Daniël is vroeg wakker. Half van de zenuwen, maar het komt hem ook wel goed uit. Hij wil Noëlle ten huwelijk vragen. Maar hij wil het wel speciaal doen, en hij weet al precies hoe.

Op zijn gemak sjokt hij naar de keuken, waar Clifford hem indringend aankijkt. Daniël glimlacht en vult Cliffords bakje bij. Daarna maakt hij een van de keukenkastjes open en vist hij er alle kaarsen uit.

Secuur zet hij de kaarsen in de vorm van een hart. Hij knipt de aansteker aan en laat het dansende vlammetje alle lonten afgaan. Daniël glimlacht en pakt de bos rozen die hij klaargezet heeft. Als dat nog geen romantiek is, dan weet hij het ook niet meer.

Hij gaat in de cirkel staan en wacht geduldig af. Bij elk kleine geluidje kijkt hij op, maar het duurt nog even voordat Noëlle binnenkomt.

Maar als dat zo is, is ze ongelofelijk gecharmeerd. ‘Daan, waarvoor- is- is dat voor mij?’ stottert ze. Daniël lacht. ‘Natuurlijk is het voor jou.’ ‘Maar, waarom?’ Hij glimlacht en geeft haar het boeket. ‘Omdat je een geweldige vrouw bent.’

Met die woorden laat hij zich op één knie zakken en haalt hij een zwart juweliersdoosje uit zijn broekzak. Hij opent het en laat de ring in het witte fluweel aan haar zien.

Verrast bekijkt ze de ring. ‘Daan, is dit wat ik denk dat het is.’ Daniël grijnst. ‘Misschien. Noëlle Petersen, wil je met me trouwen? Wil jij Noëlle de Groot worden?’

Noëlle haalt de ring voorzichtig uit het doosje, en schuift het om haar vinger alsof het porselein is. ‘Natuurlijk wil ik dat, Daan.’ fluistert ze met overslaande stem.

Ze springt in zijn armen. Daniël lacht. ‘We krijgen samen een geweldig leven, denk je niet.’ Noëlle glimlacht. ‘Hoe kan het anders, wij tweeën, en dan ook nog het kleintje hier.’ Daniël slaat zijn handen om haar buik. ‘Dus je bent helemaal overtuigd?’

Noëlle knikt en legt haar handen op de zijne. ‘Helemaal. Ik zie steeds meer positieve kanten, en moederschap schijnt ook geweldig te zijn, dus,’ Daniël glimlacht. ‘Dat vind ik fijn. Je weet dat ik het hele 10g gebeuren zou hebben laten vallen als jij geen kind had gewild, toch?’

Noëlle lacht. ‘Zou je dat echt doen?’ Hij knikt heftig. ‘Natuurlijk zou ik dat voor jou doen!’ Noëlle knijpt in zijn handen. ‘Ik hou van jou, dat weet jíj toch?’ Daniël grijnst. ‘Dat ligt eraan. Als jij je zo voelt als ik, dan weet ik dat heel erg zeker.’

Noëlle brengt de dagen van haar zwangerschap zo fijn mogelijk door. Ze doet klusjes die niet te veel van haar vergen, geen Clifford zijn zo verdiende aandacht, en besteed aandacht aan haar nieuwe hobby, schilderen.

Daniël komt thuis uit zijn werk. ‘Hoe is het met jullie?’ vraagt hij opgewekt. Noëlle lacht. ‘Redelijk. De kleine is behoorlijk druk bezig vandaag. Ik weet niet wat hij of zij daarbinnen aan het doen is, maar laten we zeggen dat het mij niet echt rust geeft.’

‘Denk je dat het vandaag gaat gebeuren?’ Noëlle knikt. ‘Ik weet het vrij zeker.’ ‘Moederinstinct?’ Ze lacht. ‘Misschien wel, ja.’ ‘En ben je er klaar voor?’ ‘Helemaal.’

Naarmate de dag vordert, des te meer leert Noëlle van het schilderen. In de avond heeft ze zichzelf de opgave gegeven Daniël te schilderen. Dan kunnen de volgende generaties zien wie dit allemaal begon, meent ze.

Ze proberen het zo lang mogelijk uit te stellen, maar als het schilderij af is, zijn beiden echt moe, en moeten ze echt naar bed. De bevalling zal dus ‘s nachts plaatsvinden.

En dat is zo. Zondagochtend schrikt Noëlle wakker. Haar buik protesteert luid, en ze weet dat het zo ver is. ‘Daniël?’ piept ze. Daniël is meteen klaarwakker. ‘Is het zo ver?’ Ze knikt.

En zo beginnen twee pijnlijke uren. Noëlle gilt, kreunt, puft, en haar handen kneedden troostend in haar pijnlijke buik.

En Daniël? Daniël kan niets anders doen dan toekijken. Het doet hem pijn om te zien hij Noëlle pijn lijdt waar hij niets aan kan doen. Kon hij haar maar helpen…

Maar om 0:33 is het zo ver. Noëlle houd een klein meisje in haar handen. Meteen smelten haar twijfels als sneeuw voor de zon. Hoe had ze ooit geen kind willen hebben? Vertederd drukt ze het meisje tegen zich aan.

Daniël voelt zich trotser dan ooit. Hij heeft een dochter. Sterker nog, hij is vader. ‘En meisje, dan heet ze dus,’ ‘Chloé.’ maakt Noëlle zijn zin af. Ze glimlachen tegelijk. Ze hebben een prachtig meisje op de wereld gezet.

Ze laten Chloé tevreden de slaapkamer zien, doodop van de bevalling. Vrolijk kraait het meisje in haar wiegje, alle nieuwe indrukken zo snel mogelijk in zich opnemend.

Daniël sluit Noëlle in zijn armen. ‘Het word geweldig.’ glimlacht hij. ‘Ik weet het.’ lacht Noëlle.