© Copyright 2018 Dagblad De Limburger / Limburgs Dagblad. Het auteursrecht, ook ten aanzien van artikel 15 AW, wordt uitdrukkelijk voorbehouden. Zaterdag, 27 januari 2018

Een jochie dat je raakt W HORIZON 12-13

Horizon

Een jochie

FOTO ROBIN DE PUY

© Copyright 2018 Dagblad De Limburger / Limburgs Dagblad. Het auteursrecht, ook ten aanzien van artikel 15 AW, wordt uitdrukkelijk voorbehouden. Zaterdag, 27 januari 2018

Verliefd op Randy

INTERVIEWROBIN DE PUY

Tijdens haar roadtrip door de VS wordt fotografe Robin de Puy (31) geraakt door een mager jochie op zijn crossfiets. Deze ontmoeting met Randy is het begin van een bijzondere vriendschap. Beeld hiervan is te zien in het Bonnefantenmuseum in Maastricht.

I n het dorpje Ely in woestijnstaatNevada waar eigenlijk niet zoveelgebeurt, scheurt Randy op een dagin 2015 het leven van fotografeRobin de Puy (1986) binnen. Eenjoch met sproeten, flaporen enlange ledematen die, net als bij een

veulen, niet helemaal in verhouding staan met de rest van zijn lijf. Robin is dan al ruim twee maanden op reis, dwars door de Verenigde Staten op een Harley Davidson. Ze daagt tijdens die reis zichzelf uit door alleen het avontuur aan te gaan. Alleen met haar angststoornis. Een roadtrip ver weg van familie, vrienden en andere vertrouwde gezichten. Op zoek naar zichzelf, portretteert ze wildvreemden. In motels, trailerparken, benzinestations, in de file of in restaurants. Mensen die ze in beeld vastlegt, kiest ze met haar onderbuikgevoel. Dikwijls zijn het buitenstaanders, zoals zij zichzelf vaak voelt. Mensen met een bepaal-de rauwheid, in uiterlijk of innerlijk. Sommi-gen balanceren op de rand van de maat-schappij of donderen eroverheen. Eenzame ouderen, mensen die in een sociaal isole-ment zitten vanwege hartverscheurende armoede. Drugsverslaafden. Dronken bouwvakkers.

Bewondering Bewondering Mensen die ze portretteert raken haar. Zo ook Randy. Ze ziet hem voorbijfietsen en weet: hem wil ik fotograferen. Uiteindelijk zal ze – verspreid over drie jaar – vier keer teruggaan naar Ely.

In het Maastrichtse Bonnefanten-museum bundelt ze voor het eerst haar bewondering en beelden in de tentoonstelling Randy. „Ik hoop dat mensen die ruimte in durven te stappen zonder er meteen een oordeel op te plakken. Tijdens de eerste acht jaar van zijn leven heeft Randy niet gepraat. In zijn schoolrapporten staat ook dat dit bij hem een groot probleem is. Maar hij communiceert wel. Op zijn eigen manier. Misschien niet met heel ingewikkelde zinnen, misschien zelfs niet per se met tekst. We zoeken allemaal naar

DOOR KIM NOACH

herkenning. Onbewust vinden. Ik heb dat met Randy en hij heeft dat schijnbaar met mij. Ik hoop dat mensen die bewondering die ik voor Randy heb voelen. De kracht die hij heeft om zich in zo’n intiem portret naar buiten te presente-ren. Ik ken maar weinig mensen die je op die manier zo dichtbij laten komen. Hij geeft mij de ruimte om te kijken. Ik kan niet veel mensen opnoemen die daar zo nuchter onder zijn, die dat zo toelaten. Eigenlijk wil ik dat iedereen verliefd op hem wordt.”

SnelkookpanRobin toont in Maastricht niet SnelkookpanRobin toont in Maastricht niet alleen (soms metershoge uitver-grote) foto’s waarbij de jongen de toeschouwer als het ware omarmt, maar schetst ook met hulp van geluid, installaties (zoals een nagebouwde motelkamer) en filmbeelden een portret van de fragiele jongen. Bewegend beeld komt van Robins vriend en cameraman Maarten van Rossem (40). Hun liefde bloeide op toen Maarten met documentairemaak-ster Simone de Vries Robin achterna reisde voor het portret Ik ben het allemaal zelf (uitgezon-den op tv in 2016).Randy is een volgende stap in haar carrière, omdat Robin al langer

van plan was om foto’s, geluid en filmbeelden te combineren. „Met Maarten kan ik dat intieme, kwetsbare proces van creëren delen. Wat voor een geluk is dat? Maarten is gewend documentaires te draaien, verhalen te vertellen. Terwijl ik liever een beeld heb waar geen verhaal in zit. Bij mij gaat het om kijken. Kijken naar een beeld waarin Randy op een schommel zit. Vijf minuten lang.”„Tijdens het filmen van de docu-mentaire Ik ben het allemaal zelf ben ik ook bevriend geraakt met Simone. Bij sommige mensen durf ik me onzeker te voelen en is het oké als ze dichtbij komen. Dat had ik bij zowel Simone als Maarten. Volgens mij is dat ook het mooie aan documentaire en fotografie. Je komt heel snel dichtbij. Vriend-schap in een snelkookpan.”

DomperHaar reis door de VS heeft haar DomperHaar reis door de VS heeft haar niet van haar angst of paniek afgeholpen. „Er zijn veel mensen die de film gezien hebben en zeggen: oh, je hebt nu je angsten overwonnen? Nee, zo werkt dat niet. Ik kan wel een angstig moment het hoofd bieden. Het blijft een worsteling. Ik heb het idee laten varen dat ik het kan overwinnen. Het is namelijk iedere keer een enorme domper als dat niet zo blijkt te zijn en de angst nietweg is. Ik denk dat angstige mensen heel gevoelig zijn en dat dit de reden is dat ik heel dicht bij mensen kan komen.”„Het was leerzaam om bij het maken van de documentaire over mezelf aan de andere kant van de camera te staan en te kijken wat je in de handen van die ander legt. Hoe die daarmee omgaat. Het

heeft me nog bewuster gemaakt van mijn rol als fotograaf. Dat je niet moet vergeten welke enorme verantwoordelijkheid er bij jou ligt, hoe ver je gaat. Om terug te komen bij Randy: hij heeft geen enkele eis of voorwaarde gesteld en zijn ouders hebben dat ook niet gedaan. Dan is het dus aan mij om die grens te bepalen. Ik ben voortdurend aan het meten. Is die persoon nog oké? Ga ik niet over de grens? Integriteit is heel belangrijk.”„Mijn fotografie kan confronte-rend zijn, maar de liefde voor de mens is voelbaar. Het is simpel. Ik ben niet van foefjes, het is vrijwel altijd zwart-wit. Het draait om de emotie en de vorm. Ik probeer eerst de vorm te vinden. Dat kan de structuur van een muur zijn of een huid. Als ik die vorm heb, kijk ik naar de emotie in het gezicht. Ik werk eigenlijk heel terloops, je moet niet te lang doorgaan.” „Mooi vind ik niet per se een strak gestreken hoofd. In Amerika fotografeerde ik een man met negen vingers. Voor mij staat hij er absoluut mooi op. Je ziet dat hij geen tanden heeft, zijn huid is ongewassen, bijna zwart, hij heeft rimpels. Maar toen ik hem de foto liet zien, zei hij: oh nou, dat is hoe god me geschapen heeft. Hij moest bijna huilen en wilde zijn portret aan zijn moeder geven. Dat is voor mij het mooiste compliment. Dat is wat er gebeurt als mensen zich openstellen om zich door mij te laten fotograferen. We zijn een beetje aan het pielen of aan het lachen en plotseling is daar dat moment. Dat ontroert me.”

Reageren? kim.noach@delimburger.nl

CV Robin de Puy

Geboren in Oude-Tonge op 2 september 1986. Ze slaagt in 2009 op de Fotoacademie Rotterdam en wint met haar afstudeerproject, een portrettenreeks van leeftijdsgenoten in de prostitutie, de Photo Academy Award. Wint in 2013 de eerste prijs van de Nationale Portretprijs. Wordt in 2016 benoemd tot Fotograaf des Vaderlands. Werkt voor onder meer Volkskrant Magazine, Linda, Elle, New York Magazine en Bloomberg Businessweek. Speciaal voor de tentoonstelling in Maastricht maakte Robin het fotoboek Randy. Uitgeverij Kannibaal, 39,50 euro. www.robindepuy.nl

Randy (inmiddels 18 jaar) werd de afgelopen jaren door Robin de Puy vastgelegd in vele honderden foto’s. Een van haar favorieten is het dubbelportret (rechtsbeneden): „Daar uit blijkt hoe close we zijn.” FOTO'S ROBIN DE PUY, COURTESY THE RAVESTIJN GALLERY