D6 cultuur&mediaDE STANDAARD

DINSDAG 26 FEBRUARI 2013

INTERVIEWKAVINSKY COMBINEERT ZOMBIES EN ELEKTROPOP OP ‘OUTRUN’Hij werd bekend toen zijn liedje ‘Night call’ op de soundtrack van de film ‘Drive’terechtkwam. Al is bekend misschien een groot woord. De Franse producer VincentBelorgey verschuilt zich namelijk achter zijn alter ego Kavinsky, een ‘levende dode’.Sasha Van der Speeten

Kavinsky is een vlotte kerel diein 1986 in zijn bloedrode Fer-rari Testarossa crashte. Alseen zombie stapte hij uit hetautowrak, strompelde terug

naar zijn vriendin en smeekte haar omhem terug te nemen. Maar zij zag een ro-mantische relatie met een levende dodeniet meteen zitten en sindsdien cruist Ka-vinsky in zijn spookwagen door de nacht,gedoemd om de fouten die hij in zijn levenmaakte weer recht te zetten.Vincent Belorgey ziet er in het echt eenstuk frisser uit dan de zombie-cartoonver-sie die hij verzon om zijn alias Kavinskywat kleur te geven. De onderkoelde Parij-zenaar heeft zijn zaakjes op een rij. Zijneerste ep’tjes kregen een mooie cultstatusen leverden hem respect op uit de Fransedancescene. Vandaag heten zijn bestevrienden Mr. Oizo (van wie hij zijn eerstecomputer kocht), Sebastian, Brodinski en,jawel, Daft Punk.Hun invloed ligt lekker dik over het de-buut Outrun gesmeerd: funky pompendeelektro met smeuïge analoge synths, kit-scherige gitaarsolo’s en vette stofzuigerbe-ats. Oh ja, en zijn hit ‘Night call’ staat erop.

‘Night call’ werd een hit toen de regis-seur Nicolas Winding Refn het liedje ge-bruikte in de openingssequentie vanzijn film ‘Drive’. Da’s geluk hebben.

‘Ik zei meteen ja tegen Nicolas toen hijvroeg of hij mijn “Night call” mocht ge-bruiken. Ik was fan van zijn geniale Pu-sher-trilogie. Blijkbaar speelde Nicolasmijn liedje keer op keer als hij van de film-set naar zijn hotel reed. Hoe fantastisch ishet dat een liedje dat geïnspireerd is doorautorijden wordt opgepikt in een film overeen chauffeur van bankovervallers? Toenik de film zag, voelde ik me een tienjarigjongetje dat voor het eerst naar Eurodis-ney mag. (lacht) Ik ben er apetrots op.’

Je bent zelf een fan van films uit de ja-ren tachtig. Vooral horrorfilms, blijk-baar?

‘Ik heb altijd van zombiefilms gehouden,vooral die van de cineast George A.Ro-mero. Sommige zijn ronduit grappig zoalsThe evil dead van Sam Raimi, andere weerangstaanjagend.’‘Ik ga niet beweren dat in de jaren tachtigalles beter was, maar zeg nu zelf: de he-dendaagse televisieprogramma’s die grap-pig zouden moeten zijn, zijn hopeloosflauw. En de zogenaamd griezelige serieslaten me meestal koud. Behalve The wal-king dead, want die reeks is lekker bloede-rig, met echt gore zombies. Ze jagen je destuipen op het lijf. Heerlijk vind ik dat.(glimlacht)’

Jouw zombiepersonage rijdt met eenrode Ferrari Testarossa, maar zelfscheur je met een Vespa door Parijs.

‘Betrapt! (lacht) Ik ben opgegroeid metcoole televisieseries waar Ferrari’s eenhoofdrol in speelden, zoals Magnum ofMiami Vice. Of neem nu The ATeam ofStarsky & Hutch: daar zat ik als jongetjemet grote ogen naar te kijken. De blitseauto’s verdrongen er elkaar. En zoals jeweet is er maar één kleur voor een Ferrarien dat is rood.’

Al dat televisiekijken tekent jouw mu-

ziek enorm. Ik hoor invloeden van le-gendarische soundtrackproducers alsTony Scott (‘Top gun’) en Harold Falte-meyer (‘Beverly Hills cop’).

‘Waar is de tijd dat je meteen het thema-muziekje van een film kon meeneuri-ën? Jaws, Terminator, Star wars: ze zijnonlosmakelijk verbonden met hun sound-tracks. Vandaag is dat veel minder het ge-val. Weet je, mijn moeder heeft me ooiteen piano cadeau gedaan omdat ik te vaakvoor de televisie zat. Maar ik moest er delessen notenleer in de muziekschool bij

nemen en die waren verschrikkelijk. Wemochten zelfs geen piano aanraken. Ikdeed mijn uiterste best om zo slecht moge-lijk te spelen, zodat mijn wanhopige moe-der mij uiteindelijk terug voor tv heeft ge-plant. (lacht) Ze kon mijn valse gepingelniet meer aanhoren.’

SebastiAn produceerde de plaat enzingt ook in ‘Odd look’, met een ver-vormd feminien stemmetje. Hoe kom jedaar bij?

‘Hij heeft zijn stem al op een gelijkaardigemanier gebruikt in “Embody”, een van zijneigen songs. Om die speciale klank te ver-krijgen zingt hij niet in een microfoonmaar in de schelpen van een hoofdtele-foon. Vervolgens verhoogt hij de toon-hoogte van zijn stem. Il fait du yaourt,zeggen we in het Frans. Amerikanen be-grijpen die uitdrukking niet. Nu ja, ik ver-taal het altijd als it’s kind of a yoghurt.Sebastians stem doet me er nog het meestdenken aan Thaise ladyboys: weird en an-drogyn.’

Daft Punk heeft de robotmaskers, Justi-ce zijn crucifix, Mr. Oizo zijn gele pop,jij spant een zombiefiguur voor jekar.Wat hebben Franse danceproducersmet anonimiteit?

‘Misschien omdat we allemaal spuuglelijkzijn? (grijnst) De jongens van Daft Punkzijn onze grote voorbeelden, onze papy etmamy. De manier waarop zij zich in depopindustrie bewegen, is enorm inspire-rend. Zij bepalen zelf de regels. Het ideeom gemaskerd een muziekcarrière uit tebouwen, lijkt geschift maar ik vind hetbriljant. Net dat aspect maakt van DaftPunk een magisch duo. Soms past je eigensmoel niet in jouw visie. Hoe ik er in hetecht uitzie, doet er niet toe.’

‘Outrun’ verschijnt opRecord Makers/Universal¨¨¨¨è

‘Waarom veel Fransedanceproducers huncarrière gemaskerduitbouwen? Omdat weallemaal spuuglelijkzijn’

Het cartoonpersonage Kavinsky, alter ego van Vincent Belorgey, cruist als een zombie in een Ferrari Testarossa door de nacht. © rr

‘Soms past jeeigen smoel

niet in je visie’

DE STANDAARDDINSDAG 26 FEBRUARI 2013 D7

MUSICAL ¨¨¨¨èJosephine B.Tot 31/3 in Fakkeltheater,Antwerpenwww.judastheaterproducties.be

Met Josephine B. brengt JudasTheaterproducties een voorstel-ling die niet te vergelijken is meteerdere voltreffers als Ganeshaen Lelies. Maar het is wél op-nieuw een parel aan de kroon vanhet huis, met dezelfde emotione-le resonantie. Een viersterren-voorstelling.De eerste ster is voor de inspira-tiebron: Josephine Baker, de eer-ste zwarte superster, die een uit-zichtloos leven in het Ameri-kaanse Saint Louis ontvluchtteom in Parijs de podia te verove-ren als revuester en vandaaruitde wereld te veroveren.Een tweede ster is voor de in-houd en vorm. De voorstellingheeft een knap script van FrankVan Laecke en Allard Blom. Sleu-telmomenten en -figuren komenen gaan, maar de schrijvers en re-gisseur Martin Michel klinkendie momenten mooi aan elkaartot een aangrijpende levenslijn,die meer is dan een aaneenscha-keling van biografische feitjes.Dé schakel is een dramatische ge-beurtenis uit Bakers kindertijd,die haar verdere leven, ambitiesen beslissingen heeft bepaald.Haar strijd tegen rassendiscrimi-natie, het feit dat ze liefst 24 kin-deren uit de hele wereld adop-teerde, haar verzetswerk in deTweede Wereldoorlog: de kiemervoor is gelegd toen ze acht was.Naast de songs die Josephine Ba-kers handtekening dragen, com-poneerde Sam Verhoeven – op despitse liedteksten van Allard

Blom – rijk geschakeerde mu-ziek, perfect passend in de sfeer.

Strakke mannen

Josephine B. is opgevat als een re-vue: pluimen, boa’s, het mag vooréén keer weer. Een gedurfde aan-pak, die wonderwel werkt en dievooral wordt waargemaakt doorde acteurs. Want het scènebeeldis al bij al sober, maar krijgt doorde mooie belichtingtoch gran-deur.Het mannenensemble speelt,zingt en danst strak, en haalt danook de derde ster binnen. De zesheren krijgen bovendien de kansom personages neer te zetten diestevig uitgewerkt zijn. AlexanderMetselaar bijvoorbeeld als PaulColin, de schilder die het iconi-

sche beeld van Baker in het bana-nenrokje creëert. Van de herenmaakt vooral Hein Gerrits, doorzijn spel en grootse zang, indrukals Bakers derde man Pepito DeAbatino, de man die haar carriè-re lanceert. Maar Jan Schepensmoet in weinig onderdoen als JoBouillon, orkestleider, waar-schijnlijk homoseksueel maartoch ook een van Bakers echtge-noten.

Leki triomfeert

De vierde ster is onmiskenbaarvoor dé verrassing van de voor-stelling: Karoline ‘Leki’ Kamosiin de titelrol. Dat zij een stevigpotje kan zingen in verschillendegenres, wisten we. Maar dat zij inhaar musicaldebuut in die enkele

weken repetitietijd tot zulk eenkrachtige, indringende vertol-king zou komen, is een verras-sing van formaat. Zij is ontwape-nend, grappig, gevoelig, gepij-nigd, gekweld, verward, ver-heugd. Die immense emotionelereis legt Leki af zonder één keerte struikelen.Er had ook nog een vijfde ster in-gezeten, als Josephine niet zosnel van ‘rags to riches’ was ge-ëvolueerd, en als we enkele iconi-sche Bakervertolkingen inte-graal hadden kunnen zien en ho-ren, want de voorstelling maaktniet helemaal duidelijk waaromzij zo’n bijzondere performerwas. Maar dat zijn slechts enkelevale plekjes op een voor de reststralende regenboog.

Monopoly meteen misantroopTHEATER ¨¨¨èèTimon van AtheneGezien op 21/2 in Monty, Antwerpen.Tournee tot 29/3

Schuif aan bij het slempersbanket! Ti-mon is een rijke Athener, een bigspender die zijn vrienden met buite-nissigheden verwent en letterlijk metmuntstukken strooit. Als het geld opis, zijn ze plots geen vrienden meermaar schuldeisers. Timon verandertdaarop in een misantroop: een vijandvan het volk, een ziener die alle hypo-crisie doorprikt.Shakespeares weinig gespeelde trage-die Timon van Athene begint uitbun-dig, maar eindigt somber en don-ker. Ook bij De Roovers, die hier metde oorspronkelijke bezetting doenwaar ze goed in zijn: klassiek repertoi-re spelen op een consequente en licht-voetige manier.Maar veel verder dan een brokkeligstuk vakkundig in elkaar puzzelen eneen groteske grondverf meegeven,doen De Roovers niet. Ook al wordtdeze voorstelling de inzet van hunDollarcyclus, die onze huidige geld-zucht aan de kaak stelt: voor een radi-cale, krachtige omzetting schrikt hetcollectief terug. Eén toevoeging per-

mitteren ze zich, via de omweg van deallegorie. Precies op het kantelpuntvan het stuk, klinkt een sermoen overhet monopolyspel. Want waar sta je,als aan het eind al het geld opnieuwin de doos moet?De Roovers spelen Timon van Atheneletterlijk van naaldje tot draadje enscheppen daar zichtbaar plezier in.Wat we zien, in het zog van de alomte-genwoordige Timon (Robbie Cleiren):een bonte parade van vleiers en profi-teurs in een vaardige rollenwissel. Vanbont wisselen is daarbij voldoen-de. Een dichter herkennen we aan zijnwilde muts. Hang die aan zijn kin, enhij wordt een baardige senator.Wat we horen, in pakweg vijf kwartieris woordkunst die soms naar woord-kramerij overhelt. Zo jachtig wordt ergeschakeld, zo snel jakkeren Shake-speares bespiegelingen voorbij.De Roovers spuwen hun gal metflair. Maar ze sturen je ook naar huismet tuitende oren van de vloed aanvolzinnen.GEERT VAN DER SPEETEN

Karoline ‘Leki’ Kamosi is omringd door een prima mannenensemble. © Luk Monsaert

waar – vooral met de scène waarin ie-dereen zijn broek afsteekt (‘steek uwbankkaart hier!’). Maar naarmate devoorstelling vordert, wordt het steedsgrauwer.Drie scènes blijven ons bij. Joris Hes-sels ziedende tirade tegen al wat foutloopt in de wereld. De bijzonderedroom, met een wuivende MickeyMouse die aan politiegeweld ten on-der gaat. En het dansstuk van Nata-scha Pire, waarin haar personage laatuitschijnen slachtoffer van incest tezijn.Operatie Charlie is een gedurfde voor-stelling maar blijft – op de bovenver-melde scènes na – te veel in de aan-eenschakeling van gimmicks steken.Al zal dat het doelpubliek niet hinde-ren om te smullen van deze onhandi-ge action heroes.Treffend is de antifinale met Van

Malder als de ‘Duts’ van het guerrilla-team. Als in eigen kringen al mani-feste ongelijkheid heerst, hoe krijgenwe dan gelijkheid in de wereld?LIV LAVEYNE

Leki triomfeert als Josephine Baker

Leve deverwarring

THEATER ¨¨¨èèOperatie CharlieBronks. Gezien op 24/2. Tot eind maart

Gezocht: m/v met ideaal, rijbewijsniet vereist, talent niet belangrijk.Voor een fulltime opdracht. Succes eneeuwige roem niet verzekerd! In wareguerrillastijl sleuren drie gemaskerdefiguren acteur Dominique Van Malder– met kap over het hoofd – de scèneop. Hij ondergaat er zijn vuurproefom deel uit te maken van dit teamvan wereldverbeteraars.Operatie Charlie is gemaakt door deploeg (Joris Hessels, Dominique VanMalder, Randi De Vlieghe aangevuldmet danseres Natascha Pire) die eer-der al Wawilwiedoen (2008) bracht bijBronks. Toen kwamen de personagesvooral uit sociaal achtergestelde ge-zinnen. Ditmaal zijn het rijkeluizendie zich verzetten tegen de omgevingwaarin ze zijn groot gebracht. Elkheeft wel zijn eigen persoonlijke redenom peperdure artikelen te overplak-ken met de barcode van witte produc-ten of namaak eersteklasse-treintic-kets uit te delen aan de daklozen.Eerder dan verwarrend is OperatieCharlie vooral leuk. Fout leuk welis-

De verrassing iszonder twijfelKaroline ‘Leki’Kamosi in detitelrol. Ze legteen immenseemotionele reis afzonder één keer testruikelen