21: Code Yellow...21: Code Yellow Mardi gras of alle seizoenen in één week Guur weer: herfst. Dit...

21: Code Yellow

Mardi gras of alle seizoenen in één week

Guur weer: herfst.

Dit weekend vinden wat ze hier noemen de ‘skirmishes’ of ‘schermutselingen’ plaats. Deze militaire term wordt in de sport gebruikt voor het aanduiden van matchen in de officiële competitie waarbij de ploegen elkaar aftasten en hun eigen opstelling uittesten. Dit voor de echte competitie-wedstrijden van start gaan. Deze zaterdag en zondag zijn er voetbaloefenwedstrijden en moet ik Seighin dus af en toe voeren.

De velden van CUSC (Chesapeake United Soccer Club) liggen er naar Belgische normen erbarmelijk bij. Het zijn juist geen patattenvelden. Eigenlijk een beetje schandalig dat ze jeugd hierop laten spelen, maar hier is dat gewoon. Seighin begint als verdediger en doet goed zijn best. In de derde wedstrijd op zondag mag hij eens keeper staan voor de eerste helft. Hij vroeg er al lang om. En hij doet dat goed. Ook de andere ouders vinden dat. Zeker omdat - hij in tegenstelling tot de andere jongens - niet op zijn lijn blijft staan, maar uitkomt.

In de tweede helft is het de beurt aan een andere speler. De sukkel heeft de pech om in korte tijd 3 goals te moeten incasseren waardoor de moed in zijn schoenen zinkt. De coach haalt hem van het veld om de schade te beperken. Hij zet hem later als aanvaller terug op het veld om zich sportief te wreken en zijn moraal weer op te krikken. Maar door deze ‘wissel’ is Seighin snel terug keeper.

Na de wedstrijd krijgen we te horen dat hij waarschijnlijk de vaste keeper wordt. De coach vraagt of hij de ‘speciality training’ voor keepers gaat bijwonen.

Zaterdagavond is het Mardi Gras. Verkleden dus. Carnaval op zijn Amerikaans. Ttz, Amerikaans, het is een deftig etentje in de countryclub georganiseerd door de Alliance Française i.s.m. de Belgische gemeenschap. Calle heeft een heleboel van haar tennisvrienden gemotiveerd om te komen. Het eten valt mee – we hadden beter verwacht - en er is geen dans voorzien. Toch is het best gezellig en natuurlijk blijven de Belgen als laatsten plakken. Oh ja, Calle en ik gaan als Schotten verkleed (met dank aan tante Alice en nonkel Jef).

Op zondagmiddag, na de ochtendlijke voetbalwedstrijd, heb ik de Amerikaanse student Richard op bezoek. Ik heb hem uitgenodigd om een klein beetje België op te snuiven en hem uitleg over ons landje en zijn Defensie te kunnen geven. Door al mijn TDYs had ik hem nog niet kunnen spreken. Nu dus wel. Hij komt me

‘Going West’ – Op TDY

over als een slim iemand en is nog niet doordrongen van de hoogdravendheid van de Amerikaanse cultuur. Is er hoop voor de toekomst? Of zitten zijn Aziatische roots er voor iets tussen?

Na het gesprek voer ik Loic naar de volleybaltraining en vertrekt Calle richting Washington. Ze moet immers Birrie, haar vriendin, en haar zoon afhalen. Ikzelf rij van het volleybal naar de Commisary om boodschappen te doen, snel nog even door de carwash en dan terug.

‘s Avonds krijg ik een telefoontje van de school board. Er worden weerproblemen verwacht en dus is het ‘code yellow’. Wat is het verschil met ‘code red’? Het gevolg is in eider geval hetzelfde: geen school.

Sneeuw en vrieskou: winter

Na telefonisch overleg besluit Calle nog een nacht extra in Washington te blijven. Met die wintertoestanden is het immers te gevaarlijk om 4 uur te rijden. Beter een beetje afwachten. Veel is er echter niet te doen in de Amerikaanse hoofdstad, want het publieke leven ligt volledig stil. De grote stad ligt er, bedekt met een reusachtig, wit deken, geheel uitgestorven bij. Zelfs een dansje op de anders zo drukke Pennsylvania Avenue vormt geen probleem ;) Het trio heeft geluk: in de Starbucks krijgt het juist voor de vervroegde sluiting de overschot van de ‘ochtendbak’

(muffins en brownies) aangeboden en aan het Witte Huis vangt het een glimp van de de presidentiële escorte op.

Met de jongens thuis en het achterstallie werk is dit geen echte vrije dag, maar toch mooi meegenomen. Het sneeuwt ook bij ons en de temperatuur daalt tijdens de dag, dus neem ik ’s avonds de telefoon op om niet geheel onverwacht te horen dat de

Ons belevingsboek - 2 -


toestand veranderd is naar ‘code red’ en er morgen weer geen school zal zijn. Hoe gaan ze deze extra vrije dagen compenseren? Ik vrees voor het wegvallen van zater- of feestdagen. Maar ik begrijp de beslissing: al die moeders als chauffeur van een gele schoolbus vol kinderen op de besneeuwde, tertiaire wegen in de USA… Hoeveel zou er in geval van een ongeval met gewonde kinderen geëist worden?

Dus terug thuiswerken met 3 jongens zonder huiswerk. Calle blijft nog even van haar gevangenis in Washington genieten, maar in de late voormiddag vertrekt het gezelschap dan toch. Ik probeer ondertussen problemen met de autoverzekering op te lossen. Dit weekend ontvingen we immers een brief met daarin de melding dat deze twee weken geleden wegens niet-betaling geannuleerd werd. Dat betekent dus dat we al 2 weken zonder verzekering aan het rijden zijn. Geen telefoon. Geen e-mail. Alleen een veel te late brief.

Gisteren was er door de sneeuw niemand telefonisch te bereiken. Omdat Calle in slecht weer op de terugweg is, doe ik alle moeite om iemand te pakken te krijgen. Na bijna 2 uur vind ik uiteindelijk iemand die me kan helpen. Hoewel we dus alles via e-banking geregeld hebben, hebben ze het geld niet ontvangen. Ik betaal nu met de debetkaart in de hoop dat de verzekering direct terug van kracht is. Pech echter: de dekking gaat pas om middernacht opnieuw in. Bang afwachten en hopen dat Calle onderweg niets tegenkomt.

Toch even uitwijken naar de reden van het niet-betalen. Na veel onderzoekswerk kan ik het verhaal als volgt reconstrueren. Met de USA e-banking, geld via de PC overschrijven naar een bedrijf, maak je in feite een elektronische cheque aan. Die wordt dan in de bank afgedrukt – ja, ja! – en met de post opgestuurd. Om de cheques gemakkelijk te kunnen verwerken, hebben grote bedrijven verschillende postbussen, een voor ieder type ‘rekening’. Je cheque moet dus in de juiste postbus van de verzekering gedeponeerd worden. Onze cheques werden klaarblijkelijk in de verkeerde bus bezorgd, waardoor we zogezegd niet betaald hadden en de verzekering onverwacht geannuleerd werd, alhoewel het geld wel degelijk van onze rekening is gegaan. Pas 3 weken later krijgt de bank de niet-afgeleverde cheques terug. Raar systeem en bovendien gevaarlijk voor de cliënt. Ik mag er niet aan denken dat je in een ongeval betrokken bent – hier niet zo onwaarschijnlijk - en dan moet vaststellen dat je verzekering geannuleerd is. Calle ergert zich hier dan ook blauw aan: Amerikaanse banken kunnen nog heel wat opsteken van de Belgische!

Tegen de avond komt het bezoek aan. Oef. Gemoedsrust.

Aangenaam en zon: lente.

’s Anderdaags als ik op het werk verschijn, is de baas weer in paniek. In feite ben ik dan al bijna 2 uur aanwezig. Ons groepje van 3 wordt gevormd door de vroege vogels en dus de koffiezetters van dienst. De Duitse kolonel is weer in paniek, maar ik zeg dat alles onder controle is en dat hij tegen volgende



donderdag het hoofdstuk zal hebben. Hij denkt na, maar ziet geen reden om hieraan te twijfelen. Iets kalmer werkt hij zijn ochtendronde af.

Terwijl ik aan het werken ben en de jongens op school zitten, entertaint Calle onze twee gasten. ’s Avonds, als iedereen er is, zitten we met een vol huis. Leuk!

Donder- en vrijdag heb ik verlof. Ik ben verwonderd dat mijn baas nu niet extra panikeert. Eigenaardig! De twee dagen zijn er om met onze gasten een beetje rond te trekken. Donderdag gaan we de ‘mamie-mall’ bezoeken. Als we terug thuis zijn, schrijf ik een tijdje: een beetje voor het werk – ik kan toch niet met helemaal niets op het werk verschijnen en ik wil ook voeling met de mogelijke problemen hebben – een beetje voor de Hippocampus, een aantal vertalingen van artikels, …

Vrijdag is het weer barslecht. Geen dag om Williamsburg te bezoeken. Spijtig! Het wordt dus een rustige dag. William, de zoon van Birrie, stelt voor om iets te gaan eten in de Subway. We hebben al veel van deze op en top Amerikaanse eetgelegenheden gezien, maar zijn er nog nooit binnen geweest. Iets nieuws dus. Als je het systeem niet gewoon bent, is het maken van je keuze een klein avontuur. De diensters kijken ons aan alsof we van een andere planeet komen: nog nooit besteld in een Subway? Het eten, grote sandwiches, valt best mee.

Ik ontdek dat bij dergelijk slecht weer Calle Seighin met een paraplu aan de bushalte opwacht. We dringen aan dat ze dat ook voor de twee oudsten zou doen. En ja, als de tijd daar is, stapt ze met een paraplu de regen in. Moedig!

’s Avonds gaan we eten voor Loics verjaardag. Niet naar een bekende plaats, nee. Deze keer proberen we iets nieuws uit: ‘Pirate’s Cove’. Gelukkig hebben we

gereserveerd, want de ‘wachtruimte’ zit ook

hier vol. De omgeving en het eten



vallen mee. Of zijn we dit al gewoon aan het worden en raken onze smaakpapillen een beetje afgestompt?

Mooi weer en zonnig: zomer!

De zaterdag start veelbelovend zonnig. We besluiten naar het strand te rijden om op de dijk te gaan wandelen. Loic staat vandaag uitzonderlijk vroeg op – voor een weekend dan toch – want hij moet voor de eerste keer een SAT-examen afleggen. Dit is een soort van gestandaardiseerd examen dat je nodig hebt om tot colleges of universiteiten toegelaten te worden. Abby komt hem met de auto ophalen, wat ons een rit naar Grassfield bespaart.

We zijn tamelijk laat terug van de zee, mar het bakken van pistolets lukt nog wel. We nodigen Abby uit om met ons het middagmaal te nuttigen. We zitten dus met 8 aan tafel ovenverse pistolets te eten. Leuk! We komen te weten dat Abby in Japan geleefd heeft en nog Japans spreekt. Ze onderhoudt het zelfs nog. En

wij die vinden dat er al een cultuurverschil met de USA is!

Na het middagmaal vullen we de auto met valiezen en nemen de jongens afscheid van ons bezoek. Een beetje verdrietig – het was te kort! - rijden we richting luchthaven waar we Birrie en William uitzwaaien. Het is leuk geweest.

Na het afscheid vervolgen we onze weg naar de Commisary. Auto opnieuw volladen, maar deze keer met boodschappen. Vanavond is het restjesdag. Meestal na een restaurantbezoek, want dat betekent bijna altijd ‘doggybags’.

Een rustige zondagmorgen met alles wat een tweede dag van een weekend te bieden heeft. Omdat het mooi weer is, besluit

ik om aan de waterkant op het strand te gaan lopen nadat ik Loic afgezet heb. Heerlijk weertje. Er is veel volk op het strand. Zomer! In de dragelijke versie dan.

Chapter 1 Education and Training 2015-2020

Vorige week hebben jullie ons belevingsboek later dan normaal ontvangen. En dat was niet omdat ik het niet op tijd geschreven had, maar omdat Calle laat met de verbeteringen was, vanwege het bezoek. Helemaal te begrijpen, want dat ging voor alles. Gelukkig is er niemand die klaagt. Toen ik in Kosovo mijn weekboek eens te laat verzond, werd mijn mailbox geplaagd met ‘waar blijft het?’ berichtjes. In een paar was er bezorgdheid te bespeuren (‘Er was toch niets gebeurd?’) en in andere was het de teneur van een onderbroken wekelijkse routine. Maar nu niet (en dat hoeft ook niet, voor alle duidelijkheid).

Mijn verwondering over het feit dat de Duitse kolonel niet belde, is opgelost. Iedereen vraagt me vandaag waarom ik niet thuis aan het werken ben. Hij heeft blijkbaar verteld dat ik thuis aan dit hoofdstuk zou schrijven. Jammer genoeg heb ik geen ‘geheim’ netwerk thuis, want anders was dit inderdaad een optie.



Vorige week heb ik alles aan elkaar gekleefd en nu wil ik er een doorlopende tekst van maken. Het eindresultaat moet immers goed zijn, want het is een van de teksten die aan de regeringsleiders op de NATO-top in Wales in september 2014 zal voorgelegd worden. Ondanks de vele bladzijden die er al over geschreven zijn, zitten er nog veel gaten en incoherenties in. Ik moet dus nog een aantal dingen zelf invullen en insteken. Nieuwe dingen, ook voor mij, zoals het opleiden van de millennium-generatie.

In ieder geval is dit mijn focus voor de komende dagen. Het is een zodanige focus dat ik er ’s nachts over droom. Leuk om eens te doen – de focus op 1 ding, niet dat dromen erover – maar niet meer dan eens. Ik doe dit wel niet alleen. Naast een aantal experten waaraan ik advies kan vragen, heb ik een Italiaanse collega die voor mij als een soort detective werkt. Hij spoort experten, documenten, ;ils, .. op die ik nodig heb om het te kunnen schrijven.

Mijn andere collega, de contractant John, zit in de put. Ondanks al zijn harde werk, dat soms grensverleggend is, zal zijn contract dat eindigt in december niet verlengd worden. Het is een donderslag bij heldere hemel. Eigenaardig genoeg kan ik met hem meevoelen. Ik heb dit ook al meegemaakt. Hij heeft natuurlijk het nadeel dat voor hem zijn broodwinning stopgezet wordt. Ik raad hem aan – niet dat hij deze raad zal opvolgen - om nu eerst aan zichzelf te denken en als hij ergens anders kan beginnen, dit zeker niet te laten. Wij overleven dit hier wel.

Onderstaand berichtje toont aan dat Seighin al niet slecht schrijft voor iemand van 9 jaar die slechts een paar maanden geleden geen Engels kon. Het nadeel is echter dat hij, evenals de 2 andere zonen, meer en meer Engelse woorden begint te gebruiken in het Vlaams. Seighin kent zelfs de betekenis niet meer van bepaalde Nederlandse woorden. We moeten soms de vertaling verklaren. Is dit het moment waarop de moedertaal bergaf gaat? Toegegeven, ik heb zelf soms moeilijkheden om het juiste woord te vinden dat een goede vertaling is.

Sent: Tuesday, March 11, 2014 5:15 PMTo: Donovan, LisaSubject: Rough drafts for 'All about me' Dear Mrs. Donovan,

I forgot my writing workshop book at school.And I didn't finish my rough drafts. And I have soccer training today (again).When we got the rough drafts as homework, I thought I could use a homework pass.Can I make my rough draft Wednesday, please?Best regards,

Seighin

De komende weken geen volleybal meer op dinsdag en dit omdat het dan training is voor de tennisschoolploeg. Geen over-en-weergerij meer naar Virginia Beach voor mij, wél voor Calle die zich geëngageerd heeft om de matchen van de ploeg



bij te wonen. Deze avond moet ik echter wel rijden, want er is de bijeenkomst voor de NATO Model Challenge waarbij ik Richard, de US high school student, moet begeleiden in een simulatie van de North Atlantic Council (NAC). Omdat het vlakbij ACT doorgaat, blijf ik op het werk en rij van daar naar de Wesleyan University. De avond dient om met de student over de NATO en je land te spreken. Hoewel we dat vorige zondag gedaan hebben, kunnen we de voorziene 2 uren gemakkelijk vullen.

Mijn Canadese collega is er ook. Ik vraag of hij het meent dat het komende Spring Ball in spencer is. Hij bevestigt dit. Oei, ik dacht dat dit een grap was! De laatste keer dat ik mijn spencer droeg – niet het vestje dat ik op Mardi Gras aan had – is waarschijnlijk twaalf jaar geleden. Kan ik er nog wel in? Misschien moet hij ook eens naar de droogkuis?

Ondanks de oceaan in de directe omgeving is het hier de ene dag warm en de andere koud. Vreemd!

Op donderdag geef ik mijn

eerste draft van het hoofdstuk af. Ik ben zeker dat er veel opmerkingen zullen zijn. Op vrijdagmorgen vind ik het gedrukte exemplaar op mijn bureau. Het aantal verbeteringen valt mee. Er is zelfs geen onderscheid in de ‘copy-paste’ onderdelen en de stukken die ik volledig zelf geschreven heb. Er is nog een beetje werk aan, dat wel, maar het valt heel goed mee. Ik besluit om het vroeger dan gepland al naar de experten voor commentaar te sturen.

’s Avonds vinden we een brief in onze bus – de postbode bezorgt hier niet alleen de brieven, maar neemt ze ook mee – met de melding dat er problemen zijn met het inschrijven van de rest van de familie in het hospitaal. Waarom gaat dat niet? Weer door de administratieve molen.

De verkiezingen in België van eind mei laten zich ook hier voelen. We moeten beslissen of we niet stemmen of met volmacht. We zijn blijkbaar de enigen van de stemgerechtigde Belgen die willen stemmen. Misschien ouderwets, maar ik vind stemmen een recht waarvoor in het verleden mensen gestorven zijn. Na een bezoek aan de IJzertoren jaren geleden is het beeld van de steen met ‘Hier ons



bloed, wanneer onze rechten’ in mijn geheugen gebrand. Dus stemmen, met volmacht.

Amber viert vandaag haar 100-dagen (zie tekst op het einde) en dus wordt het voor haar, als 18-jarige organisatrice – wordt dit een familietraditie? – een lange dag. Hopelijk zijn er geen problemen.

Wijzelf gaan naar de eerste gezamenlijke avond van de tennisploeg met familie. Deze gaat door in een Mexicaans fastfood restaurant. Fast is het niet echt, want we moeten lang wachten op ons eten. Gelukkig vormen de ouders een leuke bende. Toch beslissen we - door onze ervaring met de volleybalouders - om af te wachten wat het zal geven.

Ik zet mijn zoektocht naar lokale duikplaatsen wanhopig voort. Ik schrijf een mailtje naar de wetenschappelijk duikers die werken voor de universiteiten, alsook naar de brandweer. Iemand moet toch duiken in de omgeving, want die zomerse duiktrips zijn te duur. Help!

Op zaterdag komt er een vriendje van Seighin overnachten. ’s Anderdaags bak ik pannenkoeken als ontbijt. Ze vallen bij iedereen in de smaak.

Zondagnamiddag ben ik bijna 4 uur zoet met het vervoeren van Seighin naar de voetbaltraining, aansluitend Loic naar het volleybal, vervolgens rijden naar de Commisary in Virginia Beach voor boodschappen en dan Loic terug oppikken. Koning auto!

Geen lopen, want het weer is opnieuw te slecht. In België hoopt mijn schoonzus Angelique op een goed seizoen. Ook hier sluipt het gebruik van het Engels in de omgangstaal?



(T)huisblijver aan het woordHet eerste, verwachte/gedachte, zware moment is voorbij.Nu is het zondagavond 16 maart 2014, 21u06 en ik zit al in m’n bedje met m’n laptopke op m’n schoot.Zoals beloofd aan papa voor de sponsoring van m’n 100dagen, een stukje voor het dagboek. 7 maanden en 4 dagen heeft het ons aan voorbereiding gekost.7 maanden en 4 dagen van frustraties over de gemeente Malle die niet antwoordt, de brouwer die onze bestelling constant verandert, Immaculata (die tezelfdertijd hun 100dagen vieren) dat dreigt ons te boycotten, mede-zesdejaars die echt té tam zijn,…En die eerste maanden gaat dat nog, maar de laatste 2 weken waren ongelooflijk hectisch en God, wat waren we blij toen het vrijdag was! Nu zitten alle mensen die hun schouders onder dit project hebben gezet waarschijnlijk in een groot zwart gat,



maar efkes rust kan geen kwaad. De eindspurt naar juni is ingezet, met nog welgeteld 33 LESdagen, al de rest van die 100 dagen zijn vakantiedagen, examens, vrije dagen,

weekends, bezinning,… Terug naar de afgelopen 2 weken.Ik wist dat er veel werk bij kwam kijken, maar ik had het toch onderschat hoor.Zelf heb ik heel wat taken op mij genomen, zoals bijvoorbeeld de communicatie met de gemeente, de aanvraag voor de tentjes, walkietalkies, wc-container,… , het invullen van het formulier om de posters, flyers en voorverkoopkaarten te bestellen en voorgeschoten, het over-en-weer rijden naar de bakker voor pistolets voor onze hamburgers, het

rondrijden om te gaan flyeren, hamburgers te halen,… Het autootje heeft z’n taak - ook als promocar! - heel goed vervult en het rijdt nog steeds fantastisch! Donderdagavond zijn we met een groot deel van het 6e

jaar naar den ‘Déjà vû’ geweest, een feestje voor onszelf om de laatste 100dagen te vieren.

Om 16u was de school gedaan, allemaal naar huis, ik ben dan met Kathleen nog naar de Colruyt geweest om ingrediënten te kopen voor de receptie van vrijdag, naar de Makro voor de laatste spullen voor de fuif en tegen 21u waren we in Malle voor het feestje. En het

wás een feestje!Ambiance tot en met, natuurlijk niet zonder den drank, echter, de meesten onder ons zijn verstandig genoeg! Er zijn die avond heel wat foto’s getrokken, maar deze krijgen jullie toch niet te zien, hoor! ;)

En dan vrijdag, lekker vroeg, ‘pikke pikke’ - het was heel laat vannacht (3u in bed) - om 6u15 gaat diene wekker af, pfff!! Maar het is óns dagje, vandaag hebben wij het voor het zeggen! Tegen 7u50 waren we op school, na een lange busrit, en iedereen keek raar naar ons: was het omdat we er nog wat moe uitzagen of omdat we als stewardess verkleed waren?Het thema was ‘Red Carpet’ en dus waren Kathleen en ik als 2 airhostessen op de vlucht van Zaventem naar Hollywood gegaan. De school was prachtig versierd en alle andere jaren hebben ervan geweten dat wij aan onze laatste dagen op Maris Stella zijn begonnen, we hebben ze een beetje geplaagd ;)



Na het plagen van de leerlingen was er dan het ontbijt voor de 6e

jaars, mjammie mjammie! En dan was het een ureke in het zonneke liggen genieten om dan tegen 11u30 een receptie te hebben met alle leerkrachten die wilden komen. Massa’s hapjes en leuke babbels, het zijn nog niet zo’n erge onwezens als we soms denken! Of gaat de liefde van een leerkracht óók door de maag? Rond 12u30 begon dan onze show. Alle leerlingen van het 4e jaar mogen dan komen kijken naar de filmpjes van de klassen van het 6e

waarin ze lachen met de leerkrachten en het schoolreglement. Altijd leuk natuurlijk! En daarna konden we naar huis, allé, voor velen van ons was het naar de Malmejo, de laatste dingen gaan doen om van de fuif een succes te maken. We hebben namelijk concurrentie, hé…Tegen 17u30 was ik dan eventjes terug bij Kathleen, wat op rust komen, iets eten, niet slapen, want dat zou het alleen maar zwaarder maken vannacht: ik ben namelijk verantwoordelijke en moet er dus van begin tot eind zijn… En aangezien de afgelopen nacht ook eentje van weinig slaap was, begin ik het nu al te voelen, en oh nee, ik moet nog tot 6u opblijven!!

De fuif was een succes! 1005 gasten, een omzet van 10600 EUR en heel veel ambiance, weinig problemen, geen gevechten, geen lastige zatte mensen,… Het was goed! Het geld voor het galabal is een feit! We kunnen serieus trots zijn op ons werk, we hebben dat goed gedaan.Maar nu lig ik dus al in m’n bedje, helemaal kapot van het weekend. Ik lag er zaterdagmorgen om 6u in en rond 14u was ik terug wakker, heel de dag een tamme dag en zondag weer geslapen tot 13u. Nu rustig aan doen, want m’n spierkes zijn nog steeds stijf en m’n stem is niet wat het moet zijn, maar ik ben trots op mezelf. Heel het weekend complimentjes en bedankingen gehad voor al m’n werk, echt leuk om te weten dat je zoooo gewaardeerd wordt. Het is met plezier gedaan!Nu een weekje les en vrijdag een voordrinkje bij me thuis, want zondag ben ik jarig!Weer feest!



Sint-Patrick

77,7!

Vandaag is het hier Saint-Patty. Dit is een ‘lieflijke’ benaming voor Sint-Patricksdag. Het is echter fout en niet omdat een ‘patty’ een hamburgerachtig ding is – de jonge fans van Spongebob weten dit – maar omdat het in feite St-Paddy (van het Ierse Pádraig) zou moeten zijn.

Voor de ongeletterden:

St. Patrick's Day is de nationale feestdag van Ierland en aanverwante landen. De feestdag valt op 17 maart, waarbij men de beschermheilige van het land, Sint-Patricius herdenkt. Overal in Ierland wordt dit uitbundig gevierd met openluchtconcerten, kermis, een grote optocht en vuurwerk. Groen is de kleur die met het festival wordt geassocieerd. Feestgangers dragen meestal groene kleding – oorspronkelijk was het blauw, maar de Amerikaanse Ieren kozen in de eerste optochten voor groen, deze kleur werd later door de Ieren in Ierland overgenomen - en je kan bijvoorbeeld groen bier, groene taarten, … kopen op deze dag.

St. Patrick's Day wordt ook groots gevierd in de VS waar veel Ieren naartoe zijn geëmigreerd. In deze landen worden veel grote optochten georganiseerd. In New York vindt de oudste en grootste parade ter wereld plaats (en dus niet in Ierland!). In veel landen is



een jaarlijks groeiende groep mensen die St. Patrick's Day vieren; niet alleen Ieren of mensen met Ierse voorvaderen.

Op die dag draag ik traditioneel mijn Guinness T-shirt. Ik ben dan wel geen Ier, maar met mijn naam kan je niet anders. Mijn collega John Patrick Kelley draagt groene kousen en een groene das. Hier en daar in het hoofdkwartier zie je een groen tintje. Niet veel meer, want de Ieren zijn geen lid van de NATO.

Vandaag is ook voor een andere reden speciaal. Het getal dat je aan het begin van deze week leest, is mijn gewicht in kilo’s (in pounds is het nog erger!). Het leven in de USA begint zijn tol te eisen. Vandaag begin ik met het Dukan dieet. Het grote voordeel is dat je geen honger lijdt. En het gaat goed.

De werkweek is terug tamelijk rustig, door mijn werk aan dat fameuze Hoofdstuk 1 heb ik geen ander werkopdrachten meer. Het begint een beetje te vervelen en dus ga ik op zoek naar andere dingen.

Op donderdagavond is het dan het grote moment van de NATO Model Challenge. Mijn collega Peter wordt snel na de start weggeroepen omdat zijn dochter terug ziek is. Het gaat niet goed met haar. Ik moet dus samen met mijn Nederlandse collega de studente die Luxemburg vertegenwoordigt helpen. De wedstrijd is leuk (voor de studenten hangt er toch een aardig sommetje aan vast), maar het is een beetje jammer dat de 2 onderwerpen té wollig zijn om echte meningen aan bod te laten komen. Ook worden wij er als militairen daardoor een beetje minder bij betrokken.

Deze week komen we ook te weten dat het hoofdkwartier moet inkrimpen. De plaatsen van contractanten moeten wegvallen en blijkbaar moet onze branch het meest inleveren. Om een of andere reden ben ik hierdoor niet bezorgd.



Een mogelijk probleem bij het Dukan dieet is de verstopping van de darmen. En natuurlijk heb ik prijs. Donderdagavond iets tegen genomen en tijdens mijn terugrit naar huis begint het echt te rommelen. Ik zal het niet tot Waddell

Woods volhouden en besluit in de Home Depot binnen te springen. Maar daar is geen toilet. Terug de auto in en richting thuis beland ik… in een file: de ‘Great Bridge’-ophaalbrug is gesloten (of is het open?). Wachten en daarna aanschuiven. Beneden schuift het ook aan. Tegen mijn zin. De druk stijgt tot een bijna onhoudbaar niveau. Plots herinner me dat er in de Farm Fresh wél een toilet is. Daar naar toe. Juist op tijd! Verlost verlaat ik de winkel.

De vrijdagmorgen lees ik in de krant van gisteren dat er een schietpartij in de marinebasis geweest is. Een jonge matroos heeft de kogel die naar een bewaakster afgevuurd werd, opgevangen. Heldendaad.



In diezelfde krant staat er ook een bericht over de mogelijke aanwezigheid van een witte haai voor de kust van Virginia Beach. Is het al 1 april? Ernaast staat een klein stukje dat verwijst naar de slachtoffers van de modderstroom in de staat Washington.

Amber geeft vanavond een feestje en dat is heel goed verlopen. Leuk dat te vernemen. Goed, Ambertje!

(T)huisblijver aan het woordOp donderdag 23 maart 1995 heb ik mijn ouders vol vreugde gebracht, want sinds die dag hebben zij MIJ!! ;)Dat m’n verjaardag er 19 jaar later zo zou uitzien, kon niemand weten. Het was een andere verjaardag dan ‘gewoonlijk’, maar zeker eentje om nooit te vergeten (da’s nen dubbelen, hé ;))Vrijdag (21 maart) zijn Lobke, Enia, Kathleen en Shanti Chinees komen eten, begeleid door een fris glaasje roze bubbels! Daarna hebben ze geholpen met ballonnen blazen en de boel een beetje opfleuren en klaarzetten voor de voordrink die vanaf 20u bij mij zou doorgaan.Een kleine 30 man is er komen opdagen voor m’n ‘verjaardagsfeestje’. Ik vond het een heel gezellige bedoening, vrienden van mij die elkaar nooit gezien hadden en nu ineens naast elkaar gingen zitten…Niet zo vanzelfsprekend, want er was een groepje lagere-schoolvrienden, een groepje middelbare-schoolvrienden en dan wat vrienden van Antwerpen en Zoersel. Den drank is er goed door gegaan. Zo goed als alles dat ik in huis had gehaald, was rond 2u ‘s nachts op. ‘Alles’ is: een bak Jupiler, een sixpack Stella, een fles appeljenever, een fles Passoa, een fles Safari, een fles witte en roze wodka en dan heel veel frisdrank om mee te mixen. Het is veel, maar vergeet het niet te delen door 30, éh!)Iedereen had een klein kadootje bij of een kaartje en heeft me achteraf bedankt voor de gezellige avond, dus het was geslaagd.

Nick is dan blijven slapen en heeft zaterdag, samen met Kathleen en Lobke, die er tegen 14u terug stonden, geholpen om m’n traktatie te maken voor maandag op school: cupcakes!! (Beetje geïnspireerd door Amerika misschien?)Ik had 4 soorten gevonden die ik perse wilde maken (citroen, vanille, chocolade en witte chocolade met framboos, allemaal met een ‘frosting’!) en we hebben er een dikke 4u over gedaan. 4 uur en 48 cupcakes later was de keuken weer kraaknet, de meisjes weg en konden Nick en ik gezellig met z’n tweeën een filmpje gaan zien, quality time!!

En natuurlijk was hij de eerste om om middernacht ‘Gelukkige verjaardag!’ te zeggen ;)Op Skype was er nog niemand, hoewel ik dat echt wel verwachtte, dus begon ik maar al m’n kaartjes open te doen, die van vrijdag en diegene die waren aangekomen via post of persoonlijke overhandiging. In de vorige dagboeken van papa had ik geschreven dat ik er niet veel verwachtte, ik denk dat ik er nog nooit zoveel heb gehad, vrijdag zat daar natuurlijk wel voor iets tussen ;) Ik zou toch graag persoonlijk Luc Rulkin bedanken: hij heeft na het lezen van het



dagboek een kaart gestuurd voor m’n verjaardag en stipt op tijd! Dus bij deze: bedankt voor het lezen van onze opstelletjes en het sturen van de leuke kaart!En inderdaad, om half een werd ik opgebeld door mama en papa en hebben ze met z’n vijven ‘Happy Birthday’ gezongen, dat was tot nu toe, op het afscheid nemen in augustus en december na, echt wel een pijnlijk moment. Een momentje dat ik m’n keuze om in België te blijven, vervloek. Ze hebben het kort gehouden en beloofd me zondag overdag terug te bellen, want nu moesten we gaan slapen!

Zondag zelf zijn we dan langs wat familie gereden, beetje gezellig gedaan en ’s avonds waren we uitgenodigd voor een etentje bij tante Jelle en nonkel Koen!Aperitiefje, tomaten-groentesoep, pasta met geitenkaas en hespjes en maïs en als dessert een moêlleux!! Zaligheid! Ook hier een persoonlijke bedanking aan de familie van Ranst, het was een geslaagde verjaardag! Ook Lobke, Kathleen en uiteraard Nick krijgen een ‘dankuutje’: ze zijn constant bij me geweest en hebben ervoor gezorgd dat ook deze verjaardag eentje werd waarvan ik nog lang zal genieten.19, het laatste tienerjaar, ik ga het er goed van nemen nu ouder worden nog niet erg is ;)Bedankt iedereen!

Weer in de USA

De zaterdagmorgen is het vroeg opstaan. Ciaran gaat vandaag 3 uurtjes vrijwilligerswerk doen. Vandaag? Nee, het is pas over 2 weken. Vergist van dag. OK, we hebben dus een extra lange dag. Vroeg naar de Commisary dan maar.

Na de weekendse pistolekes - voor de anderen - rijden we richting tennisles. Terwijl de jongens trainen, schrijf ik op een draagbare PC. Geen overbodig weg-en-weer gerij deze keer. Het weer is mooi en het is rustig aan de zijkant van de terreinen.

Een gewone week

Deze week valt me iets op. Ik weet niet wanneer het echt begonnen is, maar het is, ondanks het slechte weer, al een tijdje aan de gang. Maar pas nu begin ik er op te letten. Iedere morgen heb ik een vriendelijk gesprekje met de wacht. Het kan niet met dezelfde persoon zijn, want het is bijna iedere keer een andere. Het is een kort gesprek, maar toch. Misschien is het begonnen met het gebruik van de scanners. Vroeger keken ze even naar je toegangskaart, en weg was je. Nu moeten ze je kaart inscannen, even wachten totdat je gegevens op hun schermpje verschijnt, dan moeten ze je kaart met hun gegevens controleren, en daarna kijken of je wel de persoon bent die op de kaart vermeld staat. Neemt iets meer tijd in beslag, dus in plaats van zwijgend te wachten, een kort gesprekje voeren. Technologie die menselijk contact stimuleert? Vreemd dat hier te ontdekken…



De rest van deze week verloopt gewoon. Een beetje komkommertijd in ons belevingsboek. Dinsdagavond is er een korte vergadering van de voetbalploeg. De hoofdcoach, die veel te laat aankomt, kan zijn belofte niet meer nakomen en vraagt of we als ouders akkoord gaan met trainingen op maandag. We hadden al nee gestemd, maar hij wil het nog eens proberen. Het blijft nee.

Door de vergadering is het te laat om terug naar huis te rijden. De meeste ouders blijven dus om naar de verdere training te kijken, en dit ndanks de koude, want de temperatuur zakt weer en voor morgen is er regen voorspeld.

En ja, de tenniswedstrijden van woensdag worden afgelast wegens de regen. Alle velden liggen buiten en dus zijn er geen alternatieven. Hebben ze in de scholen geen grote sportzalen waarin tennis gespeeld kan worden?

Deze week op het werk met het idee gespeeld om ideeën te verzamelen voor het schrijven van artikels over transformatie. John heeft een klein discussiegroepje opgestart waarin we transformatie bespreken en zo is het idee gegroeid. Er even met een andere Belg, Serge, over gesproken. Misschien kunnen we wel iets in elkaar steken.

En zo glijden we zonder gebeurtenissen de vrijdagavond binnen. Calle heeft overdag pastasalade voor de tennisploeg gemaakt. Zij moet immers vanavond voor de catering voor en na de match zorgen. Haar werk wordt echter niet door de tennisspelers gewaardeerd. Na de match gaan ze zelfs gaan eten. Loic vindt dit erg onbeleefd en verkondigt dit dan ook op de bus.

Resultaat van dit xeno-food-fobisch gedrag is een overvloed aan verse pastasalade in Waddell Woods Dr. Ofwel eten we dagen aan een stuk pasta, ofwel vinden we een bende slachtoffers. Ik bel een aantal mensen op, maar allemaal hebben ze op zaterdagavond iets te doen.

Uiteindelijk krijgen we positief antwoord van onze Canadese vrienden. 3 extra eters! Zij zorgen voor het dessert – het was wel niet de bedoeling dat we een te veel aan pastasalade gingen ruilen tegen een te veel aan desserts – en het wordt een leuke avond.

De voetbalmatch van zondag is afgelast vanwege de regen. Het wordt dus een nat, maar rustig weekend. Doordat de buurvrouwen van de Wandelweg iets te laat op Skype verschijnen, hebben ze Calle gemist en geraak ik met hen aan de praat. Ik moet beloven dat ik een paar foto’s van de auto’s in de volgende editie



stop. Ik zal er proberen aan te denken. Daarna krijg ik ook buurvrouw Maria aan de lijn en bel ik even met mijn moeder. De namiddag besteed ik aan het vertalen van een aantal artikels. Bijna gedaan.

Van vis naar spencer

De maandag brengt geen nieuws. De dinsdag evenmin. Het Spring Bal van vrijdag is om een mysterieuze reden met een uur verlaat. Hoewel 1 april ook in de USA gevierd wordt, zijn er geen aprilvissen te bespeuren. In de scholen is het aan de verhalen te horen iets populairder dan op het werk. En Seighin haalt er ook een met mij uit.

Hoewel ik op woensdag verlof voorzien had, ga ik toch werken. John moet een deel van zijn doctoraatsthesis tegen de middag schrijven en er is een hangend Navy probleem. Beter dat er woensdag een van ons is, en dus blijf ik. Donderdag dan maar verlof.

Die dag iets later opstaan en met Calle mee gaan tennissen. We starten slecht, maar worden met het uur beter, hoewel het maar twee uur duurt. Traditioneel na de tennis een koffie in de Starbucks (hoewel ik de koffie daar te duur en niet zo goed vind) om een beetje te babbelen. Even binnenwippen in de Commisary en dan naar huis. Thuis gaan we onze reis naar het Zuiden plannen. We zullen ons reisschema waarschijnlijk moeten inkorten, want nu is het iets te lang. Jammer genoeg ligt er op de route naar Florida en daarna naar New Orleans niet echt veel om te bezoeken. 2 lange ritten.

Als de jongens thuis zijn, krijgen we een telefoontje van de school. Blijkbaar hebben een aantal leerlingen via Facebook bedreigingen ontvangen en heeft de politie voor alle zekerheid de school doorzocht en een tijdje bewaakt. Vandaag lezen we ook over de schietpartij in een legerbasis ergens in de staat Texas.

Vrijdag terug gaan werken. Vandaag de dag van de waarheid: kan ik na al die jaren nog in mijn spencer? Het pak is goedkoop ‘gedroogkuist’ en moet nu aan. Het lukt zonder moeite! Ik kan er zelfs in dansen. Calle ziet er zeer knap uit. Het wordt een leuke avond waarbij ik iets te diep in het glas kijk. Geen probleem, want onze Canadese BOBette blijft nuchter.


21: Code Yellow...21: Code Yellow Mardi gras of alle seizoenen in één week Guur weer: herfst. Dit...

Documents

Transcript of 21: Code Yellow...21: Code Yellow Mardi gras of alle seizoenen in één week Guur weer: herfst. Dit...