Zalig in de strandstoel van

haar adem

Dichters uit Nederland en Vlaanderen

Gastheer: Thierry Deleu

De Geletterde Mens Uitgevers

Zalig in de strandstoel van haar adem

Colofon Netbook 04 De Geletterde Mens 8670 Oostduinkerke (Belgium) © 2012, Thierry Deleu en De Geletterde Mens Online Oostduinkerke Alle rechten voorbehouden.

Zalig in de strandstoel van

haar adem

Dichters uit Nederland en Vlaanderen

Gastheer: Thierry Deleu

De Geletterde Mens Uitgevers

INLEIDEND zalig in de strandstoel van haar adem bundelt 88 gedichten van 22 dichters uit Nederland en Vlaanderen. De gedichten zijn van Claude Aendenboom, Gerdy Bollaert, Hervé J.Casier, Francis Cromphout, Jenny Dejager, Hervé Deleu, Thierry Deleu, Marleen De Smet, Staf De Wilde, Maularia Fist (N), Fernand Florizoone, Paula Hagenaars (N), Monika Macken, Luc C. Martens, Mark Meekers, Edith Oeyen, Ruud Poppelaars (N), Ina Stabergh, Katelijn Vijncke, Nathalie Vilain, Frans Vlinderman en Lisette Waterschoot. Ze waren ooit gastdichter met ieder 10 gedichten van het internettijdschrift “De Geletterde Mens” (www.geletterdemens.blogspot.com). Thierry Deleu selecteerde van iedere dichter 4 gedichten. Elke gastdichter wordt voorgesteld met foto en cv. In overleg werd gekozen voor het ebook. Eboeken hebben veel voordelen. Je kunt de bundel 24 uur per dag, 7 dagen per week binnen enkele minuten lezen en/of afdrukken. Op deze manier hoef je er je huis niet voor uit. Eboeken hebben een langere levensduur: zij kunnen altijd opnieuw elektronisch geüpdatet worden en altijd opnieuw afgedrukt (geprint). Normaal betaalt de lezer voor het downloaden enkele euro’s, die de ‘uitgever’ in rekening brengt, maar zalig in de strandstoel van haar adem is gratis als dank aan het trouw lezerspubliek. De bundel zalig in de strandstoel van haar adem kan worden verkregen door hier te klikken. De Geletterde Mens Uitgevers

INHOUD Gastdichters Claude Aendenboom Gerdy Bollaert Hervé J.Casier Francis Cromphout Jenny Dejager Hervé Deleu Marleen De Smet Staf De Wilde Maularia Fist (N) Fernand Florizoone, Paula Hagenaars (N) Monika Macken Luc C. Martens Mark Meekers Edith Oeyen Ruud Poppelaars (N) Ina Stabergh Katelijn Vijncke Nathalie Vilain Frans Vlinderman Lisette Waterschoot Gastheer Thierry Deleu

Claude Aendenboom 3 jaar Latijn-Griekse HEMACO Dendermonde. Middenjury behaald in 1986. Van 1992 tot 2012: Open Universiteit Gent: Psychologie en Filosofie, Kunstgeschiedenis en Literatuur. Sinds enkele tijd: zelfstudie vreemde talen o.a. Arabisch.

BRON VAN RUST De rosse weerwolfmaan bescheen die winternacht het koperen Christuskruis feller dan ik had verwacht. Ik riep om haar, krijsend uit alle macht. Met een olielamp kwam zij kijken naar mijn jammerklacht wiegde mij in haar armen zong slaap kindje zacht terwijl ze wees naar de sterren met al hun pracht. Wat was zij aardig en lief. Daar heb ik vele jaren later nog vaak aan teruggedacht. Vooral nu ze met een koperen Christuskruis wordt weggebracht. Of teruggebracht... naar een bron van rust? Weer word ik door haar gesust!

CECI N'EST PAS UN POEME Ik leefde in de 16de eeuw in 'n dorp, als arme dichter zag zwarte sneeuw maar mijn fantasie maakte mijn zorgen een beetje lichter. Voorzichtig publiceerde ik m'n eerste gedichten maar die vielen niet in goede aarde, waren volgens de pastoor zeer kwaadaardig. Zo kwam er zelfs een kruisverhoor waarbij ik werd veroordeeld. Ik was bang voor de criminelen in de cel de ratten waren m'n enige vrienden in die lange donkere hel. Tot ik een brief kreeg van de koning die mijn dichtwerk had gelezen het zelfs had geprezen. Ik werd dus hofdichter! Leve het Opperwezen! Dat Hij nog lang onze babysitter mag wezen. En de sneeuw... die wordt alsmaar witter. Omdat ik nu door de elite word gelezen.

HANDIGE PARABEL Er was eens een bedelaar en een prins wiens wegen elkaar kruisten, de ene zat op het drukke marktplein met zijn hand open, de andere hield stevig zijn geldbuidel vast. Maar toen de prins hem daar zag zitten ging hij plots te rade bij deze mysticus in de hoop een antwoord te krijgen op z'n grote vraag: Waarom ben jij gelukkiger dan mij, arme man? De wijze antwoordde: mijn hand heeft nog veel tegoed omdat ik hem open mag houden, jij daarentegen houdt al je rijkdom angstvallig vast en zo zal je ooit eens kramp in je hand krijgen. Je kan dus nog alles verliezen daarom ben ik gelukkiger! Maar weet je wat? Laat al de goudstukken die je nu bij je hebt vallen in mijn hand, dan keren we de rollen eens om. Zo keerde de prins weer naar zijn paleis en zou voortaan iedereen laten delen in zijn rijkdom! En op het marktplein bouwde men wat later een heiligdom.

DE ZEDIGE NICHT Huppelend op roze mocassins fluitend z'n schatje tegemoet hoopt hij op een nieuw begin. En hij heeft 'n leuke snoet maar is zich wel heel bewust van het moralistische burgerstadje dat vindt dat hij boeten moet in de hel van hun godsdienstwaanzin. Maar wie eens goed kijkt naar de huidige paus ziet echt de fanatiekste nicht van 't Vaticaan. En de katholieke kliek zwijgt als ‘n graf over dit goddeloos bestaan. Ze staan immers bloot... aan veel kritiek. Ieder huisje draagt zijn kruisje! Maar zal hun machtsorgaan nog overeind staan?

Gerdy Bollaert Wervik 23 mei 1954 (let wel mannelijk) gerdy.bollaert@skynet.be Poëzie 1974 “Enkele dia’s uit mijn verhaal” 1975 “Ik had je veel meer moeten vertellen” 1975 Poëzieprijs “Stichting literaire dagen Eindhoven” In de jaren 70 publicaties in diverse literaire tijdschriften. Ongeveer 30 jaar heeft de schrapper het toen gehaald van de schrijver. 2011 “Raak” 2012 “Cirkelgedichten”

MAG IK mag ik heel licht lichtjes verliefd zijn op de huidige aaibare behuizing van mijn kleinkind om dan stiekem uitzinnig gelukkig te zijn als het schuchter zijn duister schuilhuis ruilt voor ruimte en licht

HET RAKE RITUEEL telkens weer het rituele spel gespeeld je rechterborst gevat in beide palmen je tepel tussen de muizen geknepen nog zachtjes zichtbaar en dan telkens weer hetzelfde ritueel speels herhaald je linkerborst in dezelfde palmen gevat je tepel tussen de muizen geknepen zichtbaar zachtjes of hoe ik je met rake gebaren m’n liefde verklaar en als ik je met rake gebaren de liefde verklaar en je zonder aarzelen het opgespaarde zaad aanvaardt weet ik dat god een bloem is met het aroma van de schoot waaruit straks onze zoon geboren wordt

minder dan een dracht ben ik van god gescheiden

IN DE SCHADUW in de schaduw van mijn herinnering ben je altijd naakt je heilig lichaam geborgen in de schoot van de nog te helen wonde van de nog te helen wonde gapend én van de nog gapende wonde helend voor als je voor het eerst zelf onder het mes moet het scalpel wordt ineens het zwaard de zijde ragfijn Damocles aaibaar nabij de spin azend om dan haast razend snel toe te slaan om dan razendsnel toe te slaan jij ooit de jager nu de prooi de cirkel dus rond het ovaal gesloten de cirkel rond het ovaal gesloten als de dood voor de dood

HET SCHAARSE AMBER schaars is het amber in je grijzende haren schaamteloos schaars het amber in je grijze haren nog amper amber in je schaarse haren

De Warvingegedichten is de recente bundel van Hervé J. Casier (°1943), uitgegeven door C. de Vries- Brouwers. Deze dichter werd vaak bekroond of genomineerd. Hij schreef ook een drietal romans (een ervan, De weg naar Elysium uit 1986 werd bekroond met de driejaarlijkse Arthur Merghelynckprijs van de Koninklijke Academie voor Nederlandse Taal- en Letterkunde te Gent), drie novellen, maar vooral veel poëzie.

MIJN WOORDEN soms spreekt mijn stem zodat ik lichtjes schrik om de klank die ik als in een weegschaal wik ondervraagt men mij omtrent de toon van mijn geluid, zie steenbreek heet mijn woord dat naar de taalkern boort

EN DAN UITEINDELIJK BEN JIJ en dan uiteindelijk ben jij voor mij een roos geworden die langzaam dieper kleurt en van kruiden sterker geurt maar het hoogste donker rood zeg ik, maar je weet het wel ligt rakelings naast de dood

ZICH NEERLEGGEN OP MOS bladeren laten takken los: zoals zich neerleggen op mos zijn onze dagen gevallen in de eeuwigheid van het bos

MAGNITOGORSK-BRUGGE / DE EXPRES NAAR MIJN OOGST treintje rij verder en zie als je rijdt doe het zacht stoor de mensjes toch niet in de coupé van deze nacht treintje rij verder en zie in de coupé van deze nacht stoor de mensjes toch niet als je rijdt doe het zacht stoor de mensjes toch niet in de coupé van deze nacht treintje rij verder en zie als je rijdt doe het zacht

Francis Cromphout was werkzaam in het onderwijs van de Vlaamse Gemeenschap en de Universiteit Gent. Hij was ook journalist, vooral voor het weekblad “Knack”. Hij publiceerde in de jaren zeventig de gedichtenbundels “Zoölogie”, ”Wandeling” en “Als een pas vernielde stad” en publiceerde in allerlei literaire tijdschriften, onder meer: “Restant”, “Koebel”, “Kruispunt-Summier”, “Yang”, “Nieuw Vlaams Tijdschrift” en “Poëziekrant”. Als saxofonist was hij actief in het Freejazzmilieu en speelde in het Universitair Jazzcombo, de Wim Big-band en De fanfare van de Lochte Genteneers van Walter De Buck. In de jaren tachtig, met zijn jazzgroep “Friends” speelde hij o.a. op het Jazzfestival van Middelheim. Met de Cajun en Zydecoband “Cuisine Cajun” werd hij een vaste waarde, eerst op de Gentse Feesten, vervolgens op zowat alle festivalpodia in België en Nederland, met ook optredens in Duitsland. Dit tot in 2006. Op dit ogenblik heeft hij zijn muzikale studies hervat (zangtechnieken en jazzpiano) en treedt hij geregeld op in jazz- en latinformaties.

DE ROEMRIJKE LEVENSDOOD VAN POP pop puft uit al zijn kieren de kleurrijke woorden zoals ze zijn gevat op het breekpunt van het prisma in zijn vel op zoek naar de oplossing voor het probleem waarbij hij groeit meer en meer lucht wordt er bijgepompt de kieren worden gedicht één voor één stop alvast je oren dicht want straks ontploft hij nog maar zoals altijd komt hij toch net weer niet tot ontploffing some madness in his system die hem dit belet wie zo vol van niemand is zoals hij komt niet zo gemakkelijk tot niets de avond valt een moeilijk moment voor een opblaasbare pop de warme lucht in hem wil opstijgen wil hem doen wegdrijven op de nacht het evenbeeld voor ogen van de leegte die hij omvat maar niet is dat hij wil vervoegen in het heelal waarvan hij deze avond vermoedt dat het vormeloos is en toch alles inhoudt een poplander draagt altijd zijn land met hem mee eeuwige buffer tussen twee staten waarvan de grens nooit te trekken valt een dubbele stippellijn op een landkaart kan zichzelf niet omvatten conflict dat pop slechts met zichzelf kan beëindigen

VOOR HET UITSTALRAAM VAN EEN JEANSBOETIEK pop gaapt graag naar bolgeblazen kleren investeert nuttig zijn blikken de vrouw die hij begeert tot een broekvol lucht gereduceerd is het de eindeloosheid van een speldenprik die hem scheidt van de ontploffing

VOOR HET UITGAAN om kant of wal te raken wringt pop zich langs alle kanten voor de spiegel van zijn kleerkast test er zorgvuldig kostuums uit en twijfels timmert aan het tegenbeeld dat hem zou toelaten iemand te zijn kiest uiteindelijk voor een luchtig pak zo wil hij voor één avond aan oog en snavel van zijn spitsbroeders onttrekken het feit dat hij slechts lucht is voor hen

NIETS VOOR NIETS voor zijn maandelijks rantsoen lucht gaat pop werken als zuurstofpomper voor het aarsgat van de kippen van de W.L.K. (de Windei-Legkippen-Kwekerij) dankzij de arbeid van miljoenen zoals hij kakt elke dag opnieuw de goddelijke kip de wereld uit als haar eigenste windei en daar blijft het bij

Jenny Dejager (1951) is leerkracht van opleiding. Zij studeert cultuurwetenschappen aan de Open Universiteit. Zij publiceerde vier gedichtenbundels in eigen beheer: De smaak van stilte, In vlindervlucht naar de regenboog, Twee voetstappen later, Naast de liefde. Zij publiceerde in 2010 haar debuutroman Een pauze voor passie bij uitgeverij Aspekt. Gedichten van haar werden in het Engels gepubliceerd in de groepsbundel Poppies and Chamber Music (2010), ten poets, bij Demer Uitgeverij. In 2011 publiceerde ze De aanhalingstekens van liefde en troost.

DUINGRAS De vlek, is de spin in het gordijn, ze vult zonder spierkracht het lege strand. Uit het labyrint van ontelbare keren doodgaan - nergens staan - niet bestaan draaft haar blauwe schimmel door het rulle zand. Hij breekt eierschalen op het strand en luchtbellen die aan land komen knijpt hij blauwe plekken. Met zijn poot krabt hij een plaats voor een dak. De vlek in duingras tekent een plek die niet meer met haar voeten in het water staat

HET ZWERVEND KLAVERBLAD Toen een knooppunt nog een ongelijkvloerse kruising was, zich nog geen klaverblad noemde en snelwegen nog niet bestonden voor een zwervend leven liep ik weg van thuis naar de meersen en ik gooide steentjes in de poel en ringen toonden mij wat een rimpeling kon doen omdat ze er eerder nog niet lag in haar begon ik toen te wonen

SPRAAKVERWARRING Als de lucht ijl en donker wordt zit ik in een oogwenk achter de wolken. zo wendbaar als een renner op zijn fiets, effen als een biljartlaken, zo trouw als mijn hond. Wie een snuifje smaak toevoegt door te zeggen dat het in mijn leven nooit meer zal sneeuwen noch glooien zou weten dat het gelogen is. Maar als de zon opstaat, zou ik het wagen om langs die achterdeur naar buiten te gaan met het verlangen haar binnen te vragen

’T KLEIMANNETJE Voor het eerst sneeuwnieuwsgierig en toen kleedde de dooi hem uit en hij werd bruin hij werd mijn eersteling uit een homp klei woorden werden gekneed tot löss, zijn voetafdruk zette zich neer op de lege plek in mijn bord de kleur van zijn huid glundert terwijl hij zwijgt want al was hij thuis onder mijn jas, hij was klei leem - veen - zand en daarom iets van mij en nu mijn kleine schepping

Hervé Deleu Geboren te Wervik 27 mei 1947 Beroepsloopbaan: gemeenschapsonderwijs – onderwijzer/directeur lager onderwijs Poëzie ° Gedichtendag 2012 - thema: stroom - Assenede/Terneuzen - 4de plaats - publicatie in gedichtenbundel, Aan de stroom ° Leespunt – recensie dichtbundel Geschilderde woorden - (rec. Thierry Deleu) ° Schoon Schip -Vlaams-Nederlands literair-cultureel tijdschrift 19de jaargang nr. 1/2012 - thema: droom en werkelijkheid - geïllustreerd gedicht Als de avond valt, valt ook de twijfel. °www.dirkvanbabylon.be – recensie dichtbundel Geschilderde woorden – (rec. Thierry Deleu) ° Dichtbundels: Geschilderde woorden (eigen beheer)(20 gedichten)(2011) met collages van Godelieve Baetens, Controverse (eigen beheer)(20 gedichten)(2012) en De geur van de maan (verschijnt zomer 2012)(eigen beheer)(50 gedichten). Proza Kortverhaal Moord in wording. Publicatie in verzamelbundels: www.woordenstroom.org. en www.mijnwereldverhaal.nl. Kortverhalen: - De hazelwormman (eigen beheer) - 2011

- Gestold hars (eigen beheer) - 2011

ALLES GAAT VOORBIJ, BEHALVE HET VERLANGEN De ogen vol verwondering de handjes ruitenklevend de kleuren van een prentenboek de zoetigheid en krentenkoek aan ’t overvolle uitstalraam ontmoeten kind en droom elkaar voor even. De ogen vol vertedering ziel en lijf zijn weggeschonken maken haar weer liefdedronken in elke ontmoeting met elkaar omhelzen hart en hart elkaar voor even. De ogen vol herinnering het leven zonder leven vlammend hout poogt haar te warmen niemand rest om haar t’omarmen en toch in het tellen van de uren komt nog steeds ’t verlangen gluren voor even.

HERFST Hou mij vast met de felheid van de oude eik die in de herfst vecht voor elk stervend blad. Streel mij zacht met de broosheid van de nevel die d’aarde sluiert tot een verborgen schat. Vertel mijn hart met de teerheid van ’t verlangen die lieve woorden waar ik zo naar smacht: “Ik blijf bij jou vannacht…”

GENESIS Eerst vond hij een vrouw uit die nooit had bestaan nam de pen tussen zijn vingers en blies. Op het papier verscheen de leugen. Hij schrok. Uit de leugen koos hij de woorden als decor voor wat hij zeggen wou. Hij grijnsde want hij wist wat er zou gebeuren: de leugen zou de waarheid verslinden. Langzaam… vanaf de zevende dag… Toen blies hij op de leugen op het blad en zei: “Jij bent de waarheid.” Zo liegen dichters…

ZOALS DE REGEN, ZO IS OOK MIJN LIEF Soms mals en zacht als was hij bang te kwetsen vult hij de open bloemen met albasten parels bevend in het zachtroze om dan langzaam weg te dromen. Soms hard en woest als wou hij wild bezitten dringt hij ongevraagd binnen met striemende halen scheurend in het teerblanke om dan wellustig weg te stromen. Ja, zoals de regen zo is ook mijn lief.

Marleen De Smet Marleen De Smet (°Brakel, 1959) schreef drie poëziebundels Groeipijnen – van veertien tot eenenveertig (2002), Vreemd hoe het gaat (2005), Tussen schaduw en schittering (Demer Uitgeverij 2010) en de historische roman De verborgen oorlogsliefde (2002). Verschillende gedichten maakten deel uit van tentoonstellingen. Andere werden opgenomen in e-zines, bloemlezingen, verzamelbundels en diverse magazines. Twee gedichten zijn permanent te lezen in de poëtische steegjesroute van Geraardsbergen. Zij werd aangesteld als Galmaardse dorpsdichter(es) 2011. “Marleen De Smet brengt met zinderende woorden en enige beelden de wereld van het onzichtbare tot uiting, die schuilt onder het verraderlijke oppervlak van de dagelijksheid. Haar poëzie is transreëel, onthullend en bevrijdend, zonder de geheimenisvolle veelzijdigheid van de menselijke existentie te verraden. (Marc Eyskens)

VREEMD HOE HET GAAT sporen vertelde ik je ooit over heilige gronden waar ik onder de warmte van jouw komst onuitgewiste voetsporen zocht op plaatsen waar jij met mijn liefhebben in je armen stond vreemd hoe het gaat hoe met het ijlen van de tijd alles verstilt en niets is wat het lijkt telkens ik een straal in jou vonk

FATA MORGANA ze droomden elkaar in een wereld die van hen was, wanen werd werkelijkheid maar haperend in de schemerzone merkten ze meermaals hoe dwaas een mens kan zijn hoe menselijk dwaasheid is als verbeelding toeslaat en zij door weerwil niet wijken willen

BRANDENDE HANDEN zij opent zijn hand met rozenvingerige vragen en streelt de weken klittend tot jaren wachten in zijn hand gegrift zij leest zijn waarheid hoorbaar tussen lijnen stilzwijgen lippen bewegen sprakeloos naar elkaar toegedicht hij omsluit haar lenden kust haar hals niet wetend waar het luwen zal branden handen en ondeugd glimlacht

VOLHARDEN er is in haar een meisje dat valt, geborgen in het aquarel van de morgen ontbindt ze wat ze verwerpelijk vindt daar, waar anders, beklimt ze verkleumd het touw van volharding hoger en dichter bij wijsheid ze legde knopen tussen gisteren en nu als leidraad bij een zekerheid van niets, er is in haar een vrouw die opstaat

Staf de Wilde (° Hamme-Durme 22 februari 1948) studeerde voor onderwijzer en later Germaanse filologie en gaf ruim dertig jaar les als leraar Nederlands in de derde graad van het secundair onderwijs in Brugge. Hij overvalt Vlaamse kranten en weekbladen, ministers met mails over allerlei onderwerpen, in het bijzonder het onderwijs, de bevordering van de poëzie, het sociale beleid, migratie, de ‘kwaliteit’ van de visuele media en de strijd tegen extreemrechts. Ook op Facebook en allerlei webblogs is hij te lezen, in het bijzonder de eigen blog bij Skynet. “De Morgen” sprak in een interview van ‘de ongekroonde koning van de Vlaamse brievenschrijvers’ en het was niet eens ironisch bedoeld. Tsja 1973 Sjaloom Salome 1979 (Vijfjaarlijkse Guido Gezelleprijs stad Brugge 1980) Tsja bibliofiel 1983 Per tang 1983 (alle in eigen beheer) Van Nijgendst maar Allah 1985 Het Onafscheid 1987 (beide bij Yang, Gent) Ocheriatrie 1995 Terug naar Hamme 1995 (beide bij Debeer in Torhout)

Uitzichten 1997 (bij Kruispunt in Brugge) Jolie Décadence 2004 Winkeldochter 2005 De Toren van Montaigne 2006 (Boekenmaker, Zaandam) Van Toen en Thuis 2007 (proza en poëzie, eigen beheer, wel met sponsor) Met twee gedichten opgenomen in Vreemdsoortig Gebied, 31 Wase Dichters, Uitgeverij ‘t Oneindige Verhaal, 2006 In 2010 verscheen de bloemlezing Een stuk of wat bij uitgeverij Het Beleefde Genot in Zedelgem bij Brugge (met de steun van de provincie West-Vlaanderen) Afzonderlijke gedichten verschenen in Poëziekrant, DW&B, Kruispunt, Deus ex Machina, Oikos, De Revisor en De Tweede Ronde. De Wilde kreeg onderscheidingen of bekroningen, zoals de Prijs van de stad Halle (1984), Eerste Prijs ‘t Kandelaartje Hasselt (1994), Eerste Prijs C.C. Boontje Sint-Niklaas (2006) en de Poëzieprijs Stichting Beeldspraak 2007 (Nieuwegein, Utrecht).

BINNENSKAMERS HET HUIS AAN DE KADE er was het warme doorrookte van stropapier in de tonen van oktober en de verdroomde albatros die opvloog uit de trage akkoorden van Fleetwood Mac en af en toe werd de noodmatras een oosters ligbed voor een naakte schone toen bloeiden verhalen in theelichtjes op de vloer en telkens met de nacht: de torens in het oker de trots van de stad en het stilstaande water alsof de rivier een brede streep onder een tijdvak trok er was een rust in huis al vond de wet het bouwvallig: vonken sloegen uit een stopcontact en buizen waren stuk gevroren maar af en toe deinde er een meisje een wit scheepje in de schemer en je rees op als een albatros, een vogel groots van dromen en voor één nacht bleken ze zelfs waar

STRANGERS IN THE DAYLIGHT we zijn vreemden wanneer we dromen alsof ons hoofd bevolkt wordt door een andere clan een horde die goden vereert die van elkander niet weten waar woon je als je zwijgt en bladen omslaat voor het raam waar ben je wanneer de maan opgaat gelijk een leeg verkeersteken en suist er verkeer: een groot verhuizen? in welke tijd spreek je met wie ik zie het bewegen van je lippen er moet ergens toch een god zijn tot wie je bidt of een duivel die je wilt bezweren was er een droom die we samen schreven zoals een roman in brieven een sonate die we samen speelden met vier handen op één klavier waren er vogels die dit hoorden hoe zijn we vreemden geworden moordenaars die de daad vermijden door weg te kijken weg te dromen bladerend door een boek met beelden uit een andere tijd

A POET’S LORE A POET’S LAW wat een dichter dient te weten, heel simpel, zeg maar alles: elke veer van elke engel de troetelnaam van dode goden de aarzelingen van de aarde die haar seizoenen wil beproeven met sneeuw of bloemen de werveling van water door de slagaders van de zee de schimmels in hun schemer waar de muren dronken zijn van bodemvocht de verhalen van alle volken toen ze sprakeloos stonden voor het plots verdwijnen van de zon de schade die wordt aangericht door het fonkelen van een vrouw al de profeten en liefst de apocriefe al wat men ooit voor waar hield of ooit heeft afgestreden al de synoniemen van rad en galg van Grande Guerre en Little Boy van Groot Pardon, het gif dat de genen niet vergeven de toponiemen van de walg met steeds opnieuw de twijfel: is dit nu loden ernst, een zwarte grap wat is dit wezen wie die vreemde wiens bloed hier bonst aan mijn slapen: een verkondiger van een komst, een opstap naar een engel of een ontsporing van de apen?

WORDS DON’T COME EASY - POPSONG woorden zijn moeizaam een spiegel we moeten praten en zien hoe we bezig zijn: soms een drenkeling, een slapeloze die vecht met de slaap soms gezeten op een paard en we draven door, een banier in de flank, zegepralend en alleen het zwijgen werd verslagen woorden vergroten als lenzen, ze zijn de microscopen van de ziel, ze ontbloten een kern en deeltjes die daar rond bewegen en soms is spreken sprokkelen we verzamelen het dode hout, leggen angsten op een stapel, laten ze oplaaien in een zuiverend vuur: spreek vurig van duisternis en de duisternis laat zich verjagen woorden komen moeizaam wanneer ze nodig zijn als broden en toch is taal een verlossend gebaar ze opent de luiken, de blinden die bang de dag behandelen als een nacht van bezoeking waarin geesten opdagen, de boze die aanklagen en verdoemen we spreken, nemen de leerzame spiegels en microscopen ter hand, en daar lopen de verlossende boden gekomen van een verloren gewaand land Staf De Wilde

Maularia Fist is het pseudoniem van Maurits Sterkenburg. ° Ede, 1987. Hij groeide op in een liefdevol gezin in Veenendaal. Zijn vader is kapper en zijn moeder huisvrouw, hij heeft drie broers, waarvan de oudste in 1998 overleed. Zijn passies zijn die van een dichter/spoken word artist, abstract- en Kolozaïkkunstenaar en het opvoeden van huisdieren. Hij trad voor het eerst op bij Veenendaal Artistiek in 2004. In het dagelijks leven volgt hij de studie Allround DTP. Hij is lid van het collectief Kapstok uit Veenendaal, volmaakt ridder bij The Knights of the Razorblades, Meesterdichter van de Lage Landen bij de Zee en ook nog frontman van de actiegroep Veense Peper. Eerste publicatie op zijn naam is de gedichtenbundel Voorgaande Naloper en de tweede heet Subtiela Bombastica, een tocht op gevoel. Beiden zijn uitgegeven bij Razor’s Edge Editions. “Zonder aarzeling durf ik hem een aanwinst te noemen in het Nederlandstalige poëtische landschap. Hij heeft het ritme beet om een creatie te verwoorden, nu nog met meer zin voor "surplace" werken aan beeldvorming: poëzie schept leven, het gedicht leeft een eigen leven, de beelden zijn vaak de levensaders.” (Thierry Deleu, recensie Vreemde eend in de bijt, 2007) “Maularia Fist lijkt mij een uit de hemel gevallen meteoriet, een gevallen engel die demonisch om zich heen slaat, op zijn huid (lit)tekens van Provo en Meirevolutie, hij reikt de hand naar Vinkenoog, zijn voorbeeld, hij deelt met hem de chaos in het dagelijkse leven en de relatie van dit soort chaos met de verbeeldingskracht.” (Thierry Deleu, recensie vreemde toegankelijkheid of poëzie met inspanningsverplichting, 2010)

ZO SMAKEN VELE ELLEBOGEN tijdens een zomerrecessie van wel meerdere ministers werd een rariteitenbarbecue van zulks een opsmuk voorzien dat de honden er geen brood bliefden nee echt, appeltaart met daarin blokjes smac was er graag bij geweest, mijn beste na een delirium, na een avond vol kopstoot en een enkele band zonder fiets gelukte 't me niet bij zulks een huisvredebreuk bewust of ongedwongen, aanwezig te zijn van zoveel positiefs, xxx-jes en liefs worden de notulen om te lezen op de één of andere manier ergens toch wel weer leuk

ANTI-VEELSPRAAK een zetpil heeft de vorm van een kogel maar, hij zal nooit vliegen, die gevederde vogel tenzij je, natuurlijk, in een vliegtuig zit het gevulde hulspunt antibioticum ieder heeft ‘m al eens gehad of krijgt ‘m nog? voel jij je daarom ook zo genaaid? we kunnen er wel over praten dan zal ik je luxueus en comfortabel troosten zolang we er maar niet naar luisteren want het is best eng en confronterend laten we ’t dan maar, in elkaars oor fluisteren en net doen, alsof het een rare ziekte is leuk….onzekerheid….twijfels….angst moodswings welke we niet altijd beheersen ’t is ons ook zo dierbaar….intimiteit wanneer gaan we elkaar, naar de goede richting trappen? zodat we er niet zo gemakkelijk….overheenstappen

UITGESTAREN? kille wind huisvest tussen haren van ongeschoren vel en geblazen blaren zijn de ogen, starend naar het weinige aan alles hier ontbreekt ’t geinige er liggen slechts restjes op de hoogste tak de veren gebonden in een knapzak bovenin het vertakte hout gemaakt uit het ambacht aloud en nu loopt de Koude Turk van het getto tot aan Urk behangen met goud en praal zoals elke ekster, maar dan abnormaal

RITMIEK IN NATURE wolk en zon zij aan het spelen de lucht trekt vage streken vage streken in mooie kleuren het oerspel van vadertje tijd uit de as komt nou toch een hele strijd noem het wat je wilt, 't is de natuur begraaf de bijl wier wint van onoverwinnelijkheid wat is vandaag het milieu toch in balans degene die dat zegt is duidelijk te nuchter of een lapzwans naar mijn idee zijn wij allen geplaatst en er blijft een kans of onvrede dat alles hier uit tegenstrijd wederkaatst

Fernand Florizoone (°1925, Veurne) - gepensioneerd opvoeder-studiemeester, woont te Koksijde. Cultureel ambassadeur van Koksijde, Erelid Vlaamse Vereniging van Letterkundigen, Lid van de Orde Driekoningen. Zijn poëzie staat veelal in het teken van de natuur, zingt de lof van de Westhoek. De zee in de nabijheid van zijn woonplaats is als oerbron in zijn poëzie rijkelijk aanwezig, het blote landschap van Veurne-Ambacht dient vaak als decor waarop de wisselingen der seizoenen zijn poëzie inspireren. Hij publiceerde 16 poëziebundels en behaalde met zijn gedichten diverse prijzen: De Belderprijs ( de Dagen van de Vlaamse Poëzie1977), Litera Beringen, Poëzieprijs Stad Blankenberge, Poëzieprijs Comité Bevordering Kunst Stad Veurne, Vijfjaarlijkse Guido Gezelleprijs van de Koninklijke Academie voor Nederlandse Taal en Letterkunde ( periode 1982 - 1986). Vertalingen: Zrodla Izery (IJzerbron), (Pools) Jerzy Koch, Wroclaw 1994. La langue en mue (Mijn spraak is in de rui) vertaald door Christina Guirlande 1997. ‘Koksijde, wie kwam komt altijd weer’, bibliofiele uitgave van het gedicht “Koksijde” in 12 talen, geïllustreerd door kunstschilder Jean-Pierre Zinjé. Exclusieve uitgave van het gemeentebestuur van Koksijde. Bloemlezing: Rituelen van kwetsbaarheid (2000) -Parnassusreeks (Uitgeverij P). Thierry Deleu schreef een essay over zijn poëzie, een gelukkig, gedroomd Arcadia (2012, uitgave Razor’s Edge Editions)

ZIJ voor Ida In haar vruchtbare slaap werd ik meervoud, zij bevolkte mijn adem, ik heb de handen vol met haar vrede, zij, mijn eiland in blauw water, mijn vallei van tederheden, er valt geen hagel uit haar mond, haar lente heeft zonder omwegen gebloeid, zij is mijn mooiste zomer. Uit Lezen in de appelboom (1976)

HET BLOTE (Wulpen) De vlakte wordt aan de bocht een armzwaai eindeloosheid kantelend naar de ruimte toe, de wind werd geplant en de boom werd wind en verdween, wolken zon en aarde hebben een blote afspraak op de oeverloze weiden. Uit De grens is geen begrenzing (1978)

DORP IN DE WINTER Het dorp heeft iets noordwaarts van winter zonder bomen er vaart een droom uit Lapland over, binnenshuis: de eigen spraakkunst die het evenwicht invult, de plaats aan tafel, onze kleine geheimen van geluk en dichter zijn. Door het raam: de handige wind in de rietgracht en een koninkrijk sneeuw. Er hangt een rietruisen van voorbije zielen over de winter. Uit: Op de bermen van de tijd (1988)

OP DE BERMEN VAN DE TIJD De geiten biechten hun bokkensprongen op de bermen van de tijd, huizen planten vensters op de akkers, elke vogel is een ruimtelijk ogenblik, er staan bomen in de avond klaar om de dag op te vangen met een wiegelied van schaduwen in hun zwijgen. Uit: Op de bermen van de tijd (1988)

Paula Hagenaars werd geboren( 1946) in Bergen op Zoom. Sinds 1971 woont zij in het Zeeuwse Middelburg. Enkele jaren geleden begon ze met gedichten schrijven. Het is voor haar de spiegel van het gevoel. Wat haar diep van binnen bezig houdt verwoord ze in in haar gedichten. Veel mensen zullen zich daar ook in herkennen. Van haar hand verschenen intussen twee gedichtenbundels. Wat ik zie en voel 2010 ISBN:978-90-484-1397-3 Spiegel van herinnering 2011 ISBN: 978-1-4466-5988-5 Verder werkte zij mee aan verschillende gezamenlijke bundels in Nederland en België, waaronder begin dit jaar 2011 aan de gedichtenbundel van Zeeuwse bodem.

DAUWDRUPPELS Als de aarde ontwaakt voel ik mij verbonden met een nieuwe morgen. Dauwdruppels schitteren als kleine diamantjes op het groene gras. Emotie mij dan omarmt met tranen die voelen als een milde lente regen. Is mijn spreken verstild door het mooie van de natuur die mij omringt.

GISTEREN Dichtbij is nog het beeld van gisteren maar straks zal het herinnering worden. Het verdriet vervagen pijn minder voelbaar samen met aanvaarden het in je hart bewaren. Als morgen de zon weer zal gaan schijnen komt een lach terug in de schaduw van tranen.

EEN VOGEL Hoog boven de bergen in een blauwe lucht vliegt een vogel zijn vleugels wijd gespreid gedragen door de wind. Hij zweeft tussen hemel en aarde zonder kompas vindt hij de juiste weg gestuurd door de stand van zon en maan. Als hij moe is zoekt hij een rustplaats in het dal om bij het ochtendgloren zijn weg te vervolgen richting de verre horizon.

POËZIE Veel gedichten heb ik geschreven letters die dansten op akkoorden zinnen die zweefden door gevoel hoogte en diepte, mineur en majeur. Emotie in geschreven woorden van heden en verleden, dansend door de tijd van het leven. Poëzie met mijn ziel geschreven.

Monika Macken ° Leuven op 23 augustus 1944. Schreef en publiceerde eerst poëzie en romans. Gehuwd met auteur Ward Ruyslinck. Autodidact op gebied van beeldende kunst. Volgde cursus bij kunstenaars Ingmar Ostijn en Jeroen Du Bois. Haar werk Na een eerste periode van uitbundige kleuren met collage, is haar palet heel rustig en sereen geworden, met veel bruine en grijze tinten. Haar inspiratie haalt zij uitsluitend uit eigen verbeelding. Zij is geen natuurmens. De chaos en beweeglijkheid van de stad blijven haar boeien. Adres: Potaardestraat 25 -1860 Meise GSM: 0476/87 70 03 monika.macken@skynet.be www.monikamacken.be

Er zitten gaten in mijn hoofd gaten in mijn ziel en gaten in mijn leven. Als het regent word ik zelfs van binnen nat Als de zon schijnt bruin ik met vlekken En als de wind waait -o noordenwind o zuidwestenwind dan wapperen al mijn herinneringen als stukgeschoten piratenvlaggen in de mist

Met stenen handen en plaasteren vingers leef ik onwennig en omzichtig in je eikenhouten wereld waar eekhoorns en braambessen de wet stellen maar waar het soms kille woorden regent wanneer ik op onweer sta en jij slechts lente verwacht

Wat einde betekent weet ik niet meer want met jou is alles begin begin en duurzaam zonder belofte zonder dood met jou is alles herfst begin van winter begin van wit

Ik schrijf wanneer niemand luistert wanneer iedereen even sterft en zelfs jij al je ogen sluit Ik schrijf wanneer ik niet meer weet of ik leef wanneer de wereld op slot is en de slotenmaker slaapt

Luc C. Martens (°13-08-1956) werd geboren te Blankenberge en verbleef 25 jaar lang aan de rand van Brugge. In 1981 vestigde hij zich in Deinze (Oost-Vlaanderen, België). Hij is als academicus verbonden aan Universiteit Gent. Als jonge twintiger schreef hij ooit 18 ’cascades’ en 18 ‘indrukken’. Als gevolg van een ‘toevallige’ waardering door de kunstvereniging Spectraal (Gent) voor het gedicht “Autostrade” - geschreven in 1981 - nam hij in januari 2004 de dichterspen weer ter hand. Hij laat zich hierbij leiden door de eerste Gentse stadsdichter Roel Richelieu van Londersele. Sinds 2004 publiceerde hij na selectie meerdere gedichten in Gierik&NVT (10), Schoon Schip (6), (muzen)Koeriertje (20), Het Schrijverspodium (5): Opspraak (7), De Geletterde Mens (11), Krakatau (3) en De Blauwe Engel (2). Daarnaast publiceerde hij tal van gedichten in thematische verzamelbundels. Gedichten kunnen ook gelezen worden via www.luccmartens.be - Nominatie Strellus poëzieprijs 2004-05-06-07-08-09-11 van uitgeverij De Vleermuis (Nl). - 3de nominatie van het verbond VOS ( Vlaamse Vredesbeweging), 2004 - 3de laureaat poëziewedstrijd gemeente Nazareth, 2006 (bronzen van MaRf) - Nominatie HC trofee (beste 10% op 250 deelnemers), 2007 van SLAU (Stichting Literaire Activiteiten Utrecht, Nl) - Selectie (20 beste) bij de volwassenen van de VTB-VAB Opwijk poëziewedstrijd, 2008.

- Selectie Jules Van Campenhout prijs (beste 10% op 500 gedichten), Meise, 2008 - Nominatie poëzieprijs vzw Symbiose (Dendermonde) de dans der dwazen 2009. - 3de prijs poëzie ‘De Blauwe Engel’ t.g.v. gedichtendag en sterrenkijkdag, 2009. - 2de prijs ACW-poëzieprijs zoals je bent zal ik je schrijven (regio Gent-Eeklo), 2009. - Selectie van een gedicht door de redactie van Gierik&NVT (2010) voor de bloemlezing Dichter bij Gierik n.a.v. 28 jaar Gierik. - Nominatie (beste 10) voor de Nieuwegeinse Literatuurprijs (NLP) 2010 en 2011. - Eervolle vermelding Uilenspiegel Kronkelprijs 2011.

MIJN GEBROKEN TAILLE Mijn gebroken taille draagt de staart waarop Argos honderd ogen zaaide. Fier, loop ik naast mijn Hera met wie ik het oordeel van Paris zal wreken. Jonge gehuwde vrouwen volgen mijn spoor van blauwgroen met goud omrand; vinden bescherming nu hun schoonheid door ontrouwe mannen werd verbrand. Ik vrees niet. Mijn vlees kan niet bederven, wordt nooit een galgenmaal. Ridderlijk, sleep ik mijn fierheid mee, bekeken door honderd jaloerse ogen.

VERKLEUMD De echo van haar valse lach striemde als een boemerang in mijn verkrampt gezicht. Mijn schouder etterde steeds dieper. Samen zwegen we de verloren liefde, gebroken, over onze navel heen. Mijn geduld was op en ook de wijn, de borrelhapjes en het haardvuur dat ons verkleumde van helse stilte. Bij het werk: SAMEN ZWIJGEN (brons)

METAFYSISCHE LIEFDE In de stilte van haar moederschoot bewaart ze de jonge flarden van een bovenaardse liefde. Peulen van de vele vruchten die uit haar op de wereld rolden. Waar ben je? Ik ben leeg gebaard. Mijn laatste ei is uitgebroed. Gebroken wacht ze op haar minnaar die zijn zaad verliest in het heelal. Bij jonge onbevlekte maagden. Haar vliezen zijn verdroogd, gesloten in de kilte van haar moederschoot Bij het werk: METAFYSISCHE LIEFDE (brons)

EENDAGSKONINGIN Hol gezicht van ochtend reikt haar linkerhand, leidt mij in de schaduw van haar overkant ik, word onderdaan. Schilder op het broos palet van nooit gekuste heuvels tot vleermuizen de erkers verlaten zij, gebroken, mij de rug toekeert. Op ieder kruispunt zwerven de kleuren van haar rijk, dat ik nog wilde proeven in de kloof van haar monnikskleed. Vol gezicht van avond lost ontdaan haar linkerhand in de verloren schaduw van mijn ééndagskoningin. Bij het werk: EENDAGSKONINGIN (keramiek)

Mark Meekers is het literaire pseudoniem voor Marcel Rademakers. Hij werd geboren te Blaasveld (provincie Antwerpen, België). Hij studeerde af in Wijsbegeerte en Letteren (Moderne Geschiedenis) aan de K.U. Leuven. Na kortstondig wetenschappelijk werk opteerde hij voor het onderwijs waar hij esthetica en geschiedenis doceerde. Hij publiceerde zijn eerste bundel in 1968. De andere helft van zijn tweelingschap ging in de schilderkunst op. Hij had voeling met het Antwerpse artistieke milieu rond G 58 en het Hessenhuis. In '85 stichtte hij in Frankrijk de internationale groep “Fusion” op (artistes peintres du Sud-Ouest). Hij bleef ondertussen schrijven. Na enkele literaire prijzen in de wacht gesleept te hebben liet hij zich in '84 overhalen tot de publicatie van een poëziebundel bij uitgeverij Yang. Vanaf dat ogenblik volgden de publicaties (13 bundels) en de prijzen elkaar op. Zijn literair werk werd negentigmaal bekroond (veertigmaal laureaat in Vlaanderen en Nederland) wat het Belang van Limburg de kop ontlokte van “Meest bekroonde Vlaamse dichter van de laatste tien jaar”. In '92 publiceerde hij de derde versie van zijn roman Asiel in Niemandsland, een existentiële queeste in dichterlijke stijl. Zijn werk is antihermetisch, helder, evolueerde van barokke expressie naar elementaire zegging. Het is existentieel en sluit aan bij de magische en religieuze benaderingswijze van het leven, die gul gebruik maakt van symbool, beeld en metafoor.

AANLEGSTEIGER AQUA ALTA (BARCAROLLE I) jij wou Venetië zien uit al je ogen, zinken, verrijzen. hoe idyllisch steenpest wordt, gevels zich aan aardkleur hechten om ook het land wat te gunnen. het water staat de riolen aan de mond, palazzo’s trekken zich aan de meerpalen op. nergens is vergaan serener dan hier. een sirene, opgebaard verdronken op de grens van vloeibaar en onvast. een boom verschuift schaduwvlekken als schijven op ‘n damspel. tijd valt in het water. wij hebben als zwem- vest slechts illusies en triomfantelijke trompe-l’oeils, vergapen ons ademloos aan celestijnse gewelven waar Tiepolo een vrouwenbeen achterliet in een wolk. wie schimmen najaagt vindt zich hier terug.

OVERSTEEK (BARCAROLLE II) de gondeliers striemen met hun roeispanen het water, altijd nog dreggend naar verdronken prinsessen. dure vingernagels strooien brood voor nieuwsgierige vissen. welke kleur heeft amorce en amore als Venetië blakert, een zoen weerspiegelt in het kanaal, het avondvalt in het eier- schaalwit van je ogen? Turner vindt antwoord in verleptroze waterverfdozen. de duiven op San Marco (allen ongeringd) slaan het in de wind. in de stegen, eng als een regenscherm, spartelt Casanova nog na in de vingers, ga ik gondelieren in jou, sneuvelen op jouw veld van eer naast Byrons heup. Onze-Lieve-Vrouw der Mirakelen bewaart de bruidssluier. --

FONDAMENTA ZATTERE (BARCAROLLE III) op een kaapstander met de Nono’s in de rug. (vader, tintenraper, schilder van ‘n appel en een ei). zoon Luigi, geluiden- schraper, zag kleur in ruis of duivengeruis, spitste oren voor de grijze stem der dingen. gondola, gondola, alilaguna, krakend staketsel, het briesen van een gevleugelde leeuwenvlag, ingehouden ingezouten stilte, zonder argwaan opgeraapt. alles is collage van edelsteen en ster, drab en verguldsel, verse stappen en heimwee, die bedorven adem uit het Allerheiligenkanaal. de zee drentelt met danspasjes over de drempel van de Santa Maria, knielt voor het kruis. ik, outsider, buitenkerkelijke randfiguur, ben blij met twee tortels in het linkerraam. --

SERENISSIMA (BARCAROLLE IV) volg mij. loop verloren. los elke knoop. zweef. je bent aalscholver, frutti di mare, bloedende vis, oogsteen uit de mozaïek van het Palazzo Barberigo. de plassen archiveren je stappen. snij spitsbogen met gouden zakmes, spiegel je tureluurs in muranovazen en etalageglas. stop! er wordt gefilmd: de RAI omnipotens! de brug der zuchten kromt haar rug onder zoveel stroperig elisir d’amore. de avond is een opera, vleermuizen tot engelen om- getoverd, gondels weer gelakte zwanen. de maan loopt leeg in het zilveren kanaal (una furtiva lagrima). leeuwen sluipen van hun voetstuk. de stad kust zo expliciet vergankelijkheid dat ze bijna eeuwig wordt.

Edith Oeyen edith.oeyen@telenet.be is geboren te Heppen in 1945. Woont sinds haar huwelijk te Beverlo-Beringen. Ze was getrouwd met +Ivo Bijloos, en is moeder van twee zonen, heeft twee schoondochters en drie schatten van kleinkinderen. Sinds haar jeugdjaren heeft ze de schrijfmicrobe in haar bloed. Van 1981 tot 1984 was zij administratief medewerkster van Litera. Van 1984 tot 1992 redactielid van ‘t Kofschip vzw en vanaf 1986 Lid van de Raad van Beheer. Jarenlang verzorgde zij het ‘t Kofschip boekenfonds. In 1982 is zij lid geworden van de VLS, huidige KVLS, waar ze in 1986 bestuurslid werd en sinds 2000 de taak van voorzitter waarneemt. In 1978 krijgt zij contact met de Tongerse Schrijverskring waar zij in 1981 bestuurslid wordt tot in 1992. Samen met Raoul Maria de Puydt en Ugo Verbeke stichtte ze eind 1992 Uitgeverij Zuid & Noord vzw. Eind 2005 heeft deze Uitgeverij de boeken neergelegd. Jarenlang was zij redactielid van het kunsttijdschrift “Vlaanderen”. In totaal verschenen er tweeëntwintig uitgaven van haar hand. Daarnaast nog toneelstukken en drie kindermusicals. Zij is lid van verschillende literaire verenigingen. Publicaties van haar hand vindt men terug in vele tijdschriften. Werk van haar werd vertaald naar het: Engels, Chinees, Frans, Hongaars en naar andere talen. Zij geeft ook voordrachten in scholen en begeleidt kinderen met het schrijven van poëzie. Zij behaalde verschillende prijzen en vermeldingen: o.a. te Watermaal Bosvoorde bij de Wabo-Prijs. Bij de Coremanskring te Antwerpen. Bij “De vleermuis” in Roermond en andere plaatsen. Zij mocht de Cultuurprijs van Beringen tweemaal in ontvangst nemen, in 1985 in 1998.

ALS EEN BOOM Leer mij te leven zoals jij in weer en wind storm en onweders te trotseren leer me geven met heel mijn hart jong zijn in de lente zon zijn in de zomer wind in de herfst sneeuw in de winter leer mij te denken zoals jij te staan in de aarde en realiteit inbouwend leer mij vrij zijn van zorgen leer mij bidden om zoveel onrechtvaardigheid mens te zijn tussen de bomen van het grote bos ook ik heb nood aan warmte aan vriendschap aan licht en begrip leer mij te leven zoals jij te staan in weer en wind dankbaar te zijn om dit leven.

WE LEVEN We leven met op onze huid de ergernis van gisteren luisteren naar de souffleur die ons woorden toefluistert vergeten wat werkelijk leven is willen hebben en hebben leven in huizen die baden in luxe zijn slaven van ons eigen egoïsme maar als een glasscherf brandt in de zon pijnigt ze onze ogen we openen ze en zien hoe de nachtwind leven neemt in dit besef willen we weer ademen en om liefde vragen de realiteit is dan: de stilte van liefde het licht van de zon de stralen van de maan en de mensen rondom ons die van ons houden zoals we zijn.

IN VERHALEN Het mijngebouw Beringen Hier sta ik dan rotsvast en stevig in de aarde gepoot trotseerde weer en wind dagen en jaren verdroeg duizenden voetstappen die langs me heen liepen zag blijheid en leed voelde de harstslag van hen die werkten in de mijn kompels die hier stranden om wat brood en water ontgoocheld of geholpen wie zal het zeggen nu ik hier nog sta als trots van vroeger weten velen zich begraven in de aarde rondom mij enkel hun herinnering leeft nog in verhalen.

HET WEERZIEN En dan plots geheel onverwacht oog in oog na zoveel tijd een glimlach opent het gesprek ontwapenend net alsof er geen jaren tussen waren gisteren is nochtans lang geleden of vergis ik me en tellen uren tussen een weerzien niet als hartelijkheid en vriendschap zegevieren stemmen vertellen weer na zoveel beloftes vloeit nog steeds het water naar zee.

Ruud Poppelaars ( 1960 ) geboren in Tilburg. Studeerde bedrijfskunde op Kasteel Nijenrode in Breukelen. Dicht als CEO van Filtech Nederland, Filtech France en Filtech Swiss letterlijk en figuurlijk tussen de bedrijven door. Wist toch een paar bescheiden prijzen (hij spreekt liever van aanmoedigingen) te winnen, maar vindt eigenlijk dat poëzie geen wedstrijd mag zijn. Poëzie is immers een kind dat roept: “Wij willen stoepkrijt!” Zo’n zes jaar geleden, nadat hij eerst tijdlang een poëzieprogramma voor een internetradio presenteerde, is hij gaan dichten. Dichters die hij zelf graag leest en dito bewondert, zijn o.a. Giuseppe Ungaretti; Eugenio Montale; Salvatore Quasimodo; Rafael Alberti en Paul Celan.

ZE HAD VOOR ELKE WOLK EEN NAAM Ik was haar licht en haar tegenlicht haar schaduw en haar grom Zij had voor elke wolk een naam Ze hield niet van verrassingen Ze was een stoel zo schoof ze aan

METAMORFOSE (DE AVONDEN) Ik kan niet huilen in jouw nabijheid. De nachten zijn mild de tijd snurkt zacht. Was ik een karrenspoor ik zou weten waarom ik bestond. Drogeer kersenpitten in mijn schoenen voor als ik voor je sta in duizend gebaren in een diep rondeel van gras. Maar we zijn het niet meer zelf die door de ruiten kijken. Ik ken een hert dat het ave maria speelt. Ik ken een haas die de vorst van je huid blaast.

GENERATIES VAN LIEFDE in jou wil ik verder leven mijn kind in die breedbeeldlach bij het omhoogspringen naar de aandacht van een Siamese kat die je van bovenaf als een waarzegster aankijkt alsof haar grijsgroene ogen voorspellen dat de ontboezemingen later uit je avontuurlijke mond zullen knallen je wordt opgetild door liefde en wind

DE VRUCHTLOZE VROUW De zon hangt als een koortsachtige bel te luiden. Zomer zoemt in de tuin; een pimpelmeesje wentelt in en uit het vogelhuis dat torent boven look en bonenkruid. Ach pimpelmees denkt de vruchtloze vrouw, wat let je één jong af te staan aan mij? Ik zal een goede moeder zijn. Ook ik zal wentelen in klokslag met het licht. Toe pimpelmees! Geef dat jong aan mij. Ik zal er een winterkoning van maken; zomers zijn zo snel voorbij.

Ina Stabergh publiceert sinds 1981 prozawerken. In 1983 debuteerde zij met poëzie in literaire- en andere tijdschriften. Haar werk werd vaak bekroond en vertaald. Verscheidene gedichten werden getoonzet en meerdere keren uitgevoerd door bekende koren en dirigenten. Stabergh geeft lezingen en creatieve workshops voor scholieren en volwassenen. Zij neemt deel aan kleine en grote projecten. In 2006 werd zij officieel aangesteld tot stadsdichter van Diest en eerste stadsdichteres van Vlaanderen. In 2008 vierde zij haar 25-jarig jubileum als dichter met Verwondering waarin de 75 mooiste gedichten uit negen bundels werden gebloemleesd door dichter Henk van Zuiden, redacteur bij uitgeverij Holland en Bloemlezer des Vaderlands. In april 2009 werd zij aangesteld tot eerste Hagelanddichter. Contact: tel: 0032(0)13-33 39 94 E-mail: ina.stabergh@skynet.be Website: http://users.skynet.be/ina.stabergh/

EEN NEST VOL JONGE VREDE Van de Noordzee tot de Zwitserse grens prikkeldraad en loopgraven. Helmen in zilver of schroot met of zonder pinnen op akkers tot modder gewoeld. Aan de horizon de zee die wou maar niet kon helpen. Terwijl hier met geweren, bajonetten en mosterdgas werd gemoord, werden de Armeniërs naar de woestijn gestuurd om er te wonen. Maar onderweg werden zij gedood. De eerste genocide van een eeuw. Nooit eerder werd er zo gewedijverd met de duivel, de hel een les geleerd dan in een oorlog. Men liet een regime beslissen wie mocht leven op deze aarde of moest verdwijnen in concentratiekampen. ‘Nooit meer oorlog’ werd gekapt in graniet en arduin. Maar de sporen groeien stilaan vol kiemen en krachten tot er weer een conflict en weer een uitbarsting komt. Tussen het puin ontbrak elke specie voor een fundament van vrede en evenwicht. Ver van de loopgraven dichtbij de zee had een duivenpaar gekozen voor een omgevallen helm om er met stro, pluimen en speeksel een nest te bouwen voor de toekomst. Misschien om ons te leren dat liefde alles overleeft. Nieuwpoort, 13 juni 2008 (bij het kunstwerk Nestelende duiven in een oorlogshelm van MaRf, geplaatst in Nieuwpoort tijdens de tentoonstelling ‘Oorlog en Vrede’ en georganiseerd

BOMEN Omdat bomen het wisselen van kleuren in hun nerven dragen, het sap door hun ringen stroomt als bron van vele dingen, zijn zij het antwoord op vele vragen. Als bomen konden spreken met een taal die wij verstaan, wisten wij of zij hun plaats zelf hadden gekozen dichtbij de dodenakker. Schaduwen tussen het goud aan hun voeten waar de zon zichzelf vergeet. Een laatste hoogtepunt, een groet vóór het witte vergeten weer begint. Als bomen konden spreken hier aan de rand van de hof waar alles tot één vergaat, het herbeginnen na herhaling na herinnering.

TUIN AAN DE RAND VAN DE STAD Op het altaar van zelfzekerheid een ivoren vrouw vol waarheid op zuchtjes wind. De ogen gesloten na wat binnen zich vermengt met al wat er ooit was. Het verleden tot in de nagels van de tenen, zelfs de zwaai van een been dat in een driehoek ligt van schroom en verlangen. Tussen venusheuvel en tepelhof van olijven het licht dat schijnt onder een boog van bomen op de achtergrond. Op het altaar in de kiezeltuin het weten dat de ingang van elk labyrint een poort is naar onzekerheid.

VIJVER Tussen hier en de overkant water dat telkens anders wordt. Het lied van de twijgen van de wilg op de maat van de wind. Nog even groeien dan halen zij de leuning van de vlonder. Dan wordt de bank een schuilhut voor geliefden. Aan de brug waar straks het pretpark opent, verandert het water in de kleur van de vissen en die van de stenen. Pluimgras waait kittelend over het oppervlak. Tussen hier en de overkant water.

Katelijn Vijncke (www.katelijnvijncke.tk ). Al zeven bundels in eigen beheer uitgegeven door Gigaboek in Nederland. Kwetsbare poëzie. Ondanks haar lichamelijke handicap en spraakstoornis staat zij erop uit eigen werk voor te dragen. Dit gebeurt met een overheadprojector of een beamer en laptop zodat het publiek de tekst kan volgen. Zij stelt geregeld werk tentoon in Powerpoint, voorzien van eigen gecreëerde illustraties en zelf geschreven gedichten. Haar poëzie is te verkrijgen in het Poëziecentrum Gent, bij Gigaboek Amsterdam en bij Writehistory.

BRUISEN het hoofd is vrij en hoog springende voeten in telgang zijn een voorgift. een rode paradijsvogel komt in stijl aangestoven naar de rots, zijn echo in cadans. tussen bomen en plannen smeedt hij kleuren om zijn strakke mond, zijn blik onafgewend. gepeins in gras een gele vlek glimlacht warme flarden die telkens in rafels uitvliegen.

MOEDER IN HET LEVEN GEGRIFT als het winter wordt is je haar wit. je schildert woorden in de sneeuw te dicht bijeen zodat ze vervagen. je maakt hen spiegelglad en afgerond het licht klaart je steeds met pit ik zie telkens een jonge geeuw die de tijd heeft opgedeeld in lagen zodat hij rustig blijft liggen, terstond.

DE OCHTEND het licht is hoorbaar in de zon in de cadans van lege kratten, een vroege vogel sleept ze moeizaam over de kasseien. ontwakend in dat ritme onder de huif van verse koffiegeur hapt mijn geest adem als een vis en borduurt met fijn water een web over gisteren. later ontvouw ik je en lees van je papieren lippen hoe erg je mij mist.

KIJKDUINSE AANTREKKINGSKRACHT de liefde huist met open deur, blijft een sprankje in de verte voor wie haar nader wenkt. ze schuift het raam open naar zee, flirt met ranke zeilschepen, ontknoopt verleidelijk haar bikini. boten turen gretig naar de wal, glinsteren tergend traag voorbij, verzonken in het verre vandaag.

Artistiek cv Lily May Parker (Nathalie Vilain) 1994 - heden = poëzie 2009: de bundel Stil gefluister kwam uit in oktober (200 exemplaren verkocht). 2011: deelgenomen aan Fantasy Strijd Brugge met het verhaal Jacqueline. 2000: tot heden: werk actief mee aan kunst- en poëzieactiviteiten in de gemeente waar ik woon. Toekomstige plannen: uitgave van de bundel ijspriem.

STILLE NACHT Men verlegt grenzen tussen zilverlicht op schaduwtakken hongerig naar duisternis waar stilte in ieders palm, in ieders stap zwijgzaam en onaangeroerd ligt we blijven niet staan, vertel, vertel hoe schemer lichter kan zijn dan de mooiste ster ‘ik ben nacht’, fluistert hij en maanlicht dwarrelde tussen schaduwstrepen

ROOS, ROZE, KLAPROOS Ik zocht landschap, herschreef lijnen maar schuifelde in een ogenblik stilte vervaagde en nu werd toen minder dan nooit maar meer dan misschien ruiste winterlicht langs papieren bloemen die zeldzaamheid strooiden tussen mijn dichtgevouwen dagen

LIEF, LIEF, LENTELIEF Slechts een adempauze tussen bladerstilte zoals het vloeien van zonnestralen in water warmte kleurt rood licht ogen op in vreemde gezichten

SENSORIEK Het blijft éénmalig - doodgaan - Terwijl het sterven druppelsgewijs valt tussen de dagen en het stilzwijgen

Frans Vlinderman omschreef zichzelf lange tijd als internetdichter. Deze situatie is inmiddels gewijzigd: links en ook rechts verdiende deze internetdichter ondertussen zijn sporen op diverse podia en evenementen. Frans weigert hermetische poëzie te brengen. Hij beschouwt zich als een observator van mensen en gebeurtenissen, die hij vervolgens in poëtische en vooral vrije verzen giet. De lezer van zijn poëzie heeft daarbij vaak, zoniet altijd, het laatste woord. Experiment naast maatschappelijke betrokkenheid zijn hierbij zijn handelskenmerken. Vlinderman schrijft het liefst zo vrijuit mogelijk, zonder zich te laten beperken door teveel bepalende vormvereisten, de haiku- en senryubeoefening niet te na gesproken. Meer info via frans_vlinderman@telenet.be of www.vlinderman.be. Gedateerd: 18/08/2012

STORMZAAD het huis, de rolluiken geloken, staart somber voor zich uit onmogelijk om de hoek te kijken waar een auto langzaam afkoelt het tikken van de motor versmelt symmetrisch met het kraken van een bed waar een kreunende matras stil vloekt zich helemaal niet te kunnen verdedigen bij het schijnsel van doven kaarsen bemint een man een vreemde vrouw haar jongste kind niet zijn naam kijkt onbewogen met zijn grijze ogen om de hoek is het stil geworden schijnrust op het gelaat van de man die vroeger dan verwacht thuiskomt in zijn echtelijke woninghel

DE KADANS VAN DUIZENDEN duizenden voeten galmen in de nacht verschrikte ramen daveren bij hun naderen trachten zich te ontrukken aan hun sponning in een roes ongeremd mee te marcheren beginnen mijn benen onbedaarlijk te trillen vurig gegrepen door die vreemde kadans vertrappelen onbeheerst mijn gekoesterde rust tot ik eindelijk het verzet moe soldatesk vertrek sluit ik me aan bij duizenden zwijgende mannen starre blik pal vooruit zijn ze ziende blind besef ik vol afgrijzen in desolate blikken dat hier geen vrije ziel meer heersen kan in ultieme beweging beproef ik nog de vlucht doch onmogelijk verstrikt in een verstikkend zog verdwijnt mijn laatste restje kracht uit zicht een reis nooit de mijne geweest vangt aan duizenden gedachten razen nog door me heen als de verdwaasdheid me bespringt en me met zich meevoert naar het land der kudden

IK PROTESTEER roeper in de woestijn, jawel in drievoudige echo’s gekeeld sta ik hier en blijf ik staan al hoort mij slechts één ander duizend visies vertellen mij absoluut en algeheel niets stil in betrachting tot begrip vat ik vertaalde boodschap niet hoe welluidend verzuchting ook gesteld vertelt ze slechts haar eigen verhaal totaal in eigen wereld van waarheid negeert zij mij als haar fideel moraal komt mij dus niet spreken zedenlevieten lezen voor gij luisteren kunt naar ied're vreemde

MET UITSTERVEN BEDREIGD overal heb ik vandaag gezocht van de drukste winkelstraten tot het midden van speelse parken waar het overliep van mensenvee vond ik slechts een armzalige enkeling bereid tot lachen, alle gele tanden bloot naar deze vreemde vogel in habijt en zijn vrije glimlach van oor tot oor meer verdronk ik echter in een poel van zware moedigen en stuurse lui die niet beter wisten dan het leven van feesten is toch al lang over zure karaktervolle koppen spellen l-a-a-t m-e v-e-r-d-o-m-m-e m-e-t r-u-s-t seinen hun fletse ogen onophoudelijk terwijl ze mij geschokt opzij gaan in opgeluchte troost vind ik herinnering aan de uniek dappere man op deze middag die ons tijd schonk voor spontaan gelach mild geschonken warmte tussen twee mensen beseffen dan zo weinigen met uitsterven bedreigd de lach gekoesterd moet voor het écht voorbij

Lisette Waterschoot heeft dertig jaar les gegeven in het Sint Jozefinstituut in de Ring. Van kleins af heeft zij interesse voor gedichten, schreef er eens een paar toen ze nog romantisch achttien was en stak toen de pen lange, volle, drukke jaren weg. Toen vroeg de schilderes Nies Van Steendam haar een gedicht te schrijven bij één van haar werken en kijk, daar werd de vergeten pen weer bovengehaald en eigenaardig genoeg niet meer weggelegd. Op korte tijd maakten ze samen een redelijk vlugge evolutie door die in oktober, 2008, zijn bekroning vindt in een bundel die de drukkerij 't Oneindige Verhaal, Sint Niklaas zal uitgeven. De titel: Late Ogentroost", waarin veertig gedichten en schilderijen van Nies Van Steendam, de naam krijgen van een bloem, past hen als gegoten. Een versmelting van woord en beeld van twee gelijkgestemde zielen, is het resultaat van een jarenlange samenwerking, maar vooral van een artistieke vriendschap.

ARCHEOLOGE Hadrianus dacht dat ze bleef graven naar zijn stem in Sagalassos zich tussen zijn lippen wilde. Haar zonnehoed zweefde handen daalden, openden, sloten. Geknield schudde ze het zand. Als ze later één lichaam delen: zijn hoofd, haar arm, haar been, zijn voet op een foto in de krant is het aan haar om te verdwijnen aan hem de vrouw te vinden: een uit te graven fragiel vlak.

GROOTVADERS KLOK Drie dagen heeft zijn kleinzoon aan de tijd gewerkt. Hij nam de grote en de kleine wijzer in zijn armen mee de kelder in. Stond er aan de werkbank voor. Zocht het slaan dat niet wou komen. Zijn vrouw kwam overal te vroeg of iets te laat. Alles ging zijn gang. Wie bij hen binnen kwam keek naar een lege plek. Liep wat verloren. Waar is de tijd naar toe? Iedereen wist. Zo een hart kon nooit meer opgewonden.

PRIJSUITREIKING De schuilplaats die voor zoveel veiligheid zorgde wordt een tijd niet meer gebruikt. Het verborgene is tot orkaan geworden heeft priemende stralen binnen gehaald en je doen schreeuwen van de pijn. Uitbreken was wat overbleef. Eén enkele duin, één enkele struik kon even nieuwe bescherming bieden maar de open ruimte lokte, de drukker van de schaduwen de recensent van het ondergedoken leven deed je klimmen op een onvrijwillig podium aan de micro staan voor een willig publiek. Ik zag hoe jij de duisternis doorgaf met verlichte handen omdat het niet anders kon.

SKELET Het blad weet iets van vallen af. De tak heeft er over verteld. De plaats waar bleef verzwegen. Als het naar beneden kijkt komt de angst naar boven en huilt het bij de boom om hulp. Die sluit vol medelijden de toegang af zijn eigen schatkamer gevuld met leven dat niet bang is voor een oud begin. En als er geen groen meer over is de wind een plaats gekozen heeft het blad voor mijn voeten neerlegt rest er alleen maar pracht doorzicht en spijt.

Thierry Deleu (eredirecteur secundair onderwijs) is de eerste voorzitter van het Vlaams-Nederlands dichtersgenootschap “De 50 Meester-dichters van de Lage Landen bij de zee”. Hij is tot op heden auteur van 23 gedichtenbundels, 7 romans, 8 essays en stelde 4 bloemlezingen samen. De meest recente zijn: Dichters dromen lucide (essay), Strandjutter (gedichten), Niets is wat het lijkt (roman) en een gelukkig, gedroomd Arcadia (2012). Bij het Pablo Nerudafonds verscheen in 1986 een essay over zijn poëzie, onder de titel Aan wat overblijft heb ik genoeg. In 2004 gaf de Vereniging van West-Vlaamse Schrijvers de monografie Als een jager in zijn grondgebied uit (auteur beide: Guy van Hoof). Eind 2012 verscheen zijn lang verwacht essay over wetenschap, religie en spiritualiteit, Schoon volk in de hemel? In Nederland en Vlaanderen wordt hij gewaardeerd als recensent, criticus en bevlogen inleider van boeken en beeldende kunsten.

DIT IS MIJN LAND Het land staat in lege halmen rietgras te kleumen aan de waterkant. Het is najaar en weer wachten wij. De wind krimpt. Achter de kim in een buil van licht schuilt hoog zwanger een zachte regen. Ineens voluit als een open mond verbazing stort het licht in weidse akkers neer. Lui ligt de zon op haar rug, te stoeien op het watervlak. Even maar beroer ik haar met mijn pink. Dit is mijn land mijn vrij asiel.

IN DIT LANDSCHAP Tot de knieën in het water de kraag rechtop het rietland laat plots al zijn vogels los. De wind fluit de bomen uit en proeft het mos van schors en varen. In dit landschap met regenmond ligt achter halmen van gras de zon met weitas en geweer. Tussen haar lippen gekruist hangt een vlinder in een spinnenweb. Boven het water even talmt een vogel waar een vis opstuift.

DE REIGER ZWEEFT In dit verzopen land ogenver van mensen op een grasspriet van het water in dit landschap dat geen landschap is liggen wij een vogel dichterbij op hoge poten loopt zich krom klimt stijgt tegenzon hapt naar wind hink-stap-sprong op zijn kruin draden van zilver kousjes van grijs in ontstellend geel de reiger zweeft zij beeft als zij haar lippen om mijn voorhuid legt.

HET ONTWAKEN Langs een ladder van zon huiverend sijpelt het licht de kamer in. Zij glimlacht vaag en rekt zich uit, haar zilte haar berijmd als loof. Zacht als een marmot om te strelen, haar huid mooier dan de rankste ree. Ik proef de wijnen van haar bloed, het geurend amber van haar leden. In het nachtwoud van haar haar fluister ik gedichten en gebeden. Mijn hand glijdt naar haar schoot en loopt verrukt haar lichaam in. Zij smacht nu onder de dekens, ik ben te laken, te loef, te lij, verstrooi in reeksen kreten de huiver van haar kleine meeuwen.

Dit is de zevende bundel die de Oostduinkerkenaar zijn vele lezers zomaar aanbiedt. Amor vincit omnia (2007) was de eerste, daarna volgden Bourgondische suite (2009), Helvetiaanse verzen (2009, Wulpen, in nevel van tijd (2010), Eb en vloed (2010) en Chaos (2011). Het spreekt vanzelf dat Deleu door zijn talrijke initiatieven gul bijdraagt tot de culturele uitstraling van Koksijde in Vlaanderen en Nederland. In december verschijnt bij Razor’s Edge Editions zijn omvangrijk essay over wetenschap, religie en spiritualiteit, met als titel Schoon volk in de hemel?. Het is een literair vertoog, zonder expliciete wetenschappelijke verklaring. Deleu is geen wetenschapper, maar een schrijver. Thierry Deleu is bekend als literaire duizendpoot: dichter, romancier, essayist, biograaf, bloemlezer, auteur van enkele leerboeken Nederlands, als eindredacteur van verschillende tijdschriften en uitgever. Als recensent drukt hij een stempel op de (vooral) poëtische producten van de laatste jaren. Zijn oordeel wordt (vooral door ingewijden) op prijs gesteld. In Nederland en Vlaanderen wordt hij gewaardeerd als recensent, criticus en bevlogen inleider van boeken en beeldende kunsten.