Milo is nog steeds heel
blij dat hij groot is. De
dingen die hij niet op
school leert, kan hij aan
mama en papa
vragen, en zo leert hij
toch nog bij.
Maar toch is er nog
steeds iets dat knaagt…
Hij zou zo graag een
speelkameraadje van zij
eigen leeftijd hebben!
Zohra is nu al wel iets
groter, maar nog steeds
te klein om echt mee te
kunnen spelen.
Maar op een dag, terwijl
hij aan het spelen
is, gebeurt er iets wat hij
nooit had verwacht…
Hij is aan het
basketballen, en wil net
de bal weer opvangen,
wanneer hij een stem
achter zich hoort:
“Mag ik misschien
meedoen?”,
vraagt een meisje van
zijn leeftijd, met een
donkere huid en een
lange paardenstaart.
Milo is zo verrast om
opeens een
leeftijdsgenootje te zien,
dat hij meteen allemaal
vragen begint af te
ratelen:
“Hoe heet jij? Woon je
hier ook? Kan jij wel
naar school gaan? Of
wilden jouw mama en
papa ook zo graag
kindjes als de mijne?”
Het meisje moet lachen
om zijn enthousiasme:
“Ja hoor, ik woon hier
ook! Ik heet Lianne, en
ik woon hier samen met
mijn mama, papa en
mijn tweelingzus
Sterre!”
“We wonen in het huis
hiernaast. Nu mijn zus
en ik zo groot zijn,
hadden we een eigen
kamer nodig… en het
studentenhuis waar
mama en papa woonden
had geen kamers meer
over.”
“Euhm… nu moet ik wel
weg. We gaan zo eten.
Maar ik kom zeker nog
eens terug, en dan vraag
ik of Sterre meekomt!
Daag!”
Binnen heeft Catherine
opeens weer een
vreselijke trek in
chocolade-ijs gekregen.
Ze haalt de grote pot, die
er nog van haar vorig
zwangerschap stond, uit
de diepvries.
“Wacht eens even…
Zwangerschap…? Zou ik
dan misschien
alweer…?”,
vraagt ze zich luidop af.
“Wat alweer, liefje?”,
vraagt David, die aan de
computer aan zijn paper
zit te werken.
“O, niks hoor!”
Catherine wil hem vooral
niet ongerust maken, ze
weet hoe hij kan zijn
wanneer ze zwanger is.
Dan komt Milo
binnenstuiven, en hij
vertelt zijn vader
opgewonden over zijn
nieuwe vriendinnetje.
“Ze heet Lianne! En ze
woont hiernaast. Haar
ouders wilden ook zo
graag kindjes als jullie,
want ze heeft nog een
tweelingzus!”
David is blij voor zijn
zoon, dat hij uiteindelijk
toch nog een
leeftijdsgenootje in de
buurt heeft gevonden.
Ook Catherine luistert
van aan de tafel
glimlachend mee.
Maar na het eten, roept
de plicht alweer.
(En de „de plicht‟ mag je
hier interpreteren als
„Zohra‟)
“Zo, Zohra‟tje. Nu ga ik
een beetje achteruit, en
dan mag jij naar me
toestappen.”
Maar het is duidelijk: het
kleine meisje heeft hier
absoluut geen zin in!
Catherine heeft zelf
eigenlijk ook geen zin,
het liefst van al zou ze
nu meteen in haar bed
willen kruipen.
Die vermoeidheid van de
laatste dagen… die
bevestigt alleen maar
haar vermoeden!”
Ze besluit zichzelf niet
langer te kwellen, en
maar gewoon in haar bed
te kruipen.
Maar daarmee is het
voor Zohra nog niet
gedaan! Vlak voor
Catherine naar bed ging,
heeft ze tegen David
gezegd dat hij nog even
met haar moest oefenen.
En blijkbaar heeft David
meer invloed op zijn
dochtertje, want binnen
de kortste keren komt
Zohra zo naar haar papa
toegelopen!
Milo is ook maar in bed
gekropen, en hij droomt
van zijn nieuwe
vriendinnetje Lianne.
Catherines vermoeden
heeft meteen bevestiging
gekregen:
“Oké, daar is nummertje
drie op komst!”
Ze kan niet wachten om
het goede nieuws aan
David te vertellen.
Zo goed en kwaad als het
kan met haar dikke
buik, loopt ze de trap op:
“David! David, moet je
kijken!”
“Jij ook! Zohra‟tje kan
lopen!”,
antwoordt David, terwijl
hij zijn dochtertje trots
in zijn armen houdt.
“En zo te zien heb jij ook
nog een verrassing voor
mij!”,
gaat hij stralend verder,
wanneer hij Catherines
dikke buik ziet.
Even later, wanneer hij
Zohra in haar wiegje
heeft gelegd, kruipt hij
naast zijn slapende
vrouw in bed.
Binnenkort wordt hij al
vader van zijn derde
kind…
Veel rust is het koppel
niet gegund:
Na een paar uur staat
Zohra alweer
klaarwakker in haar
bedje te krijsen:
“MAMA! PAPA! Ikke
honger!!!”
En Catherine is het
slachtoffer.
“Zo meisje, heb je
honger?”,
vraagt ze, terwijl ze haar
dochtertje uit haar bedje
tilt.
“Mama, dikke buik?”,
zegt Zohra verwonderd,
terwijl ze met haar
voetjes of Catherines
buik wrijft.
“Ja Zohra‟tje. En weet je
waarom? In mama‟s buik
zit een baby. Jij wordt
grote zus!”
“Baby!”,
roept Zohra opgewonden,
“Ikke grote zus!
Wanneer? Nu?”
“Dat duurt nog wel even
hoor, meisje!”,
Lacht Catherine, terwijl
ze haar dochtertje in de
keuken op de grond zet,
“Drink eerst je flesje
maar leeg, grote zus!”
Nadat Zohra haar flesje
leeg heeft, neemt
Catherine nog snel een
restje croissants uit de
kast, voordat ze naar
haar college vertrekt.
En een uur later moet
ook David vertrekken.
Gelukkig is Sanne er
weer om op de kinderen
te passen.
De kinderen merken
amper niet meer, dat
hun ouders er niet zijn.
Ze kunnen zich de hele
tijd rustig bezighouden.
Maar wanneer Catherine
thuiskomt, hobbelt
Zohra‟tje toch zo snel als
ze kan de trap af om
haar mama te begroeten.
“Mama… ikke moe! Ikke
bedje???”,
vraagt ze, van zodra
Catherine haar kan
horen.
“Zo, mijn kleine meid.
Slaap maar lekker!”,
zegt Catherine, terwijl ze
haar dochter nog een
kusje geeft.
Later die avond, moeten
Catherine en David
zichzelf nog eens goed
aansporen om verder te
schrijven aan hun paper.
Catherine zit aan de
computer beneden te
werken…
… en David heeft eens
smekend naar Milo
gekeken, en zit nu op de
kinderkamer aan de
computer te schrijven.
Maar allebei hebben ze
hetzelfde resultaat: hun
paper voor dit semester
is af!
Catherine heeft behoefte
aan ontspanning, maar
ze heeft ook nog een
punt voor creativiteit
nodig.
Dus combineert ze de
twee zaken handig, door
enkele liedjes te oefenen
op de piano.
David is echter geen rust
gegund:
Zohra‟tje moet nog leren
praten, en hij heeft die
zware taak op zich
genomen.
Zware taak, inderdaad.
Want Zohra heeft
besloten, dat ze op dit
moment niet naar haar
papa wil luisteren.
Tot dan opeens:
“Beer!”
“Zei je beer?”
“Beer!”
En met dit ene
woordje, is Zohra opeens
goed vertrokken.
Want na die „beer‟ zegt
Zohra nog een heleboel
andere woordjes, en na
een paar uur kan ze
praten!
Nu ze kan
praten, probeert David
ook maar ineens om
haar een kinderliedje te
leren zingen:
“Handjes draaien, koeke
bakke vlaaien!”
Maar Zohra‟tje heeft
helemaal geen zin om
haar papa na te zingen.
Toch leert Zohra
vandaag nog iets anders
dan alleen maar praten:
Vanaf nu kan ze
namelijk alleen op het
potje gaan!
Na lang slapen, wordt
Catherine wakker met de
onaangename gedachte
dat ze straks examen
heeft.
“O nee! Ik kan maar
beter snel nog een
opdracht maken!”
Ze neemt het
opdrachtenboekje uit de
kast, en gaat zo in haar
ondergoed op de
slaapkamervloer zitten
schrijven!
David krijgt op hetzelfde
moment ook dat idee.
Alleen is hij wel in de
buurt van de tafel, en
heeft hij zijn kleren aan!
Dan belt ze Sanne, doet
nog snel haar kleren aan
en vertrekt samen met
David naar het examen.
Milo heeft intussen
razende honger
gekregen.
Maar mama en papa
hebben geen tijd meer
om iets klaar te
maken, en daarom
neemt hij zelf maar het
heft in handen.
“Hallo? Ik zou graag een
pizza bestellen voor de
familie Delamour.”
Niet veel later arriveert
de pizzaboer. Hij kijkt
even raar op, wanneer
hij beide ouders zich ziet
haasten om op tijd op
hun examen te zijn.
“Mijn zoon of het
kindermeisje zal u wel
betalen!”,
is het enige wat hij
Catherine nog hoort
zeggen.
En even later heeft Milo
zijn pizza. Hij neemt een
groot stuk, en begint er
smakelijk van te eten.
Intussen lijkt de kleine
Zohra het erg goed te
kunnen vinden met
Sanne.
Wanneer David en
Catherine terugkomen
van hun examens – ze
zijn overigens allebei
door naar hun derde
jaar! – zijn ze zo moe,
dat ze zonder iets te
zeggen meteen in bed
kruipen!
Maar niet veel later…
moeten ze alweer naar
hun college vertrekken!
Catherine houdt zich
sterk, maar toch hoopt
ze dat ze niet tijdens de
les in slaap zal vallen.
Zohra‟tje is ook vreselijk
moe geworden van al het
spelen. Maar wat ze ook
probeert, Sanne lijkt
maar niet te snappen dat
ze het meisje gewoon in
haar bedje zou moeten
leggen.
De kleine meid ziet dan
maar geen andere
oplossing, dan gewoon
op de grond te gaan
slapen!
Haar ouders zijn er
beiden al niet veel beter
aan toe, wanneer ze
terugkomen van hun les.
David heeft nog net de
energie om Zohra naar
haar bedje te
brengen, maar daarna
kruipt hij toch ook maar
lekker onder de wol.