Zaterdag 30 maart 2019 (Nijswiller) - 4e ZONDAG IN DE VEERTIGDAGENTIJD (Zondag 'Laetare')Lezingen: Jozua 5, 9a.10-12; 2 Korintiërs 5, 17-21; Lucas 15, 1-3.15-31. Laat je de uitslag van de verkiezingen voor de Provinciale Staten op je inwerken dan moet je constateren, dat ons politieke landschap erg versplinterd is. Kijk je naar Europa, de beoogde samenwerking en eenheid dan moet je constateren dat die samenwerking en eenheid flink onder druk staan. 'Het eigen land eerst' is niet alleen een leus in de huidige politiek in de Verenigde Staten, maar ook in menig Europees land. Het verschil in welvaart tussen de landen is groot. Volken, mensen en hun opvattingen zijn verschillend. Dat kán een rijkdom aan verschillende inbreng betekenen met ieder zijn eigen creativiteit en mogelijkheden mits men elkaar ook de eigenheid gunt en elkaar helpt bij elkaars ontwikkeling. Maar simpel blijkt dat niet te zijn dat niet. Het is immers mogelijk dat men op basis van de verschillen uit elkaar groeit (denk aan de Brexit). Er zijn minder positieve kanten aan mensen die dat in de hand werken. Met de tekst van het Evangelie van vandaag voor ogen zien we hoe er ook grote tegenstellingen kunnen zijn tussen kinderen uit een gezin. De oudste zoon is een plichtgetrouwe harde werker met alle aandacht voor het eigen bedrijf. Door zijn plichtsbetrachting loopt hij echter ook het gevaar zichzelf te beschouw als 'de betere mens', beter in alle geval als zijn jongere broer. De jongste zoekt het avontuur, het risico. Hij wil wat van de wereld zien in plaats van zichzelf op te sluiten in het werk. Hij vraagt zijn erfdeel op en vertrekt tegen de zin van zijn broer en ondanks de waarschuwende woorden van zijn vader. Het avontuur mislukt, de jongste komt berooid terug, betuigt spijt: 'vader, ik heb gezondigd tegen de hemel en tegen u; ik ben niet meer waard uw zoon genoemd te worden'. De oudste laat nu zien hoe zijn plichtsgetrouwheid oorzaak is van een gebrek aan ruimte van opvatting, van mededogen en vergevingsgezindheid. Hij is woeden dat de jongste weer in genade wordt aangenomen. De vader verweert zich en zegt tegen de oudste: 'al wat van mij is, is ook van jou, m.a.w. jij komt niets tekort, maar mag ik blij zijn, dat ik mijn zoon terug heb? Je ziet hier hoe starheid, gebrek aan soepelheid, opgesloten zijn in zijn 'eigen volmaaktheid' redenen kunnen zijn waardoor het tussen mensen niet, en vaak nooit meer, goed komt. Hoe blind kunnen zogenaamde 'volmaakten' zijn. De houding van de vader is anders. Hij houdt van zijn beide kinderen al zijn ze zo anders. Het bedrijf is sinds het vertrek van de jongste, gemeenschappelijk eigendom van hem en zijn oudste zoon. Maar de vader laat zijn jongste zoon niet in vallen. Hij wil feest want zijn jongste 'was dood en is weer tot leven gekomen, hij was verloren en is teruggevonden'. Het zijn typerende uitdrukkingen. Zij laten zien hoe onze Vader-God t.o.v. zijn mensen: open, vergevend en verzoenend, bevrijdend, bron van leven is, altijd nieuwe kansen biedt. Het eerdere verhaal van de bevrijding uit de slavernij van Egypte en de aankomst in het beloofde land is ook een zo'n verhaal. Het volk komt door de aankomst in het beloofde land tot leven. Dit soort verhalen worden niet voor niets verteld. We worden erdoor uitgenodigd zo goed als God voor elkaar te zijn. Waar mensen in zichzelf opgesloten kunnen zijn, zichzelf als beter dan een ander kunnen beschouwen en zich verwijderen van elkaar, worden we nu uitgenodigd in liefde en mededogen met elkaar te leven, hoe verschillend we ook zijn. Pastoor A. Reijnen___________________________________________________

Weekeind 30/31 maart 2019 - 4de Zondag van de veertigdagentijd.Lezingen: Jozua 5, 9a + 10-12 en Lucas 15, 1-3 + 11-32. BESEF DAT JE AFHANKELIJK BENT VAN GODS BARMHARTIGHEID. In de 1e lezing zegt de Heer tot Jozua: 'Vandaag heb Ik de smaad van Egypte van u afgewenteld'. Die woorden klinken als de Israëlieten eindelijk door de Jordaan het beloofde land zijn binnengetrokken. Israël is uit Egypte weggevlucht en heeft 40 jaar gezworven door de woestijn. Ze hebben daar van alles doorgemaakt, maar zichzelf niet kunnen bevrijden van de smaad en de trauma's die de slavernij in hen heeft achtergelaten. Dat heeft God gedaan. Als wij als gelovige mensen een godsdienstig en religieus leven willen leiden, is het niet voldoende dat wij bepaalde geloofsgegevens aannemen en de wetten die daarbij horen onderhouden. Dan zou alles afhangen van onze eigen activiteiten en prestaties. Als wij een religieus leven willen leiden, vraagt dat niet alleen onze eigen inzet, maar ook dat wij alles van God verwachten. Het vraagt dat we ons laten omvormen, zodat we gaan beseffen dat we vooral afhankelijk zijn van Gods barmhartigheid. Wetten onderhouden legt sterk de nadruk op onze eigen inzet en het leren kennen van de juiste leer. Dat is nog iets anders dan gaan beseffen dat wij mensen niet in staat zijn onszelf te bevrijden, maar dat de werkelijke bevrijding komt van God die ons redt. Dat is nl. de harde leerweg geweest voor de Israëlieten die 40 jaar door de woestijn zijn getrokken, een tocht waarop het volk voortdurend werd geconfronteerd werd met zijn zwakheden en twijfels, maar ook met de kracht die ze putten uit de ervaring dat God bij hen aanwezig was en met hen meetrok. Elk jaar opnieuw worden wij uitgenodigd om Jezus te volgen op zijn tocht door de woestijn door te bidden en te vasten, te delen met wie in nood zijn en om genezen te worden van onze eigenmachtigheid. Telkens opnieuw komen wij nl. in de verleiding onze godsdienstigheid in te perken tot datgene wat wij er zelf aan kunnen doen. Vaak zijn wij er ons niet van bewust hoe eigenmachtig wij met God omgaan. Zo hebben wij bijv. onze eigen ideeën over hoe wij ons het beste kunnen inzetten voor het Rijk van God. We lopen daarmee het risico dat we kleine (religieuze) doe-het-zelvers worden, die geen benul meer hebben van de relatie waarin we staan. Als we ons echt openstellen voor God en zijn spreken tot ons hart, dan kan het besef bij ons doorbreken van de oneindige afstand die er is tussen God en ons mensen én van de oneindige Liefde die ons mensen verzoenend omarmt. Het Evangelie van deze 4e zondag geeft ons een treffend beeld van dit gegeven. Een vader heeft twee zonen. De oudste blijft thuis, werkt hard en onderhoudt de geboden van zijn vader. De jongste eist zijn erfdeel op en gaat dat in een ver land verkwisten door een zondige levenswandel. Tot zover is het helemaal helder wie de verloren zoon is. Dan krijgt de jongste spijt en gaat naar zijn vader terug om nederig dienstwerk te vragen. De vader is zo blij om de terugkeer van die jongste dat hij een feest geeft, maar dat gaat de brave oudste zoon te ver. Waarom zoveel gedoe voor een zondaar, terwijl hij zelf al die tijd zijn beste krachten heeft gegeven en niet eens een presentje van zijn vader heeft gekregen. De oudste zoon beroept zich op zijn verdiensten; de jongste kan zich slechts overgeven aan de barmhartigheid van zijn vader.Wij staan er misschien nooit bij stil, maar feit is: hoe meer vorderingen wij maken op de geestelijke ladder, des te groter worden de gevaren en risico's. Hoe meer wij stijgen op die ladder, hoe moeilijker het wordt het kwaad dat wij daar doen, de fouten die wij daar maken, te onderkennen en toe te geven. Iemand die een losbandig leven leidt, is makkelijker aan te wijzen dan iemand die ongemerkt niet goed zit. Wij die regelmatig naar de kerk gaan, onze bijdrage leveren aan de Vastenactie en ons inzetten voor allerlei noden in de wereld, wat valt

er aan ons nog te verbeteren? Door zo te redeneren raken wij vervreemd van God en onze naasten, voelen wij ons verheven boven 'echte' zondaars. Gelukkig laat het verhaal van de jongste zoon ons iets anders zien. Natuurlijk moet hij op zijn schreden terugkeren. De reden om naar zijn vader terug te gaan is niet zozeer een knagend geweten, als wel een knagende maag. Hij gaat dood van de honger. De nieuwe start die de jongste zoon mag maken zit niet zozeer in zijn veranderde houding, als wel in de houding van de Vader. Wij danken de nieuwe kans, een nieuw begin aan zijn oneindige liefde die ons omarmt. Die genegenheid doet ons leven, als wij bereid gevonden worden vergeving te ontvangen. Dat betekent voor ons misschien niet een hele wég terug te gaan zoals die jongste, maar eerder een stáp terug te doen. Laten wij bidden dat God de smaad van onze eigenwaan van ons afneemt, zodat wij weer alert worden op zijn Roepstem en ze beantwoorden op een manier die getuigt van onze liefde. In het besef dat we soms lijken op de jongste zoon en nog veel vaker op de oudste, vragen wij Jezus om de houding, de liefde van de Vader. Van zijn barmhartigheid zijn wij afhankelijk. AMEN. Pastor A.G.M. Franssen, vicaris.___________________________________________________ Zaterdag 23 maart 2019 - 3de Zondag van de veertigdagentijd.Lezingen: Exodus 3, 1-8a + 13-15 en Lucas 13, 1-9. ERBIJ BLIJVEN EN GAAN DOEN Mozes hoedt de schapen van zijn schoonvader Jetro. Als herder slaat hij een richting in die hem tot ver in de woestijn voert. Hij komt in de buurt van een bepaalde berg, niets vermoedend van wat hem zal overkomen. Dan verschijnt hem - zo vertelt het verhaal - een engel van de Heer, een omschrijving van God zelf. Er is iets vreemds aan de hand met een doornstruik die in brand staat. Gods verschijnen gaat altijd gepaard met vuur. Zijn aanwezigheid is enerzijds aantrekkelijk en hartverwarmend, anderzijds dwingt ze om afstand te houden. God is zo anders en overrompelend als een laaiend vuur, dat een mens eraan zou kunnen bezwijken. De spanning tussen - erop af willen en afstand bewaren - tekent in heel de H. Schrift de ontmoeting tussen God en de mensen. Mozes ziet het vuur en wil er meer van weten. Als de Heer hem ziet komen om zijn nieuwsgierigheid te bevredigen, volgt er een waarschuwing. Mozes mag niet te dichtbij komen en moet zich ontdoen van zijn sandalen. Hij staat op heilige grond. De Heer meldt dat Hij de ellende van zijn volk heeft gezien en zijn jammerklachten heeft gehoord. Hij luistert dus naar de gebeden van mensen. Zou het niet de bedoeling zijn van God dat Mozes met Hem meekijkt? Dat hij in dezelfde richting kijkt naar de mensen die te lijden hebben van hun onderdrukkers? Bevrijding van mensen in nood en beklemming kan alleen maar plaats vinden als wij mensen niet wegkijken, maar het echt tot ons laten doordringen wat er in de werkelijkheid om ons heen aan de hand is. Het verhaal uit het boek van de Uittocht vertelt dat de engel van God Mozes deelgenoot maakt van Gods eigen pijn en deernis bij wat Hij vanuit de hemel op aarde aanschouwt. God zal de ellende niet oplossen. Dat heeft Hij nog nooit gedaan, noch bij Mozes, niet bij Jezus en ook niet in onze dagen. God heeft mensen nodig die met Hem mee willen doen; mensen die ook willen zien en horen en willen weten wat er aan de hand is. En die zich ook willen laten raken en bereid zijn in beweging te komen. Dat is wat wij 'roeping' noemen en in dit verhaal gebeurt dat heel letterlijk. Mozes wordt bij zijn naam geroepen en uitgedaagd om naar farao te gaan. Volgens de Joodse rabbijnen heeft Mozes hevig tegengestribbeld. Hij had vijf uitvluchten om

niet op Gods roeping in te hoeven gaan. De 1e hebben we in het verhaal gehoord: "De mensen zullen zeggen: Wie is die God die jou heeft geroepen? Hoe is zijn Naam? Een 2e uitvlucht luidt: 'De mensen zullen niet geloven dat God mij geroepen heeft'. Een 3e 'Waarom ik?'. Een 4e uitvlucht: 'Ja maar, ik ben geen goede spreker en dat zal ik nooit worden!'. Een 5e poging om aan Gods opdracht te ontkomen: 'Waarom stuurt U niet iemand anders?' Op het eind wil Mozes weten: 'Hoe is uw Naam? Wie bent U?' Enerzijds is God blijkbaar Iemand die zich de ellende van ons mensen aantrekt. Anderzijds heeft Hij ook iets onaantastbaars, net zoals een vuur dat ook heeft. 'Ik ben die ben' luidt het antwoord op Mozes' vraag. God onttrekt zich aan nieuwsgierige blikken die willen onderzoeken wie Hij is. Zelfs de knapste theologen komen er met studie en onderzoek niet achter. Pas als mensen gaan dóen, waartoe Mozes wordt opgeroepen en aangemoedigd, het lenigen van nood, pas dan krijgt Gods manier van kijken naar de wereld en de belofte die er schuilt in zijn Naam, handen en voeten. Uiteindelijk gaat Mozes overstag en laat zich in beweging brengen. Wat zou God graag zien dat wij dat ook doen. Dat wij wórden en handelen zoals Hij ons heeft bedoeld. Hij heeft er Zelf immers alles voorgedaan. Daarover spreekt het Evangelie van deze dag: De gelijkenis die Jezus gebruikt vertelt over een vijgenboom die in een wijngaard staat. 3 Jaar reeds komt de eigenaar kijken of er geen vruchten aanhangen. Hij is teleurgesteld en zijn geduld is ten einde. Vandaar zijn opdracht aan de wijngaardenier: 'Hak hem om, want hij put de grond maar uit!' Dreigende taal, als we denken aan onze eigen karige vruchten. Maar de reactie van de wijngaardenier is bemoedigend en klinkt ons als een Blijde Boodschap in de oren. Hij verzoekt de wijngaardenier om clementie en geduld. De wijngaardenier is in deze parabel Jezus die voor zijn toehoorders en dus ook voor ons, pleit bij de Vader: 'Ik zal nog spitten en mest aanbrengen!' Beeld van de genade en het geduld van God, die luistert naar de gebeden van zijn Zoon en ons nieuwe kans geeft om vrucht te dragen. M.a.w. wij blijven met al ons verzuim, nalatigheid, aarzeling, getreuzel en onze onmacht toch omringd door genade, geduld en clementie vanuit de hemel. Tegelijk worden wij als Mozes door God en zijn apostelen door Jezus aangemoedigd: 'Kijk niet weg; ga er toch heen, doe er iets aan. Ik zend u en Ik zal U bijstaan'. 'Ik zal er zijn voor jullie en voor alle komende generaties'. Met deze Blijde Boodschap worden wij op pad gestuurd. AMEN. Pastor A.G.M. Franssen, vicaris.___________________________________________________ Zaterdag 16 maart 2018 - 2e ZONDAG VAN DE VEERTIGDAGENTIJDLezingen: Genesis 15, 5-12.17-18; Filippenzen 3,17-4,1; Lucas 9, 28b-36 De afgelopen weken ben ik, samen met een echtpaar, een drietal avonden bezig geweest met de voorbereiding op de kerkelijke huwelijksinzegening van een drietal paren. De dag van hun huwelijk wordt voor hen een hoogtepunt in hun leven. In januari ben ik samen met enkele parochianen begonnen met de voorbereiding van kinderen op hun eerste Communie en Vormsel. De dagen, dat zij die ontvangen wordt voor hen een hoogtepunt in hun leven. Morgen (vanmiddag) doop ik in Nijswiller een kindje. Als ik in gesprekken ouders hoor vertellen dan zijn geboorte en doop voor hen en hun gezin hoogtepunten. Hoogtepunten hebben we nodig om datgene wat alledaagse sleur wordt of als dieptepunt ervaren wordt uit te houden. In moeilijke perioden kunnen getrouwden elkaar herinneren aan hun trouwdag en bruiloft; ouder geworden herinneren we ons onze 1e Communie en Vormsel en de onschuld van die dagen. De hoogtepunten waren de positieve bouwstenen geweest bij de opbouw van ons leven. Zo is dat in vrijwel ieder leven; hoogtepunten helpen ons te blijven

vertrouwen, ook als het minder gaat, soms hartverscheurend minder. Bij dieptepunten van geweld en armoede is iedere daad van menselijkheid, barmhartige hulp voor degenen die het betreft een hoogtepunt. Het is in de verhalen van de H. Schrift niet anders. De gebeurtenissen op de berg in het Evangelie van vandaag werken als een hoogtepunt in Jezus' leven. Op een berg als een mens zich klein voelt, wordt God gemakkelijker als dichtbij ervaren. Jezus in stralend witte kleren met God dichtbij: 'dit is mijn Zoon, mijn uitverkorene, luistert naar Hem'. Mozes en Elia zijn erbij; Mozes de grote leider die zijn volk voorging in de 'uittocht uit de slavernij' van Egypte; Elia de grote profeet in zijn 'strijd tegen de afgoden' van zijn tijd. Ze spraken met Jezus over diens 'Uittocht', over zijn dood aan het kruis, een dieptepunt en Pasen, hét hoogtepunt bij uitstek'. Beide elementen maakten deel uit van zijn leven en 'verheerlijking'. Wat kunnen we uit de Schriftverhalen leren? Dat hoogtepunten ons leven dragen, ook in moeilijke tijden, die wij allemaal meemaken. Dat dit ook voor Jezus zo was toont aan hoezeer hij een van ons is. Het bijzondere bij hem is - en trouwens ook in de eerste lezing bij Abraham - dat in de hoogtepunten in beider leven God als nabij ervaren wordt. Bij ons kunnen bv. in de geboorte van een kind en de daaropvolgende doop God als nabij ervaren worden. Ook bij de 1e Communie en Vormsel kan dat het geval zijn, mits niet overwoekerd door het geven en ontvangen van cadeautjes. Ook paren die hun huwelijk kerkelijk ingezegend willen zien kunnen God op dat moment dichtbij voelen en Hem betrekken in hun beider verder samenleven. Ze hopen op Gods steun, bescherming en van verbindende betekenis in hun verbintenis. Dat dieptepunten ook bij het leven horen weten we allemaal. Denk maar aan ziekte, slechte uitslag, tegenslag, kwetsbaarheid en eindigheid. Ons geloof in hetgeen Jezus in de hoogtepunten van zijn leven heeft ervaren als Gods nabijheid, moge ons helpen onze eigen hoogtepunten dankbaar te beleven. Ze mogen ons helpen het uit te houden en gelovig trouw te blijven ook in de mindere momenten. Amen. Pastoor A. Reijnen___________________________________________________ Zaterdag 9 maart om 19.00 uur - 1ste Zondag van de veertigdagentijd. Vastenboodschap 2019: 'Gebruik het vergankelijke met het oog op het eeuwige’ ‘Laat ons het vergankelijke zo gebruiken, dat ons hart gericht blijft op het eeuwige.’ Die woorden staan in de tweede prefatie van de veertigdagentijd. Het zijn woorden die deel uitmaken van een gebed. De priester leest er wellicht gemakkelijk overheen, de kerkganger hoort ze misschien maar half. Begrijpelijk, want in onze wereld waarin zoveel woorden over ons worden uitgestort, kunnen we niet elke letter uitvoerig overwegen. Toch wil ik aan het begin van de voorbereidingstijd op Pasen graag uw aandacht vragen voor juist deze woorden: ‘Het vergankelijke zo gebruiken, dat ons hart gericht blijft op het eeuwige.’De goederen die we gebruiken, worden vaak al gemaakt met de verwachting van een beperkte levensduur. Ze worden gemaakt om vergankelijk te zijn. Een smartphone gaat gemiddeld tweeëneenhalf jaar mee. En de meest voorkomende reden om hem te vervangen, is dat het abonnement afloopt en een nieuwer model voor het grijpen ligt.

Bij alle mooie verhalen over duurzaamheid is onze economie er toch vooral op gericht om ons vaak en veel nieuw gerei te laten aanschaffen. Het ene vergankelijke wordt vervangen door iets wat aantrekkelijker lijkt, maar net zo goed vergankelijk is. Onze consumerende wereld gebruikt het vergankelijke eigenlijk zo, dat ons hart ook op het vergankelijke gericht blijft. Een veelgehoorde uitdrukking is: ‘Je moet doen wat je hart je ingeeft.’ Maar is dat wel altijd zo verstandig? Zeker: ons hart kan ons goede dingen ingeven en dat kan veel goeds brengen. Maar een menselijk hart kan ook donkere gedachten en daden voortbrengen of kan ons op een dwaalspoor zetten. Dus kan het geen kwaad ons hart wat in de gaten te houden en niet altijd zomaar te doen, wat het ons ingeeft. Als het om materiële zaken gaat: wanneer we zomaar doen wat ons hart ons ingeeft, lopen we dan niet het risico elke willekeurige gril die in ons opkomt, tot hoogste prioriteit te maken? Als de materiële wereld ons enige kompas is, lopen we gerede kans ons hart gevuld te houden met alles wat we willen hebben. Maar het is niet Gods wil dat wij van alles hebben, God wil dat wij zijn. Als christenen mogen wij ervaren dat ons leven – het kostbaarste dat wij hebben – een geschenk op zich is. Op Aswoensdag hoorden we: ‘Gedenk mens dat je uit stof gemaakt bent en tot stof zult weerkeren.’ Met andere woorden: denk eraan dat je vergankelijk bent, dat je leven op aarde ooit aan een einde raakt. Hou dat in gedachten en gebruik het vergankelijke zo dat het hart gericht blijft op het eeuwige.De mens is meer dan een vergankelijk wezen dat gisteren werd geboren en morgen sterft. We zijn als mensen meer dan stof die tot stof zal weerkeren. Ieder mens is geschapen naar Gods beeld en gelijkenis en draagt daardoor ook het verlangen naar eeuwig leven in zich. De veertigdagentijd biedt kans om ons eigen leven, onze leefwereld tegen het licht te houden en te zien waarmee we bezig zijn. Misschien zijn we wel meer aan het aardse gehecht dan goed voor ons is en kunnen we – door onze blik over de horizon heen te richten – meer gaan beseffen wat werkelijk van belang is: dat we geroepen zijn om mens te zijn, naar het voorbeeld en in de geest van Jezus. Enige tijd geleden bezocht ik een contemplatief zusterklooster. Deze zusters leiden een verborgen leven van gebed, waarin handenarbeid een vaste plaats heeft. De overste liet mij ook de keuken zien: ‘Aan die tafel daarachter maken we de groenten uit eigen tuin schoon,’ zei ze. ‘We zouden de groenten best van buiten kunnen laten komen, maar het is voor ons religieuze leven belangrijk dat we ook dit werk doen.’ Achterliggende gedachte van de zusters is, dat die specifieke handenarbeid het bewustzijn levend houdt dat ook het vergankelijke leven een geschenk is, iets dat we elke dag opnieuw ontvangen. Net als hun gebed, is zelfs het schoonmaken van de zelf geteelde groenten een manier om het hart gericht te houden op het eeuwige; op het leven dat uiteindelijk een geschenk is, een mysterie. Aards, vergankelijk leven zo gebruiken dat het hart gericht blijft op het eeuwig leven: in die geest heeft Jezus op aarde geleefd, in die geest is Hij gestorven. Maar dat vergankelijke was het niet het laatste. Juist zijn verrijzen, als eerste uit de doden, geeft ons een kompas dat verder wijst dan het aardse, een kompas dat ons hart richt op het eeuwig leven. In die geest wens ik u Zalig Pasen.Roermond, Veertigdagentijd 2019

Harrie Smeets, bisschop van Roermond___________________________________________________ Woensdag 6 maart 2019 - Aswijding en begin van de veertigdagen/vastentijd. OVERWEGING Anderen weldoen en mensen in nood helpen om zelf gezien te worden: 'Je hebt je loon als ontvangen', zegt Jezus. 'Ook bidden doe je niet om geprezen te worden, maar je zoekt de stilte om je in alle eenvoud voor God te plaatsen. Als je vast is dat prima, maar doe het niet om op te vallen', anders heb je je loon al gehad. M.a.w. geen uiterlijk vertoon; zoek niet je zelf, maar de bedoeling die God heeft met jouw leven. Ieder van ons heeft in zijn leven wel zaken waaraan je in meerdere of mindere mate te sterk gehecht of verslaafd bent. Dat voelt niet goed. Daar zijn we niet gelukkig mee. Niet alleen omdat het de gezondheid schaadt, maar ons ook geen echte vrede en voldoening geeft. Als we bv. in de ban zijn van het oplossen van puzzels of sudoko's of het kijken naar crimi's of andere TV- pro-gramma's die niets om het lijf hebben, dan hebben we daar achteraf spijt van. We hebben het gevoel dat we onze tijd of ons geld beter hadden kunnen besteden. Ook roken en alcohol kunnen zorgen voor een kater. Zo heeft ieder van ons wel zaken die ons aantrekken en prikkelen, maar die ons achteraf geen echte voldoening geven. Bij het begin van deze 40-dagentijd laten wij ons tekenen met as om ons eraan te herinneren dat wij kwetsbare en sterfelijke mensen zijn, genomen - zoals het Boek van de Schepping zegt - uit het stof van de aarde. In zijn Vastenbrief nodigt de bisschop uit om stil te staan bij de bede die de priester bidt of zingt in de 2e prefatie voor de 40-dagentijd: 'Laat ons het vergankelijke zo gebruiken, dat ons hart gericht blijft op het eeuwige'. Dat is geen overbodige bede, want allerlei vergankelijke zaken spelen in ons leven een belangrijke, zelfs vaak overheersende rol. Reclame + industrie stimuleren ons in die richting. Ijveren voor duurzaamheid is voor velen eerder een wensdroom dan een realiteit. Luisteren naar wat ons hart ons ingeeft, zet ons niet altijd in de goede richting. Want het verlangen naar vergankelijke zaken is vaak sterk en kan zo in belangrijke mate de richting bepalen en de keuzes die wij maken. Dat is niet altijd wat God van ons verlangt. In onze beste momenten beseffen we dat ons aardse leven niet eeuwig duurt en dat onze uiteindelijke bestemming niet hier op aarde ligt. Jezus maakt ons duidelijk dat wij door God geschapen zijn om eeuwig te leven, over de grenzen van de dood heen. Dat wij geroepen worden om te delen in het nieuwe leven, waarin Jezus ons in zijn verrijzenis is voorgegaan. Laten wij bidden dat deze Vastentijd ons helpt zo met het vergankelijke om te gaan dat ons hart gericht blijft op het eeuwige. AMEN. Pastor A.G.M. Franssen, vicaris.___________________________________________________ Zaterdag 2 maart 2019 (Nijswiller) - 8ste Zondag door het jaar.Lezingen: Jezus Sirach 27, 4-7; 1 Korintiërs 15, 54-58; Lucas 6, 39-45. Op deze zondag wordt in veel steden en dorpen prioriteit gegeven aan carnaval, bindend element in menige gemeenschap. Menige (dorps)gemeenschap en menige vereniging worstelt met het hoe langer hoe meer 'op en voor zichzelf leven van de woonachtigen. Carnaval wordt dan gezien als een onbekommerd gezamenlijk beleven van 'sjpass en plezeer'. Niet iedereen is overigens carnavalist. Er zijn er ook die op vakantie gaan, de sneeuw opzoeken of de zon.

Dit weekeinde is het 8e en laatste uit de kerkelijke tijd door het jaar vóór de Veertigdagentijd die a.s. woensdag, Aswoensdag, begint. In dit weekeinde dat carnavalisten proberen onbevangen met elkaar om te gaan, wordt ons als thema voorgehouden 'waar je op moet letten in de omgang met de medemens'. Het gaat o.a. over ons menselijk spreken en het kritisch kijken naar onszelf. Bekend is de uitspraak dat je iemand wel 'vuer de kop kins kieke, mer neet d'r in'. Het betekent, dat je er niet altijd zeker van bent dat wat iemand zegt overeenkomt met wat hij of zij denkt. Waarheid is mogelijk, maar ook leugen, oprechtheid, maar ook vleierij. Ook ken je niet altijd iemands bedoelingen bij wat hij of zij zegt. Iemand kan jouw welzijn op het oog hebben, maar ook iets van je gedaan willen hebben. Meer dan ooit worden we tegenwoordig in het veelvuldig gebruik van de communicatiemiddelen geconfronteerd met nepnieuws, leugens, manipulatie, verleiding-om-maar-te-kopen en aan te schaffen; allemaal zaken die weinig te maken hebben met ons echte welzijn. De reclame, de cookies sluiten aan bij ons instinct om te 'hebben'; en van de kant van de aanbieder om greep te krijgen op de inhoud van onze portemonnee en zoveel mogelijk geld te verdienen. Pas als je iemands daden ziet, weet je wat je aan iemand hebt. Bij daden, gericht op ons welzijn is er sprake van een goede boom die goede vruchten draagt.Maar daar moeten we zelf er ook op letten, dat we goede bomen zijn die goede vruchten dragen. We zijn immers geneigd om te oordelen en te veroordelen overeenkomstig onze eigen ideeën. Maar zoals wij, denkt lang niet iedereen. En van onze kant is het niet zo simpel om ons in te denken in de toestand van een ander, om vanuit hem of haar te denken, in plaats van vanuit wat wíj vinden. Hoe beter we onszelf hebben leren kennen, onze goede en minder goede kanten des te meer hebben we begrip voor de ander in zijn goede en minder goede kanten. Daarop slaan de woorden uit het Evangelie van het 'zien van de splinter in het oog van de ander en de balk in ons eigen oog níet te zien. We moeten dus oppassen, dat ons oordelen niet berust op vooroordelen van onze kant. Want die doen onze medemensen onrecht. Dat wil evenwel niet zeggen dat er altijd sprake is van onwil om de ander te begrijpen. Soms stemmen karakters niet overeen, klikt het niet; daar is weinig aan te doen; dan nóg is het zaak om in onze omgang met de ander oog te hebben voor wat goed is in de ander. Niemand van ons is immers volmaakt. In beide lezingen van vandaag uit de H. Schrift wordt ons menselijk handelen vergeleken met de vruchten die een boom voortbrengt. Aan de vruchten onderscheidt men de kwaliteit van een boom: een goede boom brengt goede vruchten voort een slechte boom slechte. Laten we proberen goede bomen te zijn met vruchten van waarachtigheid, goedheid en naastenliefde, die aan de gemeenschap waarin wij leven ten goede komen. Daar worden ook wijzelf het gelukkigst mee. Amen. Pastoor A. Reijnen___________________________________________________ Weekeinde 2/3 maart 2019 - 8ste Zondag door het jaar.Lezingen: Jezus Sirach 27, 4-7 en Lucas 6, 39-45. ALS JE EEN ZEEF SCHUDT.. In de 1e lezing van Jezus Sirach zegt de auteur: 'Als je een zeef schudt komt er afval tevoorschijn..' Die uitspraak deed me denken aan het volgende verhaal: 'Op een ochtend wandelde de Griekse wijsgeer Socrates door de stad Athene. Er kwam een man naar hem toe, die zei: 'Socrates, ik moet je iets vertellen over jouw vriend die….'Socrates onderbrak de man

en vroeg: 'Ging je boodschap al door de drie zeven?' De man keek hem verbaasd aan: 'De drie zeven?!' Socrates antwoordde: 'Jazeker, de drie zeven. De eerste zeef is de waarheid. Weet je wel zeker dat het waar is wat je wilt zeggen?' De man bloosde wat: 'Nou zeker; nee, dat niet, maar ze zeggen het…' Socrates vervolgde: 'Dan gebruik je vast de tweede zeef: de zeef van het goede. Is het iets goeds dat je over mijn vriend wilt meedelen?'De man aarzelde: 'Goed? Nee, niet direct…' Socrates keek nu bedenkelijk: 'Dan gebruikte je toch zeker wel de derde zeef? Is het noodzakelijk dat je mij dit vertelt?' Ook dat kon je man niet bevestigen. 'Wel', sprak Socrates tot slot, 'als dat wat je me wilt vertellen niet waar is, niet goed en niet noodzakelijk, vergeet het dan maar en belast mij en jezelf er verder niet mee. Goedemorgen'. Jezus Sirach spreekt over het schudden van een zeef en hoe het afval dan blijft liggen omdat het niet door de zeef komt en - inderdaad - afvalt. Het gaat natuurlijk om de kunst van het onderscheiden. Welke zijn de criteria die je daarbij kunt hanteren? In de ideeënwereld van de filosoof Plato - die bij Socrates in de leer is geweest - staan 'het goede, het ware en het schone' met stip bovenaam. Als we kritisch naar onszelf kijken, komen we al snel tot het inzicht hoe vaak er onzuivere motieven in het spel zijn in onze relatie tot anderen. En vaak zijn we ons daar niet eens van bewust. We hebben soms niet eens in de gaten wat ons leidt: eigenbelang, eerzucht, winstbejag, persoonlijk voordeel enz. Een goede zeef zuivert zulke motieven eruit. We zijn het erover eens dat onze wereld er heel anders uit zou zien, als we alles wat we over anderen willen vertellen of hoe we over anderen denken, eerst door tenminste drie zeven laten gaan. Dat vraagt echter om een mentaliteitverandering. Die kun je niet afdwingen of opleggen. Dat is iets waar we zelf mee aan de slag moeten. Mensen die de wereld willen verbeteren beginnen meestal aan de verkeerde kant. Ze proberen anderen te verbeteren in plaats van zichzelf. Niets is zo moeilijk als onze eigen fouten onder ogen te zien en te aanvaarden. Als een ander bij zijn mening blijft, dan noemen wij hem eigenzinnig. Als we dat zelf doen, vinden we dat een teken van standvastigheid. Als een ander zich ergert over mijn mening, is hij intolerant. Als ik zelf geen centimeter van mijn mening afwijk, ben ik consequent. Dikwijls hebben we zelf niet in de gaten: hoe wij praten of denken. Soms moet iemand ons daarbij helpen, iemand die ons een spiegel voorhoudt en confronteert met onze manier van doen. Misschien herinnert U zich nog het verhaal van de profeet Nathan en koning David. Nathan vertelt David over een man die steenrijk is en bezoek krijgt. Omdat hij te gierig is een lam te slachten van zijn eigen kudde, eist hij het enige lammetje op van een arme. David reageert: 'Die man verdient de doodstraf!' Dan zegt Nathan: 'Koning, U bent die man. Terwijl U zelf veel vrouwen hebt aan het hof, pakt U de vrouw af van een legeraanvoerder en jaagt die man de dood in'. Als zo'n confrontatie plaats vindt in een goede sfeer, vallen je op slag de schellen van de ogen. U hebt misschien wel eens gehoord van de tempel van de Griekse god Apollo in Delphi. Boven de toegang staat de spreuk: 'Ken Uzelf!' M.a.w. zelfkennis is uitgangspunt voor onze omgang met anderen. Je kunt een ander pas goed kennen als je jezelf goed kent. Om zover te komen is een moeizaam proces, een levenslange opgave. Het betekent dat we altijd bij onszelf moeten beginnen om iets aan de wereld te veranderen. Het is te vergelijken met een leerproces: je kunt anderen pas een bepaald inzicht bijbrengen, als je zelf eerst tot dat inzicht gekomen bent. Iedere onderwijzer of leerkracht weet dat uit eigen ervaring. Dus bij ons oordeel over een ander hebben we een gezonde dosis zelfkennis en zelfkritiek nodig. We kunnen blind zijn voor eigen tekortkomingen en voor wat er aan onszelf mankeert, terwijl we heel wat op- en aanmerkingen hebben op het gedrag of de handelwijze van een ander. Dat is een scheve en gevaarlijke situatie. Als de ene blinde de andere gaat leiden, dan krijg je ongelukken. Als Jezus ons uitnodigt onze naaste lief te hebben als onszelf, dan houdt dat ook de aansporing in: wees je ervan bewust dat je sterk op elkaar lijkt! Het geloof leert ons dat

wij mensen allen kinderen zijn van een en dezelfde Vader. Wij zijn zo verwant aan elkaar. Zelfkennis en zelfkritiek vormen een goede garantie om gevrijwaard te blijven van een te gemakkelijk of lichtzinnig oordeel over anderen. Maar dat zelfinzicht moet volgens een evangelische spiritualiteit gekoppeld blijven aan een barmhartige levenshouding, want dat is wat God van ons verlangt (Lc. 6,36) Carnaval helpt ons om door een humoristische bril naar onszelf te kijken. En ik vermoed dat Jezus ons de 3 zeven van Socrates van harte zal aanbevelen. AMEN. Pastor A.G.M. Franssen, vicaris.___________________________________________________ Zaterdag 23 februari 2019 - 7de zondag door het jaar.Lezingen: 1 Samuël 26, 2 + 7-9 + 12-13 + 22-23 en Lucas 6, 27-38. OPHOUDEN VIJANDSCHAP TE KOESTEREN EN TE VOEDEN Een eerste reactie op het Evangelie van deze dag zou kunnen zijn: 'Prachtig, maar onuitvoerbaar; bewonderenswaardig, maar niet realistisch'. Als we zelf pijnlijk geraakt worden, grijpen we vaak als in een reflex terug op het 'oog om oog, tand om tand'. In het Oude Testament was die uitspraak bedoeld om de ongebreidelde zucht naar wraak en vergelding te beteugelen. Maar Jezus gaat in zijn zaligsprekingen een hele stap verder: Geven zonder iets terug te krijgen, niet terugeisen wat van je wordt afgenomen, je vijanden beminnen en weldoen aan wie jou haten'. 'Op zo'n systeem kun je toch geen samenleving bouwen!', zult u zeggen. In feite is het zo dat heel ons economisch en sociaal systeem is gebaseerd op ruil. We kopen iets en betalen daarvoor ons geld. We werken en verwachten daarvoor een beloning die in verhouding staat tot wat we presteren. Dit systeem van ruilen, van 'voor wat, hoort wat, recht en plicht, heeft zijn deugdelijkheid ruimschoots bewezen. We hebben er in de westerse wereld een solide welvaart mee opgebouwd. Dankzij dit systeem is er onderwijs en gezondheidszorg voor iedereen, is er een sociaal vangnet. We beseffen best dat dit 'marktdenken' ook gevaarlijke kanten heeft. Als we de vrije markt onbeperkt, ongebreideld zijn gang laten gaan, komen er veel mensen in de knel, vallen er slachtoffers. Het grote gevaar van deze manier van denken is dat mensen uitsluitend beoordeeld worden op wat ze waard zijn in materiële zin. Een mens wordt dan gereduceerd tot kostenpost of productiefactor, tot consument of onderdeel van een financieel en economisch plaatje. En wee degene die niet mee kan komen; mensen die afhankelijk zijn, die minder begaafd, gehandicapt en minder bedeeld zijn! Welke gevolgen dit kan hebben, zien we regelmatig om ons heen. Tegen deze berekenende wijze van denken en doen, die vaak mensonterend is en de menselijke waardigheid en vrijheid aantast, biedt het Evangelie van deze dag een grondig tegengeluid. Het eerste woord van die tegenbeweging die Jezus laat horen luidt: 'Heb lief'. Liefde betekent ook tederheid. Maar hoe kunnen we nou teder zijn tegenover een mens die ons vijandig gezind is, onderuit haalt, benadeelt en beschadigt? Je vijand liefhebben kan toch niet betekenen: laat bedriegers maar profiteren, tirannen onderdrukken en misdadigers maar hun gang gaan? Onrecht moet bestreden worden overal waar het de kop opsteekt, maar je vijanden liefhebben, gaat dat niet te ver? Toch is dat wat Jezus in de zgn. veldrede tot zijn toehoorders zegt: 'Heb lief, wees goed, zegen, bid, geef en eis niet terug, veroordeel niet'. Allemaal uitnodigingen om in zijn beweging van liefde mee te gaan. Die beweging waartoe Jezus ons oproept, kan ons doen duizelen. Want Hij zegt niet enkel: 'Heb lief!', maar 'Heb je vijanden lief'. Er staat niet alleen: 'Zegen'., maar 'Zegen wie jullie vervloeken' en 'Bid voor wie jullie slecht behandelen'. Dat gaat toch ver uit boven het gewone dat je van een mens mag verwachten! Hoe doe je dat in 's hemelsnaam? Misschien moeten we terug naar het

allereerste begin van deze Veldrede, de openingsboodschap van Jezus als Hij begint rond te trekken. Daar staat dat Jezus zijn blik laat rondgaan naar al de mensen die bijeengekomen zijn. Eerst is Hij op de Berg geweest om te bidden. Hij daalt af. Wat er in zijn hart is omgegaan weten we niet, maar Hij kijkt die mensen aan. Hij kijkt zijn leerlingen aan. Hij voelt grote compassie met hen. Daar mogen we vanuit gaan, want dat heeft Hij in zijn verdere leven wel bewezen. Er is liefde. Vóór de daad, vóór je engagement met anderen is er liefde, anders is de daad onvruchtbaar. Vóór de actie is er steeds het stil worden voor Gods aangezicht. Alles wat ons in het leven te doen staat moet geënt zijn op deze bodem. Moeten we daar niet het antwoord zoeken op de vraag: 'Hoe doe je dat, je vijanden liefhebben?' Dat kunnen we misschien alleen als we mogen putten uit de bron die Jezus is, een bron van goedheid en liefde die ons roept en steeds opnieuw in beweging brengt. Wij worden geroepen om de liefde van God die in Jezus zo zichtbaar en tastbaar is geworden in daden om te zetten. 'Vrome praat, onuitvoerbaar, niet realistisch', zeggen velen. Ons geloof zegt dat deze liefde van God de diepste realiteit is van ons bestaan. Ze heeft handen en voeten gekregen in het leven van Jezus. En als wij ons leerlingen noemen van Jezus dan betekent dit dat we Hem daarin willen volgen; dat we ons die liefde eigen willen maken. Dat is natuurlijk een levenslang proces dat steeds weer gevoed en geleerd moet worden. We doen dat door te kijken en te luisteren naar Jezus. Het is een proces waarin we onszelf van meet af aan geliefd, bemind weten door Hem. Hij die ons oproept lief te hebben, te zegenen en te bidden, heeft zelf als eerste ons liefgehad, gezegend en voor ons gebeden. In kracht daarvan kunnen wij zijn opdracht omarmen en er werk van maken. Met zijn komen in onze wereld heeft Jezus de toegang geopend van de enige weg om vergelding, onrecht en overheersing te overstijgen. Een Duitser schrijft in zijn dagboek: 'Uitgerekend met Pasen 1919 kwam ik uitgehongerd in een Russisch dorp. Een oude boerin bij wie ik om brood vroeg zei me, dat ze een zoon had die krijgsgevangene was gemaakt. 'Ik heb nooit meer iets van hem gehoord. Nu ben jij mijn zoon'. Ze omarmde me en bediende mij rijkelijk '. Wat hier gebeurt in dit Russische dorp maakt ons sprakeloos. Hoe kun je nou na alle kwaad en onrecht dat de oorlog heeft veroorzaakt en alle verdriet dat mensen is aangedaan zo reageren? Toch als deze Russische mama en die Duitse soldaat elkaar zien als mens, als een moeder en een zoon, verdwijnt a.h.w. die torenhoge muur van het kwaad dat er is gebeurd en die hen van elkaar scheidt. Dat 'onmogelijke' liefhebben van onze vijanden begint nl. waar mensen ophouden en weigeren vijandschap te koesteren en te voeden. De liefde en het respect voor vijanden bestaat niet uit grote overwinningen, niet in vredesverdragen tussen overwinnaars en verslagenen; niet opgelost met schuldenlasten tegenover schadevergoedingen. De liefde tot de vijand ontspruit in kleine daden, waar mensen elkaar ontmoeten als mens, zich willen - en tenslotte kunnen inleven in de ander. Dat is als een wand van liefde en barmhartigheid. Het kwaad houdt daar op. En om ons op die weg te wagen is een band met Jezus, onze Leermeester onmisbaar. Hij is de bron waaruit we mogen putten. Hij kijkt ons aan met liefde en compassie. AMEN Pastor A.G.M. Franssen, vicaris.___________________________________________________ Zaterdag 16 februari 2019 (Nijswiller) - 6e ZONDAG DOOR HET JAARLezingen: Jeremia 17, 5-8; 1 Korintiërs 15, 12.16-20; Lucas 6,17-26 Al enige tijd heeft onze regionale krant een katern die 'leef' heet; zij gaat over het 'goede leven' en geeft voorbeelden daarvan en aanwijzingen hoe men aan het goede leven toekomt. Ook al enige tijd is op de TV een programma dat miljoenen kijkers trekt: 'Heel Holland bakt'. Goede maaltijden horen bij 'het goede leven'.

We kunnen ons aan onze kant van de wereld bezighouden met 'het goede leven'. Genoemd krantenkatern, genoemd TV- programma zijn uiting van een verlangen naar een onbekommerd en veilig bestaan. Hoezeer worden pogingen ondernomen om dat verlangen om te zetten in werkelijkheid. Maar dat is niet voor iedereen zo. Van tevoren hebben we het TV-nieuws gezien dat ons wereldwijd nog met andere kanten van een werkelijkheid confronteert, die in zekere zin ook onze werkelijkheid is. Het gaat immers om lotgevallen van mensen, die in wezen hetzelfde verlangen naar 'het goede leven' hebben als wij: vluchtelingen op weg van plekken met honger en geweld naar plekken waar het goed en veilig leven is. Maar diezelfde vluchtelingen kunnen als bedreiging worden ervaren van het eigen goede leven vooral als het gaat om mensen met lichamelijke en psychische problemen. Denk aan de trauma's die mensen hebben opgelopen, die eerder de idealen van de Islamitische Staat IS aanhingen, en die nu terug willen naar hun land van herkomst. Maar, er is ook weerstand. Om de toestroom van vluchtelingen uit Latijns-Amerika naar de VS. tegen te houden wordt nu een muur gebouwd op de grens tussen Mexico en de VS. Een bescherming van hen die al in het bezit zijn van het 'goede leven'. Dat neemt niet weg dat veel mensen op onze aardbodem leven in een onwenselijke situatie. Dat kan ons niet onverschillig laten. In de lezing uit het Lucasevangelie van vandaag komt Jezus met zijn 12 leerlingen van de berg af en begeeft zich naar de vlakte van het 'gewone leven', dat niet alleen goed is, maar ook lijden kent. Van binnen en buiten Israël is men immers naar Hem toegekomen met zieken en bezetenen. Zijn belangstelling en zijn goede tijding betreft alle mensen, niet alleen die van zijn eigen volk. Het geldt dan met name degenen, die vragen hebben bij het leven, bij de ziekte en de pech die he overkomen is en die verlangen naar het 'waarachtig goede leven'. Daarom zoeken de mensen Jezus op want er gaat een genezende kracht van hem uit.Dan spreekt hij woorden om de mensen om hem heen te troosten. Op de keper beschouwd ziet de toekomst van arme mensen en van hen die te lijden hebben er beter uit dan die van de rijken die opgesloten zijn in hun eigen rijkdom en het verzadigd zijn van zichzelf. Denk aan Jezus' gelijkenis van de arme bedelaar Lazarus en de rijke vrek. De een ligt met zweren overdekt op de stoep terwijl de rijke binnen aan het schransen is. Voor Lazarus is hemels geluk bestemd, de rijke wacht ondergang. Beste mensen, als de meesten van ons mogen leven in betrekkelijke welvaart en veiligheid, worden ons die niet misgund. Maar het zou niet goed met ons gesteld zijn, als onszelf daarin opsluiten en vergeten, dat we ons het lot van de armen, de gebrekkigen, de zieken, de vluchtelingen moeten aantrekken. Het zijn onze medemensen met eenzelfde verlangen naar een goed leven. Ons geloof en vertrouwen in God vormen een grote uitdaging om onze medemensen, die het minder hebben dan wij, niet te vergeten, maar te ondersteunen. We kunnen proberen, ieder van ons naar eigen vermogen en eigen maat zo dicht mogelijk aan te sluiten bij de goedheid van God, die ons in Jezus openbaar is geworden. Ook in ons schuilt Gods kracht. Daar mogen we ons meer en meer van bewust worden. Amen. Pastoor A. Reijnen___________________________________________________ Weekend 16/17 februari 2019 - 6de Zondag door het jaar.Lezingen: Jeremia 17, 5-8 en Lucas 6, 17 + 20-26. AANDACHT BESTEDEN AAN ONZE WORTELS

Volgens een oud principe is 'meedoen belangrijker dan winnen'. Toch juichen wij als het Nederlands elftal, een oranje schaatser, - zwemster of andere atleet een gouden medaille wint en we balen een beetje bij verlies. Wat er bv. geldt in de sport, zien we ook gebeuren in ons dagelijks leven. Ouders stimuleren hun kinderen om te winnen, maar leren hen vaak niet een sportief verliezer te zijn. Ook supporters blijken vaak onsportieve verliezers en zoeken de confrontatie met de aanhang van de winnende partij. We zien dat winnaars alle aandacht krijgen in de media en dat verliezers niet in tel zijn. De camera's staan normaal gericht op de kampioenen. Als je geblesseerd raakt of verliest, ziet niemand je meer staan. Dat was in Jezus' dagen al niet anders: de wereld aanbidt de winnaars. Het Evangelie laat ons zien, dat Jezus daarentegen het opneemt voor de verliezers. 'Zalig jullie die arm zijn, die hongerlijden, die huilen en door de samenleving worden gehaat omwille van Mij: jullie wacht een groot loon in de hemel!' Als in de geloofsgemeenschap waaraan Lucas leiding geeft de zgn. 'anawim', de eenvoudigen vergeten worden, dan herinnert hij zijn medechristenen aan Jezus die juist speciale aandacht heeft voor verdrukten, armen en zieken en het voor hen opneemt. Welgestelden die zich aan deze mensen niets gelegen laten liggen, klaagt Hij aan. Niet de winnaars en geslaagden krijgen zijn bijzondere aandacht, maar de 'verliezers'. Als je de woorden van de Bijbel letterlijk neemt, zal het mensen die op God vertrouwen alleen maar goed gaan. Nou zijn er ook onderzoeken die beweren dat geloven veel voordelen oplevert. Bv. mensen die regelmatig bidden lijden minder vaak aan stress. Bidden heeft een positieve invloed op hun huwelijk. Kerkbezoekers zijn vaak socialer ingesteld en geven ruimhartiger aan goede doelen. Zó bejubelt de profeet Jeremia mensen die op God vertrouwen. Hij zegt: 'Dan ben je als een boom aan de rivier, met wortels tot in het water. Je blad blijft groen, hitte deert je niet en je draagt altijd vrucht. M.a.w. wie op God vertrouwt, hoeft zich geen zorgen te maken, zo lijkt het. Als je dat hoort, vraag je je zich misschien af: 'Hoe komt het dan dat ze niet rijen dik voor de kerkdeur staan? Als geloven zoveel voordelen heeft, waar blijven dan de 'klanten'? Mogelijk komt het wel door Jezus zelf. Hij gooit nl. ramen en deuren open, zodat gelovigen behoorlijk op de tocht komen te staan. Op God vertrouwen is een goede zaak. Jezus zelf doet dat onvoorwaardelijk. Maar door het openzetten van die ramen en deuren haalt Jezus veel mensen binnen waar wij moeite mee hebben en vaak geen raad mee weten: daklozen en zwervers, mensen met schulden en hongerlijders, vluchtelingen en asielzoekers, zieken, gehandicapten en mensen met diep verdriet. Als je Jezus' toespraak hoort in het Evangelie van deze dag krijg je de indruk dat ze bij Hem op de eerste rij zitten. Hij noemt hen zelfs 'zalig', omdat God aan hun kant staat. God wil niet dat mensen aan hun ellende kapotgaan. Hij schenkt hen een kracht die ze van de wereld niet krijgen. Jezus maakt van de godsdienst een dienst aan de naasten. En daar staat niet iedereen op te wachten. Dat bederft de roze blik op de voordelen van het geloof. Als we Jezus daadwerkelijk volgen in zijn voorkeur voor kwetsbaren en zwakken, dan komen we er niet vanaf zonder kleerscheuren en modderspatten. Werkelijke inzet voor de naaste die ons nodig heeft kost moeite en we oogsten er niet altijd waardering voor. Daardoor gaat de aantrekkelijkheid van het geloof er voor velen af. Daarbij komt dat Jezus vraagtekens zet bij de leefstijl van sommige rijken. Hij spreekt zelfs de vrees uit dat ze vroeg of laat in ellende komen te zitten. En dit soort uitspraken werken bepaald niet wervend. Ze schrikken potentiële volgelingen af. Blijkbaar wil Jezus zijn leerlingen behoeden voor een te makkelijk en comfortabel geloof, dat alleen maar warmte en troost biedt. Hij zet dus ramen en deuren naar de wereld open en maakt duidelijk dat het Rijk dat God voor ogen staat, bedoeld is voor ieder die ijvert voor vrede en recht. Ook voor mensen die door hun tranen en twijfels heen de hand van God zoeken. En voor hen die ondanks achterdocht, tegenwerking en spot vasthouden aan de belofte van God dat Hij er voor hen zal zijn. Als Jeremia in de 1e lezing zegt: 'Vervloekt wie op een mens vertrouwt, zijn kracht ontleent aan stervelingen'. Hoe komt die profeet tot zo'n uitspraak? We zijn toch opgevoed vanuit de

instelling, dat vertrouwen geven aan mensen een goede zaak is en een stevige basis schept om ons leven op te bouwen. In Jeremia's dagen staat het politieke voortbestaan van Jerusalem op het spel. Mesopotamische machthebbers willen hun gebied uitbreiden. Jeremia waarschuwt zijn volksgenoten en zegt: 'Pap niet aan met die lui om hen gunstig te stemmen. Zoek je heil niet bij hen, maar bij God. Voor je het in de gaten hebt, lever je door dat politiek gekonkel ook je geloof in voor de afgoden van die machthebbers. Vertrouw niet op hun willekeur. Verlaat je niet op hun beloften. Anders word je als een kale struik in de steppe, dor en zonder vrucht. Vertrouw op God. Hij is de enige die ons echte veiligheid en vrede kan bieden. Wie zich op de Heer verlaat is als een boom geplant aan een rivier. Zijn wortels reiken tot in het water. Zijn bladeren blijven altijd groen en zijn vruchten sappig en fris. Het doet de vraag rijzen: Waar halen wij het water vandaan, dat ons fris en levend houdt en ons vrucht laat dragen? Wat voedt en inspireert ons om Jezus te volgen in zijn aandacht voor wie kwetsbaar zijn? Het mag duidelijk zijn dat armoede en lijden door Jezus niet worden verheerlijkt. Ook worden welgestelde mensen door Hem niet afgeschreven. Wel wijst Hij op het risico dat je als rijke of getalenteerde meer gaat vertrouwen op je status en bezit dan op God. Mensen die arm zijn en lijden moeten verdragen, zoeken makkelijker hun heil bij God. Ze durven zich aan Hem gewonnen te geven, want ze hebben niets te verliezen. Mensen die enkel vertrouwen op eigen talenten en eigen bezit, zullen vroeg of laat verliezers worden. Want onze menselijke middelen zijn altijd beperkt. Bidden wij dat onze wortels het water vinden, dat ons doet leven en rijke vrucht laat dragen. AMEN Pastor A.G.M. Franssen, vicaris.___________________________________________________ Zaterdag 9 februari 2019 (Nijswiller) - 5de Zondag door het jaar.Lezingen: Jesaja 6, 1-2a + 3-8 en Lucas 5, 1-11. GOD DOET WONDEREN MET MENSEN DIE HEM VERTROUWEN We hebben het misschien wel eens gezien: hoe vissen spartelen als het net op het droge wordt gebracht en leeg wordt gemaakt. Dan dringt het tot ons door hoe beangstigend het is om uit je normale leefomgeving te worden gehaald waar je je voelt als een vis in het water. Hoeveel angst en paniek brengt dat teweeg, als zoiets ons overkomt? Hoe vaak liggen wij niet te spartelen - letterlijk en figuurlijk - vanwege zorgen, twijfels, angsten, zaken die fout lopen of gemiste kansen? Waar liggen mensen niet allemaal wakker van? Als een mens, een boek, een uitzending of een artikel 'oppervlakkig' wordt genoemd, dan is dat geen aanbeveling daar aandacht aan te besteden. We moeten toegeven: we komen tegenwoordig heel wat tegen dat ronduit oppervlakkig is. Velen willen vooral kijken of luisteren naar wat leuk is en makkelijk te begrijpen. Het mag geen moeite kosten. Nou is waarschijnlijk de ervaring van mensen die met Jezus in aanraking kwamen, dat die ontmoeting niet aan de oppervlakte en de buitenkant bleef. Blijkbaar wist Hij bij velen een diepere laag te raken. Nadat Hij zijn toehoorders uitvoerig heeft onderricht, zegt Hij tot Petrus: 'Ga naar het diepe en gooi daar je netten uit voor de vangst'. M.a.w. blijf niet hangen aan de oppervlakte, maar zoek het in de diepte. Want daar gebeurt het. Een treffend beeld voor het 'winnen' van mensen voor het Evangelie. In de tijd dat Lucas zijn Evangelie schrijft maakt hij mee: hoe mensen enthousiast gemaakt worden voor de Boodschap van Jezus en voor de jonge kerk. De verkondiging en de levenswijze van de eerste christenen maakt velen geestdriftig en wervend. Nou streven wij er in onze dagen met dezelfde gedrevenheid naar om mensen te boeien met de Goede Boodschap van Jezus, maar het resultaat blijft vaak uit. Velen

hebben er geen boodschap aan, zeggen ze. Net als Petrus moeten we ervaren, dat de netten leeg blijven ondanks alle inzet en gezwoeg. Als we aan Jezus de vraag zouden voorleggen: 'Heer, wat moeten we anders doen?', dan is zijn reactie misschien dezelfde als in het Evangelie van deze dag: 'Blijf niet in de oppervlakte steken, maar zoek het in de diepte'. M.a.w. Kies voor kwaliteit boven kwantiteit. Niet het vele is goed, maar het goede is veel. De oproep van Jezus: 'Wees niet bang: voortaan zul je mensen vangen!', wat betekent die voor Petrus? Hij wordt door de Heer geroepen tot een ander leven, maar hij mag trouw blijven aan zichzelf. Hij mag visser blijven, maar dan voortaan van mensen. Dat geldt ook voor ons: als God ons in ons leven roept voor het plan dat Hij met ons in gedachten heeft, dan sluit Hij aan bij onze menselijke talenten en mogelijkheden. We hoeven niet op te geven waar we goed in zijn. Hij zegt: Blijf wie je bent, maar pak het anders aan. Mensen vangen betekent niet anderen te grazen nemen en dwingen tot iets dat ze niet willen, maar hen proberen te boeien met het verhaal van God en van Jezus. Om ons werk te doen zoeken wij - denk ik - normaal de weg van de minste weerstand. We kiezen methodes die ons makkelijk afgaan en waarmee we succes hebben. Nou vertelt Lucas dat Petrus en zijn metgezellen de hele nacht getobd hebben met het uitwerpen en ophalen van hun netten en dat ze niets hebben gevangen. Jezus die in hun boot is gestapt, vraagt deze ervaren vissers naar diep water te varen en op klaarlichte dag hun net uit te gooien. Geen wonder dat Petrus protesteert en tegengas geeft. Zo'n verzoek kan alleen maar komen van iemand die geen verstand van vissen heeft. Vanwege de band die ze hebben met Jezus geven ze toch gevolg aan zijn verzoek. Het resultaat is zo verbluffend dat Petrus en zijn gezellen bang worden en zich afvragen: 'Wie is die Man toch?' De afgelopen nacht hebben ze hun onmacht ervaren en niets gevangen ondanks alle getob. Je kunt je afvragen of Jezus hen met dit verzoek iets heel beslissends wilde laten ervaren? Het gaat er nl. niet om zelf grootse prestaties te leveren, maar ruimte te bieden voor het werken van God. We spannen ons tot het uiterste in, gaan menigmaal ver over onze grenzen heen en het resultaat is bedroevend. Wil Jezus niet leren dat er van ons niet het onmogelijke wordt gevraagd en dat we - meer dan op eigen kunnen - mogen vertrouwen op God; dat wij altijd mogen bidden om zijn hulp? Resultaat ligt vaak niet aan de oppervlakte, maar dieper en komt vaak van 'Boven', van een kant waar wij geen idee van hebben. De Evangelie-lezing eindigt vandaag met de woorden: 'Ze brachten hun boten aan land en lieten alles achter om Hem te volgen'. Zonder enig vermoeden van wat hen precies te wachten staat en waar ze 'ja' op zeggen, gaan ze met Jezus mee. Wij spartelen heel wat af. Er is in ons leven veel dat ons zorgen baart, dat ons bang maakt of zelfs moedeloos. We hebben de neiging om tegen God te zeggen: 'Heer, wat hebben we niet allemaal geprobeerd? Ziet U dan niet hoe zwak en machteloos dat wij zijn?' Petrus doet vanwege zijn band met Jezus iets dat van levensbelang is. Hij zegt: 'Op uw woord zal ik de netten uitgooien'. Juist die houding en dat gebaar blijkt meer op te leveren dan hij ooit had kunnen dromen. Jezus' uitnodiging voortaan 'mensen te vangen' is een aansporing mensen op te vissen uit de zee van angsten, machteloosheid en moedeloosheid waarin ze dreigen te verdrinken. Mensen door onze aandacht en nabijheid licht en uitzicht te bieden waardoor ze kunnen worden, zoals God ze heeft bedoeld. God kan uitstekend inspireren, maar wij moeten zijn inspiratie handen en voeten geven. God heeft mensen nodig zoals U en ik. Hoe velen hopen er niet opgevist en gered te worden? Daarom is assistentie hard nodig. De apostelen wenkten hun maats in de andere boot, want hun netten dreigden te scheuren. Jezus nodigt ons uit naar het diepe te varen en medemensen te hulp te komen. Onze zwakheid, twijfels, angst en gevoelens van machteloosheid kunnen we niet als excuus gebruiken, want Jezus laat zijn wonder zelfs

gebeuren op plekken waar wij geconfronteerd worden met onze zwakheid en angst. Als we echter op Hem durven vertrouwen, zullen we - net als Petrus en zijn maats - verrast worden door het resultaat. Meer dan op eigen kennen en kunnen mogen wij vertrouwen op de Heer die ons roept. Amen. Pastor A.G.M. Franssen, vicaris.___________________________________________________ Weekeinde 2/3 februari 2019- 4de Zondag door het jaar -MARIA LICHTMISLezingen: Jeremia 1, 4-5 + 17-19 en Lucas 4, 21-30. MARIA LICHTMIS Vandaag komt het kerstgebeuren tot een afronding. Zo herinner ik me hoe in mijn jeugd de kerststal bleef staan tot na dit feest van Maria Lichtmis. Vandaag op de 40e dag van Jezus' geboorte vieren wij een derde aspect van het mysterie van de openbaring van Jezus als Messias,. Eerst waren het de herders aan wie Jezus geopenbaard werd. Vervolgens de wijzen uit het oosten. Vandaag ontmoet Jezus voor het eerst zijn volk in de personen van Simeon en Hanna. Door de Geest gedreven is Simeon naar de tempel gekomen. En nog voordat het Kind Jezus aan Jahweh, God wordt opgedragen, draagt Simeon het Kind al in zijn armen. Hij voelt: dit is de beloofde Messias; hij weet: dit is de gezalfde des Heren en zegt: dit is het heil voor alle volken. Waar moet je beginnen met opruimen, als kinderen of volwassenen er een puinhoop van hebben gemaakt? Vaak is het beste om maar in een hoekje te beginnen, zodat er langzaam maar zeker wat orde komt in de chaos en je het weer ziet zitten. Als je helemaal in het donker zit, is het zaak om ergens een lichtje aan te steken, zodat je je kunt oriënteren en de schakelaar ontdekt om de ruimte te verlichten. Maria en Jozef - zo vertelt Lucas - volgen gewoon de gebruiken van hun godsdienst. 40 Dagen na de geboorte brengen ze het Kind Jezus naar de Tempel, het huis van God. Ze volgen de gebruikelijke riten. Zo hebben onze ouders ons ook naar de kerk gebracht om gedoopt te worden. Tot zover niets bijzonders. Maar de ontmoeting met Simeon en Hanna maakt dit gebeuren bijzonder. Want Simeon zegt in wezen, dat God met dit Kind iets nieuws begint. God begint op een klein plekje van de aardbol met de bedoeling dat er op de hele wereld wordt 'opgeruimd' en orde geschapen. Je moet toch ergens beginnen. God begint door in dit Kind een glimp van Zijn licht te brengen. Hij wil met zijn licht mensen ontmoeten. Aan ons de vraag of wij Hem willen ontmoeten? Maria en Jozef zullen wel geschrokken zijn. Immers wat wordt er allemaal gekoppeld aan hun Kind dat amper 40 dagen oud is! Zij hebben enkel de bedoeling Hem aan God toe te wijden. Onze ouders hebben dat bij ons Doopsel ook gedaan. En wat is er van ons geworden? Wat gebeurt er als je aan God wordt toegewijd en er helemaal naar gaat leven? In de oude Simeon zien we een sprekend voorbeeld: hij is niet voortdurend bezig met zichzelf, klaagt niet over zijn oude dag, etaleert niet al zijn pijntjes en kwaaltjes. Hij is gefascineerd door deze twee jonge mensen en ziet in dit kind een nieuw begin. De stokoude Hanna kan alleen nog maar bidden en dankt God om de geboorte van dit nieuwe leven. Dit Kind, 40 dagen oud, is een teken van hoop en wekt nieuw vertrouwen. Simeon spreekt een zegen uit over dit Kind en zijn ouders, maar zijn woorden zijn vol contrast: 'Dit Kind is ook bestemd tot een teken van tegenspraak, opdat de gezindheid van vele harten openbaar moge worden'. Welke de gezindheid van Jezus is maakt het vervolg van zijn levensverhaal ons duidelijk: Hij zal een leven leiden dat volledig beheerst wordt door liefde tot zijn hemelse Vader en tot zijn naasten. Een manier van

leven die desondanks de nodige weerstand oproept. Al roepen wij met zijn allen dat die Man uit Nazareth het bij het rechte eind heeft gehad, toch komt er aan het licht wat Simeon heeft voorzegd: de gezindheid van velen wordt openbaar. Zolang wij alleen maar praten over Jezus-en-zijn-boodschap en het Evangelie naar onszelf toe uitleggen en snijden op onze maat, zolang zal er niets wezenlijks veranderen. Als Jezus' woorden echter ons hart raken en wij in beweging komen om onrecht aan te wijzen en waar mogelijk te corrigeren, dan lijkt het alsof het Licht uit de tempel zich tegen ons keert. Dan blijkt dat het Evangelie ook een zwaard kan zijn, dat mensen in hun ziel treft. De Geest die Simeon en Hanna ertoe aanzette om naar de tempel te gaan en uit te zien naar dit Kind, is ook de Geest die Maria en Jozef gaande heeft gehouden, door alle licht en donker heen. Maria kon zien, soms even, dat in haar Kind de zegen van de Eeuwige concreet werd en het heil inderdaad onder de mensen werd gebracht. Ook wij zijn geroepen om licht te dragen! Wij worden geroepen om licht te brengen waar het donker is, daar waar mensen elkaars leven verduisteren. We kunnen soms niet veel doen, maar we kunnen wel het licht van onze toewijding brengen en het laten schijnen voor mensen die daarop zitten te wachten en daar naar uitzien. Het is vaak al voldoende, als we wat warmte brengen, want dat werkt aanstekelijk. Het maakt nl. dat anderen zelf ook weer wat warmte en licht brengen in onze verkilde samenleving. Om die genade willen wij ook samen bidden. AMEN Pastor A.G.M. Franssen, vicaris.___________________________________________________ Zaterdag 26 januari 2019 (Nijswiller) — 3e zondag door het jaarLezingen: Nehemia 8, 2-4a + 5-6 + 8-10 en Lucas 1, 1-4 + 4, 14-21. DIT SCHRIFTWOORD GAAT NU IN VERVULLING Hoe vaak gebeurt het niet dat bij verhalen uit de Bijbel gevraagd wordt: Is dat allemaal waar? Jezus leest in de synagoge van Nazaret een tekst uit de profeet Jesaja: "De Geest des Heren rust op Mij, want Hij heeft Mij gezalfd en gezonden om aan de armen het goede nieuws te brengen'…' Vandaag hebben jullie deze Schrifttekst in vervulling zien gaan.', zegt Jezus. Wij vragen ons misschien af: 'Zijn die woorden van Jezus niet te pretentieus?' Het is goed ons te realiseren dat dit woorden zijn die Lucas Jezus in de mond heeft gelegd. Lucas ervaart ze niet als grootspraak, want hij en zijn medechristenen hebben met eigen ogen gezien, hoe Jezus met inzet van zijn leven heeft gewerkt aan het visioen van Gods Rijk. Armen werden door Hem écht gezien. Hij gaf hen door zijn aandacht en respect erkenning en hoop, eenvoudige mensen die niet in tel waren en over het hoofd werden gezien. Mensen die met zichzelf - of met hun omgeving in de knoop zaten of om hun leefwijze waren afgeschreven: Jezus heeft hen bevrijd en teruggebracht in de gemeenschap. Voor Lucas en zijn christengemeente is Gods Geest zichtbaar en tastbaar geweest in deze Mensenzoon Jezus van Nazaret. Lucas wil met zijn verhaal over Jezus' optreden in de synagoge van Nazaret niet zozeer feiten beschrijven, als wel getuigen van wat hij en zijn medechristenen in Jezus hebben gezien. Het is ook opvallend dat zowel de Evangelielezing als de eerste lezing uit het boek Nehemia vreugde en enthousiasme te weeg brengen bij de mensen die ze horen. Lucas heeft ervaren dat de Geest van God inderdaad over Jezus is gekomen. Hoe was het anders mogelijk dat zoveel mensen Hem volgden en a.h.w. aan zijn lippen gekluisterd waren. Hij is getuige geweest van het enthousiasme dat Jezus heeft losgeslagen bij zoveel eenvoudige mensen; mensen die zich door zijn woorden en optreden getroost en bemoedigd voelden. Jezus put weliswaar uit dezelfde bronnen als de Schriftgeleerden en Farizeeën, maar Hij geeft er een uitleg aan die

mensen lucht geeft en doet herademen. Ze merken dat ze bij Hem rust vinden, omdat 'zijn juk zacht en zijn last licht is'. Met de tekst van de profeet Jesaja die Hij in de synagoge voorleest maakt Jezus kort en krachtig duidelijk wat Hij beschouwt als zijn opdracht: armen het nieuws brengen dat God van hen houdt; wie gevangen zit in verkeerde leefgewoonten wijst Hij de weg naar bevrijding. Hij geneest mensen van kortzichtigheid, verblinding en allerlei vooroordelen. Wie door de gemeenschap is buitengesloten, haalt Hij terug in de kring. Jezus zegt in zijn commentaar op de woorden van Jesaja: 'Daar ga ik voor; daar sta ik voor. Daar mag je Mij aan houden. En je ziet dat het ook gebeurt.' Onmiddellijk na dit verhaal zal blijken dat sommige van zijn toehoorders - hoewel enthousiast - ook hun twijfels houden. 'Dat is toch de zoon van Jozef', zeggen ze. Dan blijkt dat de weg van de Messias geen triomftocht is zonder meer, maar dat het een weg is die ook tegenstand oproept en lijden. Immers wat Jezus vraagt en doet, vergt echte bekommernis en inzet voor de meest kwetsbaren. Dat vraagt offers en tot zo'n inzet is niet iedereen bereid. Mensen die dat wel doen worden al gauw beschouwd als een bedreiging voor de anderen. De 1e lezing leidt ons naar het verwoeste Jerusalem. Het is de 6e eeuw v. Chr. De Joden zijn teruggekomen uit de Babylonische ballingschap die 50 jaar heeft geduurd. Jerusalem ligt nog in puin. De tempel is verwoest, maar de woorden uit de Schrift die de priester Ezra voorleest en de uitleg van de Schriftgeleerden roepen bij het volk herkenning op, blijdschap en nieuwe moed. Ze wekken ook gevoelens van droefheid, omdat ze beseffen hoever ze van de Wet zijn afgedwaald en te kort zijn geschoten. Maar de vreugde overwint en er is feest in Jerusalem. Het verhaal laat ons zien hoe belangrijk woorden uit een traditie kunnen zijn. Zo kunnen Bijbelteksten, verhalen en liederen ons brengen bij de kern van wat voor ons essentieel is. Woorden uit de Schrift en andere teksten kunnen richtingwijzers voor ons zijn. Ook liederen kunnen zo'n effect hebben. Denk bijv. aan een lied als 'Mag ik dan bij jou zijn' van Claudia de Breij. Het brengt iets in beweging in de ziel. Het appelleert bij veel mensen aan hun verlangen naar geborgenheid, naar een thuis, naar een plek waar je altijd terecht kunt, elk moment en onder alle omstandigheden. 'Wat Jesaja 500 jaar geleden heeft opgeschreven, gebeurt vandaag', zegt Jezus. Hij zegt dat in de synagoge van Nazaret, omdat de Geest van God over Hem is uitgestort. Jezus ziet het aan al die mensen die Hem volgen. Hij merkt het aan de gretigheid waarmee ze naar Hem luisteren en aan de hoop en troost die zijn Boodschap hen brengt. Hij ziet het gebeuren in mensen die zich bevrijd voelen van eisen die Schriftgeleerden en Farizeeën hen hadden opgelegd. Bevrijdend is Jezus omgegaan met de woorden van de Schrift en generaties van christenen zijn Hem daarin gevolgd. Hoe dat mogelijk is geweest? Omdat gelovige mensen de daad bij het woord hebben gevoegd en gedaan hebben wat hun verkondigd is. De woorden van het Evangelie gebeuren ook in ons midden. Hoe vaak gaan mensen niet de ogen open voor nieuwe mogelijkheden? Zo kan de lucht voor ons opklaren, omdat anderen zich voor ons inzetten. Dan gaat het verhaal van de Schrift nú in vervulling. Het is voor ieder van ons duidelijk dat dit Evangelie niet geschreven is om ons wat geschiedenis bij te brengen. Het is opgetekend, opdat wij hetzelfde zullen doen. Straks vieren wij Eucharistie met wat brood en een beker in onze handen. Het heeft alleen maar waarde, als wij ons eigen leven ook delen met anderen door aandacht, meevoelen, door concreet een helpende hand uit te steken en ook door voor anderen te bidden. Zo werken we aan een klimaat waarin mensen tot hun recht komen. Dit Evangelie is alleen maar waar, als wij het waar laten zijn. De Geest des Heren komt nu, vandaag over ons, want wij zijn het die gezonden zijn en de opdracht hebben, om onszelf en anderen vrij te maken. Bidden wij dat het zo mag zijn. AMEN.

Pastor A.G.M. Franssen, vicaris.___________________________________________________ Zaterdag 19 januari 2019 (Nijswiller) - 2DE ZONDAG DOOR HET JAARLezingen: Jesaja 62, 1-5; 1 Korintiërs 12, 4-11; Johannes 2, 1-12. Er is soms meer aan de hand dan dat je op het eerste gezicht hoort, ziet of denkt. Een voorbeeld. Het protest van de zogenoemde 'gele hesjes' leek op het eerste gezicht tegen de prijsverhogingen het Frankrijk, geleid door president Macron. Intussen is het protest verschillende keren uit de hand gelopen en hebben raddraaiers er zich meester van gemaakt. Maar er zat bij de echte hesjesdragers nog een diepere achtergrond: het gevoel niet gezien te worden, over het hoofd gezien te worden, niet in tel te zijn. De welvaart nam toe, maar kwam de lagere-inkomensgroepen niet ten goede. Er zat dus nog iets anders achter datgene wat op het eerste gezicht aan de oppervlakte kwam. Zo is het vaker. Achter iemands verhaal of informatie gaat nog een wereld van gevoelens en ervaringen schuil. Dat is in de verhalen uit de heilige Schrift vaak niet anders. Zo ook vandaag in het wonderverhaal op de bruiloft van Kana. Op het eerste gezicht gaat het over de verlegenheid van een pasgetrouwd stel op een bruiloft, dat gebrek aan wijn heeft. Jezus voorziet het stel vanuit de kracht van God die in Hem leeft, waarvoor niets onmogelijk is, van de beste wijn die men zich kon voorstellen. Groot wonder van Jezus. Maar in het verhaal staat ook nog het korte gesprek van Jezus met zijn moeder en - op het eerste gezicht - de afwijzing van haar voorstel. Het lijkt of Hij wil zeggen: Mam, waar bemoei je je mee. 'Mijn uur is nog niet gekomen'. Daar voelt menige gelovige zich wat ongemakkelijk bij. Van Jezus verwacht je niet dat hij zo met zijn toch heilige, God en hem toegewijde moeder omgaat. Er steekt dan ook iets anders achter. Sinds de komst ven Jezus gelden er nieuwe accenten in de verhoudingen van mensen onderling. Het gaat om een familie van mensen, die naar de aanwijzingen van Jezus in God geloven. De natuurlijke verhoudingen tussen ouders en kinderen zijn er uiteraard, en daartoe behoort, dat kinderen langzaam maar zeker opgroeien en door de ouders opgevoed worden tot zelfstandigheid. Ze gaan het huis uit richten hun eigen leven in, verwerven een eigen positie in de maatschappij. Niet langer zijn het de ouders die het leven van hun kinderen bepalen zoals in de kinderjaren. Dat is één. Bij Jezus was dat ook zo. Hij nam zelfstandig zijn beslissingen. Maar vervolgens is er in het Evangelie ook een zekere betrekkelijkheid van de natuurlijke verhoudingen. Elders in het Evangelie blijkt, dat het optreden van Jezus verschillende reacties kan oproepen. In de gezinnen kunnen er vóór- en tegenstanders van Hem zijn. Degenen, die in Jezus geloven en Hem willen volgen vormen a.h.w. 'een nieuwe familie van in Hem gelovige mensen'. De profeet Jesaja droomde er al van (zie 1e Lezing). De opmerking van Jezus aan het adres van zijn moeder slaat nu juist daarop. Gezien haar loflied toen de engel haar kwam vertellen dat ze de moeder van Jezus zou worden; gezien haar gedrag verder tot onder het kruis van Jezus, hoorde Maria volop tot die nieuwe familie van gelovigen. Daarom kan ze ook zeggen tegen de opperschenker en zijn personeel: 'doe maar wat Hij u zeggen zal'. Het komt wel goed. Onze christengemeenschap behoort tot die 'familie van God', die in Jezus gelooft en zijn best doet Hem te volgen. Als we in gezinsverband of dorpsverband gezamenlijk geloven geeft dan een verbreding aan onze onderlinge verhoudingen. We hoeven dan niet alleen naar elkaar te kijken wie en wat ons bevalt en wie en wat niet, maar kunnen ons samen ook oriënteren op het model van mens-zijn dat Jezus voorstaat. Daarin staan centraal: de liefde, die zich geeft aan God en aan de medemens. Volgens sommige m.n. psychotherapeuten is het wegvallen

van het samen geloven de oorzaak van veel onenigheid, scheiding, op zichzelf leven en eenzaamheid. Het godsdienstige geloven blijkt zijn maatschappelijke waarde te hebben. Zou de afwezigheid, het gemis, daarvan misschien de verborgen achtergrond kunnen zijn van veel onrust in de ziel van mensen? Pastoor A. Reijnen___________________________________________________Weekeinde 19/20 januari 2019—2de zondag door het jaarLezingen: Jesaja 62, 1-5 en Johannes 2, 1-12. JEZUS LAAT ZIEN: GOD WIL MET ONS ' TROUWEN' Gelovige Joden in de dagen van de apostel Johannes waren goed op de hoogte van allerlei Joodse gebruiken en feesten. Velen waren ook goed thuis in de geschriften van het Oude Testament. Bij het lezen van dit Evangelieverhaal zouden ze direct hebben gedacht aan wat de Profeten eertijds hebben gezegd over Gods hartstocht en ontferming: God houdt van jullie als een bruidegom van zijn bruid en ziet verlangend uit naar de grote dag van het bruiloftsfeest. Wij zitten op een verkeerd spoor als we enkel willen achterhalen wat er daar in Kana precies is gebeurd en hoe Jezus water in wijn heeft veranderd. De boodschap die Johannes voor zijn lezers heeft, heeft niets te maken met toverij of magie. Hij wil ons bekend maken wie Jezus is en met welke boodschap de Messias naar onze wereld gekomen is. Het is de derde dag waarop die bruiloft plaats vindt. Als er in de Bijbel gesproken wordt over de derde dag, dat is altijd de dag van het definitieve. Dan gebeurt het. Zo vertellen de Evangelisten ook dat Jezus uit de dood verrijst op de derde dag. Dan wordt een periode van wachten en uitzien voltooid en afgerond. Het bruiloftsfeest vindt plaats in Galilea, het land van de heidenen. Daar kon in de ogen van Schriftgeleerden en Farizeeën niets goeds vandaan komen. In dat godvergeten land vindt het feest plaats. Het is niet zomaar een feest; het is een bruiloft. Wie bruid en bruidegom zijn, krijgen we niet eens te horen. Het woord bruiloft doet meteen denken aan wat de profeet Hosea namens God zegt: De Eeuwige zelf is de Bruidegom van Israël. Het volk is Gods bruid. Soortgelijke uitspraken vinden we ook bij Jesaja, Jeremia en de profeet Ezechiël. Bij de profeet Hosea (2, 21-22) lezen we: 'Ik - luidt de godsspraak van de Eeuwige - neem u als mijn bruid, voor altijd, in onverbrekelijke trouw'. Het gaat dus over God en zijn volk en niet om de geluksdag van twee particulieren. Die verhouding van wederzijdse trouw, van tederheid en ontferming, werd bij de profeten bij voorkeur verzinnebeeld in het symbool van de bruiloft. Het feest in Kana is dus niet zomaar een bruiloftsfeest. Johannes wil zeggen: hier is de Eeuwige in het spel en met Hem de Messias, die zijn volk 'huwt 'en het verbond opnieuw bezegelt. Die openbaring gaat plaats vinden met wijn. De wijn - vooral de overvloed van wijn - was een herkenningsteken van het komende Rijk van God. Wijn was beeld van de Thora, de Wet. Kortom: wie sprak van wijn - en vooral wie een feest aanrichtte met wijn in overvloed - riep bedwelmende visioenen op van de nieuwe wereld van God. Wijn was een beeld van het toppunt van geluk. Water: reinigingswater is er blijkbaar genoeg daar in Kana, maar de wijn ontbreekt De moeder van Jezus is daar aanwezig. Ze is als moeder mede oorzaak van wat er nu te gebeuren staat: nl. de vervulling van de Thora met de komst van het koninkrijk van God. Jezus' opmerking dat 'zijn uur' nog niet is gekomen, is geen afwijzing van zijn moeder, maar daarmee wijst Hij erop dat het aanbreken van 'zijn uur' een beslissing is van de hemelse Vader. De tafelpresident die de wijn krijgt aangereikt door een van de bedienden raakt buiten zichzelf van enthousiasme en spreekt van een 'klassewijn'. Daarmee is het verhaal compleet. Johannes wil zijn lezers duidelijk maken: de reinigingsrite, die de Joden zo belangrijk vinden, heeft zijn tijd gehad.

Het verschraalde water van de Joodse Wet is door Jezus tot wijn geworden. De Thora is vervuld en tot voltooiing gekomen en eindelijk geworden tot wat ze altijd verhoopt heeft te worden: nl. wijn. En niet zomaar wijn; nee een heerlijke zuivere wijn, onversneden en in overvloedige mate. De boodschap van Johannes aan zijn lezers is deze: de wijn, kenmerk van de Messias, is in dit verhaal Jezus zelf. Hij is niet - zoals zijn tegenstanders menen - een breuk met het verleden. Nee, Jezus is de vervuller, degene die vol schenkt tot de rand. De tafelpresident - zo staat er - weet niet waar die wijn vandaan komt, net zomin als iemand weet waar de Messias vandaan komt. Hij komt nl. van Godswege. Daarom kennen de mensen Hem niet. De komst van de Messias is altijd verrassend, onverwacht en bruisend, maar nu Hij in hun midden is openbaart Hij zijn heerlijkheid met dit wonderteken in Kana. Jezus' Moeder, wier naam niet genoemd wordt, treedt in dit verhaal op als de spits van het volk van Israël dat eeuwenlang verlangd heeft naar de komst van de Messias die het nu ziet. Niet de tafelpresident of de bruidegom leiden dit gebeuren. Maria is de werkelijke voorgangster, als ze preekt: 'Alles wat Jezus je zeggen zal, moet je doen'. Opvallend is dat in het Evangelie volgens Johannes het telkens vrouwen zijn die de weg wijzen en Jezus het eerste herkennen. En Jezus' Moeder is de eerste van hen. Zij opent een nieuw verbond en leert ons bij wie de echte bevrijding begint. Dit is een korte samenvatting van wat ik ben tegenkomen in de commentaren op dit wonderverhaal. Het doet je wel even met de ogen knipperen en je denkt: 'Wat een rijkdom aan betekenissen zit er in dit verhaal'. Het eindigt met de zin: 'Jezus openbaarde er zijn heerlijkheid en zijn leerlingen geloofden in Hem'. En dat is juist de bedoeling van Johannes om ook ons te brengen tot geloof in Jezus Messias. Als U vraagt: wat betekent dit verhaal concreet voor ons? Johannes wil ons zeggen: de relatie die God met ons mensen wil hebben kun je vergelijken met die van een echtpaar of levenspartners. Ze verlangen naar elkaar en willen hun leven met elkaar delen. De één wil er zijn voor de ander. Niet voor een poosje of zolang dat goed uitkomt, maar in trouw. Want hun liefde heeft de trouw nodig om te kunnen groeien. Je wilt die liefde laten duren tot in lengte van dagen, ja tot de dood. Je hebt nl. die trouw nodig om door tijden van 'droogte' heen te komen. De warmte van het begin blijft niet, in geen enkele relatie. Dat is ook niet erg. Altijd raakt de wijn wel eens op. Als je je best doet om met elkaar te blijven communiceren, de moed hebt om naar je partner te luisteren en te praten over wat er schuurt, dan kan de warmte terugkomen. En ook de aansporing van Maria aan de bedienden is een kostbare aanwijzing: 'Doet maar wat Jezus je zeggen zal! Met Hem blijven communiceren wijst niet alleen de goede richting, maar geeft ook steeds opnieuw hoop en kracht om onbaatzuchtig lief te hebben. AMEN Pastor A.G.M. Franssen, vicaris.___________________________________________________ Zaterdag 12 januari 2019 - Doop van de Heer.Lezingen: Jesaja 42, 1-4 + 6-7 en Lucas 3, 15 16 + 21 22. DOOP VAN DE HEER - UITSTRALEN DAT GOD VAN ONS HOUDT 'Dit is mijn kind, mijn welbeminde; in jou heb Ik mijn behagen gesteld'. Met deze woorden eindigt het verhaal van Jezus' Doop in de Jordaan. De vraag rijst: Is dat ook niet het gevoel van ouders, als ze met hun kind naar de kerk komen om het te laten dopen? Dat kindje is hun grootste rijkdom. Die Stem uit de hemel sluit dus in wezen naadloos aan bij de ervaring van die jonge ouders. Er is wel een groot verschil van leeftijd. Bij Jezus wordt dat gezegd als Hij 30 jaar oud is. Als ouders hun kind laten dopen is dat vaak pas enkele maanden oud.

Over die eerste dertig jaar van Jezus' leven weten we niet veel. Er is wel het verhaal hoe Jezus als twaalfjarige achterblijft in de tempel van Jerusalem en zijn ouders laat vertrekken. Ook weten we dat Jezus gewend was op sabbat met zijn ouders naar de synagoge te gaan. We weten dat Hij kon lezen en schrijven, iets dat bij de joden standaard was, maar niet bij de omringende volken. Jezus heeft mogelijk gewerkt als timmerman bij zijn vader. Timmerlieden waren in die dagen de kleine aannemers van vandaag. Voorts had de wekelijkse gang naar de synagoge een belangrijke plaats in zijn leven. Daar werden de verhalen uit de Bijbel gelezen. Thuis had men geen boeken en mede daardoor functioneerde de synagoge ook als een soort bibliotheek. De Stem uit de hemel na zijn Doop, was Jezus niet volkomen vreemd, omdat ze aansloot bij de bijbelse verhalen die Hij jarenlang had gehoord. Als een rode draad loopt nl. door die verhalen de boodschap dat God van mensen houdt en hen nabij wil zijn in alle omstandigheden van hun leven. M.a.w. Je hoeft niet alleen te zijn. Je bent in zijn hand geborgen! Wij vragen ons af: klopt het dat God altijd en overal van ons houdt? Ook als wij een kind verliezen of een partner? Of zomaar, als alles zijn gangetje gaat. Of als wij of anderen getroffen worden door leed of rampen of als ons onrecht wordt aangedaan? Dan voelen we ons van God verlaten, verdrietig en opstandig. We mogen erop vertrouwen, dat God deze gedachten en gevoelens begrijpt en ze ons niet kwalijk neemt. Als we ons voor God en zijn liefde blijven openstellen, zullen wij - vroeg of laat - ervaren dat Hij van ons houdt en onze steun en toeverlaat is. Voor Jezus is zijn Doop en die Stem uit de hemel een belangrijk moment in zijn leven geweest. Want toen is Hij zich - scherper dan daarvoor - bewust geworden wat zijn levensopdracht, zijn roeping was. Hij is zich dieper bewust geworden van zijn speciale relatie met God, zijn hemelse Vader. Je zou verwachten dat het gebeuren met die Stem uit de hemel Johannes en de omstanders overtuigd zou hebben dat Jezus inderdaad de Messias was naar wie men vol verwachting uitzag. Maar als hij later in de gevangenis zit, laat hij - ten prooi aan twijfel - Jezus vragen: 'Bent U nou de komende of hebben wij toch een ander te verwachten?' Een zin die ons - luisterend naar het verhaal van Jezus' Doop - misschien ontgaat is dat de hemel wordt geopend. En wij weten dat alleen God de hemel voor ons kan openen. Wij mensen kunnen van alles, maar de hemel openen dat doet God. Wel kunnen wij God helpen. Lucas vertelt dat Jezus na zijn Doop aan het bidden is. Als er voor het openen van de hemel een sleutel bestaat, dan is dat het gebed. Bidden doet de hemel opengaan. Onze ervaring is waarschijnlijk dat bidden lang niet altijd onze problemen oplost, maar we mogen weten: er wordt in ieder geval naar ons geluisterd. Ons bidden en smeken, onze tranen en ons gestamel - het gaat niet reddeloos verloren in de ruimte. Het wordt gezien en gehoord in de hemel. En soms is bidden het enige dat we kunnen doen in tal van situaties waarin wij ons onmachtig voelen. Biddend kan in ons het besef groeien dat wij in Gods hand zijn, geliefd zoals we zijn, als een kind dat voor zijn ouders een wonder en een onuitsprekelijke schat is. Tegen ieder kind dat gedoopt wordt, wordt gezegd: 'Jij bent een geliefd kind van God'. Natuurlijk is het helemaal kind van deze vader en moeder. Maar met de tekens van water, zalfolie, een Doopkaars, woorden van de Bijbel en de parochiegemeenschap wordt uitgedrukt: 'Jij bent en blijft een veelgeliefd kind van God '. Van wezenlijk belang is ook wat er na het Doopsel gebeurt: wat doen deze ouders met hun onderlinge liefde en Gods liefde voor hun kind? Blijft hun liefde zo sterk dat ze elkaar trouw blijven? Laten zij aan dit kind zien en voelen, niet alleen dat zij er samen van houden, maar ook dat God van hem of haar houdt? Hoe je dat doet? Misschien net als in het leven van het kind Jezus gebeurd is: Maria en Jozef hebben de verhalen verteld uit de Bijbel e.a. Ze namen Jezus op geregelde tijden mee naar hun 'kerk', naar de synagoge. Dwang was er niet, maar wel

hebben ze bij Jezus interesse gewekt. Tot slot: Als we ons afvragen: hoe kunnen kinderen en jongeren het gevoel krijgen dat ze veilig zijn bij God, met God? Veel hangt af van de ontspannen houding van volwassenen. Niet alleen de ouders, ook de grootouders. De hele omgeving. Het is nl. van wezenlijk belang dat wij uitstralen dat God van ons houdt. Dat Hij houdt van ieder kind, iedere mens. Dat is de kern van het Doopsel, zowel de Doop van Jezus, alsook het Doopsel van iedere mens. Bidden wij dat God ons de genade van die uitstraling geeft. AMEN Pastor A.G.M. Franssen, vicaris.___________________________________________________ Zaterdag 5 januari 2019 (Nijswiller) - OPENBARING DES HERENLezingen: Jesaja 60, 1-6; Efeziërs 3, 2-3a.5-6; Matteüs 2, 1-12. Ook onze huidige tijd, beste mensen, zit vol verlangens en dromen; en ook van teleurstelling en schrik als de verlangens en de dromen niet uitkomen. Dat kan in het klein en plaatselijk, dat kan ook in het groot en over het hele land en nog verder. Denk aan de notitie van het Sociaal en Cultureel Planbureau van 28 december over 'Burgerperspectief' in ons land. Onze welvaart neemt voor de gemiddelde burger toe, maar onze betrokkenheid op elkaar neemt af. We dromen, zeker met de feestdagen in de donkere tijd van het winterseizoen, van vreugde, gezelligheid en saamhorigheid; we halen daarvoor het nodige in huis. Maar we worden ook geconfronteerd met berichten van extremiteiten op het gebied van vuurwerk en zogenaamde 'vreugdebranden' en agressie tegen hulpdiensten. Veel mensen in nood wordt goed gedaan door allerlei acties van goede doelen, maar er zijn ook altijd mensen die buiten de bood vallen. Zo zit onze wereld in elkaar: vol dromen en verlangen maar met een beperkte verwerkelijking ervan. We mogen dankbaar zijn áls en dát we het goed hebben. Maar klaarblijkelijk ligt aan de basis van onze welvaart ook een gevoel van onvoldaanheid waar men -wellicht daardoor- meer voor zichzelf gaat leven en de betrokkenheid op elkaar afneemt. In zekere zin gelukkig blijkt uit een rapport over 'Christenen in Nederland' van hetzelfde SCP van 18 december, dat bij alle verschraling van betrokkenheid op elkaar, de gelovigen en kerkelijken juist uitblinken in betrokkenheid en bereidheid zich in te zetten voor vrijwilligerswerk t.b.v. de ander. Het betekent, dat ons geloof in God en diens liefde voor ons mensen, klaarblijkelijk een grote uitdaging inhoudt om een goed mens te zijn. Eenzelfde soort droom en verlangen vinden we in de Jesajalezing van vandaag uit het gedeelte dat gaat over de periode na de ballingschap in Babylonië. De profeet droomt over de opbouw van het verwoeste Jeruzalem. Alle volken trekken erheen. Ze vinden er God en vinden er in vrede elkaar en brengen geschenken mee. En kijk nu eens naar de feiten. Het is een verdeelde stad, door Palestijnen en Israëli's gezien als hun eigen hoofdstad. Door christenen bezocht als ook een heilige stad voor hen. Jezus, voor ons de gezalfde van God en redder van de wereld, is er immers aan een kruis is gestorven en uit de dood is opgestaan. Maar de droom 'Jeruzalem een stad van alle volken waar ze God en elkaar vinden in gerechtigheid en vrede is tot nu toe geen werkelijkheid geworden. We blijven met onze verlangens en dromen daarom zoekende mensen.De wijzen uit het Oosten behoren ook tot de zoekende mensen die verlangen heil en de vervulling van hun dromen te vinden. Ze zoeken in het kader van hun specialiteit, de sterrenkunde. Ze koppelen hun verlangens en dromen aan een bijzonder verschijnsel dat ze aan de hemel zien. Ze horen tot 'de volken' en behoren niet tot het volk van Israël, dat zichzelf ziet als het 'uitverkoren volk van God. Maar ze hebben - waarschijnlijk in de verhalen die zijn

blijven hangen van de Israëlieten in ballingschap - gehoord van een toekomstige koning uit hun volk. Die zou er werkelijk een zijn van gerechtigheid en vrede voor álle mensen. Dat was overeenkomstig de droom en het verlangen van de wijzen. Ze gaan achter het licht aan en vinden Hem, een klein kind van mensen, beschouwd als Gods Zoon. Vol eerbied, bieden zij Hem geschenken aan: Goud, wierook en mirre. Die worden van ouds gezien als geschenken die bij Jezus passen als koning, als Gods Zoon, en omwille van zijn lijden. In zijn leven verwerkelijkt Jezus onze droom van een leven in gerechtigheid, liefde en vrede zoals God dat graag van zijn kinderen zou zien. Jezus is wat dat betreft ook een ster aan de hemel. Als wij achter zijn Licht aan gaan zullen ook wij onze bestemming bereiken wellicht - zoals de drie wijzen - langs een andere weg dat tot nu toe. Pastoor A. Reijnen___________________________________________________ Weekeind 5/6 januari 2019 - Openbaring des Heren – Driekoningen.Lezingen: Jesaja 60, 1 en Matteüs 2,1-12. DRIEKONINGEN: EEN VERHAAL DAT ONS JEZUS BEKEND MAAKT Net als Sint-Maarten lijkt Driekoningen op een kinderfeestje. Toch gaat het om een vertelling voor volwassenen. Lucas en Matteus hebben iederhun eigen verhaal over Jezus' geboorte. Wie wil weten hoe een en ander precies heeft plaats gevonden, moet ik teleurstellen, maar bij beide evangelisten zijn het verhalen met een belangrijke boodschap. In Israël leefde eeuwenlang de verwachting dat God een Messias zou sturen die het volk zou bevrijden van zijn onderdrukkers. In de tijd dat een grote groep van de bevolking leefde in de Babylonische gevangenschap vertelt de profeet Jesaja van een visioen dat hij heeft gehad over de toekomst. Hij spreekt van een groot licht dat hij heeft gezien, waardoor volken zich laten leiden. Zonen en dochters van Israël keren met blijdschap terug naar hun land. De schatten van de zee en de rijkdom van vreemde volken zullen Israël in de schoot vallen, want in grote getale komen mensen naar Jerusalem uit Sjeba, Midjan en Efa, beladen met goud en wierook. Als Matteus zijn verhaal over Jezus' geboorte schrijft maakt hij gebruik van elementen uit dit visioen van de profeet Jesaja. Daarin is sprake van koningen en schatten die zij meebrengen. In zijn verhaal vertelt Matteus van magiërs, sterrenkundigen die in de landen van het Oosten hoog in aanzien stonden. Koningen hadden hen aan het hof en raadpleegden hen regelmatig, als ze voor moeilijke beslissingen stonden. Het verhaal van Matteus vertelt dat enkele van deze geleerden een bijzondere ster hebben gezien die zou duiden op de geboorte van een nieuwe koning in Israël. Ze gaan op weg en hun zoektocht leidt hen naar Jerusalem. Daar is het hof van koning Herodes. Maar in Jeruslem laat de ster het afweten, net alsof ze wil zeggen: als je geluk zoekt bij de mensen die de macht hebben, dan zit je op een dood spoor. Dit verhaal stelt ons voor de vraag hoeveel sterren wij achterna lopen? Allemaal mensen die het gemaakt hebben in de sport- of showbusines, de zakenwereld, de politiek of de wetenschap. We kijken naar hen op v.w. hun naamsbekendheid, bezit en weelde. Maar hoe vaak verliezen deze sterren hun glans? Het geluk dat we zoeken blijkt verder te liggen. Het is een eindeloze zoektocht. Zo verging het ook die wijzen. Ze ontdekten al gauw: als je geluk zoekt, moet je het niet hebben van macht. Ze hebben Herodes al snel in de gaten. Hij wil hen voor zijn karretje spannen, maar daar trappen ze niet in. Als ze Jerusalem verlaten, verschijnt opnieuw de ster om hen de weg te wijzen. Als je geluk zoekt, moet je het ook niet hebben van rijkdom. Het eerste dat ze doen, als ze het Kind vinden, is hun rijkdom weggeven. Die

hebben ze niet meer nodig, want ze hebben een veel grotere schat gevonden. Geluk blijkt ook niet te zitten in geleerdheid. Niet hun kennis heeft hen geleid naar de plaats waar het Kind zich bevindt, maar hun geloof, hun godsvertrouwen. Door de ontmoeting met het Kind - lijkt Matteus te zeggen - ontdekken ze de ware betekenis van hun leven. Terwijl wij vaak uit zijn op prestige en macht, op luxe en aanzien, op wat groots is en oogverblindend, zit het echte leven verborgen in onze kleinheid en kwetsbaarheid. De zachtheid van een kind herinnert ons aan onze eigen zachtmoedigheid en tederheid, die we soms helemaal kwijt zijn. Achter onze grootspraak en stoere houding zit gewoon nog de kleine mens die behoefte heeft aan warmte en aandacht. Wonderlijk dat God die plek kiest als zijn woonplaats. Wie dus eerbied heeft voor zijn eigenste kleine ik, het kind dat nog steeds in ons woont, krijgt eerbied voor de ander, en dus ook voor God en voor alles wat leeft. Veel mensen laten het afweten, als we de fonkelende sterren die ons dagelijks verblinden, inruilen voor de ster van een kind en kiezen voor zijn eenvoud, onbevangenheid en stilte. We moeten toegeven dat er in het grote sterrenspel van onze wereld waar ook wij in meedoen, telkens ergens een Herodes opduikt. Iemand die gewoon wegmaait wie hij niet gebruiken kan of die hem voor de voeten loopt. Als je niet meer mee kunt, hoepel je maar op. Dat zijn de wetten van Herodes en de sterren naar wie wij vaak opzien. Wie de kleine, broze mens omverloopt, kinderen, zieken, mensen die hulpbehoevend zijn, vluchtelingen, allen in wie God zijn kwetsbaarheid laat zien, die komt Herodes en zijn spelletjes tegen. De wijzen uit het Evangelie tonen hun wijsheid in hun eerbied voor het Kind en zijn breekbare geluk. Wie daarmee niet tevreden is, blijft alsmaar sterren achternalopen. Sterren die nooit stil blijven staan. Geloven is kiezen: de kinderlijke droom niet opgeven of m.a.w. de droom van God in ons levend houden. Hij heeft immers het kompas, de tom-tom naar het ware geluk in ons hart gelegd. Dat is de reden, waarom de drie wijzen niet teruggaan naar Herodes, maar 'langs een andere weg' naar hun land terugkeren, naar waar ze helemaal thuiskomen bij zichzelf. Dit verhaal van de magiërs, de 3 wijzen is dus bedoeld voor mensen die de moed hebben Herodes te passeren en de zwalkende sterren aan de verre hemel hun eigen baantjes te laten draaien. Mensen die de moed hebben eerbied te tonen voor iedere mens die roept om mededogen. Zij zullen God ontmoeten. Bidden wij dat God ons dit inzicht en die moed zal geven. AMEN Pastor A.G.M. Franssen, vicaris.