WK: Normal, but so different

Proloog

In dit huis woont de familie Normal.De dag begon vandaag heel rustig, tot opeens…

“Aaaaaaah! Nathaaaaaaaaaaaaaaaaan!!!”

Nathan weet zelf ook niet precies wat hij moet doen, maar hij probeert zijn vrouw zo goed mogelijk aan te moedigen:“Vooruit, Yasmine! Goed puffen! Je kan het!”

Ook Sophia, Yasmines moeder die bij hen inwoont, staat ongeduldig toe te kijken.Ze heeft al zo lang uitgekeken naar de geboorte van haar eerste kleinkind.

Yasmine perst nog één keer heel hard…

… en dan heeft ze een snoezig meisje in haar armen!

“Welkom op de wereld, mijn kleine schat!”

Ze geeft het meisje aan haar moeder, die haar stralend staat aan te kijken.

“Gefeliciteerd, oma. Hier is je kleindochter!”

“Dag mijn kleine meisje!”,kirt Sophia, terwijl ze de baby in de lucht houdt,“Wie is er hier oma’s dikke vriendin? Hé?”

“O, Yasmientje…”,zegt ze ontroerd, terwijl ze de baby weer aan haar dochter geeft,“Ik ben zo gelukkig… Dat ik dit nog mag meemaken…”

Verder komt ze niet.Allemaal zien ze opeens een zwarte, schimmige gedaante opduiken…

“Mama… Neeeeeeeeeeeeeeee!!!”,huilt Yasmine luid.

“Ach kind, het is nu eenmaal zo…”,probeert Sophia haar te troosten,“Ik ben blij dat ik mijn kleindochter nog heb zien geboren worden. Nu kan ik haar zien opgroeien, van op mijn wolk daarboven.”

En dan is een urn het enige wat nog overblijft van Sophia Normal…

Yasmine knuffelt haar dochtertje.“Je oma zal in jou verder leven,”zegt ze zachtjes,“Samen met haar naam, zul je ook haar wijsheid meekrijgen…”

Dan legt ze het meisje in Nathans armen.

“Nathan, mag ik je voorstellen aan je dochter: IRIS SOPHIA NORMAL.”