Het gesprek Toetsenbordactivist met groot hart voor dieren · vlees, droeg een jas met een...
1
GO ZATERDAG MAART 10 ERIKA VAN GILS O pent hij ’s ochtends zijn ogen, dan is zijn eerste gedachte ‘van- daag gaan weer mil- joenen varkens naar de slacht’. ,,Pas daarna denk ik: ge- lukkig, mijn vrouw ligt naast me en de kinderen moeten naar school”, zegt de van oorsprong Edese schrijver Jeroen Siebelink. De laatste jaren tikt hij zijn vingers blauw om dierenleed aan de kaak te stellen. ,,Ik ontdekte pas op la- tere leeftijd waar ik echt voor wil gaan.” Siebelink stelt voor het inter- view te doen bij een nieuw vegan tentje op het Stationsplein in Utrecht. Het is er zo onpersoonlijk dat hij met liefde zijn cappuccino met havermelk inwisselt voor een espresso op een gezelliger plek. ,,Mijn vrouw is vegetariër. Ze vroeg me of we voortaan zonder vlees konden koken. Ik was ver- liefd, hoefde er niet over na te den- ken. Ik eet sinds 1999 vegetarisch en sinds twee jaar plantaardig.” Hij kijkt wat bedremmeld naar zijn leren schoenen. ,,Dat is nog wel een ding, daar schaam ik me een beetje voor.” Uw jeugd bracht u door op de Ve- luwe. Hoe kijkt u daar op terug? ,,Een geweldige tijd met veel vrij- heid. Mijn vader (schrijver Jan Sie- belink, EvG) gaf les en schreef boeken. Mijn moeder vertaalde boeken en wachtte me op met thee. Mijn leven speelde zich bui- ten af. Ik was altijd met vriendjes bezig, trok de bossen in. Hutten bouwen, rotzooien in hooizolders. Later zocht ik het avontuur, door bijvoorbeeld kauwgom te stelen bij de ViVo. Mijn vader vond dat moeilijk. Hij leerde me dan geen lesje, negeerde me gewoon. Waar- door ik meer stiekeme dingen ging doen. Hij was lief en zorgzaam, maar geen vader waarmee je over dit soort zaken sprak.” Spoorde hij u aan te gaan schrij- ven? ,,Eerder het tegenovergestelde. Mijn keuze voor de journalistiek sprak hem wel aan, maar hij was argwanend toen ik aankondigde dat ik een roman ging schrijven. Hij wilde me weghouden bij de harde schrijverswereld. Inhoude- lijk bemoeit hij zich niet met mijn werk, al is hij mijn eerste lezer en grootste fan. Ik heb van hem ge- leerd, zonder dat hij dit doorhad. Ik las zijn boeken en dat gaf me een inkijkje in het schrijfproces, hoe je de werkelijkheid niet één op één overneemt, maar een nieuwe schept.” Uw debuutroman Pels gaat over een zoon van een Veluwse nert- senfokker die radicaal dierenbe- vrijder wordt. Ook uw onlangs verschenen boek De Vegetarische Slager heeft als hoofdthema de strijd tegen dierenleed. Wat maakt dat dit u zo bezighoudt? ,,Schuldgevoel. De eerste jaren van mijn leven liep ik half bewuste- loos op deze planeet rond. Ik at vlees, droeg een jas met een bont- kraag. Tijdens mijn struintochten zag ik grijze banden van asbest in het bos, afzettingen van nertsen- farms. Maar ik had geen idee welk dierenleed daarachter schuil ging. Die liefde voor dieren zat er als kind al in, spinnen en langpoot- muggen leidde ik naar buiten. Raar genoeg dacht ik niet na over waar mijn stukje vlees of bont- kraag vandaan kwam. Het duurde lang tot mijn ogen opengingen. Verloren tijd.” De journalist in u zorgt ervoor dat u grondig onderzoek doet. De fei- Toetsenbordactivist met groot hart voor dieren Zowel zijn debuutroman ‘Pels’ als zijn onlangs verschenen bedrijfsroman ‘De Vegetarische Slager’ staan in het teken van de strijd tegen dierenleed. Jeroen Siebelink noemt zichzelf een toetsenbordactivist. Diep in zijn hart was hij liever een echte dierenbevrijder. Het gesprek ten moeten kloppen. Zo bezocht u voor Pels een nertsenfokker in Ederveen. Hoe was dat? ,,Vreselijk, maar niet zo erg als ik me had voorgesteld. Geen openge- reten en verwaarloosde dieren. Het was dan ook een zogeheten voorbeeldstal. Duizenden ogen staarden me aan. De nertsen zaten in kooitjes van 30 bij 50 centimeter op gaas, zonder stro. Vanaf hun ge- boorte zitten ze daar zeven maan- den. Tot ze worden gedood voor hun pels. Ik heb het over roofdie- ren die in de vrije natuur een terri- torium hebben van 10 hectare.” ‘Ik wil een keer voelen hoe het is een dier te bevrijden. Op mijn 51ste droom ik daarvan’ — Jeroen Siebelink. FOTO HERMAN STÖVER
Transcript of Het gesprek Toetsenbordactivist met groot hart voor dieren · vlees, droeg een jas met een...
GOZATERDAG 14 MAART 202010
ERIKA VAN GILS
Opent hij ’s ochtendszijn ogen, dan is zijneerste gedachte ‘van-daag gaan weer mil-joenen varkens naar
de slacht’. ,,Pas daarna denk ik: ge-lukkig, mijn vrouw ligt naast meen de kinderen moeten naarschool”, zegt de van oorsprongEdese schrijver Jeroen Siebelink.De laatste jaren tikt hij zijn vingersblauw om dierenleed aan de kaakte stellen. ,,Ik ontdekte pas op la-tere leeftijd waar ik echt voor wilgaan.”
Siebelink stelt voor het inter-view te doen bij een nieuw vegantentje op het Stationsplein inUtrecht. Het is er zo onpersoonlijkdat hij met liefde zijn cappuccinomet havermelk inwisselt voor eenespresso op een gezelliger plek.,,Mijn vrouw is vegetariër. Zevroeg me of we voortaan zondervlees konden koken. Ik was ver-liefd, hoefde er niet over na te den-ken. Ik eet sinds 1999 vegetarischen sinds twee jaar plantaardig.”Hij kijkt wat bedremmeld naarzijn leren schoenen. ,,Dat is nogwel een ding, daar schaam ik meeen beetje voor.”
Uw jeugd bracht u door op de Ve-luwe. Hoe kijkt u daar op terug?,,Een geweldige tijd met veel vrij-heid. Mijn vader (schrijver Jan Sie-belink, EvG) gaf les en schreefboeken. Mijn moeder vertaaldeboeken en wachtte me op metthee. Mijn leven speelde zich bui-ten af. Ik was altijd met vriendjes
bezig, trok de bossen in. Huttenbouwen, rotzooien in hooizolders.Later zocht ik het avontuur, doorbijvoorbeeld kauwgom te stelenbij de ViVo. Mijn vader vond datmoeilijk. Hij leerde me dan geenlesje, negeerde me gewoon. Waar-door ik meer stiekeme dingen gingdoen. Hij was lief en zorgzaam,maar geen vader waarmee je overdit soort zaken sprak.”
Spoorde hij u aan te gaan schrij-ven?,,Eerder het tegenovergestelde.Mijn keuze voor de journalistieksprak hem wel aan, maar hij wasargwanend toen ik aankondigdedat ik een roman ging schrijven.Hij wilde me weghouden bij deharde schrijverswereld. Inhoude-lijk bemoeit hij zich niet met mijnwerk, al is hij mijn eerste lezer engrootste fan. Ik heb van hem ge-leerd, zonder dat hij dit doorhad.Ik las zijn boeken en dat gaf meeen inkijkje in het schrijfproces,hoe je de werkelijkheid niet één opéén overneemt, maar een nieuweschept.”
Uw debuutroman Pels gaat overeen zoon van een Veluwse nert-senfokker die radicaal dierenbe-vrijder wordt. Ook uw onlangsverschenen boek De VegetarischeSlager heeft als hoofdthema destrijd tegen dierenleed. Watmaakt dat dit u zo bezighoudt?,,Schuldgevoel. De eerste jaren vanmijn leven liep ik half bewuste-loos op deze planeet rond. Ik atvlees, droeg een jas met een bont-kraag. Tijdens mijn struintochtenzag ik grijze banden van asbest inhet bos, afzettingen van nertsen-farms. Maar ik had geen idee welkdierenleed daarachter schuil ging.Die liefde voor dieren zat er alskind al in, spinnen en langpoot-muggen leidde ik naar buiten.Raar genoeg dacht ik niet na overwaar mijn stukje vlees of bont-kraag vandaan kwam. Het duurdelang tot mijn ogen opengingen.Verloren tijd.”
De journalist in u zorgt ervoor datu grondig onderzoek doet. De fei-
Toetsenbordactivist met groot hart voor dierenZowel zijn debuutroman ‘Pels’ als zijnonlangs verschenen bedrijfsroman ‘De Vegetarische Slager’ staan in hetteken van de strijd tegen dierenleed.Jeroen Siebelink noemt zichzelf eentoetsenbordactivist. Diep in zijn hartwas hij liever een echte dierenbevrijder.
Het gesprek
ten moeten kloppen. Zo bezochtu voor Pels een nertsenfokker inEderveen. Hoe was dat?,,Vreselijk, maar niet zo erg als ikme had voorgesteld. Geen openge-reten en verwaarloosde dieren.Het was dan ook een zogehetenvoorbeeldstal. Duizenden ogen
staarden me aan. De nertsen zatenin kooitjes van 30 bij 50 centimeterop gaas, zonder stro. Vanaf hun ge-boorte zitten ze daar zeven maan-den. Tot ze worden gedood voorhun pels. Ik heb het over roofdie-ren die in de vrije natuur een terri-torium hebben van 10 hectare.”
‘Ik wil een keervoelen hoe het is een dier tebevrijden. Op mijn 51ste droomik daarvan’—
Jeroen Siebelink.FOTO HERMAN STÖVER
