Wat vooraf ging…

Dave Timmermans was vanaf zijn geboorte weggenomen bij zijn ouders. Zijn moeder was gestorven bij de geboorte en zijn vader… tja, die was nergens te bespeuren. Jarenlang leefde hij in het weeshuis. Hij had daar een geweldige tijd. Hij maakte vele vrienden en leerde de jongere kinderen allerlei nieuwe dingen. Dave was een geweldige aanwinst voor het weeshuis. Ondanks hij toch zo geliefd was, werd hij nooit geadopteerd. Zo leefde hij 20 jaar lang in het weeshuis. Maar nu is het voor Dave tijd om de wijde wereld te verkennen…

"Goed dat je gekomen bent Dave, we moeten eens praten. Je woont hier al meer dan 20 jaar. En je bent tot leeftijd gekomen om alleen te kunnen wonen."

"Daar heb ik ook al aan gedacht mevrouw Goeghebuur. Maar er is een probleem. Ik heb geen geld om een huis te kopen en ik weet ook niet waar ik moet wonen."

"Ik en mijn collega's hebben dit al geregeld. Er is een huis dat bij je past in Legacy-Place. Maar er is wel een uitdaging aan verbonden."

"Een uitdaging?" vraagt Dave.

"Jij moet de stamvader en het begin zijn van 10 generatie's.

"Bedoel je dan dat ik kinderen moet krijgen?" vraagt hij met irritatie in zijn stem.

"Ja natuurlijk" antwoordt mevr. Goeghebuur

"Ik wil van het leven genieten en daar horen geen kinderen bij!" zegt Dave boos.

"Sorry alles is geregeld, we kunnen het niet meer veranderen. We dachten wel dat je van kinderen hield. Omdat je hier altijd met ze speelt." zegt ze geschrokken.

"Denken, denken, denken!  Vraag het eerst!" Dave klinkt nog kwader.

Mevrouw Goeghebuur kan niets anders dan de regels uit te leggen. Ook al luistert Dave tegen zijn zin.

"Waar ben ik nu weer in beland?" denkt hij.

Mevrouw Goeghebuur moet haar uitleg stoppen want de taxi toetert al.

Dave staat op. Hij wil Mevrouw Goeghebuur nooit meer zien.

"Nog een prettige dag verder" zegt ze. Dave zegt niets terug.

"Nou, ja prettig" denkt hij. Boos loopt hij de kamer uit.

De taxichauffeur zet Dave al in het begin van het dorp af. Omdat hij niet weet waar het huis precies gelegen is. Knorrig gaat Dave te voet naar zijn nieuwe huis.

Na een kwartier wandelen is hij eindelijk aangekomen.

"Ze zei dat huis bij mij paste, dan is het waarschijnlijk een luxueus en romantisch optrekje," denkt Dave.

Of heeft hij zich vergist?

Hij heeft zich inderdaad vergist. Het huis ziet eruit alsof het nog op een bouwwerf staat.

"En dit past bij mij?" vraagt hij zich geschrokken af. "Er staan zelfs geen ramen in!  Hopelijk is het binnen beter."

Deze keer heeft hij zich weeral vergist.

"Hier moet ik dus wonen?" klaagt hij tegen zichzelf. "Ik moet naar het toilet gaan waar ik eet en slaap en er staat zelfs geen boekenkast!"

Dave heeft grote honger en kijkt wat er allemaal in zijn koelkast ligt. Uiteindelijk besluit hij om havermoutpap klaar te maken. Dat is het enigste ook wat hij kan klaarmaken want hij is niet echt een keukenprins.

Hij heeft grote honger. Als een gulzigaard eet hij zijn havermoutpap op, ook al is de helft uit zijn bord gespat.En hij was best lekker, hoor.

Omdat hij geen wasbak heeft moet hij zijn bord maar in de vuilnisbak gooien.

"Pff, geldverspilling," mompelt Dave.

Dave heeft ook ineens de krant meegenomen. Hij moet werk vinden, want hij is bijna blut. Dave wilt heel graag de top van de carrière Luiwammes bereiken. Maar nergens een vacature voor die carrière. Dus kiest hij maar om tijdelijk in de sport te gaan werken. Hij heeft dringend geld nodig.

"Oooh!  Mijn blaas staat op springen!”

Vlug rent Dave naar het toilet. Dat is ook anders dan in het weeshuis. Nu heeft hij uitzicht over zijn huis. In het weeshuis alleen over een deur.

Ook al woont hij in een klein huis. Het moet proper blijven. Wanneer hij het aanrecht aan het schrobben is, denkt hij aan de uitdaging.

"Wie zegt dat ik kinderen moet krijgen bij één vrouw?" denkt hij.

Er verschijnen pretlichtjes in zijn ogen.

Wanneer Dave naar buiten gaat voelt hij zich alleen. Het is alleen een grote leegte.

“Zijn hier nu maar andere sims," denkt hij.

Zijn wens komt al vlug uit. Een klein groepje sims loopt voorbij. Het zijn nu ook niet de mooiste van heel het dorp, maar goed. Er zijn tenminste een aantal sims.

Maar zijn oog valt op een vrouw. Het is vrijwel de mooiste die hij heeft gezien, ook de enigste tot nu toe. Tenzij je mevrouw Goeghebuur meerekent.

Dave besluit dan om haar te begroeten. Hij geeft haar een hand.

“Aangenaam ik ben Dave Timmermans en wie ben jij?”

“Ik ben Wendy, Wendy Draajingh.”

“Jouw naam zegt me iets, klopt dat?” vraagt Wendy.

“Euh… oh, bedoel je de 10G legacy?”

“Nu weet ik waarom ze je hebben gekozen. Je lijkt net zo’n macho als in de tienerjaren,” zegt Wendy

Dit vind Dave te ver gaan.

“Wat zei je, ik een macho?” vraagt Dave beledigt.

“Ik zie het al een je kleren!” roept Wendy.

“Jij grote mond!”

Wanneer hij Wendy heeft weggestuurd. Gaat hij maar naar de stad. Hij heeft vandaag al vrij. Dus belt hij maar een taxi.

Dave gaat eventjes op zijn bed liggen. Hij denkt even aan het mislukte gesprek met Wendy.

“Hopelijk zijn ze daar vriendelijker.”

Dan hoort hij de taxi toeteren. Hij staat op een gaat naar de taxi. Hij trekt de wijde wereld in.

Dave kiest om naar de bowlingbaan te gaan. Maar daar is hij niet om te bowlen. Hij gaat naar hier om nieuwe (jonge) vrouwelijke sims te ontmoeten.

Ook al is het nog maar middag, de DJ draait al. Daar is iedereen geschikt voor, maar om nog goed te kunnen spelen…

Dave laat zich helemaal gaan op de dansvloer. Hij zat vroeger ook in een dansschool, ook al was hij er na één dag al uitgeschopt. Maar hij wist niet waarom.

Maar al snel stopt Dave met dansen. Zijn oog valt op een vrouw. Dit is… dit is zijn droomvrouw. Deze kans krijgt Dave maar één keer.

“Hallo, ik ben Dave Timmermans en wie ben jij?”

“Oh hey, ik ben Karin Van Straaten. Ken ik jou ergens van?”

“De 10G. legacy misschien?”

“Nee, nog van iets anders.

“Nou, dan weet ik het ook niet,” antwoord Dave.

“Ach ja, ik kom er wel achter.”

Ondertussen praten Dave en Karin over de 10G legacy.

Dave denkt wel dat vrouwen van humor houden. Dus daarom vertelt hij maar een mop aan Karin. Blijkbaar kan ze erg hard om lachen.

“Jij bent niet van hier, hé? Vanwaar kom jij dan?” vraagt Karin.

“Ik kom uit een weeshuis.”

“Weeshuis? Welk weeshuis?”

“Euhm… weeshuis Simcity”

“Dat meen je niet?” vraagt Karin geschrokken.

“Toch wel”

“Ik zat in hetzelfde weeshuis, daarom ken ik jou van ergens.”

“Weet je, je ziet er goed uit, ook al kom je uit een weeshuis.”

“Oh… dank je, je doet me blozen.”

Dave zijn hart begint sneller te slaan.

“Elke goede vriendschap begint met een knuffel” denkt Dave.

Dus geeft Dave Karin maar een knuffel. Maar ze wijst het af.

“Nee sorry, we kennen elkaar nog maar pas.

“Sorry, Karin, maar kijk, je bent een mooie vrouw en wie wilt je nu geen knuffel geven?”

“Leuk geprobeerd, maar het is nog te vroeg.”

Dus gaat Dave maar weg.

“Hee, zij lijkt een leuke meid. Hey, ik ben Dave, Dave Timmermans,” zei hij met een versierderstem.

“Zegt me niets, ik ben Angelina Grondstroom.”

“Je weet toch wel wie je voor je hebt”

“Ja natuurlijk, de meest onsmakelijke en irritante macho.”

“Waarom doen alle vrouwen zo raar tegen mij?” denkt Dave, “laat ik maar een drankje bestellen.”

Dave steekt zijn hand op.

“Water alstublieft”

Hij vind dat hij veel geluk heeft. Er zitten tenslotte drie vrouwen aan de bar, Karin van Straaten, Angelina Grondstroom en Silvana Van Der Hogen.

Maar hij besluit om te gaan bowlen. Wanneer hij onderweg is ziet hij iets grappigs. Deze vrouw kan absoluut niet bowlen.

Dave kan ook niet echt bowlen. Want hij gooit geen kegels om. Na een spelletje te hebben gespeeld, besluit hij om te stoppen.

Hij heeft genoeg van zijn vrije avond. Veel succes bij de vrouwen had hij niet. Dave belt de taxi naar huis, het is tenslotte ook al avond.

Het is al middernacht wanneer Dave thuis komt. Hij besluit maar om in bed te kruipen, hij moet tenslotte morgen gaan werken.

Zo dit waren de eerste delen van mijn dagboek. Ik heb nog niet vaak met een PowerPoint gewerkt dus dat is even wennen. Maar ik hoop dat je het leuk vond.