GOZATERDAG 14 MAART 202010

ERIKA VAN GILS

Opent hij ’s ochtendszijn ogen, dan is zijneerste gedachte ‘van-daag gaan weer mil-joenen varkens naar

de slacht’. ,,Pas daarna denk ik: ge-lukkig, mijn vrouw ligt naast meen de kinderen moeten naarschool”, zegt de van oorsprongEdese schrijver Jeroen Siebelink.De laatste jaren tikt hij zijn vingersblauw om dierenleed aan de kaakte stellen. ,,Ik ontdekte pas op la-tere leeftijd waar ik echt voor wilgaan.”

Siebelink stelt voor het inter-view te doen bij een nieuw vegantentje op het Stationsplein inUtrecht. Het is er zo onpersoonlijkdat hij met liefde zijn cappuccinomet havermelk inwisselt voor eenespresso op een gezelliger plek.,,Mijn vrouw is vegetariër. Zevroeg me of we voortaan zondervlees konden koken. Ik was ver-liefd, hoefde er niet over na te den-ken. Ik eet sinds 1999 vegetarischen sinds twee jaar plantaardig.”Hij kijkt wat bedremmeld naarzijn leren schoenen. ,,Dat is nogwel een ding, daar schaam ik meeen beetje voor.”

Uw jeugd bracht u door op de Ve-luwe. Hoe kijkt u daar op terug?,,Een geweldige tijd met veel vrij-heid. Mijn vader (schrijver Jan Sie-belink, EvG) gaf les en schreefboeken. Mijn moeder vertaaldeboeken en wachtte me op metthee. Mijn leven speelde zich bui-ten af. Ik was altijd met vriendjes

bezig, trok de bossen in. Huttenbouwen, rotzooien in hooizolders.Later zocht ik het avontuur, doorbijvoorbeeld kauwgom te stelenbij de ViVo. Mijn vader vond datmoeilijk. Hij leerde me dan geenlesje, negeerde me gewoon. Waar-door ik meer stiekeme dingen gingdoen. Hij was lief en zorgzaam,maar geen vader waarmee je overdit soort zaken sprak.”

Spoorde hij u aan te gaan schrij-ven?,,Eerder het tegenovergestelde.Mijn keuze voor de journalistieksprak hem wel aan, maar hij wasargwanend toen ik aankondigdedat ik een roman ging schrijven.Hij wilde me weghouden bij deharde schrijverswereld. Inhoude-lijk bemoeit hij zich niet met mijnwerk, al is hij mijn eerste lezer engrootste fan. Ik heb van hem ge-leerd, zonder dat hij dit doorhad.Ik las zijn boeken en dat gaf meeen inkijkje in het schrijfproces,hoe je de werkelijkheid niet één opéén overneemt, maar een nieuweschept.”

Uw debuutroman Pels gaat overeen zoon van een Veluwse nert-senfokker die radicaal dierenbe-vrijder wordt. Ook uw onlangsverschenen boek De VegetarischeSlager heeft als hoofdthema destrijd tegen dierenleed. Watmaakt dat dit u zo bezighoudt?,,Schuldgevoel. De eerste jaren vanmijn leven liep ik half bewuste-loos op deze planeet rond. Ik atvlees, droeg een jas met een bont-kraag. Tijdens mijn struintochtenzag ik grijze banden van asbest inhet bos, afzettingen van nertsen-farms. Maar ik had geen idee welkdierenleed daarachter schuil ging.Die liefde voor dieren zat er alskind al in, spinnen en langpoot-muggen leidde ik naar buiten.Raar genoeg dacht ik niet na overwaar mijn stukje vlees of bont-kraag vandaan kwam. Het duurdelang tot mijn ogen opengingen.Verloren tijd.”

De journalist in u zorgt ervoor datu grondig onderzoek doet. De fei-

Toetsenbordactivist met groot hart voor dierenZowel zijn debuutroman ‘Pels’ als zijnonlangs verschenen bedrijfsroman ‘De Vegetarische Slager’ staan in hetteken van de strijd tegen dierenleed.Jeroen Siebelink noemt zichzelf eentoetsenbordactivist. Diep in zijn hartwas hij liever een echte dierenbevrijder.

Het gesprek

ten moeten kloppen. Zo bezochtu voor Pels een nertsenfokker inEderveen. Hoe was dat?,,Vreselijk, maar niet zo erg als ikme had voorgesteld. Geen openge-reten en verwaarloosde dieren.Het was dan ook een zogehetenvoorbeeldstal. Duizenden ogen

staarden me aan. De nertsen zatenin kooitjes van 30 bij 50 centimeterop gaas, zonder stro. Vanaf hun ge-boorte zitten ze daar zeven maan-den. Tot ze worden gedood voorhun pels. Ik heb het over roofdie-ren die in de vrije natuur een terri-torium hebben van 10 hectare.”

‘Ik wil een keervoelen hoe het is een dier tebevrijden. Op mijn 51ste droomik daarvan’—

Jeroen Siebelink.FOTO HERMAN STÖVER