47: De komst van Joachim Stiller - Webdiver€¦ · Met opzet heb ik de kap gezet in de laatste...

47: De komst van Joachim Stiller

Joaquin

Als je het gevoel had dat het relaas van de vorige maand opeens afgebroken werd, dan

heb je gelijk. Met opzet heb ik de kap gezet in de laatste week van september, want in

de aanloop naar de nieuwe maand begon er een nieuwe wind te waaien. Nee, de

nieuwe baas heeft nog geen positieve invloed op het hoofdkwartier. De Oostkust

maakt zich op voor de orkaan, de hurricane, Joaquin. Mét Amerikaanse flair!

Sent: Thursday, October 01, 2015 8:20 AM To: SACT HQ All Users Subject: Hurricane Joaquin Update Importance: High

Classification: NOT CLASSIFIED

HQ SACT Staff, Now that the excitement of the Change of Command and SECGEN visit is over, we now have Hurricane Joaquin spinning in the Atlantic with a possibility of impacting Hampton Roads weather on Sunday evening or Monday morning. This is a major hurricane with winds of 120 mph with anticipation of it strengthening to 140 mph. As it gets closer to the east coast, winds are expected to decrease to between 90-100 mph. The biggest impact is likely to be rain and flooding, especially given the amount of rain Hampton Roads has already received this past week. Not only does the saturated ground lead to flooding, it leads to trees falling easier if the winds pick up. The weather forecaster are having difficulties predicting this storm and the various models diverge significantly but The Weather Channel prediction is provided below:

You will notice that the cone of uncertainty is rather large and since it is several days off, much can change which makes it even more important to plan now in case it impacts Hampton Roads weather. There are Hurricane Preparedness Guides at

‘Going West’ 47 – De komst van Joachim Stiller

Ons belevingsboek - 2 -

various locations around the Headquarters that provide tips and suggestions for personal preparation. Please pick one up and conduct personal planning and preparation. Think now about fuelling vehicles, purchasing non-perishable foods / water and ensuring adequate supply of medicines in case we lose power for a substantial time. During Hurricane Isabel in 2003, it is my understanding that parts of Virginia Beach lost power for almost 2 weeks and that storm did not hit Hampton Roads directly. As you prepare personally, HQ SACT needs to be prepared as well. All personnel should review the HQ Destructive Weather Plan (link: 95-8 HQ SACT DIR) and take appropriate actions as soon as possible. The main issue for a majority of the staff is ensuring that your chain of command has accurate recall data for you and vice versa so after passage, personnel can be accounted for. Please continue to monitor local media, HQ SACT social media, email and AUDIX for further information and potential impacts.

Donderdag merken we het voor het eerst en niet alleen aan bovenstaand bericht. Het

weerbericht en alle weer-apps spreken van het komende onheil. We gaan uitzonderlijk

niet in het weekend naar de Commisary (omdat we vanaf morgen een stormloop

verwachten), maar we hebben ons bezoek blijkbaar slecht getimed. Er staat een lange

rij aan te schuiven. Als ik zo in de karretjes kijk, dan zijn het vooral niet-bederfbare

goederen die de mensen meenemen. Ook brood en zuivel zijn zeer in trek. Gelukkig is

dit de eerste dag van de stormloop en ligt er nog genoeg in de rekken, hoewel het er

elders blijkbaar slechter aan toegaat.

Vrijdag start als een gewone werkdag. Als ik van een vergadering over de middag

terugkom, merk ik op dat er weinig volk in het hoofdkwartier rondloopt. Ook op onze

werkvloer zijn de cubicles nagenoeg leeg. Ik kijk op mijn horloge en zie dat het maar

een beetje na 13u00 is. Heb ik iets gemist?

Inderdaad: in mijn mailbox zit er een bericht dat ons opdraagt om naar huis te

vertrekken, tenzij blijven noodzakelijk is. Persoonlijk denk ik niet dat de storm al voor

onze deur staat. Het vroege vertrekuur is waarschijnlijk aangekondigd om te

vermijden dat alle militairen straks in de vermoedelijke monsterfiles zouden

terechtkomen. Alles bij elkaar nemen en ook vertrekken.

Op de terugweg is het al druk. Er is een beetje wind, maar nog niet wat je van een

storm verwacht. Wel zijn er hier en daar hulpdiensten en pompploegen aan het werk.

Er zijn blijkbaar al overstromingen. Juist voor de brug van Great Bridge zie ik

zwaailichten en een rij auto’s aanschuiven. De weg is een grote plas gveworden. Een

paar auto’s keren om, maar ik besluit te wachten tot ik zie wat er echt aan de hand is.

Vlak voor de brug is de weg inderdaad een diepe rivier geworden. Ik gok erop dat ik

er ondanks de lage ligging van de Prius C door kan rijden. Ik heb geen idee wat er zou

gebeuren als er water in het motorcompartiment zou lopen. Als ik zo hoog mogelijk

blijf rijden, moet het me lukken, en dat is ook het geval.

Ik kom vlot thuis voor een zeer rustig weekend. Begin deze week zag leek het niet zo,

maar door het bezoek van Joaquin is alles uitgesteld: de NATO-familiedag in de zoo,

de voetbalwedstrijd, de cross-countrytraining, … Tijd dus om lekker te genieten en

een aantal filmpjes te monteren uit oud videomateriaal. Dankzij het volledig opkuisen

van de oude PC die ik uit België meebracht, kan ik weer streamen en monteren. Best

https://blog.act.nato.int/wordpress/wp-content/uploads/2011/09/95-8-HQ-SACT-DIR.pdf



De hurricane Joacquin ‘wandelt’ door Chesapeake.

leuk om deze oude herinneringen te bekijken, én een goede voorbereiding voor het

grote montagewerk van onze vakantiefilm.

Zaterdagavond zijn we zoals gewoonlijk Seighin-loos want hij slaapt een paar huizen

verder. Ciaran voelt zich niet 100% en houdt het rustig.

Rode Zee

All HQ Staff, Please be aware of the continued Coastal Flood Warning in effect. Coastal Tides will mirror tides seen over the weekend. We are expecting 5.7' at the crest the rising tide which peaks at 16:18pm which is very close to the 6' experienced Friday. As we saw during the Friday tide, many areas throughout the city became islands and cars were trapped or stalled in flood waters. Be aware of flooded areas and avoid driving through flooded road ways. Thank you and drive safe. Some good tips for driving in Coastal Flooding areas attached. V/R,

Het weekend heeft geen echte storm gebracht. En maandag is het gewoon werkdag en

geen extra verlof zoals sommigen gehoopt hadden. De orkaan is wel langsgeweest,

maar is niet aan land gekomen. De zee is dus zwaar opgestuwd en de waterafvoer via

de rivieren is volledig gestopt. In het kort betekent dit wateroverlast. En die overlast

zal nog toenemen. Typische Amerikaans hoort daar dus een waarschuwing zoals

hierboven bij.

De belangrijkste van de bijgevoegde rijtips is om niet door een grote plas te rijden. Je

weet immers met de wegen hier nooit hoe diep de put is. Dit hebben we kunnen



Het NATO spectrum van ‘education, individual training, collective training and

exercises’ in 1 foto.

aanschouwen bij een auto die op de rechterrijstrook in een plas reed. Dit resulteerde

niet alleen in een klapband, maar ook in een beschadiging van de zijkant.

Het verkrijgen van de extra korting als militair voor ons Verizonpakket neemt veel tijd

in beslag. Een heleboel mailtjes en chatsessies later krijg ik bevestiging dat we deze

korting inderdaad zullen ontvangen. Het kan echter wel nog een paar maanden duren.

Uiteindelijk blijkt het om een korting van slechts 5 USD te gaan - we verliezen een

andere korting van 5 USD voor een van 10 USD. Maar toch, een gratis koffie per

maand.

Een andere financieel ‘gevecht’ is dat met de belastingen. We moeten een bewijs

leveren van al onze giften. Door onze verhuis hebben we een aantal bewijzen niet

ontvangen, maar omdat we die giften wel degelijk gedaan hadden, hebben we die toch

op ons belastingformulier ingeschreven. Nu vragen ze dus de bewijzen. Een heleboel

heen- en weergemail naar de verschillende organisaties levert ons de nodige kopies

op. Nu hopen dat ze deze bij de belastingsdienst aanvaarden…

Op het werk kom ik tot de vaststelling dat we geen classificatie voor collectieve

training hebben. Dit zal misschien een beetje technisch klinken, maar ik waag het

erop. Het geeft je immers een beeld van de dingen waar ik op dit hoofdkwartier soms

mee bezig ben. De taxonomie of hiërarchie van Bloom werd in 1956 gepubliceerd

door de Amerikaanse onderwijspsycholoog Benjamin Bloom. Dit leermodel is

oorspronkelijk bedacht voor het geschiedenisonderwijs. De indeling is inmiddels wat

aangepast en biedt nog steeds een goed kader om een leerproces te beschrijven.

Bloom gaat er vanuit dat je iets kunt begrijpen op

verschillende niveaus. De vaardigheden zijn geordend in

een opklimmende moeilijkheidsgraad. Iedere volgende

begripsfase is ingewikkelder en omvat steeds fases. Voor

we iets kunnen begrijpen, moeten we het ons herinneren,

voor we het kunnen toepassen, moeten we het begrijpen,

enz. De taxonomie onderscheidt verschillende niveaus,

oplopend in moeilijkheidsgraad: kennisreproductie /

inzicht / toepassing / analyse / creatie & synthese /

evaluatie.

Bloom kijkt echter alleen naar het individu, maar als militairen zien we de individuele

opleiding en training als voorbereiding op het collectieve. De militaire kracht komt

immers van eenheden en hoofdkwartieren die goed samenwerken. Om trainingen te

kunnen ontwerpen, heb je een indeling nodig en die bestaat blijkbaar niet. Ik

onderneem een poging om er een te maken. Benieuwd waar dit me naar zal leiden…



Misschien zal ik het model sneller kunnen toepassen dan verwacht. Een afspraak met

Seighin was dat als hij zou voetballen dit jaar, ik zou helpen als hulpcoach voor de

keepers. Natuurlijk herinnert hij zich deze belofte en moet ik die dus inlossen. Niet

dat ik daar rouwig om ben: in plaats van aan de kant te praten met de ouders, kan ik

nu iets actiefs doen. Aangezien ik de jonge keepertjes geen verkeerde dingen wil

aanleren, moet ik me dus terdege voorbereiden op deze nieuwe taak.

Nadat we thuiskomen van de training vertrekt Calle om te gaan rikken. Het aantal

kaartende Nederlanders neemt gestaag af en dat baart de kaarters een beetje zorgen.

Zullen ze als groepje ophouden te bestaan?

Woensdag een dagje verlof genomen om te gaan duiken. Ik moet immers opgeleid

worden om te kunnen duiken in de nieuwe tank: de Rode Zee. Er zitten in deze tank

veel meer vissen en sommige kunnen je als duiker kwetsen. Het is wel zeer leuk en

speciaal duiken. Je mag geen vinnen dragen en moet met je handen zwemmen. Geen

voeten bewegen, want anders kan je tegen de haai of een rog trappen, en die dieren

zouden wel eens kunnen reageren. Zeker de roggen zijn zeer nieuwsgierig en hangen

rond je. Door het ontbreken van de vinnen moet je trim zeer goed zijn. Deze tank is

een ideale training om mooi en stabiel te blijven hangen. Ik amuseer me.

Een ander voordeel is dat na een duik in de Rode Zee ik naar de volgende tank kan:

Chesapeake Bay. Twee duikjes in 1 dag. Zeer leuk. Vandaag moet ik steentjes van de

diepe naar de ondiepe kant brengen. Lopen met zware emmers onder water. Iets

anders.

Als voorbereiding op het weekendje met de scouts moet ik Seighin en zijn vriendje

Alex verloren brood leren maken. In de USA noemen ze dat om een onbekende reden

‘French toast’. Stapje bij stapje leer ik het ze aan en dan gaan ze zelf aan de slag. En

ze leren snel. Op zondag zullen ze niet verhongeren.

Nadat de keuken opgeruimd is, gaan Ciaran en ik naar de buren voor een klein feestje.

Onze buurvrouw heeft immers haar loopploeg uitgenodigd, maar wij hebben de

uitnodiging niet zo begrepen: we dachten dat de party de avond na de ‘wedstrijd’ was,

maar het is er voor. Gelukkig springt haar dochter binnen om te vragen of we ook

langskomen. We eten er pasta. Calle voelt zich niet al te best en blijft thuis. Ciaran

schrijft zich nog in voor de ‘Run for the Cure’, want hij wil ook de 5K lopen.

Donderdagavond staat er weer een activiteit op het programma: dodgeball of trefbal.

De papa’s tegen de kinderen in Great Bridge Middle School. Leuke wedstrijd waarbij

de kinderen verliezen (bij de tweede manche waarbij de regels voor de kinderen

aangepast worden, blijf ik als laatste over). Als de confrontatie afgelopen is,

blijkt het een initiatief te zijn om vaders warm te maken voor het

programma ‘Watchdog’. De bedoeling is om papa’s, die hier blijkbaar

minder met de schoolactiviteiten van hun kinderen bezig zijn, meer te

betrekken door hen patrouilles in school te laten lopen. Weer

vrijwilligerswerk. Ik weet nog niet of ik hieraan kan/wil deelnemen. Moet

wel eens leuk zijn om te doen. Na de vergadering doen we nog een spelletje

dodgeball. Iedereen is overtuigd dat we dat meer moeten doen.

In een berichtje meldt Amber dat ze nu een gedoopte studente is. Wordt ze

ooit nog praeses?

Na enkele weken prutsen heb ik het PC-probleem van Calle kunnen



1 loper, 2 nog lopers.

Zeemeerminnen.

Het project steunen. Ciaran met buurmeisje.

oplossen. Tijdens onze reis had ze al een paar keer een connectieprobleem met de

hotelwifi’s ondervonden en nu we naar Verizon overgeschakeld zijn, heeft ze het weer.

Verbinding met de Wifi, maar niet met het internet. Het expertenteam van Verizon kan

ons helpen, maar dan moeten we 12 maanden lang 20 USD betalen. En ze zijn dan

verwonderd dat je daar niet op ingaat. Het probleem dan maar zelf opgelost door een

IP-adres te forceren. Mijn broer Eddy zal in zijn vuistje lachen dat het me wat tijd

gekost heeft, maar als niet-PC-specialist ben ik best wel fier op mezelf.

Op zaterdagmorgen is het de ‘Run for the Cure’. Een loopje van 5K, oftewel

kilometer, ten voordele van de strijd tegen borstkanker. Onze buurvrouw werkt bij de

organisatie en dus zijn we sociaal/moreel verplicht om mee te doen. We zien het

echter niet als een verplichting, maar als een leuke bezigheid. Hoewel ik helemaal

geen ambitie heb om de 5K snel te lopen, doe ik toch met de vroege sessie van de

wedstrijdlopers mee. Direct na de loop ga ik immers de zoo achter de schermen

bezoeken als extraatje voor mijn vrijwilligerswerk in het

aquarium. In tegenstelling tot

de funloop moeten we alles op

de dijk afleggen. Er staat een

krachtige rugwind uit zee. Leuk

voor de eerste 2,5 km, maar na

het keerpunt wordt het volle

kopwind. Afzien! Ik klok af op

27 minuten rond.

Omdat we weten dat

parkeerplaats dicht bij de plaats

van het gebeuren moeilijk te

vinden is en ik door het vroege

uur een parkeerplekje bemachtigd heb, hebben we

afgesproken om na de wedstrijd van auto te ruilen. Even

de auto aan de kant zetten en wisselen. Daarna rij ik door

naar de zoo via de basis in Little Creek.



Calle met roze limousine / Calle, Ciaran en een medewerkster

Klaar voor de start ? / Selfie na de aankomst

In het sportcentrum - de eerste keer dat ik er kom - ga ik snel douchen en van kledij

veranderen. Bezweet in sportkledij in groep lopen lijkt me niet echt beleefd. Ik heb

wel zeer weinig tijd en moet me dus haasten. Terwijl ik me afdroog, klokt Ciaran als

nummer 3 af met een tijd van 21 min. Goe bezig!



De bizons van de zoo

Het voederen van de leeuwen

Ik kom een 10-tal minuten te laat, maar niet stinkend naar zweet, aan. Het is een kort

bezoek aan de leeuwen en de bizons. Best leuk en interessant, maar deze dieren in het

wild observeren is toch stukken interessanter.

Op mijn weg uit de zoo verneem ik via een facebookberichtje dat Calle en Ciaran in

de Panera zitten. Hela, ik kom af! Weer richting Virginia Beach. Met z’n drieën een

koffie drinken (Ciaran niet natuurlijk). Vandaar vertrekken we richting Commissary

voor boodschappen. Eenmaal thuisgekomen sla ik aan het bakken. Ik moet immers

een grote pompoen wegwerken in pompoencake, pompoenbrood en pasta met

pompoen. Gelukkig is het maar 1 keer per jaar Halloween!

Op zondag ontdek ik nog meer oude filmpjes. Ik besluit om de verschillende opnames

uit 1997, 1998 en 1999 te monteren tot enkele korte familiefilmpjes. Leuk om dat

allemaal terug bekijken. Wat waren Amber en Loic toen schattig! De uitgave van de

volgende editie van ons belevingsboek zal dus een beetje vertraging oplopen. Het is

immers een lang werk van ‘kijken-selecteren-monteren-opnieuw bekijken’. Bij deze

alvast mijn excuses voor de vertraging in de aanlevering van jullie leesvoer.

Yorktown

Maandag is de dag van de droge voeten: Columbusdag, de

verjaardag van de dag waarop de bemanning van Columbus

eindelijk terug voet aan wal mocht zetten. Geen werkdag dus. Wel

een schooldag, de sukkels! Hoewel ik zin had, staat er toch geen

duiken op het programma: Calle en ik gaan immers richting

Yorktown.



Katoen plukken / Uitleg over een gezinstuin uit 1780

Yorktown is het derde punt van de historische driehoek Williamsburg-Jamestown-

Yorktown en het enige stadje dat we nog niet bezocht hebben. De stad is gekend om

de twee belangrijke slagen die er geleverd zijn. De eerste slag bij Yorktown was

een veldslag tijdens de Amerikaanse Onafhankelijkheidsoorlog van 28

september tot 19 oktober 1781. Tijdens deze veldslag stonden de Amerikaanse

opstandelingen onder leiding van George Washington en hun Franse bondgenoten van

markies La Fayette tegenover de Britten onder leiding van Lord

Cornwallis. De tweede Slag bij Yorktown of het beleg van Yorktown vond

plaats tussen 5 april en 4 mei 1862 tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog.

Deze slag maakt deel uit van de Schiereilandveldtocht. Na de succesvolle

landing van de Army of the Potomac onder leiding van George B.

McClellan bij Fort Monroe marcheerde dit leger in noordelijke richting. Bij

Yorktown stootten ze op het ingegraven geconfedereerde leger van

generaal-majoor John B. Magruder.

Wij dus op die mooie maandag naar het Yorktown Victory Center. Met

mijn vrijwilligerskaart mogen we gratis binnen - vrijwilligerswerk appreciëren ze

hier! Geen discussie, integendeel. Voor we verder wandelen, genieten we eerst van

een klein optreden door een jeugdbandje in de stijl van de revolutionaire oorlog.

Jongeren die de geschiedenis levendig houden!

Binnen is er niet veel te zien, want ze zijn het museum aan het uitbreiden, maar buiten

valt er genoeg te beleven. Naar goeie gewoonte zijn er hier ook figuranten-gidsen die

alles uitleggen alsof ze in die tijd wonen. We genieten van de uitleg en het

buitenluchtmuseum. Het geheel is te vergelijken met Jamestown, maar dan een

honderdtal jaar later.

https://nl.wikipedia.org/wiki/Schiereiland-veldtocht



Een revolutionair jeugdbandje / De keuken van 1780

Een veldkeuken van het onafhenkelijkheidsleger / Even vuren met een musket

Van een museumbezoek krijg je honger en dus zoeken we iets niet-Amerikaans en

niet-fastfoodachtig. Calle stelt de ‘Carrot Tree House’ in de omgeving voor. Mijn GPS

stuurt me echter richting Williamsburg. Verwarring. Op het internet vinden we dat het

etablissement in Yorktown niet meer open is, alleen dat in Williamsburg bestaat nog.

Daarheen dan maar!



Een aanmonsteringsbureau / Oude ‘fotografie’

Hier is het ! / Wat eten we vandaag?

Als we aan de voordeur staan, krijgen we de indruk dat het gewoon een bakkerij is

(‘gewoon een bakkerij’ is in de USA natuurlijk een verkeerde woordkeuze, want

bakkerijen zijn hier niet gewoon), maar als we binnen gaan, zien we dat het meer is

dan dat. Het is een nette, maar beetje rommelig uitziende eetgelegenheid. Het volgt

het Westvlaamse ‘kotjesconcept’ waarbij het duidelijk te merken is dat de eigenaars

het beetje bij beetje uitgebreid hebben. Maar het is leuk en gezellig. Het eten is

simpel, goedkoop en goed.



Na ons etentje beslist Calle dat we, nu we hier toch zijn, even moeten

langsgaan bij de outlet. Altijd gevaarlijk. We komen dus later thuis dan

gepland.

Als we thuis zijn, vertelt Seighin dat hij stopt met de scouts. Dat gaat,

want hier moet je per maand en niet per jaar betalen. Waarom stoppen?

Hij ging toch goed samen met z’n twee vriendjes? Het is hier anders dan

in België. Veel gestructureerder en gericht op het behalen van allerlei

badges. En hij stond zo goed met zijn Belgische uniform tussen al die

Amerikaanse hemden met grote badges en kentekens! Tja, ‘t is zijn

keuze. Hij heeft in ieder geval 1 Amerikaanse scoutsweekendbadge die

hij in België zal kunnen dragen…

De eerste speech van de nieuwe Franse generaal maakt niet echt indruk. Maar we

moeten hem een kans geven. Kijken of er echt een nieuwe wind in het hoofdkwartier

zal waaien.

De videoconferentie met het hoofdkwartier in Brussel draait uit op het ‘aanwenden’

van veel energie voor een politiek spelletje. De staf daar heeft het goed aangepakt.

Tevens blijkt dat er nog velen over zaken beslissen die ze niet echt begrijpen. Tja, dat

zal altijd wel zo blijven.

Ik krijg nu ook bevestiging dat ik in november op zending naar Lyon moet. Ik zal in

Europa zijn als Calle verjaart. Het eerste jaar hier was ik er, in het tweede vertrok ik

op haar verjaardag en nu ben in op TDY. Het zal me goede punten kosten (nvdr: wees

maar zeker!).

Donderdagmorgen een beetje onverwacht met een paar collega’s afgesproken om te

gaan ontbijten. In een Amerikaanse ‘diner’ met de naam ‘Waffletown’. En zoals je in

een echte ‘diner’ mag verwachten, hebben we een rare maar sympathieke dienster: we

krijgen allemaal een knuffel als we vertrekken. Voor ik naar het werk rij, stop ik even

in de basis van Little Creek om te tanken. Ineens even bij het tennis langsgaan om een

kus aan Calle te geven. Zot doen mag ook eens.

Op mijn vraag naar meer uitleg over zijn brief antwoordt een Roemeense kolonel dat

de brief aan de admiraal en niet aan mij gericht is en hij het dus niet op prijs stelt dat

ik hem hierover iets vraag. Weet hij dan niet dat een opperofficier niet zelf een brief

beantwoordt en dat dit door een stafofficier gebeurt? Ik wou gewoon een goed en

positief antwoord schrijven, maar daarvoor moest ik echt weten wat hij wenste. Als hij

echter dom of koppig wil blijven, dan heeft hij pech en zal hij een negatief antwoord

krijgen. Een beleefde ‘de boom in’.

’s Avonds geef ik terug keeperstraining. Het is leuk jonge voetballertjes te coachen,

hoewel ik voel dat het voor mij al lang geleden is. Ik ben er echter rotsvast van

overtuigd dat je alleen goed kan coachen door het voorbeeld te geven. ’s Anderdaags

voel ik het, want al mijn spieren doen pijn. Tja, goed vallen vergt training!

Op vrijdag ontdek ik dat ik voor vandaag een duik gepland had. De firma DUI

organiseert immers haar jaarlijkse demodag en ik had met mijn Duitse collega

afgesproken dat evenement bij te wonen. Derde keer op rij gemist dus. Volgend jaar?

Zaterdag is er eindelijk weer een voetbalmatch. Niet afgelast door slecht weer. Vroeg

opstaan in het weekend. De ploeg speelt goed samen en verbetert met de minuut. Dit

gaat de goede richting uit. De keepers doen het al beter, maar hebben nog veel te



leren. Seighin mag maar weinig in actie komen. Als hij op het veld staat, speelt hij

goed. Tussen de twee matchen door even naar Panera Bread. Ik vraag hem waarom hij

weinig opgesteld werd, maar hij weet het niet. Dus stuur ik hem naar de coach. Blijkt

dat ze hem sporadisch ingezet heeft omdat hij tijdens de training weinig enthousiasme

vertoonde en hij niet echt gemotiveerd op de bank zat.

Op het einde van de match hoor ik dat de laatste van de ‘oude bende’, Gisela, uit de

jeugdduikclub gezet is. Zo’n lieve dame die met plezier haar vrije tijd opgeeft om te

helpen bij het aanleren van duiken aan de jeugd! Ik snap niets van wat er na mijn

vertrek met de jeugdduikschool gebeurd is. 5 jaar inzet door een goeie groep is in 2

jaar afwezigheid totaal kapotgemaakt! Jammer voor de jeugd. Ik vrees echter voor

problemen en wil er niets meer mee te maken hebben. Op mijn website plaats ik dan

ook die boodschap. Voor Peggy en Ronny van de duikwinkel, die ons enorm gesteund

hebben, is dit ook een koude douche. Gelukkig hebben ook zij met de

jeugdduikschool gebroken. Mijn voornemen om na ons verblijf hier verder te gaan

met de jeugdduikschool is dus totaal verkeken. Ik zal een nieuwe moeten oprichten…

In namiddag werk ik verder aan de film van onze reis. Nog 4 uur film te bekijken en

te knippen. Daarna de boel aan elkaar plakken en van titels en geluid voorzien. Nog

een pak werk dus. Vervolgens de augustuseditie van ons belevenissenboek op het net

publiceren. Dan gaan winkelen met Calle, om tenslotte de avond af te sluiten met het

bekijken van een gehuurde film.

Op zondag bak ik voor de eerste maal ‘Engelenkoeken’. Die lukken best. Omdat

pistolets meer gesmaakt worden dan brood, hebben we af en toe brood over. Om de

vogels (en bij uitbreiding alle dieren) in de tuin te behoeden voor een lijfje met

Amerikaanse allures, maak ik broodpudding. De week is alweer voorbij!

Teddy

Tijdens de weekavonden werk ik verder aan de film. Het is een arbeid van lange

adem, maar plezant om alles opnieuw te beleven. Onvoorstelbaar wat ik allemaal op

band vastgelegd heb, en wat de opmerkingen van de kinderen en voorbijgangers zijn.

Die commentaren maken het soms moeilijk om het juiste snijpunt te vinden, want het

afbreken mag niet gekunsteld overkomen. En ik wil niet met de extra taak van het

samenstellen van een geluidsband opgezadeld zitten. Dus, goed kijken en luisteren

vooraleer ik knip.

Op dinsdagavond weer keeperstraining. Mijn nek doet nog altijd pijn, dus moet ik het

rustig aan doen. Gelukkig krijg ik bijna iedere keer twee andere kandidaat-keepers,

want geen enkele speler wil de plaats op ‘n permanente basis invullen. Ik troost me

met de gedachte dat zelfs een aanvaller nut ondervindt van een keeperstraining. Zo

leert hij immers wat de keeper van de tegenpartij kan/zal doen. Natuurlijk betekent dit

dat ik steeds opnieuw de basisvaardigheden

moet aanleren…

Woensdag 21 oktober: het is zover, we leven in

de toekomst! De fanaten van ‘Back to the

Future’ weten waarover ik het heb, voor de

anderen deze foto. Snap je het? Onze

‘toekomst’ ziet er wel enigszins anders uit.



Onze Nederlandse vrienden en de

Franse gastvrouw op het

Halloweenfeestje.

Misschien iets minder futuristisch? Evolueert alles dan veel trager dan voorspeld?

Donderdag en vrijdag zijn twee duikdagen. Trainingssessies in de Red Sea. Na de

eerste sessie ga ik weer het water van een ander aquarium in voor een demo. Maar er

is geen volk en dus moeten we de demo afgelasten. Tja, een beetje sneu.

Teddy, de gerbil die na Loics vertrek naar België bij ons is gebleven, is ziek. Hij eet

en drinkt amper. Ook zit hij de ganse dag op het bovenste platform van z’n kooi, wat

niet normaal is voor zijn doen: hij is altijd actief aan het graven of karton aan het

versnipperen, maar nu dus niet. Hij was een paar dagen geleden ook al zo, maar dan

is hij er doorgekomen. Nu echter duurt het langer. Zijn oogjes zijn ook opgezwollen.

Hij zit er niet goed uit. Ik wacht nog even om naar de dierenarts te gaan: die is niet

alleen vreselijk duur, ik twijfel ook of hij zo’n klein beestje echt zal kunnen helpen.

Waar ik bovenal voor vrees, is dat hij uit onmacht zal voorstellen hem in slaap te

doen. Even afwachten dus.

Op vrijdag dringt Ciaran echter aan om naar de dierenarts te gaan. Hij voelt zich

verantwoordelijk voor het beestje en dus belt hij rond op zoek naar iemand die kan

helpen. Niet gemakkelijk te vinden: een dierendokter voor ‘exotische’ dieren is hier

zeldzaam. Uiteindelijk rijden we richting Virginia Beach, naar de ER van een

dierenkliniek. Ik moet 75 USD betalen vóór ze naar het beestje kijken. Er is toevallig

een dierenarts met kennis van knaagdieren van dienst en die zal Teddy onderzoeken.

Als we na lang wachten de dierenarts zien, krijgen we het voorstel waarvoor ik

vreesde: euthanasie. De dokter kan immers niets zien omdat hij te klein is. Bovendien

is Teddy ook al een aantal jaren oud. Ze leggen hem aan de zuurstof zodat hij

gemakkelijker kan ademen, maar dat is slechts tijdelijk.

Als we hem op onze vraag (en nadat ik voor de euthanasie betaald heb) nog even te

zien krijgen, blijkt hij springlevend (door de zuurstof). Even denken we dat hij erdoor

is en Ciaran gaat zelfs water halen. Omdat hij wild rondspringt, zet ik hem van de

onderzoekstafel, uit vrees dat hij er anders af zal springen. Op het moment dat Ciaran

terug binnenkomt, krijgt Teddy stuiptrekkingen en sterft hij in mijn handen. ‘n Spuitje

is niet meer nodig.

We krijgen ons euthanasiegeld terug en Teddy wordt in

een doosje meegegeven. In de USA kan je dus je dieren

zonder probleem in je tuin begraven. De kosten voor

een ER-bezoek zijn niet mals, maar ik moet toegeven

dat ze alles met een grote sereniteit aangepakt hebben:

het gedrag van het personeel was zeer professioneel en

bezorgd.

Na dit triestige lot van het laatste van de diertjes die we

uit België overgebracht hebben, keren we naar huis

terug. Snel omkleden, want we moeten naar een

Halloweenfeestje bij een Frans koppel dat Calle kent

van de tennis. Verkleed dus. Hun huis is knap versierd

en het wordt een leuke party.

Op zaterdag geen voetbal voor Seighin: zijn

rechterelleboog staat vol jeukende uitslag die zich

schijnt te verspreiden. Hoewel het waarschijnlijk niet

besmettelijk is - wij hebben er geen last van - beslist de



coach om hem niet op te stellen totdat we zekerheid hebben.

In de namiddag begraven we Teddy in de tuin naast zijn maatje James, die deze zomer

gestorven is.

Daarna een beetje karweitjes opknappen in het huis: filters vervangen, douches en

lavabo’s ontstoppen. Als alles afgewerkt is, werk ik nog een beetje aan de film.

Seighin gaat slapen bij de Pisoni’s en hun oudste zoon Joey komt hier overnachten.

Een normale zaterdag dus.

Zondagochtend staan wij op een deftig uur op, maar Ciaran en onze logé slapen uit.

Als Seighin opdaagt, beginnen we aan het wetenschappelijk experiment: de

kruisboog. Eerst moeten we het materiaal halen om het ding te maken. Een plastieken

buis en een paar planken van bij de restjes die andere klanten achtergelaten hebben,

moeten voldoende zijn. Terwijl we bouwen, neem ik alles op, want we willen niet

gewoon een presentatie maken, maar een heuse film. Als onze groot uitgevallen

constructie klaar is, gaan we in de tuin schieten. Het weer is er uitstekend voor.

Natuurlijk moeten we tijdens het proefschieten de kruisboog af en toe een beetje

herstellen. Finaal echter lukt ons experiment goed, alhoewel (zoals altijd) de

resultaten niet feilloos de theorie volgen. We amuseren ons en steken er zelfs een

grapje in. Daarna monteren we samen de film – het is immers niet de bedoeling dat ik

het alleen doe - en bewaren hem op een stick. Voor alle zekerheid publiceer ik het

eindresultaat ook op YouTube. Je kan het experiment bekijken via

https://www.youtube.com/watch?v=berJECW4zoI.

Calle heeft via Skype een lange babbel met Loic. Ook Ciaran praat een ganse tijd met

zijn broer: over school, universiteit, enz.

Poison Oak

Eindelijk een doktersafspraak voor Seighin

kunnen regelen. De jeuk is al minder dankzij

een anti-jeukmiddel, maar de uitslag verspreidt

zich verder. Ik heb de indruk dat hij de

bloedbanen volgt, maar zeker ben ik er niet

van. Het verdict is ‘contact met Poison Oak’.

We wisten niet eens dat zoiets bestond! Van

Poison Ivy hadden we al wel gehoord. Een

‘giftige’ eik echter was ons compleet onbekend

en ook nu zouden we hem nog altijd niet

herkennen als we hem zagen. Natuurlijk

kennen de lokale bewoners het fenomeen wél.

De volkswijsheid zegt: “Leaves of three, let it

be”.

In tegenstelling tot wat de naam doet

vermoeden, is de plant zelf niet giftig, maar

veroorzaakt hij een allergische reactie. De

bladeren zijn bedekt met een substantie waarop

de meeste mensen allergisch reageren.

Uitkijken dus. Seighin is er waarschijnlijk

tijdens het scoutsweekend in aanraking mee

https://www.youtube.com/watch?v=berJECW4zoI



gekomen. Met pilletjes die zijn immuunsysteem moeten aanzwengelen, zou het over

een paar dagen voorbij moeten zijn.

Doordat het op dinsdag veel regent, gaat de voetbaltraining niet door en moeten we

dus niet beslissen of Seighin al dan niet gaat sporten. De uitslag is niet echt

besmettelijk, tenzij er aan gekrabd is of er veel zweet op staat.

Vandaag tank ik aan 1,90 USD per gallon: belachelijk laag. En de prijs zakt nog. Het

deel van mijn loon dat in dollars uitbetaald wordt, zal weer minder zijn. Voor mijn

part mag de euro sterker worden!

Ieder avond werk ik nog aan de film. Het einde, ook letterlijk, is in zicht, maar ik mis

een deel. Waarschijnlijk is dit het deel dat ik op het einde van de tape heb proberen

vast te leggen. Mislukt dus. En ik kan natuurlijk maar een montage maken van de

beelden die ik effectief heb...

Op woensdag gaan Calle en ik naar de nationale receptie van Oostenrijk, Hongarije,

Slovakije en Tsjechië. De aangeboden hapjes zijn verzorgd en het bier smaakt goed.

Het is ook leuk om in een internationaal gezelschap rond te wandelen. Hoewel ik elke

dag met de aldaar aanwezige mannen op hetzelfde hoofdkwartier werk, kent Calle

meer mensen dan ik. Tom, onze Canadese vriend, verklaart dit met de uitspraak dat

zijn vrouw Kathleen en Calle ‘social butterflies’ zijn. Misschien, maar misschien zegt

dit ook veel over het gebrek aan samenhorigheid in ons hoofdkwartier.

Naar het einde van de receptie toe komen we de vrouw van de Belgische NLR tegen.

We hadden bij onze aankomst wel de Belgische auto gezien, maar konden niet raden

wie de passagier was. Het blijkt dus Martine te zijn. Calle had Martine al ontmoet,

maar ik nog niet.

’s Anderendaags geniet Calle van een partijtje verkleedtennis: Halloween staat voor de

deur!



Ciaran begint de hete adem van de Ring Dance te voelen. Hij moet een klasring

kiezen en heeft nog geen idee welk model zijn voorkeur wegdraagt. Ook moet – in

feite mag hij – nog een date vinden én een manier om haar uit te nodigen. Voor dat

laatste heeft hij al een plan, het eerste is echter een groot vraagteken.

Het einde van de voetbaltraining vindt op donderdagavond in het quasi-donker plaats.

Volgende week gaan we over naar het winteruur en zal het bijgevolg nóg een uur

vroeger donker zijn. Kunnen we dan nog trainen?

’s Vrijdags na het uurtje Franse les rijden we richting Norfolk voor de wekelijkse

inkopen. Hoewel de lessen goed verlopen, is het toch iedere keer weer een gevecht

om Seighin aan tafel te krijgen. Vandaag ging het echter tamelijk gemakkelijk. Het

ongeval dat ik tijdens mijn rit naar huis gezien had, is al opgeruimd. Bijna dagelijks

bemerk ik hier accidenten langs de baan. Ik ben verwonderd dat ik nog niet bij een

betrokken geraakt ben.

We sluiten de week af met een Halloweenfilm, zodat we tegen morgen in de juiste

stemming verkeren. Klaar voor het grote gebeuren!

47: De komst van Joachim Stiller - Webdiver€¦ · Met opzet heb ik de kap gezet in de laatste...

Documents

Transcript of 47: De komst van Joachim Stiller - Webdiver€¦ · Met opzet heb ik de kap gezet in de laatste...