2008/11/08 - Campusspecial jonge starters wat willen ze?

GRATIS MAGAZINE MET HET GROOTSTE CARRIÈRE AANBODMEER JOBS OP VACATURE.COM 8 NOVEMBER 2008

REGIOREEKS

DWARS DOOR OOST- EN WEST-VLAANDERENEEN DAGREIS LANGS DE ECONOMISCHE GROEIROUTES VAN ONZE PROVINCIES

C A M P U S S P E C I A L

> Een job als manager of work-lifebalans?> Goede werksfeer of werkzekerheid?> Tijd voor een gezin of internationale carrière?

> >

> >

> Tijd voor een gezin of internationale carrière?>

HEBT U AL GETEKEND? SURF NAAR VACATURE.COMMANIFEST VOOR TALENTMANIFEST VOOR TALENT

DOSSIER ICT & ENGINEERING

ZETES ZIET BUSINESS IN IVOORKUST“ONS HOOGTECHNOLOGISCH PASPOORT

WORDT HIER DE NIEUWE STANDAARD”

JONGESTARTERSWAT WILLEN ZE?

DE NIEUWE ALCHEMISTEN DEEL 2

Nathalie Hoebeke, Belgische juriste maakt carrière van Italië tot IndiaLes Hommes, Antwerps modeduo op de catwalk in Milaan

DE NIEUWE ALCHEMISTEN +Nathalie Hoebekevan Italië tot India

>

Les Hommes>

vacature.com/campusgame

Ben jij een Young Potential die binnenkort afstudeert als Master of Bachelor

of heb je net de eerste stappen in de bedrijfswereld gezet? Dan is het Vacature

Campus Skigame zeker iets voor jou!

Zoek 4 vrienden met wie je deze uitdaging wil aangaan en speel samen het

Skigame en de Grote Slalomquiz. De 3 beste teams winnen een all inclusive

skivakantie in een luxueuze chalet, waar en wanneer je maar wilt. (*)

Schrijf je nu in op vacature.com/campusgame en maak je vrienden warm voor

een coole skivakantie!

Wanted: cool young potentials!

(*) Wedstrijdreglement online beschikbaar

VACCOM_2190_SKI-ACTIE 03-11-2008 14:18 Pagina 1

Gedelegeerd bestuurder Dirk Velghe

Algemeen directeur Christophe Glorieux

Office manager Linda De Nutte

Accounting Walter Roos

Operations & distribution manager Inge Van den Bussche

Operations & distribution assistant Ilse Borms

Rapporting & Analyse Dieter Vermander

Redactie Vacature Hoofdredacteur Marian Kin (voor

Kinco) Redactiechef Erik Verreet Redactie Nico Schoofs,

Filip Michiels, Sam De Kegel, Hermien Vanoost

02-482.03.54 Medewerkers: Eric Adams, Karin Eeckhout,

Catherine Nuyttens, An Olaerts, Bart Cabanier, Tom

Dieusaert, Hans Moleman, Petra Quaedvlieg, Evy

Ballegeer, Ad Van Poppel, Jan Stevens, Dirk Blijweert,

Carina Lopez, Tom Ronse, Lore Callens, Matthieu Van

Steenkiste, Dominique Soenens, Goele Geeraert, Lies

Lefever, Annick Claus, Marjorie Blomme

Redactieraad Marianne Dewandeleer (PwC), Johan

Albrecht (Itinera Institute), Mireille Deziron (Jobpunt Vlaan-

deren), Bart Matheï (FIT), Ivo Belet (Europarlementariër)

Grafische vormgeving Art Director Pieter Ver Elst

Assistant Art Director Jon Troch Grafici An Coosemans,

Patricia Kempeneers, Manu Degreef Medewerkers Bob

Haentjens, Sara Sabbe, Yves Deploige, Guido Evens,

Hugo Gielen, Miet Truyers

Advertenties Business manager Nancy Werbrouck

Sales manager Marijke Van Impe Account managers

Ruth Janssens, Sofie Verbrugghe, Karl Van Lathem,

Véronique Geluykens, Lieze Gheysens, Peter Dewever,

Duncan Dilissen 02-482.03.50 Commercieel assistenten

Inge Seghers, Hilde De Wolf, Annemie Detroch, Krista

Verlaeckt, Annick Rega, Sofie Bonneux 02-482.03.38

Ordering & accounting Ann De Lange, An Parewijck, Lieve

De Pauw 02-482.03.71

Marketing & research Marketing & research manager

Diane Devriendt Research marketeer Marjan Desmedt

Product manager Dries Mahieu, Bieke Helsen

Vacature/References Interactive

Interactive Director Marianne Edlun Sales Manager

Katrien Tordeur Account Managers Joke Claeys, Veerle

Cajot, Kim Claesen Internal Sales Siska Blanckaert, Loui-

se Claeys Bouuaert 02-481.15.09 Client Services Mana-

ger Barbara Daelman Internal Account Executive Liesbeth

Teugels, Annelies Horckmans Client Services Assistant

Véronique Bamford 02-482.03.39 Project Manager Inge

Van Dyck Analyst Developer Josi Swerts Web Developer

Robin Stroobants Web Designers Olivier Beauchot, Ward

Meremans Marketing Project Manager Brigitte Vermeulen

Marketing Analyst Christophe Van Puymbroeck

Product Manager Florence Collard Netredactie Moïra Lens,

Virginie Moriaux

Verantwoordelijke uitgever

Christophe Glorieux

Pontbeekstraat 4, 1702 Groot-Bijgaarden

Vacature C.V. is erkend als bureau voor private arbeids-bemiddeling in het Vlaamse Gewest, onder het nr VG.1186/B. De rechten van de kandidaat kunnen ten allen tijde worden geraadpleegd opwww.vacature.com/rechtenkandidaat

ADVERTEREN IN VACATURE? Bel 02-481.15.88 of mail naar [email protected]

COLOFON

7.00 uurOpstaan. Ik spring onder de douche en ganaar het hoofdkwartier van de Democratenin Concord, North Carolina. We zitten hierin de republikeinse suburbs. In dit arron-dissement zullen we verliezen maar wemoeten het verlies zo beperkt mogelijkhouden.

8.30 uur. Op het hoofdkwartier. De assistent fieldorganiser is er ook al. We zijn de enige tweedie voor onze inspanningen betaald wor-den. Alle anderen zijn vrijwilligers. Ik zetkoffie en start de computers op. Een vrijwil-liger heeft voor ons ontbijt gehaald. We printen lijsten uit van mensen die doorde vrijwilligers bezocht moeten worden.We maken pakketten voor hen klaar: kaar-ten waarop staat waar de mensen wonen,een scenario dat ze moeten volgen en deur-hangers. Naargelang de antwoorden die demensen geven, moeten de vrijwilligers delijsten invullen. De meesten komen tussen9 en 10 uur binnen.

10.00 uur.We sturen de vrijwilligers op pad. Een deelblijft hier en zal kiezers bellen. Ook ik gavan deur tot deur. Rond de middag kom ikeven terug naar het hoofdkwartier om ietste eten. Ik doe een paar honderd adressen.We bezoeken vooral de geregistreerdeDemocraten en de onafhankelijke kiezersvan wie we denken dat ze op Obama zullenstemmen. Er zit een hele wetenschap ach-ter om te weten wie er voor onze boodschapontvankelijk is. We zitten in de laatstedagen van de campagne en het is nu ‘get outthe vote’. Het komt erop aan de supportersdie je geïdentificeerd hebt, te bezoeken enmeerdere malen op te bellen om hen temotiveren te gaan stemmen. Anders dan inBelgië is er hier geen stemplicht.

17.00 uur.Het begint te schemeren, we stoppenermee voor vandaag. Uit veiligheidsoverwe-gingen. De mensen doen dan toch nietmeer open. Terug in het hoofdkwartier steken we alle informatie die we vergaard

hebben in de database. Op die manier kun-nen we zien in wie we geen energie meermoeten steken.

18.00 uur.Naar Charlotte, North Carolina waarBarack Obama komt spreken. We bouwenhet podium op en wijzen de mensen hunplaats. Obama komt wat later.

20.30 uur.De bijeenkomst is afgelopen. We halen bijhet Democratische hoofdkwartier inCharlotte nieuwe deurhangers op en gaanterug naar Concord. In ons eigen hoofd-kwartier haalt een vrijwilliger pizza voorons. We maken de pakketten voor de meerdan 300 vrijwilligers van morgen klaar. We zijn er tot 2.00 uur mee bezig. De assis-tent field organiser is in zijn zetel in slaapgevallen. Ik ga even naar huis om een uur-tje te slapen. Ik ben moe. De laatste wekenheb ik weinig geslapen. We zijn elke dagmeer dan 14 uur in de weer, en ik moet ooknog aan mijn gezin denken.

Barack Obama wordt de nieuwe president van de VS. De Vlaming Thierry Wernaers (37) was in North Carolina campagnemedewerkervan de president-elect. Hij woont en werkt normaal als webdesigner in de States. Maandag was de voorlaatste campagnedag.tekst Ad Van Poppel - foto Roger Ball

De maandag van Thierry Wernaers, campagnemedewerker Barack Obama

001_GPV1QU_20081108_VMGBI 06-11-2008 21:17 Pagina 1

COVERSTORY

10> 4 STUDENTEN, 4 CARRIÈREDROMEN

Je bent jong en je wilt wat: een carrière, een gezin en als het kanwat vrije tijd. Vacature en Vlerick School vroegen aan 485 laatste-jaarsstudenten wat zij van de toekomst verwachten. Het antwoord samengevat in vier verrassende portretten.

WERK EN WERELD

20> RACE TO THE BOTTOM, MADE IN THAILAND Leve de goeie koop, zo redeneert de wanhopige Thaise over-heid. Met minimumlonen van 4 en 5 euro per dag proberenze China, Vietnam en Laos van zich af te schudden. De arbei-ders betalen de tol.

2410

En natuurlijk blijft Vacature Interactive de place to be voor een boeiende en uitdagende job!

Geen ruimte voor loonsverhoging?Ga voor alternatieve beloning

Volgens het Planbureau is er de volgende twee jaar geen ruimte vooropslag bovenop de indexering. Naast het klassieke brutoloon bestaaner echter heel wat alternatieven die u netto meer opleveren én dievoordeliger zijn voor uw werkgever.

U leest het hier Vacature.com/alternatiefloon

DEZE WEEK OP

VacatureInteractive

Vraag van de Week

U werd ontslagen met een opzegtermijn van zes maanden. Bent uverplicht deze termijn te voltooien? Wat als u ondertussen anderwerk vindt?

Het antwoord leest u opVacature.com/vraagvandeweek

Portret van Mo Alloul, alliance manager bij Sandvine

Had het van zijn leerkrachten afgehangen, dan was Mo naar hetberoepsonderwijs overgestapt. Maar dat was buiten Mo's passiegerekend: vandaag is hij industrieel ingenieur en alliance managerbij Sandvine.

Bekijk de reportage op Vacature.com/tv

Chat met uw toekomstige werkgever

Al chattend kennismaken met interessante bedrijven zegt u welwat? Schrijf u dan in voor de Grote Chatsessie van 26 november.Tijdens de chatsessie kunt u vragen stellen over het bedrijf en/ofover vacatures die u aanspreken. U komt het allemaal te wetenvanuit uw zetel.

Schrijf u in opVacature.com/chatsessie

8 november 2008

DEZE WEEK IN

MagazineVacature


-

i-

Abonnees van De Tijd, De Morgen, Gazet van Antwerpen en Het Laatste Nieuws ontvangen Vacature automatisch bij hun krant.

1> De maandag vanThierry Wernaers, campagnemedewerkerBarack Obama

4> Wereldbeeld:Dalian, China

6> JunkboxDe salariswatcherIedereen coachGlobalisering light

8> Publieke opinie10> Coververhaal:

Campusspecial16> De nieuwe alchemisten,

deel 220> Werk en wereld:

Lowcosttactieken, made in Thailand

23> Arbeidsklimaat: 10 jaarde wet Renault

24> De succestapes:Jeneverstokerij Filliers

27> Intussen in PanamaDe zakenreizigerDe balans

28> Dossier ict & engineering:Hoogtechnologische paspoorten voor Afrika

31> Bien cuit: HerbertRobbrecht in Vrasene

32> Regioreeks: West- enOost-Vlaamse groeiroute

128>Column van An Olaerts

De 294beste carrières in dit magazine.

Kijk snel op p. 122 vooreen overzicht

“Ik was in 1998 waarschijnlijk de eerste

Belg die eraan dacht hierin Oostende windmolens

te bouwen.”Luc Desender, ceo Electrawinds

3Vacature | vrijdag 8 november 2008

INHOUD

Coverbeeld: Martijn Korstanje

32

Vacature van de week:

Infrastructuurbeheerderbij SCK•CEN

Als trouwe Vacaturelezer zal u het vorige week welgemerkt hebben: in het nummer van 31 oktober vielenenkele artikels volledig in het water. Een fout van de drukker, onze excuses daarvoor. Wat u gemist heeft,publiceren we deze en volgende week.

DE SUCCESTAPES

24> DE JENEVERNEVEN VAN FILLIERS

Wellicht was het een van zijn laatste, het interview dat Jan Filliers –vorige vrijdag omgekomen in een busongeval in Egypte - samen metzijn neef Bernard aan Vacature gaf. Omdat er vorige week bij de publi-catie een en ander fout liep, krijgt u het artikel deze week opnieuw. Alseerbetoon aan de meesterstoker.

REGIODOSSIER WEST- EN OOST-VLAANDEREN

32> DRIE WEKEN LANG, DWARS DOOR VLAANDEREN Waar liggen de pareltjes van ‘t Vlaamsche land? Wie konden we dievraag beter stellen dan de plaatselijke Voka-mannen en -vrouwen.Onze journalist op een economische roadtrip door Vlaanderen. Deel 1: West- en Oost-Vlaanderen.

COLUMN VAN AN OLAERTS

128> HEERLIJKE WERKEN

De prinskoek is 75 jaar geworden, en niemand heeft het geweten.Behalve An Olaerts die met een koekendoos vol complimenten hetgraf van bezieler Edward De Beukelaer bezoekt.


WERELDBEELD

Foto: Ryan Pale

Körperwelten, made in ChinaIn het Plastination Center in het Chinese Dalian prepareert een werknemer een lichaam voor de rondreizendeBody Worlds-tentoontelling – bij ons bekend onder de naam Körperwelten. Hij doet dit volgens de baanbreken-de conserveringstechniek van dokter Gunther von Hagens: plastinatie. Een werk van lange adem want een volledig lichaam plastineren kan tot 1.500 uren in beslag nemen. Meer dan 400 universiteiten in 40 landenmaken intussen al gebruik van deze techniek. In het Plastination Center zelf, opgericht in 2001 door dokter vonHagens, werken zo’n 250 mensen.


Elke week schuimen we dewereldwijde arbeidsmarkt af,op zoek naar exotisch lees-voer. De globalisering in lichtverteerbare stukken.

IRAKESE BOEM(EL)TREINVoor het eerst sinds de Amerikaanseinvasie is in de Irakese hoofdstadBagdad een nieuwe treinverbinding voorpendelaars ingewijd. Het stadsbestuur

hoopt zo het mobiliteitsprobleem in deIrakese hoofdstad van de baan te hel-pen. Het verkeer stokt door de vele con-trolepunten van de politie om bomaan-slagen te voorkomen. Met de treinritvan ruim twintig kilometer kunnenforenzen die talrijke controles ontwij-ken. Vraag is of de nieuwe verbinding inde volksmond niet veeleer als ‘boem-trein’ dan wel als ‘boemeltrein’ bekendstaat. Je zal maar ‘senior passagierswer-ving’ zijn bij de Irakese NMBS…

VIETNAMESE BORSTCAMERA’SWie stilaan wél aan een boemelabonnementdenkt, zijn Vietnamese vrouwen met eenborstomtrek van minder dan 71 centimeter.De communistische gezaghebbers vanVietnam beslisten dat vrouwen met te kleineborsten niet meer met een motorfiets mogenrijden. Zowat negen op de tien Vietnamesevrouwen moeten daardoor hun motor aan dekant zetten. Met die drastische maatregelwillen de autoriteiten volgens de DailyTelegraph de verkeersveiligheid opkrikken.

DE SALARISWATCHER

GLOBALISERING LIGHT

Wist u dat een shoppende vrouw mindervlug tegen de vlakte gaat dan haar seksege-note in de wondere wereld van de ict?Onderzoek van het Amerikaanse ministerievan Arbeid leert ons hoe vrouwen in ict meerarbeidsongevallen hebben dan hun manne-lijke evenknie. Oorzaak hunner buitelingenzijn niet de zware apparatuur of straling vande beeldschermen, maar wel … hun schoei-sel. Vrouwen hakken zich doorgaans op stel-ten een weg doorheen de dichtbekabeldekantoorjungle. Gevolg: bij 30 procent van deverwondingen in de informaticasector resul-teert dat in ‘valpartijen’. Kristin Van Soest,director of operations bij Safety Resources,staat wijd en zijd bekend voor haar stiletto-scherpe geest. Ze durft te vermoeden dat demeeste valpartijen te wijten zijn aan de aleerder vernoemde hoge hakken. "Vrouwenlopen op kantoor meer kans op ongevallendan in een winkelcentrum", voert ze aan."Wanneer ze gaan winkelen, dragen zeimmers geen ongemakkelijke schoenen."Beste IBM’s van deze wereld, breng nu eindelijk uw kantoren onder in een shoppingcentrum. Als hun hakkenniet ergens boven een godvergeten eilandaan het uiteinde van twee stelten bengelen,zijn werknemers waarschijnlijk online opzoek naar een partner. Uit statistieken vanhet bureau Zanox blijkt dat de drukste perio-de op datingsites zich situeert tussen zevenuur in de ochtend en vijf uur in de namiddag.De datingdrukte verandert met de vier sei-zoenen. "Daalt de temperatuur, dan groeithet online liefdesverkeer", aldus Zanox."Naarmate de winter dichterbij komt, blijkenmensen meer behoefte te hebben aan gene-genheid." Naarmate de winter nadert, zou-den er onder vrouwelijke werkneemsters ookmerkelijk minder valpartijen zijn. Vooralsnog hebben ze in het Vaticaan geenlast van wiebelende hakken of datende pre-laten. Luie medewerkers, daar hebben zeintussen wél hun buik van vol. Het Vaticaanopent een offensief. Er komen prikklokkenen functioneringsgesprekken. Dat meldt deItaliaanse krant Corriere della Sera. De klein-ste staat ter wereld gaat salarisverhogingenvan zijn medewerkers koppelen aan hunprestaties.?? De medewerkers herinneren erfijntjes aan dat paus Johannes XXIII in 1960alle resterende prikklokken in Vaticaanseburelen heeft afgeschaft omdat die niet bijhet kerkelijk werk zouden passen. (NS)

JUNKBOXOnder het gevleugelde motto‘de carrière kan niet altijdgespannen staan’, remixetonze 2-minuten-dj elke weekde junk in zijn geheugen toteen fijne set van 120 onpro-ductieve seconden.

Marc Verlinden: “Binnenkort krijgen we ons eerste kleinkind. Voor onze dochter hebben we een buggy van 300 euro gekocht.”

6 Vacature | zaterdag 8 november 2008


Naam: Marc VerlindenLeeftijd: 47Beroep: Teamleader van detestbank bij Pauwels Trafo(Mechelen)Woonplaats: MechelenBurgerlijke staat:Gehuwd, een zoon van 13 en een dochter van 23Netto maandsalaris:2.000 euroExtralegale voordelen:Groepsverzekering, gsm,fietsvergoeding

CURSUSGELD: 200 EURO“Ik werk al 28 jaar bij Pauwels Trafo.Als teamleader leid ik een team vanzeven mensen. Ik sta in voor de organi-satie van het werk, regel de werkverde-ling,.... Mijn team is vooral bezig metkwaliteitscontrole. Wij doen tests enleveren testcertificaten af als alles inorde is. De voorbije jaren heb ik veel tijdgestoken in bijscholing. Ik zit nu in hetlaatste jaar van een graduaat elektro-mechanica bij het Centrum voorVolwassenenonderwijs aan de Tech-nische Scholen Mechelen. Ik ben vanplan om daarna nog bij te studeren. Hetinschrijvingsgeld voor de module die inseptember startte bedroeg 180 euro, injanuari start ik met een nieuwe modulewaarvoor het inschrijvingsgeld 200 eurobedraagt. We werken bij Pauwels Trafoin een 38-uren week. Af en toe moet ikook 's avonds werken. Als we voor eentransformator geluidsmetingen willenuitvoeren, moet het immers stil zijn, endat kan het best als alle machines in defabriek stil liggen.”

80.000 EURO VOOR VERBOUWINGEN“Vier jaar geleden hebben we het huiswaarin we woonden verkocht, en zijn weverhuisd naar een nieuw pand, een rij-

woning in Mechelen. Toen begonnen deimmobiliënprijzen net de pan uit teswingen: het huis kostte 200.000 euro.Er was bovendien nog heel wat werkaan: de elektriciteitsleidingen moestenvernieuwd worden, er moest op vlak vanloodgieterij heel wat gebeuren, er waseen nieuwe vloer en keuken nodig...Alles samen goed voor 80.000 euro.Het is nu bijna af, enkel de badkamermoeten we nog onder handen nemen.Op een paar kleine klussen na heb ik demeeste zaken laten uitvoeren door vak-mannen.”

CITROËN BERLINGO: 18.000 EURO“Onze laatste grote aankoop was eennieuwe auto: een Citroën Berlingo waarwe 18.000 euro voor betaalden.Daarvoor heb je het full optionmodel,met airco, boordcomputer, elektrischbediende ruiten, drie uitneembare ach-terzetels... De keuze werd vooralbepaald door de vele ruimte die eenBerlingo biedt. Binnenkort komt er bijons een eerste kleinkind aan, dus wildenwe een wagen waar we makkelijk bug-gy’s en dergelijke mee kunnen vervoe-ren. Die buggy was trouwens een ande-re uitgave van de voorbije weken, diekostte 300 euro en was een cadeau vooronze dochter.” (BC, foto IP)

"Een hilarische maatregel met vers-trekkende gevolgen", reageert beurs-makelaar Le Quang Minh uit Hanoi."In ons land lopen niet veel vrouwenrond met grote borsten." DeVietnamese verkeerspolitie wrijft zichintussen in de handen. Misschien kanmobiliteitsexpert Kathleen VanBrempt geconsulteerd worden omdigitale borstpalen te ontwikkelen. Decamera’s bemannen zal ons inziensgeen probleem vormen.

SMS’ENDE OLIFANTWie alvast niet van een borstomtrek van 71centimeter wakker ligt, is de Keniaanse olifant.Graan stelen, daar houdt hij zich onledig mee.In hun strijd tegen die geslurfde graandieven

maken Keniaanseolifantenhoedersnu gebruik vaneen sms-alarm.Dat bericht deDuitse krant DieWelt. De olifanten

dragen een halsband met een simkaart.Struint één van hen voorbij sensoren in debuurt van graanvelden, dan stuurt de sim-kaart automatisch een sms-alarm naar demobiele telefoons van de olifantenhoeders.Zij jagen de dieren dan terug het park in.Tot vandaag probeerden de hoeders en deboeren olifanten met trommels, fakkels engeweren op afstand te houden. Tot zeerachter kwamen dat trommels, fakkels engeweren weinig compatibel bleken metsensoren. (NS)

“Rijhuis in Mechelen:200.000 euro”

Elke week bijt deSalariswatcher zich vastin de portemonnee vaneen m/v. In Mechelenliep hij Marc Verlindentegen het lijf.

START7Vacature | zaterdag 8 november 2008

In samenwerking met VKW en de

provincie Vlaams-Brabant geeft

Vacature u tien weken lang een

tip om uw collega’s beter te

coachen. Deze week krijgt u tekst

en uitleg van Jos Goffin van

VCOV, de Vlaamse Confederatie

van Ouders en Ouderverenigingen.

TIP6:FOCUS OP SUCCES IN PLAATS VAN FOUTENVaak hebben we de neiging onszelf te evalu-

eren op basis van wat er fout ging. Maar dat is

een slechte gewoonte. “Focus liever op de

zaken die goed liepen”, vertelt Jos Goffin, alge-

meen voorzitter van de koepelorganisatie voor

ouderverenigingen VCOV. “Een positieve eva-

luatie van je projecten versterkt je zelfkennis.

Wie een geslaagde presentatie gaf, kan con-

cluderen dat hij communicatief sterk staat,

dat hij stressbestendig is en dat hij geen

moeite heeft om voor publiek te spreken.”

“Door te focussen op succes, kun je jemedewerkers positief en permanentbijsturen. Stel: Er is een probleem met een

softwareprogramma en de informaticus kan

het erg snel oplossen. Dan is het zinvol om

samen eens te kijken hoe hij daar zo vlug in

slaagde. Hij heeft blijkbaar de aanleg om

gemakkelijk fouten op te sporen, hij houdt er

ook van om op een systematische en

methodische manier een probleem te analy-

seren en naar een oplossing te zoeken. Wie

zijn talenten weet te benoemen, kan ze ook

verder uitbouwen.”

“Eens je je bewust bent van je sterktes,is het de kunst ze te accentueren. Hoe

beter je je talenten kunt aanwenden, hoe

meer kans op succesvolle projecten. En meer

succes vergroot doorgaans je zelfvertrouwen

en je zelfwaardering. Een analyse van de

succesfactoren van je project biedt zinvolle

lessen voor de toekomst. Het succes van een

actie hangt in grote mate af van de context

waarin ze zich afspeelt. Stel: jaarlijks organi-

seer je een familiedag voor je medewerkers.

De opkomst ligt dit jaar hoger dan gemid-

deld. Dan is het zaak de elementen te vinden

die verklaren waarom dit event boven de

voorgaande uitspringt. Lag het aan de

manier van aankondigen, de locatie, de tijd

van het jaar…?”

“Tenslotte genereert een positieveevaluatie nieuwe successen. Er bestaat

een vuistregel die zegt dat wat je benadrukt,

zich in de toekomst zal waarmaken. Wie dus

focust op wat goed ging, is klaar voor meer

geslaagde projecten.” (GG)Meer lezen? www.iedereencoach.be

IEDEREEN COACH


Olie nog niet opgedroogd

Hoe verdelen de sociale partners in moeilijke jaren de magere buit?

En dat met vakbonden aan tafel die al een jaar hun troepen ophit-

sen om het (al dan niet reële) koopkrachtverlies te compenseren?

De onderhandelingen voor het Interprofessioneel Akkoord (IPA)

2009-2010 beloven moeilijk te worden want de speelruimte is

minimaal. Een reële loonsverhoging kan niet, berekende de Centrale

Raad voor het Bedrijfsleven. De lonen in Nederland, Frankrijk en

Duitsland zullen samen met 5,1 procent stijgen. Dat is wettelijk de

ruimte die de Belgische sociale partners krijgen.

Tweemaal pech. Eén, deze verhoging komt overeen met de ver-

wachte prijsstijgingen. Gevolg: uw loonfiche zal nominaal wel aan-

groeien, maar de inflatie eet die verhoging op. En twee, de voorbije

jaren stegen de Belgische lonen met 4,1 procent meer dan in onze

buurlanden. Volgens de afspraken binnen de ‘loonnorm’ moet dit

concurrentieverlies gecompenseerd worden (bijvoorbeeld met

indexsprongen).

Als in België de wet altijd zou toegepast worden, trappelt ons sala-

ris de komende twee jaar ter plaatse. Misschien dat er een niveau

lager, bij de sector- of bedrijfsonderhandelingen, meer te rapen valt

voor de vakbonden?

Het IPA zal peanuts opleveren qua reële salarisvooruitgang. Zal die

pil verguld worden? Met extra vakantiedagen? Een betere vergoe-

ding voor het woon-werkverkeer? Of betere opleiding?

Intussen is de Belgische economie zwaar ziek. We steunen nog te

veel op klassieke sectoren, schrijft de CRB in hetzelfde rapport. De

overgang naar een kenniseconomie verloopt heel traag, vergeleken

met onze buurlanden. En hoewel we het anders willen geloven, is

het met echte innovatie pover gesteld. In België is innovatie hoofd-

zakelijk imitatie. Bedrijven pakken wel uit met nieuwe producten of

processen, maar concurrenten hebben die ‘nieuwigheden’ al vroeger

op de markt gezet.

Het enige wat we kunnen doen: iedereen beter scholen en innovatie

ernstiger nemen. Daarom wil de regering dat de sociale partners

geloofwaardige afspraken maken over de loonkosten én over de ver-

sterking van innovatie en opleiding. We hebben dus een goed IPA

nodig voor een slimmer en beter België.

Peanuts

“Het Interprofessioneel Akkoordzal peanuts opleveren quareële salarisvooruitgang.”

Reactie van de week(op artikel ‘De 6 econoshocks van Geert Noels’ van 31 oktober 2008)

BRIEVEN & BLOGS

Gaat u akkoord met Erik Verreet?

vacature.com/standpunt


ERIK VERREET

STANDPUNT

Reacties op artikel ‘De 6 econo-shocks van Geert Noels’ van 31 oktober 2008ZEVENDE POLITIEKE ECONOSHOCKAf en toe een beetje crisis is nodig. Een crisisnoopt tot nadenken, doet meningen botsen.Uit die botsing ontstaan nieuwe dingen.Die econoshocks moeten ons niet verlam-men. Integendeel, het wordt hoog tijd dat weonze ogen openen en dat we de zevende

shock grondig analyseren. Die zevende shockis de verrechtsing van het politiek spectrummet de daaruit voortvloeiende verenging vanhet debat tot een zwart-witdebat. De ver-schillende schokken die we nu ondergaan - zoals de klimaatopwarming, het einde vande fossiele brandstoffen, de beurscrisis - zijnhet gevolg van inadequaat politiek handelen.Er is in het verleden genoeg gewaarschuwddat die dingen stonden te gebeuren. Politici

Fossiele brandstoffen bepalen nog steeds dewereldenergievoorziening. Olie, aardgas en kolenzijn echter eindig. Eens breekt dus de tijd aandat alternatieven hun plaats innemen. Maarwanneer? Uiteenlopende prognoses doen deronde, variërend van tien tot honderden jaren.Volgens geologen pieken de fossiele brandstoffenbinnenkort, waarna ze gaan dalen. Maar econo-men kijken niet primair naar voorraden, maarnaar de marktvraag. Naarmate de prijzenopnieuw stijgen, neemt de prikkel om naar nieu-we voorraden te zoeken toe. Omgekeerd vermin-dert het OPEC-kartel bewust de productie als devraag en de prijs van een vat ruwe olie te snel

daalt. 'The great oil shortage is like the horizon,always receding as one moves toward it.’ Hetolietekort is als de horizon; het verdwijnt als je erin de buurt komt. Duurzame energiebronnen breken door, maarlaat de groei van duurzame energie over aan demarkt. Verandert de prijsverhouding, dan zal diemarkt sneller groeien, ook in jobs. Indien er ech-ter te veel overheidsgeld bij komt kijken, dan benik minder optimistisch. Eenmaal de overheidskraan wordt dichtgedraaid,krijgen hernieuwbare energiebronnen hetimmers dubbel zo moeilijk.Jan De Lathouwer

Wil u reageren op onze artikels? Scherp uw pen en mail naar

[email protected] En discussieer mee op de blogs van onze website: vacature.com/blogsDe m/v met de scherpste pen sturen we een fles wijn op.


hebben die waarschuwingen genegeerd uitpolitiek eigenbelang. Om aan de macht te blijven, nam men populistische, kortetermijn-beslissingen. De kiezer is hen gevolgd. Nuzitten de democraten met een gigantisch pro-bleem : de kiezer gelooft hen niet meer en watde populisten ons te bieden hebben is zekerniet fraai. Kijk maar naar wat er in de jarendertig van de vorige eeuw is gebeurd. Wat wenu nodig hebben zijn politici met een visie oplange termijn en met de moed om die visie teblijven verdedigen.Remi Heylen

INNOVATIEGOLF IN ALTERNATIEVEBRANDSTOFFENIk denk dat het einde van de fossiele brand-stoffen uiteindelijk wel de grootste uitdagingvan de komende jaren zal worden. Maar datzal tevens gepaard gaan met een enormeinnovatiegolf en ongeziene investeringen inresearch & development van alternatievebrandstoffen. En als dat dan samengaat meteen drastische vermindering van de CO2-uitstoot is dat mooi meegenomen.Een bijkomende potentiële shock met eenmogelijk enorme impact op de maatschappijis het uitbreken van een pandemie, bijvoor-beeld door een muterend retrovirus. Laatons hopen dat we daar de komende jarenvan gespaard blijven.Matthias

Reacties op artikel ‘Het profielvan een senior- versus een junior-verkoper’ van 25 oktober 2008MARKETINGTEAM ACHTER VERKOPEREen bonus is fijn voor de verkoper, al staat ersoms een volledig marketingteam achter deverkoper. De verkoper een premie geven voor

een klant die hij heeft ‘aangebracht’, is in diezin een beetje unfair tegenover de rest vande medewerkers.Sven

BONUS ENKEL OP BASIS VAN MARGEEen bonus kan enkel op basis van de gereali-seerde marge. Niet op de omzet zoals veelalgebeurt, wat totaal belachelijk is aangezienverlieslatende deals dan ook worden beloond. Op basis van bedrijfs- en/of groepsresultatenzou aan alle werknemers een bonus kunnentoegekend worden. Zonder die werknemers iser geen salesteam nodig en omgekeerd. Eenbedrijf rendabel maken en houden is team-sport en vergt dus een teaminspanning.Nick

Reactie op standpunt van vorigeweek ‘Hoe meer vrouwen, hoeminder koersval’VROUWEN STERK IN CIJFERSMet genoegen rapporteerde ik het standpuntvan Erik Verreet aan mijn mannelijke colle-ga’s. Dat vrouwen goed zijn in organiseren,in dienstverlening, in zorg wordt zeker nietbetwist maar dat ze ook goed zijn in cijfersen het beheer van budgetten, dat komt min-der vaak in het vizier.Els Benere

Reactie op poll van vorige weekOPZEGTERMIJNEN: HOGER, LAGER?Het Verbond van Belgische Ondernemingen(VBO) wil dat er naast de ontslagvergoedin-gen voor topmanagers ook over de ontslag-regeling voor bedienden gesproken wordt.VBO-voorzitter Pieter Timmermans: “Ikvind het op zijn plaats om eens een debat te

hebben over opzegtermijnen in het alge-meen. De opzegtermijnen van onze bedien-den liggen vijf, zes keer hoger dan hetgemiddelde van Europa.” Mijn antwoord: als de mensen van het VBOonze wedde ook maal 25 willen doen zodatwe in de buurt komen van de onzinnigeweddes van bepaalde kaderleden mogen ze van mij onze opzegtermijnen ook delen door vijf.Johan

POLL VAN DE WEEK

PUBLIEKE OPINIE9Vacature | zaterdag 8 november 2008

Uw mening?

Wat is uw mening? Laat het ons weten op

vacature.com/poll

Vorige week vroe-gen we of ook deopzegtermijnenvan bedienden invraag moetengesteld worden.

70%wil niets veranderen

aan de opzegtermijnenvan bedienden.

30%stelt de huidigeopzegtermijnen

in vraag.

Vraag: Waaraan ergert u zich het meest bij uwcollega's?

Mijn collega ontloopt zijn/haar verantwoordelijkheid.Mijn collega speelt cavalier seul voor eigen gewin.Mijn collega bemoeit zich te veel met mijn werk.Mijn collega is asociaal.

NEE

JA


Ze weigeren vanonder hunkerktoren te komen. En zeeisen meer tijd voor vrijetijd. Carrière maken? Datinteresseert hen al hele-maal niet. Over pas afgestudeer-den circuleren de wildstegeruchten. Vacature en

Vlerick Gent LeuvenManagement School pak-ten het serieus aan enonderzochten de carrière-vooruitzichten van deaanstormende generatie.

tekstAnn Lemaître en Matthieu

Vansteenkisteillustratie

Kingcoma.comfoto’s

Lies Willaert

m

Vacature & Vlerick School onderzoeken decarrièreplannen van generatie Y


COVERSTORY11Vacature | zaterdag 8 november 2008

>

Arthur Vijgen (24) zit in het laatste jaarindustriële ingenieurswetenschappen optieelektromechanica bij de hogeschool GroepT. Hij loopt rond met een dikke agenda,spurt van de ene naar de andere vergade-ring en geeft ons netjes een visitekaartje aanhet einde van het gesprek. Arthur Vijgen isstudent, maar lijkt al aan het werk te zijn.Hij leidt een project voor de ontwikkelingvan een milieuvriendelijke wagen voor deChinees-Indiase markt. Daarnaast doet hijzoals iedere student examens en schrijft hijeen thesis. “Uiteindelijk zal ik afstuderen

met een master en een postgraduaat”, ver-telt Vijgen. “Ik heb gekozen voor de richtingelektromechanica omdat het een bredebasis biedt om later werk te vinden.Eigenlijk lag elektronica me meer, maar ikwilde mijn opties open houden.”

“Voor ik aan Groep T begon, heb ik aan deK.U.Leuven de studies burgerlijk ingenieurbouwkunde geprobeerd. Dat was helaas ietste zwaar. Ik ben daarna in Leuven geblevenom persoonlijke redenen: ik was toen alsamen met mijn vriendin. Dankzij de brede

opleiding die ik nu krijg, denk ik opnieuw aaneen job in de bouwkunde. Vorig jaar heb ik alheel wat jobaanbiedingen kregen via mail ofpost, vooral uit de ict- en bouwwereld. Ditjaar verwacht ik nog meer aanbiedingen,omdat ik laatstejaars ben. Elektromechanicizijn nodig in alle branches: ik kan dus zelfkiezen welke richting ik wil uitgaan. Dat iseen boeiend vooruitzicht.”

WORK-LIFEBALANS“Welke eisen ik stel aan een toekomstigewerkgever? Ik wil vooral een nine to five-job.

Arthur Vijgen, laatstejaarsstudent industriële ingenieurswetenschappen: “Of ik me zorgen maak om de financiële crisis? Nee, er is nog altijd een tekort aan ingenieurs: op ingenieurs zullen ze niet besparen.”

“Ik wil een nine to five-job op managementniveau”

of 38% van de studenten:

Heel carrièregericht,maar niet ten

koste van alles


Carrière maken, de klok rond


Carrièregericht, maar work-lifebalans

primeert

Type 4


Helemaal niet carrièregericht

Type 3

Type 2

Tussen maart en juli 2008 peildenVlerick School en Vacature naar de carrière verwachtingen van 485laatstejaarsstudenten. Conclusie: er bestaan vier soorten laatstejaars-studenten:

Type 1



Ik wil na mijn dagtaak niet nog eens eenhele avond aan mijn werk denken. De eer-ste jaren wil ik daarin soepeler zijn, omdatik dan nog geen kinderen zal hebben. Maarop termijn streef ik naar een mooi even-wicht tussen werk en privé. De baan moetnatuurlijk ook uitdagend zijn. Geen jobwaar alles vanzelfsprekend is, of waar jeiedere dag hetzelfde doet.”“Ik streef wel een hogere positie na, eenmanagementfunctie. De top van een bedrijfhoeft nu ook weer niet: dat zijn per definitiegeen nine to five-jobs. Maar ik vind het fijnom te delegeren en heb daar wel aanleg voor.Ik ben nu al teamleader van een project waar

vijftien studenten aan meewerken. We bou-wen een energievriendelijke wagen. Dat wasoorspronkelijk een idee van hetMassachusetts Institute of Technology, demeest prestigieuze ingenieursuniversiteit terwereld. Zij hebben studententeams uitgeno-digd om samen een wagen te bouwen voorde Indiase markt. Groep T kreeg in dieopdracht het frame en de elektrische motortoegewezen. Afgelopen zomer hebben we inTurijn ons eerste prototype voorgesteld: diestaat daar nu op een tentoonstelling. Dit jaarwerken we met de school zelf aan een eigenwagen. We ontwerpen opnieuw een frameen motor, de andere componenten proberenwe aan andere partners te outsourcen:bedrijven en universiteiten. Daar kruiptnatuurlijk veel werk in.”

“Als ik moet kiezen tussen loon en sfeer, kiesik heel zeker voor sfeer. Misschien ook welomdat ik er als ingenieur vrij zeker van bendat ik geen bescheiden loontje zal krijgen.Mijn vriendin studeert geneeskunde, zij zitnu in haar zesde jaar. Ik besef dat we later,gezien haar job, keuzes zullen moetenmaken. Ik wil in geen geval dat mijn kinde-ren vijf dagen per week naar de crèche moe-ten. Ik ben bereid om daarvoor halftime ofzelfs niet te werken, als het moet.”

SOLLICITEREN VANAF MAART“Bedoeling is om vanaf het tweede semesteractief op zoek te gaan naar een job. Dat kanik via Groep T, die een database heeft, maarook via magazines of websites. Vanaf maartzal ik ook effectief solliciteren. Ik wil in ieder

geval een baan hebben voor ik afstudeer.Mijn vrienden die vorig jaar afstudeerden,zijn daar alvast allemaal in geslaagd. Ik denkdat het voor ons normaal is. Ik wil ook diezekerheid hebben en vind het maar fair tenopzichte van mijn ouders. Al wil ik nog weleen of twee maanden vakantie nemen, omeven alles op een rijtje te zetten.”“Als ik zelf mag kiezen, heb ik een lichtevoorkeur voor de waterbouwkunde. In Belgiëzijn daar niet zoveel mogelijkheden in, inNederland wel. Ik ben zelf afkomstig vanNederland, mijn vriendin van Maaseik. Hetis dus niet uitgesloten dat we in Nederlandzouden gaan wonen.”

“Of ik me zorgenmaak om de financië-le crisis? Voor mijnbaan niet, maar welvoor het project dat iknu leid.” Het is effec-tief zo dat we mindermakkelijk sponsorsvinden. Om aan een

job te raken, denk ik niet dat het een rolspeelt. Er is nog altijd een tekort aan ingeni-eurs: het zou me zeer sterk verwonderen,mochten ze op ingenieurs besparen.”

Carol De Bleeckeris senior recru-ter bij PhilipsBelgium NV:“Iemand die weetwat hij wilt, maaktaltijd een goede

indruk. En ingenieurs zijninderdaad nog altijd erggegeerd op de arbeidsmarkt.Toch stoten enkel de meestambitieuze mensen door naarde top. Het kan geen kwaadmeer nadruk te leggen op jebereidheid om hard te werken.Het is goed dat je een even-wicht tussen werk en privénastreeft. Maar internatio-nale functies en deeltijdswerken gaan in geengeval samen: hou daarrekening mee. Probeer jeook niet blind te staren op hetgrote geld dat wel eens gebo-den wordt aan startende inge-nieurs. Geef voorkeur aanjobinhoud.”

>

“Ik wil na mijn dagtaak nietnog eens een hele avond aanmijn werk denken.”Arthur Vijgen, laatstejaarsstudent industriële ingenieurswetenschappen

Welk belang heeft uw job inuw totale tijdsbesteding?

We vroegen aan 485 laatstejaarsstudenten...

Belang van vrije tijd

Belang van werk

Belang van maatschappelijk engagement

Belang van gezin

27% 20%

48%5%

(Bron: onderzoek Vacature-Vlerick)

Hoelang wil u bij uw eerste werkgever blijven?

< 6 maanden

6 maand - 1 jaar

1 jaar - 3 jaar

3 jaar - 5 jaar

5 jaar - 10 jaar

10 jaar - 20 jaar

Hele loopbaan

Weet ik nog niet

37%

21%

22%8%


0

500

1000

1500

2000

2500

Hoeveel denkt u netto te verdienen?

Bachelor Master Totaal

1.393


1.567 1.486

1.822

2.2782.056

3%

3%6%

Startloon Loon na 5 jaar

Gouden tips voorArthur:



Birgit Hubin (22) heeft al een diplomaToegepaste EconomischeWetenschappen op zak. Dit jaar volgt zeeen extra master in General Managementbij Vlerick Leuven Gent ManagementSchool. “Dat doe ik vooral met het oog opmijn latere carrière. Tijdens mijn studieseconomie ben ik niet op Erasmus geweest

en ik wil me met iets van de rest kunnenonderscheiden. Dat de richting ook ergpraktijkgericht is - met onder andere een

stage in een bedrijf - speelde ook mee: hetleek me een mooie overgang naar deechte businesswereld.”

ZICHZELF BEWIJZEN“Ik verwacht toch wel om op een deftigniveau te beginnen. Dat hoeft niet meteende top te zijn, want ik wil de kans krijgen

om mezelf eerst tebewijzen. Maar ik wilook echt iets voor mijnwerkgever kunnenbetekenen. Op langetermijn wil ik wel een

managementfunctie krijgen. Dat hoeft nietper se ceo te zijn, maar toch iets derge-lijks. Ik hoop dat ik in mijn eerste job de

nodige begeleiding krijg en extra opleidin-gen kan volgen. Als je carrière wil makenmoet je offers doen, dat is zo. Ik verwachtdat ik de eerste jaren hard zal moeten wer-ken en dat vind ik ook niet erg. Mijn vriendzit ook in de managementwereld, dus diemaakt ook lange dagen. Buitenlandse mis-sies zie ik ook wel zitten, maar dan tochniet langer dan drie maanden. Tenzij mijnvriend dan mee zou verhuizen. In hetbegin verwacht ik dat de balans tussenwerk en vrije tijd in de richting van mijnjob zal uitslaan. Dat zal wel veranderen alsik kinderen wil, maar dat is dan ook nietvoor de eerste jaren. Ik wil eerst alles opmijn carrière zetten.” “Qua loon verwacht ik een normaal star-

tersloon; iets rond de 2.500 euro bruto,maar ik verwacht dat het snel evolueert.Uiteindelijk wil ik ook op korte termijn eenstuk hogerop raken en dan verwacht ik datook dat het loon meevolgt.”

“Ja, ik ben best al wel bezig met volgendjaar. Gisteren ben ik nog naar een bedrijfs-voorstelling geweest, dus af en toe ga ikbedrijven die ik niet ken prospecteren. Datwordt bij ons op school ook erg aange-moedigd en we krijgen ook voortdurenduitnodigingen: als ik zou willen kon ik erelke avond wel één doen. Maar zoveel benik er nog niet mee bezig: het is nog maarhet begin van het jaar, het is nog te vroegom nu al te tekenen.”

“De eerste jaren zet ik alles op mijn carrière”

“Ik ga nu en dan al naar eenbedrijfsvoorstelling.”Brigitte Hubin, extra master aan Vlerick School

Type 2:Carrière maken,

de klok rond.

ar

r

t

Hans Verheij, senior consul-tant The ProfileGroup: “Dit soortstudenten kom jewel eens tegen alsje high potentials

screent. Als ik zo iemand hoorzeggen dat hij snel naar de topwil, dan vraag ik me vooral afhoe hij dat denkt te bereiken. Inveel gevallen heeft de studentdaar nog niet of onvoldoendeover nagedacht. Zulke men-sen moeten vooral uitzoe-ken hoe ze hun doel willenbereiken. Dat wil bijvoorbeeldzeggen dat ze heel nauwkeurigde werkgever moeten kiezenwaarvoor ze willen werken. Dathoeft niet per se een grootbedrijf te zijn, veel hangt ook afvan hoe het intern georgani-seerd is. En wie graag naar hetbuitenland wil, zal niets kunnendoen bij een bedrijf dat geeninternationale kantoren heeft.Kies ook een sector die bijje studies aansluit, op diemanier bied je zeker meerwaar-de. Daarnaast is het ook belang-rijk te beseffen dat er meer isdan de verticale carrière. Nietiedereen heeft de menselijkevaardigheden om manager teworden. Door je technische ken-nis te verdiepen, kan je net zogoed een horizontale carrièreontwikkelen. Dat hoeft helemaalniets minder te zijn.”

Gouden tips voorBirgit:

Birgit Hubin volgt een extra master aan Vlerick School: “Ik verwacht dat ik de eerste jaren hardzal moeten werken en dat vind ik ook niet erg. Buitenlandse missies zie ik ook wel zitten.”Birgit Hubin volgt een extra master aan Vlerick School: “Ik verwacht dat ik de eerste jaren hardzal moeten werken en dat vind ik ook niet erg. Buitenlandse missies zie ik ook wel zitten.”


Eva Vandevivere (22) zit in het laat-ste jaar psychologie optie klinischeaan de UGent. Voor haar zijn finan-ciële crisissen, werkloosheidscijfersen toekomstige werkgevers momen-teel nog een ver-van-haar-bed-show.Niet dat ze niet ambitieus is: Evaheeft grootse plannen voor de toe-komst, maar die hoeft vandaag nogniet te beginnen. “Toen ik moest kie-zen tussen klinische en bedrijfspsy-chologie, heb ik even getwijfeld. Eendiploma bedrijfspsychologie isnatuurlijk interessanter op dearbeidsmarkt. Toch heb ik gekozenvoor de richting die mij het meestinteresseert. Momenteel loop ik stage

in het Centrum Kind & Adolescent inGent. Dat hangt af van de universiteiten is vergelijkbaar met het Centrumvoor Geestelijke Gezondheidszorg.Kinderen en jongeren van 0 tot 25jaar komen er met hun depressies,angsten of gedragsproblemen. Ikloop mee met de therapeuten en magzelf ook therapie geven en testen of

intakegesprekken afnemen. Al blijftdat altijd onder supervisie.”

TE VEEL KLINISCHE PSYCHOLOGEN“Een beeld van mijn ideale job heb iknog niet. Ik hou een aantal optiesopen. Als ik een baan zou vinden inde gezondheidszorg, zou ik daarzeker voor gaan. Maar ik vrees datdie wens niet realistisch is: er zijn teveel klinische psychologen, en er is teweinig vraag. Langs de andere kantzie ik onderzoekswerk aan de univer-siteit ook wel zitten. Maar daarvoormoet je als assistent gevraagd wor-den. Voor mijn thesis moet ik experi-

menten afnemen en opvolgen, en datvind ik zeer boeiend. Ik werk rondaandachtsafleiding om pijn te ver-minderen bij kinderen en jongeren.Een derde optie is om nog verder testuderen: ik zou dan mijn lerarenop-leiding halen. Nochtans heb ik nietde grote ambitie om leraar te worden,maar het zou mijn diploma wat ver-

sterken wanneer ik op de arbeids-markt kom.”

“Angst voor de toekomst heb ik niet.Ik heb er vertrouwen in dat ik ooit welmet mijn diploma aan de slag zal kun-nen. Van mijn ouders mag ik ook ver-der studeren: dat geeft me wat adem-ruimte. Er is geen druk om al te wer-ken. Mijn vriend studeert voor burger-lijk ingenieur en moet volgend jaar ooknog zijn laatste jaar doen: misschienheeft dat er ook mee te maken.”

FIJNE COLLEGA’S“Het loon is niet onbelangrijk, maarik zou wel bereid zijn om de eerstejaren als opvoeder betaald te worden.Ik wil gerust even onder mijn niveauwerken, Toch vind ik het belangrijkdat mijn job in de lijn ligt van mijndiploma. Als ik moet kiezen tusseneen goed loon of fijne collega’s, kiesik zonder twijfel voor de sfeer.”“Aan een gezinsleven denk ik ooknog niet, maar ik weet wel dat hetbelangrijk voor me is om naast mijnwerk een stukje privéleven over tehouden. Zo ben ik leidster van descouts: dat zou ik volgend jaar graagblijven doen. Eigenlijk ben ik nog nietconcreet bezig met mijn professione-le toekomst: daar heb ik nog wel eventijd voor, niet?”

“Ik wil gerust even ondermijn niveau werken”

Eva Vandevivere, laatstejaarsstudente psychologie: “Een diploma bedrijfspsychologie is natuurlijk interessanter op de arbeidsmarkt. Toch heb ik gekozen voor de richting die mij het meest interesseert.”

“Als ik moet kiezen tussen een goed loon of fijne collega’s, kies ik voor de sfeer.”Eva Vandevivere, laatstejaarsstudente psychologie

(

Gouden tips voorEva:

Type 3:Carrièregericht,

maar work-lifebalans primeert

Michel Van derBorght, personeels-directeur van deGasthuiszustersAntwerpen:“Probeer eerst teweten wat je echt wil

voor je een job zoekt. Onder jeniveau werken om ervaring op tedoen, kan interessant zijn. Maarlet erop dat het past in een bre-dere carrièreplanning. Iets aan-nemen enkel om aan de slag teblijven, is minder verstandig.Wil je als klinische psycho-loge een streepje voor hebben, dan zijn extraopleidingen een aanrader.Denk ook eens aan een bijko-mende studie in het buitenland.Zo toon je dat je iets meer in jemars hebt dan de anderen.Diploma is één ding, maar uit-eindelijk geeft persoonlijkheid dedoorslag. Er is ook niets mismee om te streven naar eengezonde balans tussen werk enprivé, integendeel. In de gezond-heidssector is er een groot ver-loop. Werkgevers zoeken mensendie zich op lange termijn willenengageren. Iemand die belanghecht aan het privéleven, zal ook langer in dienst blijven.Bovendien is werken met mensen slopend: het is dusbelangrijk dat je privé zelf een evenwicht hebt.”



Frank Vanaerschot (23) werkt op ditmoment zijn thesis af. “Ik studeer politolo-gie. Normaal lever ik mijn thesis in decem-ber af, in ‘de derde zittijd’. Daarna begin ik te

solliciteren, maar ik verwacht niet echt degrote job. Dat hoeft ook niet; ik voel me tejong om me al aan het werk te binden. Ik hebook geen zin om me elke dag leeg te voelenomdat ik alles heb gegeven voor het doel vaniemand anders. Als ik ga werken, is het ommisschien nog te kunnen bij studeren enlater een grote reis te maken. Ik leef niet omte werken, mijn leven moet het belangrijksteblijven. Wat niet wil zeggen dat alles kanveranderen als ik ergens een echt interes-sante kans zou krijgen.”Van een carrière ligt Frank dus niet wakker.En van zijn loon? “Niet echt, ik hoef geentopmanager met een riant loon te worden. Ik

weet ook nog niet zo goed wat ik met mijndiploma mag verwachten, maar ik vrees dathet niet al te veel is. Al zal het toch niet lagerdan 1.200 euro netto zijn. Ik maak me geen

illusies, maar ikzal me toch welinformeren.”

“Wat voor mijvan belang is, is

dat mijn jobinhoud aansluit bij mijn interes-ses, zodat mijn leven en werk één geheelvormen. Zolang ik maar inhoudelijk groei enevolueer, is het goed. Ik wil gewoon kunnen

rondkomen en later eventueel ook een gezinonderhouden. Ik stel me soms wel vragen bijal die offers die je zogezegd moet brengen.Als de job me echt interesseert, dan wil ikwel wat moeite doen en wat langer werken.Maar ik vind flexibiliteit niet vanzelfspre-kend. Het klopt niet dat je zomaar met eentelefoontje beschikbaar moet zijn; je werk isniet het belangrijkste. Het helpt wel als desfeer in het bedrijf goed is. Ik deed al enke-le studentenjobs, en ik merk dat als de sfeergoed zit, ik tot meer in staat ben. Als ikpositief word aangemoedigd, ben ik tot veelmeer in staat.”

Frank Vanaerschot, laatstejaarsstudent politologie: “Zolang ik maarinhoudelijk groei is het goed. Een riant loon hoeft niet.”

“Als ik ga werken, is het om latereen grote reis te kunnen maken.”Frank Vanaerschot, laatstejaarsstudent politologie

“Je leeft niet om te werken”

Professionele dienstverlening

Onderwijs

Socioculturele sector

Centrale en lokale overheid

Bank- en kredietwezen, verzekeringen

Telecommunicatie

Gezondheidszorg

Farmaceutische industrie

Voeding, drank en rookwaren

Productie en distributie van energie, watervoorziening

51,5%

31,1%

29,1%

28,5%

26,2%

25,2%

19,2%

18,6%

13,8%

13,6%

In welke sector(en)zou u graag willenwerken?(onderzoek bij 485 laatstejaars-studenten)


Type 4:Helemaal niet carrièregericht

Hans Verheij, seniorconsultant TheProfile Group:“Studenten die geennood hebben aan eenechte carrière komenwe vaak tegen als we

administratieve profielen moeteninvullen. Dan kijken we niet alleennaar wat ze kunnen en willen,maar ook waar en wanneer ze datwillen. Het is belangrijk dat hunbeschikbaarheid aansluit bij wat dewerkgever verwacht, maar ookomgekeerd. En als ze enkel in huneigen buurt willen werken, gaan wehen ook niet voorstellen voor eenjob verder van huis. Voor hen gaatvooral op: weet wat je wil én wat jekunt. Als je geen behoeftehebt aan veel verantwoorde-lijkheid in je job, neem dangeen job die vraagt naariemand die initiatieven moetontplooien en proactief moetzijn. Weet dus wat de werkgevervan je verwacht en of je dat wil ofkunt geven. Op een sollicitatiege-sprek moet je niet alleen vragenbeantwoorden, maar mag je erook stellen. Deze kandidatenmoeten vooral een job zoeken dieze graag doen, want ze zullen detaken normaal gezien lang moeten uitvoeren.”

Gouden tips voorFrank:

Zit u in uw laatste jaar en bent u op zoek naar de ultieme sollicitatietip? Surf dan zeker eens naar onze site. Wie weet wint u dankzij het campusgame een skireis:

vacature.com/campusgame

Zou u voor uw eerste job onder uw niveau willen werken?

vacature.com/niveau


De nieuwe alchemisten, deel 2:drie weken lang op zoek naar onbekend toptalent


Tom Notte van modelabel Les Hommes (links):“Neem de telefoon en zeg dat je van de AntwerpseModeacademie bent: dan worden de oren gespitst. Hetvoordeel duurt welgeteld zes maanden. Daarna telt ermaar één ding: je collectie moet goed zijn.”


DE NIEUWE ALCHEMISTEN17Vacature | zaterdag 8 november 2008

>

De modepausen van Les HommesIn Rusland, Dubai en de States lopen modekenners hoog op met het Belgische ontwer-persduo Les Hommes. Bart Vandebosch en Tom Notte leerden elkaar kennen op deModeacademie van Antwerpen. Vandaag veroveren ze de catwalks van Milaan en Parijs.

tekstAnn LemaîtrefotoLies Willaert

Bart Vandebosch (33) is het prototype van deverfijnde emotionele kunstenaar. Hij laat TomNotte (32) liever praten, behalve wanneer hetover mode en ontwerpen gaat. “Ik kom uit eenartistiek nest”, vertelt Vandebosch. “Mijn vadertekent en schildert al zijn hele leven. Het zit bijons in de genen. Als kind tekende ik al kle-dingsontwerpen. Mijn ouders vonden het dusevident dat ik naar de Modeacademie inAntwerpen trok.” Bij Tom, de zelfverzekerdekant van het duo, ligt dat helemaal anders. “Ikkom uit een zakenfamilie”, vertelt hij. “Zo’nmilieu waar ondernemend zijn van levensbe-lang is. Als kind heb ik altijd graag getekend,maar het is nooit gestimuleerd geweest. ‘Daarkun je toch geen geld mee verdienen!’ Ik hebToegepaste Economische Wetenschappengestudeerd, maar ben daar mee gestopt. Toenkwam mijn artistieke drang weer bovendrijven.Via een studie grafisch ontwerp ben ik op deModeacademie beland, waar ik probleemloosdoor het ingangsexamen raakte. Vandaag benik het niet meer eens met mijn ouders: ook metmode kan je geld verdienen. Je moet gewoonondernemend en innovatief zijn.”

Dynamische Tom ontmoette de fijn-besnaarde Bart op de banken van deModeacademie. “Ik vond Tom absoluutgeen sympathieke persoon”, vertelt Bartmet overtuiging. “Hij was niet het genremens met wie ik contact zou zoeken.” Tombevestigt: “Hij vond me een blaaskaak. Ikwas niet het prototype van het kunstigeacademiemannetje.” “En ik was dat wél”,geeft Bart grif toe. “Door een stom toevalkwamen we op een dag naast elkaar te zit-

ten. Een leerkracht was mijn gepraat beu enzette me naast Tom. Zo zijn we vriendengeworden. En later een koppel. En nog watlater zakenpartners.” Tom glimlacht:“Ondertussen zijn we tien jaar samen.”Bart en Tom huurden een groot appartementin het Antwerpse, waar ze van de living eenatelier maakten. “We merkten dat we ookgraag samen over collecties en ontwerpenpraatten”, vervolgt Bart. “Toen groeide het ideeom samen een collectie te ontwerpen.” Daarbijwas Tom de drijvende kracht om woorden indaden om te zetten. “Ik heb altijd mijn eigenbedrijf gewild. Ik ben zeer ambitieus. Als ik ietsbeslis, ga ik er meteen voor. Ik zal er geen tienjaar over praten. Bart is meer een dromer.”Heel wat duo-ontwerpers in de modewereldzijn koppels, waaronder ook Dolce en Gabbanatijdens de eerste twintig jaar van hun carrière.

Les Hommes beschouwen hun emotionelerelatie als een grote troef. “Het brengt het bestein je naar boven”, legt Tom uit. “We zijn tweekoppigaards, twee sterke persoonlijkheden.Aan een zakelijke partner zou ik op creatiefvlak nooit zo eerlijk mijn gedacht durven zeg-gen. Je moet elkaar enorm goed aanvoelen omtot een creatief compromis te komen. Moestenwe geen koppel zijn, zou ik niet zo close metBart kunnen samenwerken. Dat ligt te gevoeligen emotioneel. Mode is geen wiskunde.”

Een succesformule begint met een klinkendenaam. “We wilden niet Bart Vandebosch enTom Notte worden”, vertelt Tom. “Alleen alomwille van de Vlaamse klanken. Je moet eenJapanner eens ‘Dirk Bikkembergs’ of ‘AnDemeulemeester’ horen uitspreken: je lachtje een breuk. Wij zijn zelf in Japan geweest enik verzeker je, het klonk als een vreemdgemompel (lacht). We wilden iets makkelijken herkenbaar, dat toch op ons slaat. Wij zijnLes Hommes.”

CREATIEF MET GELDEenmaal de beslissing genomen was, moest ernatuurlijk geld gevonden worden. Hoewel Bartaltijd meegaat naar afspraken bij de bank, isTom degene die zich met de cijfertjes van hetbedrijf bezighoudt. “Geld om een bedrijf op testarten hadden we uiteraard niet”, legt Tom uit.

“Ik had een kleinstartkapitaal bij elkaargespaard. Net genoegom aan de voorwaar-den te voldoen van hetParticipatiefonds, datindertijd jonge onder-

nemers hielp opstarten. De voorwaarden warenstreng: je moest een overtuigend businessplanhebben. En je moest al een bank hebben dieachter je stond voor de financiering. Het Fondsnam 45 procent voor haar rekening, de bank45 procent en 10 procent moesten we zelfophoesten. Na twee seizoenen bleek datnatuurlijk niet genoeg te zijn, maar toen was eral rendement en konden we overgaan naarkapitaalstructuren. Zo zijn we ook creatiefgeweest in het zoeken naar geld.”

De beginjaren waren hard. “Natuurlijk hebbenwe zwarte sneeuw gezien”, aldus Tom. “Wewaren een verlieslatend bedrijf. We haddengeen personeel en werkten dag en nacht.Maar het waren prachtige jaren. We dedenook alles zelf: dozen inpakken en op de trap-pen naar boven slepen, douaneformulieren inorde brengen, in het midden van de nacht meteen volgeladen camionette naar een defilé inParijs rijden, platte banden vervangen in desneeuw na een defilé... Op een gegevenmoment waren we meer bezig met adminis-tratie en productie dan met creatief ontwer-pen. Dan besef je dat het tijd is om mensen indienst te nemen. Het kost handenvol geld,maar het laat je ook toe te groeien. Vandaaghebben we zes mensen in loondienst.”Het geheim van hun succes ligt volgens detwee mannen in hun originaliteit. “Onze col-lectie is draagbaar, maar toch anders”, verteltBart. “Onze kleding valt op: ze hangt in de rek-ken tussen Dolce & Gabbana, Gucci en Prada,maar toch springen wij eruit.” Tom ziet nog eenandere reden. “Wij evalueren onze eigen ont-werpen heel streng. Altijd is er de vraag: wie wildit dragen? Wil ik het zelf wel aantrekken? Alswe daar iets te lang over moeten nadenken,gooien we het genadeloos in de vuilbak.”Welke man hebben ze in het hoofd wanneer zeaan een ontwerp beginnen? Bart: “Ik denkgraag aan iemand als Johnny Depp.” Tomnuanceert: “Ik spreek liever over een combina-tie van ons beiden. Iemand met een zacht-aardige, verfijnde, geraffineerde en gevoeligekant. Iemand die de juiste snit en lijn apprecieert en van kwaliteit houdt. Maar aande andere kant ook iemand die standvastig is,

“Altijd is er de vraag: wie wil dit dragen? Wil ik het zelf wel aantrekken?”Tom Notte van modelabel Les Hommes

Antwerps ontwerpersduo kleedt celebrities als Karl Lagerfeld, Gwen Stefani en Jack Nicholson



>

Macho’s en ego’s: landgenote Nathalie Hoebeke heeft het ervoorlopig wel mee gehad. Eerst kwamen de Italianen, dande Arabieren en nu de Indiërs. Maar dat belette haar nieteen indrukwekkende internationale carrière uit te bouwen.

Nathalie Hoebeke is het brein achter de commerciële uitbouw van een groot natuursteenbedrijf in India

Belgische juriste maakt blitzcarrière

in Italië en Indiatekst

Filip Michiels, Mumbaifoto

Isabel Pousset

scherpte en kracht wil in een collectie.Iemand zelfverzekerd zonder arrogant te zijn.Een wereldburger.”Vandaag ontwerpen Les Hommes ook voorvrouwen en jongeren, maar hun succes hebbenze te danken aan de keuze voor mannenmode.“Die keuze was puur strategisch”, benadruktTom. “Bij de mannenmode was er minder con-currentie. Er was indertijd enkel Raf Simons alsnieuwe ontwerper voor mannenmode. Nubeginnen we stap voor stap onze damescollec-tie verder uit te bouwen, waar we een echteluxecollectie van willen maken.”

BELGISCHE MODE, EEN WAAIER AAN STIJLENWie Belgische mode zegt, denkt natuurlijk aan deAntwerpse Zes. Toch zien Notte en Vandeboschzichzelf niet als deel van een generatie Belgischemodeontwerpers. “We zijn de start van een nieu-we generatie”, knipoogt Tom. “Serieus: ik denkdat er in de Belgische mode wel iets aan hetgebeuren is. Vroeger hadden we de zeer typischemode van de erg verdienstelijke Antwerpse Zes:het zwarte, het conceptuele. Dat was wat menvan je verwachtte. Vandaag is de Belgische modeeen label, zoals de Franse en Italiaanse mode,met een waaier aan stijlen. Het feit dat je eenBelgische ontwerper bent, opent wel nog altijddeuren in de modewereld. Neem de telefoon enzeg dat je van de Antwerpse Modeacademiebent: dan worden de oren gespitst. Maar daarnastopt het. Het voordeel duurt welgeteld zesmaanden. Daarna telt er maar één ding: je collec-tie moet goed zijn.”

Waarom zijn LesHommes nieuwe alchemisten?

● Het Antwerpse modelabel bestaatamper zes jaar, maar kleedde alcelebrities als Karl Lagerfeld, GwenStefani, Marilyn Manson, RodStewart en Jack Nicholson.

● Hun kleding verkoopt als zoetebroodjes in onder andere Rusland,Oekraïne, Engeland, Amerika enhet Midden-Oosten (Dubai enBahrein).

● Begin 2006 start Les Hommesook met een vrouwencollectie.

● Precies een jaar geleden opent hetduo een eigen showroom inMilaan.

● Les Hommes wordt in België ver-kocht in toonaangevende winkelsals Verso in Antwerpen, Wagramin Knokke, Cube in Gent, Bond inHasselt en Wellens in Herentals.

Nathalie Hoebeke bekleedt een topfunctie bij het Indiase Classic Marble:“Ik werk liever met Indiërs dan met Italianen. Italië is een fantastisch land om te wonen,

maar om er als vrouw een topfunctie te bekleden, dat is geen geschenk.”


DE NIEUWE ALCHEMISTEN19Vacature | zaterdag 8 november 2008

Mukesh Ambani, topman van het Indiasebedrijfsimperium Reliance, hoeft bij de bouwvan zijn nieuw optrekje niet op een miljoendollar meer of minder te kijken. HalverwegeAltamount Road, een van de meest prestigieu-ze straten van Mumbai waar ambassades endiscreet beveiligde optrekjes van gefortuneerdeIndiërs haasje-over spelen, timmert eenlegioen bouwvakkers al enkele jaren aan zijnnieuwe onderkomen. Voorlopig goed voor 37verdiepingen, die onder meer plaats bieden aaneen tempel, een gigantische sportzaal, eentheater en uiteraard de nodige woonruimtevoor mister Ambani, zijn echtgenote en huntwee zonen. Prijskaartje? Minstens 1 miljarddollar. Een van de sleutelfiguren bij de afwer-king van het ‘duurste huis ter wereld’ is onzelandgenote Nathalie Hoebeke, 39 en alleen-staande moeder van een dochtertje van vijf. Naeen ware blitzcarrière in Italië heeft ze vandaageen topfunctie bij Classic Marble, een vanIndia’s grootste natuursteenbedrijven. In die

functie adviseert zij het architectenteam bij dekeuze van de vele tonnen marmer en natuur-steen voor de inrichting van Ambani’s optrek-je. “Ik heb de voorbije jaren al heel wat mooiebouwprojecten begeleid, onder meer inKoeweit en Dubai, maar zoiets heb ik nooiteerder gezien”, klinkt het wanneer we haar ont-moeten in het Intercontinental Hotel. “RijkeIndiërs pronken nu eenmaal graag met hunstatus, dat heb ik intussen wel al geleerd.”

RENOVATIE VAN DE PARIJSE METRO“Twintig jaar geleden was ik een van de eersteErasmusstudenten”, blikt ze terug. “Ik bentoen naar Italië getrokken, waar ik rechtengestudeerd heb. Ik ben daar achteraf blijvenplakken, en werkte er onder meer voor eenbedrijf dat een aantal grote multinationals -genre IBM, P&G en L’Oréal - in het klantenbe-stand had. Vervolgens ben ik voor anderhalfjaar naar Tahiti verkast, waar ik een projectleidde voor American Airlines. Terug in Italië,waar ik intussen ook een eigen woning bezat,kon ik als juriste voor een groot natuursteen-en marmerbedrijf beginnen. Na enkele maan-den tijd werd ik er tot exportmanager Centraal-Europa benoemd. Ik kreeg toen al vlug eenaantal miljardenprojecten onder mijn hoede,zoals de renovatie van de Parijse metro en debouw van enkele nieuwe luchthavens. Nogeens vijf jaar later maakte ik de overstap naar dedivisie Midden-Oosten en Zuid-Azië, waar-door ik onder meer in India, Dubai en deFilippijnen belandde.”

Toen de Indiase markt vijf jaar terug openge-steld werd voor buitenlandse investeerders,kreeg Nathalie carte blanche om in dit gigan-tische land de markt te verkennen. “Dat waseen bijzonder lastige maar ook zeer uitdagen-de opdracht. De papierwinkel was en is hiernog altijd onvoorstelbaar groot, de corruptietiert welig en het is niet evident om een totaalander bedrijfsconcept in dit land binnen tebrengen. Wie hier op een bepaald niveau wilverkopen, moet in Delhi over bijzonder goedeconnecties beschikken. Ikzelf ben in eersteinstantie op zoek gegaan naar een betrouw-bare partner van enige omvang, en zo ben ikbij Classic Marble, onze Indiase business-partner, terechtgekomen. Dat Indiase bedrijfimporteert natuursteen uit de hele wereld endraait nu een omzet van zowat 250 miljoendollar. Dankzij onze Italiaanse roots kondenwij hier meteen op flink wat belangstellingrekenen: Italiaans marmer is wereldwijd eenbegrip en de stevig groeiende middenklassehier zorgde de voorbije jaren voor een gigan-tische boom van de vastgoedmarkt. Daaropheb ik hier ook ten volle ingespeeld: drie jaarlang hebben we zwaar in marketing geïnves-teerd. Het resultaat mocht er wezen: vandaag

heeft Classic Marble de tien grootste vast-goedinvesteerders van India in de klantenpor-tefeuille.”

Dat de inspanningen van Nathalie ook haartoenmalige Italiaanse werkgever geen wind-eieren hebben gelegd, bewijzen de cijfers: nahet eerste jaar draaide het Italiaanse bedrijf inIndia een jaaromzet van 160.000 euro. Vijfjaar later is dat 21 miljoen euro. Van eengroeimarkt gesproken. Nathalie: “India isnochtans geen gemakkelijke markt. Eerst envooral omdat het land zelf je niet bepaald in dekleren gaat zitten. Ik zal nooit de eerste keervergeten dat ik hier in Mumbai logeerde. Iktrok ’s morgens de gordijnen van mijn hotel-kamer open en zag daar kleine peuters enhonden uit eenzelfde vuilbak eten. Intussenwas het mijn opdracht om hier peperduurItaliaans marmer aan de man te brengen. Hetis een land met gigantische sociale contrasten.Daarnaast zijn er de Indiërs zelf. Ik was toenal gewoon om met Arabieren te onderhande-len, ook niet bepaald de gemakkelijkste klan-ten en al zeker niet naar vrouwen toe, maarIndiërs zijn zo mogelijk nog erger. Na mijn

eerste trip, drie dagen in Mumbai en driedagen in Bangalore, ben ik teruggevlogen naarItalië en heb ik voorgesteld om voor dezemarkt iemand anders te zoeken. Uiteindelijkheb ik doorgezet. Ik heb het land afgereisd endaarbij tientallen potentiële partners bezocht.Sommigen spiegelden me een maandelijkseafname van enkele honderden containersmarmer voor, waarna ze me in een kantoortjevan hooguit twee vierkante meter ontvingen.Classic Marble bleek een van de weinigebedrijven te zijn die al in buitenlandse machi-nes geïnvesteerd hadden, en ze beschiktenhier over een eigen fabriek van 45.000 vier-kante meter. Zij konden me uiteindelijk over-tuigen. Ik heb hier keihard gewerkt om eendegelijke commerciële structuur op poten tezetten, en vandaag is India de belangrijksteafzetmarkt geworden voor mijn toenmaligeItaliaanse werkgever.”

180 VERKOPERS AANSTURENHet potentieel van Nathalie zelf was blijkbaarook de Indiërs niet ontgaan: enkele maandenterug kreeg ze het voorstel om de overstap temaken, en voor Classic Marble aan de slag tegaan. Vandaag is ze er verantwoordelijk voorde verdere commerciële uitbouw van hetbedrijf. En wie de Indiërs een beetje kent, weetdat je – zeker als vrouw – al van bijzondergoede huize moet zijn om een dergelijke ver-

antwoordelijkheid te krijgen. “Ik stuur 180verkopers aan voor de boomende binnenland-se markt en ben tegelijk ook projectmanagervoor een nieuw op te starten eigen productie-eenheid binnen het bedrijf. Tot vandaag produ-ceerden we zelf niets, maar dat moet op kortetermijn veranderen. En dus zit ik de ene dag inDelhi met enkele ministers rond de tafel, en deandere dag sta ik op een werf met alleen man-nen. Geloof me vrij: dan is het niet van “pleasestop talking”, maar “what the fuck are youdoing? (lacht)”

Wat haar uiteindelijk over de streep haalde?“De uitdaging en het loon, maar ook het feitdat ik liever met Indiërs dan met Italianensamenwerk. Italië is een fantastisch land omte wonen – ik woon er overigens nog altijd –maar om er als vrouw een topfunctie te bekle-den, dat is geen geschenk. Bovendien ligt detoekomst hier, veel meer dan in Italië. Om jeeen idee te geven: er liggen hier vandaag alplannen op tafel voor de bouw van 45 nieu-we luchthavens.”Elke maand vliegt Nathalie drie weken overnaar India, waar ze in het poepchique én

peperdure Intercontinental verblijft. Op kostenvan haar werkgever, die haar ook permanenteen auto met chauffeur ter beschikking stelt.Haar vijfjarige dochtertje blijft intussen in Italië.En al geeft ze het niet graag met zoveel woor-den toe, dat doet pijn. “Ik wil haar een behoor-lijke scholing kunnen geven en dat is hier voor-alsnog niet evident. Ik sluit zeker niet uit dat ikop termijn naar India verhuis, maar voorlopigkijk ik de kat nog even uit de boom.”

“In India liggen plannen op tafel voor de bouw van 45 nieuwe luchthavens.”Nathalie Hoebeke bekleedt een topfuntie bij het Indiase Classic Marble

Waarom is NathalieHoebeke een nieuwe alchemist?

● Studeert rechten en blijftdaarna in Italië hangen.

● Werkt een tijdlang als pro-jectmanager voorAmerican Airlines in Tahiti,en gaat daarna opnieuwaan de slag in Italië, waarze verschillende internatio-nale verkoopsfunctiesbekleedt bij een marmer-en natuursteenbedrijf.

● Sinds kort aan de slag inIndia, waar ze een topfunc-tie kreeg aangeboden bij hetIndiase Classic Marble.



“In China staan de stiksters recht. Zoudenjullie dat niet beter ook doen? Tenminste alsje even snel wil werken, en als je je job inThailand wil houden.” De Thaise vakbonds-leidster Jitra Kotshadej kan er nog om lachen.“Dag in dag uit pepert het management hetons in. Maar hun dreigement om naar Chinate verkassen, raakt ons al niet meer.”Maar dat westerse consumenten grotendeelsin het ongewisse blijven over haar werkom-standigheden, staat buiten kijf. Jitra’s werk-gever, Triumph International, produceertondergoed, bad- en nachtmode in twintig lan-den. Jitra is één van de 43.000 werknemerswereldwijd, in Thailand rollen er onder ande-re bh’s van de band. “Een Belgische die eenbh ‘made in Thailand’ koopt, zou op het eti-ket moeten kunnen zien welke fabriek erach-ter zit en of er een vakbond is. Van een bh diein Europa 45 euro kost, zien wij uiteindelijk 2procent in ons salaris. De meeste arbeidershebben dan ook schulden. Vakbondsledenzoals ik hebben het extra zwaar. De ploegba-zen timen zelfs ons toiletbezoek. Ze willenons op fouten pakken, om ons te kunnen ont-slaan. De situatie weegt op mijn gezinsleven.”Ning, een collega-werkneemster bij Triumph,hekelt de toenemende werkdruk: “De ‘target’(aantal stuks per tijdseenheid, nvdr) verhoogt,én de patronen van de bh’s worden ingewik-kelder. Dat is vragen om werkongevallen.”

De Thaise textielsector, ooit één van de para-depaardjes van een economie die zwaar vanhaar goedkope export afhangt, verliest steedsmeer terrein aan China, Laos of Vietnam.Telkens als de Thaise media berichten over dewereldwijde recessie, draaien miljoenen Thaisemagen zich om. De fiere Zuidoost-Aziatischenatie die vijftien jaar terug nog de eretitel ‘snelstgroeiende economie ter wereld’ droeg, werd

eind 1997 van de kaart geveegd door een eco-nomische tsunami. De cocktail van spotgoed-kope kredieten, een torenhoge buitenlandseschuld én buitensporige vastgoedspeculatiebrachten het land aan de rand van de afgrond.Jarenlang stonden onafgewerkte wolkenkrab-

bers in de hoofdstad Bangkok symbool voorhet abrupte verval. Het troetelkind van weleerzag investeerders van het eerste uur zoalsJapan, Zuid-Korea, Taiwan, Singapore enHongkong verkassen naar nog goedkopereoorden als Vietnam, Cambodja en China.

RACE TO THE BOTTOM‘Goedkoop’ was plots passé. ‘Goedkoper’,onder dat motto hoopt een wanhopige Thaiseoverheid zich staande te houden in de niets-ontziende ‘race to the bottom’. Om buiten-landse investeerders te overhalen, kwamen ernog aantrekkelijkere ‘special economic export-zones’ in Thailand aan de grenzen met Laos,Birma, Cambodja en China. Met onder anderenog langere vrijstellingen op vennootschapsbe-lasting. Dat die zones een reservoir van hon-derdduizenden goedkopere migranten aanbie-den, is geenszins toeval. De overheid dreef het aantal provinciale minimumlonen op van 3naar 22 om de concurrentie tussen de provin-cies op te voeren en de kosten nog meer tekunnen drukken. De dagminima schommelentussen de 4 à 5 euro. De ‘race to the bottom’tussen de Thaise provincies staat op scherp. Samen met een groepje arbeiders bezoeken we

zo’n speciale economische zone, hetKabinburi Industrial Estate in de provinciePrachinburi, een oostelijke kustprovincie opzo’n 140 kilometer van Bangkok. Om zevenuur ’s morgens rijden kleurrijke trucks en pick-ups met grote groepen rechtstaande arbeiders

het domein binnen. Wanneer ons busje eenTaiwanees metaalrecyclagebedrijf nadert,wordt het link voor één van de vakbondsafge-vaardigden. “Dit bedrijf stelt ’s nachts illegale Birmezen tewerk. Onlangs vielen er nog vele gewonden bijeen explosie. Ik wou de arbeiders mobiliseren,maar dat is me niet gelukt.” Thailand heeft het niet zo begrepen op vak-bonden. Werknemers die een vakbond willenopstarten, moeten de goedkeuring van deoverheid krijgen. Werknemers hebben niet hetrecht om collectief arbeidsonderhandelingen tevoeren. En stakers kunnen zonder pardon opstaande voet ontslagen worden. 1,5 procentvan alle Thaise werknemers is lid van een vak-bond, een peulschil in vergelijking metMaleisië (9 procent), Zuid-Korea (11 procent)of Japan (22 procent). Partoon Srita werkt al negentien jaar bijHitachi. Hij verhuisde mee van Bangkok naarKabinburi eind jaren negentig. “Hitachi ver-huisde naar hier omwille van de lagere lonen.Nieuwe arbeiders verdienen minder dan wij,omdat we onze lonen van in Bangkok kondenbehouden. Dat leidt tot spanningen. Hetmanagement biedt vakbondsleiders promoties

tekstNico Schoofs, Thailand

foto’sTineke D’Haese

Goedkoop, goedkoper, goedkoopst? Thailand, ooit de beste leerling in de Zuidoost-Aziatische klas, snoeit waar het kan om China, Vietnam en Laos in het vizier tehouden. “Het is een vicieuze cirkel.”

‘Made in Thailand’ zwaar onder druk door de China’s van deze geglobaliseerde wereld

“De bazen timen zelfs ons toiletbezoek”

“Vele kinderen dromen ervan om in een fabriek te werken. Ze hebben

geen breder perspectief.”Jitra Kotshadej,

Thaise vakbondsleidster bij textielbedrijf Triumph International


WERK & WERELD21Vacature | zaterdag 8 november 2008

1,5 procent van alle Thaise werknemers is lid van een vakbond, een peulschil in vergelijking met Maleisië(9 procent), Zuid-Korea (11 procent) of Japan (22 procent).

>

Thailand in 6 cijfers

- 65 miljoen inwoners, onder wie37 miljoen werknemers: 11 miljoenwerken in de informele sector

- Export is goed voor 2/3de vanhet BNP

- Volgens de Internationale Arbeids-organisatie werken de Thaise arbeiders in de arbeidsintensieveindustrieën nu het langst van onsallemaal, 59 uur per week.

- Het aantal vakantiedagen ismet 10 dagen per jaar het laag-ste van Azië.

- 22 provinciale minimumlonen,tussen 4 en 5 euro per dag

- 2/3de van de formele arbeidsmarktgeorganiseerd door interimbureaus.

aan als ze de vakbond de rug toekeren. Ik heb alverschillende keren geweigerd.” De 39-jarige Bunyuen Surmai werkt voor eenThaise toeleverancier van de Amerikaanse auto-bouwer General Motors. De man is een icoon in destrijd voor betere arbeidsrechten in Thailand. Opzijn 23ste stampte hij de allereerste vakbond uit degrond in Rayong, zo’n 180 kilometer ten oostenvan Bangkok. Niet zonder gevolgen. “Na een weekheeft de maffia me in elkaar getimmerd.Wekenlang lag ik in het ziekenhuis. De provincie-gouverneur noemde me openlijk een lastpak. Maarvele arbeiders in industriezones werken onder hunniveau en hebben serieuze ademhalingsproblemen.De kans op kankers rondom industrieparken ligt vijfkeer hoger. De wetgeving rond de controle op afval-water en werkongevallen blijft dode letter. DeThaise overheid heeft boter op het hoofd, want degewone Thai profiteren nauwelijks van de vele vrij-handelsakkoorden met andere landen en de spe-ciale exportzones voor buitenlandse investeerders.”

GEEN INVESTERINGEN IN MENSEN EN MACHINESPlots is er commotie op onze bus. Een van debeheerders van het Kabinburi Industrial Estate beltongerust met een arbeider. De projectmanager wilvan ons persoonlijk vernemen wat wij van plan zijn.Meteen de gedroomde entree voor een interview.Duangruthai Thonginpong Bischof, projectma-nager: “Kabinburi Industrial Estate valt onder de‘zone 3’. Een bedrijf wordt hier bijvoorbeeld acht



jaar vrijgesteld van vennootschapsbelasting(tegenover drie jaar in de zone 1, de oudsteindustriezone rond hoofdstad Bangkok,nvdr). Vijftig bedrijven stellen hier 20.000mensen tewerk, vooral in elektronica, tex-tiel en voedselverwerking. De minimum-daglonen liggen hier vijftig bath lager dan inBangkok (4 euro tegenover 5 euro inBangkok, nvdr).” Maar buitenlandse inves-teerders die enkel naar hier afzakken voorde grote poel goedkope arbeiders, hebbeneen probleem dixit Bischof. “Ik raadarbeidsintensieve bedrijven aan naar eenander land te trekken. Want de bevolkinggroeit niet snel genoeg aan in Thailand. Alsbedrijven in Thailand niet snel méér auto-matiseren, komen ze in zware problemen.Daarvoor moeten ze onze arbeiders beteropleiden. Ik geloof toch dat jullie fabriekenin België niet veel mensen tewerkstellen?”

Kan best zijn, maar graaft de Thaise regeringniet haar eigen graf met haar lowcoststrategie?“Helemaal niet. Ons industriepark zit vol, jekan niet blijven goedkope arbeiders laten aan-rukken. En neen, ik vrees niet voor delokalisa-ties naar Vietnam, Laos of Cambodja, wantbestaande bedrijven zullen hier beginneninvesteren in meer toegevoegde waarde, pro-ducten met een hoger percentage onderzoeken ontwikkeling.” Ning, de werkneemster vanlingerieproducent Triumph, denkt daar hethare van. Ze hekelt het totale gebrek aan inves-tering in mens én machine. “Om de kosten tedrukken, weigert het management de verou-derde machines te vervangen. Het textiel datwe gebruiken, is te dik voor de verouderdemachines. Geregeld breken naalden af en ver-wonden ze arbeidsters. Vragen we vervang-naalden, dan krijgen we de verkeerde. Het isduidelijk: niemand is in ons geïnteresseerd.”Haar collega Jitra Kotsadej ziet een trieste vici-euze cirkel. “Openbaar onderwijs is in Thailandzogezegd gratis, maar sommige schoolunifor-men alleen al kosten vijf keer het minimum-loon. Daardoor dromen vele kinderen vanfabrieksarbeiders ervan om in een fabriek tewerken. Ze hebben simpelweg geen brederperspectief. Het is een trieste vicieuze cirkel.”

De slotsom kleurt gitzwart. Bunyuen Surmai:“Tien jaar geleden verdiende ik 115 euro permaand als arbeider in een textielfabriek.Vandaag verdient eenzelfde arbeider nog altijdmaar 115 euro. Ik werkte tien jaar terug achtuur per dag, en kon overleven met dat salaris.Ik draaide amper overuren. Vandaag verdien ik600 euro per maand. Maar ik moet er wel 11uur per dag voor werken, zelfs op zondag. Endan nog is het elke dag knokken.”

Vanop vier kalenders loeren koningBhumibol en de koningin vanThailand naar de 45-jarigeNoodaeng Prasarnwong. Ze weentzacht terwijl ze over haar rechterarmwrijft. Jaren moordend labeur in devoedingsindustrie zogen er alle levenuit. RSI, zo zou de diagnose in Belgiëluiden. Een syndroom waar veleThaise arbeiders in de voedingsin-dustrie mee kampen. “Mijn werkge-ver erkende mijn situatie niet alsberoepsziekte. Hij betaalde eenmalig46 euro, de sociale zekerheid storttweewekelijks 35 euro, absoluut te

weinig om rond te komen. Ik werktevan zeven uur ’s morgens tot zevenuur ’s avonds, aan het minimum van3,5 euro per dag. Als ik het temponiet aankon, schold de manager meuit. Als dagloner stond ik helemaalaan het eind van de productielijn. Destukwerkers in het begin van de pro-ductie hielden het ritme erg strak,precies omdat ze per stuk betaaldwerden. De druk was enorm.Bedrijven rekruteren steeds vakerdagloners via interimkantoren,omdat ze ons maar het minimum-loon moeten betalen.”

2 lowcosttactieken in de‘race to the bottom’ 1. MEER DAGLONERS EN STUKWERKERS

>

Deze reportage kwam tot stand insamenwerking met 11.11.11 enOxfam-Solidariteit in het kader van decampagne ‘Waardig Werk’, die dearbeidsomstandigheden van werk-nemers in het Zuiden aankaart. Meer info: www.waardigwerk.be

“Ik werkte 12 uur per dag, aan hetminimum van 3,5 euro per dag”45-jarige Noodaeng Prasarnwong, ex-dagloner, nu arbeidsgehandicapt

In de moslimenclave Nongjork, eengroene oase op een uur van dehoofdstad Bangkok, waan je je in eenander Thailand. Het Thailand waarwaterbuffels en moskeeën het decoruitmaken. De 37-jarige UnchaleePunglea woont er in een gezin vanacht. Toen haar moeder een dikketien jaar geleden ziek werd, gafUnchalee haar job in een gsm-fabriek op om voor haar te zorgen.Zoals zovele moslimvrouwen in dezewijk naait ze nu thuis bloemborduur-sels op kledingstukken. Zelfs van-daag, een zondag nota bene, ratelende Singer-naaimachines. Thailandtelt een miljoen thuiswerkers. “Wezijn hier met twintig naaisters, wewerken elke dag tien uur. Behalve opde islamitische feestdagen.”Unchalee vond haar opdrachtgeverop de grootste textielmarkt vanThailand, in Bangkok. “Mijn afnemerweigert te vertellen waar de borduur-sels terechtkomen. En voor hoeveelgeld hij ze doorverkoopt. Maar ieder-een weet dat onder andere Europese

groothandelaren er kledij opkopen.”Rijk wordt Unchalee er alvast nietvan. “Ik krijg 30 eurocent per bor-duursel. Mijn opdrachtgever geeftme de stof, maar alle andere mate-rialen, zoals bijvoorbeeld het blad-goud, betaal ik zelf.” Om de kostente drukken, doen deze vrouwen zel-den het licht aan. Ze hebben bijnaallemaal last van hun ogen en hunrug, en krijgen het geregeld aan destok met een weerbarstige machi-nenaald. Unchalee: “Sinds een paarjaar zijn openbare ziekenhuizen gra-tis voor de allerarmsten, zoals wij.Maar preventieve check-ups moet jenog altijd zelf bekostigen, en dat kanik me niet permitteren. Als ik allevaste kosten aftrek, hou ik per bor-duursel 7,5 eurocent over. Met twin-tig andere vrouwen werken wegemiddeld 100 à 200 stuks per dagaf, goed voor een dagloon van 1,5euro per persoon. Omdat de olie enelektriciteit steeds duurder worden,verdien ik vandaag minder dan tienjaar terug.”

2. 1 MILJOEN THUISWERKERS

“Ik verdien 1,5 euro per dag, minder dan tien jaar terug”37-jarige Unchalee Punglea naait thuis borduursels op kledingstukken


Bron: Claeys & Engels, oktober 2008

Vergelijking 2004-2008, gemiddeld aantal dagen

Per leeftijdscategorie, 2004-2008

PERCENTAGE WERKNEMERS DATBIJ HERSTRUCTURERING

OP BRUGPENSIOEN GAAT

2004

2008

2004

2008

2004

2008

2004

2008

2004

2008

2004

2008

2004

2008

2004

2008

27% 40%

43%

23%

20% 26,5%

10%10,5%

HOEVEEL DAGEN DUURT EEN HERSTRUCTURERING?

In 2004 duurde een bedrijfsherstructurering gemiddeld 80 dagen, vandaag 88 dagen. Terwijl een bedrijf in Vlaanderen twee maanden nodig heeft om de hele herstructureringsprocedure te doorlopen, heeft een bedrijf in Wallonië er ruim drie maanden voor nodig.

40% van de mensen die vandaag in het brugpensioen stappen, zijn amper 50 jaar.

In 2004 bedroeg het aantal vijftigjarigen onder de nieuwe bruggepen-

sioneerden slechts 27%.

50jaar

52jaar

55jaar

+55jaar

BELGIË VLAANDEREN WALLONIË BRUSSEL

8880

7165

107100

103107

20082004

Bijzondere jeugdzorg

Gehandicaptenzorg

Gezinsondersteuning

Kinderopvang

Revalidatiecentra

TOTAAL

Hoger secundairdiplomaSector

Bachelordiploma

Masterdiploma

Bron: Ken jij de welzijnswerkers? Vlaams Welzijnsverbond, oktober 2008

17%

34%

47%

75%

9%

34%

57%

46%

34%

16%

75%

45%

15%

7%

8%

2%

9%

8%

tekst Dominique Soenens en Erik Verreet infografi eken Jos Cielen en Jessy Goddyn, Vegas

Ruim de helft van de welzijnswerkers is hooggeschooldVlaanderen telt ongeveer 50.000 welzijnswerkers. 45 procent hiervan heeft een

bachelordiploma en 8 procent een universitair diploma, aldus het Vlaams Welzijns-

verbond. Twee derde van de personeelsleden werkt deeltijds. Het personeelsbestand

is grotendeels (80 procent) vrouwelijk. De gemiddelde leeftijd is 38,5 jaar.

De Vlaamse welzijnswerker heeft een anciënniteit van vijftien jaar, waarvan elf jaar bij

zijn huidige werkgever.

4 op 10 nieuwebruggepensioneerden amper 50Het overleg bij herstructureringen duurt steedslanger en sociale plannen worden alsmaarduurder. Dat besluit Maarten Simon vanadvocatenkantoor Claeys & Engels na studievan 216 collectieve arbeidsovereenkomstengesloten bij honderd herstructureringen tussen2006 en 2008. Positief, meer afgedanktewerknemers vinden opnieuw werk, al kan datnog altijd een stuk beter.

BRUGPENSIOENLEEFTIJDSTIJGT AMPER“De invloed van het Generatiepact blijftbeperkt”, zegt Maarten Simon. “Het pactwou iedereen zo lang mogelijk aan deslag houden, maar die doelstelling wordtonvoldoende gerealiseerd: de gemiddeldebrugpensioenleeftijd bij herstructurerin-gen stijgt amper, van 53,9 jaar in 2004 tot 54jaar nu.” Maarten Simon wijst in de richtingvan de sociale partners, die de wet volgenshem uithollen. “Het Generatiepact moest debrugpensioenleeftijd normaal met twee jaarverhogen, maar dat lukt maar deels omdat desociale partners brugpensioen aanvragen vanafeen lagere leeftijd. In 40 procent van de gevallenkiezen ze voor brugpensioen vanaf vijftig jaar.”

Uit de studie blijkt ook dat ondernemingendie door de wet verplicht worden ombij een verlaagde brugpensioenleeftijdhertewerkstellingsmaatregelen te voorzien, in74 procent van de gevallen verder gaan danhun wettelijke verplichtingen. Een positieveevolutie, al blijft Simon kritisch. “Ze wordenwettelijk verplicht om met de VDAB eentewerkstellingscel op te richten, bedoeld voorde werknemers die op brugpensioen gaan.In veel gevallen stellen ze die cel ook aanandere werknemers ter beschikking. Maarslechts 10 procent van de ondernemingeninvesteert financieel in die cel, terwijl ze

aan ontslagvergoedingen wel veel gelduitgeven.” De opzegtermijnen van bediendenblijven dezelfde als vier jaar geleden; bijarbeiders stijgen ze. De aanvullende ver-goeding (bovenop de werkloosheidsver-goeding) wordt minder vaak toegekend:in 2004 werd die in twee derde van degevallen gegeven, nu nog maar in een derde.

WET RENAULTIn de studie nam het advocatenkantoor ook dewet Renault onder de loep. Die wet voorziet bijcollectief ontslag een procedure die bestaat uiteen consultatiefase (over het collectief ontslag

zelf) en een onderhandelingsfase (over deontslagvergoedingen). “De wet legt de duurvan die fasen niet vast en de bedrijven wetenook niet wat de herstructurering zal kosten.Dat geeft te weinig rechtszekerheid en zorgtvoor uitstel en zwaardere ingrepen achteraf”,aldus Simon. De consultatiefase duurt nu52 dagen, tegenover 39 dagen vroeger. Destudie toont dat een totale herstructureringgemiddeld 88 dagen duurt, tegenover

80 in 2004. Al zijn er sterke regionaleverschillen: in Brussel en Wallonië duurt deherstructurering gemiddeld de helft langer.“De sociale partners hebben meer invloedin Brussel en Wallonië. Bovendien is derealiteitszin in Vlaanderen groter. Men wilweten wat de reden is van de reorganisatie engaat daarna over tot de orde van de dag. Dekans op hertewerkstelling is in Vlaanderenook groter”, rondt Maarten Simon af.

Zijn er in uw bedrijf saneringen op til als gevolg van de financiële crisis?

vacature.com/sanering

23Vacature | zaterdag 8 november 2008

ARBEIDSKLIMAAT


>

Bernard Filliers (links): “Wij kunnen jenevers maken op verzoek, terwijl alle andere merken die ambacht moeten kopen.”

tekstEvy Ballegeer

foto’sChristophe Vander Eecken

Stokerij Filliers distilleert al vijf generaties ambachtelijke jenever

Jan en Bernard, meesterstokers van Filliers

Vorige vrijdag kwam Jan Filliers om het leven bij een busongeval in Egypte. Net dat week-end publiceerde Vacature het succesverhaal van stokerij Filliers. Maar alsof Murphy ermeegemoeid was, liep er een en ander fout tijdens het drukken en kreeg u maar de helft vanhet artikel. Als een hommage aan Jan Filliers hier alsnog het verhaal van de jeneverstokeruit Bachte-Maria-Leerne.

DE SUCCESTAPES25Vacature | zaterdag 8 november 2008

Ze herinneren het zich nog exact. De eerstekeer dat ze proefden van de jenever die hunnaam draagt. Bernard (56) kreeg zijn eersteslok als tienjarige jongen van grootvaderFilliers. Die dronk in zijn bureau regelmatigeen druppel en rookte een sigaar wanneer erbezoek kwam. Jan (51) proefde de eerste keerstiekem. “Ik had een flesje gevuld van een vatom mee te nemen op kamp met de scouts. Ikwou eens stoer tonen aan mijn vrienden watmijn papa maakte. Maar ik proefde ervan enik vond het toch zo slecht. Het zweet brak meuit. Gelukkig reageer ik nu al anders.” Deneven lachen. We ontmoeten Bernard en Jan in de knapgerestaureerde Filliersstokerij in Bachte-Maria-Leerne, een deelgemeente van Deinzelangs de Leie. Sinds 1880 is dit de thuisba-sis van de glaasjes van plezier. In het modernvergaderzaaltje zitten we rond een robuustetafel waaraan grootvader en grootmoederFilliers vroeger aten. Een schilderij en foto’saan de muur van vier generaties jeneversto-kers zetten het familiale karakter van hetbedrijf nog meer in de verf. “Vroeger was destokerij een deel van de boerderij”, verteltBernard. “Hier was een hofstede van veertighectare. Onze vaders, Louis en Carlos, heb-ben nog geboerd en Jan en ik hebben de boer-derij nog goed gekend. Wij zaaiden zelf hetgraan, maaiden het en verkochten wat weniet verstookten. Tot rond de jaren vijftig,zestig was jenever maken een winterbezig-heid. Tijdens de zomer stookte men nietomdat er te veel werk was op het veld.” In 1974 stopte de familie Filliers met deboerderij en hield enkel de stokerij over. Vijfjaar later stapte Bernard in het bedrijf. “Hetwas helemaal geen evidentie dat ik hier zoukomen werken. Wel integendeel. We hebben

thuis altijd gehoord dat de stokerij niet verdergezet zou worden door onze familie.” “In dietijd was jenever stoken niet zo’n denderendebezigheid”, zegt Jan die in 1982 voor Fillierskwam werken. “Door mijn eigen koppigheiden mijn geloof in het bedrijf, ben ik hier tochbegonnen. Ik zei: het is dit of niets. En dus zeimijn vader: doe maar op.”

OUDEMANNENDRANKBernard: “In de jaren zeventig en tachtigwas de jenevermarkt aan vernieuwing toe.Jenever was een oudemannendrank. Ikoverdrijf een beetje, maar toch. De marktwerd geregeerd door Bruggeman uit Gent endoor het Nederlandse Bols. Onze oudershadden niet de mogelijkheden om zichdaartegen te wapenen. Je moet ook wetendat zij hier werkten toen we uit de TweedeWereldoorlog kwamen. Tijdens de bevrij-ding was de consument overweldigd door deimport van allerlei gedistilleerde dranken.De mensen wilden nu whisky bijvoorbeelden ook het bier moest plots Tuborg of Pale

Ale zijn. Jenever was nog de drank voor devoermannen. Voor onze ouders was het nietevident om in die omstandigheden te wer-ken. Ze hebben er wel altijd voor gezorgddat de verticale integratie, het zelf stoken,bewaard gebleven is. En wij zagen wel dat erop dat vlak mogelijkheden waren.”Toen Jan en Bernard aan het hoofd van hetfamiliebedrijf kwamen, was de onderlinge

taakverdeling vanzelfsprekend. Bernard namde commerciële taken van zijn vader Louisover, terwijl Jan na het overlijden van zijnvader Carlos de productie en productontwik-keling voor zijn rekening nam. In die tijd pro-duceerde de stokerij 50.000 liter per jaar.Vandaag gaat er op jaarbasis 1,6 miljoen literbuiten. Die exponentiële groei valt deels teverklaren door de productie van moutwijn.Dat is een halffabrikaat dat verkocht wordtaan jenevermerken die zelf niet meer distille-ren. De moutwijn wordt afgenomen doorBelgische, Nederlandse en Canadese distilla-teurs die er hun eigen ingrediënten aan toe-voegen. Per jaar produceert Filliers er600.000 liter van. “Wij zijn de warme bak-kers van de jenever”, aldus Bernard. “Vankorrel tot borrel. Nog altijd.” “In Bachte-Maria-Leerne stoken wij het aroma voor dejenevers van de hele Benelux”, vult Jan aan.“We beschikken over een productiecapaciteitvan twee miljoen liter alcohol. Als je bijvoor-beeld een distillaat van 100 procent tarwewilt, dan kunnen we dat hier voor je distille-

ren. We hebben een installatie opgebouwddie nog altijd authentiek, traditioneel en fami-liaal is, maar die tegelijk zeer performant is.Met onze twee stokers kunnen wij heel watdistilleren. U vraagt, wij draaien. Moutwijn iseen nicheproduct dat in se niemand in deBenelux nog stookt. Door de globalisatie vande stokerijen is het in de eerste plaats dewinst die telt. De productie is van minder

belang.” Bernard: “Dus ook als je een Bols ofeen Bokma drinkt, komt er altijd een deeltjevan deze site. Wij hebben het ambacht nogaltijd in huis en dat is een van de ‘unique sel-ling propositions’ van ons bedrijf. Wij kunnenjenevers maken op verzoek, terwijl alle ande-re merken die ambacht moeten kopen.”

INSTAPJENEVERSEen tweede oorzaak van de spectaculaire pro-ductiestijging, is de uitbreiding van het eigenassortiment jenevers. Eerst werden de fruit-smaken gelanceerd, daarna volgden de creamjenevers met chocolade-, vanille-,kokosnoot-, banaan- en amarettosmaak.Zowel de fruit- als de creamvarianten hebbenjenever afgeholpen van zijn oudemannen-imago en introduceerden de drank bij een jon-ger en vrouwelijker publiek. Jan: “Dat zijn onzeinstapjenevers. Als de jonge drinkers iets ouderworden, gaan ze misschien ook graanjeneverproeven.”De creamjenevers vormen de grootste groep,gevolgd door graan- en fruitjenevers, maargrote volumeverschillen tussen de drie soortenzijn er niet. Afgelopen zomer werd met anijsalweer een nieuwe smaak geïntroduceerd endat is volgens Bernard allerminst de laatste.“Natuurlijk zijn er nog andere smaken opkomst, maar ik ga uiteraard niet zeggen welke.Wij proberen per jaar een nieuw product in demarkt te zetten.”Jan en Bernard geven toe dat niet elke vernieu-wing een schot in de roos was. “Zo hadden weRed en Black, een drank op basis van wodkamet een rode en een zwarte smaak. Dat waswodka onder de merknaam Filliers en de con-sument heeft dat niet begrepen. Filliers, dat isjenever.” Toch heeft het merk ook nu wodka inzijn assortiment, zij het dan onder de naam

“Wij zijn de warme bakkers van de jenever. Van korrel tot borrel.” Bernard Filliers


Van Hoo. In 2007 lanceerde Filliers ookeen whisky die de naam Goldlys meekreeg,een verwijzing naar de Leie. Ooit speeldenze zelfs met de gedachte om in de wijn-handel te stappen, maar hun raad vanbestuur ketste het voorstel af. “Misschienbest ook”, ziet Bernard nu in. “Het was tever van ons bed. Onze bestuurders hebbeneen helikopterzicht dat wij niet altijd heb-ben.” De raad van bestuur van Filliersbestaat uit drie leden: voorzitter Chris DeWulf, bekend van weefgetouwproducentPicanol, Agnès Van Wanseele, vrouw vanDirk Lannoo van Katoennatie en eigenaarvan Lexxus nv, en Patrick Coucke, voor-malig provinciedirecteur bij KBC. VolgensBernard Filliers zijn die bestuurders enormwaardevol voor het in stand houden van defamiliezaak. “Heel wat familiale onderne-mingen zijn broos. Als twee takken vaneen familie elkaar niet vinden, wordt dewerking van het bedrijf intern tegengehou-den, terwijl het al moeilijk genoeg is omalles wat extern op je af komt te kunnenfilteren. De bestuurders helpen ons daar-in. Zij zouden eventuele twisten nietoplossen, maar zij kanaliseren wel eenaantal zaken. Zij rationaliseren, nemen deemoties weg.”

Dat laatste is een voorwaarde om een bedrijfin familiehanden te houden, stelt Jan. Hijbeschouwt Bernard dan ook in de eersteplaats als een vennoot en pas in tweedeinstantie als familielid. “Dat moet. Er is teveel geld mee gemoeid. Laten we het zorationeel mogelijk houden en de emoties erbuiten houden.”

NIET VERKOPENDaarmee willen de neven helemaal nietgezegd hebben dat ze niet goed met elkaaropschieten. Integendeel. “Maar elk heeft zijneigen verantwoordelijkheid in het bedrijf”,aldus Jan. “En wekelijks zitten we samen omde zaken te bespreken.” Bernard: “Als eenfamilie goed draait, dan krijg je een zeer snel-le reactietijd. Dat is het succes van de voor-bije 25 jaar. Die entente. De familie, de ratio.De gedrevenheid. The name is on the buil-ding. Dat is ook niet onbelangrijk, die fier-heid. Dat alles is, om bij de drankterminolo-gie te blijven, een cocktail voor succes.”En nog een onmisbaar ingrediënt: zowel Janals Bernard zitten hier nog altijd met hunvolle goesting. Op de vraag waarom zeeigenlijk niet rentenieren, volgen de reactieserg snel. Jan: “Wat moet je dan doen?” -Bernard: “Voor ons is het geen negatieve

stress om hier te zijn. Wij hebben echt geenzin om te verkopen. Dat staat ook in eenconvenant dat we opgesteld hebben. Wegeven het bedrijf liefst door aan onze kinde-ren, de zesde generatie. Er zijn een aantalafspraken op papier gezet waaraan de zesdegeneratie moet beantwoorden. Bijvoorbeeldwelke studies ze moeten gevolgd hebben, ofdat er van elke tak één zoon of dochter inhet bedrijf komt. Het mag ook zeker geenverplichting zijn. Ze moeten het uit vrije wil

doen. We willen dat het werk dat wij uitge-voerd hebben niet wordt verkwanseld doornu te gaan jagen of te gaan golfen. We zou-den kunnen rentenieren. Maar waarom?We hebben een aantal vrienden die hunzaak verkocht hebben. Je hebt dan in eenkeer een som geld en dan moet je een ande-re job gaan uitvoeren: fondsen beheren.”De zesde generatie Filliers bestaat uit zeskinderen. Twee van Bernard, vier van Jan.“Het is nog helemaal niet beslist wie na onskomt”, zegt Jan. “Ik benader dat heel diplo-

matisch. Ik wil eerst zien wie geïnteresseerdis om het te doen. Ze vinden het alle vierzeer leuk. Leuk om Filliers te heten. Om opschool te horen: hey, Filliers, geef ons eenseen fles uit uw assortiment... En stel dat erniemand in de zaak kan komen, dan zullenwe misschien iemand extern aantrekken.Het zou leuk zijn mocht het bedrijf onder denaam Filliers verdergaan en niet opgesloktworden door een grote groep.” Maar voorhet zover is, willen Bernard en Jan eerst zelfnog wat verder bouwen aan hun onderne-ming. In welke richting de toekomstplannengaan, geven ze liever niet mee. “De concur-rentie leest mee”, zegt Bernard. Toch nogeven proberen: richting buitenland? “Nietwat jenever betreft. Dat product is beperkttot België, Nederland, Québec enArgentinië. Maar misschien liggen er op hetvlak van whisky en wodka nog mogelijkhe-den in het buitenland, en op het vlak vanhalffabrikaten.”“Om jenever aan de man te proberenbrengen in bijvoorbeeld Amerika, moet jezeer veel geld hebben. Het is geprobeerddoor Bokma, maar het is mislukt.Heineken (de eigenaar van Bokma nvdr)

zou eens een kratje jenever mee leverenper bak bier, maar dat werkte niet.Misschien was het nog te vroeg, maar wijvoelen ons niet geroepen.”

In een ‘in memoriam’ op de website garandeertFilliers intussen de toekomst van het bedrijf:‘Jan en Bernard omringden zich met bekwameen gedreven mensen, alsook met een sterke raadvan bestuur. Hierdoor is Bernard vandaag per-fect in staat de continuïteit van het bedrijf teverzekeren.’


DE SUCCESTAPES

Het bedrijf

■ Activiteit: stokerij van jenever, whisky,wodka en moutwijn

■ Merken: Filliers, Van Hoorebeke, Van Hoowodka, Goldlys whisky

■ Opgericht in 1880 door Kamiel Filliers■ Gevestigd in Bachte-Maria-Leerne■ Omzet: 10.120.000 euro■ Operationeel resultaat: 721.000 euro■ Werknemers: 19■ Productievolume: 1.600.000 liter

Jan Filliers, 51 (overleden op 31 oktober 2008)■ Gedelegeerd bestuurder■ Distillateur, verantwoordelijk voor de productie■ Opleiding: brouwerij ingenieur en marketing■ 4 kinderen: 2 dochters (16 en 17) en

2 zonen (15 en 13)■ Favoriete drank, naast Filliers: Picon als

aperitief, rijke malt whisky als pousse café■ Omschrijft Bernard als: vennoot op wie ik kan

rekenen

De mannen

Bernard Filliers, 56■ Gedelegeerd bestuurder■ Verantwoordelijk voor het commerciële

en financiële luik■ Opleiding: bachelor in marketing

en distributie■ 2 kinderen: zoon van 23, dochter van 21■ Favoriete drank, naast Filliers: cognac,

malt whisky■ Omschrijft Jan als: doortastend en gedreven

Bernard en Jan, jeneverstokers met een familiehart

“Wij proberen elk jaar een nieuw product in de markt te zetten.”Bernard Filliers

In Bachte-Maria-Leerne stookt Filliers het aroma voor jenevers van de hele Benelux. Het bedrijf heeft een productiecapaciteit van twee miljoen liter alcohol.

>


Wie? Ronny Waumans

woont in Vetlanda

(Zweden), waar hij de

helft van het jaar werkt.

De andere helft van het jaar werkt hij

in Finland.

Wat? Ik werk in een hotel/safaribedrijf in

Fins Lapland als wildernisgids. Ik maak

sneeuwscooter- en huskytochten met

toeristen. Veelal uit België en Nederland,

maar zelfs uit de VS, Zuid-Afrika, Australië

of Hongkong. Het is heel boeiend om al die

verschillende mensen te leren kennen. We

kregen onder meer bezoek van David

Beckham, een Belgische minister, een

Amerikaanse filmster, …

Wekker? Rond 7 uur. Ik vertrek tegen

8 uur naar het werk, eerst laat ik de

honden uit.

Pendelt? Ik woon op 200 meter van

mijn werk.

Begint om? Om 8 uur is het gidsen-

meeting, daarna ontbijt ik en maak ik een

lunchbox. De safari’s starten om 10 uur.

Kantoor? We komen even samen in de

bar, maar daarna zijn we de hele dag in de

natuur. Een keer per maand hebben we

een evaluatievergadering in een van de

meetingrooms van het hotel.

Kledij? Outdoorkledij en buiten een

scooterpak

Lunch? Meestal een picknick rond een

kampvuur of anders een lunch in de staff

room. Als ik niet voor de gasten moet

koken, eten we altijd op het werk.

‘s Middags wordt er gekookt, ‘s avonds

staat er altijd iets in de koelkast dat we

kunnen opwarmen.

Naar huis om? Meestal zijn we rond

16 uur klaar, maar dat kan sterk verschil-

len. Soms maken we meerdaagse toch-

ten, we werken gemiddeld 45 uur per

week. Soms werken we zeven dagen op

zeven en maken we dagen van zestien uur

maar op andere dagen duurt de werkdag

maar drie of vier uur.

Taboes op de werkvloer? Wat echt

niet kan, is dronken zijn tijdens het werk.

Dan word je op staande voet ontslagen.

Collega's praten over? Elkaar. Daar-

buiten valt er in Lapland niet veel

te beleven.

Doorzakken? De enige bar in de buurt is

onze eigen hotelbar. Het is drinken met

een collega en/of klanten ofwel tachtig

kilometer rijden. Het enige wat Laplanders

doen in hun vrije tijd is drinken.

Do? De sauna is echt de plaats voor het

sociale leven. Daar hoort ook een biertje bij.

Don’ts? Werken op een moderne manier,

de Laplanders houden zich aan hun tradi-

tionele manier van werken. Te vlug iets

willen veranderen is niet goed. (LC)

INTUSSEN IN ...FINLAND


DAG VAN DE ARBEID

“Ik vertrek naar een bijeenkomst van de Europese openbare omroep,de European Broadcasting Union(EBU). We komen samen met aller-lei mensen van andere omroepen dievoor opleidingen verantwoordelijkzijn. Het thema is ‘transformationmanagement’.”

“Ik reis een paar keer per jaar voor hetwerk. Telkens betreft het een meetingvan de EBU of aanverwante organisa-ties. Vorig jaar was er bijvoorbeeld eenmeeting in Athene. Ik was ook al inHilversum en Helsinki. Ik wil graagnog wel eens naar Rome of Athene.”

“We verblijven drie dagen inStockholm. Misschien blijven er

enkele uurtjes over om iets te bezoe-ken. Een keer heb ik zelf een paardagen bijgeboekt. Dat was tijdens eenreis naar Amerika, in San Francisco.In het buitenland kijk ik wel eens naarde televisie. Naar het nieuws. Ik let erdan wel op of er andere decors zijn, ofwat de aanpak in die andere landenis. En als het eens te pas komt, vertelik daar dan iets over aan mijn colle-ga’s op de VRT.”

Collega Brigitte is er intussen bijkomen staan. Zij reist mee en onder-streept het belang van dergelijke bijeenkomsten. “Ik steek daar altijdontzettend veel van op. Je wisseltervaringen uit met buitenlandse collega’s; zij geven oplossingen voorjouw problemen en omgekeerd. Ookde informele contacten zijn belang-rijk. Zo bouw je een echt netwerkuit.” (EB, foto LW)

Sabien de Boodt (43) is marketingma-nager voor het eerste vaccin tegen baar-moederhalskanker bij Sanofi Pasteur MSDin Brussel. Ze is parttime moeder vanMarie (16) en Laura (13), en ze heeft eenLAT-relatie met Chris Lybaert (45) diedirectielid is bij Atlas Copco in Antwerpenen ook twee dochters heeft: Charlotte (16)en Chloë (14). Tijdens de week woont zein Gent, in het weekend in Heusden.

VROEGE VOGEL“Tijdens de week sta ik om 5 uur op. Ikvertrek dan om 6 uur naar Brussel en eenuur later zit ik aan mijn bureau. Na eendrukke dag vergaderen, telefoneren enmailen neem ik rond 19 uur de wagenterug naar Gent. Ik ben dan rond 20 uurthuis.”

FILELEED“Ik koos ervoor om extra vroeg op te staanen ruim voor de spits te vertrekken. Als ikfile heb, dan is het op de terugweg. Om dieverloren tijd aangenaam in te vullen, bel ikmet collega’s, vrienden of familie.”

PARTTIME MOEDER“Mijn dochters logeren om de veertiendagen een week bij mij. Ik verhuisde inseptember naar het centrum van Gentzodat de kinderen zich zelfstandig zou-den kunnen verplaatsen. Tijdens hetweekend woon ik bij mijn partner enzijn we afwisselend zonder, met twee ofmet vier dochters. Als ze willen uitgaandan regelen ze alles zelf, wij rijden nietaf en aan met hen.”

HUISHOUDEN “Mijn appartement onderhoud ik hele-maal zelf. Tijdens het weekend doe ikde was en de strijk. De meisjes kunnenevengoed wassen, poetsen en strijken.Als het nodig is, zijn zij mijn back-up.”

WEEKEND“Eens per week ga ik joggen, meestal inhet weekend en regelmatig vergezeld

door mijn dochters. In het weekend iselke minuut quality time. Ik zie mijnpartner nooit tijdens de week zodat alleszich op die twee dagen concentreert.We gaan uit eten, vragen vrienden enfamilie voor een feestje. Reizen doen weook graag. We maken citytrips en gaanelk jaar skiën. Tijdens de zomermaan-den maken we ook elk apart een reismet onze kinderen.”

BALANS IN EURORestaurant: 50 euro/persoon/weekReizen: 10.000 euro/jaar (CN, foto IP)

“Om 5 uur opstaan om voor de spits te vertrekken”

“In San Francisco heb ik eenpaar dagen bijgeboekt”

Naam: Kaat DesmetLeeftijd: 52Functie: Hr-manager Bedrijf: VRTOp weg: Van Zaventem naar Stockholm

Hoe vindt u de balans in uw leven?

[email protected]

DE ZAKENREIZIGER

DE BALANS



“Hoe zwarter de scan, hoe vettiger de vingers.In dat geval kan enkel dit doosje Kleenex redding brengen”, klinkt het lachend. Webevinden ons in een vaalgeel gebouw in eenbuitenwijk van Abidjan, waar een jonge Zetes-medewerkster met engelengeduld eenbruikbare vingerafdruk van een oudere mantracht te versieren. “Foto, vingerafdrukken énhandtekening van de aanvragers worden aanhet loket ingescand en achteraf in het paspoortverwerkt”, vertelt Filip Corbeel, algemeendirecteur Zetes Ivoorkust. “Als alles naar wensverloopt, kunnen zij hun gloednieuwe paspoorthier binnen 72 uur komen afhalen. Elk nieuwaangemaakt paspoort moet eerst ook nog doorde politie worden goedgekeurd, maar ook datgebeurt volledig digitaal.” Spitstechnologiewaar zelfs de meeste Europese landen vandaagnog niet aan toe zijn.

6.000 EURO PER SCANNINGSTATIONIn de aanloop naar de opstart van dit miljoe-nenproject wierf Filip Corbeel de voorbijemaanden enkele tientallen lokale medewerkersaan. “Dat verliep al bij al behoorlijk vlot. Deloketmedewerkers in dit kantoor bijvoorbeeldkomen allemaal bijna rechtstreeks van deschoolbanken. Na een opleiding van tweedagen kunnen zij aan de slag.” Gemiddeldloon? 280 euro per maand, niet meer dan een

fractie van het prijskaartje van de scanningsta-tions die Zetes ontwikkelde en die per stukruim 6.000 euro kosten. Spitstechnologie inAfrika, het lijkt anachronistisch, maar bij Zeteszijn ze er vast van overtuigd dat hier een inte-ressante groeimarkt wenkt.

Ceo Alain Wirtz: “De roots van dit bedrijf lig-gen in de goederenidentificatie – barcodes endergelijke – maar ruim tien jaar terug hebbenwe ons ook op de markt van de personeniden-tificatie gestort. Een sleuteljaar op dat vlak was2005, toen we in Congo het contract voor deregistratie van ruim 25 miljoen kiezers binnenhaalden. Goed voor een omzet van 40 miljoeneuro, maar zeker in een land als Congo ook envooral een logistiek huzarenstukje dat onsinternationaal echt op de kaart plaatste.”Sindsdien haalde de Belgische technologiespe-ler al meerdere kleinere en middelgrote con-tracten voor personenregistratie binnen inAfrika, van Burundi over Togo tot deKaapverdische Eilanden. Het contract voor de levering van nieuwe bio-metrische paspoorten in Ivoorkust is de voorlo-pige klap op de vuurpijl. Een project dat zomaar eventjes vijftien jaar zal lopen en waar-bij Zetes het integrale proces - van de registra-tie over de productie tot de aflevering van depaspoorten - in handen houdt. Geschattewaarde van het contract: zestig miljoen euro.

Het paspoort van de toekomst,

nu al in AfrikaDe Belgische identificatiespecialist Zetes verovertAfrika. Nadat het bedrijf enkele jaren terug eeneerste visitekaartje afleverde in Congo, start hetnu ook in Ivoorkust een eigen productiesite op. Hetpaspoort van de toekomst, made in Africa.

Dossier ict & engineering

tekstFilip Michiels, Abidjan

(Ivoorkust)foto’s

Isabel Pousset

Belgische identificatiespecialist Zetes produceert en verdeelt hoogtechnologische paspoorten in Ivoorkust

Zetes Industries● Opgericht in 1984● Aanbieder van goederen en diensten voor automatische identificatie (van goederen en personen)● Omzet in 2007: 177 miljoen euro● 720 werknemers, actief in 13 landen● Genoteerd op Euronext Brussel


IN DE KIJKER29Vacature | zaterdag 8 november 2008

“Binnen ons activiteitenpakket is de markt voorpersonenidentificatie vandaag al goed voor der-tig procent van onze totale omzet”, becijfertWirtz. “Op langere termijn is het zonder twijfelook de branche met het ruimste groeipoten-tieel. We hebben er de voorbije jaren dan ookbijzonder fors in geïnvesteerd, zowel technolo-gisch als businessmatig. Na Maleisië enDuitsland is Ivoorkust pas het derde land terwereld dat een paspoort invoert dat tegelijkelektronisch en biometrisch is (inclusief digita-le vingerafdruk, nvdr). Het kan verbazing wek-ken dat uitgerekend een arm Afrikaans land alseen van de eersten mee op die kar springt,maar de verklaring is doodsimpel. De wijdver-spreide corruptie en fraude zorgen ervoor datpaspoorten of andere identiteitsdocumentenvandaag in Afrika een bijzonder gegeerd éngemakkelijk doelwit vormen voor mensen metminder eerlijke bedoelingen. Mede daardoorkregen een aantal Afrikaanse regeringen het devoorbije jaren almaar moeilijker om hun bur-gers te laten reizen. Vooral de Amerikaanse enEuropese autoriteiten bekijken Afrikaanse pas-poorten met bijzonder veel argwaan. Hetspreekt voor zich dat dit op termijn ook bijzon-der nefast is voor de handelsrelaties en deinternationale geloofwaardigheid van een land.”

Het contract dat Zetes in Ivoorkust afsloot, is eréén van het ‘build and operate’-type: het bedrijf

staat zelf in voor het integrale project, en neemtdus ook het volledige risico op zich. Daartegenover staat dat de kassa rinkelt telkens alser een paspoort wordt afgeleverd. “Het risico isniet zo groot”, relativeert Wirtz. “Ons paspoortwordt de nieuwe standaard in Ivoorkust, enblijft telkens maximaal vijf jaar geldig. Op ter-mijn moeten alle reizende Ivorianen dus bij onsaankloppen. Het blijft natuurlijk Afrika, maarna Congo zijn we intussen ook wel een enander gewoon. Toen we daar met de kiezersre-gistratie begonnen, was er in de straten vanKinshasa nog net geen open burgeroorlog aan

de gang. Bij het afsluiten van de contractenhier, houden we met dat soort onvoorzieneomstandigheden dan ook rekening. De winst-marges liggen hier gevoelig hoger, net omdatwe ons beter moeten indekken.”

GEPERSONALISEERDE CHIPMet het geslaagde project in Congo in het ach-terhoofd dong Zetes in 2007 enthousiast meenaar een groot contract voor de kiezersregistra-

tie in Ivoorkust. “Dat project ging uiteindelijknaar een van onze voornaamste concurrenten”,vertelt Filip Corbeel, “maar enkele maandenlater kregen we plots de vraag of we ook de regi-stratie en productie van sterk beveiligde pas-poorten aankonden. Wat we hen voorschotel-den, beviel de Ivorianen blijkbaar wel: een pas-poort met een volledig gepersonaliseerde chipen daarnaast een handtekening, foto én vinger-afdruk die niet op het paspoort gekleefd maargeprint worden. Prijskaartje? Zestig euro perstuk, te betalen door de aanvrager. Zo goed alsniet te vervalsen, tenzij je er immense sommen

geld tegenaan zou gooien, maar dan wordt hetnatuurlijk economisch niet langer rendabel.”Eind vorig jaar werd het contract ondertekend;op 15 juli kreeg de Ivoriaanse president heteerste paspoort officieel overhandigd.“Ivoorkust is een land dat op internationalehandel teert. Nadat een aantal zakenlui devoorbije jaren her en der beleefd geweigerdwerden omdat hun oude paspoorten tegemakkelijk nagemaakt konden worden, zag

de overheid hier de ernst van de situatie in.Kwam daar nog bij dat ook de ECOWAS (eco-nomische unie van een aantal West-Afrikaanse staten, nvdr) haar leden onlangsaanmaande om werk te maken van een beterebeveiliging van de paspoorten. Volgens eenruwe schatting van de lokale overheid zijn ervandaag in het land 1,2 miljoen oude paspoor-ten in omloop, allemaal geldig tot 2009. Inprincipe moeten die dus volgend jaar vervan-gen worden, maar het blijft natuurlijk altijd eenbeetje een gok hoeveel mensen nu precies eennieuw exemplaar zullen aanvragen. In mijneerste businessplan was ik uitgegaan van200.000 aanvragen per jaar, maar ik vrees datdit net iets té hoog gegrepen zal zijn.”

VERSTERKTE BUNKERPrikkeldraad op het dak, zware stalen deuren,blinde muren en een fundering van ruimanderhalve meter dik: nee, dit is niet de centra-le gevangenis van Abidjan, maar het lokalehoofdkwartier van Zetes. Al vind je de naamvan het bedrijf nergens terug, en heeft de loka-le bevolking er geen flauw idee van dat uitgere-kend hier dagelijks enkele honderden nieuwepaspoorten bedrukt worden. Om nog maar tezwijgen van de honderdduizenden blancoexemplaren die hier in een zwaar beveiligdekluis opgeslagen liggen. “Zelfs de locatie vandit gebouw is top secret, al beseffen we natuur-

>

“Ivoorkust is het derde land ter wereld dat een elektronisch en biometrisch paspoort invoert.”Alain Wirtz, ceo Zetes

Voor 60 euro krijgt een Ivoriaan een paspoort met een gepersonaliseerde chip en een handtekening, foto én vingerafdruk op het paspoort geprint.

“Elders kon ik nog meer verdienendan hier”Toen Soro Karim (26) in juli voor ZetesIvoorkust aan de slag ging, was hij amperenkele maanden afgestudeerd als tech-nisch ingenieur. “Ik had al stage gelopenbij enkele bedrijven, maar dit is mijn eersteechte baan. Ik had van een vriendin verno-men dat Zetes hier een eigen site zou ope-nen. Vandaag ben ik verantwoordelijk voorhet beheer van de productie van de bio-metrische paspoorten, voornamelijk hetonderhoud en het afstellen van de hoog-technologische machines die daarvoorworden gebruikt.” Met een loon van 900euro boert Soro naar plaatselijke normenniet slecht, maar toch was dat voor hemniet de belangrijkste drijfveer. “Bij anderebedrijven hier kon ik met mijn diplomawellicht nog meer verdienen. Voor mij ishet vooral de ervaring die telt, dit staatmooi op mijn cv.”



lijk ook wel dat het nieuws dat wij hier zittenvroeg of laat zal uitlekken”, klinkt het. ToenFilip Corbeel begin dit jaar in Abidjan land-de, was er niets: geen personeel, geeninfrastructuur, geen vergunningen, geencontacten. Krap tien maanden later teltZetes Ivoorkust al 33 werknemers en heefthet in Abidjan al vier registratiecentra geo-pend waar de nieuwe paspoorten aange-vraagd kunnen worden. “De situatie in derest van het land (waar nog altijd een soortburgeroorlog woedt, nvdr) is voorlopig teinstabiel en te gespannen”, klinkt het.

“Niet in het minst omwille van alle admini-stratieve beslommeringen hier, hebben wepas half april de eerste bestellingen voormachines en dergelijke kunnen plaatsen.Een maand eerder waren we al gestart methet strippen van de productiesite. Dat wasoorspronkelijk een ruim bemeten woning,vandaag is het dus een versterkte bunker,met 28 camera’s die permanent alles fil-men. De hoogtechnologische machines hierspuwen zestig nieuwe paspoorten per uuruit en kosten ruim 200.000 euro per stuk.Ze worden bediend door it-specialisten entechnische ingenieurs, hoofdzakelijk jongemensen die we hier vers van de schoolban-

ken geplukt hebben. We betalen onze men-sen iets meer dan wat hier gangbaar is - vooreen goed opgeleide en ervaren it’er loopt datop tot 1.000 euro per maand – maar krijgenin ruil heel veel professionalisme en loyali-teit. De eerste maanden hebben we regel-

matig een hele nacht doorgewerkt om hetproject tijdig op de rails te krijgen, maar datgebeurde altijd met de glimlach.”

Iets minder vlot verliep het contact met delokale administratie. “Soms ronduit halluci-nant”, blikt Filip terug. “Zo heeft al onsmateriaal hier enkele weken lang geblok-keerd gestaan op de luchthaven, omdat wemaar niet aan de noodzakelijke importver-gunningen raakten. Pas eind juni beschiktenwe over alle noodzakelijke paperassen, enkonden we dan ook een bankrekening, han-delsregister en dergelijke openen. Nu ja, jezit hier in Afrika, en je weet dus vooraf waar-

aan je begint. Netwerken is hier extreembelangrijk, en zonder de contacten van onzelokale partner zaten we hier nu niet. Wehebben bijvoorbeeld ook een volledig scena-rio uitgetekend met daarin de verschillendete volgen procedures voor mocht het hier op

een dag echt verkeerd lopen: evacueren ofter plekke onderduiken? Wat met onzemachines dan, enzovoort.” Lastig en stres-serend? “Ach, ik ben daar behoorlijk prag-matisch in: we zullen de situatie welmanagen als ze zich voordoet. Op langeretermijn ben ik zelfs vrij optimistisch: dit landheeft potentieel, hopelijk slaagt het erin omde huidige crisis zonder al te veel kleer-scheuren te doorspartelen. En vergeet niet,voor ons is dit project ook en vooral een uit-hangbord naar andere landen uit de regio.Als Zetes hier een goede beurt maakt, danzijn we wellicht vertrokken voor een hele ristgelijkaardige projecten in Afrika.”

>

“Waar we de honderdduizenden blanco exemplaren van de paspoorten bewaren, is top secret.” Filip Corbeel, algemeen directeur Zetes Ivoorkust

‘A chacun son passeport biométrique’ staat op de affiche te lezen. Een slogan die de Ivorianen moet warm maken voor de nieuwe hoogtechnologische paspoorten.

ALLE JOBS IN ICT & ENGINEERING VINDT U VANAF PAGINA 91

> 22ste staat België dit jaar in de IT IndustryCompetitiveness Index.De index evalueert en vergelijkt de it-sector van 66 landen en kijkt hoe die landen de concurrentiekracht van hun it-sector aanwakkeren. Goed scorende it-sectoren dragen rechtstreeks bij tot meer dan 5 procent van hetbruto binnenlands product van de meeste geavanceerde landen. De VS zijn koploper in de index.



BIEN CUIT

In Vrasene flikkert een ster, eenMichelinster. “Zo’n ster is voor mij nietzo belangrijk”, relativeert Daniël Ost. “Ikkom hier al veel langer.” Voor hem is hetrestaurant van Herbert Robbrecht eenbekend adres. Vandaag doorbreken weOsts vaste ritueel, zijn geliefde

Oosterscheldepaling, en we gaan reso-luut voor de zakenlunch. Dat is niet de reden waarom de befaam-de bloemkunstenaar het eerste kwartierduidelijk op zijn hoede is. Later ontdooithij zichtbaar: “Ik had vragen over hetrendement van mijn vennootschap enonze tewerkstelling verwacht. En daarweet ik niets van. Dat is het domein vanmijn vrouw.” We hebben allebei eendrukke namiddag in het vooruitzicht en

beginnen met een flesje ‘Stiftsquelle’.“Dat is verkozen tot het beste water terwereld”, commentarieert Daniël Ost diezich ontpopt tot een groot restaurant-kenner en zelfs een speciale behandelingkreeg van Ferran Adria van El Bulli. De kelner brengt een schaal met fijnehapjes op basis van makreel, chorizo engarnaaltjes. Ze liggen strak geschikt. Hetgeheel heeft iets Japans. “Goede restau-rants halen geregeld hun inspiratie uit de

Japanse Kaiseki-keuken die steunt opseizoensgebonden, zuivere basisproduc-ten. De presentatie van het gerecht issoms zo mooi dat je er amper aan durftte beginnen.”Daniël Ost komt geregeld in Japan,meestal op uitnodiging van zijn scharebewonderaars. Hij vertelt enthousiastover zijn nieuwe uitdagingen zoals denocturne in Sint-Niklaas (7 november)en de Gouden Tempel in Kyoto:“Volgend jaar mag ik tentoonstellen ineen deel van de tempel dat al duizendjaar afgesloten blijft voor het publiek.” Het voorgerecht is een specialiteit vanhet huis: rogvleugel gegaard op lage tem-peratuur in een lichte saus van GentseTierenteynmosterd. Bij een eerste hapsmaakt de vis wat zout, maar daarnawordt hij zachter. De eendenfilet uit hetFranse Dombes in een jus van jenever-bes en met gebakken aardperen vormthet hoofdgerecht. Daniël Ost kijkt op:”Zo heb ik mijn vlees graag: de filet isnog wat sappig. In combinatie met debulgur (voorgestoomde en geplette tarwekorrels, nvdr) is hij verrassendsmakelijk. We sluiten af met warm opge-legde kersen met specerijen en kirsch,onder een krakend wentelteefje, versierdmet een bolletje roomijs van calypso’s.

tekst Erik Verreetfoto’s Frank Bahnmüller

• Prijzen en opties: 115,50 euro voor deontspanningslunch voor twee. Dezezakenlunch wordt enkel geserveerd pervolledige tafel en op weekdagen. Andereopties: viergangenmenu (60 euro per persoon, met wijnen plus 27 euro); vijfgangenmenu (70 euro per persoon,met wijnen plus 32 euro).

• De wijnkaart: Vooral Franse wijnen. Wij

betaalden binnen ons lunchmenu voortwee aangesneden flessen telkens 15 euroen voor een extra glas rode wijn 8 euro.

• Wachttijd, service en bediening: Debediening is bijzonder attent en rustig.Na ruim anderhalf uur zaten we weerin de auto.

• Ligging en bereikbaarheid: Op eenkilometer van de expresswegAntwerpen-Knokke. Op de hoek van deProvinciale Baan en de nieuwe wijk‘Hogenakker’ vindt u een ruime parking

naast het volledig nieuwe restaurant.• Binnen en buiten: Terras voor een dertig-

tal gasten en een aparte banketzaal voor50 tot 80 personen

• Betalingsopties: Cash en de gebruikelijkebetaalkaarten

• Wifi: Neen • Kranten: Gazet van Antwerpen • Open: Gesloten op dinsdagavond en don-

derdag, zaterdagmiddag enkel open nareservatie voor groepen. Keuken open van12 tot 14 uur en van 19 tot 21 uur.

DE BALANS DE AFREKENING

Michelinster aan Waaslandse hemel

Hogenakker 1, 9120 Vrasene03/ 755.17.75www.herbertrobbrecht.be

HET PROEFKONIJN VAN DE WEEKWie? Daniël OstWat? Bloemkunstenaar Waar? Sint-Niklaas Diploma? Masteropleiding bloem-binden in Vught (Nederland) Leeftijd? 53 jaar

LezerDaniël

GEPROEFD EN GEWOGEN

RESTAURANT HERBERT ROBBRECHT - VRASENE

Elke week trakteert Vacature eenlezer op een culinaire blind date. Op zoek naar de smakelijkstebusinesslunches overal te lande.Benieuwd of er sterren vallen.

Daniël: “Het is de eerste keer dat ik de zakenlunchneem. Voor deze prijs-kwaliteit is het eenabsolute meevaller. In een straal van dertigkilometer rond Sint-Niklaas eet je niet beterdan hier.”

16/20

Erik: “Dit is een van de betere adressen van hetjaar. Deze vaste waarde in het Waaslandbiedt een rijkdom aan smaken voor een vriendelijke prijs.”

16/20

Volgend nummer:

Condacum, Kontich

RedacteurErik

Gratis op restaurant met een Vacatureredacteur?

vacature.com/biencuit



De gebouwen van Kortrijk Xpo liggen te glinste-ren in de najaarszon. Aan de hoofdingang staanrijen mensen geduldig aan te schuiven voor eenbezoek aan Interieur 2008. Saskia Soete DeBoosere, general manager van Kortrijk Xpo,is een tevreden vrouw. "Van de crisis hebben wenog niet veel ondervonden", lacht ze. "Onsparadepaardje Interieur trekt net als de voor-gaande edities weer heel wat volk." Saskia runteen bedrijf waar bijna vijftig mensen werken. Elkjaar organiseren ze samen ongeveer evenveelevenementen. "Kortrijk Xpo is een goeddraaien-de, private onderneming. Interieur is niet uitonze koker ontsproten, maar wordt georgani-seerd door Stichting Interieur. Wij zijn hun gastheer, zorgen voor onderdak en helpen hende beurs in goede banen te leiden. Op anderemomenten van het jaar organiseren we onzeeigen beurzen. Meestal zijn dat zeer gespeciali-seerde evenementen, zoals Tavola, de interna-tionale vakbeurs van de fijne en verse voeding,waar inkopers van Carrefour, Delhaize, Colruytof Albert Hein inspiratie komen opdoen."Op Kortrijk Xpo hebben we afgesproken met JoLibeer, afgevaardigd bestuurder van VokaWest-Vlaanderen. Hij zal ons een hele dag opsleeptouw nemen door zijn provincie en onstonen waar het economische hart van West-Vlaanderen klopt. "Op een beurs als Interieurkun je de nieuwe geest die door onze provinciewaart, opsnuiven", zegt hij. "Iedereen kent het

cliché van het noeste, hardwerkende, onderne-mende West-Vlaanderen. Dat is helemaal waar,maar ondertussen is ook een jonge generatieondernemers opgestaan die verder dan de pro-vinciale grenzen kijkt. Een paar van die veelbe-lovende West-Vlaamse bedrijven wil ik julliegraag tonen."We rijden de autostrade op richting Oostende,op weg naar onze eerste afspraak. "Heel watbedrijven in ons provincie zijn zich aan hetheroriënteren", zegt Jo. "Oude industrieën diezich niet aan de veranderende omstandighe-den aanpassen, zijn ten dode opgeschreven.Zo hebben sommige textielbedrijven jammergenoeg de boot gemist, maar gelukkig zijn erveel andere die de nieuwe technologieënomarmd hebben. Ze hebben geïnvesteerd enzich gespecialiseerd in technisch textiel enbloeien als nooit tevoren. Hun activiteitenhebben weinig uitstaans met het traditionelebreien van tapijten. Ze maken intelligente tex-tielproducten zoals onbrandbare gordijnen, ofproduceren muggenafstotende matrassen."

HERNIEUWBARE WINDENERGIEDicht bij Oostende verlaten we de autosnelweg."Onder impuls van burgemeester Johan VandeLanotte ondergaat deze stad een ware meta-morfose", zegt Jo Libeer. "Zuivere lucht, schoneenergie, gezondheid worden hier zelfs tot op deindustrieterreinen in de praktijk gebracht."

Op economischeroadtrip door

VlaanderenWaar huizen de pareltjes van het Vlaamsche land?Vacature laat zich drie weken op sleeptouw nemendoor de Voka’s en VKW’s van deze wereld, op zoeknaar beloftevolle ondernemingen overal te lande.Deel 1: West- en Oost-Vlaanderen

Dossier West- & Oost- V

KORTRIJK XPO: EvenementenorganisatorGeconsolideerde omzet: 16.236.994 euro (2007)Aantal werknemers: 51 (begin 2008)

METAFOX: Metaalverwerkend bedrijfOmzet: meer dan 7 miljoen euro

Aantal werknemers: 60

ATHENA-GRAPHICS: Specialist in de productie

van flexo prepress:Omzet: 7,5 miljoen euro (in Roeselare)Aantal werknemers: 49 (in Roeselare)

1. De West-Vlaamse groeirouteELECTRAWINDS: Producent van hernieuwbare energieVerwachte omzet voor 2008: 32 miljoen euroVerhoopte omzet voor 2009: 64 miljoen euroAantal werknemers: 125

WEST-VLAANDEREN• Tewerkstelling naar sector: landbouw 0,8%, industrie 24,2%, bouw,

6,5%, handel & diensten 33,4%, non-profit 35,1% • Werkgelegenheidsgraad: 70,3% (Vlaams gewest: 65,5%)• Werkloosheid in september 2008: 5,13% • Aantal actieve ondernemingen: 96.125 (Vlaams gewest 438.300, België 722.191)

OOSTENDE

KORTRIJK

ROESELARE

ARDOOIE

tekstJan Stevens

foto’sLies Willaert


REGIODOSSIER33Vacature | zaterdag 8 november 2008

We rijden de John Cordierlaan in, en staan oogin oog met het knappe, strakke bedrijfsgebouwvan Electrawinds. Libeer: "Wijlen John Cordierheeft het laten bouwen om de kantoren vanTelindus in onder te brengen. Sinds kort is dithet hoofdkwartier van groene energieproducentElectrawinds."We worden ontvangen door voormalig VTM-nieuwsanker Marleen Vanhecke. In april van ditjaar verliet ze de commerciële zender om pr- encommunicatiemanager bij Electrawinds te wor-den. "Nu sta ik nooit meer in de file", lacht ze.Ze stelt ons voor aan ceo Luc Desender. Tienjaar geleden was hij nog garagist in Brugge. Nurunt hij een bedrijf met meer dan 120 mensenen koestert hij plannen om grote energieprodu-centen zoals Suez en Nuon te beconcurreren."Ik was waarschijnlijk de eerste Belg die er in1998 aan dacht om windmolens te gaan bou-wen", vertelt hij. "Het idee om elektriciteit op tewekken door wind was eigenlijk heel toevalligontstaan. Ik had extra stroom nodig voor mijngarage, maar mijn toenmalige elektriciteitsleve-rancier wou mij daar flink voor laten betalen. Ikbesloot toen om zelf voor mijn energie te zor-gen. Ik wou een windmolen vlak naast mijngarage zetten, maar dat was niet zo vanzelf-sprekend. Van het een kwam het ander, enwindmolens werden een passie die steeds meerbegon uit te deinen. In 2001 heb ik dan voluitvoor hernieuwbare windenergie gekozen." LucDesender verkocht zijn garage, en begon hele-maal van nul. "Ik richtte bij mij thuis een kan-toortje in en was vertrokken." Na een tijdje namhij zijn eerste werknemer aan: "Mijn oude boek-

houder van de garage kwam over." Stapje voorstapje breidde hij uit. "Tot twee jaar geledenwaren we met zes. Maar op een bepaaldmoment hadden we zoveel projecten lopen, datwe genoodzaakt waren vers kapitaal te zoeken.We hebben toen dertig miljoen euro opgehaald,en dat heeft het bedrijf in een stroomversnelling

gebracht." Tien jaar na de start is Electrawinds inBelgië het grootste private bedrijf voor hernieuw-bare energie, met lopende projecten in Italië,Frankrijk, Roemenië, Polen en Bulgarije.

Hoe hels was het om zo snel te groeien? LucDesender: "De groei is de laatste jaren 'vanzelf'gekomen. Dat kon alleen maar omdat we stevi-ge fundamenten hadden. Die eerste jaren heb-ben we het klappen van de zweep op een relatieftrage manier kunnen leren. Groene energie zit delaatste jaren in een zeer hoge versnelling; wijhebben het geluk dat we er al veel langer inten-sief mee bezig zijn. We zijn trouwens al lang nietenkel met wind bezig, maar ook met zonne-energie en met het opwekken van energie uitbiomassa. Als pionier in hernieuwbare energieondervinden we sinds kort toenemende concur-rentie van de grote energiebedrijven. Dat neemt

niet weg dat Electrawinds klaar is voor een volgende belangrijke stap: we gaan in de toe-komst niet alleen groene stroom produceren,maar die ook rechtstreeks aan particulieren enkmo’s leveren."Projectmanager Willy Wellens en corporate legaladvisor Ellen Deprez komen erbij zitten. Willy

was in een vorigleven profvoetballeren trainer; hij speeldevan 1976 tot 1981 mee met het dream-team van de RodeDuivels. Ruim tienjaar geleden kochtWilly bij Luc

Desender een auto. "Luc zei toen tegen me: 'Ikstop met de zaak, ik ga iets anders doen. Ik hebeen gat in de markt gevonden: windmolens.' Ikvond het een waanzinnig idee. Maar Luc heeftgelijk gekregen, en nu werk ik hier zelf.""Ik ben in februari 2007 bij Electrawindsbeginnen werken", zegt Ellen. "Ik was op zoeknaar een nieuwe uitdaging en kwam er toevalligachter dat Electrawinds een bedrijfsjurist zocht,ik heb gesolliciteerd en de rest is geschiedenis."Willy gaat als projectmanager op zoek naargeschikte locaties voor nieuwe windmolens."Niet alle landschappen zijn geschikt", zegt hij."Zodra ik een goeie plaats gevonden heb,contacteer ik de eigenaar en probeer ik hemervan te overtuigen om zijn stuk grond aanons te verhuren. Dan kan het nog vier jaarduren eer de vergunning voor de plaatsing vande windmolen in orde is."

Hoe is de sfeer bij Electrawinds? Ellen: "Erhangt hier flink wat elektriciteit in de lucht.Niemand werkt van nine to five; we gaan erallemaal voor."Willy: "Er wordt keihard gewerkt, maar de col-lega's kunnen als het moet ook keihard feesten. Dat vind ik fantastisch. Er is ook geen hiërar-chie: iedereen, van de poetsvrouw tot LucDesender, is gelijk voor de wet."

We nemen afscheid van Luc Desender en zijnteam. "Heb je gehoord wat Desender van planis?", vraagt Jo Libeer als we in de auto zitten."Hij wil grote jongens als Electrabel beconcurre-ren. Schitterend toch dat een West-Vlaamseondernemer dat durft?"

LICHTSTAD VAN BELGIËHet West-Vlaamse landschap tussenOostende en Roeselare twijfelt tussen grazen-de koeien op vlakke weiden en bedrijfsloodsenop even vlakke industrieterreinen. Als weRoeselare naderen, wijst Jo naar de gebouwenvan lichtarmaturenfabrikant Modular. "Eenonderneming zoals Modular is typisch voordeze streek. Roeselare wil de lichtstad vanBelgië worden. Maar Roeselare is meer dandat: de stad is ook een belangrijke speler op devoedingsmarkt: 36 procent van de diepvries-groenten in de EU komt van hier."

Onze volgende halte is Athena-Graphics,gespecialiseerd in de productie van flexo pre-press. Ceo Ignace Cosaert is een telg uit eengerenommeerde Roeselaarse drukkersfamilie.

>

- Vlaanderen

“Een jonge generatie ondernemersis opgestaan, ze kijkt verder dan de provinciegrenzen.”Jo Libeer, afgevaardigd bestuurder van Voka West-Vlaanderen

Jo Libeer, afgevaardigd bestuurder Voka West-Vlaanderenop de Interieurbeurs in Kortrijk Xpo.Jo Libeer, afgevaardigd bestuurder Voka West-Vlaanderenop de Interieurbeurs in Kortrijk Xpo.

Projectmanager Willy Wellens en corporate legal advisorEllen Deprez werken met hart en ziel bij Electrawinds.



"Mijn vader heeft Athena-Graphics in 1991opgestart en ik heb het bedrijf vijf jaar laterovergenomen", zegt hij. "Na mij studies inLeuven heb ik eerst een tijdje stage gelopenbij een Amerikaanse flexodrukkerij."Technical manager Bart werkt dertien jaarbij Athena-Graphics, operation managerAlexander is er in januari bijgekomen. Watis flexo prepress precies? Bart: "Wij makendrukvormen voor verpakkingen. Dat is eenheel gespecialiseerd procedé, niet te vergelij-ken met gewone offsetdruk. Een waspoeder-producent die een nieuw product op demarkt wil brengen, zal voor zijn verpakkingeen ontwerp laten maken, wij zetten het ont-

werp om in een flexibele drukvorm. Diedrukvorm gaat vervolgens naar de drukker.Onze klanten kunnen zelf een ontwerp aan-leveren, maar wij kunnen het ook helemaalvoor hen uitwerken." Bart en Alexander nemen ons mee naar dewerkplaats. In het hele gebouw hangt eenpenetrante geur. "Wat je ruikt zijn solven-ten", zegt Alexander. "Na verloop van tijdwen je daaraan. "Op de ene verdieping staandrukpersen, belichters en droogmachines, op

de andere zitten mensen naarstig op hunklavieren te tokkelen. "Doordat we de laatstejaren zo gegroeid zijn, zitten we nu veel tekrap behuisd", zegt Alexander. "Maar er isbeterschap op komst, want er staat eennieuw gebouw in de steigers. De verhuis isgepland voor volgend jaar."Naast de vestiging in Roeselare heeftAthena-Graphics nog sites in Frankrijk enNederland.

BEDRIJVIGE GEMEENTEWe rijden van Roeselare naar Ardooie, naaronze laatste afspraak van de dag. "Heb jegezien voor welke grote merken Athena-

Graphics verpakkingen bedrukt?", vraagt JoLibeer. "Dat is typisch voor West-Vlaamseondernemingen: op het eerste gezicht lijkenhet relatief kleine, lokale familiebedrijven, totje inzage krijgt in hun cliënteel en in hunafzetmarkt. Dan blijken het vaak internatio-naal werkende grote spelers te zijn."Het is stil en rustig in het centrum vanArdooie, een gemeente van 9.000 zielen."Die rust is maar schijn", zegt Jo. "Ardooieheeft het afgelopen decennium al tweemaal

de door Trends georganiseerde titel vanbeste zakengemeente van België behaald.Dit is een van de meest bedrijvige gemeen-ten van het land."General manager Frederique Devos van hetmetaalverwerkende bedrijf Metafox heetons welkom. Naast landbouw, groenten entextiel, is metaalverwerking een van de ster-ke sectoren van Ardooie. "Mijn vader is in1973 met metaalverwerking gestart", vertelt Frederique. "Toen heette het bedrijfnog 'Frans Devos'; tien jaar later is de naamveranderd in Metafox. In 2006 heb ik deleiding genomen. De kern van onze busi-ness is altijd dezelfde gebleven: het plooienvan buizen. Vroeger werd er voornamelijktuinmeubilair gefabriceerd, nu hebben weons machinepark drastisch vernieuwd enwerken we vooral als toeleverancier vangeplooide buizen voor de industrie en alsfabrikant van functioneel meubilair voorverhuurbedrijven en hotels."De start van de eenentwintigste eeuw markeerde voor Metafox de start van groteuitbreidingswerken. Frederique: "In 2003hebben we een eerste stuk kunnen bijbou-wen. We hebben lang in beperkte ruimtesmoeten werken omdat we geen terrein konden bijkopen. In 2007 hebben we dannog een grote hal extra gebouwd."Metafox deed het de laatste jaren uitzonder-lijk goed. Toch maakt Frederique Devos zichzorgen. "De kredietcrisis besmet de reëleeconomie. Ondernemers zijn voorzichtig,

wachten af, en beginnen zich op hardere tij-den voor te bereiden. Wij proberen toch nogte groeien door ons te focussen op datgenewaar we goed in zijn. Alle bijkomstighedenen ballast willen we uitbesteden, of over-boord gooien."

We wandelen door de ateliers. Dit is eenechte, onvervalste fabriek met rondrijdendeheftrucks, lawaaierige machines en lasvuur-werk dat pijn doet aan de ogen. In de hogerekken staan metalen frames van stoelen,tafels en barkrukken opgestapeld.Inkoper Nick, Francis van de plooiafdeling,atelierverantwoordelijke Karlien en pro-ductieleider Dieter genieten van een kwar-tiertje rust. De werkdag zit er bijna op."Toen ik achttien jaar geleden bij Metafoxbegon, werkten er hier tien mensen, nuzijn het er meer dan zestig", zegt Karlien."De meeste collega’s met wie ik gestartben, werken hier nog. Dat zegt iets over desfeer in onze onderneming."Nick: "De laatste jaren is de organisatiebinnen Metafox serieus veranderd. Denieuwe gebouwen hebben het bedrijf eentweede adem gegeven."Moet er hard gewerkt worden? Francis:"We moeten goed doorwerken, maar zejagen ons niet op en staan ook niet met dechronometer achter ons.""Nog niet", zegt Dieter bloedserieus. Derest kijkt hem verbaasd aan. Dan schietenze allemaal in de lach.

“We willen onze groene stroom ook rechtstreeks aan particulieren en kmo’s leveren."Luc Desender, ceo Electrawinds

>

Dossier West- & Oost- Vlaanderen

Bij Metafox is de kern van hun businesshet plooien van buizen.

Athena-Graphics maakt drukvormen voor verpakkingen. Naast de vestiging inRoeselare heeft het bedrijf nog sites in Frankrijk en Nederland.



2. De Oost-Vlaamse groeirouteEen mistige morgen in november. Op hetbedrijfsterrein Hoogveld in Dendermonde rij-den vrachtwagens af en aan. Dit is de thuisbasisvan Schelfhaut, gespecialiseerd in rolluiken,zonneweringen, sectionaalpoorten en sinds kortook ramen en deuren. Het bedrijf levert onderde-len aan assemblagebedrijven en installateurs vanrolluiken, zonneweringen, sectionaalpoorten, enstartte in 2001 met de productie van systemenen onderdelen van zonnewering. Een bedrijf involle expansie, dat in één maand tijd twee over-names realiseerde en in de toekomst nog meer opstapel heeft staan. “We hebben nog twee overna-medossiers in voorbereiding, in Nederland enBelgië en er is nog een derde in Frankrijk, maardat is een stuk minder concreet”, zegt ceoHerman Schelfhaut over de groei van zijn bedrijf.“We kijken ook rond in Scandinavië, omdat daarin de toekomst mogelijkheden liggen.” Voor KarelUyttersprot, gedelegeerd bestuurder van VokaOost-Vlaanderen, is dit een schoolvoorbeeld voor andere Oost-Vlaamse bedrijven.“Internationalisering is cruciaal. Je moet wetenwat er gebeurt in de BRIC-landen en in de next-11. Over de grenzen kijken is voor sommigebedrijven nog niet evident, al zie je in de provinciesteeds meer bedrijven die zich daar bewust vanzijn. Schelfhaut doet bijvoorbeeld strategischeovernames in binnen- en buitenland.” HermanSchelfhaut: “Wij hebben het voordeel dat demarkt van de zonnewering, rolluiken en vooral de

automatisering groeit. Toch kijken we ook uit naarnieuwe markten. We hebben in 2007 sectio-naalpoortenfabrikant Candomar overgenomen,met een productiesite in Erpe-Mere, en sinds deovername van Debeuf in Wevelgem doen we ookramen en deuren. Zo zijn we voortdurend bezigmet de markt af te tasten. Onze productiesite ligtin Bertrix, in de provincie Luxemburg, dichtbij deafzetmarkten in Frankrijk en Duitsland. Maaronze roots liggen hier in Dendermonde en blijvenhier.”

TWEEDE ZEESLUIS CRUCIAALVia de E17 rijden we zuidwestwaarts, richting deeconomische slagader van de provincie: de havenvan Gent. Hier ligt het knooppunt voor de toe-komst van Oost-Vlaanderen. De ontsluiting vande haven en de uitbouw van een tweede zeesluisis één van de belangrijkste items voor de ontwik-keling van de provincie, benadrukt KarelUyttersprot. “De Gentse haven is geen typischeoverslaghaven, maar een productiehaven metbedrijven die een toegevoegde waarde hebbenzoals Cargill, Volvo, ArcelorMittal. De impactervan strekt zich over de hele provincie uit. In deGentse haven is er ook nog ruimte voorbedrijfsterreinen.” In de buurt van de haven houden we halt bij Gia Cataro, een industrieelschoonmaakbedrijf dat zijn klanten vooral in deGentse kanaalzone heeft. Een echt dienstenbe-drijf, dat in 1987 werd opgestart en dat zich niet

SCHELFHAUT: Specialist van rolluiken,zonneweringen, sectionaalpoorten,

ramen en deurenAantal werknemers: 130

Omzet: ongeveer 130 miljoen euro

VANDE MOORTEL:Producent van gevel-stenen en kleiklinkersAantal werknemers: 90

Omzet 2007: 17,25 miljoen euro

GIA CATARO: Industrieel reinigingsbedrijfGia Cataro Gent: 150 arbeiders, 18 bedienden Gia Cataro Antwerpen: 45 arbeiders, 4 bedienden Omzet: 10,7 miljoen euro (2007)

OOST-VLAANDEREN• Werkloosheid september 2008: 6,18% • Werkgelegenheidsgraad: 63,5%• Aantal actieve ondernemingen (2006): 33.145 (en 101.176 zelfstandigen)• Tewerkstelling per sector: landbouw 3,1%, industrie 25,9%, diensten 37,2%, quartaire sector 33,9%

GENT

HOFSTADE

OUDENAARDE

DENDERMONDE

>

CULOBEL: Perswerkspecialist en uitvoerder van assemblages van producten voor (semi-)industriële toepassingenAantal werknemers: 287 (125 in België, 160 in Tsjechië, 3 in China) Omzet Culobel België: 22,6 miljoen euro (2008)Omzet Culobel Groep: ongeveer 32 miljoen euro(2008)

tekstDominique Soenensfoto’sGriet Dekoninck

Herman Schelfhaut, ceo van Schelfhaut: “We hebben twee overnamedossiers in voorbereiding.”

Bij industrieel reinigingsbedrijf Gia Cataro werken veel allochtonen, laaggeschoolden en arbeidsgehandicapten die elders vaak moeilijk werk vinden.



>

op één activiteit wil vastpinnen. Het bedrijfhoopt binnenkort te starten met een groen-dienst en sluit niet uit dat het in de toekomstook veiligheidsdiensten voor zijn rekeningneemt. “Wij zijn opportunisten en staan vooralles open. Als je altijd netjes binnen de lijntjeskleurt, dan raak je niet ver. We pinnen ons nietvast op langetermijnplannen. Zo hebben we alverschillende dochter- en zusterondernemingengecreëerd die allemaal hier gestart zijn: Gia Cataro Antwerpen, Flancco, DomesticServices. We hebben geen langetermijncontrac-ten met onze klanten: als ze tevreden zijn,komen ze sowieso terug.” Gia Cataro is nietalleen een voorbeeld van ondernemingszin,maar ook van divers personeelsbeleid: een grootdeel van de werknemers bestaat uit allochtonen,laaggeschoolden, arbeidsgehandicapten enjonge en oude werknemers die elders dikwijlsmoeilijk aan de bak raken. Voor een klein deelbestaat het werknemersbestand ook uit ex-gedetineerden. 80 procent komt uit het Gentse.Personeelsverantwoordelijke Johan Stas: “Wehebben ook heel hoogopgeleide buitenlandersdie bij ons komen werken. We hebben bijvoor-beeld een werknemer uit Wit-Rusland dieonder meer nucleaire fysica gestudeerd heeft.Schrijnend, maar ze krijgen bij ons de mogelijk-heid om door te stromen. Het probleem is voorons de retentie: veel mensen haken af, dikwijlsomdat ze thuis problemen hebben. Daar probe-ren we nu iets aan te doen door te investeren ineen maatschappelijke werker. Opmerkelijk? Tja,we werken op een sociale manier, zonder derendabiliteit uit het oog te verliezen. We zijngeen liefdadigheidsinstelling, maar we geven

wel kansen aan mensen die het anders moeilijkhebben op de arbeidsmarkt.”

Na het bezoek aan Gia Cataro schuiven we debenen onder tafel in de exclusieve InternationalClub Of Flanders, een privéclub in een histo-risch decor, op het Sint-Pietersplein in Gent.Karel Uyttersprot: “Het is ontstaan als een ont-moetingsplaats voor bedrijfsleiders, mensen diebij de overheid werken en expats. De club heefteen restaurant, gelegen in een kelder uit deveertiende eeuw. Er is ook een wijngaard bij: demonniken van de Sint-Pietersabdij verbouwdenhier al eeuwen geleden wijn”, doceertUyttersprot. De stad is volgens hem in volleexpansie. “Er komt een nieuw voetbalstadion,er is de site rond Sint-Denijs-Westrem waarIkea komt en ook aan het Sint-Pietersstation iser een groot ontwikkelingsproject. Oost-Vlaanderen is traditioneel de tweede sterksteprovincie van Vlaanderen. Alleen is er nu doorde crisis nieuw ondernemersvertrouwen nodig.”

Na de lunch gaat het richting Oudenaarde, waarKarel Uyttersprot ons laat kennismaken metsteenbakkerij Vande Moortel. “Ik vond hetbelangrijk om minder voor de hand liggendebedrijven te tonen, die toch in de klassiekeindustrie zitten. Veel mensen stellen zich bijgroeibedrijven meestal hightechondernemingenvoor, maar het is net goed om te zien dat er ookin de klassieke industrie innovatieve groeibe-drijven zitten. In het zuiden van de provinciezitten toonaangevende bedrijven zoalsSantens, Samsonite en Associated Weaversen nichebedrijven zoals Sinelco in Ronse. Die

Dossier West- & Oost- Vlaanderen

>

“

Johan Stas (l) en Gert Van Grembergen (r) van Gia Cataro

Steenbakkerij Vande Moortel is Belgisch marktleider in de productie van kleiklinkers.



VOOR EEN JOB IN WEST- OF OOST-VLAANDEREN, BLADER DOOR NAAR PAGINA 85

> 18% van de bebouwde West-Vlaamse oppervlakte wordt ingepalmddoor industriegebouwen, kantoorgebouwen en handelszaken. Voor Vlaanderen ligt dat cijfer op 16,3 procent, voor België op 15,8 procent. West-Vlaanderen scoort dus hoger dan gemiddeld.

laatste is Europese marktleider in kapperspro-ducten, van kammen tot materiaal voorschoonheidsbehandelingen.” Vande Moortel is al sinds 1864 een familiebe-drijf, dat gevelstenen en kleiklinkers produceertdie geleverd worden aan overheden, architectenen aannemers. “De voorbije vijftien jaar is hetbedrijf grondig veranderd”, zegt zaakvoerderPeter Vande Moortel, terwijl we ons bevinden bijde grote bakovens en de pletmachines. “In dejaren tachtig maakten we goedkope gevelstenen,

maar in 1993 zijn we in België als eerste gestartmet de productie van kleiklinkers. We zijn daarnationaal marktleider in en ook Europees staanwe daar sterk in. In de gevelstenen hebben wede omschakeling gemaakt naar heel specifieke,architecturale producten van hoge kwaliteit. Ensinds vijf jaar zijn we ook actief bezig met export.We zitten in een zeer kapitaalintensieve sector,

waarin je een zekere taille nodig hebt om verderte kunnen. In Vlaanderen zijn er een heleboelsteenbakkerijen verdwenen of overgenomen.Exporteren was broodnodig. We bewerkenvooral de buurlanden en Oost-Europa. We heb-ben in Tsjechië een groeve en op termijn openenwe daar een productiesite. In het buitenlandhebben we nog veel groeimarge.” Buiten defabriek wordt druk gewerkt aan de eigen kadevoor het bedrijf. Een investering via een pri-vaat-publieke samenwerking, die 50.000 à

60.000 ton transport van de weg moet weg-halen. “We zitten vlakbij de Schelde, dus wil-len we er ook gebruik van maken. We willeneen milieuvriendelijke uitstraling, want we zit-ten een beetje met een slecht imago op datvlak, onder meer door de CO2-uitstoot. Wedoen heel veel inspanningen om milieuvrien-delijk te werken.

In 2005 hebben we een rist investeringengedaan om milieuvriendelijker te werken.”

INTERNATIONALISEREN BROODNODIGTijd voor het eindpunt van onze roadtrip:Culobel in Hofstade, bij Aalst. Onderwegwijst Karel Uyttersprot ons in Oudenaarde opde Bruwaan – “een heel mooi bedrijventer-rein” – en in Aalst op Siesegemkouter, eenbedrijventerrein dat in volle voorbereidingsfa-se zit. “De Siesegem is heel goed gelegen:dichtbij de autosnelweg en dicht bij het cen-trum van Aalst. Door de nabijheid van deautosnelweg is ook het transport geen pro-bleem.” Bij Culobel, een toeleverancier inperswerk en dieptrekwerk, ontvangen ceoMark D’Haese en zijn zus Katrien, financieeldirecteur, ons hartelijk. Hun bedrijf draait almee van voor de Tweede Wereldoorlog, maarveranderde ondertussen van aanpak. “Onsbedrijf is tachtig jaar oud. We zijn begonnenmet het maken van koperen knopen. Daarnazijn we geëvolueerd naar schroefhulzen voorlampen, een moeilijke vorm van dieptrek-werk. Eind jaren tachtig zijn we beginnengroeien. We kregen van klanten de vraag naarmeer kwaliteitseisen. We deden perswerk,

maar door de grote internationale concurren-tie zochten we naar iets dat meer toegevoeg-de waarde bood. Via de vraag van een klantzijn we in 1996 begonnen met drukvaten.Maar omdat we hier niet meer konden uit-breiden, zijn we beginnen zoeken in Tsjechië,omdat we daar ook economisch voordeel bijhadden. We werken hier meer geautomati-seerd, daar zit het meer arbeidsintensievewerk. Maar de technologische knowhow zithier. Je voelt dat ze dat in Tsjechië niet heb-ben. We zijn ook manieren gaan zoeken ommeer te doen met ons perswerk, want op zichis dat een uitgemolken product. We assem-bleren bijvoorbeeld semiafgewerkte produc-ten voor klanten als Daikin. Zo kom je tot eenbetere samenwerking en kan je je knowhowbeter aanwenden. Met gewoon perswerkkunnen we het verschil niet maken.” Culobelheeft intussen ook een stek in Shanghai, waarCulobel aan sourcing doet: er worden goed-koop producten gekocht die complementairzijn met wat het bedrijf zelf maakt.” Dat wasnodig om concurrentieel te blijven”, aldusD’Haese. “Maar het biedt ook mogelijkhedenvoor de toekomst. Het is zeker nog niet voormorgen, maar China biedt voor ons de mees-te mogelijkheden.”

“Via de bouw van een eigen kade aan de Schelde willen we 50.000 à 60.000 tontransport van de weg afhalen.”Peter Vande Moortel, zaakvoerder van Vande Moortel, producent vangevelstenen en kleiklinkers

Zaakvoerder Peter Vande Moortel

Culobel, een toeleverancier in perswerk en dieptrekwerk, zit in Tsjechië, Shanghai en Aalst.



OP ZATERDAG 15 NOVEMBER IN VACATURE MAGAZINE

De nieuwe alchemisten, deel 3

VOLGENDE WEEK

+

U kent Olivier De Schutter en Jan Raes (foto) niet? Geen nood,u bent niet de enige. Deze twee Belgen mogen dan welbescheiden zijn, ze draaien allebei mee aan de internationaletop. De een doet het bij de VN, de ander bij het AmsterdamsConcertgebouworkest. Volgende week maken ze hun opwachting in Vacature.

Regioreeks

De Brabantse groeiroute

De kleinste provincie van Vlaanderen, de hoogste lonen van België. Onze journalist op economische roadtrip door Vlaams-Brabant, opzoek naar het boomende hart van de provincie.

EN VERDER

NIET TE MISSEN:

De loftrompet > p 128Bazen hebben geen verstand van complimenten, columniste An Olaerts daarentegen…

De succestapes: Prémaman, babyspullen van Albanië tot Abu DhabiIntussen in PanamaWerk en technologie: 11 wifi-hotspots om in stijl te werken


Bazen hebben geen verstand van compli-menten. Hun loftrompet is een gedeukttoetertje met maar één valse noot. Alsiets goed is, hoeft daarvan geen meldingte worden gemaakt. De meeste werkenvallen in een wensput zonder weerklank.Eens afgeleverd is er niemand die er nogwat van hoort. Tenzij het werk niet aande verwachtingen voldoet, dan komen deklachten en de melodieën. Nochtans iseen compliment snel gemaakt.Scheefgezakt, oudbakken en aleens eerder uitgespuwd, hetmaakt niet uit. Een compli-ment is altijd een petit-four. Maar helpen doethet niet.

Een mens moet instilte zijn werk doen.Het is allemaal nietsbijzonders. Zelfsniet als je de uitvin-der bent van ietsheel bijzonders. Bijleven zijn er geencomplimenten enbij dood ook niet.Ten bewijzen dedroevige herdenkingvan Edward DeBeukelaer, bedenkervan de prinskoek. Deprinskoek is 75 jaargeworden, vorig jaar al,maar het kon niemand watschelen. Eén armzalig stukjein de krant heeft het opgele-verd. Het ging niet eens over dePrince. Het ging over Kira en Lisa,een tienjarige tweeling uit deVlaanders, die speciaal werd ontdekt om mee te spelen in een verjaardagsfilmpjeop tv, dat overigens ook niemand heeftgezien. Verder geen vlaai, geen slingers engeen complimenten. De Prince had heteven goed roemloos aan zijn prostaat kunnen krijgen.

Nochtans is de Prince een Belgisch monu-ment. Op de wereldtentoonstelling van1894 had hij een paviljoen van peperkoekmet op iedere hoek een minaret, maar omzulks te weten te komen moet een mensnaar Duitsland surfen. Duitsers rollen 40ton Prinzen per dag, goed voor meer daneen half miljard koeken per jaar. Heel Berlijnzit aan de rol. Nergens wordt zoveel Princeverteerd als in Duitsland. Reken dus maar

dat de Pruis weet aan wie hij het plezier te danken

heeft. Aan Edward De Beukelaer, een

Antwerpenaar

met een koekjesfabriek, lang geleden tussende dierentuin en Antwerpen Centraal. Edward De Beukelaar noemde zijn uitvin-ding: Le Petit Prince Fourré, naar LeopoldII, toen die nog een onnozel prinsenkindwas in plaats van een ellendige koloniaalmet een standbeeld. De Prince Fourrékreeg van zijn uitvinder een diameter van65 millimeter en 28 tanden in het rond.Maar zoals gezegd, bij ons kan de hele his-torie niemand wat bommen. Wij zijn allang blij als de Prince de Tervueren zijngoed fatsoen houdt. Desalniettemin, voor de 165ste verjaardagvan Edward De Beukelaer (1843-1919)

heb ik voor 15,95 euro een bestellinggeplaatst op internet. Op de voorkant vanhet t-shirt staat Ich küss nur Prinzen. Opde achterkant poseert de Prince met zijnpofbroek. En daarmee ga ik kortelings naarhet Schoonselhof in Wilrijk, perk Y, rij 30,daar waar de knekelen van Edward DeBeukelaer ter aarde werden besteld.Iemand moet hem dringend de compli-menten doen voor zijn heerlijke werken.Zolang het de Duitsers maar niet zijn.Kortom, één van de dagen neem ik de treinnaar het kerkhof, met een pot chrysanten,een rol chocoladesmaak en een gedeukteloftrompet.


COLUMN

De loftrompet

tekst An Olaertsillustratie Klaas Verplancke


MANIFESTVOOR TALENT

ONZEVOOROORDELEN

KOSTEN ONSELKE DAG

MEER GELD.Feit : in Vlaanderen raken 50.000 jobs niet ingevuld. En dat tekort aan talent wordt met de dag nijpender voor onze economie.

De gevolgen zullen trouwens snel voelbaar worden voor ons allemaal. Nu de naoorlogse babyboomgeneratie massaal op pensioen gaat, komt het probleem in een stroomversnelling.

Denkt u dat bedrijven gewoon kunnen wachten tot er talent komt aankloppen? Neen. De enige optie die hen op termijn rest, is hun activiteiten naar het buitenland verhuizen, waar er wel voldoende werkkrachten aanwezig zijn. Dan slaat het probleem van schaarste aan talent in één keer om naar schaarste aan jobs. En de dreun die onze koopkracht dan krijgt, zal vele malen erger zijn dan wat we nu ondervinden.

Waarom raken 50-plussers zo moeilijk aan werk? Omdat ze onbetaalbaar zijn? Klopt, hun jarenlange ervaring is van onschatbare waarde. Alleen spijtig dat zo weinig bedrijven dit inzien. 50-plussers zijn een ideale troef om kennis door te geven aan de jongere generatie.

En buitenlands talent? Komen zij enkel naar hier voor onze welvaart? Dat is dan prima, want onze welvaart kan best wat hulp gebruiken. Door hier te werken bouwen zij mee aan de groei van onze economie. En zo blijft onze welvaart op peil.

Of allochtonen? Waarom krijgen er zo weinigonder hen de kans om ergens aan de slagte gaan? Omdat ze onze jobs willen? Met veelplezier. Hoe meer ingevulde jobs, des te beter vooronze economie.

En mensen met een handicap? Die zouden beter werken, zegt u? Wel, zij zouden niets liever willen. Want veel van hen zijn perfect in staat om een job uit te oefenen. En als zij een volwaardige professionele carrière kunnen uitbouwen, worden we daar allemaal beter van.

Carrières doen bloeien, de juiste mensen en bedrijven samenbrengen, het is de bestaansreden van Vacature. Vandaar dat we aan de alarmbel trekken. Want het is vijf voor twaalf.We kunnen het tij nog keren, maar dan moeten wewel nu ingrijpen. De oplossing ligt bij onszelf: wemoetenonzekijkopdearbeidsmarktveranderen.Er istalentgenoegomeengrootdeelvandieopenstaandevacatures in te vullen. Als we maar bereid zijn omover onze vooroordelen heen te stappen.

Geef uw mening op Vacature.com en ondertekenhet Manifest

Herbekijk uw kijk op talent.

> vacature.com/manifest

Testimonial P1 03-11-2008 13:56 Pagina 1

Andriy Lisovoyuit Oekraïnewerkt sinds drie jaar in België alsSoftware Developer bij hetIT consultancy-bedrijf Tenforce

<

U bent van mening dat buitenlanders enkel naar hier komen om van onze welvaart te profiteren? Dan moet u het

misschien eens op een andere manier bekijken: in Vlaanderen zijn er 50.000 jobs die maar niet ingevuld geraken.

Daarom kunnen we best buitenlands talent gebruiken. Want als zij naar hier komen, raken een aantal essentiële

functies ingevuld, en houden ze mee ónze welvaart op peil. En dat komt ons allemaal goed uit.

BUITENLANDERS KOMEN NAARHIER VOOR ONZE WELVAART

Herbekijk uw kijk op talent.

VACCOM_2178_MANIFESTTESTIMONIAL 03-11-2008 13:53 Pagina 1

2008/11/08 - Campusspecial jonge starters wat willen ze?

Documents

Transcript of 2008/11/08 - Campusspecial jonge starters wat willen ze?