maagbroedkikker (Rheobatrachus silus).Na het afzetten eet moeder de eieren op en in haar maag voltrekt zich het wonder van de geboorte.Dan kruipen de jongen door haar keel weer naar buiten. Deze soort leefde uitsluitend inAustralië, maar is na de ontdekking in 1973 bijna nooit meer gezien. Men neemt aan dat de soort in 1980 uitgestorven is.

Alles wat groter is dan ik, is gevaarKikkers worden bij ons gegeten door reigers.Ook de mens is indirect door milieuvervuiling een vijand geworden. Toch staan kikkers ten dienste van de mens. --> de brulkikker (Rana catasbeiana), die bij ons werd ingevoerd als een natuurlijk insectenbestrijdingsmiddel.  De Zuid-Afrikaanse klauwkikker (Xenopus laevis) leent zich dan weer voor de beste zwangerschapstest. Wanneer het dier een injectie krijgt met urine van een zwangere vrouw, gaat zij na een paar uur eieren leggen. Verder bezit deze kikker, die leeft in vervuilde poeltjes vol rottende plantenresten, bacteri 챘 n en virussen, een stof margainine, dat als antibioticum wordt aangewend.De slijmhuid van pijlgifkikkers (Phyllobates terribilis) wordt door de Choco-indianen uit Columbia gebruikt om hun pijlpunten in te dopen. Ze wrijven ze over de kikkerrug, nadat ze de kikker boven een vuurtje hebben gehouden. Zo'n punt blijft wel twee jaar lang giftig.Deze kikkers zijn meteen de giftigste in hun soort.

Tien microgram huidgif is voldoende om zomaar eventjes twintigduizend muizen of vijf volwassen mensen te doden.

In de jaren negentig werd in de huid van de pijlgifkikker (Epipedobates tricolor) de stof epibatidine gevonden, dat lijkt op nicotine en tweehonderd maal meer pijnstillend is dan morfine, maar niet verslavend. Het medicijn eruit ontstaan, ABT 594, wordt nu klinisch getest als pijnstiller. En uit de eieren en de vroege embryo's van de luipaardkikker (Rana pipiens) wordt dan weer onconase gewonnen. Deze stof lijkt op menselijk dna en werkt effici 챘 nt tegen een aantal soorten kanker. Het zou bovendien tegen aids kunnen werken.

In onze streken zijn geen giftige kikkers, alleen in Amerikaanse tropen. Alhoewel, de gewone pad (Bufo bufo) is giftig.Hij heeft onder de wratachtige bobbeltjes gifkliertjes zitten en achter zijn ogen zitten nog twee veel grotere knobbels: de paratiode klieren. Als de pad wordt bedreigd, dan scheidt hij een scherp gif af, dat bitter smaakt en zo zal de predator zijn prooi meteen weer uitspuwen.

De geelbuikvuurpad maakt in Nederland en België geen geheim van zijn giftigheid: denk maar aan de waarschuwingskleuren. Hij heeft een heldergeel buikje met zwartblauwe vlekken en strepen, dat hij bij bedreiging laat zien. Daarbij scheidt hij een wit schuimend gif af, dat irriterend is voor de slijmvliezen.  

Kikkers met klauwen

Rana arvalis (heikikker)

Bombina variegata(geelbuikvuurpad)

In de tenen van sommige Afrikaanse kikkers ligt een geheim wapen verborgen. Bij nood scheurt de huid open en de onschuldig ogende teentjes veranderen in gevaarlijke klauwen.

Drie Amerikaanse onderzoekers van Harvard University doen verslag van deze onderhuidse wapens in het vakblad Biology Letters. “Het is al bijna honderd jaar bekend dat de kikkers niet aarzelen om met hun klauwen toe te slaan wanneer ze zich bedreigd voelen”, schrijven ze. “Nu blijkt dat ze voor deze verdedigingstactiek ook zichzelf moeten verwonden: na het breken van een aantal botten en het openscheuren van de huid komen de wapens pas tevoorschijn. De klauwen zijn dus niet vergelijkbaar met de uitschuifbare nagels van een kat”. En dat maakt ze volgens de onderzoekers uniek.

De Amerikanen bekeken het binnenste van maar liefst 63 kikkers op sterk water en zagen dat de diertjes hun wapens niet zonder gevolgen kunnen inzetten. Toch denken ze dat deze kikkers (van het geslacht Astylosternus en Trichobatrachus) geen problemen hebben met de open wonden aan hun poten waarmee ze na een strijd achterblijven. “Er zijn amfibieën bekend die zelfs hele lichaamsdelen kunnen hergroeien. Het is niet ondenkbaar dat deze kikkers een vergelijkbaar mechanisme hebben om hun wonden snel te dichten”. Over hoe de kikker omgaat met zijn gebroken pootjes tasten de onderzoekers in het duister.

 

In Kameroen weten ze al langer hoe pijnlijk de nog geen centimeter lange klauwtjes van de kikkers kunnen zijn. Zonder knuppel staan ze niet op het menu. 

 

http://www.newscientist.com/channel/life/dn13991-horror-frog-breaks-own-bones-to-produce-claws.html?feedId=online-news_rss20

(Steijn van Schie)

Goliath

De peetvader aller natuurdocumentaire-makers,David Attenborough, beschrijft in dit filmpje de grootste kikker ter wereld.Op de achtergrond schreeuwen duizenden andere kikkers om een beetje aandacht

Tegenwoordig (2003) zien we veel misvormde kikkers.Ze hebben geen, twee of drie extra pootjes.De ware oorzaak van het gebrek is nog onbekend.Zouden het chemicaliën zijn, die op de groeihormonen inwerken?Of is het gat in de ozonlaag de boosdoener?Immers, meer uv-straling veroorzaakt genetische mutaties.Daarbij gaan er ook veel soorten in aantal achteruit.Sommige soorten lijken uitgestorven.Komt dat, omdat giftige stoffen (door een verslechtering van het milieu) door de zeefhuid dringen? Of gaat de waterkwaliteit achteruit? Een ding is zeker: waar het water verbetert, komen de sprookjesprinsen terug.Het wordt tijd dat we werkelijk iets gaan doen! (1) Er zijn allang longloze amfibieen bekend ( salamanders ); onlangs ontdekte men een longloze  kikker uit BorneoKikker zonder longen ontdekt in IndonesiëOp het Indonesische eiland Borneo is een kikker ontdekt die geen longen heeft en alleen door de huid ademhaalt. De Barbourula kalimantanensis, zoals de waterkikker is gedoopt, werd in 2007 gevonden tijdens een expeditie naar een afgelegen deel van de provincie Kalimantan op Borneo, zei David Bickford in het wetenschappelijke tijdschrift Current Biology.De Barbourula kalimantanensis   is de eerst bekende kikker zonder longen en kan worden toegevoegd aan een kort lijstje van amfibie 챘 n die deze eigenschap delen, waaronder enkele soorten salamanders en wormsalamanders. 

Bickfords Indonesische collega Djoko Iskander kwam de kikker dertig jaar geleden voor het eerst tegen en heeft er al die tijd naar gezocht. 

Bickford suggereerde dat er sprake is geweest van evolutionaire aanpassing aan het koude, snel stromende water waarin de kikkers leven. 'Waarschijnlijk moesten zij hun drijfvermogen verminderen om te voorkomen dat ze door de sterke stroom in de bergrivieren werden meegesleurd.' http://nl.wikipedia.org/wiki/Barbourula_kalimantanensis  

An undated handout combination image shows a Map of Borneo (A) showing the Indonesian portion, Kalimantan, in the South-Central part of the island, and (B) Barbourula kalimantanensis in anterior view, and (C) laternal view showing extreme flattening. Barbourula kalimantanensis, a rare and primitive frog living in a remote Borneo stream has no lungs and apparently absorbs oxygen through its skin, researchers reported on April 9, 2008.(Xinhua/Reuters Photo)

An undated handout combination image shows a comparison of (A) the mouth and pharynx of a American Bullfrong (rana catesbeiana), showing glottis, tongue, and esophageal opening, and (B) Barbourula kalimantanensis showing tongue, no glottis, and enlarged esophageal opening leading directly to the stomach. Barbourula kalimantanensis, a rare and primitive frog living in a remote Borneo stream has no lungs and apparently absorbs oxygen through its skin, researchers reported on April 9, 2008.(Xinhua/Reuters Photo)

 

http://english.sina.com/technology/p/1/2008/0409/153983.html

http://www.ndtv.com/convergence/ndtv/story.aspx?id=NEWEN20080046477&ch=4/10/2008%204:18:00%20PM

zie ook :Buffo marinus  <---Barbourula kalimantanensisBericht 25 BIODIVERSITEIT  <---glos B

Kikkers en padden in de woestijn   ?

 

Deze "woestijn"-amfibieen  (= bewoners van droge gebieden )   kan men  o.m.  vinden in de Colorado woestijn (Noord Amerika,) in de Afrikaanse savanne, in de Zuid-Amerikaanse Gran-Chaco woestijn... (1)

Echter "Zonder water geen kikkers.".. Inderdaad we moeten de kikkers geen kilometers ver in de woestijn gaan zoeken, tenzij er een oase of een bron in de buurt is.

Immers indien er nooit (oppervlakte )-water is, kunnen de kikkers zich niet voortplanten omdat de eitjes en de larven dit water nodig hebben. Ook moeten deze kikkers regelmatig vocht kunnen opnemen.( door hun huid ) 

Wetenschappers  hadden min of meer verwacht dat de zogenaamde woestijnkikkers(=kikkers die erg  drogeperiodes moeten overleven ) hun urine zouden concentreren om zo minder vocht te verliezen bij de afscheiding van de door het lichaam geproduceerde gifstoffen. Sommige woestijndieren zoal de kangoeroerat en de Australische woestijnmuis doen dit.

De meeste  woestijnkikkers  doen dit echter  niet op die manier  ( uitzondering is bijvoorbeeld  Phyllomedusa sauvagei.: ) als er geen water voorhanden is, stopt de zuivering van het lichaam en de gifstoffen stapelen zich op in het lichaamsvocht.

Ze gebruiken hun urineblaas dan voor de opslag van water in de vorm van verdunde urine. Ook wordt er hormonaal geregeld dat er effici 챘 nter vocht wordt opgenomen door de huid.

Zoogdieren en mensen houden, in een warme omgeving, hun lichaam koel (max. 40 째 C) door transpiratie. De Californische boomkikker Hyla cadaverina doet dit ook zo. Hij leeft in de Colorado woestijn waar de temperatuur regelmatig de 40 째 C overschrijdt, maar de lichaamstemperatuur van de kikker gaat niet boven de 30 째 C. Om te kunnen transpireren neemt hij tot 25% van zijn lichaamsgewicht aan water mee in zijn urineblaas. Is al het water op, dan gaat de kikker terug naar de bron, neemt een nieuwe voorraad, en gaat terug de bomen in. Hij leeft dus enkel op plaatsen waar een permanente watervoorraad is.

De roodgevlekte pad, Bufo Punctatus, leeft ook in de Colorado woestijn. Overdag gaat hij tot 100 m van de bron om voedsel te zoeken, voor de nacht keert hij weer naar het water. Om niet oververhit te geraken zoekt hij rotsspleten op. Ook hij recycleert water uit zijn blaas. Deze pad kan tot 40% van zijn lichaamsvocht verliezen zonder schadelijke gevolgen. Ter vergelijking: de kameel overleeft slechts 20% vochtverlies, de mens 10%.

De volgende Colorado woestijnbewoner is een gravende pad, de Scaphiopus couchi. Hij kan een hele tijd overbruggen zonder water, en is daarom niet afhankelijk van een permanente waterbron. Bij het begin van het droge seizoen graaft deze pad zich in, tot 1 meter diep! Het woestijnzand beschermt hem dan tegen de grote hitte en droogte, die op 1 meter diepte nog nauwelijks te voelen zijn. De pad kan zelfs vocht uit het zand opnemen, zodat hij zijn waterreserves niet te vlug hoeft aan te spreken Op deze manier kan hij tot 2 jaar droogte overbruggen!! Al die tijd blijft de pad begraven. Bij de eerste regenval graaft hij zich terug uit omdat hij de regen hoort vallen, niet omdat hij het vocht voelt.

Bij dit uitgraven komt de pad dikwijls zijn maaltijd tegen: termieten die zich dan ook beginnen uit te graven. Onze pad durft dan tot 55% van zijn lichaamsgewicht verorberen! En met zo'n maal kan de pad tot 1 jaar verder(!); ook het vrouwtje, zelfs wanneer ze haar eieren produceert!!! Als de padden dan een waterpoel gevonden hebben, blijven de ze daar normaal gezien niet langer dan 1 etmaal, juist genoeg om te paren en eitjes te leggen. Dan gaan deze padden op stap, tot enkele kilometers ver. Overdag verschuilen ze zich in

ondiepe holen, 's nachts voeden ze zich in de nog vochtige woestijn. Na hun maltijd graven ze zich weer in. De bodem is dan wat zachter door de regenval. Wanneer het droge seizoen terug aanbreekt, verdwijnt de pad weer een heel seizoen onder de grond...

De Lepidobatrachus laevis, een pad van de familie Ceratophrydae heeft een fantastisch beschermingssysteem. Deze pad leeft in de Gran Chaco woestijn in Paraguay en in Noord-Argentini 챘. De inheemse bevolking noemt hem 'kurur 첬 chi' ofwel 'de pad die gilt'. Het is een agressieve veelvraat, hij krijst luid en bijt zelfs als hij zich bedreigd voelt. Ook deze pad graaft zich in, maar zijn vochtregulatiesysteem is minder verfijnd dan dat van de Scaphiopus couchi. Wanneer de waterpoelen beginnen uit te drogen, graaft deze pad zich in het slijk in en begint zichzelf te verpakken! Normaal vervellen kikkers en padden regelmatig. Nadat een nieuwe laag van huidcellen is gemaakt, verdwijnt de oude laag door te vervellen. Bij deze veelvraat gebeurt dit niet! De oude laag blijft zitten en onze pad produceert per 24h 챕챕 n laag bij! Het vochtverlies door de huid vermindert enorm met iedere laag die erbij komt. De pad beweegt steeds minder naargelang zijn huid dikker wordt, totdat hij na enige weken dagenlang onbeweeglijk zit. (Maar als men hem stoort is hij nog steeds dezelfde lawaaimaker!) Wanneer zijn huid zachtjes bevochtigd wordt, wordt hij wakker en ontdoet zich van zijn meerlagenverpakking. Met zijn poten rolt hij zijn oude huid op. Achteraan te beginnen, over zijn hoofd, en als ze helemaal uit is eet hij ze prompt op! De kurur 첬 chini is niet de enige pad die een cocon maakt nadat hij zich heeft ingegraven. Neen, er bestaan ook zulke soorten in Afrika, Australi 챘 en Mexico

 

Deze manier van bescherming tegen de droogte doet sterk denken aan de (plastic) verpakking van etenswaren. Om ons voedsel op een zo goed mogelijke manier te bewaren is het nodig dat het vocht en de aroma's er in blijven. Dit doet men door de verpakking zo op te bouwen dat deze stoffen er niet door kunnen. Zo is bijvoorbeeld de tetrapack verpakking (melk, fruitsap, frisdranken...) een combinatie van o.a. aluminiumfolie, karton en was. Het aluminium houdt de aroma's binnen en de microben buiten, het karton dient voor de stevigheid en de was zorgt ervoor dat het karton bestand is tegen eventueel vocht. Een eenvoudig uitziende plastic folie haalt  al vlug 7 lagen.

 

De Gran Chaco woestijn huisvest een enorme diversiteit van dieren en planten waaronder een groene kikker, de Phyllomedusa sauvagei. Zijn stofwisseling gebeurt op een heel andere manier dan die van de andere kikkers en padden.

Zijn urine is zeer geconcentreerd, bijna blubber, en zo spaart hij een heleboel water. Maar hij heeft nog andere troeven! De kikker wrijft regelmatig over zijn huid, Om de beurt met elk van zijn poten en dan ziet hij er uit alsof hij van plastic gemaakt is... Wat blijkt nu? Zijn huid bevat zeer veel kleine klieren (30 per mm 짼) die een wasachtige stof afscheiden. De kikker wrijft die stof open en wordt op die manier waterdicht! Als er een druppel water op zijn huid valt, parelt die er af. De kikker regelt hierdoor zijn lichaamstemperatuur. Naargelang de omstandigheden (wind, vochtigheid, temperatuur), laat hij vocht door zijn huid om zich zo af te koelen als het werkelijk te warm wordt. Hij kan lichaamstemperaturen tot 40 째 C verdragen, dat is tot 10 째 C hoger dan sommige van zijn soortgenoten! Deze kikkers nemen een grote hoeveelheid water mee in hun blaas en zij zijn de enige kikkers waarvan men weet dat ze drinken via de mond. (De huid laat immers geen vocht meer door) De Phyllomedusa leeft in bomen waar hij zich voedt met insecten. Zo verblijft hij het grootste deel van de tijd in de schaduw.

Een andere kikker, de Chiromantis, kan je vinden in volle zon. Om niet teveel op te warmen past deze kikker zijn kleur aan! Normaal is hij bruin tot grijs gekleurd om niet te hard op te vallen ten opzichte van zijn omgeving. Doch tijdens zijn 'zonnebaden' wordt hij wit en kaatst zodoende de warmte af!

 

bron 

Scientific American Maart 1994 Frogs and toads in deserts.

Zeekikkers   ?     Men heeft nog nooit kikkers of padden waargenomen die in het zoute oceaanwater leven!   *Ze zullen dus allemaal op de "ark van noach" hebben moeten plaats nemen

(1) Er zitten er natuurlijk ook in Australie  ....De buffo marinus     is zelfs een exoot die in de australische droge gebieden  is uitgegroeid tot een plaag ....

Bufo Bufo