Flora

Bim bam… De klok van de dorpskerk slaat half 12. Ik moet opschieten om niet te laat te komen. Ik ga iets sneller lopen. De kille windvlagen waaien door mijn haar. Ik loop langs de kerk naar het park. Voor de poort van het park blijf ik staan. Ik duw tegen het hek. Op slot, natuurlijk, dat had ik zelf ook nog wel kunnen bedenken. Ik klim over de muur naast het hek. ‘Plof’ Shit. Mijn telefoon is aan de andere kant van het hek gevallen. Snel denk ik na. Als ik terug ga om hem te gaan halen dan kom ik zeker te laat. Ik besluit om mijn telefoon te laten liggen. Ik loop verder over het donkere pad. Bij het bankje waar we hebben afgesproken stop ik en ga ik zitten. Opeens ben ik heel erg bang. Alle geluiden zijn griezelig. De blaadjes ritselen spookachtig in de wind, het kabbelen van het water in de vijver en het breken van een tak. Wacht! Het breken van een tak? Er is hier iemand! Mijn hart begint harder te bonzen. Is hij er al? Ik kijk op mijn horloge, kwart voor twaalf, hij kan er nog niet zijn. Ik raap al mijn moed bij elkaar. ‘Hallo? Wie is daar?’ Gespannen wacht ik op een antwoord. Dat krijg ik niet. Ik heb ook niks meer gehoord. Ik zal het me wel ingebeeld hebben denk ik. Net als ik weer wil gaan zitten hoor ik een heel erg harde knal en een paar seconden later een stekende pijn in mijn buik. Geschrokken kijk ik naar beneden, mijn shirt is in een paar minuten helemaal rood gekleurd. Voor ik door heb wat er gebeurt wordt alles zwart voor mijn ogen. De plof van mijn lichaam dat op de grond valt is het laatste wat ik hoor.

Esra Het is stil om me heen. Ik kijk naar Bobby. Een traan loopt over haar wangen. De priester begint met een hele speech over hoe fantastisch Flora was. Alsof we dat zelf niet weten. Flora was mijn allerbeste vriendin. We konden samen lachen, samen kletsen, samen huilen, maar ook gewoon zonder iets te zeggen er voor elkaar zijn. En nu, nu is ze weg. En ze komt nooit meer terug. Opeens voel ik boosheid in me opkomen. Wie haalt het in godsnaam in zijn hoofd om Flora te vermoorden? Waarom Flora? Ik voel tranen achter mijn ogen prikken. Ik wil er tegen vechten maar bedenk dan dat het geen zin heeft, ik laat ze lopen. Ik kan er niet meer tegen. Het maakt me niet uit wat andere mensen van me gaan vinden, maar ik moet hier weg. Ik blaas een kusje naar de grote foto van Flora. ‘Het spijt me.’ fluister ik tegen Bobby. Verbaast kijkt ze me aan, maar voordat ze iets kan zeggen sta ik op en ren ik de kerk uit. Zonder me om te draaien doe ik de deur achter me dicht en ga buiten in de zon op het bordes voor de kerk zitten. Voor mijn gevoel zit ik er nog maar tien minuten maar het dalen van de zon bewijst het tegenovergestelde. Ik zit hier minimaal al anderhalf uur voor me uit te staren. De zon is inmiddels al aan het ondergaan. Ik kijk op mijn telefoon, half vijf. Ik sta op. Ik heb spijt dat ik mijn jas niet heb meegenomen uit de zaal. Ik ril. Ik loop het trapje af naar de stoep. Had ik al gezegd dat ik onhandig ben? Nou ja dat ben ik dus. Ik glij uit over een stukje ijs op de trap en val de laatste vier treden naar beneden. Fijn, een ladder in mijn panty. Ik wil opstaan maar dan valt mijn oog op een wit vierkant dat samen met mij de trap af is gevallen. Ik pak het vierkant en zie dat het een enveloppe is. Ik draai hem om en laat hem van schrik vallen. Mijn naam staat op de enveloppe. Langzaam raap ik de enveloppe weer op. Ik maak hem open. Ik lees de brief en schrik me dood.

‘Ben jij de volgende?’

BobbyPiep! Piep! Met een klap sla ik naar mijn wekker. Ik sta op en kleed me snel aan. Met dikke wallen kom ik beneden. Nog half slapend eet ik mijn brood en maak mijn schooltas klaar. Langzaam doe ik de rits dicht en ga naar buiten. Ik voel de frisse lucht door mijn dikke trui heen. Ik fiets naar school.Eenmaal aangekomen zie ik Esra met een bleek gezicht staan. Ik zet mijn fiets neer en loop naar haar toe. ‘Is er iets?’ vraag ik. Ze kijkt naar haar knie en zegt dat ze is gevallen toen ze wegrende. Ik kijk nu ook en zie achter een duidelijk nieuwe panty een schaafwond. Heel even wilde ik vragen waarom ze was weggerend, maar dat snapte ik al. Ik kijk nu weer naar haar gezicht en zie tranen achter haar ogen verschijnen. Ik besluit te zwijgen, ik ben ten slotte wel haar vriendin en laat haar niet huilen in het openbaar als ze zich daarvoor schaamt. De anderen komen aanfietsen. Eerst Pomme en dan volgen Hope, Nikie, Kailey en Noah. Ze zetten hun fiets neer en komen bij ons staan. We zwegen. We wilden Esra niet verdrietig maken omdat haar beste vriendin, Flora, is overleden door een moord. De bel gaat en we lopen naar de klas. Wéér een saaie les van meneer de Zeru, van geschiedenis. Hij heeft een hekel aan mij zonder enige reden. De les duurt pas 2 minuten en ik ben het nu al zat. Ik kijk om me heen en probeer contact te maken. Pomme kijkt niet. Kailey is bijna aan het slapen. Ik probeer hetzelfde, maar natuurlijk ziet meneer de Zeru het wel bij mij. ‘Wat doe je nu toch, Bobby?!’ schreeuwde hij tegen mij. Kailey werd wakker. ‘Ik… uhm…’ zei ik stotterend. Hij liet me uiteindelijk gaan met een waarschuwing. De les leek nog eeuwen te duren, maar na 50 minuten ging toch de bel. Ik pakte mijn spullen in en ging snel weg. Nu een minder erge les van mevrouw Luke. Die les vloog voorbij. Ik wacht even op mijn vrienden en samen gaan we naar de kantine. We aten ons eten snel, want deze pauze duurde niet lang. Ik moet nog even naar mijn kluisje. Pomme en Nikie lopen mee. Snel wissel ik mijn boeken. En probeer mijn briefje te verbergen. Hij valt uit mijn kluisje. Shit! Gelukkig zien ze het briefje niet. Ik kan hem nu niet oprapen, anders zien ze mij iets pakken. Ik laat hem dus liggen. Ik zeg tegen Pomme en Nikie dat ik naar de wc moet en dat ze terug mogen gaan naar de kantine. Ik snel richting de wc en als ik denk dat ze ver genoeg zijn, draai ik om en ren naar mijn kluisje. In mijn ooghoek zie ik een klok voorbij gaan. Nog drie minuten, ik moet snel zijn. Ik kom bij mijn kluisje en wil het briefje terug in mijn kluisje stoppen, maar ik zie dat dit een ander briefje is dan dat ik al had.

Op mijn eerste briefje stond:Wie is de volgende? Ik dacht niet dat het iets met de moord op Flora te maken had.

En op mijn tweede briefje staat:Ik weet dat je stapelgek op Noah bent, blijf bij hem uit de buurt anders doe ik hem iets aan…

Koude rillingen lopen over mijn rug. Ik ben inderdaad stapelgek op Noah. Wie zit hierachter?

PommeEindelijk, de bel gaat. Ik stop snel mijn boeken in mijn tas, en haast me naar de bibliotheek. Ik ga in de luie stoel zitten, die helemaal achterin de bibliotheek staat en daarmee ook het rustigste hoekje van de school is. Ik pak mijn boek uit mijn tas en plof neer. Rust, eindelijk! Geen gillend Bettine of zeurende moeder. Gewoon rust. Ik begin aan het einde van mijn boek, en het blijft spannend. Ik lees aan een stuk door, en sla na een uurtje zuchtend mijn boek dicht. Ik loop naar de balie in de bibliotheek en vraag of ik een nieuw boek mag pakken. “ Als jij voor ieder boek een euro had betaald, dan was de school nu een miljonair! ” zegt mevrouw Akkermans lachend. “ Pak maar snel een boek meisje! ” zegt ze en ik loop snel door. Ik loop door alle stellingen opzoek naar een frans boek. Ik loop haastig overal doorheen. Niks met Franse titels. Nog sneller baan ik me door de boeken heen. Ineens zie ik iemand staan. Ik loop terug en schiet geschrokken achter de boekenstellingen terug. Daar stond Nikie net, te zoenen met een of andere rare jongen. Ik loop geschrokken door. Ik pak een boek, loop naar de balie en leg het boek daar neer. “ Heb je een spook gezien Pomme, je ziet lijkbleek! ” zegt mevrouw Akkermans met een grijns op haar gezicht tegen me. “ Ik-Ik uh, nee, a-alleen dit b-boek. ” stotter ik. Ik loop snel door naar mijn kluisje en pak mijn boeken. Ik stap op de fiets en heb geen oog voor het verkeer. Nikie heeft staan zoenen met een rare jongen terwijl ze nog met Jake heeft, voor zover ik ten minste weet. Ineens hoor ik hard getoeter. “ Kijk uit je doppen meid ” roept een boze auto bestuurder naar me. Ik fiets snel door naar huis en probeer op te letten. Toch krijg ik weer Nikie en die ene jongen in mijn hoofd. Ik besluit dat ik thuis meteen Nikie ga op bellen, en ga vragen wat dit heeft te betekenen heeft. Ik zie eindelijk mijn huis inzicht komen. Ik zet mijn fiets in de schuur en loop snel naar de achterdeur. Als ik daarvoor sta schrik me rot. “Ik weet wat je gezien hebt. Wil je blijven leven? Dan mag jij aan iedereen bekend maken dat Nikie een vreemdgaande slet is! ” lees ik hard op voor. Ik voel de tranen al over mijn wangen lopen. Waarom moet altijd alleen mij het leven zuur gemaakt worden. Ik loop in een streep naar boven en verscheur het briefje. “ Ik ga niks debiels doen, en ik ga ook niet dood ” schreeuw ik terwijl ik stukken papier in de prullenbak gooi. Ik ga huilend op bed liggen. Ik sta pas weer op als ik hoor dat mijn telefoon trilt. Vast mama die een berichtje naar me heeft gestuurd, komt er in mijn hoofd op. Anonieme sms staat er op mijn scherm. “ Het heeft geen zin om je brief te verscheuren, je zal een keuze moeten maken ” staat er op mijn scherm. Wie is deze enge stalker? Ik probeer een mogelijkheid te zoeken om hem te blokken, maar dat lukt niet. Mijn telefoon begint weer te trillen. Nog een berichtje. “ Blokkeren heeft geen zin, dood of de waarheid over Nikie, cher Pomme! ” staat er met grote letters op mijn scherm. Ik wil niet dood, en de stalker ziet alles wat ik doe. Ik stuur terug dat ik niet dood wil. Ik bedenk een plan om iemand inlichten wat er gebeurd is, op een zo een net mogelijke manier. Ik stuur een berichtje naar Phileine, de meest grote roddel koningin van het hele Spinoza Gymnasium en ze zit bij me in de klas. “ Hi Phileine, Ik heb een vreemdgaande Nikie gevonden in de biblitheek. Volgens mij met Axel Jensen uit V4E, terwijl ze nog met Jake Morrison uit V3F is. Slet ” stuur ik naar Phileine zonder dat ik me bedenk. Binnen 1 minuut is Phileine online. “ O MY GOODNESS, inderdaad, wat een slet! Ik stuur het meteen even in de gossip girlsapp, klassenapp, familie app en alle andere app’s, kusjesss! ” . In letterlijk 2 minuten heb ik het leven van mijn vriendin verpest.

Noah*triiiiiing* “Jullie mogen gaan.” Zegt de leraar. Ik pak mijn telefoon. 1806 nieuwe meldingen van whats app. Mijn ogen worden groot. “Serieus, ik was maar een les uur niet online geweest….” Snel check ik de belangrijkste chats. Meerderen deel van de meldingen komt van de van de groeps-app meiden en mij. *Plingel*een berichtje van Yaon.

Yaon my boy<3 : “ (^_^)haiiiii, niet vergeten dat we vanaaf date hebben oki? X (///3///)”

Me : “ vergeet ik niet (> 3 <) tot later -xxx- <3 ”

Net op dat moment probeert Pomme mee te kijken. Snel draai ik mijn scherm weg. Half verbaast/half boos zegt ze: “Wat is dat nou weer voor reactie!? Hebben we nu ook al geheimen voor elkaar!?” geschrokken van haar reactie vertel ik dat ik het haar en de meiden morgen vertel. “Oke, beloofd?” “Ja, belooft!” Het is zaterdag ochtend. Ik moet het ze nu we vertellen. Daar zitten we dan, in mijn huis op de bank. Vragende gezichten op mij gericht. “Okey, dus…. ehmmm, i-ik ben dus eehm, ” bang voor de reacties zeg ik “ ik ben….. gay…..” Maar in plaats van de walgende gezichten die ik had verwacht, zie ik lachende gezichten. “Dat wisten we eigenlijk al..” zegt Esra. Verbaast moet ik lachen. “Maa-maar h-hoe!?” Na de complete uitleg vertrekken de meiden. Het is maandag middag, waarom ontloopt iedereen me? Ligt het aan wat ik zaterdag heb gezegd? Met ze allen lopen ze naar de kluisjes toe. Niemand besteed echt aandacht aan mij. Ik zwaai om hun aandacht te trekken, maar geen reactie. Teleurgesteld laat ik mijn hoofd zakken. Na school moet ik ook al alleen naar huis omdat de groep al vertrokken is. *zucht* “ Ik had gisteren gewoon niks moeten zeggen. ” Maar wat Noah niet weet is dat de meiden allemaal een waarschuwing hebben gehad:

Ga niet met Noah om of hij is de volgende die begraven kan worden net als jullie al met Flora hebben mogen doen.

HopeIk loop naar het kerkhof om mijn opa, die 3 jaar geleden is overleden, te bezoeken. Dat doe ik bijna elke dag. Ik kom door een parkje en ik zie iets liggen wat ik nooit eerder heb gezien. Het ligt verscholen en verstopt tussen de bosjes. Ik schrik omdat ik peperdure hakken herken. Met dezelfde ingelegde diamantjes als die op de hakken van Kailey, die al een paar weken niet op school was. Ik kijk om me heen. Was het hier altijd al zo stil? Langzaam loop ik naar de schoenen en duw een paar bosjes aan de kant. “WAT DOE JE DAAR?!” Ik schrik en draai me om. De rillingen lopen over mijn rug en de wind ruist langs me heen. Ik dacht dat ik Kailey zag maar toen ik knipperde was ze weg. Verder is er niemand in het park. Van wie was die stem? Ik besluit geen tijd te verspillen aan een vraag waarop het antwoord onmogelijk lijkt en ik richt me weer op de bosjes. Ik kijk naar het lichaam wat aan de schoenen zit. Ik knipper maar nu is ze er nog steeds; Kailey. Het begint te regenen maar het doet me niks. Waarom ligt Kailey daar? Ik wil weg rennen omdat ik bang ben maar tegelijkertijd wil ik naar

haar blijven kijken. Ik weet niet wat ik moet doen. Denk, denk, denk! Uiteindelijk verstop ik haar lichaam weer in de bosjes en ren terug naar huis. Als ik de volgende dag wakker word is het lichaam van Kailey het eerste waar ik aan denk. Ik fiets meteen naar de plaats waar ze gisteren lag. Huiswerk kan wachten. Als ik bij haar kom, zie ik dat paar meter verder een briefje ligt. “Zij was de volgende”. Ik ben in de war… Wat bedoelen ze daarmee? Wie zijn “ze”? Wacht eens… Zei Bobby laatst niet iets over een briefje? Ineens herinner ik het me weer. Bobby had een briefje in haar kluisje gevonden waar op stond wie de volgende zou zijn. Ik ben weer alleen in het park maar toch voel ik de aanwezigheid van iemand. Ik kijk om me heen, maar zie alleen maar groen. Niemand te zien. Ik ben alleen. Een akelig gevoel komt naar boven. Wat betekent het briefje? Wie is de volgende? Wat moet ik doen?Terwijl ik daar sta, bedenk ik dat ik iets moet gaan doen, maar wat? De politie waarschuwen? Mijn ouders inlichten? En dan? Geritsel in de struiken maakt dat ik me omdraai en daar staat hij…. Gekleed in een oude overall met een schop in zijn handen. Ik herken hem van school, maar hij ziet er nu een stuk ouder en enger uit. Een donkere blik in zijn ogen zegt genoeg. Dit is niet goed! Wat moet ik doen? Ik blijf vastgenageld aan de grond staan, kan me niet verroeren.Stotterend komt uit mijn mond: “Maar….. Jij? Waarom heb je het gedaan en waarom Kailey?”Hij kijkt me doordringend aan. Geen antwoord….. een tik met de schop en alles wordt zwart voor mijn ogen. Ik voel de grond onder mijn voeten wegzakken en daarna merk ik niets meer…..Wat er hierna gebeurd is, weet ik niet. Wanneer ik weer bijkom met een grote buil op mijn hoofd, ziet alles er anders uit. Ik lig nog steeds tussen de bosjes, maar ben weer alleen. Hij is weg en als ik me omdraai op de grond zie ik ook Kailey niet meer liggen. Waar is ze? Heeft hij haar meegenomen? Of begraven? Ik krabbel omhoog, sta wat onstabiel op mijn benen, maar slaag er toch in om op mijn fiets te klimmen en terug naar huis te gaan. Ik val…..En dan….. word ik wakker. Was het allemaal een droom? Het zag er allemaal zo echt uit…. Mijn ouders staan naast me… Ik voel op mijn hoofd en voel daar een dikke bult….

NikieIk weet het niet meer! Ik zit tegenover Hope, Esra, Bobby, Pomme en Noah. De meiden zijn het met me eens en Noah ook. ‘Ik wil dit gewoon niet meer’ zegt Hope. Pomme knikt instemmend en zegt: ‘We zaten op een dwaalspoor ik bedoel we dachten dat Kailey het was maar dat kan niet ik bedoel lijken kunnen niet praten hoor!’ ‘Klopt maar wie kan het dan zijn?’ Zegt Bobby. Noah zegt niks maar kijkt strak voor zich uit. ‘Wat is er Noah?’ Vraagt Hope ‘Niks hoor’ zegt Noah maar iedereen ziet dat Noah erg afwezig is vandaag. ‘Weet je wat? Ik ben er klaar mee echt helemaal klaar mee als ik in angst moet gaan leven dan klopt er toch niets meer!’ Zeg ik ‘Maar waar hebben we dit aan verdiend?’ Zegt Pomme ‘Kailey was gewoon een tutje oké maar dit heeft ze ook niet verdiend!’ Zegt Bobby ‘Weet je misschien moeten we het gewoon los laten en verder gaan’ zegt Noah ‘Eerst Flora en dan Kailey wie zegt dat het geen seriekiller is?!’ ‘Esra doe rustig calm down please!’ ‘Ja ja doe ik doe ik!’ ‘Ik ben echt gewoon radeloos wie zou ons zoiets aandoen en waarom?’ Pomme zegt tegen Bobby iets wat ik niet kan verstaan maar ik heb al een idee wat het kan zijn… ‘Pomme kan ik je please ff alleen spreken?’ ‘Ja hoor’ zegt Pomme met een onschuldige stem. Soms word ik

echt gek van haar hoor! ‘Heb je het al tegen iemand verteld?!’ ‘Nee ehm ja toch wel….’ ‘Wat?!’ ‘Ja kijk, ik kreeg dus een bedreiging en ik kon niet anders.’ ‘Dus wat dacht je? Ja Nikie komt er toch niet achter en dan kijkt ze maar wat ze doet?!’ ‘Nee dat dacht ik niet zei ik toch wat zou jij doen als je zoiets had maar dan dat ik jou was dan had je het toch ook gedaan?’ ‘Nee dat had ik niet omdat we allemaal vrienden zijn en vrienden doen zoiets dus NIET bij elkaar behalve jij dan! Kijk ik heb nu geen zin in ruzie oke iedereen heeft het moeilijk dus doe gewoon niet oke!’ Ik draai me om en ben weg. Ik loop het lege klaslokaal uit achter me hoor ik Noah vragen: ‘Waar ga je naartoe Nikie?’ ‘Ik heb les we zitten op school remember?’ En met een harde klap smijt ik de deur achter me dicht ik weet het niet meer! Later die dag zit ik op mijn kamer mijn moeder heeft net een heerlijke kop Italiaanse thee gezet met Italiaanse panini’s erbij iets wat mijn dag nog een beetje beter maakt aandachtig kijk ik op het voorscherm van mijn telefoon, niet dat ik een berichtje verwacht, maar gewoon.. Ineens gaat mijn telefoon! Ik neem op en hoor even niks helemaal niks. ‘Eh ja met Pomme hier ik wil even sorry zeggen over wat er gebeurt is. Ik bedoel het laatste wat ik wil is ruzie met jou en we moeten elkaar nu juist steunen!’ Ik ben nog boos maar ik ben te moe om boos te doen dus zeg ik maar: ‘Is al goed vergeten en vergeven toch? Ik moet nu weer verder aan mijn huiswerk doei!’ ‘O oke doei’ hoor ik Pomme nog op de achtergrond zeggen en dat is het laatste wat ik hoor. Ik hang op en ga op mijn fluffy stoel zitten. Ik hang achterover en kijk in de spiegel. Ik denk aan vroeger, ik zie mezelf in de spiegel staan met een vrolijk bloemenjurkje aan, op weg naar het strand. Blij dat ik was! Zo blij heb ik me lange tijd niet meer gevoeld vooral door al het gezeur de laatste tijd ik weet zelfs niet eens meer waar het begonnen is en wanneer en hoe? Ik denk terug en het laatste wat ik me kan herinneren is Flora. O ja Flora daar begon het mee! Hoe kan ik dat nu vergeten?! De bedreiging bij het kluisje van Bobby en ik weet alles weer.Een heel erg enge flashback en een stem die gilt waarom ik? Waarom ik? Ik probeer te bedenken van wie de stem is maar ik weet het gewoon niet ik hoor, een harde gil het klinkt als een meisje die vermoord wordt. Nee doe normaal Nikie, er is helemaal niks je verbeeld het je gewoon oke! Maar dan zie ik een man met een hakbijl op me afrennen. Ik kan niks zien geen gezicht niks alleen 2 handen, een postuur en een hakbijl. Ineens zie ik dat ik het meisje ben die schreeuwt en die vermoord lijkt te worden. Ik zie zwarte vlekken en ik hoor een stem die zegt: ‘Sorry maar ik had geen keus…’ Waarom ik? Waarom?! ‘Nikie gaat het wel? Nikie? Nikie?’ Huh wat? Ineens schrik ik wakker uit mijn droom alhoewel het was eerder een nachtmerrie… Mijn zus Fransesca staat voor me en zegt: ‘Nikie je bloedt.’ ‘Nee dat kan niet nee het was dus geen droom neeee!’ ‘Ehm ik weet niks van je droom af hoor maar zo erg is het niet ik bedoel je hebt maar een bloedneus haha je gaat echt niet dood ofzo!’ ‘O o oke thx sorella! Nessun problema!’ Na italiaans te hebben gepraat met mijn zus weet ik niks meer over de droom. Voordat ik in slaap viel, de panini’s en de thee, herinner ik me nog maar hoe ik hier kom? Nee dat weet ik niet meer.. Het is net of iemand mijn geheugen gewist heeft en ik me niks meer kan herinneren. Ik ga naar beneden en loop de trap af en roep: ‘Mamma c'è qualcuno qui da un'ora passata?’(Is hier iemand het afgelopen uur geweest?) ‘No come?’ (nee hoezo?) ‘O non lasciare nulla!’ (O niks hoor!) ‘Va bene, ma stiamo andando a mangiare così!’ (Oke maar we gaan zo eten!) ‘Si!’ (ja!) Na het eten brengt mijn moeder Fransesca naar hockeytraining. Ik ben moe en moet nog huiswerk maken. Ik loop naar boven en plof met mijn biologieboek op mijn bed. Na tien minuten hoor ik een knal buiten. Ik ren naar beneden en gooi de voordeur open. Ik kan het niet geloven nee! Dit kan niet waar zijn! Ik.. ik…ik kan dit niet! Ik bibber en ik tril. Ik bel snel ons clubje bij elkaar en ze staan voordat ik het weet al op de stoep. Zij lijken even verbaasd als ik. Hoe hoe kan dit?

De knal bleek van Jake te zijn. Hij heeft een kogel door zijn eigen hoofd geschoten en heeft het pistool nog in zijn hand. Hij zit helemaal onder het bloed en zijn ogen kijken me recht aan, net alsof hij dit gepland had. Diep in zijn ogen zie ik een glimp van wraak en boosheid. ‘Nikie? Er ligt een enveloppe met jouw naam erop naast hem.’ Ik kijk naar Esra die me bang aankijkt. Ik pak een bebloede enveloppe van de grond en zie inderdaad mijn naam erop staan. Met trillende handen open ik de brief en begin met lezen:

Lieve Nikie,Ik ken je al sinds mijn 3de en sindsdien ben je altijd al belangrijk voor mij geweest. Ik ben degene die jullie bedreigd heeft en ik ben ook degene die Flora en Kailey vermoord heeft. Sorry daarvoor. Wat de rest overkwam boeide me nik. Zij verdienden het helemaal, dit was nog maar een begin van wat zij verdienden. Maar ja jou kon ik nooit pijn doen ik hield van je met heel mijn hart en ik wilde je beschermen tegenover Axel. Daarom hield ik je ook zo van hem weg sinds ik jou met hem heb zien zoenen in de bibliotheek.Toen wilde ik nog meer wraak vooral op jou. Je hebt me bedrogen en tegen me gelogen al die tijd… Ik hield het meest van jou en als je je afvraagt waarom ik dan Pomme bedreigt heb, nou ja zij was nooit eerlijk, Hope was te positief dus die moest ik eens een lesje leren dat het leven niet altijd positief kan zijn, Bobby omdat ze altijd haar zin kreeg bij alles wat ze deed, Noah omdat hij iedereen bedrogen had, Esra omdat ze Flora gewoon zonder schaamte achterliet bij haar begrafenis als beste vriendin, Flora omdat ze wist dat ik toen ik 10 was naar een gekkenhuis moest omdat daar werd geconstateerd dat ik een of andere hypocriete stoornis heb. Daaruit ben ik na 1 jaar ontsnapt stiekem zonder dat die mensen daar het wisten want ik wilde terug naar jou Nikie. Ik deed alles voor jou en omdat jij mij hebt bedrogen door met die Axel. Ik had zelfs onze toekomst samen al helemaal uitgestippeld, maar ja dat is er helaas nooit van gekomen. Aangezien je me dit dus echt never nooit zal vergeven heb ik een einde gemaakt aan mijn leven. Ik was ziek, ziek door mijn liefde voor jou Nikie. Ik vond het ook vreselijk cru om je niks te laten weten waarom ik er niet meer zou zijn en jij had recht op de waarheid. Ik doe dit voor jou deur zodat jij dit zou vinden. Sorry Nikie en o ja als je nu denkt dat je van me af bent dan heb je dat fout! Nikie ik zal altijd van jou zijn altijd! Ik heb altijd een plekje in je hart en op een dag word dat plekje je ondergang!Vaarwel Nikie, liefs JakePS: We zien elkaar snel…..

Flora en Esra: geschreven door Nienke van den NobelenBobby: geschreven door Nika PottersPomme: geschreven door Anne TimmersNoah: geschreven door Amy van GemerdenHope: geschreven door Sabine van PoeijerNikie: geschreven door Fleur van den Berg