weblog 2010-2013 · De verzameling teksten, weblog en nieuwsbrieven 2010-2013 Dankwoord “Gebruik...

1

www.aerlim.nl De verzameling teksten, weblog en nieuwsbrieven 2010-2013

aerlim.nl

weblog

2010-2013

2


Nelly Maaskant

www.aerlim.nl De complete verzameling teksten

weblog en nieuwsbrieven

2010 - 2013

foto’s: Nelly Maaskant

2014

Trefwoorden: spiritualiteit, esoterie

3


Inhoud pagina

Dankwoord 4

2010 6

2011 38

2012 78

2013 142

4


Dankwoord

“Gebruik nu echt je verbeeldingskracht en stel je voor: je neemt het woord mee

in een van je lichaamscellen….ik aarzel niet. Ik kruip met mijn aandacht steeds dieper in één lichaamscel en neem het woord mee. Steeds dieper, steeds kleiner,

ik zie de celkern, de atomen, de kleinste deeltjes. Des te dieper ik ga, des te

meer beweging komt er…ik voel de trillingen in de kern van de cel…ik tril gemakkelijk mee en ik voel de doorgang van vaste materie naar energie.

Ik ben nu door de poort gegaan en ik kijk rond in een open ruimte…… “

Ik ben dankbaar dat er dit moment van inspiratie in mijn leven was. Ik zal het nooit vergeten en het neemt nog steeds in betekenis toe. Het markeerde het begin van een

periode van vier jaar, waarin mijn leven zich (ver)vulde met muziek en nieuwe teksten,

in arrangementen gegoten, en samen met anderen op een podium en in een website voor iedereen zichtbaar gemaakt. Dit boek geeft een beeld van het verhaal er om heen. Het is

de verzameling teksten in de weblog en de nieuwsbrieven rond de voorstelling ‘Toen

was er tijd over’ en de vervolgvoorstellingen. De teksten van de voorstelling zelf en de opmaat er naar toe zijn te vinden in het boek ‘Aerlim’.

5


Nieuwsbrief december 2009

(over de voorstelling ‘Toen was er tijd over’)

Beste mensen, (als je wilt dat ik een ander e-mailadres gebruik, dan hoor ik dat graag)

(als je anderen weet, die op de hoogte willen zijn, dan hoor ik dat ook graag)

Ooit heb ik jullie verteld over of gevraagd voor mijn plan om een voorstelling te maken

rond mijn liedteksten en muziek. Het plan begint steeds meer vorm te krijgen, en de

energie die hier samen gedragen wordt, is werkelijk prachtig. Zoals het er nu uit ziet,

gaat het als volgt:

Ergens in april/mei 2010 is er een voorstelling van ca. 2 uur (incl. Pauze).

Plaats: Kerkgebouw De Goede Rede in Almere Haven.

De bedoeling is dat we elkaar meenemen in de magie van meerdere werelden.

Er is een vertelling van 3 verhalen door elkaar heen, die uiteindelijk samen komen. Muziek, verhaal, beelden, dans, film, zang… wisselen elkaar af.

De komende maanden ga ik met een aantal van jullie dit proces verder in.

Het is een avontuur, helemaal in de “nieuwe energie”. Ik ben diep dankbaar. Het is echt –zoals in 1 van de liederen- “living full colour”.

Volkomen in onze kracht, in balans en met gemak! Het is puur ont-moeten.

En we gaan er van uit dat anderen daar toch ook intens van kunnen genieten…

Binnenkort komt er een website.

Daar komt een voorproefje van de teksten en de muziek. Ik houd jullie op de hoogte.

Ik merk dat we de komende tijd nu even alles laten rusten.

De maand december is al behoorlijk gevuld met feest en familie…. In januari gaan we aan de slag: zangpartijen, achtergrondbanden, cd, filmdraaiboek,

arrangementen voor de begeleiding, intuïtieve tekeningen, choreografie,

fotografie..……

Ik wens jullie allemaal van harte fijne feestdagen.

In licht, liefde en met knuffels….

Nelly

6


2010

7


Nieuwsbrief Januari 2010


Lieve mensen, In de nieuwsbrief van december heb ik jullie verteld hoe het plan voor een voorstelling

ontstaan is. Allereerst: dank jullie wel voor alle positieve reacties. Het is

hartverwarmend en het is voelbaar hoe daardoor de kracht, die in de teksten en de muziek zit, steeds meer naar buiten kan komen.

We weten inmiddels een aantal dingen:

De datum van de voorstelling is woensdag, 12 mei 2010. Aanvang: 20.00 uur. Inloop vanaf 19.30 uur.

Plaats: kerkgebouw De Goede Rede in Almere Haven.

Toegangsprijs: 5,- euro (kaartverkoop vanaf 1 april)

Het script van de voorstelling is klaar. De verhaallijnen, die aan het eind bij elkaar

komen, hebben vorm gekregen en “leven”. Samen met de liedteksten en de muziek is het nu één geheel geworden.

Er is uiteindelijk weinig veranderd: één lied is vervallen en in de volgorde zijn twee

liederen omgewisseld.

Er is steeds de vraag “hoe krijgen we het verhaal goed voor het voetlicht”? En dan

gebeuren er soms bijzondere dingen. Bij het zoeken naar muziek die de tekst kan

ondersteunen, blijkt “toevallig” bestaande muziek wonderwel één op één te passen als je de tekst hardop leest. Ergens is er dus een gemeenschappelijk punt dat ons

verbindt…. en dat is zeker niet toevallig. Ik ben me er ook van bewust dat ik nooit ver

hoef te zoeken… alles ligt klaar. Verder ben ik erg blij met de ruimte die er ontstaat om jonge mensen mee te laten doen. Dit is een voorstelling in “nieuwe energie”, en daarin

horen jonge mensen thuis.

En dan zijn er natuurlijk allerlei “hobbels”:

Bij het oefenen van de muziek blijkt dat de liederen op de demo-cd niet altijd in de

juiste toonsoort staan of dat de gitaar niet op de juiste frequentie gestemd was

tijdens de opname…. dus moet ik de helft van de liedjes thuis opnieuw inzingen, en

dat terwijl de hond van de buren verdrietig is, de mussen in de tuin ruzie maken, de duiven al aan hun lente-getortel lijken te beginnen, en ik was vergeten hoeveel

lawaai de wasmachine maakt bij het centrifugeren…..

En dan zijn er afspraken die drie keer moeten worden afgezegd vanwege de

(overigens prachtige) sneeuw….

En de computer die iedere keer “zomaar” stopt… totdat ik door heb dat er

voldoende tijd moet zijn voor het opwarmen… gewoon na het opstarten minstens 10 minuten niets doen…

Het openbaar vervoer is ook niet altijd gemakkelijk: als de bus wat schielijk een

bocht doorgaat, grijp ik mis en beland ik half in een kinderwagen. Toen ik weer

overeind stond, moet ik erg vreemd uit mijn ogen hebben gekeken…”mevrouw voelt

8


u zich wel goed..?” Mijn nek is een paar dagen helemaal stijf, dus even rustig aan

doen leek wel zo verstandig. Dan voel ik me echt 55+.

Binnenkort zal van een paar liederen de demoversie te horen zijn op de website: www.aerlim.nl

Dat geldt ook voor de kinderliedjes. Deze komen niet in de voorstelling, maar ze horen

er op de een of andere manier helemaal bij. De kinderliedjes zijn vernoemd naar mijn kleinkind Noralie. Ze heten nu “Noraliedjes”.

In dankbaarheid voor ieders aanwezigheid in licht en liefde. Nelly

29 januari 2010

Vrijdagavond, eind van de werkweek… moe en voldaan. Buiten een prachtige volle

maan. Toen ik in de bus naar huis reed was er aan de andere kant de warme gloed van een ondergaande zon. Alsof ze elkaar vlak over de aarde heen groeten. Afgelopen week

verhuisde één van mijn buren. Met stille trom. Geen afscheid, na meer dan 10 jaar. Hoe

erg is dat? Ik kan er niet aan ontkomen me schuldig te voelen. Het was moeilijk met deze buren contact te maken. Soms lijken mensen zoveel pijn te hebben dat er geen

warmte meer bij kan… Ik ben zelf ook niet zo van het in en uitlopen bij elkaar….had ik

dat bij hun meer moeten doen? De meeste van mijn buren wonen al 23 jaar naast me.

Hoe belangrijk is dat? Er zijn zoveel dingen die steeds veranderen, avontuur genoeg… die vaste rij van buren bevalt me wel, ook al lopen we bij elkaar niet in en uit….

Het maken van de voorstelling is één groot avontuur en het houdt me scherp. Afgelopen

week kreeg ik een aanbod om de voorstelling live op de lokale TV uit te zenden… mijn eerste reactie was “leuk en spannend”…. toen even laten zakken …. voelen …. en toen

toch “liever niet”. Ik voelde hoe de vanzelfsprekendheid, die er tot nu toe is, langzaam

opdroogde bij dit idee…. “dan moet ik het gaan aankondigen en uitleggen…. en dat wil ik nu niet” “eerst beleven en doen … met de mensen die er nu zijn….. dat borrelt en

bruist volop.”

Volgende week maandagmiddag na zangles ga ik oefenen in De Goede Rede… de

ruimte proeven en laten weten dat ik er ben….. het is nog steeds een groot voorrecht deze liefdevolle essentie-energie te dragen en voor het voetlicht te brengen. Ik wou dat

ik het beter kon uitleggen hoe diep de ontroering is als iets tegelijkertijd helemaal wel

en totaal niet van jezelf is.

6 februari 2010

Zaterdagmiddag, een grijze dag vandaag. De afgelopen week heeft min of meer in het

teken gestaan van de internet-uitzending van lightworker.com, verleden week zaterdag. Ik volg dat altijd en vooral de channelling van Steve Rother is voor mij een

ruggesteuntje en een re-minder. De informatie was behoorlijk concreet. Het magnetisch

veld van de Aarde neemt af, met als absoluut dieptepunt het jaar 2012. Onze geheugens –in welke vorm ook- drijven op dit magnetisch veld. Wij, met elkaar, geven een

antwoord hierop en dat vormt ons collectief bewustzijn. Het is ofwel een dip ofwel een

feestje: letterlijk “ver-licht-ing”. Ik ga wel voor dat feestje. Daarom doe ik nu enthousiast de mer-ka-ba meditatie. Ik oefen mijn lichtlichaam. Tegelijkertijd voel ik de

dip. Ik noem het mijn persoonlijke Niburu, als de zon verduistert en de angst in mijn

http://www.aerlim.nl/

9


lichaam omhoog kruipt…. zo begrijpelijk als mensen deze golf in zichzelf niet kunnen

keren…. ik hoef ook niet (meer) te weten of het allemaal van mij is, of dat ik de pijn

van anderen meedraag… het is een golf. Ik laat me overspoelen, meenemen… en altijd

trekt het voorbij in een onbedwingbare noodzaak om iets moois te creëren. Ik weet niet wat er het eerste is: de terugkerende zon of de drang om te creëren. Af en toe bekruipt

me een schuldgevoel: ik doe te weinig om dit met anderen te delen, om anderen

hiermee te helpen, om dit uit te dragen…. Maar eerlijk gezegd weet ik niet of dit zo overdraagbaar is… het is er en ik plaats het met alle liefde in ons bewuste collectieve

ZIJN. Ik weet dat dat ook niet hoeft, maar toch…. Het is hier nu ook hardop gezegd:

contact met deze oneindige liefde in onszelf gun ik iedereen!

zondag 14 februari 2010.

Nog zoveel te doen, en toch zo stil…. als je eenmaal door het gevoel heen bent van

“zoveel moeten” en de onrust van “vast iets vergeten…”, omdat je nu toch niets kunt doen en ook de buitenwereld zich stil houdt… en als dan eindelijk de overgave aan een

stille binnenwereld onontkoombaar is… dan is dat de mooiste stilte die er is. Het oog in

de storm. Ergens tussen hemel en aarde kijk ik omhoog en rek mezelf uit. In het oog van de storm reis ik mee over land en zee. Soms ligt de aarde aan mijn voeten, en soms

de hemel.. tijd vergaat en richting verliest wind. Het is een niemandsland voor elke

“leefling” die hier reist… een land van niemand, een land voor iedereen… ik rek me uit

tot ik raak hemel en aarde. De bliksem slaat gemakkelijk door mijn geaarde lichaam heen, dat oplicht en verandert…….

ik weet wel hoe het verder gaat, maar niet hier…. ik geniet van deze stilte middenin de

storm. Ooit schreef ik er een gedicht over:

ik heb mijn bed neutraal verklaard

vierkant stil in een zee van gedachten

die in vaste cadansen

aan komen rollen

wit op zwart rond blijven tollen

als golf na golf mij bezet

drijft zij boven mijn bed

en redt

en machteloost gedachten

verslindt in vurig wit hun vorm laat stilletjes de dag verzachten

en knip-oogt in de storm

Nieuwsbrief februari 2010


De datum van de voorstelling is 12 mei 2010.

10


In de mayakalender draagt deze dag het zegel en de toon van de witte galactische

tovenaar….

we surfen die dag dus mee op toverkracht….

Het is nog steeds prachtig om te zien hoe synchroniciteit werkt: “aerlim” is een anagram van Merlia, de vrouwelijke vorm van Merlijn, de tovenaar.

Als iemand geïnteresseerd is: alles over de mayakalenders is helder beschreven in het

boek van Peter Toonen “De natuurlijke tijd”.

In mijn huiskamer heb ik sinds een aantal weken op de vloer een rond stuk zeil liggen

met daarop de windrichtingen getekend, in de vorm van het sjamanen-medicijnwiel.

Dat is mijn plek om te oefenen en letterlijk grond onder mijn voeten te hebben voor de voorstelling. Ik ben me zeer bewust van de vier medicijnschilden in mezelf, die ik kan

inzetten. Het Zuidschild in onschuld en vertrouwen, het Noordschild in wijsheid en

kracht, het Westschild in de wetenschap van dromen, dood en wedergeboorte, en het Oosten in de Verlichting….

Elk schild is nodig. Varen op intuïtie en creatiestromen is altijd nog hard werken!!! En

een wonder moet wel geloof kunnen vinden. Ik ben dankbaar dat ik dit zo in mezelf kan ervaren, en met anderen kan delen en genieten.

Deze tijd doet me denken aan een gebeurtenis lang geleden. In 1974 had ik een ongeluk

met mijn fiets. Het scheelde maar weinig, ik had dood kunnen zijn. Op het laatste moment “besloot” ik zo te vallen, dat alleen mijn been werd geraakt door de auto die

tegen mij aanreed. Op dat moment verschoof mijn hele wereld… oude vertrouwde

situaties en relaties hielden op te bestaan… later hoorde ik dat dit een naam heeft: fantoomdood. Het duurde toen jaren voor ik me weer “heel” kon voelen. Een dergelijke

verschuiving voel ik nu ook. Oude verbindingen lijken te verbleken en nieuwe

verbindingen worden verrassend zichtbaar. Als het pijnlijke situaties oplevert, weet ik dat het helemaal aan mij ligt. Mijn energie is aan het verschuiven. Ik pak andere rollen

en posities op in mijn leven… het is dood en geboorte tegelijk…

De voorstelling gaat ook hierover…. als we in onze kracht gaan staan, verschuift de

wereld, maken we nieuwe keuzen, die volkomen anders kunnen zijn, dan de verwachtingen van de mensen om ons heen. Het leert me ook nederigheid: oude

energieën die geen “leven” meer bevatten… worden genadeloos gespiegeld. We kijken

niet graag in deze spiegel en zien niet graag hoe we kunnen blijven hangen in de zwaarte. Soms ben ik de spiegel voor anderen en soms –heel pijnlijk- kijk ik in mijn

eigen spiegelbeeld. Ik ben beiden tegelijkertijd.

En dan zijn er de vier elementen, die helpen: Vuur, Lucht, Water, Aarde. Het vuur, de passie, waarmee dit alles begon… De rook steeg de lucht in en het werd een idee, een

plan… Daarna was er het overwinnen van de watervrees: het delen met anderen en

kwetsbaar willen zijn om samen te werken….. En dan het laten landen op Aarde…. de honderd details die uitgewerkt moeten worden.. Op deze manier zijn we vol-ledig in ons

element. Ook als loopbaanadviseur heb ik vele malen mogen meemaken hoe mensen

met dit inzicht zichzelf liefdevol en met succes ont-wikkelden.

11


En zo zijn er nog wel …tig modellen en symbolen in deze tijd voor ons beschikbaar om

bewust te handelen in ons creatieproces… om er van een afstandje naar te kunnen

kijken, als we vastlopen en het nodig is om te delen met anderen….

In mijn beleving zijn we tegelijkertijd van deze systemen aan het losweken. De kennis is ingedaald in onze ruggengraat en hoeft niet meer zo bewust te zijn. Een volgende fase

dient zich aan. Ik geef toe: als ik het niet ben en “er vóór sta”, is de idee om volledig

één te zijn met mijn omgeving –in de breedste zin van het woord- doodeng. De angst voor verlies van controle is in deze tijd zo groot (zie wat er in de politiek gebeurt), dat

we de kans op ultieme vrijheid-in-samenzijn laten liggen.

In de film “As it is in heaven” is dit prachtig weergegeven.

Het vormgeven van de voorstelling stelt mij steeds dieper de vraag welke boodschap ik

wil brengen. De “oude energie” vraagt om een bruggetje. Op de website en in de

promotieteksten heb ik het nu zo verwoord:

We ervaren onze wereld vaak als een “verdeelde wereld”. Tegelijkertijd zijn er steeds

meer geluiden in onszelf en om ons heen die vertellen dat we leven in een “gedeelde wereld”. Het gaat om meerdere verhalen, meerdere werkelijkheden, die we naast

elkaar kunnen zien. Dan krijgt alles opeens meer zin en betekenis. In de voorstelling

nemen we je mee in deze verhalen. De stroom van onvoorwaardelijke liefde is voelbaar

in woorden, beelden, muziek en dans. “…Samen zijn we aan de voet van de kristallen zee en laten ons begroeten…”

“En de oude vrouw vertelde mij over haar leven en ik luisterde. Altijd als ik kwam,

schoof zij een stoel naast haar stoel bij het raam. “Kom lekker zitten” zei ze. “… en heb ik je al verteld over….?” De sluiers van geheimen losten op en alles kwam langzaam in

het daglicht naar buiten.”

“Toen Droen en Saïda –ooit, lang geleden- door de ruimte rondreisden, hadden plotseling ontelbare kinderen op meerdere Terra’s dat gevoeld, omdat ze schijnbaar uit

het niets van kleur verschoten en zich anders voelden.”

Dit is wat mij betreft ook helemaal de boodschap van Michael Jackson: de wereld, waarin “leven” is, is een “gedeelde” wereld. Daar is angst per definitie vervangen

door liefde (ik heb recent de DVD aangeschaft met de film This is it…. voor mij heerlijk

smullen!!)

Zoals je kunt zien op de homepage van de website: de flyer voor de voorstelling is

klaar. In de maanden maart en april zal ondermeer daarmee publiciteit worden

gegeven, zodat de mensen die willen komen, ook werkelijk de kans krijgen.

In dankbaarheid voor ieders aanwezigheid in licht en liefde, Nelly

Zondag, 28 februari 2010

Heel veel gedaan en tevreden. Ik neem nu bijna dagelijks de voorstelling door…

dompel mezelf er in onder, stijg er boven uit, draai het heen en weer,…. Arja regisseert en stuurt mij naar de juiste vragen en samen vinden we de punten van weerstand… ik

merk dat ik het niet te zwaar wil maken, maar mijn poging om te relativeren eindigt nog

12


te veel in slappe lachbuien.... zo neem ik mezelf ook niet meer serieus… “kijk mij

nou!” Maar als ik er echt in duik, is het zo verschrikkelijk mooi! Dit is zo’n groot

cadeau. En ik ben blij dat ik het nu kan laten zien. De tijd is er helemaal rijp voor… tja,

maar dan kan ik weer niet zingen van de ontroering…. pfff…. we komen er wel door heen. De flyer is mooi geworden. Het was even lastig om de juiste tekst te bedenken in

het bovenste gedeelte: “hoe zorgen we ervoor dat de mensen die dit willen zien, zich

ook aangesproken voelen…?” volgens mij is dat gelukt. Ik realiseer me steeds meer dat dit iets is wat nog mag groeien, ook na 12 mei. Het is een doorgaande beweging. De

groep mensen die nu meedoet, is niet voltallig. Het gaat er om hoe zichtbaar we kunnen

worden de komende weken, zodat ook de mensen die mee willen doen, de kans krijgen

om aan te sluiten…. Ik “zie” een aantal mensen popelen, maar er moet nog iets verschuiven in de energie, zodat zij “contact” kunnen maken….. zo werkt het en niet

anders!

De website is ook zo goed als op volle sterkte. Bij contactgegevens laat ik iets meer zien van mijn achtergrond voor iedereen die wil weten “wat voor mens ik ben”. De

demo-muziek is te horen via YouTube (gemakkelijk door te klikken via de website). De

laatste nieuwsbrief is toegevoegd, en het reserveren van kaartjes voor de voorstelling kan via [email protected]

Het is net Sinterklaas: “…. recht zo die gaat ..”

Zaterdag, 13 maart 2010 Ruim twintig mensen doen nu mee met de voorstelling. Het is een kleurrijke mengeling

van gezichten en expressies. Ik stel me voor hoe de teksten en de muziek door deze

gezichten straks op het podium naar buiten straalt; hoe het licht zich vermenigvuldigt in de verschillende expressies en hoe het zich verbindt met de mensen in de zaal. Het

maakt dan niet uit of je op het podium staat of in de zaal zit… ieder heeft een eigen plek

in dit gebeuren, namelijk de beste plek om hiervan te genieten. Het begint nu wel wat spannender te worden. Twintig mensen, twintig agenda’s om mee rekening te

houden…. doet iedereen het nog met dezelfde energie als in het begin? Ik ervaar dit als

echt helemaal nieuw. Het is geen organisatie, maar een levend organisme; In plaats van

doelgerichtheid en aanpassing, is iedereen voortdurend aan het intunen. De voorstelling is geen prestatie, maar presence (volledig aanwezig zijn); We worden op het podium

geregisseerd en tegelijkertijd dragen we het helemaal zelf. Er is commitment aan de

ultieme vrijheid om te blijven kiezen voor de beste plek. Op mijn werk is op dit moment een organisatieverandering gaande. Voorzover ik kan zien, is er een serieuze

positieve intentie om dit te doen volgens de principes van empowerment, om mensen

werkelijk tot hun recht te laten komen. Uitgaan van kracht betekent dat je in

“overvloed” gaat staan: Per definitie hebben we alles in huis en voorhanden om een adequaat antwoord te geven (respons-ability). Ik merk ook op mijn werk hoe diep mij

dit soms raakt. Afgelopen week zat ik spontaan achter mijn bureau te huilen van

ontroering. Het contact met mensen kan mij diep raken als het gebeurt –niet alleen vanuit de hartsverbinding- maar wanneer ook voelbaar is hoe het helemaal past in een

bredere stroom van “humanity” die in haar essentie bijeen komt. Gelukkig heb ik een

collega op mijn kamer, die dit volledig accepteert ook al ziet het er wat onbegrijpelijk uit. Dan zeg ik “laat me maar even”. De energieverschuivingen vinden steeds

gemakkelijker weerklank in mijn gronding.

mailto:[email protected]

13


Nieuwsbrief maart 2010


Lieve mensen,

Alweer een maand verder…. De voorbereidingen voor de voorstelling gaan volgens plan. De bemensing is op volle sterkte, en de muziekarrangementen zijn voor het

grootste deel klaar. Tja, en nu gewoon DOEN. Om het overzicht te houden is er een

oefenschema gemaakt en dat volgen we. We werken nu toe naar 21 april. Dan oefenen

we met elkaar op locatie, en zullen we de voorstelling in z’n geheel doorlopen. Daarna hebben we nog 3 weken tot 12 mei – de dag van de voorstelling- om eventueel bij te

sturen als dat nodig is. Het is mooi om te zien hoe iedereen steeds steviger wordt in zijn

of haar deel aan de voorstelling. Men heeft er plezier in en maakt plaats in volle agenda’s.

Twee weken geleden zijn we begonnen met flyeren. Als het goed is, ligt nu op meerdere

plekken in Almere de flyer met de aankondiging van de voorstelling. Het was een bijzondere ervaring om hierbij “toevallig” oude bekenden tegen te komen, die ik lang

niet had gezien. Het moest kennelijk zo zijn dat ze dit weten en meemaken. Het lied “I

cannot not” is bij velen erg geliefd. De tekst spreekt op een bijzondere manier mensen

aan en het arrangement van Marjolein van Tongeren maakt het nog mooier. We hebben besloten om dit lied te herhalen aan het eind van de voorstelling als slotlied.

Ik ben me bewust van de tijd waarin we leven. Er is zoveel over te zeggen…. een tijd waarin het wij-zij denken opeens weer volop naar boven komt en door de uitslag van de

verkiezingen tevens een gelegitimeerde grond krijgt. Iemand zei: nu mag opeens hardop

gezegd worden wat we kinderen op school verbieden om te zeggen …. ??! Ik hoorde iemand die schrok van zichzelf: hoe hij in weerwoord op dit denken, ook in “wij en zij”

begon te praten…. er is zoveel over te zeggen…

Als voorbereiding op de voorstelling ben ik in contact met Tachyon-energie, ook wel nulpunt-energie genoemd. Ik draag nu bijna dagelijks deze energie in de vorm van een

steentje bij me. Het helpt om –dwars door alles heen- me volledig thuis te voelen in

mezelf en dat anderen in mijn omgeving dat ook doen. Het is de kern van de voorstelling en dat genereert alleen maar veiligheid, voor “jou en mij” ….. en hier is

veel voor te zeggen….

Dankbaar voor ieders aanwezigheid in licht en liefde, Nelly

www.aerlim.nl

Kaarten bij voorkeur vooraf reserveren via [email protected] Contant betalen op de dag zelf vanaf 19.15 uur in kerkgebouw Goede Rede.

14


Zondag 28 maart 2010.

Over dé wijsheid weet ik niet veel. Ik heb alleen mijn eigen wijsheid in pacht. En dat -

zoveel als voor mij mogelijk is- in een gedeelde verantwoordelijkheid voor het “Al”.

Deze gedachte kwam gisteren bij me op tijdens de oefensessie van het lied “The Goddess within”. De voorbereidingen en de be-mensing van de voorstelling zijn nu op

volle kracht… De meeste muziekarrangementen zijn klaar. Voorzover je kunt spreken

van dé wijsheid, dan zou het een collectieve wijsheid zijn, die nu ontstaat, en waarop iedereen mee vibreert. Ik zit nog regelmatig te genieten van de DVD This is it van

Michael Jackson. Daar zie ik het ook gebeuren… het is jammer dat sommige delen van

de bioscoopfilm niet zijn overgenomen op de DVD. Ik kan me herinneren dat iemand

zich hardop bewust is van de “hogere wijsheid” die hier mede een rol speelt.

Naar aanleiding van het lied The Goddess within, lied 8 in de voorstelling, kwam

vandaag bij mij de energie van Merlia opnieuw binnen. In een mail aan de vrouwen die dit lied zingen, schreef ik het volgende:

Al nasudderend over onze oefensessie van gisteren kwam intens de energie van Merlia bij me op. Er zijn verschillende verhalen.. verschillende namen… en associaties… op

deze energie. Vrouwelijke vorm van Merlijn, Lady of the lake, de Pistis Sophia,

andere/hogere frequentie van Isis….. ik maakte kennis met haar via de channelings van

Steve Rother (www.lightworker.com) , voor het eerst in maart 1999. Als zij is uitgenodigd en de ruimte binnen komt, wordt het stil. Een zachte intense

vrouwelijke aanwezigheid, die evenwicht brengt, …. vertrouwen en vrede.

Ik heb toen in een lied een belofte gedaan: Merlia, Merlia, before the grace of you go I. “Grace” heeft hier drie betekenissen: gratie, genade, dankbaarheid.

“Merlia oordeelt niet. Zij nodigt uit. Ze komt niet om de leider van de mensheid te worden. Zij biedt aan om samen de energie van de Aarde op natuurlijke wijze in balans

te brengen. Zij vertegenwoordigt een kans om je volledige kracht te benutten door alle

aspecten van jezelf te verenigen. De vrouwelijke energie kan terugkeren op aarde en

kan zich nu verenigen met het geheel.”

Ik laat deze energie meestromen met deze mail, naar jullie toe….

Geniet er van en zoek de verbinding in je eigen kracht.

Wat een verschil! Hoe wijsheid niet regeert, maar uitnodigt en verbindt.

Vrijdag, 9 april 2010. De concentratie neemt toe… we leven toe naar woensdag 21 april. Dan zullen we voor

het eerst in volle bezetting op locatie een doorloop doen van de hele voorstelling. De

energie is nog steeds aan het opbouwen… laag voor laag wordt het vol en rond, zoals het ooit was voorgesteld en altijd zal zijn. Afgelopen paas-weekend hebben we studio-

opnames gemaakt. Wat een feest! Bij het maken van de achtergrondband met

ondermeer muziek van Mozart… stelde ik me voor hoe hij naast me zat mee te kijken naar alle techniek… ongetwijfeld zou hij ook zitten smullen en genieten, net als ik… op

http://www.lightworker.com/

15


deze manier voegt techniek zoveel schoonheid toe… En dan eigen nummers opnemen,

zonder moeite, vanzelfsprekend in één keer helemaal goed…. dit smaakt naar meer!

Afgelopen week opnieuw het script zorgvuldig doorgenomen op alle aspecten van

beeld, licht en geluid. Gewoon lekker ontspannen, omdat gewoon alles klopt! De oefensessies zijn op schema. Verder nog twee bijzondere gesprekken over de diepere

mystieke betekenis van deze voorstelling. Het raakt me allemaal even diep, in mijn hart.

Ik ben ontroerd over de schoonheid van de techniek, de volle concentratie, de liefdevolle samenwerking, de geïnspireerde dialogen…… ik zie hoe steeds weer nieuwe

dingen in beweging komen. Hoe het wordt gedragen en versterkt.

Woensdag, 28 april 2010. Precies een week geleden al weer. Op 21 april, met z’n allen op locatie de hele

voorstelling doorgeoefend. Geluid, beeld, zang, verhalen, muzikale begeleiding,

podium-opstellingen…. in de avond stond het allemaal keurig achter en naast elkaar in de goede volgorde. Het klopte, en stroomde en straalde… alleen hebben we het niet tot

het eind gehaald, want mijn stem begaf het. Dat was een soort anticlimax, en flink

schrikken! Nu een week later ben ik nog herstellende. Het is een virus dat natuurlijk op de plek gaat zitten, waar ik het meeste van vraag. Zondag beslis ik hoe we verder gaan.

Nu gewoon rustig uitzieken. Ik heb er nog steeds alle vertrouwen in dat het goed gaat.

Ergens, op een andere plek, beschrijf ik alle processen die hier gaande zijn. Overal om

ons heen, in ons zelf en in Moeder Aarde rommelt het, klaar om iets nieuws geboren te laten worden. Het is niet iets van buitenaf, maar wij zelf kristalliseren en transformeren

alle zwaarte van lood naar goud. De aarde schudt en spuwt, en de magnetische velden

en zwaartekracht zijn in beweging. Zelfs de vorm van de aarde schijnt nu al te zijn gewijzigd. We kunnen het nu allemaal meten. Onze fysieke lichamen reageren, soms

onverklaarbaar. Angst is meestal een gebrek aan informatie. Als we weten wat het is,

verdwijnt de angst. En we weten het, als we accepteren dat we op zoveel manieren één zijn met de aarde.

Zondag 9 mei 2010.

Aanstaande woensdag gaan we doen waar we met z’n allen naar hebben toegewerkt en uitgekeken: een voorstelling in de “nieuwe energie”. Het is interessant om nog een dag

verder te kijken naar 13 mei, Hemelvaartsdag 2010. Dat is de dag dat de kristalenergie

voor een nieuwe impuls zorgt, zodat de Human Angel in onszelf nog meer wakker en bewust is. Het is tevens de essentie van het verhaal van de Ronde Tafel (en voor mij:

het verhaal van Merlia). In de muziekband die we hebben gemaakt voor de start van de

voorstelling, heb ik één eigen nummer laten opnemen. Het refrein in dit lied luidt:

Merlia, Merlia, before the Grace of You go I. Dat is de gedachte achter de datum van de voorstelling, namelijk 1 dag voorafgaand aan de impuls van nieuwe energie…. before

the Grace of You, go I.

Zie ook: www.galactic-heart-centre.com

Zaterdag 15 mei 2010.

Inmiddels ben ik een beetje over de schrik heen. Er hebben veel mensen gereageerd op mijn bericht om de geplande voorstelling uit te stellen. Deze reacties waren

hartverwarmend en vol begrip. Nu is de kans om het nog mooier te maken. Ik vond het

http://www.galactic-heart-centre.com/

16


toch een bizarre ervaring, een vreemde anti-climax, maar de beslissing bleek wel

terecht. Meerdere mensen in de groep hadden last van dezelfde fysieke klachten, en zelf

heb ik op dit moment nog steeds koorts. Ook al was dit niet te voorkomen, toch ben ik

me nog meer bewust geworden van de verantwoordelijkheid die je hebt als zanger/artiest voor je eigen lichaam, en hoe kwetsbaar het allemaal is.

Met de mensen die er voor kiezen energiewerk te doen en zich bewust zijn van de

energie-niveaus in deze tijd, wil ik graag delen dat wat er nu gebeurt volgens mij helemaal "te gek" is. Ik zie een beweging, steeds dieper naar ieders eigen essentie, dat

tegelijkertijd een gemeenschappelijk nulpunt is. En van daaruit stroomt continu Liefde,

en met deze liefde creëren we samen met elkaar. Dit noemen we "nieuwe energie",

maar we hebben er (nog) niet echt woorden voor. Mijn liedteksten en mijn muziek vertellen me steeds achteraf wat het was, en waar ik het vandaan haalde....

Ik adem met de kosmos uit het licht in.

Donderdag 4 juni 2010.

Een moment van stilte, voorbij het uitademen laat het inademen op zich wachten…. zo

stil. Ik geniet van deze momenten, want ze zijn nog zeldzaam na weken van hoesten en snotteren… in mijn omgeving hoor ik veel mensen met dezelfde fysieke verschijnselen,

maar ja, ik hoor misschien wel selectief. Echter ook in “energiewerkersland” is de

maand mei als “extreem turbulent” getypeerd, met vergelijkbare fysieke reacties als de

mijne. Over Hemelvaartsdag, 13 mei, de dag na de geplande voorstelling, wordt achteraf geschreven: op deze dag heeft er een gigantische energetische happening plaats

gevonden, op dat moment was de mensheid klaar om mee te gaan resoneren op de

frequenties van de Heilige Graal. De graal is de weg van initiatie die het mogelijk maakt om vanuit een steeds groter wordend bewustzijn te scheppen. De Graalfrequentie

zorgt ervoor dat we op Aarde toegang krijgen tot wat er 'gebeurde' vanuit de Bron,

hierin krijgen we de mogelijkheid om vanuit de Bron, de scheppingsrondes te helen. Hierin is de helingscyclus aangezet om alle nog aanwezige dualiteit vanuit Bron niveau

te kristalliseren in je fysieke, emotionele, mentale en spirituele lichaam op Aarde

(www.galactic-heart-centre.com). Kennelijk doen meerdere mensen met mij dit

hoestend en snotterend. En misschien is het ook wel de vulkaanas, of overgevoeligheid voor ander fijn stof in de atmosfeer….. wie zal het zeggen… Het valt me wel zwaar dat

ik nu niet voluit kan zingen. De voorbereidingen voor de voorstelling hebben mij nog

meer bewust gemaakt hoe belangrijk zingen en muziek maken voor mij is. Nieuwe teksten en melodieën borrelen de afgelopen twee weken al weer in mij op. Het zou

mooi zijn als ik nog dit jaar genoeg actueel materiaal heb voor twee cd’s (Engels en

Nederlands). Ander onderwerp: politiek. Beroepshalve volg ik wat er gebeurt.

Daarnaast gonst het in mijn mailbox van de berichten over een nieuwe partij: Mens en Spirit www.mensenspirit.nl “politiek vanuit het hart”…. ook iets om bij stil te staan.

Nieuwsbrief juni 2010. (over de voorstelling ‘Toen was er tijd over’)

De nieuwe datum voor de voorstelling is vastgesteld: vrijdag, 1 oktober 2010 om 20.00 uur

kerkgebouw Goede Rede in Almere Haven


http://www.mensenspirit.nl/

17


Dat geeft rust en houvast om naar toe te leven!

Soms heb ik daar enorm behoefte aan: rust en houvast…. want het is een enerverende

tijd met veel veranderingen! En het gaat dan uiteindelijk om rust en houvast in mezelf. Wat me blijft boeien in dit hele verhaal is dat “oud” en “nieuw” zo wonderbaarlijk

helder naast en in elkaar bestaan. Je kunt zeggen dat we op 1 oktober precies hetzelfde

programma gaan draaien als op 12 mei was gepland. En dat is ook zo: teksten en muziek veranderen niet. We hebben nu wel de kans om het nog mooier te maken, en we

zullen die volop benutten. Misschien zullen meer mensen zich aandienen om mee te

doen…. En toch zal er iets volledig nieuw zijn. We zijn dan ruim 4 maanden verder. De

reikwijdten van lichaam en geest veranderen in deze tijd snel. Ik voel nu al dat ik heel anders in de voorstelling “sta”. Er wordt een diepte toegevoegd, die ik alleen nog maar

kan vermoeden en straks zeker zal ervaren. Nogmaals: alles is oud én nieuw. Het is

vaak zoeken naar woorden en de juiste toon. Steeds meer komt het 7e lied -Don’t tell

me to leave it- voor mij naar boven drijven als het “hart” van de voorstelling, vooral de

zinnetjes: “it’s living full colour…” “Someone new is present in millions of faces, Truly

all work has been done, Showing me Beauty of thousands of places in perfect timing as One”. Als ik tegenwoordig bewust om me heen kijk, komt regelmatig de vraag in me

op: wat zie ik niet? Want ik weet zeker dat ik iets nieuws zie, maar het zintuig waarmee

ik dat doe, zit nog niet in een herkenbaar referentiekader of vocabulaire…. ook al klinkt

het als “reading” of “intuïtie” -en mensen zullen het zeker zo omschrijven- bevat het tegelijkertijd voor mij iets heel nieuws. Ik vertrouw er op dat dit doorklinkt in de

liedteksten en de muziek….. en dat we ruimte delen met elkaar om het nieuwe door het

oude heen zichtbaar te laten zijn… dat er verwondering mag zijn.

Don’t tell me to leave it

Someone is speaking the words: Don’t look back, Truly turning the Corner

No more repeating, This is really new.

Only yóur heart beating

You put yóurself in the centre of Life and you really did surrender

to your own creation a world all in one,

a world full of celebration

Tumbling down through the layers of Unbelief

showing up in the realms of Knowing

riding gracefully on the back of whales making his – to - ry shifting and flowing

Show me now all the colours to wake up new sounds

in spaces even more inviting reading carefully to be informed

how to re – mem - ber my own hand writing

And at the same time, nothing has changed,

don’t tell me the words explaining

18


It is more than a feeling, it’s living full colour,

don’t ask me to give it in names

Someone is compelling me “Come to the Sea,

Be wíth me beyond all reasoning Ride with me on the top of the waves

and softly give in to”

Someone new is present in millions of faces,

Truly all work has been done

Showing me Beauty of thousands of places

in perfect timing as One And at the same time not being with you,

my heart is really breaking

not sharing this Love in your eyes only, don’t tell me to leave it

Persoonlijk ben ik nog steeds aan het afscheid nemen van de voorstelling op 12 mei. Het was er allemaal zo duidelijk, vooral omdat de berichten vooraf en achteraf over de

energie-verschuivingen prachtig aansloten op de inhoud van de voorstelling. De

voorstelling is hiervan in theatervorm een mooie uitdrukking/expressie. Op mijn weblog

schrijf ik hierover meer. In het afscheid voel ik tegelijkertijd hoe het verhaal nu evolueert en er komt zeker een moment dat we er met elkaar volop van zullen genieten.

De nieuwe datum is er. Noteer het in je agenda en zegt het voort. Ik houd iedereen op

de hoogte. Nu eerst genieten van de zomervakantie. Ik wens iedereen een fijne vakantie en VOLOP ZON… op alle manieren die je maar kunt bedenken.

P.S. Ik doe niet aan stemadviezen, maar het gonst van de berichten over een nieuwe politieke partij, die de moeite van het bekijken waard is: www.mensenspirit.nl

“Politiek vanuit het hart”.


Zondag 27 juni 2010. “Can you feel it… can you feel it…?” Eergisteren al weer een jaar geleden dat Michael

Jackson stierf. De woorden van dit lied zoemen door mijn hoofd. Vanaf gisteren mag

het zijn. De mensheid volledig bewust en ontwaakt. Een herinnering Thuis gebracht. In

hetzelfde universum is mijn kinkhoest nog steeds niet helemaal over, en struikel ik over een stoeprand. Ik beland veel te hard op mijn pols: een zware kneuzing is het gevolg.

En in hetzelfde universum zit ik heerlijk onder een stralend blauwe hemel met mijn

kleinkind te spelen in een poedelbadje. Ieder keer strekt zij haar hand omhoog naar mij uit voor een highfive. In hetzelfde universum ben ik begonnen aan een ingewikkelde

nieuwe klus op mijn werk in het aloude ritme van 9 tot 5.

De stem van Michael blijft zingen: “Can you feel it… can you feel it?” Met de voorstelling volg ik nog steeds het ritme van mijn bloed. Nu in tijd gepland op 1

oktober 2010. I can feel it.

19


Zaterdag 3 juli 2010.

Wat is dat toch met de datum van 26 juni 2010? (zie ook weblog van 27 juni) In mijn

beleving is de spirituele-mijlpaal-klank van de datum meteen met het toekennen van deze betekenis volledig verdwenen. Waarschijnlijk omdat de betekenis direct

verbonden is aan de dimensie Tijd zelf. Misschien dat anderen dit nog zullen

bevestigen… Sinds ik gehoor heb gegeven aan een innerlijke stem die zei: “negeer het geschreeuw”,

is het opvallend stil geworden. En een nieuw geluid kan doordringen. Het komt bij mij

meestal in geschreven woorden. Teksten en muziek, zelf gemaakt en “getest”. Als ze na

100 keer nog niet vervelen en alleen maar groeien in zeggingskracht, dan is het “iets”. Het “iets” komt ook in bestaande teksten naar me toe. Vaak zoek ik dan in de

boekwinkel naar de laatst verschenen boeken, waarbij ik rotsvast vertrouw op mijn

vermogen om het “iets” te herkennen. Maar het kunnen ook oudere titels zijn, waar de Geest uit spreekt. Historische opsommingen kunnen opeens bewegen en mij

aankijken… als door een spiegel. “De geheime woorden” (25 eeuwen gnosis) van Jacob

Slavenburg is nu voor mij zo’n boek. Ik weet bijna zeker dat hij het boek met deze intentie de wereld in heeft laten gaan. Net zoals Marie-Lu Lörler dat deed in 1984 met

haar boek “Praktische natuurmagie”. Het boek straalt nog steeds deze oorspronkelijke

“heilige geest”. Met een zelfde intentie van een nog meer intense orde zijn de Emerald

Tablets voor mij aanwezig. In elke woord is de geest van de schrijver-god-mens Toth aanwezig. In één van de Nag Hammadi geschriften “Het heilige boek van de Grote

Onzichtbare Geest” is de Geest aanwezig als de Stilte die alles onbenoemd bevat. En in

het boek AERLIM doe ik een poging het te verwoorden: “met de rug tegen de muur en dan één stap verder terug, wordt alles Liefde”. Dat is een stap uit alle projecties, uit alle

herhaling, uit al het bestaande…. dan “vindt de geest een plaats van verkwikking” in

ons lichaam hier op Aarde. In het boek van Jacob Slavenburg vond ik nogmaals de prachtige woorden van Jezus:

“HET komt niet door het te verwachten

zij zullen niet zeggen: Zie hier of Zie daar.

Maar het Koninkrijk van de Vader is uitgespreid over de aarde

en de mensen zien het niet.”

Dat laatste betwist ik sinds 26 juni 2010. “I can feel it” I can see it”. En van-zelf-sprekend is dat sinds 26 juni 2010 altijd al zo geweest voor ieder levend

wezen!

Zaterdag 17 juli 2010. Ik was afgelopen dinsdag al aan deze tekst begonnen. Het kwam er maar niet van om

mijn hoofd leeg te maken en voor deze plek de woorden te vinden. Maar nu ben ik er.

Mijn stem is terug in volle omvang en dat is heerlijk. Elke dag dompel ik me onder in de muziek en het verhaal van de voorstelling. Het blijft boeiend. De teksten en de

melodieën winnen nog steeds aan kracht. Als extra warming-up volg ik eind juli een 5

daagse training bij het Galactic Heart Centre van Nanco Immanuel. Ik stel me voor hoe mijn bewuste zijn zich oprekt tot in de verste uithoeken en heerlijk doorademt.

Tegelijkertijd, in het dagelijkse ritme van 9 tot 5 moet ik in een nieuwe functie wennen

20


aan juridisch taalgebruik als het gaat om verordeningen en voorzieningen voor mensen

die extra hulp nodig hebben in hun dagelijks leven. Wat is het antwoord op alle

behoefte aan rechtvaardigheid?

Ik vertrouw op het besef van gezamenlijke verantwoordelijkheid. Ik ga er van uit dat in elke situatie ieder mens “respons-able” is, met ander woorden: “in staat tot een

antwoord”. We vinden elkaars antwoorden soms niet leuk, maar het belangrijkste is dat

we onze eigen antwoorden in/op het leven kunnen waarderen en rechtvaardigen. De laatste paar maanden heb ik ervaren als zeer intens en enerverend, met hoge

energiefrequenties. Wat was mijn antwoord? Ik was meer naar binnen gekeerd, en heb

mezelf beschermd. Op een website van een lichtwerker las ik: “ik ben het zat… nu

moet het afgelopen zijn… we blijven schakelen…” Op een andere website vond ik een hele lijst met (fysieke) verschijnselen, die zich kennelijk voordoen, als je gevoelig bent

voor deze frequenties…. Ongeveer 8 van 10 herkende ik wel. Wat is daarop mijn

antwoord? Expressie in taal en muziek maakt mij het meest gelukkig… maar de overgave brengt geluk én heimwee. Het heimwee was de laatste tijd heftig…. ik

schreef: “het is niet zo dat dingen in mij stil zijn geworden… nee, mijn bewustzijn rekt

zich op en bevindt zich steeds vaker in het gebied van de altijd aanwezige stilte in mezelf. Dit verandert niets en tegelijkertijd alles aan het nog altijd scherpe ego-geknars

met alle prettige en onprettige gestoordheden. Soms levenswijd uitvergroot…. en vanuit

de stilte kun je de kleuren nog meer helder zien verschieten. Ik schreef drie nieuwe

liedteksten. Eén tekst gaat over de spiegel. Je kunt de tekst op twee manieren lezen: een dialoog met mijn eigen spiegelbeeld in de spiegel, en hoe mensen zich spiegelen aan

elkaar.

He, jij daar in de spiegel, dicht bij me, dicht bij me

En als je me ziet, vertel me dan, geheimen, geheimen

Want jouw ogen zijn meestal de mijne niet met een boodschap die mij er buiten liet

Pas als je naar me lacht en ik plezier heb voor twee

dan weet ik dat ik het ben, daar in jouw ogen.

He, jij daar in de spiegel, verken je mij, verken je mij

En als je dat kan, wat zie je dan, verleid je mij, verleid je mij

Want jouw wereld is meestal de mijne niet ook al zal ik de grenzen verleggen …

totdat je naar me lacht en ik plezier heb voor twee


He, jij daar in de spiegel, verbeeld je mij, verbeeld je mij

En als je dat kan, wat zie ik dan, waarschijnlijk, waarschijnlijk………

Want jouw beeld is meestal de mijne niet met een waarheid die ik slechts kan vermoeden

Pas als je naar me lacht en ik plezier heb voor twee


He, jij daar in de spiegel, stop je mij, stop je mij

21


En als je dat niet kan, wat mis ik dan, aan mij voorbij, aan mij voorbij

want te snel en te vluchtig is mij ontgaan

de blik die jou ziet staan….

Pas als je naar me lacht en ik plezier heb voor twee dan weet ik dat ik het ben, daar in jouw ogen.

Maandag 2 augustus 2010. “… en het geschiedde in die dagen..” Zo voel ik me ongeveer. Het Bijbelverhaal over

de geboorte van Christus. Iedereen ging op weg. Een ware volksverhuizing. Een kind is

geboren. Het wereldwijde web van lichtwerkers gonst van bedrijvigheid…. koningen en

koninginnen, goden en godinnen verlaten hun tronen, buigen hun kronen en knielen op de plek waar alle sporen bijster mogen zijn. Ik heb het allemaal meegemaakt in de

Avatar workshop van Nanco in het Galactic Heart Centre. De schoonheid en de

eenvoud van Leven is overweldigend. Vijf dagen lang heb ik in mezelf de geruststellende hartslag van Moeder Aarde gevoeld, nog eens vertienvoudigt door de

gulle erkenning van mijn positie als grootmoeder. De liefde in contact met de

kristalkinderen en de dolfijnenfamilie hebben mij tegelijk Aarde en Vroedvrouw laten Zijn. De kristalkinderen brachten mij in herinnering het derde lied in de voorstelling

“Ergens zul je altijd zijn, de door een wens geroepene”. Het moment van conceptie en

ontvangenis is echt tijdloos… nooit een herhaling, altijd volkomen nieuw. En op het

moment dat het kind “staat” in jouw baarmoederkanaal, verlies je echt alle overzicht… en zo hoort het ook. Dan staat je verstand stil. Aan het eind van de workshop kwam dan

ook het negende(!) lied: I give in to you. Hierin zijn alle tegenstellingen en op-los-

singen zichtbaar. Er komt bij mij dan ook altijd een hilarisch gevoel …. de grootsheid is té gek om waar te zijn. Nanco ging voor naar de ruimte van de Ascended Masters. “….

Nanco, ik ben je eeuwig dankbaar hiervoor!...” Steeds weer is de ontmoeting in mij

onbeschrijfelijk: een gevoel van diep wederzijds respect en dankbaarheid. En zo verschrikkelijk THUIS. Ik zat dus al gezellig met de Ascended Masters samen iets te

drinken en te praten… toen iemand zei: “je moet nog even terug”. Dus ik zoef terug

naar de groep bij Nanco en voel hoe gemakkelijk dat gaat. Dan gaan we samen door de

poort, en openen we de toegang voor Christusbewustzijn, alsof het niets is. Zo licht als het veertje van Ma’at.

Nieuwsbrief augustus 2010. (over de voorstelling ‘Toen was er tijd over’)

Vroeger, toen ik klein was, waren er volwassenen die mij vertelden dat als de klok 12

uur sloeg en je op dat moment scheel keek, dat altijd zo zou blijven. Je keek dan voor altijd scheel. Pas jaren later heb ik het aangedurfd en uitgeprobeerd.

Ik weet dat bij bepaalde intenties van bewustzijnsverruiming scheel kijken helpt. Volgens mij krijgen je hersenen dan een nieuw middenspoor te pakken, waarop meer

mogelijk is. De laatste tijd maak ik meer intensief contact met de kristalkinderen en

door hen komt het scheel kijken weer helemaal op de voorgrond. Ik “hoor” hun boodschap in een koan: “kijk scheel met drie ogen”. Welnu, dat stopt even de ratio

22


compleet. En dat is de bedoeling… stilte, ruimte voor een nieuw spoor. Of zoals Tina

Turner in het prachtige nummer… het brengt mij Beyond.

Ik ervaar de instroom van Liefde als mind-blowing. Ik ben blij met de ruimte achter mijn hart, the Sacred Space, om het een plek te kunnen geven en door te laten stromen,

rechtstreeks naar mensen, of via teksten en muziek.

Ik zie er zo naar uit om dit straks, op 1 oktober op het podium te kunnen brengen en op deze manier voelbaar te laten zijn voor een grote groep mensen…. en Beyond.

In de afgelopen twee weken is in lichtwerkers-land veel energie vrij gekomen in het

proces om het Christusbewustzijn nog meer te laten indalen. Nieuwe/oude kanalen zijn geopend en scheel kijken speelt een belangrijke rol. Het is tegelijk ascensie en

descensie… en ergens in het midden ontmoet het elkaar. Op dit moment resoneert dit op

thema’s van leiderschap en de ontmoeting in onszelf van man en vrouw.

Voor mij is duidelijk, dat ik heel goed kan scheel kijken:

In mijn perceptie is tegelijkertijd “al het werk gedaan” én “doe ik erg mijn best om alles te doen op het juiste moment”.

Daarnaast “ben ik per definitie uitverkoren” net zoals alle miljarden levende wezens

op Aarde met mij. Dat er volgens de christelijke traditie 144.000 nu het voortouw

nemen, is Waarheid. Zoals ik het beleef, doen we dit afwisselend. Per saldo klopt het steeds, met als

collectief doel om de kritieke grens permanent te overschrijden en “het christus-veld”

in stand te kunnen houden. Als ik het voortouw neem, heb ik wel degelijk persoonlijke macht (in de goede betekenis

van het woord). Tegelijkertijd sta ik in het proces gelijkwaardig naast anderen en ben

ik dienstbaar aan de collectieve essentie die zich nu ontvouwt in onszelf. Het bijt elkaar allemaal niet. En ik voel continu de handjes van de kristalkinderen in

mijn handpalmen.

Door oude overtuigingen los te laten, overstijgen we en transcenderen we in ons bewustzijn. We zijn inmiddels meer dan het EN-EN en het diepe HALLO, wat ons heeft

geholpen om al het bestaande volledig in eigendom te nemen en vrede te creëren in

onszelf.

De intentie van “scheel kijken met drie ogen” doet het systeem van dualiteiten en

polariteiten kantelen, en maakt de dimensie “tijd” in onszelf relatief. De thema’s die in

dit proces opborrelen laten ons soms letterlijk op grondvesten schudden en het voelt vaak als dat we gaan door-het-oog-van-een-naald.

Het blijft moeilijk om woorden te geven aan de essentie. In de essentie is er voor mij maar één besef: Liefde. Met ons bewustzijn zijn we voortdurend op weg om dit een

Scheppende Liefde te laten zijn, een voortdurende in-formatie. Dualiteit en polariteit

zijn basis-ingrediënten voor de schepping Mens en Aarde. De Liefde heeft ons licht en zwaar gemaakt. Liefde weegt altijd het zwaarst. Liefde doet ons door de dingen heen

kijken… Beyond…

23


De laatste tijd heb ik meerdere keren mensen met mij horen zeggen: het is eigenlijk zo

eenvoudig.

Het ziet er naar uit dat deze mensen door iets heen zijn gegaan, wat zo triviaal is, dat je

het bijna niet ziet. En zij voelen zich ongelooflijk bevrijd. Hoe, wat, waar, wanneer…. doet er eigenlijk niet meer toe. Er is mildheid in ogen. Er is een overweldigend gevoel

van verwondering over de grootsheid van de schepping, en nieuwsgierigheid naar wat

er allemaal nog meer is. Er is een essentieel deel van onze collectieve levens-angst los gelaten en vervangen door Liefde.

Als we iets kunnen doen, dan is dit het mooiste: angst vervangen door liefde. Het lijkt er

op dat we eindelijk de zwaartekracht loslaten zonder angst om van de aarde te vallen.

Misschien hadden die volwassenen aan het begin van dit verhaal gelijk. Er is een

collectief gevoel dat het voor de mensheid 5 voor 12 is, dus bijna 12 uur. Nu gaan we

scheel kijken en het levert ons heel wat op, dus misschien blijven we het dan ook doen. Als de klok 12 slaat, kijken we met z’n allen voorgoed scheel en wordt het dubbel zo

mooi.

Ik besef dat deze nieuwsbrief wat anders is dan de vorige nieuwsbrieven. Ik had nu

behoefte om iets meer te zeggen over de energieverschuivingen die zich afspelen

werelden universumwijd. Ik ben me ook bewust dat er mensen zijn die in bredere

netwerken zitten dan ik. Zij zien nog meer verbindingen en weten dit nog meer te plaatsen in oersymbolen en de geschiedenis van esoterie en mystiek. Ik ben dan zo blij

met internet. En als je je innerlijke scanner z’n werk laat doen, dan kom je altijd veilig

bij jouw in-formatie.

Volgende nieuwsbrief komt in september 2010.

Dankbaar voor ieders (aan- en af) wezigheid in Licht en Liefde. Nelly

Maandag 23 augustus 2010.

Intens, ontroerd, verdrietig, heimwee … herinneringen…. Vorige week heb ik een vriendin van vroeger begraven. Net nu een nieuw contact weer leek te kunnen ontstaan,

is zij er voorgoed niet meer. Het raakte me meer dan ik had verwacht. Waarom toch?

Niet alleen het waarom van het overlijden, maar ook het waarom van mijn verdriet. Op de dag van de begrafenis was ’s avonds de eerste oefensessie na de vakantie gepland

voor de voorstelling. En ik bedacht me: dit gaat op een bepaalde manier allemaal over

hetzelfde. Het gaat over “open gaan”. Niet zomaar “open staan”, maar letterlijk de volle

ruimte ervaren tussen de atomen van mijn fysieke werkelijkheid. Ik ken de oefening van jaren geleden, maar nu is het weer helemaal nieuw: op mijn uitademing wijken de

atomen in mijn lichaam steeds verder uiteen en het bron-licht stroomt en beweegt vrij in

de ruimte die ontstaat. Bij de inademing formeert mijn fysieke lichaam zich als nieuw, inclusief dit licht. Licht = Informatie. Nu is de bijpassende zin, die ik toentertijd

bedacht, meer van kracht dan ooit: “ik adem met de kosmos uit, het licht in”. En alles

wordt opnieuw zichtbaar, en voelbaar… maar het mag nu bewegen en stromen…. Ik hoef het niet vast te zetten om ervan te kunnen genieten.... het mag vervliegen en

vervagen.... ik adem het via de bron toch wel weer in.... Als ik scheel kijk, zoals ik

24


beschreef in de laatste nieuwsbrief, dan zie ik twee werkelijkheden: mijn lichaam neemt

vast voedsel op, en tegelijkertijd leef ik op lichtvoeding. De wereld wordt transparanter,

en tegelijkertijd tot op het bot voelbaar.

Op de website van Lightworker las ik dat de wetenschap zich verbaast over het feit dat het universum steeds sneller lijkt te expanderen… dat klopt helemaal niet met eerdere

theorieën. Dan zou het juist steeds trager moeten gaan… er is nu een beeld dat dit direct

gekoppeld is aan de ontwikkelingen in ons eigen bewustzijn. We zien wat we zijn? We scheppen onze eigen werkelijkheid sneller dan ooit…. en we raken vanzelf meer

vertrouwd met de idee dat tijd relatief en (slechts) een dimensie is. We hoeven voor dit

besef dus niet meer te sterven.

Dinsdag 31 augustus 2010.

Afgelopen week was er voortdurend een boek bij me. Het is een redelijk gedateerd boek

met een eerste druk in 1969, geschreven door Frank Herbert en het heet “Zweepster”. De druk die ik heb, dateert uit 1982, en dat zal ook ongeveer het jaar zijn dat ik het voor

het eerst las. In de jaren zeventig en tachtig kon ik heerlijk wegdromen in alle science-

fiction verhalen die toen actueel waren. Ze hebben op mij hetzelfde effect als mythen en sagen. Naast Herbert waren er: Heinlein, Lee, Gijsen, Le Guin, Asimov, Tolkien…. En

daar was afgelopen week opeens weer Zweepster van Herbert. Ik herinnerde me één zin

uit het boek, maar wist niet meer waar die precies stond. Dus las ik het boek vanaf het

begin en maakte opnieuw kennis met Taprisiotische communicatoren, de Buitengewoon Saboteur en ruimtepoorten die van de Calebanen nadrukkelijk alleen de naam S’Oog

mogen hebben. Pas op bladzijde 189 kwam ik de zin tegen die ik zocht: “….McKie

dacht na over het verfijnde commmunicatie-instinct dat Fanny Mae moest bezitten om gewoon maar te proberen met hem te praten. Dat zou hetzelfde zijn als hij zijn mond

vol water goot en probeerde te praten met één micro-organisme daarin!....” De bewuste

mens McKie ziet uiteindelijk Fanny Mae, de Calebaanse, in haar ware gedaante: een ster in de Pleïaden.

De titel van de voorstelling op 1 oktober a.s. “Toen was er tijd over”, is een directe

associatie met dit verhaal en was ook de eerste zin die in me opkwam bij het contact

met AERLIM. Ergens in mijn achterhoofd speelt dit allemaal mee, maar het is goed om het hier weer even naar de voorgrond te halen. Het is een eerbetoon aan een thuisbasis,

aan een decor waarin dit alles zich afspeelt. Gisteren bij de repetitie voor de

voorstelling was het er in vol ornaat. Een stralende schoonheid die ik als herinnering meenam naar huis. Daar kon ik alleen maar stil zijn en me tegelijk onrustig voelen over

het feit dat ik die avond toch niet helemaal “aanwezig” was geweest (had ik mensen

tekort gedaan…?). Vanavond aan de telefoon probeerde ik aan een ander het gevoel van

sterven en de daaraan gekoppelde eeuwigheid te verwoorden…. hoe ruimte en tijd zich dan oprekken. Het is vergelijkbaar met een bijna-dood-ervaring… opmerkelijk is hoe

het heen en weer gaan door de sluiers steeds gemakkelijker en “normaler” wordt.

Vrijdag 17 september 2010.

Nog twee weken te gaan voor de voorstelling op 1 oktober….. mijn computer crasht

begin september…. op het werk stuiteren we door de bezuinigingsturbulentie (mooi woord voor galgje) van de ene deadline naar de andere…. En ik leef mee met mensen

die me dierbaar zijn in hun intense levens-wel en -wee…. Afgelopen week was er heel

25


sterk het thema Onschuld en hoe ik dat in mezelf kon samen brengen met

Verantwoordelijkheid. Ik besefte hoe diep in onze samenleving Verantwoordelijkheid –

ook in ons taalgebruik- meestal verbonden is met Schuld. Het was in mezelf een

emotionele reis door nog weer diepere lagen… voordat ik kon komen bij de trits: Onschuld-Verantwoordelijkheid-Vertrouwen. Ik schreef aan iemand dat dit voor mij

voelde als een persoonlijke volgende stap in Christus-kracht. Ik had ook weer beelden,

analoog aan de computer: een nieuw programma staat klaar, in opdracht van de pure intentie dat “ik er klaar voor ben”. Ik hoef alleen maar opdracht te geven en het wordt

geïnstalleerd: de activering van meerdere strengen DNA. In één van de liedteksten in de

voorstelling gaat het over “to reset myself”. Mijn computer crasht….de harde-schijf-

gegevens zijn net niet verloren gegaan. Ik ben me bewust van de wonderlijke werkelijkheid van synchroniciteit. Tegelijkertijd loop ik te foeteren, en te jammeren….

Niet nu!!! Vandaag lijkt alles weer redelijk hersteld, en kan ik deze tekst schrijven en

op de website zetten. Wel ben ik al mijn adresboekgegevens kwijt….gelukkig heb ik recent een overzicht uitgeprint en kan ik nu weer alles handmatig invoeren….

Afgelopen woensdag, 15 september, had ik houvast aan de tekst op de Mayakalender:

Gele Zelfbestaande Zon “Ik vermijd de zijwegen zodat mijn licht niet wordt verzwakt door bijzaken.” Het barstte van de zijwegen, dus dat hielp wel. Als ik me richt op mijn

eigen spoor, dan is er steeds een diep sonoor geluid. Ik associeer dat met het geluid van

“kosmische beweging”, of de geluidopnames die NASA maakt in de ruimte. Het is op

een bepaalde manier ook het geluid van de oceanen, diep onder het wateroppervlak. Het is het geluid van verbinding en eenheid. Zou het me lukken om dit in de voorstelling te

delen en anderen te laten beleven? Los van de vraag of dit een persoonlijke behoefte is,

is er de waarneming van een zelfstandig lijkend Bewustzijn dat zich hier manifesteert en WAARgenomen wil worden, en dat ik als van-zelf begroet en welkom heet….

Nieuwsbrief september 2010. (over de voorstelling ‘Toen was er tijd over’)

Lieve mensen,

De datum van de voorstelling “Toen was er tijd over” nadert (zie flyer hieronder). En mijn stem, die ik in mei helemaal kwijt was, is weer volledig terug. Op de website is

onder Weblog al iets te lezen over de meest recente gebeurtenissen, onder andere dat

mijn computer er mee ophield…. Een pittige les in het onderscheiden van hoofd- en bijzaken! Waar gaat het eigenlijk allemaal om? Inmiddels is het meeste hersteld, en ben

ik weer digitaal beschikbaar….

De voorbereidingen van de voorstelling gaan volgens plan. De teksten en de muziek “landen” steeds meer…. En we hebben er met elkaar plezier in. Ik ben dankbaar voor

de mooie mensen om mij heen, die dit met mij willen doen en zich hierdoor laten raken.

Het is een avontuur. Iemand zei dat het moeilijk ergens in te passen is, dat er weinig houvast is via bestaande begrippen. Ik loop daar zelf ook wel tegen aan: als ik de

aankondiging van de voorstelling op andere websites wil zetten, wordt er vaak

gevraagd dit te doen onder een bepaalde categorie… dan moet ik soms heel hard nadenken.….! Het blijkt dan toch weer dat het houvast echt alleen maar in onszelf te

vinden is. Deze week gaat iemand mij interviewen over de voorstelling en dat gesprek

26


wordt gefilmd. Wat ga ik vertellen? Waar geef ik in de voorstelling eigenlijk mijn stem

aan? Ik wil daar open en eerlijk over zijn, en tegelijkertijd zijn er teksten die een

raadsel zijn, die ik nauwelijks kan uitleggen. De combinatie van woorden geeft beelden

en doet “iets”. Daar kun je uren over praten…. Het lijkt oeverloos… dus blijft er niets anders over dan in de stroom je te laten meevoeren. En het is dan soms een innerlijk

gegoochel met thema’s, zoals: onschuld, integriteit, loslaten, verantwoordelijkheid,

macht, vertrouwen….

“Ik verdien mijn sporen (alleen) in werkelijkheid”

Ooit schreef ik “ik krijg altijd waar ik om vraag, en als dat niet zo is, dan heb ik mijn vraag niet goed begrepen.”

Dit lijkt soms een lastige en pijnlijke conclusie, en het roept allerlei vragen op: “Is het

dus altijd “eigen schuld, dikke bult?” Of: als het leven hard toeslaat, mag je dan nooit zeggen… “daar heb ik echt niet om gevraagd..!?” Toch blijf ik deze zin zeggen.

Waarom? Omdat deze zin alle pijn verliest en juist aan kracht wint op het moment dat

we ons met elkaar verbonden voelen en we beseffen dat we in een gedeelde ( in plaats van een verdeelde) wereld leven. Dan gaat deze zin –ook als het leven zwaar is-

vanzelfsprekend hand in hand met compassie.

Ik krijg altijd waar ik om vraag en zo verdien ik mijn sporen in werkelijkheid-van-

LEVEN. Ik ben dan werkelijk een spiritueel wezen dat leert omgaan met leven-in-een-lichaam, en zo mee stroomt in de beweging om “Bewustzijn aan het licht te brengen”.

De laatste tijd kwamen de dagboeken van Etty Hillesum vaak in mijn gedachten. De eerste keer dat ik deze boeken las, schrok ik, omdat er zinnen in stonden, die soms

letterlijk overeenkwamen met passages in mijn eigen dagboeken. Ik voelde me diep

verbonden. Hier is een spirit aan het woord, die zichzelf steeds lichter maakt in een steeds verder reikend bewustzijn om het leven zoals het is, volledig inclusief, te kunnen

en te willen omvatten. Trouw aan deze intentie groeit bewustzijn dwars door tijd en

ruimte heen, oneindig ver. Daarin zijn we denk ik als Mensheid onverslaanbaar en

misschien wel uniek.

Ik ervaar het als een kunst om in de voorstelling zichtbaar en voelbaar te laten zijn, hoe

gul het leven op dit moment geeft waar we om vragen. De overvloed aan in-formatie is grenzeloos. Ik volg hierin mijn eigen spoor en degenen die met mij meedoen, doen dat

ook. We delen en verdienen in dit avontuur onze sporen. Het krijgt onze stem en

daarmee een bestemming. Mooier kan het –als je hiervan uitgaat- niet.

Ik hoop jullie allemaal te zien op 1 oktober a.s. en zegt het voort!!!!

Ik ga er vanuit dat er voor ieder die hierbij aanwezig wil zijn, een plek is. Dus reserveren vooraf hoeft niet. De kaartverkoop is op de avond zelf in kerkgebouw Goede

Rede, vanaf 19.15 uur. De voorstelling begint om 20.00 uur.


27


28


Zondag 26 september 2010.

We gaan de laatste week in voor de voorstelling. We hadden bedacht dat het ook leuk

zou zijn om voor de filmopname die er wordt gemaakt van de voorstelling, ook beelden

toe te voegen waarin ik wat meer achtergrond vertel over de voorstelling: hoe het is ontstaan, wat ik graag wil delen met anderen… Gisteravond ben ik dus geïnterviewd en

dat is gefilmd… ik had dat niet zo helemaal precies voorbereid. Ik dacht “ik ga er in en

ik vertrouw er op dat wat er bij me naar boven komt, het juiste is”. Het begrip “thuis” raakte me het meest. Al het energiewerk dat nu bewust gedaan wordt, is te omschrijven

als “echt thuis komen in jezelf ”… met de diepte en reikwijdte van “een hemel op

aarde”, en met het gemak van alles “dicht bij huis”. Voor zover ik dat zelf kan en heb

ervaren, en in de mate waarin mij dat heeft bewogen, deel ik het graag met anderen. Daarnaast is het gewoon heel spannend! Het is 40 jaar geleden dat ik voor het laatst op

deze manier op een podium heb gestaan. Morgenavond hebben we de laatste

oefensessie….het is heerlijk om de energie in de groep te ervaren en letterlijk en figuurlijk “thuis” te zijn bij elkaar. We doen het samen.

Vanmiddag de eerste verjaardag gevierd van mijn kleindochter. Wat een wakker

meidje! Met tien maanden stond ze al overeind en vandaag deed ze haar eerste stapjes los. Te midden van een zee van cadeautjes bleef ze alles uitdelen aan iedereen….

“dank”…. En “Daaa” bij het afscheid…. Heerlijk om door de zintuigen van een klein

kind de wereld mee te beleven… en alleen maar “schoot” te zijn als er even een

moment nodig is om bij te komen….

Dinsdag 28 september 2010.

Soms heb je behoefte aan een “teken”, en altijd komt het onverwacht. Al eerder had ik de vraag gesteld: “welk dier wil met mij mee het podium op, 1 oktober?” Meteen was er

de Wolf. Dit weekend was er een volle maan en ’s nachts om half drie werd ik wakker

en liep naar beneden. Ik was het vergeten, maar werd er aan herinnerd door de schaduwen in mijn tuin: het is volle maan. Ik deed de gordijnen open en ging voor het

raam zitten om te genieten van het licht. Ik zag hoe de wind aanwakkerde en de flarden

bewolking in beweging zette richting maan. Langzaam vormde zich in de wolken heel

duidelijk de gestalte van een wolf, precies op het moment dat deze –als een doorschijnend beeld- voor de maan langs schoof. Zo helder, deze hartveroverende

onomwonden boodschap…… Wolf kiest haar plek naast mij en laat zich leiden.

Zaterdag 2 oktober 2010.

“The day after”. Gisteravond hebben we voor het voetlicht gebracht, waaraan we zo

liefdevol hebben samengewerkt: een voorstelling met muziek en dans, en de

ondertiteling “living full colour”. Wat een belevenis. Wat een feest. Voor mij persoonlijk een droom die uitkomt, en voor ieder die heeft meegedaan een cadeautje om

hier deel van te zijn. Ik heb vannacht maar 3 uur geslapen… minder dan de nacht

ervoor. Vandaag een dag om uit te rusten, zonder agenda, zomaar doen wat er in me opkomt. Vanmiddag pakte ik na een lange tijd weer eens de DVD met de film “As it is

in Heaven” met het prachtige zegevierende lied van Gabriella. En dan sijpelt toch

langzaam de vraag naar binnen: Wat nu? ….. time moves on….. Nog niet eerder was ik me zo bewust van de tijdstroom, hoe dingen voorbij gaan, hoe gebeurtenissen worden

achtergelaten…. En opgenomen worden in het verleden… het hoeft dan helemaal niets

29


meer te zeggen. Alles is weer als nieuw…. Wat nu? Wat is de volgende stap? Ik weet

het niet! Gun ik mezelf dit? Natuurlijk liggen er allerlei scenario’s klaar…. Maar gun ik

mezelf dit prachtige vacuüm? Een betekenisvolle leegte, waarin alles wat in beweging

is gezet, een plek kan vinden?

Zondag 17 oktober 2010.

Hoestend achter de computer… het is weer zo ver. Het is herfst en in de nachten vriest het, dus ’s ochtends op de bushalte rillend van de kou, en in de bus ook mensen die

hoesten…

Nu na de voorstelling is er een nog grotere uitdaging dan ervoor: mezelf niet laten

verleiden tot “logische” vervolgstappen, uit angst of omdat niets doen jammer zou zijn….

Ik houd mezelf voor: ik hoef helemaal niets, dan alleen te luisteren naar mijn eigen

innerlijke stem. Ik merk dat die stem de laatste tijd wordt overschreeuwd door de hectiek van alledag, door alles wat “normaal en logisch” zou zijn…. Dus mooi niet!

Wat een zachte lieve uitdaging is dit!

De film As it is in Heaven blijft doorspelen in mijn gedachten. De onomwonden keuze voor LEVEN, los van alle logica. Alle mechanismen van macht en controle letterlijk op

een doodspoor. Ik moet ook weer denken aan Nelson Mandela: we zijn uiteindelijk

banger voor ons licht dan voor onze schaduw. Het eind van de film raakt me steeds

dieper… omdat ik steeds voller besef hoe diep een mens die keuze voor LEVEN kan maken en ervaren. En ik weet dat als ik zelf ten volle in die keuze sta, de pure

schoonheid van leven zichtbaar is, zoals het gebeurt in de voorstelling.

Nieuwsbrief oktober 2010.


Lieve mensen,

“Ik weet het niet” …. een besef laten zijn voor wat het is….

Het is de kern van Zen-boedhisme; het is het inspiratie-veld van Krishnamurti; het is

alsof je door het oog van een naald moet gaan om …. Meerdere keren heb ik in mijn leven deze wijsheid ervaren, en nu ook….

De voorstelling afgelopen vrijdag was een succes. We hebben er van genoten. In de reacties daarna bleek dat mensen verrast waren en er vrolijk van werden. Er was

ontroering en een gevoel van pure schoonheid.

Voor mij persoonlijk is er een droom uitgekomen. Op het podium, in het licht, met eigen

teksten en muziek, met mensen van wie ik hou en die dit ook echt leuk vinden, en mijn stem kristalhelder….. wat is er mooier? Een aantal teksten waren jaren geleden

geschreven, elk met een belofte om ooit voor het voetlicht te komen….die belofte is

vervuld. Het plaatje klopte: de beelden, de muziek, de teksten, de mensen…. Het was één prachtig geheel.

Waarvandaan dan “ik weet het niet”? Dat klinkt op deze manier als twijfel, als onmacht, angst…

30


Ik heb expres niets gepland hierna, behalve dan de website en deze nieuwsbrief,

waarvan ik wist dat het in mezelf zou doorgaan en naar buiten toe zichtbaar zou zijn.

Maar klopt de naam nog wel? “Toen was er tijd over…?” En natuurlijk de twijfel of het

wel zou lukken. De inhoud van de teksten roept nogal wat verwachtingen op. Kan ik die waarmaken? Kan ik het naar buiten toe wel echt een geheel laten zijn….? Dat wist ik

niet. Ook voor de uitvoering was er dus het besef van “ik weet het niet”.

Even dacht ik: “ik moet wachten met de nieuwsbrief totdat ik een datum heb voor een

volgende uitvoering.” Want natuurlijk smaakt dit naar meer. De ideeën borrelen op,

hoe we het nog mooier kunnen maken. Nieuwe plekken dienen zich aan, waar men het

wil zien gebeuren. Sommige liedjes springen er uit, en lijken “los” in een andere setting tevens volkomen op hun plek te zijn. Dus: “bis, bis, bis…”.

Het plezier spat er van af en springt alle kanten op. Het klinkt misschien vreemd, maar

zelf begrijp ik steeds beter waar de voorstelling over gaat. En dat komt door de reacties van de mensen. Net zoals in de voorstelling als het gaat over de oude vrouw die pas op

het eind ziet hoe de kleur, die zij miste, aanwezig is in haar werk: in de gezichten van

de mensen die haar schilderijen zien. Ik ben bezig met een tekst voor een boekje bij de film/DVD die van de voorstelling gemaakt zal worden. Daarin vertel ik meer over de

inhoud achter de teksten.

Ik weet zeker dat dit moet doorgaan. Deze voorstelling draagt er aan bij dat onze wereld lichter wordt.

Op 10 oktober 2010 (we blijven behoefte houden aan een datum) is er een nieuwe

activering van kristalfrequenties en opening van kristalpoorten. In mijn huiskamer staat al jaren een afbeelding van een kristal: The Earthkeeper. Het verhaal is dat er

meerdere van deze kristallen op Aarde zijn, die actief informatie bevatten voor de

evolutie van Leven. Een deel van mij is adembenemend stil. En het lijkt een bijzonder voorrecht om dit

waar te nemen. Een stille getuige. Zonder twijfel, vrij van angst, volkomen

eigenmachtig. De liefdevolle behoeder van “ik weet het niet”.

(En Aerlim ging mij voor…. in alles wat onbedacht is …)

gestrekt uit het ongerede

tussen oever en horizon ligt ‘t zilver donker land

in lijnen zwart getekend

voor eeuwig ontwaaid

en door winter omrand ik zie

dit land bereid tot leven

twee kinderen over strak water gaan

ik roep hen tot verwondering:

daar haalt de zon haar goud vandaan! het ijs versmelt

in diep diep water

31


stroomt en springt

mijn kant nu op

kom, kinderen, er is een later……..

Ik voel de handjes weer in de mijne, samen in een kring rond de Aarde. Al het werk is

gedaan. Elk nieuw begin vanuit het besef dat alles rond en AF is, waar alles onbedacht

is. Die leegte, die vol is van antwoorden, is een wonder en het is helemaal van mij. En ik weet wel zeker: als ik dit kan ervaren, kan iedereen dat.

Dus ik weet niet: Hoe het verder gaat, wat de datum is van de volgende voorstelling, of

het programma hetzelfde zal zijn, wie er dan meedoen, hoeveel mensen er zullen komen, of het weer net zo goed gaat lukken, hoe dan de energie zal zijn……

…. Ik kan er wel mee leven…. Jullie ook hoop ik..


Met een extra groet aan Wolf die trouw naast me stond.

Dinsdag 26 oktober 2010.

Afgelopen weekend was vol van creativiteit. Twee nieuwe kinderliedjes zijn geboren:

“NUL is niet NIKS” en “Sterrenkind”. Ik word er helemaal vrolijk van. Er kwam een

idee voor een lied rond het thema “wachtwoorden”. Tegelijk kwam de vraag “wat is het ultieme wachtwoord?” In the Emerald tablets van Toth heet het laatste boek “The

Secrets of Secrets”. Daarin worden een aantal aanroepingen / bezweringen gegeven

zodat de Mens met een oprechte intentie toegang krijgt tot “the Realm of Wisdom”. Toen ik dit de eerste keer las, liepen de rillingen over mijn rug. De krachten die hierin

verborgen liggen, zijn overweldigend… als je je er tegen verzet of reageert met angst,

dan blijven deze krachten als een vervelend iets hangen. Als je je lichaam en geest echter transparant maakt en de weerhaakjes van ego uitschakelt, dan wordt het een

spectaculair innerlijk schouwspel van LEVEN. De beelden die het bij mij oproept, zijn

vergelijkbaar met de kleurrijke beelden van zonnevlammen en ontwakende

sterrenstelsels. Het leek me mooi om een deel van die tekst op muziek te zetten. Dat is aardig gelukt. En iedere keer als ik het zing, wordt de magie zichtbaar en voelbaar. Op

radio-4 hoorde ik in het weekend een aankondiging van een programma in het

concertgebouw in Amsterdam met de naam “Scherpdenkers”. Mensen met een bijzondere (wetenschappelijke) kennis vertellen over hun passie, en onderstrepen dat

met muziek. Vincent Icke, astrofysicus en beeldend kunstenaar, vertelt over de

onbegrijpelijke dimensie van het heelal. Hoe kleur geluid is, hoe geluid veel eerder bij

ons binnen komt en beklijft dan beelden…. Een prachtig hartverwarmend betoog, dat getuigt van een werkelijk doorleefd thema. En zo herkenbaar!

Vrijdag 5 november 2010. Ik heb een foto met een bankje op de homepage gezet. Deze foto heb ik gemaakt vlak

bij mijn huis langs een fietspad door het bos. Ik vind ‘m mooi gelukt. Het lijnenspel

klopt helemaal en geeft rust. De foto is scherp en de kleuren komen goed uit. Daarom ook maar meteen als achtergrond op mijn computer gezet. Iedere keer als ik de

computer opstart zie ik dit bankje….. in vol ornaat, als rustplaats. Op de websites van

32


lichtwerkers gonst het van de kristallijne velden…. En het intense verlangen dat

hiermee gepaard gaat en diep is weggestopt. Dit alles herleeft nu in ieder van ons en ik

beleef het nu, hier op het bankje… een oase met getijdebewegingen en een pols. De

opnames van de voorstelling op 1 oktober j.l. zijn gemonteerd in een eerste versie. Een beetje onwennig om hier naar te kijken, zo mezelf te zien. Ben ik niet te serieus? Het

zou toch wat speelser kunnen ..? Waarom die frons op dat moment…? Mijn ene

broekspijp zit niet goed (dat wist ik van te voren al..)…. Ik zie wanneer ik er uit flip…. En er weer in… zoveel uiterlijkheden die ongetwijfeld beter kunnen…. Wat zegt dat

over mijn innerlijk op dat moment? En dan is er het bankje, dat zegt: “hier kun je jezelf

zijn, en het is Goed”. In contact met het kristallijne veld is er daadwerkelijk ruimte om

van mezelf te houden. Ongemerkt is het bankje getransformeerd tot een drager van het kristallijne veld. Dit is het beeld waarin ik het wil laten landen op aarde en in mezelf.

Geen geheimen meer.

Recent op muziek gezet, uit de Emerald Tablets van Toth, boek 15 The Secrets of

Secrets:

MEKUT – EL – SHAB – EL HALE – SUR – BEN – EL – ZABRUT

ZIN – EFRIM – QUAR – EL

I Am the Light. In Me there is no Darkness

Free Am I of the Bondage of Night I Am the Light. For Me there are no Barriers

Open I command by the Secrets of Secrets.

Open Thou the Way of the Twelve and the One So I may Pass and Enter to the Realm of Wisdom

EDOM – EL – AHIM – SABBERT – ZUR ADOM

Donderdag 18 november 2010.

Soms kun je voelen dat er diep van binnen weer een besluit is genomen…. En dat

gevoel is er nu. Meestal na een turbulente periode vol tegenstrijdigheden en innerlijke

dialogen, wanneer alle opties zijn verkend… is er opeens het besef dat er een moment van stilte was. Altijd pas achteraf weet ik dat. Dat is het moment dat er een besluit kan

worden genomen, nu nog onbenoemd. Het is een gevoel van afscheid, een besef dat iets

nooit meer terug zal komen.

Nieuwsbrief november 2010.


Lieve mensen,

33


Laten we beginnen met het beeld van dit bankje. Een spel van lijnen, die zich

uitstrekken en bestemd zijn om elkaar te raken… ergens… als je voorbij het beeld durft

te denken. We kunnen ieder voor onszelf plaats nemen op dit bankje… ik nodig jullie

uit. Zoals op de homepage van de website: ….. om je vol gratie oneindig uit te strekken. Dit is het kristallijne veld in vol ornaat. Ongemerkt heeft er een transformatie

plaatsgevonden. Deze foto, volledig onbevangen genomen, heeft iets opmerkelijks

meegekregen. Dit is een beeld dat meer doet dan woorden kunnen zeggen. Het is niet zozeer letterlijk de plek, maar meer het perspectief van waaruit de foto is genomen…

net zoals we dagelijks meemaken dat een situatie of gebeurtenis volledig kantelt door

het perspectief van waaruit we het bezien of beleven. Onbewust opent de positie van de

camera een werkelijkheid die nieuwe perspectieven biedt, en een deur opent naar een andere werkelijkheid. Ik zou zeggen: grijp deze kans. Neem in gedachten plaats op het

bankje en kijk wat er gebeurt. Laat je meevoeren in de dimensies van de plek achter je

hart.

Op de weblog heb ik er al iets over gezegd. Hier past de tekst uit de Emerald Tablets

van Toth, tablet 15, The Secrets of secrets. Toen ik de magische woorden voor de eerste keer las, een aantal jaren geleden, was dat behoorlijk heftig…. En –alhoewel ik toen al

niets van geheimhouding moest weten- kon ik wel begrijpen waarom deze woorden

geheim werden gehouden.

Je kunt ook behoorlijk schrikken van wat het in je lichaam en geest doet. Nu –in deze

tijd- wil ik geen geheimen meer. En de energieniveaus van de mensheid zijn inmiddels

zo dat we hier niet meer van hoeven schrikken. Ik heb een deel van de tekst op muziek gezet en zing het nu bijna dagelijks. Ik weet zelfs niet of elk woord klopt, omdat dit een

Engelse vertaling is die ik van internet heb gehaald, maar in mijn hart klopt het in ieder

geval wel. Deze tekst past helemaal bij het bankje. Dus nogmaals: neem plaats op het bankje en gedenk deze woorden:

MEKUT – EL – SHAB – EL

HALE – SUR – BEN – EL – ZABRUT ZIN – EFRIM – QUAR – EL

I Am the Light.

In Me there is no Darkness Free Am I of the Bondage of Night

I Am the Light.

For Me there are no Barriers

Open I command by the Secrets of Secrets Open Thou the Way of the Twelve and the One

So I may Pass and Enter to the Realm of Wisdom

EDOM – EL – AHIM – SABBERT – ZUR ADOM

Woensdag 24 november a.s. komen we als groep mensen van de voorstelling “Toen was

er tijd over” weer bij elkaar. Ik verheug me erop om weer bij elkaar te zijn. Ik heb inmiddels de eerste gemonteerde versie van de filmopnames gezien. Het ziet er goed uit.

Er moeten nog wat technische problemen worden opgelost (het geluid loopt niet steeds

34


synchroon met het beeld).. maar dat komt volgens mij helemaal goed. Zodra de DVD

klaar is, laat ik dit iedereen weten. De inleidende tekst van het dvd-boekje is -zoals het

er nu uit ziet- als volgt:

Het begint altijd met een diep verlangen. Elk woord en elke muzieknoot lijkt dit verlangen tekort te doen of dreigt het te vernietigen. En dan op een dag lukt het

om een tekst en een melodie te maken die rust en vrede brengt…. Voor even…

want het verlangen komt weer terug… nog heftiger…. Het is zoet en bitter tegelijk, beiden op zoek naar bevrijding. In dit verlangen kristalliseren titels en

zinnen, als boodschappers, uit een wereld waar het totale verhaal al lang

bestaat. Ik hoef alleen maar te luisteren. Ergens in het jaar 2005 ben ik gaan

luisteren. En ik weet nog niet waarom dat deze keer zo nieuw was, zo overweldigend liefdevol, alsof iemand het licht aan deed. Ik hoefde alleen maar

te luisteren naar een zee van overvloed, intens dankbaar voor ieders

aanwezigheid in licht en liefde, Nelly

Dinsdag 30 november 2010.

(De foto van) het bankje heeft nog meer plek gekregen: voorop de bundel teksten en gedichten met de titel “al het werk is gedaan”. Ik heb de bundel ter publicatie

aangeboden.. en nu afwachten. Volgende week maandag worden er weer

vervolgstappen gezet. Ik zocht al langer naar een wat meer gangbare vorm voor het

boek Aerlim. Naar mijn gevoel is dat er nu, aangevuld met recente gedichten en teksten…. Het pakketje is nu compleet. Dit wilde ik graag laten zien aan de

buitenwereld als één geheel: de voorstelling “Toen was er tijd over” + de DVD + de

bundel “Al het werk is gedaan”. Parallel hieraan loopt het project “Noraliedjes”: een cd met kinderliedjes, vernoemd naar mijn kleindochter. De teksten en de muziek zijn er,

nu nog de arrangementen en een juiste uitvoering….

Wat een gigantische energie, volledig ter beschikking, als je het leven weet te raken…. Op mijn werk ervaar ik dit nog sterker: soms ben ik met dingen bezig, die (zogenaamd)

persé moeten gebeuren. Als ik dan merk dat ik moet duwen en trekken, kan ik er bijna

zeker van zijn, dat het niet echt de kern raakt… dat het geen lange levensduur is

beschoren…. En andere dingen, waarvan je denkt “wat een klus”, gaan als vanzelf…. Iedereen werkt mee en de meest ingewikkelde dingen staan overeind binnen no-time. Ik

merk hoe belangrijk het is dat mensen het gevoel hebben dat ze invloed hebben, en

mede-sturing kunnen geven, dat zij in hun kracht kunnen staan en dat dat ergens toe leidt….. ik ben zo dankbaar dat ik de voorwaarden hiervoor kan mee-creëren. Dan zit ik

helemaal in mijn rol als Lichtwerker. En dan maakt het eigenlijk niet meer uit of ik op

het podium sta of op een bureaustoel zit…..

Dinsdag 7 december 2010.

De stap naar een uitgever met mijn bundel gedichten en teksten scherpt wel mijn

gedachten nog meer over waar dit allemaal over gaat. De tekst die ik wil meegeven aan deze bundel luidt als volgt:

“Deze bundel gedichten en gedachten is een uitnodiging aan iedereen om niet

langer te aarzelen en zichzelf te verzamelen op het punt van Liefde en Kracht. Al het werk is gedaan. Stel je voor: elke denkrichting, filosofische stroming,

esoterische en wetenschappelijk kennis is in ieder van ons uitgekristalliseerd.

35


Het mag kristalhelder zijn. We zijn als vrije geesten dwars door de materie heen

gegaan, tot het gaatje in het Midden en daaraan voorbij. We kijken recht de

Hemel in en vinden rust. Heel eenvoudig, zoals op de foto op de voorkant van

deze bundel, op een bankje. En wie weet wie er naast je zit…..” Misschien zijn er tal van mensen die eerder iets dergelijks hebben gezegd. Toch houd ik

het gevoel dat hier iets heel nieuws in zit. En het gaat er niet om dat ik persoonlijk nu

iets nieuws heb bedacht…. maar onlosmakelijk hiermee verbonden is het besef dat –iedere keer als een mens en we noemen dat dan een “grote geest” iets nieuws ontdekte-

dit reeds aanwezig was in ons collectief (onder)bewustzijn…. alleen iemand moest het

zien! En dat ZIEN is op zich steeds minder uniek, maar daarom niet minder mooi.

Zoals een sjamanenvrouw ooit zei: "we ontdekken steeds meer de stille berg (grote geest) die we zijn..". Het ZIEN wint alleen maar aan SCHOONHEID en

ONTROERING. Ik vroeg welke bloem bij de gedichtenbundel hoort: Oriental Poppy.

Blessing Blazing Poppy, Bearer of Dreams,

A Shaman's call, To magical schemes. Guide me into light and dark, A path of transformation,

I embark.

Nieuwsbrief december 2010. (over de voorstelling ‘Toen was er tijd over’)

Lieve mensen, er is veel te melden:

De DVD van de voorstelling is gereed. Iedereen die daarvoor belangstelling heeft,

kan deze bestellen (zie onderaan deze nieuwsbrief en op de website).

Verder zal binnenkort via uitgeverij Boekscout een poëziebundel worden

uitgegeven onder de titel “Al het werk is gedaan”. Voor mij is dan echt het verhaal

van de voorstelling compleet. De gedichten en teksten kunnen worden gelezen als achtergrond voor de voorstelling, maar staan tevens op zichzelf. Voor het

publiceren is het nodig dat ik een lijst met minimaal 40 emailadressen aanlever,

waarmee men eenmalig de bundel onder de aandacht kan brengen. Niemand is

verplicht tot kopen! Ik zou hiervoor graag de verzendlijst willen gebruiken van deze nieuwsbrief. Er volgt apart een email met een verzoek om toestemming.

En dan was er nog de wens van een professionele cd met kinderliedjes, getiteld

“Noraliedjes”, voor mijn kleinkind. Er is nu een goede demoversie, waarmee we

aan de gang kunnen. Het krijgt langzaamaan gestalte.

In een eerdere verzameling van Engelse teksten is er één lied, dat speciaal geschikt

is voor koorzang. Er wordt gewerkt aan een arrangement.

We zijn inmiddels met de groep mensen van de voorstelling bij elkaar geweest om

samen opnieuw af te stemmen: wat willen we nu verder? Wat zien we gebeuren in

2011? We waren het er over eens: het zou mooi zijn om in 2011 de voorstelling nog

drie keer te doen, waarvan twee keer buiten Almere. En zo zal het zijn! Zodra we datum en plaats hebben bepaald, meld ik dit in volgende nieuwsbrieven en op de

website.

36


In de bundel “Al het werk is gedaan” heeft de foto van het bankje (zie nieuwsbrief van

november) een centrale plek gekregen! Het publiceren van de bundel maakt me nog

meer bewust van wat ik wil. In het voorwoord, dat nog een heel verhaal is geworden,

vind ik nieuwe woorden en manieren van kijken naar het lichtwerk en mijn eigen rol daarin. Het voelt wel vreemd om bezig te zijn met een bundel teksten “Al het werk is

gedaan”, terwijl om me heen mensen rond stuiteren op alle veranderingen. En ik doe

vanzelf vrolijk mee. Het is simpelweg niet gemakkelijk. In lichtwerkersland zie ik veel mensen die het moeilijk hebben. De weg maakt soms onverwachte bochten. Dan voelt

het bijna letterlijk als ‘het hoekje omgaan’ en alles komt honderdvoud binnen. Dingen

die tot nu toe soepel gingen, lijken opeens ver weg en moeizaam. Ik zal proberen het bij

mezelf te houden wat ik zie en hieraan beleef. Het stuiteren betekent voor mij dat moeilijke situaties waar ik normaal wel een antwoord op heb, nu opeens het gevoel

geven dat ik word ‘stop’ gezet. De oude antwoorden werken niet meer en het roept

schijnbaar alleen maar vragen op. In de onzekerheid gebeurt er even helemaal niets. De tijd lijkt nog niet rijp voor enige bewuste actie. Schijnbaar achter mijn rug om lijkt

het probleem zich op te lossen…. ergens is er een antwoord gegeven. En dan zijn er de

situaties waarvan je van te voren weet dat de dingen zich niet zullen oplossen. Dan is er opeens de drang om echt op zoek te gaan naar iets nieuws: ‘nu zal ik er doorheen gaan,

voorzichtig tastend op een richeltje.’

Het stuiteren geeft me naast onzekerheid en heftige emoties ook meer vrijheid. Ik doe

met meer gemak dan vroeger de dingen die in me opkomen. Angst speelt minder een rol en het lijkt er op dat ik mezelf minder in de weg zit. Het zijn avonturen waar ik iets in

zie en een goed gevoel bij krijg. Er zit dan leven in. Ik denk niet te veel na. In die zin dat

ik stap voor stap ga. Per stap wikkel ik wel mijn voet helemaal af, want het moet kunnen landen. De vastberadenheid kan dan soms erg groot zijn. Ik schreef ooit: “even God

must get out of my footsteps!” Zo simpel is dat.

Bij het maken van de nieuwjaarwens voor 2011 zocht ik naar houvast. Toch weer de

numerologie. Zo mooi die twee getallen naast elkaar 20 en 11. De schoonheid en de

symboliek ervan kunnen me dan overrompelen. Weer terug naar de basis van de

natuurmagie. Twintig, het getal van de voleinding, de kracht van Grote Geest, de ervaring van de dood, tegelijkertijd het weggeven en het zich opnieuw op weg begeven.

Elf, het getal van inspiratie en de geest van het vuur, de geestelijke kracht van alle

zonnen.

37


2011

een jaar dat in het oog springt

als 20 en 11 een jaar dat in het hart zingt

als van een hoger zelf

een jaar dat tot de verbeelding spreekt van einde in begin

een bron van leven

met sporen van dood

er lichtend middenin van vuur en inspiratie

een jaar dat open breekt

van gulle informatie geheimen zijn verbleekt

een jaar waarin we ervoor gaan

we keren om en varen met de wijsheid

van 20 en 11

op het geluk van jaren

Ik wens iedereen een gelukkig nieuwjaar, waarin we met meer gemak dicht bij onszelf

mogen zijn, met wie en waar we ook zijn. Dat we het heden een grotere rol laten spelen

dan het verleden. Dat we open durven staan voor alle nieuwe informatie en nieuwe woorden mogen vinden voor een dieper contact met elkaar.


38


2011

39


Zaterdag 1 januari 2011

Alles is aan het schuiven. Zoals ik in de nieuwsbrief schreef. Het is stap voor stap.

Dingen die tot voor kort nog heel veel energie leken te bevatten, lopen nu ‘leeg’. Mijn

dromen hebben een andere sfeer. Hét moment om heel stil te zijn. Ik voel een enorme ruimte om me heen, en de grenzen lijken door iedereen te worden gevoeld. Men neemt

afstand. Ik houd afstand. Ik houd mijn hart vast. Een engel omvat mijn hart. De titel van

mijn boek verschuift. Terug naar de titel AERLIM. De oorsprong. De emoties zijn overweldigend. Ze zijn er in alle soorten en maten. Voor een deel op herhaling (als

laatste groet?), voor een deel nieuw. Ik buig… mee…. en loop vol en leeg tegelijk.

Waar komt dit nu allemaal vandaan? Was er een trigger? Buiten prachtig omfloerst

winter middag glij-licht over het gras. Het zelfde licht als van een zonsverduistering. Is dit wat er gebeurt met elke schrijver? De laatste dagen intensief bezig geweest met het

manuscript van mijn boek. Een gewetensonderzoek in de diepten van mijn ziel: ben ik

eerlijk? Is dit echt wat het is? Vanmiddag kijk ik naar de film Into the wild. De zoektocht naar het pure, het naakte. Alleen maar verbinding vanaf de bodem van

bestaan. De rest doet alleen maar pijn?? Pffffhhhh…. genoeg mensen die zich zo

voelen. Een nogal heftig begin van het nieuwe jaar.

Zondag 16 januari 2011.

Het is opvallend hoe de emoties steeds hoog oplopen. Woede, verdriet, schaamte .. alles

is in superlatieven aanwezig. Er is een gevoel van ongeloof ‘dit kan niet waar zijn’. Zoveel te processen? Waar komt dit vandaan? ’s Nachts ben ik ver weg in mijn dromen.

Ik stel mezelf de vraag waarom ik me zo weinig herinner van die dromen. Onmiddellijk

is er een antwoord: ‘…te ver van je bekende beleving af. Laat het maar zo. Het is goed.’ Gisteren kreeg ik een antwoord via de berichten van Steve Rother (Beacon of light 15

januari 2011, www.lightworker.com ). Hij meldt dat het te verwachten is dat de

hoeveelheid water in ons lichaam de komende tijd drastisch zal afnemen. Water is de drager van gevoel en emoties. De toename in heftigheid is onderdeel van dit proces. Ik

neem me voor om geen enkele consequentie te verbinden aan de emoties. Dit is wat het

is. Het verandert structureel niets aan de verbindingen die ik met mensen heb. Het

gevoel van ongeduld is het meest lastige om mee om te gaan. Stap voor stap… met een zekere voorzichtigheid om mezelf niet te beschadigen.

Afgelopen week was er voor het eerst ook weer de passie voor de voorstelling ‘Toen

was er tijd over’. Tevens in een superlatief. Het is moeilijk te beschrijven hoe dat voelt. Een grenzeloze vreugde en gretigheid om op dat podium te staan en daar de liefde te

laten stromen die aanwezig is in de teksten en de muziek. Ik heb recent het laatste boek

gelezen van Lorna Byrne ‘Hoog in de hemel’. Voor haar zijn God en de engelen

continu zichtbaar aanwezig en in gesprek met haar. Zo direct gaat dat bij mij niet, maar ik kan me er tijdens de voorstelling alles bij voorstellen …… talloze engelen in de zaal

en met mij voor het voetlicht.

Nieuwsbrief januari 2011


Zomaar wat impressies Wat vliegt de tijd!

Het voelt soms onwerkelijk, dat we leven in 2011.

http://www.lightworker.com/

40


Ik zou over elk contact met ieder die ik ontmoet, een boek kunnen schrijven.

Alsof de beweging die we maken in contact met elkaar, nu reikt vanaf de oudste

tijden tot in de verre toekomst; vanaf de kern tot in alle uithoeken van ons

universum. Alsof we nog één keer alles proeven om de ingrediënten van ons bestaan te

onderscheiden en te waarderen.

Er is een gretigheid aanwezig, zoals bij mijn kleurenblinde vader die vlak voor zijn dood in verwondering vertelde over al het groen en het blauw en het rood

dat hij zag.

De schoonheid van het volle bestaan doet pijn, alsof het hart nog te klein is en

het hoofd nog te veel wil omvatten. Ik ‘besef’ soms duizenden engelen in mijn blikveld: ‘the light of the world’.

‘Jaar en dag tellen op tot mijn ritme, ik heb ze ten dans gevraagd. En in de stilte tussen de maten heb ik mij zonder schild gewaagd.’

Op mijn werk wordt steeds gesproken over ‘de kanteling’. Het gaat dan over een andere manier van ‘zorgen hulpverlening’: meer náást elkaar staan, mensen dichter

bij zichzelf laten zijn en in hun waarde en kracht laten, en samen naar oplossingen

zoeken. Dit loopt synchroon met de visie zoals die in de voorstelling ‘Toen was er tijd

over’ naar voren wordt gebracht: dat we op zoek zijn naar een meer ‘gedeelde’ wereld in plaats van een ‘verdeelde’ wereld. Op mijn werk zoeken we naar overkoepelende

structuren om overzicht te hebben, maar dat lukt steeds minder. Het proces blijkt steeds

groter te zijn dan we denken en het lijkt niet te stoppen.

Ook al zou ik de opvatting hebben dat het een veel groter verhaal is en we zelfs

kosmisch kantelen…. hoef ik kennelijk niet ver te zoeken. Direct dicht om mij heen zie ik de veranderingen. Sommige mensen gaan in hun gevoel ‘tot op de bodem’. Anderen

worden opeens –tegen alle verwachting in- ’s morgens blij wakker. Weer anderen

herinneren zich een inzicht van jaren terug: ’waarom was ik het vergeten?’ In de

boekwinkel is er het perfecte boek op het juiste moment…. En waarom deelde iemand met mij ‘zomaar’ een levensverhaal en gaf mij de kans tot meeleven. We kantelen

steeds dichter naar onszelf toe. Dit is macht in de goede zin van het woord: het

vermogen om jezelf in ware gedaante te zien. Dat is licht.

Schijnbaar alledaagse ervaringen staan nu in een niet-alledaags licht. Onder de druk

van een steeds voller bewustzijn, worden we meer vloeibaar. De zondvloed opnieuw:

we overstromen de aarde met ons bewustzijn, het laat zich niet meer indammen… niet meer met de rug tegen de muur, maar juist één stap verder terug en alles is Liefde. Het

woord ‘zondvloed’ heeft hier haar oorspronkelijke betekenis van ‘sintvloed’ (=

aanhoudende vloed).

Ik voel hoe subtiel de beweging kan zijn in contact met de ander. Elk woord, elk gebaar

heeft betekenis. Ik voel de richel waarop we soms lopen… hoe we elkaar tegemoet komen en hoe we kunnen terugvallen in oude patronen van controle en macht. Soms

blijf ik –hoe pijnlijk ook- de angst van een ander spiegelen, omdat ik niet wil weglopen

41


en ook niets kan doen. Dat zijn de momenten waarop ik heel stil word van binnen. Een

gevoel van diep respect, een innerlijke buiging voor de grootsheid van het leven van die

ander. Dit is de enige beweging die in ieder geval geen zwaarte toevoegt, daar waar

verlichting nauwelijks mogelijk lijkt.

Michael Jackson zong: ‘I am the light of the world’. Kunnen we dat begrijpen in de

goede betekenis? Ik weet zeker dat hij sprak voor iedereen. Iedereen kan dit lied zingen en het hardop zeggen: ‘I am the light of the world’. Ik zing het ook. En ik miszeg

daarmee niets. Geen pretenties, geen geheimen, het is wat het is. Zoals de engelen met

hun vleugels mij omarmen en zoals ik mijn ‘eigen wereld’ omarm, omarm ik de Aarde.

Ik wieg haar in de beweging die zij maakt en beweeg met haar mee. Ik laat haar volledig in haar waarde. Het is het mooiste lied dat we kunnen zingen.

Hoe groots of hoe subtiel dit verhaal ook is…. het is het lied van de Aarde, van thuis, dat diep in ons weerklank vindt.

De voorstelling De eerste uitvoering in oktober 2010 was heerlijk om te doen. En we hebben er van

geleerd, hoe het beter kan. Ik voel hoe de energie van de voorstelling zich nu verdiept.

De teksten en de muziek winnen aan kracht. Het blijft heerlijk om er stem aan te geven

en de herkenning in de dagelijkse beleving wordt steeds groter. Het visionaire aspect komt meer tot leven. Zoals ik al eerder schreef is het plan om de voorstelling nog drie

keer te doen in 2011. Er zijn voorlopige data en locaties gepland in het voorjaar:

vrijdag 20 mei 2011 in Bilthoven en vrijdag 27 mei 2011 in Zeewolde. En in het najaar nog één voorstelling in Almere. In de nieuwsbrief van februari hoop ik

daarover meer definitieve informatie te kunnen geven.

Het boek

Wat een avontuur! Het is bijzonder om mee te maken wat er allemaal voor nodig is om

een boek te publiceren. Het manuscript nadert nu een definitieve vorm. Ik ben blij en

dankbaar dat meerdere mensen bereid zijn om met mij mee te kijken en mee te denken. De reacties en de bijdragen waren heel verschillend en allemaal even waardevol. Mijn

eerste contact met uitgevers is minder succesvol. Ik had contact met een internet

uitgever, Boekscout. Velen van jullie hebben inmiddels positief gereageerd met toestemming om eenmalig een PR-mail te krijgen. Echter: ik ben geschrokken van het

contract dat ik moest ondertekenen. Te veel restricties. Ik wil dat toch liever niet. Het

staat haaks op alles wat ik bedoel te zeggen. Ik ga op zoek naar andere wegen om deze

teksten te publiceren. Er staan inmiddels op de website een aantal teksten als voorproefje. De belangrijkste wijziging is wel de titel: weer terug naar de naam

AERLIM. Hoewel de meeste teksten hetzelfde zijn gebleven, betekende dit voor mij een

heel andere energie in het boek. Het kwam weer veel dichter bij mezelf, waardoor nieuwe teksten konden worden toegevoegd en actuele thema’s een plek konden krijgen.

Ik houd iedereen op de hoogte via deze nieuwsbrief.

Dankbaar voor ieders (aan- en af)wezigheid in licht en liefde, Nelly

42


Woensdag 19 januari 2011.

Recent op mijn werk was er een prachtig voorbeeld van de twee werelden (verdeeld en

gedeeld) die elkaar niet lijken te kunnen ontmoeten. Het gaat over een prachtig project,

dat steeds maar weer strandt op allerlei bestaande regels en ‘wetten’. Ik houd een pleidooi om dit project een ‘vrije’ route en een ‘vrijplaats’ te geven. In de ‘verdeelde’

wereld/energie stuit dit op weerstand, omdat –zo is de redenering- hiermee alle

bestaande instituties ontkend worden en (nog erger) de kracht van die instituties en de verbindingen onderling niet zouden worden benut. Geen moment was dit in me

opgekomen, want in de ‘gedeelde’ wereld/energie zou elke bestaande institutie de

potentie zien, ruim baan maken en vervolgens dankbaar meegaan in de nieuwe

beweging die er hierdoor ontstaat! In werkelijkheid is er dus angst voor….? Een ander voorbeeld: als het gaat over de ontwikkeling van menselijk bewustzijn

passeren er nogal wat scenario’s over waar het met de wereld naar toe gaat en wat dat

betekent voor ons als individuele mens. In de ‘verdeelde’ energie schijn ik te moeten kiezen. Welk scenario gaat het worden...? Ik heb echt geen behoefte aan deze discussie:

ook al lijken de scenario’s onverenigbaar, ze bestaan voor mij volledig naast en in

elkaar…. Sommige mensen haken dan af, vanwege het standpunt “na mij de zondvloed’. Anderen haken af omdat het (verstandelijk) niet te volgen is. In een

‘gedeelde’ wereld zie ik alle scenario’s als de producten van onze eigen rijke

Menselijke Geest. Ze hebben ieder voor zich een oneindige waarde. Ik voel de

verbinding in mijn hart met ieder scenario. Ik kan geen enkele ontkennen. Als ik wel weerstand voel, is de enige reden hiervoor dat het betreffende scenario is ingegeven

door angst in plaats van liefde.

Ik leg mezelf op dat ik met beide werelden overweg moet kunnen, maar dat blijkt niet zo te zijn. De tolerantie t.o.v. een ‘verdeelde’ wereld is bijna nul. En de pijn zit zowel

naar buiten als van binnen. Ik schrijf dit op en breng het op het internet, omdat ik zeker

weet dat meer mensen dit zo voelen en hiermee worstelen. Vandaag heb ik weer – na lange tijd- bewust contact gemaakt met de Pleïadische familie. Er is de grote beweging

in het heelal, waarbij meerdere centrale zonnen op één lijn zullen staan. Het getal 22 als

einde in begin. Soms ben ik jaloers op anderen die ‘rechtstreeks’ contact hebben en de

boodschappen uit hun mouw lijken te schudden. Er is een stille diepte in me waar ik weet waarom dit bij mij niet zo is. En dat is geen mooipraterij of smoes. Het is

vergelijkbaar met de vierde weg van Gurdjieff. De mens die zich bewust is van alle

wegen en het laat ZIJN, zonder het te willen veranderen. Dat is van-zelf–sprekend ‘verlichting’. En stilletjes denk ik dat dat veel mooier is dan alle channeling met de

onzichtbare wereld bij elkaar. Tegelijkertijd laat ik het open: misschien is het morgen

weer heel anders!

Donderdag 10 februari 2011.

Ik heb al eens eerder in een nieuwsbrief geschreven over ‘scheel kijken’. Het kwam bij

me op dat dit de laatste tijd weer een rol speelt, op een heel verrassende manier. Ik lijk steeds meer scheel te moeten kijken ‘to make sense’ van wat ik zie. Alsof ik de

verdeeldheid die lijkt toe te nemen in mijn omgeving en in de wereld, wil opheffen om

weer een ‘heel’ beeld te krijgen. Er zijn van die woorden die de wereld onmiddellijk in tweeën lijken te splitsen. Zeg in een ruimte vol mensen het woord ‘spiritualiteit’, en

voilà…. de massa splitst zich op. Dat lijkt op mijn werk zich nu voor te doen rond het

43


woord ‘kanteling’. Je spreekt het uit, en zie daar….. men gaat direct alle kanten op…

En ik maar scheel kijken om de boel in beeld te houden. We zijn blij als we elkaar

kunnen terugvinden via de humor: ‘ik kantel niet, ik ben al omgevallen…..’ Er is iets

heel bijzonders aan de hand met het begrip Kantelen. Op mijn werk is het nu ongeveer de kern van alle beleidsbewegingen die worden ingezet. Kantelen staat voor een totaal

nieuw concept ter vervanging van de verzorgingsstaat. De aanbod-machine van zorg-

en hulpverlening wordt even stop gezet en men gaat opnieuw op zoek: ‘wat was ook al weer de vraag…..?’ Want het aanbod blijkt inmiddels de werkelijke vraag aan zorg ver

te overstijgen. Ik kan tegenwoordig alles krijgen waar ik ‘recht’ op heb…. maar als dat

niet is, wat ik nodig heb, blijf ik klagen…. want er moet ‘recht’ worden gedaan. Dat is

een systeem waarmee we onszelf en elkaar voortdurend in de kou laten staan. Het is tijd voor meer warmte!

Ik vind het heel bijzonder om te zien hoe parallel aan dit verhaal het begrip Kantelen

een centrale rol speelt op spiritueel niveau (en ik zie ook hier hoe de geesten verdeeld raken). De Aarde kantelt, de magnetische polen kantelen, de dimensies tijd en ruimte

kantelen, het verleden kantelt…. Het is voor het eerst dat ik dat zo duidelijk zie

gebeuren. Hoe letterlijk een bepaald woord, als begrip in alle lagen van bewustzijn een centrale rol speelt.

Tegelijkertijd raak ik in de war, want de veelheid aan beelden weerspiegelen zich ook

op persoonlijk niveau. Als ik dan scheel kijk naar mezelf, in de spiegel, moet ik lachen

en vind ik mezelf weer ‘heel’ terug.

Nieuwsbrief februari 2011


… en ik gaf opdracht in heel mijn systeem: ‘zoek en vervang angst door liefde”….

Ik kijk de laatste tijd veel naar het programma ‘the dog whisperer’ van Cesar Milan op National Geographic. Cesar Milan ‘rehabiliteert honden en traint mensen’ zoals hij dat

zelf omschrijft. Wat ik vooral boeiend vind, is hoe deze man steeds meer zichtbaar

wordt in de opeenvolgende afleveringen. Ik zie een oprechte (en geslaagde) poging om

angst te vervangen door liefde op alle niveaus. De begrippen Spiritualiteit en Healing worden verbonden met een totaal omarmen van de Natuur. Willen we het natuurlijke

gedrag van de dieren om ons heen respecteren en vertrouwen, dan moeten we onszelf

omarmen in wie we van nature zijn: licht, liefdevol en krachtig. Aflevering na aflevering demonstreert hij hoe waar en waardevol dit is, en het is soms gênant om te

zien hoe simpel de oplossing kan zijn. Zijn streven om de honden in balans te laten zijn,

raakt ook en vooral de mensen. In zijn persoon is de balans zichtbaar in een

voortdurende speelse afwisseling van vrouwelijke en mannelijke energie, kennis en intuïtie, kracht en kwetsbaarheid. Hij voegt daar nog een belangrijk ingrediënt aan toe:

leven in het NU. De dieren zijn daarin onze leraren.

Ik leef intens mee met de mensen in het Midden Oosten. Midden in een bloedige strijd

op zoek naar een rechtvaardiger balans in macht. Dat zij vrede mogen vinden in het

NU en de angst loslaten. Ik leef intens mee met de mensen in Christchurch. Na een aardbeving tussen de puinhopen op zoek naar geliefden en bekenden. Innerlijke rust

44


lijkt een onmogelijke opgave als letterlijk de grond onder je voeten wegzinkt. Dat zij

vrede mogen vinden in het NU en de angst loslaten.

Waarom omarmen we niet ‘gewoon’ wat we al lang weten: wie we zijn? Als wetenschappers kijken we naar de sterren en concluderen dat het universum

expandeert….. de materie vliegt kennelijk uit elkaar. ‘Heerlijk’, denk ik dan. ‘Eindelijk

ruimte’. Voor mij ontstaat er een beeld van oneindig licht, een letterlijk verruimd bewustzijn. De wetenschappers zien een eindplaatje van een diepe duistere leegte. Ja,

dat laatste klopt als we het verhaal buiten onszelf houden. Ik beschouw het de laatste

tijd als een spel: overal waar dit soort doemscenario’s, gebaseerd op angst, opduiken,

als het gaat over de Aarde, ons zonnestelsel, het universum, een dreigende 12e planeet

X….. dan projecteer ik het terug in mezelf, voorbij het concept van mede-schepper-zijn.

Ik stel me voor dat de waar-nemingen werkelijk onderdeel zijn van mijn systeem. Ik

omarm het, neem het in eigendom… op deze manier ontstaat er altijd licht!!!! Mijn aandacht, mijn Zijn is in de kern altijd licht! Het is meer dan verbinding: dat

suggereert nog twee uiteinden…. het gaat daaraan voorbij. Door het zo in onszelf te

projecteren, direct in de kern, elimineren we angst. Het is ultiem veilig en thuis. Wat steevast overblijft is een oneindige ruimte van Liefde.

Maar ja, dit ‘gewoon’ omarmen, dat wat we al lang weten…. dat doen we dus niet. Ik

zou bijna zeggen: ‘dat doen we dus lekker niet’. We zitten hier op Aarde het liefst als licht tegen donker aan… dat vind ik nog steeds het mooist. Zonlicht op de rand van een

wolk. Zonnestralen tussen de bomen door op het pad voor mij. We ervaren een zon op

de rand van de horizon als schoonheid, eerder dan een zon recht boven ons hoofd. Wat gebeurt er eigenlijk als ik zeg: ‘ik omarm mijn schaduwkant niet?’ Dan moet ik

vervolgens praten als brugman, dat ik echt niet aan het vluchten ben, dat ik echt wel

mezelf accepteer… dat we het moeten zien in een groter geheel…. Dan heb ik dus heel wat uit te leggen. En toch is het waar: ik omarm mijn schaduwkant niet.

Mijn digitale word-document verspringt op dit punt naar een nieuwe pagina. Daar ben ik nu ook aan toe. In een totaal ander licht, verdampt de illusie van dualiteiten. De

opdracht om mijn schaduwkant te omarmen vind ik eerlijk gezegd misleidend. Als

iemand nu vertelt dat iets een ‘lange weg’ moet gaan of nodig heeft, dan steiger ik. Als iets nu moeite kost, dan concludeer ik dat het niet de goede manier is. Ik zoek

tegenwoordig openlijk de weg van de minste weerstand. Dat is zo’n beetje vloeken in de

kerk… en wordt zelfs ervaren als respectloos of gevoelloos. Ik zie mezelf hierover

steigeren, discussiëren, boos worden, verdrietig zijn…. het vervreemdt me van mijn omgeving…. er is een gevoel van verlatenheid. Wat natuurlijk totaal in tegenstelling is

met wat ik anderen en mezelf zou gunnen…..

Dáárom doen we dit dus ‘gewoon’ niet. Daarom omarmen we niet dat wat we al lang

weten: dat we in de kern puur licht en liefde zijn. Want het brengt ons stress en

verlatenheid. Maar diezelfde psychische druk waaronder we nu leven brengt ons op een zelfde punt.

De angst neemt toe. Er is een crisisgevoel vanuit een besef dat wereldwijd dingen op

45


z’n eind lopen. Dan kom ik uit op de wetten van de Alchemie. Onder hoge druk

transformeren we. We kunnen niet anders en we hoeven er verder niet zoveel voor te

doen! Het lijkt vanzelf te gaan. Zo zitten we ‘gewoon’ in elkaar.

Het is zo simpel, zoals de Dog whisperer het simpel laat zien. En tegelijkertijd weten we

dat er een wereld achter zit. Het is voorbij het vermoeden, het is het heldere besef van

een oneindige schoonheid van wie we werkelijk zijn. Op het moment dat ik dit schrijf is het nog net zondag en vanmorgen was ik bij een lezing van een echte wetenschapper.

Hij nam het bijbel-verhaal van Jacob en de worsteling met God als leidraad voor zijn

nieuwste boek. Meerdere kunstenaars hebben dit verhaal afgebeeld en telkens weer –in

allerlei varianten- kun je zien hoe de worsteling met God tegelijk een totale omarming is. Ik stel me voor hoe ik de volle diepte van deze waarheid NU omvat.

De voorstelling De lezing die ik hierboven noem, was in De Woudkapel in Bilthoven. Dit is één van de

locaties waar we de voorstelling gaan doen. Een prachtige locatie in een groene

omgeving. Een plek die ik vanmorgen heb ervaren als een plek waar mensen heerlijk zichzelf kunnen zijn. Beide locaties en data zijn dus nu bekend:

Vrijdag, 20 mei 2011 in De Woudkapel, Bilthoven. Aanvang 20.00 uur.

Vrijdag, 27 mei 2011 in De Verbeelding, Zeewolde. Aanvang 20.00 uur.

Het boek

De geest van het boek ‘Aerlim’ heeft zich volledig laten zien. Tekst en vormgeving zijn

af. Er wordt nu de laatste hand gelegd aan het voorwoord. Dat betekent dat het op 20 en 27 mei zo goed als zeker in een bepaalde oplage beschikbaar kan zijn bij de

voorstelling. Dat is mooi.

Dankbaar voor ieders (aan- en af)wezigheid in licht en liefde,

Nelly

Vrijdag, 4 maart 2011.

Het is langer geleden dan ik wilde, dat ik op deze plek iets schreef. Ik merk voor het

eerst dat Aerlim zich nu ook hier meldt en in mij meeschrijft. Een ongekende ferme zachtheid .. ik kan het niet anders omschrijven. Lieve Aerlim, welkom. Iemand vroeg

na een lezing aan de toehoorders: hoe ziet je engel er uit? Ik antwoordde meteen: het is

de ervaring van compleet THUIS-zijn. Ik merk de laatste tijd, als ik hierover praat, dat

het voor meerdere mensen niet van-zelf-sprekend is om dit te kunnen voelen en ervaren. En omgekeerd: als ik het Thuis-gevoel wel heb, lijd ik regelmatig aan een

prettig geheugenverlies, waarbij ik ben vergeten hoe thuisloos ik soms zelf kan zijn.

Met Aerlim is het leven in mij als een grondtoon…. en dan is het niet erg als steeds opnieuw de film wordt teruggedraaid en het uiteinde van de spoel ’afwappert’ (citaat uit

het boek Aerlim). Van de week was er een bijzondere ontmoeting, die mij leerde dat de

sluiers over ons bewustzijn werkelijk oplossen: we zien en herkennen elkaar.

46


Dinsdag, 8 maart 2011.

Internationale vrouwendag. De laatste week… hoe kan ik het allemaal hier vertellen.

De magie, de synchroniciteit, de nabijheid, de ontmoeting, de ontroering…. In 1989

schreef ik een vrouwenlied: ‘Na vele duizend jaren, zij wij teruggekeerd. Stapvoets door de tijden, zijn wij ongedeerd. De kennis die wij dragen, de kracht die geneest. Uit

oeroude bronnen, het is nooit weggeweest. …” Ik heb het lied opnieuw op muziek

gezet. Het is goed om dit zo met vrouwen te ervaren. Ik ontmoette een vrouw, en een vrouw werd gewijd… momenten met de volle impact van eeuwen her. De zon kwam

eerder dan verwacht boven de horizon. Ik draag de vrijheid. Er zijn mensen die mij

schuldig willen laten voelen over de genomen vrijheid, in ongeloof dat dit zomaar kan.

Systemen met een overtuiging verbleken en ik neem de vrijheid, die in haar kielzog ontstaat. Millimeter voor millimeter, laag na laag afgepeld, ergens de bron van illusies

laten vallen, en de achtergelaten lege regels vullen zich automatisch met een nieuwe

wereld vol van essentie, vrijheid, ZIJN. Ik neem de vrijheid.

Maandag 14 maart 2011.

Er is een uitdrukking “niet thuis geven’. Volgens de Wikipedia betekent dat: ‘niet voldoen aan het verwachtingspatroon”. Op het hele internet is geen zinnetje te vinden

met de omgekeerde betekenis: “ik geef mezelf thuis”. Naast het feit dat ik het leuk vind

om woorden of gezegden te ontdekken die niet op internet staan (zoals bijvoorbeeld ook

het woord ‘medebronnen’, dat maar 1 keer voorkomt), is dit voor mij nu de kern van ZIJN op deze Aarde: ‘ik geef mezelf THUIS’. Dat wil zeggen: ik voldoe op alle niveaus

aan het verwachtingspatroon… sterker nog: het is in onze huidige staat van bewustzijn

onmogelijk om niet aan het verwachtingspatroon van wie dan ook (Goden of mensen) te voldoen. Het is het ultieme: God zag dat het GOED was. De Aarde beeft, verschuift,

overspoelt, rekt zich uit en kantelt. Of we willen of niet, we moeten wel meebewegen.

Er wordt niet gevraagd of we ruimte hebben…. Er is een oneindige Wijsheid die zegt dat we allemaal per definitie die ruimte hebben…. en wie zijn wij om daaraan te

twijfelen!!!!

Vrijdagochtend werd ik rond het tijdstip van de aardbeving in Japan wakker met

vreemde lichtverschijnselen achter mijn gesloten ogen: vlammen, rood en geel. Later was ik me bewust van de samenloop. Via google zocht ik de volgende dag: “rode

vlammen Japan”. En toen kwam er een oud Japans volksverhaal over een Tsunami. Hoe

een grootvader een heel dorp redde door als een gek de rijstvelden tegen de heuvel in brand te steken en daarmee alle dorpelingen naar hoger gelegen gebied lokte, toen hij

de zee in de verte omhoog had zien rijzen.. in rode en gele vlammen brandde de

heuvel…..

Ik besef dat ik ‘slechts’ als stille getuige aanwezig kan zijn. “Stil” in de betekenis van respectvol. Ik weet zeker dat ik ‘s nachts in mijn slaap astraal aan het helpen ben, want

ik geef mezelf thuis. Het is mijn taak de kinderen bij te staan, die volkomen verward,

hun ouders kwijtgeraakt, de fysieke dood in zijn gegaan. Samen met de kristalkinderen verzamelen we, komen we bij elkaar, en stellen we gerust…. en brengen we hen verder

het licht in…. we geven letterlijk Thuis. Ik verwacht de kinderen en zij verwachten

mij…. zo voldoen we aan alle verwachtingen……

47


Nieuwsbrief maart 2011


Volgende voorstellingen zijn op:

Vrijdag 20 mei 2011

gebouw De Woudkapel

Beethovenlaan 21, 3723 JJ Bilthoven

Vrijdag 27 mei 2011

gebouw De Verbeelding

De Verbeelding 25, 3892 HZ Zeewolde

Aanvangstijd: 20.00 uur

Toegangsprijs: 7,- euro

We can no longer look to life as something that needs to be accomplished, but as something that begs to be experienced. This is the difference between the old

paradigm and the new. In the new, all that exists, exists because we are co-

creating it with greater forces of intelligence and divine timing. Creation does not require a linear format here, so we are learning to jump around and bend

with the energies that beckon us thru our hearts and not our minds.

In lieu of setting deadlines, we are better supported here to set time lines...a

concept where time moves from event to event and not necessarily in a straight line. The difference is in the flow, the release of mind-made parameters that

open to the divine flow of perfection.

(Lauren Gorgo, 22 maart 2011)

“Hoe bijzonder is dit nu allemaal?” “Gebeurt dit niet door alle eeuwen heen ……?”

Ik hoor de stemmetjes van binnen en van buiten…..

Globaal zou je kunnen zeggen dat er aan de ene kant een sterke behoefte is tot

zingeving van al het onvermijdelijke, in een zo breed mogelijk perspectief. Aan de

andere kant is er de neiging om alles te benoemen binnen de bestaande ontwikkelpaden , zoals we die gewend zijn. Ik vermoed dat we dat laatste in onszelf onderschatten. We

zijn in staat om wonderen consequent niet te zien, en inconsistente waarnemingen

direct om te vormen in iets wat we al kennen, ook in spirituele zin. Tegelijkertijd herken ik in de sterke behoefte aan zingeving ook de tekenen van sensatiezucht die vaak gevoed

wordt door een gebrek aan liefde, dus angst.

48


Het feit dat dit thema zoveel gevoelens en gedachten oproept, is voor mij alleen maar

een bewijs dat er altijd zelfonderzoek nodig is. Ook al zou er een absolute Waarheid

zijn… wat hebben we daar aan als we niet onze eigen waarheid daar in herkennen. Dat

is waar het uiteindelijk denk ik om gaat: het ontvangen van een unieke uitnodiging om je eigen waarheid te ontdekken.

Op mijn werk ervaar ik het nieuwe paradigma in bovenstaand citaat dagelijks aan den

lijve. Deadlines verdampen regelmatig. Alles draait om timing. Alles gaat met hart en

ziel. Zonder iets te hoeven uitleggen, gaan mensen mee in de flow. En een nieuwe sfeer

ontstaat ogenschijnlijk moeiteloos. Afgelopen week zag ik in mijn droom een zonovergoten straat met kleurrijke huizen, al wandelend in gesprek en genietend…… zo

intens tevreden.

In de weblog op de website schreef ik op 14 maart:

Er is een uitdrukking “niet thuis geven’. Volgens de Wikipedia betekent dat: ‘niet voldoen aan het verwachtingspatroon”. Op het hele internet is geen

zinnetje te vinden met de omgekeerde betekenis: “ik geef mezelf thuis”. ……..

en dat is voor mij wel een Waarheid! Het wil zeggen: ik voldoe op alle niveaus

aan het verwachtingspatroon… sterker nog: het is in mijn wereld in onze huidige staat van bewustzijn onmogelijk om niet aan het verwachtingspatroon

van wie dan ook (Goden of mensen) te voldoen. Het is het ultieme: God zag dat

het GOED was. De Aarde beeft, verschuift, overspoelt, rekt zich uit en kantelt. Of we willen of niet, we moeten wel meebewegen. Er wordt niet gevraagd of we

ruimte hebben…. Er is een oneindige Intelligentie die zegt dat we allemaal per

definitie die ruimte hebben….

Ik nodig iedereen uit om te kijken naar de kinderen die in deze tijd worden geboren. Zij

zijn in staat een energie te dragen die balans brengt: “de wereld kan omvallen… in hen

is grond aanwezig, van-zelf-sprekend”. Hoe bijzonder is dat? Zien wij van harte toekomst in hen?

Als ik het pad van liefde in mezelf volg, kom ik uit op Magie en Schoonheid. Het is alsof ik voor mezelf een doorkijkje creëer, dwars door de dagelijkse werkelijkheid heen,

zonder die te ontkennen. Het geeft me een uniek innerlijk gezichtspunt op die

werkelijkheid: een warm, liefdevol, veilig THUIS. Hoe bijzonder is dat?

Dan is er iemand die vraagt: kunnen we dit met elkaar delen ook zonder woorden?


49


Zaterdag 26 maart 2011.

Eindelijk een stil weekend. Gewoon heerlijk met mezelf… doen wat er voor mijn

voeten komt…. herinneringen aan de sfeer van vroeger…..genieten van het grijze

zonlicht door dunne wolken…. het mag even zonder woorden…. in contact in stilte….

Maandag 4 april 2011.

Het boek is af. Op internet zelf een drukkerij gezocht, zonder restricties, in eigen beheer. Ik vond het wel jammer dat uitgeverij Synthese niets met het boek wilde. Deze

uitgeverij had meerwaarde kunnen toevoegen. Nu zal de tijd het leren of ‘het leeft’.

Gistermiddag ben ik op hét bankje gaan zitten met het boek naast me en heb daarvan

weer foto’s genomen, zoals te zien op de website onder de keuze “het boek”. Dat leek me wel een aardig idee als promotiefoto. Op de fiets weer terug gereden naar huis. Ik

kwam erg wiebelig binnen. Een oud gevoel dat ik als kind wel eens had ’s avonds in

bed. Dan kon ik me ‘zwaar’ maken. Later bleek het een vorm van uittreden te zijn, uit mijn lichaam. Zo voelde ik me ook gistermiddag. Langzaamaan kwam ik weer terug.

Even later keek ik naar buiten en zag de middagzon in een magische nevel van wolken.

Van de vele foto’s die ik hiervan heb genomen, sprong er één uit. Die heb ik op de website gezet onder de keuze “mijn foto’s” (bovenbalk, fotoexpositie deel 2). Ik zie

diepte in de foto en het prachtige niemandsland tussen leven en dood… een oneindige

leegte en diepte.

Vrijdag 8 april 2011.

Vandaag weer helder meegemaakt hoe de energiebewegingen in deze tijd als een

wonder kunnen werken. Het maakt echt niet meer uit of ik op een berg zit te mediteren of in gesprek ben met collega’s op mijn werk of in een vergadering besluiten neem over

de voortgang van projecten, of thuis de afwas sta te doen… . Zolang ik me overgeef aan

de energiebewegingen en steeds de hoogste frequenties (in mensen en in situaties) de kans geef, loopt alles als een trein….. de deadlines verdampen, resultaten ontstaan

vanzelf en per definitie keurig op tijd, beter dan ik ooit vooraf had kunnen bedenken, tot

ieders tevredenheid. Dit laatste woord komt steeds meer centraal te staan. Als ik ’s

avonds ga slapen…. tevreden. Als ik ’s morgens wakker word…. tevreden. Als ik mezelf in de spiegel zie…. tevreden. Als ik mezelf hoor spreken en zingen…. tevreden.

Dit geeft grenzeloze ruimte voor wat er gebeurt in het NU. Het maakt me leeg in de

betekenis van vol-ledig. Zo tevreden… zoals in het lied van de priesteressen…

het lied krijgt langzaam woorden, de sluiers opgelicht

toevallige herinnering aan ons ware gezicht

de maskers weggegleden, het licht aangedaan zo tevreden, dat we samen kunnen gaan

Vrijdag 15 april 2011. Nou, nou… het dagelijkse ge-doe siddert van emoties en ego-geknars. Soms zit ik er

midden in en vraag me af ‘what the hell is this…?’ Er zijn dagen dat de ruzies uit het

niets lijken op te ploppen… er is irritatie, agressie… ik zie op ieders voorhoofd uitroeptekens en grote vraagtekens…. HALLO…! Bij de mensen in mijn omgeving

moet het er kennelijk allemaal even uit. Technische apparaten reageren ook vreemd:

50


niets doet het. Printers slaan vast. Computers worden traag. Een hoge rekening voor

reparaties aan mijn auto. HALLO..! Ben maar even stil in het gras gaan liggen…. in de

hoop dat het overwaait…. ik zou hier heel diepzinnig iets over kunnen zeggen, maar nu

even niet.

Zaterdag 16 april 2011.

En dan schrijft iemand als herinnering: ‘love it all’, ‘share it all’, ‘don’t change anything’. Als ik dat daadwerkelijk doe: niets veranderen en al het gedoe waarover ik

gisteren schreef, omarmen en delen met anderen…. dan vind ik mezelf terug precies op

het punt van de kunstenaar-schepper .. en ik aarzelf om daar achteraan te schrijven:

‘…in mezelf’. Het is een gevoel van transitie dwars door een universum. Of dat nu mijn universum is of Het Universum…. dat doet er even niet toe. Ik kan niet creëren zoals

Mozart, maar ik kan wel zijn op het punt van waaruit hij creëerde en dat is HIER. Mijn

lichaam en mijn ziel buigen diep, en dansen tegelijk. Mijn geest volgt. Het is half zeven ’s avonds. Als ik naar buiten kijk, zie ik de zon oplichten in duizend kleuren… nevelig

en zacht. Ik geniet van de kleuren, die zo nieuw zijn. Ik wil die zonnepoort wel

doorgaan…. in een ander bewustzijn. En dit gaat helemaal niet over ‘de wereld willen veranderen’. Het gaat over een diep verlangen om de beweging van bewustzijn en

schepping ten volle te ervaren, vanuit mijn fysieke tenen.

Nieuwsbrief april 2011 (over de voorstelling ‘Toen was er tijd over’)

Voor wie er in oktober 2010 niet bij kon zijn:

de volgende voorstellingen zijn op

Vrijdag 20 mei 2011

gebouw De Woudkapel

Beethovenlaan 21, 3723 JJ Bilthoven

Vrijdag 27 mei 2011



Aanvangstijd: 20.00 uur

Toegangsprijs: 7,- euro

‘AERLIM’

Boekje met achtergrondteksten en

gedichten. Kostprijs: 12,- euro

(voor bestellen zie website)

Weblog: Zaterdag 16 april 2011.

En dan schrijft iemand als herinnering: ‘love it all’, ‘share it all’,

‘don’t change anything’…………. Het is een gevoel van transitie dwars door een universum. Of dat nu mijn universum is of Het Universum….

dat doet er even niet toe. Ik kan niet creëren zoals Mozart, maar ik kan

wel een vermoeden hebben van het punt van waaruit hij creëerde en dat is HIER. Mijn lichaam en mijn ziel buigen diep, en dansen tegelijk.

Mijn geest volgt. Het is half zeven ’s avonds. Als ik naar buiten kijk, zie

51


ik de zon oplichten in duizend kleuren… nevelig en zacht. Ik geniet van

de kleuren, die zo nieuw zijn. Ik wil die zonnepoort wel doorgaan…. in

een ander bewustzijn. En dit gaat helemaal niet over ‘de wereld willen

veranderen’. Het gaat over een diep verlangen om de beweging van bewustzijn en schepping ten volle te ervaren, vanuit mijn fysieke tenen.

Op mijn werk praten we met elkaar over ‘het nieuwe werken’ en we proberen er vorm aan te geven. Ik herken veel van het proces, zoals de voorstelling ‘Toen was er tijd

over’ is ontstaan en gegroeid: vertrouwen hebben in de intrinsieke verbindingen, varen

op het concept van synchroniciteit. Als iets toevallig gebeurt, dan valt het je niet voor

niets ‘toe’. Dan is het zaak om er op dat moment wat mee te doen. Als de verbinding er is, is het vertrouwen per definitie niet blind en is het toeval geen willekeur. We zijn

echter zo gewend om uit verbinding te zijn. We vliegen elkaar in de haren, want het is

zo overduidelijk dat het oude model van beheersen en controle niet meer werkt. Er is geen overzicht meer mogelijk.

De wereld is te complex voor de oude manier van ‘overzien’. Iemand schreef in een ‘lichtwerkersbericht’ dat we in een soort niemandsland zitten, ergens ‘in–between’.

Maar ik weet dat het werkt, ik voel de verbinding, mijn innerlijk kind is niet meer te

houden en springt letterlijk uit de band. Waar je vroeger zou denken ‘dit wordt chaos’

is juist nu de oplossing te vinden. De pijn van alle kunstmatige banden die we onszelf opleggen, wordt nu dubbel en dwars voelbaar in het licht van de verbindingen, die in

een natuurlijke beweging vanzelfsprekend continu ontstaan. Dit is het Veld van

Overvloed. Geen angst, geen schaarste meer. Het is echt een genot om zo met elkaar samen te werken. Ik zie mensen aarzelen: ‘dit kan niet waar zijn!’ Zo simpel kan het

niet zijn. Maar het is niet simpel. Het is een-voudig. Dat is heel wat anders. Het vraagt

een voortdurend actieve en open verbinding in mezelf, met mezelf. Je zou ook kunnen zeggen dat dit een specifiek vrouwelijk aspect is dat onze levens binnen suist. Niet voor

niets zijn er associaties met een terugkeer in het paradijs. Het Bijbelverhaal, waarin

Adam en Eva uit het paradijs weg moeten…. En dus gedwongen worden om uit

verbinding te gaan. Die pijn is nu voelbaar. Het is veilig genoeg, want we weten de weg terug naar Huis.

Ik heb het gevoel dat wat ik hier schrijf veel herhaling is van wat ik schreef in eerdere

nieuwsbrieven en ook zie ik mensen voor me met wie ik een persoonlijke verbinding heb….. Hoe zij dit zullen lezen. Hoe dit voor hun een verhaal van troost kan zijn, een

verhaal dat hen kan laten glimlachen. Misschien helpt het om een droom te vertellen

die ik recent had, en waar ik zelf verschrikkelijk om moest lachen. Ik droomde dat ik in

een theater was. Mijn voorstelling was die avond gepland, en ik had me niet goed voorbereid. De zaal was wel behoorlijk vol en ik voelde me onzeker en dankbaar

tegelijk. Toen ik het podium op stapte, nam iemand anders onverwacht als eerste het

woord… en nog iemand anders kwam naast me staan om me te ‘helpen’… die stuurde ik echter resoluut weg. Voor me op het podium stond een gigantisch bouwwerk: een

toren van kratten bier in de vorm van de letters TWTO (Toen Was er Tijd Over). Ik

dacht: ‘die toren gaat omvallen’. En ja hoor, dat gebeurde ook. Vlak voor mijn ogen stortte de toren zich in de zaal. De eerste rijen mensen werden bedolven. Ze bleven stil

liggen. Toen werd ik wakker. Op de rand van mijn bed bedacht ik me: een toren bier…

52


een toren van spiritualiën…. Wat een verpletterende impact heeft Great Spirit hier

gehad!!! Het relativeerde zo heerlijk: alle torens, alle bouwsels….ze vallen om… we

worden er stil van. Misschien zijn er nog wel tig verschillende lagen in deze droom te

duiden. Maar het lachen toen ik wakker werd, was voor mij het allerbelangrijkste. Toen voelde ik me diep verbonden in mezelf, met mezelf.

Het gaat nog verder: Steve Rother (lightworker.com) schreef ooit dat we allemaal een

‘channel’ zijn en heel goed weten hoe we dat kunnen gebruiken in het dagelijks leven. Binnenkort geeft hij daarover een workshop. Het is denk ik wel duidelijk dat ik het

helemaal met hem eens ben. Door diep verbonden te zijn in mezelf, met mezelf, bereik ik

automatisch het punt waarop ik verbonden ben met het Geheel, met alle levende wezens

om mij heen. Dat is de Bron van voortdurende creatie. Dat is de grond waarop ik sta en met een gerust hart vertrouwen kan hebben dat toeval geen willekeur is, en dat mijn

vertrouwen niet blind is. Integendeel.

There is an Ocean inside and I’m sailing it Quiet on the Wind of Truth

My inner eyes wide open

Knowing what course to choose Dankbaar voor ieders (aan- en af)wezigheid in licht en liefde,

Nelly

Dinsdag 3 mei 2011. Waar te beginnen? Twee recente opvallende dromen? De ene duidelijk een

inwijdingsdroom, de andere enigszins hilarisch omdat het alle zwaarte weer eens

relativeerde. Ik schreef erover in de laatste nieuwsbrief. Stap voor stap ga ik. Anderen gaan naast mij, komen verrassend dichterbij en weer anderen bewegen zich van mij af.

Het hele veld van verbindingen is in beweging. En de weg gaat verder… daar waar ik

loop. Ik zie nieuwe openingen om zichtbaar te zijn met het verhaal van Aerlim. Er is schijnbaar geen bewuste planning. Het ontstaat. Het mag steeds meer in woorden

aanwezig zijn (ook van mezelf): Christusbewustzijn, de kristallijne wereld, de vijfde

dimensie. Ooit -toen iemand vertelde over een zesde dimensie- heb ik spontaan

geroepen: ‘daar gaan we voor!’ En de woorden komen langzaamaan: het is er al en ik geef vol-ledig toestemming om het te laten stromen. Ik hoor nu de innerlijke dialoog:

‘het zijn maar woorden……’ ‘ja, ergens zijn het alleen maar woorden….’

53


in den beginne was het Woord

en het Woord was vrij

slechts in nabijheid

wilde het worden en in betekenissen

verorden

tot zin

zonder woorden

kruip jij in mijn rug

je geeft me grond waar aangezien

in een vacuüm waarin slechts

op de adem uit

ik vrij kan komen vormt zich de stroom

van onstuitbare woorden

jij en ik

in bekentenis

Vrijdag 13 mei 2011.

Ik heb geen stem meer. Neuriën gaat nog wel maar als ik met woorden wil zingen, ziet het er uit als playback, terwijl iemand vergeten is de band te starten. Behoorlijk

dramatisch! Anderhalve week voor de voorstelling in Bilthoven. Een herhaling van

vorig jaar mei. Het hele scala van gevoelens passeert in mijn lijf: schuld, angst, verdriet, boosheid…. En de eenzaamheid is weer voelbaar. Ik zie heel duidelijk dat de gevoelens

van eenzaamheid niet veroorzaakt worden door het gedrag van de mensen om me heen.

Dat is belangrijk om te beseffen. Mensen leven mee, zijn begripvol, begrijpen ook wel

de turbulentie die in dit verhaal kan zitten, waardoor er soms moeilijk wat te plannen valt. Maar het is een diepe eenzaamheid, hoe vreemd ook juist op het niveau, waar ieder

mens als spiritueel wezen weet dat je nooit eenzaam bent. Ik voel het. Het is er. Het

doet me denken aan mijn moeder, die na de dood van mijn vader nog 10 jaar leefde, goed verzorgd in een verzorgingshuis met lieve mensen om haar heen… en toch was er

een eenzaamheid die niet was op te vullen. Het is de eenzaamheid van het diepe

Heimwee naar verbondenheid. Een paar weken terug was er de gelegenheid op mijn

werk om aan collega’s te laten zien wat ieder zoal doet in z’n vrije tijd, de passies, de hobby’s…. in de vorm van een markt. Ik had materiaal van de voorstelling neergelegd

ter inzage, en ik stond er naast, beschikbaar voor een gesprek…. Om uiteindelijk te zien

hoe mensen na een eerste blik er in een grote boog om heen liepen…. Ook toen ik even op een afstand bleef staan, herhaalde dit fenomeen zich. Misschien lag het aan de

manier van presenteren, en misschien was dit niet de goede plek ...., maar daar was de

diepe eenzaamheid voelbaar. Ik ben ervan overtuigd dat de voorstelling een verbondenheid representeert die nog niet is ‘ingeburgerd’. Het vraagt overgave en

moed. In alle toonaarden wil ik duidelijk maken dat dit geen arrogantie is, maar dat ik

54


juist bereid ben tot dienstbaarheid –in dit geval d.m.v. een voorstelling- zodat op het

podium en in de zaal voelbaar is, hoe liefdevol dat kan zijn.

Vrijdag 20 mei 2011. Mijn stem is weer terug!

Wat me vooral de laatste tijd bezig houdt, is het gevoel van eenzaamheid. Ik heb

ontdekt dat pas vanaf de vorige update (13 mei) van deze weblog dit een rol speelt. Ik voel mezelf op een richel lopen. Het heeft te maken met het gevoel dat de mensen om

mij heen de neiging hebben om datgene wat ik doe in te willen passen in een bepaald

kader. En ik probeer juist mezelf authentiek te tonen in verbinding met mijn essentie en

daar dwars door heen, daar aan voorbij (‘Beyond…’ zoals Tina Turner prachtig verwoordt). Dat is naar mijn idee in deze tijd ieders opdracht en uitdaging... maar de

krachten om de oorspronkelijkheid weer in te dammen ervaar ik op dit moment

behoorlijk sterk.... Ik verzet me: onder geen beding wil ik dat het opheffen van de eenzaamheid betekent

dat de unieke weg die ik ga, vervaagt. Dit is echt het Pinksterverhaal: juist in het volle

besef van mijn eigenheid I AM, kan ik spreken van Mens tot Mens in de Geest. En het zal nooit meer anders zijn dan dat. Ik weet hoe intens de verbinding kan zijn van

volledig Mens tot volledig Mens in volle overgave in de Geest. Het is ook niet zo dat ik

het niet zie gebeuren, elke dag. Maar juist met de mensen die het meest nabij zijn, lijkt

er een kloof te zijn, onoverbrugbaar. Men komt in het NU van een heel andere plek, dan waar ik vandaan kom…. Het is de eenzaamheid van Jezus in de hof van Gethsemane,

waar de discipelen tot drie maal toe diep in slaap vallen. Het is ook de eenzaamheid van

de twijfel: ‘Mag deze drinkbeker aan mij voorbij gaan?’ Daarom valt men waarschijnlijk in slaap omdat het ondenkbaar is dat Jezus in zijn alles omvattende

bewustzijn twijfelt….ondenkbaar… onverteerbaar!

Dat zou me dus moeten troosten: dat mensen zich van me afwenden, als ik op deze manier twijfel. Ondenkbaar dat zij…! Onverteerbaar dat zij…!

Tegelijkertijd zie ik het wonder hoe mensen naast mij wakker worden en de mensen

naast mij, die wakker blijven. Ooit schreef ik over een relatie met een man: ik heb niet

met hem geslapen, ik ben met hem wakker geworden.

55


Nieuwsbrief mei 2011


Voor wie er in oktober 2010 niet bij kon zijn:

de volgende voorstellingen zijn op

Vrijdag 20 mei 2011

gebouw De Woudkapel Beethovenlaan 21, 3723 JJ Bilthoven

Vrijdag 27 mei 2011



Aanvangstijd: 20.00 uur Toegangsprijs: 7,- euro

‘AERLIM’ Boekje met achtergrondteksten en

gedichten. Kostprijs: 12,- euro

(voor bestellen zie website)

De voorstelling van 20 mei in de Woudkapel in Bilthoven GAAT NIET DOOR.

De voorstelling van 27 mei in Zeewolde gaat wel door.

De laatste paar dagen heb ik in stilte doorgebracht… min of meer noodgedwongen,

want ik ben mijn stem kwijt! Net zoals vorig jaar in mei, twee weken voor de voorstelling…. En toen was er tijd over…tja, en toen was het stil. Een rare

gewaarwording. Na alle gevoelens van schuld, angst en verdriet, weer terug naar hier

en nu. En dan het besef, het aanvaarden ‘er valt helemaal niets te plannen’ met dit

verhaal. Ik zit er zo middenin, en kies er voor om mee te bewegen met de energieën. Soms is het kennelijk niet de juiste plek, niet de juiste tijd….. voor een 3-D perceptie

geen peil op te trekken. Terugkijkend op vorig jaar, kan ik er ook geen zinnig woord

over zeggen, dan alleen het aanvaarden: kennelijk niet de juiste plek, niet de juiste tijd. In oktober 2010 was er ‘niets’ aan de hand. Dus de gebruikelijke redeneringen gaan

niet zo gemakkelijk op. Iets van te voren plannen is dus zeer betrekkelijk. En zo wil ik

het eigenlijk ook diep in mijn hart. Ik plan nu niets voor het najaar… ik sta er wel voor

open en ik vertrouw er op dat de mogelijkheden zichtbaar zijn. Een van die mogelijkheden heeft zich al aangediend: op 2

e Pinksterdag zal ik, op de landdag van de

Vrije Katholieke Kerk in Naarden, het verhaal vertellen aan de hand van het boekje

Aerlim en een aantal liederen.

Het is interessant dat ik gaandeweg steeds meer ga begrijpen van wat ik bedoel met

‘het verhaal’. Iedereen denkt misschien dat ik dat weet, maar het is voor mij net zo’n groot avontuur, als voor ieder ander die zich hier bij betrokken voelt. Het is zoals in

een lied (geschreven in 2008) dat ik van plan ben op 2e Pinksterdag te gaan zingen:

56


…………..Ja, ik zal doen wat er voor mijn voeten komt,

elke stap geeft grond

Het lijkt zo doelloos, het lijkt zo vaag maar het is sneller dan het licht en tijdloos traag

Als ik maar doe wat er voor mijn voeten komt,

elke stap geeft grond. ..............Oneindig kwetsbaar, mooier dan ooit,

op vleugels gedragen, en met licht getooid.

Schijnbaar dromend, en ongekend

maar altijd geweten, dat ieder einde wen(d)t. Als ik maar doe wat er voor mijn voeten komt,

elke stap geeft grond.

…………..Op een mooie wintermorgen, de oude wijsheid voorbij kwam er een eind aan alle zorgen, in die ene stap opzij

wat er ook aan de hand was, aan mijn hand ging alles mee

Ik laat mijn woorden varen, van een stroom naar een open zee.

‘Het verhaal’ is onlosmakelijk verbonden met deze focus op het leven. En

langzamerhand komen de woorden uit de ‘open zee’ weer terug naar mij. En

langzamerhand dringt de volle omvang tot me door hoe die zee van leven zich volledig in mijzelf uitstrekt, hoe ik vanuit een besef van I AM met een gerust hart daarin volledig

kan oplossen, en mijn vorm en tijd kan kiezen, in volle vrijheid. Dat is ‘het verhaal’. We

geven er namen aan: 4-D, 5-D, tig-D, Christusbewustzijn, verlichting, onsterfelijkheid, leven van prana en licht.

En ik luister. Ik doe wat er voor mijn voeten komt, ik bedenk en plan in tijd en plek. …. En dan is het toch weer anders, andere tijd, andere plek… Op het moment dat ik dit

schrijf heb ik weer een beetje stem….. ik bedenk en plan meteen in tijd en plek:

Ik zie uit naar 27 mei in de Verbeelding in Zeewolde.

Ik hoop van harte dat het gaat lukken, want ik hou van een feestje!

Met in mijn gedachten:

There is an Ocean inside and I’m sailing it Quiet on the Wind of Truth

My inner eyes wide open

Knowing what course to choose

Dankbaar voor ieders (aan- en af)wezigheid in licht en liefde,

Nelly

Zondag 22 mei 2011.

Er is toch wel iets bijzonders aan de hand met dat gevoel van eenzaamheid. Er waren

vandaag sterke herinneringen aan de periode in 1972. Het is een wonderlijk verhaal dat Drunvalo Melchizedek beschrijft in zijn boek Geometrie van de schepping, deel 2. Hoe

er vanuit Sirius een experiment plaatsvindt met de Aarde. Om de Aarde te redden wordt

57


al het leven in een hologram geplaatst en tijdelijk de menselijke vrije wil buiten spel

gezet. Tot eind 1974. Het menselijk bewustzijn evolueert daarna exponentieel tot in

1989 het Christusrasterwerk compleet is… dat opent de mogelijkheid tot

Christusbewustzijn voor iedereen. In 1972 heb ik vlak voor de geplande ‘eindtijd’ een ongeluk, een bijna dood ervaring.

Ik kies bewust voor het leven. De eenzaamheid daarna is onbeschrijfelijk. Mijn totale

werkelijkheid is verschoven. Gedurende een aantal jaar voel ik me in tweeën gesplitst. Analoog aan het verhaal van de Aarde op dat moment….

Op dit moment zijn de herinneringen daaraan heel sterk… een zelfde verhaal speelt zich

nu ook af? De kristalkinderen verzamelen zich om mij heen. Ik voel hun aanwezigheid,

en de aanmoediging om vooral mijn stem te laten horen. We worden VRIJ gezongen door een lied.

Donderdag 2 juni 2011, Hemelvaartsdag. Wat een mooie dag! Vanmorgen in de tuin schreef ik:

“Hoe kan de wereld zo perfect zijn? Alles een perfecte kleur, een perfecte plek…. Het

is de tijd van wonderen. Ik snap hoe de wolken ons hebben leren denken. Flard na flard, laag na laag. Liefde wint het continu van angst. Ik zie hoe elke gebrokenheid heelt. Hoe

de zwaarte zichzelf bevrijdt. Ik ben het hele spectrum van licht, hier op Aarde. Ik ga

met de snelheid van liefde, in eindeloos vertrouwen. Ik heb als dagelijks mens

misschien niet zoveel te vertellen, maar als spiritueel goddelijk wezen in een menselijk lichaam hebben we -ieder apart en allemaal samen- wel degelijk een boodschap aan

elkaar: breng het eigen stukje hemel hier op Aarde. En wees niet bang dat je mij of een

ander in de weg zit, want in dit licht is alles in tune.”

De voorstelling afgelopen vrijdag in Zeewolde hebben we met elkaar vol overgave

gedaan. Weliswaar voor een handjevol mensen…. Maar de ruimte vulde zich, en in de tweede helft nestelde een familie witte ganzen zich tegen de ramen… (tijdens het lied

voor Michael Jackson). Ik ging ’s avonds tevreden slapen…. Zo is het helemaal GOED.

Maandag 13 juni 2011, 2e Pinksterdag.

Weer een dag met een gouden randje. Vandaag, in Naarden, in de gebouwen van de

Theosofische vereniging, op de landdag van de Vrije Katholieke kerk. De mooiste

momenten: de bijna tastbare stilte tussen de woorden door.. en we blijven die woorden nodig hebben om dit te beleven… en dan in de kring met de eigentijdse kinderen in

gedachten tussen ons in en de Aarde, Heel en Rond in ons Midden…. Vrij gezongen

door een lied….

Natuurlijk ben ik moe als ik thuis kom, en natuurlijk was het spannend…. Voor het eerst een lezing met liederen…. maar wat is dit dankbaar om te doen…. Ik gun het

iedereen: zo in het licht te staan…. Zo in je eigen licht te staan… en anderen van harte

uit te nodigen dit ook te doen.

Woensdag 15 juni 2011.

Op dit moment is er een maansverduistering…. Achter de wolken, dus helaas niet te zien. Het woord dat bij me opkomt: ‘electrifying’. Een spannend tintelend gevoel, als

de aanloop tot nieuwe gebeurtenissen, teksten en muzikale ideeën. Er is zoveel te

58


vertellen en te schrijven… in het weekend zal er tijd en aandacht zijn voor de

maandelijkse nieuwsbrief.

Nieuwsbrief juni 2011 (over de voorstelling ‘Toen was er tijd over’)

There is an Ocean inside and I’m sailing it

Quiet on the Wind of Truth My inner eyes wide open


Laatste optredens: 27 mei: de voorstelling ‘Toen was er tijd over’ in Zeewolde.

4 en 5 juni: leerling concert Marjolein van Tongeren in de Glasbak, Almere.

13 juni, 2e Pinksterdag: voordracht met muziek in Naarden op de landdag van de Vrije

Katholieke Kerk.

-----------------------------------------------

De voorstelling in Zeewolde was een groot succes, in die zin dat we heel tevreden

waren over de uitvoering zelf….maar ik weet zeker dat er meer mensen zijn, die dit

willen zien, als we ze maar konden vinden en zij ons! Dat vraagt dus nog wel wat PR en

wellicht moet de tijd nog meer rijp worden. Het lag beslist niet aan de locatie in Zeewolde. Gebouw De Verbeelding is een prachtige plek met precies de goede sfeer.

Als leerling van zanglerares Marjolein van Tongeren, heb ik meegedaan aan het leerling concert in de Glasbak in Almere, begin juni. Dit lijkt een vreemde eend in de

bijt om dit optreden hier te noemen, maar dat is het niet. Het was voor mij een kans om

op het podium te staan met een lied van iemand anders: ‘Voor haar’ van Frans Halsema. En om te ervaren hoe mijn stem aan het groeien is in expressie. Ik merk het

aan de reacties in de zaal. Het is een mysterie hoe dat werkt… de nieuwe verbindingen

die ik nu voel ontstaan in de nieuwe energie. En de intentie om dat te uiten in een

stemgeluid.

Die sensatie was er ook op 2e Pinksterdag in Naarden. Er waren twee dingen die daar

duidelijk werden: ik heb mijn terughoudendheid om ‘iemand te zijn met een boodschap’ nu eens laten varen. ‘Als ik al een boodschap heb… dan is het deze…..’ Ik heb mezelf

toestemming gegeven om dat wat in mijn hart leeft naar buiten te brengen in

(beschrijvende) woorden. Het was verrassend om te ervaren hoe de liedteksten en de

muziek en mijn stem daaraan bijdroegen….. als je voelt hoe dan de stilte ontstaat, werkelijk uit het niets, onvoorwaardelijk vrij…

Nu wordt zichtbaar welke rol onze stem speelt in de nieuwe energie. Ooit heb ik in mijn functie als loopbaanadviseur een poging gedaan om het enneagram te gebruiken als

basis voor een serie workshops met als centraal thema ‘be-stem-ming’. Juist niet als

einddoel, maar in de betekenis van voortdurende afstemming, je eigen stem laten horen en zijn… in de doorgaande levens-beweging die het enneagram vertegenwoordigt.

Misschien is nu de tijd om hiermee naar buiten te komen. Het is de verbinding tussen

59


het genieten van zangtalent, het healen met stemgeluid…….. tot en met het vermoeden

dat de piramide-bouwers geluid gebruikten om de zwaartekracht op te heffen, en zo de

zware stenen te kunnen verplaatsen.

Ik heb het sterke vermoeden dat op deze manier lichtvoeding en stemkracht direct met elkaar in verband staan. We gaan het ont-dekken!

Jiddu Krishnamurti is de laatste tijd weer vaak in mijn gedachten. Mede omdat de Vrije Katholieke Kerk haar wortels heeft in de Theosofische Vereniging,

waarin Krishnamurti een belangrijke figuur was. Ik ontdekte recent de

biografie op Youtube: (NewLifeChannel) Krishnamurti – The Biographical

Film, in 6 delen. De film begint met zijn stem, die zegt:

‘All that we have invented, the symbols in the Church, the rituals, they are all

put there by thought. Thought has invented these things. Invented the Saviour, invented the temples in India and the contents of the tempels. Thought has

invented all these things called sacred. You cannot deny that. So thought in

itself is not sacred. And when thought invents God. God is not sacred. So what is sacred? That can only be understood or happen when there is complete

Freedom from fear, from sorrow, and when there is this sense of Love and

compassion with its own intelligence. Then when de mind is utterly still, that

which is sacred can take place.’

Centraal staat de uitspraak ‘Truth is a pathless land’.

Mary Lutyens (tijdgenoot en schrijfster van zijn

biografie) zegt het volgende: ‘He is making us do our own work and that is the last

thing we expected of him as a world leader!’

Uit: Osho’s tribute, vlak na de dood van K. in 1986. ‘Just three days before J. Krishnamurti died, one of my friends was with him;

and he reported to me that his words to him were very strange. Krishnamurti

was very sad and he simply said one thing: "I have wasted my life. People were listening to me as if I am an entertainment." The mystic is a revolution; he is

not entertainment. If you hear him, if you allow him, if you open your doors to

him, he is pure fire. He will burn all that is rubbish in you, all that is old in you, and he will purify you into a new human being. It is risky to allow fire into your

being—rather than opening the doors, you immediately close all the doors.

60


But entertainment is another thing. It does not change you. It does not make

you more conscious; on the contrary, it helps you to remain unconscious for

two, three hours, so that you can forget all your worries, concerns, anxieties—

so that you can get lost in the entertainment. You can note it: as man has passed through the centuries, he has managed to create more and more

entertainments, because he needs more and more to be unconscious. He is

afraid of being conscious, because being conscious means to go through a metamorphosis.’

Kunnen we proberen om op zijn manier, ter ere van hem, te kijken naar het ‘einde-der-

tijden-gevoel’ dat in ons en om ons heen rondwaart?.....

In mijn voordracht op 2

e Pinksterdag zeg ik heel stoer dat ik me beslist niet laat leiden

door angst, maar is dat werkelijk zo? En als ik die intentie zo sterk heb, wat bedoel ik

dan precies? Laten we dit eens goed doordenken en niet –zoals meestal- halverwege stoppen. Als dit gevoel ons overvalt, als we de dreiging voelen van het einde van iets

dat ons hele leven door-adert, wat is dan onze eerste reactie? Weten we hoe we moeten

kijken om te herkennen wat het is in ons, dat we als zo essentieel beleven? Wat eindigt er precies? Wat is het precies waarmee we onszelf definiëren en zo identificeren?

Waarom besluiten we steeds toe te geven aan de neiging om ons door de angst te laten

leiden? Welke overtuiging houdt ons hierin gevangen?

Alleen al het feit dat ik (mezelf) deze vragen stel, maakt het absolute aspect in alle

verhalen rond het ‘einde-der-tijden’ betrekkelijk.. ik ga er een betrekking mee aan in

mijn gedachten en dat maakt het betrekkelijk. In plaats van dat het mij achtervolgt, jaag ik het achterna. De kleur verandert. Ik verschuif van positie innerlijk. Vanuit een ander

betrekkingspunt, meerdere kleuren tegelijk, laat ik nogmaals deze vraag toe. Ik ga er

voor zitten:

Wat eindigt er precies? Wat is het precies waarmee we onszelf definiëren en zo

identificeren? Wat door-adert ons compleet? Wat eindigt onze wereld? Wat maakt onze

wereld überhaupt eindig, en dus betrekkelijk? Het is nu dus niet één persoon die de mededeling krijgt dat hij/zij ongeneeslijk ziek is,

maar het gehele menselijk bewustzijn lijkt te vibreren in deze onrust….

Mensen die ongeneeslijk ziek zijn, ervaren vaak vlak voor hun dood een intens gevoel van vrijheid. Iets wordt losgelaten, iets eindigt. Wat wordt er precies op dat moment

losgelaten? Het is het einde van hun wereld, en het wordt beleefd als ultieme vrijheid.

Wat gebeurt er dan precies in onze geest, in ons bewustzijn?

Er zijn geen vaste antwoorden. De waarheid is een land zonder wegen.

Als ik mezelf toesta op deze manier ‘er voor te gaan zitten’, vrij van bestaande antwoorden, onvoorwaardelijk, middenin dit innerlijk vuur, dan verschuift er altijd iets.

Het definitieve wordt betrekkelijk, want ik ga er een onvoorwaardelijke liefdevolle

betrekking mee aan.

61


Ik weet dat de antwoorden ontstaan, zoals de stilte die ik creëer met mijn stem. Dat is

een waarheidsvolle paradox, die ik dagelijks beleef. ‘Then when de mind is utterly still,

that which is sacred can take place.’

Op Youtube staan filmpjes van Krishnamurti onder de titel ‘Life story & teachings’.

Deel 1o heet: ‘Why don’t you change?’ Het klinkt als een hartenkreet aan het eind van

zijn leven. Hij refereert aan alle lijden in de wereld, oorlog, honger, onveiligheid… hij

confronteert: we houden kennelijk niet van onze kinderen, anders zouden we dit toch

veranderen! En als we totaal met elkaar verbonden zijn in de geest… dan breng ik, als

Jiddu Krishnamurti met een innerlijke metamorfose, toch per definitie een verandering teweeg in dat geheel van bewustzijn? …’Why don’t you change…?!’


Zie voor de tekst van de voordracht op 2e Pinksterdag: www.aerlim.nl onder het

woordje ‘actueel’.

Zie voor foto’s van het leerling concert onder ‘mijn foto’s’ in het boven-menu.

Zondag, 19 juni 2011. Kin 177, Rode Galactische Aarde ‘Zonder patronen en vastgestelde structuren ga ik mijn weg

en geef alles in mijn leven zijn eigen plaats’

Vrijdag 1 juli 2011.

Vandaag een zonsverduistering. De tweede in deze maand. Van alle kanten stroomt de

blijdschap binnen. Vanaf 22 juni tot nu is het één groot feest van THUIS komen. Om werkelijk te kunnen resoneren in de volle omvang, voel ik de verbindingen

verschuiven. De koers van mijn innerlijke aandacht verlegt zich totaal. Alsof ik mijn

huidige huid afleg, waardoor ik zichtbaar ben in een ander spectrum, voorgoed. Dit is

de belofte met handen en voeten en al. Het roer is om en andere schepen komen langszij. Ik weet dat mensen vanaf nu uit mijn leven zullen verdwijnen. Alles is open en

nieuw. Niet voor niets nog geen plannen gemaakt voor een volgende voorstelling. Een

volgende voorstelling zal anders zijn. Ik zie in de processen van thuiskomen mensen langs het randje van de dood gaan. De behoefte aan erkenning, zien wat er gebeurt, in

eigendom nemen en eer betonen aan het hoogste Goed dat we hebben: onze vrije wil.

We hebben altijd een keuze in hoe we ons verhouden t.o.v. het leven, zoals het zich

aanbiedt.

Donderdag 21 juli 2011.

Als we het echt zouden begrijpen… I AM ALL IN ONE …. Zoals Fluitende Wapiti ooit zei: ‘de stille berg die wij zijn”. Elke ochtend na 33 wervelingen… eerst op het ene

been, dan op het andere been… omvat ik met mijn armen in een cirkelbeweging dit

AL… I AM ALL-IN ONE. Hoe lang al deze meditatie.. zo dicht op mijn huid.. nooit helderder dan nu de betekenis gevoeld. Vrijheid is volle verantwoordelijkheid hebben

voor dit leven. Als mensen elkaar ontmoeten is er altijd over en weer iets te bieden,

http://www.aerlim.nl/

62


want men heeft elkaar gezocht. Zoals ik ooit leerde over een drie-eenheid: lichaam,

wezen en hogere zelf….. als het orkest, de dirigent en de componist. Het is geweldig

om in het orkest samen te spelen en de ultieme harmonie te ervaren… we komen nu in

de vrijheid en de respons-ability van de componist. Laten we elkaar zien in deze kwaliteit van leven….

Zondag 24 juli 2011. Wat een zware lessen! Echt, tot in het diepst van onze menselijke ziel, de keuze tussen

liefde en angst. De aanslagen in Noorwegen…. Stelt iemand aan de dader deze vraag:

‘wat heb je nu het zwaarst laten wegen… de liefde of de angst?” En alle berichten nu op

internet.. en de golven van emoties als nabevingen…. Elke oproep tot geweld is het overschreeuwen van angst…. Aan ieder van ons de vraag, tot in het kleinste detail van

ons leven… wat laten we zwaarder wegen: de liefde of de angst?

Woensdag 3 augustus 2011.

Misschien moet ik er meer voor uit komen…. Maar ik geniet met volle teugen van deze

tijd. Ik heb vakantie en blijf ‘gewoon’ thuis. Elke dag, zonder agenda, ik en mijn muziek en de kleuren in mijn tuin, de zon, de wind, de regen, de vogels…. Ik vond een

recente meditatie van Drunvalo Melchizedek op You tube… elke dag twee of drie keer

dompel ik mezelf er in onder…. De drie-eenheid van the Divine Mother, the Divine

Father and the Divine Child, united within the Source, all consciousness, God, allowing it all in me …… Deze vakantie aan mijn lijf een belofte van rust: geen suiker, geen

vlees, geen alcohol. Ik stroom over: alles is liefde.

Dinsdag 8 augustus 2011.

Als ik mijn muziek niet had…! De drang om bewust te creëren is zo groot…. Het is te

gek voor woorden, natuurlijk creëer ik de hele dag, mijn hele leven…. Maar de drang om het te doen in termen die we kennen… als kunstenaar… in een ‘product’… het is

bijna ondraaglijk. Ik zit regelmatig te puffen, als een vrouw in barensweeën, schakelen,

schakelen…. Ik las ergens over de energie in deze maand “it’s heating up”. De

zonneactiviteit is ook nadrukkelijk aanwezig. In verwachting zijn.. op een hoogtepunt… de financiële beurzen tuimelen naar beneden… geen touw vast te knopen aan de

koers…. In mij is alles liefde…. Ik weet niet waarom… er is zoveel reden om diep

depressief te worden van deze tijd… in mij niets van dat alles. Ergens moet ik een andere afslag hebben genomen, ergens heb ik het leven met alles er op en er aan (voor)

‘waar’ genomen, zoals het is… de stroom die alles verbindt en HEEL laat, wat er ook

gebeurt.

Maandag 22 augustus 2011.

22-8-11… mooie getallen op een rij. De vakantie zit er op. Vandaag weer begonnen op

het werk. Ik ben deze vakantie dicht bij huis gebleven, zoals heel veel collega’s met mij, bleek vandaag. Letterlijk dicht bij huis. De dagen stonden vaak in het teken van

meditatie met de intentie: “one with my soul, one with the creator”. Het is een machtige

beweging, om deze waarheid voor 100% vanuit onszelf te laten gebeuren, en alle verwachting dat de ommezwaai van buitenaf zal plaatsvinden, los te laten. Terwijl

tegelijkertijd de tijd rijp moest worden voor dit bewustzijn. Ik vond op internet ook een

63


meditatie om het slachtofferschap op te lossen. Het maakt in mij een steeds dieper besef

wakker van vrijheid in verantwoordelijkheid. Ik vind dit woord nog steeds mooier in

het engels: ‘in staat tot het geven van een antwoord’.

Het lijkt soms wreed om mensen , die diep in de put zitten, voor te houden dat ze respons-able zijn. En toch zie ik wonderen gebeuren, door hen dat geloof en vertrouwen

te geven. En dan is daar in mijn omgeving opeens de dood weer dichtbij. Tastbaar in

een omhelzing en voelbaar in een afgewende blik. Zij heeft zich al omgedraaid, naar een andere wereld. Weg van een wereld die langzaam leeg loopt, geen toekomst meer.

Maandag 5 september 2011.

Ik heb gedroomd over de slang. Het gaat over transmutatie. Hoe je gif kunt omzetten in voeding en licht. Gisteren begon het, en wist ik het en had ik de slag te pakken: emoties

kunnen door je lijf gieren, maar telkens heel onopvallend en zacht kwam naast dit alles

een groter bewustzijn staan. Als een stille getuige, ademend…. Het diepe besef dat ik helemaal niets hoef te doen, kan doen…. Dit is de ware onbevlekte ontvangenis… vrij

van karma, erfzonde…. Het gaat een eigen weg…. Het bezit een eigen-wijsheid… in

mij, door mij…

Maandag 19 september 2011.

In het weekend hard aan de website gewerkt. Nieuwe links naar pdf-documenten,

waarin alle liedteksten zichtbaar zijn. Ik weet nu ook hoe ik mijn muziek moet rippen naar mp3-bestanden en vervolgens kan uploaden naar de website, waar ik aparte

schermpjes (players) kan maken, zodat bezoekers de titels kunnen aanklikken en

luisteren. Ik heb er echt plezier in om dit te kunnen, en ben nieuwsgierig wat er allemaal nog meer kan.

Ik kreeg vandaag de nieuwsbrief van Nanco Immanuel, www.galactic-heart-centre.com met de laatste ‘energie-berichten’. Wat doet dat met me? Om te lezen over:

‘… een 9-dimensionaal bewustzijn waarin het plan voor de Nieuwe Aarde tot ons komt.

Het is een zwart gat, en in het centrum hiervan manifesteert de Bron zich in en via de

mensen. Het is de geboorte van de nieuwe mens, het Gouden Tijdperk bewustzijn….’ Iemand vraagt aan me: ‘hoe kun je nu zeggen dat de wereld mooi is?’

Nanco laat zich inspireren door de vertolking van deze energie door Tina Turner, het

lied en de gesproken boodschap ‘Beyond’. Op mijn werk krijg ik complimenten, omdat het me lukt ingewikkelde dingen op een

eenvoudige manier te benaderen.

Het voelt alsof een ‘einde’, zoals mijn vader vlak voor zijn dood: dit kun je alleen maar

doen door weer kind te zijn. Nanco noemt het een ‘vloedgolf van Inner Child Energy’. En het hoogtepunt van dit alles op 28 oktober 2011 (buiten dat het mijn verjaardag is en

ik dan 59 jaar word)..? Meditatie: ‘I am a powerful beacon of love’.

Zaterdag 24 september 2011.

Van vrijdag op zaterdagnacht in mijn droom bezoek gehad van twee engelen, in mijn

huis dat een mengeling was van vroeger en nu. De keuken van mijn jeugd en de tuin van nu. Zij brachten geruststelling, vrede en hoop voor de toekomst. Ik heb op dit

moment meerdere mensen om mij heen, van wie ik het gevoel heb dat zij hun kracht


64


continu weggeven. Het is mij steeds meer wezensvreemd om te zien dat mensen dat niet

van zichzelf zien. En ik krijg steeds meer moeite om daarmee mee te leven. Dat klinkt

verschrikkelijk, maar misschien is het juist wel goed dat ik vanuit een ander

gezichtspunt flink tegenspel geef: ‘het is belachelijk en volkomen uit de tijd om zo je kracht weg te geven!!!’ Ergens in tijd en ruimte ben ik in dat punt gaan staan, waarin

dat onvoorstelbaar is…. Vanuit dat zelfde punt is het nog steeds mogelijk dat ik mezelf

er op betrap mijn kracht weg te geven, maar ook dan blijft het standpunt overeind, onvoorwaardelijk. Dat blijkt uit een volkomen ontbreken van de behoefte om een

excuus hiervoor te bedenken. Ik weet zeker dat dit wordt bedoeld met de 5e dimensie in

het lichtwerk. Ik schreef het al eerder: het geeft me het gevoel dat ik ‘in deze wereld

ben, maar niet van deze wereld’. Dat gevoel zal verdwijnen. Het is nu nog een tweestromenland, maar tegelijkertijd niet meer.

Nieuwsbrief september 2011 (over de voorstelling ‘Toen was er tijd over’)

There is an Ocean inside and I’m sailing it

Quiet on the Wind of Truth My inner eyes wide open


Lieve mensen, Ik heb er lang over nagedacht, maar dit is voorlopig de laatste nieuwsbrief.

Deze nieuwsbrief is ooit ontstaan naar aanleiding van de voorstelling “Toen

was er tijd over” en het was bedoeld om iedereen hiervan op de hoogte te houden, inclusief de energie-bewegingen die ik rond de voorstelling voelde.

Ik weet even niet hoe het verder gaat met de voorstelling. Het is soms wel

verrassend om te zien hoe actueel de teksten zijn en nog steeds in kracht toenemen, maar het lijkt nu niet het goede moment voor een voorstelling. Er is

wel een kriebel om de teksten en de muziek goed op cd te krijgen….en dan zie ik

weer verder. Stap voor stap dus.

Op de website blijf ik de laatste informatie melden voor ieder die daar belangstelling voor heeft. Als er weer een voorstelling komt, laat ik dat weten,

en ik sta open voor uitnodigingen om over mijn muziek te vertellen en iets te

laten horen, zoals ik heb gedaan op 2e Pinksterdag in de Vrije Katholieke Kerk

(zie verslag op de website).

Dit is dus voorlopig de laatste nieuwsbrief en ik wil graag nog een paar dingen

zeggen.

We zitten midden in de veranderingen. Op alle niveaus is transformatie voelbaar. Alles

schuift uit elkaar, naar elkaar toe….soms verdwijnt een dierbaar iemand helemaal en

blijft alleen achter in je hart.

Als je dacht in je werk of privé ergens op uit te komen, is plotseling de focus heel ergens

anders. Ik hoor het overal om me heen. Je hoeft er niet eens een politiek, economisch of ecologisch plaatje op wereldniveau bij te halen om dit te ervaren. Veel mensen kiezen

65


nieuwe posities, rollen, of plekken en dat is op zich niet verkeerd. Er wordt veel

‘gereset’.

Ik kwam terug van vakantie, en we vertelden als collega’s aan elkaar de vakantieverhalen. Ik vond het opvallend hoeveel mensen –net als ik zelf- thuis waren

gebleven. Er was kennelijk juist in deze tijd niet zoveel behoefte aan ‘verandering van

omgeving’.

Ik denk dat de belangrijkste boodschap die we elkaar nu kunnen geven, is: ‘Laat je niet

gek maken’. Er zijn allerlei psychologische mechanismen die gaan ‘draaien’ als we in

het nauw zitten en ons rationele denken niet meer helpt. Dan is het goed om te beseffen dat elk stukje materie is doordrenkt van spirit, en dat elke uiting van spirit alle materie

‘heiligt’. Er is niets zondig, of onvolledig, … het is één geheel. Als we iets buiten onszelf

zetten, spiritueel of materieel, moeten we iets gaan beheersen en dat lukt dus echt niet meer.

Als het lijkt alsof in de wereld om ons heen de stekker er uit gaat, is dat juist een reden om dat niet bij onszelf te doen! In verbinding met je eigen essentie kan er niet zoveel

mis gaan.

In de meest recente channeling van de Hathors (via Tom Kenyon) wordt het duidelijk uitgelegd, op een manier die voor mij persoonlijk heel veel betekent. De tekst komt

verrassend overeen met mijn teksten in de voorstelling, zodat ik nu pas werkelijk besef

hoe geïnspireerd de voorstelling tot stand is gekomen. Om werkelijk een transformatie in de hersenen te bewerkstelligen, wordt uitgelegd hoe je naar de ruimte kunt gaan

tussen en door de atomen in je lichaam. Hoe je die ruimte moet opzoeken, om werkelijk

het besef te krijgen dat materie en spirit één zijn. Het verplaatst definitief het verzamelpunt van bewustzijn van waaruit je de wereld waarneemt en ervaart, naar een

breder plan. Het haalt je definitief weg uit de wereld, waarin tijden kunnen eindigen, en

waarin gebrek aan zekerheid en gebrek aan liefde (= angst) leidend zijn. Het haalt je

definitief weg uit de wereld van óverleven. Het laat je zien hoe je met een gerust hart alles kunt omarmen. En een gerust hart borrelt over van liefde en dankbaarheid.

Pas geleden liep ik met mijn dochter en kleindochter over de grote markt in de stromende regen terug naar de auto. Mijn kleindochter, bijna twee jaar, liep naast ons.

Stevig in de pas, laarzen aan, dapper de regen trotserend, onder haar eigen nieuwe

paraplu ( ‘papaplu’). Mijn dochter tilde even heel voorzichtig de paraplu omhoog om te

kijken hoe haar gezichtje stond…. stralend lachend… om niemand en niets, gewoon simpel blij in haar eigen bubbeltje, midden in dit natuur-gedoe. Ik werd er van binnen

helemaal warm van.

Al een aantal nieuwsbrieven ben ik begonnen met het zelfde gedichtje over ‘the ocean

inside’. Deze tekst is ontstaan in 2007. Er zijn vervolgens verschillende tekstversies

geweest in een poging het als lied af te maken. Iedere keer kwam de tekst weer terug, omdat ik de kracht voel die er in zit. Twee weken geleden lukte het om een ‘waardig’

geheel van woorden en muzieknoten te vinden, in een compleet lied, waarin

66


bovenstaande tekst centraal staat. Als ik het lied zing of beluister, dan kom ik in die

staat van bewustzijn, waarin ik (zoals ik in mijn weblog schrijf) alles voor ‘waar’ neem

en de onderstroom van het leven voel die per definitie alles HEEL laat. Het is denk ik in

deze tijd nodig om jezelf bewust in die staat te brengen, hoe simpel ook, vanuit je hart, om niets, gewoon overvloedig dankbaar zijn. Dit is een tekst, waarvan ik me kan

voorstellen dat twee zielen dit zingen vlak voordat zij besluiten in een lichaam te

incarneren.

There’s an ocean inside and I’m sailing it

Quiet on the wind of truth

My inner eyes wide open, knowing what course to choose Will you meet me on the island of trust

Walking the rhythm of our name

To dance and fall and never be the same Will you meet me on the island of trust

There’s an ocean inside…..

Will you meet me on the island of hope And keep the warm fire burning

Share the comfort of our soul for sweet tender yearning

Will you meet me on the island of hope

There’s an ocean inside….. Will you run ashore with me in a dream

Bare hand and bare feet wandering

All word, all sound, as One whispering Will you run ashore with me in a dream

There’s an ocean inside…..

Ik ken meerdere spirituele liederen waarin ‘thuis komen’ wordt omschreven als ergens

‘aan land gaan’. Hier lijkt het dus precies andersom te zijn: mijn thuis is ‘an ocean

inside’.

Ik wens iedereen van harte een behouden thuiskomst in deze oceaan van leven.

Of zoals Prem Rawat het zegt: ‘iedereen weet dat er een druppel is in de oceaan, maar

besef je ook dat er een oceaan is in de druppel, en dat jij die druppel bent….?’

Ik zal proberen via mijn website het lied ‘the ocean inside’ op een youtube kanaal te

zetten, zodat iedereen er naar kan luisteren.

Voor wie het nog niet weet: op de website is de volledige tekst van het boekje Aerlim te vinden, inclusief de teksten van de voorstelling.


Woensdag 28 september 2011. De afgelopen dagen waren heftig. De tranen komen gemakkelijk en ik ben snel uit

balans. Het thema ‘afscheid’ hangt nog steeds breed in de lucht. Het is fijn om te zien

67


hoe anderen er voor mij zijn, en hoe ik voor weer anderen iets beteken. Ik merk dat ik

extra gevoelig ben als mensen verbitterd reageren. Soms heb ik geen weerwoord. Het

komt wel allemaal binnen… en loslaten gaat niet vanzelf. Meestal gebeurt dit op mijn

werk, en alhoewel ik het erg druk heb en complexe processen begeleid…. Toch is het juist niet genoeg! In de voorstelling en mijn muziek was er veel duidelijker de

verbinding met mijn ziel. Niet dat ik niet op mijn plek zou zijn op mijn werk, want ik

zie duidelijk mijn rol in de ‘grotere beweging’ die gaande is, maar het is gewoon voor mij niet genoeg! De idee van een eigen praktijk gaat weer leven. Kijken waar dat me

brengt. Steve Rother sluit hier voor mij volledig op aan in zijn laatste channeling: ‘play

a different game’. Lenny Kuhr zingt: ‘als je niet luistert naar je ziel, ga je dood van

verlangen’.

Zondag 2 oktober 2011.

Nu onze scheppingskracht en de eigen verantwoordelijkheid en vrijheid daarin echt zichtbaar worden, wordt ook steeds meer zichtbaar hoe mensen hierop kunnen

‘flippen’. In al het menselijk lijden zie ik in dit licht een nieuw scenario waarmee

mensen zichzelf klem zetten. De levensopdracht, waarmee veel mensen in deze tijd op aarde het fysieke bestaan zijn aangegaan, lijkt opeens te zwaar: volledige

scheppingskracht in vrijheid. Op een onbewust niveau lijkt men een drama op te

voeren: ‘liever gek, dan dit te aanvaarden’. Het werpt een heel nieuw licht op

psychische problemen. Het is niet de zwakte maar de eigen grootsheid, waarvoor men terugdeinst. Ik wil het serieus nemen en tegelijk ook helemaal niet. Ik heb het gevoel

dat ik voor de gek word gehouden en ik zou het willen uitroepen: laat het drama

los….en kom overeind! Dat zou wel eens het motto kunnen zijn van mijn eigen onderneming.... het aloude bijbelse: 'sta op en wandel!'

Vrijdag 7 oktober 2011. Leven in overvloed. En dat hoeft niet te gaan over financiële rijkdom, want dat is bij

mij zeker niet het geval, maar de ongelooflijke rijkdom voelen van midden in het leven

van Nu te zijn. En dat heb ik de afgelopen week ervaren. Tot in het diepst van mijn

wezen de gigantische bewegingen gevoeld die in gang zijn gezet, onomkeerbaar. Hoe ik uit diepste overtuiging niet aanspreekbaar was op kleingeestigheid. En tegelijkertijd de

diepe pijn hierover kon blijven voelen. Hoe ik zichtbaar keihard heb gewerkt als

gemeenteambtenaar om de voorwaarden te scheppen voor burgerkracht, en hoe ik minder zichtbaar heb gewerkt aan hoogwaardige menselijkheid. Die laatste

omschrijving kwam opeens ergens in de nacht naar me toe. Het gaat over

Hoogwaardige Menselijkheid. Zoals op de homepage van deze website: onszelf

uitrekken in onze volle omvang… het is bij mij niet meer te stoppen! Wat me een extra boost heeft gegeven zijn de geluidsopnames van Tom Kenyon: Pituitary Dimensional

Attunement.mp3 (afstemming van de hypofyse) en TaoistSoundHealingMed.mp3.

Heerlijk om al luisterend EEN te zijn met AL: I AM ALL IN ONE.

Vrijdag 14 oktober 2011.

Het ritme van 7…. Zo lang mijn vertrouwde ritme… alles verandert. Mensen schuiven nu echt uit beeld… veel afscheid. Net zoals mugjes en vliegjes dat kunnen, dan volg je

ze in de lucht, en dan opeens weg… het zijn echte dimensie-hoppers. Ik mag er wel bij

68


stilstaan, maar niets aan toevoegen. Het is wat het is. Ik weet niet waarom ik soms

denk: ‘nu moet ik mijn mond open doen, en doorpakken’. ‘En nu maar even pas op de

plaats.’ Het is als het lied “there’s nowhere to hold in this ocean of life”. Midden in

Point Zero. Ik wil niets liever, opnieuw leren autorijden. Ik herinner het me nog heel goed. In 1979, in het drukke Amsterdam, ‘ja, rijdt u maar’. De voorkant van de auto

leek veel te hoog, ik voelde de pedalen niet door mijn schoenen heen, half opgebroken

wegen, duizend verkeerslichten, en totaal geen overzicht. This ocean of life is totally mine.

Dinsdag 18 oktober 2011.

Vandaag reed ik in de auto naar huis uit mijn werk, toen ik een diepe heftige drang voelde om tot de kern van de materie / natuur om mij heen door te dringen…. Ik wilde

er in klimmen, EEN zijn, misschien wel om de ultieme keerzijde van dit, namelijk al

het NEE in mezelf tot VREDE te brengen. Ik haal het NEE tevoorschijn uit het diepst van mijn bestaan, zodat het on-onderhandelbaar, onvoorwaardelijk is. Ik gun het

iedereen dit NEE, onomkeerbaar. Het is een NEE dat doden tot leven wekt. Ik heb de

schijn tegen: iedereen in het lichtwerk is nu een aanhanger van JA of EN. Ik ben denk ik niet zo’n goede aanhanger van wat dan ook. Het NEE doet pijn, mezelf en

anderen….natuurlijk, als bewijs van Leven. Maar het NEE blijft overeind, getuigend

van een stille plek van innerlijke VREDE. Ik ben voor de zoveelste keer in mijn leven

thuis gekomen.


Ik schrijf wat frequenter op deze plek… de intensiteit neemt toe. De systemen om mij heen spatten uit elkaar, het is genoeg, ik ben er klaar mee, en ik ben er klaar voor….

Point Zero. Woensdag, aan het eind van de middag een prachtige zonsondergang,

luisterend naar de muziek van Jonathan Goldman “The Lost Chord”: ….de heilige ruimte binnen treden, compassie, the Beloved, ontwaakte stemmen, de poort naar 13, de

leegte en weer terug. Het duurde een uur, en ik had het niet zo bewust gepland… maar

bij de laatste klank ging de zon onder in fel oranje. Een wereld van gezichten waarin

angst en liefde elkaar razendsnel afwisselen tot één grondtoon: de mijne. In het lichtwerk is steeds gezegd dat het belangrijk is jezelf op de eerste plaats te zetten. Ik

weet het nu: het kan niet meer anders. Het is het enige juiste antwoord op de angst om

jezelf in de steek te laten én op de angst om anderen in de steek te laten…. overal om me heen zie ik de pijn en de zwaarte los komen, en soms –als in een visioen- zie ik

dezelfde mensen, lachend en vrij.

Woensdag 26 oktober 2011. Langzamerhand wordt het steeds stiller en ruimer. Vanmorgen bij het wakker worden

was er voor mijn geestesoog een buitenwereld in een gouden glans. Ik ben aan het

opruimen in mijn huis. Drie auto’s vol met papier en spullen…. Het mag en is weg. De loodzware piano verkocht. Ruimte maken voor …? Het mag van mij wel, die spanning

rond een bepaalde datum, zoals 28 oktober 2011. Je voelt de vitaliteit van de getallen,

van de tijd, van de levensgetijden, de gezamenlijkheid in het ergens naar toe leven… opbouwen en weer loslaten. Ik merk dat ik radicaal ben. Het is nu of nooit, en duidelijk

Ja of Nee… dwars door de angst om te verliezen… wat kan ik verliezen? De liefde zit

69


zo diep en reikt zo ver. Ik ga ook dwars door de verwachting en de neiging om los te

laten… wat moet ik loslaten? Het vertrouwen is zo groot. Met vele dierbaren creëer ik

in deze tijd radiostilte. De verandering is radicaal. Voor hen –with all my heart- een

Ierse zegening:

May the road rise to meet you

May the wind be always at your back May the sun shine warm upon your face

And rains fall soft upon your field

And until we meet again

May God hold you in the hollow of his hand.


(23.28 uur) Ondanks of juist dankzij de intense energie-berichten, was vandaag ‘een zondag in mijn bestaan’. De heerlijke voldoening van muziek maken en teksten laten

opborrelen. En er is prachtig nieuws over 2012. Evenementen worden georganiseerd

over de hele wereld met bekende namen: Cirque du Soleil, Sting, NBC, Google….. het is allemaal te vinden op unifyearth.com .

De 13 kristallen schedels worden op dit moment gedragen door de Elders in een

pelgrimstocht van New York naar Los Angeles (aankomst 11-11-11). Het is ondermeer

te vinden op de websites van Drunvalo Melchizedek en Lauren Gorgo. De laatste channeling van Alaenura geeft een goed beeld van The Awakening. James Tyberonn

brengt een aartsengel-bericht van Metatron met daarin een overzicht van ‘energie rijke’

data in 2012. Nou, we kunnen ons hart dus volledig ophalen. En tussen de berichten door, stil, in contact met dolfijn en walvis, reizen door het diepste van de oceaan, nog

dieper, door het aarde-kristal … de draaiing voelen en meemaken… en dan omhoog,

door een kring van walvissen omhoog. Het is een feest. Het was ook mijn verjaardag vandaag.

Donderdag 3 november 2011.

Ik ben geloof ik door een bodem gezakt…. En dat is heel goed. De bodem was echt oud en voelde helemaal niet meer goed.. soms moet je heel hard stampen om er door heen te

gaan, er op vertrouwend dat er grond onder zit. Vandaag het gevoel dat ik op die

nieuwe grond sta. Ik ben nog aan het rondkijken, beetje verwonderd over een nieuw soort vrijheid, waardoor geen weg terug.

Vrijdag 4 november 2011.

Deze maand, waarin 11-11-11, is voor mij de maand van de verwondering…. Zoals in een van mijn teksten: “met de rug tegen de muur en dan 1 stap verder terug, is alles

liefde.” Het is zo’n zinnetje dat ooit in me opkwam en waarvan ik weet dat het in de tijd

steeds meer betekenis krijgt. Ik heb me vaak afgevraagd: wat is nu die ene stap? Nu weet ik: als je ondanks alles, against all odds, je passie volgt, die onweerstaanbare

kriebel in jezelf om iets te laten zien… hoe eng ook, maar toch volg je die kriebel, en

daarmee de ware Aanwezigheid waarvoor je hier bent gekomen, dan stap je, ontdaan van alle zwaarte en puur als een kind, in het licht. Als je door de angst heen gaat en

ervoor kiest om te stralen, dan maakt iedereen plaats voor jou om het te doen.

70


Zondag 6 november 2011.

In het weekend veel bezig geweest met mijn muziek. Het lied ‘Sweet gentle silence’

gaat gezongen worden door het Almeerse koor Amuse Vocale. Marjolein van Tongeren heeft het koor-arrangement gemaakt. Spannend en geweldig leuk! Het is me inmiddels

gelukt om op de website bij elke verzameling liedteksten een aantal liederen – als

demo- te kunnen laten horen. Op dit moment ben ik vooral bezig met de verzameling ‘Calling to the present’. En er is weer een nieuw lied in de maak.

Het zinnetje dat ik op 4 november aanhaalde, daalt steeds meer in. De stap achteruit is

hier heel essentieel… een stap vooruit zou eerder geassocieerd kunnen worden met

‘ergens van weg gaan’. Nee, een stap achteruit heeft voor mij de betekenis, midden in de polariteit gaan staan, het onmogelijke doen, de zwaarte in eigendom nemen (als het

je niet eigen is, kun je ook niet echt loslaten). En dan volledig in het midden laten of het

goed of fout is… want dat weet ik echt niet. Ik volg hier volledig mijn hart en intuïtie…. Ik zie voortdurend dat anderen oordelen zowel positief, als negatief…. mede

vanuit eigen pijn en verdriet. Voor mij is het wat het is… het maakt me alleen maar

dankbaar en nederig.

Vrijdag 11-11-11.

Vandaag gaat het over succes en slagen. Alleen maar dat. Op alle niveaus. … EN dus

ook over falen… Vanmorgen werd ik wakker met een intens fysiek gevoel dat er van alles ‘knaagt’. Na een uur hierin vastzitten, kwam de innerlijke kracht voor de vraag

‘wat is dit?’ Onmiddellijk daarna kwam een diep gevoel van falen. Echt in alles was ik

mislukt. Als dochter, als leerling, als coach, als moeder, als adviseur, als performer, als mens, als lichtwerker…. Noem maar op. Dat beseffende kwam de emotionele ontlading

vrij snel… en een kwartier daarna, onder de douche, werd ik echt wakker, en herinnerde

ik me: als het zo zwaar wordt, bijna uit proportie met wat dan ook, mag je er van uit gaan dat het tegenovergestelde zich in vol ornaat wil laten zien. Daarom ben ik er van

overtuigd dat deze dag gaat over succes en slagen. 11-11-11 is in alle opzichten de dag

van Wederkomst. Iedereen kan nu zeggen: ik ben er weer! We hebben ons vol

vertrouwen laten vallen, onze voeten zo diep in de aarde laten doordringen, en ons tegelijk oneindig kunnen uitstrekken, zodat we de hemel niet zijn verloren. Ik ben het

eigenlijk ook niet (meer) eens met de idee dat ‘de aarde nu zover in trilling is verhoogd

dat gevoelige mensen ook veilig volledig kunnen incarneren’. Zodra dat gebeurt, zoals vandaag, is meteen die idee van af gescheidenheid, van ‘ik hier en aarde daar’…

verdwenen. We zijn compleet hemel en aarde, en zijn dat nooit anders geweest! Wat

helpt om het echt te beseffen, is de muziek van Tom Kenyon: Pituitary Dimensional

Attunement.mp3 (afstemming van de hypofyse). Al eerder genoemd in de weblog van 7 oktober. http://tomkenyon.com/transmissions-of-light-reminder

Zaterdag – zondag 12-13 november 2011 Ik geniet deze twee dagen van de muziek van Tom Kenyon. Vooral de ‘pituitary

(hypofyse) attunement’ en de ‘crystal palace within’. Met name de laatste brengt

beelden en een feestelijk gevoel van alle hereniging. Volgens Tom is de verbinding met de Hathors in deze twee dagen extra ‘open’. Ik droomde vanochtend vroeg van een

wisselautomaat waaruit honderden kwartjes vielen (….!) vlak nadat ik van 5 tot 6

71


achter de computer 7x de hypofyse attunement had beluisterd, zoals door Tom daartoe

uitgenodigd op dit tijdstip, tegelijk met de gathering in Seattle. De avond daarvoor, dus

vrijdagavond, ben ik in slaap gevallen met de gordijnen open, in het volle maanlicht.

Het licht was adembenemend steen-grijs-blauw, in de hele omgeving…. Nu weet ik weer waarom ik zo van die kleur hou. Keurig netjes, 1 minuut voor de wekker, werd ik

om kwart voor 5 wakker…. Nog even de paniek of ik me niet vergist had door de

wintertijd.. maar volgens mij klopte het. Dat verwondert me nog altijd hoe ik mezelf de opdracht kan geven op een bepaald tijdstip wakker te worden… het werkt feilloos.

Soms krijg ik zelfs in mijn dromen een duidelijk seintje.

Ergens vandaag kreeg ik een scherp beeld van de Aarde, terwijl zij achteruit door het

centrum van de Zon werd getrokken… Ik aarzel om dit beeld hier te benoemen, omdat ik zelf nog niet zo goed weet wat ik er mee aan moet (als dat al aan de orde is), maar

het beeld was zo helder, en wellicht dus ook een ultieme bevestiging van ‘hereniging’.


Het gaat steeds scherper over de keuze tussen angst en liefde. Naarmate onze fysieke

wereld kleiner en onze belevingswereld groter wordt, zien we dat we leven in ‘an Ocean of Life’. En hoe immens en indrukwekkend die oceaan werkelijk is. Als ik zie

hoeveel regels en geloofssystemen we met elkaar hebben ontwikkeld om van buitenaf

die oceaan van leven een naam te geven en te beschermen, puur en alleen omdat we het

niet van binnenuit konden beleven….die noodzaak valt weg. Dat is de kern van mijn lied “There’s an ocean inside” (zie de homepage). Wat hier beschreven wordt, is niet

‘van God los’, maar is dwars door de angst heen kiezen voor Liefde en ontmoeting.

Zaterdag 19 november 2011.

Mijn huis straalt! De laatste paar weken bezig geweest om echt op te ruimen en vandaag in de tuin een paar uur bezig geweest om een oude halfdode klimop uit zijn

lijden te verlossen… en toen vanavond kaarsjes aan, muziek….mijn huis als een oog in

de storm. Want in de buitenwereld krioelt het van de scherpe kantjes: smalend, cynisch

en bitter wordt er gereageerd op de Liefdes-energie die nu de Aarde overstroomt. Ik kies voor de chaos (zonder houvast van buitenaf), het niets, de leegte, liever dan vast te

houden aan de zwaarte van oude patronen….. ik sta midden in de wereld en ben voor de

mensen om mij heen soms onbegrijpelijk… ik werp steeds vaker glazige blikken… passend bij een lichaam van glas, zoals mij dat ooit is geleerd in intuïtieve trainingen. Ik

zag vandaag een TV programma over Bernie Glassman, een zenboeddhist… prachtig!

Het werd me nogmaals duidelijk wat dit betekent: “…..bearing witness…”. Ik geef het

op om te weten wat goed is of fout…. Want ik kan het steeds vaker niet bedenken. De enige vraag die me nu zinnig lijkt, is inderdaad: wat kan ik –vanuit het hier en nu- voor

een ander doen? Ik zag een vacature voor loopbaanadviseur en heb gesolliciteerd. Mijn

oude vak, dichtbij, de ander ontmoeten…. dat zou mooi zijn.

Zondag 20112011.

Wat een mooie datum. Ik vroeg om een inner-child kaart voor deze dag. Het werd Rapunzel. De kaart waarmee je je kunt voorbereiden op plotselinge verandering en

metamorfose. Die voorbereiding gebeurde vandaag letterlijk in dichte mist. De hele dag

72


hing er een dichte mist. De verstilling was indrukwekkend. Alsof alle scherpe kanten,

waarover ik gisteren schreef, even mochten vervagen en verzachten. Ik verlang er zo

naar om vrij uit te kunnen ademen en volop te kunnen ontmoeten, zoals ik het in mijn

boekje heb beschreven…. Het is nog steeds zo tegenstrijdig: door trouw te zijn aan mezelf en de liefde die ik diep van binnen voel, en de zachtheid van mijn wezen zoals

ik die –goden zij dank- heb gezien door de ogen van dolfijnen, verlies ik continu

mensen. En alles komt als een boemerang in het negatieve terug. Dan is de mist, zoals vandaag zo welkom. De verstilling, de verzachting… van het niet scherp hoeven

zien….we spelen het spel van af gescheidenheid, van schuld en schaamte, maar het is

niet echt.


Deze week een bijzondere week in mijn werksituatie. Er hebben zich twee duidelijke

opties geopenbaard. Volkomen gelijkwaardig. Ik heb er alles aan gedaan om beide opties alle kans te geven. Beiden in het licht van de nieuwe energie….. en nu alles

loslaten. Overgave. “Universum, zeg het maar… waar wil je me hebben? Waar kan ik

dienstbaar zijn? Ik vertrouw volkomen op dat wat mijn Totale Zijn vertegenwoordigt en dat De Goddelijke Wil geschiedt”. Het gaat niet om het resultaat, het gaat om het besef

van dit moment met alle dankbaarheid en volheid die het in zich draagt. In alle

opzichten voel ik me een echte Earthkeeper. Mijn cellen komen steeds meer –zoals

achteraf kennelijk bedoeld- in resonantie met dit woord. Het gaat om deze ‘state of mind’, dit verzamelpunt: ‘al het werk is gedaan…. hier ben ik…zeg het maar!’. Een

passage uit een nieuw lied:

………………… It´s just one of those moments in time, turning inside out, nothing left to offer

May it be at the gateway that I will stand tall with promises fulfilled of grace

I find my way to carry on ………


Gisteren op 28 november 2011 ben ik begonnen met het patroon van initiaties en

meditaties van Herman Splingaer (www.mind2soul.be) Mijn ritme zal zijn:

Vanaf 28 november 2011 1e sleutel tot de ziel initiatie

Vanaf 19 december 2011 2e sleutel tot de ziel initiatie

Vanaf 9 januari 2012 3e sleutel tot de ziel initiatie

Vanaf 30 januari 2012 Sterrepoort initiatie

Vanaf 20 februari 2012 meditatie Basismonade en overige meditaties

Zie ook onder ‘laatste nieuws’

Vrijdag 2 december 2011.

Soms gebeurt er zoveel tegelijk en is het leven zo vol, en tegelijk zo stil. Te midden van de ambtelijke processen en politieke besprekingen, middenin in het openbare leven, zijn

er de initiaties tot de ziel. Zij brengen me tot rust, omdat er een diep verlangen wordt

vervuld in de wijze van contact maken met mezelf. Dit herken ik, volledig! Ook moet ik iedere keer lachen als Herman Splingaer eindigt met “Ik ben Herman”. Daar spreekt

voor mij een wereld van aanwezigheid uit. Ik zeg dan “ik ben Nelly”… zo had ik elke

73


nieuwsbrief moeten eindigen! En ook associeer ik het steeds met de TV-serie Boston

Legal… een kostelijke en intelligente serie over een advocatenkantoor.. de briljante

manier waarop William Shatner acteert: “Denny Crane”. Nu begrijp ik ook beter wat ik

zoek in mijn manier van zingen… het is datgene wat ik zo heb herkend in Michael Jackson… zingen met hart en ziel... mijn ziel krijgt nu letterlijk een plek in mijn lijf, in

de rechter borstkas tegenover mijn fysiek hart. Ik kan er nu met mijn bewustzijn bij. En

kennelijk is dat hectische stadhuis toch voor mij ‘the place to be’, en vindt mijn ziel daar een weg om te zingen.

Zaterdag 3 december 2011.

Een aanvulling op het bericht van 2 december….(dus misschien eerst dat bericht lezen) Ik heb geleerd dat je een lach dikwijls moet uitleggen. Een lach overbrugt veel, maar is

ook mis te verstaan. Ik lach omdat voor mij opeens in alle glorie de wereld van verschil

zichtbaar is tussen het uitgesproken “Ik ben Herman” en het uitgesproken “Denny Crane” door William Shatner. In het eerste proef je de volkomen vrije ziel en in het

tweede het bevrijdende ego…In hun uitersten overstijgen zij triomferend goed en fout.

In mijzelf beleef ik de pijn van de gebeurtenissen, die ik label als “op mijn ziel getrapt”. En wat is er dan eigenlijk gebeurd? Als ik in de pijn ga, beland ik in een poel van ziele-

onheil. De hel, de leegte, daar waar al het betekenis-gevende verdwijnt…. En in het

alchemistisch nigredo, het zwartste, vindt de scheiding plaats, daar waar ziel en ego ooit

zijn verward. Op een vrije ziel kun je misschien wel trappen, maar het voelt pas zo door de verwarring met ego-geknars. Dit hele proces in een ogenblik, tijdloos, doorzien…

daar moet ik om lachen.

Vrijdag 9 december 2011.

Verder en dieper en breder. Iemand vertelde mij over de innerlijke vrijheid die hij

steeds dieper voelt in zichzelf….het eenvoudige nulpunt, waarin je jezelf toestaat even stil te staan… alles schijnbaar relativerend en afstandelijker, tegelijkertijd dieper in

verwondering en schoonheid. Iemand vertelde mij over de sleutel die zij aangereikt

kreeg uit het ‘niets’. En een last die daarmee verdwijnt. Het ultieme ont-moeten, omdat

het enige dat je kunt zeggen over het leven, is: ‘it’s happening’. Iemand vertelde mij over een man, die de kunst van het vertellen beheerst, en daarmee de mensen diep

ontroert door liefdevolle authenticiteit en nabijheid. Iedereen voelde de verbinding in

het eigen hart en het hart van ‘de dingen’. Mijn verhaal rekt zich uit in volle omvang: in stilte, in dromen over sneeuwwitte

landschappen, in politieke debatten, in filosofische discussies, in het delen van verhalen

met anderen. Deze week was het hele palet aanwezig en zichtbaar. Ik kan er wel wat

mee. Maar het hoeft niet. Mijn leven rijmt niet. Net zoals bij de Goedheiligman die niet echt blijkt te zijn…. om dit een plek te geven, gaan we rijmen. De neiging om alles

kloppend te maken, is er, en ik kan er ook wel wat mee, maar het hoeft niet. Mijn leven

rijmt van geen kanten en ik laat het vaak zo. En dan, als alles gewoon IS:

als de dag

niet meer worden wil tot een bedoeling

voor dagelijks leven

74


als de lei

wordt schoon gemaakt

waarop betekenis stond geschreven

als de scherven samen smelten

waardoor er niets meer is te zien

dan een oppervlak dat nog eenmaal opent

misschien

word ik herinnerd

en aangeraakt

Ik heb dit ooit geschreven voor en over mijn moeder in haar laatste jaren. Zo zou je het

kunnen lezen: als aan het einde van het leven, waarin nog een sprankje hoop van ‘een opening’ naar iets nieuws….. en dan de overgang naar ware herinnering en aangeraakt

worden, alsof door een engel die op je schouder tikt en zegt: ‘kom maar…!’

Maar dit gedicht is zoveel meer. Het is -in volle leven en welzijn- gaan voorbij de illusie van betekenissen en bedoelingen en houvast aan het onderscheid. Het is voorbij

het laten rijmen van dingen. Niets rijmt, alles is. En dan wórd je vanzelf herinnerd en

aangeraakt. Ik sta er niet meer van te kijken, ik zie het dagelijks in mezelf en om mij

heen gebeuren. En ik kan er wel wat mee. En als het al een naam moet hebben, dan wil ik wel meegaan in de gedachte van Herman Splingaer (die ik eerder noemde) om dit

volmondig het ziele-bewustzijn te noemen.

De wereld is op een bepaalde manier ongelooflijk complex geworden. Als mensen niet op de een of andere manier zijn aangehaakt op dit ziele-bewustzijn, zie ik de

worsteling: het is dan een voortdurend duwen en trekken en zweten, scherven oprapen,

onwetend waar de stroom zich bevindt, en vaak eindigend op een dood punt. Op mijn werk zie ik dat terug in de verschillende manieren van leidinggeven. De ene manier

geeft energie aan mensen en de andere manier kost mensen alleen maar energie.

Zaterdag 17 december 2011. Ik droomde afgelopen nacht van een witte wolf én ik lapte driftig ramen. Witte Wolf….

een Raam…. symbolen van mijn ziel. Wolf die mij -voor nu- komt vertellen dat er een

overwinning is behaald, en het raam dat uiten inzicht biedt…. Zo lijkt het ook wel steeds meer te zijn: in de hectiek van alledag worden er overwinningen behaald en mijn

binnenwereld creëert een vacuüm, waarin leegte en stilte. Het laatste lijkt steeds meer

hand in hand te moeten gaan met het eerste. Het besef van eigen kracht en schepper-

schap… doet mij stappen vooruit zetten in het leven. Maar het brengt ook vormen van eenzaamheid, die mij innerlijk achteruit drijven, uit de dualiteit en af gescheidenheid;

terug in de ruimte van zielsveel liefhebben. Daar zingt mijn ziel.

Woensdag 21 december 2011. Op de kortste dag van het jaar een wens voor 2012….

75


2012

veelbesproken jaar

bij voorbaat

groots, vol alfa en omega

zo denken we

hopen we alles

-bij voorbaat-

dan hoeft er niets

van dit alles

in het jaar zelf

dan kunnen we ZIJN

ongerepte sneeuw

rietpluim met de wind mee

bewogen

rijk van stof zingt mijn ziel

bij voorbaat

Kerst 2011.

Mijn ziel weet de weg. Dat is de zin die in mijn gedachten is, als ik ’s avonds ga slapen,

als ik ’s morgens wakker word. Mijn ziel weet de weg. Toen ik op eerste kerstdag ’s morgens de TV aan zette, was daar het gesprek tussen Paul Witteman en Herman

Finkers. Ik viel met m’n neus in de boter. Twee mensen, ieder duidelijk met een eigen

gedachtespoor, zo prachtig met elkaar in interactie. Ik herken de ervaring van Herman

Finkers … een zin die opkomt en die gewoon mooi is, terwijl je nog niet weet wat het precies betekent… het is gewoon mooi. Je voelt het geheim er in en de mystiek er

achter. De associatie met de Middeleeuwen, waarin alles bezield was. En zo mooi naast

elkaar…. Witteman, die het (afdoend) ‘troost’ noemt en Finkers die het (verwonderd) ‘schoonheid’ noemt.

Twee wegen naar waarheid: polariteit en eenheid.

Terwijl mijn avontuur met de meditaties en initiaties van Herman Splingaer nog steeds

doorgaat….( ik beken dat ik me niet aan het schema heb gehouden), heb ik het laatste boek gekocht van Clarissa Pinkola Estes, “de kracht van de ongebonden vrouw” over

“de gezegende moeder”. Het herinnert me aan het afscheidsritueel van mijn eigen

moeder, drie jaar geleden. Toen heb ik haar levensverhaal voorgelezen en het eindigde zo:

Ik noem je Mama om de schoot waarin ik kon groeien en waar ik in kon klimmen om veilig te zijn.

Ik noem je Mama om de muur die je was, waartegen ik kon vechten,

76


onbegrepen en ongezien, totdat ik mezelf zag en begreep.

Ik noem je Mama om mijn eigen dochter, die ik in je schoot kon leggen,

en samen Mama zijn.

Ik noem je Mama om de lessen van de ouderdom, om elke vonk van leven te eren.

Wij zegenen de herinnering aan het Leven van Neeltje Maaskant – van Elderen

Dat de Humor het wint van de Boosheid

Dat Liefde en Vertrouwen het winnen van de Angst

Wij zegenen haar Lichtheid Dat zij gezien en ontvangen mag worden

In het Eeuwige Licht

Wij zegenen haar Thuiskomst en geven haar Vrede

Amen

Het was een ontroerend ritueel in kleine familiekring, waarin (letterlijk) strijdbijlen

werden begraven. Nu mijn eigen moederschap een donkere periode doormaakt, is het

hard nodig om die wilde ongebonden oergrond in mezelf te blijven voelen. Clarissa

Pinkola Estes schrijft: “Daar kun je altijd terugkeren en veilig thuis komen. De gezegende moeder, Guadalupe, geeft altijd gehoor …..altijd beschutting onder haar

ongerepte mantel… want ook zij verloor alles wat kostbaar was voor haar ziel, in de

verduisterde wereld van menselijke gekten en zwakheden van de geest.”

Het werken met en aan de ziel boeit mij. De geest is leeg, mijn dagen zonder agenda.

De ruimte van de ziel weerspiegelt leegte in termen van “alles” en “vrij”. En de meditaties van Herman Splingaer zijn inderdaad soms mind-blowing. Opnieuw

verbinding maken met die zielsruimte en alle aardse verbindingen upgraden naar dit

zielsniveau…. ik wil daar wel in meegaan in 2012.

Voor het menselijk bewustzijn is het een stapje dieper in het mysterie, het geheim van

het leven en daarmee de dood. Ik begrijp wel waarom de initiaties een fasering kennen.

Het geeft een overweldigend gevoel van schoonheid, vrijheid, liefde en Thuis. Het simpelweg loslaten van lichaam en geest lijkt mogelijk en dichtbij. Ik zie opnieuw de

reden waarom eeuwenlang de zielsruimte is gemeden en onderdrukt. Vooral de wilde

ongebonden zielsruimte van de gezegende moeder (en dan eerder Maria Magdalena dan

het gepolijste beeld van de moeder van Jezus). De beweging wordt nu omgekeerd. De sleutels tot de ziel worden welkom geheten en bewust ingebracht in lichaam en geest,

zodat deze zich vrijer kunnen bewegen. De materie is bezield… altijd al geweest, maar

nu weten we het weer en stappen we in het mysterie, zonder er ook maar iets aan af te doen. Ik begrijp wel waarom Herman Finkers zo zielsveel houdt van de middeleeuwen.

En de wetenschap (CERN) nadert een zelfde ervaring met de ontdekking van

neutrino’s.

77


vandaag heb ik antwoorden geoogst

op vragen die stil waren vergeten

en wensen die door de tijd versleten

er niet meer mochten zijn

vandaag heb ik antwoorden geoogst

een deel van leven teruggegeven dat tot het uiterste gedreven

een belofte heeft waargemaakt

nu is te zien hoe er is gewaakt zolang als nodig was

nu is te zien hoe het slot is gemaakt

voor die ene sleutel vandaag

vandaag is alles afgerond en nieuw

vandaag is schoon in mijn verleden deze dag ben ik gerust tevreden

een zondag in mijn bestaan

78


2012

79


1 januari 2012.

Voor ieder die dit leest of met mij verbonden is: een heel gelukkig en tevreden 2012.

Op een nieuwjaarskaartje schreef ik: ‘…. 2012, een veelbesproken jaar, bij voorbaat

groots, vol alfa en omega…..’ Er is in spirituele kringen zoveel gezegd over 2012. Alfa en omega, als aanduiding van begin- en eindtijden, en dé Christus…. het

Christusbewustzijn. Ik heb nu de neiging om te denken dat er al wel genoeg

gespeculeerd is. Er is uiteindelijk één aspect belangrijk gebleven: de bezieling, de passie, het beleven van de menselijke essentie door zielsveel van iets of iemand te

houden, en het ‘goddelijk kind’ in onszelf dat zich hieraan vrijelijk overgeeft.

Ik zie dat ik het nog nooit genoemd heb in deze weblog, maar ooit –vele jaren geleden- maakte ik een meditatie op de vier windrichtingen met mezelf als middelpunt. Vooral

dat laatste is belangrijk. Veel gedragswetenschappelijke modellen hebben geen

middelpunt, en zetten de mens altijd gefragmenteerd in een periferie! De meditatie is geïnspireerd op het medicijnwiel uit het boek van Marie-Lu Lörler ‘praktische

natuurmagie’. Het medicijnwiel is een ‘model’ met een duidelijk middelpunt, waarin je

kunt gaan staan. Het boek is voor mij als een Bijbel en de meditatie gaat als volgt:

In de geest van het Zuiden, in onschuld en vertrouwen, als water, het kleine meisje in

mij.

Hallo klein meisje! In de geest van het Noorden, in wijsheid en kracht, op de top van een berg, de vrouw in

mij.

Hallo vrouw! In de geest van het Westen, in de heilige droom, dood en wedergeboorte, in een bos, de

man in mij. Hallo man!

In de geest van het Oosten, in de verlichting, op de vlakte met de opgaande zon, de kleine jongen in mij. Hallo kleine jongen!

Dat jullie in mij met elkaar verbonden zijn, dat jullie mijn schilden mogen zijn.

Hallo Kracht! Hallo Kwetsbaarheid! Hallo harmonie in kracht en kwetsbaarheid!

Dat jullie mogen zijn als een rivier in mij en dat ik de rivier mag zijn.

Voor mannen wordt het kleine meisje verwisseld met de kleine jongen, en de vrouw

wordt verwisseld met de man. Gezonde volwassen mensen hebben hun Zuidschild achter zich en het Noordschild aan

de voorzijde van het lichaam. Het Westen is aan de linkerkant, het Oosten aan de

rechterkant van het lichaam.

Jarenlang is deze (gezongen) meditatie een dagelijkse start voor mij geweest… en nu nog af en toe als ik er behoefte aan heb. Het brengt mij in een stabiele verbinding met

aarde en kosmos, en met mijn eigen essentie als mens. Misschien juist wel omdat ik me

heb laten inspireren en er een eigen ‘ding’ van heb gemaakt.

Zo stel ik me 2012 voor: dat we ons laten inspireren, bezielen en ons volledig vrij

voelen er een eigen ‘ding’ van te maken.

80


Vrijdag 6 januari 2012

Vandaag de Sterrepoort initiatie gedaan van Herman Splingaer ( mind2soul.be ). Eind

november ben ik gestart met deze serie initiaties, met als (voorlopig) hoogtepunt de

sterrenpoort initiatie. Het zijn parels, zomaar voor het oprapen op internet! En het is een bijzondere belevenis om hierin mee te gaan en om de intentie te voelen die hier achter

zit, namelijk dat alle informatie hierover werkelijk openbaar en toegankelijk is. Geen

geheimhouding meer. Er was een duidelijke innerlijke drang, bijna urgentie, om deze initiatie vandaag, 6

januari 2012, te doen. In deze initiatie wordt het totale beeld opgebouwd van de

zielschijf, de spiralen en de lichtbanen door de verschillende bewustzijns-lagen van de

menselijke essentie. En prachtig geïntegreerd is er de transformatie van het proces zelf: van de ‘oude ‘ moeite naar het ‘gemak’. We glijden geriefelijk af naar ons doel, waarbij

iedere doorgang naar een volgende fase geen energie kost, maar er juist energie vrij

komt. Net zoals de tekst op de homepage van deze website, die daar al vanaf het begin staat: …..daar doen we het allemaal voor: om uiteindelijk een meesterlijke val te maken

en vol gratie ons oneindig uit te strekken….. en natuurlijk het bankje als symbool van

gemak. Na deze initiaties/meditaties heb ik vaak de behoefte om te luisteren naar twee liederen,

die ook op de homepage staan: The ocean inside, en Zijn lied. Met een koptelefoon op,

volume vol aan, is de heilzame energie in deze liederen voelbaar.

Na de twee voorstellingen in 2010 en 2011 weet ik nu zeker dat er ook in 2012 een gelegenheid zal zijn om mijn muziek naar buiten te brengen… het kriebelt weer.

Zaterdag 14 januari 2012. Schakelen, schakelen, schakelen…. voor zover ik het kan waarnemen is de energie in

en om ons heen de laatste week enorm geïntensiveerd. Het voelt als een zware

compacte massa, die werkt als een citroenpers….. en het is zuur. ik schrijf het maar op, want misschien herkennen mensen dit en als je niet beter weet, kun je er behoorlijk van

in de war raken. Het is alsof Niburu alsnog is geland. Vanmorgen was de energie

lichter.. Of ik ben er nu aan gewend of het is inderdaad anders. Vanmorgen kon ik weer

lachen, maar van de week liep ik vaak op een richeltje. Dinsdag 10 januari was steeds in mijn gedachten als ‘wake-up call’. En de drie dagen daarna waren het zwaarst. Ik ben

bang dat ik ook andere mensen met mijn gedrag in verwarring heb gebracht. Het is niet

anders. Het vraagt een zeker zelfvertrouwen en bewustzijn van innerlijke bakens om te weten wanneer en hoe je ‘het midden’ moet houden en verstandig moet kiezen voor rust

en stilte. Nanco Immanuel heeft deze week in zijn workshops aandacht voor de

apostelen. De activatiedagen zijn op 10, 13, 15 en 16 januari 2012. (www.2inspirit.nl)

Voor 15 januari schrijft Nanco het volgende dat mij bijzonder aanspreekt:

“….. De hogere Christus en apostelen-krachten werken in januari aan een gigantisch

lichtproject om de Beyond af te stemmen op het emotionele/etherische grid van de Maan. Er zijn vele onbewuste schaduwkrachten binnenin onszelf die vanuit de

Maanvelden de emotionele stemmingen en impulsen van de mensheid manipuleren.

Hierdoor heeft de mensheid nauwelijks grip op dit diepgewortelde angstsysteem. …..De apostelen, de Aarde, Luna en Christus gaan ons vandaag bewust maken van deze

innerlijke delen van onszelf. Er zal een gigantische Beyond lichtkogel worden

81


geactiveerd in onze zwarte maan, in ons emotionele/etherische veld om een werkelijke

doorgang te bewerkstelligen voor de innerlijke, goddelijke boodschapper. De apostelen

sluiten ons aan op de Akasha-kronieken van het Goddelijke Plan, zodat we heel bewust

de boodschap, de herinnering van ons plan, kunnen herinneren….”

Zoals ik al eerder schreef, is vanaf december mijn aandacht vooral bij het boek van

Clarissa Pinkola Estes, “de kracht van de ongebonden vrouw” over “de gezegende moeder”, en het ‘evangelie van Judas’. En vanavond ‘kreeg’ ik de laatste kaart van

Tripple Goddess: ‘Trinity’, de Green Tara. Het was een intense ervaring om daarna de

prachtige boeddhistische mantra van Green Tara op me in te laten werken… dankbaar

voor het internet, dankbaar voor Youtube “Om dalieh du dalieh dulieh souha”. Zo ie zo ben ik dankbaar voor alle technologische ontwikkelingen. Ik heb nu draadloos

internet in huis, met –naast mijn vaste computer- een apart notebook waarin ik overal

gemakkelijk mijn gedachten kan opschrijven en overal in en rond huis direct internetverbinding heb. Ik voel me echt heel rijk, als (ik zie hoe) het allemaal werkt. Tot

slot, mijn gedicht over de Maan:

klaar en bedaard uitgenodigd

sta ik -midden op de weg-

stil

hier, in een nacht op til, zal ik stappen wagen

voorbij de horizon

‘zo doe je dat’ suist het langs lichtvezelpaden

en als ik omkijk

zie ik de maan ‘zo gaat zij’

in al haar volheid

en klikt mijn systemen aan

zoeken naar ‘oude wonden’, helpt het dat ik er zoveel tref?

duizend miljoen met mij verbonden,

helpt het in mij dat besef? ‘zo weet ik dus dat’

oude wonden

om te verzachten

weer durven open gaan ‘zo staat zij’

als stille getuige te wachten

aangedaan

Zaterdag 21 januari 2012.

Geen spelletjes meer. Het wordt steeds duidelijker. Het leven is een spel, maar ik speel geen spelletjes meer. Niet meer met anderen en niet meer met mezelf. Er is wel de

uitdaging, maar geen drama meer. Wel het plezier, maar geen trucjes meer. In mijn

82


dagboek schreef ik: ‘We lopen niet meer achter het leven aan, hijgend en moe, maar we

staan achter onszelf en het leven volgt…. we redden niet meer waar geen redden aan

is….’ En voor alle duidelijkheid: een stervende is niet reddeloos! We gaan gewoon niet

meer dweilen met de kraan open of recht praten wat krom is. Soms zie ik opeens de enorme berg waarvan ik me nu losmaak. Ik ben eventjes bang dat deze berg alsnog op

me neervalt. Dat het als een boemerang bij me terug komt, want de angst zit bij veel

mensen diep geworteld. Maar de kracht van het andere beeld neemt toe en overlicht alles. Een nieuwe aarde. Zo sterk is het. Zo groot is het en zo subtiel is het.

Dat bleek van de week op mijn werk. Iemand riep in vertwijfeling over een

ingewikkelde werkopdracht: ‘kon ik maar mijn hart volgen… maar ik ben bang!’ De

uren daarna wijzigde de werksituatie verpletterend snel, zodat het gemakkelijk en vanzelfsprekend werd om dat hart te volgen. De hemel opende zich, het universum

volgde, en wij als mensen, konden het spel van dialoog en uitwisseling spelen.

Genietend van elkaars nabijheid. Dat is 2012, in vol ornaat! Steeds helderder de uitroep, de oproep: Go beyond. Go beyond. Ga voorbij… niet ga er aan voorbij, maar verder,

nog een stap verder in dit bewustzijn van magie, nabijheid, synchroniciteit, creatie,

wonderen en schoonheid. Dat het wonder mag geschieden! En dat het wonder geloof mag vinden.

Aan dit alles gaat iets vooraf. Iets waarin de tijd meewerkt. Een vast vertrouwen, een

overgave, diep in onszelf.

zacht en warm en vrij van binnen

brandt een licht in mij daar kan ik steeds opnieuw beginnen

na honderd maal keerzij

op mijn lippen ligt het leven

van tranen vol en zout

zo heb ik de eerste schreeuw gegeven

dat ik van ’t leven houd

EN DAN IS ER TIJD OVER.

Vrijdag 27 januari 2012.

Er kwam in de afgelopen week een nieuw soort zelfvertrouwen in mij naar boven.

Maandag, dinsdag en donderdag heb ik op mijn werk hoog spel gespeeld, met onmacht

en frustratie, bijna wanhoop…. en een spannend en hoopvol moment, waarin een groep mensen elkaar weer een beetje beter konden horen en zien.

Midden in de week, op woensdag heb ik een oase voor mezelf gecreëerd, via de website

van Herman Splingaer. Zijn verhaal boeit me mateloos. De informatie op de website is in tweeën verdeeld: ‘De essentiële mens’ met de eerder genoemde ingesproken

meditaties en initiaties, en daarnaast het ‘draaiboek van de mensheid’. Met dat laatste

heb ik me vooral afgelopen woensdag bezig gehouden. Gewoon alleen maar lezen, herkennen, genieten. De evoluerende ziel als innerlijk landschap, door de

precessiecyclussen van de aarde, van Yahweh tot Metatron, de Schepper en de

83


Begrenzer, de scheiding der tijden en de realiteitswisselingen….. een tijdsbestek van

450.000 jaar… en Beyond… van Geest naar Ziel, maar toch ook weer anders. De

paradox van golven en deeltjes, het is van een overweldigende schoonheid. Er wordt

gesproken van realiteitswisselingen. Verleden jaar heb ik dat met een paar mensen ervaren rond Pinksteren. De zon stond in de ochtend aan de horizon op een andere plek

dan verwacht. Los van elkaar hebben we dat zo ervaren, het was echt zo. Iets was

verschoven een fractie van werkelijkheid. Wie weet hoe vaak we dat niet door hebben. En plotseling is er even die opening, die poort, waar we doorheen kunnen schuiven mét

een blijvend bewustzijn. Ik ben ervan overtuigd dat tijdens een astronomische

gebeurtenis, zoals rond deze tijd aan de orde is, de overgang naar een volgende

precessiecyclus (Herman noemt het een klok met een ziel), we even een doorkijk hebben, door de tijd heen, onszelf kunnen zien, wie we zijn als evoluerend wezen, hoe

dingen zich opsplitsen en weer bij elkaar komen, zoals in de Levensboom. Ik heb de

film Avatar op DVD en van de week ook weer gezien op TV. Het grijpt diep in als de Levensboom wordt vernietigd. Niet alleen is er de verwijzing naar het Paradijs, maar

ook wordt het symbool vernietigd van onze evolutie. In het verhaal van Herman

Splingaer wordt volop erkend hoe ongelooflijk complex onze werkelijkheid is. De hiërarchie van lichaam, geest, ziel, engel en aartsengel wordt tegelijkertijd gerelativeerd

door andere evolutiebewegingen, waardoor ook aartsengelen moeten leren van de

fysieke mens…. alle bewustzijnsniveaus van de groepsziel ‘Mensheid’ dienen te

incarneren en te transformeren, volgens het principe van individuatie, zodat elke ziel volgroeid kan uitvliegen, weg van de Aarde en andere werelden kan scheppen.

Dit zijn hoge frequenties van bewustzijn, die hier worden geïntroduceerd. Maar –even

los van de inhoud en de boodschap- de frequenties zijn mij niet vreemd, en ondanks het af en toe ‘stuiteren’, is het zelfs heel vertrouwd. Deze doorkijk herken ik. In mijn

voorstelling reis ik door de kern van één van mijn lichaamscellen en kom terecht in dat

ziel-universum. Ik ken de verhalen en ik sta aan de kristallen zee. Als het zo is dat de volgende precessiecyclus gaat over ziel-bewustzijn, dan is nog sterker de uitdaging om

te aarden. Want de reis van de ziel is naar binnen, en dan is de kans dat er niets meer uit

onze handen komt, groot. In de voorstelling laat ik zien dat dit aarden wel degelijk

mogelijk is in een voorstelling dus, met muziek en verhalen en beelden, waar iedereen van kan genieten. De afgelopen week was juist zo boeiend, omdat in mij die hoge

frequenties aanwezig waren, midden in de polderklei, met alle hoop en wanhoop. Nog

steeds is er het boek van Clarissa Pinkola Estes waarin met recht wordt geconstateerd dat God geen handen heeft, en de mens wel. Dat is een belangrijk gegeven. Met dit

bewustzijn ben ik opeens heel vastberaden om mezelf te blijven neerzetten, om handen

en voeten te geven en te beschermen datgene waarin ik geloof. Daaraan herkende ik het

nieuwe zelfvertrouwen: de behoefte om dit grote goed, dit ziel-domein, te beschermen in mezelf en in de wereld met alle liefde van de wereld. Of zoals in de film Avatar: 'ik

zie jou'.

Het lied krijgt langzaam woorden

de sluiers opgelicht


de maskers weggegleden

84


het licht aangedaan

zo tevreden

dat we samen kunnen gaan

dat we samen kunnen gaan

(Website Herman Splingaer: www.mind2soul.be )

Zondag 5 februari 2012.

Ik droomde vannacht dat ik hoog in een toren door een raam naar buiten keek. Ik zag

een vliegend gevaarte met hoge snelheid langs vliegen, scherp draaien, en vlak voor

mijn gezicht hield het stil. Iets keek mij aan vanuit een cockpit en ik keek terug, nieuwsgierig. Ik probeerde te onderscheiden wat ik precies zag. De tijd stond even

stil… elkaar peilend…. oog(?) in oog…. toen vloog het weg.

Mijn onderbewuste zal hebben vertaald, waar ik nu ben. Ik ben aan het peilen diep de ruimte in, met een verhoogd bewustzijn, mijn grenzen verkennend. Ik slaap veel,

gemiddeld 8- 9 uur per nacht. Ik moet mijn lichaam ’s avonds instructie geven voor een

gezonde ademhaling en gezond weer ontwaken in de ochtend. Als ik de opdracht geef om 1 minuut voor de wekker wakker te zijn, dan gebeurt dat ook zo, tot bijna op de

seconde. Ik heb een nachttaak en die is net zo belangrijk als mijn dagtaak. Ik ben het

nog aan het peilen, doorgronden, wat het precies is. Ooit had ik een nachttaak om aan

gene zijde kinderen op te vangen die jong waren gestorven. Nu is het anders. Het lijkt wel omgekeerd. Om vanuit het standpunt aan gene zijde kinderen hier op Aarde op te

vangen. Afgelopen week had ik fysieke sensaties, die hieraan herinneren: leven in mijn

buik en stuwing in mijn borsten. Het gebeurt allemaal astraal, zoals destijds in de jaren negentig. Ik trek soms het kwade

aan, niet om het vast te houden of los te laten, maar om het voorgoed te transformeren.

Alles is voor altijd anders. Het zal nooit meer hetzelfde zijn. Ik besef dat ik dit –hier en nu- schrijf vanuit een ander bewustzijn dan ‘normaal’. Een ander bewustzijn dan ooit in

dit weblog getoond.

Vrijdag 10 februari 2012 Alles op high speed….

De versnelling in ons bewustzijn, in de maatschappelijke ontwikkelingen, in onze

onderlinge contacten en dialogen is gigantisch. We moeten echt met z’n allen ‘om’. En de veranderingen kunnen echt niet meer achter elkaar (lineair). Het moet wel

synchroon. Alles gaat tegelijkertijd. Op mijn werk is dat prachtig te zien. Het is nog een

tweestromenland, maar toch… Ik ervaar in mezelf een soort gretigheid naar alles wat

geënt is op deze versnelling… het kan me niet snel genoeg gaan. Als er een beweging of gedrag is van mensen dat nog lineair volgens ouderwetse regels of formatten wil

werken, dan zakt onmiddellijk mijn interesse weg. Ik word dan letterlijk dom en traag,

en ook kriegelig. Niet altijd handig voor een ambtenaar! Maar ik zie het LEVEN terugkeren in mensen als ze merken hoe leuk dit is. Hoeveel meer ruimte er is. Hoeveel

energie je hiervan krijgt.

Van de week had ik zelf wel last van mijn gretigheid, die zich uitte in onrust en wrevel. Mijn lijf protesteerde ook. Toen kwam als een lieve hand op mijn schouder; een gevoel

85


van diepe overgave. Ook als ik niets doe, is dat iets….. Dan zit ik mijn eigen stroom

minder in de weg.

Meestal ben ik in deze weblog wat minder concreet over mijn werk. Toch wil ik nu een

verbinding leggen. Recent is in het college van burgemeester en wethouders en in de gemeenteraad een nieuwe verordening, met bijbehorende visie en beleidsregels

vastgesteld. Ik heb als beleidsadviseur dat proces mogen trekken en ben blij dat het er

nu is. Het biedt een nieuw kader voor de uitvoering van Wmo-voorzieningen (Wet maatschappelijke ondersteuning). En het is tevens een bijdrage aan de brede

maatschappelijke ontwikkeling, die we de Kanteling noemen. De scheefgroei aan regels

en afhankelijk makende systemen in Zorg en Welzijn wordt hiermee aangepakt. Dit is

in mijn ogen zo verschrikkelijk positief en goed…. als we tenminste de essentie ervan overeind kunnen houden. Veel mensen zie ik het mis-vatten. Door angst, en met

cynisme…. wordt het goede netjes ingepakt, opgerold en geparkeerd…. of volkomen

verkeerd uitgelegd… Dan trek ik weer ten strijde, want hier liggen zoveel mogelijkheden en verbindingen en

bruggetjes naar datgene wat in veel gevallen binnen de alternatieve geneeskunde

vanzelfsprekend is: mensen empoweren, mensen als geheel zien, mensen erkennen in hun totale omgeving en serieus nemen in hun eigen verhaal..... en(!) je verhaal één keer

vertellen is al genoeg om te worden gehoord. Als we dat kunnen realiseren, dan

verdampen er zoveel kreten om hulp en wordt er zoveel eenzaamheid opgelost. Dan

houden we geld over!

(uit: Noraliedjes, zie ‘nog meer muziek, kinderliedjes’ en te beluisteren op de

homepage)

Sterrenkind, wervelwind, draai eigen draai met de zon mee.

Duizendtint, wondervrind, zin eigen zin en genoeg voor twee. Engelgroet, op vrije voet, aard eigen aard met de stroom mee.

Klankenwerk, zacht en sterk, wijs eigen wijs en genoeg voor twee.

Vertel me waar je hebt gezeten, vertel me waar vandaan. Waar was je zonder het te weten, waar was je zonder Naam.

Wat zag je over mijn schouder mee, in gouden stralen van de tijd.

Welke stofjes zijn geweven, met draadjes uit de eeuwigheid.

En toen je wist waar, toen je wist waar vandaan

Toen je kon kijken over mijn schouder, is er een boekje open gedaan.

Vertel me van je namen, geschreven in het hemelboek. Van je eigen gouden stralen, onverwacht om elke hoek.

Vertel me van het zilveren koord, waarlangs ik je kon dromen. Vertel me woord voor woord, hoe ik je kan verwelkomen.

Wat zou je willen uítstralen voorbij onze tijd,

als je kon verdwalen zonder tranen van afscheid. Welke regels ga jij dan bedenken voor het levensspel.

En wil je met me spelen, als ik tót tíen tél…

86


Vrijdag 17 februari 2012

Er rimpelt steeds een zinnetje door mijn gedachten: ‘…en altijd kom ik bij jou

vandaan..’ Het zou een refrein kunnen zijn in een Psalm. Of het is een refrein in een liefdeslied, met een verrassende wending, omgekeerd aan ‘altijd kom ik weer bij

jou….’ Het zinnetje zegt iets over een uitvalsbasis, daar waarvandaan ik de wereld in ga

en actief ben.. Het is troost en genade tegelijkertijd. Het is een stevig anker, waarvandaan ik de ‘bakens’ en de ‘bedding’ van Leven herken. Daar waar nu het Leven

zit. In de lineaire wereld zien deze bakens en deze bedding er kris-kras uit. Vanuit een

ander (voor het gemak: ‘nieuw’) verzamelpunt is het vlijmscherp. Ik moet in mezelf

blijven geloven, want het heeft ook een rauwe kant. Kris-kras is niet te volgen, kris-kras is soms onvergeeflijk en het veroorzaakt in de lineaire wereld pijn en eenzaamheid,

omdat het zo erg doet her-inneren. Er is teveel geweten.

Ik moet vaak aan mijn moeder denken. Hoe zij er niet kon zijn, hoe ik aan het eind van haar leven met haar in vrede was, en hoe zij er nu wel is en altijd is geweest. De

representant van Moeder Aarde.

En dan weer het zinnetje: ‘altijd kom ik bij jou vandaan’. Ik heb besloten om een stapje opzij te doen, als dierbaren de neiging hebben de pijn-aan-de-moeder op mij te

projecteren. Het is mijn wereld niet.

Het is een kris-kras stap….

(Gedicht uit 2003: Levensdoel)

dit blauwe lauwe gekrasgevoel

laat ik het niet veranderen in-ingesponnen levensdoel

ik zal het niet weerstanderen

dat kan ook niet want dit is geen zienderogen keer

geen groot raak gemak

dit keer geen schriftgelezen leer

of kunst bedreven vak wat is dan

is dan

is dan toch

hoe kan ik

ken ik

weet ik nog

dat kris en kras en kruist doorlaat

dat sluimer sluier zomer staat dat weg naar herfst en winter

is wat

is hoe is omgedraaid

langs lentelengte van dagen

87


laat ik het niet veranderen

dit blauwe lauwe gekrasgevoel

Zaterdag, 25 februari 2012 De laatste tijd heb ik een bijzonder gevoel voor timing. Als ik ’s avonds de wekker zet

en ik ga slapen met de intentie om ’s morgens 1 minuut voor de wekker wakker te zijn,

dan ben ik op de seconde(!) 1 minuut voordat de wekker gaat, wakker. Als ik tijdens het koken de kookwekker zet en iets anders ga doen, loop ik even later gedachteloos 1

seconde voor de wekker, terug naar de keuken. Feilloos!

Vooral dat gedachteloze is belangrijk. Het gaat helemaal vanzelf. Ik kan en moet er

vooral met mijn gedachten niet bij komen. Inmiddels vliegen de 2012-boodschappen op internet ons om de oren. En er zitten veel

dingen tussen die mij echt niet aanspreken. Er zijn zelfs websites die ik eerst bij mijn

favorieten had staan en nu heb verwijderd. Ik hoor van mensen in mijn omgeving die ook aan het selecteren zijn, die grenzen stellen aan de informatie of de contacten die zij

binnen laten. Het lijkt zo haaks te staan op de openheid en de onvoorwaardelijkheid

waarmee we kunnen liefhebben. De onderlinge verbondenheid wereldwijd en met de Aarde is niet meer weg te denken. Dus waarom dan toch die grenzen en die

voorwaarden? Op mijn werk is er een beleidsterrein Diversiteit. Dit heette ooit

Minderhedenbeleid. De ontwikkeling van Minderhedenbeleid naar Diversiteit is een

prachtig transformatieproces. SEBA cultuurmanagement in Amsterdam verwoordt dat heel goed. Juist in het besef van de onderlinge verbondenheid is er de noodzaak om

ieders eigenheid te bewaren. Het streven is niet één kleur, of een grijs gemiddelde. Nee,

het streven is een bonte mengeling van alle kleuren, die samen sterker zijn. En de opdracht voor ieder individu op zich is daarin juist de eigenheid te bewaren. Met

vervolgens daarin weer het besef dat alle kleuren in oorsprong ons eigen zijn. Dat is

niet altijd even gemakkelijk. De angst om eigenheid te verliezen is groot. Of de eigenheid wordt als ego te star en raakt uit balans met de omgeving, uit harmonie. En

als we de kans kregen, zouden we sommige mensen graag in een andere kleur

overspuiten! Tegelijkertijd: .. hoeveel mensen ontdekken juist nu –onder druk van het

mondiale bewustzijn- hun eigen kleuren…..

Het is nu zaterdagavond, 25 februari 2012. Toen ik de tekst hierboven begon te

schrijven, liet ik mijn gedachten ‘gedachteloos’ gaan, voorspellend wat Steve Rother vanavond in the channeling van The Group zou zeggen. Het is nu 23.00 uur. Ik heb

geluisterd:

We are all in expansion, in growth (we kunnen dus meer eigenheid aan). We become more comfortable with the power to create our own world, that is a new

world.

There is less (need of) validation from the outside. It’s about ‘cleaning house’.

By many of us there is a feeling of being stuck, losing all the magic.

The little bird that tells you what to do, is not on your hand anymore, but sits on your shoulder now.

There is emotional pain.

88


See pain as a motivator. See the beauty in the darkness.

It is not about losing the ego. Ego is an essential part of being human.

It is about harmonizing and realizing how we are interconnected.

Find the balance, make it flexible. Find the gift in the pain and alter your expectations.

Nou, dat was een leuke ervaring. Conclusie: als ik er maar niet teveel met gedachten en verwachtingen tussen ga zitten, is het niet zo moeilijk om in te tunen en mee te gaan op

de timing van deze informatie. Een extra stukje informatie was voor mij waar het gaat

over pijn. Ik noemde het ooit ego-geknars. Steve zegt: “zoek het geschenk in de pijn,

zie de schoonheid in de duisternis.” Voor mij zijn dat altijd de tederheid en de zachtheid van mijn wezen, diep van binnen, die gezien wil worden. Dat wezen is in essentie

tevens de drager van het hele palet aan menselijke kleuren. Als de pijn dat blootlegt,

kan zij niet anders zijn, dan een sterke motivator om te harmoniseren en balans te herstellen.

Woensdag 7 maart 2012 Er zijn van die momenten met een diep verlangen om all-een te zijn met mezelf. Dat is

soms niet gemakkelijk. Ik moet altijd even ‘rommelen’ in mezelf, maar het verlangen

om helemaal all-een thuis te zijn in mezelf –het is heimwee- wint het altijd en brengt

me voorbij de normale stilte. Dit keer kwam na een tijdje broer/zus Dolfijn bij me ‘in beeld’. Na lange tijd begroette ik deze dierbare vriend. En weer moest ik even

‘rommelen’, liep eerst weg van de plek die ik had gekozen, weer terug, nog wat

drinken, even plassen…. Ik zonk neer op de intentie van verbinding, de diepste meest tedere open verbinding met mezelf, Aarde en het sterrenpoort-netwerk. Dolfijn nam mij

mee, diep de zee in. Er werd mij gezegd: ‘naar het diepste van de zee’. Ik voelde de

drempel waar Dolfijn moest stoppen, maar mij aanmoedigde verder te gaan, nog dieper. Ergens langs mijn route zag ik zeemeermannen mij aanmoedigen, in het besef dat zij

mij niet konden volgen. Nog dieper zag ik een deel van mij vooruitgaan, omdat ik niet

in één geheel kon blijven afdalen. Na een tijdje kon ik weer samen-gaan en voelde hoe

ik bleef afdalen….. Ergens kwam het besef: ‘dit kan eindeloos doorgaan! Er is geen bodem!’ De zwartheid werd opnieuw diepte en was eindeloos, zoals in het universum.

Daar, precies op dat punt, werd ik gewichtloos. De zwaartekracht was weg. Ik zweefde.

Er was alle tijd en ruimte om te bekomen. Toen ik zover was en koos voor de weg terug, ging dit weer door het water. Er was weer een ‘omlaag’ en ‘omhoog’, naar het

licht.

Later besefte ik: vandaag is de dag waarop de Moeder zich aan mij toont als oneindig,

als een sterrenpoort, naar een heel universum. Met het water, als symbool voor de ziel.

(Phil Collins, True Colors)

http://www.youtube.com/watch?v=2FMtxACKlYM&ob=av2e …….

But I see your true colours

Shining through I see your true colours

And that's why I love you

89


So don't be afraid to let them show

Your true colours,

True colours, are beautiful ooh like a rainbow.

Zaterdag 10 maart 2012

In aansluiting op wat ik woensdag 7 maart schreef, schrijft Nanco Immanuel:

“We zijn in maart 2012 aangekomen, waarin we aan de basis staan van een kristalweg. De goddelijkheid is stap voor stap aan het indalen in wat ik het 'derde punt' noem. Het

is het punt waarin het mannelijke en vrouwelijke samenvloeien en er een totaal nieuwe

ruimte ontstaat. Tegelijkertijd is dit ook de leegte. De grote leegte van Bron

manifestatie, en tegelijkertijd de aanraking met talloze gevoelens en emoties waarin we ons werkelijk leeg kunnen voelen. Het is niet licht, het is niet schaduw, het zit er precies

tussenin. Het is de kracht die licht en schaduw ruimte geeft, en het mogelijk maakt dat

deze binnen de nieuwe ruimte ervaren kunnen worden. Jij kunt steeds meer gaan waarnemen dat jij de schepper bent van beiden. Dit mogen we mentaal dan wel weten,

maar de diepere gevoelslagen van deze schepping komen nu aan bod. Werkelijk een

lege ruimte waarin je licht en schaduw overkoepelt en er van daaruit weer in kan stappen……….

Via de ruimte in het middelpunt van de leegte kun je steeds meer ervaren hoe

energievelden elkaar gaan overlappen, elkaar worden, omdat ze elkaar ZIJN. Als je in

eenheid wilt scheppen, heb je recht op je gehele verbinding om dit te kunnen scheppen,…..

Sinds een week zijn de eerste bewustzijnsvelden tot diep in de kern van het 13e huis

gegaan, dit is het Huis van Anu. Hier leven de wachters van de Aarde, die vanuit engelen-afscheuring de pure macht bewaken over de 12 tijdsvakken. (bv Stier-tijdperk,

ram tijdperk, vissen etc). Wanneer je je bewust wordt dat jij vanuit je afscheuring je

macht heb weggegeven, je onbewuste volledig haar gang hebt laten gaan, is er al een zaadje gezaaid waarin jij het 13e huis kunt betreden. Hierin zitten alle herinneringen

hoe jij in parallele levens (andere tijden) deel bent geweest van deze duale schepping,

zodat je het in het hier en nu kunt krijgen, om volledig onvoorwaardelijke liefde en

kristal te zijn. We betreden het huis van Anu, en onze macht verliest zijn grip, want het onbewuste wordt bewust, de leegte komt vrij, waardoor de hemel en hel ruimte krijgen.

De ruimte om de hele creatie waar te nemen neemt per dag toe. ……

Op 21 maart, tijdens de equinox gaan we de kristalweg in, in verbinding met je onderste chakra, de werkelijke belichaming van de kristallen, want het zijn de kristallen die de

doorgang bieden in de leegte…. “

www.galactic-heart-centre.com


Er hangt ‘volheid’ in de lucht. Volheid en rijkdom van leven. Alle zwaarte en lichtheid

bijeen. Het diepe verdriet over de omgekomen kinderen in België. De intense ervaringen bij een veel te vroeg sterfbed van een collega. De blijheid over nieuwe

menselijke ontmoetingen. De verwondering over heling langs astrale lijnen. En de

verbijstering over de realiteit van verloren contacten. Mensen schuiven in en uit elkaars beeld. Meer rigoureus dan ooit.

90


Vandaag heb ik me ondergedompeld in muziek. Sinds ik digitale TV heb, heb ik

toegang tot meerdere muziekzenders. Onder andere Brava.nl. Klassieke concerten,

dansvoorstellingen…. en tussendoor ben ik weer aan het componeren geslagen. Op de

gitaar en de digitale piano, die ik sinds kort heb. De muziek en het componeren brengen een diep besef van harmonie. Het universum is per definitie perfect in harmonie. We

willen uiteindelijk niets liever dan in balans zijn. Terwijl ik dit schrijf , word ik steeds

naar het laatste zinnetje van Nanco in de weblog van 10 maart (hieronder) getrokken. Op 21 maart gaan we de kristalweg in. Ik voel de intentie herleven van de voorstelling

‘Toen was er tijd over’. Ik sta nu wel niet op het podium, maar de beelden en de muziek

zijn springlevend. Het is pure waarheid wat Nanco schrijft: “het onderste chakra, de

werkelijke belichaming van de kristallen…. die de doorgang bieden in de leegte.” Ik voel hoe ik er dagelijks doorheen ga…. vanuit een ‘over-light’ is het een feest om

steeds weer door dat diepste punt te gaan… vol en rijk van leven.

De afgelopen dagen ontstond er een nieuw lied:

Als de wereld even stil staat, dan doet zij dat voor mij Als de zon vandaag niet opgaat, dan verbergt zij zich in mij

Waar het leven zich terugtrekt, in regeltjes weglekt

buiten dag en nacht… dan houdt de wereld wacht

Altijd kom ik bij jou vandaan, op de wegen zonder grond voor de ongeziene, voor de ongehoorde, voor het ondenkbare

wordt de wereld weer rond.

Als de tijd vertraagt, dan lost zij op in mij

Als het ritme vervaagt, is er een nieuw getij

onbevangen, in een natuurlijk verlangen buiten ruimte en tijd, …… dan is de wereld wijd

Altijd kom ik bij jou vandaan….

Als mijn lichaam aarzelt, dan doet zij dat voor mij dan staat zij even stil, en ga ik niet voorbij

waar het ademt en klopt, waar het ooit is gestopt

bij een nieuw begin…. dan heeft de wereld zin. Altijd kom ik bij jou vandaan….

“Altijd kom ik jou vandaan”. Ik noemde dit zinnetje al eerder op 17 februari 2012. Het

smeekte om een gedicht, een lied.


Tussen twee werelden in. Het is als ‘jongleren met drie ballen’. Als ik het goed doe, houd ik drie ballen in een mooi samenspel in beweging. De ene wereld, de andere

wereld en mezelf. Ik moet ze alle drie om de beurt loslaten, anders wordt het niets. Je

hebt mensen die dit absoluut niet leuk vinden… liever gewoon één bal voor één doel, waarmee je in één trap scoort. In mijn spel lijken er geen doelen, de ballen vliegen de

lucht in, schijnbaar in het niets… en dan is er altijd die ene open hand om op te vangen.

91


Je geeft juist niet door van de ene hand naar de andere… dat is alleen maar tijdverlies.

Ik heb op mijn werk twee keer een workshop Jongleren meegemaakt. Het is een van de

weinige workshops waar ik een eenheid voelde van lijf en hart en ziel. Niet dat ik nu zo

goed kan jongleren, maar ik snap de betekenis. Tussen twee werelden in. We zijn op alle fronten bezig met fundamentele

veranderingen. Soms lineair, met gestelde doelen. Soms spiralend…. 2 stappen vooruit,

1 stap achteruit. Soms alchemistisch, met een niet te voorspellen omslagpunt. Soms inherent aan onze Natuur, één met Moeder Aarde. En we weten inmiddels dat er

realiteitswisselingen plaatsvinden, wel of niet met bewustzijn.

Er zijn momenten dat ik even los ben van dit alles. Dan jongleer ik op een ander niveau.

Dan is er de voortdurend veranderende wereld, ik zelf, en een nieuwe staat van bewustzijn, waarin alles oplost. Geen ballen, geen gegoochel. Als dan het IK terugkeert,

is er weer die ene open hand die opvangt. Dat voelt dan als een wonder… hoe uit het

tijdloze het leven mij opnieuw vangt… en niets zal ooit meer hetzelfde zijn. Dan wordt jongleren pas echt een uitdaging. Je bent dan in de wereld, maar niet ván de wereld.

Heel veel mensen zien dat toch als: zij is vertrokken, weg van de wereld… ongrijpbaar,

niet te volgen. Steevast is mijn antwoord: “Ik ben er. Misschien anders dan je wilt, maar ik ben er. Als we willen dat er iets fundamenteel verandert, dan is dit nu de weg”.

Zondag, 1 april 2012.

‘Het komt goed’. In lichtwerkersland is dan meestal meteen de reactie ‘het ís goed’. Dat is waar, maar dan valt er dus weinig meer te hopen. Het jaar 2012 is juist het jaar van de

intense verwachtingen, dat alles uiteindelijk goed komt. In het TVprogramma ‘inside

the actors studio’ zegt Robert Downey jr.: ‘we live in an amazing time… there’s a massive internally spark revolution….it’s about streamlining our spirits… to be open’.

Het is vooral de manier waarop hij het zegt. Onontkoombaar. Dit is waar de wereld echt

aan toe is! Het is mooi en goed. We mogen het verwachten. Je proeft ook hoe hij naar woorden zoekt. Dit is niet gemakkelijk te omschrijven. Het

vinden van woorden hiervoor lijkt af te hangen van ‘open oren’. Dat is geen negatief

oordeel over de toehoorder, maar eerder een kortsluiting bij de spreker. Ik zie

regelmatig om me heen hoe mensen opeens in een bepaalde situatie of setting volkomen stil vallen. Ik weet van mezelf wat er dan gebeurt. Hoe ik dan geen enkele mogelijkheid

zie om mijn zienswijze naar voren te brengen. Het is geen gebrek aan assertiviteit. De

taal voor wat ik wil zeggen, wordt daar dan simpelweg niet gesproken. Op mijn werk wordt op dit moment weer een flinke ruk aan het stuur gegeven, ingegeven door

bezuinigingen, angst, en onzekerheid. Dan verandert onmiddellijk de taal. Sommige

spelers verdwijnen plotseling van het toneel, anderen staan opeens vooraan voor een

hoofdrol. Mijn droom van vrijheid en transformatie verdwijnt van dit toneel en daarmee mijn taal. Ik word er stil van.

Precies veertig jaar geleden, rond deze tijd, kreeg ik een ongeluk met mijn fiets. Deze

bijna dood ervaring bracht mij in één klap in een andere wereld. Deze wereld was onbekend en leeg, én vol verwachtingen. Ik zag de oneindige mogelijkheden. Er was

een droom, waarin ik in het diepst van het bos een eenhoorn ontmoet, als symbool van

innerlijke kracht en Christus bewustzijn. Maar er groeide ook een probleem. Ik kon mijzelf onmogelijk nog vertalen naar de oude wereld. Om er weer bij te horen, heb ik

92


mezelf toen geweld aan gedaan en was het een lange weg terug naar mijn eigen taal. In

die tijd vroeg ik me af: ‘Wanneer gaat de wereld binnen mijn tijd?’

Nu is er zoveel meer. Er is veel meer oor naar de taal voor spiritualiteit en mystiek.

Toch hoor je veel mensen nu opnieuw zeggen: ik voel me ‘disconnected’. Alsof de stekker ergens uit getrokken is. In de channeling van Steve Rother wordt hierover het

volgende gezegd. Recente energiegolven hebben in één klap hogere frequenties

geopend. Veel bewustzijns-sluiers zijn aan flarden gegaan, vergelijkbaar met een bijna dood ervaring. We zien veel meer. Het zet iedereen opnieuw voor de keuze: liefde of

angst.

Het is een super-uitdaging om kalm en assertief (dank je wel, Cesar Millan) het te laten

rusten in het besef dat het niet uitmaakt welke keuze wordt gemaakt. Het komt altijd goed. De belangrijkste keuze is al gemaakt.

En opnieuw keer ik terug naar de bron van Vrede: de zachtheid en mildheid in de grond

van mijn wezen en uit de grond van mijn hart.

6 april 2012, Goede Vrijdag.

We zitten midden in de lijdenstijd. Morgen is het stille zaterdag. Ik zit te genieten van de opname van de Mattheus-passie uit 1994 door Jonathan Miller en Paul Goodwin, die

in maart 2008 door de NCRV is uitgezonden. In een serie van 12 filmpjes is het te

vinden op YouTube. Het is de mooiste uitvoering die ik ooit heb gehoord. Nabij,

intiem, intens, vol eenvoud en respect, en volgens mij precies zoals Bach het heeft bedoeld. Dat laatste weet je natuurlijk nooit zeker. Maar Bach was vervuld toen hij zijn

muziek schreef en ik raak vervuld als ik dit hoor.

“Mache dich mein Herze rein, ich will Jesum selbst begraben…” Dit roept een stroom van emoties op. Als een kostbaar heilig iets, dat verloren dreigt te gaan… het diepe

verdriet en de pijn hierover… en dan de wens om ruimte te maken in ons hart, om dit

verdriet en die pijn te blijven omarmen…. en het eigenhandig aan de aarde terug te geven, misschien wel in de (wan)hoop dat dit kostbaar heilig ‘iets’ daar weer grond

vindt en opbloeit.

De kleuren waren vandaag weer extra helder: het gras was fluorescerend groen, de

paardenbloemen helgeel, de lucht vierdimensionaal blauw, en een zon, waarin ik gemakkelijk kon verdwijnen. Laat mij maar in die oorverdovende kleuren, op stille

zaterdag, afdalen in het diepst van mijn ziel, een bron van vrede, van zachtheid en

mildheid, een stroom van liefde uit de grond van mijn hart: ‘ich will Jesum selbst begraben”.

Mattheus Passion.

… en 8 en 9 april 2012, de Paasdagen (in vervolg op Goede Vrijdag)

De laatste paar dagen voel ik sterk de behoefte om de beweging naar binnen te maken.

Om die reden eindig ik al twee weblogteksten met de beschrijving van een contact ergens diep van binnen… essentie…ziel…wezen… bron… noem het zoals je wilt. Daar

is voor mij in ieder geval een gevoel van Thuis, van zachtheid en mildheid, de plek

waar ik ooit terecht kwam in één van mijn dolfijnreizen… als in een visioen. Ik las in de Nag Hammadi geschriften, in het evangelie van Maria Magdalena:

‘….Heer, ziet hij die een visioen heeft, met de ziel of met de geest? De verlosser

93


antwoordde en sprak: hij ziet noch met de ziel noch met de geest maar met het

bewustzijn dat tussen die twee ligt….’

Het brengt me terug bij mijn eigen tekst in het lied ‘It’s all information’:

Come and dance with me through the Spirals

step ahead in awareness and fall deep in love

‘cause only in the middle, only in the middle we’ll pick up the on-going Sound

Het lijkt nu de goede tijd voor deze tekst. Nu kan het landen? Het is soms moeilijk te

voorspellen, wanneer de tijd rijp is.

Just moving the lines, carrying the fields, balancing beyond all figures.

Creating the symbols, to fold and behold, embracing tenderly a whole new World.

Just tracing the story, the Word to begin, unchallenged in true Meaning.

Life has been answered and the question was mine, just risen from nowhere like a clear Memory.

It’s all information, it’s never too much,

it never will end, ‘cause I will be in touch. It’s breaking loose, it can’t be stopped,

we really did choose, it’s already dropped.

It’s all information, it all make sense.

The puzzle will never fall to pieces again.

The face of the Earth is an open book, Past, Present and Future, just have a good look.

Must keep on dancing, must keep on the move,

my body’s a freeway, to phrase my own groove, numbers clicked in place, portals in time due,

beacons on pathways, so old, yet so new.

It’s all information, it’s never too much,

it never will end, ‘cause I will be in touch.

This over-soul light, it’s all coming down.

It really feels good, it’s from my home-town.

It’s all information, it all make sense,

the puzzle will never fall to pieces again. In search of a pathway to flow free,

flooding into matter, well it matters to me.

Must turn it inside out, reverse it in time,

just keep it alive in all its Prime.

94


It’s all information like a smile coming through,

so soft and easy, between me and you.

Ik hoorde iemand zeggen dat wetenschap en religie elkaar naderen, als men bereid is om het mysterie toe te laten. De houding van een wetenschapper wordt dan een feest

om naar te kijken. Het bevredigt in ieder geval op deze manier volledig mijn behoefte

om echt de diepte in te duiken. Aangevuld met de geavanceerde videotechnieken om te laten zien hoe onze werkelijkheid wordt bezien als een illusie. Hoe ons universum

wordt bezien als een projectie van alle aanwezige informatie op het oppervlak van

zwarte gaten in de kosmos….. De beweging dat we met ons bewustzijn naar de plek

kunnen gaan waar we onszelf volledig uit elkaar kunnen laten vallen in een leegte/volheid (?), en vervolgens weer hergroeperen tot wie we zijn(?)… en dat met

behulp van ruimte/tijd…. en dat alles in en bij elke ademhaling….

Wat me intrigeert is dat de beleving en de woorden die we er aan geven in wetenschap en religie tegengesteld lijken. De zwarte gaten en de donkere energie in de schijnbare

leegte van de wetenschap, blijken het summum van licht in onze religies…. daar lijkt

nog een draadje los te zitten in de verbinding. De tijd van Pasen en de 40 dagen tot Hemelvaart staan bol van het mysterie. Ik neem de

gezichten waar van de wetenschappers rond de lijkwade van Turijn. Die ene seconde

van diepe emotie als met de huidige videotechnieken het gezicht tot leven komt. Als het

op deze manier mogelijk wordt om mee op te stijgen van de Aarde….. Even komen techniek en essentie bij elkaar. Precies in het midden. Tussen geest en ziel. Daar zit de

verbinding.

Zondag 15 april 2012.

Het is een tijd geleden… het is nu tijd om hier en nu Aerlim aan het woord te laten:

“Lieve, lieve Nelly, de boel wordt flink opgeschud. Je dacht dat het niet kon, maar je

hart kan nog verder open. Scheel kijken helpt echt. De meerdere werkelijkheden

schuiven voor je ogen door elkaar heen… Houd meerdere beelden in beeld. Er is –als je

wilt oordelen of verklaren- geen touw aan vast te knopen, maar dat moet je ook niet willen. Je kunt alleen maar door de moeite heen, er is geen weg meer omheen… alleen

zo vind je de schat. Alle kanalen voor de liefde energieën staan wijd open. Daar kun je

ook niet om heen. En ook niet om de pijn van onmacht en angst die daar haaks op staat.”

“Lieve, lieve Aerlim, ik ben me steeds meer bewust waar en hoe deze allesomvattende

stroom in mij blijft hangen… en niet kan doorstromen… de pijn hierover is soms ondraaglijk..”

“Lieve, lieve Nelly, ik zou zeggen, maak je zo min mogelijk druk hierover. Ga er van uit dat je lijf hier weg mee weet. Bedenk nog eens goed de zinnetjes die laatst bij je te

binnen schoten: ‘er wordt voor me gezorgd’ en ‘het gaat allemaal vanzelf’. Je maakt

een perfecte inschatting van de situatie. Er is een gigantische instroom van liefde. Vertrouw er op dat dit bij iedereen iets los maakt. Precies zoals jij het vanuit het diepst

van je ziel zo graag ziet gebeuren. Ga er van uit, HET gebeurt!”

95


Naschrift:

Ik hoef niet te benoemen waar dit vandaan komt, maar het ontroert me altijd diep als

Aerlim spreekt. Het is de manifestatie van (universele) innerlijke schoonheid.

Tom Kenyon, Healing Waters

Tom Kenyon, The journey of the KA

Maandag 16 april 2012

(even een tussendoor berichtje)

Vandaag kwam ook na lange tijd(!) weer een bericht van Tom Kenyon, een gechanneld bericht van de Hathors. Prachtig om te lezen en veel paralellen met mijn bericht van

gisteren. Ook opvallend de beschrijving van micro worm-holes in de lichaamscellen, als

doorgangen naar werkelijkheden met hogere frequenties. Dat is de start van de voorstelling “Toen was er tijd over”. Dingen beginnen op hun plek te vallen! Ik ben

diep dankbaar.

Tom Kenyon: Entering the solar storms http://tomkenyon.com/entering-the-solar-

storms

Zondag 22 april 2012. En in vervolg op het vorige bericht: de dankbaarheid zet door. Maar dan in de meest

simpele dingen, dicht bij huis: de nieuwe grassprietjes die uit de aarde komen, een

regenboog, in de auto opeens weer het triomfantelijke gevoel van pas-kunnen-rijden (33 jaar geleden), een fris gedweilde vloer en dan in een schoon huis een kaarsje aansteken,

de ‘kleine’ pure ontmoetingen met buren of collega’s even tussendoor, een aflevering

op BBC van Dokter Who waarin het zinnetje: ‘We will bring Earth home..’ Waarom moest ik toen zo huilen? Dit zijn dus de kleine simpele dingen. Daar zit de

dankbaarheid.

Je hebt ook de grote ingewikkelde dingen. Eigenlijk zijn het in mijn ogen ook simpele dingen, die moeilijk worden gemaakt. Ik word omringd door paarse krokodillen. De

kortste route in procedure-land blijft heilig. Terwijl de meer simpele route voor velen te

lastig is. In de kortste route moet je vaak forceren. De simpele route kiest het pad van overvloed en lichte energie, dus de weg van de minste weerstand. En dat is voor veel

mensen te ingewikkeld. Ik zou er een boek over kunnen schrijven!

Om mijn lichaam in balans te houden, ben ik vanaf nu 100% vrij van suiker, alcohol, en vlees.

Door mijn keuze voor de combinatie van een enerverende bijna full time baan, en het

ascensie- lichtwerk, heb ik het gevoel dat ik helemaal opgerekt en uitgestrekt word. Ik zie de werkelijkheid als een diamant met duizenden facetten. Ik moet mijn best doen

om nog te passen binnen de hiërarchie van een organisatie. Soms knal ik er helemaal

uit, maar ik ben niet alleen! Soms lukt het om samen met anderen de overvloed nuttig te kanaliseren en nieuwe simpele stromen te laten ontstaan. Daar gaat het volgens mij om!

96


Binnenkort ga ik naar een ascensie-workshop bij Maxim Lazet. Maxim ken ik via

Nanco Immanuel. Ik laat op deze plek weten hoe dat is geweest.

In de kwantummechanica doet men experimenten met paren deeltjes die elk op twee plaatsen tegelijkertijd aanwezig zijn. De informatie-uitwisseling tussen beiden vindt

plaats buiten ruimte en tijd (synchroon). De verbinding tussen deze deeltjes kan dienen

als instant-geleiding van een derde deeltje. De informatie aan de ene kant van het ‘lijntje’ verdwijnt dan compleet en verschijnt tegelijkertijd aan de andere kant van het

‘lijntje’. Denk aan de teleportatie-machine in Star trek. Dat compleet verdwijnen en

verschijnen, buiten ruimte en tijd, intrigeert. Dan verdwijnt ook de discussie tussen

kortste en simpele route!

Ik resoneer de laatste tijd gemakkelijk mee met James Tyberonn (Metatron) en Tom

Kenyon (sound healing).

Zondag 29 april 2012

Vorige week heb ik beloofd om te vertellen over de workshop bij Maxim Lazet: Samen met ruim 20 mensen in een cirkel in één van de prachtige kelders aan de Oude

Gracht in Utrecht. Deze plek doet mij altijd denken aan ceremoniële kiva’s in het

sjamanisme.

De groep mensen is redelijk divers in man/vrouw en leeftijd, minder divers in cultuur. Allemaal wel bekend met energiewerk en een aantal mensen hebben deze workshop al

eerder gedaan. We gaan ‘doorheen’ aardesterren, kristalstructuren, universa van de

geest en de ziel, centrale zonnen en zwarte gaten, langs zilveren koorden, door chakra’s en kleurstralen, elk naar eigen aard verbonden met engelen, aartsengelen, ascended

masters, en vervolgens in een groeps-merkaba langs ascensie-zetels op aarde en in de

kosmos, om uiteindelijk onze vele lichtlichamen (voor dat moment) te laten indalen en omarmen.

De boodschap is: Je moet vragen, zelf initiatief nemen, anders komen de gidsen en

engelen niet helpen en komt de energie niet in beweging. Ze zitten op ons te wachten.

Dus bidden, aanroepen en duidelijk zijn in je vraag. Wat me vooral bij blijft: vanaf nu regeert het innerlijk kind, en (als metafoor) de kruin

van de boom is altijd in verhouding tot haar wortels. Gelukkig! Dan is er dus een

ingebouwde bescherming dat ik niet omval.

Eenmaal thuis ontmoet ik in mezelf toch weer een ‘knorrig mannetje’. En dat figuurtje

wil helemaal geen vraag stellen: ‘Zij, in andere sferen, moeten nu toch ondertussen wel

weten wat ik wil’ (ik heb het verdiend, ik heb er inmiddels recht op…). Ik bevind me compleet in het verleden. Ik besef dat ik mezelf opnieuw met alles erop en eraan in

eigendom moet nemen in het heden en de toekomst. Er komt pas een vraag als ik echt

bereid ben tot verandering, tot loslaten van het oude en tot een nieuwe oplossing. En daar heb ik dus even helemaal geen zin in. Het knorrige mannetje evolueert in een

stampvoetend klein kind dat vervolgens ontaardt in een volwassen staat van

verontwaardiging.

97


Ik moet denken aan mijn werk, waarin we –als het gaat om zorgvoorzieningen- heel

hard roepen dat we vraaggericht willen werken. Dat we in moeten gaan op de vraag van

de mensen, en dat mensen dus zelf een vraag moeten stellen. Om allerlei redenen

stellen mensen geen echte vraag zoals hier bedoeld. Men claimt vanuit opgedane rechten uit het verleden, maar dat is niet echt een vraag stellen die leidt tot nieuwe

oplossingen, zoals we dat willen. En dan gaan we vastberaden op zoek naar de vraag

áchter de vraag. We geven het niet zo gemakkelijk op!! We lijken op zoek te gaan naar het momentum van verandering. Is dat eerlijk? Mogen we dan soms niet terecht

verontwaardigd zijn over politieke beslissingen?

Ja en Nee. Ik zelf overweeg zorgvuldig mijn politieke keuzen én ik ga aan de slag met het knorrige figuurtje in mezelf. Want ik weet zeker dat de oproep tot verandering

waardevol is. We moeten het heden en onze toekomst opnieuw in eigendom nemen.

Een nieuwe hemel en een nieuwe aarde. We kunnen ons niet beroepen op ‘rechten’ uit het verleden. Ik realiseer me nu: zelfs niet op ons geboorterecht. Op mijn werk vraagt

men zich af: 'zweef je niet te veel weg?' Dat geloof ik dus niet, als ik maar blijf zien hoe

de vraagstelling overal hetzelfde is. In dit geval: 'Ik sta in mijn kracht en ik vraag hulp en begeleiding'. Wat zijn mijn werkelijke vragen voor de toekomst? Durf ik nog dieper

te wortelen voor een bredere kruin, dichter bij de zon?

De meditaties van Maxim brengen ons in de workshop uiteindelijk bij de Bron… “ik ben liefde’. Dat wat is en wat tegelijkertijd voortdurend ont-staat. Ik ken de plek en toch

ook weer niet. Ik her-inner (me) opnieuw. In een impuls trek ik de sjaal om mijn nek

half over mijn hoofd…. een sluier als een kiva, waarbinnen dit innerlijk schijnsel als een ultieme heilige ge-waar-wording.

Van de week kwam in me op: ‘Ik kijk met mijn buik en dat doet mijn hart overstromen’.

Altijd kom ik bij jou vandaan, op de wegen zonder grond

voor de ongeziene, voor de ongehoorde, voor het ondenkbare wordt de wereld weer rond.

Zaterdag 5 mei 2012 (5-5-5) De mooiste meditatie/initiatie van Herman Splingaer vind ik nog steeds de tweede

sterrenpoort-initiatie bij Naval. Het begint in de leegte, dan de gewaarwording van de

individuele ziel-schijf, dan de sterrenpoort-schijf van Naval, en dan over de brug van

het geest universum naar het ziel universum… en weer terug. Het lijkt op een geleidelijk iets, maar het is een onmiddellijke overgang, een soort teleportatie naar een

ander hologram. Ik voel het, ik weet het, ik ben het. En dan zijn er geen directe

woorden meer, geen directe taal hiervoor, alleen vergelijkingen, parabels. Ik snap wel waarom sommige weblogs van lichtwerkers ‘leeg’ lopen, helemaal stil vallen of toch

wel wat irritante herhalingen gaan vertonen. Voor dat nieuwe zijn nog geen echte

woorden. Maar ik weet wel wat verhalen.

98


In mijn jeugd ging ik vaak spelen in het Beatrixpark in Amsterdam. Er was een ronde

ondiepe vijver met helder water. Je kon de bodem zien. Ik kan me niet meer precies

herinneren hoe ik me als kind toen voelde, behalve dan heel erg op mijn gemak en vrij.

Pas later besefte ik dat er iets bijzonders aan de hand moest zijn geweest. Als ik ondiepe waterpoelen zie met helder water en daar door heen de bodem, word ik helemaal warm

en gelukkig van binnen. En nog veel meer: het voelt als een wonder! Voor de

werkelijke ervaring lijken geen woorden van betekenis te bestaan. Wat heb ik als kind ‘gezien’, dat het me nog steeds zo raakt? Je moet echt als een kind zijn –zoals Jezus het

beschreef- om de betekenis van water als symbool van de ziel zo te ervaren. Het is het

menselijk vermogen om tot op de bodem van de ziel te zien. En dat is een wonder!

En dan is er nog een verhaal. Het verhaal van juffrouw Jollema in het gelijknamige

kinderboek van N.M. Bodecker, New York, 1972. Talloze malen heb ik het

voorgelezen aan mijn dochter. Juffrouw Jollema woont in een huis aan zee, villa Pax. En in haar prachtige tuin woont ook een egeltje. Juffrouw Jollema is een beetje

bijziend. Als ze een schoteltje melk aan de verkeerde kant van het egeltje neerzet, doopt

het egeltje beleefd zijn staartje in de melk en pas later –als zij weg is- draait hij zich om om te drinken. In het voorjaar gaat juffrouw Jollema de tuin in en zaait zij het perkje in

met bloemzaad. Zij ziet niet het egeltje dat ook zaadjes op zijn rug krijgt. Een tijdje

later ziet het egeltje zichzelf in een plas water…. en op zijn rug groeit een hele bos

bloemen… hij heeft er maar één woord voor: kolossaal!!.... “Ergens in hem zoemde en fladderde iets dat naar buiten wilde, dat bepaalde iets waardoor de vogels zingen, de

dichters dichten en de jonge hondjes hun staart achterna zitten. Terwijl hij dat stond te

overdenken, begonnen zijn pootjes te dansen, helemaal uit zichzelf…. ik kan er niets aan doen… ik wou dat ik kon ophouden….. Hij rende om het goudvissenvijvertje (rond

en met helder water!)… Vandaag is de mooiste dag van mijn leven!”…. Juffrouw

Jollema ziet ondertussen alleen maar een deel van haar bloembed over het pad het tuinhek uit huppelen. Zij roept de veldwachter “houd de dief!’…. Als alles opgehelderd

is, zit juffrouw Jollema ’s avonds tevreden voor haar raam, met uitzicht op de kleine

ronde vijver. De volgende ochtend maken ze samen een wandeling langs het strand.

Aan het eind van de golfbreker gaan ze samen zitten. De egel met een fleurig bloembed op zijn rug en juffrouw Jollema met haar tenen in het water…. ‘en de lucht was vervuld

van vrede en zonneschijn en een vleugje duizendschoon’.

Wat ben ik graag die juffrouw Jollema! Als ik tevreden in mijn eigen tuin zit, die op het

eerste gezicht wat wild is, maar voor mij o zo perfect… alles precies op de goede plek,

helemaal mijn sfeer. Het is onmogelijk aan te geven, waarom dat zo is. Het is ook

onmogelijk aan te geven waarom het verhaal van juffrouw Jollema nou zo mooi is. Het roept een gevoel op van heldere eenvoud, alles precies op de goede plek, en

tegelijkertijd vol van symboliek. Het laat kinderen een wereld, waarin ze kunnen

wegdromen. Zo zijn er natuurlijk heel veel verhalen met deze kwaliteit. Waarom is dit verhaal nu zo speciaal...? Misschien toch die kleine ronde vijver met helder water?

Zelfs het vogelbadje in mijn tuin kan dat gevoel van wonderen bij me oproepen.

Afgelopen week ben ik vrij geweest van mijn werk. Het was een stille week, zoals ik

het wilde. Ik heb een poging gedaan om echt op pad te gaan, de mist in. Het

99


niemandsland dat we kennen vlak voor de fysieke dood. Iedereen die een geboorte of

sterven van iemand anders heeft meegemaakt, kent denk ik het gevoel. Het diepere

gevoel achter de simpele waarheid: je komt alleen en je gaat alleen. En op deze weg

kwam het zinnetje: ‘Ik ben mijn eigen Christus’. We gebruiken deze formule vaak alleen in negatieve zin, hoe we onze eigen vijand kunnen zijn. Met diezelfde kracht ben

ik dus vanaf nu mijn eigen Christus. De omvang hiervan moet nog blijken.

Zondag 13 mei 2012

Iets in mij jubelt continu.

(maar men zegt: ik zou me moeten schamen)

Mijn hele wezen viert vrijheid. (maar men zegt: ik zou moeten huilen)

Ik volgde mijn hart en nu stroomt het over.

(maar men zegt: ik zou wijzer moeten zijn) Mijn geest wil niets liever dan zich uitstorten in leegte

(maar men zegt: Ik zou moeten vergeven en vergeten)

Ik voel hoe de liefde en het licht al mijn grenzen verleggen (maar men zegt: ik zou duidelijker moeten zijn)

Ik ben mijn eigen midden, mijn eigen Christus

(maar men zegt: ik zou voorzichtiger moeten zijn)

Ik ervaar een oceaan van leven onder mijn voeten (maar men zegt: ik zou de dood moeten aanvaarden)

Mijn ziel zingt en vindt rust

(maar men zegt: ik zou meer moeten doen)

Nog nooit is het beeld van twee werelden zo scherp zichtbaar geweest. Er is zoveel over

geschreven en verteld. Het is vaak terug te vinden in de verhalen van mensen die een heftige gebeurtenis meemaken in hun leven en in één keer transformeren naar een ander

gezichtspunt, meer verbonden met hun essentie. De wereld lijkt er niet anders door te

worden, dezelfde thema’s, dezelfde dilemma’s, nog steeds worstelingen…. en toch. Er

is een ander schijnsel, dwars door alles heen, dat hen levenslang immuun lijkt te maken voor gedrag dat gedreven wordt door angst.

Angst ontstaat door gebrek aan informatie, en als je eenmaal van dat centrale punt in

jezelf, die essentie, dat Midden hebt geproefd, is de angel van de angst voorgoed weg. Dan opeens wordt zichtbaar hoe stuurloos en onzeker mensen kunnen zijn zonder die

smaak en geur van dat Midden. We kennen het verschijnsel al binnen de psychologie,

en het lijkt zich nu in een overtreffende trap af te spelen op het niveau van de evolutie

van het menselijk bewustzijn. Ik werd van de week weer naar de Nag Hammadi geschriften getrokken. Mijn aandacht

ging naar het Evangelie van de Waarheid. Daarin gaat het onder meer over de ‘ware

naam’. Daardoor besefte ik:

Ik ken mijn ware naam

(maar men zegt: ik zou moeten veranderen)

100


In the Garden of Eden our Names are known

together we will be

heard in the Wind, written on Stone

found by the Sea. (uit: Echoes of Home)

Woensdag 16 mei 2012 Vandaag afscheid genomen van Klaas Schipper. Vrijdag wordt hij begraven in Almelo.

Klaas deed samen met Freddy alle techniek rond mijn muziekvoorstelling. We kenden

elkaar al 30 jaar. Hij was pas 64 jaar. Nog zoveel plannen… nog zoveel toekomst…. en

dan de diagnose ‘acute leukemie’. Zijn kinderen en kleinkinderen missen een lieve papa en opa. Zijn vriendin mist een innige geliefde. “Klaas, dank je wel voor al je nabijheid

en lieve zorgen. Je bent een goed mens. Ik brand een lichtje voor je en stuur een

engelgroet naar de mensen die van je houden. Ik mis je”. Iedere keer denk ik: ‘Nooit meer Klaas”.

Donderdag 17 mei 2012 Hemelvaartsdag Misschien is het volgende iets speciaal van toepassing in de komende dagen.

Maar het is voor mij ook een formule voor deze tijd van transitie.

Het is een uitwerking van de meditatie die ik opschreef in het boekje Aerlim.

De kunst is om elke voorop gezetheid in deze ‘formule’ los te laten. Het is een niet-handeling. Elke stap is doel op zich en heeft tevens een ‘open einde’. Op die manier is

het een feestelijk avontuur.

------------------------------------------------

We laten even los alle associaties die kunnen worden opgeroepen vanuit bestaande

stromingen, methodieken of inzichten. We doen dit ‘alsof totaal nieuw’. Het is niet nieuw in de zin van onwetend en zinloos leeg, maar het is nieuw omdat we het niet

vastzetten op een bepaalde plek, met een bepaald etiket of in een bepaalde gedachten-

groef. We laten het vrij stromen.

Ieder zoekt een eigen plek, houding of beweging.

Met ons voorstellingsvermogen laten we het totaal van onze wereld, zoals we die als individu kennen, uit elkaar vallen tot op het niveau van de kleinste deeltjes en daaraan

voorbij. Het is veel meer dan oplossen of loslaten…. Het valt gewoon uit elkaar. Niet

alleen onze leefwereld, onze belevingswereld, maar ook de fysieke wereld, onze Aarde,

ons Universum.

We doen dat in het volste vertrouwen en met een bewuste intentie dat die totale wereld

zich vanzelf en op haar eigen tijd weer formeert vanuit slechts één punt: onze essentie die bestaat uit liefde. Daar waar we zijn gekend in onze Ware Naam. We hoeven die

naam niet letterlijk te weten om deze te kunnen gewaarworden.

En zoals in de bierreclame bij het kraampje op de maan: “….and now we’ll wait..”

101


We kunnen hiermee spelen en een ritme vinden. Bijvoorbeeld op onze ademhaling.

Op de uitademing valt alles uit elkaar en op de inademing is er formatie. We spelen met

het ritme: 8 hartslagen uit, 8 hartslagen in. Of 12–12. OF 12-9 OF 13-9.

Of een ritme over meerdere dagen: Vandaag, Hemelvaartsdag, is voor mij een dag van continue ‘uitademing’. Vandaag valt alles uit elkaar. Zondag 20 mei zal –naar ik

vermoed- voor mij de dag zijn van inademing, dan is er formatie. Ik kan de beweging

aanvoelen en tegelijkertijd is zij autonoom en vrij. ---------------------------------------------------------

Zondag 27 mei 2012 Pinksteren

Als ik in het gezangenboekje van mijn ouders zoek naar liederen voor de Pinksteren, dan kan ik maar één lied vinden: “Kom schepper, Geest, daal tot ons neer…..”. Het is

een lied van Maarten Luther en onderaan staat de naam van de vertaler en tevens de

oorspronkelijke titel in het Latijn: “Veni Creator Spiritus”. Wat me opvalt is dat er staat “Schepper Geest” en niet Heilige Geest, zoals het in de Handelingen der apostelen staat.

En ik schrijf het hier op zoals het er staat in de huwelijksbijbel van mijn ouders, aan hen

gegeven op 20 november 1945. “Zij allen waren eendrachtelijk bijeen….. een geluid, gelijk als van eenen geweldigen,

gedrevenen wind….. en er werden gezien verdeelde tongen, als van vuur op een iegelijk

van hen…. en zij werden vervuld met den Heiligen Geest en begonnen te spreken met

andere talen, zooals de Geest hun gaf te spreken…” Ik kan me niet meer herinneren hoe mijn vader deze tekst voorlas, maar wel herinner ik

me zijn Bijbellezingen aan tafel, hoe zijn stem klonk en zijn mond probeerde elk woord

duidelijk uit te spreken. Soms struikelde hij dan wel eens. Op school moest ik een keer voor de klas komen en werd mij gevraagd wat Pinksteren inhield. Ik wist het niet

meer!!! De schaamte was diep. De leraar legde het nog een keer uit. Natuurlijk had ik

dat moeten weten….. Pas later werd Pinksteren voor mij het mooiste Christelijke feest dat ik ken.

In bovengenoemd gezang gaat het dus over “Schepper Geest”. Ik ben geen theoloog en

misschien is het al vele malen uitgelegd, zoals het nu in me opkomt: juist het woord

Schepper maakt een verbinding naar de eigentijdse niet-kerkelijke spiritualiteit. En hier gaat het dus over een Schepping, uitgesproken in een universele taal, met tongen van

vuur, op een manier die ons verstand te boven gaat en niet te begrijpen is voor de

lineaire geest, maar wel degelijk te verstaan.

Vandaag, een prachtige zonovergoten Pinksterdag. Ik zit aan het water op de

Gooimeerdijk. Het geluid van de golven op de stukken steen langs de oever. Het besef

dat Pinksteren gaat over ‘ontvangen’. Terwijl ik een liedje zing, dat ik ken uit mijn jeugd, ont-vang ik de schoonheid van deze plek, dit moment.

Heer! Ik hoor van rijke zegen, die Gij uitstort keer op keer; laat ook van die milde regen, dropp'len vallen op mij neer;

ook op mij, ook op mij, dropp'len vallen ook op mij.

Ik vraag me af: wat zal er overblijven van het Pinksterfeest als ik een brug overga naar

het zogenoemde ziel-universum? Hoe betrekkelijk zijn dit soort overwegingen en

102


beelden? Centraal op deze website staat nog steeds de foto van het lege bankje als

symbool van de ziel. En het boek Aerlim begint met de suggestie dat alles wat voor de

Geest mogelijk is, is bereikt. Met onze rug tegen de volgeschreven muren doen we een

stap achteruit en stappen in de allesomvattende liefde, een bron van potenties, de ruimte van onze ziel. Het woord “Schepper’ lijkt een brug te zijn tussen de twee universa van

Geest en Ziel.

Woorden schieten mij tekort als de synchroniciteit tussen de verschillende werelden soms zichtbaar wordt. Op mijn werk kwam het opeens zo van pas om een bekend

gezegde iets anders te verwoorden: “Twee stappen achteruit IS drie stappen vooruit !!”.

De reikwijdte die ik hierbij ervaar, is niet uit te leggen, dus krijg ik veel ‘glazige

blikken’ als ik dit euforisch poneer. Maar ook –zonder die reikwijdte- is dit op mijn werk een verrassende en bruikbare eyeopener.

Het enige baken dat ik heb in deze tijd is mijn innerlijk vuur, mijn hart en van daaruit mijn zin en weerzin als reactie op mijn omgeving. Ook recent waren er voorbeelden,

waarbij mijn hart staat te juichen aan de bron van nieuwe mogelijkheden. Ik sta te

popelen om het water in te springen ….. en dan is er de kunstmatige dam in de stroom….alles valt stil. Uit angst en onzekerheid vervalt de Schepper Geest in aloude

wetenschap en starre professionele maatschappelijke maakbaarheid.

Dan doe ik een stapje achteruit op de ouderwetse manier, niet alleen uit respect voor

mijn medemensen, maar ook uit zelfkennis en zelfbescherming om niet volledig leeg te lopen in een stilstaand stuwmeer achter een kunstmatige dam en een beheerste energie-

opwekking. Mijn Moeder-Aarde-hart huilt. We hebben nog maar weinig leiders en

managers die de stroom vertrouwen en in staat zijn om ‘bedding te geven’.

De laatste paar dagen is er een zwaarte voelbaar, buiten alle proporties die ik ken. Het

neemt levensglans weg. Voor een deel zal het te maken hebben met persoonlijke gebeurtenissen, maar dat is niet alles. Het voelt als een oplaaiende fundamentele strijd

op een breed maatschappelijk niveau en dus in het menselijk bewustzijn. Als we er

vanuit gaan dat we EEN zijn, dat is dit een enorme innerlijke tweestrijd. We laten ons

nog aanspreken op oude structuren en normen, het ego-geknars neemt toe, maar we verzetten ons ook…. Dit mag echt niet zo doorgaan! Tolerantie ZERO. Die tweestrijd

slaat lam, het geeft onmacht. Ondanks dat mijn eetpatroon niet is veranderd, word ik

letterlijk fysiek weer zwaarder. Dit ken ik van mezelf als het opbouwen van een ‘buffer’ om datgene wat ik niet wil van mijn lijf te houden. In de politiek lijkt men nu een

oplossing te hebben gevonden in het lenteakkoord. Iets waarvoor men gezamenlijk

weer kan en wil optrekken. In Trouw las ik een berichtje dat drie politieke

jongerenorganisaties een gezamenlijk plan hebben opgesteld rond het thema “duurzaamheid’: ‘Het draait nu teveel om geld alleen…en dat moet anders”. Daar dus

ook opnieuw beweging!

Iedere keer als ik achter mijn computer ga zitten en dit bestand open, is er de sfeer van

Aerlim. Een zachte milde bries door mijn bestaan. Tegelijkertijd –en ik aarzel om dit

neer te schrijven- lijkt er een einde te komen aan de jaarlijkse terugkeer van het Pinksterfeest. Wat betekent het neerdalen van de geest nog als ik de stap zet in het

universum van de ziel? Ik zie een beeld waarin ik als mens een stap opzij doe en de

103


neerdalende stroom oplost, omdat zij haar doel kwijt is. Het is vreemd om dit beeld te

zien. Er is niets dat stopt, het verdwijnt gewoon, als dimensies verschuiven…..

Zondag 3 juni 2012. Komende week staat Venus in de zon. Op woensdag 6 juni, in Nederland bij opgaande

zon is te zien hoe Venus voor de zon langs trekt. Daar wordt veel over gesproken en

geschreven. Venus is voor mij overgave. Het is misschien kort door de bocht, maar Venus is praten en breien tegelijkertijd. Multitasking. Wat ook wel wordt aangehaald

als typisch vrouwelijke kwaliteiten. Vandaag in een uitzending van Het Vermoeden gaf

Klaas van Egmond een heldere uitleg naar aanleiding van zijn boek ‘een vorm van

beschaving’. Weer ging het over het Midden. Nu via de symboliek van het Keltisch Kruis en het verhaal van de Kleine Johannes van Frederik van Eeden.

In het Midden van je bestaan wordt je als mens gedwongen verantwoordelijkheid te

nemen. Niet iedereen kan dat of wil dat… en over het algemeen gesproken kiezen we toch liever veilig een plek in de periferie van ons bestaan. We vergroten een deelaspect

van onszelf, gestut en vast omlijnd door algemene waarheden. In plaats van onze eigen

levende waarheid. Ik werd wel getriggerd door het verhaal van de Kleine Johannes. En in het gesprek met Klaas van Egmond leek het toch weer even alsof we nog steeds voor

dat dilemma staan. In het verhaal staat de kleine Johannes op een kruispunt en een

onbekend figuur (Christusfiguur?) stelt hem voor de keuze: meegaan met Windekind op

het vurig pad over de zee naar het Grote licht OF naar de duistere stad, naar de mensen met al hun weedom. De kleine Johannes kiest voor het laatste.

Ik ben ervan overtuigd dat we in deze tijd dit dilemma overstijgen. We hoeven die

keuze niet te maken, omdat we inmiddels een gevoel krijgen bij die onbekende persoon en onszelf in een groeiend bewustzijn daarmee kunnen identificeren.

Hoe tegenstrijdig het misschien ook klinkt: ik ben niet heilig, maar ik ben wel mijn

eigen Christus. We zijn voorbij het dilemma van de grote keuze! Ik voel in mezelf een enorme strijdbaarheid: ik vertik het om nog langer voor dat dilemma te worden gesteld!

De Venus-transit is zo’n moment waarop we dat nogmaals kunnen realiseren. We

nemen al onze emotie-hoedanigheid in eigendom, simpelweg om te zijn wie we zijn, en

nu bewust: Liefde. Elke avond voor ik ga slapen is dat mijn mantra: Aanwezig in Liefde. En in die Liefde wandelen we op deze wereld, als elkaars medemensen, mede-

zielen. Het is een groot avontuur om te ontdekken wat er dan gebeurt met al het

weedom….

Zaterdag 9 juni 2012.

‘Wees stil en laat de innerlijke waarheid zich openbaren….’

Deze zin of iets van die strekking lees ik telkens weer. Dat betekent voor mij dat – voor zover er al langer een gevoel is van ‘twee werelden’- de ene wereld steeds kleiner wordt

en de andere steeds groter. Het gevoel van kleiner of groter heeft te maken met de mate

van beweging, vitaliteit en thuisgevoel. Dat verschuift dus en behoorlijk ook. De wereld die groter wordt, beweegt zich meer van binnen uit. En vrijheid wordt niet altijd

begrepen.

104


Calling to the Present all that I AM. From past and future, from far away.

Calling to the Present I Pray and so it is, AMEN.

Coming out to BE all that I AM. In Light and Darkness, my own chosen Way.

Coming out to BE I Pray and so it is, AMEN. Being Awake all that I AM. There is a dream, passing my Way.

Being Awake I Pray and so it is, AMEN.

In the middle of Creation all that I AM. I’m spinning the Web, day by day. In the middle of Creation I Pray and so it is, AMEN.

Entering Silence all that I AM. On Holy Ground, along the Ocean Way.

Entering Silence I Pray and so it is, AMEN.

Meeting the Stars all that I AM, Through the Centre of the Universe, there is a way. Meeting the Stars I Pray and so it is, AMEN.

Calling for Love all that I AM. I Am Truth, I Am My Way.

Calling for Love I Pray and so it is, AMEN.

Zaterdag 16 juni 2012.

Laat mij stil verlangen, laat mij tevreden naast jou staan, hoe dan ook zegevierend, wetend dat 2012 voor ieder mens een overwinning is,

op eigen kracht bereikt, hoe dan ook, aan zich zelf dankend.

Laat mij tevreden naast jou staan, zegevierend, dit jaar glorieus vieren.

Laten wij samen de cirkels van de geest overzien en vanaf nu op en neer cirkelen in de spiralen van de ziel.

Na een week hard werken als trouwe ambtenaar en een goede nachtrust, stap ik in het morgenlicht mijn tuin in…. op mijn lijf schijnt een nieuwe zon.... op mijn adem golft

een weldadig besef: ‘hè, hè, eindelijk!’

Onmiddellijk is er de associatie met een gebeurtenis eind jaren negentig, toen iemand

mij vertelde over een zesde dimensie. Ik riep toen spontaan: ‘daar gaan we voor!’ Het

was een introductie op de leringen van het Andespad. Ik bezocht toen de workshops van

Don Juan Nuñez del Prado, bekend geworden door de boeken van Elizabeth Jenkins: De Terugkeer van de Inca en Reis naar Q'eros.

Nu, vandaag, in het morgenlicht, is alles op z’n plek: de vormen, de kleuren, de geur…

ik word aangeraakt ergens diep in mijn bestaan. Een nieuwe laag van bewustzijn bevestigd, geconsolideerd… en het heeft iets uiteindelijks. Dit is waarvoor ik op Aarde

ben.

Even later open ik mijn e-mails. Er is een nieuwsbrief van Nanco Immanuel, die mijn besef van dat moment compleet bevestigd. Mooier kan ik het niet zeggen. Ik heb het

gekopieerd naar een pdf-bestand, zie onderaan dit bericht.

In het bericht van Nanco wordt gesproken over perfectionisme en het verdriet en de

frustratie die het nieuwe bewustzijn kan oproepen, als mensen zich herinneren hoe

HEELHEID voelt, en dit (nog) niet kunnen waarmaken of herkennen in hun eigen omgeving.

105


In dit licht herinner ik me een gesprek met een collega, deze week, over de behoefte en

het verlangen om dingen rond te maken en AF. Mijn reactie borrelde uit mijn tenen

omhoog. Er is geen dilemma! We gaan in cirkels, we dansen door de spiralen… elke

creatie, hoe alledaags ook, krijgt ruimte en tijd.

Het jaar 2012 maakt zichzelf zo waar! De diepste dieptepunten en de hoogste

hoogtepunten passeren mijn levenslijn. De Aarde gaat binnen mijn tijd! Haar verhaal is mijn verhaal. We noemen het Liefde. Waarom pak ik vanmorgen Yeats van de

boekenplank? Waarom kijk ik bijna elke dag naar Stargate Atlantis? Ik zit met tranen in

mijn ogen als hoofdrolspeler Joe Flanigan als Colonel John Sheppard plaats neemt in dé

stoel en de stad Atlantis laat opstijgen, de ruimte in. En het is onnavolgbaar zoals Rachel Luttrell, in de rol van Teyla, het lied vertolkt “Beyond the night”. In deze TV-

serie duikt ook het begrip ZPM op: Zero Point Module. Ik vind dat geniaal! Dit is

precies de reden waarom ik zo’n grote liefhebber van Science Fiction. De schrijvers zijn niet zelden zieners! Zoals de boeken van Philip Dick, Asimov, Frank Herbert,

Ursula Le Quin, Wim Gijssen.

Voor mijzelf is de manier waarop ik mijn leven duid, steeds meer terug te voeren op de

idee dat ergens diep in mij er een besluit is genomen om hier te zijn, als mens in een

fysiek lichaam, op Aarde. Dat besef maakt hét verschil hoe ik in het leven sta. Er zijn

mensen die dit wel zo zien en er zijn mensen die dit niet zo zien. En dat is kennelijk een wereld van verschil!

Uit de verhalen van de mensen voor wie dat wel zo is, maak ik op dat er een duidelijk

moment is, waarop men dat gaat beseffen en waar men dan het besluit in de tijd plaatst. Bijvoorbeeld na een ernstige ziekte, of na een bijna-dood ervaring. Vaak zeggen juist

die mensen dat het besluit al veel eerder was genomen: al voor de conceptie, ‘anders

was ik nooit geboren’. Het lijkt een heel nieuw inzicht te worden in mijn leven, dat dat verschil er is. En ik

vind het moeilijk om daar geen waardeoordeel aan te hechten. Kun je als mens

werkelijk gelukkig zijn zonder dat besluit te nemen of te beseffen?

Het is zo’n stevige basis in mijn bestaan. Het besef dat ooit –op een bepaalde manier- in mij het besluit is genomen om hier te zijn. Het maakt het leven niet gemakkelijker of

moeilijker of beter, maar wel geeft het me een ‘derde positie’ van waaruit ik het geheel

kan overzien. Het is de essentie van vrije wil. Dat inzicht zie ik vooral bevestigd in de berichten van Steve Rother. Hij heeft daar een mooi boek over geschreven: Spirituele

psychologie.

Op deze plek een liefdevolle groet naar Barbara Rother, die ernstig ziek is. We

omringen haar met alle menselijke warmte en geven haar de ruimte die zij ook zo vol overgave en met heel haar hart geeft aan anderen, “Barbara, we houden van je”.

Vandaag voelt als een nieuw hoofdstuk, een volgende draai op de spiraal…….

Stargate Atlantis, Teyla: Beyond the Night

Nieuwsbrief Nanco, 16 juni 2012

http://www.youtube.com/watch?v=ODkSpHtl_8M&feature=related

106


Zondag 24 juni 2012.

(From under my skin, the words did come and I listen most carefully. Written in the

language of Heart and Soul, it never was more truly.)

In the wave of First Sounds, greeting a new Day

In the earliest Light, I walk the Medicine Way Being alive, celebrate I AM

Sharing the Light inside, knowing I can

In the wave of First Sounds, I’ve come to the Sea The face of my Soul, I touch for ever to be

Going with the Stream, trusting I AM

Sharing the Love inside, knowing I can

In the wave of First Sounds, greeting Mother Earth

On my Way Home, she is Eternal Birth My daily Prayer, grounding I AM

Sharing the Power inside, knowing I can

In the wave of First Sounds with the Wind I fly My Breath is all there is on a Mountain high

Being All in One, OHM I AM

Sharing the Wisdom inside, knowing I can

Op dit moment schrijf ik niet zoveel nieuwe gedichten of liedteksten, maar regelmatig

krijgt een oude tekst opeens een veel diepere en bredere betekenis, dan dat ik ooit (met mijn ratio) had kunnen bedenken.

De voorstelling ‘Toen was er tijd over” begint met een tekst waarin mensen worden

meegenomen naar een kristallijn energieveld. Direct daarna is er het lied “From under

my skin”. In dit lied worden de vier windrichtingen aangeroepen in vier coupletten. Eerst het Oosten, dan het Zuiden, dan het Westen en als laatste het Noorden. Het

Noorden is gesymboliseerd in de Stille Berg, die wij in essentie zijn, de persoonlijke

Macht inherent aan Wijsheid. Dit lied is geïnspireerd door het gebed van de Navajo-indianen, en de boeken van Lynn V. Andrews, met name ‘De vlucht van de zevende

maan’, waarin uitgebreid wordt stil gestaan bij de vier schilden van de mens. Van haar

hand is tevens het boek ‘Kristalvrouw’, waarin een transformatieproces wordt

beschreven. Het lied eert ook het medicijnwiel, zoals beschreven in het prachtige boek “Praktische natuurmagie’ van Marie-Louise Lörler.

En nu in het heden, 20 – 25 juni 2012, krijgt het laatste couplet van dit lied een

bijzondere betekenis in relatie tot het verhaal van Mount Shasta in Californië.

Van de website van James Tyberonn: www.Earth-Keeper.com (onder Events).

The Om Crystal of Mount Shasta -The 2012 Completion, OM-Wave Gathering & Celebration of the Ascended Masters, June 23-24 2012.

107


…………….The 2012 Summer Solstice will be a mega-event in the Transformation of

the Planet Earth. In North America, the solstice transformation will be centered in Mt

Shasta, as Sainte Germaine and the Ascended Masters / Council of Crystalline Light will gather on Mt Shasta in enclave from June 19th thru June 25 2012 to emit a multi-

dimensional wave of Unconditional Love via the Crystal of OM.

In de gechannelde berichten van (Ascendend Master) Saint Germain en (Aartsengel)

Metatron lees ik woorden en zinnen, die direct een verbinding hebben met het lied

‘from under my skin’. Metatron kondigt zichzelf meestal aan als “I AM”. En de

verbinding met de OM-wave doet mij zo goed! Dit verhoogt de al aanwezige trilling in het lied 1000 maal! En dan is er de opvallende verbinding met het begrip Wijsheid. In

de tekst van James Tyberonn komt dit terug in de titel “The eyes of Wisdom…”.

In die zelfde tekst zit een opmerkelijk verhaal over ‘the people with blue skin… with the ability of Great Tranquillity’.

Deze twee verhalen, het ontstaan van bovenstaande liedtekst en Mount Shasta,

resoneren op dit moment in mijn lijf intens op elkaar. Donderdagochtend, 21 juni 2012, zat ik om kwart over vijf in mijn tuin. Tijdens de zonsopgang ‘zag’ ik alles om mij heen

als door een ‘blauwe bril’. Ik vroeg me toen af: ‘waarom alles zo blauw?’ Nu weet ik

het. Dit is de kleur van Mount Shasta en het volk diep in haar binnenste, under my

skin….

Afgelopen week was een moeizame week op mijn werk. Ik ben er uit geknald. Uit het

systeem van enkel zwart-wit. Mensen zijn van me geschrokken. Mijn voeten stonden even niet meer gegrond op de aarde. Het lukte me gewoon niet, …mijn bewustzijn

teveel in een spagaat.

Ik heb een paar dagen vrij genomen. Dat had ik al eerder gepland in het vooruitzicht van deze zomerzonnewende.

Morgen moet ik op mijn werk een verhaal vertellen over ‘de Kanteling’, over andere

manieren van zorg en welzijn…. De bedoeling is dat we aan elkaar ons verhaal

vertellen, over de dromen en successen…. ik moet nog even bedenken hoe ik dat ga doen.

Meestal schrijf ik in de loop van de week losse aantekeningen, om te onthouden voor dit weblog. Afgelopen week schreef ik “Sterrenpoort Aerlim”. Ik kwam daar op al

doorredenerend op de teksten en meditaties van Herman Splingaer, waarin het

sterrenpoort-netwerk een belangrijke rol speelt. Volgens de gegeven informatie zijn er

ruim 80 sterrenpoorten over de hele aarde verspreid. Het fascineerde me opeens dat –terwijl wij Een zijn met de Aarde- dit sterrenpoort-concept toch een verhaal lijkt te zijn

buiten onszelf. In de meditaties van Herman Splingaer versmelt onze persoonlijke

zielschijf met één van de sterrenpoorten…… dat is nog steeds een tussenstap. Het voelde opeens zo vanzelf-sprekend om onder de naam Aerlim een sterrenpoort te

openen. Wordt vervolgd…..

108


Zondag 1 juli 2012

‘Bewustzijn’ of ‘Aandacht’ neigt er toe samen te vallen in één punt. Alles om mij heen

is eenvoudig en transparant. Het zicht wordt daarmee oneindig. De wereld

transformeert met de snelheid van liefde. Dat is sneller dan het licht. De innerlijke verbintenissen die worden aangegaan, laten zich ervaren in tantragolven. We zijn de

heilige getuige en daarmee per definitie schepper van onze wereld. Ik omarm mijn

diepste verdriet en heb mijn ‘al-om-licht’ in eigendom.

En nu in 3-D.

Het is de laatste tijd ‘in’ om elkaar verhalen te vertellen. Op mijn werk vertellen we

elkaar verhalen om successen te vieren en ervaringen te delen. We ‘halen’ verhalen op, met en bij anderen, voor brede communicatie-doelen en printen het in krantjes en

boekjes…… we maken er zelfs landkaarten van. Allemaal ongetwijfeld heel nuttig en

door velen als positief ervaren… toch bloedt mijn indianenhart. Verhalen vertellen was ooit een heilig iets. Als verteller stond je in het middelpunt. En dat middelpunt

vertegenwoordigde stilte en respect. Het verhaal bleef in het Midden. Een op zichzelf

staand monument, een getuige van Leven… Nu moet het een doel dienen en –als we eerlijk zijn- vinden de meeste mensen het

doodeng, in dat stille Midden. Hoe is het mogelijk! Deze wereld van angst is mij zo

vreemd! Mijn hart bloedt!

Om te overleven schakel ik over op automatische piloot. Het is niet anders. Als ik wel een kans zie, zal ik er alles doen om een verhaal dat aan mij is toevertrouwd,

in heelheid door te geven.

Ik ben in mijn huis aan het opruimen en kom dus van alles tegen. Tientallen kaartjes en brieven, die tot nu toe elke schoonmaak trotseerden, maar sinds jaren niet meer zijn

ingekeken, heb ik nu weggedaan. Een kist met reserve-serviesgoed vindt zijn weg naar

de kringloopwinkel. Twee vuilniszakken met oude kleding gaan naar het Leger des Heils. Kapotte lakens nu toch maar voorgoed weggegooid. En dan heb ik opeens de

trouwjurk van mijn moeder uit 1945 in mijn handen. Gemaakt van parachute-zijde en

daarom nog steeds niet vergaan. Vlak naast een plastic zakje met mijn doopjurk en mijn

eerste schoentjes. Het zijn pareltjes! Ik vouw ze weer netjes op en geef ze een nieuw plekje boven in de kast. Er zijn twee kisten vol met jeugdspullen van mijn dochter:

tekeningen, schoolrapporten, muziekschool-verslagen, dansvoorstellingen,

knutseldingen…. ik zet alles bij elkaar in de logeerkamer. Ooit heeft ze er plek voor. Elk ‘ding’ dat door mijn handen gaat heeft een verhaal. Af en toe moet ik even naar

beneden, een kopje thee drinken, iets eten….. ik voel de energieën verschuiven. Het is

goed. Ik laat het in het Midden.

Zaterdag 7 juli 2012

Als je me laat gaan wordt het heel stil

dan sla ik mijn vleugels uit

in die grote blauwe lucht als je me laat gaan

zing ik eindelijk mijn lied

109


vanuit het stille menselijk hart

nu nog een ingehouden zucht

voor als je me liet gaan

en als je stil was geweest had je me al lang zien gaan.

Het Stille Menselijk Hart is aan het loskomen… los van de zwaarte van het oude hart. Het is een vrijheidsdrang, zoals de vliegen die ik dagelijks zie opvliegen tegen de

ramen. Ik dood er geen een. Ik vang ze allemaal voorzichtig en breng ze weer naar

buiten.

Het Stille Menselijk Hart is naar haar aard en wezen een juichend hart. Het stroomt over. Zij is kwetsbaar en op een bepaalde manier dwingend en intolerant. Ik kwets

anderen, want ik wil vrij zijn.

Werkelijk los komen. Die drang zit in mijn genen, verbonden met deze aarde-tijd. Op mijn werk voorspelde iemand dat het in de samenleving eerder gaat om ‘samenkracht’

dan ‘eigen kracht’. Dit is een boeiende uitspraak omdat ze tegelijkertijd iets zegt over

empowerment van ieder individu –waar volgens mij niets op tegen is- én over de kracht van de samenleving als een menselijk (hartelijk) gegeven. Die drang in mijn genen

drijft me naar een samenkracht in mij zelf. En dat levert pijnlijke processen op. Het is

niet uit te leggen. Mensen begrijpen het of ze begrijpen het niet. Er lijkt steeds minder

een compromis mogelijk. Ik maak nieuwe keuzen in mijn contacten. Ook daar wordt het stiller. En op mijn werk zal ik weer meer zakelijk moeten zijn….? Ik mag er op

vertrouwen dat het Stille Menselijk Hart hoe dan ook zal stralen.

Zondag 15 juli 2012

Ik zag in de krant dat de discussie over homeopathie weer actueel is. Nu mogen alleen

flesjes met vermelding van plant en potentie, maar zonder een aanduiding waarvoor het goed is. Zoals de columnist in Trouw ook al aangaf: er verandert niet zoveel. Mensen

blijven dit gewoon gebruiken omdat het werkt. Op de een of andere manier maakt deze

discussie me misselijk, omdat het zo hart tegen hart gaat. Even los van de financiële

belangen zie ik in beide kampen een heilige overtuiging dat men ´goed doet. Waarom is dat zo heftig? Er is kennelijk zoveel angst.

Homeopathie mobiliseert innerlijke kracht en vertrouwt op de natuurlijke reactie van

ons lichaam. Het is het verhaal van ‘de geest in de fles’, waarin de hoofdpersoon uiteindelijk een uitmuntend arts is. Ik vind de hele discussie des te absurder omdat de

meeste mensen perfect hun eigen weg weten te vinden in de diversiteit van

homeopathie en allopathie. Natuurlijk kan per individuele situatie discussie zijn over de

afwegingen die men maakt, maar daar lijkt toch niets mis mee. Zelfs mensen die principieel aan de ene kant of aan de andere kant staan, zie ik afhankelijk van de situatie

keuzen maken. En als er sprake is van ernstige misleiding of leugens, dan is dat in beide

kampen aan de orde en wordt men ter verantwoording geroepen. Toch, mijn misselijkheid is er niet voor niets. De discussie raakt aan diep menselijke

thema’s: ‘Vertrouwen of Angst’, ‘In eenheid met Moeder Aarde of in gevecht’, ‘Zijn

wij een golf of een deeltje? . Het raakt aan de diepgaande transitie van menselijk bewustzijn, waar we midden in

zitten. Bovenstaande discussie is nuttig omdat het een weergave is van de worsteling

110


om deze diepe tegenstellingen te overstijgen. En ook hier helpt scheel kijken (zie

weblog 15 april 2012). Twee werkelijkheden naast elkaar…. aan de ene kant de simpele

waarheid dat we op individueel niveau in ons persoonlijk leven dit dilemma moeiteloos

tackelen en aan de andere kant de hart-tegen-hart discussie die ons misselijk maakt van onmacht. Als we scheel kijken, nemen we beide werkelijkheden (voor) waar en kunnen

ze beiden over elkaar heen schuiven. Dan is er een ‘al-chemische’ reactie mogelijk, die

ons thuis brengt in dat Stille Menselijk Hart (zie ook 7 juli 2012).


Laten we nog even doorgaan op het ‘scheel kijken’. Ik gebruikte het recent in een

bijeenkomst op mijn werk. Mijn bewering dat je scheel moest kijken om de totale werkelijkheid te zien, werd onmiddellijk geïnterpreteerd als iets negatiefs, als iets dat je

moest zien te voorkomen of weg te werken. Maar dat was nu juist wat ik helemaal niet

bedoelde. Ik wil juist dat iedereen leert scheel kijken. Er is moed voor nodig om meerdere werkelijkheden een kans te geven, en de al-chemische reactie die dat

teweegbrengt ook werkelijk te laten plaatsvinden (zie weblog 15 juli). In mijn boek

Aerlim beschrijf ik het als volgt:

‘... maar dit is een tijd van overgang en in de dagelijkse illusie ben je nu ook fysiek

letterlijk in de overgang. Je bent altijd al een kind van deze tijd geweest. Dit alles

maakt dat je nu op twee benen staat, elk in een andere werkelijkheid. Dat maakt je ook opstandig naar beide kanten toe. Je voeten willen niet meer. Je verzet letterlijk geen

stap meer. Ik zag je schrikken over de reactie van een medemens. Zo fel tegen alles wat

niet ‘wetenschappelijk’ kan worden onderbouwd. Jouw wederheelheid die de hoek is omgegaan, kromp ineen. En je vroeg je af hoe iemand zo rigoreus één werkelijkheid

heilig kan verklaren en daarmee alle wederheelheid totaal ontkent. Met dit verhaal geef

je al meteen antwoord op het dilemma waarin je jezelf voelt vastzitten: Het gaat niet om wederhelften, maar om wederheelheden. Je staat in meerdere werkelijkheden en in

ieder apart met twee benen. Je kunt stappen zetten in alle werkelijkheden tegelijk. In

elke werkelijkheid is er weer sprake van een oneindige veelzijdigheid. Elke keer dat je

de hoek omgaat, is er geen houvast en geen leiding van buitenaf. Je hoeft niet meer vast te zitten in het beeld van de zandloper, waarin inderdaad sprake is van wederhelften.

De enige vergelijking die nog opgaat is dat er maar één korrel tegelijk door het

middelpunt kan, zoals je ook alleen volgens je eigen intuïtie en innerlijke leiding bodem en plek geeft aan een nieuwe werkelijkheid, waarin je opnieuw anderen uitnodigt en

toelaat. En als -volgens menselijke beleving- de zandloper 180° draait, dan ben jíj

altijd de laatste en tegelijkertijd de eerste, die weer door het middelpunt gaat. Al naar

gelang je geloof of overtuiging, is dat een totale ommekeer, die je leven op z’n kop zet of je fysieke dood en geboorte betekent in een nieuw lichaam. Liefde is de enige

brandstof waarop het mogelijk is een authentiek creatieproces te voltrekken. Alle

andere brandstoffen leveren herhaling en varianten op hetzelfde thema……’

Op dit moment zie ik mezelf in meerdere werkelijkheden zaken afronden en cirkels

rond maken. Zo is er het verhaal van de trouwjurk van mijn moeder. Recent vond ik de trouwjurk achter in een kast. De jurk is door haar zelf ontworpen en genaaid en

gemaakt van parachutezijde. Er was in 1945 niet veel andere stof te krijgen. Reagerend

111


op een idee van een vriendin, heb ik het oorlogsmuseum in Rotterdam gemaild, met de

vraag of men belangstelling had. En dat was zo, graag zelfs. Afgelopen week is de jurk

opgehaald en heb ik het verhaal kunnen vertellen. Mijn ouders komen uit de buurt van

Rotterdam, dus de jurk is terug op hun geboortegrond. Dat vind ik mooi. Het vakmanschap van mijn moeder is gezien en erkend. De originele foto-standaard met de

originele foto van mijn moeder met haar bruidsmeisje kon ik nu met een gerust hart

loslaten.

In de werkelijkheid van mijn dromen gebeurde er afgelopen nacht iets opmerkelijks. Ik

zag een tekst in spiegelschrift op papier. Ik deed moeite om het te lezen, maar dat lukte

niet. Iemand gaf mij aanwijzingen om het papier op een bepaalde manier in mijn hand te houden en zo kon ik het wel lezen. Toen werd ik wakker, echter zonder een

(bewuste) herinnering aan de uiteindelijke tekst.

In de loop van de ochtend was er een mengeling van oud en nieuw verdriet en een fysieke gewaarwording die ik ken van healing-sessies en tantra-oefeningen. Het voelde

als een afronding, als een healing.

Donderdag 26 juli 2012

Ik heb vakantie en ik ben thuis. Vooral dat laatste is belangrijk. Het zou niet moeten

uitmaken waar ik naar toe ga. Ik zou overal de sfeer van ‘thuis’ mee kunnen nemen,

maar toch, nu is het even heel belangrijk. Ik ben thuis en ‘thuis’. De vertrouwde rust en eenvoud. Het simpele ritme. De vriendelijke omgeving, die elk moment van de dag een

eigen licht geeft. Het is een ‘Sanctuary’. Weer zo’n mooi Engels woord met meerdere

betekenissen in één: heiligdom en toevluchtsoord. Net zoals het woord ‘Grace’ met de betekenissen: schoonheid, genade en dankbaarheid.

En alles werkt mee: mijn telefoon- en internetverbinding zijn deze week volledig

uitgevallen.

In het vorige weblog schreef ik over een droom waarin een tekst in spiegelschrift. Een

paar dagen later zocht ik op internet naar het programma voor de ‘dag buiten de tijd’

(Maya kalender) op 25 juli 2012. De toon en het zegel van deze dag waren: Witte Ritmische Spiegel. Ieder die de viering in Kilder zou bezoeken, werd verzocht een

spiegel mee te nemen. Ik heb vanuit mijn ‘thuis’ de dag mee gevierd. Het thema

‘spiegel’ als symbool van multi dimensionaliteit was nadrukkelijk aanwezig, gecombineerd met de symboliek van ‘The awakend Aphrodite’, with the soulmessage

van Rumi:

We are the mirror, as well as the face in it. We are tasting the taste of eternity this

minute. We are pain and what cures pain. We are the sweet cold water and the jar that pours.

Ik had nooit eerder van Kilder (bij Doetinchem) gehoord en ’s avonds op het journaal bleek in de buurt een hevige brand te woeden…… toch niet te veel zonnereflectie van

al die spiegels…???!!

Een ander thema dat regelmatig opduikt is ‘gelijkwaardigheid’. Ooit in een ver verleden

zocht ik dit thema op als aanhanger van het feminisme en emancipatiebewegingen.

112


Toen kwam Krishnamurti, die ‘als twee vrienden’ naast elkaar, gelijkwaardig, het

mysterie van het leven wilde delen. Mijn droom met hem samen in gesprek, twee uur

lang, op een stenen trap voor een groot gebouw, was zo echt, dat het me nog ontroert

als ik er aan denk. Met diezelfde boodschap van gelijkwaardigheid ga ik de laatste twee jaar ‘tekeer’ op

mijn werk: de transitie in het maatschappelijk sociaal domein gaat precies over

ditzelfde thema. We willen geen ongelijkwaardigheid meer. We zitten naast elkaar (aan de keukentafel) in gesprek en zoeken samen naar een oplossing voor een probleem.

Steve Rother heeft op zijn website een mogelijkheid geopend tot ‘spiritual

communication’. Hij ziet hoe veel lichtwerkers in het transitieproces naar andere frequenties erg alleen zijn komen te staan. Hij nodigt uit om in contact te blijven met

elkaar.

Eerlijk gezegd aarzel ik. De afgelopen twintig jaar heeft het lichtwerk (noodzakelijkerwijs) vaak in het licht gestaan van ‘therapie’ en ‘healing’. Ik heb te vaak

meegemaakt dat ik ergens naar toe ging met de intentie om uit te wisselen en

onmiddellijk benaderd werd als iemand die geholpen moest worden. Andersom heb ik vaak meegemaakt dat ik met diezelfde intentie door anderen op een voetstuk werd gezet

en men van mij een antwoord verwachtte.

Persoonlijk heb ik in 2012 heel bewust in meerdere contacten een vacuüm gecreëerd.

Ongelijkwaardig gedrag wordt bijna altijd ingegeven door angst. Ik laat op meerdere situaties een vacuüm ontstaan, om de demon van de angst voor eens en voor altijd te

laten versterven. Ik voed het niet meer, noch door actief gedrag van mijn kant, noch

door het object te zijn van projecties door anderen. En er is altijd een nieuw begin in een einde. “We are pain and what cures pain”.

Tot slot: In de stilte van mijn vakantie kwam opnieuw de zoete drang om te componeren. De impact van het woord ‘Sanctuary’ is enorm. Ik ervoer opnieuw hoe het

maken van teksten en muziek een directe levensbehoefte voor mij is. Ik zag het woord

in de spiegel en ik ben het zelf.

Het is zo goed om thuis te zijn.

Zondag 5 augustus 2012

Mijn vakantie is voorbij. Morgen weer aan het werk. Wanneer zal ik leren om daar de betrekkelijkheid van in te zien? Het is een kunstmatige indeling van onze tijd, werktijd

en vrije tijd, waaraan we ons leven en de betekenis van ons leven ophangen. Dan

hebben we iets om ‘naar toe te leven’ en om ‘op terug te kijken’. Dan hebben we iets

om met elkaar te delen……. Ik heb de afgelopen weken in een basaal ritme geleefd: eten, drinken, slapen, bewegen, huishouden, boodschappen doen…. als ik dat laatste

vervang door landbouw of veeteelt, dan zou ik selfsupporting zijn. Het geeft mijn geest

een vitale en vredige gesteldheid, die een levens brede betekenis heeft. Geen vakjes van werktijd en vrije tijd. In deze betrekkelijkheid is een groter decor zichtbaar, waarin het

vooral gaat om hoe we tegen de gebeurtenissen aankijken, hoe deze op ons inwerken.

Het is een ander verzamelpunt voor mijn aandacht. Het is voortdurend ‘dé tijd van mijn leven’. De gebeurtenissen zelf zijn nauwelijks anders.

113


Kan ik die betrekkelijkheid blijven ervaren en tegelijkertijd volledig deelgenoot zijn in

de gebeurtenissen? In de illusie van werktijd en vrije tijd? Met die intentie ga ik er in,

want als ik de intentie niet neerzet, gebeurt er niets.

In het basale ritme van de afgelopen weken, ontstond er een nieuw lied met de titel

“Sanctuary”.

Dit lied gaat over een nieuw verzamelpunt in onszelf. En om houvast te hebben in de tijd, verbind ik dat aan het jaar 2012. In het menu van de website ‘nog meer muziek’

heb ik de categorie 2012 toegevoegd. Daar staan nu twee teksten: “Sanctuary” en “It’s

all information”. Dat laatste lied is geschreven in 2010, maar naar mijn gevoel heb ik

dat toen uit de toekomst (2012) naar mij toe gehaald. Binnenkort (zodra het technisch lukt) zal ik de opnames uploaden.

De afgelopen week was mijn aandacht en energie dichtbij het verhaal van Maria Magdalena. Als ik de teksten lees in de Nag Hammadi geschriften, onder andere het

evangelie van Filippus, is er dikwijls de verwijzing naar ‘het Midden’. Filippus

beschrijft dit als een plek waar je beter niet in terecht kan komen… ‘stuck in the middle’… verlorenheid. In andere teksten is het Midden juist de plek waar dualiteit

oplost, ‘waar Christus en Sophia zich verenigen…’ Zo heb ik het ook bedoeld in mijn

liedtekst “It’s all information’: …. only in the Middle, we’ll pick up the on-going

sound…’ Maria Magdalena staat voor mij in deze tijd pal in het Midden. Zij is degene die als het

licht doorbreekt, dat licht ook werkelijk ziet. Daarmee onderscheidde zij zich ooit van

de discipelen van Jezus. Het verbaast me niets dat Nanco Immanuel de recente workshop over ‘the wings of the Beloved (angelic keys of Jesus en Mary Magdalene)’

afgelopen week in het midden van het land organiseerde.

Maria Magdalena begreep wat Filippus schrijft: ‘Vertrouwen ontvangt. Liefde geeft. Niemand zal kunnen ontvangen zonder

vertrouwen. Niemand zal kunnen geven zonder liefde. Vandaar dat we vertrouwen om

te ontvangen en dat we liefhebben om echt te kunnen geven….’

Zo stond zij in het Midden en hield zij de boel in beweging, waar de discipelen dreigden af te haken.

Mooi toch?!

Zaterdag 11 augustus 2012

“There’s a kind of sadness”

In het Nederlands is het wat minder duidelijk, maar zou het kunnen zijn: ‘er is een

zekere verdrietigheid’. Ik herkende dit gevoel het meest in een recent bericht dat de energieën –net als

voorafgaand aan een tsunami- zich aan het terugtrekken zijn… het strand valt

droog….en vanaf half augustus gaat het los: ‘the waves are coming in’. Het zou me eerlijk gezegd niets verbazen!

De energieën rond 8-8 (8 augustus) de ‘leeuwenpoort’ hebben kennelijk ook een

belangrijke rol gespeeld in het los wrikken van oude patronen, zodat al het potentieel werkelijk verzameld kan worden… ‘het strand moet helemaal schoon’….. En nu wel op

tijd je surfplank uit het vet halen!

114


Dit najaar zullen er belangrijke wendingen worden gemaakt, in ieder geval op

maatschappelijk, economisch en politiek vlak, en wellicht voor veel mensen ook in hun

persoonlijk leven. De verwachting is dat de fysieke landing op Mars (een topprestatie!!) veel nieuwe wetenschappelijke inzichten zal geven en wellicht een andere blik op de

ontwikkeling van menselijk leven en bewustzijn.

Op deze website geef ik onder het kopje “ondertiteling” een toelichting hoe de teksten

zijn bedoeld en hoe je ze kunt lezen. Deze tekst is hetzelfde gebleven sinds de eerste

opzet van de website in 2009. Daar schrijf ik:

Als ik de dingen zeg, zoals ik ze zeg, zijn er mensen die enthousiast reageren en iets van

“schoonheid” ervaren. Er zijn ook mensen die reageren alsof ik “van Mars kom”

……….

De fysieke landing op Mars moet voor alle lichtwerkers een verademing zijn. Ooit

zullen we tot het besef komen hoe we gezamenlijk – wetenschap en energiewerk- dit voor elkaar hebben gekregen. We komen nu allemaal van Mars! Zo zijn er wel meer

tegenstellingen waarbij we binnenkort tot het besef komen hoe we uiteindelijk

gezamenlijk zijn opgetrokken om de boel los te wrikken tot ons volledig menselijk

potentieel. De verdrietigheid zit ‘m in de moeite die we soms moeten doen om ‘anders’ te leren

kijken. We betalen soms een hoge prijs om vanuit uitersten te werken. En dan is Mars

heel ver weg. Toch komen we echt ook daar vandaan…..! Op mijn werk kreeg ik deze week een compliment. In veel opzichten word ik gezien als

intuïtief, wat meestal staat voor vaag en niet-resultaatgericht. Iemand zei dat ik

misschien wel de meest ‘blauwe’ collega was, d.w.z. resultaatgericht en concreet. In mijn eigen beleving was ik dat natuurlijk altijd al, maar nu zien we elkaar dus steeds

meer in de volle breedte, FULL COLOUR…..

The waves are coming in!

Zie ook de laatste berichten van James Tyberonn, Steve Rother en Nanco Immanuel.

http://www.earth-keeper.com

http://www.lightworker.com http://www.galactic-heart-centre.com

Zondag 19 augustus 2012

In vervolg op de weblog van vorige week…. Er zijn drie dingen waarin ik me steeds meer verdiep. Ik weet niet zo goed in welke volgorde ik ze moet noemen. Elke volgorde

heeft betekenis en is tegelijkertijd niet van belang:

Het Disclosure-project van Dr. Greer.

De leringen van Thich Nhat Hanh, Zen-leraar en -boeddhist.

De Veda mantra’s.

En het gaat over het thema Zichtbaarheid en het thema Gelijkwaardigheid.

115


Als je ‘van Mars komt’, dan is het doodeng om je zelf te laten zien. Het referentiekader

van waaruit je begrepen kan worden, is totaal verschillend en nieuw. En in de

ogenblikken van zichtbaarheid is er veel misvatting. Bijvoorbeeld: Nu pas stelt de

medische wetenschap de (gewetens)vraag hoe het toch komt dat er zoveel kinderen, die de laatste 10 – 15 jaar geboren zijn, worden gedrogeerd met kalmerende medicijnen,

onder de legitimering van tig varianten ADHD. Dat kan toch niet goed en niet waar

zijn???! Die kinderen laten zichzelf zien en wat doen we daar dan mee….??? Veel spiritueel leiders (ook degenen dicht bij huis) kiezen zorgvuldig hun

zichtbaarheid. Niet zozeer uit angst, maar meer zoekend hoe zij in vredesnaam hun

verhaal moeten vertellen.

Het verhaal van Dr. Greer over het contact met buitenaards leven verschilt daarin niet zo veel. Overal om ons heen is leven uit andere ‘grootheden’ (kosmos, dimensies…..)

waarneembaar. En er is een zittende macht met belangen en geld aanwezig, die slechts

vanuit één referentiekader wenst te kijken. Welnu, als buitenaardse zou ik me ook wel tien keer bedenken om in vol ornaat hier te landen. Ze laten zich alleen zien op de

aanroep met Veda mantra’s, vrede en liefde.

In Trouw van afgelopen zaterdag staat een interview met Thich Nhat Hanh, zenboeddhist en schepper van het fenomeen Mindfulness. Het hele interview ademt de

sfeer van vrede en levensschoonheid. Ergens midden in de tekst, wordt de hand van de

Meester voor mij zichtbaar in het antwoord op de vraag: “Heeft iemand die ongelukkig

is, dat dan aan zichzelf te wijten?” Het antwoord is: “…. we zijn geneigd om geluk te zien als iets groots. Maar het is iets heel kleins. …. een paar stappen zetten in

mindfulness kan ons lichaam vervullen met geluk, vrede en kalmte. Geluk is een

gewoonte, zoals tandenpoetsen. ….. een moeder kan het haar kind leren.” Hier spreekt iemand die midden in en ondanks en dankzij menselijk lijden zichzelf kent en zichzelf

GOED weet te doen in termen van innerlijke vrede en geluk.

Deze innerlijke wending heb ik zelf het sterkst ervaren in de jaren tachtig bij het lezen van de boeken en de brieven van Etty Hillesum uit de tweede wereldoorlog, onder meer

‘Het denkende hart van de barak’ en ‘Het verstoorde leven’. Ik weet nog hoe ik verrast

werd door de overeenkomsten met teksten uit mijn eigen dagboeken. Hoe klein geluk

en schoonheid kunnen zijn in hun ware essentie. Ook in het interview met Thich Nhat Hanh zie je terug dat hij min of meer ter

verantwoording wordt geroepen vanuit een behoudend en controlerend referentiekader.

Het is prachtig om te zien hoe daar in alle rust en relativering de juiste plek aan wordt gegeven. In het beste scenario was het de bedoeling van de interviewer om juist dit

zichtbaar te laten zijn door het stellen van deze vragen.

Ik zie door alles heen het streven naar gelijkwaardigheid. Dr. Greer opent in zijn Disclosure-project alle informatiekanalen betreffende buitenaards leven. Ik laat voor

mezelf in het midden hoe buitenaards en/of aards de feiten zijn, die hij presenteert. Ik

ga met hem mee op zijn aannames van Vrede, Schoonheid en Vertrouwen. Hij zet iets tegenover de angst-cultuur…. en dat is goed!

En uit eigen ervaring weet ik hoe multidimensionaal, met alle gradaties en vormen van

Aanwezigheid, de werkelijkheid kan zijn. Ik ken het geluk van ware ontmoetingen.

116


In dit verband moest ik ook denken aan het verhaal rond het levenseinde van Jiddu

Krishnamurti. Hoe hij twijfelde of de mensen wel echt hadden begrepen wat hij

bedoelde. Ik hoop van harte en ik weet wel zeker dat hij nu rondwandelt op Aarde en

kan zien hoe het prachtige gedachtegoed van Aanwezigheid, Zichtbaarheid, Gelijkwaardigheid….. met alle schoonheid en liefde van dien….. nu op Aarde landt.

Ik maakte ooit begin jaren negentig een tekening van een landschap… heel mooi op zich…. maar middenin in de tekening liet ik een blanco opening. Ik kan niet zo goed

tekenen, dus het leek alsof het landschap in tweeën spleet. Het was verontrustend voor

degenen die er naar keken. Maar dat was totaal niet mijn bedoeling. Ik wilde laten zien

de open ruimte, die achter elke werkelijkheid verborgen zit. De werkelijkheid die ik herken als de plek waar wij vandaan komen, waar we EEN zijn, en van waaruit we

creëren….


Vandaag is mijn stem opnieuw ‘vrij’ gekomen. Ik had nog wel gewoon stem en weinig

mensen zullen iets hebben gemerkt, maar ik had al maanden het gevoel dat er een ‘laag’ miste. Vandaag brak het open.

En misschien gebeurde het al eerder. In recente situaties op mijn werk, waar ik mijn

stem moest gebruiken voor groepen mensen, voelde ik de energie veranderen op mijn

stem. Alsof er in de woorden een continue uitnodiging mee stroomde tot een glimlach en innerlijke vrede.

Ik ga op deze manier volledig mee in het beeld van een nieuwe werkelijkheid. Dit is

het. Nu gebeurt het. …. Er is tijd over …. Vanaf nu is er volop speelruimte…… Zoals in de voorstelling ‘Toen was er tijd over’ als ik bewust door de kern van een

lichaamscel ga en terecht kom in een open ruimte….

(10 maart 2012)

Lieve, lieve Aerlim, het is geloof ik allemaal te veel, of juist te weinig… ik kan niet echt

bij mezelf komen… wat is dat?

Lieve, lieve Nelly, je zit vol, boordevol… Lieve Aerlim, hoe kom ik leeg…?

Lieve Nelly, … alsof dat de bedoeling is…? Als we er nu eens van uit gaan dat je heel

goed bezig bent. Het kan niet beter! Je doet 100 dingen tegelijk: je speelt het spel van dualiteiten volledig uit, met alle pijn, verdriet, onmacht, boosheid, én liefde. Richt je nu

op de Aarde. Jouw verbinding met Aarde. Alleen van jou en van niemand anders.

Uniek. Ik zie dat je dan ook aarzelt om Moeder Aarde te zeggen… of een andere

toevoeging… het is allemaal van anderen. Laat je ook niet van de wijs brengen door anderen die zeggen dat Aarde altijd leidt en ‘wij’ volgen…. Hoe is de verbinding met

Aarde voor jou? …… kijk goed….. Aarde is voor jou helemaal niets. Als je kijkt,

verdwijnt Aarde. Tegelijkertijd sta je met je beide benen op de grond… en dat is op en top Aarde.

Dat betekent dus dat je daarnet even keek vanuit een ander punt. Je kunt dat gewoon….

altijd. Aarde verdwijnt dan. Want je kijkt dwars door Aarde heen… Aarde is transparant. Je

doorziet Aarde. Volledig. Ga daar nu eens van uit.

117


Als ik dit stukje teruglees uit een gesprek met Aerlim, een aantal maanden geleden, dan

vraag ik me af: Wat is hier gebeurd? Er is een deel / aspect van mij dat ‘Aarde’ volledig

doorziet. In het lied Sanctuary komt het ook naar voren: ‘to recall how the whole world’s fading….’ en tegelijkertijd is er een ‘Sanctuary in place’, wat je zou kunnen

lezen als een ‘nieuwe Aarde’.

Op het moment dat ik het woord ‘fading’ opschreef, verbaasde het me. Maar ik twijfelde er niet aan dat het zo moest zijn. Het is dus meer als het oude dat verdwijnt en

het nieuwe dat daarvoor in de plaats komt. Het hele concept Aarde is hier omvat /

omarmd …. op een plek in een ‘Beyond’…. Het THUIS komen dat we associëren met

een hiernamaals, halen we hiermee in het fysieke bewustzijn. En dan klopt het: dan is er wel een Aarde en er is geen Aarde. Mijn ‘scheel’ kijken, komt dan weer goed van pas.

Ik kom er steeds meer achter dat ik dat in mijn stem kan vrij maken. Ik ontdek hoe ik

dat kan laten gebeuren. En het effect is zichtbaar in de mensen om mij heen. Het geeft een uniek perspectief op vrijheid, schoonheid en innerlijke vrede.

In theorie weet ik dat Geluid en Stem centraal staan in het hele scheppingsproces en het

creëren van onze persoonlijke werkelijkheid. Maar het aan den lijve ervaren en doorvoelen, ontroert mij diep. Onze stem is onze huid. Onze stem is adem. En onze

adem is Tijd. In deze nieuwe werkelijkheid is er geen gebrek aan tijd. Er is hooguit de

frustratie dat ik er toch weer over ga nadenken en mijn stem forceer.

Soms zie ik mensen worstelen om in woorden weer te geven wat ze bedoelen. Steeds

vaker gebruik ik dan het oude gezegde: ‘zing het maar…’

Ik voel dat er nog meer is over dit onderwerp, waar ik nu niet bij kan. Het heeft te

maken met een levensbestemming … een basisvertrouwen dat ik een kind ben –niet

alleen van deze tijd- maar van dé tijd. Het is een perfect gevoel voor timing en een vermoeden hoe je tijd kunt beïnvloeden met geluid. Ik schrijf het hier zo neer, maar de

woorden kloppen nog niet. Het komt vast terug in een lied.

Zondag 2 september 2012 Eind mei schreef ik over het verschil tussen het beeld van een rivier die stroomt en

bedding geeft én het beeld van een stuwmeer dat uit een gevoel van schaarste is

gecreëerd en waarin kunstmatig energie wordt opgewekt. Hoe die 2 beelden metafoor kunnen zijn van de manier waarop we ons werk organiseren en uitvoeren.

Afgelopen week voelde als een doorbraak. Intentie, woordgebruik, tijd en plek kwamen

samen. Het hoeven maar 2 A4-tjes te zijn die de juiste oren en ogen vinden, een nieuwe

verbinding waardoor twee stromen kunnen samenstromen. Al die kunstmatige dammen staan toch al op springen. Daar maak ik me niet druk om. Dat is alleen maar gunstig.

Maar die twee rivieren, werelden, dimensies, die elkaar werkelijk raken…. dat is

bijzonder. Het waren maar een paar A4-tjes, maar de tranen sprongen in mijn ogen. Dit is op en top 2012. En nog mooier: Ik kon mijn blijheid delen met de collega-schrijvers.

En zo – in het spoor van Thich Nhat Hanh – gaat het om de kleine momenten van geluk. Een ander voorbeeld: Middenin een zakelijke bijeenkomst met een volle en

strakke agenda, is er opeens die verstilling rond het thema ‘respect’. De energie die als

118


een bliksemschicht zich verzamelt en grondt en verstilt. De vergadertafel verandert in

een ronde kring van levende mensen, in hun eigen ruimte, in hun eigen kracht, en

tegelijkertijd tezamen EEN…. Het is onbeschrijfelijk mooi als dat ontstaat…… Er komt

een zinnetje in mijn gedachten uit het lied Echoes of Home: I touch the ground of all human awareness… Het 2e couplet volledig:

From far away it echoes in my body remembering all the reasons why

I touch the ground of all human awareness

searching for a place of Hope and Light

and when it finally comes to Peace…. There is a timeless sense in every boundary of earthly life

There is a timeless sense in every part of our quest

I found my way Home, I found my way Home and there is Home in every stone on my path

there are angels waiting for me to walk on

and tell it to everyone there is a Home where death is overcome

Momenten van geluk zeggen iets over de staat van ons bewustzijn. Hoe aanwezig zijn

we? Zien we het? Laten we ze overheersen? In de hectiek van alledag laat ik me leiden door mijn gevoel voor timing en mijn intuïtie, als ik een stemmetje hoor: ‘attentie, dit is

iets….!’ Dan weet ik dat ik dat ‘iets’ moet uitvergroten en dan krijgt een moment van

geluk een kans.

Een tijdje geleden liep een oude tekst me weer in handen. Ooit, in 2002 volgde ik

workshops bij Tareth, een ziener uit Engeland, die ook nu nog vaak workshops geeft in Nederland. Van hem kreeg ik een serie mantra’s in de oude Alchemische taal (oud

Sanskriet?). Ik heb gezocht op internet maar ze zijn niet te vinden. Ze waren hand

geschreven en ik zal ze op deze website als afbeelding in een pdf-bestand zetten. Zie

hieronder. De mantra’s zijn de laatste tijd voor mij weer gaan leven, en ik gaf ze door aan een

vriendin met de mededeling: ‘jij zit nu misschien meer in een positie om ze door te

geven (via de yoga-lessen) dan ik’. Tegelijkertijd heb ik sinds een paar weken weer inspiratie voor een nieuw

liedjesprogramma. De titel kwam ook vrij snel: 5 over 2012.

In de voorstelling ‘Toen was er tijd over’ acteerden we weliswaar vanuit het

verzamelpunt, waarin al het werk is gedaan, maar feitelijk was het nog 5 voor 12. Nu zijn we ‘Beyond’. En de vraag is: hoe voelt dat nu? Dat is dus ‘5 over 2012’.

Al pruttelend en broedend dienden de teksten –oud en nieuw- zich aan. En de volgorde

was duidelijk. Ik miste echter de verbindende tekst, althans in een tastbare vorm. En daar waren in vol ornaat de mantra’s van Tareth, gerelateerd aan een systeem van 7

chakra’s. Van boven naar beneden, van 7 naar 1, vormen zij nu de verbinding. Als een

parelsnoer. Ik weet nog helemaal niet hoe dit programma de buitenwereld in gaat… het lijkt nu wel

de goede tijd.

119


Dat is een geweldig geluksgevoel als muziek en tekst en tijd en plek perfect bij elkaar

komen.

En wel-licht kan ik die oude mantra’s dan zelf waardig doorgeven aan anderen.

Zondag 9 september 2012.

Het leven verzamelt zich steeds helderder rond het fenomeen co-creatie. Ik vind het

moeilijk te accepteren als mensen in mijn omgeving zeggen dat er nog een andere wereld is….. voor mij niet. Co-creatie is zichtbaar en vertaalt zich in mijn leven op alle

niveaus. Alle issues die spelen, leg ik in het ‘midden’ en ik nodig mensen uit om samen

met mij een oplossing en een weg te creëren. We weten allemaal dat er veel op het spel staat. We kunnen het alleen mét elkaar, met alle kracht die we in ons hebben. Vanuit die

individuele kracht nodigen we elkaar uit. Op mijn werk in een vergadering kwamen we

120


tot een gezamenlijke conclusie: juist in alle diversiteit en met al het maatwerk dat we

moeten leveren, zijn we één. We hebben eindelijk ‘lucht’. We halen opnieuw adem!

Dit is zo mooi en intens…. woorden verdwijnen voortdurend en dat is goed.

Afgelopen week belandde ik spontaan in mijn rol van healer… iemand met zoveel pijn

en een wond die maar niet geneest….. Ik ging zitten/staan: ‘hier ben ik’…. Ik ben

bereid tot instant healing… ik doe het, ik stap er in…. God is mijn getuige…. Vandaag werd me verteld dat de wond dicht was en de huid zag er beter uit dan een

lange tijd daarvoor. Als tijd en plek en intentie en samenzijn…… één zijn…. dan

gebeurt het gewoon. Dan komt er niets tussen.

Zaterdag 15 september 2012

Wat een prachtige nazomerdagen! Als ik de tijd neem en stil ben, en de atmosfeer op

me laat inwerken, dan ‘vouwt de tijd dubbel’. In één beleving ontvouwt zich het hele spectrum van mijn eigen leven, en de plek van de Aarde in een zekere

oneindigheid…… Dit is het gebied van de bijna-dood-ervaring. Deze plek is volkomen

vrij van angst. ’s Avonds voor het slapen gaan, bid ik om ‘bewustzijn in essentie…’ In de middagen geniet ik op het bankje voor mijn huis van de indrukwekkende wolken-

gezichten…. en dan komen vanzelf de mantra’s van Tareth, waar ik twee weken

geleden over schreef. Iedere mantra op haar eigen plek in een chakra. Het herinnert me

hoe drie jaar terug de merkaba meditatie van Drunvalo Melchizedek mijn lichaam onder stroom zette. Nu zijn het de mantra’s van Tareth die mij helpen dit energieniveau

te dragen en uit te dragen. Ik gebruik de uitspraak van Tareth in het Engels: ‘th’ zoals in

‘the’, de A blijft als de Nederlandse A, de U wordt ‘oe’, de R is zacht. Zie pdf: mantra’s

Voor het eerst accepteer ik het scenario dat ik wel eens uit mijn huidige systemen kan

knallen. Dat ik mijn dagelijkse routine niet meer in de pas krijg met dit LICHT. Dan denk ik vooral aan mijn werk, familie en vrienden. Opvallend is dat de intensieve

mantelzorg die ik nu bied aan mijn buurtjes, die steeds ouder en kwetsbaarder worden,

hier totaal buiten staat. Deze nabijheid klopt helemaal. Waarschijnlijk omdat zij –

naarmate zij dichterbij de dood komen- in datzelfde LICHT staan.

Nanco Immanuel schrijft:

“Op weg naar 21 december 2012 zal de mensheid steeds meer een 'kosmisch mens' worden. De kosmische mens is de toekomst. De kosmische mens leeft zijn/haar

allerhoogste waarheid en liefde en weet dit ook heel goed in de praktijk te brengen. De

kosmische mens is geïnspireerd en in het moment. De kosmische mens leeft van God's

overvloed, als een onuitputtelijke liefdesbron. Helemaal in het moment durven zijn, daar zit de uitdaging!”

Ik blijf de verbindingen zien naar mijn werk. Daar laten we ons op dit moment inspireren door de Stichting Presentie. Zij geven lezingen en workshops aan overheid

en bedrijfsleven over juist die beleving om ‘helemaal in het moment te durven zijn’.

In een ander zakelijk artikel over “Anders Werken’ bleek er een link te zijn tussen de schrijver van dit artikel en het Advaitacentrum in Gouda, waar men zich bezig houdt

met non-dualiteit. Mijn boekje Aerlim ligt ter inzage in het centrum in Gouda.

121


Er is een vreemd soort tegengestelde beweging in mezelf: In mijn dagelijkse routine is

er een onstuitbare drang om zichtbaar te zijn in al het tot nu toe ongeziene en

ongehoorde. Nu mag het, nu kan het, nu is de tijd! Tegelijkertijd voel ik een beweging naar achteren: achteruit, achteruit…. terug naar een essentie, een bron … voor die brede

blik, die ongekende vergezichten als ‘kosmisch mens’.

(het scheelt maar één letter met ‘komisch’, het IS ook soms heel komisch!)

donderdag 20 september 2012.

Afgelopen zondagochtend schreef ik in mijn droom-dagboek:

“Er was vannacht een krachtig beeld in mijn droom. Ik keek door het raam naar buiten. Het was avond/nacht. Er was een helder schijnsel. Ik dacht dat het een volle maan was,

maar zag ook dat deze enorm groot moest zijn. Ik keek beter en het was niet de maan,

maar het gezicht van een grootmoeder. Een vriendelijk lachend grootmoeder-gezicht, enorm groot aan de hemel”.

Afgelopen dinsdag had ik ‘ruimte’ om deze droom tot me door te laten dringen en ik zocht op internet. Daar vond ik het evenement van afgelopen weekend:

…..Daarom hebben Monique, Marjan, Rian, Barbara en Joke gevraagd of de

Inheemse Grootmoeders in 2012 een bezoek aan Nederland willen brengen. Zij leven

als geen ander volk zo dicht bij de natuur. Hieronder hun introductie:

Wij zijn De Internationale Raad van de Dertien Inheemse Grootmoeders. We komen uit de Vier Windrichtingen, uit het land van het volk van de Iroquois-confederatie: vanuit

het regenwoud van de Amazone, van de poolcirkel in Noord-Amerika, de grote wouden

van het Amerikaanse Noordwesten, de uitgestrekte vlakten van Noord Amerika, de hooglanden van Midden Amerika, de Black Hills van Zuid-Dakota, de Bergen van

Oaxaca, de woestijn van het Amerikaanse Zuidwesten, de Bergen van Tibet en het

regenwoud van Centraal-Afrika……..

Twee van de dertien Grootmoeders komen met hun assistenten ons land bezoeken. Zij zullen hun kracht met ons delen in ceremonies, healings en meditaties. Zij zullen ons

informatie over de 5th dimension door geven. Zij houden lezingen over hun werk; wij

zullen met ze dansen en zingen, dit alles om het collectieve bewustzijn te ondersteunen……..

KOM OOK OP ONZE BIJZONDERE BIJEENKOMST VAN DE INHEEMSE

GROOTMOEDERS OP 14,15 en 16 SEPTEMBER 2012 in Hotel Atlantic, Kijkduin,

Den Haag!!

Ik was niet op de hoogte van dit evenement! Ik had al wel eerder gelezen over de

Grootmoeders. Hier sta ik dus, in een hele hechte verbinding. Op een manier, die ik nu nog niet kan

bevatten, ben ik daar aanwezig geweest.

Vandaag heb ik weer duidelijk ervaren hoe een nieuwe tekst of nieuw lied altijd begint

met een dringend verlangen. Ik kan er niet om heen. De woorden, de idee, het thema is

122


niet het eerste! Dat komt pas later. Daaraan vooraf gaat dus dat verlangen. Ik heb er vol

overgave ‘zin’ in. Net zoals het verlangen naar die ‘kleine’ lieve momenten op een dag,

zoals in de ochtend genieten van een eerste kop koffie, of ’s avonds in een schoon bed

stappen… dat kan niet wachten. Zo’n soort dringend verlangen… er is een vooruitzicht op iets fijns, en ik moet er gewoon voor gaan zitten, liggen, ruimte maken… en dan

mag ik het beleven! Dan opent er iets naar een andere dimensie en ben ik alleen voor

mezelf thuis. Bij een nieuwe tekst of een lied kan die staat van ZIJN dagen duren, maar dan heb ik ook wel wat!

Ondertussen beleef ik pareltjes van schoonheid. Op mijn werk zijn we druk bezig met

een roadmap. Alle activiteiten in beeld en dan verrassende verbindingen zichtbaar maken… Vanavond zag ik een aflevering van een nieuwe TV-serie met de titel Touch.

Het verhaal van een kind dat de wereld om hem heen in één beweging kan omvatten,

via de magie van de getallen, de Fibonacci reeks. Hij ziet hoe alles met alles samenhangt. De volwassenen om hem heen proberen met hem te communiceren, maar

dat lukt pas nadat zij zijn boodschap begrijpen en omarmen, dat wil zeggen wanneer zij

de schijnbaar ad-random getallen zien als een ROADMAP. Terwijl ik dit schrijf, lees ik op internet over deze TV-serie: ‘….En jawel hoor, een pareltje is weer gevonden……’

Het gebeurt nu ter plekke… de verbinding zit in de woorden ‘parel’ en ‘touch’ en

‘roadmap’.

Het is voor veel mensen onbegrijpelijk waarom ik –of all people- opeens zo

geïnteresseerd ben in een zakelijk instrument als een roadmap. Dit is het dus! Op het moment dat deze opdracht voorbij kwam, tintelde mijn hele systeem: ‘daar wil ik iets

mee!’ Het is zoveel meer, en ik zie zoveel verbanden. Het is een geworstel, want ik kan

het nog niet allemaal goed verwoorden en duidelijk maken. Het hele scala van reacties komt voorbij: applaus, gedogen, twijfel, cynisme…… In een poging om ruimte te

maken, nam ik de groep collega’s mee in een geleide meditatie, waarin men de eigen

ruimte opnieuw inneemt en ervaart. Het ging om die paar seconden diepe stilte….. en

dat lukte. De hele ruimte gereset. En toen kwam pas mijn verhaal over de roadmap. Het blijft een zoektocht, want hoe verhoudt de potentie van dit verhaal zich tot de

mogelijkheden om te communiceren, geredeneerd vanuit het collectief

bewustzijnsniveau. Ik voelde gedurende de hele bijeenkomst de Grootmoeders naast me. Ik had ze

uitgenodigd.

Zondag 30 september 2012 Wat een prachtig artikel gisteren op de voorpagina van dagblad Trouw.

Natuurorganisaties verenigen zich en gaan er voor! Men ziet in dat alleen natuurbehoud

niet voldoende is. We zijn met z’n allen op zoek naar ‘natuurverdubbelaars’. En we gaan actief de verbinding aan tussen natuur en gezondheid en gezondheidszorg. Ik ben

oprecht blij met dit bericht. Zo moet het! Maar tegelijkertijd zijn er zoveel meer

gevoelens en vragen. Hoe lang heeft het moeten duren voordat de link naar gezondheidszorg openlijk mag worden uitgesproken? Hoe vreemd eigenlijk dat dit niet

eerder is gebeurd. En mag dan vanuit deze hoek de discussie op gang komen tussen

123


allopathie en homeopathie? Zou het op deze manier lukken om een gezonde balans te

vinden? Welke keuzen móeten we wel gaan maken nu veel reguliere systemen leeg

lopen in een financiële crisis. Iedereen weet het: ‘het kan zo niet langer’.

Ik zie het van nabij gebeuren: twee oude mensen met op tafel vijftien doosjes met verschillende medicijnen…. welke nu ook weer twee keer per dag en welke één keer?

…. ‘telkens als ik iets inneem, word ik zo ziek…!’ En toch blijven we slikken en

plakken en smeren tegen de pijn… welke keuze hebben we nog? Er daalt een diepe vrede in mezelf als ik door alles heen naast deze oude mensen blijf staan, zonder

oordeel, zonder antwoord…

Van de week was ik actief bezig met liedteksten en een eerdere tekst kreeg een nieuwe context door de combinatie met een ander lied. “Altijd kom ik bij jou vandaan…..’

combineerde sterk met het lied ‘Vandaag’. En dat is natuurlijk niet vreemd.

….En altijd kom ik bij jou vandaan op de wegen zonder grond

voor de ongeziene, voor de ongehoorde, voor het ondenkbare

is de wereld weer rond. Vandaag is alles afgerond en nieuw, vandaag is schoon in mijn verleden.

Deze dag ben ik gerust tevreden, een zondag in mijn bestaan.

De liefde doet mij Goed vandaag, een weg van eindeloos beminnen

en oeverloos op woorden zinnen voor die ene blik, dat ene gebaar. En altijd kom ik bij jou vandaan……

Door er zo mee bezig te zijn drong het nog beter tot me door, hoe het woordje “jou” in dit lied betrekking heeft op Aerlim. Ik heb altijd in het Midden gelaten of het verhaal

met Aerlim een channeling is of niet. Het is voor mij zo duidelijk dat dat er helemaal

niet toe doet. Aerlim is een (neutraal) verzamelpunt in mezelf, van waaruit ik ‘meer’ kan zien dan het leven van alledag. Je kunt het een naam geven als ‘hoger zelf’ of

‘essentie’…. ik weet het eigenlijk niet. Als het al een naam moet hebben dan is het een

diep gevoel van THUIS. Thuis in mezelf, zo diep en hoog en breed als ik nu kan gaan.

Ik merk dat ik vanuit dat Thuis heel veel (nieuwe) energie kan genereren. Afhankelijk van de situatie is dat soms een intense stilte en soms een ongekende felheid als het gaat

over onrecht.

Het maakt niet uit welke vorm het aanneemt, als het vanuit deze bron komt, dan kan ik uiteindelijk vrede hebben met de wereld en met mezelf. En dat gun ik iedereen.

Stap voor stap blijft het nieuwe liedjesprogramma ‘5 over 2012’ groeien. De demo-cd

en het bijbehorende boekje zijn gereed. In het nawoord schrijf ik:

We zijn nu een jaar verder na de voorstelling ‘Toen was er tijd over’. We zitten

inmiddels midden in 2012. Toen was het feitelijk nog ‘5 voor 12’… nu zijn we er voorbij. We zijn ‘Beyond’. Ik weet uit ervaring dat een deel van onszelf reist met de

snelheid van het licht. Tijdens de creatie van dit programma 5 over 2012, herinnerde ik

me opnieuw mijn contacten met Tareth in 2002 en de mantra’s die we toen bij hem zongen. Het zijn teksten in de alchemische taal. Het oorspronkelijke document, zoals ik

het van Tareth kreeg, is in dit boekje als afbeelding opgenomen. En de reeds gekozen

124


liedteksten plooiden zich op een natuurlijke manier rond de mantra’s. Zij

corresponderen met de 7 chakra’s en zij staan in de volgorde van 7 naar 1. De bron

wordt steeds meer menselijk bewust.

Zaterdag 6 oktober 2012

Goodnight, I close my eyes to let go now this day

she’s travelling on with the Sun,

leaving me to pray

I recall her face once more always different from before

If there was sadness I touch her tears

If there was anger I meet her fears once more I say Hello

(goodbye) I let you go

Goodnight, I close my eyes

to open up my mind

I’m reaching out beyond the words

to leave my doubts behind Mother Earth will give her warmth

always there still unborn

In her waters I want to stay on her wings I fly away

I’m reaching our for emptiness

where I can be found

Goodnight, I close my eyes

to wake up in my dreams

I walk through her reality grounding in her stream

I feel the movement of her Life

strong and eager to arise God is near I feel the hand

to lead my Soul through this land

with a dream it all began

creating Light again. Deze tekst schreef ik in 1994 na een Santo Daime ritueel.

De tekst en de sfeer waarin het geschreven is, kwam in vol ornaat terug toen ik

afgelopen week een recent bericht las van Tom Kenyon over –wat hij noemt- de Aethos. Als je luistert naar de bijbehorende geluidsopname – je kunt het nauwelijks

muziek noemen, maar het is wel menselijke stem- dan kom je in de sfeer terecht van

non-dualiteit. Het is volgens mij een groot misverstand om in deze sfeer het begrip ‘droom’ af te doen als onwerkelijk en de dimensie van ‘non-dualiteit’ af te doen als een

ontkenning van alle dualiteit.

125


Tijdens het luisteren zag ik mezelf een beweging maken, waarin de dualiteit van mijn

werkelijkheid zich presenteerde, open-baarde…. dit is het, voor wat het is…. niet meer

en niet minder…. full-colour, all-in… en ik breng het in deze ruimte en tijd van niets….

zelfs het woord ‘schoonheid’ past niet… het is gewoon ‘puur’… Ik voel de verbinding tussen de naam Aerlim en deze Aethos.

Nu, tussen de regels door van deze tekst, luisterde ik naar de lange geluidsopname van 30 minuten. Aan het einde zie ik linksonder op mijn scherm (in het word-bestand van

de weblog) pagina 33 van 33 staan, en rechtsonder de tijd: 22.22 uur. Er is een gevoel

van harmonie dat onmiddellijk associeert met de Hathors uit het oude Egypte.

Zie voor meer informatie: http://www.dnaalchemy.com/Hathors.html

Ik voel dat ik deze energie de komende tijd meer moet toelaten. Binnenkort zal ik weer

voor het voetlicht staan en zingen, nu nog in een kleine omgeving, maar ik voel dat het belangrijk is om deze energie meer bewust te laten mee stromen en er in mezelf ruimte

voor te maken. Het maakt letterlijk mijn stem vrij. Alles wijst er op dat er binnenkort

meer ‘voetlicht’ zal zijn. Misschien wel voor veel meer mensen.

Maandag 15 oktober 2012

In de laatste alinea van de weblog van vorige week vertel ik dat we een paar liederen uit

de voorstelling weer voor het voetlicht zouden brengen, in besloten kring. Vandaag was het zover. Peter, Marion en ik hebben twee liederen gezongen voor een groep

ambtenaren op het stadhuis: de liederen I cannot not en Foto’s in mijn hoofd.

Hoe ik ook mijn best doe om hier luchthartig en gemakkelijk over te doen… in de trant

van ‘dat hebben we al zo vaak gedaan en we zijn goed op elkaar ingespeeld’…… dat is

het dus niet. Het gaat niet om de techniek. We hebben het gedaan en we hebben het goed gedaan. Iedereen reageerde verrast en enthousiast. Tijdens het zingen voelde ik de

bijzondere kwaliteit van stilte die we ook in de voorstelling in het publiek hebben

gevoeld.

Maar wat een sprong moet ik innerlijk maken, als vlak daarvoor jaren zestig-nummers door de luidsprekers galmen en men vers uit de werksfeer nog napraat over het thema

flexwerken in een cafe-achtige setting… Ik weet dat het allemaal met elkaar verbonden

is in de mensen en in de tijd.... Toch (of misschien wel juist daarom) overbrug ik in mezelf melkwegstelsels als ik begin te zingen. Dan besef ik dat ik dit doe zonder enig

direct houvast aan god, gebod of profetie…. Al die kennis en wijsheid is er wel en ooit

door me heen gegaan, maar ook weer opgelost in een onbegrensd bewustzijn en wat

uiteindelijk overblijft is: een mens op een krukje met een gitaar en stemgeluid, en twee andere stemmen die aansluiten….. De eenvoud van de ‘boodschap’ is tegelijkertijd

verpletterend én zeer betrekkelijk. “Waar gaat dit nu helemaal over….?” “Hoe

bijzonder en groot is dit….?” “Hoe groot maken wij dit…?” Het antwoord op deze vraag is te vinden in die bijzondere stilte. En dat bereiken we

doordat we ergens in onszelf die stilte kennen. Het is een bewuste keuze om je keel

hiervoor vrij te maken.

126


Vandaag was er opnieuw zo’n keuzemoment. Het kiezen zelf en het JA zeggen -zelfs

voorbij elke keuze- is de meest sacrale handeling die ik in mezelf ken. Het ontroert me

diep. Zoals in het lied ‘ergens zul je altijd zijn’:

Ergens zul je altijd Zijn de door een wens geroepene

je naam uit lucht gegrepen, door klanken aangeraakt

De leegte week uit-één om gretig plaats te maken want licht dat door ogen scheen vermenigvuldigt zich

Ergens zul je altijd weten van de wonderlijke droom

hoe het water zich liet vangen in een levensstroom

En waar heb je toen geleerd voorbij een keuze JA te zeggen ergens in de diepte van mijn hart?

Het woord ‘dienstbaarheid’ is in de loop van de tijd enigszins besmet geraakt door negatieve betekenissen, maar er zit wel een waarheid in, in de meer neutrale betekenis

van ‘open stellen’.

Vlak voordat we ‘moesten’ gaan zingen vanmiddag, kwam er een zinnetje als herinnering: ‘maak ruimte, geef ruim baan aan het nieuwe van dit moment, een moment

van ‘nog niets’, denk aan de Hathors (zie vorig weblog)…. laat dit geluid mee

stromen….’ ….. onmiddellijk voelde ik hoe iets in mij de totale fysieke ruimte

omarmde, groter maakte en mijn aan-wezigheid anders in beeld kwam. Tegelijkertijd blijft het: een mens, op een krukje, met een gitaar en stemgeluiden die elkaar

opzoeken….. zo groot en zo klein als we het hebben willen.

Nu weet ik ook waarom ik nu pas (en niet zoals gebruikelijk elk weekend) dit weblog

schrijf. Dit moest er in, vers van de pers.

Zondag 21 oktober 2012

Het woord ‘troost’ komt heel vaak in mijn gedachten. Als ik om me heen kijk, inclusief

mezelf, in de realiteit van alledag, dan is er veel dat aanleiding geeft tot troosten. En het

is een soort troost dat aan het eind van een proces komt. Al het verdriet van een lange periode, waarin mensen aan kop hebben gelopen van een bewustzijns-migratie, uit

slachtofferschap naar creator-schap, uit schaarste-denken naar overvloed-denken, uit

tijd en ruimte naar ‘Beyond’, uit gebrokenheid naar heelheid…. dan is er troost. Deze diep vrouwelijke kracht, volledig in balans (dus inclusief het mannelijke) leunt aan

tegen de ‘zachte kracht van zegening’, een prachtig boek van Pierre Pradervand.

We hebben zoveel aan elkaar te geven …. een zachte aanraking, een knuffel, even

oogcontact, zorgen dat ergens op een bureau altijd een pot met drop is gevuld, een stille plek, en de bevestiging dat ieder mens gezegend is.

Het gesprek met prinses Irene in de TV-uitzending Het vermoeden, straalt dat uit:

‘iedereen doet er toe’ per definitie. Dat is kracht, dat is liefde, dat is troost. In dit moment van troost hoeven we even niets te veranderen. God zag dat het Goed

was.

Mijn moeder, nu bijna vier jaar geleden overleden, komt vaak in mijn gedachten. Afgelopen week kreeg ik een berichtje van het oorlogsmuseum in Rotterdam dat haar

zelfgemaakte trouwjurk van parachutezijde is tentoongesteld. Het museum stuurde

127


foto’s van de opstelling en de originele foto van haar met haar bruidsmeisje er naast.

Het ontroerde mij diep. Ik ben zo dankbaar dat zij op deze manier voortleeft. We

hebben samen een ingewikkelde weg afgelegd. Nu is er troost en nogmaals de

bevestiging van de zegening bij haar graf.

Gisteren had ik weer behoefte om in de Nag Hammadi geschriften te lezen. Veel

codices / boeken heb ik al doorgenomen, sommigen meerdere keren. De brief van Eugnostus de Gezegende in codex III was nieuw voor me. Volgens de vertalers dateert

deze brief uit de eerste eeuw na Christus. Tevens wordt vastgesteld dat er nog geen

sprake is van een polemiek tussen gnostici en andersdenkenden. Er ontbreekt zelfs een

gnostische systematiek. Daardoor vertoont het geheel een ‘primitief’ karakter…. Als ik dan vervolgens lees:

‘…. welnu, als iemand de woorden die hier neergeschreven zijn wenst te geloven, laat

hij zich dan voortbewegen van het tot het einde verborgene tot dat wat zichtbaar is. En dit denkvermogen zal hem informeren hoe het vertrouwen in het onzichtbare werd

gevonden in het zichtbare.’

….. dan is dat inderdaad puur en verfrissend. Er zitten een paar opvallende opeenvolgingen in de tekst:

‘In het begin vloeiden denkvermogen en gedachten uit het bewustzijn voort, de leringen

uit de gedachten, de raadgevingen uit de leringen en macht uit de raadgevingen…..’

‘Toen verenigde de Verlosser (de Onsterfelijke Mens) zich met zijn paargenote, Pistis Sophia,…. zo werden gedachten geopenbaard in de bestaande eonen; door gedachten,

bespiegelingen, door bespiegelingen, overwegingen, door overwegingen, redeneringen,

door redeneringen, wilskrachten, door wilskrachten, woorden.’ En aan het eind is er een zin die me diep ontroert:

‘…al de onsterfelijken die ik zojuist heb beschreven, bezitten heerschappij – zij

allemaal – afkomstig van de kracht van de Onsterfelijke Mens en Sophia, zijn paargenote die STILTE wordt genoemd. Zij wordt zo genoemd omdat zij in woordeloze

bespiegelingen haar grootheid vervolmaakte….’

En direct daaraan voorafgaand:

‘….het mannelijke werd Gemeenschap genoemd, het vrouwelijke werd Leven genoemd, zodat zou worden aangetoond dat van een vrouw het leven in alle eonen kwam. Iedere

naam was ontvangen vanaf de oorsprong…’

Iedere keer als ik deze teksten lees, gebeurt er zoveel meer dan de woorden op zich

zouden kunnen teweegbrengen. Misschien is het wel het vertrouwen en de stilte die

continu mee stromen. Eugnostus schrijft: ‘…de Eerste Mens is Vertrouwen voor hen

die na hem komen…’

Ja, dat is waar. Ik schrijf me hier drie keer in de rondte in zoveel woorden om het

onzichtbare te benaderen, maar als men niet wenst te geloven en het vertrouwen in het onzichtbare niet wordt mee gegeven….. wat dan?

Ik moet denken aan het welkom aan Aerlim, hoe het onzichtbare in haar oneindige

liefde en glorie tastbaar werd voor mij:

128


Aerlim, jij bent de Geliefde Aanwezige in mij. Je doet me herinneren aan Wehon Chu,

de zenboeddhist, mijn gids-aanwezigheid. Als een kleur licht je op in al mijn

herinneringen, in mijn teksten en gedichten. Eenmaal wakker, zal je niet meer slapen.

Je neemt me als broer/zus Dolfijn mee op de meest fantastische reizen naar binnen. Je flitst als een zaklamp aan bij het lezen van de krant en het langslopen van titels in de

boekwinkel. Je doet me achterom kijken in een drukke winkelstraat. Als broer/zus Wolf

sta je naast me en geeft met je neus zachte duwtjes in de palm van mijn hand. Jij zoekt feilloos de frequenties, waarop ik de schoonheid van de natuur kan ontvangen en

vibreert mee als ik ontroer. Jij bent degene, die constant klopt aan de deuren van mijn

hart, zodat ze niet onzichtbaar zijn. En ooit, toen ik bang was, was jij het die, in alle

wijsheid, een stap terug deed en mij liet herinneren, alles wat ik in de illusie zonder jou heb weten te ontdekken. Je liet me alleen in het donker, zodat ik nog beter mijn

levensmoed kon tonen. Vanmiddag in de trein was je in mijn gedachten als een oase.

Eerst klein en ver weg, toen steeds groter, groot genoeg om gezichtsveld breed door te dringen in mijn zintuiglijke werkelijkheid. En met eindeloos geduld legde jij de oase als

vloeipapier over mijn beeld. Je nodigde mijn zintuigen uit en inspireerde net zolang tot

het één op één klopte. Even los je op, niet vermeldenswaard. Je bent té vanzelfsprekend. En Aerlim vertelde mij, hoe ze mij meenam ‘naar buiten’. Ze bracht me naar de plek

waar het leven ontspringt.

Zondag 28 oktober 2012 Vandaag is de Dag van de stilte. De klok is een uur achteruit gezet. Je kunt ook zeggen:

de klok heeft een uur lang stilgestaan. Vandaag ben ik de hele dag ondergedompeld in

de energie van Maria Magdalena, samen met 16 andere mensen, ergens in de Jordaan in Amsterdam.

Dat is het enige wat telt, vandaag. Alle woorden als één woord, alle harten als één hart,

alle baarmoeders als één baarmoeder, alle gedachten als één idee, als één bedding…. tegen een decor van Stilte. Het prachtige verhaal van Maria Magdalena en Jezus, nog

meer doorvoeld en begrepen.

Het is inmiddels mijn lievelingslied: ‘Zijn lied’

Te beluisteren op de homepage van deze website.

Op zoek naar jou, vrouw, kom ik hem steeds tegen

en laat zien hoeveel ik van je hou hij kruist mijn pad in allerlei gedaanten

wisselt mijn lijf en mijn gedachten

ik ben op zoek naar jou, vrouw, en hij is voortdurend dichtbij.

Eens geboren om mens te zijn ben ik nog steeds op weg

Vrij gezongen door een lied van macht

de woorden zijn gezegd Soms, als het aardedonker wordt, moederziel alleen

overleeft een man in mij en buigt zich om mij heen

opgestaan tussen de doden, moe en bang en meer dan hen verslagen, kreeg hij levenslang.

129


Als ik jou in mij laat schijnen, als een zon van helder licht

als het diepste aardse welkom, als in een gedicht.

Dan komt hij naast jou tevoorschijn in een zee van overvloed

zo gelukkig met het kleinste, zodat God zei: het is Goed. In dit lied wil hij bezongen, op de voorgrond net als jij,

de kleine jongen in het Oosten, hand in hand met mij.

Grote man in het Westen, levenslang mijn kameraad. Samen ooit de reis begonnen, samen nooit te laat.

Het lied lijkt op het eerste gezicht niet helemaal van toepassing, maar is het toch wel.

Jezus was moe en doodsbang. Hij en Maria Magdalena moesten beiden eerst de volle verantwoordelijkheid nemen en door het helse van dualiteiten en afgescheidenheid

gaan, voordat er een bedding was voor echt samen-zijn.

Ik kan het lied niet met droge ogen zingen. Er zit iets in dit lied dat mij op zo’n diep niveau herinnert aan een ultiem samenzijn, voorbij het punt van dodelijke herhalingen

of schaduw-hemelen.

In dit lied laat ik de hereniging plaatsvinden in mijzelf. Het innerlijk contact tussen manzijn en vrouwzijn.

Ik heb het lied geschreven in de jaren tachtig, een tijd dat ik volop actief was binnen de

feministische beweging. En nu vandaag is het aanwezig tegen een decor van diepe

stilte, in diep ontzag voor de werkelijke grootheid van dit universele ‘Gegevene’. In het lied neem ik als vrouw de volle verantwoordelijkheid ‘als het diepste aardse

welkom’ en hij –op zijn beurt- laat niet af om continu mijn pad te kruisen…. en dan

zegt God: ‘het is Goed’. Dan pas worden zichtbaar de angsten van de man ‘laat me niet alleen’ en de

ontreddering van de vrouw ‘jaag me niet zo op’. Het gaat voorbij het verwekken en het

creëren, het gaat hier om werkelijk open-baren en re-connecting. En het is nooit te laat! De komende tijd is het sleutelwoord Vertrouwen. Het gaat om vertrouwen in dit proces

van openbaring. En het is een gezamenlijk idee dat 21 december 2012 een belangrijke

mijlpaal is in dit proces. Daar ga ik voor.

Zaterdag 3 november 2012.

Recent droomde ik over een kraan waaruit water stroomde en de kraan zat op de

verkeerde plek. Dus het was letterlijk dweilen met de kraan open en op een bepaalde manier was er dus sprake van een nogal ‘natte’ droom…. Toen ik wakker werd, moest

ik heel hard lachen. Het verhaal was als volgt:

Ik stond in een keuken schoon te maken. De keuken was erg licht met wit betegelde muren. Aan de muur zat een kraan, waaruit water stroomde. Dat water was niet te

stoppen. De kraan zat op een verkeerde plek. Het water kletterde tussen het gasstel en

de aanrecht. Ik begon te dweilen. Niet alleen de vloer, maar ook de wanden en het gasstel en de kastjes…. alles maakte ik schoon…. al doende schoof in mijn droom heel

langzaam de kraan langs de muur boven het aanrecht naar de ‘goede’ plek boven de

gootsteen. In mijn droom nam ik het waar en het verbaasde me niet. Toen de kraan boven de gootsteen was aangeland, werd ik wakker.

130


Water staat symbool voor: gevoel, onderbewustzijn, reiniging, levensenergie,

zelfreflectie…en het Wit van de wit betegelde muren duidt op een transformatieproces.

Deze droom schetst ‘in a nutshell’ hoe de levensenergie zich richt en het punt zoekt

waar het nog beter grondt. Als je daarop vertrouwt, dan is dweilen met de kraan open kennelijk vanzelfsprekend en logisch……

Deze droom raakt aan die speciale liefdesplekken in mijn lichaam, zoals de heilige

ruimte achter mijn hart en de oceaan van ZIJN in mijn buik….. dit is de plek waar ‘al het werk is gedaan’.

En ‘al het werk’ is zichtbaar en kan gezien worden als een kristal waarin alle kleuren

weerkaatst zijn: de moeite, het schijnbaar zinloze, het hilarische, het vertrouwen… het

onstuitbare, onontkoombaar…. het zit gewoon allemaal in die belachelijke kraan, die IK BEN, die langzaam is opgeschoven naar de goede plek… die maar blijft stromen,

wat ik ook doe…. een wonder van Leven dat zich richt en plaatst precies op de goede

plek, zonder enig zichtbaar of aantoonbaar mechanisme dat stuurt….. zonder enige aanleiding of reden. Het is er, het stroomt en het richt zich….. en ik duw niet, ik trek

niet… heb daar ook helemaal geen behoefte aan…. ik dweil. En het is niet te bewijzen

dat mijn dweilen iets van doen heeft met het verschuiven van de kraan. Dit is voor mij echt de essentie van deze tijd: laat nou eens alle causale verbanden los,

denk nu eens niet in oorzaak en gevolg! We zien met z’n allen dat de tijd rijp is voor

deze bewustzijns-verschuiving.

Ik maak het mee in mijn persoonlijke situatie. Hoe soms de ontreddering kan toeslaan.

Hoe tegelijkertijd –en ik bedoel dan echt synchroon- de tijd rijpt, de levensenergie zich

richt en het veld van overvloed zich opent….. Als we vervolgens kunnen ZIEN met welk bewustzijn dit gezien kan worden….. hoe

synchroniciteit elk denkpatroon neutraliseert en elk causaal verwachtingspatroon op

persoonlijk niveau teniet doet…. dan volgen we de weg van ‘overziel’, waar al het werk (in de zin van loonarbeid) is gedaan. Het dweilen blijft nuttig, maar de moeite er in is

totaal verdwenen. Net zoals al het overige ego-geknars. In mijn droom sputterde ik niet

tegen….. ik dweilde.

Ik was zo blij toen de kraan op de juiste plek zat… en ik had er totaal geen moeite mee,

dat dat gebeurde zonder een bedankje voor al mijn gedweil. Het kwam niet in me op!

Het is totaal niet van toepassing hier. Er is eenvoudigweg de onuitsprekelijke vreugde over deze kraan op de goede plek.

Soms begrijpen mensen mij niet als ik in alle zichtbare moeite, vaak moeiteloos de

rijkdom van het leven zie…..’maar zie ik dan niet alle zwaarte en verdriet…??!’ Het is voor mij meer dan het veelgebruikte EN-EN. Dat suggereert nog dualiteiten.

Het is voor mij synchroniciteit en non-dualiteit…. (voor zover dat in woorden is weer te

geven).

Ik zal me deze droom nog lang herinneren!

In diepe dankbaarheid.

131


Zaterdag 10 november 2012 (10-11-12)

Wat een volle week, afgelopen week!

Het lijkt een tegengestelde beweging: mijn geest wordt steeds sneller en scherper en

tegelijkertijd besef ik dat de totaliteit van alle bewegingen die gaande zijn, mij uitnodigen/dwingen om een ander gebied in mijzelf mee te laten spelen. En

nadrukkelijk ‘spelen’ ook al gaat het vooral over ‘mee spreken’.

Het ziet er uit als een immens groot buiten-gebied diep van binnen dat nu zichtbaar wordt. En in dit verhaal zitten triggers ingebouwd, die – de een na de ander – worden

geactiveerd. Ik hoef er niet zo veel voor te doen. Gisteravond kwam als vanzelf het

verlangen in me op om opnieuw al mijn aanwezigheid te verzamelen in een punt van

Essentie…. het AL dat IS. Daar is niets buiten mij zelf….Het is inclusief de 3D-buitenwereld. Deze hier-en-nu-werkelijkheid drijft synchroon op intenties, zoals ‘plaats

maken’, ‘vertrouwen geven’, ‘rust in de tent’.

Ik noem het een buiten-gebied omdat het buiten de gangbare hersengebieden en DNA-patronen zit. Er vinden gigantische downloads van informatie plaats. Ik heb veel

behoefte aan slaap. Het is daarbij even schakelen om weer in balans te komen met de

wintertijd-klok. Op mijn werk reageer ik soms resoluut om ruimte te maken voor deze ‘kosmische agenda’.

En weer is er het besef van dat volmondige JA op het leven diep van binnen. Ik zeg JA

op het leven ondanks en dankzij alles er op en eraan. Hoe moeilijk het soms is, hoe moe

ik soms ben, er is steeds dat intense JA, verankerd in een glimlach. Ik heb ook het gevoel dat dit de enige intentie is die uiteindelijk overblijft voor onze

werkelijkheid: JA. Als we de essentie van leven volledig in eigendom hebben, mag het

leven grenzeloos JA zijn.

and when it finally comes to Peace….

There is a timeless sense in every boundary of earthly life

In een aflevering van Stargate Universe staat Eli op een gegeven moment helemaal

alleen op de brug van het ruimteschip Destiny. Al zijn mede-reisgenoten zijn in stasis.

Buiten dat het natuurlijk de ultieme jongensdroom is….kapitein –bijna God- op een sterrenschip…. word ik op zo’n moment ook wel nieuwsgierig naar de schrijvers van

deze SF-serie. Dit beeld raakt aan een oerverlangen, een ultieme beleving van ‘respons-

ability’. Het vermogen om al het aanwezige leven te beantwoorden, in een oneindig universum. Mij raakt het tevens op het punt van mijn galactische signatuur (op basis

van geboortedatum): rode lunaire hemelwandelaar.

Als het gaat om menselijke thema’s in 2012, dan zie ik opnieuw over en door alles heen: ZIEN en GEZIEN WORDEN. Al eerder schreef ik over ONZICHTBAARHEID

als mystiek gegeven. Herhaaldelijk vraag ik me af: ‘wat zien we niet?’ Het gaat dan

vaak over de onverwachte moeite die in processen en relaties sluipt, terwijl ik toch het gevoel heb: ‘alles ligt klaar, het kan echt met gemak…!’

En dan brengt één stap opzij vaak opeens volkomen rust in de tent.

….op een mooie wintermorgen, de oude wijsheid voorbij,

kwam er een eind aan alle zorgen in die ene stap opzij.

132


Wat er ook aan de hand was, aan mijn hand ging alles mee.

Ik laat mijn woorden varen van een stroom naar een open zee….

Er is een oefening/houding die dit uitdrukt: Je zit op een stoel.

Je rechter onderbeen/voet gekruist over je linker onderbeen/voet.

Vervolgens kruis je je armen –recht voor je uit- je linker arm over je rechter arm. Je brengt de binnenkant van je handen naar elkaar en strengelt de vingers in elkaar.

Je draait nu onderlangs de ineengestrengelde handen en legt ze ter hoogte van je

hart/thymus tegen je borst.

(het kan ook met je linker onderbeen over je rechter onderbeen en je rechter arm over je linker arm… als het maar tegengesteld is)

Als je de oefening/houding eindigt, dan de handen eerst terugdraaien en dan loslaten.

Het effect is nog sterker met de recente klanken van Tom Kenyon onder de naam

AETHOS.

Kijk wat je adem als vanzelf doet of nodig heeft. In ieder geval goed blijven doorademen. Het gaat om die innerlijke vrije stroom.

Rust in de tent!

Zaterdag 17 november 2012 Om het leven zelf…..

Iemand vertelde me diep ontroerd te zijn door de recente aanblik van een Goed Mens

die lijdt. De aanleiding was een alledaagse werksituatie en dan opeens die aanblik: een Goed Mens die intens lijdt. In de ontroering was tegelijkertijd afweer ‘het zou niet zo

mogen zijn’ én aanvaarding ‘ik ben naast haar gaan staan’. Dat is het ware

meesterschap… om het leven zelf. Dit is ware alchemie… de psychische kortsluiting voorbij.

Het doet zo goed om daar samen met elkaar bij stil te staan. Om het tot ons door te laten

dringen, los van betekenissen, redeneringen, verklaringen….. gewoon om het leven

zelf. Dan wordt zichtbaar wat we elkaar kunnen bieden, over taalgrenzen heen. Dan worden

opeens de grenzen van wetten en geld dienstbaar aan dit samenzijn.

Afgelopen week droomde ik van een berglandschap. Ik fietste op een bergpad en naast

mij de aanblik van een reusachtige berg, half besneeuwd, zichtbaar in alle details van

top tot voet, tegen een strak blauwe hemel. Een droom in kleur. Ik liet mijn blik verder

gaan en zag over een hemelsbrede lengte de totale bergketen, waar de berg deel van uitmaakte. Ik was op weg naar een dorp.

Een droom… om het leven zelf.

De verstilling en de verwondering zijn groot. Ik blijf woorden geven aan wat ik

beleef… om het leven zelf. Dit is de energie van Merlia. Welkom Merlia!

Ik weet nog hoe ik vlak voor de eerste uitvoering van de voorstelling ‘Toen was er tijd

over’ volledig in paniek was. We hadden een geluidsband gemaakt met muziek om

133


vooraf te laten klinken in de ruimte waar de voorstelling zou zijn. Ik had zorgvuldig

uitgerekend dat in het laatste deel van de geluidsband het lied van Merlia zou

klinken…. dat bracht de juiste energie… Tot op de minuut was uitgerekend dat de

timing goed zou zijn. Degene die de techniek deed, had echter de band later gestart. We hebben de begintijd een kwartier verschoven. Langer konden we echter niet wachten

voor het publiek… de geluidsband moest voortijdig worden gestopt. Het gekke is: ik

kan me niet meer herinneren of het lied nu wel of niet heeft geklonken. Ik weet wel dat, toen ik op het podium stond, die verstilling en verwondering direct

aanwezig was. In mezelf en in het publiek. Welkom Merlia! Om het leven zelf.

Merlia, Merlia, Before the grace of you go I

I know what to say to make you feel welcome

I know what to do to make way for your presence And how I will stand beside you to enjoy a loving world.

I know how you let your light shining I hear the song that keeps the promise alive

Remembering, remembering the sparkle in the echo of HOME

My feet know the path there is to follow Just along the beacons of courage and joy

So sweet the taste of who I am, so wonderful to see you move

Zaterdag 24 november 2012

De afgelopen week lijkt een eeuwigheid. Alsof het een heel leven moest omspannen.

Het is duizelingwekkend wat er aan informatie binnen komt. Mijn lichaam reageert averechts: met een lage bloeddruk. Ik vlieg er gewoon uit. Tegelijkertijd was er een

onstuitbare drang om te schrijven en te creëren. Ik maakte contact met Aerlim met het

verzoek om te voorvoelen de sfeer van 21 december 2012, ik vroeg om een kernwoord.

Het was: ‘standalone’ (in computertaal). Daar ben ik mee aan de slag gegaan.

We are a standalone,

there is no deeper world apart There is no greater human heart

to let it work off-line

Earth, finished and complete, has been released


inter-delusional universe

staged as a curse so curtains can fall to make a turn off-light

Earth, finished and complete, has been unleashed

in all our twelve dimensions, I look upon this day

my focus, my intention, a standalone display

134


while human bondage loses track

there’s a final warning ‘don’t look back’

she is her own horizon


this is the fullness of the mind

beyond the glory and hallelujah, this is it in spirits way


We are a standalone, nowhere else more time and space

the perfect mark to show your face,

in the light of a new horizon Earth, finished and complete, has been unleashed

Er is nog veel onduidelijk over deze tekst. Er komen een aantal beelden bij elkaar, waarbij ik nog niet weet of ik er echt in ben geslaagd om de bedoeling en de informatie

in woorden om te zetten. Sommige teksten zijn er al, maar moeten zich nog ópen-baren.

Het lied ‘information’ is daar ook een voorbeeld van.

Dit lied ‘standalone’ roept gevoelens op van overwinning en bevrijding: een nieuwe uitgave, release van de Aarde, en het summum van menselijke Heelheid, een totale

incarnatie en integratie van bewustzijn, van het mannelijk en het vrouwelijke in

onszelf……. En er is verdriet, afscheid, een apocalyptisch gevoel, het einde van alle oude vertrouwde patronen, hoe verwrongen en gespleten dat ook was…… Er is een

laatste waarschuwing: ‘don’t look back’.

Het zinnetje ‘she is her own horizon’ geeft woorden aan het gevoel van Voleinding en tegelijk een nieuw Begin. Ik ontdekte gisteren op de website van Nanco Immanuel een

afbeelding bij een aankondiging van een bijeenkomst op 21 december 2012. Een rechte

weg, met aan het eind net boven de horizon, een Aarde….. Dat is dus het beeld , dat om

ons heen in de lucht hangt. En aangezien we 1 op 1 verbonden zijn met Aarde, geldt het voor ieder mens. ‘Standalone’ heeft dus niets te maken met (negatieve) eenzaamheid.

Ik merk dat ik wat verdrietig word als ik de bekende lichtwerkers-websites volg op dit moment. Men huppelt naar mijn gevoel wat te snel 2013 in. Ondanks de evenementen

die op 21 december zijn gepland, lijken de plannen voor 2013 opeens voorop te staan.

Natuurlijk kunnen de agenda’s worden gevuld, net zoals het gaat op mijn werk, maar

toch… Gaan we niet te snel over dat hele speciale punt heen, waarin alles op NUL staat? Van de week zag ik een prachtige documentaire op TV over de geschiedenis van

de Wiskunde en hoe belangrijk dat moment was dat men de NUL ontdekte en ging

gebruiken. Voor mij is dat de werkelijke betekenis die we met elkaar toedichten aan de datum, 21

december 2012. Hoe goed zijn we daar met z’n allen in… om ons te laten vallen en

onszelf uit te strekken in de ware grootheid NUL ? In mijn persoonlijk leven valt er rond die tijd op meerdere aspecten een nulpunt. Ik weet echt niet wat er daarna gebeurt.

En ik wil het heel bewust niet invullen.

135


Natuurlijk kan ik dit ‘nulpunt’ ook altijd op elk moment beleven, zoals hier op mijn

stoel achter de computer, maar tegelijk wereldwijd met inmiddels een aanzienlijk deel

van de wereldbevolking….. dat heeft toch wel iets heel moois. Dat weet ik zeker. Er

valt een wereld stil. Er is een wereld te winnen.

Zondag 2 december 2012

We zijn aangeland in 12-12. En ik wil nu even niets horen over ‘beyond’ of de wereld in 2013. Ik ga er vanuit dat dat er gewoon is en zal zijn. Nu gaat het om dit NULpunt,

point zero. Ik geniet dagelijks van de AETHOS, de muziek van Tom Kenyon. Iedere

keer als ik het hoor, stap ik een allesomvattende leegte in.

Ik zocht in dit document naar het woord ‘tevredenheid’ en kom het op drie plaatsen tegen: aan het begin van het jaar als nieuwjaarswens ‘laat mij tevreden naast jou staan’

en ‘zo tevreden dat we samen kunnen gaan’. En vervolgens in mei als ‘juffrouw

Jollema in het gelijknamige kinderboek… zo tevreden in haar tuintje….’ We naderen het einde van dit jaar. Eerlijk gezegd is er heel veel aanleiding om juist niet

tevreden te zijn. En vanuit dat perspectief lijkt het voor de buitenwereld alsof ik soms

mijn kop in het zand steek. Ik hoorde gisteren de maandelijkse boodschap van Lee Harris op internet, december 2012:

“…….to suddenly feel emotional or feel grief for no reason. Or to have a dream

overnight (or in the middle of the day) where an image or a memory comes to you of a situation in your life either exactly as the situation was, or more likely now you will see

the situation replayed from a higher perspective.

So for example, if you had a very difficult situation in your childhood and you bring

that memory back to you, you will have that experience replayed through a higher-self

filter so that you can look at it very differently, as now you feel very differently about it……”

Het is een tijd van recapituleren. Ik herinner me hoe ik ooit begon aan deze teksten in

2005 en contact maakte met Aerlim. Vlak daarvoor had ik mijn leven beschreven in periodes van 7 jaar, vanuit het perspectief dat ik was overleden en terugkeek op mijn

leven. Aan het eind van elke periode was er de intentie: het licht behoud ik, de zwaarte

laat ik los. Onmiddellijk daarna kwam Aerlim in mijn gedachten als een ‘levendheid’ met wie ik een innerlijke dialoog kon voeren. Zo lees ik ook de tekst van Lee Harris. En

vanuit dat perspectief is er alleen maar dankbaarheid en tevredenheid. Het is zo

belangrijk om in deze tijd deze twee perspectieven bij elkaar te laten komen. Dat is

onze Heelheid. En dan voelt het soms als schizofreen, volkomen maf, en geeft het kortsluiting…. in onszelf komt het bij elkaar en klopt het altijd!

Anja Meulenbelt noemde in een recente uitzending van Het Vermoeden, een prachtig citaat van Adrienne Rich: ‘Er moeten mensen zijn met wie we kunnen neerzitten en

huilen, terwijl we niettemin tot de strijders gerekend worden’.

Het thema ZIEN en GEZIEN WORDEN mag steeds meer oplichten als centraal thema.

De wereld wordt echt rond, zoals ik schreef in het lied:

136



voor de ongeziene, voor de ongehoorde, voor het ondenkbare

wordt de wereld weer rond.

Er zijn zoveel teksten die nu bij elkaar komen. Ik heb een selectie gemaakt uit alle

teksten die liefdevol resoneren op ’21 december 2012’, om te vieren Point Zero. We

gaan kijken wat we hiermee kunnen doen, wellicht op de dag zelf. Ik heb ze op de homepage gezet in een pdf-bestand.


Ik ben wat laat voor mijn doen met de weblog. Dat komt omdat er nu toch van alles gaat borrelen rond 21 december 2012. Nu pas voel ik de energie tot volle sterkte komen

om te weten wat ik precies wil. Het plan is ontstaan om op vrijdag 21 december, in de

avond, een programma van teksten en liederen te brengen in de St. Gabrielkerk in Amsterdam (Deurloostraat 17). Al eerder ben ik op uitnodiging komen zingen en

spreken in de Vrije Katholieke Kerk (VKK). De kerk in Amsterdam is een mooie plek

en de kerkgemeenschap is volop in beweging als het gaat om de spirituele thema’s van deze tijd.

Samen met Peter Baaij, bisschop van de VKK, lijkt er nu een programma te ontstaan,

waarin we kunnen stilstaan en ‘dansen’ in deze mooie tijd.

Via deze website en via een eenmalig bericht aan het netwerkje rond mijn voorstelling ‘Toen was er tijd over’ laat ik zo spoedig mogelijk weten hoe en wat precies.

Voorlopig dus:

Vrijdagavond, 21 december 2012, inloop vanaf 19.30 uur. St. Gabrielkerk, Deurloostraat 17, Amsterdam

Dinsdag 11 december 2012. ‘De kogel is door de kerk’…… (rare uitdrukking eigenlijk). We gaan op 21 december

een feestje vieren in de Gabriëlkerk in Amsterdam (www.vkk.nl). Inloop vanaf 19.30

uur. Toegang is gratis.

Het programma is zo goed als rond en we houden het ‘klein en intiem’ met hopelijk heel veel mensen. 21 december het feest van de voleinding en een nieuw begin. Oude

man-vrouw patronen lossen op. De oermoeder komt via het vrouwelijke aspect van ons

mens-zijn meer op de voorgrond. We hoeven nu even niet de discussie te voeren over Waarom NU? We doen het gewoon en we genieten met en van elkaar, unplugged. Het

is welverdiend! Of zoals Drunvalo Melchizedek het zegt:

The old male cycle ends. At that moment, the Earth, the Sun and the Center of our galaxy are in a straight line, and it will not happen again for 25,625 years. Spiritually

know that the Heart of the Earth, the Heart of the Sun and the Heart of our Galaxy, as

living beings, are intimately connected. Birth is inevitable. December 22, 2012 -12/22/2012- 2222. A new female cycle begins

and a new humanity is born. What a fantastic time to be alive on planet Earth!!!

De ‘straight line’ is voor mij voldoende om er voor te gaan zitten en te gaan staan en

stil te staan en te dansen…. het is een geweldige tijd. En ik vind veel mensen om mij

137


heen die met mij meedansen. Het is tegelijkertijd pijnlijk om te ervaren, dat terwijl ik

dans, anderen zich van me afwenden. Dan dansen we uit elkaars beeld. Het is kennelijk

onvermijdelijk.

Op 21 december bieden we in de Gabriëlkerk een programma aan, waarin we teksten

voorlezen uit de Christelijke traditie en de Maya-traditie, die verwijzen naar deze tijd.

De teksten worden afgewisseld met liederen, zoals die ook op deze website te beluisteren zijn. In de liedteksten is de verbinding te zien en te voelen tussen beide

werelden. Zodra ik het definitieve programma heb, zet ik het in een pdf-bestand hier op

de site.

Zaterdag 22 december 2012.

Heb jij dat ook wel eens dat je je opeens herinnert hoe je in de eerste jaren op school

leerde schrijven? En dat dan de totale sfeer terugkomt en je jezelf voelt zitten in de schoolbank en die ene letter of cijfer tussen de lijntjes, precies volgens voorbeeld,

opteken. Nu, 8.52 uur, op deze bijzondere ochtend van 22 december 2012 opende ik op

mijn computer het bestand AERLIM 5. Het 5e deel van mijn innerlijke dialoog met Aerlim. Meteen kwam het besef dat ik moest schakelen naar een nieuw leeg bestand

Aerlim 6. En dan ook meteen het besef dat ik met deze benamingen wel eens gelijk op

zou kunnen gaan met de dimensies waarin deze dialoog plaatsvindt. De 6e dimensie is

waar ik ooit enthousiast in de jaren negentig over riep: ‘daar gaan we voor!’ En het begint met het kind…. dat het cijfer 6 probeert machtig te worden op papier.

Toen was ik 6, nu ben ik 60. Hoe veel meer voleinding en volbegin kun je in een leven

hebben? Gisteravond in de Gabrielkerk in Amsterdam hebben we ‘21 december 2012’ gevierd. Gaandeweg bleek het programma wat lang te zijn en hebben we stukjes

‘overgeslagen’. Ik was daarover niet erg ongerust, omdat de teksten wel in een

programmaboekje stonden en mensen dit mee naar huis zouden nemen. Achteraf bleek het wel heel belangrijk dat er een hoorbare stem aan gegeven werd…. stemgeluid

bracht op deze plek, op dat tijdstip, met deze mensen… veel warmte en openheid. Maar

er was nog iets wat bleef hangen. Iemand zei: ‘ik had de boodschap van de Maya’s wel

willen horen…’ Ik dacht daar achteraf over na. Wat is nu precies die boodschap? En ik kan dan

uiteindelijk alleen voor mezelf spreken, zoals ik het heb gehoord en begrepen. Het is

gisteravond ook wel gezegd, maar op een ander moment dan in het programmaboekje aangegeven: Het is voor mij het werkelijk begrijpen en doorvoelen en in praktijk

brengen dat de natuurlijke tijd cyclisch is en niet lineair. Daarom zal het de

rechtgeaarde Maya behoorlijk pijn hebben gedaan om de interpretatie aan te moeten

horen dat de wereld op die datum eindigt. Ja en Nee, dus. En wat dan vervolgens zeer doet is dat de lineair georiënteerde geest meteen concludeert: ‘oooh, dan is er dus niets

aan de hand. Daar hoeven we geen aandacht aan te besteden…!’

Het was gisteravond juist om die reden zo goed om midden in alle spiraalbewegingen dit moment te markeren en samen te zijn. Om stil te staan, om te zingen, te praten én te

dansen. In mijn persoonlijk leven, met name in mijn werk als beleidsadviseur, herken

ik het als een groot avontuur. Mensen zijn zo gewend aan lineair houvast…. je zet je doel… je maakt je regels…. en je voert ze uit….En dat is in deze tijd allemaal veel te

traag!!! Om die reden vind ik het Sprookje van het Zand, dat gisterenavond is

138


voorgelezen, zo mooi: het gaat er om dat je het wezenlijke van de stroom herkent en je

overgeeft aan de wind die nu waait. Psychologisch gezien is de kosmische uitlijning die

op 21 december 2012 plaatsvond, wellicht de ultieme uitdrukking van lineair denken….

veel meer lineair dan dat kun je niet zijn. We hebben ons volledig uitgestrekt, van hier tot in Hunab K’u, en dat was het dan. We weten het nu, om het nooit meer zo rechtlijnig

te hoeven doen!!

Ik ben me ervan bewust dat ik deze tekst nu schrijf in het bestand AERLIM 6. En ik weet dat op het moment dat ik het kopieer naar de weblog, beide bestanden schakelen

naar deze frequentie…..

Zondag 30 december 2012. Vandaag een heerlijke dag, nog zonder naam… nog net geen oudejaarsdag, en voorbij

de dagen na kerst, voorbij de dagen van boodschappen en schoonmaken ….. dit is een

zondag zonder naam. Afgelopen vrijdagnacht sliep ik onrustig en droomde ik dat ik wanhopig op zoek was naar woorden voor een nieuwe perceptie van een nieuwe

werkelijkheid en het lukte steeds net niet. In een volgend droombeeld bevond ik mij in

een rommelige benauwde ruimte en vroeg hardop: ‘waar ben ik?’ Onmiddellijk was er pal voor mij een dolfijn. Zij/hij keek mij aan en zwom naar mij toe. Ik was zo blij en

meteen helemaal thuis. Half wakker drong tot me door: ‘ik wist niet dat ik onder water

was!’

21 december 2012 gaf mij voldoende reden om weer even helemaal op NUL te staan,

point Zero. In mijn nieuwjaarsgroet beschrijf ik hoe een aantal tekens en symbolen in

2013 voor mij persoonlijk bij elkaar komen: Dit jaar 2013, het Chinese jaar van de Slang, het jaar waarin de Kundalini-kracht zich

als een slang ontrolt in ons lichaam, is voor mij persoonlijk een ‘openbaring’. Er

komen veel persoonlijke tekens en symbolen bijeen: Mijn galactische signatuur, de lunaire hemelwandelaar, verbonden met de maan en met de gevederde slang… de slang

als mijn totemdier in het sterrenbeeld Schorpioen, als de Draak in mijn geboortejaar,

als de Adelaar, in verbinding met hemel en aarde, vrij.

De belangrijkste wens voor 2013: ….dat we de nalatenschap van de Maya’s eren door Hunab K’U, het galactisch centrum, te zien als Bron van alle Maat en Beweging (en

niet enkel als een zwart gat).

Deze beweging is rond en cyclisch (en vanaf nu minder rechtlijnig of lineair). De maat is rijk aan kleur en klank. Dat we dit in elkaars nabijheid mogen proeven, omarmen en

beleven!

Ergens op internet las ik: Dat de draak overeenkomt met de slang is redelijk bekend. Dat ook de adelaar voor

draak mag worden gehouden is naar ik meen minder bekend. Aleister Crowley

verklaart in Liber Aleph; "De draak is een combinatie van Arend en Slang en is tevens de Liefde als orgaan van de Wil door wiens deugd Werk en Wonder van de ene Essentie

volbracht wordt. Deze Draak heet Stilte, want in het uur van zijn werkzaamheid wordt

het innerlijke deel, dat Ik zegt, afgeschaft door de vereniging met zijn Geliefde, de Ster."

139


Dit gelezen en gezegd hebbende, kwam bij mij diep van binnen –op een ondergrond

van eigene stilte- een totaal nieuwe beweging op gang.

Een nieuwe focus binnen bekende begrippen en gedachtestromen: Lemurië, Sirius,

Pistis Sophia, Walvis en Dolfijn, Merpeople (mermaids en mermen), Merlia, Groot Mysterie en Wakan als onze oergrootmoeder, de alles in zichzelf rustende, het Bijbelse

‘Beginne’.

Het zijn nog losse woorden, maar ik zie de volle samenhang en mijn focus daarin, alleen de zinnen voor de nieuwe perceptie moeten nog komen.

En die zinnen lijken nodig omdat er actie wordt gevraagd. Ik ga er iets mee doen in

2013…. het tintelt en friemelt als een creatieve stroom.

Ondertussen –hier en nu- hoest ik mijn longen uit mijn lijf. Mijn keelchakra, hét punt van transformatie en expressie, zoekt balans. En er is oud verdriet dat een weg zoekt. In

gesprek met AERLIM stel ik vragen over de 6e dimensie…. hoe ga ik dat doen in

2013? AERLIM laat mij het beeld zien van de ‘tempel van innerlijke waarheid’ en hoe dat positie neemt in mijn keel. Hoe keel en tempel in voortdurende afstemming zijn met

elkaar. Kennelijk genoeg reden om flink te gaan hoesten.

Ik heb een associatie naar het bekende derwisjen verhaal over de olifant. Hoe blinde mensen, ieder voor zich, voelend aan de olifant, denken de waarheid te hebben

gevonden en dat in werkelijkheid de gehele olifant niet wordt gezien: ‘geen enkel

verstand kende alles….. het geschapene wordt niet goed ingelicht over goddelijkheid.

In deze kennis is er geen Weg door middel van het gewone intellect…’ Afgelopen week keek een vriendin mij op een terloops moment (zwijgend) aan en zei:

‘het is net alsof ik contact heb met het totale universum…’ In dit kleine zinnetje

voelden we allebei een grote waarheid en zo snel als zij kwam was zij weer voorbij….. Wat je ook kunt zeggen over 21 december 2012 het was een moment, een kans, voor

iedereen om de gehele Olifant te zien, in al zijn symbolische Goddelijkheid.

En omdat ik zeker weet dat de Mensheid als Grootheid op zich deze kans heeft benut, durf ik nu te focussen. Want ik weet zeker: ook al focus ik me op één deel, ik zal nooit

meer voor blind worden uitgemaakt. Het is nu veilig. De keuze voor één deel is niet

ingegeven met een pretentie van de enige waarheid, evenmin met de pretentie dat IK

DAT BEN. Nu is voor altijd duidelijk dat een focus, welbewust gekozen, bedoeld is als bijdrage tot meerdere glorie van het geheel.

Dat is de ware betekenis van de tekst die ik ooit in 2008 neerschreef: ‘Al het werk is

gedaan…. alles is geweten en gezien….’

Wist ik maar waarom ik steeds vaker opeens moet lachen. Een glinstering op de rand

van wat ik nog niet ken, maar kennelijk al wel ben. Laat me dromen daar naar toe,

achterstevoren in de tijd naar het reeds vervulde doel. Alles komt altijd rond vanuit de innerlijke rondheid van het leven. Dat dat troost, genade en schoonheid tegelijk is, dat

dit de belofte is: daar waar ik er ook in stap op welk punt op welk moment, ik de

rondheid zie, de volledigheid, de volmaaktheid en hoe ongelooflijk leuk het dan wordt om vanaf de andere kant alles te doen, om het achterstevoren rond en vol te maken.

Succes verzekerd, want de som der delen blijkt meer dan het oorspronkelijk geheel …

Wat een mooie dag vandaag, nog zo zonder naam…..

140


Glimlach kruipt over de rand

met een boodschap dat

alles is geweten

en de wind huiswaarts waait dat een nieuw geluid in wording

leven zaait

nog stil net boven de horizon

nog in de kleuren

van innig verwachten

nog glanzend van de zee waaruit zij rijzen kon

min duizend gedachten

Glimlach stroomt over als een rivier over mijn gezicht

de aarde rond

over de rand van Opgetogen Hart over

tot het mijn ziel stut en grondt

Aandacht is opvallend stil elke gedachte voorbij

141


142


2013

143


Vrijdag 4 januari 2013.

Op 1 januari las en luisterde ik naar de boodschap van Lee Harris. Een prachtig bericht,

waarin de toon wordt gezet voor 2013: het besef van ‘community’ en de oproep om milder te zijn voor onszelf.

2013: Year of Community. We are changing. We are changing. We are entering a brave new world.

Brave, because courage is what it will take to face some of the challenges; new,

because feeling rather than mind will now take the leadership role for our society and

our planet. We have reached the end of the road where the old ways and the old resources are

concerned. So now, we use our inner resourcefulness to create the new and adapt, just

as many generations have before us learnt to adapt. The change we are facing is of a mastery level……

…. if you make but one commitment for 2013, agree to be kinder to and on yourself.

http://leeharrisenergy.blogspot.nl/

In het gesproken bericht (Youtube) van Lee Harris wordt verwezen naar de fotograaf

Brad Oliphant. Dat vond ik grappig! In mijn weblog van 30 december verwijs ik naar

het verhaal van de derwisjen ‘de blinden en de olifant’ en hoe de olifant nu in z’n geheel in beeld is. Brad doet dat verhaal volop eer aan: in zijn naam en in zijn beelden.

www.bradoliphantphotography.com

Volgende week, na ruim twee weken vakantie, weer aan het werk in mijn betaalde baan

als ambtenaar. Afgelopen nacht voor het eerst weer stress-getinte dromen. Ik voel het

aankomen hoe oude structuren uiteen zullen vallen. Niet alleen de beknellende regels en machtsverhoudingen zullen vallen, ook de voor mij vertrouwde en veilige

samenwerkingsverbanden zullen verdwijnen in 2013, inclusief de veilige fysieke

werkplek. Ik weet dat ik daar niet zo goed in ben. Als ik er zelf voor kies, kan ik het

nog redelijk aan om mijn comfortzone te verlaten… maar op deze manier…? Misschien klinkt het vreemd om daar onderscheid in te maken, wel/niet een eigen keuze:

uiteindelijk is er een beweging in mij die dit mede doet ontstaan, waardoor ik ‘het’ op

dat moment op die plek niet uit de weg ga, maar er zal zijn. Misschien moet ik er voor anderen zijn…..

Ik ben me ten volle bewust dat ik in 2012 voor een aantal mensen in mijn directe

omgeving nadrukkelijk uit beeld was. In mijn beleving was dat al langer zo. Er waren zoveel beelden over elkaar geschoven waardoor we elkaar niet meer konden zien… Ik

heb dit voelbaar gemaakt door een besluit om elkaar letterlijk een tijdje niet te zien.

Daarmee heb ik een wat ongemakkelijk Nulpunt gecreëerd eind 2012. Deze nulpunt-energie is in alle levensgebieden voelbaar. Soms heb ik het bewust afgedwongen: nu

even helemaal niets, in de hoop dat er iets nieuws kan groeien. Soms gaat het van-zelf,

dan overkomt het me….. De vraag is in alle gevallen of ik vertrouwen heb en me kan overgeven?

144


In het bericht van Lee Harris heb ik meerdere keren het volgende zinnetje op me laten

inwerken:

Don’t be surprised if isolation and loneliness show up on that journey, for in order to become whole, you have to let go of any idea of separation or isolation.

Het jaar 2012 was in mijn Chinese horoscoop een jaar waarin een extra kracht werkzaam was in de richting van isolement. Zo overvloedig als de jaren 2009, 2010 en

2011 waren in ‘delen en samenzijn’. Zo leeg en stil was in bepaalde opzichten 2012. In

dat geval lijkt 2013 klaar voor een nieuw begin. Echter daar waar 2012 ‘vol’ was, lijkt

het nu ‘leeg’ te lopen in 2013. Het begrip ‘vol’ correspondeert met ‘voorspoedig en warm’….. maar ook die etiketjes verliezen hun betekenis in het grotere geheel. Zoals ik

veertig jaar geleden schreef in een lied met de titel ‘1972’:

Waar het regelrecht op niets uit liep, heb ik je gevonden.

Tussen de regels door, alsof een nieuw begin

met een wereld van verschil tussen ons in. Dit ene moment wil ik zijn gevangen

geboeid door de liefde, bevrijd van de angst.

Dit ene moment is er niets gezegd,

geen ‘toekomst’ voor ons weggelegd. In mijn armen heb ik je genomen om eindelijk op adem te komen.

Gerustgesteld door woorden die niet zijn gevallen tussen jou en mij.

In mijn armen heb ik je genomen beschermd tegen alle boze dromen. Heel even scheen de zon in twee werelden tegelijk.

Waar het regelrecht op niets uit liep, bleef alles bij het oude.

Maar tussen de regels door was er dit nieuw begin, waar ik voor altijd bemin.

In jouw armen kon het leven stromen en heb ik alsof afscheid genomen.

Heel even ongezien ben jij dwars door me heen gegaan.

Dit lied was oorspronkelijk bedoeld als een liefdeslied, maar kreeg later nog een heel

andere verrassende betekenis. Het jaar 1972 blijkt achteraf een bijzonder jaar te zijn,

waarin meerdere dimensies zichtbaar zijn. Er is een kosmische gebeurtenis, beschreven door Drunvalo Melchizedek in zijn boek ‘Geometrie van de schepping, deel 2’, dat

heet: het Sirische experiment (Sirius). Om de Aarde te behoeden voor een zeer

krachtige en dodelijke zonne-expansie, werd de Aarde in een hologram geplaatst en

werd onze vrije wil tijdelijk uitgeschakeld… tot eind 1974. Precies aan het begin van de zonne-expansie, mei 1972 kreeg ik een ernstig ongeluk

met een bijna dood-ervaring. In een aura-reading werd gezien hoe helder de tweesprong

in mijn leven was en hoe duidelijk mijn keuze vóór het leven was…. een explosie van vrije wil. Het was niet alleen een persoonlijke keuze, het was een keuze vóór alle leven

op Aarde. Hier sprak luid en duidelijk een Sirius-essentie. En tegelijkertijd was ik ook

verschrikkelijk boos… dat mijn vrije wil zo werd ingeperkt, ik was letterlijk voor een aantal maanden aan bed gekluisterd!

145


Niet voor niets komt deze gebeurtenis nu zo sterk in me op. In de huidige wereld leeft

die intentie met die intensiteit weer helemaal op. Het gaat om een keuze vóór alle

Leven op Aarde.

Ik ben moed aan het verzamelen. Het gaat uiteindelijk om mijn eigen vindingrijkheid

hoe ik het Leven in al haar overvloed blijf herkennen, daar waar het door alle logica en

regels ongezien dreigt te raken.

Ik zie de zeemeermin onder een stralende regenboog.

Lee Harris schrijft: Remember, everything is energy.

So the more you are able to embody your centre when around others, you offer a new

ceiling to the room. You offer a new way of being. And it is a way of inner being that you have birthed through receiving all of the highest aspects of teachings and examples

that you have seen and felt over the years…. Energy speaks; and energy will continue

to speak, loudly, on our planet - but, so too will action and community joining forces be required for this planetary shift….

Zaterdag 12 januari 2013. ‘In den beginne schiep God de hemel en de aarde. De aarde nu was woest en ledig, en

duisternis lag op de vloed, en de Geest Gods zweefde over de wateren. En God zei: ‘Er

zij licht’; en er was licht. En God zag dat het licht goed was, en God maakte scheiding tussen het licht en de duisternis. En God noemde het licht dag, en de duisternis noemde

Hij nacht. Toen was het avond geweest en het was morgen geweest: de eerste dag.’

Dit zijn de eerste zinnen in de Bijbel, het scheppingsverhaal in het boek Genesis.

‘In den beginne en aan het einde, buiten ruimte en tijd, als eeuwig niets zijnde, als al-

enige oergrond, waarin alle mogelijkheden van het leven, de leegte en de bron zijn, is

“Wakan” – onze oergrootmoeder, het oervrouwelijke, waaruit alles geboren wordt. Wakan is de cirkel, het alles, het in zichzelf rustende, het ontvangende.

En Wakan gaat voortdurend over in “Skwan”, onze oergrootvader, het oermannelijke.

Hij is de oorsprong, de heilige schepping. Skwan is de spiraal, het actieve, het scheppende, en komt in ons zonnestelsel met de

melkweg overeen.

Wakan en Skwan houden van elkaar. Skwan schenkt zijn zaad aan Wakan, en als vrucht

van hun liefde scheppen zij al het leven. Uit hun huwelijk komen twee kinderen voort: Zon en Aarde.’

Dit zijn de eerste zinnen in het scheppingsverhaal, zoals dat ons vandaag door indianen

wordt verteld en zoals het is overgeleverd gedurende vijfenveertigduizend jaar volgens de weg van de oerreligie.

Ik heb geen theologie gestudeerd en misschien ga ik met mijn redenering wat kort door de bocht, maar als ik dit zo lees, dan zie ik een groot verschil tussen de twee teksten als

het gaat om de beeldvorming over hét vrouwelijke en hét mannelijke. Meteen al aan het

146


begin in de beide scheppingsverhalen wordt de toon gezet over vrouwelijk/mannelijk,

over verbondenheid en over lineair/circulair denken….

Via (interpretaties van) de Bijbelverhalen zit het in ons hele denken ingebakken: alles is

in beginsel woest en duister…. daar moet orde en licht worden ingebracht…. en dat doet Hij/God…..

Maar we voelen nu dat het niet goed zit! We ontdekken –mede door het Maya-bewustzijn- een oergrond in de woestheid en een bron van maat en beweging in de

ledigheid.

Het kan nu niet anders meer. Het valt niet meer te ontkennen. De onderlinge

verbondenheid, het mondiale –zelfs universele- bewustzijn, dat we zelf, mede door alle techniek en wetenschap, hebben gecreëerd is niet meer lineair te beheersen. En zodra

we de circulaire omarmende beweging in ons denken toelaten, en de angst voor het

‘zwarte gat’ loslaten, geven we ruimte aan een vrouwelijk principe.

Ik word steeds meer overweldigd door de Waarheid die hierin voelbaar is.

In het hele spectrum van dagelijkse gebeurtenissen (werk, privé….) en op alle niveaus van bewustzijn (aards – galactisch - hemels…) ..dus het hele ‘tonal’ en ‘nagual’

spectrum… is dit werkelijkheid: Zaken in het Midden durven leggen en even daar laten

liggen. Het NULPUNT omarmen en de scheppingskracht van nature vertrouwen in

plaats van afdwingen. Het is niet meer alleen het domein van kunstenaars en vroedvrouwen!

Mijn diepere bewustzijn zoekt naarstig manieren om dit voor mij onontkoombaar te maken. En dan bevind ik mij soms plotseling in een sfeer uit mijn jeugd: een bedje op

twee stoelen voor het raam, in de zon…. het summum van geborgenheid en

verbondenheid… zo veilig en tevreden! Het is niet alleen een herinnering. Ik voel de eenheid en heelheid, die je alleen als kind kan ervaren. Ik BEN dat kind op dat moment.

Ik weet hoe ik als kind de ziekte van Pfeiffer heb doorstaan, en hoe de kracht van

heling, de Kundalinikracht, in mij werkt.

Als ik nu in contact ga met Aerlim, in het 6e deel (wat staat voor 6e dimensie), dan ga

ik als een speer die sfeer binnen. Onmiddellijk trekt Aerlim al mijn twijfel in twijfel, en

onmiddellijk is er een upgrade van al mijn vragen: ‘….die golven van geluk zijn herinneringen aan hoe intens ‘eens’ je het kunt zijn met dit

leven. Hoe volmondig je áchter dit leven en hét Leven staat. Jouw JA beantwoordt alle

vragen….’

In gesprek met een vriend over het boek ‘de Grootmoeders spreken’ en de vraag in

hoeverre dit voor mannen navoelbaar is…. vertelde ik, dat misschien voor mannen het

mooiste beeld in het boek wordt beschreven als ‘de mantel van behaaglijkheid’. Dat komt het dichtste bij ‘het in zichzelf rustende’.

Ik begon aan dit boek als een mogelijke focus of ingang om te kunnen werken met het thema mannelijk/vrouwelijk. Onmiddellijk werd ik door alle (voor mij ervaarbare)

147


lagen van bewustzijn getrokken…. het boek bleef overeind, maar er was een stem: ‘go

beyond, go beyond….!’

Het prachtig beschreven Net van Licht is werkelijkheid en ik weet: ‘I stand tall within..’

met zovele anderen. Mijn twijfel, die Aerlim dus meteen in twijfel trok, was de vraag of ik hier wel iets mee mocht doen, als ik niet eerst ‘bekrachtigd’ was, zoals in het boek

beschreven… vanuit een (misplaatst) gevoel van respect….. maar eigenlijk dus een

oude reflex van twijfel aan mezelf….. Ik weet gewoon dat er op alle niveaus in mijzelf toestemming is om samen met anderen

dit thema, in volle omvang, vanaf ‘den beginne’ op een eigentijdse manier te laten

indalen.

Er is immers die prachtige droom (zie weblog 2012, 20 september) over het grootmoedergezicht, dat naar mij lacht, in een stralende volle maan.

Steen, die nadrukkelijk aanwezig is: Regenboogobsidiaan

Zaterdag 19 januari 2013.

Er heeft op deze website gedurende een bepaalde periode informatie gestaan over Herman Splingaer. Het boeide mij hoe hij het ziel-universum toonde en mensen

meenam in het opbouwen van de eigen zielschijf en vandaaruit de verbindingen legde

naar meerdere frequenties van bewustzijn. Zijn website is inmiddels verdwenen van

internet. Ik weet niet wat er gebeurd is. Het heeft me wel aan het denken gezet. Ik voel me in deze tijd meer aangetrokken tot

soulfulness, dan door mindfulness. Er bestaan uitgebreid verhandelingen over het

onderscheid tussen Lichaam, Geest, en Ziel. Ooit in de intuïtieve trainingen die ik volgde in Utrecht werd het onderscheid gemaakt: Lichaam, Wezen en Hogere Zelf….

naar analogie van orkest – dirigent – componist…..

Dat was hanteerbaar in de aurareadingen en –healingen. Ik kan me niet herinneren dat de Ziel genoemd is. Ik koppelde het altijd aan het Wezen. En dan had je ook nog het

begrip Essentie, in de trits van soorten energieën: Christuskracht (vergeving), Essentie-

energie (het eerste bubbeltje zoals je ooit aan het begin van de Aarde arriveerde) en

Supreme-being energie (vrijheid en respect). Dus helemaal niets over de Geest en de Ziel, althans niet in die bewoordingen. Nu plopt

overal de Ziel op. En kennelijk op meerdere niveaus. De Ziel als ons diepste verlangen,

ons meest verborgen en tegelijk meest geopenbaarde ZIJN, zodat we er een heel universum aan willen wijden. Een andere versie betoogt dat het toch uiteindelijk om de

(hogere heilige) Geest gaat. De Ziel is dan meer fysiek en emotie-gebonden. In een

tekst over het onderscheid tussen mindfulness en soulfulness wordt juist het

omgekeerde beweerd: De Mind (en dan wellicht als ‘lagere geest’) is onderhevig aan karma, terwijl de Soul veel meer vibreert op nieuwe creaties en nieuwe werkelijkheden

naast elkaar. Vanuit ons zielsverlangen is alles mogelijk! Ik heb nooit gehoord van een

hogere en een lagere Ziel. In de Nag Hammadi geschriften is een tekst opgenomen: Verhandeling van de Ziel.

Daarin wordt het proces beschreven van de ziel die van uitwendig naar inwendig

transformeert, de opstanding uit de dood, de verlossing, het opstijgen naar de hemel…. dat is de terugweg naar de Vader. Het is een geschenk van de Geest, een genade van

God.

148


Het wringt op de een of andere manier, want hoe ik het ook wend of keer, mijn

dagelijks leven staat HIER en NU in het teken van Hart en Ziel. Overal waar mensen bij

elkaar zijn, en er openheid is, ben ik er met Hart en Ziel. En dat hoeft niet persé fysiek te zijn. Ik weet dat er zielsverbindingen zijn, waardoor ik de ‘samenkomsten’ ook op

heel andere manieren meebeleef.

In het sjamanisme spreekt men van verzamelpunten (zie ook de boeken van Carlos

Castaneda). Jon Whale heeft hierover een prachtig helder boek geschreven, mede vanuit

medisch oogpunt. Ieder mens heeft een verzamelpuntlocatie in zijn fysieke lichaam. Dat

varieert per mens. Vandaaruit neemt men de wereld waar en de ene locatie is gunstiger dan de andere als het gaat over gezondheid.

Mijn beeld is dat er meerdere dimensies aanwezig zijn in dit persoonlijke verzamelpunt.

Dit beeld maakt het voor mij gemakkelijk om iets beter te begrijpen van wat er in deze tijd gebeurt, en waar we 21 december 2012 voor hebben aangemerkt als mijlpaal.

Er is een nieuw potentieel geopend in ons verzamelpunt op meta-niveau. Er is iets

nieuws geopend in het systeem van verzamelpunten zelf. En het is merkbaar in ons vermogen om dilemma’s te kunnen overstijgen.

Ik heb nu ‘opeens’ gesprekken met mensen, waarin we discussiëren over

tegenstellingen en tegelijk openlijk erkennen dat we de tegenstelling ‘van binnen’

eigenlijk niet meer voelen….. dus waar hebben we het over? Dat is opmerkelijk. Als we dus Hart en Ziel verbinden, kunnen we mentaal nog wel met elkaar over iets steggelen,

maar tevens Zien dat er een andere werkelijkheid is, waarin dit geen rol speelt.

Ik heb lang gezocht naar een ander woord voor ‘voorstelling’ op de website. Het woord

samenkomst vind ik meer passen. Ook al doet het denken aan kerkdiensten…. dat laat

ik even voor wat het is. Ik bedoel samenkomsten, gebaseerd op hart-zielsverwantschap en minder op geestverwantschap.

Er is een plan om in 2013 meer van deze samenkomsten te organiseren, zoals ik al

eerder schreef rond het thema mannelijk/vrouwelijk. Als we dat gaan doen in de mooie

locaties van de Vrije Katholieke Kerk, dan werk ik dus waarschijnlijk samen met mensen die meestal de titel ‘geestelijke’ dragen. Dat kan boeiend worden! We zullen

het zien.

Zaterdag 26 januari 2013

Het wordt op mijn werk inmiddels een ‘sport’ om onderwerpen, mensen en tijdstippen

zodanig bij elkaar te brengen dat het moeiteloos verloopt. Dat in outlook mijn

uitnodigingen met plezier door alle genodigden worden geaccepteerd. En het zijn meestal niet de gemakkelijkste onderwerpen, maar als inhoud en tijd en passie met

elkaar matchen… is er geen probleem. Ik wil het eigenlijk ook niet meer anders dan op

deze manier. Dat is dan soms wel een probleem en bijna niet uit te leggen. Ik begin langzaam te doorgronden in welke vormen en gedaanten het denken in

schaarste en beperkingen de overhand neemt, en hoe ‘in control’ voor veel mensen een

persoonlijk watermerk is geworden. Hoe uiteindelijk het steeds is terug te voeren op de vraag of hier nu sprake is van angst of van liefde.

149


Ik kan nog niet helemaal de ‘werelden van verschil’ bevatten en daarom schiet ik vaak

in de irritatie en weerstand. Ik heb nog niet ‘mijn draai’ gevonden om de juiste

alchemie te bedrijven. Bruggen slaan is niet genoeg. Het verschil is te groot om te

overbruggen. Het is een paradigma verandering. Wat is de juiste alchemie (als werkwoord)? Wat is ‘mijn draai’ in deze transitie? Kan ik altijd weer terugkomen bij

die glimlach van binnen?

Jiddu Krishnamurti schuift naast mij aan aan tafel. Waarschijnlijk omdat ik de goede

vragen stel. Hij was de mens van de goede vragen. En hij was de mens van ‘laat het

verleden los’. ‘Mijn draai’ in dit verhaal kan alleen maar nieuw zijn als het compleet in

het NU is, los van elk verleden…. Tot nu toe was dat moeilijk voorstelbaar en ondenkbaar. K. twijfelde dan ook aan het eind van zijn leven of hij de mensen wel had

kunnen bereiken. Hij had een gevoel van falen. Hij was zijn tijd vooruit. NU pas is de

tijd van het ondenkbare. Je kunt dat op meerdere manieren lezen. Denken is gekoppeld aan verleden en toekomst. NU is de enige tijd die we hebben. En voor dat concept is het

NU dé tijd, anno 2013.

Als ik terugkijk op de afgelopen drie jaar is het een continue healing geweest op het

verleden om het liefdevol te omarmen en uit de herhaling te komen, tot op het niveau

van het karmawiel. Nu ging het vooral om recent verleden. Maar de verandering is nog

meer ‘anders’, tot op het niveau van de zandloper zelf. Het keren van de zandloper stopt en ik zie haar voortdurend ‘uit twee’ vallen. Dit is zo op en top ‘mijn tijd’! Ik had nooit

kunnen bedenken dat ik me zo thuis zou voelen in déze (gedaante van) tijd. “Lieve

Jiddu, dank je wel..!”

It’s the rhythm of this healing energy, that makes me going.

Must keep the right frequency. I’m in the mood for glowing…….

Calling to the Present all that I AM

From past and future, from far away

Calling to the Present….. I Pray And so it is, AMEN

Coming out to BE all that I AM In Light and Darkness, my own chosen Way

Coming out to be……. I Pray

And so it is, AMEN

Being Awake all that I AM

There is a dream, passing my Way

Being Awake….. I Pray And so it is, AMEN

In the middle of Creation all that I AM I’m spinning the Web, day by day

In the middle of Creation….. I Pray

150


And so it is, AMEN

Entering Silence all that I AM

On Holy Ground, along the Ocean Way Entering Silence…. I Pray

And so it is, AMEN

Meeting the Stars all that I AM

Through the Centre of the Universe, there is a way

Meeting the Stars…. I Pray

And so it is, AMEN

Calling for Love all that I AM

I Am Truth, I Am My Way Calling for Love…. I Pray

And so it is, AMEN

Zondag 3 februari 2013.

VREDE.

Afgelopen week heb ik mezelf ondergedompeld in het boek ‘Herinneringen van

Essenen’. Een intrigerend ooggetuigenverslag van de gebeurtenissen rond het leven van Jezus. Het boek is niet nieuw en ik heb het eerder in handen gehad, maar kennelijk was

nu pas het goede moment om het te lezen. Dit boek is wat het is, in al haar kennis,

intensiteit en navoelbaarheid. Ik kan er alleen maar iets zinnigs over zeggen in relatie tot mijn eigen dagelijkse werkelijkheid. En wat er voor mij nu uitspringt, is het woord

VREDE. Een paleis van Vrede waar je ’s nachts aan kan bouwen in de astrale wereld.

Het doet me denken aan de klanken van Tom Kenyon “the Crystal Palace within”.

“…de mens heeft altijd herhaald wat andere mensen dachten… laat hij nu eindelijk zijn

eigen verhaal vertellen, het verhaal dat uit het diepst van zijn wezen komt…”

Mijn verhaal met Aerlim is zo’n verhaal. Uit het ‘niets’. Mijn liedteksten vertellen zo’n

verhaal. Iemand zei: ‘wat een wonderlijke vreemde teksten en toch zo bekend’.

Mijn verhaal met Aerlim komt uit een intens innerlijke Vrede. Het gaat over de innerlijke Vrede die mij ineen doet krimpen voor de dagelijkse werkelijkheid en

tegelijkertijd een manier laat zien waarop ik het te boven kan komen.

Er is een gevoel van onontkoombaarheid. Transformatie heeft zo haar eigen

wetmatigheden van zwaarte en licht.

In een vorige weblog schreef ik over mijn nieuwsgierigheid naar De Ziel. En hoe die

zich verhoudt tot begrippen als Geest, Wezen, Lichaam… In dit boek over de Essenen gaat het over de ‘transcendente ziel’, de ‘hemelse ziel’, de pelgrims van de ziel… “de

ziel deelt niet in, zij differentieert de plaatsen niet door een begrip van afstand, maar

laat de tastbare gedachte heersen, die lacht om de wetten van onze logica”.

151


“Die mens waarover ik spreek, volgde dus zijn weg, geschreven in het perkament van

de zodiak, etappe na etappe. Dat gebeurde niet broeders, opdat hij zou kunnen leren

wat hij nog niet wist. Iedere basis van redeneren zou door daar vanuit te gaan,

verwrongen worden. Zijn transcendente hart en ziel wisten alles al sedert een eindeloos aantal levens…. ik zou willen spreken over de kennis, of liever het weten dat in depot is

opgeslagen op aarde, opdat de mens Mens zal worden…….”

Bij dit fragment halverwege het boek heb ik een groot hart getekend. Het is moeilijk in

(logische) woorden en zinnen de schijnbare tegenstellingen te overbruggen. Dat ik hier

en nu erken niet alles te weten en tegelijkertijd met gemak mezelf kan ‘plaatsen’ in dat

punt van alwetendheid. Dat is voor mij direct een teken van deze tijd. Dat die deur open staat. En de innerlijke Vrede is dan overweldigend mooi.

Dan springt aan het eind van het boek het getal 22 mij tegemoet. Wat een feest! De weerklank van het getal 22 in mij! Al zoveel jaren zo groot… Hier staat het beschreven

als het aantal inwijdingen van Essania, en zij waren met 22 toen zij op weg gingen naar

het land van Kal (Frankrijk).

Vrijdag 8 februari 2013.

De aanloop naar 21 december 2012 is een proces geweest, een toeleven naar een allesomvattendheid, een meer omarmende beweging kun je als mens niet maken….. en

midden in die omarming is er een nieuwe liefde mogelijk geworden. We zitten nog

steeds een beetje na te suizebollen. De opgebouwde potentiele energie lijkt nog niet geheel ontladen. In 1989 schreef ik:

op weg gegaan, ooit een doel gehad en er dwars door heen gevlogen

de roos van herinnering ver voorbij

heeft een blad aan de boom bewogen

Precies midden in de roos, het symbool van Maria Magdalena. We zijn er door heen

gevlogen en bevinden ons in de essentie van de roos. We begrijpen nu beter hoe het

voor mensen mogelijk is om iets groter dan zichzelf te omarmen. Een deel staat in een verdwijnende ‘achterkant’, een deel is nog aan het afscheid nemen van het voorportaal.

We willen alles herinneren, we willen het verschil kunnen registreren en navertellen.

Nanco schrijft:

De roos is de innerlijke wereld van het vrouwelijke in ons. De diepste menselijke persoonlijkheids-lagen worden vanuit de roos geopend. De roos is het energieveld dat

de vrouwelijke, innerlijke wereld erkent, beschermt en volledig tot bloei laat komen. De

energie biedt een basisveiligheid waarin het vrouwelijke voelt en ervaart dat zij er helemaal mag zijn, ondersteunt door het Goddelijke, het mannelijke. Ook het

mannelijke kan het vrouwelijke pas werkelijk ondersteunen wanneer het hologram van

de roos aanwezig en voelbaar is. Het is het onafhankelijke vrouwelijke die vanuit haar vrije wil kiest om in verbinding te zijn met het AL, inclusief het mannelijke.

152


Maria Magdalena is de belichaming en hoeder van de roos. Zij is degene die de

allesomvattende liefdesvelden en werelden van de roos koppelt aan het mens-zijn.

Als je er ‘oog’ voor krijgt is het werkelijk adembenemend hoe de wereld verandert als je vanuit de essentie van de roos er naar kijkt. Het is veel meer dan een andere perceptie

van een autonoom lijkende werkelijkheid. De werkelijkheid is meer vloeibaar omdat

mijn ‘rede’ zich uitstrekt in haar essentie en alle reden begint te verliezen om zich te onderscheiden van die bron.

Inherent hieraan neemt de intensiteit van mijn dagelijks bestaan enorm toe. Als

ambtenaar bevind ik mij in het middelpunt van de maatschappelijke discussie over ons huidige stelsel van zorg en welzijn. Ik grijp het met beide handen aan. Dit is precies

waarom ik in deze tijd op deze plek op aarde ben. Veel mensen zijn het woord

Kanteling al zat… ik niet! Dit is precies de essentie: de boel moet ‘om’. We komen te vaak regelrecht op onzin uit. Recent schreef ik aan de directie: ‘hoe meer

regels, hoe dommer en duurder het systeem’. In dit memo geef ik tal van voorbeelden

hoe je een systeem dom houdt en hoe je op een andere –gekantelde- manier de intelligentie in een systeem kan aanspreken en voeden.

In deze tijd mag je volgens mij absoluut de regelrechte manier associëren met

‘mannelijk’ en de gekantelde manier met ‘vrouwelijk’.

Door zo te kijken en te handelen lijkt het hek wel van de dam. Elke gebeurtenis lijkt

vatbaar voor een multidimensionale beschouwing. Er is een nieuw soort intelligentie

aanwezig, waarop je kunt inloggen…. en dan verschijnt er een wereld aan nieuwe programma’s …. We struikelen nog over (het gebrek aan) woorden.

Twee weken geleden had ik het gevoel dat er in mijn systeem een continue download plaatsvond van nieuwe informatie. Nu is het weer wat rustiger. Maar de innerlijke

scherpte en draagkracht hiervoor is er en zij is geboren uit pure liefde.

Dinsdag 19 februari 2013. Soms moet je gewoon even wachten. In het wachten kan een diepe wijsheid schuil

gaan. Het hoeft absoluut niet passief te zijn, maar kan juist vol zijn van alertheid en

getuigenis. Het kan de schijn hebben van slachtofferschap, maar zoals hier bedoeld, is het juist het tegenovergestelde. Dit wachten komt uit een diepe innerlijke vrede. Het

kan als spiegel fungeren, waarin anderen zichzelf zien met hun angst en pijn, maar het

heeft niet die intentie. Er is een onderliggende zin in het wachten: ‘ik kom in vrede’.

Ik ben de laatste weken moe. En ik weet dat het te maken heeft met mijn werk. Ik zit

dicht bij het vuur van maatschappelijke veranderingen en ik zie hoe angst de overhand

krijgt. Het haalt alle bezieling weg. Angst en liefde kunnen niet tegelijkertijd bestaan. Mijn ziel (houdt) wacht.

Slachtofferschap ligt op de loer. Mensen verliezen regie en er is machtsstrijd. Ik moet denken aan het jaar 2004. Het jaar waarin ik 52 werd. Dat is in de Tzolkin kalender een

afrondend moment. Alle mogelijke combinaties van tonen en zegels zijn doorlopen en

153


nu start de cyclus opnieuw. In dat jaar –en ik zie het bij meer mensen rond het 52e

levensjaar- stond alles op z’n kop. Veel zekerheden vielen weg door gebeurtenissen

buiten mijn wil om. Ik voelde me slachtoffer en moest mezelf daar doorheen werken,

terug naar zelfliefde en passie. Naar een nieuwe manier van persoonlijke en maatschappelijke betekenis.

De gebeurtenissen nu moeten zich nog verder ontvouwen. De machtsstrijd is nog gaande. Maar ik merk in mezelf wel verschil. Ik ben nu meer alert en misschien wel

minder naïef. Nu is er een beeld dat er toen niet was. Dat stille wachten. En als ik nog

beter kijk, dan zie ik naast me en om me heen nog veel meer mensen op die manier

wachten, als in ‘wacht houden’. Zoals de grootmoeders: ‘standing tall’. Het is de transcendente ziel die hier getuigt, en alle kleinzieligheid verdampt onmiddellijk.

Zaterdag 23 februari 2013. Ooit ben ik in een ver verleden begonnen met het tekenen van geometrische figuren.

Het liefst driehoeken en zeshoeken in een bepaalde configuratie bij elkaar, en in de

verhouding van het getal Phi, de gulden snede. Door lijnen weg te laten, ontstaan er honingraten, die uitgroeien tot plattegronden van huizen en landschappen. Zij geven

rust en brengen balans.

De afgelopen weken was dat mijn ‘redding’ in een wereld waarin Big Brother de

boventoon voert. Het liefst laat ik in stilte deze vormen groeien om weer Thuis te komen in mezelf.

In een recente workshop spreekt Nanco Immanuel over Sophia en de Big Brother

energie.

“We werken vandaag met de helende Sophia aspecten met betrekking tot de Big

Brother energie. De Big Brother loopt op evolutionair niveau altijd samen met Sophia. Big Brother symboliseert ons mechanisme om alles te willen weten en begrijpen,

grotendeels vanuit controle. Wereldwijd nemen de Big Brother frequenties sterk toe, zij

nemen hun ruimte in, omdat we grip willen houden op alles wat tot nu toe geschapen is,

en op al het nieuwe wat zich ontvouwt. …….. Het is de liefde, de wijsheid, de kracht van de Godin die oude, niet gegronde mentale overtuigingen transformeert. Sophia is als

een liefdevolle reus die alles laat smelten wat niet zuiver of integer is. …..Vandaag zijn

we afgestemd op een parallel lopend proces van Sophia en Big Brother. We herinneren hierin de kwaliteiten van beide energieën. Tijdens de workshop komt er veel licht te

staan op de kern van controle mechanismes en de ruimte waarin jij je mind nog laat

overheersen. De grootsheid van de mannelijke mind wereld mag op totaal nieuwe wijze

inbedden in de liefde van Sophia. Sophia helpt ons om verder te zakken in ons gevoel, bewuster te zijn van onze ademhaling, en om het individuele en wereldwijde Big

Brother-veld aan te passen aan de liefde van de Godin….”

Ik heb deze week een boek uitgelezen: ‘De wijsheid van Sophia’ van Frederike de Jong.

Frederike heeft enigszins dezelfde achtergrond als ik op het gebied van energiewerk. Ik

weet zeker dat ik haar ooit wel eens ergens heb ontmoet. Het maakt het boek nog meer begrijpelijk voor me. Zij zet gedegen op een rij hoe het vrouwelijk aspect in de

religieuze tradities van de laatste millennia is uitgegumd, vervormd en ondergedoken.

154


En tegelijkertijd… in haar onzichtbaarheid en mystiek…. het proces van menselijke

bewustwording ‘binnendoor’ is blijven ondersteunen.

Dit boek helpt, want ik ben op zoek naar aanknopingspunten voor een nieuw programma, met als werktitel: ‘Wij herinneren ons Sophia…’ Naar alle

waarschijnlijkheid zullen de 7 Nederlandse kerken van de Vrije Katholieke Kerk

(vkk.nl) het decor vormen. Via de herinneringen van Essenen, de Grootmoeders, en de verhalen van Maria Magdalena kom ik steeds dichter bij Sophia, als de godin en

oermoeder. Langzamerhand krijg ik de teksten in beeld die helpen, zoals de boeken van

Annine van der Meer. Ik vond een tekst van haar in het tijdschrift Bres ‘Zeven sleutels

tot Sophia, de verborgen God de Moeder’ (2008).

“Sophia is dus in diverse mythen de zichtbare manifestatie van het Heilige, de

Ongrond. Zij rijst op uit Ongrond en in haar vormen zich de twee polen: de Vader en de Moeder. Tussen hen ontstaat spanning en leven. Zij krijgen een kind. Sophia is de

kracht die de eenheid vanuit de nulfase manifesteert…..Met Begin (met Wijsheid) schiep

God de hemelen en de aarde (Gen. 1.1). …….Zij onthullen een symbooltaal uit verloren moederculturen, uit een vergeten

moederland. Daar hebben symbolen als de tuin, de boom, de slang en de appel nog een

positieve betekenis.

……Teruggevonden beelden en teksten maken het mogelijk Sophia haar plaats naast de God en zijn Zoon terug te geven. In de christelijke drie-eenheid is er nu naast de Vader

en de Zoon plaats voor de Moeder. Er kan zich nu een viervoudig godsbeeld

ontwikkelen waarin naast de Vader, Moeder en hun Zoon plaats is voor hun Dochter, Sophia.

……..Wanneer Sophia in 622 v. Chr. haar plaats in de tempel op aarde verliest,

verhuist zij naar de hemel waar zij naast God de Vader troont. Daarna ontwikkelt het godsbeeld zich steeds mannelijker. Het wordt stil in die hoge en verre hemel waar God

de Vader alleen en ver van de aarde overblijft. Op aarde heersen er dood en verderf,

kommer en kwel. Het is merkwaardig dat wanneer Sophia of Moeder aarde haar

thuisbasis verlaat en gaat hemelen, de aarde verkommert. Er ontstaat schaarste…”

Op een diep ontroerende manier trilt dit mee met mijn eigen tekst (pag 33. Aerlim):

“Ik stap over de drempel en vind Toth naast me. Samen lopen we dit nieuwe landschap

in. Toth toont zichzelf aan mij als een mens van vlees en bloed. En het voelt goed om

thuis te zijn. Dan is het moment van hem tegenover mij. In míjn rug het licht. Op zíjn

gezicht mijn schaduw. En ik zie hoe de schaduw op zijn gezicht beweegt en beelden vormt op de golflengte van mijn lichaam. Hoe Toth-mens zich ademloos stil houdt om

deze beelden tot hun recht te laten komen. Hoe de liefde waarmee dit gebeurt mijn

wezen binnen golft en ik met heel mijn wezen niets anders verlang dan de film én de projector te zijn. Had ik een stap opzij gedaan, dan was dit er niet geweest. Ook besef

ik dat ik die stap opzij niet maak en zorgvuldig de schaduw precies op z’n plek houd. In

de stille magie van dit gebeuren komt het licht achter mij tot leven. Uitgenodigd door de wens om niets van het beeld op Toth-mens te missen, bundelt het licht zich op alle

structuren van mijn lichaam en laat zich verdelen in kleur.

155


En terwijl mijn leven zich in kleur ontrolt, worden er oceanen en werelddelen gevormd,

verschuiven sterrenstelsels aan de hemel, komt de schepping tot leven en trekken

mensenvolken over de aarde. Doodstil staan Toth-mens en ik tegenover elkaar, trouw

aan een afspraak. Geen moment wijken wij af, schijnbaar moeiteloos, in hetzelfde gebaar ‘alsof een innige omhelzing’. En dan is het moment dat Toth-mens aan mij

vraagt: ‘Wie ben ik?’ En ik antwoord: ‘Ik weet het niet. Jij bent degene die in mijn

schaduw is gaan staan. Waarom deed je dat?’ ‘Ik wilde je zien, tegen het licht. Hoe je kon stralen. Duizenden jaren zijn niet genoeg. Maar steeds meer heb ik de behoefte je

in mijn armen te nemen, je te voelen en één met je te worden. Wie ben ik?’ En zonder

van mijn plaats te wijken, steek ik een hand uit en raak Toth-mens aan. En ik zie hoe de

beweging het filmbeeld vervormt. Een cirkel steeds wijder. Die ene aanraking doet als een druppel de emmer overlopen. Toth ziet zichzelf als mens

en voelt voor het eerst zich verloren. Voor het eerst is er de wens om zich te hervinden.

En ik doe met een gerust hart een stap opzij, zodat Toth-mens zich kan voeden aan het licht. Nogmaals stap ik over de drempel, nu met Aerlim naast mij. Dan is het moment

van Aerlim tegenover mij. Ik vraag: ‘Wie ben ik?’ En Aerlim doet met een gerust hart

een stap opzij.”

Ik heb deze passage altijd ervaren als het ‘hart’ van het boek Aerlim.

Op zondagavond kijk ik vaak naar de BBC-uitzending van Songs of Praise. Een

prachtig programma waarin mensen en hun klank/stem centraal staan. Op een gegeven moment werd er een lied gezongen, waarin de menselijke zwakte uit volle borst werd

beaamd… tegenover een almachtige God…. Je zou daar niet goed van kunnen worden,

maar in een oogwenk kantelde mijn perceptie: de camera ging langs de vele gezichten, elk met een eigen uitdrukking en leeftijd… ik hoorde het lied als een ‘blues’ gezongen

door stralende mensen… het was alsof de hogere zelven, ieder apart en als één toon,

zich aan mij lieten zien….geest en ziel EEN…: “als helden gaan wij deze weg in een versluierd bewustzijn… en dan klinkt het zo….!”

Wat een prachtig beeld, goed voor een traan en een volle glimlach!

Zondag 3 maart 2013 Een paar dagen geleden schreef ik als een hartenkreet:

“Deze wereld gaat mij veel te traag! En ik laat me niet meer vastzetten in

tegenstellingen…. alles kan in en naast elkaar bestaan… ik ben in de wereld, maar niet van de wereld….”

Zo vaak gebeurt het nog dat ik tegen mijn zin wordt meegezogen in discussies die

ontstaan omdat er (te) snel geoordeeld wordt en ik mezelf opeens partij hoor kiezen,

terwijl het van binnen helemaal niet voelt als een tegenstelling. Dat is een soort snelheid die juist vertraging veroorzaakt voor al die kostbare momenten van echt Leven. Ik merk

dat ik ongemerkt in mijn dagelijks leven veel op stapel heb gezet, ‘I push the

boundaries’. Naast mijn werk, waarin ik tien projecten tegelijk doe, denk ik na over een nieuw

muziekprogramma met de werktitel ‘Wij herinneren ons Sophia…’. Impliciet is er de

dualiteit ‘man-vrouw’. Maar daar wil ik niet van uit gaan. Het is een uitdaging om het vrouwelijk aspect van EENHEID het woord te laten doen. In het boek ‘de wijsheid van

Sophia’ haalt Frederike de Jong aan het begin de tekst aan uit het Evangelie van

156


Thomas: ‘en als jullie het mannelijk en vrouwelijk tot één maakt, zodat het mannelijk

niet mannelijk zal zijn en het vrouwelijke niet vrouwelijk, dan zullen jullie binnen gaan

in het Koninkrijk…’

Er was een moment dat ik deze tekst wilde gebruiken, maar toch uiteindelijk juist niet. Het vertrekpunt is hier de feitelijke dualiteit en dat is niet wat ik wil. (Verderop in

datzelfde Evangelie zou Jezus zeggen dat Maria moet ‘vermannelijken’… God weet

wat voor vertalings-capriolen daar weer tussen zitten… ik wil het niet weten!) Het gaat wat mij betreft juist om de rondheid van het leven, zoals in de tekst van Aerlim over

‘Glimlach’:

‘Alles is geregeld’ ‘Fijn, dan hoef ik me geen zorgen te maken’

Wist ik maar waarom ik steeds vaker opeens moet lachen. Een glinstering op de rand

van wat ik nog niet ken, maar kennelijk al wel ben. Laat me dromen daar naar toe, achterstevoren in de tijd naar het reeds vervulde doel. Alles komt altijd rond vanuit de

innerlijke rondheid van het leven. Dat dat troost, genade en schoonheid tegelijk is, dat

dit de belofte is: daar waar ik er ook in stap op welk punt op welk moment, ik de rondheid zie, de volledigheid, de volmaaktheid en hoe ongelooflijk leuk het dan wordt

om vanaf de andere kant alles te doen, om het achterstevoren rond en vol te maken.


Deze tekst geeft een impressie hoe het vrouwelijk aspect van EENHEID spreekt.

Het bij elkaar zoeken van de teksten voor het nieuwe programma is een flinke

uitdaging. Er is een feitelijke dualiteit, en de herinnering aan haar is in de vorige eeuw vooral naar voren gekomen in de tegenstellingen. Ik ben zelf jarenlang actief geweest in

de vrouwenbeweging. Ik heb er geen spijt. Het was goed, toen. Als we er nu zo mee

doorgaan dan klopt het niet meer. Dan doet het vrouwen en mannen pijn. Het is voor velen misschien een open deur wat ik hier schrijf, en die open deur zie ik recht voor

me…. maar het is niet voor niets dat Annine van der Meer en Frederike de Jong pas in

deze tijd hun boek schrijven. Dat zegt mij veel…. dat het nu een andere kleur en

diepgang kan hebben. In dat spoor doe ik een poging om de herinnering aan Haar wakker te maken in de Eenheid.

…. vandaaruit zal ik schrijven ergens op de draad van de dag

daar waar het mijn huid raakte

waar ik er een punt van maakte

en het even anders zag…..

Het is in de bestaande religies denk ik ook nooit echt gelukt om het mannelijk aspect op

die manier te laten spreken. In de geschriften is eenvoudigweg de vrouwelijke helft geskipt en dan heette het eenheid.

Ruim tien jaar geleden volgde ik een intuïtieve training met het onderwerp man-vrouw-

energie. Daar werd voor mij Wijsheid zichtbaar op een ongelooflijk liefdevolle manier. Deze oerkrachten zijn als eenheid voelbaar diep in de Aarde en we konden als mensen

in man-vrouw-lichamen dit in magische kringen beLEVEN. De essentie van Tantra.

157


In het licht van deze herinneringen is de huidige wereld mij veel te traag! Het is het

proces van geboorte: de herinnering aan de snelheid van liefdelicht en dan met gierende

remmen via een geboortekanaal op Aarde tot stilstand komen….. en dan nog maar voor een relatief klein deel van ons ZIJN. Of omgekeerd… inmiddels in een ontsluierd

collectief bewustzijn de herinnering hoe we onszelf bewust katapulteren in een

multidimensionale omgeving….. en één van die werelden –nog steeds de meest dominante- is traag. De totale perceptie van wat sneller kan en waar het juist goed is om

even af te remmen en stil te staan….. is aan het veranderen. Het kan ook mijn leeftijd

zijn, maar toch….

Ik heb steeds meer het gevoel dat als we echt snelheid willen maken in ‘de eenheid’, wij

Haar nu aan het woord moeten laten. Zij is de weg ‘binnendoor’, de meest korte route.

En ik bedoel hier iets heel anders dan het gebruikelijke ‘kort door de bocht’. In de boeken van Carlos Castaneda wordt de vraag gesteld waarom toch de meeste

inwijdingsopdrachten gemaakt zijn voor mannen en niet voor vrouwen. Het antwoord is

dat vrouwen elke maand ongesteld zijn. Dat IS de opening naar andere bewustzijnsniveaus. Vrouwen hebben daar elke maand vrij simpel toegang toe. Dat zegt

iets over het vrouwelijk aspect van eenheid. Ik laat me dus ook niet meer vast praten in

een oordeel, waarin we eerst 100 keer moeten draaien (er om heen draaien) om

antwoorden te krijgen. Als we binnendoor kijken, diep in ons hart en in onze buik tot in onze tenen, dan weten we het al lang. Ik zeg het tegenwoordig vaak: ‘ik voel het aan

mijn water….’ Daar zit een diepe wijsheid in. We bestaan voor een groot deel uit

water… hoe simpel is het…. Dan heb ik ook helder in beeld hoe de slang, de kundalinikracht, binnendoor omhoog

stijgt….

Wij herinneren ons Wijsheid in haar eigen namen: Sophia, Wakan, Shakti, Isis, Matu,

Ma’at, Chokmah, Sephirah, Shekinah, Asjera, QuanYin, Merlia, Aarde.

Zaterdag 9 maart 2013. Nou, ik weet inmiddels wel wat er in gang is gezet op 21 december 2012. In ieder geval

één aspect voert in mijn leven nu de boventoon. Door het besluit om me niet meer te

laten ‘vast’ zetten in tegenstellingen en dualiteiten –er dwars door heen gaand of overstijgend boven of onderlangs….- ben ik met het thema vrouw-man in een andere

dimensie terecht gekomen. Het voelt als een duik in het diepe.

Ik ben extra dankbaar dat er in mijn directe omgeving mannen zijn, die uit het hart leven. We kunnen samen huilen, lachen, rennen en stilstaan. Ik geniet er van.

Met de boeken van Annine van der Meer (waarom heb ik die niet eerder ontdekt?) verken ik opnieuw mijn eigen inzichten en teksten…. soms is er hartverwarmende

overeenkomst, soms voel ik opeens mijn eigen eenzaamheid. Het boek ‘Van Sophia tot

Maria’ is een lange en diepe ver-ademing, maar geeft ook een pijnlijk inzicht: ‘hier zat dus altijd de pijn!’. Het is een existentiële pijn. In het boek komt die pijn naar boven bij

de volgende tekst:

158


“….Isis verdwijnt in de bijrol. Zij mag hem (Osiris) achter zijn troon als klaagster

bijstaan. Zij verliest haar rol als verlosseres uit lijden en dood. Nog erger: zij verliest

de functie van opwekster tot nieuw leven…” “…Filosofen vergeten dat achter de wijsheid en de ware kennis die zij zoeken, een

vrouwe schuilgaat die met magische kennis tot bewustzijn brengt…”

Dit is een passage in het begin van het boek, en dergelijke passages met de zelfde

strekking blijven elkaar opvolgen door het hele boek heen. Het kan niet op.

Ik was het vergeten ‘de glimlach van de wetende’… natuurlijk van de glimlachende

Korè, de dochter van Demeter…. intuïtief, wel of niet als vergeten herinnering, heb ik al die elementen opgepakt in mijn teksten. Het verschil is nu dat er een extra dimensie

op Aarde en in ons bewustzijn is, waarin het kan landen.... in dat opzicht dus ‘nooit

meer eenzaam!’. We kunnen nu het vrouwelijk aspect laten klinken vanuit het Begin, het nulpunt. Dat

decor, dat verzamelpunt is gecreëerd op 21 december 2012. Wat een verademing!!

De muren van Jericho vallen, de verdedigingswerken verdwijnen. In beginsel kunnen

we in volle lengte ons uitstrekken, rechtop gaan staan en zichtbaar zijn. De kundalini

kan als twee slangen -gelijk op slingerend-in ons lichaam haar weg vinden en vleugels

krijgen. We kunnen nu veilig –vanuit de eenheid- de vrouwelijke stemklanken van het

moederland laten horen.

Vrouwen kunnen nu veilig aan mannen vragen om plaats te maken, om een stap opzij te doen, niet in de betekenis van 'zijlijn', maar juist als uitnodiging om samen de weg

‘binnendoor’ te kiezen.

En dan legt iemand op mijn werk opeens een notitie op mijn bureau met op de

voorpagina in grote letters SOPHIA. Het ging helemaal niet over dit onderwerp, maar

het voelde alsof ik even onder stroom stond…! Synchroniciteit ten top. Een berichtje

van ergens uit het universum: ‘we zijn er nog!’

Ik ervaar nu aan den lijve ‘open-baring’. Er is een universum aan WETEN-schap en

WIJSHEID dat zich stukje bij beetje openbaart, al naar gelang de poorten en dimensies zijn open gezet. En dan lijkt ook het oude opeens helemaal nieuw.

Het doet me denken aan mijn kleurenblinde vader (ik heb het al eerder verteld in een

nieuwsbrief). Hoe hij aan het eind van zijn leven de wereld in kleur kon zien…. de

poort was open gezet.. en hoe mijn broer, die normaal niet zo open staat voor deze ervaringen, wel degelijk een paar dagen na zijn dood een onverwachte aanraking van

een vlinder zag als een groet van zijn vader. In een andere dimensie kon dit als feit

worden waargenomen.

Een nieuw muzikaal programma met de werktitel ‘wij herinneren ons Sophia’ zal een

circulaire vorm hebben en beginnen en eindigen met NUL. Voor dit nulpunt dient zich steeds sterker het volgende lied aan (te beluisteren op de homepage):

159


There’s an ocean inside and I’m sailing it

quiet on the wind of Truth

my inner-eyes wide open

knowing what course to choose

Will you meet me on the island of trust

Walking the rhythm of our name To dance and fall

And never be the same

Will you meet me on the island of trust


And keep the warm fire burning

Share the comfort of our soul For sweet tender yearning


Will you run ashore with me in a dream

Bare hand and bare feet wandering

All word, all sound

as One whispering Will you run ashore with me in a dream

Zondag 17 maart 2013. Afgelopen nacht had ik een veelzeggende droom:

Aan zee, op een druk strand vol mensen… een heel verhaal…. en ergens in dit verhaal,

dat ik me niet meer zo goed kan herinneren, werd het logisch…. een innig geliefde die mij uitnodigt om samen naar het water te lopen… oogcontact… hand in hand…. hoofd

tegen hoofd… een strand dat steeds stiller en leger wordt…. overweldigend mooie

avondkleuren…. en intens GELUK…. Zo werd ik wakker met een diep gevoel van geluk,

van compleet zijn en EEN-ZIJN. Onmiddellijk daarna voelde ik mijn lichaam. Ik had overal pijn en ik had moeite om

overeind te komen. Ik moest denken aan de verhalen van Lynn Andrews, waarin zij in

de droomhut op pad gaat, buiten haar lichaam treedt en regelmatig zo verliefd wordt in haar dromen, dat de sjamanen om haar heen de grootste moeite moeten doen om haar

terug te krijgen in haar lichaam.

Zo erg was het bij mij nu niet, maar toch… ik had die associatie. Als je echt de ervaring

hebt van volledig EENZIJN met een (innerlijk/uiterlijk) geliefde, dan pakt dat soms letterlijk uit in 7

e of 8

e hemel.

Het was een droom als een visioen. In mijn huidige leven ken ik liefde en geluk. Maar

dit gevoel, dit besef in deze droom was van een geheel andere orde. Het is een cadeau. Mijn zoektocht naar de bouwstenen voor een muzikaal programma ‘Wij herinneren ons

Sophia’ maakt dus echt iets wakker in een nieuw bewustzijn. Het gaat over geestelijke

rijkdom, overvloed en extase. Nu pas durf ik het veilig te poneren zonder dat er meteen een eenzijdig mannelijk etiket

op zit: het gaat over geestvervoering, zoals Jezus meemaakte in de woestijn, direct na

160


zijn doop in de Jordaan. De geest daalde op hem neer in de gedaante van een duif en

iemand zegt: ‘dit is mijn zoon’.

De bulldozers van de kerkvaders (zoals Annine van der Meer schrijft in haar boek ‘Van

Sophia tot Maria’) hebben veel van de oorspronkelijke eenheid in termen van androgynie platgewalst. Het meest schrijnende voorbeeld is het begrip GEEST. Het

oorspronkelijk Hebreeuwse woord Ruach is vrouwelijk en is in de oude culturen ook

iets dat bij de moedergodin hoort. Later is dit vertaald in het neutrale griekse ‘pneuma’ en nog later vertaald in het latijn als het mannelijke ‘spiritus’. Het is dus een

vrouwenstem die zegt: ‘dit is mijn zoon’.

Nu lost bij mij ook meteen het dilemma op, dat ik een aantal weken geleden in deze

weblog beschreef over het verschil tussen geest en ziel….. Er zijn binnen de (kerkelijk) christelijke traditie allerlei stempels gedrukt die de oorspronkelijke gelijkwaardigheid

en volledigheid, uitgedrukt in vrouwelijke en mannelijke aspecten, niet alleen hebben

verdoezeld, maar zelfs geëlimineerd. Met het wegvlakken van het oorspronkelijk vrouwelijke is het eenheidsbewustzijn ook geweld aangedaan.

Als je alle geschriften in het Christendom opnieuw leest en een vrouwelijke positieve

betekenis geeft aan de begrippen: geest, duif, wijsheid, almachtige, (licht) wolk, adem, barmhartige, boom, slang, donder, bliksem, lamp, olie, berg, vuur en toren…… dan

gaan de luiken open naar een nieuw eenheidsbewustzijn. In het medicijnwiel van de

sjamanen is dit de middencirkel, het kindervuur. Dat is ook de binnenkring, waar Maria

Magdalena een gelijkwaardige positie innam naast Christus. In mijn droom liepen we langs het water…. ik ben terug gekomen in het

MOEDERLAND.


Binnenkort zal het uiterlijk van deze website vernieuwd zijn. Een vereiste upgrade was

een goede aanleiding om na te denken over andere kleuren. De indeling wilde ik zoveel mogelijk hetzelfde laten. Als je er dan mee gaat spelen, wordt het toch weer anders dan

gedacht. De drie meest vertrouwde foto’s zijn gebruikt: de foto van het Gooimeer met

de glinsterende weerspiegeling van een middag-zon. De foto van de sneeuw met de

prachtige ijskristallen als achtergrond. En de foto van de rietpluim, mijn logo, mag niet ontbreken. Tenslotte het diep warme rood aan beide kanten. Degene met wie ik dit

samen doe, was ook verrast. Heel anders dan vooraf besproken, wel met alle elementen

die we in beeld hadden…. eerst wat aarzelend, en toen uiteindelijk was het ‘oordeel’ toch: bijzonder, in evenwicht, en mooi!

De voorbereidingen voor een nieuw programma gaan gestaag voort. Het script krijgt

steeds meer vaste vorm. Dit weekend heb ik de inleiding geschreven. Dat helpt als we

er bekendheid aan willen geven en mensen willen vragen om mee te doen. Het focust mijn aandacht ook om helder te krijgen wat ik hiermee wil. Voor het programma kwam

ik opnieuw terecht bij de verhalen van Clarissa Pinkola Estès, de Ontembare Vrouw. Zo

kwam ik op een omschrijving van één van de thema’s in het nieuwe programma: ‘het Wilde en het Milde’. Bij beiden had ik meteen een tekst. Het verhaal van de

wolfsvrouw, La Loba, en mijn eigen visioen met Dolfijn, waar de mildheid van mijn

ziel zich openbaart en ik op de bodem van de zee huil. En dan het thema van de Levensboom en de slang… paradise revisited … over de

moedergodin Asherah uit het oude Kanaän. Het lied was er wel, maar een passende

161


tekst om te lezen of te vertellen, kwam maar niet. Toen besefte ik dat zij zo dichtbij is,

boven op m’n neus… woorden zijn er niet… dan maar stil luisteren. Dat is dan wat er

nodig is en het blijkt perfect te passen in het ritme van het programma. Zo is het altijd

nog een puzzel. Ook al is alle kennis en inzicht aanwezig… dan nog de vraag: ‘Wat is nu actueel?’ ‘Wat is het juiste ritme?’

Het werken aan dit programma kost me echter minder energie en geeft juist energie, als

ik het vergelijk met mijn betaalde baan. De absurditeit van die wereld neemt alleen maar toe. De rechtlijnigheid is volledig doorgeschoten. Er is geen touw meer aan vast

te knopen als je nog de illusie hebt dat wijsheid een kans heeft. Dus continu lessen in

loslaten. Niemand weet welke kant het op gaat. We hebben het hier over de

bezuinigingen op de voorzieningen in het Sociaal Domein. Ik las ergens dat de maand april energetisch te vergelijken is met het verhaal van Jezus

en de discipelen in de hof van Gethsemané. Nou, dan ben ik blij dat ik kan werken aan

een nieuw muziekprogramma. Dan geldt dus wederom het oude advies: zoek je passie en leef die voluit! Koester de liefde.

Zaterdag 30 maart 2013.

Sweet gentle Silence from nowhere before

leading to nothing after, all is right once more

From still no ending and endless beginning Sweet gentle Silence,

it is like a Blessing

when you lay hands on me.

Sweet gentle Silence takes over my daily Life

Speaking words I can’t remember, in me they did survive Like a wink of an eye in the Storm I rest

The purest Peace came over my Quest

Sweet gentle Silence,

it is like a Blessing when you lay hands on me

Sweet gentle Silence, you make me fall apart to breathe and safely reconnect,

listening to my heart

…………

Sweet gentle Silence, it is like a Blessing

when you lay hands on me.

Stille zaterdag. Meestal een dag van boodschappen doen, schoonmaken, wassen

draaien…. ik zit compleet in de weerstand. De energie-instroom is overweldigend en

soms zelfs verpletterend. Ik verwar dat vaak met vermoeidheid. De instroom is niet altijd ‘handelbaar’ en dan lijkt het of er geen energie is…. maar het tegendeel is waar.

Nu, hier, in de avond, als al het stof is neergedaald van de dingen die ‘moeten’, is het

162


opeens stille zaterdag. In de herinnering van de Essenen ligt in een grot het menselijk

lichaam van Jezus te herstellen van de verwondingen aan het kruis. In dit verhaal sterft

zijn lichaam niet. De Christus-essentie is ingedaald, vervolgens door het diepste punt op

aarde gegaan, de vrijheid tegemoet. De Mens Jezus overleeft! Als je daar bij stil staat, is het zo mooi. Geen bevrijding van een zogenaamde zondeval, geen offer-gedoe, maar

een welbewuste actie, begeleid door verlichte zielen uit Egypte (Heliopolis), en iets

waar we nu nog wat aan hebben: het vertrouwen in ons menselijk lichaam dat dit aankan.

Werkend aan het nieuwe programma rond Sophia, win ik letterlijk weer aan gewicht.

De volheid van de moedergodin maakt mij zwaarder, dichter bij de aarde. O, wee

degene die dit afdoet als overgewicht… dan kennen ze het verhaal niet van de Vlindervrouw: altijd dik en kleurrijk. En is het ook niet gewoon een manier om niet

langer in gebruikelijke ‘hokjes’ te passen? Wie zal het zeggen. Er is een urgente

behoefte om ergens uit te breken, uit de cocon, de vleugels uitslaan… ergens doorheen gaan… het onmogelijke passeren…. en wonderen verrichten. En dat komt omdat alle

informatie aanwezig is. Nu kan het.

Deze week heeft een vriendin van mij het leven geschonken aan een kindje, 12 weken te vroeg. Het jongetje weegt ruim een pond en hij LEEFT! Het geboortekaartje straalt

diep ontzag uit voor alle leven. Deze vroeggeboren kinderen gaan al aan het begin van

hun leven door het oog van een naald. Zij hoeven niet meer ‘later’ alles los te laten om

verlicht te worden…. ze zijn het per definitie. Stille zaterdag. Dag van wonderen. Dag van diep ontzag en menselijke grootheid.

Deze dag een uitnodiging tot tevredenheid. Als ik ’s avonds ga slapen, neem ik me

steevast voor: ‘morgenochtend net voor de wekker wakker, gezond en tevreden”.

Zondag 7 april 2013

(Lieve, lieve Aerlim, geef me een hint, een idee, een gedachte om hier neer te schrijven….)

Ik zou graag –meer dan ooit- hier iets neerschrijven wat de burger moed geeft, maar het

lukt me niet. Misschien juist niet omdat het zo’n vooropgezet doel is, dat het

blokkeert…..? Er is echter meer. Het lijkt alsof de hele setting niet klopt. Waar komt dit gevoel vandaan?

Alles is vandaag perfect. De natuur is groots en vitaal. De stilte diep. De lucht helder. De zon warm. Mijn dagtaak ademt tevredenheid……

En toch ‘ratelt’ er iets. Is dit een oud mechanisme, waarin gedachten automatisch

terugspringen naar ‘zorgelijkheid’, puur uit gewenning. Is dit wat oude mensen

meemaken als alles is gedaan en de geest een uitweg zoekt in dromen en wanen…..?

Het is natuurlijk op dit moment niet zo goed in de wereld. In de sfeer van dualiteiten

voeren angst en negatieve macht de boventoon. Er is een harde strijd gaande. De toon van Liefde is gezet, ontegenzeggelijk, en dat woelt een boel los aan gevoelens van

onmacht en behoefte aan controle. We zitten er allemaal middenin. Maar wat kan ik

nog zeggen? Wat wil ik nog zeggen vanuit deze sfeer?

Er komt een zinnetje in me op: ‘ik denk te klein’….

163


Ik doe mentaal drie stappen achteruit en neem waar….

en dan opnieuw de intense beleving van THUIS.

Ik herinner me nu ook dat Nanco Immanuel vandaag een workshop geeft over de

Hathors en het geluid uit de grond van het stille oerbewustzijn. Meestal lift ik energetisch op afstand mee als het me iets te zeggen heeft en ik er fysiek niet bij kan

zijn. Ik voel de doorgaande lijn vanuit de weblog van vorige week over stille zaterdag.

Ik zet mijn koptelefoon op en luister naar de recente klank AETHOS van Tom Kenyon. Dit bij elkaar geeft de juiste setting. Hier ben ik, full colour.

En dit is tevens het antwoord op de vraag die ik aan Aerlim stelde. Er gebeurt zoveel in

en om ons heen. Er komt zoveel informatie los, diep uit Moeder Aarde. Ik wil geen antwoord meer geven vanuit de setting van dualiteiten. En de woorden vanuit mijn oer-

THUIS zijn er nog niet. Dat is de onrust.

Er is maar één tekst die nu in mijn gedachten komt, die hier een beetje past: (uit Aerlim)

Om liefde. Later vraagt Aerlim mij: ‘laat mij horen over geweld en pijn.’ Samen luisteren wij naar

de menselijke hartslag.

Hoe groot is de pijn van binnen als de dood van 400 kinderen nodig is om er

uitdrukking aan te geven? Hoe diep is de mens in materie ingezonken als het aangedane geweld als onafwendbaar wordt beschreven? En als dan de keuze bewust is,

waarom gelegitimeerd met heiligheid, met ‘heel-zijn’? Ik heb geen antwoord. Ik weet

het niet. Het geweld en de pijn bestaan in mij. Zij richten mijn aandacht afwisselend op angst en liefde.

Over angst: mijn angst is jouw angst. Er is geen angst denkbaar, die niet ooit door

iemand is gekend. In mijn angst ben ik nooit alleen. Overvallen en gegeseld lonkt de verste uithoek van mijn bewustzijn. Ik besluit er naar toe te lopen, wetend dat ook daar

het niet veilig is. Mijn handen betasten de muren waar ik onverbiddelijk met mijn rug

tegenaan zal staan. Het licht is uit. En dan soms, ontmoet het ondragelijke het

onmogelijke: met mijn rug tegen de muur doe ik één stap verder terug en alles is liefde.

Zaterdag 13 april 2013

(Lauren Gorgo, 11 april 2013) Tune into the center of your brain and notice the expansive silence in there. It’s subtle,

but it’s there. If you still don’t feel it, wait until the intensity of the moon subsides…I

give it the 3 day rule.

This energy is alive and its non-moving at the same time. It’s not a thought and it’s not a feeling, it’s outside of both those things….deeper and more profound. It’s not blissful,

but it could be. In fact, it can be anything. It feels, for lack of a better word, like the

space where possibility meets capability. The divine clay I suppose.This is the stuff our new worlds are made of. It is simultaneously our new home and our new playground…

(http://thinkwithyourheart.com/5605/duality-to-triality-divine-will-made-manifest/)

Dit is mooi. Nog steeds die ‘stille zaterdag’ waarop de draad is opgepakt, en hier

opnieuw zichtbaar gemaakt met een blijvend effect. Het is er gewoon.

164


Deze week had ik twee mooie dromen. In de ene droom stop ik op mijn werk een hele

grote vlinder in de ijskast…. teveel potentie, teveel vitaliteit voor een zo trage

organisatie….. dan roept het alleen maar angst op. Dus even in de ijskast leek in mijn droom de beste oplossing. Afgelopen nacht droomde ik een beeld, zittend aan de

keukentafel (ook een symbool van mijn dagelijks werk). Tegenover mij verschenen drie

jonge mensen met geel krullend haar als van de zon en met stralende gezichten. Onze ogen ontmoeten elkaar en terwijl we elkaar intens aankeken, bleven onze ogen zoeken,

verwonderen, twinkelen, stralen…. het was een feest! Toen ik wakker werd, waren de

eerste woorden die in me opkwamen: ‘engelen’ en… ‘driewerf innerlijk kind’.

De aarde-energie was afgelopen week voor mij rustiger. Het heeft dus niets te maken

met hectiek en politiek in het dagelijks leven. Dat gaat gewoon door. Het is wat ik

schreef op 30 maart: “Er is een urgente behoefte om ergens uit te breken, uit de cocon, de vleugels

uitslaan… ergens doorheen gaan… het onmogelijke passeren…. en wonderen

verrichten. En dat komt omdat alle informatie aanwezig is. Nu kan het…” En lees ook mee met wat Lauren Gorgo doorgeeft via de Pleiadian High Council:

“So we finally made it out of reverse, and can start moving forward again…although

forward seems slightly subjective in this new territory because, for all intents and purposes, we are without a compass and with no linear marker points to hint at what

direction is. But this whole new reality is pretty slick if you ask me because without

linearity, without progressing sequentially, we literally have no choice but to think with our hearts. Pretty sneaky. Literally wipes the logic right out of us…”

“The Pleiadians called the last 8 weeks of our lives “the most transformational portal of all our earthly existence”…and they assure us that the portal ahead is nothing

compared to what’s behind us now. If we survived this passage… what’s ahead of us

will be like riding the wind…”

“…You are turning the corner from living as what we would call a human DOing to a

true human BEing, as you were originally designed and intended to BE. This switch in

dynamic is the basis for your new reality system and one that requires the feminine principal of receiving to BE in first place…that you consciously BE first…... Now

things will change in that you will need to put this concept into practice…. This moment

in time IS that turning point…what we would call ‘the redirecting of the energy of

DO’…. “

De vraag is dus hoe dit nieuwe concept om te zetten in praktijk. Ik kan echt dagelijks

tientallen voorbeelden noemen, waarin het met gemak anders kan, maar ‘ongeloof’ de hele boel weer in z’n achteruit zet…. het mag kennelijk niet zonder moeite! Het is soms

echt niet te geloven. Mijn ‘moeite’ is nu dat ik dat niet meer accepteer.

Om niet in een situatie terecht te komen van negativiteit en slachtofferschap, is het tijd om een positie te kiezen van waaruit ik positieve invloed kan hebben. Dat betekent dus

ook een stap dieper in de hiërarchie en machtsstructuren. Tot nu toe heb ik er steeds

165


voor gekozen enigszins ‘onder de radar’ door te vliegen met mijn manier van DOEN en

ZIJN. Ik moest echt een stap in mezelf zetten om dat los te laten. Net zoals met mijn

teksten en muziek kies ik op mijn werk nu ook een plek op het ‘podium’. Er komt een

reorganisatie en zie, hier ben ik met mijn visie op dit verhaal…. het kan met gemak!! We kunnen op steeds op zoek gaan naar de plek met de meeste 'spirit', daar waar het

vanzelf gaat. Dus toch die mooie grote vlinder weer uit de ijskast……

Zaterdag 20 april 2013

De nieuwe ‘look’ van de website staat. Het enige minpunt is nog de performance via

internet explorer. Kennelijk is dat een browser die zoveel eigenaardigheden kent,

waardoor delen van de lay-out niet werken zoals bedoeld. In andere browsers, zoals firefox, gaat het gewoon goed.

De combinatie van de vier bekende foto’s en de dieprode kleur heeft iets moois

opgeleverd. De sneeuw, de zon op het Gooimeer, het water, de rietpluim…. zijn mij erg dierbaar. Het geeft de website een meer uitgesproken uiterlijk.

Het is ook gelukt om alle muziek terug te laten komen, inclusief het lied Information

(2012). De opname was naar mijn idee geslaagd, maar het lukte op de oude website maar niet om dit lied te uploaden. Nu wel.

Oorspronkelijk was het begin van het lied in een andere volgorde:

Moving the lines, carrying the fields,

Balancing beyond all figures

Creating the symbols, to fold and behold, Embracing tenderly a whole new World

Tracing the story, the Word to begin, unchallenged in true Meaning

Life has been answered and the question was mine,

just risen from nowhere like a clear Memory

Die eerste vier regels kwamen als één geheel in me op. Dat gebeurde in het voorjaar

van 2010. Later in 2012 vond ik dit lied samen met “Sanctuary’ het meest uitdrukking

geven aan het jaar 2012. Het lied Information is vooruit-voelend geweest. Ik kijk regelmatig naar de series op syfy, onder andere de serie Alphas. Het gaat over

een team van jonge mensen met bijzondere gaven, die gezien worden als een

vertegenwoordiging van een volgende fase in de menselijke ontwikkeling. Eén van

deze jongeren heeft autistische trekjes en is in staat met eigen ogen een virtueel scherm voor zich te zien met symbolen, lijnen, figuren, die iets zeggen over actuele en

toekomstige ontwikkelingen. Net als op een touchscreen goochelt hij van alles

tevoorschijn en maakt verbanden zichtbaar. Zo stelde ik me dat in het voorjaar van 2010 voor: ‘moving the lines, carrying the fields, balancing beyond all figures…’.

Gecombineerd met het beeld van mijn galactische signatuur, hemelwandelaar, kon ik

gemakkelijk deze ultieme vrijheid en creatieve kracht in mezelf oproepen. We zitten er nu met z’n allen middenin: ‘creating new symbols, to fold and behold… a whole new

world’.

166


Come and dance with me through the Spirals

step ahead in awareness and fall deep in love

only in the middle, only in the middle we’ll pick up the on-going Sound

…………….

It’s all information, it all make sense the puzzle will never fall to pieces again

In search of a pathway to flow free

flooding into matter, well it matters to me.

Must turn it inside out, reverse it in time just keep it alive in all its Prime

it’s all information like a smile coming through

so soft and easy, between me and you

Het is in essentie één groot feest van ‘awareness’ en ‘presence’. Dit wetende, zijn er

zomaar midden op de dag, in de auto of midden in een gesprek ‘doorkijkjes’, los van de ‘normale’ ruimte en tijd. Dat is een heel apart gevoel. En altijd is het intens vredig en

licht. Het verwarmt letterlijk heel mijn lichaam. Daarnaast zijn er momenten, waarin ik

volledig op tilt sla, buiten proportie in relatie tot de gegeven situatie. Dan is er –als in

een reflex- de verbinding met het aarde-kristal, dat mij op ‘mijn plek’ houdt. Er is ook een onherroepelijkheid: er zijn redeneringen en gedragingen van mensen die

ik volledig negeer…. 'Daar doe ik niet meer aan, punt'. Sommige mensen lopen weg,

anderen zeggen: ‘je hebt gelijk, daar doen we niet meer aan…’. Nanco schrijft over de ‘pillars of light’. Mensen die als pilaren van licht (= informatie)

nu naar voren komen. Ik zal niet zeggen dat het me altijd lukt… maar ik wil er wel

vanuit gaan dat ik het kan. En dat zou iedereen moeten doen. Wat betreft het programma in de Vrije Katholieke Kerk (VKK) met de titel “wij

herinneren ons Sophia”, is weinig nieuws te melden. Het script is in eerste opzet klaar

en we ‘broeden’ nog.

Zondag 28 april 2013

Afgelopen week is mijn buurman overleden. We zijn al 26 jaar buren. Hij was 85 jaar.

Een vol en goed leven. Hij is thuis gestorven en hij ligt thuis opgebaard, in een hoekje van de huiskamer. Drie brandende kaarsjes er naast. En het gewone leven gaat

‘gedempt’ door. Elke avond, zoals elke avond daarvoor drinken mijn buurvrouw en ik

een kopje thee, worden steunkousen uitgetrokken, ogen gedruppeld, haarkrulspelden

ingezet, we lachen, zij huilt…. in diezelfde huiskamer. Zo is het mooi. Zo is het goed. We zien mensen in en uit lopen en we zien mensen afstand houden. Het hele gebeuren

is all-in.

Meer dan dit is het leven niet. Hier zit alles in, is alles zichtbaar en voelbaar. Op de drempels van leven en dood. Het nodigt uit om bewustzijn te verruimen, nog meer all-

in. Ik herinner me een basisoefening uit het energiewerk in de jaren negentig. In een

groep van ca. 20 mensen kreeg ieder de opdracht om in gedachten de ruimte waarin we zaten, te vullen met onze eigen naam: ‘leef je uit, schrijf overal je naam neer, op de

muren, de ramen, het plafond, de vloer…..’ Het maakt voor je eigen ruimte niet uit dat

167


anderen ook in diezelfde ruimte zitten. Het kan gewoon. Je kunt de hele ruimte in

eigendom nemen. Dat was toen nieuw voor veel mensen. In een geïndividualiseerde

rationele samenleving pakte dit altijd in negatieve zin uit: iemand komt binnen, vult de

ruimte en laat daarmee automatisch geen ruimte voor anderen. Het nieuwe concept dat we toen leerden in het energiewerk is nog steeds een grote uitdaging voor wie het maar

niet lukt om het hoofd hier om heen te krijgen.

Dat zelfde concept zet zich echter steeds dieper voort in deze tijd. Het is onstuitbaar. Het is een wijsheid die alleen maar werkt in combinatie met een androgyn principe, in

verbinding met hart en ziel en aarde, all-in.

Dan kunnen we met een gerust hart stellen dat er een goddelijk principe is dat wij

mensen samen, en tegelijkertijd ieder mens op zich omvat en IS. Er wordt geen afbreuk gedaan aan de grootsheid en de schoonheid, ook niet als er geen behoefte meer is om dit

buiten onszelf te projecteren en te spiegelen. Dat is ware empowerment. We geven op

geen enkele manier meer onze macht weg aan iets buiten onszelf. In die zin zijn er geen verwachtingen meer. Er is enkel nog naastenliefde, all-in. Daarmee tillen we ons

menselijk bewustzijn uit boven haar eigen bron.

Zondag 5 mei 2013

Na de gebeurtenissen van vorige week is er een diepe stilte. Het wordt nog versterkt

door het ‘stilstaan’ van 4 mei en het gevoel van bevrijding van vandaag. Ooit schreef ik

over een gevoel van tevredenheid, op een stoel, in de zon, in mijn tuin, hier en nu…. zoals in het kinderboek met de titel ‘De tuin van Juffrouw Jollema’.

Vandaag was ik weer even helemaal juffrouw Jollema. Zo be-leven is rijk en vitaal. Het

is ook een statement. Zoals in de film ‘A Woman’s tale’, die ik gisteren zag op MGM. De film gaat over een oude vrouw die –met alle lichamelijke gebreken- vecht voor

regie over haar eigen leven. Een jongere vrouw –verpleegster- verzorgt haar en gaat een

bijzondere band met haar aan. De intimiteit tussen de twee vrouwen is aangrijpend. Hun manier van samenzijn is een oproep aan het leven zelf. En de plek van leven wordt

steeds kleiner, steeds meer ‘hier en nu’…. en steeds intenser. Daar klinkt de roep steeds

luider…. als hoop, als wanhoop…. Hier en Nu, als enige plek van leven.

In de film zie je ook de mensen er om heen die in de angst schieten. Ze gaan ‘redderen’, controleren, sturen. Met daarnaast de beelden van oude mensen in een zwembad, de

oude vrouw half op de rug van de jonge vrouw, zwemmend… en de jonge vrouw,

zichtbaar genietend: ‘…dat er nog zo’n zachte wereld bestaat…!’ Zij mist geen kruimeltje kans om dit te be-leven. Er is dus ook geen spoor van aarzeling tot deze

intimiteit. Dit is schaamteloos leven en ze weten het van elkaar, zonder reden.

Ik probeer dit gevoel vast te houden voor de komende weken, maar dat is misschien wel een tegenstelling in zichzelf. Er is zoveel om over in de angst te schieten, te gaan

redderen, te sturen. Al zijn er maar een paar mensen, die vanzelfsprekend ‘in the flow’

blijven, die intiem durven zijn en de essentie blijven aanvoelen. Dan hoop ik niet steeds boos te worden als dat gezien wordt als zweverig. Ik zie zoveel onnodig en traag

denkwerk, dat zo onterecht wordt gezien als ‘gegrond’. Het is niet meer genoeg dat we

zaken gewoon aan elkaar kunnen vertellen. We moeten het kunnen verantwoorden, omdat we ons niet meer vanzelfsprekend gezamenlijk verantwoordelijk voelen voor het

geheel.

168


Op mijn stoel, in de zon, in de tuin, als juffrouw Jollema voel ik me opeens

verantwoordelijk. Het is belangrijk om dit be-leven als statement neer te zetten: ‘dat

zo’n zachte wereld bestaat…!’

Zondag 12 mei 2013.

Als iemand aan mij vraagt ‘hoe gaat het me je?’, dan weet ik het echt niet. Ik kan

mezelf kennelijk niet meer ‘samenvatten’ in een oordeel als antwoord op deze vraag. Is dit een goed teken of een slecht teken?

Als ik de vraag aan mezelf stel in de spiegel: ‘Nelly, hoe gaat het met je?’ Dan moet ik

steeds heel erg lachen. Dat goede gevoel van die lach golft door me heen en is

onmiskenbaar. Alleen in de spiegel kan ik dus samen-vatten. Hoe komt dat? Als de vraag van een ander komt, lijk ik in tientallen aspecten en dimensies van mezelf

uit elkaar te vallen. Elk aspect ondergaat een ander oordeel. Toch lijkt er een

tweesplitsing te zijn: tussen de aspecten die meer van binnenuit komen en de aspecten van mezelf waaraan anderen trekken, omdat ik daarmee moet presteren in werk en

sociaal leven….. Zo voelt het. Het is minder één geheel dan een paar jaar geleden en

minder één geheel dan ik had gehoopt. Dan start het volautomatisch overlevingsprogramma, namelijk: de tijd uitzitten, pappen en nat houden, dooddoeners

zoals ‘we hebben het zo slecht nog niet’, leugens zoals ‘ik doe mijn best’, en de

weerstand die maar groeit en groeit…..

Een deel van mijn wereld verliest totaal alle energie. Daar word ik dom. Mijn IQ daalt zeker 10 punten. Mijn intuïtie droogt op. Mensen waarderen minder wat ik doe. Ik ga

me vervelen en onderpresteren.

En niemand snapt waarom. Men vraagt alleen: ‘hoe gaat het met je?’ Met de ondertoon: ‘gaat het wel goed met je? En dan weet ik dat ik iets moet loslaten, mentaal en

materieel. Een deel van mijn wereld loopt leeg. Ik heb daar niets meer te zoeken.

Ik had als steekwoorden boven deze website gezet: dromen en wonderen. Tja, als ik middenin zo’n transitie zit, want dat is het, dan bid ik om dromen en wonderen.

Afgelopen nacht droomde ik dat ik langs een groot complex nieuwe huizen liep, nog in

een kale zandvlakte, zoals nu in Almere poort. De zon scheen. Het waren mooie

monumentale huizen met okergele stenen. Ik liep er langs samen met nog iemand. In de verte zag ik meer groen komen. Voor de huizen en aan de balkons, struiken, later

bloeiend, nog later stonden er bomen voor de huizen en abrupt was er de overgang naar

de oude binnenstad van Amsterdam. De nieuwe en oude huizen waren tegen elkaar aan gebouwd. Een brede straat, zoals in Amsterdam west. Degene die naast me liep,

beaamde dit. Overgangen, transities van oud / nieuw, kaal / vruchtbaar, leeg / vol

leven……

Misschien ook wel in mijn droom heimwee naar iets vertrouwds, waar ik kennelijk vanzelf weer terecht kom, als ik maar door blijf lopen. Iets wat ik altijd van binnen met

me meedraag: mijn geboortegrond.

Er is ergens een natuurlijke verbinding, ook al zie ik die in het dagelijks leven nu nog niet. Alleen voor de spiegel komen de werelden bij elkaar en is er geen probleem.

Zaterdag 18 mei 2013. Zijn we er klaar voor? Pinksterfeest anno 2013…? “We krijgen de geest” in alle

toonaarden. De afgelopen week ben ik alleen maar bezig geweest met ruimte maken.

169


Alles is opgeruimd, mijn huis is overzichtelijk en eenvoudig, de menselijkheid in mijn

omgeving is direct en open, de vormen en kleuren zijn vertrouwd en verrassend vredig.

De ‘geest krijgen’ is in het normale spraakgebruik iets actiefs. Het is meestal midden in

een proces, dat je zelf in gang hebt gezet, en dan -in een vacuümachtig moment- ‘krijg je de geest’. Het is een mooi moment als alles rond wordt en op z’n plek valt. Het is een

vervulling, waardoor iets compleet kan worden en werkelijk voltooien in optima forma.

Het kan een klus zijn, een gezamenlijk project, een gedicht, een lied……. vul maar in. Anno 2013 voelt het toch wat anders. Alsof een mogelijkheid als een extra dimensie

voorhanden is. Wat gebeurt er als die geest er gewoon voortdurend is? Het vrouwelijk

aspect dat ook wel wordt geassocieerd met de geest, hoeft niet nadrukkelijk te worden

toegevoegd om bewustzijn rond te krijgen. Er is niet persé een orgasme nodig om bevredigd te zijn, zoals we al leerden in tantra.

Ik heb ruimte en wat nu? Verwacht ik iets? Is er iets niet compleet? Zit ik nog te wachten op iets dat ‘uitgestort’ wordt? Ik ben geloof ik nog niet zover om het helemaal

los te laten. Het Pinksterfeest blijft voor mij het mooiste feest. En dan komt

Krishnamurti weer naast me zitten: ‘Tja, wat doen we hiermee?’

K. herinnert mij: Pinksteren is het ultieme gevoel van creatie. Hét moment, dé kans om

echt iets nieuws te creëren. Onaangeraakt. Een geest die op zoek is naar ‘open minds’.

Ik voel hoe het verhaal omdraait. Hoe mensen als Pinkster-geest op zoek zijn… naar weerklank… van de oorsprong…

Nu zie ik hoe vanaf mijn 52e levensjaar – anno 2004 - de wereld is omgedraaid. Vanaf

dat moment ben ik als pinkster-geest op zoek gegaan naar oorspronkelijkheid. Waar zitten de gaten in ons bestaan? Want daar stroomt het leven. Die poort staat nu wijd

open.

Letterlijk: de beschermende krachten om de Aarde – in stand gehouden door de

piramiden – zijn sinds 2012 nihil. Meteoren en kometen hebben zo de kans om

levensvormen, die voor mensen nieuw zijn, op Aarde achter te laten.

Aan het eind van zijn leven twijfelde Krishnamurti. Hij had een gevoel van falen, dat de

mensen zijn boodschap niet hadden begrepen. Had hij te hard aan mensen getrokken?

Nu achteraf gezien: Was er ook niet een natuurlijke onontkoombare universele wijsheid, waarin dit bewustzijn zich ontwikkelde? Had hij in dat opzicht meer

vertrouwen en rust kunnen hebben?...”

Het feit dat ik deze vraag kan stellen, zegt veel. Als we ons werkelijk verplaatsen – en dan bedoel ik ook werkelijk ons verzamelpunt verleggen anno 2013 – in de pinkster-

geest, dan overzien we. Dan is er ruimte. Dan ‘géven we de geest’ in dat universele veld

van overvloed. En in het dagelijks leven doen we het gewoon niet meer voor minder dan Oorspronkelijkheid. Dan is er opeens een heel nieuw soort vanzelfsprekendheid,

een intense vertrouwdheid. Dan is er een zee van tijd over…..

170


Zondag 26 mei 2013

‘Wat ga je dit weekend doen..?’

‘Nou, niets bijzonders, geen plannen…’

En dan achteraf: ‘Wat heb je dit weekend gedaan..?’

Dit weekend is er zo één met als antwoord:

‘geen minuut stil gezeten…. ik ben van het een in het ander gerold’ ‘insteken, omslaan, doorhalen, af laten glijden…’

De kunst van breien als opperste levenskunst.

Op de homepage van de website heb ik weer eens gewisseld van tekst. Het centrale thema is ontmoeting. Ik heb het de afgelopen week in alle varianten meegemaakt:

ontroerend, intens, pijnlijk, liefdevol, mild, verrassend, vluchtig, en steeds in beweging.

Ik heb de ontmoeting ook vaak opgezocht, omdat beweging nodig was. Ik zelf en veel mensen om mij heen gaan door diepe veranderingen. Als het me teveel wordt, weet ik

dat er iets ‘vast’ loopt. Ik stel mezelf opnieuw vragen: Wat is hier nodig? Hoe helpen

we de boel weer in beweging? Wat is de werkelijke vraag hier? Wat zijn de onderwerpen waarover we echt in gesprek kunnen gaan? Wat brengt weer rust

(tevredenheid) in de tent?

‘insteken, omslaan, doorhalen, af laten glijden…’

En soms vallen er steken of steek ik verkeerd in. Het omslaan gaat dan nog wel, maar

doorhalen gaat niet meer, laat staan het afglijden.

Mijn buurvrouw heeft vorige maand haar man verloren. Geen makkelijke man, dus het

was niet zo erg (?!). Voor haar zelf was al een tijdje geleden een operatie gepland in

juli. Die is vervroegd naar morgen. Gisteravond samen haar tas ingepakt en vanmorgen samen de aanloop genomen naar de ziekenhuisopname.

Ze kon niet meer stil zitten. Bleef maar rennen, achter alles aan….elke stap met pijn. Ze

had niet geslapen en was nog meer afgevallen. Ze is 82 jaar en nog nooit alleen

geweest. Had de wijkverpleging niet wat meer kunnen overleggen of een ziekenhuisopname nu

wijsheid is? Had de huisarts niet wat meer betrokkenheid kunnen tonen? Had haar

familie niet wat meer present kunnen zijn? We hebben een vast ritme: elke avond een uurtje en vrijdag wat langer. Had ik zelf

meer/minder moeten doen? Hoe kijken de professionele hulpen tegen mij aan?

Dit deel van mijn privéleven en mijn werk liggen compleet in elkaars verlengde. Een

perfecte uitlijning. Samen geven zij zicht op het hele spectrum van zorg en welzijn. Het is tenslotte mensenwerk.

Als ik ’s avonds de stilte op zoek, gewoon zitten met mezelf, dan stroomt er als een trouwe vriend een warme gloed door me heen. Ik schreef hier al eerder over dat mijn

moeder dat ook zo beleefde. Zij schreef dat toe aan goddelijke genade. Het voelt

inderdaad als genade en als een oer herinnering aan de verbondenheid met Moeder Aarde. Zo intens Thuis.

171


Onderstaande tekst komt in het boek Aerlim direct na de nieuwe tekst op homepage.

Het hoort bij elkaar.

zacht en warm en vrij van binnen brandt een licht in mij

daar kan ik steeds opnieuw beginnen

na honderd malen keerzij

soms ben ik even zichtbaar

als door een vonk geraakt

zo ineens ontvlambaar en uit licht gemaakt

Zondag 2 juni 2013. Ik moet steeds denken aan het sprookje van Vrouw Holle. Veel mensen ervaren op dit

moment het gevoel van in een diepe put te vallen, omdat basiszekerheden wegvallen en

vertrouwen wordt beschaamd. Het is dan moeilijk voor te stellen dat er juist daar een andere werkelijkheid is die heel aardig kan uitpakken als je je er maar aan overgeeft.

Gewoon doen wat er voor je voeten komt. Je niet afvragen wat het hogere doel is of wat

voor zin dit heeft…. je hoeft even niet te weten waar het toe leidt. De figuur in het

sprookje die als tweede in de put valt, doet dat wel met voorbedachte rade en dat wordt direct afgestraft. Er is een zekere onschuld nodig om dit tot een goed einde te brengen.

Het woord ‘heimwee’ is de sleutel om weer terug te keren naar de ‘gewone’

werkelijkheid.

Ik ben meerdere keren in de put gevallen. Ik kan niet zeggen dat inzichten uit het

verleden een garantie bieden voor een goede afloop in de toekomst. Dat is nu juist de paradox, om dat totaal los te laten en tegelijkertijd steeds meer te ‘weten’. Naast het

besef van heimwee als keerpunt, komt er ook vaak humor en een zekere nuchterheid.

Diep in de put kan het behoorlijk grimmig worden. Vrouw Holle heeft grote tanden,

wordt ook wel de zwarte grootmoeder genoemd of doodsgodin…. Zij is de godin van leven en dood en de aarde. Zij gaf haar naam aan de onderwereld, de hel.

Als je daar dan zit, worden er nogal wat oerkrachten op je losgelaten. Soms nemen deze

pijnlijk reële vormen aan… hoorbaar, voelbaar, tastbaar…. Dan klikt mijn intuïtieve training onmiddellijk naar binnen en ben ik resoluut: ‘Daar doe ik niet aan!’

En dat is geen aangeleerd zinnetje. Dat is mezelf bekend maken als iemand die het

onderscheid kent en de paradox erkent. Want die krachten zijn weliswaar het product

van een door ons zelf geschapen illusie, maar tegelijkertijd onderdeel van een werkelijkheid, die ons wel degelijk overkomt.

Ook die paradox kunnen we ten volle erkennen.

En daar zitten we dan, in de put. Ik loop maar eens naar buiten. Het gras in de tuin is

wat lang. Dat kan wel gemaaid worden… ik kijk naar de lucht, een blauwe lucht, een

warme zon….. wat heb ik nog te verliezen? Liggend op mijn rug, kijkend naar de verdwijnende wolkenflarden, kijkend naar de regenboogkleuren, die aan de randen

ontstaan en weer vervagen…… ik zie dat het middel tegen onkruid, toch ook de varens

172


wat heeft aangetast. Dat moet ik dus volgende keer niet weer gebruiken. Er ligt nog een

was die ik moet draaien… het lost allemaal niets op van de ‘grote problemen’, maar nu

op dit moment is het niet slecht.

Net zoals mijn grootmoeder ooit tegen mijn moeder zei als zij in de put zat: ga eerst de vuilniszak maar eens buiten zetten, dan ziet de wereld er misschien opeens anders uit.

En ja…. opeens krijg ik zelf een idee om iemand anders te kunnen helpen die in de put

zit.

Op een mooie wintermorgen, de oude wijsheid voorbij

kwam er een eind aan alle zorgen, in die ene stap opzij.

Wat er ook aan de hand was, aan mijn hand ging alles mee. Ik liet mijn woorden varen, van een stroom naar een open zee.

Ja, ik zal doen wat er voor mijn voeten komt, elke stap geeft grond.

Ja, ik zal doen wat er voor mijn voeten komt, elke stap geeft grond. Het lijkt zo doelloos, het lijkt zo vaag,

maar het is sneller dan het licht en tijdloos traag.

Als ik maar doe wat er voor mijn voeten komt, elke stap geeft grond.

Op een mooie wintermorgen tegen alle tijden in

zwijgen vanzelfsprekend gedachten, en gaan terug naar dat ene begin.

Hoe het me ook geraakt heeft, mijn hart is niet van slag en heeft mij vastgehouden, van een traan tot aan een lach.

Ja, ik zal doen wat er voor mijn voeten komt, elke stap geeft grond.

Ja, ik zal doen wat er voor mijn voeten komt, elke stap geeft grond. Oneindig kwetsbaar, mooier dan ooit,

op vleugels gedragen, en met licht getooid.

Schijnbaar dromend en ongekend, maar altijd geweten, dat ieder einde wen(d)t.

Als ik maar doe wat er voor mijn voeten komt, elke stap geeft grond.

Zondag 9 juni 2013 Wat een prachtige dag vandaag!

Tevreden na een extra lange nacht slaap, met een droom over een dolfijn. Dolfijn keek

mij verwachtingsvol aan. Ik wilde iets te eten geven, maar wat….? Ik kon alleen maar nootjes vinden. Dan maar een nootje. Dolfijn proefde, kauwde en slikte door… het

maakte geluid. Muzieknootjes? Dolfijn sprak en veranderde met de woorden in een

klein meisje: ‘je moet dit nog drie keer doen’.

De ochtend was stil en verzadigd van leven. Ik ging er voor zitten. In contact met de

Merkaba-herinnering, verscheen onmiddellijk dolfijn. In mijn herinnering is er alleen

het slotakkoord: een opening als de pupil van een oog op mijn borst, ter hoogte van de thymus, het Christuspunt…. de pupil opent zich als een doorgang en dolfijnen

zwemmen naar binnen … en later heen en weer…. en toen was het opeens anderhalf

uur later. Ik ben ruim een uur kwijt. Later las ik op internet over de gouden dolfijnen, de verbinding met ons Hoogste Goed,

met de kristallen zee, met onze stem.

173


De middag was zonovergoten en warm. Ik ging er voor zitten. Een nieuw boek ‘De

ontdekking van de aarde’ van Peter Westbroek. Tussen de regels door zeil ik weg op

herinneringen aan zondagmiddagen uit mijn jeugd en nu ook voor het eerst de zondagmiddagen in een lucide toekomstdroom…. toen was het opeens twee uur later.

Weer ben ik ruim een uur kwijt.

Woorden zijn moeilijk te vinden voor dit. Het ultieme genieten.

Zoals vrijdagavond bij een dansvoorstelling van het Nederlands Danstheater. Waarom

dan bij die bepaalde dans op dat moment opeens tranen in mijn ogen..? Ik zie het bij

meerdere mensen in het publiek gebeuren. Waarom? Ik weet het niet. Het is ontroerend mooi.

En deze prachtige tevreden dag vandaag staat midden tussen andere dagen, die totaal anders zijn. Het contrast is groot. Werkdagen vol spanning rond bezuinigingen en

reorganisaties. De inspiratie verdwijnt. We gaan collectief in de overlevingsstand. En

als we niet echt Leven is er alleen nog de ‘survival of the fittest’. Het is een uitdaging om daar toch telkens door heen te blijven kijken. Het te doorzien.

Dat we op koers liggen. Dat we ons eigen verhaal lezen, schrijven en vertellen in

contact met de gouden dolfijn. Tussen de regels door is er leven.

…. tussen de regels door was er dit nieuw begin, waar ik voor altijd bemin.

Zaterdag 15 juni 2013. Speelruimte!

Er is op dit moment niets kwetsbaarder, krachtiger en meer dierbaar dan speelruimte.

Het voelt als ademnood als het wordt beknot. En het denken in schaarste en crisis doet niet anders. Mijn IQ zakt meteen 10 punten. Ik kan gewoon dingen niet meer bedenken.

De gevoelde potentie en vitaliteit kunnen niet meer worden ingedamd. Het is te sterk en

te veel ‘eigen’. Tolerantie op pogingen tot indamming is nul.

Vannacht droomde ik dat gewone dagelijkse dingen niet meer lukten. Het werd in mijn

droom steeds opvallender dat dit niet normaal was. Conclusie: iets of iemand is mijn

eigen energieveld aan het verstoren. Op het moment dat ik dat besefte, kwamen direct mensen mij helpen en deden samen met mij rituelen en oefeningen zodat ik mijn

energieveld weer in eigendom kon nemen en de balans kon herstellen. Het is lang

geleden dat ik dat zo heb gevoeld. Aan de ene kant was het verontrustend, aan de

andere kant een heerlijk gevoel: samen met zoveel mensen een nieuwe balans zoeken.

Het energieveld van Aarde is veranderd, tegelijk met ons collectieve bewustzijn. De

frequenties zijn anders/hoger…. dus opnieuw aarden en gronden en verbinding maken, met de ruimte voorbij het centrum, met het hart achter het hart.

Ik voel diep van binnen hoe belangrijk de speelruimte is. Dat daarom ook dolfijn weer

in mijn buurt is. ‘Geef speelruimte aan anderen!’ ‘Neem zelf de speelruimte die er is!’ ‘Creëer speelruimte door het te geven en te nemen!’ Er is altijd meer speelruimte dan

we denken, minstens drie keer zoveel. We kunnen er op vertrouwen dat - iedere keer als

174


we ontpoppen- de lucht openbreekt en we omhoog vliegen naar de zon. Het verhaal

‘ontpopt’ zich iedere keer. Het kan niet missen. Het is geboorterecht.

Ik ben speelruimte. En als je in de illusie verkeert dat je het niet ziet, dan ben je me kwijt. Want mijn speelruimte is onbegrensd net zoals de jouwe. Daar vinden we elkaar

geheid.

Speelruimte voelt als mijn ziel. Zij herbergt de grootste tegenstellingen als één

waarheid: onbegrensd en geborgen. Zij vergaat niet. Zij voegt zich in de tijd.

Speelruimte is lucht. Eén diepe ademhaling is soms genoeg. Mezelf vinden is mij zelf de ruimte geven …. en hoever gaat dat? Hoever strek ik mij

zelf uit? Het kan nog verder… als ik me verbonden voel….. nog verder…. als ik van

mezelf hou…. nog verder….. waar een wonder geloof vindt… nog verder…. voorbij leeftijd… voorbij verleden en toekomst… voorbij een eerste gedachte. Met zoveel

ruimte is het onmogelijk om het niet met mezelf te kunnen vinden.

Well, I cánnot not be chosen and I cánnot not be safe

every choice leads straight to heaven and I´ve never seen a grave

I cannót not be connected and I cánnot not be whole

There´s something in the air that constantly will feed my soul Well, I cánnot not see beauty, I cannót not feel the love

that comes pouring down from a place behind my heart

I cannót not be the one, I always meant to be every moment of my life is remembering me

So, I cánnot not have mercy and I cánnot not forgive

For I´ve been carried in the womb of planet earth that she may live So, I cánnot not be faithfull, I cannót not be in peace

Embracing all my gravity, so it can gracefully release.

Well, I cánnot not have freedom and I cánnot not have space Being made of timeless stardust, shining through a human face

Well, I cánnot not feel suffering, I cannót not be in pain

when people live in fear, it instantly will stop my brain Well, I cánnot not be knowing, I cannót not be aware

the illusion is gone, we are the ones that really care

I cannót not be the one, I always meant to be

every moment of my life is remembering me So, I cánnot not be happy and I cánnot not smile

for I have seen the holy grail in the hands of a child

So, we cánnot not be loved, although it often seem for there’s a light inside that shines so bright

that it cánnot not be seen.

175


Zaterdag 22 juni 2013

Ik ben een boeiend boek aan het lezen van Peter Westbroek: ‘De ontdekking van de

Aarde’ (2012). Het boek trok me aan omdat de eerste foto’s van de Aarde, genomen

vanuit de ruimte (1968), een centrale plaats innemen. Daarnaast wordt een verhaal van Edgar Allen Poe, ‘een afdaling in de maalstroom’ door het boek heen als leidraad

gebruikt om het dilemma te overstijgen van enerzijds emotionele betrokkenheid en

anderzijds beschouwende afstandelijkheid, zoals we die meestal kennen in de wetenschap.

Wat een prachtig geniaal boek, precies op het juiste moment! Ik ben nu halverwege, en

helemaal verliefd… en heb nu al besloten om het hierna nog twee keer te lezen.

Die gebeurtenissen van eind jaren zestig staan ook in mijn herinnering gegrift, in verwondering en vol emotie. De landing op de maan. Ik ben de hele nacht opgebleven.

Recent vond ik nog een plakboek met allerlei krantenartikelen, die ik had verzameld en

ingeplakt, met o.a. die bijzondere foto: ‘earthrise’. Die prachtige blauwe bol in een oneindige ruimte met nog net aan de zijkant het kale

grijze maanoppervlak. Toen is mijn hart pas echt open gegaan. Dit is Thuis! En het

leeft! Toentertijd was ik verbaasd over de nuchtere reacties om mij heen. Ik geloof ook niet

dat iemand met mij is opgebleven die nacht. Nu, in dit boek, vind ik mijn eigen

herinnering terug. Hoe mooi het was. Hoe het in één klap onze oriëntatie op de

werkelijkheid en daarmee ons bewustzijn totaal veranderde. Peter Westbroek neemt ons zorgvuldig mee in die oriëntatie-verandering. Hij redeneert vanuit de geologie en vertelt

ons hoe zijn zienswijze zich heeft ontwikkeld. ‘Wetenschap begint altijd met

verwondering’. De maalstroom van het leven is de aanleiding, we zitten er midden in, en juist door dat te erkennen, en in z’n geheel te overzien –als vanuit een stille ruimte-,

kunnen we waarnemen en er relatief los van komen.

Achter in het boek wordt op een ontroerende manier een gedicht aangehaald van Emily Dickinson:

Tell all the Truth

But tell it slant- Success in Circuit lies

Too bright for our infirm Delight

The Truth’s superb surprise

As lightning to the Children eased

With explanation kind

The Truth must dazzle gradually Or every man be blind

Een waarheid die als conclusie in dit boek naar voren komt is: ‘Alleen wat in symbiose leeft met de aarde, houdt het uit en de rest verdwijnt. Niemand weet wat we precies

onder die symbiose moeten verstaan……’ Ik word warm van dit boek, omdat het zo vol

overgave de Aarde omarmt als Thuisland. Dat doet goed. Ik ga het nog twee keer lezen… wie weet wat ik nog meer ontdek…

176


Zaterdag 29 juni 2013 Ik ga nog even door op het boek van de geoloog Peter Westbroek, 'De ontdekking van

de aarde'. Zie vorige weblog.

Los van de inhoud zie ik -al lezend- in de eerste plaats iemand voor me, die enorm geraakt is door een inzicht, een wereldbeeld, een bijna allesomvattende werkelijkheid,

onvoorwaardelijk. De factor ‘macht’ en de behoefte aan controle zijn weggevallen. Er

valt niets meer te verliezen, en daarmee alles te winnen. Dat zegt en schrijft hij ook: de grootste ontdekking in dit boek is niet wat we zien, maar het besef van het punt van

waaruit we het zien. En dat we dat punt kunnen verschuiven. Ik kan er niet om heen om

dit te koppelen aan wat in het sjamanisme een bekend verschijnsel is en waarover ik al

meerdere keren schreef: het verzamelpunt. De positie van het verzamelpunt in ons lichaam kan bepalend zijn voor ziekte en gezondheid. Maar dus ook hoe we de

werkelijkheid waarnemen. Een verschuiving van dit punt is soms letterlijk een

aardverschuiving. Het geeft zicht op geheel nieuwe dimensies, op onbekende werelden. Dat heb ik gevoeld, toen ik op 17 jarige leeftijd naar de TV-beelden keek vanuit de

ruimte, van maan en aarde.

Peter Westbroek beschrijft hoe hij soms een stap dichterbij neemt, inzoomt, en soms

een stap achteruit doet…. voor het grotere plaatje..

Ik vraag me af of hij ook met de gedachte heeft gespeeld om nog één stap verder terug

te doen, uit de materie, in de geest, en vanuit dat verzamelpunt te kijken naar de werkelijkheid. Daarmee hoeven we niet af te wijken van zijn aanvliegroute, maar we

extrapoleren deze achterwaarts in een niet materiele werkelijkheid. Ik heb de werken

van Rudolf Steiner niet zelf gelezen, maar ik heb me laten vertellen dat hij dit volledig in woorden helder heeft gemaakt, op een wetenschappelijk verantwoorde manier. Hoe

er voor elke vorm van materie een voor-materieel, geestelijk stadium is – noem het een

collectief bewustzijn- waarin de vormen bestaan voordat zij materialiseren. Er is niet persé een volgtijdelijkheid. Beide werkelijkheden gaan zowel parallel als volgtijdelijk.

Dit is een soort goddelijkheid die volkomen van onszelf is, en voor zover nog niet

zichtbaar, slechts schijnbaar buiten onszelf staat.

Maar stel…. dat bewustzijn is volledig van ons… wij zijn het zelf.. in symbiose met een materiële verschijningsvorm, met Aarde…… en door de tijd heen halen we er alles uit

wat er in zit… een bonte mengeling van leven…

En wellicht is er in tijd en ruimte ergens een beginnetje, waarin in potentie alles aanwezig is en alles geweten…. Dan nadert wellicht ooit een punt dat we dit kunnen

transcenderen…

(Uit Aerlim:) Wist ik maar waarom ik steeds vaker opeens moet lachen. Een glinstering op de rand

van wat ik nog niet ken, maar kennelijk al wel ben. Laat me dromen daar naar toe,

achterstevoren in de tijd naar het reeds vervulde doel. Alles komt altijd rond vanuit de innerlijke rondheid van het leven. Dat dat troost, genade en schoonheid tegelijk is, dat

dit de belofte is: daar waar ik er ook in stap op welk punt op welk moment, ik de

rondheid zie, de volledigheid, de volmaaktheid en hoe ongelooflijk leuk het dan wordt om vanaf de andere kant alles te doen, om het achterstevoren rond en vol te maken.


177


Dit geldt dus niet alleen binnen het tijdsbestek van een opdracht, een voorstelling of een

leven… maar het geldt dus ook voor het hele verhaal van aards leven.

In mijn werksituatie heeft het verhaal van Edgar Allen Poe een wat meer alledaagse

dimensie. Ik kende het verhaal niet, maar het is zo van toepassing op deze tijd. Als ik

mijn werksituatie waarneem –en die zal niet veel anders zijn dan de meeste organisaties-, dan zie ik een maalstroom. We hangen scheef tegen de zijwanden van de

draaikolk en voelen hoe we naar beneden worden gezogen. Mijn roep om toch vooral

‘de weg van de minste weerstand’ te kiezen en mijn motto ‘het mag met gemak!’…

worden soms met verbazing aangehoord. Pas nog vond men het nodig mij te wijzen op de bestaande gezagsverhoudingen, waaraan ik mij moest houden. Het was duidelijk: dat

woog zwaar! En dus zonken we nog dieper….zoals de ene broer in het verhaal van Poe,

die angstvallig vasthoudt aan de oude boot. Ik realiseer me dat dit een heilloze weg is. Ik hoef in mijn geval niet meteen ontslag te nemen, maar ik moet wel een (mentale)

keuze maken. Wat wordt hier mijn oriëntatiepunt? Mijn verzamelpunt? De huidige

organisatie en manier van (samen) werken is een zinkend schip…. het vraagt een andere oriëntatie om in kalm water te komen.

In het verhaal van Poe gebeurt dat al terwijl de maalstroom nog woedt. De andere broer

vindt eerst innerlijk rust…. en bereikt pas daarna kalm water.

(Uit Aerlim:)

En dan soms, ontmoet het ondragelijke het onmogelijke: met mijn rug tegen de muur

doe ik één stap verder terug en alles is liefde.

Dat laatste proef ik in het boek van Peter Westbroek. Hij is verliefd! Hij kent de

overweldigende schoonheid van die ene stap. Zou hij die andere stap, vanuit zijn aanvliegroute van de geologie, ook overwogen hebben? Vanuit zijn nieuwe oriëntatie…

en dan nog eentje verder terug.. dwars door de materie heen…er voorbij….?

Mag het net zo wonderbaarlijk simpel zijn als elke zwangerschap en geboorte? Ik voorvoelde de komst van mijn kind jarenlang van te voren, en extra intens drie

maanden voor de conceptie. Ik voelde haar aanwezigheid. Ik wist in de geest van haar

ziel (of omgekeerd…). Net zoals zij nu haar kinderen voorvoelt. En dan is er contact, de conceptie… en dan het moment van leven. Het wetenschappelijk onderzoek blijft

hetzelfde… wanneer begint toch dat leven? Maar het verzamelpunt van de perceptie is

anders en opent nieuwe mogelijkheden. Alles is energie.

Zondag 7 juli 2013

De vorige weblog eindigde ik met ‘het verzamelpunt van perceptie’ en ‘alles is

energie’. Na het boek van Peter Westbroek ben ik opnieuw begonnen in het boek ‘De meesters

van het verre Oosten’ van Baird T. Spalding. Het is nu vakantie en eindelijk is mijn

hoofd genoeg ‘vrij’ om dit materiaal op me in te laten werken. Dit hele boek gaat over bewustzijn en perceptie.

178


Het is een schakelen naar steeds hogere frequenties van bewustzijn en steeds meer zicht

krijgen op de originele blauwdruk van het menselijk creatieproces. Dit is tevens de

essentie van wat nu genoemd wordt, de vijfde dimensie van bewustzijn, en waarover

veel geschreven wordt.

De creatie van de voorstelling ‘Toen was er tijd over’ is achteraf gezien daar een

frappant goed voorbeeld van. Een visie, een ideaal, vervuld van liefde, een vast geloof dat het ‘Goed’ zal doen, een oer vertrouwen dat alle mogelijkheden ten gunste van het

ideaal zich openen en laten zien, dat het allemaal precies op tijd gebeurt….. en voilá,

het stónd er.

Die scherpte, die specifieke vorm van intelligentie, is sindsdien niet meer weg gegaan. Het is het creatieproces, tegelijk vanuit het hart en het universele verzamelpunt (bron,

geest, ziel, essentie, God…. ) dat in iedereen en alles op dezelfde manier aanwezig is.

Als we dat punt kunnen aanraken in onszelf…. zitten we altijd goed en creëren we met gemak, liefde, vrede, tot het hoogste goed.

Mijn aandacht is weliswaar verschoven naar mijn werk, maar ook daar zie ik het, voel

ik het en weet ik het. De essentie is steeds haarscherp. Ook met het programma op 21 december 2012 was deze universele blauwdruk

aanwezig in het ontstaan van het programma. Het is een feest om zo te creëren en het

voor het voetlicht te brengen.

Het lied “I give in’ kan de reactie oproepen van: ‘… weer een overgave aan iets buiten

me zelf…? Mooi niet!’ Dat is juist niet zoals het is bedoeld. In het boek van Spalding

leggen de Meesters dat perfect uit. Het is de overgave aan de oerstroom van Leven. Een rivier gaat niet in discussie over zijn eigen bedding. Hij neemt de rotsen en stenen voor

lief en zoekt de meest geëigende manier om het water te laten stromen naar de oceaan.

Zo zijn bergen verzet. En die blauwdruk zit in ieder mens. Er zit niets buiten ons zelf, dat niet tegelijk binnen ons is. Zo binnen zo buiten. Zo boven zo beneden.

Vanmiddag, in de zon, in mijn oer-Hollandse tuintje, probeerde ik mijn geest te

verzetten naar deze blauwdruk. Ik haalde me ook alle dingen voor de geest waar ik nu over loop te twijfelen en te tobben….. Ik besefte hoe moeilijk het is om de zwaarte los

te laten, hoe ik daaraan gehecht ben…. ‘ik wil het zelf doen…ik los het zelf wel op!’ Ik

realiseer me opnieuw hoe dit voortkomt uit een (letterlijk) misplaatst verantwoordelijkheidsgevoel.

‘I give in’

Dat geeft een heel ander soort verantwoordelijkheid. Hoe geef ik mezelf helemaal vrij aan deze universele blauwdruk? Ik heb er nu enigszins zicht op, dus ik ben het als Mens

verplicht aan mezelf. Dus: welke idealen en passies en visies kan ik allemaal bedenken

om erop los te laten…om het aanwezige leven volledig uit te leven? Hoe kan ik maximaal aanwezig zijn in het samenspel, zodat ik vanzelf ontdek waar het niet

stroomt….

Het programma ‘Wij herinneren ons Sophia’ lijkt daar een voorbeeld van. Het stroomt niet. Dat kan een kwestie van timing zijn, maar toch…. Er is ook de vraag: ‘Heb ik het

179


voldoende in eigendom volgens die universele blauwdruk?’ Met die vraag moet ik aan

de slag.

Uit: de Meesters van het verre Oosten’ Fluister voor het slapen gaan:

“Ik besef nu dat zich in mij een spiritueel vreugdelichaam, altijd jong, altijd mooi,

bevindt. Ik heb een prachtige spirituele geest, ogen, neus, mond, huid, stem – het lichaam van het Goddelijk kind- ,dat nu, vanavond, volmaakt is.”

Zeg ’s ochtend bij het opstaan:

‘Nou, beste .. (eigen naam), je hebt een goddelijke alchemist in je !’

P.S. Ik heb besloten om dit jaar thuis te blijven tijdens de vakantie. We zijn jarenlang

achter elkaar op vakantie geweest in Drenthe, op camping het Horstmannsbos in Gasselte. Het is een vreemde gewaarwording dat ik nu al een week lang de geur van

deze plek in mijn neus heb. Ik ben met gemak op twee plekken tegelijk!

Zondag 14 juli 2013

Ik besef dat ik wacht op nog een stukje informatie. Er zijn veel vragen en open einden,

die ik niet goed kan benoemen.

De deur is zichtbaar, maar deze is nog gesloten met een tijdslot. Als ik terugga in de

tijd, zie ik ‘mezelf’ dit tijdslot aanbrengen…. een prachtige creatie van

regenboogkleuren en klanken. Het geeft een stralende glimlach op een bekend gezicht…. al het werk is gedaan! Schijnbaar zonder herkenbaar lichaam gaan het

gezicht en de glimlach op in een machtige berg: Zij die de wolken roept, zij die de zon

en de maan en de sterren dimensie geeft, zij is over-over-oergrootmoeder…..en IK BEN HAAR.

Het is een slot zonder sleutel. Als de tijd daar is, gaat de deur open, precies op tijd. Daar

kan ik op rekenen.

Nog één keer, voordat ik de deur sluit en het tijdslot zet, kijk ik naar binnen, naar de

wereld die ik achterlaat. Ik twijfel geen moment aan mijn besluit om deze stap naar

buiten te zetten, waarmee ik het pad creëer van heimwee, verlangen en geweten. Het zal me verder brengen dan wat ik ooit had kunnen bedenken in de wereld die ik achterlaat.

De deur zal blijven, maar zal tegelijkertijd ook nooit meer dezelfde zijn. Het tijdslot

staat op ‘precies op tijd’. Ik draai me om. Ik stap naar voren en kijk niet achterom.

Het verhaal van heimwee, verlangen en geweten speelt zich af in elke vorm en

tijdspanne. En er komt een moment dat ik –net als Doctor Who- mijn eigen tijdstroom

overzie en opnieuw besluit om er in te stappen. Daar zie ik mezelf op de rug het tijdslot zetten, precies op tijd.

Wat is wijsheid? Wat moet ik met de aanduiding ‘precies op tijd’? Ik mis informatie. Het maakt me bang, boos en onzeker. Ik trek me stilletjes terug. Ik weet het echt niet

meer.

180


Dan moet ik denken aan een boekje dat ooit binnen het feminisme bekend was, met de

titel: ‘Marie, het haakje zit aan de binnenkant’. Zo binnen, zo buiten. Van binnenuit is

er helemaal geen tijds-lot. Al die tijd was ik binnen. Ik ben nooit ergens naar buiten gestapt. De deur verdwijnt.

Ik herinner me een droom uit de jaren tachtig over een ontmoeting met de eenhoorn. Ik ben samen met andere mensen op pad. Na een besluit om zelfstandig een andere route

te kiezen, kom ik terecht in een dicht bos. In het donkerste gedeelte ontmoet ik een

eenhoorn. Mooier kan het niet. Dit goddelijk, liefdevol wezen op mijn pad. Uiteindelijk

kom ik uit het bos en klim ik de heuvel op, in de zon, waar de anderen op mij wachten.

Op internet lees ik dat er in augustus weer een nieuwe instroom van kosmische

informatie is. We gaan opnieuw een poort van bewuste transcendentie door. En het komt binnen. Daar kan ik op rekenen.

‘en dat is al’ als je aan het eind begint al het andere daarvóór

mocht je willen dromen

was een kans om over de brug te komen

een manier om te worden bemind

zo waren er twee tweeën

die maakten vier om drie het spel werd ras gevreeën

bi-o-logie

maar

stel ik boven al

zonder lijn of duur

over schoonheid van impressie van toegelaten innerlijk vuur:

zo binnen zo buiten wat is de spiegel meer dan mijn ziel?

als boven gelijk beneden

de lichtval meer dan waar ik viel?

er is in, er is uit wat is de tijd meer dan mijn adem?

ik ben een koestering over de drempel gedragen mijn ‘ja’ beantwoordt alle vragen

181



JA, IK BEN

Afgelopen week, mijn 4

e vakantieweek, heb ik de rust gevonden om stil te staan in het

woord ‘JA’.

Om nog dieper de betekenis van 21 december 2012 tot me door te laten dringen. 21 december 2012 was en zal altijd zijn de uitdrukking van een oneindige

uitgestrektheid.

Het was een vergezicht van hier tot aan het middelpunt van de kosmos, en daaraan

voorbij. Het beeld dat werd opgeroepen, van een volmaakte uitlijning van planeten tot aan de

centrale zon, herinnerde ons aan de ultieme vrijheid en het volmaakte evenwicht in

onszelf. Het is een beeld dat zowel voortdurend in beweging is, als tegelijk onbeweeglijk stil.

Alsof in dat ene moment de tijd stil staat en ik mezelf daarmee buiten de tijd zet.

Mijn bewustzijn is op één lijn en met liefde verzameld in een eeuwig Begin.

Ik zeg JA tegen die oorspronkelijkheid van mezelf en van de mensheid als geheel.

Het hoeven niet persé ‘grote’ dingen te zijn. Ieder moment van de dag kan ik worden

herinnerd om JA te zeggen –op dat ultieme niveau- als het gaat om gezondheid, heelheid, balans, geluk.

Dit JA is niet het Ja dat staat in tegenstelling tot Nee. Het staat boven de tegenstelling,

boven de keuze Ja-Nee. Het is gewoon altijd JA op één lijn met de bron. Het fungeert tevens perfect als spiegel. Dan wordt zichtbaar hoe groot de neiging is om

Nee te zeggen, bijvoorbeeld tegen onrecht, of vanwege een gekwetst ego. Hup, de strijd

in….. het verleidt je tot een Ja dat zit in de tegenstellingen…. Dit soort Ja onderdrukt alleen maar en laat je alleen achter, vol van frustratie en leeg van binnen. Dan is

voelbaar hoe deze dualiteit van Ja en Nee uiteindelijk geen levensvatbaarheid (meer)

heeft.

Het ultieme JA, op één lijn met de bron, verzacht en verzadigt per definitie alle menselijkheid. Ik voel me vol leven.

Het lukt me steeds beter om wat betreft mijn lichamelijke gezondheid dit JA hardop te zeggen.

Onze gezondheidszorg zit zo vol van Nee. We mogen zoveel niet. En als we een Ja

gebruiken dan zit het altijd in de tegenstelling, en dus in de stress… ‘dat wel, dat

niet….’ Afgelopen week was mijn intentie en volle aandacht in het JA: …. mijn menselijk

lichaam, op één lijn met de bron…. zoals het is bedoeld, verjongend, eeuwig stralend…

voortdurend als nieuw naar voren stappend uit een etherische sfeer….. met alle verschijningsvormen van dien… spelend…. in de zon.

Zoveel goeds wordt dan vanzelfsprekend. Alle aanleiding om ergens Nee tegen te

moeten zeggen, is eenvoudigweg verdwenen, alsof het nooit heeft bestaan.

182


De toestemming die ik geef aan deze intentie en aandacht, brengt mijn voeten steeds

dieper de Aarde in. Dan ontstaat werkelijk het inzicht hoe dit is: JA, IK BEN.

HIER en NU, op Aarde, als Mens, Thuis, Stilte…. als een Wonder, dat geloof heeft

gevonden, vereeuwigd in geur en vorm en kleur en geluid… nog meer ruimte ‘eigen’ makend voor schoonheid en liefde… dwars door de tranen van geluk….

Dit beeld nodigt uit om te worden doorgegeven, in een aanraking, in nabijheid. Sinds 21 december 2012 kan ik me het beeld gemakkelijk voor de geest halen: een perfecte

uitlijning met de bron en daarin een JA.

Twintig jaar geleden leerde ik in de opleiding tot healer en reader om eerst nadrukkelijk

toestemming te vragen aan de betreffende persoon. De gegeven informatie was dan respectvol en ‘op maat’. Toen leek dat prima, maar je kreeg vervolgens ook discussies

over wat je wel zag, maar niet vertelde….. ‘ik zie, ik zie, wat jij niet ziet….’ Vreselijk

vond ik dat! Naar mijn gevoel is dat dilemma voorgoed voorbij. Ik weet het zeker. Het is bewezen: het menselijk bewustzijn reikt van hier tot aan de bron en omgekeerd…. en

we vallen dan echt niet om. De Aarde kantelt niet, geen Apocalyps… geen

zondvloed….

In deze liefde is er geen plek of noodzaak voor angst, dus ook niet voor voorzichtigheid

of beperkende regels. Als we liefdevol handelen in deze zekerheid, dan is per definitie

elke aanraking en elke nabijheid helend, omdat we weten dat het gaat om ‘de andere jij’. Het is het totale besef dat we in feite niet afgescheiden zijn van elkaar, of van wie

of wat dan ook. Op één lijn ZIJN met de bron, alsof IN de bron, maakt dit feit

onweerlegbaar. Ons denkend bewustzijn lijkt alleen nog wat na te pruttelen en versuft na te duizelen van deze openbaring: ‘Ik weet het wel, maar het impliceert nogal

wat…!!!’.

Het gaat om de ware boodschap van de Maya’s: In Lak'ech Ala K'in. ‘Ik ben jij, en jij

bent ik’. Het is de vaststelling van samenzijn en ultieme eenheid. En dat voelde heel

goed, afgelopen week!

Luistertip: de AETHOS sound meditation van Tom Kenyon.

Zondag 28 juli 2013. (in gesprek met Aerlim)

Lieve, lieve Aerlim, wat is nu eigenlijk de vraag?

Lieve, lieve Nelly, de vragen komen nog. Maar niet nu. Kun je gewoon Zijn, zonder

zoveel (ver) wachten? Je bent de hele dag onrustig. Je voelt honderd dingen, maar het is niet om te zetten in vragen. Wat gebeurt er als niemand vragen stelt? Niet aan jou, en

jij niet aan een ander?

Lieve Aerlim, ik schuif uit beeld….. alsof in andere dimensies…. ik zoom uit en in het beeld van de Centrale Zon ..…. dan is er weer die prachtige droom boven op de berg,

een bron, overvloeiend blauw-wit vloeibaar ijs…. dan zie ik hoe meerdere plekken

uitlijnen.

183


Lieve Nelly, ja, dan zie je de punten die ‘jou’ verbinden, dan zie je het netwerk dat je

van nature bent. Hoe je van jezelf een punt maakt, meerdere punten, die als een ster

uitlijnen naar de Centrale Zon…. even zo goed jouw Midden. Waar jij samenkomt….

Lieve Aerlim, ik zie op al die lijnen tegelijk de neerslag van levensverhalen, van liefde en angst, schoonheid en verdriet…. in de richting van mijzelf, samenkomend in de

centrale Zon…

Lieve Nelly, het is wat het is. Zo is AL-chemie. Geniet er van.

De overgang van de locatie van dit gesprek met Aerlim naar mijn fysieke bestaan, hier

in Almere…. is vrij van afstand, zonder woorden of namen. Het is geen reis. Ik kan

alleen maar voor mezelf spreken, vandaar ‘Almere’… Ik zou niet weten hoe ik dat ik voor een ander in algemene termen zou moeten benoemen.

Het is vlak onder onze voeten, vlak voor onze neus, we hebben het in onze broekzak,

het is ons zo na aan het hart, dat het pijn doet. Het gevoel van Thuis heeft een universele reikwijdte, naarmate het steeds beter onze essentie raakt. Het is universeel

van harte: ‘Welkom Thuis’.

(Uit: Aerlim)

Met liefde als brandstof ben je in staat meerdere zandlopers te creëren. Elk een eigen

innerlijk universum met unieke eigenschappen. Dit is één facet van je

multidimensionaliteit. Oneindigheid is relatief. Zodra je de concepten van tijd en ruimte ziet, verandert dat ook en valt de zandloper uit-twee.’

Aan de oever van het meer nestelt Wolf zich tegen mij aan. Ik strijk met mijn hand door

haar warme zachte vacht. ‘Ik hoef toch ook niet op alles al een vraag te hebben!’ En Wolf gromt tevreden.

De dagelijkse wereld om mij heen is verwarrend en bevindt zich nog steeds in extremen. Van pure schoonheid tot een misselijkmakende machtsstrijd. Dan ontstaat

vanzelf die beweging: achteruit…. nog een stukje achteruit… het lijkt op terugtrekken

in mezelf, maar dat is het uiteindelijk niet…. achteruit betekent hier nog dieper in de

essentie, waar alles één is, een bredere scope… om het te kunnen omvatten, in eigendom te nemen. Want het is wat het is. De bestaande structuren vallen uit elkaar.

Het werkt niet meer. We hebben alternatieven, maar die roepen kennelijk angst op.

Net zoals de discussie rond het wel/niet inenten tegen de mazelen. De meeste mensen hadden vroeger de mazelen en het merendeel kwam er goed doorheen. Het was een

normale kinderziekte. Een normale portie kinderziekten helpt een kind juist door

groeifasen heen en voorkomt andere, meer ernstige ziekten op latere leeftijd. Hygiëne

en goede voeding hebben al zoveel bijgedragen aan een betere levensverwachting, lang voordat de farmaceutische industrie om commerciële redenen inspeelde op onze

(doods)angsten. De medicalisering van normale natuurlijke aspecten van ons leven doet

op dit moment erg veel kwaad: zowel voor degenen die hulp vragen als voor degenen die hulp verlenen. Het werkt aan alle kanten vervreemdend, en biedt nauwelijks echte

oplossingen in termen van bewustzijnsgroei.

…. achteruit… achteruit…. bredere scope.. het is wat het is. Tegelijkertijd niet alles slikken! Ik zie de angst. Ik las op internet de reacties op dit onderwerp. Het is bijna niet

te geloven, dat mensen die elkaar niet kennen, zo scherp en heel persoonlijk elkaar

184


veroordelen. Ik zie ook dat mensen wakker worden, en inzien dat het echt wel anders

kan! Het kan, juist met alle kennis die we hebben, maar dan met meer vertrouwen en in

liefdevolle nabijheid. Dat vraagt moed en overgave. Het is de weg van AL-chemie.


Dit is dus de essentie van 2013: met je voeten in de zon gaan staan.

Het enneagram is voor mij het mooiste symbool, waarmee je dit duidelijk kunt maken. Het enneagram is een oud symbool, dat in deze tijd het best bekend is als een

psychologisch model voor persoonlijkheidstypering en procesbeschrijvingen. Er is veel

over geschreven en er hangen nog steeds mysteries om heen... geheimen die door mensen in stand worden gehouden. Je proeft bijna in elk artikel op internet dat

schrijvers bewust of onbewust niet het achterste van hun tong laten zien. Transparantie

is conditioneel in de sfeer van inwijdingen. Dat heeft volgens mij voornamelijk te

maken met de centrale zon, die in het symbool aanwezig is, even boven het midden van de cirkel. De zon bevindt zich op het snijvlak van de lijnen 8-2 en 7-1. Deze zon wordt

bijna nergens in de beschrijvingen genoemd.

Ik heb de boeken van Gurdjieff en zijn leerling Ouspensky gelezen. En ik heb een

opleiding gevolgd tot enneagram-coach. Het is wat weggezakt, maar één ding is mij

altijd bijgebleven: Er is een centrale zon! En als je het symbool op de grond tekent, dan kun je direct op dat punt gaan staan en ‘alle menselijke gezichten van God (in jezelf)

tegelijk aanschouwen’.

Dat is 2013 ten voeten uit: ga in de zon staan en gedraag je als een echte Schepper.

Geef je over aan het ultieme menselijk potentieel. Beleef de vrijheid. Waar liefde is, is geen angst.

Er is geen spirituele weg meer. We zijn zelf de weg.

Er is geen doel meer. We zijn er dwars door heen gevlogen. Elke noodzaak van ‘toegroeien naar’ of ontwikkelen is een illusie.

We zijn in essentie bewust en compleet. Er is geen ‘val in onvolledigheid’ (zonde-val).

We kunnen tevens ons gefragmenteerd bewustzijn overzien en kiezen hoe we dit

inzetten. Het is zo’n groot verschil of we ons gevoel van imperfectie duiden vanuit een

onontkoombare zondeval of vanuit onwennigheid met een eigen stralende essentie.

Als ik dan –zoals in de afgelopen week- een pasgeboren mensje in mijn armen houd, met alles er op en eraan, compleet, vers van de bron…. en we smoezen dan een beetje

samen … in de zon, als sterrenkinderen onder elkaar…. dan is er geen speld tussen te

krijgen: we zijn helemaal af. En dan begint er dus een heel ander verhaal. Er is geen excuus meer. We hebben de

volle verantwoordelijkheid. We zijn per definitie respons-able.

185


Dit thema is in mijn perceptie aan de orde geweest vanaf de jaren zeventig, en van

daaruit terug geredeneerd tot rond 1900. Dat moment vormt dan weer de springplank

tot het Christusverhaal, dat een aanloop heeft van enkele eeuwen en daarvoor de

verhalen van Atlantis en Lemurië, het Moederland Mu. Dan kom ik zelf uit op de oerreligie, onder de naam Sjamanisme. Er zijn vele beelden over hoofdstromen en

vertakkingen, spiritueel en wetenschappelijk.

Er is –vanuit dit retroperspectief- nog steeds de neiging om onszelf gemoedsrust te geven door te stellen dat we fouten mogen maken en niet perfect hoeven zijn. We zetten

onszelf of een ander ‘in de hoek’ als een bepaald type mens… en dat ho(e)kje

legitimeert onze beperkingen. Allemaal uiteraard goed bedoeld en gericht op

ontwikkeling en ontplooiing van wie we zijn…. maar de grenzen zijn bij voorbaat neergezet.

Nogmaals: Het is een groot verschil of we ons gevoel van imperfectie duiden vanuit een

onontkoombare zondeval en predestinatie of vanuit onwennigheid met een eigen stralende essentie.

Met dat laatste besef gaan we het avontuur aan. Er is geen blauwdruk, geen therapie….

ALL-EEN ikzelf, in het volle besef van de verbinding met alle leven om mij heen. Iemand zei afgelopen week: ‘dat voelt toch wel eenzaam….. ‘ Dat klopt denk ik wel.

De eenzaamheid komt door het loslaten van ongezonde relatie-definities (hoeft dus niet

persé alle mensen om je heen te zijn). De boel wordt goed los geschud om ruimte te

maken voor de zon.


De afgelopen week was (weer) zo’n in-formatie- en upgrade-periode. Overdag en ’s nachts… het denderde mijn lichaam binnen. Zelf vond ik dinsdag 6 augustus het

zwaarst. Aan het eind van de middag was ik doodmoe en op de rand van wanhoop:

‘Hoe moet dit?’ ‘Hoe doe ik dit?’ Ik merk dat mijn lichaam niet veel andere belastende dingen kan hebben. Alleen puur voedsel valt goed. Vandaag bewust een dag helemaal

voor mezelf. Mijn eigen ritme, in huis rommelen en opruimen, in de tuin werken, veel

water drinken…. meditatief, met als ondertoon zelfliefde en innerlijke ruimte.

Het is snel schakelen en dat is wennen. De informatie gaat over wat ik vorige week schreef. Het totale loslaten van lineaire concepten rond bewustzijn. Het oude concept

van healing (als proces) is niet meer. Dat gaat nog uit van gebrokenheid, die geheeld

moet worden….. we zijn dat station nu echt gepasseerd. Als we dit nieuwe inzicht omarmen, dendert er tegelijk van alles op ons af, waar we niet meer in passen. Overal,

in de structuren en ingesleten menselijke percepties, zit dit ingebakken….. en ik merk

dat mijn reactie hierop steeds heftiger wordt. Die slang in mij, de kundalinikracht, die

ooit in de jaren negentig is gezien en toen wat gedimd is …. richt zich nu in volle omvang in mijn lichaam omhoog. Het is niet tegen te houden. Het beeld wisselt van één

naar twee slangen die om elkaar heen wentelen en mijn lichaam doen stralen…. In de

jaren negentig was de conclusie dat het teveel voor me was, dat mijn lichaam niet klaar was…. maar het moest toen al wel worden gezien! Nu zijn het weer dezelfde

overweldigende krachten en moet er heftig worden geschakeld, maar er is zoveel meer

aanwezig om het te kunnen bevatten, omvatten…. Als een lotusbloem opent het menselijk lichaam zich, ontvouwt het haar potentie, op de golven van nieuw bewustzijn.

186


Ik voel de noodzaak om weer meer van licht te leven. Net zoals in de jaren 2009 en

2010. De prachtige jaren, als vingeroefeningen, waarin alles is voorvoeld.

Er is de neiging om ons in deze tijd slachtoffer te voelen, om ‘onder te duiken’, om op

z’n minst te redden wat er te redden valt. Dat is niet nodig. We hebben een lichaam dat nu voorop gaat. Als we werkelijk, in vol ornaat, ons lichaam, hier en nu, ruim en

schoon baan geven, en die wijsheid erkennen en eren……. Dan zien we hoe heilig dit

eigentijdse lichaam werkelijk is. Als we luisteren en het zien, wijst het ons de weg. Geest en ziel en lichaam trekken samen op.

Het thema ‘zelfliefde’ beleeft een revival in een totaal nieuwe dimensie. Het oude

concept zat lineair in elkaar: eerst van jezelf houden en dan de stap naar universele liefde…. Hier gaat het om een besef van het Zelf, identiek aan de essentie van ons

bestaan en dat is liefde. Dus zelfliefde als liefde zelf. In die liefde lost alle ‘zwaarte’ en

‘dichtheid’ op. De wereld, alias ik zelf, is transparant. Het is de ultieme vorm van exposure. Mensen –in deze staat van zijn- kijken dwars door elkaar heen en zien elkaar

kernachtiger dan ooit. Wat is er mooier, maar ook meer beangstigend dan dat? Oude

krachten verzetten zich en dreigen, zoals we nu wereldwijd zien…. Maar het is niet meer te stoppen. We zijn open en bloot. Ons licht is zichtbaar.

Well, I cánnot not be chosen and I cánnot not be safe

every choice leads straight to Heaven and I´ve never seen a grave. I cannót not be connected and I cánnot not be whole.

There´s something in the air that constantly will feed my Soul.

Well, I cánnot not see Beauty, I cannót not feel the Love that comes pouring down from a place behind my Heart.

I cannót not be the One, I always meant to be.

Every moment of my Life is remembering Me. So, I cánnot not have Mercy and I cánnot not forgive.

For I´ve been carried in the Womb of Planet Earth that she may live.

So, I cánnot not be faithfull, I cannót not be in Peace.

Embracing all my Gravity, so it can gracefully release. Well, I cánnot not have Freedom and I cánnot not have Space.

Being made of timeless Stardust, shining through a human face.

Well, I cánnot not feel suffering, I cannót not be in pain. When people live in fear, it instantly will stop my brain.

Well, I cánnot not be knowing, I cannót not be aware.

The Illusion is gone, we are the Ones that really care.

I cannót not be the One, I always meant to be. Every moment of my Life is remembering Me.

So, I cánnot not be happy and I cánnot not Smile,

for I have seen the Holy Grail in the hands of a child. So, we cánnot not be loved, although it often seem.

For there’s a Light inside that shines so bright, that it cánnot not be seen.

187


Zaterdag 17 augustus 2013.

Mooi toch, hoe sommige woorden in een drie-eenheid betekenis hebben:

Grace: genade, dankbaarheid, gratie.

Clear: vrij, schoon, helder. I am Clear.

I walk in Grace.

Over de voorstellingen en samenkomsten:

De eerder genoemde idee onder de titel ‘Wij herinneren ons Sophia’, staat on hold. Dit

programma is geïnspireerd door de herwaardering en het maatschappelijk positie-

herstel van het vrouwelijke. Kennelijk is dit nu niet voor de hand liggend dat ik er op ‘mijn manier’ iets mee doe. Toen ik er verder over ging nadenken en terug ging naar

wat voor mijzelf de essentie is, kwam ik uit op een eerder idee met de titel ‘5 over

2012’. Dat idee heb ik weer opgepakt en verder uitgewerkt. Uiteindelijk is het een antwoord geworden op de vraag die in de samenkomst van 21 december 2012 in de

Vrije Katholieke Kerk sterk naar voren kwam: ‘Wat is nu de kernboodschap van de

Maya’s?’ Er is toen een antwoord gegeven, maar naar mijn gevoel niet volledig….. Onder de titel ‘5 over 2012’ heb ik opnieuw een poging gewaagd. Als belangrijk thema

komt naar voren dat de centrale zon in het Maya-verhaal ook wel wordt gezien als een

groot zwart gat. Die zon is dus niet –zoals meestal- gelinkt aan het getal 1. De uitlijning

op 21 december 2012 herinnerde ons eraan dat we direct in verbinding staan met een frequentieloos punt, een Niets. Het is de plek waar alle dualiteit, die kan worden

ervaren vanuit een eenheid, totaal verdwenen is. Het lijkt wel alsof alles wat we

doorleven in deze tijd - fysiek, psychisch en maatschappelijk - iets te maken heeft met het steeds indringender besef, dat het leven niet begint bij één, maar bij NUL. De

Maya’s noemen dit Hunab K’u. Zij is de geest achter de gedachte. Zij is de kosmische

baarmoeder, de ene schepper van maat en beweging. Als we dit koppelen aan het scheppingsverhaal in het sjamanisme, dan nestelen we ons bewustzijn op een plek

voorafgaand aan de schepping. Het begint niet met een Woord… Het begint met Liefde.

Hier zien we de twee hoedanigheden van de oerbaarmoeder in één adem omschreven:

als het in zichzelf rustende, en als het actief ontvangende. Door de immer doorgaande beweging, een drie-eenheid in een eeuwig begin, overstijgen we alle schijnbare

tegenstellingen en polariteit.

Dit besef, deze ‘klik’ in ons bewustzijn is nodig als opmaat naar een veel breder perspectief. Het overstijgen van lineaire concepten en dualiteit herinnert ons aan de

spiraalbewegingen in onszelf, zo boven (in de kosmos), zo beneden. Als we werkelijk

EEN zijn met het eeuwige begin, met Hunab K’u, dan is er een wisselwerking, een

wederkerigheid. Ons bestaan, ons menselijk bewustzijn schept mede alle Maat en Beweging, en buigt alle ruimte en tijd…..

jaar en dag tellen op tot mijn ritme

ik heb ze ten dans gevraagd

en in de stilte tussen de maten heb ik mij zonder schild gewaagd

188


Als mede-schepper van alle Maat en Beweging kennen wij per definitie de stilte tussen

de maten, het ultieme nulpunt. Door het te benoemen, zijn we het. En als we staan in

die stilte, zijn we zonder schild, open en bloot, pure liefde.

Het lijkt zo’n open deur, maar het is soms schokkend om te ervaren hoe groot de

weerstand en de angst is om de werkelijke betekenis hiervan te omarmen.

Als het programma ‘5 over 2012’ zal landen op een podium, dan zal de inleiding als

volgt zijn: ‘Deze muziek en deze teksten in de komende anderhalf uur zijn puur bedoeld

om te genieten. We hoeven niets. Alles wat we hier zeggen en beleven aan schoonheid

en kracht, zijn we al. Dat wat we nog steeds geneigd zijn om in een mooie toekomst te projecteren, halen we naar het hier en nu. Dus ga lekker zitten en beleef het als eigen.

Doe alsof je thuis bent.’

In 1994 tijdens een Santo Daime-ritueel en een aantal jaren geleden in een workshop bij

Nanco Immanuel heb ik ervaren hoe mijn lichaam letterlijk onder stroom stond. Ik

stond naar mijn gevoel in een gigantische poort, een doorgang, een ‘portal’ van transformatie…. Ik kon voor mijn ogen duidelijk de details van de poort zien. Ik las

afgelopen week een stukje van Celia Fenn waarin zij eenzelfde ervaring beschrijft van

‘onder stroom staan’ en de fysieke heling die hiermee gepaard ging.

……The body is an Electrical/Energy mechanism with a powerful self-healing ability. It is also true that once we take this step into the New Energies, we become responsible

for our own healing, no one can do it to and for us…..

Het is naar mijn idee niet zozeer een nieuw natuurverschijnsel (ik denk dat die energie-portals er altijd zijn), maar het nieuwe is dat we nu, in deze tijd, bewust er midden in

gaan staan, met lichaam en al. Of zoals ik eerder schreef: we staan met onze voeten

midden in de zon!

Afgelopen week was de begrafenis van Friso.

Ik zag de beelden en het raakte me diep. Zo’n diep verdriet dat de hele wereld stil valt.

Weg met het protocol en beveiliging, gewoon een graf, in de aarde…. puur gevoel… zo indrukwekkend, dat het vanzelf majestueus is. En dan het lied van Huub Oosterhuis, dat

gezongen werd in de kerk, herinnerde mij eraan hoe dierbaar dit lied mij ooit was:

Licht dat ons aanstoot in de morgen,

voortijdig licht waarin wij staan

koud, één voor één, en ongeborgen,

licht overdek mij, vuur mij aan. Dat ik niet uitval, dat wij allen

zo zwaar en droevig als wij zijn

niet uit elkaars genade vallen en doelloos en onvindbaar zijn.

In mijn geest zie ik de twee sjablonen over elkaar schuiven…. onze zwaarte en droefenis…. ons licht…. en ik herinner mij het warme Welkom aan Aerlim:

189


Aerlim, jij bent de Geliefde Aanwezige in mij. Je doet me herinneren aan Wehon Chu,

de zenboeddhist, mijn gids-aanwezigheid. Als een kleur licht je op in al mijn

herinneringen, in mijn teksten en gedichten. Eenmaal wakker, zal je niet meer slapen.

Je neemt me als broer/zus Dolfijn mee op de meest fantastische reizen naar binnen. Je flitst als een zaklamp aan bij het lezen van de krant en het langslopen van titels in de

boekwinkel. Je doet me achterom kijken in een drukke winkelstraat. Als broer/zus Wolf

sta je naast me en geeft met je neus zachte duwtjes in de palm van mijn hand. Jij zoekt feilloos de frequenties, waarop ik de schoonheid van de natuur kan ontvangen en

vibreert mee als ik ontroer. Jij bent degene, die constant klopt aan de deuren van mijn

hart, zodat ze niet onzichtbaar zijn. En ooit, toen ik bang was, was jij het die, in alle

wijsheid, een stap terug deed en mij liet herinneren, alles wat ik in de illusie zonder jou heb weten te ontdekken. Je liet me alleen in het donker, zodat ik nog beter mijn

levensmoed kon tonen. Vanmiddag in de trein was je in mijn gedachten als een oase.

Eerst klein en ver weg, toen steeds groter, groot genoeg om gezichtsveld breed door te dringen in mijn zintuiglijke werkelijkheid. En met eindeloos geduld legde jij de oase

als vloeipapier over mijn beeld. Je nodigde mijn zintuigen uit en inspireerde net

zolang tot het één op één klopte. Even los je op, niet vermeldenswaard. Je bent té vanzelfsprekend. En Aerlim vertelde mij, hoe ze mij meenam ‘naar buiten’. Ze bracht

me naar de plek waar het leven ontspringt.

Zondag 25 augustus 2013. Van de week bijna elke dag geluisterd naar de soundmeditation van Tom Kenyon,

AETHOS… Het was nodig ‘to ease my mind’. En het werkt! Het beeld dat ik er steeds

bij krijg, is redelijk groots: een geweldige poort, en er omheen en er onder heel veel mensen. Het is een komen en gaan, maar in een rustige, bijna gezellige sfeer. Ik hoor

mezelf spontaan nieuwe melodieën en klanken creëren. Ik kan er alle kanten mee op.

Het voelt als chaos en orde tegelijk… nog heerlijk onbepaald. Op de een of andere manier is dit nu voor mij belangrijk. Ik ben Tom dankbaar, dat hij dit als soundgift heeft

gegeven. De langere versie van 30 minuten staat nu niet meer op zijn website, maar –

omdat ik er destijds snel bij was- heb ik die langere versie kunnen downloaden op mijn

computer. De poort, die ik steeds zie, is natuurlijk wel heel symbolisch… nog steeds volop in transitie. En als het al niet geldt voor mijn privéleven, dan toch zeker op mijn

werk. Mijn werk is op dit moment de grootste factor om te verlangen naar een manier

‘to ease my mind’. Van de week ook volop bezig geweest met muziek. Ik heb nieuwe opnames gemaakt

(demo-versies) voor een eventueel programma ‘5 over 2012’. Ik heb 12 liedteksten

uitgekozen. Een deel nieuw, een deel bestaand. Het is een heel gedoe om op te nemen

in de huiskamer. Ik heb geen studio, dus ik moet het doen met de momenten van stilte, die mij worden gegeven door buren en het verkeer op straat. Het geluid van vogels vind

ik niet erg, die zijn welkom op mijn opname, maar halverwege de avond vuurwerk-

knallen (in augustus !?).. dat liever niet. Dan moet ik –bijna aan het eind van het lied en foutloos- weer overnieuw beginnen.

Minstens 15 minuten AETHOS brengt me weer terug op die behaaglijke plek onder de

poort. Hier hoef ik niets. In het dagelijks leven is dit beeld hoogst verontrustend. Je weet immers niet welke kant het op gaat. Die poort kan ook opeens dicht gaan. En dan

sta je misschien wel precies aan de verkeerde kant. In het dagelijks leven is er namelijk

190


een goede kant en een verkeerde kant. Dat maakt het onzeker. Je moet steeds kiezen. In

de AETHOS is er geen goed en verkeerd. Het is er gewoon. Het kan alle kanten opgaan,

en op die plek is dat juist een verademing. Ik ben er graag. Het is de plek ‘eer ik werd

geboren’. Misschien is het wel ten voeten uit de plek zoals bedoeld in het lied van Huub Oosterhuis: ‘…..Omdat gij het zijt, groter dan ons hart, die mij heeft gezien eer ik werd

geboren.’

Ik voel me gezien op die plek onder de poort. Zoveel mensen die in en uitgaan en elkaar groeten.

Sommigen praten wat langer met elkaar. Maken ze afspraken met elkaar? In mijn

dromen komen soms levensecht nieuwe mensen, van wie ik het gezicht niet ken, maar

het wel heel duidelijk zie. Heb ik afspraken met hen? Sommigen kruipen in mijn droom tevreden naast mij op een ligbank. Helemaal op rust. Gisteren zat ik op die manier met

mijn kleinkinderen, compleet voldaan. (zie ‘foto’s)

Urenlang heb ik staan kijken aan de kant van het water,

want daar zou het antwoord zijn.

In het licht van de nacht wordt niets gebroken. De dag is nog vaag en het water ontspringt

de dans om de vraag

is ondergedoken,

niets dat mij tot antwoorden dwingt.


want daar zou het antwoord zijn. In het licht van de ochtend komen de vragen,

samen met mij, duiken zij op.

De wind heeft het antwoord meegedragen

en in elke waterdruppel verstopt.

Urenlang heb ik staan kijken aan de kant van het water, want daar zou het antwoord zijn.

In het licht van de middag breekt het water,

onstuimig in een mensenhand, soms wel, soms niet

een vraag voor later

als ik weer sta aan de waterkant.


want daar zou het antwoord zijn.

In het licht van de schemer rimpelt het water in na-gedachten-is,

en antwoordt stil

in spiegelbeelden tot de zon in haar is.

191


Zondag 1 september 2013

Het is akelig stil. Niet tevreden of aangenaam stil. Nee, ergerlijk stil. Zo´n stilte die de

onmacht en boosheid blootlegt. Een stilte waarin je de behoefte hebt om iedereen van ´t

lijf te houden, raak me niet aan . Dus eigenlijk helemaal niet stil. Het is een stilte vol van gebrek. Gebrek aan informatie, gebrek aan duidelijkheid, aan betekenis, aan

perspectief…. een stilte voor de storm.

ik heb mijn bed neutraal verklaard

vierkant stil

in een zee van gedachten

die in vaste cadansen aan komen rollen

wit op zwart

rond blijven tollen als golf na golf mij bezet

drijft zij boven

mijn bed en redt

en machteloost gedachten

verslindt in vurig wit hun vorm

laat stilletjes de dag verzachten en knipoogt in de storm

Er wordt een maatschappelijk vacuüm gezogen. En in al onze verbondenheid en afhankelijkheid van elkaar heeft dat veel persoonlijke gevolgen. Het is een heel gedoe

om je hiervan te ontdoen. In mijn werk-vakgebied is het credo dat mensen eigen regie

houden over hun leven. De organisatie die deze opdracht geeft, lijkt zelf de tegenovergestelde beweging te maken. Het is een retro-innovatie onder de vlag van

‘duidelijkheid’. De harkstructuren regeren met punten en spijlen. Dat geeft een spagaat-

gevoel. Hoe loyaal ben ik? En waaraan eigenlijk? Hoe flexibel wil ik zijn? Regelmatig

beklim ik de barricades… met hoeveel kans van slagen? Soms voelt het als intens liefdesverdriet. En ik realiseer me steeds meer: iedereen met toonaangevende bijdragen

is veel jonger dan ik! En zelfs die mensen zie ik regelmatig omvallen.

Nou, zo voelt dat dus…. een crisis, een reorganisatie, een dagje ouder…. Wat is er gebeurd met de samenlevingen waarin de wijsheid van jaren mag spreken?

Vanmiddag, tijdens een meditatie speelde mijn keel op. Zomaar ‘opeens’ hevige

irritatie en hoesten. Het gaat om recht van spreken, én gehoord worden. Afgelopen week zat ik bij iemand thuis aan de andere kant van de tafel. Die ander (een nog ouder

iemand) eiste recht van spreken en gehoord worden. Ondanks alle ergernis van anderen

om haar heen, gaf ik haar van harte alle recht. En het hielp! Er kwam beweging waar het daarvoor muurvast zat. Er kwam zachtheid waar het eerst alleen maar verhardde. Er

kwamen nieuwe kansen en er werd weer gelachen.

Op zoek naar contact met een diepere laag in mezelf legde ik afgelopen week kaarten.

Ik koos de inner-child kaarten en de drie van staven kwam naar voren…. een klein

192


wonder, want de dag ervoor deed ik op internet hetzelfde en daar kwam dezelfde kaart.

Hoe groot is die kans? Ik wilde enkel de combinatie maken van digitaal én tastbaar….

en de boodschap kwam synchroon over.

De drie van staven is de herinnering aan de muze in ons hart. Het is de vreugde van artistieke expressie. De muziek van het universum is onveranderlijk en vloeiend. Het

herinnert aan het allerbelangrijkste: ons vermogen om vreugde te ervaren, de

levensvreugde. Toen ik de kaart trok, viel ook een andere kaart op de grond: de zes van harten. Het is

de kaart waarop iets heiligs gebeurt. Vijf zeemeerminnen rijzen op uit zee. Een zesde

zeemeermin trekt hen omhoog aan een spirituele levenslijn. In vervoering komen de vijf

omhoog uit de oceaan, symbool voor het onbewust, en in de lucht en het zonlicht, symbool voor hogere onthullingen. Het is een overgang. De emoties komen aan de

oppervlakte en worden losgelaten. De zee heeft de tranen opgeëist en de zon heeft ze

gedroogd.

“Hello, grumpy old woman…. je hebt gelijk. Ik voel met je mee in het liefdesverdriet.

Ik zie hoe het spreken wordt bemoeilijkt. Hoe jouw woorden er minder toe doen. De barricades worden windmolens, waartegen het gevecht oneerlijk is. Kun je je laten

optillen? Kun je mijn uitgestoken hand zien? Kun je je voorstellen dat je nooit alleen

bent? Kun je je nog diegene van binnen herinneren die zegt: ik hou van het leven?”

Ik zit liever in het oog van de storm, dan de stilte ervoor. En ook dat kan kennelijk

synchroon gebeuren.

Zaterdag 7 september 2013.

Wat een mooie cijferreeks: 7-9-20-13.

Zeven is voor mij het getal van levensritme. Negen het getal van de volheid en balans.

Twintig en dertien doen denken aan de 20 zegels en 13 tonen in de Maya-kalender.

De numerologische optelling is vol ‘transformatie’: 49/13/4.

Ik heb me sinds vorige week wat meer verzoend met de momenten dat ik er met mijn

verstand niet bij kan. Het is meer dan alleen ‘de wereld om mij heen niet altijd

begrijpen’. Zodra ik een poging doe om zaken in een perspectief te zetten van verleden en toekomst, dan gebeurt het: … ‘my whole system shuts down’… Het is steeds

dezelfde innerlijke stem die zegt: ‘wees aanwezig, ga voor het hier en nu, de weg vormt

zich onder je voeten’. Het vraagt in alle toonaarden om innerlijke vrede.

Ik bén in het moment van samenzijn. Ik bén in de zaal met mensen voor wie ik een

presentatie geef. Ik bén met mijn voeten in het zand op een zonnig strand. Ik vat als

mens samen als ik aan iemand vertel dat het niet uitmaakt of de woorden van boven, beneden, buiten of binnen komen.

Het enige dat onrustig maakt, is dat deze ervaring kwetsbaar is. Dus de wereld begrijpt mij ook niet altijd. Afgelopen week was er een mooi moment, dat erkend werd door een

collega (dank je wel!). Een spannende vergadering voor mijn collega. Het kon nog alle

193


kanten opgaan. Ik liep ‘toevallig’ even binnen. Dat kleine moment van mijn

aanwezigheid bleek achteraf de sfeer te hebben gekanteld naar meer vertrouwen. Een

kwinkslag. Het was geen opzet… het is wel intuïtief… om daar te zijn… op die

manier… Ik weet zeker naarmate we ons meer overgeven aan de onderliggende stroom, dan zijn we er voor elkaar, op het juiste moment, op de juiste manier.

Ik droomde dat ik in zwart water dook… een vergane tijd. Ik raakte met mijn hand de bodem. Even ‘zag’ ik met mijn handen de kale bodem. Even was er de verleiding om

hier te blijven. Te diep om een reden, een aanleiding te kunnen voelen om weer

omhoog te gaan. Onmiddellijk daarna kwam het verlangen …. ik peddelde snel omhoog

naar het wateroppervlak, dat bezaaid was met boomstammen…. Ik zwom er tussendoor en klom op de kant, waar mensen mij begroetten. Ik herinnerde mij dat ik mijn tas met

boodschappen op de andere oever had achtergelaten.

Ik hoorde iemand vertellen over dat gevoel van gelatenheid in de diepste duisternis.

Diegene was op het randje van de dood. Het was verleidelijk om daar te blijven. Hoe

mensen bleven influisteren dat er een weg terug is en hoe gelukzalig het was om naar die woorden te luisteren en gehoor te geven.

Ik voel nog mijn hand op de bodem van het zwarte water, van de vergane tijd. … ‘I hit

bottom’…. Het was een lucide droom. Ik zag mijn handen. Er was niets beangstigends aan. Het

was als een droge, vanzelfsprekende opeenvolging van gebeurtenissen. Als een

conclusie. Later las ik: ‘droom je over een boomstam die in het water drijft, dan is er iets in je

onderbewuste dat op het punt staat om naar boven te komen’.

De volgende tekst heb ik geschreven in 2012. Het is een kwetsbare tekst, die totaal

verkeerd kan worden begrepen. Ik heb het nog niet eerder aangedurfd om de tekst

expliciet te ‘brengen’. Het is een poging om te verwoorden hoe de hartsverbindingen op

volle sterkte zijn, als we ieder apart –als Mens-deze volle sterkte in onszelf ervaren en waarmaken. …’We are standing alone, as we are standing tall, as the essence of a

tree’…..Hier zit de één-op-één verbinding met de Aarde. In deze tekst is de ascensie

van de Aarde een feit. De computertaal helpt hier een handje… eigentijds… standalone.

Terwijl ik dit schrijf, ontvlamt de hemel in een prachtig diep oranje avond gloeien....

We are a standalone, there is no deeper world apart There is no greater human heart to let it work off-line


in all our twelve dimensions, I look upon this day

my focus, my intention, a standalone display

while human bondage loses track there’s a final warning ‘don’t look back’

she is her own horizon

194


We are a standalone, this is the fullness of the mind

beyond the glory and hallelujah, this is it in spirits way


We are a standalone, nowhere else more time and space

the perfect mark to show your face, in the light of a new horizon Earth, finished and complete, has been unleashed

Zondag 15 september 2013

Mijn ziel zingt. Het is altijd een zoektocht hoe je je moet verhouden tot gebeurtenissen

die je niet wilt, maar waar je niet om heen kunt. De emoties lijken grillig en overweldigend, maar er is altijd een keuze. Ik heb de afgelopen week bewust gekozen

voor afzondering, elk moment dat dat kon. Ervoor gezorgd dat mijn huis schoon en

warm is. Als ik thuis ben, branden er continu twee kaarsen. De bergkristal versterkt een korte tekst die voor mij nu goed is, die mij warmte geeft. En midden in alle tumult is er

opeens die unieke kans om elkaar te Zien: laten we elkaar vasthouden. Er klinkt een

eigen lied, diep van binnen. Dat is er altijd. De ziel zingt. Wat er ook gebeurt, de ziel

zingt.

In mijn licht-hoekje staat een houtsnijwerkje. Het verbeeldt een opgerolde poes. Het

voelt als het summum van ZEN. Zo tevreden in zichzelf. De wereld van Poes is volmaakt rond. Dat is wanneer mijn ziel zingt. Ik heb iets geks met het woord Poes. Als

ik het schrijf of typ, dat maakt niet uit, dan ben ik dat kleine meisje op de lagere school

dat voor het eerst letters op papier schrijft, keurig op de lijntjes. Een magisch moment. Eeuwen geschiedschrijving trillen mee in dit ene woord POES. Ergens is deze

195


combinatie van Geschreven Woord en Tevredenheid in mijn lijf verankerd. Je hoeft dus

ook geen grote schrijver te zijn (dat vind ik mezelf ook niet) om de magie te proeven.

In de momenten van bewuste afzondering was ik afgelopen week doelloos aanwezig, stond ik voor 100% achter mezelf, vond ik de plek waar ik samenkwam, en ging ik in

het midden staan, in de glans van het licht van boven en beneden. Tevreden.

….mijn naam uit lucht gegrepen, door klanken aangeraakt…

Buiten waait een herfststorm. Ik bewandel opnieuw het Andespad. De levenskunst van

AYNI. Er is geen licht en donker. Er is alleen licht en zwaar. Beiden voeden ons

lichaam. De zwaarte is te recyclen, in ons lichaam. Altijd. Het maakt niet uit, de uitwisseling creëert vitaliteit.

Dit Weten en Kennen doet mij opnieuw kantelen naar vrijheid. Altijd. Afgelopen week was dit de vrijheid om te kiezen: laten we elkaar vasthouden.

In de klank van je stem kantelt verleden

naar licht en liefde

een zachte ijlheid, die ik was vergeten

de ijlheid van tientallen stemmen meer

een stem in ’t hart van die zijn getroffen

die dodelijk stil in geen weerwoord staan die losgeslagen van idealen

steeds achter zichzelf aan moeten gaan

zij, die zien

hun verlangen steeds breken

steken in woorden van ongeloof

in ooit-gevonden-geheeld-geweten verlangen, feilloos, toch weer gedoofd

de wereld aan stukken verdeeld, gespleten

tot argeloos

dan nog weer gedeeld

schrijnend onwetend van al het nieuw leven dat al zoekend is ontstaan

in ‘t vergane beeld

en dan in de klank van je stem

kantelt verleden

naar licht en liefde een zachte ijlheid, die ik was vergeten

de ijlheid van tientallen stemmen meer

196


Zaterdag 21 september 2013

Lee Harris schrijft op 3 september in zijn maandelijkse weblog:

“So today, (Lee points behind him to a lake) we have this amazing body of water behind me, because we need some water energy at the moment. It's very fiery on the planet and

it’s fiery within the collective. The energetics are strong and fire is the element…”

De ‘amazing body of water’ achter hem op de video is een kalm rustig meer.

Hij woont in Boulder, Colorado en deze opname is gemaakt vlakbij zijn huis.

Half september is daar zo’n beetje de hel los gebarsten. Overstromingen, continue

regen…. we zien op de TV-beelden de kracht van water. Lee schrijft dat hij zelf geen schade heeft geleden, maar wel mensen die hij kent in zijn directe omgeving. Ook Steve

Rother maakt melding van de overstromingen in Colorado omdat veel mensen van de

zogenaamde crimson-circle, een netwerk van lichtwerkers, in dit gebied wonen.

Wat ik vooral herken in hun verhalen is dat zij tegelijk keerzijden zien. Tegelijkertijd de

zwaarte en het licht zien. Onmiddellijk. Niet naast elkaar als EN-EN, ook niet het licht als doorleefd element van de zwaarte…… het is het menselijk bewustzijn in deze tijd,

dat synchroon de intrinsieke kracht ziet van ondeelbare keerzijden. Het is dezelfde

munt, in één menselijke hand. Het is dezelfde grootheid in één menselijk hart.

Vanmiddag was ik aan het lezen in een boek dat me ongelooflijk raakt: ‘Het verloren

Labyrint’ van Kate Mosse. Een dikke pil met een verhaal dat zich afspeelt in 2005,

kunstig verweven met het verhaal van de Katharen rond het jaar 1200. De wreedheden van kerkvorsten, die preken over een helse god. Als een stortvloed, vernietigend,

werpen zij zich op mensen die geloven in een god van liefde. Hoe kan de mensheid dit

verleden ooit ‘recht en in het midden’ krijgen? Hoe krijgen mensen überhaupt hels onrecht uit het verleden in het reine?

Ik word overvallen door mijn eigen emoties bij het lezen van dit boek. Net zoals de

hoofdpersoon in 2005 terugdeinst op de fysieke plekken van de woede, van het verdriet

en de pijn in het verleden… zo leg ik steeds het boek weg. Hooguit vijf pagina’s per keer lezen, gaat net.

Er wordt verteld dat de krachtige aardbevingen in de laatste jaren een duwtje hebben gegeven aan de rotatie van de Aarde. Alles is aan het schuiven, zowel het centrum van

de Aarde als het oppervlak…. de frequenties zijn anders. De dimensie van waaruit we

waarnemen is anders. Ik zie hoe onverteerbare gebeurtenissen nu wel een gezicht

hebben, en in beeld kunnen zijn. Er is opeens een extra kans om dingen ‘recht en in het midden’ te krijgen. Er is beweging.

Toen ik vanmiddag –in de lage middagzon, intens gelukkig en tevreden- het verhaal van de Katharen op me liet inwerken, en ik mijn hartchakra voelde groeien en groeien

om de compleetheid van werkelijkheden in me op te nemen…. kwam er maar één

woord: onschuld. En onschuld is in het medicijnwiel verbonden met het Zuiden, met het element Water.

197


Ik laat ze maar vloeien de tranen, want in een wereld met torenhoge schuld-creaties, is

meteen de kracht van onschuld onmiskenbaar.

Zaterdag 28 september 2013 Een zonovergoten septemberdag. De bomen zijn vol en groen. Het licht schijnt

binnenstebuiten in duizend kleuren en zonnen.

Tegelijkertijd…ik kan het niet anders omschrijven… is er dat apocalyps gevoel. Er is

iets ouds(?) aan het instorten met een ongelooflijk geraas. Ik ben verbijsterd. Misschien

dat daarom het licht zo intens is. De enige verwarring die ik mezelf aandoe, is de

overtuiging dat ik het moet aankunnen. Dat ik de gevolgen van leugenachtig gedrag en geveinsde onwetendheid moet kunnen overzien.

Mijn werk blijft toch wel steeds een heldere illustratie hiervan. De maatschappelijke discussie over bezuinigingen in de zorg krijgt een steeds vuilere aanblik. Vuil in de

betekenis van bezoedeld, misbruikt en gemeen. Wij weten allemaal (laten we dat niet

ontkennen!) dat de huidige reguliere systemen van zorg niets meer te maken hebben met HEELHEID en WELZIJN. Het is ontleed en verbrokkeld in nietszeggende

uitgebuite eenheden. De zorgverleners moeten zelf –op eigen verantwoording en risico-

hun hart voor menselijkheid terugvinden. Het systeem komt hen niet tegemoet. Als ik

een ziekenhuis binnenga, krijg ik een microwave-behandeling met een vaste frequentie en leg ik een groot deel van mijn autonome menselijkheid af.

Ik weet het zeker: Als we de zorg weer verbinden met heelheid en welzijn, dan

besparen we miljoenen. Echter, als we die miljoenen het uitgangspunt maken, verliezen we onszelf…… in vuile discussies en strijd. Ik ben echt met stomheid geslagen, als ik

het zie gebeuren. Hoe kan de wereld zo verkeerd omgekeerd zijn?!

En nog iets wat ik zeker weet: Als we heelheid en welzijn weer voorop stellen, dan

verdampt de negatieve opvatting over alternatieve geneeswijzen. Ik weet zeker dat, als

het gaat om heelheid en welzijn, we samen wel een weg vinden en ontdekken hoe

alternatieve en reguliere geneeswijzen elkaar aanvullen. Miljoenen mensen doen het –ieder voor zich- al eeuwen zo. In individuele privé-situaties is dit nauwelijks een issue.

In de medicijnkastjes staat paracetamol gezellig naast Dokter Vogel. Een bezoek aan de

osteopaat, of homeopaat, of acupuncturist … op dezelfde dag als de neuroloog…. Het is velen niet vreemd.

Het systeem moet ‘om’. De oude systemen van denken en doen, de paradigma’s van

‘survival of the fittest’, ‘zondeval’ en ‘slachtofferschap’, moeten ‘om’. De weerstand is pijnlijk voelbaar in machtsvertoon, framing van mensen, een muur van normen en

moraal, en valse positiviteit. Ik zie het overal om mij heen en we mogen het er niet over

hebben…. taboe… te kwetsbaar…. te pijnlijk…. Gek genoeg considereren we als hel. Daar heeft het oude systeem dus baat bij!

Ik las ergens: ‘als je het niet meer trekt, moet je duwen…’ Ik moest er om lachen… maar vraag me meteen af. Waar, wanneer, hoe?

198


Mentaal doe ik een paar stappen achteruit. Van het toneel af. De zaal in. Uit dit spel.

Om niet het licht te verliezen, verklaar ik het spel uit. De zaallichten gaan aan. De

toneelgordijnen laat ik open. Ik zie het decor. Dit is de plek van Aerlim. Ik hoor haar

stem van binnen: ‘De sleutel tot verandering van denken en doen, zit ‘m in ons Zijn. Groter dan ons hart.

Er is een oud spel. Dat spel is uit. Er valt niets te winnen of te verliezen. Laten we

onszelf nog meer ‘duwtjes’ geven. Het theater uit, naar buiten. Het zonlicht in. Terug naar de oorspronkelijke plek, toen we besloten dit gebouw neer te zetten. Laten we

rusten op deze plek en samen zijn, in de zon. Ooit noemden we dit de dertiende

dimensie. Ons bewustzijn heeft die reikwijdte. Laten we beseffen in alle dimensies: het

spel is uit. Wie zijn wij zonder spel? Op dat punt beginnen we opnieuw te horen. Het is niet stil op deze plek. We worden geboren uit geluid. Ons gehoor wordt scherper en

gevoeliger voor universele ritmes en klanken…. als we durven horen…..hart en bloed

en adem tegelijk. Mensen in hart en bloed en adem gelijk. Op dit ritme en deze klanken vervagen theaters tegen de achtergrond van tempels, en tempels vervagen tegen de

achtergrond van de zee, en zeeën vervagen tegen de achtergrond van tijd, en de tijd

vervaagt tegen de achtergrond van een glimlach.’

Zaterdag 5 oktober 2013.

(over de ziel) Als de wereld even stil staat, dan doet zij dat voor mij

Als de zon vandaag niet opgaat, dan verbergt zij zich in mij

Waar het leven zich terugtrekt, in regels weglekt buiten dag en nacht… dan houdt jouw wereld wacht


voor de ongeziene, voor de ongehoorde, voor het ondenkbare wordt de wereld weer rond.

Als de tijd vertraagt, dan lost zij op in mij

Als het ritme vervaagt, als op een schone lei een natuurlijk verlangen, onbevangen

als een hartendief, dan heeft jouw wereld lief

Altijd kom ik bij jou vandaan…..

Als mijn lichaam aarzelt, dan doet zij dat voor mij

dan staat zij even stil, en ga ik niet voorbij

waar het ademt en klopt, waar het ooit is gestopt voor een nieuw begin…. dan heeft jouw wereld zin.

Altijd komt ik bij jou vandaan…..

De afgelopen week werd ik volop herinnerd aan de verbinding met mijn ziel. Ik weet, er

zijn veel opvattingen over hoe je de ziel moet ‘plaatsen’. Voor mij is het gelijk aan

‘essentie’. Die eerste ‘bubble’ van bewustzijn, waarop ik dit universum binnen kom. De wereld van ultieme vrijheid en mogelijkheden. Zo breed en zo diep als ik het hebben

wil. Er zijn schrijnende herinneringen, waarin de ziel gevangen zit en de vrije wil is

199


afgehaakt. Laten we het nooit vergeten: we hebben de duizend paden gelopen, terug

naar contact, terug naar vrijheid. Dus nu kunnen we er van op aan: ‘altijd kom ik bij jou

vandaan…’

Zaterdag 12 oktober 2013

Soms is het goed om op een relatief klein ‘ding’ groot in te zoomen, om de schoonheid

bewust te worden. Ik zag op TV, Fryslan doc, een documentaire over terpen en huizen gemaakt van zoden,

een ‘seaddehus’. Al kijkend raakte ik steeds meer ontroerd. Waarom toch…? Wat raakt

me zo? Ik ga toch niet zitten snotteren over een huis van graszoden?

Allereerst waren er de stiltes. Meestal wordt er bij TV-natuurfilms overvloedig

commentaar gegeven. Hier niet. Er is slechts een man in beeld naast een geiser en een

waterval in IJsland. De meest bekende sites van IJsland, waarover al honderduit is gesproken. Dus –moet men gedacht hebben(?)- als er niets valt toe te voegen, dan doe

je dat ook niet. Mens en Natuur zijn even ‘neutraal’ en daarmee EEN in stille

aanblik…. de tijd valt weg in een paar seconden… geen OOHH of AAHH… ze zijn er simpel… een niet mis te verstane, allesomvattende uitnodiging om er ook bij te zijn…

Toen kwamen de dialogen. Echte dialogen, waarin men nog zoekt naar woorden, net

handig genoeg om de taalbarrières te overwinnen, en dat niemand zich ongemakkelijk

voelt. Wel aarzelend als volkomen herkenbare first-takes…de perfecte menselijke maat. ‘Zou deze vraag het gesprek op gang houden…?’ Elke vraag en antwoord krijgen de

ruimte. Geen gejaag, uit angst dat er gezapt wordt.

Dan is er de zorgvuldigheid en consistentie. Het gaat over archeologie, stap voor stap, laag voor laag, ontvouwt zich het verhaal. Zo ook in de opbouw en scenes van deze

documentaire. De maker is filmer en archeoloog tegelijk. Het gedegen bouwwerk dat

men stap voor stap vorm geeft, slaat evenzeer op het bouwwerk zelf als op de gefilmde scenes.

En dan is er de passie. Ik weet niet hoe ze dat precies hebben gedaan, maar de passie

van ieder apart en als groep bij elkaar, straalt van het scherm af. Het is onmiskenbaar en

zonder enige gespat of gespetter.

Ergens is er nog een universum, een dimensie, een verzamelpunt, waarin je kan zeggen

‘het is gewoon een goede documentaire, als 13 in een dozijn’. Maar dat lijkt ver weg. De scheidslijn tussen gewoon goed en briljant mooi, ligt kennelijk niet (alleen) bij de

makers, maar bij de kijkers. En mijn stelling is dat kijken en zien met ons huidige

menselijk bewustzijn uitstijgen boven de bekende verschillen in smaak. We kijken

anders, we zien meer. Het is nog even wennen. Oude structuren en (machts)verhoudingen schuiven voor het

beeld en roepen angstreacties op. Maar ik weet het zeker: we kijken allemaal anders en

we zien allemaal meer! Ik voel in deze tijd maar één oproep aan ons allemaal, dat we elkaar her-inneren aan

hoe we kijken en wat we zien. Dan verdwijnt de vraag ‘wat er mag binnenkomen’.

Verbonden met de essentie van dingen, is alles bij voorbaat geijkt op eigenheid en eenheid. Dus in dat verhaal zou ik niet weten wat er niet mag binnenkomen.

200


Tegelijkertijd hoor ik mezelf resoluut NEE zeggen tegen een aantal mensen, sommige

ideeën, en bepaald gedrag…. Dat is dan geen vraag meer. Het is meteen duidelijk, uit

m’n tenen en hartgrondig! Ik stel kennelijk wel mijn grenzen, luid en duidelijk. Ik zie

daar geen tegenstelling in. Ik zit niet op de top van een berg, verheven boven alle tegenstellingen. In tegendeel, ik zit er middenin. En middenin dit gedoe laat ik me

ontroeren en steeds weer meevoeren naar de essentie van eenheid, vrijheid en liefde.

(uit: Aerlim)

“…..Ik schud mezelf wakker en iemand zegt: Gebruik nu echt je verbeeldingskracht en

stel je voor. Je neemt het woord mee in één van je lichaamscellen. Ik aarzel niet. Ik

kruip met mijn aandacht steeds dieper in één lichaamscel en neem het woord mee. Steeds dieper, steeds kleiner, ik zie de celkern, de atomen, de kleinste deeltjes. Des te

dieper ik ga, des te meer beweging komt er. Ik voel de trillingen in de kern van de cel.

Ik tril gemakkelijk mee en ik voel de doorgang van vaste materie naar energie. Ik ben nu door de poort gegaan en ik kijk rond in een open ruimte. En iemand zegt: Besef dat

deze ruimte helemaal van jou is. Je bent door de poort van je eigen lichaamscel

gegaan. Deze ruimte ziet er net zo uit als het universum dat je kent, als je omhoog kijkt vanaf de aarde. Met sterren, zonnen, planeten, manen. Reis door deze ruimte. Begroet

het als een plek waar je kunt thuiskomen…..”

Zondag 20 oktober 2013 Ik moet het nu maar toegeven: ik ben moe. En als ik mijmer over de oorzaken, dan

komt er een snotterend (innerlijk klein) meisje dat het liefste in een hoekje wegkruipt.

Ik neem het kind in gedachten op schoot en luister:

Ik ben in mijn leven vaak een voorloper. Ik heb vooropgelopen in de vrouwenbeweging

in de jaren 70 en 80, in het energiewerk in de jaren 90 en de laatste jaren in de omwentelingen van welzijn en zorg. Er zijn nog zoveel meer namen aan te geven:

emancipatie, empowerment, Aquarius tijdperk, de vierde, vijfde, zesde dimensie,

eenheidsbewustzijn, Christusbewustzijn … Al die bewustzijnsverruimingen zijn

geland. Dat is vooral te merken aan bepaalde woorden, die in brede kring opeens mogen worden gebruikt. Het gaat dan om woorden of begrippen die eerder alleen in een

bepaalde setting werden gehanteerd en die vooral in situaties daarbuiten smalend of

lacherig werden afgedaan. Men gaat nu over het algemeen gemakkelijk mee in de U-theory, Insights, ‘rozen neerzetten’, gronding, holisme, bedding geven, balans herstellen

tussen het mannelijke en vrouwelijke, handelen op basis van intuïtie, en het creëren van

ruimte voor stilte en creativiteit…..

Helemaal goed, geweldig, prachtig..! Alleen ik zie ook dat de mensen die het voortouw namen, ‘toevallig’ niet meer in de posities zitten om het te vieren. Ik zie dat velen zelfs

helemaal uitgerangeerd zijn. Ik zie ook dat de verandering zo sterk kan zijn, dat deze

niet meer wordt ervaren als iets om te vieren. Het is al ‘gewoon’. Dan denk ik paniekerig: ik zit helemaal op de verkeerde plek. Het is echt tijd om iets

anders te gaan doen. Maar ja, waar haal ik de energie vandaan….?

Het kleine meisje snottert: ‘ik ben tegelijkertijd jong en oud en wijs….ze zien me niet als één geheel …. wie vraagt me nog in deze maatschappij, waarin je om alles moet

vragen?’

201


Oké, tel daar bij op dat dichtbij in familiekring levensthema’s opnieuw diep worden

doorleefd (vraagt veel energie), ….dat ik inmiddels de zestig gepasseerd ben en mijn

lichaam een soort tweede overgang meemaakt (wat volgens de gangbare opvattingen

niet echt logisch is, maar kennelijk wel in de flow van bewustzijnsveranderingen, de overgang naar een nieuwe body-template…) …

Het is tijd om naar het midden te gaan, naar het hart van het medicijnwiel en contact te

maken met de innerlijke bron van healing en wijsheid. Ik maak me op voor een dolfijnreis.

….anders dan anders loop ik niet het water in, maar ga zitten op het strand, wachtend,

verlangend, uitkijkend… niet dolfijn, maar walvis biedt zich aan. Mijn hart maakt een sprongetje. Wat een verrassing! Wat heerlijk. Ik stap het water in en onmiddellijk voel

ik het verschil. De allesomvattende uitstraling van de aardse geschiedenis in dit

machtige lichaam, zo anders dan de frivole speelsheid van dolfijn. Walvis en walvis-ik zwemmen naast elkaar, net onder de oppervlakte…. ik voel hoe mijn ademhaling dieper

wordt in lange slagen van in en uit… We zwemmen naar het Noorden, steeds kouder en

stiller tot het ijs zichtbaar wordt. We zwemmen tussen hoge bergen van ijs, tot een vast punt in de tijd, waarop het tijd is om onder te duiken, onder het ijs door…… zwemmen

we tot een vast punt in de onderwaterwereld, waarop het tijd is om boven te komen.

Nog steeds onder het ijs, duiken we op in een koepelvormige bel van lucht. Aan de rand

op het ijs zitten levende wezens in een kring… ik voeg me in de kring. Het dringt tot me door: ‘ik kom hier niet alleen kijken, ik ben hier om iets te doen’. Walvis haalt mensen

op! Steeds meer…. De kring groeit. De koepel groeit.. De kring wordt groter en weidser

en zakt vanuit deze plek langzaam naar beneden, de aarde rond. Een nieuwe luchtlaag vormt zich. We zijn EEN in adem en schepping.

Het gevoel dat na deze reis achterblijft, is moeilijk te beschrijven. Fysiek is het vooral voelbaar in mijn buik. Een warm gevoel van tevredenheid. Alles is voldaan. Het

herinnert mij eraan dat wat er ook gebeurt, wij altijd op onze plek zijn, hier op aarde.

We dragen diep van binnen overal dit gevoel van Thuis met ons mee. En ook al lijkt het

soms heel terecht en logisch, we hoeven niet moe te zijn!

Ik moet denken aan het lied ‘Cry’ van Michael Jackson. Zie ook de video op Youtube.

http://www.youtube.com/watch?v=mj3MfUR35CM

Somebody shakes when the wind blows

Somebody's missing a friend, hold on

Somebody's lacking a hero And they have not a clue

When it's all gonna end

Stories buried and untold

Someone is hiding the truth, hold on

When will this mystery unfold And will the sun ever shine

In the blind man's eyes when he cries?

202


You can change the world (I can't do it by myself)

You can touch the sky (Gonna take somebody's help)

You're the chosen one (I'm gonna need some kind of sign)

If we all cry at the same time tonight

People laugh when they're feelin sad

Someone is taking a life, hold on Respect to believe in your dreams

Tell me where were you

when your children cried last night?

Faces fill with madness Miracles unheard of, hold on

Faith is found in the winds

All we have to do Is reach for the truth

And when that flag blows

There'll be no more wars And when all calls

I will answer all your prayers

Change the world

Vrijdag 25 oktober 2013

In het verlengde van de vorige weblog heb ik me afgelopen week afgevraagd waar ik

energie van krijg. Dat is moeilijk te beantwoorden, vooral omdat de wereld om mij heen een behoorlijk schizofreen beeld laat zien. Er zijn momenten dat ik super-wakker

ben omdat we met elkaar precies het punt te pakken hebben waar het om draait en we in

staat blijken hiernaar te handelen. Maar voor hetzelfde geld raak ik verzeild in situaties waarin ik me echt dood verveel. De lat ligt dan veel te laag en alles is zo traag!

De online-cursus die ik op dit moment volg over diversiteitmanagement geeft me veel

inzicht en handvatten om helder te krijgen waarom dat zo is. In het boek ‘Verschil moet er zijn’ lees ik dat mensen die ooit ervaren hebben hoe het is om te leven en te werken

in een omgeving die ‘diversiteit-vriendelijk’ is, met alle dynamiek die daarbij hoort, het

oersaai vinden als de organisatie waarin ze werken, terug gaat naar een ‘oude’ stand van uniformiteit.

De rivier wordt gekanaliseerd. De stroom wordt ingedamd. De bedding moet worden

uitgebaggerd. Het leven in en langs de rivier gaat dood. Het water vertroebelt….. De

doelen zijn straight en ver vooruit gesteld… Naar de wijsheid in ‘hier en nu’ wordt niet gevraagd. Ik maak dit dus echt mee en het knarst tot in mijn botten.

De jaren 2009, 2010, 2011 waren een oase van leven in al haar diversiteit en dynamiek. Wat ik ooit als lijfspreuk had in mijn loopbaanadvieswerk ‘hoe houd ik er de spirit in?’

was in brede zin een basale mentale houding voor elk moment van de dag. En het was

toegestaan! We kregen de opdracht: Zoek in elke situatie naar dat gegeven of dat woord of die actie, waar de meeste energie zit. En we konden dat goed inschatten, omdat we

met elkaar een gevoel hadden van de bedding van de rivier. Er was een voortdurende,

203


volkomen natuurlijke manier om dat steeds weer af te checken met elkaar. En het

belangrijkste voor de organisatie: alle gewenste resultaten werden ruim gehaald. We

gingen per definitie voor een 10.

Er waren mensen die hier totaal niet mee om konden gaan. Een platte organisatie, zelfsturende teams, regel-arm…. zij werden er niet vrolijk van, en konden er niets mee.

Die mensen lijken nu aan het roer te staan in de crisis. Als angst overheerst, gaan we

kanaliseren en formaliseren.

Het boekje ‘Verschil moet er zijn’ geeft mij energie en moed. Ik ben gretig op zoek

naar woorden en concepten die een rivierenlandschap omarmen en aanmoedigen om

zaken daadwerkelijk en oprecht in het ‘midden’ te leggen….. in een nieuw licht van oorspronkelijkheid en een natuurlijke bedding.

Naast mijn bed ligt ‘Het Tibetaanse boek van leven en sterven’. Nou, dat komt meteen binnen, frontaal en hartverwarmend. Al na een paar bladzijden is dit mijn Thuis. Ik

moet het natuurlijk nog wel lezen, maar dit is mijn lied:

Someone is speaking the words: Don’t look back

Truly turning the Corner

No more repeating, This is really new

Only yóur heart beating You put yóurself in the centre of Life

and you really did surrender

to your own creation a world all in one a world full of celebration.

Tumbling down

through the layers of unbelief showing up in the realms of Knowing

riding gracefully on the back of whales

making history shifting and flowing

Show me now all the colours to wake up new sounds

in spaces even more inviting

reading carefully to be informed how to remember my own handwriting

And at the same time, nothing has changed

don’t tell me the words explaining It is more than a feeling, it’s living full colour

don’t ask me to give it in names

Someone’s compelling me, come to the Sea Be wíth me beyond all reasoning

Ride with me on the top of the waves

and softly give in to, tumbling down……..

Someone new is present in millions of faces

204


Truly all work has been done

Showing me Beauty of thousands of places

in perfect timing as One

And at the same time not being with you my heart is really breaking

not sharing this Love in your eyes only

don’t tell me to leave it, tumbling down…….

In Het Tibetaanse boek van leven en sterven wordt een beschrijving gegeven van de

kunst van het Sterven in het licht van het Leven. De ultieme vrede die bereikt wordt in

het doorleven van de paradox van leven en dood. Onmiddellijk is er een lucide droom, waarin alle basale ‘normale’ handelingen,

gekoppeld aan de wil tot leven, een averechtse uitwerking hebben. Bewust ademhalen

geeft verstikkingsverschijnselen, elke intentie om te bewegen leidt tot krachteloosheid….. ik worstel met al mijn natuurlijke pogingen die zich nu opeens

gedragen als doodlopende wegen. En dan is er als een zegen opnieuw dat magnifieke

moment, precies in de juiste frequentie op het juiste moment, waarin alle kansen om het leven te doorzien, aanwezig zijn, in dat ene zinnetje: ‘ik weet het niet’….. In dit ultieme

loslaten ontstaat – nog onverklaarbaar – een nieuwe werkelijkheid. De beelden zappen

nog toevallig voorbij, alsof iemand anders aan de afstandsbediening zit, maar het is

onmiskenbaar. Er is leven, ruimte, adem, en een oneindige vrede…. Als ik wakker word, heb ik het gevoel dat mij iets essentieels is overkomen. Ik heb het

gevoel dat de geest van het boek rechtstreeks met mij heeft gecommuniceerd: ‘Hier gaat

het over..... het is Vrede!’ Dit komt overeen met de meeste beschrijvingen van bijna-dood-ervaringen. Mensen

zijn alle angst voorbij.

Al schrijvende besef ik dat er veel is gebeurd in de afgelopen week. Het verhaal van de

godin Demeter en haar dochter Persephone (= Korè) kwam in beeld. Letterlijk. Ik

schakelde de TV juist op tijd aan (toe-vallig!) voor een aflevering van de TV-serie

‘Hercules’, waarin dit Griekse drama werd uitgespeeld. Meteen was er een innerlijk stemmetje: dit is belangrijk. Kijk goed! Het hielp mij op dat moment herinneren aan de

verbindingen en de balans tussen onder- en bovenwereld. Het dodenrijk en het rijk van

levenden. Duister en licht, in een setting die goed en kwaad voorgoed overstijgt. Het ritme van de seizoenen, waarin dood en leven elkaar opvolgen, in een setting die altijd

tot leven leidt….. De betekenis van het verhaal, het oer thema en de emoties in dit

drama uit de Griekse mythologie dringen diep tot me door. De bevrijdende glimlach en

de uiteindelijke vrede.

Mijn gids-aanwezigheid, Zen-boeddhist, Wehon Chu, is ook van de partij:

“Het dilemma is veelal de strijd tussen goed en kwaad. Indien je er vanuit gaat dat het goede immer overwint, zul je beseffen dat de strijd in wezen al is beslist….”

(aan mij doorgegeven 18 januari 1995)

205


Zaterdag 2 november 2013

Als ik dit document scan op het woord ‘vrede’, inclusief ‘tevredenheid’, dan komt het

ruim 30 keer voor. Het is een bizar gegeven dat in de dagelijkse werkelijkheid er veel

onmin is, dus helemaal geen vrede, en dat tegelijkertijd –als ik diep in mezelf keer- er een diepe diepe vrede is… Ik zou iedereen willen uitnodigen om dit ook bij zichzelf te

onderzoeken. Niet alleen of je dat gebied van vrede in jezelf kunt waarnemen, maar ook

–als je dat kunt- het wonderlijke feit erkennen dat je het jezelf dus toestaat midden in al het dagelijkse gedoe. Zoals ik al eerder schreef, lees ik op dit moment het ‘Tibetaanse

boek van Leven en Sterven’ van Rinpoche. Niet te verwarren met het Tibetaanse

dodenboek. Dit gebied van Vrede in jezelf lijkt hierin essentieel. Dit is zo nieuw en tot

voor kort voor maar zo weinig mensen bereikbaar. ‘Ik zie een poort wijd opengaan, waardoor licht komt stromen…..’ Juist in het diepere besef van onze vergankelijkheid,

en een bredere spirituele perceptie, is dit gebied van vrede de ondergrond geworden in

ons leven. Deze oergrond is geen geheim meer. We zijn allemaal ingewijd. Het voelt als een ‘weg zonder grond’ omdat de weg pas vlak voor onze voeten ontstaat. Helemaal

nieuw, elke stap bewust, in vrede.

Vandaag heb ik antwoorden geoogst

op vragen die stil waren vergeten

en wensen die door de tijd versleten,

er niet meer mochten zijn. Als al het praten is gedaan

en woorden niets meer kunnen uiten,

als vanzelf de deuren sluiten om verder te kunnen gaan.

En altijd kom ik bij jou vandaan

op de wegen zonder grond. Voor de ongeziene,

voor de ongehoorde,

voor het ondenkbare

is de wereld weer rond. Vandaag is alles afgerond en nieuw.

Vandaag is schoon in mijn verleden

Deze dag ben ik gerust tevreden, een zondag in mijn bestaan.

De liefde doet mij Goed vandaag,

een weg van eindeloos beminnen

en oeverloos op woorden zinnen voor die ene blik, dat ene gebaar.

Vandaag heb ik antwoorden geoogst,

een deel van leven teruggegeven, dat tot het uiterste gedreven

een belofte heeft waargemaakt.

Het thema van deze week lijkt te zijn: ‘kunnen leven met de tegenstellingen in jezelf’.

Het is niet goed om ze weg te poetsen. Net zoals de cursus die ik nu volg over

206


diversiteit-management en het bij behorende boek ‘Verschil moet er zijn’. Als we leren

omgaan met de rijke diversiteit aan culturen en persoonlijke kenmerken….in het klein

en op wereldniveau… dan leren we ook omgaan met de tegenstellingen. En dat geldt

dan meteen ook voor onze binnenwereld. De tegenstellingen worden scherper en meer zichtbaar. Ik hoor de verzuchting: hoe kan ik nog leven met mezelf? Steeds weer lijkt

de beste oplossing te zijn dat we in onze kracht gaan staan. Dat we de totaliteit liefdevol

omarmen en JA zeggen. We rennen niet meer weg. We skippen niet meer een deel van onze werkelijkheid. We gaan ook niet meer onderpresteren…. We doen juist het

omgekeerde, against all odds…. we vliegen hoog!

Zaterdag 9 november 2013. ‘We vliegen hoog….’ was de laatste zin van de log van 2 november.

Een goede illustratie hiervan vond ik op de website van Drunvalo Melchizedek van

deze maand. http://spiritofmaat.com/magazine/ (doorklikken naar ‘Drunvalo’s corner’… Youtube

filmpje onderaan met interview).

Naar aanleiding hiervan vond ik op Youtube een russisch filmpje met de Merkaba-meditatie tot en met de 18

e ademhaling. Een impressie van het Merkaba-lichtlichaam in

volle vlucht.

http://www.youtube.com/watch?v=6hT3Kb6bxi0

http://www.youtube.com/watch?v=J6UytFbRvv0 (Engelse versie tot en met 17e

ademhaling)

In de Engelse versie is het laatste beeld van het filmpje bijna identiek aan de beelden die Herman Splingaer ooit op zijn website liet zien. Helaas is deze website niet meer

beschikbaar.

207


Stel je voor. We voeren ergens in een parallel universum, ergens in een andere dimensie

van onszelf, continu dit merkaba-lichtlichaam. Het is ons diepste eigen. En we reizen

door de verschillende lagen van ons bewustzijn. We koersen in en uit de frequentie,

waarin dit weblog een werkelijkheid is. Een deel van ons besluit deze frequentie te verkennen op een manier dat we al het andere vergeten. We zijn deze frequentie. We

besluiten zelfs dat we maar één lichamelijke levenscyclus zijn binnen deze frequentie.

We schakelen een ‘cloacking-device’ in voor ons lichtlichaam.

Ooit droomde ik dat we voor duizend jaar afdaalden, duizend meter onder de

oppervlakte van de aarde. Mijn droom ging door tot het moment dat we besloten om

weer naar het oppervlak te gaan, het licht in. Daarom kan ik nooit begrijpen als er wordt beweerd dat deze meditaties zweverig zijn. We komen weer aan de oppervlakte. Alles

komt weer aan het licht.

Het is zoals in het lied ‘I cannot not’:

………

I cannót not be the one, I always meant to be every moment of my life is remembering me

So, I cánnot not have mercy and I cánnot not forgive

For I´ve been carried in the womb of planet earth that she may live

So, I cánnot not be faithfull, I cannót not be in peace Embracing all my gravity, so it can gracefully release.

Het laatste zinnetje bevat een oerwaarheid. Je moet eerst iets in eigendom hebben, wil je het kunnen loslaten. Van letterlijk kilo’s lichaamsgewicht tot een meer spirituele

interpretatie, waarin

zwaarte en uiteindelijk zwaartekracht volledig moeten worden omarmd, zodat aarde en aarde-leven het dankbaar en stijlvol kunnen loslaten. Die zwaartekracht is dan volledig

belichaamd in onze merkaba. Wij zijn een hemellichaam, wat we altijd al waren.

Tja, je kunt hier van alles van vinden….. toch … alles op een rij… maakt het mij in het dagelijks leven mentaal steeds scherper en meer helder. Ik zie hoe zaken keren. Het

spirituele kosmos-beeld is dat we opnieuw de draai hebben gemaakt van een beweging

weg van de bron naar een beweging in de richting van de bron. Een beweging waarin het vrouwelijk aspect meer zichtbaar is en grond krijgt. Mijn innerlijke mannelijke

stroom is behoorlijk sterk en ik voel in mezelf steeds meer de samenwerking. Door de

sterkere verbinding te maken met vrouwelijke aspecten overzie ik eerder de grotere

verbanden, weet ik eerder wanneer iets wel/niet werkt, voel ik intuïtief aan waar de valkuilen zitten. Mijn mannelijke aspecten profiteren hiervan en moedigen aan. We zien

de bron eerder als een vrouwelijke grootheid.

(uit ‘5 over 2012’) …..Het is belangrijk om duidelijk te maken dat hier het woord ‘vrouwelijk’ wordt

gebruikt in de betekenis van ‘allesomvattende baarmoeder’. Het is een perceptie, die

het mannelijk en vrouwelijk aspect van ons bestaan omvat. En die perceptie is in haar essentie vrouwelijk van aard, als een baarmoeder. In de oerreligie en het sjamanisme

208


zien we heel vanzelfsprekend een scheppingsverhaal met een telling vanaf NUL. In die

nulfase zit meteen al een drie-eenheid.

Er is nog een belangrijk psychologisch effect van wereldomvang. In lineaire tijd voelden we tot nu toe de bron in onze rug en het licht wierp een schaduw voor op ons

pad. Nu keren we ons gezicht naar de bron toe, en valt de schaduw achter ons. Ik zie de

implicaties hiervan in meerdere over elkaar schuivende beelden. In de wereld van afgescheidenheid en lineaire bewegingen is er een wilsbesluit en genade nodig om deze

‘bekering’ voor mekaar te krijgen. In de wereld van eenheid en spiraalbewegingen, zie

ik ‘hemellichaamseigenwijsheid’ aan het werk. De poolwisseling = mijn poolwisseling

= de poolwisseling van de aarde. Waar ik beweeg, beweegt zij en omgekeerd. Dat is de ware kosmische dans.

(Uit: het lied Information) Tracing the story, the word to begin, unchallenged in true meaning.

Life has been answered and the question was mine,

just risen from nowhere like a clear memory. Come and dance with me through the spirals,

step ahead in awareness and fall deep in love,

only in the middle, only in the middle,

we’ll pick up the on-going sound. Moving the lines, carrying the fields, balancing beyond all figures.

Creating the symbols, to fold and behold,

embracing tenderly a whole new world. Come and dance with me ….

Zaterdag 16 november 2013 (in de vorige weblog:)

In lineaire tijd voelden we tot nu toe de bron in onze rug en het licht wierp een schaduw

voor op ons pad. Nu keren we ons gezicht naar de bron toe, en valt de schaduw achter

ons.

Een vriendin kwam op bezoek en aan de keukentafel vertelden we elkaar de verhalen

over moeders en grootmoederschap. We vertelden elkaar onze belevenissen en hoe we soms door diepe emoties gaan. Ergens op de grens van mijn bewustzijn zweefde het

besef dat er iets heel belangrijk was om hardop te zeggen, maar steeds ebde het weg.

Tot kennelijk het meest gunstige moment er eindelijk was en ik me bovenstaand citaat

herinnerde. En ik vertelde mijn vriendin dat ik dit zo had opgeschreven en hoe ik dit diep van binnen voelde.

De reactie was er onmiddellijk. Ik zag in haar reactie die draai, dat besef en alles wat

het betekent aan blijdschap, overgave, bevrijding en ook weerstand, angst en oordeel. En ik vond het zo mooi om te zien! Wij maken als grootmoeders de draai. We zeggen

volmondig JA. We verwelkomen en omarmen deze oer baarmoeder. ‘We are standing

tall’.

209


Ik las op de website van de Grandmother Lodge: Vraag niet wat de wereld wil, maar

wat je hart laat zingen. Want wat de wereld wil, is mensen met een zingend hart. ( Ruth

White)

Afgelopen week riep de maan mij steeds. Ik kan het niet anders verwoorden. Op

onverwachte momenten rinkelde er iets in mijn hoofd en keek ik om me heen… in de

bus, op straat, voor het raam… keek ik omhoog en ‘hoorde’ de maan. Morgen is het volle maan. En ik herinner me die prachtige droom (zie weblog 2012, 20 september)

over het grootmoedergezicht, dat naar mij lacht, in een stralende volle maan: ‘een

vriendelijk lachend grootmoedergezicht, enorm groot aan de hemel’.

(uit Aerlim:)

En Aerlim laat mij voelen de beweging van de maan.

De oude begroeting dringt tot mij door en ik beantwoord deze met de erkenning en waardering van al het goede van haar dat in mij leeft: haar wijsheid en kennis van het

opwekken van getijden, van ritme en trouw aan alles wat een eigen tijd heeft.

klaar en bedaard uitgenodigd

sta ik -midden op de weg-

stil

hier, in een nacht op til, zal ik stappen wagen

voorbij de horizon

‘zo doe je dat’ suist het langs lichtvezelpaden

en als ik omkijk

zie ik de maan ‘zo gaat zij’

in al haar volheid

en klikt mijn systemen aan

zoeken naar ‘oude wonden’, helpt het dat ik er zoveel tref?

duizend miljoen met mij verbonden,

helpt het in mij dat besef? ‘zo weet ik dus dat’

oude wonden

om te verzachten

weer durven open gaan ‘zo staat zij’

als stille getuige te wachten

aangedaan

Zondag 24 november 2013

(in vervolg op 9 en 16 november:)

210


‘In lineaire tijd voelden we tot nu toe de bron in onze rug en het licht wierp een

schaduw voor op ons pad. Nu keren we ons gezicht naar de bron toe, en valt de

schaduw achter ons….’

We maken de draai.

In de afgelopen week zag ik opnieuw hoe een lieve vriendin, ook een grootmoeder, een

magnifieke draai maakte. Hoe een heel leven opnieuw verankerd is in de verbinding met ouders, grootouders, voorouders. We denken vaak dat we door goed achterom

kijken, het wel gaan snappen. Pas als we dat niet meer doen in de vorm van een keuze

in lineaire tijd en de moederschoot tegelijk kunnen zien als vertrekpunt en eindpunt, dat

het dus helemaal niet uitmaakt… dan voelen we pas echt de verbinding in onszelf. Ik ga er nog steeds van stralen als ik het tot me door laat dringen. Ik weet nog hoe ik als

radeloze dertiger letterlijk weer de schoot van mijn moeder indook en opnieuw JA zei

tegen het leven. Toen was de verbinding in al haar volheid rond.

In het Tibetaanse boek van leven en sterven, dat ik op dit moment lees, wordt helder

beschreven hoe de verhouding is tussen meester en leerling. Ik voelde wat terughoudendheid toen ik aan dat hoofdstuk begon. Ik hou niet zo van ‘goeroe-schap’.

Al lezend begreep ik het steeds beter en stroomde de essentie en de warmte van dit

hoofdstuk bij me naar binnen. Hier wordt een meester – leerling verhouding beschreven

in de bedding van het boeddhisme. Hierin gaat alles altijd rond. Er is de doorgaande beweging van leven-dood-leven….. synchroon. Als het dak en de muren van het theater

wegvallen en de blauwe lucht of het naamloos heldere water zich aandienen, dan baant

ook onze eigen essentie zich stralend een weg naar buiten en lost zelfs deze tekst –in deze weblog- op in pure schoonheid. Dat is wat Sogyal Rinpoche beschrijft in dit boek.

Hij zoekt niet naar woorden. Wat hij schrijft, wat hij bedoelt, wat ik lees, wat ik ervaar

is EEN. Dat is de ultieme band tussen meester – leerling. En die rollen zijn voortdurend wisselbaar. Ook dat is een doorgaande beweging, tegelijk lineair en circulair,

verinnerlijkt en veruiterlijkt. De meester is tegelijk ook mijn innerlijke meester, niet

omdat ik gehersenspoeld ben, maar omdat het centrum van dit hele gebeuren ons hart

is.

De afgelopen week heb ik 7 dagen gewerkt. Een pittige opdracht op mijn werk, en een

eindopdracht van een cursus die ik volg over diversiteitmanagement. Het is opvallend hoe iedereen het er over heeft. Dat we niet meer zo lineair moeten denken. Dat we geen

strakke lijnen meer hebben van A naar B tot aan Z. Als ik één stap zet, zijn er meteen

honderd scenario’s, tegelijkertijd. Een oneindig netwerk aan mogelijkheden ontvouwt

zich. Het enige dat ik kan doen is vertrouwen op de altijd goede uitkomst, in het volste vertrouwen dat ieder scenario ergens haar kansen krijgt.

There’s an ocean inside and I’m sailing it quiet on the wind of Truth

my inner-eyes wide open

knowing what course to choose

211


En ook de waarheid is hier niet absoluut, ‘but ever growing’ (Emerald tablets van

Toth). In haar ultieme onzekerheden is deze wereld super stabiel. Het gaf rust afgelopen

week. Ik haalde me de natuurlijke geest voor de geest. Die eeuwig stille getuige als

naamloos helder water. En meteen verdwijnt alle ruis en twijfel. Het lukt me simpelweg om te doen wat er nodig is.

Verder: in de komende week gaat komeet ISON langs de zon. Ik vind op TV het enthousiasme van de wetenschappers minstens even leuk om naar te kijken dan de

gebeurtenis zelf. Ik heb geen moeite om aan te nemen dat alle leven op aarde geland is

via dergelijke kometen. Ook ISON draagt in haar staart veel leven. En dat zou volgens

Steve Rother (lightworker.com) wel eens precies op het juiste moment kunnen zijn. We zijn toe aan nieuw leven.

Zondag 1 december 2013 Er wordt hoog spel gespeeld. Alles wordt scherper, helderder…. ik hoorde dat de

lichtwereld nu actief intervenieert…. dus er wordt licht geworpen op letterlijk alles!

Ik zet zelf dingen meer op scherp. Nu meer dan ooit. Ik eis een doorbraak…. en het ziet er uit als afbreken. Het heeft twee gezichten. Dat is het verwarrende. Ik houd me verre

van algemene uitspraken over goed of fout. Als je de woorden over elkaar heen legt,

wordt het ‘goud’. Een lieve vriendin associeerde met het verhaal van Mozes, die niet

anders kon dan doorlopen, de zee in, en de zee werd begaanbaar. Overal om mij heen zie ik mensen grenzen stellen, vooral vrouwen zetten zaken op scherp. Ze verliezen,

omdat ze door moeten gaan, en niet anders kunnen dan dat. Dat zijn geen slechte

mensen, integendeel het zijn de doorgaans lieve en zachte wezens, die nu scherp worden… alert, vol bewustzijn op waar de draaipunten zitten, waar er juist te winnen

valt, ook al is die intentie niet in woorden om te zetten.

Het is nieuw en het is lastig elkaar daarin te vinden en te herkennen. Ik zie het grote verdriet, want het zijn geen wraakacties, het is geen oud zeer dat uitgespeeld wordt. Het

is een drang om door te lopen, die onmogelijke zee in, omdat je ergens weet dat er een

geboorterecht is, dat opgeëist kan worden. We hebben recht op een pad daar dwars

doorheen.

Ik zet de TV vaak op myZen.tv… die mooie beelden, altijd met water er in. Meestal

helder water, waarbij je de bodem ziet. Dat blijf ik een magisch beeld vinden. Ik kan er lang naar kijken, met op de achtergrond de natuurlijke geluiden. Het is kristallen

helderheid, in beweging.

Het boek van Leven en Sterven van Sogyal Rinpoche geeft voor mij een heerlijke bodem aan deze bewegingen.

“alles wat opkomt wordt gezien zoals het is, niet gescheiden van Rigpa (de natuurlijke

geest) en er niet mee in tegenspraak, maar als niets anders – en dit is een belangrijk punt- dan de manifestatie van zijn eigen energie, zijn eigen straling…”

“Heftige emoties hoeven je niet mee te sleuren, maar ze kunnen daadwerkelijk gebruikt

worden om Rigpa te verdiepen….. hoe heftiger de emotie oplaait, des te sterker wordt Rigpa. ….”

212


Dit is voor mij de betekenis van de MENS in het universum…. We verdiepen Rigpa…..

Dat is wat wij doen. Hier zit ook de levendige verbinding met het Andespad, de kunst

van AYNI. De optimale uitwisseling van LICHT en ZWAAR, in hun neutrale

betekenis. Dat doet de MENS. Zij is een wandelend recyclingperron van LICHT en ZWAAR. De overeenkomst met het boeddhisme zit ‘m in de bevrijding. Het is de

onmetelijke omhelzing / omarming. Op dat moment van herkenning, van de moeder-

luminiscentie, worden gedachten en emoties aan de wortel bevrijd.

En dan komt er automatisch die giechel, die glimlach, die totaal verkeerd kan worden

begrepen als je net alles maximaal op scherp hebt gesteld. In 1994 schreef ik –na een

sjamanen ritueel (en het is weer zo actueel!):

Echoes of Home

From far away it echoes in my body deep down it roots my daily plan

I hear the call through all the human suffering

searching for a place to grow and shine and when it finally comes to rest,

there is a timeless sense

in every boundary of earthly life.

There is a timeless sense in every part of our quest. I found my way home, I found my way home

and there is home in every word of freedom

the bowl with water is running over in my hands washing away all fear

to set me free, to let God be near.

From far away it echoes in my body

remembering all the reasons why

I touch the ground of all human awareness

searching for a place of Hope and Light, and when it finally comes to Peace,


in every boundary of earthly life. There is a timeless sense in every part of our quest.

I found my way home, I found my way home

and there is home in every stone on my path

there are angels waiting for me to walk on and tell it to everyone

there is a home where death is overcome.

From far away it echoes in my body

more clear and strong as ever before

For now is the time to feel every emotion looking at ourselves deep inside

and when we finally open our eyes,

213



in every boundary of earthly life.

There is a timeless sense in every part of our quest.

I found my way home, I found my way home and there is home in every word of this song

the spirit of love will open my heart

It’s the only way to come home It’s the only way to come home

Zaterdag 7 december 2013

Iedere keer als ik dit bestand open om in mijn weblog te schrijven, is er dat verliefde gevoel, dat ik ook ken van vroeger. Zoals gisteren in de namiddag, het mystieke licht in

een lucht die zwaar is van hagel, vreemd, omdat het niet helemaal van deze wereld is,

maar van een magische wereld van een meisje van 10 jaar. In de afgelopen week is er een nieuwe realiteit geopend in alles wat we kennen.

Ik moet er nog aan wennen. Je moet scheel kijken om het te zien. Het lijkt wel op dood

gaan, omdat het gevoel hetzelfde is. We zien een onvermijdelijke waarheid onder ogen.

Nelson Mandela is dood. Hij wist hoe het is om te leven in meerdere werelden en

tegelijkertijd in zichzelf congruent te blijven. Hij heeft daar fenomenaal alle voordelen

van benut, tot het hoogste goed van de hele mensheid. Hij heeft zichzelf in zijn vrijlating gereset tot een ultiem moment van verzoening. Dat verzamelpunt in zichzelf

heeft hij nooit meer verlaten. Hij stapte gewoon –lang en groot als hij was- over alle

onverzoenlijkheid heen.

(uit het lied: ‘na vele duizend jaren’)

………… het lied krijgt langzaam woorden, de sluiers opgelicht


de maskers weggegleden, het licht aangedaan

zo tevreden, dat we samen kunnen gaan …………

Wat doet ‘vrijlating’ met ons, en wat doen wij met ‘vrijlating’? Gaan we er als een speer vandoor? De sluiers zijn opgelicht, we zien de wereld meer in haar

oorspronkelijke puurheid en turbulentie. We groeien ‘jonger’. En als een kind nemen

we het voor wat het is. De onverzoenlijkheid, die we kennen als volwassene, is hier

geen optie. Hoe maken we dan keuzen? Hoe stellen we nog grenzen? We hebben er voor altijd een levensgroot voorbeeld bij gekregen: Nelson Rolihlahla Mandela.

Het lied krijgt woorden…. Afrika zingt en danst. De beelden die bij elkaar komen zijn indrukwekkend. Het lijkt er op dat Mandela vertrekt op de V-staart van de komeet

ISON, alsof de komeet hem is komen ophalen, Nelson en ISON. Op spaceweather.com

stond een foto, genomen op 28 november, de dag dat ISON door de corona van onze zon trok. Op de foto is een opmerkelijke halo van de zon te zien in de vorm van een V.

Nog steeds vraag ik me af –als ik er naar kijk- wat zie ik nu precies?

214


Nanco Immanuel schrijft:

“Zoals we allen weten is de komeet ISON cyclisch binnen gekomen in ons zonnestelsel.

Vanaf eind november is er iets enorm krachtigs gebeurd. Het energieveld wat ISON vertegenwoordigd is in ons zonnestelsel opgenomen als een nieuwe realiteit. ISON zou

je kunnen zien als I, Son. 'Ik, de Zoon'. De Gods Zoonskracht en liefde is op dit moment

aan het gronden in ons zonnestelsel. Zoals ik het zelf waarneem is het een lichtregen die momenteel enorm in en om ons heen is.” Lees meer.

Overal voel ik ritme en perfecte timing. Ik ervaar zelf hoe rustgevend het is als ik in dat

ritme en die timing leef, synchroon met de wereld om mij heen, tot het hoogste goed. De ‘waarom’ vraag valt weg. Ik krijg vleugels en ga als een speer. Ik zie mezelf ook in

nieuwe valkuilen tuimelen, een nieuw soort ongeduld: NU,NU,NU !!!! (en een nieuw

soort waarom: WAAROM zien mensen dat niet???) Vanaf nu heb ik het beeld van ISON en Nelson…. perfect getimed. Rust in vrede.

‘Alles kom reg.’


Afgelopen week bladerde ik door oud fotomateriaal en vond een foto, genomen op het

strand van Texel. Het was zomer 2007 en ik weet nog hoe ik een paar uur lang op een stil strand – het was niet warm- simpelweg heb zitten rondkijken en waarnemen. Eén

meeuw bleef opvallend dicht bij me in de buurt, vliegend en rond scharrelend. Het is

een bijzondere foto, want er staat een ‘orb’ op. Dat is zo’n onverwacht lichtbolletje dat je niet ziet als je de foto neemt, maar wel opeens zichtbaar is op een afdruk of digitale

weergave. De verklaringen voor het verschijnsel zijn divers. Er zijn natuurlijke en

logische verklaringen tot en met meer magische en paranormale verklaringen. Deze ‘orb’ was voor mij afgelopen week wel bijzonder omdat het me nog niet eerder was

opgevallen. Ik wist het ergens wel, maar mijn aandacht ervoor was nieuw. Ik moest er

215


iets mee doen en dit lichtbolletje werd de inspiratiebron voor een nieuwjaarscollage

voor 2014. De ‘0’ in 2014 werd de omlijsting voor de ‘orb’ en gaandeweg werd het een

vrolijk geheel. Nog steeds – als ik nu kijk naar het resultaat- komt er een glimlach.

Zoveel plezier, beetje surrealistisch, een soort Alice in wonderland, dankbaar gebruik makend van de onverwachte digitale effecten. Die glimlach, die verrassing, die

speelsheid… Soms lijkt het wat ver weg in het licht van wat er op stapel staat voor

2014. Toch was dit het beeld dat zich ontwikkelde in mijn bewustzijn. Een belangrijk verrassend moment was toen ik een klein onderdeel wilde laten kantelen en in plaats

daarvan de oorspronkelijke foto in z’n geheel deze beweging maakte. Alsof het totale

beeld zich opende en in de lege achtergrond een nieuwe dimensie en een nieuw

perspectief zich aandiende. Mooier kan het niet. Dat gun ik iedereen van harte in 2014. Een onverwachte kanteling, waarvan je –telkens als je het beseft- warm en vrolijk

wordt.

De foto uit 2007 en de collage voor 2014.


Lichtjes in de kerstboom, huis aan kant, zondagochtendconcert op radio 4, een kop koffie met een brownie en de zaterdageditie van dagblad Trouw met 22 verhalen van

min of meer bekende Nederlanders, onder de verzamelnaam ‘alles van waarde’…. mij

216


krijg je het huis niet meer uit! Zo’n ochtend kun je qua gevoel uitrekken tot de

spanwijdte van een heel leven. Ik zie het als een persoonlijke verdienste, na 61

levensjaren, dit eenvoudige genieten.

Op mijn werk wordt er gereorganiseerd. Nog altijd spannend. Afgelopen week een

‘functioneringsgesprek’ gevoerd. Het is een welkome aanleiding om de balans op te

maken. Wat wil ik nog in de komende 5 jaar tot aan mijn pensioen? Een reorganisatie betekent ook nieuwe kansen. Alles ligt open. Wat wil ik? Ik weet het niet. In ieder geval

niet zomaar doorrennen naar het volgende. Liever even pas op de plaats in een paar

goede gesprekken, en door de angst heen van buiten spel komen te staan.

Als ik terugdenk aan het afgelopen jaar, dan ging het wat mij betreft vooral over relatie-

definities. Met name wat ik niet meer wil. Veel is afgebroken en beëindigd. Veel –van

waarde- is overeind gebleven en teruggekomen.

In gesprek met Aerlim schreef ik op 20 december j.l.:

“Ja! Bijna een jaar later….. ik kan het me niet voorstellen. Het voelt heel anders, alsof de tijd hier heeft stil gestaan. Lieve, lieve Nelly, je bent er, nu. Dat was niet zo

vanzelfsprekend aan het begin van het jaar. Je hebt koers gehouden en kan weer nieuwe

stappen zetten. Door de chaos en in de mist ben je blijven vooruit gaan, stap voor stap.

Je hebt moeilijke keuzen moeten maken, je hebt mensen verloren. Maar het is niet verkeerd. Blijf geloven in je zelf, in elke stap die je zet. Een andere keuze heb je niet. Al

het andere is verleden tijd en vergane energie. Je kunt de balans opmaken, maar die

kan alleen maar goed uitvallen in het licht dat je verder gaat, vooruit. Als je dat werkelijk begrijpt, hoe dat in essentie in elkaar zit, dan is de balans per definitie een

nulpunt en een beginpunt…. Het klopt dat je hier de stem doorheen hoort van Wehon

Chu. Hij is dicht bij je nu je het boek leest van Sogyal Rinpoche. Onze energieën versmelten met elkaar……”

De informatie van Steve Rother (21 december) sluit hier wonderwel op aan. In de

komende twee weken zal naar verwachting –na 11 jaar- weer een magnetische poolwisseling in de zon plaatsvinden. De maanden daarna zijn een periode van herstel

en ‘rebalancing’, van herwonnen zelfvertrouwen. Dan wordt op meerdere

levensgebieden opnieuw verantwoordelijkheid genomen, omdat dat simpelweg het meest vanzelfsprekend zal zijn.

Het thema dat hier via meerdere routes oplicht, is de doorgaande beweging van

LEVEN. Als ik aan de ene kant deuren dicht doe, of het zicht mij wordt ontnomen, dan is er de levensenergie die aan de andere kant ramen open zet en de luchtstroom in

beweging houdt. Dat is de grond van ons menselijk bestaan, over geboorte en dood

heen. Als we dat niet meer zien, wil dat nog niet zeggen dat het er niet is. Het boek van Sogyal Rinpoche is in die zin voor mij een godsgeschenk. Het is een boek over wat ik

al weet. Mooier kan een boek niet zijn. Het is net als de –alles van waarde- verhalen in

dagblad Trouw, die -tegelijk verrassend en herkenbaar- een diep gevoel geven van verbondenheid en samenzijn.

217


Over het ontstaan van de voorstelling schrijf ik in 2009:

“Er is geen weg vóór me. De weg ontstaat bij elke stap. Alles is bij voorbaat rond en af.

En vol en rond is het in deze voorstelling. Mensen stappen graag in iets wat op deze

manier vol en rond is. Ieder kiest positie: een rol in de voorstelling, een rol in de voorbereiding, een rol als publiek, een rol aan de zijlijn. Het maakt niet uit, want het

doet er altijd “toe”….”

(uit: Aerlim)

in alles, in het alledaagse

in alle extremen van leven

is er liefde en beweging als in een dans

een golfslag, een hartslag,

een teken van eeuwig leven.

Aerlim nestelt zich dicht tegen me aan, direct aan de andere kant van de sluier. Beiden

leggen we een oor te luisteren tegen die van de ander. De kosmische wind die opsteekt, klinkt als het ruisen van de zee. Ik besef hoe elke aardse gebeurtenis achtergrond vindt

in deze ruis. Aerlim vertelt mij: ‘ik hoor dat ruisen aan mijn kant niet. Alleen aan jouw

kant heeft de sluier een klank.’ Ik vraag: ‘wat beweegt je dan toch om een oor te

luisteren te leggen?’ Aerlim zegt: ‘de schoonheid zit in de beweging. Ik heb zelden zo’n mooie beweging meegemaakt als deze. Dank je wel.’ En samen openen we ons voor een

nieuwe gast op het bankje. Als eerste komt het kind naar voren, als openbaring van

vergeving en licht. ‘Ik kom niet praten, ik kom ruimte maken. Zonder mij kun je geen gasten ontvangen.’ Aerlim en ik beamen dat en heten het kind welkom.

Zaterdag 28 december 2013 Toen ik moest bevallen van mijn dochter, vroeg ik me tijdens elke –steeds heftiger

wordende- wee af: ‘hoe kan ik deze pijn omvatten?’ Elke wee was een nieuwe

uitdaging om in mee te gaan, om tegen elke ratio in, te blijven open gaan. En juist op

het moment dat je denkt alle controle te verliezen, is er die persdrang, waardoor er van binnen iets schakelt en de onvoorstelbare kracht van de natuur je vriend wordt. De pijn

krijgt opeens een andere dimensie.

Vrouwen die via de natuurlijke weg een kind baren, hebben de mogelijkheid om dit

proces aan den lijve te kunnen doorgronden. Maar de informatie en de diepere

betekenis zit in ieder mens.

De veranderingen en de energetische processen in 2013 zijn immens groot en te vergelijken met het proces van een bevalling. Het wordt nu pas zichtbaar, aan het eind

van het jaar. De mensheid schakelt op mondiaal niveau continu in niveaus van

bewustzijn. En sinds we ’de draai’ hebben gemaakt, is dit schakelen niet meer gericht op verdere ontleding of opsplitsing, maar op het overstijgen van de tegenstellingen en

heelwording. We omarmen steeds dieper en breder, in de wetenschap dat bij een

geboorte de kracht van de natuur onze vriend is. Dan herkennen we opnieuw die oergrootmoeder, waarin het vrouwelijke en mannelijke aspect van ons bestaan zijn

218


verenigt. Zij is de enige bron, waardoor heen iets volkomen nieuws, iets origineels, kan

ontstaan.

‘In lineaire tijd voelden we tot nu toe de bron in onze rug en het licht wierp een schaduw voor op ons pad. Nu keren we ons gezicht naar de bron toe, en valt de

schaduw achter ons….’

De aarde en al het leven, samen als eenheid, heeft een immense innerlijke draai

gemaakt. Hiermee overstijgen we de tegenstelling van controle enerzijds en overgave

anderzijds. We hoeven dat vanaf nu nooit meer als tegenstelling te zien. We kennen

voorgoed het punt in onszelf waar dat geen rol speelt.

En als we dit op ons in laten werken, stukje bij beetje opnieuw ‘in eigendom nemen’,

weten dat we voor alle gebeurtenissen, op alle niveaus van ons bestaan, in staat zijn om een antwoord te geven (respons-ability), bij elke wee weten hoe we kunnen meewerken,

zonder er bij na te denken, volkomen vrij van angst, deze onvoorstelbare kracht van de

natuur als ‘eigen’ herkennen, en de volheid in volle omvang zien….. dan stukje bij beetje, verdwijnen er dingen. Niet alles is ‘nodig’. We gapen eens lekker. We voelen de

ruimte tussen de atomen van ons lichaam. Er ontstaan nieuwe vergezichten als

onbeschreven bladzijden.

we zitten op het bankje

tijdens 10 tellen uitademing valt mijn lichaam uit elkaar

mijn moleculen verspreiden zich eerst over de stad

dan over het land en verder

tot in de uithoeken van het universum

tijdens 10 tellen inademing

groeperen de cellen zich tot ‘mijn lichaam’

en sluiten alle opgedane informatie in

informatie is licht

uit… in … uit… in…

ik adem met de kosmos uit het licht in

Er is een hardnekkige overtuiging dat al het leven, en zelfs het universum, een gesloten

systeem is. Vergelijkbaar met het water op aarde, waarbij dezelfde hoeveelheid al miljoenen jaren circuleert.

Het is een soort superlatief van predestinatie. Hoe zeer we ook beweren dat we ons

eigen leven creëren en in onze eigen kracht gaan staan, is er deze diepe overtuiging dat we ‘kopiëren’ of alleen maar ‘reageren’. We vinden onszelf uniek, en toch tegelijk

helemaal niet.

219


Het beeld dat nu echter opduikt in mijn bewustzijn is een beweging haaks en dwars

door deze diepgewortelde overtuiging heen. Het breekt het open, zonder het stuk te

maken. Het geeft nieuwe coördinaten aan het concept ‘schepping’. Het is dezelfde

beweging als van een platte aarde naar een bol, maar dan nu geredeneerd vanuit de bol. Het is dezelfde beweging als van een cirkel naar een spiraal, maar nu geredeneerd

vanuit de spiraal. Ik heb er nog geen woorden voor.

Moving the lines, carrying the fields,

Balancing beyond all figures

Creating the symbols, to fold and behold,

Embracing tenderly a whole new World

Tracing the story, the Word to begin,

unchallenged in true Meaning Life has been answered and the question was mine,

just risen from nowhere like a clear Memory

220


weblog 2010-2013 · De verzameling teksten, weblog en nieuwsbrieven 2010-2013 Dankwoord “Gebruik...

Documents

Transcript of weblog 2010-2013 · De verzameling teksten, weblog en nieuwsbrieven 2010-2013 Dankwoord “Gebruik...