De verzamelingen van Hans-Peter Feldmannspreken tot de verbeeldingDoor:Sophia Zürcher

Foto’s van knieën, de uitgestalde inhoud van een handtas en eennegentiende-eeuws olieverfschilderij van een nette dame met een feestneus. Dekunstwerken in de retrospectieve tentoonstelling van Hans-Peter Feldmann (1941)in de Londense Serpentine Gallery verrassen en zetten vervolgens aan totnadenken.

Gevonden beelden Feldmann werkt met gevonden foto’s en objecten. Hij begon eind jaren zestig al beelden envoorwerpen te verzamelen en die als zijn kunstwerken te presenteren. Daarmee is hij eenvoorloper van de zogenoemde appropriation art, dat pas eind jaren zeventig door onder meerSherrie Levine (1947) en Richard Prince (1949) naam maakte. Feldmann presenteert degevonden beelden, vaak zonder uitleg of titel, en de kijker maakt daar een verhaal van. Zowordt ieder kunstwerk in de tentoonstelling een klein puzzeltje: waarom heeft de kunstenaardeze beelden verzameld of een beetje aangepast? Welk verhaal wordt hier verteld?

Verhalen maken Soms zijn Feldmanns ingrepen wat flauw, zoals de feestneuzen die hij gaf aannegentiende-eeuwse serieuze portretten. De meeste werken zetten de verbeelding echterflink aan het werk. Bij foto’s van autoradio’s staat de titel Car Radios While Good Music isPlaying (2004). Waarom zou je een foto nemen van je autoradio als er een goed nummerwordt gedraaid? Het doet denken aan fijne momenten die je zou willen vastleggen, maar dieje niet kunt afbeelden. Feldmann zet zo aan tot nadenken over representaties. Op dezelfdemuur hangen ook foto’s van vrouwenknieën. Misschien is de kunstenaar hier op zoek naar deperfecte knie. Hoe ziet die eruit? Als je heel veel knieën met elkaar zou vergelijken, zou je danuiteindelijk tot een antwoord komen? Of misschien is Feldmann gewoon gek op knieën enkijkt hij er graag naar. Er is geen juist antwoord en dat is spannend. Nergens hangen bordjesmet informatie, waardoor uiteindelijk alles draait om de associaties van de beschouwer.

Handtassen De verbeelding wordt optimaal op de proef gesteld bij zijn laatste werken. Feldmann vroegzes vrouwen of hij hun handtassen met inhoud mocht hebben om tentoon te stellen. Hijvertelde de Britse krant the Guardian dat zijn fascinatie voor handtassen voortkomt uit zijnjeugd: “I remember my mother and her handbag and it was a taboo to look at what was in it,a really strict taboo." De ondeugende Feldmann mocht wel in deze tassen kijken en ordentnetjes de visitekaartjes, mobiele telefoons, portemonnees of losgeld, make-up, tampons,bonnetjes en pennen. Op bordjes staan alleen de voornaam, leeftijd en woonplaats van deeigenaressen van de tassen. Toch vertelt een handtas veel meer over de dame dan die driefeitjes. De 38-jarige Susanne uit Berlijn zou bijvoorbeeld een hardwerkende zakenvrouwkunnen zijn, vanwege haar Blackberry, haar notitieboekje en de grote hoeveelheid tabak inhaar tas. Wat vertelt zo’n tas over een vrouw? En wat zegt het plezier van ontdekken wat erin andermans tas zit eigenlijk over jezelf?

Op een vrolijke manier daagt Feldmann de bezoeker uit om na te denken over heel diversezaken, van banale onderwerpen als vrouwenknieën tot hoe fotografie eigenlijk werkt. En ofhet niet eens tijd wordt om je tas uit te ruimen.

pagina 1 / 130-04-2012 CultuurBewust.nl