Angel Falls Venezuela
-
Upload
mike-femer -
Category
Documents
-
view
218 -
download
0
description
Transcript of Angel Falls Venezuela
1
Vanuit Caracas , de hoofdstad van Venezuela in steeds kleinere vliegtuigjes naar Canaima National Park
-iets groter dan Belgie- in het zuiden aan de grenzen met Guyana en Brazilie
2
Canaima
National
Park
Venezuela.
.
Een beetje
groter dan
Belgie.
Met maar één
weg, een on-
telbaar aantal
rivieren en
een flink aan-
tal zeer kleine
vliegvelden.
Transport dus
vooral via
vliegtuigjes
en kano. En
veel lopen...
3
Zo mooi is het echt : Canaima Laguna
4
Aan de rand
van de la-
gune ligt een
kamp, mijn
logeerplek:
Waku Waku.
Het uitzicht
is onvoor-
stelbaar, en
de hele dag
dondert het
water naar
beneden.
Met korjalen
vaar je naar
de waterval.
5
6
Pad met een dun groen touwtje
ter bescherming—eng en ijskoud
Aan de andere kant van de laguna donderen de vele wa-
tervallen naar beneden. Bij een daarvan kun je, achter
een Indiaanse gids aan, achterlangs lopen. Kruipend,
schuifelend over natte met mos begroeide rotsblokken.
Driftge hartkloppingen in de bedaagde borst!
En uiteraard ben je zijknat als je er onderdoor geweest
bent, en dan moet je even later natuurlijk weer terug...
7
De volgende dag, heel vroeg, over de rivier op weg naar Salto Angel
(de Angel waterval). Al die gidsen zijn gek op vroeg opstaan. Ik heb
weinig geslapen in Venezuela.
8
Het bootje is een korjaal. Een lange uitgeholde boomstam met een immense buitenboordmotor er achter. Als er
voldoende water is gaat het razendsnel—zo‘n 50 km per uur. Moet ook wel, want de tocht is ver, ongeveer 80
km over water en de ontelbare stroomversnellingen en ondiepten vertragen behoorlijk.
9
De tocht op de rivier op duurt ongeveer 4,5 uur. En dan moet er bij het eindpunt nog behoorlijk geklommen
worden door de jungle om bij Salto Angel te komen. We moeten vanavond ook weer terugkomen in het kamp.
Geen wonder dus dat vroege opstaan. En als het even kan zet de kapitein er behoorlijk vaart achter.
En waarom doen we dat allemaal?
Voor Salto Angel—de hoogste waterval ter
wereld.
Bijna 1000 meter valt het water naar beneden in een poel die is ontstaan aan de basis van dit wereldwonder.
10
Voorop zit de stuurman . Benen bungelend buiten boord en met een peddel in zijn handen. Daarachter zit de gids
en dan kom ik. Op een dun bankje, benen in mijn nek. Daar weer achter de andere vier passagiers. Urenlang...
11
De kapitein, achter op de boot, houdt alles recht.
Zolang er geen stroomversnellingen zijn tenminste.
12
Maar het uitzicht is
adembenemend, en je
vergeet de kramp in je
kuiten.
13
In de verte wordt
het Tafelberg-
massief zichtbaar.
Meer dan een
kilometer hoog,
geschat rond 2
miljard jaar gele-
den gevormd.
Aan de andere
kant stort Salto
Angel naar bene-
den.
We zijn er nog
lang niet, en lang-
zamerhand wordt
de rivier smaller.
14
Smaller en
ook on-
stuimiger.
De rotsen in
het water
worden gro-
ter, het wa-
ter steeds
ondieper.
Herhaalde-
lijk trekt de
kapitein de
schroef uit
het water.
Wel veel la-
waai, min-
der vooruit-
gang.
15
Soms klotst het
water over de
bootrand. Er
moet gehoosd
worden. Zelf
ben ik al hele-
maal nat. Maar
door de tem-
peratuur, ca. 30
graden C, is dat
geen ramp.
Het meege-
nomen boek
wordt onlees-
baar.
Mijn voorhoofd
voelt verbrand,
petje vergeten!
16
Hier wordt
ook de gids
wat onrus-
tig.
Er wordt
ons drin-
gend bevo-
len om de
handen
steeds bin-
nenboord te
houden.
De
dichtstbij-
zijnde dok-
ter is be-
hoorlijk ver
weg.
17
De boot ramt zo
nu en dan op de
keien, de moter
giert machte-
loos.
De stuurman op
de voorplecht
werkt zich de
blaren in de
handen.
Soms worden
we teruggewor-
pen.
Dan neemt de
kapitein een
nieuwe
aanloop,
hopend op een
hoger golfje.
18
Uiteindelijk
komen we
natuurlijk ook
hier doorheen.
Iedereen opge-
lucht, de gids
ook.
Als beloning
mogen we
even aan land ,
een onbijt in
een oud basis-
kamp.
19
De andere
teamleden
zouden alle-
maal, ook de
gids, mijn
kleinkinderen
kunnen zijn.
Ze hebben
dus ook
minder last
van een
gestremde
bloedsom-
loop.
Ik blijf etend
rondkuieren,
dankbaar
voor de vele
training door
gelopen
golfrondjes.
20
Twee Venezolaanse koppels waren de andere passagiers.
We hebben niet veel met elkaar kunnen spreken. Mijn
Spaans laat, ondanks de in Midden-Amerika doorge-
brachte tijd, nog altijd te wensen over.
Hun Engels was fragmentarisch. Maar ‗OOOH‖ en
AHHHH‘ is in elke taal begrijpelijk,
Freddy, vooraan met gestreept hemd, nam honder-
den zo niet duizenden foto‘s. Van de natuur, van ons
allemaal en vooral ook veel van zijn lieftallige
dame. Bij mijn thuiskomst in Nederland hebben we
gemaild. Bleek dat door een virus in zijn opslagme-
dium alle zo bedrijvig genomen foto‘s vernield
waren. Ik heb de mijne gestuurd, waarop ik bedankt
werd met:
Yes, Mrs. MIKE all the picture are arrived perfectly.
GOOD JOB Mrs Mike very beautifull all the pictures.
Greetings. Freddy.
21
En als je dan heel goed kijkt zie
je in de verte, aan de rotswand,
de ijle sluier van Salto Angel
Aan alle kramp komt een
einde. Verder kan de boot
niet, dit is het base-camp.
22
Vanaf de aanlegplaats over de bedding van de
riviertjes langs het pad door het oerwoud naar
de waterval. Die je wel hoort maar nooit ziet...
23
Hartkloppingen. Kilometers lang en honderden meters omhoog
gaat het pad. Over rotsblokken en boomwortels. Omzwermd door
muggen en en ander vliegend gespuis. Met zo nu en dan een
fluitende vogel. Steeds watergeruis op de achtergrond. Maar mijn
drinkwater is al snel op.
Snel al ploft je hart ongeveer uit je borstkast. Terwijl het anti-
muggenspul dat je zo enthousiast op je gezicht smeerde, ver-
mengd met je vrij stromende zweet, nu tappelings in je ogen
loopt. En verschrikkelijk bijt! Meer dan 35 gr C, en heel vochtig.
Steeds als de gids met het echtpaar Superatleten die vooruit lopen
even stopt, probeer je je hartslag weer onder de 200 te krijgen.
Dan wachten we ook op het iets zwaardere echtpaar dat steeds de
optocht sluit. Maar veel te snel gaan we weer omhoog.
Halverwege wordt even gestopt. ―Nu‖ zegt de gids ―zijn er nog
drie segmenten‖. Hij grinnikt: ―Die hebben Indianennamen. Vrij
vertaald en in volgorde: flauwvallen, hartaanval en schijndood.
Wees dus een beetje voorzichtig‖. Als de gidsen ‗s avonds in het
kamp terugkomen is de begroeting van hun maatjes: ―Hoeveel
heb jij er omhoog gekregen…‖
Terwijl ik omhoogworstel springt Mevrouw Superatleet van rots-
blok tot rotsblok. Ze fluit er vrolijk bij. Ik haat haar even...
24
Geen enkele foto doet
recht aan dit natuurver-
schijnsel. Mijn camera
kan hem niet in 1 keer
vangen, dus ik foto-
grafeer de boven– en de
onderkant.
Thuis hoop ik daar nog
iets van de knutselen.
Maar dat lukt niet erg.
Vanaf een rots kijken we
naar al dat water. Het
duurt bijna minuten
voordat een ‗waterblok‘
dat je volgt beneden is
aangekomen.
Hier moeten duizenden
foto‘s gemaakt zijn, ver-
geefs...
25
Levensgevaarlijke toeren worden uitgehaald om een goed
beeld te produceren, maar volgens mij gaat het toch beter met
het medium film/video. Bekijk bijvoorbeeld:
http://www.youtube.com/watch?v=yEztVvy3G_4
Of de gekken die er van af springen met een parachute:
http://www.youtube.com/watch?v=gRE_2klmVQA&NR=1
En daarbij dan een beetje verongelukken:
http://www.youtube.com/watch?v=ENPIH4LiJ0g
26
En dan vanaf die rotsblokken naar beneden klimmen,
nog meer hartkloppingen. Daar is de poel, een natuur-
lijk zwembad, continu gevuld met het water van Salto
Angel. Waar de dapperen snel inglijden. Heerlijke ver-
koeling na de zweettocht. ―Is het water een beetje
warm gids?‖
―Ja, 28
graden‖ is
zijn ant-
woord.
Ik plons te
water en
krijg nu echt
bijna een
hartaanval.
Het is gru-
welijk koud.
―28 graden-
Fahrenheit‖
grinnikt hij...
27
Ook tegenover de waterval ziet het er niet slecht
uit. Een gigantisch dal waardoor dus de rivier
loopt waarover we gekomen zijn.
28
Na een uurtje moest
er weer geklauterd
worden. Terug naar
de boot. Een lichte
lunch bij het water
en dan door de
schemering terug
naar Canaima La-
guna.
29
Met na de
zweetjungle
weer de
keien en het
water.
Waar
schoenen
niet droog
te houden
waren.
Zodat ze ‗s
avonds
weggegooid
konden
worden.
Duur land
Venezuela.
30
Duur, maar
ook zo on-
waarschijn-
lijk mooi,
31
Weer onderweg naar huis, het wordt al een beetje
koeler. Met de stevige bries die de snel varende boot
voortbrengt wordt de temperatuur aangenaam. De gids
doet zijn winterjack weer aan.
De kapitein wil nog sneller varen. Nu de ondiepere
plekken, stroomversnellingen en rotsen een beetje
minder worden wisselt hij de schroef. Een grotere
nieuwe schroef brengt ons sneller naar het basiskamp.
32
Het wordt onderweg al aardig
donker als we de laatste
stroomversnellingen passeren
33
Dan morgen weer
terug naar Caracas.
Met pijn in het hart en
met een tot de rand toe
gevulde camera.
Voor de meeste foto‘s
is hier geen plaats.
Stiefkinderen worden
dat.
Tragisch, maar je kunt
mensen maar een
bepaalde tijd vervelen,
en volgens mij heb ik
dat punt al lang over-
schreden.
Dus: terugreis naar de
civilisatie. Civilisatie,
wat heet...
34
De lieve Indiaanse
koffiejuffrouw op
Canaima airport
35
Terug naar de civilisatie na een vliegtocht over
de Orinocodelta, een onafzienbare hoeveelheid
water. Hoe bedoelt u IJsselmeer...
Met op een van de Venezolaanse zenders in het hotel Euro-
building in Caracas op zondagmiddag de wedstrijd AZ tegen
Feyenoord. Een fanatiek schopfeest.
Civilisatie dus.
36
37
Venezuela
November 2009