LDN 13 Sporten, vasten en afvallen Fit · Fit Sporten, vasten en afvallen tegelijk . Het kan...
1
FIT ’Doe je mee?’ Voor ik het wist had ik ’ja’ teruggemaild. Nota bene met een rits uitroeptekens er achteraan. Het luie lichaam moet namelijk nodig in een hogere versnelling gezet. Want bij mij zit er veel meer te veel aan dan die paar quarantai- nekilo’s waar ik anderen over hoor klagen. Een week later staat de sportvast- doos (199 euro inclusief begelei- ding) op tafel. Daarin 30 zakjes met roze poeder. Drie potjes met pillen en een boek over sportvasten. Ik lees over de omschakeling die het lichaam maakt door te vasten. Van een suikerverbranding op een vetverbranding. Dat de plasstrip gaat aangeven of de omschakeling al gemaakt is. En ik lees over het nut van het dagelijks sporten tij- dens de kuur en de bijgeleverde supplementen. Daarna, zo wordt mij beloofd, zal ik mij behalve een paar kilo lichter heel veel fitter voelen. Aan dat vooruitzicht én aan de peptalks van Carmen van den Bosch van ProLife Warmond, Leid- se met Noord-Hollandse roots houd ik mij de komende tien da- gen vast. Dag 1 Terwijl ik mij nog een keer wil omdraaien in bed, begint mijn telefoon serieus aandacht te vra- gen. Het is zaterdagochtend. Wat kan er aan de hand zijn? Ik kijk op mijn schermpje en schrik wakker: shit sportvasten! Dag 1 is begon- nen! Althans voor de druktemakers in de appgroep. Ik vermoed dat het de vrouw is die gisteren in de appgroep aan- kondigde dat ze deze zaterdagoch- tend om 7 uur zou beginnen met een wandeling van 10 kilometer. En anders is het vast Carmen, onze sportvast-rots in coronatijden, die haar hele leven al barst van de energie en vrolijkheid. Het blijkt zo’n beetje de hele groep te zijn. Iedereen heeft de eerste supplementen er al in zitten en bespreekt de uitslag van de plastest met elkaar. En ja, er is ook een foto van de vroege wandel- vrouw met haar hond in de polders van het Groene Hart. Het ruwe ontwaken schud ik van me af. De schop onder mijn kont, die ik mijzelf met deze sportvas- tenkuur wil geven, verhoudt zich slecht tot gedraal. Even later giet ik mijn eerste lauwwarme glas water naar binnen. Op het aanrecht wacht een bidon met in water opgelost roze poeder; het metabo- lic switch poeder, aminozuren met polyfenolen, lees ik. Daarnaast een visoliecapsule, een magcalzink (magnesium, calcium, zink) pil, een glas perensap, een appel en een hand aardbeien. Het is een prima ontbijt en ook het water met het roze poeder smaakt oké. Het ruikt zoet, naar aardbeien, maar is verrassend licht van smaak. De ochtend redden we hier probleemloos op. Ook de lunch bestaande uit groene sla met een paar tomaten en tien olijven, is prima te doen. Zeker met de 50 gram pistachenoten – goed voor de spijsvertering - die erna gegeten moeten worden. ’s Middags stap ik op de racefiets. Een rondje van 45 minuten. Mijn hartslag trap ik op rond de 130 slagen per minuut. Harder is niet de bedoeling de komende tien dagen. ’s Avonds wacht de voorlopig laatste nog best fatsoenlijke maal- tijd: rijst met groenten. En weer de supplementen. In de groepsapp wisselen sportvastgenoten hun ervaringen uit. Rommelende ma- gen, kloppende hoofden, gassende darmen, het hoort er allemaal bij. Dag 2 Op dag twee na eenzelfde ontbijt als op dag 1 wordt al snel duidelijk dat het tevens een detoxkuur is. Het lichaam gaat vandaag helemaal leeg. Veel water drinken. Dat voor- komt hoofdpijn, weet ik van vele eerdere diëten. In de groepsapp wordt voorzich- tig geïnformeerd of je echt geen tussendoortje mag...? Nee! Of een glas champagne omdat iemand oma wordt? Nou uhm.., beter van niet vindt Carmen… dat verstoort het proces. Maar wel gefeliciteerd! Een deel van de groep heeft deze zondagochtend al om 8.30 uur via Facebook met elkaar gesport. Ik niet, ik ga fietsen. Maar omdat ik niet hard genoeg trap kijk ik Car- mens sportlesje aan het einde van de middag terug in mijn slaapka- mer. Via mijn op de deurklink balancerende mobiele telefoon komt Carmen de slaapkamer bin- nen. Muziek aan, peptalk, en een, twee, drie, vier, en een, twee…. 45 minuten later is mijn hartslag behoorlijk opgepompt. Mijn benen voelen zwaar, mijn rugspieren gespannen. Een goede work-out, concludeer ik. En prima te doen op die paar vierkante meter ruimte tussen bed en boekenkast. Beneden staat de laatste echte bite klaar: groentesoep. Het is niet veel maar het is nog iets om op te kauwen. De komende dagen zal ik daarnaar terugverlangen. Dag 3 Alleen maar vruchtensap en sup- plementen op de laatste afbouw- dag. Daarover hoeven we dus niet na te denken vandaag. Genoeg ruimte in het hoofd voor werk. En ook genoeg energie. Het wordt een productieve dag. Dat had ik niet verwacht op drie glazen sap en een set supplementen. De plasstrip geeft bij mij nog altijd dezelfde waarden aan, maar bij een deel van de groep is de belangrijkste indicator al van kleur verschoten. Hun vetverbranding staat al aan. Voor de rest krijgt Carmen veel vragen over de licha- melijke reacties op de kuur: of het ’normaal is om de lever te voelen’, of ’om ’s nachts wel acht keer te moeten plassen’. Carmen, in het dagelijks leven personal trainer en orthomoleculair therapeut, stelt eenieder gerust: het hoort bij ont- giften en afval afscheiden. Ik heb weinig last. Alleen klinkt mijn buik als een jacuzzi. Het rommelt zo hard dat mijn thuisscholende zoon het kan horen. ’s Avonds kijk ik nog een sportles van Carmen terug. Haar zoon springt door het beeld en een im- mense kat doet ook even mee. Coronabeelden voor in het archief bedenk ik me. En terwijl ik sta te hupsen voor mijn eigen boeken- kast zie ik dat een stapeltje boeken gevaarlijk begint te hellen. Ik neem me voor om die al sportend om te laten vallen, voordat de intelligen- te lockdown voorbij is. Dag 4 Vastendag 1. Vandaag echt alleen nog maar een paar slokjes vruch- tensap per ’maaltijd’ en, uiteraard, de supplementen. Doorzetten, houd ik mezelf voor. Niet om eten malen. Ook niet teveel stil staan bij die berichtjes in de appgroep waar een aantal deelnemers er overdui- delijk blijk van geeft meer last van het gemis te hebben. De weegschaal is aardig en geeft een paar kilo minder aan. De plass- trip verkleurt nog niet. Ik ben nog niet in ketose. ’Komt vanzelf’, appt Carmen de nog ’niet-verkleurden’ moed in. Dat is een kleine meer- derheid. Al vanaf dag drie worden er pimpelpaarse strookjes gedeeld in de appgroep. Die van mij kun je met een beetje fantasie heel licht roze noemen. Maar dat zou ook zo maar de lichtval kunnen zijn. In de appgroep regent het van- daag kleine klachten. Concentratie- gebrek, licht in het hoofd, slape- loosheid en rammelende magen. Zelf voel ik me af en toe een beetje misselijk. Samen met mijn nichtje die zich al thuisscholend best ver- veelt, volg ik een sportles. Even die hartslag omhoog pompen. Alles voor de paarse strip. Dag 5 De tweede vastendag begint onuit- gerust. Een zeur in mijn benen die me deed denken aan groeipijnen van vroeger, hield me uit mijn slaap. Vanavond wat extra magne- sium nemen is Carmens advies. De rest van de dag loop ik niet over van energie. Deze besluit ik maar snel te vergeten. Dag 6 Een pimpelpaarse stick vandaag en 4 kilo lichter. De vetverbranding staat aan. Bij een enkeling in de groep is dat nog niet het geval. Carmen pept haar op. Ongesteld- heid, hormonen, veel afvalstoffe- nuitscheiding, het is allemaal van invloed op de verkleuring van de test. Maar, verzekert ze, iedereen is na tien dagen om. ’s Avonds na een deprimerende persconferentie van premier Mark Rutte volg ik op de slaapkamer nog een sportles. De strijkplank dient als Ipad-standaard. De kledingkast als houvast bij ingewikkelde oefe- ningen. En terwijl ik balancerend op mijn linkerbeen, mijn rechter- been horizontaal strek en weer intrek, bedenk ik dat ik over vier dagen, als ik klaar ben, niet alleen een stuk fitter ben, maar ook tien dagen verder in de intelligentie lockdown. Perspectief! Dag 7 - dag 10 ’s Ochtends fruit, ’s middags een groene salade en ’s avonds groente met vis. Deze basis zal de komende vier dagen stap voor stap wat uitge- breid worden. Het is fijn om weer te kauwen. Ik voel me er gelijk ijzer- sterk door. Wat volkomen onzin is natuurlijk. Hoofdpijn en duizelig- heid herinneren me eraan dat een paar blaadjes sla na drie dagen niks eten, onvoldoende zijn voor inten- sieve klussen in de zon. Ik blijk niet de enige te zijn die zich na de eerste happen onuitput- telijk voelt. In de groepsapp maakt iemand plannen om heen en weer naar Breda te fietsen morgen. Het lichaam is leeg getrokken, waar- schuwt Carmen. Als hij nu een marathonloper was, had het ge- kund, maar dat is hij niet. Negatief advies dus. Niet te extreem. Tijdens de laatste dagen van de sportvastenkuur besluit ik mijn huis te gaan schilderen. Energie voor tien. Schuren, schilderen, sporten. De weegschaal en de pim- pelpaarse plasstrook blijven mij aanmoedigen. En dat gaat door als de kuur is afgerond. Ik houd het voedingspatroon voorlopig aan en vast af en toe een hele of halve dag. Ook blijf ik elke dag sporten. Die hellende boeken in mijn boeken- kast moeten tenslotte nog omver gesport worden. Marijn Kramp Meer info op sportvasten.nl en car- mendecoach.nl. Met een zak kattengrit kun je prima een workout doen. FOTO HEDSKE VOCHTELOO Sportvasten tegen de quarantainekilo’s (en meer) H et begon allemaal met een mail van Carmen. ’Gisteren Jinek gezien! Buikvet en corona is echt geen goede combi. Ik ga sportvasten. Paar kilo’s eraf en een oppepper voor het immuunsysteem.’ ’De weegschaal en de pimpelpaarse plasstrook blijven mij aanmoedigen’ LDN 13 ◆ woensdag 13 mei 2020 13 Fit 13 Sporten, vasten en afvallen tegelijk. Het kan allemaal Maaike van der Plas werkt als basisarts in het Leids Univer- sitair Medisch Centrum, waar ze wordt opgeleid tot neuroloog. Ze schrijft om de week op deze plek over haar ervaringen en zielen- roerse- len. ◆ Langs de tweede lijn De coronaroutine is inmiddels het nieuwe normaal geworden. In de ochtend is het perron nog steeds opvallend leeg, maar ik merk het nauwelijks meer. Ook ben ik in de trein gewend aan een zitplek voor mijzelf en mijn rugzak. Daarna een ritje op de fiets naar het ziekenhuis door een stille stad. Aan het eind van de middag laat de terugweg naar het station een drukker straatbeeld zien, waarin ik steeds meer mensen met een mondkapje zie rondlopen. Deze routine wordt verstoord wan- neer ik het rooster open en zie dat ik voor een week op ’thuiswerken’ ben gezet. Aan het begin van de corona- crisis zijn enkele collega’s van de neurologie uitgeleend aan de zoge- naamde ’covid-afdelingen’. Nu het aantal besmettingen daalt, zijn zij teruggekeerd naar hun oorspronkelij- ke posities en hebben we plotseling teveel dokters voor de hoeveelheid patiënten. Daarom worden we beur- telings op thuiswerken ingedeeld. Vanuit huis worden belpoli’s gedaan of werken we aan protocollen, weten- schappelijke artikelen, presentaties of achterstallige administratie. Aanvankelijk boezemt het idee van thuiswerken mij angst in. Al weken lees ik horrorverhalen over mensen die moordlustige gevoelens jegens hun gezin koesteren, of uit verveling continu de inhoud van hun koelkast naar binnen werken. Zelf vind ik echter snel een nieuwe routine. De wekker gaat om 6:45 in plaats van 6:10 en in plaats van af te reizen naar Den Haag stap ik een uurtje op mijn hometrainer voor wat intervallen op de racefiets. De overdracht woon ik bij via internet en daarna heb ik de hele dag voor alle werkzaamheden die ik normaal gesproken in de avon- den of de weekenden (als de patiën- tenzorg klaar is) moet doen. Het scheelt dat ik alleen woon en mijn eigen gezelschap goed kan verdragen. De week vliegt, als een productieve halve vakantie, in rap tempo voorbij. Vervolgens ben ik terug in de hec- tiek van het ziekenhuis. Het is weer even wennen: de rust van mijn appar- tement maakt plaats voor een omge- ving met veel mensen die allemaal iets van me willen, talloze onderbre- kingen door telefoontjes over nieuwe problemen, en het idee dat er zelden iemand naar me luistert („Het rijver- bod de eerste drie maanden na een beroerte geldt ook voor u. Ja, zelfs als u vindt dat u uw automaat met een halfzijdige verlamming prima kan besturen.”). Wat dat betreft lijkt wer- ken in een ziekenhuis misschien wel verrassend veel op thuiswerken met kleine kinderen. Thuiswerken Het lichaam schakelt dan over van een suikerverbranding op een vetverbranding. Die om- schakeling is in deze tijd waarin altijd voldoende eten is, niet gebruikelijk meer. In plaats van vet te verbranden als de voorraad suikers in het lichaam op is, vullen we het dreigende tekort aan met een snelle hap koolhydraten die vervolgens weer worden op- geslagen als vet. De suikerver- branding blijft dus perma- nent aan met als gevolg dat mensen voortdurend trek hebben en zich sneller moe voelen. Door te switchen tussen overschot en vasten leert het lichaam de vetver- branding weer aan te zetten en energie uit de vetcellen te halen in plaats van te zeuren om suikers. Deze omschake- ling gaat sneller als je daar elke dag bij sport. Vet als brandstof Sportvasten is gebaseerd op de idee dat het goed is om periodes van volop eten (wel- vaart) af te wisselen met spor- ten en vasten (periodes van hongersnood). Carmen van den Bosch. FOTO HEDSKE VOCHTELOO
Transcript of LDN 13 Sporten, vasten en afvallen Fit · Fit Sporten, vasten en afvallen tegelijk . Het kan...
FIT
’Doe je mee?’ Voor ik het wist hadik ’ja’ teruggemaild. Nota bene meteen rits uitroeptekens er achteraan.Het luie lichaam moet namelijknodig in een hogere versnellinggezet. Want bij mij zit er veel meerte veel aan dan die paar quarantai-nekilo’s waar ik anderen over hoorklagen.
Een week later staat de sportvast-doos (199 euro inclusief begelei-ding) op tafel. Daarin 30 zakjes metroze poeder. Drie potjes met pillenen een boek over sportvasten. Iklees over de omschakeling die hetlichaam maakt door te vasten. Vaneen suikerverbranding op eenvetverbranding. Dat de plasstripgaat aangeven of de omschakelingal gemaakt is. En ik lees over hetnut van het dagelijks sporten tij-dens de kuur en de bijgeleverdesupplementen. Daarna, zo wordtmij beloofd, zal ik mij behalve eenpaar kilo lichter heel veel fittervoelen. Aan dat vooruitzicht én aande peptalks van Carmen van denBosch van ProLife Warmond, Leid-se met Noord-Hollandse rootshoud ik mij de komende tien da-gen vast.
Dag 1Terwijl ik mij nog een keer wilomdraaien in bed, begint mijntelefoon serieus aandacht te vra-gen. Het is zaterdagochtend. Watkan er aan de hand zijn? Ik kijk op
mijn schermpje en schrik wakker:shit sportvasten! Dag 1 is begon-nen! Althans voor de druktemakersin de appgroep.
Ik vermoed dat het de vrouw isdie gisteren in de appgroep aan-kondigde dat ze deze zaterdagoch-tend om 7 uur zou beginnen meteen wandeling van 10 kilometer. Enanders is het vast Carmen, onzesportvast-rots in coronatijden, diehaar hele leven al barst van deenergie en vrolijkheid.
Het blijkt zo’n beetje de helegroep te zijn. Iedereen heeft deeerste supplementen er al in zittenen bespreekt de uitslag van deplastest met elkaar. En ja, er is ookeen foto van de vroege wandel-vrouw met haar hond in de poldersvan het Groene Hart.
Het ruwe ontwaken schud ik vanme af. De schop onder mijn kont,die ik mijzelf met deze sportvas-tenkuur wil geven, verhoudt zichslecht tot gedraal. Even later giet ikmijn eerste lauwwarme glas waternaar binnen. Op het aanrechtwacht een bidon met in wateropgelost roze poeder; het metabo-lic switch poeder, aminozuren metpolyfenolen, lees ik. Daarnaast eenvisoliecapsule, een magcalzink(magnesium, calcium, zink) pil,een glas perensap, een appel en eenhand aardbeien.
Het is een prima ontbijt en ookhet water met het roze poedersmaakt oké. Het ruikt zoet, naaraardbeien, maar is verrassend lichtvan smaak. De ochtend redden wehier probleemloos op. Ook delunch bestaande uit groene sla meteen paar tomaten en tien olijven, isprima te doen. Zeker met de 50gram pistachenoten – goed voor despijsvertering - die erna gegetenmoeten worden. ’s Middags stap ikop de racefiets. Een rondje van 45
minuten. Mijn hartslag trap ik oprond de 130 slagen per minuut.Harder is niet de bedoeling dekomende tien dagen.
’s Avonds wacht de voorlopiglaatste nog best fatsoenlijke maal-tijd: rijst met groenten. En weer desupplementen. In de groepsappwisselen sportvastgenoten hunervaringen uit. Rommelende ma-gen, kloppende hoofden, gassendedarmen, het hoort er allemaal bij.
Dag 2Op dag twee na eenzelfde ontbijtals op dag 1 wordt al snel duidelijkdat het tevens een detoxkuur is.
Het lichaam gaat vandaag helemaalleeg. Veel water drinken. Dat voor-komt hoofdpijn, weet ik van veleeerdere diëten.
In de groepsapp wordt voorzich-tig geïnformeerd of je echt geentussendoortje mag...? Nee! Of eenglas champagne omdat iemandoma wordt? Nou uhm.., beter vanniet vindt Carmen… dat verstoorthet proces. Maar wel gefeliciteerd!
Een deel van de groep heeft dezezondagochtend al om 8.30 uur viaFacebook met elkaar gesport. Ikniet, ik ga fietsen. Maar omdat ikniet hard genoeg trap kijk ik Car-mens sportlesje aan het einde vande middag terug in mijn slaapka-mer. Via mijn op de deurklinkbalancerende mobiele telefoonkomt Carmen de slaapkamer bin-nen. Muziek aan, peptalk, en een,twee, drie, vier, en een, twee…. 45minuten later is mijn hartslagbehoorlijk opgepompt. Mijn benenvoelen zwaar, mijn rugspierengespannen. Een goede work-out,concludeer ik. En prima te doen opdie paar vierkante meter ruimtetussen bed en boekenkast.
Beneden staat de laatste echtebite klaar: groentesoep. Het is nietveel maar het is nog iets om op tekauwen. De komende dagen zal ikdaarnaar terugverlangen.
Dag 3Alleen maar vruchtensap en sup-plementen op de laatste afbouw-dag. Daarover hoeven we dus nietna te denken vandaag. Genoegruimte in het hoofd voor werk. Enook genoeg energie. Het wordt eenproductieve dag. Dat had ik nietverwacht op drie glazen sap en eenset supplementen.
De plasstrip geeft bij mij nogaltijd dezelfde waarden aan, maar
bij een deel van de groep is debelangrijkste indicator al van kleurverschoten. Hun vetverbrandingstaat al aan. Voor de rest krijgtCarmen veel vragen over de licha-melijke reacties op de kuur: of het’normaal is om de lever te voelen’,of ’om ’s nachts wel acht keer temoeten plassen’. Carmen, in hetdagelijks leven personal trainer enorthomoleculair therapeut, stelteenieder gerust: het hoort bij ont-giften en afval afscheiden. Ik hebweinig last. Alleen klinkt mijnbuik als een jacuzzi. Het rommeltzo hard dat mijn thuisscholendezoon het kan horen.
’s Avonds kijk ik nog een sportlesvan Carmen terug. Haar zoonspringt door het beeld en een im-mense kat doet ook even mee.Coronabeelden voor in het archiefbedenk ik me. En terwijl ik sta tehupsen voor mijn eigen boeken-kast zie ik dat een stapeltje boekengevaarlijk begint te hellen. Ik neemme voor om die al sportend om telaten vallen, voordat de intelligen-te lockdown voorbij is.
Dag 4Vastendag 1. Vandaag echt alleennog maar een paar slokjes vruch-tensap per ’maaltijd’ en, uiteraard,de supplementen. Doorzetten,houd ik mezelf voor. Niet om etenmalen. Ook niet teveel stil staan bijdie berichtjes in de appgroep waareen aantal deelnemers er overdui-delijk blijk van geeft meer last vanhet gemis te hebben.
De weegschaal is aardig en geefteen paar kilo minder aan. De plass-trip verkleurt nog niet. Ik ben nogniet in ketose. ’Komt vanzelf’, apptCarmen de nog ’niet-verkleurden’moed in. Dat is een kleine meer-derheid. Al vanaf dag drie worden
er pimpelpaarse strookjes gedeeldin de appgroep. Die van mij kun jemet een beetje fantasie heel lichtroze noemen. Maar dat zou ook zomaar de lichtval kunnen zijn.
In de appgroep regent het van-daag kleine klachten. Concentratie-gebrek, licht in het hoofd, slape-loosheid en rammelende magen.Zelf voel ik me af en toe een beetjemisselijk. Samen met mijn nichtjedie zich al thuisscholend best ver-veelt, volg ik een sportles. Even diehartslag omhoog pompen. Allesvoor de paarse strip.
Dag 5De tweede vastendag begint onuit-gerust. Een zeur in mijn benen dieme deed denken aan groeipijnenvan vroeger, hield me uit mijnslaap. Vanavond wat extra magne-sium nemen is Carmens advies. Derest van de dag loop ik niet overvan energie. Deze besluit ik maarsnel te vergeten.
Dag 6Een pimpelpaarse stick vandaag en4 kilo lichter. De vetverbrandingstaat aan. Bij een enkeling in degroep is dat nog niet het geval.Carmen pept haar op. Ongesteld-heid, hormonen, veel afvalstoffe-nuitscheiding, het is allemaal vaninvloed op de verkleuring van detest. Maar, verzekert ze, iedereen isna tien dagen om.
’s Avonds na een deprimerendepersconferentie van premier MarkRutte volg ik op de slaapkamer nogeen sportles. De strijkplank dientals Ipad-standaard. De kledingkastals houvast bij ingewikkelde oefe-ningen. En terwijl ik balancerendop mijn linkerbeen, mijn rechter-been horizontaal strek en weer
intrek, bedenk ik dat ik over vierdagen, als ik klaar ben, niet alleeneen stuk fitter ben, maar ook tiendagen verder in de intelligentielockdown. Perspectief!
Dag 7 - dag 10’s Ochtends fruit, ’s middags eengroene salade en ’s avonds groentemet vis. Deze basis zal de komendevier dagen stap voor stap wat uitge-breid worden. Het is fijn om weer tekauwen. Ik voel me er gelijk ijzer-sterk door. Wat volkomen onzin isnatuurlijk. Hoofdpijn en duizelig-heid herinneren me eraan dat eenpaar blaadjes sla na drie dagen nikseten, onvoldoende zijn voor inten-sieve klussen in de zon.
Ik blijk niet de enige te zijn diezich na de eerste happen onuitput-telijk voelt. In de groepsapp maaktiemand plannen om heen en weernaar Breda te fietsen morgen. Hetlichaam is leeg getrokken, waar-schuwt Carmen. Als hij nu eenmarathonloper was, had het ge-kund, maar dat is hij niet. Negatiefadvies dus. Niet te extreem.
Tijdens de laatste dagen van desportvastenkuur besluit ik mijnhuis te gaan schilderen. Energievoor tien. Schuren, schilderen,sporten. De weegschaal en de pim-pelpaarse plasstrook blijven mijaanmoedigen. En dat gaat door alsde kuur is afgerond. Ik houd hetvoedingspatroon voorlopig aan envast af en toe een hele of halve dag.Ook blijf ik elke dag sporten. Diehellende boeken in mijn boeken-kast moeten tenslotte nog omvergesport worden.
Marijn Kramp
Meer info op sportvasten.nl en car-mendecoach.nl.
Met een zak kattengrit kun je prima een workout doen. FOTO HEDSKE VOCHTELOO
Sportvastentegen de
quarantainekilo’s(en meer)
Het begon allemaalmet een mail van
Carmen. ’Gisteren Jinek gezien!Buikvet en corona is echt geengoede combi. Ik ga sportvasten.Paar kilo’s eraf en een oppeppervoor het immuunsysteem.’
’De weegschaal ende pimpelpaarse
plasstrook blijvenmij aanmoedigen’
LDN 13◆woensdag 13 mei 2020 13Fit13Sporten, vasten en afvallen tegelijk. Het kan allemaal
Maaike van der Plaswerkt als basisarts inhet Leids Univer-sitair MedischCentrum, waarze wordtopgeleid totneuroloog. Zeschrijft om deweek op dezeplek over haarervaringenen zielen-roerse-len.
◆L
angs
de
twee
de
lijn
De coronaroutine is inmiddels hetnieuwe normaal geworden. In deochtend is het perron nog steedsopvallend leeg, maar ik merk hetnauwelijks meer. Ook ben ik in detrein gewend aan een zitplek voormijzelf en mijn rugzak. Daarna eenritje op de fiets naar het ziekenhuisdoor een stille stad. Aan het eind vande middag laat de terugweg naar hetstation een drukker straatbeeld zien,waarin ik steeds meer mensen meteen mondkapje zie rondlopen.
Deze routine wordt verstoord wan-neer ik het rooster open en zie dat ikvoor een week op ’thuiswerken’ bengezet. Aan het begin van de corona-crisis zijn enkele collega’s van deneurologie uitgeleend aan de zoge-naamde ’covid-afdelingen’. Nu hetaantal besmettingen daalt, zijn zijteruggekeerd naar hun oorspronkelij-ke posities en hebben we plotselingteveel dokters voor de hoeveelheidpatiënten. Daarom worden we beur-telings op thuiswerken ingedeeld.Vanuit huis worden belpoli’s gedaanof werken we aan protocollen, weten-schappelijke artikelen, presentaties ofachterstallige administratie.
Aanvankelijk boezemt het idee vanthuiswerken mij angst in. Al wekenlees ik horrorverhalen over mensendie moordlustige gevoelens jegenshun gezin koesteren, of uit vervelingcontinu de inhoud van hun koelkastnaar binnen werken. Zelf vind ikechter snel een nieuwe routine. Dewekker gaat om 6:45 in plaats van6:10 en in plaats van af te reizen naarDen Haag stap ik een uurtje op mijnhometrainer voor wat intervallen opde racefiets. De overdracht woon ikbij via internet en daarna heb ik dehele dag voor alle werkzaamhedendie ik normaal gesproken in de avon-den of de weekenden (als de patiën-tenzorg klaar is) moet doen. Hetscheelt dat ik alleen woon en mijneigen gezelschap goed kan verdragen.De week vliegt, als een productievehalve vakantie, in rap tempo voorbij.
Vervolgens ben ik terug in de hec-tiek van het ziekenhuis. Het is weereven wennen: de rust van mijn appar-tement maakt plaats voor een omge-ving met veel mensen die allemaaliets van me willen, talloze onderbre-kingen door telefoontjes over nieuweproblemen, en het idee dat er zeldeniemand naar me luistert („Het rijver-bod de eerste drie maanden na eenberoerte geldt ook voor u. Ja, zelfs alsu vindt dat u uw automaat met eenhalfzijdige verlamming prima kanbesturen.”). Wat dat betreft lijkt wer-ken in een ziekenhuis misschien welverrassend veel op thuiswerken metkleine kinderen.
Thuiswerken
Het lichaam schakelt dan overvan een suikerverbranding opeen vetverbranding. Die om-schakeling is in deze tijdwaarin altijd voldoende etenis, niet gebruikelijk meer. Inplaats van vet te verbrandenals de voorraad suikers in hetlichaam op is, vullen we hetdreigende tekort aan met eensnelle hap koolhydraten dievervolgens weer worden op-geslagen als vet. De suikerver-branding blijft dus perma-nent aan met als gevolg datmensen voortdurend trekhebben en zich sneller moevoelen. Door te switchentussen overschot en vastenleert het lichaam de vetver-branding weer aan te zettenen energie uit de vetcellen tehalen in plaats van te zeurenom suikers. Deze omschake-ling gaat sneller als je daarelke dag bij sport.
Vet als brandstofSportvasten is gebaseerd opde idee dat het goed is omperiodes van volop eten (wel-vaart) af te wisselen met spor-ten en vasten (periodes vanhongersnood).
Carmen van den Bosch.FOTO HEDSKE VOCHTELOO
