We ontdekten de vorige keer dat Amanda een kattenallergie had, dat kwam niet zo goed uit want Felix

is de nieuwe lieveling in huis.

Laten we nu kijken wat er verder gebeurt.

Snel opent Jessica de voordeur en snelt naar haar carpool. Sinds ze in de top van haar carrière werkt,

wordt ze opgehaald met een ruime limousine. Al dat harde werken wordt dus toch beloont.

De wind laat de sneeuwvlokjes tegen de ramen smakken. Snel smelten de sneeuwvlokjes.

‘Jeetje, het sneeuwt hard zeg…’ praat Toby in zichzelf. De lucht kleurt grijs en de witte vallende vlokjes zijn te

zien over het hele landschap.

Toby blijft naar buiten staren. De oplossing. Hij is nog niet gekomen… Hij zucht luid. ‘Oplossing, kom maar

gauw…’

Felix miauwt, alsof hij een antwoord heeft. Toby draait zijn hoofd naar Felix. ‘Heb je een oplossing?’ zegt Toby

wanneer hij Felix optilt. ‘Je weet toch dat jij het probleem bent?’ Felix geeft Toby een kopje. ‘Dat weet je

wel, hé.’ Felix spint lichtjes.

Jessica sloft het huis binnen. ‘Hoe was het?’ vraagt Toby terwijl hij Felix op de grond zet. ‘Moe’ is het antwoord.

Jessica slentert de trap. Ze krijgt haar benen nauwelijks opgetild. Toch lukt het op boven te geraken, en

wanneer ze de deur van haar slaapkamer opengooit,duikt ze meteen haar bed in.

Na een dik uur voetballen, gaat Toby ook naar zijn kamer. Hij wisselt zijn groen trainingspak voor een

donkerblauwe pyjama. Hij veegt wat kattenharen, die op zijn pyjama zijn blijven hangen, weg en nestelt zich

dan in zijn bed.

Met grote ogen staart Toby de volgende ochtend naar zijn spiegelbeeld. ‘Het zijn verdoemde puisten’ vloekt hij stil. Hij laat zijn hand over zijn gezicht glijden. Hij fronst

zijn wenkbrauwen en staat radeloos voor de spiegel.

Het leek wel een uur te duren eerdat Toby naar een flesje puistjescrème greep. Het koude smeersel wrijft hij over de puistjes. ‘En nu maar wachten’ zegt hij terwijl hij zijn handen afwast. Nog even blijft hij naar zijn gezicht

kijken, maar dan gaat hij naar beneden.

Wat later roept Jessica Toby voor het eten.

‘Je bent bijna jarig, hè’ zegt Jessica plots. ‘Hm’ antwoordt hij. Toby kauwt zijn boterham en slikt het

door. ‘Dan is het aan mij om te adopteren’ zegt hij dan. Maar eerst moet hij wachten tot Jessica overlijdt, alleen

durft hij dat niet te zeggen omdat het raar klinkt.

‘Hoe vond jij het, om mij te adopteren?’ vraagt Toby. ‘Mijn moeder stierf nogal vroeg, ik was iets jonger dan

jij’ zegt ze terwijl ze haar pannenkoek snijdt. ‘Dus ik kan nogal vroeg beginnen met adopteren, alleen wist ik niks van baby’s af… Ik wist niet hoe je ze moest opvoeden.

En kijk nu, je ziet er gezond uit!’

Toby kucht. ‘Gezond?’ Hij wast naar zijn puistjes. ‘Ach, dat zijn maar jeugdpuistjes, stelt niet veel voor’ troost

Jessica. ‘En zal ik je nog eens iets vertellen?’ begint Jessica om van onderwerp te veranderen. Toby knikt.

‘Vroeger, toen jij nog een peuter was…’ vertelt ze.

‘Dat meen je niet’ lacht Toby even later. ‘Toch wel’ lacht ze.

Maar veel tijd is er niet om over Toby’s jeugd te praten, de carpool staat ongeduldig voor het huis te toeteren.

Met grote happen eten ze hun middagmaal op en vluchten dan naar buiten.

Diezelfde avond staat Toby zuchtend naar buiten te kijken. Hij denkt aan het probleem en zoekt naar een

oplossing. Maar die oplossing is ver zoek.

Toby leunt met zijn ellebogen op de vensterbank en staart door het raam. Is dat Amanda?

Amanda loopt het huis voorbij. Felix is ook buiten. Er verschijnt een gemeen lachje op Amanda’s gezicht.

Amanda snelt naar Felix. Felix deinst bang achteruit. ‘Jij stomme rotkat!’ roept ze naar Felix. ‘Jij gaat even

tegenwerken, Toby ìs en blijft van mij!’

Felix’ ogen worden groot en bang probeer hij weg te kruipen.

‘Blijf maar hier!’ roept Amanda. Ze neemt Felix bij zijn poten en tilt hem zo omhoog. Felix gromt. ‘Ik kan je wel

wurgen, jij, grijs mormel! Ik haat je! Haat je!’ vloekt Amanda.

Felix kijkt Amanda in de ogen en Amanda doet hetzelfde bij Felix.

Geschokt bekijkt Toby naar de gebeurtenis. Hij staat verstijfd. Hij kan niet naar buiten rennen of op het raam kloppen om Amanda om uitleg te vragen. Ze zei dat ze allergisch was, maar ze tilt Felix gewoon op. Was het een smoesje om Felix weg te krijgen? Wou Amanda

meer aandacht dan Felix? Is Amanda jaloers op een kat?

Felix probeert Amanda te krassen. Van schrik laat Amanda de kat vallen. ‘Stop maar, opzouten nu, domme

kat!’ schreeuwt ze. Amanda heeft niet door dat Toby alles meevolgt.

Een paar keer stampt Amanda hard op de grond om Felix weg te jagen, en daarna vertrekt ze zelf.

Toby staat nog steeds boven. Hij hoort Felix naar boven rennen. ‘Felix’ fluistert Toby om hem niet te laten

schrikken. Felix staat stil. Toby wandelt naar de kat en tilt hem op. Hij knuffelt hem flink. Felix blijft kalm, hij is

nog steeds niet op zijn gemak door Amanda.

Wat later zet Toby Felix weer neer. Toby sloft naar zijn kamer. Hij kan het niet geloven. Amanda die Felix

mishandelt.

Hij veegt over zijn bed en gaat er dan op zitten.

Hij zucht diep. Is die oplossing nog nodig?

Amanda is een vuile leugenaar! Ze is helemaal niet allergisch! Toby heeft het met zijn eigen ogen gezien

hoe ze Felix optilde.

Hoe gaat Toby het dan aan Jessica vertellen?

Toby doet zijn ogen toe en valt in slaap.

De volgende ochtend wordt Felix weer eens geknuffeld, en niet mishandelt. ‘Wat heb jij daar? Een wonde?’ zegt Jessica verbaasd tegen Felix. ‘Je liep net ook al zo mank’

stelt ze vast.

Jessica zet Felix weer neer en aait hem over zijn kopje.

Toby ziet Jessica Felix bestuderen. ‘Toby! Weet jij wat er met Felix is gebeurd?’ vraagt ze, ‘Hij heeft precies een

wonde bij zijn poot en hij loopt nogal mank’

Komt dat door Amanda?

‘Weetniet, laat me eens kijken’ zegt Toby slaperig. Felix blijft flink stil staan. ‘Waar zei je?’ ‘Daar, bij zijn poot’ Jessica wijst naar het wondje. ‘Ja, ik zie het… Ik weet

misschien waardoor hij die wonde heeft…’

Felix wandelt naar zijn voederbakje, terwijl die ene poot de grond amper raakt.

‘Hoe komt het, denk je?’ Toby zucht. ‘Gisteravond, toen ik klaar was met werken, was ik boven door het raam aan het kijken en ik zag Amanda voorbij wandelen.’ Even zwijgt hij. ‘En toen?’ vraagt Jessica ongeduldig.

‘Felix was ook buiten en Amanda begon te vloeken enzo naar Felix. Toen pakte Amanda Felix op en begon ze in zijn gezicht te roepen en…’ ‘Je denkt dat Amanda het

heeft gedaan?’ vult Jessica aan. Toby knikt. ‘Ik denk dat Amanda hem zowat heeft mishandelt, of, mishandelt is

misschien veel gezegd, maar ze zei toch dat ze allergisch was? Dat is ze gewoon niet. Ze is jaloers… Op

Felix’

Wat later staat Toby aangekleed tegenover Jessica. ‘Wat nu?’ vraagt Toby. ‘Ik zou haar bellen, en dan haar naar

hier vragen zodat je alles kan uitpraten…’

Toby twijfelt. Hoe zou ze reageren?

Toch neemt hij de telefoon in en toetst Amanda’s nummer in. ‘Hey, Amanda’ zegt Toby niet al te blij, ‘kan je even komen? Ik moet je spreken…’ ‘Tuurlijk, ik ben er

zo’ antwoordt ze.

Toby hangt weer op en kijkt door het raam tot ze haar ziet.

Wanneer hij Amanda uit de verte ziet aanwandelen, stapt Toby ook de koude lucht in. De witte sneeuw

glinstert.

‘Hey’ zegt Amanda. ‘Hoi’ antwoordt Toby kort. ‘Waarom moest ik komen?’ vraagt ze. ‘Eh, kom maar eventjes

mee naar binnen.’ Samen wandelen ze richting de deur.

Totdat Amanda Felix door het glas ziet. ‘Allergie…’ zegt ze terwijl ze naar Felix wijst. Toby rolt met zijn ogen. ‘Dat is het nou net…’ zegt hij. ‘Mijn allergie?’ vraagt

Amanda, ‘We zeiden toch dat Felix ons niet uit elkaar kreeg?’ ‘Maar jij moet Felix gewoon niet. Ik… Ik zag je gisteravond.’ Toby wrijft over zijn sjaal. ‘Gisteravond

was ik gewoon thuis hoor!’

‘Je liegt!’ roept Toby plots. ‘Ik zou niet liegen tegen mijn schatje…’ zegt ze onschuldig. ‘Amanda, doe nu niet zo

zielig! Ik heb het zelf gezien, je bent helemaal niet allergisch voor katten! Je tilde Felix op en mishandelde

hem! Je schreeuwde in zijn gezicht!’

Amanda zegt niks. ‘Dus?’ zegt ze.

‘Dus!? Ik zou het moeten uitmaken met jou! Je weet dat ik van je houd, maar ik houd ook van Felix! Dat weet je!’ Toby’s handen trillen. Zo boos is hij nog nooit geweest.

‘Ik heb een allergie! Dàt weet je ook!’ schreeuwt Amanda. ‘En gister had je plots geen allergie? Je had

Felix opgetild! Dat weet ik!’

‘Als jij niet normaal tegen Felix kan doen, kan ik ook niet normaal tegen jou doen!’ zegt Toby woest. ‘AL-LER-GIE!

Hoe vaak moet ik het nog zeggen?!’ roept Amanda terug. Dit kan Toby niet aan. Allergie, allergie, allergie!

Ze tilde Felix op! ‘Ik heb straks nog een allergie aan jou! Ik word gek van je leugens!’

Amanda zegt niks. Ze heeft verloren. ‘Het is uit’ zegt Toby. ‘Maar...’ begint Amanda. ‘Wat Maar? Je hebt niks te zeggen. Door jou loopt Felix mank èn heeft hij een

wonde!’ ‘Overdrijf niet!’ ‘Ik kan het je laten zien! Of nee, laat ook maar, je bent toch allergisch, hè!’

‘Dag, tot nooit meer. Nooit meer!’ zegt Amanda woest.

Nadat Amanda dat zei, liep Toby naar binnen. ‘Stomme Amanda’ zegt hij stil. Achter hem speelt Felix vrolijk met

het speeltje. Toby kijkt Felix aan. ‘Gelukkig heb ik jou nog’ zucht hij.

Met Amanda is het nu gedaan, klaar, weg, verdwenen.

‘Hoe ging het?’ vraagt Jessica terwijl ze gaat zitten. Toby neemt eerst een hap van zijn tosti. ‘Ze begon

gewoon verder te liegen. Ze bleef ontkennen, terwijl ze zelf wist dat ze ongelijk had. Amanda,

dierenmishandelaar’ vloekt Toby.

Jessica legt haar hand op de tafel. ‘Het is nu uit?’ ‘Ja, wat dacht je anders!’ Toby legt zijn tosti neer.

Liefde kan dus ook hard zijn, dat heeft Jessica wel door. Ze leeft helemaal mee met haar zoon, maar weet niet

goed hoe er mee om te gaan.

‘Maar, eigenlijk ben ik blij dat ik van haar af ben’ zegt Toby plots. Jessica schrikt. ‘Blij?’ ‘Hm’ antwoordt Toby.

‘Ze toch niet echt mijn type… Ik wou gewoon eens weten hoe het voelt om verliefd te zijn…’ ‘Maar dat heb

je nu toch nog niet gevoeld?’ ‘Mama! Doe niet zo moeilijk’ lacht Toby. Jessica haalt haar schouders op en

neemt een hap van haar tosti.

Nadat Toby klaar is met eten, loopt hij naar zijn kamer. Hij ziet de roos in de vaas staan. Even leest hij het

briefje opnieuw.

Toby, even zeggen dat ik van je houd. Natuurlijk wist je dat al. Maar door mijn allergie is het moeilijk om je vaak

te zien. Ik wou gewoon even zeggen, ik blijf van je houden, Felix laat ons niet uit elkaar gaan, toch?

Hij vouwt het briefje dubbel en scheurt het tweemaal. De stukjes papier propt hij in de vaas, naast de roos. Met de vaas in zijn hand wandelt Toby de trap af. Hij

ziet Jessica schilderen. ‘Lukt het?’ vraagt hij. Jessica kijkt naar de verfstrepen op het doek. ‘Nog een begin…’

antwoordt ze.

Die dag vloog voorbij. Jessica schilderde door en Toby keek tv.

‘Goedenochtend, jarige!’ Jessica geeft haar zoon een knuffel. Ja, vandaag zal Toby een volwassen man

worden. Toby glimlacht. ‘Alleen nog een dagje naar school…’ zucht hij.

‘Dat hoeft toch niet?’ ‘Hoezo niet?’ vraagt Toby verbaasd. ‘Als je nu al opgroeit, moet je die bus voor de rest van je leven niet meer in! Ik zou het nu doen als ik jou was. Ben je ook meteen uit je tienerleven, en weg

van Amanda!’ Toby zwijgt en staart vooruit. ‘Goed idee.’ zegt hij dan. Jessica haalt een taart tevoorschijn en Toby

gaat klaar staan.

‘En de kaarsjes…’ zegt Jessica terwijl ze de kaarsjes keurig in de taart steekt. ‘Mam, dat hoeft echt niet, hoor’ lacht Toby. ‘Ach, ik ben nu toch bezig’ grinnikt

Jessica.

Toby blaast een groot deel van de kaarsen uit. ‘Hoera!’ roept Toby alsof hij nog een kind is. ‘Nu de sprong!’ zegt

Jessica.

Even later, wanneer hij de sprong heeft gemaakt, staat er een gloednieuwe Toby voor de tafel. Een blonde lok

hangt voor zijn oog en de paarse polo zit strak in de jeans. ‘Hallo volwassen ik!’ lacht Toby.

Jessica staat achter hem. Nu al zo groot. Ze kan de dag van zijn adoptie nog goed herinneren. Die kleine Toby

‘Gefeliciteerd, lieverd’ Jessica omhelst zijn zoon. ‘Jij ook gefeliciteerd met je lelijke zoon’ grapt Toby. ‘Ach, je ziet er toch goed uit?’ zegt Jessica wanneer ze Toby los laat. ‘Goed?! Ik zie er niet uit!’ Toby staart Jessica met grote ogen aan. ‘Je uiterlijk, dat kan je natuurlijk veranderen. Maar je gezicht is toch oké?’ Toby knikt. Zijn gezicht is niet veel veranderd. En over zijn uiterlijk gesproken…

Daar brengt hij meteen verandering in. Terug naar zijn oude vertrouwde kapsel, en wat lossere kleding. Hij

staat in zijn nieuwe kamer. Want, hé, een nieuwe Toby is een nieuwe kamer!

‘Ben je er klaar voor, Toby?’ zegt hij tegen zijn spiegelbeeld. ‘Helemaal’ zegt hij terug.

En als je je afvraagt waar hij klaar voor is, dan is dat wel de tuin. Toby vist een heggenschaar op achter het huis.

Hij knipt de te lange takjes af. De bladeren vliegen in het rond.

Maar ook denkt hij aan zijn nieuw leven. Het adoptiekind, misschien een nieuwe liefde voor even,

Felix, …

Binnen ruimt Jessica de tafel af. De taart leek toch niet zo geweldig smaken. Ze is best benieuwd hoe Toby er

het zal vanaf brengen, zijn nieuw leven. Het is stom dat ze haar kleinkind niet kan zien. Ze moet eerst sterven eerdat Toby een kind mag adopteren. Wat een rare

gedachten. Eerst nog genieten van het leven!

Ook Toby gaat naar boven met het gevoel dat hij moet wachten tot zijn moeder sterft eerdat hij een kind kan adopteren. Die gedachte maakt hem helemaal ziek.

Het was een korte dag. Toby kruipt in zijn bed en sluit zijn ogen. Op naar een nieuwe dag.

Generaties

1 Loretta

2 Jessica

3 Toby

& we zijn weer bij het einde gekomen.

Tot de volgende!