Wel Eurofiel, toch een NEE-stem

De vergeten argumentatie

Ik stem op 6 april tegen het associatieverdrag. Als overtuigd Eurofiel. Ik voel de behoefte om uit te

leggen waarom. Niet omdat ik een opiniemaker ben – al schrijf ik weleens iets over ICT. Maar wel omdat

ik er van baal dat argumenten tegen het verdrag die voor het oprapen liggen nergens worden verwoord.

(In elk geval kom ik ze niet tegen.)

De discussie over het Associatieverdrag is extreem gepolariseerd en daardoor van laag niveau: “Oorlog”,

“Putin”, “Corruptie”, “Rancunereferendum”, “Crisis”, “Oekraïne = minimarkt”, etc. Zelfs de plofkip wordt

van stal gehaald. Er loopt een messcherpe scheiding tussen het kamp Eurofiel-Ja en Eurosceptisch-Nee.

Ich bin ein Eurofiel. De EU is een van de beste dingen die ons in Europa overkomen zijn. De grondslag van

de EU is vrijhandel, maar echte vrijhandel vereist veel meer dan handelsafspraken. Het vereist

standaardisatie op allerlei terreinen, veelal banaal: “Wat is Edammer kaas?”. “Wat mag Vodafone aan

roamingkosten rekenen?. Maar uiteindelijk gaat het om diepere integratie: culturele en zakelijke

normen en waarden moeten voldoende compatibel zijn om welvaartscreatie door echte economische

integratie mogelijk te maken. En het sluitstuk van alles is het vrije verkeer van mensen, producten en

ideeën.

De EU heeft zoveel goeds gebracht. Een voorbeeld: veertig jaar terug was Nederland vergeven van de

kartels, met forse welvaartsschade tot gevolg. Exit, dankzij de EU. En ondertussen vergeten. Nog een

voorbeeld: een paar miljoen oudere, welvarende Noord-Europeanen wonen (deels) in Spanje, dat zich

dankzij de EU ontwikkelde tot het Florida van Europa. We vinden dat allemaal normaal, maar dat is het

niet.

Als Eurofiel zie ik de EU de laatste 15 jaar door stupide beleid steeds meer aan waarde verliezen. Het

woord voor wat ik zie is hubris (overmoed) of in geopolitieke termen overstretch. De EU is

doorgeschoten. Allereerst is daar de euro, een politiek project waarbij economen destijds grote

vraagtekens zetten en dat inderdaad tot rampen heeft geleid en nog zal leiden. En dan is er de

onstuimige groei met compleet Oost-Europa. Roemenië en Bulgarije hadden met hun achterlijke

economieën nooit tot de EU mogen toetreden, maar het moest politiek toch. Natuurlijk zijn wij in de EU

zo arrogant om te denken dat wij onze verlichte waarden wel even overdragen op de inefficiënte en

corrupte samenlevingen die we inlijven. De gedachte dat iets van de slechte gewoonten van Roemenen,

Bulgaren en straks Oekraïners (want vrij reizen) aan ons blijft kleven is natuurlijk onbestaanbaar.

Met partijen als Georgië en Oekraïne aan boord (of net daarbuiten) is de EU een nieuw mijnenveld

betreden. Van de soft power waarin de EU uitblinkt gaan we nu het onbetreden mijnenveld in van het

grote geopolitieke spel. Doodeng.

Ik stem op 6 april NEE omdat ik de EU wil behouden. Beter nog, ik wil terug naar een EU die zich

concentreert op haar kerntaken. Roemenië en Bulgarije raken we niet kwijt, maar de Euro misschien wel

voordat deze rampmunt ons uiteenscheurt. Laat de EU handelsverdragen afsluiten, maar zonder vrij

reizen (laat staan vrij vestigen). Laten de EU vol inzetten op corruptiebestrijding. Laten de EU-leden hun

nationale administraties op elkaar afstemmen, zodat een Pool die hier woont niet meer lachend over de

A2 kan scheuren of een Letse pedofiel in Amsterdam vrij spel heeft.

Ook Eurofielen, juist Eurofielen, moeten op 6 april NEE stemmen in het referendum. Laten we hopen dat

J.C. Juncker gelijk krijgt en er een “continentale crisis”(Brexit anyone?) uitbreekt. Die crisis komt dan

minstens tien jaar te laat.

René Veldwijk

PS Ik word graag getipt over het bestaan van andere Eurofiele NEE-stemmers. Ik kan toch niet de enige

zijn?