Locatie: catstreet 2; Monique, Alwin, Connor, Tess

Vluchtig smeert Tess een boterham. Het is 5 uur 's nachts Muffin blaft vrolijk ter begroeting. “Stil muffin, pap en mam slapen hiernaast.” sist Tess. Honger, honger, honger. Het plaagt haar nu al bijna twee maanden.

Muffin jankt zachtjes en kijkt verlangend naar haar brood. Tess zucht en breekt een stukje brood af. “Hier jongen.” fluistert ze, terwijl ze het een eindje de kamer in gooit. Muffin vliegt er vrolijk achteraan.

Tess neemt een hap. Ze weet niet meer wat ze ervan moet denken. Die honger, snel moe... Eigenlijk doet het er aan denken wat haar moeder zei over zwangerschap. Ze is ook al een tijd niet meer ongesteld geweest. Straks is het echt waar! Straks is ze zwanger!

Ze neemt nog een hap en slikt door. Ze zou wel heel zeker weten wie de vader is. Tim. Nog nooit is ze met een jongen zo ver gegaan. Wat dat betreft lijkt het heel logisch. Maar dan kan ze niet meer thuisblijven. Wat zullen haar ouders wel denken? Ze worden vast boos, en dan zul je zien dat ze haar toch wel op straat zetten.

Als ze haar boterham opheeft kan ze er niet meer tegen. Ze moet het zeker weten. Misschien heeft Monique nog wel een test liggen. Ze vlucht naar de badkamer en trekt een medicijnkastje open. Inderdaad. En nu maar kijken.

Even later staat ze versteld in de woonkamer. Het is waar. Ze draagt een kind. Ze moet weg. Thuis blijven is geen optie. Een goedkoop appartement zoeken, het kan niet anders. Zachtjes aait ze Muffin over zijn buik. “Pas goed op ze jongen.” Ze pakt haar tas en loopt naar de deur. “Het spijt me Connor.” fluistert ze, voordat ze wegfietst.

Locatie: catstreet 3; Justin, Carine en Hope

“Zo meisje, vandaag ben jij al weer jarig!” zegt Justin. Hope lacht vrolijk als antwoord en water spettert op. Justin slaat zijn arm voor zijn ogen. “Niet doen meid.” lacht hij. Hope brabbelt wat en spettert nog wat water omhoog.

Na Hope's flesje haalt Justin een taart uit de koelkast. “We zijn er klaar voor Carine! Kom je?” roept hij. “Ik kom!” klinkt er vanuit de woonkamer. Het geluid van de tv stopt en Carine komt aanlopen.

Hope grijpt vrolijk naar de kaarsjes. Justin haalt voorzichtig haar handje weg. “Pas op meisje.” fluistert hij. Dan is het zover. Baby Hope word peuter Hope.

“Wat ben jij een mooie grote meid!” lacht Justin, als hij even later een iets grotere versie van Hope vast heeft. “De rest laat ik aan je moeder over hoor.” Voorzichtig geeft hij Hope aan Carine, die haar meeneemt naar de badkamer.

Even later staan ze samen in Hope's slaapkamertje. “Zo mooie meid, nu ben je klaar.” Hope lacht vrolijk en kijkt naar de grond. Ze trekt een pruillip in kijkt haar moeder aan. “Mooie meid grond?” vraagt ze, in haar beste Nederlands. Carine lacht en zet haar op de grond neer.

Heel even kijkt Carine toe hoe Hope naar haar beer kruipt en begint te spelen. “Beer lief!” brabbelt ze. De beer antwoord niet, maar dat schijnt Hope niets te kunnen schelen. “Beer knuf.” fluistert ze, terwijl ze de beer stevig tegen zich aandrukt.

Locatie; appartementencomplex 'ooit was het mooi;' Tess

Zoekend kijkt Tess rond. Het appartementencomplex ziet er vreselijk uit. Afgebrokkelde baksteen, muren vol graffiti... Toch zal ze het er mee moeten doen, want duurder kan ze niet betalen. Nummer 8… Ah, daar achterin op de tweede verdieping.

Vanbinnen valt het haar nog ongelofelijk mee. Het ziet er vrolijk uit. Bijna struikelt ze over een babyspeeltje. Ze bijt op haar lip. Ja, binnenkort zal ze dik worden. Ze heeft onderweg ook gezorgd voor een bijbaantje. Daar kan ze dan ook niet heen. School is helemaal geen optie, daar komt ze Connor tegen.

Ze maakt het deurtje van de vogelkooi open. Eerst maar eens voor gezelschap zorgen. Pepsi, noemt ze haar papegaai Vrolijk kraait Pepsi als ze zijn voerbak vult.

Locatie: catstreet 1; hoofdhuis

“Sarah ontmoeten? Vanmiddag?” Leon kijkt Mirthe verbaasd aan. “Zo aardig was ze nou toch ook weer niet?” Mirthe haalt haar schouders op. “Ze kan ook heel aardig zijn hoor.” mompelt ze.

“Maar Mirthe, je weet nooit. Voor hetzelfde geld is die 'Sarah' een oude man, die behoefte heeft aan een mooie jonge vrouw zoals jij.” Mirthe lacht. “Dat valt wel mee, ze praat in ieder geval als een vrouw en dat kan ik weten!”

“Moet ik met je meegaan?” vraagt Leon bezorgd. Mirthe grinnikt. “Nee pa, dat hoeft niet.” Ze kust hem zachtjes. “Weet je het zeker?” Mirthe lacht. “Je weet ook niet van ophouden he? Goed, ik neem mijn mobiel mee en als ik na twee uur nog niet terug ben mag je bellen.”

Op hetzelfde moment staan Noah en Koko buiten. “Wat denk je, doen we ze een plezier?” miauwt Noah. Koko knikt zachtjes. “Waarom ook niet.”

Locatie: openbare kavel; de koningstuinen

Even later loopt Mirthe door het grote park. De tuin ligt hoog, en het terras nog hoger, maar het geeft wel een prachtig uitzicht.

Op het terras zit een vrouw. Mirthe loopt er naar toe. “Sarah?” vraagt ze. Sarah knikt. “Dan ben jij vast Mirthe.” Mirthe lacht. “Inderdaad.” “Kom lekker zitten.” grinnikt Sarah als Mirthe even onzeker blijft staan.

Sarah begint vrolijk te praten en Mirthe observeert haar stilletjes. Sarah heeft een vriendelijk open gezicht met sproetjes en twee piercings. Ze fokt katten en heeft een man, een dochtertje en een zoontje.

Sarah haalt een foto uit haar tas. “Dit zijn mijn kinderen Anne en Hans.” wijst ze aan. “Dat is mijn man, en dat zijn onze katten, Gin, Tonic, Bullseye en Moonshine.” “Mooi beestje.” bewondert Mirthe. “Fokken jullie in Balinezen?” Sarah knikt. “Dat is Bullseye. Hij is onze dek-kater.”

“Misschien kan Bullseye Noah dekken.” stelt Sarah voor. Mirthe lacht. “Noah is al zwanger van Koko. Of het moet schijn zijn.” “Bullseye is een ras echte balinees.” mompelt Sarah beteuterd. “Misschien iets voor de dochter of zoon van Noah?” Sarah knikt. “Ach wat doe ik egoïstisch! Vertel eens iets over je gezin.”

“Ik woon met mijn man, vader en moeder in huis, en samen met de katten natuurlijk.” vertelt Mirthe. “Mijn zoon, Joël en adoptie dochter Suze studeren. Joël is vorige week verloofd.” Sarah knikt. “Wie is de gelukkige? Ik ken bijna de hele buurt...” “Magda.” “Ah, dat is een aardige meid.” knikt Sarah.

Mirthe twijfelt even. “Mijn moeder begon aan de 10gc. Ik ben de tweede stamhouder. Joël de derde.” even is het stil. “10gc? Is dat hetzelfde als de 10g?” Mirthe knikt. “Maar dan met katten.” Sarah lacht. “Een challenge. Je hebt lef, dat mag ik wel.” Mirthe glimlacht. Gelukkig. Sarah lijkt haar niet echt de perfecte persoon om tegen je te hebben.

Locatie; universiteit de keizer; Joël, Suze, Magda, Sven

Sven en Suze zitten op de bank. Op de tv speelt zich een engels programma van de BBC af 'Merlin.' Over een middeleeuwse jongen die kan toveren. Geïnteresseerd kijken ze naar het scherm waar Arthur aangevallen word door een tovenaar.

Suze staat op. “Wacht.” mompelt Sven. Hij pakt haar hand en gaat staan. Even staan ze stilletjes tegen over elkaar. Er hangt spanning tussen hen in.

Sven komt dichterbij en kust Suze voorzichtig.

“Sorry.” mompelt Sven, en hij beweegt richting de deur om weg te lopen. Suze pakt zijn hand en trekt hem voorzichtig terug om hem te kussen. Uren staan ze zo. Dan loopt Sven met een blos de kamer uit.

In de weken die volgen word het warmer weer. Er In de weken die volgen word het warmer weer. Er worden koudere kleren uit de kast tevoorschijn getoverd worden koudere kleren uit de kast tevoorschijn getoverd en er word een klein terrasje aangebouwd. Het mag dan en er word een klein terrasje aangebouwd. Het mag dan lente zijn, maar het weer gedraagt zich als zomer. Suze lente zijn, maar het weer gedraagt zich als zomer. Suze

en Sven praten bijna niet met elkaar.en Sven praten bijna niet met elkaar.

Magda en Sven maken samen hun huiswerk terwijl Joël en Suze naar college zijn. Hun eerste examen is morgen al. “Snap jij 8d?” Sven kijkt Magda vragend aan. Magda knikt en begint uit te leggen. Een tijdje werken ze in stilte door.

Magda tikt zachtjes met haar pen op haar schrift. “Sven?” “Ja Magda?” “Weet jij wat er met Suze is? Ze doet zo anders dan... Nou ja, je weet wel. Dan vroeger. Toen ze tiener was.” Sven knikt. “Ik snap wat je bedoelt. Ze is niet meer zo zorgeloos en vrolijk.” “Ja.” beaamt Magda.

“Joël zei dat hij na college met haar zou praten. Als we gewoon binnen blijven en ze niet storen horen we het vanzelf wel.” Magda knikt. “Oke.”

Die avond zitten Suze en Joël na een hevig water gevecht toch op hun terras in het bubbelbad. Na een tijdje over koetjes, kalfjes en het examen van morgen gepraat te hebben. Trekt Joël een serieus gezicht.

“Suze, wat is er met je aan de hand?” vraagt hij. Suze kijkt hem quasi verbaasd aan. “Wat bedoel je?” “Je bent niet meer zoals vroeger, niet meer zo opgewekt. Het is duidelijk dat je ergens mee zit.”

“Welnee Joël.” mompelt Suze. Maar haar stem klinkt niet meer overtuigend. Joël schud zijn hoofd. “Toe Suze, en nu eerlijk.”

“Oke.” antwoord Suze, met gedempte stem. “Er is iets. Maar geloof je me als ik zeg dat ik het niet kan vertellen?” Joël knikt zachtjes. “Het is te gevaarlijk, misschien breng ik jullie wel in gevaar en dat wil ik niet.” besluit Suze. Joël knikt weer. Hij snapt wel dat haar probleem groter is dan gedacht, maar hij wil haar beschermen! Ze is altijd als een tweelingzus voor hem geweest, ook al is dat niet zo. “Kom, dan stampen we de laatste beetjes er nog in voor morgen.”

Joël zet het bubbelbad uit en springt in zijn slippers. Suze daarentegen stapt er gewoon uit. Joël legt een hand op haar schouder. “Zolang je maar weet dat je altijd bij me terecht kunt, en dat ik je zal helpen wanneer nodig.” Suze knikt zachtjes. “Daar riskeer ik graag mijn leven voor.” fluistert Joël nog, voor hij naar binnen loopt.

Tot de volgende keer!Tot de volgende keer!