1

Vanuit Caracas , de hoofdstad van Venezuela in steeds kleinere vliegtuigjes naar Canaima National Park

-iets groter dan Belgie- in het zuiden aan de grenzen met Guyana en Brazilie

2

Canaima

National

Park

Venezuela.

.

Een beetje

groter dan

Belgie.

Met maar één

weg, een on-

telbaar aantal

rivieren en

een flink aan-

tal zeer kleine

vliegvelden.

Transport dus

vooral via

vliegtuigjes

en kano. En

veel lopen...

3

Zo mooi is het echt : Canaima Laguna

4

Aan de rand

van de la-

gune ligt een

kamp, mijn

logeerplek:

Waku Waku.

Het uitzicht

is onvoor-

stelbaar, en

de hele dag

dondert het

water naar

beneden.

Met korjalen

vaar je naar

de waterval.

5

6

Pad met een dun groen touwtje

ter bescherming—eng en ijskoud

Aan de andere kant van de laguna donderen de vele wa-

tervallen naar beneden. Bij een daarvan kun je, achter

een Indiaanse gids aan, achterlangs lopen. Kruipend,

schuifelend over natte met mos begroeide rotsblokken.

Driftge hartkloppingen in de bedaagde borst!

En uiteraard ben je zijknat als je er onderdoor geweest

bent, en dan moet je even later natuurlijk weer terug...

7

De volgende dag, heel vroeg, over de rivier op weg naar Salto Angel

(de Angel waterval). Al die gidsen zijn gek op vroeg opstaan. Ik heb

weinig geslapen in Venezuela.

8

Het bootje is een korjaal. Een lange uitgeholde boomstam met een immense buitenboordmotor er achter. Als er

voldoende water is gaat het razendsnel—zo‘n 50 km per uur. Moet ook wel, want de tocht is ver, ongeveer 80

km over water en de ontelbare stroomversnellingen en ondiepten vertragen behoorlijk.

9

De tocht op de rivier op duurt ongeveer 4,5 uur. En dan moet er bij het eindpunt nog behoorlijk geklommen

worden door de jungle om bij Salto Angel te komen. We moeten vanavond ook weer terugkomen in het kamp.

Geen wonder dus dat vroege opstaan. En als het even kan zet de kapitein er behoorlijk vaart achter.

En waarom doen we dat allemaal?

Voor Salto Angel—de hoogste waterval ter

wereld.

Bijna 1000 meter valt het water naar beneden in een poel die is ontstaan aan de basis van dit wereldwonder.

10

Voorop zit de stuurman . Benen bungelend buiten boord en met een peddel in zijn handen. Daarachter zit de gids

en dan kom ik. Op een dun bankje, benen in mijn nek. Daar weer achter de andere vier passagiers. Urenlang...

11

De kapitein, achter op de boot, houdt alles recht.

Zolang er geen stroomversnellingen zijn tenminste.

12

Maar het uitzicht is

adembenemend, en je

vergeet de kramp in je

kuiten.

13

In de verte wordt

het Tafelberg-

massief zichtbaar.

Meer dan een

kilometer hoog,

geschat rond 2

miljard jaar gele-

den gevormd.

Aan de andere

kant stort Salto

Angel naar bene-

den.

We zijn er nog

lang niet, en lang-

zamerhand wordt

de rivier smaller.

14

Smaller en

ook on-

stuimiger.

De rotsen in

het water

worden gro-

ter, het wa-

ter steeds

ondieper.

Herhaalde-

lijk trekt de

kapitein de

schroef uit

het water.

Wel veel la-

waai, min-

der vooruit-

gang.

15

Soms klotst het

water over de

bootrand. Er

moet gehoosd

worden. Zelf

ben ik al hele-

maal nat. Maar

door de tem-

peratuur, ca. 30

graden C, is dat

geen ramp.

Het meege-

nomen boek

wordt onlees-

baar.

Mijn voorhoofd

voelt verbrand,

petje vergeten!

16

Hier wordt

ook de gids

wat onrus-

tig.

Er wordt

ons drin-

gend bevo-

len om de

handen

steeds bin-

nenboord te

houden.

De

dichtstbij-

zijnde dok-

ter is be-

hoorlijk ver

weg.

17

De boot ramt zo

nu en dan op de

keien, de moter

giert machte-

loos.

De stuurman op

de voorplecht

werkt zich de

blaren in de

handen.

Soms worden

we teruggewor-

pen.

Dan neemt de

kapitein een

nieuwe

aanloop,

hopend op een

hoger golfje.

18

Uiteindelijk

komen we

natuurlijk ook

hier doorheen.

Iedereen opge-

lucht, de gids

ook.

Als beloning

mogen we

even aan land ,

een onbijt in

een oud basis-

kamp.

19

De andere

teamleden

zouden alle-

maal, ook de

gids, mijn

kleinkinderen

kunnen zijn.

Ze hebben

dus ook

minder last

van een

gestremde

bloedsom-

loop.

Ik blijf etend

rondkuieren,

dankbaar

voor de vele

training door

gelopen

golfrondjes.

20

Twee Venezolaanse koppels waren de andere passagiers.

We hebben niet veel met elkaar kunnen spreken. Mijn

Spaans laat, ondanks de in Midden-Amerika doorge-

brachte tijd, nog altijd te wensen over.

Hun Engels was fragmentarisch. Maar ‗OOOH‖ en

AHHHH‘ is in elke taal begrijpelijk,

Freddy, vooraan met gestreept hemd, nam honder-

den zo niet duizenden foto‘s. Van de natuur, van ons

allemaal en vooral ook veel van zijn lieftallige

dame. Bij mijn thuiskomst in Nederland hebben we

gemaild. Bleek dat door een virus in zijn opslagme-

dium alle zo bedrijvig genomen foto‘s vernield

waren. Ik heb de mijne gestuurd, waarop ik bedankt

werd met:

Yes, Mrs. MIKE all the picture are arrived perfectly.

GOOD JOB Mrs Mike very beautifull all the pictures.

Greetings. Freddy.

21

En als je dan heel goed kijkt zie

je in de verte, aan de rotswand,

de ijle sluier van Salto Angel

Aan alle kramp komt een

einde. Verder kan de boot

niet, dit is het base-camp.

22

Vanaf de aanlegplaats over de bedding van de

riviertjes langs het pad door het oerwoud naar

de waterval. Die je wel hoort maar nooit ziet...

23

Hartkloppingen. Kilometers lang en honderden meters omhoog

gaat het pad. Over rotsblokken en boomwortels. Omzwermd door

muggen en en ander vliegend gespuis. Met zo nu en dan een

fluitende vogel. Steeds watergeruis op de achtergrond. Maar mijn

drinkwater is al snel op.

Snel al ploft je hart ongeveer uit je borstkast. Terwijl het anti-

muggenspul dat je zo enthousiast op je gezicht smeerde, ver-

mengd met je vrij stromende zweet, nu tappelings in je ogen

loopt. En verschrikkelijk bijt! Meer dan 35 gr C, en heel vochtig.

Steeds als de gids met het echtpaar Superatleten die vooruit lopen

even stopt, probeer je je hartslag weer onder de 200 te krijgen.

Dan wachten we ook op het iets zwaardere echtpaar dat steeds de

optocht sluit. Maar veel te snel gaan we weer omhoog.

Halverwege wordt even gestopt. ―Nu‖ zegt de gids ―zijn er nog

drie segmenten‖. Hij grinnikt: ―Die hebben Indianennamen. Vrij

vertaald en in volgorde: flauwvallen, hartaanval en schijndood.

Wees dus een beetje voorzichtig‖. Als de gidsen ‗s avonds in het

kamp terugkomen is de begroeting van hun maatjes: ―Hoeveel

heb jij er omhoog gekregen…‖

Terwijl ik omhoogworstel springt Mevrouw Superatleet van rots-

blok tot rotsblok. Ze fluit er vrolijk bij. Ik haat haar even...

24

Geen enkele foto doet

recht aan dit natuurver-

schijnsel. Mijn camera

kan hem niet in 1 keer

vangen, dus ik foto-

grafeer de boven– en de

onderkant.

Thuis hoop ik daar nog

iets van de knutselen.

Maar dat lukt niet erg.

Vanaf een rots kijken we

naar al dat water. Het

duurt bijna minuten

voordat een ‗waterblok‘

dat je volgt beneden is

aangekomen.

Hier moeten duizenden

foto‘s gemaakt zijn, ver-

geefs...

25

Levensgevaarlijke toeren worden uitgehaald om een goed

beeld te produceren, maar volgens mij gaat het toch beter met

het medium film/video. Bekijk bijvoorbeeld:

http://www.youtube.com/watch?v=yEztVvy3G_4

Of de gekken die er van af springen met een parachute:

http://www.youtube.com/watch?v=gRE_2klmVQA&NR=1

En daarbij dan een beetje verongelukken:

http://www.youtube.com/watch?v=ENPIH4LiJ0g

26

En dan vanaf die rotsblokken naar beneden klimmen,

nog meer hartkloppingen. Daar is de poel, een natuur-

lijk zwembad, continu gevuld met het water van Salto

Angel. Waar de dapperen snel inglijden. Heerlijke ver-

koeling na de zweettocht. ―Is het water een beetje

warm gids?‖

―Ja, 28

graden‖ is

zijn ant-

woord.

Ik plons te

water en

krijg nu echt

bijna een

hartaanval.

Het is gru-

welijk koud.

―28 graden-

Fahrenheit‖

grinnikt hij...

27

Ook tegenover de waterval ziet het er niet slecht

uit. Een gigantisch dal waardoor dus de rivier

loopt waarover we gekomen zijn.

28

Na een uurtje moest

er weer geklauterd

worden. Terug naar

de boot. Een lichte

lunch bij het water

en dan door de

schemering terug

naar Canaima La-

guna.

29

Met na de

zweetjungle

weer de

keien en het

water.

Waar

schoenen

niet droog

te houden

waren.

Zodat ze ‗s

avonds

weggegooid

konden

worden.

Duur land

Venezuela.

30

Duur, maar

ook zo on-

waarschijn-

lijk mooi,

31

Weer onderweg naar huis, het wordt al een beetje

koeler. Met de stevige bries die de snel varende boot

voortbrengt wordt de temperatuur aangenaam. De gids

doet zijn winterjack weer aan.

De kapitein wil nog sneller varen. Nu de ondiepere

plekken, stroomversnellingen en rotsen een beetje

minder worden wisselt hij de schroef. Een grotere

nieuwe schroef brengt ons sneller naar het basiskamp.

32

Het wordt onderweg al aardig

donker als we de laatste

stroomversnellingen passeren

33

Dan morgen weer

terug naar Caracas.

Met pijn in het hart en

met een tot de rand toe

gevulde camera.

Voor de meeste foto‘s

is hier geen plaats.

Stiefkinderen worden

dat.

Tragisch, maar je kunt

mensen maar een

bepaalde tijd vervelen,

en volgens mij heb ik

dat punt al lang over-

schreden.

Dus: terugreis naar de

civilisatie. Civilisatie,

wat heet...

34

De lieve Indiaanse

koffiejuffrouw op

Canaima airport

35

Terug naar de civilisatie na een vliegtocht over

de Orinocodelta, een onafzienbare hoeveelheid

water. Hoe bedoelt u IJsselmeer...

Met op een van de Venezolaanse zenders in het hotel Euro-

building in Caracas op zondagmiddag de wedstrijd AZ tegen

Feyenoord. Een fanatiek schopfeest.

Civilisatie dus.

36

37

Venezuela

November 2009