Minuten lang heeft Roel met zijn ogen open gelegen, maar toch besluit hij om op te staan. Hij heeft goed geslapen.

Hij zucht en kijkt de kamer rond. Wat zou hij nu eens doen? Terwijl hij nadenkt, maakt hij zijn bed op.

1 dag

geen

controle

Slaperig zit hij even later voor zijn tv’tje. Hij blijft hangen bij een oude serie van vroeger. ‘Dit kee Ariël vroeger altijd’ denkt Roel in zichzelf. Hij glimlacht wanneer hij denkt een Ariëls jeugd.

En die dochter is inmiddels ook op. Ook zij heeft goed geslapen.

Ariël wandelt de trap af. Wanneer ze bij een raam aankomt, kijkt ze even naar buiten. Ze woont mooi, alhoewel het wel in een afgelegen gebied is. Toch is ze tevreden, te veel bewoners is ook niet leuk.

‘Wat doe jij hier?’ roept Cédric geschokt als hij Jasmine vrolijk op de grond ziet spelen. Met een glimlach kijkt Jasmine haar vader aan. ‘Terug naar bed, jij’ mompelt hij, en neemt haar vast.

Ariël, die Jasmine ook zag zitten, schudt haar hoofd. Hoe kan zijn nu beneden zijn?

‘En toen zei de waterfee dat ze niet mee wou naar Wolkenland!’ Aldris zit in Celestes kamer en vertelt een verhaaltje wat hij tevoorschijn heeft gehaald van de plank boven het bed. ‘Niet mee?!’ vraagt Celeste geschokt. Aldris schudt van nee. ‘Wat een domme fee zeg, weet je wel wat er in Wolkenland is! Er zijn bloempen en vlinderen en alles!’ ‘Het is bloemen, en vlinders’ corrigeert Aldris lachend. ‘Nou en, vertel verder…’ en ze richt zich weer naar Aldris.

‘Dus pakte ze twee tulpenblaadjes en vloog ze naar de luchtfee. Zo snel mogelijk raasde ze door het-’ ‘Zo snel mogelijk gaan jullie je klaarmaken want de schoolbus komt zo!’ merkt Roel op. ‘Maar het verhaaltje!’ mekkert Celeste. ‘Bijna klaar,’ fluistert Aldris naar zijn opa. Roel knipoogt, ‘niet te lang meer’

Nadat Cédric de kleine in bed heeft gelegd, maakt hij zich klaar voor het werk. Hij knipt met zijn vingers mee op de maat van het pianogeluid achter hem en vertrekt naar buiten.

Even later komen Celeste en Aldris ook naar buiten. ‘Ik vind de waterfee ècht dom!’ zegt Celeste plots. Aldris antwoordt niet. ‘Waarom wilt ze nu niet mee naar Wolkenland?’ Ze duwt haar hand tegen haar hoofd. ‘Hoe stom kun je zijn?’

Boven verzorgt Roel zijn kleindochter. Althans, dat probeert hij. ‘Vrouwen kunnen meerdere dingen tegelijk’ zucht hij terwijl hij naar een nieuwe pamper zoekt. ‘En jij kan schreeuwen, rollen en moeilijk doen tegelijk! Jij kan drie dingen tegelijk. Dus, je bent een vrouw!’ lacht Roel die Jasmine probeert tegen te houden.

Uiteindelijk is het hem toch gelukt. ‘Mevrouwtje Jasmine! Je wordt opgegeten door een reuze-hand!’ schreeuwt Roel met een opgezet stemmetje. Lachend leunt Jasmine achteruit. Roel schudt even met zijn hand. ‘Hé, kijk, het is een knuffelhand geworden!’ zegt hij en knuffelt de kleine.

Na wat gezeur van Ariël die honger heeft, begint Cédric toch aan wat boterhammetjes. ‘Wit of bruin brood?’ vraagt hij aan zijn vrouw. ‘Doe maar… Wit’ ‘En wat wil je er op?’ ‘Ach, kijk maar wat we hebben, maakt niet veel uit’

Cédric neemt wat sneetjes wit brood en stopt en wat schijfjes vlees tussen.

‘Waarom moest ik nu boterhammen maken? Je kan het toch zelf ook?’ vraagt Cédric licht geïrriteerd. ‘Ik had gewoon even geen zin, en ik vind jouw wijze van boterhammen maken veel beter dan die van mij’ probeert Ariël hem op te beuren. Cédric lacht. ‘Wat kan je nu anders doen aan een boterham?’

Huilend en krijsend zit Jasmine aan de trap. Ze hoort haar moeder en vader, haar moeder die haar stoel achteruit schuift en iets tegen Cédric mompelt, haar moeder die de trap oploopt en dan het gezicht van Jasmine ziet.

‘Wat doe jij nu toch hier?’ vraagt Ariël geschokt als ze haar dochter aan de trapleuning ziet. Jasmine steekt haar handen vooruit als teken dat Ariël haar moet optillen.

‘Ga jij maar in je bedje, dat zal vast aangenamer zijn dan deze vloer’

Maar Jasmine is niet de enige die gaat slapen. Roel is ook moe, ookal heeft hij niks gedaan vandaag.

Voor hij in zijn bed gaat liggen, kijkt hij naar buiten. Ook hij is tevreden van het gebied waar ze wonen.

‘Ik ga tv kijken!’ roept Celeste terwijl ze op de bank ploft. ‘En je huiswerk dan?’ roept Cédric terug vanuit de keuken. ‘Ehm, ik heb helemaal geen huiswerk’ verzint Celeste snel. Gauw drukt ze op een knopje en kijkt naar de tv, dat huiswerk kan heus wel wachten.

Een paar uur later sloft Celeste door de gang. ‘Eén deur, twee deuren, drie deuren, vier deuren...’ Celeste wijst ze een voor een aan. ‘En dit is mijn deur’ zegt ze in haarzelf terwijl ze haar kamer binnenloopt.

En ook Aldris is van plan om te gaan slapen. Voor de zekerheid brengt hij een bezoekje aan zijn kleinere zus.

‘Zo te ruiken moet er iemand in bad!’ fluistert hij naar Jasmine.

‘Bad!’ roept Jasmine. ‘Ja, bad! En niet zo luid, straks maak je opa nog wakker’ waarschuwt Aldris.

Voorzichtig gooit Aldris het water over Jasmines lijfje. ‘Is het water te warm?’ vraagt hij. Jasmine schudt haar hoofd van links naar rechts. ‘Nee? Oke, nog even en dan mag je er uit’ antwoordt hij. Blijkbaar vindt Jasmine het in bad zitten niet zo plezant.

‘Hé kleine meid! Heb je trek in een flesje?’ vraagt Roel de volgende ochtend aan Jasmine. Jasmine grijpt naar het flesje maar Roel is steeds sneller weg met het flesje, dat doet Jasmine lachen. ‘Hier, genoeg geplaagd, drink maar op’ zegt hij uiteindelijk.

2 dagen

controle

‘En nu blijf je echt staan! Domme lama!’ mompelt Celeste die alles klaar zet. ‘Opa! Ik ben alles al aan het klaarzetten, je speelt toch mee?’ vraagt ze als ze haar opa ziet. ‘Tuurlijk, maar ik haal even een nieuw flesje voor je zusje, ze is nogal kieskeurig’ antwoordt Roel. ‘Och, ik wist niet dat Aldris nog flesjes dronk’ lacht Celeste luid.

Wat later zitten de twee aan tafel. ‘En ze neemt een paars stokje, ze legt het op het hoopje, en, en, het blijft staan!’ juicht Celeste haarzelf toe. ‘Nu jij weer opa, komaan!’

Voorzichtig probeert Roel een staafje te plaatsen, maar helaas valt de toren om. ‘Opa!’ roept Celeste, ‘Ik heb lekker gewonnen!’

‘En ik heb honger!’ antwoordt Roel.

‘Maar ik heb gewonnen!’ probeert Celeste nog eens. Roel gaat er niet verder op in. ‘En ik heb ho-’ ‘Ja, jij hebt honger opa, dat weet ik. En trouwens, ik heb ook wel honger…’

Celeste staat op en loopt naar de keuken. Roel, die stiekem moet lachen om Celeste, wandelt haar achterna.

Even later zitten ze tegenover elkaar met iedereen cracker op hun bord. ‘Weet je opa, je hebt zo’n rare kleur haar’ merkt Celeste op, ‘heb je die al van toen je een baby was?’ Roel slikt zijn hap door. ‘Nee, die had ik niet van mijn geboorte!’ lacht hij. ‘Als je oud wordt, dan begint je haar een beetje de verkleuren, en je krijgt wat rimpels, en nog wat dingetjes’

‘Wat bedoel je met oud?’ vraagt ze geschokt. ‘Ik ben toch niet oud he? Nee he?’ Roel moet weer stilletjes lachen. ‘Je bent nog zo jong als iets, Celeste, maak je er nu maar geen zorgen over…’ troost hij zijn kleindochter. Celeste zucht. ‘Oke dan! Jij oude opa!’ giechelt ze. ‘Ik ga eventjes op de bank liggen, ik ben nogal moe-hoe, moe-hoe, moe-hoe’ ‘Moe? Dat zou je toch niet zeggen’ lacht Roel.

Celeste springt met een harde plof op de sofa. Langzaam legt ze haar hand onder haar hoofd en doet haar ogen dicht. Ze hoort de houten trap kraken. Snel ging ze weer recht op zitten. 'Lag je te slapen zusje?', vraagt Aldris met een grijns. Hij houdt iets achter zijn rug. Celeste fronst. 'Wat heb je daar?', vraagt ze net voordat Aldris met een kussen tegen haar hoofd slaat.

Na nog een paar kussens tegen elkaars hoofd, moesten ze toch naar school vertrekken. ‘Denk maar niet dat ik die laatste klap ben vergeten!’ roept Celeste lachend vanuit de deur. Aldris lacht. Wat is zijn zusje toch een fantastische meid.

‘Maar dan zijn de kinderen alleen thuis?’ zegt Ariël. ‘Waar hebben we het over?’ Aldris komt aan tafel zitten. ‘Je moeder wilt ook werken,’ antwoordt Cédric. ‘Maar dan vind ik het stom dat jullie alleen thuis zijn… Papa weg, ik weg, en dan alleen opa…’ Aldris antwoordt niet en neemt een hap van zijn boterham.

‘Maar misschien werken jullie op andere tijden?’ zegt hij plots. Er verschijnt een glimlach op Ariëls gezicht. ‘Daar heb je gelijk in!’ ‘Daar heeft hij zeker gelijk in, maar…’ ‘Cédric…’ zucht Ariël. ‘En als jij nu eens stopt met werken?’ grapt Ariël. ‘Haal dat maar uit je hoofd!’ lacht Cédric. ‘Ik zie nog wel wat ik doe’ zegt Ariël.

'Opa, kan je me helpen met huiswerk?', vraagt Celeste met een schattig glimlachje op haar gezicht. Roel moet lachen. 'Tuurlijk kindje, als ik wel even rustig mag wakker worden.' Langzaam komt Roel overeind en stapte uit bed.

‘Vertel het eens’ zegt Roel als hij overeind komt. ‘Ik wil dat je me helpt met huiswerk. Ik bedoel, ik zou graag willen dat je me helpt met mijn huiswerk’ zegt ze met een overdreven glimlach. Roel grinnikt. ‘Vooruit dan, meid’ zegt hij.

‘En de laatste isss…’ ‘Probeer jij het nu zelf eens’ zegt hij aanmoedigend. Celeste fronst haar wenkbrauwen en zwaait met haar pen. ‘42?’ ‘Ja! Prima! Goedzo, meisje!’

‘En wat doen jullie in mijn kamer?’ vraagt Aldris als hij binnenkomt. ‘Eh, wat doe jij in jouw kamer?’ vraagt Celeste dan. Roel lacht. ‘Ik kom huiswerk maken,’ zucht Aldris. ‘Puh, dat heb ik net al gedaan!’

En wanneer Celeste met Roel naar beneden gaat, komt Ariël boven. ‘Jasmine, ik heb een flesje voor je!’ Ariël komt met een flesje de kamer binnen. Jasmine kijkt op. ‘Lekker lekker lekker!’ giechelt Ariël.

Gulzig drinkt Jasmine het flesje op.

Al gauw wordt het voor Celeste laat. ‘Mijn hersenen zijn nog jong en daardoor kunnen ze niet ontwikkeld zijn voor volwassen slaaptijden’ verzon ze toen Aldris vroeg waarom ze zo snel ging slapen.

Ze kijkt nog even haar kamer rond en blijft hangen bij de koe. ‘Trusten, koetje’ fluistert ze.

Neuriënd maakt Cédric nog snel een maaltijd voor zichzelf klaar. Morgen zou zijn jongste dochter al een kind worden. Hij zucht wanneer hij in de kom roert. De tijd gaat snel, veel te snel.

En boven heeft die dochter net leren lopen. Trots houdt Roel Jasmine in de lucht? ‘Proficiat, meis, je kan lopen!’ roept hij. Jasmine lacht en roept wat mee. ‘Maar je vindt het vast niet erg om nu te gaan slapen?’ vraagt Roel.

En even later zit Roel weer beneden. ‘Jasmine groeit morgen al op, he?’ zegt hij. Aldris knikt en schept zijn lepel in het schaaltje. ‘Weet jij nog iets uit mijn kindertijd?’ vraagt hij dan. ‘Heel erg veel dingen, Aldris, veel dingen… Weet je nog die keer met dat flesje?’ ‘Oh, met mijn vinger? Ja, die heb je al eens verteld!’ grinnikt Aldris.

En kijk eens aan wie er nu voor mij zit. ‘Nog steeds dezelfde, toch?’ lacht Aldris. ‘Tuurlijk! Alleen hoop ik nu wel dat je weet hoe je een flesje moet opendoen’ lacht Roel. Aldris knikt en neemt nog een hap. ‘Maar, ik ga nog eventjes boven op de computer, oké?’ ‘Prima’ Roel ruimt op en gaat vervolgens ook naar boven.

‘Aldris, kom je er af?’ vraagt Cédric als hij zijn zoon aantreft in de gang. ‘Uhu, maar ik zit er net op!’ zeurt Aldris. ‘Dat maat me niet uit, niet te lang meer, Aldris’ antwoordt Cédric streng. Aldris rolt met zijn ogen sluit het internet af. ‘Ik zei dat je er af moest komen’ mekkert Cédric opnieuw. ‘Mag ik niet eens meer aflsuiten?’ moppert Aldris geïrriteerd.

‘Aldris, het is laat en morgen is het weer school en dan kan je weer niet op staan’ zucht Cédric. Aldris antwoordt deze keer niet want hij heeft geen zin in verder geruzie.

Cédric loopt zijn slaapkamer in en Aldris loopt door de gang.

Voordat hij zijn eigen slaapkamer binnenloopt, gaat hij op bezoek bij Jasmine. ‘Hé, kleine, ben je al wakker?’ vraagt hij stil. Opgewekt staat Jasmine aan het hekje. ‘Ben jij bijna jarig? Word je dan al groot?’ ‘Ja! Ja!’ gilt Jasmine. ‘En weet je hoe groot?’ vraagt Aldris. ‘So!’ en Jasmine wijst naar het plafond. ‘Weet je dat zeker?’ vraagt hij terwijl hij Jasmine uit het bedje haalt. ‘Maar als je groot bent, moet je wel zeker tegen dit kunnen’ Hij schudt Jasmine door elkaar.

Het duurde niet lang of Jasmine had er toch genoeg van. ‘Weet je nog waar ik ben, kleine mei- uh, ik bedoel grote meid?’ grinnikt Aldris. Even is Jasmine stil maar dan wijst ze naar Aldris’ gezicht. ‘En als ik nu dít doe?’ Aldris haalt zijn handen voor zijn gezicht. ‘Daar!’ ‘O, waar dan?’ ‘Daa-haaaaa!’ gilt Jasmine van schrik wanneer Aldris plots zijn handen weghaalt.

Maar Jasmine blijft telkens bij hetzelfde moment schrikken wat Aldris dan weer aan het lachen maakt.

Tot Jasmine weer moe wordt en vraagt of Aldris haar in bed wil leggen. En dat doet Aldris dan ook. Meteen wanneer Jasmine in bed ligt, kruipt ook Aldris in zijn bed.

De volgende ochtend is Aldris al vroeg uit de veren. Celeste treft hem aan voor de tv. ‘Nu al op?’ vraagt Celeste slaperig. ‘Jij bent toch ook al op?’ ‘Maar ik zei gisteren toch ook al dat mijn hersenen nog niet zo goed ontwik-’ ‘Ja, ja, Celeste, dat weet ik’ zucht Aldris. Celeste haalt haar schouders op en neemt plaats naast Aldris.

‘Wat ben jij nu aan het kijken?’ vraagt ze met een vies gezicht. ‘Gewoon, wat muziekprogramma’s’ geeuwt Aldris. ‘Wat een stomme muziek’ mekkert ze terwijl ze de afstandsbediening probeert af te pakken. ‘Hé, ik ben tv aan het kijken! Ik heb de afstandbediening!’ ‘Ik kijk nu toch ook tv?’ sist Celeste.

‘Maar er is vandaag een nieuwe aflevering en ik wil die heel graag zien want Liliana wordt een fee en dat mogen haar vriendinnen niet weten en da-’ ratelt Celeste. ‘Wow, dat jij dat allemaal weet! Hier, zet je programma maar op’ zucht Aldris en geeft de afstandsbediening door.

‘Da- Nee nu is ze uit beeld, nù dàt is mijn lieveling!’ en ze wijst naar het grote scherm. ‘Die met de regenboog op haar kop ofwat?’ ‘Jij weet ook niks van mijn fee! Dat is een magische vrienden regenboog!’ ‘Ja, ja, zal wel’

Even later komt Roel de trap af. ‘Kijk opa! Mijn favoriete fee gaat naar school!’ roept ze blij. ‘Moeten jullie ook niet naar school?’ merkt hij op. Meteen schieten de twee in actie en kleden zich aan.

‘En morgen zal jij ook naar school moeten!’ Roel houdt Jasmine vast. ‘Dan ga je leren schrijven, en lezen, en tellen, en noem maar op! Waarschijnlijk zijn er ook vriendjes en vriendinnetjes’ vertelt Roel enthousiast. ‘School leuk?’ vraagt Jasmine. ‘Ja! School is erg leuk, Jasmine!’

Een verdieping lager zucht Cédric het uit. Voor zijn danscarrière moet hij zeker aan zijn conditie werken. En dat doet hij nu door touwtje te springen.

Even later zitten Ariël en Cédric in de keuken. ‘Hoe was het vandaag op school, jongen?’ vraagt Ariël. ‘Goed’ zegt hij.

‘We hadden vandaag een vervanger voor geschiedenis…’ zucht hij. ‘Oh’ bezorgd buigt ze zich naar Aldris. ‘Niks ergs hoor, vervangers zijn meestal stom’ lacht Aldris.

‘En, euhm, ohja, bij gym moesten we verspringen en een meisje uit m’n klas viel op haar knie. Dus was haar knie uit de kom ofsoiets… Wel erg voor haar. Ze was nog het meeste bang om in die ambulance te worden gebracht…’ vertelt Aldris. ‘Oh, wat erg!’ is het enige wat Ariël eruit krijgt.

Met een bedroefd gezicht sloft Celeste de bus uit. ‘Een 1’ zucht ze. Ze vouwt het papiertje nog eens open en kijkt naar het blad. Maar dan ziet ze een extra cijfer. ‘Er staat een nul achter? 10, tien, tien!’ roept ze verwonderd. ‘Ik heb een tien’ schreeuwt ze en springt in de lucht.

‘Pap! Pap! Moet je weten watvoor punt ik heb! Een tien!’ ze rent door het dolle heen naar haar vader, die het aanrecht grondig poetst. Met een ruk draait hij zich om. ‘Een tien?! Dat is fantastisch, Celeste!’

Ook Ariël en Aldris, die ook in de keuken zijn, krijgen de tien onder hun neus gedrukt. ‘Proficiat’, ‘Gefeliciteerd’, en ‘Goedzo, Celeste’ is alles wat Celeste te horen krijgt. Trots bergt ze het papier op en vraagt dan aan Aldris of ze zo iets gaan doen.

Uiteindelijk kwamen ze tot het besluit om naar buiten te gaan. ‘Straks wordt ons zusje groot’ zegt Celeste wanneer ze op de schommel gaat zitten. ‘Jup, heb je er zin in?’ vraagt Aldris die achter de schommel gaat staan. ‘Tuurlijk! Dan is er eindelijk iemand ongeveer even groot als ik!’ zegt ze met een zware stem. ‘Zal ik haar eens halen? Volgensmij is het bijna tijd, hoor’ ‘Ja! Kom, doen we dat!’ antwoordt Celeste enthousiast.

En niet veel later staat Aldris voor een taart met Jasmine op zijn arm. Terwijl de rest een verjaardagsliedje zingt, wiegt Aldris Jasmine heen en weer.

Dan buigt Aldris zich voorover en zwaait Jasmine naar de kaarsjes. ‘Je moet ze uitblazen, kijk zo’ lacht Aldris en blaast lichtjes naar de kaarsjes.

Veel blazen komt er bij Jasmine niet uit, dus doet Aldris het werk.

Na de welbekende sprong, staat er een grote Jasmine in de keuken. ‘Je hebt witte haren!’ lacht Celeste luid. Jasmine voelt aan haar haren en kijkt naar haar kleren. Met grote ogen kijkt ze iedereen aan. ‘Wat is er, meisje?’ vraagt Ariël dan. ‘Die kleren!’ zegt ze. Iedereen lacht. ‘Wij hebben al wat inkopen gedaan’ knipoogt Cédric.

Jasmine, met een makeover, komt na een paar minuutjes weer de keuken binnen gelopen. ‘Hoi zusje!’ Vrolijk staat Celeste voor haar neus. Snel probeert ze te meten wie groter is, maar het verschil is niet reuze. ‘Ik ben lekker groter’ zegt ze plagend. ‘Niet’ is het antwoord van Jasmine. Cédric zucht. ‘Meisjes, niet nu al beginnen, he’ ‘Toch ben ik groter’ fluistert Celeste lachend.

‘Komen jullie eten?’ roept Ariël, die net een paar kommetjes soep heeft opgediend. ‘Wat is dit voor soep?’ vraagt Celeste en laat het soep van haar lepel druipen. ‘Gewoon, groentesoep, zoals normaal’ antwoordt Ariël. ‘Het lijkt niet op groentesoep’ zegt Ariël met een vies gezicht. ‘Doe ff normaal’ en Aldris stoot Celeste waarschuwend aan. Celeste haalt haar schouders op en eet rustig verder.

Uit verveling wijst Celeste naar de tafel. ‘Kijk! Een tafelkrokodil!’ roept ze geschokt. ‘W-waa-’ probeert Jasmine uit te brengen, maar dan ziet ze de knipoog van Celeste. ‘Iew, ja, kijk daar! Hij kruipt je soep in, mam!’ roepen ze. ‘Ik zie helemaal geen krokodil’ merkt Aldris op. ‘Maar jij bent gewoon blind’ zegt Celeste bot. Snel gaat haar aandacht weer naar de zogenaamde krokodil, wat ook het gesprek van de avond wordt.