Op de universiteit lijkt alles een tijd goed te gaan, totdat Chloé ziek wordt. Ze kreunt als ze zuur op voelt komen en legt haar boek neer om naar Mike toe te lopen.

Chloé & Mike

‘Mike, het is weer zo ver.’ Mike kijkt bezorgd op van zijn paper. ‘Weer misselijk?’ Chloé zucht. ‘Misselijk, hoofdpijn, buikpijn, you name it, I got it.’ Mike fronst zijn wenkbrauwen. ‘Misschien moet je een asprientje nemen?’ Chloé haalt haar schouders op. ‘Dat hielp de vorige keer ook niet.’

Mike staat op en slaat een arm om haar heen. ‘Maar Klo, het heeft ook geen zin als je het niet probeert.’ Chloé krimpt ineen en grijpt naar haar buik. ‘Weetje, doe ook maar wel.’ kreunt ze.

Ze schuift haar boek van de bank af en gaat zitten. Mike schenkt een glas water in en geeft haar een aspirientje. ‘Ugh, ik hoop dat het snel overgaat,’ mompelt Chloé terwijl ze het doorslikt. ‘Ik wil graag weer een keer smakelijk eten als het iedereen hetzelfde is.’

Het leven op de universiteit gaat door, en ze vergeten snel het voorval, tot ze er op een nacht niet meer omheen kunnen…

Chloé word wakker van verschrikkelijke misselijkheid en staat op om naar de wc te benen, als haar plots opvalt dat ze moeilijker loopt. Ze kijkt omlaag naar haar buik, en weet meteen waarom ze zo misselijk is.

Zwanger… Op de universiteit nog wel, ze had er vaak van gehoord, maar nooit had ze verwacht dat het haar zou gaan gebeuren. Ze had het wel beginnen te verwachten, vooral toen ze aangekomen was, maar goed, voor hetzelfde geld had ze gewoon teveel gegeten.

Ze kijkt opzij naar Mike die rustig ligt te slapen, van niets wetend. Ze zucht en besluit dat ze nu toch wel niet meer kan slapen.

Ze kleed zich snel om en ploft in de woonkamer op de bank. Zwanger… God, ze had er wel aan gedacht, maar nu was het ineens zo definitief. Een kind, ze kon toch niet voor een kind zorgen? Ze kreeg amper haar eigen eten gemaakt.

Ze had amper inkomen, amper levenservaring, ze kon niet voor een kind zorgen. En hoe zou Mike reageren? Zou hij zeggen dat het allemaal goed kwam, haar troosten en zo veel mogelijk helpen, of zou het tegenovergestelde gebeuren? Ze wil er niet eens aan denken, ze kon dit niet alleen.

Langzaam word haar hoofd zwaar van alle zorgen, en kan ze haar ogen niet meer openhouden. Ze zakt onderuit, en valt in een diepe slaap, vol nachtmerries over huizen vol huilende baby’s die ze niet kan helpen.

Als Mike wakker word, is hij verbaasd om de plek naast hem leeg te zien, niet eens meer warm. Hij staat op en luistert naar de stilte van het huis, voor hij bezorgd naar de woonkamer beent.

Hij glimlacht als hij haar slapend op de bank aantreft. ‘Oh Klo, heb je weer te hard gewerkt?’ Hij gokt dat ze nog even naar de woonkamer ging om de stof voor hun examen morgen door te lezen, maar ze in slaap is gevallen. ‘Klo, ben je nog wakker?’

Chloé schrikt op en springt overeind. Mike grinnikt. ‘Rustig maar, er is niets aan de hand, je kunt rustig gaan zitten.’ Chloé zucht en laat zich terug op de bank vallen. ‘Mike, er is wel iets aan de hand,’ fluistert ze. Ze kan het het beste maar meteen vertellen, dan is ze er vanaf, het moet toch gebeuren, en ooit zal haar buik toch opvallen.

Ze komt voorzichtig overeind en legt beschermend haar handen over haar buik. ‘Mike, ik ben zwanger.’ Mike blijft stil en staart enkel naar haar handen. ‘Mike, zeg iets, alsjeblieft.’ mompelt Chloé. Mike houd zijn adem in. ‘We hoeven hier niet doorheen te gaan, je laat het gewoon weghalen en dan kunnen we door met ons leven.’ Chloé sluit haar ogen. Ze had het verwacht. ‘Mike, ik wil het niet weg laten halen.’

Ze draait zich om en staart uit het raam. ‘Waarom niet, we kunnen dit niet aan Klo, we zijn nog maar studenten.’ Chloé haalt haar schouders op. ‘Sorry, maar dat doe ik gewoon niet, dat kan ik niet.’

‘Denk je dan dat het leuk gaat worden voor dat kind? Twee ouders die de helft van de dag druk zijn en de andere helft slapen? Altijd maar bij een oppasser zijn die je niet eens mag? Je weet niet hoe het is om op te groeien op een universiteit, of wel?!’ Zijn stem gaat over in een schreeuw en hij beent de kamer uit.

Wanhopig volgt Chloé Mike naar de slaapkamer, waar hij aangekleed en al zijn koffers aan het inpakken is. ‘Ga nou niet weg,’ smeekt Chloé. Haar stem maakt minder geluid dan normaal. ‘Sorry, maar ik als jij dat niet doet, dan doe ik het ook niet.’ Hij wijst naar de duisternis die de campus is. ‘Ik vind daar wel ergens een plekje, hoor je?’

‘Maar Mike…’ Haar zicht word wazig door de opwellende tranen. ‘Laat me niet alleen, alsjeblieft, ik kan dit niet, toe.’ Haar adem gaat in stoten en het kost haar moeite om zich niet aan zijn shirt vast te klampen. Mike schud enkel zijn hoofd en loopt met zijn koffers in zijn handen weg.

Ze volgt hem naar de deur. Mike trekt zijn jas aan en zet zijn schouder tegen de deur aan. Chloé knijpt in haar arm en probeert haar stem normaal te houden. Ze slaagt er niet in. ‘Toe Mike…’

Hij beent verder. ‘Mike, ik kan dit niet alleen, help me!’ Schreeuwt Chloé huilend. Mike knijpt zijn ogen dicht en vecht tegen zijn tranen. ‘Sorry Klo,’ fluistert hij. Chloé kijkt toe hoe hij langzaam uit haar leven verdwijnt…

~