FIT

’Doe je mee?’ Voor ik het wist hadik ’ja’ teruggemaild. Nota bene meteen rits uitroeptekens er achteraan.Het luie lichaam moet namelijknodig in een hogere versnellinggezet. Want bij mij zit er veel meerte veel aan dan die paar quarantai-nekilo’s waar ik anderen over hoorklagen.

Een week later staat de sportvast-doos (199 euro inclusief begelei-ding) op tafel. Daarin 30 zakjes metroze poeder. Drie potjes met pillenen een boek over sportvasten. Iklees over de omschakeling die hetlichaam maakt door te vasten. Vaneen suikerverbranding op eenvetverbranding. Dat de plasstripgaat aangeven of de omschakelingal gemaakt is. En ik lees over hetnut van het dagelijks sporten tij-dens de kuur en de bijgeleverdesupplementen. Daarna, zo wordtmij beloofd, zal ik mij behalve eenpaar kilo lichter heel veel fittervoelen. Aan dat vooruitzicht én aande peptalks van Carmen van denBosch van ProLife Warmond, Leid-se met Noord-Hollandse rootshoud ik mij de komende tien da-gen vast.

Dag 1Terwijl ik mij nog een keer wilomdraaien in bed, begint mijntelefoon serieus aandacht te vra-gen. Het is zaterdagochtend. Watkan er aan de hand zijn? Ik kijk op

mijn schermpje en schrik wakker:shit sportvasten! Dag 1 is begon-nen! Althans voor de druktemakersin de appgroep.

Ik vermoed dat het de vrouw isdie gisteren in de appgroep aan-kondigde dat ze deze zaterdagoch-tend om 7 uur zou beginnen meteen wandeling van 10 kilometer. Enanders is het vast Carmen, onzesportvast-rots in coronatijden, diehaar hele leven al barst van deenergie en vrolijkheid.

Het blijkt zo’n beetje de helegroep te zijn. Iedereen heeft deeerste supplementen er al in zittenen bespreekt de uitslag van deplastest met elkaar. En ja, er is ookeen foto van de vroege wandel-vrouw met haar hond in de poldersvan het Groene Hart.

Het ruwe ontwaken schud ik vanme af. De schop onder mijn kont,die ik mijzelf met deze sportvas-tenkuur wil geven, verhoudt zichslecht tot gedraal. Even later giet ikmijn eerste lauwwarme glas waternaar binnen. Op het aanrechtwacht een bidon met in wateropgelost roze poeder; het metabo-lic switch poeder, aminozuren metpolyfenolen, lees ik. Daarnaast eenvisoliecapsule, een magcalzink(magnesium, calcium, zink) pil,een glas perensap, een appel en eenhand aardbeien.

Het is een prima ontbijt en ookhet water met het roze poedersmaakt oké. Het ruikt zoet, naaraardbeien, maar is verrassend lichtvan smaak. De ochtend redden wehier probleemloos op. Ook delunch bestaande uit groene sla meteen paar tomaten en tien olijven, isprima te doen. Zeker met de 50gram pistachenoten – goed voor despijsvertering - die erna gegetenmoeten worden. ’s Middags stap ikop de racefiets. Een rondje van 45

minuten. Mijn hartslag trap ik oprond de 130 slagen per minuut.Harder is niet de bedoeling dekomende tien dagen.

’s Avonds wacht de voorlopiglaatste nog best fatsoenlijke maal-tijd: rijst met groenten. En weer desupplementen. In de groepsappwisselen sportvastgenoten hunervaringen uit. Rommelende ma-gen, kloppende hoofden, gassendedarmen, het hoort er allemaal bij.

Dag 2Op dag twee na eenzelfde ontbijtals op dag 1 wordt al snel duidelijkdat het tevens een detoxkuur is.

Het lichaam gaat vandaag helemaalleeg. Veel water drinken. Dat voor-komt hoofdpijn, weet ik van veleeerdere diëten.

In de groepsapp wordt voorzich-tig geïnformeerd of je echt geentussendoortje mag...? Nee! Of eenglas champagne omdat iemandoma wordt? Nou uhm.., beter vanniet vindt Carmen… dat verstoorthet proces. Maar wel gefeliciteerd!

Een deel van de groep heeft dezezondagochtend al om 8.30 uur viaFacebook met elkaar gesport. Ikniet, ik ga fietsen. Maar omdat ikniet hard genoeg trap kijk ik Car-mens sportlesje aan het einde vande middag terug in mijn slaapka-mer. Via mijn op de deurklinkbalancerende mobiele telefoonkomt Carmen de slaapkamer bin-nen. Muziek aan, peptalk, en een,twee, drie, vier, en een, twee…. 45minuten later is mijn hartslagbehoorlijk opgepompt. Mijn benenvoelen zwaar, mijn rugspierengespannen. Een goede work-out,concludeer ik. En prima te doen opdie paar vierkante meter ruimtetussen bed en boekenkast.

Beneden staat de laatste echtebite klaar: groentesoep. Het is nietveel maar het is nog iets om op tekauwen. De komende dagen zal ikdaarnaar terugverlangen.

Dag 3Alleen maar vruchtensap en sup-plementen op de laatste afbouw-dag. Daarover hoeven we dus nietna te denken vandaag. Genoegruimte in het hoofd voor werk. Enook genoeg energie. Het wordt eenproductieve dag. Dat had ik nietverwacht op drie glazen sap en eenset supplementen.

De plasstrip geeft bij mij nogaltijd dezelfde waarden aan, maar

bij een deel van de groep is debelangrijkste indicator al van kleurverschoten. Hun vetverbrandingstaat al aan. Voor de rest krijgtCarmen veel vragen over de licha-melijke reacties op de kuur: of het’normaal is om de lever te voelen’,of ’om ’s nachts wel acht keer temoeten plassen’. Carmen, in hetdagelijks leven personal trainer enorthomoleculair therapeut, stelteenieder gerust: het hoort bij ont-giften en afval afscheiden. Ik hebweinig last. Alleen klinkt mijnbuik als een jacuzzi. Het rommeltzo hard dat mijn thuisscholendezoon het kan horen.

’s Avonds kijk ik nog een sportlesvan Carmen terug. Haar zoonspringt door het beeld en een im-mense kat doet ook even mee.Coronabeelden voor in het archiefbedenk ik me. En terwijl ik sta tehupsen voor mijn eigen boeken-kast zie ik dat een stapeltje boekengevaarlijk begint te hellen. Ik neemme voor om die al sportend om telaten vallen, voordat de intelligen-te lockdown voorbij is.

Dag 4Vastendag 1. Vandaag echt alleennog maar een paar slokjes vruch-tensap per ’maaltijd’ en, uiteraard,de supplementen. Doorzetten,houd ik mezelf voor. Niet om etenmalen. Ook niet teveel stil staan bijdie berichtjes in de appgroep waareen aantal deelnemers er overdui-delijk blijk van geeft meer last vanhet gemis te hebben.

De weegschaal is aardig en geefteen paar kilo minder aan. De plass-trip verkleurt nog niet. Ik ben nogniet in ketose. ’Komt vanzelf’, apptCarmen de nog ’niet-verkleurden’moed in. Dat is een kleine meer-derheid. Al vanaf dag drie worden

er pimpelpaarse strookjes gedeeldin de appgroep. Die van mij kun jemet een beetje fantasie heel lichtroze noemen. Maar dat zou ook zomaar de lichtval kunnen zijn.

In de appgroep regent het van-daag kleine klachten. Concentratie-gebrek, licht in het hoofd, slape-loosheid en rammelende magen.Zelf voel ik me af en toe een beetjemisselijk. Samen met mijn nichtjedie zich al thuisscholend best ver-veelt, volg ik een sportles. Even diehartslag omhoog pompen. Allesvoor de paarse strip.

Dag 5De tweede vastendag begint onuit-gerust. Een zeur in mijn benen dieme deed denken aan groeipijnenvan vroeger, hield me uit mijnslaap. Vanavond wat extra magne-sium nemen is Carmens advies. Derest van de dag loop ik niet overvan energie. Deze besluit ik maarsnel te vergeten.

Dag 6Een pimpelpaarse stick vandaag en4 kilo lichter. De vetverbrandingstaat aan. Bij een enkeling in degroep is dat nog niet het geval.Carmen pept haar op. Ongesteld-heid, hormonen, veel afvalstoffe-nuitscheiding, het is allemaal vaninvloed op de verkleuring van detest. Maar, verzekert ze, iedereen isna tien dagen om.

’s Avonds na een deprimerendepersconferentie van premier MarkRutte volg ik op de slaapkamer nogeen sportles. De strijkplank dientals Ipad-standaard. De kledingkastals houvast bij ingewikkelde oefe-ningen. En terwijl ik balancerendop mijn linkerbeen, mijn rechter-been horizontaal strek en weer

intrek, bedenk ik dat ik over vierdagen, als ik klaar ben, niet alleeneen stuk fitter ben, maar ook tiendagen verder in de intelligentielockdown. Perspectief!

Dag 7 - dag 10’s Ochtends fruit, ’s middags eengroene salade en ’s avonds groentemet vis. Deze basis zal de komendevier dagen stap voor stap wat uitge-breid worden. Het is fijn om weer tekauwen. Ik voel me er gelijk ijzer-sterk door. Wat volkomen onzin isnatuurlijk. Hoofdpijn en duizelig-heid herinneren me eraan dat eenpaar blaadjes sla na drie dagen nikseten, onvoldoende zijn voor inten-sieve klussen in de zon.

Ik blijk niet de enige te zijn diezich na de eerste happen onuitput-telijk voelt. In de groepsapp maaktiemand plannen om heen en weernaar Breda te fietsen morgen. Hetlichaam is leeg getrokken, waar-schuwt Carmen. Als hij nu eenmarathonloper was, had het ge-kund, maar dat is hij niet. Negatiefadvies dus. Niet te extreem.

Tijdens de laatste dagen van desportvastenkuur besluit ik mijnhuis te gaan schilderen. Energievoor tien. Schuren, schilderen,sporten. De weegschaal en de pim-pelpaarse plasstrook blijven mijaanmoedigen. En dat gaat door alsde kuur is afgerond. Ik houd hetvoedingspatroon voorlopig aan envast af en toe een hele of halve dag.Ook blijf ik elke dag sporten. Diehellende boeken in mijn boeken-kast moeten tenslotte nog omvergesport worden.

Marijn Kramp

Meer info op sportvasten.nl en car-mendecoach.nl.

Met een zak kattengrit kun je prima een workout doen. FOTO HEDSKE VOCHTELOO

Sportvastentegen de

quarantainekilo’s(en meer)

Het begon allemaalmet een mail van

Carmen. ’Gisteren Jinek gezien!Buikvet en corona is echt geengoede combi. Ik ga sportvasten.Paar kilo’s eraf en een oppeppervoor het immuunsysteem.’

’De weegschaal ende pimpelpaarse

plasstrook blijvenmij aanmoedigen’

LDN 13◆woensdag 13 mei 2020 13Fit13Sporten, vasten en afvallen tegelijk. Het kan allemaal

Maaike van der Plaswerkt als basisarts inhet Leids Univer-sitair MedischCentrum, waarze wordtopgeleid totneuroloog. Zeschrijft om deweek op dezeplek over haarervaringenen zielen-roerse-len.

◆L

angs

de

twee

de

lijn

De coronaroutine is inmiddels hetnieuwe normaal geworden. In deochtend is het perron nog steedsopvallend leeg, maar ik merk hetnauwelijks meer. Ook ben ik in detrein gewend aan een zitplek voormijzelf en mijn rugzak. Daarna eenritje op de fiets naar het ziekenhuisdoor een stille stad. Aan het eind vande middag laat de terugweg naar hetstation een drukker straatbeeld zien,waarin ik steeds meer mensen meteen mondkapje zie rondlopen.

Deze routine wordt verstoord wan-neer ik het rooster open en zie dat ikvoor een week op ’thuiswerken’ bengezet. Aan het begin van de corona-crisis zijn enkele collega’s van deneurologie uitgeleend aan de zoge-naamde ’covid-afdelingen’. Nu hetaantal besmettingen daalt, zijn zijteruggekeerd naar hun oorspronkelij-ke posities en hebben we plotselingteveel dokters voor de hoeveelheidpatiënten. Daarom worden we beur-telings op thuiswerken ingedeeld.Vanuit huis worden belpoli’s gedaanof werken we aan protocollen, weten-schappelijke artikelen, presentaties ofachterstallige administratie.

Aanvankelijk boezemt het idee vanthuiswerken mij angst in. Al wekenlees ik horrorverhalen over mensendie moordlustige gevoelens jegenshun gezin koesteren, of uit vervelingcontinu de inhoud van hun koelkastnaar binnen werken. Zelf vind ikechter snel een nieuwe routine. Dewekker gaat om 6:45 in plaats van6:10 en in plaats van af te reizen naarDen Haag stap ik een uurtje op mijnhometrainer voor wat intervallen opde racefiets. De overdracht woon ikbij via internet en daarna heb ik dehele dag voor alle werkzaamhedendie ik normaal gesproken in de avon-den of de weekenden (als de patiën-tenzorg klaar is) moet doen. Hetscheelt dat ik alleen woon en mijneigen gezelschap goed kan verdragen.De week vliegt, als een productievehalve vakantie, in rap tempo voorbij.

Vervolgens ben ik terug in de hec-tiek van het ziekenhuis. Het is weereven wennen: de rust van mijn appar-tement maakt plaats voor een omge-ving met veel mensen die allemaaliets van me willen, talloze onderbre-kingen door telefoontjes over nieuweproblemen, en het idee dat er zeldeniemand naar me luistert („Het rijver-bod de eerste drie maanden na eenberoerte geldt ook voor u. Ja, zelfs alsu vindt dat u uw automaat met eenhalfzijdige verlamming prima kanbesturen.”). Wat dat betreft lijkt wer-ken in een ziekenhuis misschien welverrassend veel op thuiswerken metkleine kinderen.

Thuiswerken

Het lichaam schakelt dan overvan een suikerverbranding opeen vetverbranding. Die om-schakeling is in deze tijdwaarin altijd voldoende etenis, niet gebruikelijk meer. Inplaats van vet te verbrandenals de voorraad suikers in hetlichaam op is, vullen we hetdreigende tekort aan met eensnelle hap koolhydraten dievervolgens weer worden op-geslagen als vet. De suikerver-branding blijft dus perma-nent aan met als gevolg datmensen voortdurend trekhebben en zich sneller moevoelen. Door te switchentussen overschot en vastenleert het lichaam de vetver-branding weer aan te zettenen energie uit de vetcellen tehalen in plaats van te zeurenom suikers. Deze omschake-ling gaat sneller als je daarelke dag bij sport.

Vet als brandstofSportvasten is gebaseerd opde idee dat het goed is omperiodes van volop eten (wel-vaart) af te wisselen met spor-ten en vasten (periodes vanhongersnood).

Carmen van den Bosch.FOTO HEDSKE VOCHTELOO