EENVANDAAG uitzendingen 10 en 17 februari 2007 Thema-uitzending medische fouten Uitslag enquête Medische fouten

Medische foutenDuizenden reacties kregen wij op de uitzending van zaterdag over medische fouten. Het verhaal van de overleden Tayina maakte grote indruk op veel kijkers. Meld u aan voor het EénVandaag Opiniepanel en doe mee met de enquête 'medische fouten'. video Uit de reacties blijkt dat er veel soortgelijke klachten zijn. EénVandaag besteedt in de uitzending aandacht aan deze verhalen. Bekijk de uitzending van afgelopen zaterdag. REACTIES: geplaatst door: L.Wouters datum: 15 Feb 2007 L. Wouters Ik zou graag in contact willen komen met mensen die het slachtoffer zijn geworden door medische fouten als slachtoffer zijn geworden door deskundige mbt het schrijven van rapportages waar de waarheid niet wordt omschreven waardoor er veel schade is berokkend door sociale en geestelijk aangaan van procedures. Omdat ik als belangenbehartiger als ervaren deskundige van derden de afschuwelijkste zaken in handen heb over medische missers. Wijlen mijn echtgenote is nimmer serieus genomen en mankeerde in hun ogen niets, maar helaas het zat allemaal tussen de oren en heeft moeten lijden en strijden tot de dood heeft doen scheiden. Niet alleen wijlen de echtgenote de gezinsleden, maar vele hebben een roep om hulp en bijstand gedaan voor wijlen, maar werden nimmer serieus genomen. Men heeft oogluikend toe moeten kijken doordat er geen reikende hand werd gegeven. In het kort: enkele van haar laatste woorden die ze 2 weken voor haar dood nog heeft geschreven en ook nog naar Utrecht naar Centraal van Beroep van haar advocaat moest komen anders ging hij ook niet, en met derde wilde de advocaat niet meegaand zijn, al was het voor haar niet mogelijk toch ging mijn vrouw naar Utrecht want het ging over haar uitkering. Zo ging ze al vele malen naar een rechtszaak maar steeds weer het zat tussen haar oren en men lachte mijn doodzieke vrouw in bijzijn van 8 getuigen gewoon uit. . Wijlen M. Schaepkens-Wouters Hoelang gaat dit hier nog door, dat je niet gehoord wordt, niet geloofd word, geen getuigen worden gehoord, de rechten van mens en kind worden geschonden. Het enige wat ik wil zeggen, hoe lang laat u een sluipende moordenaar toe en kijkt u oogluikend toe hoe iemand dood gaat en hier doen alle instanties even hard aan mee van laag tot hoog toe en zelfs de overheid doet er aan mee en het maakt hun niets uit. Overal krijg je te horen, ik kan niets voor u doen, ik kan niets voor u betekenen. Als laatste wil ik nog aangeven. Bedankt voor de dood en het schenden van de rechten ven mens en het kind en het vernietigen van het gezin en in de afgrond en armoe gebracht en van huis en haard beroofd. Als iedereen mijn schoenen eens aantrekt en in mijn voetsporen gaat lopen, dan zullen ze het wel ondervinden wat ik op mijn levenspad heb moeten doorstaan. Door het schenden van de rechten van mens en kind en geen gelijkwaardige behandeling verkreeg in de Staat der Nederlanden. Als 3 jarig kind werd ik al door meermalen personen verkracht. Nooit geloofd, werd bedrogen, bedreigd met de dood en dat was al mijn kruis waar nog heel veel bij komt. Tot zelfs dat ik al jarenlang zo moe was maar niet doorgestuurd werd was het op een gegeven moment te laat omdat mijn lichaam al door kanker overwoekerd was en dit alles is begonnen met een melanoom, door operatie een 16 cm kankergezwel onder oksel weg laten halen, in botten een pin in laten zetten om wat langer op de been te kunnen zijn. En hulp heb ik verkregen van mijn man, vrienden kennissen, buurvrouw die mij verzorgde want hulp verkreeg ik niet want alles zat toch tussen mijn oren. Kreeg geen aanpassingen, daarom moest ik 5 kilometer in de auto reizen om mij eens op te kunnen frissen want er was toen een hittegolf aan de gang. En anders

deed men met een emmertje of een wasbak om mij op te frissen. L. Wouters echtgenoot zegt mijn vrouw kreeg pas de laatste 3 dagen hulp en toen van Zuidzorg. Op 4 juli 2006 is mijn echtgenote overleden. 10 april 2007 heb ik een zaak waarbij ik in Den Haag bij het Medische Tuchtcollege een uiteenzetting ga geven en waarbij ik een oproep ga doen, die met medische missers of door het schrijven van deskundige rapportages het slachtoffer zijn geworden en er een schade is ontstaan in de brede zin des woord. De zaak van wijlen mijn echtgenoot is voorgedragen geweest bij het Medische Tuchtcollege als in Eindhoven als in Den Haag, maar er wordt verwacht dat er ijzer met handen gebroken kan worden en waardoor niet op tijd is gereageerd en de zaken niet ontvankelijk worden verklaard terwijl de dood in het verschiet lag. L. Wouters wil met u in contact komen om de zaken te gaan bundelen, want individuele zaken worden niet serieus genomen mbt medische blunders als het schrijven van rapportages door deskundige die niet op waarheid berusten waardoor grove schade is ontstaan is in de brede zins des woord. Het gemakkelijkste zijn om alles op dvd vast te leggen in plaats van papier, maar een dvd wordt wel niet als bewijsmateriaal geaccepteerd bij Medische Tuchtcollege in de Staat der Nederlanden. . L. Wouters 0497-384494 06-27566273 Email fwouters@tomaatnet.nl ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Bertina Biker. De huisarts heeft een behoorlijke blunder gemaakt, want hij dacht altijd maar dat het tussen mijn oren zat. Zo kwam ik in contact met L.Wouters en kon wel bevestigen dat er wel iets met mijn buik aan de hand was. Ben zo met een goede gynaecoloog in contact gekomen, die toen onderzoeken heeft gedaan. In de eerste instantie werd de binnenwand van de baarmoeder weggehaald. Dit hielp niet. Toen zei L. Wouters, ik ga mee en toen is er ontdekt dat er toch iets gruwelijks, ernstig aan de hand was. De baarmoeder was ziek. Emdomitriose en dat de darm vast aan de baarmoeder hier zat een gat van 4a 5cm, het zat nog maar met een zijde draadje aan beide zijden vast. En dat had de dood tot gevolg kunnen hebben als L. Wouters niet had geadviseerd om naar het Radbout ziekenhuis in Nijmegen te gaan onder behandeling van Dr Tijssen en deze dokter zei je moet L. Wouters heel dankbaar zijn want het zou fataal zijn geweest maar hij zegt je moet Dr Tijssen dankbaar zijn want die heeft je geopereerd. 4 a 5 jaar liep ik al met buikklachten rond en dat heeft ook de scheiding veroorzaakt dat mijn man mij ook niet geloofde. De zaak is voorgelegd voor medische Tuchtcollege maar de advocaat zag er geen heil in om de zaak voor te leggen. Verhaal 2 Met mijn been en mijn nek werd ik ook niet serieus genomen. Want allen dachten weer dat het tussen mijn oren zat en wat blijkt nu dat er wel degelijk wat aan de hand was. Nu alleen over mijn nek. Ik ben aan een nekhernia geopereerd en weet de signalen begonnen al in 2004 en in december 2006 ben ik pas aan mijn nek geopereerd . Door al die ellende ben ik ook in de rolstoel terecht gekomen. Tel 06-10552642 ------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Dhr Neggers (Door beste vriend opgeschreven). Had zenuwpijnen en ging daar mee naar de zenuwarts. 7 spuiten zou hij in zijn nek krijgen maar wat is dat de 7e spuit doet zo enorm veel pijn dat Jan Neggers het uitgilde. Dat doet zeer, dat doet zeer. De arts deed of het niets was en liet hem toch zo naar huis gaan. Zo zag ik Jan enkele dagen later. Jan voelde zich heel ziek. Zijn klieren in de nek begonnen op te zwellen. En twee weken later hoorde ik dat Jan in het ziekenhuis in Geldrop lag en zo te horen was het niet goed met hem. Want weet je wat de artsen aan het doen waren? Jan zijn been aan het amputeren. Maanden later nadat Jan het overleefd had, wilde Jan eerst laten inslapen, want pas na een allerlaatste operatie tegen zijn stuit aan zag men bebloed vlees en lieten Jan nu niet inslapen. Zijn nieren functioneerde niet, en wat nog meer. Nu kreeg ik zijn verhaal te horen. De dokter en ambulance wilde niet komen en al zei Jan ik ben stervende lieten ze hem creperen, zijn been was door de doodsbacteriën al aan het opeten, hij zag dat zijn been zo groot en levendig opzwellen als zijn eigen buik. Hij wist zich geen raad. De buurman een man van 75 opgebeld, ja die kwam hem te hulp, toch

moest Jan met zijn stervende been nog twee etages met de trap naar beneden strompelen. En beneden heeft zijn buurman Jan in de auto gezet en naar het St Anna Ziekenhuis in Geldrop gebracht. (waar ook de zenuwarts zijn praktijk heeft) En in een kort tijdsbestek stonden 25 artsen, verpleegkundigen bij Jan. En de artsen zeiden nog het ziet er niet goed uit. Dat weet ik zei Jan nog, ik ben aan het sterven. Alles heeft Jan op video laten vastleggen. Jan lijd enorm aan fantoompijnen en weet je wat nog erger is dat er al twee rechtszaken zijn geweest en nog steeds niet in het gelijk gesteld werd. Jan zit nu al meer dan een half jaar in een diepe put en ben benieuwd of Jan het vol kan blijven houden. ' geplaatst door: Ria Harteveld datum: 15 Feb 2007 ' 20 jan. brak mijn moeder haar heup. Ze was 75 jaar en redde zich nog prima alleen.Maar dit was het begin van het einde.Zoveel foutjes,onbedachtzaamheden,gemakzucht en afschuiven, er ging eigenlijk helemaal niets meer goed. ze werd geopereerd en kreeg een pin,dat ging binnen 2 weken (met veel pjin en toestanden thuis) mis.Ze had een ziekenhuisinfectie en de heup was afgebrokkeld en de pin los.Weer operatie, pin eruit,ging toen naar verzorghuis. ondertussen bleef er maar bloed uit catheter komen,maar iedereen zei: dat dat normaal was ,gewoon ontsteking, ze bleef veel pijn houden en takelde gewoon af,maar ook dat was heel normaal na een heupoperatie,zei iedereen die ik daar maar over aan kon klampen. Kon niet meer eten.met moeite een paar slokjes drinken en werd uiteindlijk omdat haar benen en buik vol vocht zaten weer met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht na 2 weken omdat er toen een andere arts kwam want het was zondag. Haar nieren bleken aangetast (dus toch),haar heup was totaal geinfecteerd en alles moest eruit(dus toch) en het eerste wat de E.H.B.O zuster deed was simpel haar mond schoon maken en ze kon weer slikken ,die bleek vol schimmel te zitten. Maar door al deze ellende was ze zo zwak dat ze nog wel de derde operatie heeft doorstaan maar het niet meer trok en uiteindelijk 3 dagen later op intensive care is overleden,dat was 17 maart. Dus 2 maanden waarin nog zoveel meer ellende was, die met een beetje moeite en menselijkheid haar bespaard hadden kunnen worden. zoals uren zitten wachten bij de E.H.B.O. in een rolstoel met een afgebroken pin en niemand die is komt zeggen waarom, een busje sturen om haar naar het ziekenhuis te brengen zonder rolstoel, in en uit bed takelen omdat iedereen nou eenmaal uit bed moet in dat verzorghuis en niemand die eens kijkt waarom dat nou zo vreselijk pijk doet en nog zoveel meer ik zou er nog 6 kantjes mee kunnen vullen. En zelfs nog op het laatste moment, moesten we allemaal nog maar even terug naar de wachtkamer, ze moest maar even wachten met sterven want bij een andere patient moest eerst een luchtbuis ingebracht worden, nou snap ik ook wel dat dat vóór gaat maar het is wel cru Het is inderdaad zoals een vorige schrijfster al zei: je blijft totaal verbijsterd achter en ik weet ook niet wat ik er mee moet of kan, want het geen echte grove fout, maar het is nu precies een jaar geleden om deze tijd allemaal gebeurd en ik slaap nog steeds slecht... ' geplaatst door: Pietje datum: 15 Feb 2007 ' Nou, als je dit allemaal zo leest is het beste wat je kan doen ver uit de buurt van artsen en ziekenhuizen blijven als het ook maar enigszins mogelijk is. Misschien is het handiger om die studiekosten voor arts ergens anders aan uit te geven. Als dit het resultaat is, nou, laat dan maar. ' geplaatst door: fam. Bakker datum: 14 Feb 2007 ' Welke ouder gaat zo maar om 4.00 uur 's-nachts met een baby van 8 mnd. naar het ziekenhuis? Dat doe je toch alleen als iets heel erg niet goed voelt? Het zal wel een griepje zijn, u moet niet zo bezorgd zijn, geef maar paracetamol en neusdruppels. De volgende dag toch terug voor longfoto's. Longen zijn schoon, maar de baby blijft piekende koorts houden.

Oorontsteking?? Doorgaan met paracetamol en neusdruppels. Dat deden we dus al een week en sinds twee dagen piekt de koorts. Geen arts komt op het idee dat er na een week wel eens bacteriën mee gaan doen, die een baby die al wat verzwakt is niet goed meer kan wegwerken. Zonder anti-bioticum worden we weer naar huis gestuurd. Wij (de ouders) waren op tijd met ons kind in het ziekenhuis. Het was achteraf geen griep, maar de eerste symptonen van hersenvliesontsteking. Een eenvoudige anti-bioticumkuur of anders op z'n minst een bloedtest had ervoor kunnen zorgen dat ons kind niet als maar zieker en zieker werd. Tja, pas toen ze nergens meer op reageerde zagen ook de artsen dat wij niet overbezorgde ouders waren, maar dat er meer aan de hand was met onze baby. Ons kind is nu tien jaar. De gevolgen van de vooringenomenheid en niet luisteren naar de bezorgdheid van ouders zijn verschrikkelijk. Spastisch, epilepsie, zeer slecht ziend, doof aan 1 oor..... Medisch tuchtcollege??? Hoe kun je bewijzen dat het anders was gegaan als ze wel op tijd haar anti-bioticum had gekregen en dat de arts niet goed heeft geluisterd naar alle signalen die we hebben opgenoemd. Ondanks dat er een protocol is voor baby;s onder 1 jaar met (mogelijke) oorontsteking, die dringend adviseert om na 3 dagen de baby goed ite volgen en evt. anti-bioticum te geven. Advocaten wijzen erop dat een zaak bij het medisch tuchtcollege jarenlang voortsleept en weinig of geen kans van slagen heeft. Dan heb je al een heel ziek kind in coma en dan moet je je daarmee bezighouden. Het gezonde kind krijg je er niet mee terug en alle aandacht gaat ernaar uit om het zieke kind er zo goed mogelijk bovenop te helpen. Fouten worden nooit toegegeven, diagnose gesteld = diagnose gesteld ook al blijkt het achteraf niet de beste. Verzekeringsmaatschappijen houden ook tegen dat een arts vrijuit kan toegeven, ik ben mens ik heb gefaald.En is het een arts-assistent (dus nog geen jarenlange ervaring) kwalijk te nemen dat hij soms een verkeerde diagnose maakt als hij een aantal nachten in zijn eentje een ehbo-post moet bemannen en daarbij ook nog eens de enige nacht-arts is die in het kinderziekenhuis ronde doet? Het enige dat wij (ouders) achteraf nog konden doen is de ziekenhuisdirectie op haar verantwoordelijkheden te wijzen en hopen dat men ons verhaal zcih zou aantrekken en iets aan de toestanden zou verbeteren. ' geplaatst door: Mevr. Toos schols datum: 13 Feb 2007 ' Goedeavond Ik wil graag reagere op het programma medische fouten. ik ben zelf slachtoffer geworden van een medische fout.ben 8 jaar geleden geopereerd voor een fistel kon nadien niet meer lopen en zit in een rolstoel kan kleine stukjes in huis met een rolater,ik hoop dat ik mijn verhaal ook mag vertellen wat ze met mij allemaal gedaan hebben. als ik maar zwijg dan zou die dokter alles voor mij doen maar ik mocht niet naar de krant of een advocaat nemen anders zou hij mij niet meer helpen.als u mijn verhaal wild lezen,dan staat er al een stuk in de libelle van 28 mei 2005 en ook kunt u kijken OPWWW. NEVEMEDIS.NL je moet dan kijken bij het zwart boek.dan staat er plastisch chirurg raakt zenuwe tijdens buikoperatie.moet meestal in de rolstoel doorbrengen . ik hoop dat ik met u in contact mag komen.mijn e'mail is mhschols@hom.nl met vriendelijke groet Mevr.Schols ' geplaatst door: hvanhuizen datum: 13 Feb 2007 ' ook ik ben een slachtoffer van een wel heel domme medisch kunstfout. dubbele open beenbreuk tijdens voetbal. in ziekenhuis de sionsberg in dokkum eerst rontgenfoto toen naar zaal gebracht. na een half uur komt chirurg binnen en gaan richting o.k. bijna bij de o.k. gooit de chirurg de deken van mijn been en trekt het bot met alle vuil eraan naar binnen en gaat de operatiewond en de kuitwond waar het bot doorheen stak dichthechten wat absoluut niet mag. na zes dagen was mijn kuit als een ballon want de pus kon er niet uit en werd mijn kuit met een scheermesje opengesneden om de pus eruit te laten lopen van meer dan een halve liter er had volstaan kunnen worden van het verwijderen van de hechting van de kuitwond.er kon niet eens fatsoenlijk een lekbakje onder de wond gedaan worden de pus stroomde van het bed op

de grond.na drie weken mocht ik naar huis met zelfs kans op gasgrangeen. ik mocht het been 15 procent belasten wat natuurlijk niet kon want dan activeer je de bacterie-clostridium-ik kreeg allemaal abcessen aan mijn been die dan weer uitgelepeld werden zonder verdoving en na de zoveelste controlebezoek zei de chirurg dr. van harten kom over drie weken maar terug terwijl mijn been er bijna afrotte. thuis had ik de deuren open vanwege de stank dus na vijf dagen ziekenhuis gebeld en werd er de volgende dag weer een operatie gedaan mijn scheenbeen werd open gefreesd-3cm breed en 25cm lang en ziet de chirurg dood bot zitten maar haalt het niet weg.hij heeft ook geen overleg met zijn personeel hij liep bij mijn been weg en viel mijn been bijna van de operatietafel de chirurg draaide zich net op tijd om om mijn been tegen te houden.na een botscan bleek er 4cm dood bot aanwezig en moest ik verder behandeld worden door een plastisch chirurg die als de bacterie tot rust was gekomen een gaasje van mijn bil zou schaven en over de wond zou leggen en kon later het dode bot wel eens verwijderd worden.belachelijk.dood bot moet er eerst uit.het been belasten met een bacterie en dood bot kan nooit.bij controlebeurt in ziekenhuis met een abces als een ei aan mijn been ging de plastisch chirurg naar de chirurg dr. wouters en vroeg hij wat hij met die abces moest waarop de chirurg zei dat hij daar niks mee te maken had dat is voor dr.van harten.met die woorden kwam de plastisch chirurg bij mij terug en zei ik tegen hem dat ik naar een ander ziekenhuis wilde wat hij met mij eens was en hij direkt heeft gebeld en de volgende dag met voorrang werd behandeld en de abces direct verwijderd en een afspraak gemaakt om het dode bot er uit te halen. totaal 9 operaties en de bacterie die na 3 jaar eindelijk dood was.en dan proberen je recht te halen nu al 9 jaar.een medisch adviseur die mij opbelt van de aansprakelikheid komt wel rond die dat niet mag doen en ontslag krijgt.chirurg die verklaart dat hij mijn been heeft gerepositioneerd op de rontgenafdeling omdat de bloedsomloop was gestagneerd terwijl hij daar niet eens was hij was nog op de tennisbaan en kwam pas na 40 minuten in het ziekenhuis allemaal grove leugens.sbs zou met een nieuw programma medische missers voor de televisie komen wat niet door is gegaan daar is met geld geschoven omdat het in de doofpot moet blijven.dan heb je het medisch tuchtcollege waar je geen schijn van kans hebt je vecht tegen professionals en advocaten doen net zo hard mee. ik heb bewijzen genoeg -het operatieverslag een videoband en een gesprek met een chirurg dat ik opgenomen heb op een recorder waarin hij verklaart dat hij het niet bewust heeft gedaan omdat hij zijn werk daar ook heeft en zijn collega niet wil laten vallen. valsheid in geshrifte rontgenfoto die zomaar is verdwenen 3 behandelingen aan mijn been die niet in mijn dossier staan vermeld waar ik wel bewijs van heb.ik wacht nu al 9 weken op de uitslag van een onafhankelijk medische expertise en daarna stap ik naar de rechtbank om mij een advocaat toe te wijzen ookik heb recht op een advocaat en zal die chirurg voor de rechter krijgen. ' geplaatst door: janshart@zeelandnet.nl datum: 13 Feb 2007 ' Ook ik heb bij moto ongeval mijn vingers gebroken ben gelijk naar HAP geweest zonder fotos naar huis en 4 dagen later via huisarts fotos laten maken en in gips maar weer verkeerd behandelt hand ging dicht groeien doordat breuken verkeert behandelt waren de spoedarts (dit doordat de fotos op zich lieten wachten en na 16 uur was dus geen specialist meer alg.chirug heeft behandelt en die geeft dat niet verder dit komt denk ik dat elk arts een eigen maatschappij is geworden binnen een ziekenhuis. Ben naar universiteite ziekenhuis gegaan wordt nu lange weg voor mij maar komt goed. ik den k dat het hoog tijd wordt dat alle arten werkend in ziekenhuis ook alleen in dienst mogen zijn van ziekenhuis '

geplaatst door: nelly en jan hendriks tegelen datum: 13 Feb 2007

' Met verbijstering hebben wij zitten te kijken,het kwam allemaal zo bekend voor. Onze zoon Sven is na een scooterongeluk naar een ziekenhuis gebracht ,daar aangekomen ging alles mis. Slechte overdracht,papieren van het ambulancepersoneel waren zoekgeraakt .Het ambulancepersoneel hadden de toestand namelijk wel heel goed ingeschat bleek achteraf. Onze zoon werd onderzocht van de nek tot de tenen en het bleek dat hij een gebroken bovenbeen had wat wel weer in orde zou komen. Onze vraag was toen,hoeven er geen foto's van zijn hoofd gemaakt te worden?Nee dat hoefde niet want hij had alleen maar een hersenschudding. Nogmaals hebben wij dit gevraagd en hier werd geen gehoor aan gegeven,door geen enkele arts. Vervolgens werd ons gezegd dat hij zo spoedig mogelijk geopereerd zou worden aan zijn been. Mag hij dan wel narcose hebben?was onze vraag en de arts zei dat hij een ruggeprik kreeg omdat hij niet bij bewustzijn was.Nou oke denk je dan en je vertrouwd erop dat alles goed zal gaan.Onze zoon moest wel nog wachten vanwege een ander spoedgeval.Na ongeveer een half uur werd hij dan geopereerd.De operatie zou een uur duren en het werd twee en een half uur,en onze zoon had algehele narcose gehad. Toen wij na de operatie bij hem mochten was hij niet aanspreekbaar en ons werd verteld dat het door de narcose kwam en nog steeds geen foto's van zijn hoofd gemaakt.Geruime tijd na de operatie begon hij te braken en niemand die het zag,wij zelf waren even naar huis want er was in feite niets aan de hand werd ons verzekerd.Tien uur na het ongeluk kregen ze plots in de gaten dat er met zijn hoofd niet iets goed was en werd hij in allerhaast naar de ct.scan gebracht en daar werd duidelijk dat hij een schedelbreuk had!!!!.Niemand vond het blijkbaar nodig om ons te vertellen dat onze zoon toen naar een academisch ziekenhuis gebracht moest worden.Door een telefoontje van ons hoe het met hem was,werd ons even verteld dat hij op weg was naar de ct.scan om uittesluiten dat er niet meer aan de hand was.Wij zijn puur op ons gevoel toen direct naar het ziekenhuis gegaan en verrastte daar iedereen door onze komst.Onze zoon stond klaar om vervoerd te worden met beademing en al en wij wisten van niets,helemaal niets. Niemand van de artsen zei niets tegen ons en stonden daar maar.Op een gegeven moment zei een arts dat ze gaan moesten en dat wij niet achter de ambulance aan mochten rijden want het was mistig die nacht.Dit gezegde werd later in de rechtzaak aangeduid als een gesprek van de arts over de toestand van onze zoon.En weg was onze zoon.Er bleef ons niets anders over dan ook naar Maastricht te gaan. In Maastricht aangekomen waren ze Onze zoon al aan zijn hoofd aan het opereren.Na de operatie hoorde wij de neurochirurg schelden en tieren over de medische gegevens van het ziekenhuis Venlo,die waren er namelijk niet en hij was daar vreselijk boos over.Onze zoon had twee schedelbreuken een bloeding en het middenschot van de hersenen stond scheef,dit alles hadden ze in Venlo niet gezien en hij had al helemaal geen narcose mogen hebben.Onze zoon heeft nog 6 dagen mogen leven.Als hij direct goed was behandeld had hij nog geleefd.Van excuses hebben dokters nog nooit gehoord wel van lleugens.Wij hebben 3 jaar lang gevochten om dat ene woordje"sorry"dat nooit kwam.Het enige wat we bereikt hebben is bij het tuchtcollege dat er van de 5 klachten 4 gegrond zijn verklaard,en dat was het dan.Hier moeten wij de rest van ons leven mee verder maar hoe?Onze conclusie is nu: Artsen menen boven God te staan en hoeven hun fouten niet toe te geven .Natuurlijk zijn er ook goede artsen maar onze zoon kwam ze niet tegen. Dit alles is in Sept 1998 gebeurd en nu gebeurd het nog steeds.helaas. ' geplaatst door: sara van laar datum: 13 Feb 2007 ' Patienten verwachten "zorg", daardoor ontstaat het misverstand. Wij kopen medische kennis in via de "zorg"verzekering. De medische professionals zijn getraind- en worden aangesproken door de verzekeraars op het zo snel en efficient mogelijk toepassen van hun kennis. Inderdaad stellen ze zich voor en geven netjes een hand, maar dat betekent niet dat ze zich zorgen maken om hun patient. Daarom ook worden hun fouten niet meer geaccepteerd, net zo min als wij accepteren dat de nieuwe verwarmingsketel niet doet wat wij verwachten

n.l. het huis verwarmen. Mijn man kreeg 8 maanden geleden verkeerde medicijnen ter bestrijding van een vermeende depressie, hij was niet depressief, maar had wel diverse kleine kwalen. Hij werd psychotisch en is opgenomen in de Gelderse Roos. Door gebrek aan tijd en aandacht kreeg hij vocht tekort toen het zo warm was. Arts-assistent durfde het risico niet aan, zij "stuurde hem in" , midden in de nacht naar Ede voor een vocht infuus, eigenlijk niet echt nodig was het commentaar daar. In Ede door gebrek aan aandacht en tijd gevallen, niets aan de hand z.g. gekneusd. Weer in Wolfheze bleek de heup wel gebroken te zijn. Geopereerd, 3 x geluxxeerd, gipskorset , brace omdat een leren corset te duur zou zijn, onmogelijk ding, toch een leren corset. Heen en weer geschoven van de een naar de ander. Nu komt hij volgende week weer naar huis met een verpleeghuis indicatie. We willen een persoonsgebonden budget dat is een nieuw hoofdstuk met bureaucratische ellende en functionarissen, die zeggen voor een gesprek te komen maar een verhoor afnemen. "Zorg" bestaat niet meer in Nederland. ' geplaatst door: sterre datum: 13 Feb 2007 ' ik ben na een buikwand operatie aan mijn lot overgelaten de gevolgen waren zeer ernstig heb zo wat 3 weken in een ander ziekenhuis gelegen,met zware anti-biotica.en die artsen hebben mij er door heen gesleept. Het resultaat...een misvormde buik, (ook na de hersteloperatie) wat naar mijn inziens niet had gehoeven,als de desbetreffende arts mij toen serieus had genomen,ik ben bezig met en rechtzaak en ik heb een klacht ingediend maar eigenlijk denk ik dat ik alles maar intrek ,ook het vertrouwen daarin,na alles wat ik aan informatie heb ingewonnen,is nul komma nul..nul..nul..nul!!!! En ik wil mijn kostbare jaren die ik nog te gaan heb eigenlijk niet daar aan vuilmaken,en ook mij geld niet. ' geplaatst door: Jose Steenvoort, Zoetermeer datum: 13 Feb 2007 ' Ook ik heb met betrokkenheid gekeken naar de uitzending van Tajina. Vreselijk voor deze ouders. Anderhalf jaar geleden is mijn partner ernstig ziek geworden en heeft 7 maanden op de IC van het EMC gelegen. Hij heeft hier een dwarslaesie aan overgehouden en is vanaf zijn navel verlamd. Na 7 maanden heeft hij 5 maanden in een verpleeghuis gelegen omdat hij MSRA-besmet was en eigenlijk geen ene instelling hem wilde hebben.Een pat-stelling. Door de hele slechte verpleging heeft hij hele grote decubitus-wonden opgelopen aan zijn stuit en billen. De verpleeghuisarts bagateliseerde steeds de situatie als wij er naar vroegen. Hierna is hij naar een revalidatiecentrum gebracht en daar bleek pas hoe groot deze wonden waren. De arts aldaar en wij waren hevig geschrokken en mijn partner is twee keer door een plastisch chirurg geopereerd en hij heeft ruim 16 weken plat op bed moeten blijven liggen. Dem verpleeghuisarts waste haar handen in onschuld. Nu na anderhalf jaar kan hij nog steeds niet revalideren. De hele gezondheidszorg is door vele ervaringen bij ons als schandalig en dramatisch ervaren. Slechte communicatie. Het verplegend personeel en doktoren voelen zich blijkbaar zeer verheven boven de patienten en er wordt vaak respectloos naar de patient en naaste familie omgegaan. ' geplaatst door: Jan Schapers datum: 13 Feb 2007 ' Ik had gedurende de zomer een constante hoest, eerst met en later zonder speeksel. Ook nam mijn loopvermogen af en werd ik erg kortademig bij de minste geringste inspanning. Huisarts probeerde met allerlei pillen hoest te bestrijden. Geen resultaat. Toen werd amoxicillene toegepast met heftig gevolg. Mijn beten werden iedere dag dikker, mijn gewicht nam toe per dag terwijl hoest niet verdween en kortademigheid toennam. Spoedopname ziekenhuis daar men dacht aan longontsteking en/of nierproblemen. Cardioloog werd NIET geconsulteerd ondanks mijn vherhaaldelijke verzoeken. Na tien dagen op afd interne geneeskunde en mijn dreigementen kwam ik eindelijk bij cardioloog terecht, die binnen een kwartier mbv echo constateerde dat ik ernstig hartfalen had. WAAROM BEN JE NIET EERDER GEKOMEN ? was zijn eerdste vraag. Vervolgens catheri- satie. Twee kransslagaders geheel een derde

gedeeltelijk dicht. Pompfunctie van hart was 10 a 15 procent. E.e.a. gebeurde vlak voor de kerstperiode. Ik werd naar huis gestuurd met zak pillen en de mededeling dat AMC mij zou oproepen. Heb inmiddels geconstateerd dat mijn gegevens pas op 2 JANUARI naar AMC werden gestuurd, die daarna versneld actie ondernamen.Ben inmiddels geholpen in AMC. Bypass was nog niet mogelijk maar een vier uur durende dotter behandeling was nodig om een kransslagader mbv twee stents operationeel te krijgen. Statement van streekziekenhuis was dat AMC tussen Kerst en Nieuwjaar toch niets deed. AMC vertelt mij nu, dat ze in mijn geval direct actie hadden ondernomen als ze de gegevens van streekzienhuis eerder hadden gekregen. Vind dit kwalijke zaak. Ook vind ik het kwalijk dat ik letterlijk heb moeten dreigen om na bijna tien dagen in ziekenhuis een cardiologisch onderzoek te krijgen terwijl de symptomen van een hartfalen reeds bij opname duidelijk waren en ik duidelijk had gemaakt dat hartproblemen een familiekwaal waren/zijn. ' geplaatst door: Jan Schapers datum: 13 Feb 2007 ' Ik had gedurende de zomer een constante hoest, eerst met en later zonder speeksel. Ook nam mijn loopvermogen af en werd ik erg kortademig bij de minste geringste inspanning. Huisarts probeerde met allerlei pillen hoest te bestrijden. Geen resultaat. Toen werd amoxicillene toegepast met heftig gevolg. Mijn beten werden iedere dag dikker, mijn gewicht nam toe per dag terwijl hoest niet verdween en kortademigheid toennam. Spoedopname ziekenhuis daar men dacht aan longontsteking en/of nierproblemen. Cardioloog werd NIET geconsulteerd ondanks mijn vherhaaldelijke verzoeken. Na tien dagen op afd interne geneeskunde en mijn dreigementen kwam ik eindelijk bij cardioloog terecht, die binnen een kwartier mbv echo constateerde dat ik ernstig hartfalen had. WAAROM BEN JE NIET EERDER GEKOMEN ? was zijn eerdste vraag. Vervolgens catheri- satie. Twee kransslagaders geheel een derde gedeeltelijk dicht. Pompfunctie van hart was 10 a 15 procent. E.e.a. gebeurde vlak voor de kerstperiode. Ik werd naar huis gestuurd met zak pillen en de mededeling dat AMC mij zou oproepen. Heb inmiddels geconstateerd dat mijn gegevens pas op 2 JANUARI naar AMC werden gestuurd, die daarna versneld actie ondernamen.Ben inmiddels geholpen in AMC. Bypass was nog niet mogelijk maar een vier uur durende dotter behandeling was nodig om een kransslagader mbv twee stents operationeel te krijgen. Statement van streekziekenhuis was dat AMC tussen Kerst en Nieuwjaar toch niets deed. AMC vertelt mij nu, dat ze in mijn geval direct actie hadden ondernomen als ze de gegevens van streekzienhuis eerder hadden gekregen. Vind dit kwalijke zaak. Ook vind ik het kwalijk dat ik letterlijk heb moeten dreigen om na bijna tien dagen in ziekenhuis een cardiologisch onderzoek te krijgen terwijl de symptomen van een hartfalen reeds bij opname duidelijk waren en ik duidelijk had gemaakt dat hartproblemen een familiekwaal waren/zijn. ' geplaatst door: InekeScheepstra datum: 12 Feb 2007 ' Oncoloog heeft onvoldoende aandacht besteedt aan de melanoom die hij operatief bij mij verwijderd heeft in 1998. Met als gevolg dat ik in de zomer van 2006 met spoed geopereerd moest worden. Met goede afloop en nog steeds met nazorg en met aandacht van een oncoloog die wel weet hoe het hoort, februari 2007. De naam van de koekenbakker die zich uitgaf voor oncoloog heb ik sinds kort niet meer kunnen waarnemen in het ziekenhuis alhier. Ik hoop niet, met het langs elkaar heen werken van vandaag de dag dat lijkt geaccepteerd te zijn, hij elders zijn nonchalante practijken kan voortzetten. Hij heeft aan mij zeker veel schade aangericht. Als ik en mijn oncoloog niet zo adequaat gereageerd hadden was ik nu dood geweest. Schande! ' geplaatst door: Piet Luchtmeijer datum: 12 Feb 2007

OP3 jarige leeftijd (1960) kreeg ik hesrsenvliesontsteking, en raakte ik 6 dagen in coma , daaraan heb ik epilepsie overgehouden,daar viel goed mee te leven ,door gebruik van tegretol , diphantoine luminal depakine ( soms lichte abcence) Ongeveer 6 jaar geleden ging mijn neuroloog met pensioen, en de plaatsvervangende wou me niet helpen , hij adviseerde me naar de epilepsiekliniek inzwolle te gaan Daar ben ik 6 weken geweest , en toen kreeg ik te horen dat ik geen epilepsie had ,maar dat het hyperventielatie was , en schreef de pschygiater me slaappillen voor( remeron) van die medicijnen kreeg ik slapeloze nachten , binnen 3 maanden 33 kg zwaarder geworden ,zelfmoordpogingen (ik woon langs het spoor en wou onder de trein springen ,maar ik wist niet meer hoe ik naar buiten moest komen) Ikstond al ingeschreven voor een neuropsygologisch onderzoek te raalte ik had enorm veel problemen met het korte geheugen ,als ik boodschappen deed moest ik eerst alles opschrijfen ,al waren het maar 2 boodschappen ,en toen ik buiten waskwam ik erachter datikmijnboodschappen en portemonneenog in de supermarkt had achtergelaten En als de mensen me vroegen wat ik vandaag gedaan had ,dan wist ik het niet meer Ik ben nu onder behandeling van een neuroloog in meppel , en ik voel me al aanzienlijk beter soms kom ik nog te vallen , en de medicijnen die ik nu gebruikzijn ; depakine crono 500mg ,2maal daags 6stuks , en keppra 250mg 2 maal daags 4 stuks (zonder deze medicijnen had ik dit niet kunnen schrijfen) ' geplaatst door: J.Spiering datum: 12 Feb 2007 ' Heb een enquete `medische fouten ingevuld,gaat over een heupoperatie helaas ben ik vergeten mijn email en mijn tel. te vermelden voor contact op te nemen. Hier volgt mijn email en tef. pa1js@hetnet.nl 0534760730 '

geplaatst door: Carla maaswinkel datum: 12 Feb 2007 ' Ook ik werd het slachtoffer van een grote medische fout. Ik werd met acute klachten opgenomen in een Zwols ziekenhuis. Men dacht in eerste instantie aan een herrsenvliesontsteking; ik kreeg onmiddellijk prednisolon toegediend en mocht na een week naar huis. Ik werd steeds zieker en bij controle bleek dat ik een onmeetbare bloedbezinking had en ik mocht niet meer naar huis. Er begon een pure lijdensweg van 3 maanden. De onderzoeken die ik onderging waren afsschuwelijk en ik had afschuwelijke hoofdpijnen. Ik werd van de prednisolon afgehaald. Na twee maanden kon ik niet meer lopen, was 30 kg afgevallen en wist niet meer wie ik was. Dagelijks extreem hoge koorts hadden mij totaal verzwakt. Men kon niets vinden. Uiteindelijk heeft mijn zus op een 2nd oipinie aangedrongen en werd ik na 3 maanden ongelooflijk lijden naar het VU in Amsterdam vervoerd. Daar wist men na een uitgebreide scan waarbij raadioactieve vloeistof in je aderen wordt gespoten, binnen 2 dagen wat er aan de hand was. Een vaatwand ontsteking in de nek en in de aorta van beide benen. Ik werd wederom onmiddellijk op een hoge dosering prednison gezet, eerst via een infuus en daarna via pillen. Men had mij in Zwolle nooit van die medicatie mogen afhalen. Ik heb weer moeten leren lopen en was voor de rest uitgeschakeld. Kon niet meer werken. Het lopen is nog steeds moeilijk. De functie in mijn benen zal nooit meer 100 procent worden. In hetzelfde ziekenhuis heeft mijn man een bloedvergifiting opgelopen. Hij was ernstig ziek en lag aan een speciaal infuus. Door een ziekenhuis bacterie en uiterst onhygiënische tostanden rond het infuus is die vergifiting ontstaan. Hij had niet meer de kracht om dit te doorstaan en overleed na 1 week. Zwolle en haar Isala ziekenhuizen ! Het is een reden geweest om te verhuizen naar Den Haag. ' geplaatst door: Hans de Beer datum: 12 Feb 2007 ' In mijn directe omgeving heb ik de laatste twee jaar alleen al drie gevallen meegemaakt. Eenmaal bij mijn moeder, eenmaal bij een goede vriend en eenmaal bij een goede vriendin. Mijn moeder en de vriend zijn door de medische missers overleden, de vriendin heeft er

levenslange blijvende schade aan overgehouden. In alle drie de gevallen is er een klacht bij het medisch tuchtcollege ingediend en evenzoveel keer is de klacht ongegrond verklaard. ik heb persoonlijk contact gehad met iemand van Slachtofferhulp. Zij reist stad en land af om klachten te onderzoeken en haar ervaring is de gegrond-verklaring van klachten veelal afhangt van de ernst van de klachten. Men zou wellicht verwachten dat de ernstigste klachten gegrond verklaard worden. Helaas, het zijn de kleine klachten die in behandeling worden genomen. hoe ernstiger de klacht, hoe zekerder je er van kunt zijn dat die verdwijnt in een stapel papier. "What a wonderful world" Zo ook bij mijn moeder en vrienden. Mijn moeder had een hersentumor die operatief verwijderd is. Die operatie is uitstekend verlopen, maar ze wist wel dat ze in extra tijd leefde. Er is een goed doortimmerde euthenasie verklaring opgesteld in samenspraak met de huisarts. 18 maanden later kreeg ze darmkanker. 6 maanden later was haar sterfbed aangebroken en toen puntje bij paaltje kwam, gaf de arts niet thuis. Hij kon het niet met zijn geweten in overeenstemming brengen. OK, dat kan en dat mag, maar laat dan niet iemand anders daar de dupe van zijn. Mijn vriend die werkzaam was als psychiatrisch verpleegkundige had al jaren last van winterdepressies. Hij verhuisde en kreeg zodoende een andere huisarts. Hij is totaal verkeerd gediagnostiseerd, kreeg veel te zware medicijnen en dankzij de zegening van het internet kon hij daar zelf een herhaalrecept van bestellen. Zijn vrouw is meerdere malen op eigen initiatief naar de huisarts gegaan waar ook zij patiënt was (al 20 jaar) en heeft heel duidelijk aangegeven dat het niet goed ging en wat er niet goed ging. Ze heeft dringend verzocht dat de arts haar man nog eens zou onderzoeken. Dat is niet gebeurd. Uiteindelijk heeft hij dank zij de medicijnen zelfmoord gepleegd. De arts heeft recht in haar gezicht toegegeven dat hij daar verantwoordelijk voor was, maar dat geldt niet voor het tuchtcollege. Mijn vriendin had al twee herniaoperaties ondergaan, waarvan een bij Dr. Abbink in Duitsland. Hij is min of meer een genie en maakt deel uit van een selekt groepje chirurgen die samenwerken aan nieuwe technieken en procedures. Zij verleggen de grenzen van wat mogelijk is stapje voor stapje. Hij had uitdrukkelijk tegen de fysio in een telefoongesprek gezegd en per brief gecommuniceerd dat hij nooit mocht stabiliseren. Helaas was zijn praktijkvoering dusdanig dat hij het allemaal wel uit zijn hoofd kon. U raadt het al, toch gestabiliseerd en weg was haar toekomst. Haar zenuwpijn is dusdanig dat er eigenlijk geen medicijnen zijn die dat effectief kunnen verlichten. De klacht werd wederom niet ontvankelijk verklaard. Die had alleen al in behandeling genomen moeten worden op grond van zijn administratieve puinhoop en hopeloze bedrijfsvoering. Protocollen zijn er niet voor niets! Bovendien liegt hij dat ie barst en dat was tijdens de rechtszaak ook goed merkbaar voor de toeschouwer en het college. Niettemin houden ze hem de hand boven het hoofd op grond van slachts één argument, het was de eerste klacht tegen hem. Alsof je eerste moord niet echt meetelt! Ze wil doorgaan tot het Europese Hof en natuurlijk ook een civiel proces tegen hem aanspannen. Tijdens haar behandelingen in het ziekenhuis is ze ook ingespoten met een middel dat in Australië, Duitsland, USA en Frankrijk op de zwarte lijst staat. Van dat middel (ben helaas de naam ervan even kwijt) is bekend dat het vaak tot arachnoiditus leidt. Een heel moeilijk te diagnostiseren toestand waarvoor geen enkele remedie bekend is. Als je dat opzoekt, schrik je je rot. Waarom wordt dat hier dan nog wel vrij makkelijk gegeven? Ook ik heb twee medische missers meegemaakt. De eerste dateerd van 20 jaar geleden. Ik was toen als 8 jarige een vingertopje kwijtgeraakt door onverstandig met de koffiemolen om te gaan. Aan het bloeden kwam geen eind en vliegensvlug werd ik naar de chirurg gebracht die weekend dienst had. Hij hield praktijk aan huis. het duurde ruim 30 minuten voordat hij kwam. Was naar een feestje gegaan. Mijn vader rook de alcohollucht al van een afstand. Ik had natuurlijk niets in de gaten. Hij beperkte zich tot een verband aanleggen. Later die week werd ik door een andere chirurg geopereerd. Een klacht hebben we nooit ingediend, maar het lijkt me dat je als collega toch wel vreemd aan gaat kijken tegen de ander. Het vertrouwen in de medische wereld ben ik voor een heel groot gedeelte kwijt door deze ervaringen. Als er iets

aan de hand is, voel ik me haast gedwongen om intensief onderzoek te doen voor ik iets beslis. dat is toch niet zoals het zou moeten zijn. we zijn allemaal mensen en maken dus ook allemaal fouten. Voor artsen betekent dat dat ze er toch rekening mee moeten houden dat ze minstens 1 maal in hun loopbaan een ernstige fout zullen maken. Waarschijnlijk wel meer dan 1. Dat kan dus een leven kosten, of een levenslange beperking. van dat feit zou het medisch Tuchtcollege ook moeten uitgaan. En verzekeringsmaatschappijen. En de politiek. En een regeling die er moet komen om dit soort situaties op te lossen. ' geplaatst door: Piet Luchtmeijer datum: 12 Feb 2007 ' Toen mijn vrouw in 1991 last kreeg van haar benen (ze was toen 34 jaar ), ging ze 6 jaar lang regelmatig naar de huisasts ,vanwege de hevige pijn die ze had ,soms kreeg ze een ander medicijn , ze wou graag voor onderzoek naar het ziekenhuis ,maar dat mocht niet , want volgens de huisarts was dat overbodig Begin augustis 1997 moest ze inde nacht bloed ophoesten ,er kwam onmiddelijk een arts , en ze ging toen direct met de ambulance naar het ziekenhuis in meppel, daar konden ze haar niet meer behandelen ,want het was helemaal geen isias, dat de huisarts haar altijd had verteld devolgende dag lag ze al in het AZG te groningen ,ze was de eerste persoon hier in nederland ,die 2 zware chemokuren door elkaar kreeg( tijdens haar 41ste verjaardag hadden ze haar kamer nog versierd) Op 29 nov. 1997 was ze er zo sleccht aan toe, en ze lag gewoon bij mannen op zaal ( Fontijnstraat 15 ) ik vwas er samen met mijn zus enwe drongen er opaan om te waken ,maar dat mocht absoluut niet ,want anders hadden ze kamers te weinig, ik heb toen nog een kamer gehuurd in het zusterhuis ,en ik kon er niet van slapen ,dat ik niet bij haar mocht zijn ( Na het bezoek toen ik weg moest zat haar hele lichaam al onder de blauwe plekken ,zo groot als een gulden) 30nov .01.30uur ging de telefoon ,en kreeg ik te horen dat ze al overleden was ' geplaatst door: AJC.Avontuur datum: 12 Feb 2007 ' Na te zijn doorgestuurd naar het OLVG door mijn huisarts na 2X een TIA, met de diagnose waarschijnlijk een herseninfarct, was de diagnose door de artsassistent van de eerste hulp een migrane, en ondanks mijn ontkenning, werd ik naar huis gestuurd met de diagnose "migrane" met afspraken voor verder onderzoek, en dat op mijn verzoek. Maar voor dat kon plaats vinden, werd ik onwel. en werd in het OLVG naar de eerste hulp gebracht, en het uiteindelijk een zware herseninfarct gehad, en werd van het ene ziekenhuis naar het andere ziekenhuis gebracht. En werd in het vierde ziekenhuis in Alkmaar geopereerd. Uiteindelijk ben ik getroffen door een dubbele herseninfarct, bij de hersenstam. Ik heb het nauwelijks overleeft, maar wel met invaliditeit, en andere blijvend letsel. De artsassistend die mij de eerste X onderzocht en een foute diagnose stelde was Dr. Bijpost en de tweede foute diagnose werd gesteld door Dr. Voorend in het OLVG met rampzalige gevolgen. Terwijl het toch alom bekend is, dat bij zo'n aanval elke seconde teld.Het was ook bekend in het OLVG dat ik hartritme storing heb. ' geplaatst door: P.W. Clement datum: 12 Feb 2007 ' Ik wil graag met jullie in contact komen, ik be twee jaar bezig geweest om een galblaas er uit te laten halen. Hoe kan ik met jullie in contact komen om mijn verhaal te doen, mijn verhaal heeft al in de stentor van 10-01-07 gestaan. Ga naar www.de stentor.nl en tik rechts in clement emmeloord dan kom je bij mijn verhaal. Pet.clement@home.nl ' geplaatst door: John van der Klauw datum: 12 Feb 2007 L.S., Op 2 maart 2004 werd mijn zus Ineke om 18.45 uur opgenomen in het Waterlandziekenhuis in Purmerend. Haar klachten waren: Drukkend gevoel op de borst, ophoesten van bloed, iets wat in de weken daarvoor meerdere keren had plaatsgevonden maar

waar zij verder geen aandacht aan had geschonken. In het Waterlandziekenhuis start met het onderzoek. Na enige tijd lijkt men de zaak niet meer onder controle te hebben en verzoekt men overplaatsing naar een gespecialiseerd ziekenhuis. Om en na 22.30 uur o.a. Overleg met Dr. Amir: advies: naar thoraxchrir. Overleg met Thoraxchir van AMC: meer iets voor de Vaatchirurg. Overleg Vaatchirurg van het AMC: geen plek Overleg OLVG advies overleg VU: na aanvankelijke acceptatie arts ass. afgewezen. Overleg met ass vaatchirurgie van VU ziekenhuis: overleg met chirurg, geen IC bed. Vaatchirurg niet aanwezig. Overleg met Antonius ZH in Nieuwegein, geen plek. om 01.50 uur Overleg met OLVG Dr. Gerhards Wij vinden dat patiente moet worden opgenomen in het VU. Wij nemen patiente NIET over. 02.00 uur: Wederom overleg met VU. Junior staflid dr v d Tol. Ik (Waterlandziekenhuis) heb gezegd dat ik patiente per ambulance zal sturen. Deze arts (vd Tol) heeft overleg gehad met senior staflid Dr. Bakker die verklaarde dat patiente het ziekenhuis niet inkomt. 2.30 uur: veel medische termen in rapport, men heeft er in het Waterlandziekenhuis nog alles aan gedaan (zie rapport) maar rond 4 uur is mijn zus overleden. Op het medische rapport is ingevuld door een dienstdoende arts: Overplaatsing (gewenst), ongeveer 3 uur geprobeerd, nergens geaccepteerd !! Om 4 uur overleden. Ik heb het gevoel dat mijn zus op 56 jarige leeftijd het slachtoffer is geworden van een grove medische misstand. Als men (AMC, VU, OLVG en Antonius ziekenhuis) gehoor had gegeven aan de noodkreet van n.b. hun eigen collega's van het Waterlandziekenhuis was mijn zus Ineke -misschien- nog in leven geweest. Vriendelijke groet, John van der Klauw Noorderweg 6 1271 vm Huizen Tel prive: 06 53750588 Tel werk: 035 6717558 ' geplaatst door: aj muermans datum: 12 Feb 2007 ' geachte lezer, hierbij een reactie van mij na het programma over 'medische fouten'. ik ben in behandeling bij het vu ziekenhuis in amsterdam bij genderteam. voor mijn gender problematiek. of te wel mijn transseksueel zijn. in 2005 werden mijn borsten weg gehaald voor een mannelijke thorax. hierbij ontstond een infectie waarbij linker tepel dreigde af te sterven, tepels veel te groot terug geplaats, hoewel ik kleine borsten had vrij groot open gemaakt dus erg groot litteken en door infectie nog steeds vuur rood is. maar het ergste vind ik dat er te veel vrouwelijk borstvorming van borstweefsel aan de rechterkant is blijven zitten. dus ze hebben te weinig borst weefsel weg gehaald zodat ook met een tshirt aan nog steeds de vrouwelijke borst ronding te zien is aan de rechterkant. linker kant is wel goed.. dus er is verschil.. nu heef het genderteam een aanvraag bij mijn zorgverzekering vgz aangevraagd om dit rest borst weefsel als nog weg te opereren. maar mijn zorgverzekeraar vgz wil dit niet vergoeden omdat de medische adviseur waar ik maart 2005 geweest ben vind dat er wel een mannelijke thorax is en ze al de eerste keer die operatie vergoed hadden en toen maar in een keer goed had moeten gebeuren. na alle vertragingen van ontvangen van schriftelijke afwijzing van vgz en bezwaarschrift afwijzing heb ik contact op genomen met de geschillen commissie. daar ben ik vorige week 7 februari geweest en voorzitter zei; dat als ziekenhuis deze fout heef gemaak netjes zou zijn als zij mij deze operatie zouden vergoeden. maar ja doen ze dat??? zo ben ik al door deze toestand al bijna een jaar verder.. over 10 weken hoor ik wat de geschillen commissie besloten heef.. en kan ook zijn dat ik weer een oproep krijg dat ik door een onafhankelijke neutrale arts word bekeken naar mijn borstkas die dus geen belang heef bij het vgz, vu ziekenhuis.. ik hoop dat ik mijn gelijk krijg bij geschillen commissie en op korte termijn als nog vergoed word door vu ziekenhuis of vgz want ik kan deze operatie zelf niet betalen en zou ik me in de schulden moeten nestelen.. na in mijn leven vaak afgescheep te zijn door de hulpverlening over mijn transseksueel zijn, en dan eindelijk mijn erkenning kreeg bij het genderteam in a'dam, word het tijd dat ik op mijn 37 jarige leeftijd met rust en zonder depressies verder kan.. als chirurg beter zijn werk had gedaan was al deze stres en frustratie depressie niet gebleven en had mijn behandeling een veel beter resultaat

geleverd.. bedankt voor het hier op kunnen schrijven van mijn verhaal. alle hulp waar ik wijzer mee zou worden of mee geholpen zou kunnen zijn is welkom! vriendelijke groet, johan aj muermans ramershaag 68a 6228 ew maastricht. 06 46212629 ' geplaatst door: Ruben datum: 12 Feb 2007 ' Ik werk in een ziekenhuisapotheek en weet wat er allemaal voorkomt in een ziekenhuis, verpleeghuis en apotheek. Vriendjespolitiek, zich voelen als god en te trots om met elkaar te communiceren. Verpleegkunidge die niet meer kunnen lezen, maar op routine geneesmiddelen pakken, artsen/specialisten die verkeerde doseringen voorschrijven. Ziekenuisapothekers die niet ingeschakeld worden, maar voor de lol (bescherming wet) aanwezig zijn. Het wordt tijd voor meer onafhankelijke controle en beoordeling op effectiviteit en efficiëntie. Ze beschermen elkaar en geven diverse partijen de schuld. Probeer je recht maar te halen! ' geplaatst door: tine stegenga datum: 12 Feb 2007 Mijn vader brak op de fiets zijn heup. Een kerngezonde man, van 85. Mijn moeder racht hem naar de eerste hulp post. dat is hem noodlottig geworden omdat in Zwolle daar een chirurg, algemeen chirurg, alle patienten opereert die met breuken binnen komen. De operatie ging fout. Het cement drrogde te snel zei hij later. de boel zat fout. Veel pijn, morfine, daardoor nog meer ellende. Voor zijn leven werd gevreesd. Nog een operatie, door dezelfde chirur, want hij gaf zijn zaak niet uit handen(!) In hetzelfde ziekenhuis werkenook orthopedisch chirurgen, maar die mochten het ook bij navraag van familie , niet overnemen. Vader werd een pijnlijdend wrak, door de tweede operatie nam de opijn verder toe, de mobiliteit nam af. Pijnbestrijding via de ruggmerg maakte hem vervogens incontinent. Mijn vader, een intelligente man, waardig, hoffelijk, werd een zieleig hoopje mens. Het verpleeghuis was een ramp. "plast u dan maar in uw broek, we hebben geen tijd, gelukkig nog een jaar menswaardig verzorgd in De Wissel, verzorgingshuis in Zwolle met verpleegafdeling. Hij overleefde het niet. Stierf 29 november. Ik en met mij mijn broer en zussen, maar vooral mijn moeder, zijn verbijsterd over zoveel hoogmoed( sorry is niet gezegd, zoveel fouten (wat ging wel goed???), en de verpleging in "de wezenlanden" 6 op een kamer, geen tijd, hopeloos triest. Ik blijf verbijsterd achter. Zo wil ik, nu 52, niet sterven. Mijn vader heeft gegild van de pijn tot op het laatst. Wie gunt dit zichzelf?? blijkbaar wel onze patienten?Ik ken in mijn(!!!) woonplaats 3 gevallen van mensen van wie ouders door deze man zijn geopereerd en verknoeid. Tine Stegenga veenendaal ' geplaatst door: Shira Waage datum: 12 Feb 2007 ' We hebben ze zelf meegemaakt of hebben ze allemaal gehoord: de medische misstanden/fouten, maar we moeten er wel voor waken dat we nu, er steeds meer openheid onder de mensen is, niet doorslaan naar een gevoel van medisch falen. Ik denk dat we eerst meer onderzoek moeten doen alvorens conclusies te trekken. Een verkeerde conclusie zou iedereen immers angst bezorgen terwijl er ook veel tevreden patiënten zijn. Het blijft een hekel punt waar we voorzichtig mee moeten omgaan!