DE HAMBURGERFILES · Joene zegt dat ik moet bloggen. Dat kun je voor me doen, zegt hij. Eerst...

56
DE HAMBURGERFILES Manuscript Definitief © Edward van de Vendel 2007

Transcript of DE HAMBURGERFILES · Joene zegt dat ik moet bloggen. Dat kun je voor me doen, zegt hij. Eerst...

Page 1: DE HAMBURGERFILES · Joene zegt dat ik moet bloggen. Dat kun je voor me doen, zegt hij. Eerst schrijf je alles op, zegt hij, en daarna zetten we het op internet. Op een weblog, zodat

DE HAMBURGERFILES

ManuscriptDefinitief© Edward van de Vendel 2007

Page 2: DE HAMBURGERFILES · Joene zegt dat ik moet bloggen. Dat kun je voor me doen, zegt hij. Eerst schrijf je alles op, zegt hij, en daarna zetten we het op internet. Op een weblog, zodat

© Edward van de Vendel 2007

Inhoudsopgave

MIJN EERSTE STUKJE 2 ........................................................................................................................................................... MACLEKKER 3 .......................................................................................................................................................................... DE BIN 5 ...................................................................................................................................................................................... PATTY'S 6 ................................................................................................................................................................................... LUUK DE KUUK 7 ..................................................................................................................................................................... HOMO 8 ....................................................................................................................................................................................... DE ANDEREN DIE BIJ DE MACLEKKER WERKTEN 9 ....................................................................................................... MITCH 11 .................................................................................................................................................................................... DAARNA 13 ................................................................................................................................................................................ DUIDELIJKHEID 14 ................................................................................................................................................................... MIJN FOUT 15 ............................................................................................................................................................................ HET PASPOORT 18 .................................................................................................................................................................... NIET 20 ........................................................................................................................................................................................ FOTO'S 24 .................................................................................................................................................................................... STEFANO 26 ............................................................................................................................................................................... BROEI 29 ..................................................................................................................................................................................... OORLOG 30 ................................................................................................................................................................................ PLANNEN 32 .............................................................................................................................................................................. PLASTIC 34 ................................................................................................................................................................................. HET ERGSTE (1) 36 .................................................................................................................................................................... HET ERGSTE (2) 38 .................................................................................................................................................................... EINDE 42 ..................................................................................................................................................................................... EINDE 10 DAGEN LATER 43 ................................................................................................................................................... EINDE 3 WEKEN LATER 52 .....................................................................................................................................................

Page 3: DE HAMBURGERFILES · Joene zegt dat ik moet bloggen. Dat kun je voor me doen, zegt hij. Eerst schrijf je alles op, zegt hij, en daarna zetten we het op internet. Op een weblog, zodat

MIJN EERSTE STUKJE

© Edward van de Vendel 20072

MIJN EERSTE STUKJE

Joene zegt dat ik moet bloggen. Dat kun je voor me doen, zegt hij. Eerst schrijf je alles op, zegt hij, en daarna zetten we hetop internet. Op een weblog, zodat iedereen het kan lezen. Dat zal ze leren. Sessy, zegt hij, jij kunt schrijven en ik niet. Ik leeswel mee, en als je vastzit help ik je verder. Jij weet precies wat er gebeurd is, zegt hij, en jij hebt een goed verstand. Jij tochook? vraag ik. Nee, zegt hij, ik kan alleen maar giechelen.

Hihi, wat lief dat je begonnen bent en dat je dit voor me wil doen! Je bent m’n schattie!!!! Joene

Page 4: DE HAMBURGERFILES · Joene zegt dat ik moet bloggen. Dat kun je voor me doen, zegt hij. Eerst schrijf je alles op, zegt hij, en daarna zetten we het op internet. Op een weblog, zodat

MACLEKKER

© Edward van de Vendel 20073

MACLEKKER

Oké. Ik schrijf dus alles op wat er met Joene en mij bij de MacLekker is gebeurd. Daar hebben we elkaar dus ook ontmoet.Het was meteen raak. We kwamen toevallig samen solliciteren, maar binnen vijf minuten klapten we dubbel. Krampenhadden we, lachstuipen. Ik weet niet eens meer wat de aanleiding was. Misschien zei Joene iets. Misschien zei ik iets.Misschien keken we elkaar alleen maar aan. Ik moest knijpen om niet door te lekken en hij zat met zijn handen voor zijnmaag.

De MacLekker heet in het echt natuurlijk niet MacLekker. Maar ik wil geen problemen. Joene zegt dat ik alles moetvertellen, dat ik niks mag weglaten. En niet alles wat in de MacLekker gebeurt is dus leuk. Vandaar een nepnaam. Maar onsweblog gaat De Hamburger Files heten (heeft Joene verzonnen). Dus het is niet echt moeilijk om te snappen om welk bedrijfhet gaat. Het is in elk geval makkelijker dan een sudokupuzzel, toch?

MacLekker, goed bedacht Sessybaby! Maar wat is een sudukopuzzel? Joentje

*

(niet voor het blog)

Natuurlijk heb ik vriendjes gehad. Ik heb gerommeld, zoals iedereen, en vorig jaar was ik met Jort.

Het begon op kamp en na zeven weken dumpte hij me met een sms’je (Je bent leuk, maar ik denk dat ik het uitmaak. Iksms’te terug: Dag zak. En op maandag kneep ik een Fristipakje leeg boven zijn zadel.) Maar intussen had ik wel lerenzoenen. En toen zijn ouders er een keer niet waren gingen we opeens veel verder dan bij ons thuis op de bank. Ik weet nogdat ik na afloop dacht: zo gaat dat dus. Het deed geen pijn, niet echt. Maar ergens vond ik het een beetje zielig. Dat rare wittespul in dat rare gladde condoom, met Jort daarna zo verlegen en binnen vier seconden slap vanonder.

Dus ik denk al lang niet meer dat er alleen maar aan de andere kant van de wereld leuke jongens bestaan en dat er een wondermoet gebeuren voor er eentje dwars door de aardbol naar mij toe komt zakken. Mama zegt vaak genoeg dat ik mooi ben, mijnzus Jetske laat me haar dagboek lezen en ik weet dat ik best goed wegkom met een beetje mascara en een licht soortlippengloss.

Maar toen ik Joene ontmoette wist ik dat ik alleen nog maar had lopen kruimelen. Zó moest de Eerste Ontmoeting zijn, meteen maag die scheefschoot en zwakke knieën op het eerste gezicht. Zó moest De Ander zijn, een filmjongen in eencapuchonshirt. Met halflang haar, blond, mijn handen erdoorheen en zijn lippen dicht bij de mijne.

En dan Joenes ogen! Die zijn blauw als de zee op de Spaanse ansichtkaarten die mijn vader me stuurt als hij weer eens methoe-heet-ze-Geeske op vakantie is.

Ik lachte naar Joene. Hij lachte ook naar mij. En daarna begon dat slappe gegiechel. Terwijl ik echt niet zo’n dweilmeisjeben.

Joene te Water Mulder, zestien jaar, en Sessy Ververs, ook zestien, samen in de keuken van de MacLekker. Of ik verliefdben? Ja, natuurlijk ben ik verliefd. Al twee maanden. Maar verliefd is een veel te kinderachtig woord. Wat ik voel voor Joene

Page 5: DE HAMBURGERFILES · Joene zegt dat ik moet bloggen. Dat kun je voor me doen, zegt hij. Eerst schrijf je alles op, zegt hij, en daarna zetten we het op internet. Op een weblog, zodat

MACLEKKER

© Edward van de Vendel 20074

is veel specialer, veel makkelijker ook. Het is alsof we dezelfde hersens hebben. Alsof we dezelfde mensen zijn, nou ja, weetik veel.

We hebben dus geen verkering. Het is anders, het is méér.

Thuis begrijpen ze het niet. Mama kijkt regelmatig met zo’n serieuze frons en Jetske, mijn grote zus, zegt: ‘Dit gaat nietgoed. Joene blokkeert je.’ Maar dat vind ik een rotopmerking. Ze is natuurlijk jaloers, of onhandig. In elk geval heeft zij géénJoene in haar leven, en ik wel. Gisteren riep ze wat ze al zo vaak heeft geroepen: ‘Sessy, denk nou toch eens na. Hij ishomo!’

En dus reageerde ik weer zoals ik al zo vaak heb gereageerd. Ik zette één been naar voren, ik tilde mijn kin een beetje op enik zei: ‘Ja, én?’

*

Page 6: DE HAMBURGERFILES · Joene zegt dat ik moet bloggen. Dat kun je voor me doen, zegt hij. Eerst schrijf je alles op, zegt hij, en daarna zetten we het op internet. Op een weblog, zodat

DE BIN

© Edward van de Vendel 20075

DE BIN

Deze zomer begonnen Joene en ik bij de MacLekker. Ik mocht kassa draaien, maar ik wilde geen kassa draaien. Ik wilde zijnwaar Joene was. In de keuken dus. Broodjes toasten, hamburgers dressen, vriezers vullen.

Algauw waren Joene en ik het teamigste team dat ooit in een MacLekker heeft gewerkt. Als Luuk, de manager, om eenrondje van negen hamburgers riep, maakten wij er twaalf. Als hij bij de bin stond – de bin, dat is de stellage waarin alleburgers en nuggets en superpounders klaarliggen om ingepakt en verkocht te worden – als Luuk dus binman was, danwerkten Joene en ik extra goed. Zodat er veel te veel kwam te liggen. Zodat Luuk de Kuuk ‘stop!’ moest gillen, ‘stóóóóp!’.

Als Luuk iets haat is het burgers weggooien, omdat ze te oud zijn. Soms verwisselde hij de kaartjes waaraan je kunt aflezenhoe lang een burger al gelegen heeft. ‘Hela,’ riepen wij dan, ‘niet valsspelen, Luuk!’ Dan werd hij rood, want Luuk haat hetnog méér om ontmaskerd te worden.

Wij ontmaskerden hem de hele tijd. ‘Je bent te langzaam, Luuk,’ zei Joene, ‘of wij zijn te snel.’ Dan begon Luuk te schelden.Hij riep patty’s! naar ons, en soms spuugde hij erbij.

Page 7: DE HAMBURGERFILES · Joene zegt dat ik moet bloggen. Dat kun je voor me doen, zegt hij. Eerst schrijf je alles op, zegt hij, en daarna zetten we het op internet. Op een weblog, zodat

PATTY'S

© Edward van de Vendel 20076

PATTY'S

Patty’s zijn stukken vlees. Hamburgervlees. ChickLekkervlees. Superpondervlees. Bij de MacLekker heten ze dus patty’s.Niemand weet waarom. Maar Luuk de Kuuk noemde óns patty’s. Joene en mij.

Ach, arme Luuk. Hij was niet grappig. Nooit.

Page 8: DE HAMBURGERFILES · Joene zegt dat ik moet bloggen. Dat kun je voor me doen, zegt hij. Eerst schrijf je alles op, zegt hij, en daarna zetten we het op internet. Op een weblog, zodat

LUUK DE KUUK

© Edward van de Vendel 20077

LUUK DE KUUK

Wie wil er in godsnaam manager worden?

Iedereen die bij de Mac werkt, haat de Mac. Zo is het gewoon. Behalve Luuk. En zijn hulpje Mitch. Voor hen is de Mac hunleven. Luuk denkt dat hij iets voorstelt. Maar hij staat onder aan de bazenladder. Boven hem staat Robert, de filiaalchef. Wijlachten om Luuk. En Robert lachte ook om Luuk.

Luuk dacht dat we hem kok noemden. Luuk de Kok. Hij vond het een hele eer. Hij dacht dat we ‘Kuuk’ zeiden vanwege hetrijm. Maar kuuk is het Noorse woord voor lul. Joene heeft dat verzonnen. Zijn vader heeft een winterhuis in Noorwegen,vandaar. Joene verzon alles. Luuk de Lul.

Wat heb je veel getikt vandaag, Sesje! Kom je straks nog? Ik heb twee nieuwe dvd’s gedownload, of downgeload hoe zeg jedat. Eén met Brad Pitt toen hij jong was. Lekkerrrrrrr - J.

*

(niet voor het blog)

De eerste weken ging het goed. De eerste weken werden we steeds beter. We werkten elke avond, maar het leukst vonden wehet op vrijdagavond, tijdens de rush. Dan was het lekker druk. Dan schoven we drie patty’s tegelijk op een spatel, dan paktenwe precies genoeg uitjes voor precies genoeg broodjes, dan wisten we al wanneer de toaster zou zoemen voordat hij zoemde.Onze handen deden alles vanzelf, zodat we onze hoofden konden houden bij datgene waar het in de keuken van deMacLekker echt om gaat: lol.

We probeerden Luuk uit te horen. (Hij is vier jaar geleden getrouwd, op zijn negentiende dus, echt waar!) We verzonnenMacLekker-liedjes (‘Stop je aders vol / met onze cholesterol / MaaaaaacLekkerLekkerLekker’) En we roddelden over deklanten die we door de bin heen bij de kassa zagen staan.

Tijdens de lunchpauze schoten we in onze gewone kleren om naar het restaurant te gaan (daar mochten we niet in onzeMacLekkerpakjes heen) en dan aten we de freakige burgers die we voor onszelf gebakken hadden. Driedubbeldik. Extraplatgeslagen patty’s. In ketchup geroosterde broodjes, twee shots barbecuesaus erover. O, wat heb ik veel vet gegeten in dietijd. Maar ik ben geen aankomer. Ik heb geluk in mijn leven, denk ik, en ik heb geluk in mijn lijf. Ik ben niet dun, ik ben nietdik. Ik kom niet aan en ik val niet af. Als we bij mij thuis waren zei Joene weleens: ‘Luuk heeft gelijk, jij bent een patty.Eentje om in te bijten.’

En dan zei ik terug: ‘Jij ook. Jij bent ook een patty.’ En dan deed hij soms zijn shirt uit om te laten zien waar hij zwaarder aanhet worden was. Ik keek en keek, maar nergens dus. Dat wilde hij me horen zeggen, denk ik. Hij wilde zien hoe ik naar hemkeek.

Nu ik eraan denk, dat hebben we al een tijdje niet meer gedaan: vetrollen vergelijken.

Maar goed ook, want ik werd er wild van. Raar en wild.

*

Page 9: DE HAMBURGERFILES · Joene zegt dat ik moet bloggen. Dat kun je voor me doen, zegt hij. Eerst schrijf je alles op, zegt hij, en daarna zetten we het op internet. Op een weblog, zodat

HOMO

© Edward van de Vendel 20078

HOMO

Joene zegt dat ik moet opschrijven dat hij homo is. Goed dan. Hij is het. Maar ik vind dat het niks uitmaakt. Dat het niks uitzou moeten maken. En wie er raar over doet plop ik de ogen uit zijn hoofd, ik ga er een tijdje mee staan pingpongen en danlaat ik ze door het kwijlende hondje van de buren terugbrengen. Zo heb ik er altijd over gedacht. Zo denk ik er nog steedsover.

Hihi schatje. Kun je het aan me zien? Joene

Daar geef ik geen antwoord op. Het stoerste aan jou zijn de spijkers op je roze D&G-riem. S.

Page 10: DE HAMBURGERFILES · Joene zegt dat ik moet bloggen. Dat kun je voor me doen, zegt hij. Eerst schrijf je alles op, zegt hij, en daarna zetten we het op internet. Op een weblog, zodat

DE ANDEREN DIE BIJ DE MACLEKKER WERKTEN

© Edward van de Vendel 20079

DE ANDEREN DIE BIJ DE MACLEKKER WERKTEN

Er werken er zovéél… Maar ik noem er een paar.

Zefira natuurlijk, de liefste, met hoofddoek. En daar dan het MacLekkerpetje overheen. Zij deed kassa, maar omdat dekassameisjes de frieten afbakken, en het fritesstation naast onze werkstations staat, zagen we haar vaak. Haar en haarglimlach.

Mitch. Die commandeerden we de keuken door. Sorry hoor, maar Mitch is zwaar en lelijk en hij houdt van foutevoetbalshirts. Dat was allemaal nog te verdragen, maar de grootste hobby van Mitch was ons betrappen. Hij was een tweedeLuuk. Een tweede Kuuk dus eigenlijk, misschien was hij zelfs nog Kuker dan Kuuk.

Jos. Zagen we niet zo vaak. Als hij kwam liep hij in illegale Prada’s. Die hij ook verkocht. Joene kon geloof ik wel met hem.Ik niet.

De baas, Robert. Zat meestal in zijn kantoortje. Stormde soms de keuken binnen en werkte dan tien minuten lang harder ensneller dan wij allemaal.

Tenslotte: Stefano (zo heet hij niet echt). Over hem later.

Fuck ‘Stefano’ J.

Jij zei dat ik alles moest vertellen.

Yep. Maar toch: fuck ‘Stefano’.

*

(niet voor het blog)

Al na een paar avonden zei Joene tegen me: ‘Gaan we naar jouw huis? Gaan we lekker niks doen met z’n tweeën?’ Alsof datvanzelfsprekend was. Alsof je dat met iedereen doet die je net drie dagen kent. Ik schrok ervan, maar eigenlijk wist ik datJoene gelijk had. Dat het in ons geval inderdaad vanzelfsprekend was. Alleen: de laatste jongen die ik mee naar huisgenomen had was Jort. Na Jort zaten mam en Jetske de dagen op de kalender weg te strepen tot er een nieuw vriendje zouverschijnen. En zo zouden ze Joene natuurlijk zien: als mijn nieuwe vriendje.

Ik had geen zin in gedoe, maar ja, ik had mezelf al verraden door na die eerste Joene-MacLekker-dagen veel te vrolijk thuiste komen. ‘O-oh,’ zei Jetske. ‘Een goed humeur? Dat kan niet van de superpounders zijn.’ En nu zouden ze Joene zien, metmij ernaast, en ze zouden zien hoe ik alleen maar blij kon grijnzen. Je kunt aan mij aflezen wat ik voel, ik ben net een grapwaarvan iedereen de clou al kent.

Page 11: DE HAMBURGERFILES · Joene zegt dat ik moet bloggen. Dat kun je voor me doen, zegt hij. Eerst schrijf je alles op, zegt hij, en daarna zetten we het op internet. Op een weblog, zodat

DE ANDEREN DIE BIJ DE MACLEKKER WERKTEN

© Edward van de Vendel 200710

Ik schrok dus toen Joene zei dat hij mee wilde. Maar ik dacht tegelijkertijd: Sessy, hij is wel de mooiste jongen die ze ooithebben gezien…

En inderdaad, Joene stapte binnen en Jetske’s mond viel open. Mama schonk cola in maar ze morste langs de glazen. En toenJoene en ik even later naar boven gingen vielen die twee daar beneden waarschijnlijk allebei onhoudbaar flauw.

Joene keek naar mijn bureau en naar mijn muren. Hij zei: ‘Leuke moeder, leuke zus, leuke kamer.’

Hij pakte mijn hand, drukte er een kus op en fluisterde: Maar het allerleukst ben jij.’

Ik zei: ‘Joene te Water Mulder, jij bent een slijmbalkoningin.’

Hij schaterde het uit, zakte neer op mijn bed en haalde een jointje te voorschijn.

*

Page 12: DE HAMBURGERFILES · Joene zegt dat ik moet bloggen. Dat kun je voor me doen, zegt hij. Eerst schrijf je alles op, zegt hij, en daarna zetten we het op internet. Op een weblog, zodat

MITCH

© Edward van de Vendel 200711

MITCH

Mitch had de vreemde gewoonte om tegen zichzelf te praten. Of tegen de hamburgers. Tegen de koelkasten ook, en tegen depatty’s. Heel bizar. We vroegen wel eens of ze een beetje wilden luisterden, de broodjes. Dan keek hij verstrooid op en lachteom zichzelf.

Dachten we. Maar ergens aan het einde van de tweede week begon er iets te botsen.

Joene en ik hielden allebei korte pauze. We stonden bij de achterdeur. En opeens was Mitch er ook. ‘Zo hé,’ zei hij, ‘julliezijn ook altijd samen…’

‘Aloha Mitch,’ zei Joene.

‘Ja ja,’ zei Mitch, ‘ik snap niet dat het mag van Luuk. Dat jullie samen pauze hebben. Er zijn te weinig handen dan. In dekeuken, bedoel ik. Ja nee, niet dat ik iets tegen jullie persoonlijk heb. Maar het is gewoon niet zo slim. We zouden eenroostertje moeten maken, zodat we een voor een pauze hebben, en niet met z’n tweeën. Nu is het hele eerste stationonbemand.’

‘Mitch, Mitch!’ zei Joene, en hij kneep zijn ogen samen. Dat had ik hem niet eerder zien doen. ‘Mitch, Mitch, heb jij eenvriendin?’

‘Wuh?’ zei Mitch. Hij haalde een vettig handje door zijn dikke zwarte haar en daardoor begon het nog iets sterker te glimmendan het al deed. ‘Wuh,’ zei hij, ‘nee.’

‘Maar Mitch,’ vroeg Joene, ‘wil jij wel een vriendin?’

‘Wah,’ zei Mitch.

‘Want Mitch,’ zei Joene, ‘op deze manier lukt dat natuurlijk nooit. Weet je wat het is? Jij praat teveel. Je gebruikt te veelwoorden. Het is net braaksel, al dat geklets van jou. En dan zeg ik het nog netjes. Jij smeert braaksel op de wereld. Over dekoelkast en over de dresstafel en over de superpounders en de ChickLekker-nuggets. Dat wil niemand. En zeker de meisjeswillen dat niet. Dát, mijn beste Mitch,’ – hier pauzeerde Joene even – ‘dát is pas niet zo slim.’

Mitch viel stil. Hij liet zijn handen in de lucht hangen, hij staarde naar Joenes mond. Na een paar seconden begon hij tehijgen, en opeens stoote hij uit: ‘Ze zeggen dat jij een flikker bent!’

Meteen erna klapte hij de achterdeur open om terug naar binnen te gaan. Maar toen draaide hij zich weer om en schreeuwde:‘En ik heb niet eens iets tegen flikkers!’

Toen wist ik het zeker: Mitch is gestoord. En het grootste bewijs daarvoor was wel dat hij naar mij keek toen hij dat laatsteriep. Niet naar Joene.

Dat laatste wist ik niet eens meer, wat ben ik toch een zeefje! Xx Joen.

*

Page 13: DE HAMBURGERFILES · Joene zegt dat ik moet bloggen. Dat kun je voor me doen, zegt hij. Eerst schrijf je alles op, zegt hij, en daarna zetten we het op internet. Op een weblog, zodat

MITCH

© Edward van de Vendel 200712

(niet voor het blog)

In het begin wilde Joene samen met me blowen. Ik zei nee, al was ik bang dat hij teleurgesteld zou zijn. Ik ben geenheiligheidje, hoor, ik vind het gewoon duf. Ik heb het geprobeerd, maar ik werd er een soort mummie van. Ik zou wel willendat Joene ermee stopt. Het heeft volgens mij ook invloed op zijn werk. Soms liep hij om kaas naar het voorraadhok, kwam ‘ieterug met augurkjes. Dat soort dingen. Maar ik mag er niet over zeuren, zegt hij.

Ik begrijp het ook wel: Joene blowt om weg te zijn. Weg van zijn stomme bibliotheekmoeder. Ze heeft alle avonden dienst enals ze thuis is zit ze met haar hoofd en haar neus en haar tong vooroverhangend in een boek. Ze kijkt alleen op als Joene de tvaandoet. Dan zegt ze: ‘Moet dat, schat?’ Maar als hij opstaat, naar school gaat, mij binnenlaat of naakt door de keuken rentom het slagersmes uit de afwasmachine te halen zodat hij iets heeft om zichzelf mee van kant te maken, dan ziet ze niks.

Nee hoor, Joene maakt zichzelf niet van kant. Niet zolang hij mij heeft. Maar een vrolijk leven heeft Joene niet. Zijn vadersloopte vroeger elk half jaar het nieuwe meubilair. Zijn vader liep in de kerstvakantie, na twaalf terreurjaren, eindelijk wegvan Joenes moeder. Zijn vader nam Joene dit voorjaar mee naar een hoer om hem ‘op andere ideeën te brengen’. Dus: hoezobegrijpende ouders? Hoezo acceptatie? Hoezo homo’s hebben het gemakkelijk tegenwoordig? Weet iemand wat Joene in deklas naar zijn kop geslingerd krijgt – ook van leraren? We zitten niet op dezelfde school, maar ik haat het als de wereldmoeilijk gaat lopen doen. Hallo – hij is geboren als homo, oké? Zo simpel is het. Als Joene zelf kon kiezen waren hij en ikallang verloofd. Maar die keuze heeft hij dus niet. Ja sorry, ik draaf geloof ik een beetje door, maar dit soort dingen roeptJoene in mij op. Ik wil steeds maar vóór hem gaan staan. Ik wil karate leren, om hem te beschermen. Ik weet het, het klinktraar, maar eigenlijk is Joene de jongen met wie ik wil zijn én hij is mijn kleine broertje. Ook al is hij ouder. Klinkt dat gek?Waarschijnlijk wel. Maar het is zoals het is.

Page 14: DE HAMBURGERFILES · Joene zegt dat ik moet bloggen. Dat kun je voor me doen, zegt hij. Eerst schrijf je alles op, zegt hij, en daarna zetten we het op internet. Op een weblog, zodat

DAARNA

© Edward van de Vendel 200713

DAARNA

Toen Mitch naar binnen liep, en wij even later ook weer aan het werk gingen, kon ik mijn aandacht niet bij de MacLekker-grappen houden. Mitch werkte stug en stil verder. Hij praatte niet meer tegen de hamburgers.

Wat was er nou eigenlijk gebeurd? Mitch was moeilijk komen doen, daarna zette Joene hem op z’n plek en toen was Mitchgaan schelden. Maar had hij dat niet meteen weer teruggetrokken? Was Mitch zo’n rottige homo-pester? Zo’n homofoobje?Of ging het daar niet om? Ik zocht Joenes ogen om te weten hoe hij eraan toe was, maar hij leek nergens last van te hebben.Een halfuurtje later liep hij zelfs naar Mitch. Hij sloeg hem zelfs op zijn schouders. Hij zei: ‘Dat moeten we niet doen. Ruziemaken.’

Mitch keek op en zei: ‘N-nee.’

En zoef – het was over. Bij mij raasde het nog van binnen, maar Joene had de storm al bedwongen. Zo knap! De hele verdereavond sprong ik bijna uit elkaar van de liefde.

En nog steeds, toch, Sessietje? Nog steeds hè? Xxxx Joene.

Ja hoor, nog steeds. X S

Page 15: DE HAMBURGERFILES · Joene zegt dat ik moet bloggen. Dat kun je voor me doen, zegt hij. Eerst schrijf je alles op, zegt hij, en daarna zetten we het op internet. Op een weblog, zodat

DUIDELIJKHEID

© Edward van de Vendel 200714

DUIDELIJKHEID

Het gekke was dat na de ruzie met Mitch de sfeer alleen maar beter werd. Misschien kwam dat omdat we het opeens overonze dates gingen hebben. Joene besloot duidelijk te zijn. Duidelijk over mij (Ze is mijn allesje! Zonder haar ga ik dóód!Echt waar, dat zei hij toen en hij meende het). Maar ook duidelijk over zijn seksuele voorkeur (Yep, ik ben het. Homo. Wie ermoeite mee heeft die stikt er maar in, er is toch niks aan te doen. Iedereen keek en niemand zei iets en omdat Joene zijn wittesuperlach liet zien lachte iedereen terug.)

En toen kwamen er ook verhalen van de rest. Zefira vertelde over de jongen die ze via cu2 had leren kennen. Mouraz heettehij, als ik het goed onthouden heb. Internet-verkering, dat was het. Na de zomer zouden ze elkaar ontmoeten, want hijwoonde aan de andere kant van het land en bovendien was hij nu de hele zomer in Marokko.

Jos deed vaag. Hij deed altijd vaag. Hij blowde drie keer zo veel als Joene, en natuurlijk dealde hij ook. We lieten hem in dekeuken meestal met rust, maar Joene mepte hem af en toe op zijn schouder. Nu zei hij: ‘Chickies, ach, chickies…’

Stefano? Die werkte toen nog niet bij de MacLekker.

Mitch zei dat hij niemand had en dat hij dat helemaal niet erg vond. ‘Ik werk aan mijn toekomst,’ zei hij, ‘en daar passen devrouwen nog niet bij. Dat geeft maar gezeik.’

Luuk wilde niet over zijn echtgenote praten, maar we kregen hem zover dat hij haar fotootje liet zien. Zat in zijnportemonnee. Yvonne. Ze zag er uit alsof ze minstens dertig was en ze had dringend een beugeltje nodig. Maar dat zeiden weniet. We grinnikten wel. Het was eigenlijk heel vriendelijk allemaal. Toen nog wel.

*

(niet voor het weblog)

Homo’s hebben iets. Hoe moet ik dat uitleggen? Iets hertachtigs hebben ze. Je kent ze wel, die reeën bij de kinderboerderij.Ze zijn prachtig en ze kijken je met hun sprookjesogen aan. Je wilt ze omhelzen maar ze laten zich niet omhelzen. Ze lopennooit eens lekker kwispelend achter je aan, maar als er een auto op ze in komt rijden gooi je jezelf zonder aarzelen tussen henen die koplampen. Ik klets maar wat. Het is laat en ik heb aan het weblog zitten werken. Waarom? Omdat ik me schuldigvoel? Natuurlijk. Maar vooral omdat het waar is wat ik zeg: Joene is mijn hert.

Bovendien zijn mijn ouders ook gescheiden. Niet zo gewelddadig en niet zo gemeen, maar toch. En al heb ik een grote zustegen wie ik aan heb kunnen klagen, en Joene niet – die bezoekregelingen, de ruzies en dat heen-en-weer-gereis warenhetzelfde en dat schept toch een band.

*

Page 16: DE HAMBURGERFILES · Joene zegt dat ik moet bloggen. Dat kun je voor me doen, zegt hij. Eerst schrijf je alles op, zegt hij, en daarna zetten we het op internet. Op een weblog, zodat

MIJN FOUT

© Edward van de Vendel 200715

MIJN FOUT

Aan het begin van de derde week bood Mitch mij zijn locker aan. Dat moet ik even uitleggen. Als we op het werk kwamenkleedden we ons om in het piepkleine crewkamertje. Er hingen lockers, maar dat waren er niet genoeg. Omdat Joene en ikgelijktijdig bij de MacLekker begonnen waren deelden wij er een. Maar nu zei Mitch: ‘D-dat kan niet. Dat een meisje geeneigen locker heeft. Dat hoort niet. Ik doe wel met Joene samen. Hier. Heb je de sleutel.’

Hij stak zijn zachte roze vingers naar me uit. Ik keek om me heen. Wat moest ik nu? Joene stond buiten de roosters schoon temaken, misschien kwam hij al terug? Ik begon razendsnel met mezelf te overleggen. Een eigen locker zou wel handig zijn.Het was niet fijn om elke keer de sleutel aan Joene te vragen, ook als ik vrouwendingen nodig had, je kent dat wel. Maar konik dit wel aannemen? ‘Doe nou,’ zei Mitch, ‘het is gewoon praktischer. Luuk weet het al, Luuk vindt het goed. En ik praatwel met Joene. Joene en ik hebben heus geen ruzie of zo. En hij wil toch het b-beste voor jou?’

Natuurlijk, dacht ik, natuurlijk wil Joene het beste voor mij. En ik nam de sleutel aan. ‘Loop even mee,’ zei Mitch, ‘danwisselen we de spullen meteen even om.’ En ik liep met hem mee, want ik wilde al een uur of wat Labello uit mijn rugzakhalen en dat kon ik dan meteen even doen.

Het leek wel of Mitch zich schaamde, hij keek zelfs de andere kant op toen ik mijn laarzen aan het overhevelen was. Waaromhad ik die sleutel aangenomen? Het leek me onschuldig. Kalf dat ik ben. Ik moest toch beter weten: bij de MacLekker is nietsonschuldig.

Dag schatje. Niet leuk om op te schrijven hè? J.

Nee, ik schaam me kapot. S.

Ach Seske toch, jij bent nog steeds mijn allesje hoor! Smak, smak! (Maar het moet. Dat opschrijven. Snap je wel, hè?) Je J.

*

(niet voor het weblog)

Ik begreep mijn moeders zorgen wel.En ook die van mijn zus. Toen Jort mij dumpte was ik wekenlang niet te genieten. In dietijd zat Jetske’s relatie met Alexander de Saaie ook net in een dip, en mama was natuurlijk nog verdrietig over pap. En duswerden we eventjes zo’n vrouwengroep. Zo’n verdriet-trio. Een week lang keken we elke avond naar slappe films. Mamazocht ze uit. Dan jankten we, of we haalden mokkataartjes. We riepen dat het mannenharten waren en we hapten ze kapot.Mama knapte ervanop en Jetskte knapte ervanop. Mama begon te denken aan een datingservice op internet en Alexander deSaaie kocht weer eens een bosje rozen, dus dat weekend veranderde Jetske’s relatiedip in een relatiewip.

De enige die chagrijnig bleef was ik. Misschien dat ik Jort toch leuker had gevonden dan ik wilde toegeven. Tussen mama’smannenchatsessies en Jetske’s zwijmelbuien door probeerden ze me op te vrolijken. Dat lukte maar matig. Ik vond mezelf

Page 17: DE HAMBURGERFILES · Joene zegt dat ik moet bloggen. Dat kun je voor me doen, zegt hij. Eerst schrijf je alles op, zegt hij, en daarna zetten we het op internet. Op een weblog, zodat

MIJN FOUT

© Edward van de Vendel 200716

stom, en ik vond het stom dat ik mezelf stom vond. Ik begon steeds vaker over Jort te dromen. Pas toen het zomer werd,namen die dromen een beetje af. En op een dag werd ik nagefloten op straat. Ik keek om - drie bouwvakkers stonden vanafeen steigertje te applaudisseren. Dat was de klik. Ik nam me voor om geld te gaan verdienen zodat ik in de herfstvakantie wegkon. Naar het buitenland. Een weekje feesten. In Salou of zo.

Ik zocht een baantje en kwam bij de MacLekker terecht. En bij Joene. Dus dat mama en Jetske bang waren dat ik weer in eendepressie zou schieten omdat Joene in hun ogen na Jort opnieuw een onbereikbare liefde was, begreep ik best. Alleen zittenhij en ik natuurlijk anders in elkaar. Wij zitten uniek in elkaar, wij zitten uitzonderlijk in elkaar.

Want: hoezo onbereikbaar? Bij Joene kom ik niks tekort. We zoenen soms. Echt waar. Joene valt dus niet op meisjes en wehebben natuurlijk geen seks, maar op een avond zei hij: ‘Ik heb zo’n zin in zoenen. Zullen we het doen?’

Ik werd rood, en ik zei: ‘Doe even normaal.’

‘Sessy,’ zei hij, ‘je gaat nu toch niet zitten miepen?’

En toen keek ik naar zijn lippen en ik had opeens ook zo’n ontzettende zin. Dus we begonnen gewoon. Het was heel evenraar, maar Joene zoende zo heerlijk langzaam en warm. ‘Een voorzichtig schoenlepeltje,’ zei hij, ‘je tong moet eenvoorzichtig schoenlepeltje zijn.’ Ik weet ook niet hoe hij daarbij kwam. Maar het werkte. ‘God, Sessy,’ zei hij, ‘wat doen wehet goed. Ik wou dat ik er geil van werd.’

(Schoenlepel – dat wordt het wachtwoord als we het blog online gaan zetten. Ik vertelde aan Joene dat ik dat zo verzonnenhad en hij lachte zo lekker. Zo lekker vet.)

*

(niet voor het weblog)

Eerst zei Joene niks. We werkten gewoon door. Maar toen we aan het eind van de avond naar huis fietsten barstte hij los.‘Weet je wel wat je hebt gedaan? Nu liggen de vetkleren van die vetMitch tegen de mijne aan. Heb je zijn vingers wel eensbekeken? Van die gestripte slavinken zijn het, getverdegetver, en daar pakt hij nu mijn spullen mee op. Hoe heb je…’

Zo kwaad had ik Joene nog nooit gezien. Ik trilde op mijn fiets omdat ik Joene zag trillen. Ik wilde sorry zeggen, ik wilde detijd terugdraaien, ik begon: ‘Joentje…’

‘Joentje?’ schreeuwde Joene. ‘Ben ik nu Joentje? Had je het niet gewoon kunnen vragen? Wat is er met je mond? Wat is ermet je hersens? Ik dacht dat wij een setje waren!’

‘Sorry!’ riep ik. ‘Sorry Joene, sorry. Ik heb een fout gemaakt, ik heb een fout gemaakt!’

Ik was zo geschrokken dat ik ook begon te schreeuwen. Joene gaf geen antwoord meer. Hij slingerde met zijn fiets. Onzesturen raakten elkaar en we vielen bijna om. Joene mompelde ‘sorry’ en keek strak voor zich uit.

Ik wist niet wat ik nu moest zeggen. En omdat deze stilte misschien nog wel erger was dan zijn plotselinge verwijten, begonik te huilen. Maar pas toen we mijn straat inreden, zei Joene: ‘Nou ja…’ En hij stak me een pakje zakdoekjes toe.

Die avond at ik niks. Mama en Jetske probeerden me te laten praten, maar ik zei: ‘Laat me nou.’ Ik ging vroeg naar mijnkamer. Ik keek vanuit mijn bed naar een stomme politieserie, en toen die afgelopen was dacht ik eindelijk: misschien moet ik

Page 18: DE HAMBURGERFILES · Joene zegt dat ik moet bloggen. Dat kun je voor me doen, zegt hij. Eerst schrijf je alles op, zegt hij, en daarna zetten we het op internet. Op een weblog, zodat

MIJN FOUT

© Edward van de Vendel 200717

blij zijn. Joene maakt ruzie. En je maakt alleen ruzie met iemand waar je om geeft.

Ik weet niet zeker of ik dat zelf geloofde, maar ik nam me in elk geval voor om beter op te letten. Geen suffe acties meer.Weg met Sessy de trut.

*

Page 19: DE HAMBURGERFILES · Joene zegt dat ik moet bloggen. Dat kun je voor me doen, zegt hij. Eerst schrijf je alles op, zegt hij, en daarna zetten we het op internet. Op een weblog, zodat

HET PASPOORT

© Edward van de Vendel 200718

HET PASPOORT

Drie dagen later was Joene zijn paspoort kwijt. Na zijn pauze kwam hij bleek de keuken in. Hij liep regelrecht naar Mitch.Die stond bij de sauspistolen. ‘Geef op,’ zei Joene. Het klonk verstijfd, het klonk afgemeten.

‘W-wat?’ vroeg Mitch.

‘Wat dacht je zelf?’

‘Wuh?’

En toen greep Joene Mitch bij de kraag van zijn polo. ‘Dertig euro, vetzak. En mijn paspoort.’

‘Wieh, wieh,’ deed Mitch, en Luuk kwam bij de bin vandaan.

Joene liet los en begon nu uit te varen tegen Luuk. ‘Je moet in de gaten houden wat voor personeel je aanneemt, jijkuukmanager. Mijn paspoort is uit mijn locker gestolen, plus dertig euro. En de enige die een sleutel van mijn locker heeft isdeze dikzak hier.’

Mitch keek hulpeloos naar Luuk . Dat was knap acteerwerk van hem, die hulpeloosheid. Ik stikte zowat in mijn MacLekker-pakje, want ik voelde me opeens verantwoordelijk voor alles, voor de diefstal, voor het verpesten van de sfeer, voor Joenesontzetting. Ik begon te schelden. ‘Klootzak!’ riep ik naar Mitch. ‘Vuile worstenvingerdief!’

Blijkbaar deed ik dat zo onverwacht, dat iedereen zich naar mij omdraaide. Mitch kromp ineen. Hij piepte ‘Maar ik heb hetniet gedaan. Ik heb het niet gedaan! De sleutel hing al die tijd…’ Hij graaide naar zijn broeksriem. Daar hing de sleutel vande locker die hij met Joene deelde altijd aan zo’n slingerende bos. Maar nu niet meer.

Hij riep: ‘Wacht!’ Hij haalde zijn zakken leeg en stamelde: ‘Hij moet gestolen zijn. Iemand heeft de sleutel van mijn hangeraf gejat!’

Dat was slim van hem. Of niet slim – op dat moment begreep ik er niets meer van. ‘Klootzak!’ begon ik weer, maar nu sloegJoene een arm om me heen.

Hij zei: ‘Rustig, Sessy, rustig.’ Hij suste me! Alsof mij iets overkomen was, en niet hem!

En toen stormde Robert, de chef, naar binnen. Hij bulderde: ‘Waarom wordt er hier gloeiende gloeiende niet gewoongewerkt?’

*

(niet voor het weblog)

Dat hebben ze niet graag bij de MacLekker: gedoe. Luuk en Robert trokken zich terug. Even later werd Joene naar Robertskamertje geroepen en daarna was het de beurt aan Mitch. Het duurde maar en duurde maar. Ik werd er doodzenuwachtig van.Ik wilde mee gaan praten, ik wilde Robert laten weten hoe stom het van mij was geweest om Mitch te vertrouwen. MaarJoene zei: ‘Maak het nou niet erger, Sesje, het is toch al zo’n gefuck.’

Page 20: DE HAMBURGERFILES · Joene zegt dat ik moet bloggen. Dat kun je voor me doen, zegt hij. Eerst schrijf je alles op, zegt hij, en daarna zetten we het op internet. Op een weblog, zodat

HET PASPOORT

© Edward van de Vendel 200719

Ik begreep niet waarom hij zo kalm was. Luuk en Robert kwamen eindelijk te voorschijn en zeiden dat ze de boel nog beterwilden onderzoeken. ‘Morgen,’ zeiden ze, ‘morgen weten we meer.’ Mitch knikte en Joene knikte ook.

Toen we de MacLekker uitkwamen haalde hij zijn schouders op. ‘Laten we naar de film gaan, Sesje. De late film, dat kannog als we ons haasten.’

Ik betaalde, dat was wel het minste dat ik kon doen.

In de rij voor de popcorn vielen me opnieuw Joenes ogen op. Het leek wel of ze alsmaar blauwer werden. Ik zei: ‘Weet je welhoe duur een nieuw paspoort is? Denk je dat je moeder dat gaat betalen? Of je vader? Misschien… misschien…’

Ik wilde zeggen: ‘Misschien timmert hij je wel in elkaar,’ maar dat was natuurlijk hysterisch van mij. Ik hield het net op tijdin. Ik zat te trutten, want hoewel Joenes vader altijd een honkbalknuppel in zijn auto had liggen, geloof ik niet dat hij Joeneooit iets heeft aangedaan. Ik raakte een beetje de weg kwijt in dat hele paspoortdrama, maar Joene wuifde alles weg. ‘Laattoch zitten, Sesje, we kunnen er toch even niks meer aan doen.’

Hoe kon Joene zo rustig zijn? Hoe kon hij grinnikend van de film genieten? Ik hield mijn aandacht er niet bij. Wat zouden wemorgen te horen krijgen?

Toen we naar huis fietsten zei Joene: ‘Waarschijnlijk ontslaan ze dikke Mitch.’

Dat dacht hij dus. Misschien was hij daarom wel zo ontspannen.

Maar het liep anders. Helemaal anders.

Page 21: DE HAMBURGERFILES · Joene zegt dat ik moet bloggen. Dat kun je voor me doen, zegt hij. Eerst schrijf je alles op, zegt hij, en daarna zetten we het op internet. Op een weblog, zodat

NIET

© Edward van de Vendel 200720

NIET

Volgens Robert en Luuk had Mitch het niet gedaan. Joene viel bijna om van kwaadheid, hij hield zichzelf aan het handvatvan een toaster overeind. Jos, zeiden ze, Jos was het geweest. Jos de drugsdealer, de Prada-hosselaar, de blowkoning.

Het erge was dat hun argumenten nog overtuigend leken ook. Ten eerste, zeiden ze, zou het wel een ongelooflijk dommeactie van Mitch geweest zijn: geld uit een locker stelen waar alleen jij en de eigenaar van het geld de sleutel van hebben. Endan nog rustig naast degene van wie je hebt gestolen salades op gaan staan maken. ‘Hij is een rund,’ zei Luuk, met een schuinoog naar Mitch, ‘maar zó’n rund is hij nou ook weer niet.’

Ten tweede: Jos had gisteren ontslag genomen. Hij was alleen maar even langs geweest om zijn MacLekkerspullen in televeren en met Robert te praten. In het kantoortje dus, vlakbij de lockers. En Mitch had hem buiten gezien – ze hadden samennog staan kletsen.

Ten derde: Een beetje handig boefje kan de sleutel zo van Mitch’ hanger haken.

Conclusie: Jos had geld nodig, Jos jatte de sleutel van Mitch, Jos vond zijn buit, Jos nam de benen.

‘Klaar,’ zei Robert, ‘zo duidelijk als wat. Joene, als het goed is heb jij je paspoort binnen de kortste keren terug.’

‘Juist,’ zei Luuk, ‘maar omdat Mitch toch een soort rund is, heeft hij aangeboden die dertig euro terug te betalen. Ook al heefthij geen schuld. Nou ja, hij moet zijn sleutels beter in de gaten houden.’

‘H-hier,’ zei Mitch, en hij stak zijn vuist naar Joene uit. Er zaten twee briefjes in. Een van twintig en een van tien.

Joene keek naar het geld en deed niks.

Ik stond nog steeds naar Luuk en Robert te staren. Alles ging zo snel! Waren ze de boel nu elegant aan het oplossen enveegden ze de problemen onder tafel – of hadden ze gelijk?

Ik begon te hakkelen: ‘Maar… maar het is toch helemaal niet zeker dat…’

‘Meisje,’ zei Robert, ‘heb jij er nou ook nog iets mee te maken?’

‘Nee,’ stamelde ik, ‘maar…’ Ik maakte mijn zin niet af, want ik zag dat Joene de uitgestoken briefjes van Mitch aanpakte.‘Mitch,’ riep ik, ‘Mitch heeft Joene een flikker genoemd!’ Dat klonk zielig, en ik wist dat het zielig klonk. Maar ik moest ietszeggen, er klopte iets niet, ik wist het zeker. Ik wist alleen niet wat precies.

‘Nou, nou,’ zei Mitch.

Ik keek naar Joene en dacht: waarom zegt hij niks? Waarom neemt hij dat geld nou aan? Maar Robert, de chef, schuddeopeens heftig met zijn hoofd en bromde: ‘Flikker? Dat woord gebruiken we hier niet.’

En daarmee was het blijkbaar over en uit, want voordat ik nog iets kon zeggen beende hij terug naar zijn kantoor.

Toen de deur achter Robert dichtklapte keek Luuk naar Joene en naar mij. ‘Zo,’ zei hij en hij knipperde veel te snel met zijnogen, ‘zo. Alles opgelost.’

‘O, Joene,’ voegde hij er nog aan toe, ‘wat ik nog vergat te zeggen: je bent benoemd tot werknemer van de maand. Je mag

Page 22: DE HAMBURGERFILES · Joene zegt dat ik moet bloggen. Dat kun je voor me doen, zegt hij. Eerst schrijf je alles op, zegt hij, en daarna zetten we het op internet. Op een weblog, zodat

NIET

© Edward van de Vendel 200721

een mooie foto van jezelf laten maken. Op kosten van de zaak.’

Sessy, je had natuurlijk gelijk. Het zijn allemaal klootzakken daar. Behalve Zefira misschien. Maar die was er die dag niet.Jij en ik, wij waren de enige normale mensen daar. Dat zijn wij sowieso. De wereld = gek. Wij = normaal. Ik hou van jou! JeJoentje.

Ik ook van jou. S.

*

(niet voor het weblog)

Het eerste dat Joene na werktijd zei was: ‘Jos was het niet.’

Joene kende Jos van de basisschool. Ze waren nooit echt vrienden geweest, en in de eerste jaren van de middelbare schoolverloren ze elkaar uit het oog. Maar vorig jaar waren ze elkaar weer tegengekomen, op straat. Jos vertelde Joene dat ze nogmensen zochten bij de MacLekker. En verder betrok Joene een gedeelte van zijn wiet bij Jos. ‘Goed spul,’ zei Joene, ‘niet testerk, niet te slap.’

‘Stop er toch mee,’ zei ik.

‘Ja ja,’ zei Joene. ‘Maar waar het om gaat is dat Jos al een tijdje wilde kappen met de MacLekker. Hij haatte de werktijden,hij haatte het schoonmaken, de vetput, die gore gele doekjes, de stinkende afvalbakken en ja, hij haatte Luuk. Dus dat hijtoevallig nú heeft opgezegd, komt iedereen goed uit.’

Ik knikte.

‘Geloof me,’ zei Joene, ‘Mitch en Luuk en waarschijnlijk Robert ook, ze spelen allemaal een spel.’

‘Wat voor spel?’ vroeg ik.

‘Homootje pesten.’

Toen Joene dat zei trok er kou over mijn rug.

‘Ze spelen het perfect,’ zei hij. ‘Ze leiden de aandacht af van Mitch. Mitch doet alsof hij het onschuldige vetzakje is. Maar jehebt zelf gehoord hoe hij me noemde. Toen. Buiten. Zag je het vuur waarmee hij me uitschold? Zag je hoe hij het woord‘flikker’ van zich af spuugde? Dáár gaat het om, Ses. Het gaat om wat ze zeggen als ze even niet nadenken. Dan hoor je watze werkelijk voelen. Ik weet dat, ik ken dat van mijn pa. Eigenlijk verachten ze me. Eigenlijk vinden ze dat ik snot ben. Ietssmerigs. Ze vegen me het liefst van hun vingers af. Dat soort mannetjes zijn het. Ze houden elkaar schoon. Ze beschermenelkaar. Ze geven een buitenstaander de schuld, iemand die toch al weg is, en daarna doen ze nog een briljante zet. Briljant inhún ogen dan. Ze maken me werknemer van de maand. Terreur, Sessy. Dat is het. Terreur.’

Ik kreeg het nog kouder dan ik het al had. Het gloeide vanbinnen op, de kou. Dat kan niet, ik weet het, maar toch voelde het

Page 23: DE HAMBURGERFILES · Joene zegt dat ik moet bloggen. Dat kun je voor me doen, zegt hij. Eerst schrijf je alles op, zegt hij, en daarna zetten we het op internet. Op een weblog, zodat

NIET

© Edward van de Vendel 200722

zo. Een opgloeidende kou, die zich in mijn buik en in mijn hoofd begon te verspreiden. Omdat ik wist dat Joene gelijk had.

‘En nu?’ fluisterde ik. ‘Wat doen we nu?’

‘Hihi,’ giechelde Joene, terwijl het toch echt geen moment om te giechelen was. ‘Weet je,’ zei hij, ‘eerst dacht ik: we lopenhier naar buiten en we komen nooit meer terug. Maar Sesje, ik zag jou daar zo staan met je kwaaie gezicht, en toen wist ikwat ik moest doen. Ik moet die dertig euro aanpakken. We moeten meegaan in hun plan. Doen alsof alles goed is. Beterworden dan zij. De schijn ophouden. Maar ondertussen: strijd.’

Zo simpel klonk dat. Strijd. Maar ik begon bijna te janken.

‘Strijd, Sessy. Opletten en de boel doorzien. Bij elkaar blijven. Jij en ik. Wij laten ons niet gek maken. Ik ga de fokkingmooiste foto’s laten maken die er fokking te maken zijn. En verder houden we onze ogen open.’

‘Strijd,’ zei ik.

Meer woorden kwamen er niet uit. Mijn keel zat dicht, mijn mond zat dicht. Maar Joene was Joene, dus het gaf niet. Ik hadwillen roepen dat ik met hem mee zou strijden, tot altijd, tot eeuwig, tot Joene gelukkig was en zich nooit meer eenaangeschoten hert hoefde te voelen. Ik zei het niet, maar Joene begreep me zonder woorden, en hij boog zich naar me toevoor een fokking lange schoenlepelzoen.

(niet voor het weblog)

Ik zou Joene bijstaan. Ik dacht: zodra iemand hem aanvalt schuif ik mijn nagels vier centimeter uit en dan ga ik krabben,snijden, bijten.

Ik had Joene voor mijn huis weg zien fietsen en daarna stampte ik naar binnen.

Mama keek op van de tv. ‘Meisje,’ zei ze, ‘kom eens zitten.’

‘Nu even niet, mam,’ zei ik.

‘Ja schat. Wel.’

‘Mam, jij hebt toch een afspraakje morgen? Moet je dan nu niet vroeg naar bed?’

‘Liefje…’

‘Oké, oké, oké.’

Ik ging tegenover haar zitten, op de pianokruk. Expres niet in de diepe stoel, daar kon ik niet zo snel uit opstaan als het nodigwas. Ik wist natuurlijk al wat ze wilde zeggen. Ze had weer met Jetske gepraat. Zulke dingen merk je als je met drie vrouwenin huis woont. Geklets achter je rug is voelbaar. Het is een soort spinrag waar je tegenaan loopt. Het doet geen pijn, maar erblijft wel iets aan je kleren hangen. Kom maar op, dacht ik, begin maar weer over Joene.

‘Goed,’ zei mama, ‘ik vind het leuk voor je. Dat Joene er is, bedoel ik. Maar dat weet je wel.’

‘Mooi,’ zei ik, ‘ik vind het ook leuk voor mezelf dat Joene er is.’

Page 24: DE HAMBURGERFILES · Joene zegt dat ik moet bloggen. Dat kun je voor me doen, zegt hij. Eerst schrijf je alles op, zegt hij, en daarna zetten we het op internet. Op een weblog, zodat

NIET

© Edward van de Vendel 200723

Ze deed alsof ze me niet hoorde. ‘Je bent vrolijker,’ zei ze, ‘en je ziet er beter uit. Ik ben alleen… Ik denk alleen…’

‘Wat?’

‘Ik denk soms wel eens dat Joene je teveel in beslag neemt.’

‘God, mam! Begin je nou weer? Hij is mijn beste vriend! Ik heb nog nooit zo’n vriend gehad. En ook niet zo’n vriendin. Hetis… het is… verdomme, mam, dat hoef ik echt niet uit te leggen. En weet je wat er aan het gebeuren is? Ze willen hemgrijpen op het werk. Het zijn allemaal homohaters daar. Niet openlijk, hoor. Maar eigenlijk toch wel openlijk. Joene zegt dathij het de hele dag door merkt. Dat ze ánders tegen hem doen. Minachtend. Ze hebben geld van hem gestolen, weet je dat? Enzijn paspoort. En in plaats van dat ze het onderzoeken breien ze alles recht. Ze houden elkaar allemaal de hand boven hethoofd. En dus, mam, en dus ga ik naast hem staan. En dus denk ik daar over na, ja. En dus heb ik geen aandacht voor eenecht vriendje, kut kut waarom zeg ik dat nou? Een echt vriendje, ik begin al net zo te denken als jij, als jij en Jetske. Weet jewat, mam? Klets maar gewoon verder over mij! Roddel maar over het nichtenmaatje van je jongste dochter. Sorry hoor, sorrydat ik voor hem opkom. Sorry dat ik iemand probeer te zijn waar hij altijd op kan rekenen. Altijd! Altijd!’

Ik was steeds verder voorover gaan zitten, alsof ik mijn woorden van dichtbij in mijn moeders gezicht wilde roepen, maar nustond ik op, snel, onhandig. De pianokruk viel om.

‘Sessy, liefje,’ zei mijn moeder, ‘Sessy toch. Het is goed. Hoor je? Goed! Zorg maar voor die jongen, ik sta achter je enJetske ook. Hoor je me? Maar dat wilde ik helemaal niet vragen…’

Ik bleef staan.

‘Wat ik je alleen maar wilde vragen is dit: wat als Joene een vriendje krijgt? Wat gebeurt er dan?’

*

Page 25: DE HAMBURGERFILES · Joene zegt dat ik moet bloggen. Dat kun je voor me doen, zegt hij. Eerst schrijf je alles op, zegt hij, en daarna zetten we het op internet. Op een weblog, zodat

FOTO'S

© Edward van de Vendel 200724

FOTO'S

Goed. Joene was werknemer van de maand. En wie werknemer van de maand was mocht bij Fotostudio Tielstra portretfoto’slaten maken. Mét MacLekker-pakje voor op het MacLekker-mededelingenbord, en dan nog één in je eigen kleren. Om zelf tehouden. Cadeautje van de baas.

Joene had me mee naar zijn huis genomen om te beslissen wat hij aan zou doen. ‘Ik ga blitsen!’ riep hij. ‘Ik ga je allesshowen! Eigenlijk wil ik wel model worden, o, dit is het begin van mijn portfoliooo!’ Bij die laatste oooo-lettergreep sloeghij zijn handen ineen en keek omhoog met wapperende wimpers.

Heerlijk was dat.

Weg met die ijs-sfeer die de hele dag op het werk tussen de werkstations had gehangen. Er was de hele dag niks speciaalsgebeurd, en Mitch bleef ver uit onze buurt. Maar nu hadden we behoefte aan slap geklets. Joene trok alle T-shirts die hij hadna elkaar aan, en ik daagde hem uit een rok van zijn moeder te proberen. ‘Dat komt in de mode, echtwaar,’ riep ik. ‘Eenmannenrok! Over je spijkerbroek heen!’

‘Ben je gek?’ gilde Joene. ‘De laatste kleren die mijn moeder heeft gekocht zijn twintig jaar oud. Toen was ik zelf alleen nogmaar záád!’

‘Aha, maar je bent dus niet principieel tegen het aantrekken van een rok? Armani heeft ze binnenkort ook. En Zegna, enViktor en Rolf! Weet je wat? Ik maak er eentje voor je. Ooit. Beloofd. Het zou je geweldig staan.’

Joene boog zich naar me toe en fluisterde in mijn oor: ‘Natuurlijk schat. Mij staat álles geweldig!’

En toen gingen we dansen. En playbacken op de Scissor Sisters.

En het werd Joenes Zwitsal-shirt en zijn combatbroek.

We raceten naar de fotostudio, en we raceten weer terug, want Joene was zijn MacLekkerkleren vergeten. En het werdenfokking mooie foto’s en drie dagen later hing Joene te smilen op het mededelingenbord.

Schattie, dat was lachu! Ik wou dat het weer die middag was! Kuzziez!!! J.

*

(niet voor het weblog)

Het vervelende was dat ik de hele tijd bleef denken aan wat mam me had gevraagd. Over Joene en een vriendje. Natuurlijkhad hij me al verteld over zijn eerste date. Hij had op zijn twaalfde via internet met een jongen afgesproken en ze warenopeens gaan zoenen. De avond en de nacht erna bleven zijn lippen gloeien en ’s ochtends schreef Joene zijn ouders een brief.Hey, stond erboven, ik moet jullie iets vertellen word alsjeblieft niet boos.

Het liep op huilen uit (van Joenes moeder) en op schelden (van Joenes vader). Maar uiteindelijk konden ze er niet omheen:Joene wist zeker dat hij op jongens viel.

Page 26: DE HAMBURGERFILES · Joene zegt dat ik moet bloggen. Dat kun je voor me doen, zegt hij. Eerst schrijf je alles op, zegt hij, en daarna zetten we het op internet. Op een weblog, zodat

FOTO'S

© Edward van de Vendel 200725

Vanaf dat moment noemde Joenes vader hem nooit meer ‘mijn zoon’. Hoe noemde hij hem dan wel? ‘Och,’ zei Joene, ‘datvarieert van Superfreak tot Dochtertje tot Bitch. Geeft niet, Sessy, weet je – het is zijn probleem.’

Oké - maar toen Joene me dat vertelde zag ik toch echt hoe hij aan het wratje op zijn duim begon te pulken.

Ik vroeg er niet meer naar. Joene vond het dus niet fijn als ik dat deed, en zelf voelde ik een kwaadheid opkomen die ik nietgoed bedwingen kon.

En toch.

Ik wist dat ikzelf na Jort geen behoefte had aan weer een mislukte verkering. Maar hoe zat dat met Joene? Op degiechelmiddag van de foto’s móest ik het vragen. ‘Joentje,’ zei ik, ‘wil jij niet weer eens aan de man?’

Joene keek me aan en trok zijn wenkbrauwen tot ver onder zijn haarlok op. ‘God Sesje,’ zei hij, ‘ik heb er al zóveel gehad...’

En toen kwamen de verhalen. Meer jongens via internet, jongens uit de buurt, jongens uit een homobar. ‘Ik ben er zooo moevan,’ zuchtte Joene, ‘ik doe het even rustig aan. Nichten zijn onbetrouwbaar, wist je dat?’

Eerlijk gezegd was ik best geschokt. Maar ik had me nu eenmaal voorgenomen geen trut te zijn, en daarom grinnikte ik zo’nbeetje.

‘Dus eh...,’ vroeg ik later nog, ‘dus eh... je wilt geen vriendje meer?’

‘Honey baby,’ antwoordde Joene, ‘dan zou ik toch geen tijd meer hebben voor jou?’

Ik zei: ‘Precies.’

Hij zei: ‘Nou dan.’

Ik moest lachen en ik dacht: zie je nou wel, mam? Zie je nou wel?

Maar ja – toen wist ik nog niet dat er de volgende dag een nieuwe jongen bij de MacLekker kwam werken. Stefano.

*

Page 27: DE HAMBURGERFILES · Joene zegt dat ik moet bloggen. Dat kun je voor me doen, zegt hij. Eerst schrijf je alles op, zegt hij, en daarna zetten we het op internet. Op een weblog, zodat

STEFANO

© Edward van de Vendel 200726

STEFANO

De volgende dag kwam er een nieuwe jongen bij de MacLekker werken. Stefano.

Hij kwam voor Jos in de plaats en volgens mij was hij een jongen zoals alle anderen. Gewoon. Rustig. Donkere ogen. Hier endaar wat pukkeltjes.

Maar in de loop van die eerste avond met Stefano veranderde de sfeer.

Zefira, die zich de laatste dagen niet meer zo vaak in de keuken had laten zien, deed nu opeens het ene klusje na het anderebij het fritesstation. Grappig. Ik liep naar haar toe en fluisterde: ‘Vind je ‘m mooi?’

‘Nee, nee.’

‘Ben je Mouraz aan het vergeten?’

‘Nee, nee.’

Ze keek heel zedig naar de vloer, maar ik hoorde toch echt hoe ze zachtjes voor zich uit zei: ‘Mouraz is nog in Marokko.’

Met Mitch hadden we sinds de ruzie geen woord meer gewisseld. Ik zou ook niet weten hoe dat had gemoeten. Ik vertrouwdehem niet, en aan de andere kant, als hij echt niets met de diefstal te maken had, dan schaamde ik me kapot dat ik hemuitgescholden had. Dus ik negeerde hem, en Joene negeerde hem ook. Maar nu Stefano er was leek Mitch weer op te bloeien.Luuk had hem tot crewtrainer benoemd. Hij mocht Stefano inwerken.

Mitch hupste om Stefano heen. Ik zag het gebeuren en ik dacht: eigenlijk is Mitch een hond. Mitch is zo’n hond metvetplooien. Zo een die begint te kwispelen als hij iemand ziet die zijn baasje zou kunnen worden.

Ikzelf antwoordde natuurlijk gewoon als Stefano me iets vroeg. En als ik hem iets vroeg antwoordde Stefano mij. Heelbeleefd. Heel vriendelijk. Maar dat was alles.

En Joene?

Joene keek naar Stefano en viel flauw.

Nee, dit stukje ga je opnieuw doen, ik viel helemaal niet flauw. Ik ben geen wijf! En ik vond hem leuk maar je zit de boel nu tevervalsen. J.

Niet boos worden! Ik moet het toch vertellen zoals het was? En verderop wordt het pas echt pijnlijk. Voor mij dan. Sessy.

Ik ben niet boos, maar dit stukje moet weg.

Page 28: DE HAMBURGERFILES · Joene zegt dat ik moet bloggen. Dat kun je voor me doen, zegt hij. Eerst schrijf je alles op, zegt hij, en daarna zetten we het op internet. Op een weblog, zodat

STEFANO

© Edward van de Vendel 200727

*

(niet voor het weblog)

Maar het was wel waar. Ik zag het gebeuren en misschien had ik het zelfs kunnen voorspellen, want ik wist dat Joene opdonkerharige jongens viel. Op Spaanse, Braziliaanse, Marokkaanse, Italiaanse jongens. We hadden vaak genoeg op Hot OrNot gekeken om cijfers te geven aan de mannen.

Stefano’s ouders kwamen uit Italië. Stefano had dik, zwart haar. Stefano droeg de goede kleren. Stefano was vriendelijk.

Joene huppelde na tien minuten al naar me toe en siste tussen twee MacCheesers door: ‘Sesje shit shit shit, hij is voor mij,God bestaat en God heeft mijn gebeden verhoord!’

Ik trok één wenkbrauw op en zei: ‘Je gebeden?’

Maar Joene rende al naar het voorraadhok. Omdat Mitch daar de wetten van het doosjes stapelen aan Stefano stond uit teleggen.

Ik had acuut een rothumeur. Het voelde of ik een superpounder tegen mijn gezicht gegooid had gekregen, en ik snapte nietwaarom dat zo voelde.

Ach, en natuurlijk snapte ik dat ook wel.

Dus liep ik naar Zefira. En nog eens naar Zefira. En steeds vroeg ik haar naar Stefano. Ik voerde haar, ik wéét dat ik dat deed.Ik ben er niet trots op, maar het gebeurde gewoon. Als Zefira gek zou worden van Stefano, dan was het tenminste afgelopenmet dat gezwijmel van Joene. Groene jaloezie, dat was het. Sorry.

Niet dat het hielp. Het gezwerm om Stefano ging de hele avond door, en Joene had het, na het werk op de fiets, alleen maarover Stefano’s ogen, Stefano’s shirt en Stefano’s kontje.

Ik zei: ‘Het lijkt wel of die jongen magnetisch is. Iedereen plakt aan hem vast.’

‘Wie, iedereen?’ vroeg Joene.

‘Nou, Mitch. En jij. En Zefira. Ja, ja, Zefira.’ Dat laatste voegde ik er extra langzaam aan toe.

Joene beet meteen. Hij wilde weten wat ze had gezegd. Hij riep dat ze toch een moslimmeisje was, en dat ze zelfshoofddoekjes droeg!

‘Nou én?’ zei ik. ‘Dan is ze nog steeds een meisje, hoor. Kwestie van hormonen.’

‘Tsss,’ deed Joene. ‘Tsss.’

Maar daarna was hij twee straten lang stil. Misschien schatte hij zijn kansen in. Misschien dacht hij terug aan ons gesprek vande avond ervoor. In elk geval zei hij toen we bij mijn huis gekomen waren: ‘Welterusten Sesje. Maak je maar geen zorgen.Waarschijnlijk is hij hetero. Dat zijn de leukste jongens altijd.’

En dat klonk opeens weer zo treurig dat ik mezelf wel voor mijn kop kon slaan. Nu was ik weer Sessy de trut geweest! Dienacht lag ik langer wakker dan normaal. Ik piekerde over oneerlijkheid. Ik dacht: homo’s hebben het al niet simpel, en danvallen drie van de vier jongens op wie ze verliefd worden ook nog eens op meisjes. Boos werd ik ervan, boos op de wereld.

Page 29: DE HAMBURGERFILES · Joene zegt dat ik moet bloggen. Dat kun je voor me doen, zegt hij. Eerst schrijf je alles op, zegt hij, en daarna zetten we het op internet. Op een weblog, zodat

STEFANO

© Edward van de Vendel 200728

En dat voelde een stuk beter dan mijn zielige, op niks gebaseerde, jaloezie.

*

Page 30: DE HAMBURGERFILES · Joene zegt dat ik moet bloggen. Dat kun je voor me doen, zegt hij. Eerst schrijf je alles op, zegt hij, en daarna zetten we het op internet. Op een weblog, zodat

BROEI

© Edward van de Vendel 200729

BROEI

Er ging een week voorbij waarin weinig veranderde.

Zefira’s wangen staken vuurrood tegen haar hoofddoek af als Stefano haar kant uit keek. Maar ze sprak hem niet aan.

Mitch zorgde dat hij bij Stefano’s werkstation werd ingedeeld, maar hij bleef bij Joene uit de buurt.

Luuk was tevreden dat hij alles zo mooi had opgelost. Maar hij noemde Joene en mij geen Patty’s meer.

Stefano was vriendelijk tegen iedereen. Hij glimlachte, hij stelde af en toe een vraag, hij keek met grote ronde ogen om zichheen. Maar hij hield iedereen op afstand.

Joene greep een keer of twee nog naar zijn hart als hij achter Stefano stond en zeker wist dat alleen ik hem zag, maar verderleek de hele MacLekker zich mooi hersteld te hebben van de oproer van de week ervoor.

Ik zeg: leek. Want volgens Joene broeide het. Tijdens weer een korte pauze zei hij: ‘Pas op, Sessy. Stefano is een afleiding.Binnen de kortste keren is het weer raak. Mitch haat me, zie je dat? Hij gaat me uit de weg en dus richt hij zich op Stefano.Maar als hij daar genoeg van heeft begint het weer. En Luuk? Hetzelfde verhaal. Luuk en Mitch, die moeten ons niet. Wijzijn namelijk beter dan zij. We zijn slimmer, we zijn mooier en we zijn spannender. Luuk en Mitch, en misschien Robert, datis klootjesvolk. En dat weten ze zelf ook. Ze weten dat ze minderwaardig zijn en dus willen ze me meppen. Ik zeg het je nogeen keer: er broeit iets. Stefano is alleen maar een afleiding.’

Opeens begon hij te giechelen. ‘Wel een lekkere afleiding, natuurlijk.’

‘Pardon,’ zei hij er meteen overheen.

‘Joene,’ zei ik, ‘draaf je niet een beetje door? Over dat broeien, bedoel ik?’

‘Oké dan,’ zei hij, ‘je gelooft me niet.’

‘Jawel, jawel,’ riep ik, ‘ik geloof je!’

Maar Joene had gelijk. Op dat moment geloofde ik hem niet. Ik dacht dat het wel mee zou vallen.

Dat deed het niet. De dag erna was ik met mam naar de stad geweest en dus had ik Joene niet op kunnen halen. Ik rende decrewkamer veel te laat binnen, en daar stond Joene. Hij wees naar zijn eigen foto op het mededelingenbord. Ik keek, enmeteen begon het te suizen in mijn hoofd.

De foto was volgespoten met ketchup.

Page 31: DE HAMBURGERFILES · Joene zegt dat ik moet bloggen. Dat kun je voor me doen, zegt hij. Eerst schrijf je alles op, zegt hij, en daarna zetten we het op internet. Op een weblog, zodat

OORLOG

© Edward van de Vendel 200730

OORLOG

‘Zie je wel,’ zei Joene. ‘Zie je wel?’

Hij leek wel een robot, zo ijzig sprak hij, en zo kalm. Hij rukte zijn foto van het mededelingenbord, vouwde hem dubbel, ennog een keer dubbel. Er drupte saus tussen de kartonnen randen uit. Ik stond en stond en stond en had het gevoel dat ik naareen filmpje keek. Joene was nog steeds een robot, want hij liep stijfjes naar het personeelstoilet, kwam terug met een stapelpapieren handdoekjes. Daar schoof hij de foto tussen, en het hele pakketje stopte hij vervolgens in zijn tas. Daarna keek hijme aan, zijn blauwe ogen leken harder dan ooit, en hij zei: ‘Niemand heeft het nog gezien. Maar de dader weet wat ditbetekent. Ik ga hem niet uit de weg. Ik ga niemand uit de weg. Oorlog, Ses. Het is oorlog.’

En dat werd het, Sesje, en dat werd het, hè? Je Joene

*

(niet voor het weblog)

Toen ik Joene net een weekje kende wist ik zeker dat ik alles van hem begreep. Dat hij en ik in twee verschillende lichamengeboren waren, maar dat onze hersens en onze harten van hetzelfde stukje deeg waren gekneed. We zeiden het ook vaaktegen elkaar: ‘Het is alsof ik jou mijn hele leven al ken.’

Nu, een paar weken later, moest ik toegeven dat ik een onbekende Joene zag. De hele dag nadat hij zijn besmeurde foto hadontdekt leek hij wel een plastic versie van zichzelf. Een soort paspop was hij. Hij liet namelijk niets merken. Hij maakte degrappen die hij altijd maakte, hij werkte met Stefano samen, en met Mitch, en met Luuk, en tenslotte bood hij zelfs aan devetfilters schoon te maken – een klusje dat niemand ooit wilde doen omdat het gevaarlijk was, vanwege het hete vet, en ookontzettend smerig. Als ik er naar keek dan walgde ik al, maar Joene trok vrolijk zijn werkhandschoenen aan. Joene was dehele dag een stuk Joeniger dan hij was. En het gekke was: niemand zag het.

Maar mij hield hij niet voor de gek. Toen we eindelijk samen waren, na het werk, bij het fietsenstalletje, vroeg ik wat er aande hand was. Joene keek me aan, er sprongen tranen in zijn ogen, en nadat hij zijn longen lang, lang leeggeblazen had begonhij te trillen. ‘Het is zo moeilijk,’ zei hij, en ik sloeg mijn armen om hem heen. ‘Moeilijk...,’ fluisterde hij, maar dat smoordein mijn trui.

We bleven eventjes zo staan, maar Joene liet me weer los. Hij stapte achteruit en zei, nog steeds met een puppie-achtig snikjein zijn stem: ‘Ses - je stinkt’.

‘Dank je,’ zei ik, ‘zo ken ik je weer.’

Natuurlijk stonk ik, en Joene stonk ook. Iedereen die urenlang in een MacLekkerkeuken staat, stinkt.

‘Joentje,’ zei ik, ‘je was eng vandaag.’

‘Ik weet het,’ zei hij.

Page 32: DE HAMBURGERFILES · Joene zegt dat ik moet bloggen. Dat kun je voor me doen, zegt hij. Eerst schrijf je alles op, zegt hij, en daarna zetten we het op internet. Op een weblog, zodat

OORLOG

© Edward van de Vendel 200731

Daarna keek hij omhoog, naar de lucht. Hij wreef wat nat onder zijn ogen vandaan en zei: ‘Kut kut wat een zooi.’

‘Ja,’ zei ik.

En toen rukte Joene zijn fiets uit de houder en zei: ‘Kom, we gaan douchen. En dan maken we plannen.’

*

Page 33: DE HAMBURGERFILES · Joene zegt dat ik moet bloggen. Dat kun je voor me doen, zegt hij. Eerst schrijf je alles op, zegt hij, en daarna zetten we het op internet. Op een weblog, zodat

PLANNEN

© Edward van de Vendel 200732

PLANNEN

Joenes moeder was niet thuis en dus zaten we in de huiskamer met bugles en creamcheese en een showbizprogramma op tv.We hadden elkaar inmiddels flink opgevuurd. Witheet waren we, en ik wist zeker dat we weer helemaal hetzelfde dachten. Ikvroeg tot drie keer toe: ‘Wie denk je dat het gedaan heeft?’

En tot drie keer toe zei Joene: ‘Mitch. Of Luuk. Of Robert. Maakt niet uit. Het klootjesvolk.’

‘Wil je dat niet precies weten dan?’ vroeg ik?

‘Ik weet het toch al precies?’ zei Joene. ‘Het zijn de anderen. De tegenstanders. Het is oorlog met hen allemaal.’

‘Ook met Stefano?’

‘Haha, nee, niet met hem. Stefano is niet van deze wereld.’

Niet dat ik zelf geloofde dat Stefano er iets mee te maken had. Hij was er pas net en het leek me niet dat hij de MacLekker enalles wat er daar gebeurde serieus nam. Dus waarom zou hij zich opeens in de oorlog storten en Joenes portret volspuiten?Nee, dat paste gewoon niet bij hem. Bleef over: Mitch. Of Luuk. Of inderdaad zelfs Robert.

Zefira of een van de andere kassameiden? Nee nee nee, kom nou gauw.

Ik bedacht wraakvoorstellen. We konden saus in de kleren van Mitch gaan spuiten. We konden gaan smijten met de burgersals Luuk naast ons stond – dan spatte er vet op zijn handen.

‘Nee, nee,’ zei Joene, ‘het moet simpeler en slimmer.’ En toen kwam hij met het perfecte plan. Hij had er de hele dag, toenhij de robotversie van zichzelf was, al over nagedacht. Hij was er zelfs al mee begonnen! Ik hoorde het aan en kon er alleenmaar mee instemmen. Die klootzakken ook, dacht ik, ze verdienen het.

Het was zo fijn, die avond. We hoorden zo ontzettend bij elkaar. En tegen middernacht lag Joene met zijn hoofd op mijnschoot naar een slijmfilm te kijken. Totaal ontspannen, want we waren eruit.

Welke film was dat ook weer, Sessietje? xxxJ

Vergeten. Maar vind je nog steeds dat we dit zo op het weblog moeten zetten? Ses

Wat nu, Ses? Krabbel je terug?

*

(niet voor het weblog)

Page 34: DE HAMBURGERFILES · Joene zegt dat ik moet bloggen. Dat kun je voor me doen, zegt hij. Eerst schrijf je alles op, zegt hij, en daarna zetten we het op internet. Op een weblog, zodat

PLANNEN

© Edward van de Vendel 200733

Ik weet het niet. Ik schrijf deze stukken nu alles achter de rug is, en opeens vraag ik of we dat weblog wel moeten publiceren.Wil ik wel dat iedereen het leest? Mam, Jetske, Jort misschien? In elk geval moet ik voor we het online zetten alle namenveranderen. Hè, waarom denk ik dat nou? Misschien ben ik inmiddels minder kwaad? Nee, dat is het niet. Wat ben ik tocheen tutje, ik ben gewoon schijterig. En dat mag niet! Ik moet ophouden met twijfelen en de laatste stukken schrijven. Ik moetaan Joene denken!

Want dit weblog is misschien gemeen, maar wat er in de MacLekker is gebeurd was nog veel gemener. Denk je bijvoorbeelddat Joene zijn paspoort ooit nog terug gekregen heeft? Welnee.

Ik vond dat we Jos moesten bellen, maar Joene zei dat Jos zijn gsm niet opnam. Hij heeft het een paar keer geprobeerd. Dathad niet nodig moeten zijn, want Robert zou dat regelen. Ook niet gebeurd. Dus, bewijs: Jos is een loser, maar hij had er niksmee te maken. De echte dader liep nog rond en vrat elke avond freakige hamburgers. Reden genoeg om door te gaan metJoenes strijd. Pardon, met ónze strijd.

En toch aarzel ik.

Dat komt ook een beetje door mama en Jetske. Ze bestoken me steeds heftiger met zoujenouwel-vragen enwewillenonsnergensmeebemoeienmáár-opmerkingen. Ze vragen waarom ik zo verander. Ze willen hun vrolijke Sessy terug.Nu ben ik verstrooid, zeggen ze. Nu ben ik hard.

Hard?

‘Zussie,’ zegt Jetske, ‘zullen we gaan shoppen? Jij en ik? Of naar de film? Zit je nou weer achter je computer? Wat schrijf je?Met wie ben je aan het msn’en? Met Joene? Nog altijd?’

Ik denk: als we dat weblog op internet zetten zijn wij de aanvallers. Dan ben ik de aanvaller. En we zijn toch al weg? Het istoch al afgelopen?

O juist ja – inmiddels werken Joene en ik dus niet meer bij de MacLekker.

Maar dat moet ik later pas vertellen. Eerst wat we als tegenactie hadden bedacht. (Misschien aarzel ik daarom over het heleweblogplan: omdat ik het niet leuk vind op te schrijven wat ik nu op moet schrijven. Slappeling die ik ben. Ik deed het tochvoor Joene? Nou dan!)

*

Page 35: DE HAMBURGERFILES · Joene zegt dat ik moet bloggen. Dat kun je voor me doen, zegt hij. Eerst schrijf je alles op, zegt hij, en daarna zetten we het op internet. Op een weblog, zodat

PLASTIC

© Edward van de Vendel 200734

PLASTIC

De volgende dag werden Joene en ik allebei van plastic. We deden alsof we voorbeeldwerkers waren. We deden alsof wemisschien wel manager wilden worden.

De sfeer werd er een stuk gezelliger van. Mitch dacht dat alles weer goed was, en hij schuifelde nu niet alleen maar omStefano heen, maar ook weer om Joene. En om mij. ‘Sessy,’ zei hij soms zomaar, en dan lachte hij. Aan het eind van deavond, het restaurant was al dicht en wij waren de traytjes schoon aan het spoelen, vroeg hij me opeens: ‘Sessy, is alles nouweer goed?’

Achteraf schaam ik me kapot om wat ik toen deed: ik legde een hand op zijn schouder. Ik moest vreselijk mijn best doen omin mijn hoofd te houden dat hij waarschijnlijk de dief en de ketchupspuiter was, want hij zag er opnieuw als een hondje uit,echt waar. Ik legde mijn hand op zijn vette schouder en ik zei: ‘Natuurlijk Mitch, natuurlijk is alles weer goed.’

Terwijl

ik

de

hele

dag

stiekem

naar de prikklok sloop. De prikklok hangt in de crewkamer en we stoppen er zodra we met werken beginnen onzepersoonlijke timecard in. Als we klaar zijn halen we hem er weer uit. Zo registreert de klok hoeveel uren je hebt gewerkt enhoe veel je betaald gaat worden. Maar nu gingen Joene en ik voortdurend even naar buiten, voortdurend even naar de wc,voortdurend even naar het voorraadhok. Luuk vond alles best, hij leek veel soepeler nu. Misschien omdat hij opgelucht wasdat we allemaal samen weer een Happy Keuken Clubje vormden.

Maar Joene en ik slopen dus naar de prikklok en haalden zijn timecard los.

En die van Mitch.

Dat was makkelijk genoeg; we schoven ze een klein stukje naar buiten en dan registreerde de klok ze niet. Slim was hetinderdaad, en simpel – Joene had gelijk.

‘We raken ze,’ had hij gezegd, ‘waar het ze het meeste pijn doet. In hun portemonnee.’

xx Joene

*

Page 36: DE HAMBURGERFILES · Joene zegt dat ik moet bloggen. Dat kun je voor me doen, zegt hij. Eerst schrijf je alles op, zegt hij, en daarna zetten we het op internet. Op een weblog, zodat

PLASTIC

© Edward van de Vendel 200735

(niet voor het weblog)

Zo ging het een paar dagen door. O, wat leek het gezellig. Luuk noemde ons alweer de patty’s, maar nu klonk het anders.Zachtaardiger, alsof het een koosnaampje was.

Zelfs Stefano ontdooide een beetje. Hij praatte nu wat vaker uit zichzelf, ook tegen mij. Misschien vond ik hem toch wel oké,al bleef het lastig dat Joene opnieuw over Stefano’s ogen begon te juichen, over zijn sterke handen, zijn lichtbruine huid.Mijn jaloezie speelde dus ook weer op, maar in elk geval kon ik die nu plaatsen. En ik wist dat Joene uiteindelijk voor mijzou kiezen. Had hij zelf gezegd.

Intussen slopen we nog steeds naar de crewkamer en we klokten Luuk en Mitch nog steeds hele gedeeltes van de dag uit.

De enige die vreemd deed was Zefira. Ze liet zich steeds minder in de keuken zien, ondanks Stefano. Na een dag of vierbesloot ik het haar te vragen. We hadden samen pauze en ik zei: ‘Is Mouraz terug?’

‘Hoezo?’

‘Je flirt niet meer met Stefano.’

Zefira staarde even voor zich uit. Ik dacht: nu komt het. Nu begint ze een lofzang op Mouraz. Nu gaat ze zeggen dat ze nooitiets voor Stefano heeft gevoeld. Maar in plaats daarvan stelde Zefira mij een vraag. ‘Sessy,’ zei ze, ‘vind je het niet vreemddat Joenes foto niet meer op het mededelingenbord hangt?’

‘Eh nee,’ zei ik, ‘die heeft hij zelf weggehaald. Hij vond dat hij er lelijk op stond, je weet hoe ijdel Joene is.’ Dat had Joenebedacht. We zouden de sausdader geen voldoening laten hebben van zijn daad.

‘Aha,’ zei Zefira, ‘deed hij dat zelf...’

‘Ja, wat dacht je dan?’

‘Nee, niks, laat maar zitten. Zullen we weer naar binnen?’

En weg was ze.

Vreemd. Ik begon erover na te denken. Had Zefira het soms gedaan? Of doelde ze op iets anders? Zodra het maar even konliep ik achter Joene aan naar de wc. ‘Joene!’ fluisterde ik. ‘Zefira weet meer! Zal ik haar uithoren? Je weet wel, meisjes onderelkaar...’

‘Ses!’ zei Joene. ‘Schiet op, ze mogen ons niet samen zien!’

‘Maar...,’ stamelde ik, ‘wil je dan niet weten wie...’

‘Nee!’ riep Joene en zijn wangen werden rood. ‘Ga naar binnen nou! Zefira zeg je, belachelijk, het idee alleen al...’

*

Page 37: DE HAMBURGERFILES · Joene zegt dat ik moet bloggen. Dat kun je voor me doen, zegt hij. Eerst schrijf je alles op, zegt hij, en daarna zetten we het op internet. Op een weblog, zodat

HET ERGSTE (1)

© Edward van de Vendel 200736

HET ERGSTE (1)

De avond erna was Joene ziek. Hij sms’te: Ik kom niet. Hoofdpijn. Ga jij door met de strijd?

Ik belde meteen. Kreunend nam hij op. ‘Het is niks ergs, Sesje. Beetje migraine of zo. Is morgen weer over.’

‘Zal ik langskomen?’ vroeg ik. ‘Ik zeg het werk wel af.’

‘Ben je gek? Jij moet de timecards lostrekken.’

‘Ja ja, maar weet je zeker dat het alleen maar hoofdpijn is?’

‘Migraine.’

‘Migraine dan. Is het echt niks anders?’

‘Niet zeiken, liefje. Het is lief dat je belt, maar ik ga nu even plat. Daaaaag Kuskus.’

Goed – ik ging dus gewoon naar de vrijdagavondshift. Het was lastig om de timecards uit te klokken als het zo druk was,maar ik wilde het toch blijven proberen. Binnenkort was het uitbetaaltijd, en dan zouden ze het merken. Dan zouden ze netals Joene voelen hoe het is als iemand het op jou heeft gemunt.

Maar de avond was anders dan anders. Lolliger. Kwam dat door Stefano? Hij lachte en lachte, en hij rende om de grill en dedresstafels heen. Zo ontspannen had ik hem niet eerder gezien. Hij deed een geschifte maffia-act. Hij verdraaide zijn stemalsof hij Don Corleone was, of Al Capone, ik weet niet hoe die gasten heten. Zefira keek om het hoekje en Mitch glunderde.Hij begon zelfs weer tegen de hamburgers te praten! Hij riep: ‘Hé Ho Vet!’ wanneer het vet begon te spatten, en dan keek hijme vanonder zijn pony aan alsof hij zeggen wilde: Zie je me, Sessy? Zie je dat ik het naar mijn zin heb?

Maar toen was het opeens tijd om te gaan schoonmaken, en ik was al uren vergeten naar de prikklok te gaan.

Even later stonden we allemaal buiten, en iemand zei: ‘Gaan we nog wat drinken? Met z’n allen?’

Iedereen riep ‘Ja!’, maar Zefira schudde met haar hoofd. Ze zei: ‘Nee, nee, dat kan ik niet doen.’

En ik was in de war. Ik zei: ‘Kan dat zomaar? We stinken.’

‘Kan ons het schelen!’ riepen ze.

‘Wacht even,’ zei ik, en ik sms’te Joene. Ze willen wat gaan drinken, zal ik mee? Nee hè?

Meteen kwam er een sms’je terug. Tuurlijk wel. Spioneren!

Daarna ik weer: Voelt niet goed. Jij bent ziek.

En hij: Niet zeuren. Voer ze dronken.

Oh. Eh. Nou ja.

Page 38: DE HAMBURGERFILES · Joene zegt dat ik moet bloggen. Dat kun je voor me doen, zegt hij. Eerst schrijf je alles op, zegt hij, en daarna zetten we het op internet. Op een weblog, zodat

HET ERGSTE (1)

© Edward van de Vendel 200737

Ses, ik wist niet dat je het ook op het werk al zo leuk had gehad. Zonder mij dus. J.

Had ik verteld! Anders had ik toch nooit gedaan, wat ik later heb gedaan? S.

Ja ja, kutzooi.

Page 39: DE HAMBURGERFILES · Joene zegt dat ik moet bloggen. Dat kun je voor me doen, zegt hij. Eerst schrijf je alles op, zegt hij, en daarna zetten we het op internet. Op een weblog, zodat

HET ERGSTE (2)

© Edward van de Vendel 200738

HET ERGSTE (2)

We gingen toch maar even snel douchen. ‘Hai mam!’ riep ik toen ik thuiskwam.

‘Wat ben jij vrolijk,’ zei ze.

‘We gaan nog uit,’ zei ik.

‘Wie?’

‘Iedereen van het werk. Mag het?’

‘Is Joene er bij?’

‘Nee, die is ziek.’

‘Gaan er wel andere leuke jongens mee?’

‘Mam...’

‘Oké, oké. Maak het niet te laat.’

Drie kwartier later zagen we elkaar bij De Buzzer. Mitch was er, Luuk, Stefano en een stuk of wat tijdelijke meisjes diealleen maar kassa draaiden.

Ik gaf het eerste rondje, en onze glazen waren nog maar nauwelijk leeg of Stefano haalde al een nieuw dienblad met bier enwijn en baco’s. En daarna deed Mitch hetzelfde. En toen Luuk. En toen nog eens Mitch.

We stonden in een kringetje en we kregen het over tongpiercings. Mitch zei: ‘Als meisjes een tongpiercing nemen, dan willenze vaker tongen.’

Ik lachte hem hartelijk uit, maar hij hield vol. ‘Waarom nemen ze ze dán?’ Zijn stem schoot door de alcohol vrolijk de hoogtein. ‘Ik vind tongpiercings mooi,’ fluisterde hij opeens, ‘ik vind ze echt heel mooi.’

De klinkers in zijn woorden werden langer en langer, en Stefano stoote zijn glas tegen dat van Mitch. Maar tegelijkertijd keekhij naar mij. En ik keek terug. En toen keken we allebei weer naar Mitch.

Mitch was nog steeds een hondje, een hondje met z’n tong uit z’n bek, en als ik niet oppaste vond ik dat hondje nogvertederend ook.

Spioneren! Het flitste door mijn hoofd – ik moet spioneren!

‘Mitch,’ zei ik dus, ‘eh... van wat voor muziek hou jij?’

Zijn antwoord was bizar. Hij noemde allerlei groepen waar ik ook van hield. Zelfs onze lievelingsnummers kwamen overeen.Mitch werd er in één klap helder van. Terwijl wij de inhoud van onze mp3-spelers langsgingen, begon Stefano een gesprekmet Luuk over auto’s en motorcross en zo, jongensdingen. Er kwamen andere jongens bij staan, andere meisjes. Er werden

Page 40: DE HAMBURGERFILES · Joene zegt dat ik moet bloggen. Dat kun je voor me doen, zegt hij. Eerst schrijf je alles op, zegt hij, en daarna zetten we het op internet. Op een weblog, zodat

HET ERGSTE (2)

© Edward van de Vendel 200739

nog wat rondjes gegeven. En net toen ik dacht: nu moet ik toch naar huis, begon iedereen te dansen. Ze draaiden één van denummers waar ik met Mitch over had staan praten, dus moesten hij en ik ook gaan dansen – ja sorry, ik was toen eigenlijk alteut.

Hij kon er niks van. Hij schommelde met zijn dikke lijf op een totaal onwerelds ritme, en ik lachte hem voor de tweede keerdie avond uit. Hij lachte mee. Hij veegde het zweet van zijn gezicht, hij zwaaide en ging even zitten. Ik was niet moe endanste nog wat door.

En toen was er weer een nummer afgelopen en ik realiseerde me opeens hoe ik stond te zweven. Ik dacht aan Joene en wildenaar de uitgang lopen, naar mijn jas, maar er begon een zeiklied en ik voelde zomaar een arm om me heen en ik draaide meom en de arm was van Stefano. En ik legde zomaar mijn hoofd tegen zijn borst en ik was inmiddels knetterdronken, denk ik,anders kan ik niet verklaren waarom ik moest huilen en waarom ik na nog eens wat minuten, maar ik weet echt niet hoeveel,waarom ik het toen zomaar toestond dat Stefano zijn hoofd naar me toe boog en me zoende.

Echt.

Dat was het ergste.

Ik zoende met Stefano en ik vond het fijn, en met mijn zatte kop begon ik geloof ik ‘schoenlepel’ te mompelen, ‘schoenlepel’tussen de zoenen door. Stefano liet me even los en hij vroeg zo heel verbaasd: ‘Wat? Wat zeg je nou?’

En opeens schrok ik me helemaal blauw en zwart en rood en ik rukte mijn jas van een stoel en ik rende,

rende,

rende weg.

Dit was erg om op te schrijven, Joene. Alsjeblieft niks zeggen, niks erop zeggen alsjeblieft. S.

HelMitch en HelStefano. Ze hebben je verleid. Je was dronken. Ik haat hetero’s. En je hebt met ze meegedaan.

Laat nou, Joene. Please...

*

(niet voor het weblog)

Bij het ontbijt gluurden Jetske en mama naar me met van die ideetjes in hun hoofd, met van die twinkel-ogen. Ik wilde hetliefst achterstevoren gaan zitten. Ik had geen koppijn, maar mijn buik deed vreemd. Ik kon alleen maar droge stukjes broodnaar binnen krijgen, en dat zagen mama en Jetske dus ook. ‘Hou op,’ riep ik, ‘alles gaat goed.’

Maar het ging niet goed. Ik vertrok naar mijn kamer. Ik durfde Joene niet te bellen, want ik wist wat ik had gedaan. Ik washem vergeten. Ik was een soort barbie geweest waar je wijn in giet en dan is ze bereid alle hertjes die ze in haar hart heeft

Page 41: DE HAMBURGERFILES · Joene zegt dat ik moet bloggen. Dat kun je voor me doen, zegt hij. Eerst schrijf je alles op, zegt hij, en daarna zetten we het op internet. Op een weblog, zodat

HET ERGSTE (2)

© Edward van de Vendel 200740

zitten weg te laten lopen.

Ik had met de eerste de beste maffia-Italiaan staan bekken.

Ik lag op mijn bed en ik staarde naar het rijtje gebrande cd’s dat daar op een plankje bij elkaar stond. Opeens schoot ikovereind. Ik trok de cd’s waar Mitch en ik over gepraat hadden tussen de andere uit en smeet ze zover mogelijk onder mijnbed.

Ik was vergeten te spioneren.

Ik was vergeten de timecards uit te klokken.

Ik was Joene vergeten.

En toen belde hij. Flash flash deed mijn schermpje. Zijn naam lichtte op: Joene! Joene! Met een zware arm tilde ik de gsmnaar mijn oor, en wat ik hoorde was: ‘Hihi’.

Hihi?

‘Hai schattie! Hoe is het? Heb je een kater? Wat ben je te weten gekomen? Hihi, ik zei toch dat ik hoofdpijn had? Was ookzo, hoor. Maar ik had me helemaal suf geblowd. Eerst wou ik het je niet zeggen, maar we moeten geen geheimen hebben hè?Ik was Jos tegengekomen en die had foute shit voor me. Jezus, ik was vierkant van binnen. Ik kon echt niet gaan werken!Sorry hoor Sesje...’

‘Jos?’ zei ik. ‘Heb je met Jos gepraat?’

‘Ja, hij had net wat nieuws binnen, maar dat was dus duidelijk niet...’

Ik viel hem in de rede. ‘Heb je het over de diefstal gehad?’

‘Eh... nee. Hoezo?’

‘Hoezó?’

Ik denk dat ik op dat moment besloot Joene niks te vertellen over Stefano. Alweer een foute beslissing, en ik ben dus iemanddie allerlei dingen doet of niet doet en daar achteraf spijt van krijgt. Ik zei: ‘Laat maar. Zie ik je straks? We hebben tochallebei middagshift?’

‘Ja, schattie, ik ga nog even badderen. Latertjezzz!’

Latertjezzz – dat zou dus bij de MacLekker zijn. Maar durfde ik daar mijn gezicht nog wel te laten zien? Stefano! Ik moestmet hem praten voordat wij, voordat Joene, voordat Mitch... Ik zakte terug in mijn kussens, want er was nog zoveel recht tezetten. Nooit meer zou ik nog één druppel alcohol drinken – en toen ging mijn gsm opnieuw.

Onbekend nummer.

Ik nam op. Een stem: ‘Hai.’ Stefano.

‘Jee,’ zei ik, ‘Stefano. Ik wilde je net...’

Page 42: DE HAMBURGERFILES · Joene zegt dat ik moet bloggen. Dat kun je voor me doen, zegt hij. Eerst schrijf je alles op, zegt hij, en daarna zetten we het op internet. Op een weblog, zodat

HET ERGSTE (2)

© Edward van de Vendel 200741

‘Ja...,’ zei hij. ‘Ik eh... ik heb je nummer van Zefira.’

‘Van Zefira?’

‘Ja. Van het werk toch? Het is pauze nu, ik ben hier al vanaf negen uur. Mitch is er ook. Heftig wel. Ik bedoel, het was laat,en we hebben eigenlijk allemaal teveel...’

‘Teveel gedronken,’ vulde ik aan. ‘Ik ook. Luister, nu je toch belt, ik wou zeggen dat wat er gisteren gebeurde...’

‘Ja,’ zei Stefano, en ik hoorde hoe hij onhandig ademhaalde tussen zijn zinnen door.

‘Luister,’ zei hij, ‘dat had ik niet mogen doen. Dat zoenen dus. Was stom van me. Sorry... Ik weet niet of je...’

‘Geeft niet,’ zei ik, en nu begon ik ook raar te ademen. ‘het was ook.. eh... stom van mij. Eh... houden we het stil? Zullenwe...?’

‘Oh. Oké. Deal. We houden het stil. Als je dat wil. Luister, ik wilde ook nog zeggen dat Zefira me daarstraks iets raarsvertelde. Iets... ja, ik weet niet hoe ik dat moet... Maar het is iets over...’

Ik nam het alweer over. ‘Zeg, weet jij eigenlijk wel dat Zefira verliefd op je is?’

‘Uh?’ Stilte aan de andere kant. ‘Uh...’ En nog steeds stilte.

‘Nou ja,’ zei ik, ‘een beetje dan. Maar ze heeft een soort vriend, hoor. Sorry, ik had het niet moeten zeggen. Weet je, ik zie jeop het werk, en we doen alsof er niks is gebeurd. Oké?’

Ik kreeg opeens zo’n haast om de gsm neer te leggen, om een koude douche te nemen, om naar de MacLekker te gaan en daarveertien MacCheesers te grillen in plaats van twaalf en tien superpounders te dressen in plaats van acht. Om een Patty te zijn.Met Joene. Alsof er niets gebeurd was.

‘Oké, Sessy. Tot straks.’

*

Page 43: DE HAMBURGERFILES · Joene zegt dat ik moet bloggen. Dat kun je voor me doen, zegt hij. Eerst schrijf je alles op, zegt hij, en daarna zetten we het op internet. Op een weblog, zodat

EINDE

© Edward van de Vendel 200742

EINDE

En toen was daar het einde.

Joene en ik fietsten slingerend naar de MacLekker. Ik was nogal ongerust over wat er verder deze middag zou gebeuren.Over hoe Luuk, Mitch en ook Stefano me aan zouden kijken. Ik hoopte maar dat niemand iets van onze zoen had gezien. Westonden niet in het volle licht, in een hoekje bij de garderobe, en Stefano had me beloofd niets verder te vertellen. Eerlijkgezegd stak het me toch een beetje dat Stefano me belde om te zeggen dat hij me niet had moeten zoenen. Waarom eigenlijk?Had hij een vriendin? Of was hij dronken en dus blind en zonde hij de eerste de beste die voorbijkwam? In beide gevallenwas hij een asshole.

Ophouden, Sessy, dacht ik. Het gaat om Joene nu, niet om Stefano. Wat kon mijn binnenste toch een rommeltje zijn, soms.Piekerend reed ik verder, misschien slingerde ik daarom wel, maar dat was even later allemaal niet meer van belang, want ikschreef het al: het einde kwam. We werden er door opgewacht.

Zodra Joene en ik de MacLekker binnenkwamen stond Robert daar. De chef. Of Joene meekwam naar zijn kamertje. En toenhij er hoogrood, nog geen tien minuten later uitkwam, moest ik naar binnen.

Daar deelde Robert mij hetzelfde mee als wat hij tegen Joene had gezegd. Dat hij begrepen had dat we met timecards haddenlopen knoeien. En dat we dus allebei acuut ontslagen werden.

Einde.

Stefano? Luuk? Zefira? Ik zag ze die middag niet eens. Ik kwam Roberts kamertje uit en ik rende meteen naar buiten. Daarstond Mitch, en daar stond ook Joene.

Hij schreeuwde. Joene schreeuwde mijn naam. En toen was er opeens nog een einde. Want zodra ik bezorgd voor hem stondkrijste hij in mijn gezicht: ‘Het is verraad! Jij hebt mij verraden! Jij hebt met Stefano gezoend!’

Page 44: DE HAMBURGERFILES · Joene zegt dat ik moet bloggen. Dat kun je voor me doen, zegt hij. Eerst schrijf je alles op, zegt hij, en daarna zetten we het op internet. Op een weblog, zodat

EINDE 10 DAGEN LATER

© Edward van de Vendel 200743

EINDE 10 DAGEN LATER

Dat was allemaal een dag of tien geleden. En nu zit ik hier, op mijn kamer, en ja inderdaad Jetske, ik chat met Joene. Ik hadnatuurlijk allang een ander baantje moeten zoeken, maar ik ben alleen maar bezig geweest met de Hamburger Files.

Ik moest wel.

Vlak voordat we die laatste middag binnenkwamen was Robert de uurlijsten langsgegaan. Blijkbaar deed hij dat wel vaker.Maar nu klopte er iets niet. Hij riep Luuk en Mitch bij zich. Wie had hen toestemming gegeven om minder te werken? Hoezat dat? Natuurlijk wisten Luuk en Mitch van niks. En natuurlijk hadden zij, met hun achterdochtige aard, meteen aansabotage gedacht. En dus had Robert midden in de keuken tegen iedereen staan briesen. ‘Ik wil iedereen in mijn kantoor! Omde beurt!’

Niemand had hem verder kunnen helpen. En toen waren wij aan komen fietsen.

In eerste instantie wilde Robert alleen van Joene weten of hij iets opgemerkt had, maar Joene was meteen gaan praten.

‘Ik kon het niet, Ses. Ik kon niet gaan zitten liegen,’ zei hij later. ‘En toen heb ik alles verteld. Over de homohaat van deMacLekker. Over de manier waarop ze naar me kijken. En dat we daarom deden wat we deden. Maar het maakte weinigindruk op die zak. Ik moest eruit. Jij moest eruit. Robert zei: “Dit heeft niks met homo’s of niet-homo’s te maken. Figurenzoals jij en je vriendinnetje zijn niet geschikt voor ons bedrijf.”’

Tien minuten later gebruikte Robert tegenover mij dezelfde woorden.

Terwijl ik dat zat aan te horen, kwam Mitch pauze houden. Toevallig. Hij liep naar buiten. Daar stond Joene nog. Hij wachtteop mij.

‘Dikke Mitch vroeg aan mij of ik iets wist,’ zei Joene. ‘En ik dacht: ik zie hem toch niet terug. Bovendien, wat heb je aantegenacties als je slachtoffer niet weet dat jij het hebt gedaan? Dus ik vertelde alles. Hihi, Sesje, je had hem moeten zien. Hijontplofte bijna. Vooral toen ik hem zei dat jij me hielp. Mitch is al die tijd verliefd op jou geweest, Ses. Dat kan niet anders.Want hij werd nog vetter en roder dan hij al was, er sputterden sliertjes spuug over zijn lippen. En ineens begon hij vals tekijken, en hij lachte half gemeen en half ongelukkig. En toen vertelde hij me dus over jouw gore bekgedoe met Stefanolul.Dat was zijn wraak, Sesje. Zijn wraak op jou. Want hij had het liefste zijn eigen varkenstong tegen die van jou aangeschoven. Lekker nat had hij met je willen zijn, ik denk dat hij heel vaak aan je dacht, ’s nachts, in zijn bedje, met alleenzijn vlekkerige onderbroek aan, of misschien, Sesje, misschien dat niet eens, hihi.’

Wraak. Dat was het.

En het werkte. Joene was zo geschokt dat hij naar mij begon te brullen. En toen beet hij me dus toe dat ik een verrader was endaarna spurtte hij weg. Ik racete achter hem aan, maar ik kon hem niet meer inhalen.

Dagenlang was Joene onbereikbaar.

Ik was duizelig en misselijk en ongerust, want ik belde hem en hij nam niet op. En ik lag wakker en hij lag misschien ook wel

Page 45: DE HAMBURGERFILES · Joene zegt dat ik moet bloggen. Dat kun je voor me doen, zegt hij. Eerst schrijf je alles op, zegt hij, en daarna zetten we het op internet. Op een weblog, zodat

EINDE 10 DAGEN LATER

© Edward van de Vendel 200744

wakker. En ik ging voor zijn huis staan wachten en hij deed niet open. En ik stuurde mails en hij antwoordde niet, maareindelijk, na een dag of vier, sms’te hij: Ik heb iets bedacht. Je krijgt straf.

En toen zag ik hem dus weer.

We huilden allebei, en ik probeerde op duizend manieren sorry te zeggen. Ik weet niet of Joene dat echt accepteerde, maar naverloop van tijd werden we zo gek van het praten dat Joene me een lange, diepe zoen gaf en zei: ‘Zo, nu weet je weer dat ikdat honderd keer beter kan dan Stefanolul, en ja, ik heb dus een straf voor je bedacht. Dit. Een weblog schrijven. DeHamburger Files.’

*

En nu ben ik bijna klaar. Nu wil Joene dat we het blog publiceren. ‘Dat zal ze leren,’ zegt hij. ‘Dat is onze ultieme wraak.’‘De Maclekker,’ zegt hij, ‘is maar een voorbeeld. Het gaat overal hetzelfde.’Hij zegt: ‘Door deze files te schrijven kunnenalle homojongens en alle lesbomeisjes weten dat zij niet de enige zijn. En elke Mitch en elke Luuk en elke Robert staat nuvoor lul.’ ‘Hihi Sesje,’ zegt hij, ‘ze staan voor Kuuk, ze staan voor Superkuuk!’

Ja, ik ben bijna klaar. Ik moet Joenes commentaar nog verwerken, ik moet hier en daar nog iets veranderen, en dan gaan weonline.

Dit is wat ik voor Joene kan doen. Het begon als de straf die ik van hem kreeg, maar nu ik dag aan dag heb doorgeschreven,en nu ik ook die extra stukken heb gemaakt, die dagboek-achtige verhalen voor mezelf, nu begrijp ik hoe het zit.

Hoe het zit met Joene en mij.

Want Joene woont in mijn hoofd en in mijn handen en in mijn humeur en in mijn huid. Ik voel zijn boosheid al voordat hijboos wordt. Ik snap dat hij verdrietig is al voordat hij moet janken. We hebben dezelfde hersens en hetzelfde hart. En daaromdeed het Joene zo’n pijn dat ik met Stefano heb gezoend. Het was logisch dat ik ook bleek te willen wat hij had gewild:Stefano’s ogen, Stefano’s aandacht en Stefano’s lachje – Joene en ik voelen immers hetzelfde. Maar opeens had ik melosgerukt van Joene. Want het enige dat hij niet krijgen kon, nam ik zonder aarzelen aan. Stefano’s tong.

Daarmee was ik aan de andere kant gaan staan.

Daarmee had ik de vijand opgezocht.

Ik had Joene hard en zonder na te denken laten voelen wie hij was.

De buitenstaander.

De homo.

Het hertje.

*

Ja. Zo zit het, ik weet het.

Page 46: DE HAMBURGERFILES · Joene zegt dat ik moet bloggen. Dat kun je voor me doen, zegt hij. Eerst schrijf je alles op, zegt hij, en daarna zetten we het op internet. Op een weblog, zodat

EINDE 10 DAGEN LATER

© Edward van de Vendel 200745

Maar het erge is dat ik, ondanks dat we weer goed zijn met elkaar, ondanks dat we weer lachen, ondanks dat Joene meruimschoots vergeven heeft en altijd, altijd van me zal houden, het erge is dus dat ik ondanks alles ben gaan twijfelen.

Het is verschrikkelijk.

Misschien moet ik gewoon aanvaarden dat ik voor nu en voor eeuwig Sessy de trut zal zijn.

Natuurlijk, mama en Jetske roepen steeds harder dat Joene me blokkeert en dat ik hard geworden ben en verstrooid en eenander iemand. Maar dat is het niet.

En het is ook niet dat ik uiteindelijk medelijden heb gekregen met Mitch en Luuk. Dat ik vind dat ze het niet verdienen ommet naam en toenaam op een oorlogsweblog te worden genoemd.

Is het Stefano dan? Voel ik iets voor hem? Wil ik ergens in een uithoek van mijn laffe lijf dan toch dat hij me nog eens belt,dat hij me nog eens komt zoenen, dat hij me komt zeggen dat hij er eigenlijk geen spijt van heeft en dat hij soms nog weleens droomt van die achterlijke avond?

Nee, Stefano is het ook niet.

Goed, ik voel dat allemaal wel, ik word heus beïnvloed door het geroddel bij mij thuis, ik vind heus af en toe dat deMacLekker-jongens ook maar ploeteraars zijn, en ik heb nooit het nummer van Stefano gewist terwijl ik dat wel had moetendoen – maar nee, dat zijn toch niet de echte redenen dat ik ben gaan twijfelen.

De echte reden is verdomme, verdomme, verdomme, een paspoort.

Dat van Joene.

*

Vanmiddag zijn we naar de ijssalon geweest. Joene wilde me trakteren, omdat ik klaar ben met het blog. ‘Dubbel pistache?’

‘Ja, en jij citroen met bosvruchten.’

We kunnen voor elkaar bestellen, we weten pecies waar we van houden.

We slenterden naar Joenes huis om een dvd’tje te zien. En toen Joenes computer aan het opstarten was zag ik dus opeens datpaspoort liggen, ergens onder een stapeltje tijdschriften. Ik trok het eronder uit. ‘Hé,’ zei ik, ‘wat is dit?’

Er schoot een vlaag paars over Joenes wangen. ‘O,’ zei hij.

‘Je paspoort!’ riep ik. ‘Je hebt het terug! Dat wist ik helemaal niet!’

‘Ja, ja,’zei Joene, ‘ja, dat eh… kwam van Zefira. Ze had het ergens gevonden. Ergens in de MacLekker. Ze heeft het naar meopgestuurd. Met de post.’

‘Wát? Wanneer dan?’

‘Een paar dagen geleden of zo. Zullen we gaan kijken? De film begint.’

Page 47: DE HAMBURGERFILES · Joene zegt dat ik moet bloggen. Dat kun je voor me doen, zegt hij. Eerst schrijf je alles op, zegt hij, en daarna zetten we het op internet. Op een weblog, zodat

EINDE 10 DAGEN LATER

© Edward van de Vendel 200746

‘Wacht even, Joen. Dat betekent dan toch dat Zefira de dader is? Dat zij je paspoort jatte en nu spijt gekregen heeft? En hé,hé, nu klopt alles ook. Of niet? Ik bedoel… de laatste keer dat ik haar sprak deed ze al zo vreemd…’

‘Nee, nee!’ zei Joene. ‘Zefira heeft het niet gedaan! Ze heeft het paspoort alleen maar gevonden… Kom, hou er nou maarover op.’

‘Hou er nou maar over op?’

‘Ja, Ses. Ik wil er niet meer over praten.’

‘Maar… maar…’

‘Sesje… stil.’

*

Maar ik begreep er dus niks van, en dat doe ik nog steeds niet.

We hebben wel een uur of wat gegamed, maar ik bleef steeds naar dat paspoort kijken. Zefira? Zefira de dief? Als dat waaris, dan hebben we Luuk en Mitch vals beschuldigd. Dat moet Mitch zijn dertig euro terug. Dan klopt ons hele weblog niet!

Na lang aandringen vertelde Joene me vanmiddag nog dat Zefira dat paspoort achter de stellingen in de crewkamer hadgevonden – samen met de lockersleutel van Joene en Mitch. Het blijf een vreemd verhaal. Ik ben thuis nu, en ik denk:voordat we dat blog publiceren moet ik het zeker weten.

Ik heb Zefira sinds we ontslagen zijn niet meer gesproken. Haar sms’jes heb ik niet beantwoord. Maar nu bel ik haar.

Ze neemt meteen op. ‘O, Sessy, wat ben ik blij dat je belt... Hoe gaat het met je?’

‘Goed, Zefira, goed. Ik wil je wat vragen. Waarom heb jij Joenes paspoort teruggestuurd? Kreeg je spijt?’

‘Joenes paspoort?’

‘Ja?’

‘Ik begrijp jou niet, wat bedoel jij?’

Haar verhaal klopt niet met dat van Joene. Zefira blijkt niks te weten van zijn paspoort en ze heeft het dus ook nietopgestuurd. Ze raakt in paniek, ze is bang dat ik haar verdenk. Hoe langer we praten, hoe meer ze in huilen uit wil barsten.Uiteindelijk zegt ze: ‘O, Sessy. Ik wil het niet vertellen, maar ik moet wel, ja, ik moet wel.’

‘Wat?’ zeg ik. ‘Wat dan?’

‘Sessy,’ zegt ze dan, ‘ik wilde je het al eerder vertellen, maar toen heb ik het maar gelaten. Ik dacht dat jij mij niet zougeloven. Misschien geloof jij mij nog steeds niet. En jij bent vriendin van Joene, maar… maar… Ik was een keer te vroeg ophet werk. Ik maakte de kassa’s klaar. Ik hoorde iemand binnenkomen achter mij, in de keuken. Ik keek langs de bin. Daarwas Joene. Ik wilde hallo zeggen, maar toen zag ik wat hij deed. Hij liep naar de sauspistolen. Hij had iets in zijn hand. Ik

Page 48: DE HAMBURGERFILES · Joene zegt dat ik moet bloggen. Dat kun je voor me doen, zegt hij. Eerst schrijf je alles op, zegt hij, en daarna zetten we het op internet. Op een weblog, zodat

EINDE 10 DAGEN LATER

© Edward van de Vendel 200747

hield mijn adem in. Het was een foto. Zijn eigen foto. En weet je, weet je… hij spoot er ketchup op. Ik zweer het jou.Ketchup. Toen liep hij weg, naar de crewkamer, en vanaf dat moment zag ik zijn foto nooit meer op het bord. O, ik had hetniet moeten zeggen, misschien betekent het niks. Wat denk je, Sessy, betekent het niks?’

Meteen krijg ik koorts. Een grijpkoorts is het, een koorts die invalt en aanvalt en mijn hoofd van binnenuit doet fikken. Degsm valt uit mijn handen, want mijn vingers werken niet meer. Ik ga op mijn bed liggen, maar ik sta meteen weer op. Ik loopdoor mijn kamer, ik kijk uit het raam, maar ik zie niets en ik zak weer neer op bed. Er gloeien nu verbindingen in mijn hoofdwaarvan ik niet eens wist dat ik ze had. Want Zefira zou een leugenaarster moeten zijn, iemand die verzinsels vertelt. Iemanddie zichzelf schoon wil praten, iemand die een ander de hand boven het hoofd houdt. Maar dat is ze niet.

Ik spring op. Ik hou mijn polsen onder de kraan. Ik ren terug naar mijn gsm. Ik doe de computer aan. Ik wil naar beneden ommijn schoenen aan te trekken, maar ik blijf zitten. Ik wil weer gaan liggen, want misschien ga ik kotsen. Maar dan is Joene er.Op msn.

Joene (de mooiste mannen zijn de onbereikbaarste ) zegt: Hai schattie!

Sessy zegt: Owh

Sessy zegt: Dag

Joene (de mooiste mannen zijn de onbereikbaarste ) zegt: Sessepes! Was gezellig vanmiddag! Maar keb haast, moet zogaan.

Sessy zegt: Owh

Joene (de mooiste mannen zijn de onbereikbaarste ) zegt: Wou alleen maar ff zeggu dat ik het alvast gedaan heb hoorrr!We moete niet langer wachte.

Sessy zegt: Wat? Waarmee?

Joene (de mooiste mannen zijn de onbereikbaarste ) zegt: Blog. Die stukkies kun je altijd nog aanpasse. Keb het alvastonline gezet. Duurt anders zo lang. Als ik op jou moet wachtu hihi.

Sessy zegt: Wat wat??? Hoe???

Joene (de mooiste mannen zijn de onbereikbaarste ) zegt: Schoenlepeltje. Dat wast wachtwoord tog? Had ik onthoude

Sessy zegt: Ja maar Joene nee!

Joene (de mooiste mannen zijn de onbereikbaarste ) zegt: Tziet r prachtig uit. Ze verdienen t haha. Maar hee lekker ding,ik ga ff off want m vader is er net. Hij gaat honkballu maar we eten nog wat. Doei dag kuzzdingutjus!!!

Joene (de mooiste mannen zijn de onbereikbaarste ) zegt: XXX

Page 49: DE HAMBURGERFILES · Joene zegt dat ik moet bloggen. Dat kun je voor me doen, zegt hij. Eerst schrijf je alles op, zegt hij, en daarna zetten we het op internet. Op een weblog, zodat

EINDE 10 DAGEN LATER

© Edward van de Vendel 200748

Sessy zegt: Wacht Joene wacht!

Uw bericht Wacht Joene wacht! Kon niet weergegeven worden want Joene (de mooiste mannen zijn de onbereikbaarste )is offline.

Ik heb te lange vingers. Ze raken met zichzelf in de knoop. Ik probeer www.hamburgerfiles.blogspot.com in te typen, maar ikstruikel en struikel en ik moet even adem halen en opnieuw beginnen. Dan verschijnt ons weblog op het scherm. Inderdaad,alles staat er op, van mijn eerste weblogstukje tot het einde en het ergste.

Ik sta op, ik stoot mijn stoel om en er vallen een paar boeken van de tafel. Ik ga meteen weer zitten en dwing mezelf rustig teworden. Hoe werken die weblogs? Hoe krijg ik alles er weer af? Ik klik en klik en dan vind ik het. Ik moet inloggen en hetdashboard zoeken en het hele weblog deleten. Ik klik en ik klik. Are you sure? Ja, ik ben sure. Ik vloek tegen het schermomdat het te lang duurt, maar dan is alles weg.

Ik spring op, ik ren al naar de gang, maar ik sjees terug naar de computer en klik op ‘change password’. Weg met‘schoenlepeltje’. Er moet een nieuw wachtwoord op. Maar welk? ‘Kutzooi’, maak ik ervan. Kutzooi. En dan donder ik alsnogde trap af.

Mama en Jetske draaien hun hoofden naar mij en vragen: ‘Waar ga je heen, het is etenstijd.’

‘Weg!’ roep ik.

‘Wat is er dan?’

‘Zo terug!’ schreeuw ik vanuit de bijkeuken. ‘Niks aan de hand!’

Ik hak op de trappers van mijn fiets. Het begint geloof ik te regenen, maar ik merk niet. Ik zie de MacLekker-keuken voorme, ik zie het vettige haar van Mitch voor me, ik zie het hoofddoekje van Zefira, de pukkeltjes van Stefano, het beugelbekkiezelfs van de vrouw van Luuk, op het portretje uit zijn portemonnee. Maar ik zie vooral Joenes foto voor me, druipend van deketchup. Verse ketchup was het, ketchup die er net pas op gespoten moest zijn. Oude ketchup wordt al heel snel bruin, enwaarom waarom heb ik dat niet eerder bedacht?

Ik race de straat in waar Joene woont, en ik moet nog langs tachtig, zeventig, zestig huizen, en ik zie een zomer voor me dieéén grote nep-Patty is, een freaky sneaky cholesterolburger van verraderlijk vlees. Platgeslagen, binnenstebuiten gekeerd,zwartgegrilld en in een doosje gepropt.

Ik smijt mijn fiets tegen het hekje voor Joenes huis. Ik vlieg over het tegelpad en ik sla met mijn vlakke hand tegen de bel.

Joene.

Joene.

Ik moet je nu zien.

Page 50: DE HAMBURGERFILES · Joene zegt dat ik moet bloggen. Dat kun je voor me doen, zegt hij. Eerst schrijf je alles op, zegt hij, en daarna zetten we het op internet. Op een weblog, zodat

EINDE 10 DAGEN LATER

© Edward van de Vendel 200749

En de deur gaat open en ik zie hem.

Maar ik zie ook een brede man. Een man met een te strakke trainingsbroek en een borstkas en een streepjesshirt. De manstaat achter Joene in de gang te lachen tegen iemand in de kamer. En terwijl op Joenes gezicht de schrik opschiet, omdat ik zowild en gespannen voor hem sta te hijgen, draait de man zich naar mij om, slaat Joene op zijn schouder en roept: ‘Koleremakker, dat is nog eens een vriendin.’

‘Pap,’ piept Joene, ‘pap…’, maar ik ben opeens helder en snel.

Ik stap naar binnen. Ik zeg: ‘Dag meneer, ik ben Sessy. Ik moet iets met Joene bespreken,’ en ik loop naar de trap.

Ik ga naar boven alsof ik er zeker van ben dat Joene me volgt. En dat is ook zo. Joene komt achter me aan.

Ik ben al op de overloop, en van beneden hoor ik Joenes vader stomverbaasd mompelen: ‘Kolere… wat een pittig ding…’

Ik sta naast Joenes bed.

Joene bij de deur.

Ik zeg: ‘Zo is het dus. Ik begrijp je niet meer. Jij hebt zelf die ketchup op je foto gespoten. Je hebt veel te veel haast met hetweblog. En je paspoort is nooit gestolen geweest. Zo is het dus.’

En Joene kijkt me aan en ik kijk terug.

Het blijft stil.

Het blijft nog langer stil.

Ik zeg nog een keer, zachter nu: ‘Zo is het dus.’

En met de razendsnelle bewegingen van een geschrokken hert draait Joene zich om en rent weg.

Ik ben één seconde lang verrast. Ik blijf één seconde te lang staan. Maar dan schiet ik achter hem aan.

Hij vlucht, denk ik, hij vlucht!

Ik storm achter hem aan de trap af en de openstaande voordeur uit, en ik zie nog net hoe Joene mijn fiets overeind sleurt enervandoor gaat.

En ik zie ook nog net hoe hij iets onder zijn arm klemt. Iets groots. Iets langs. Een honkbalknuppel.

Ik schreeuw.

Ik zie Joene verdwijnen en ik schreeuw en ik begin te rennen.

Page 51: DE HAMBURGERFILES · Joene zegt dat ik moet bloggen. Dat kun je voor me doen, zegt hij. Eerst schrijf je alles op, zegt hij, en daarna zetten we het op internet. Op een weblog, zodat

EINDE 10 DAGEN LATER

© Edward van de Vendel 200750

Ik weet niet waar hij naartoe racet, dat kan ik ook niet weten. Ik ken deze situatie niet, ik heb dit nog nooit eerdermeegemaakt.

Maar ik weet het tegelijkertijd wel. Ik weet wat er gebeuren gaat en ik weet dat ik snel moet zijn.

Het is harder gaan regenen en ik krijg al pijn in mijn zij. Ik voel mijn adem al moeilijker gaan, maar ik weet ook dat ik noguren verder zou kunnen rennen als dat nodig was. Ik ben bang en tegelijkertijd voel ik me sterker dan ik ooit ben geweest.Vreemd, vreemd, vreemd. Ik ren en ik ren.

Nog twee straten.

Nog één.

Hij is al begonnen.

Ik vind hem bij het speeltoestel dat opzij van de MacLekker staat, het klimhuisje met de loopbrug. Er zijn geen kinderen.Misschien omdat het regent, misschien omdat Joene ze heeft weggejaagd.

Heel alleen staat hij te rammen. Hij beukt met de honkbalknuppel op de rubberen tegels die daar als bescherming zijnneergelegd.

Mijn fiets ligt weggeslingerd in de struiken.

Ik loop tot vlak bij Joene en ik ga gebukt staan om uit te hijgen. ‘Hhh hh hhh,’ doe ik, ‘hhh hhh.’

Joene kijkt op.

‘Joen,’ zeg ik. Het komt er stotend uit.

Joene tilt de knuppel boven zijn hoofd en mept keihard op de losse planken van de loopbrug. De planken springen omhoog enJoene laat door de terugslag de honkbalknuppel uit zijn handen vallen.

Ik doe een snelle stap naar hem toe, maar hij is me voor. Hij raapt de knuppel op en staat al klaar om nog eens te slaan.

‘Joene…’ fluister ik, ‘het geeft niet, Joene, het geeft niet…’

Hij kijkt me vanonder zijn haarlok wild aan. Wild en grijnzend. Hij opent zijn mond. ‘Het is wáár,’ gromt hij. ‘Alles wat jedenkt is wáár.’

‘Joene,’ hijg ik weer, ‘het geeft niet...’

En dan zie ik dat er een paar meter achter hem nu wel mensen zijn komen te staan. Kinderen, klanten misschien.Personeelsleden ook? Is Zefira daar? Of Mitch? Stefano?

Ik probeer even, heel kort maar, over Joenes schouder te kijken, maar precies op dat moment valt Joene aan.

Hij stormt naar de wand van de MacLekker, die ook de wand is van Roberts kantoor. Ik schiet achter hem aan en vang deknuppel op die hij naar achteren zwaait.

Page 52: DE HAMBURGERFILES · Joene zegt dat ik moet bloggen. Dat kun je voor me doen, zegt hij. Eerst schrijf je alles op, zegt hij, en daarna zetten we het op internet. Op een weblog, zodat

EINDE 10 DAGEN LATER

© Edward van de Vendel 200751

Joene schreeuwt.

‘WRAAH!’ schreeuwt hij. Hij rukt de knuppel los en draait zich om. Hij kijkt me aan, slingert de honkbalknuppel van zich afen slaat dan hard zijn armen om me heen.

Hij klemt me tegen zich aan en grauwt in mijn oor: ‘Alles wat je denkt is waar. Ik ben een dief. Ik ben niets. Ik ben gek. Ikben een flikker. Ik ben vals. Ik ben alles wat je denkt.’

Ik ben opeens niet sterk meer.

Ik kan er niks aan doen, ik kan nergens iets aan doen, ik zit vast, ik zit klemvast aan Joene en ik begin te huilen. ‘Nee,’ huilik, ‘nee, nee…’

Joene drukt me nu nog strakker tegen zich aan. Hij hijgt en ik begin te hikken. Ik krijg bijna geen lucht meer, maar dan paktiemand Joene vast. Van achteren.

Joenes hoofd schiet met een ruk opzij. Er springt spuug uit zijn mond, en zijn ogen worden eerst smaller, dan weer groter. Hijlaat me los en begint te gillen.

‘Ja!’ gilt hij. ‘Ja, ik ben een flikker! Ik ben homo! Ik ben homo! Ik ben alles wat je denkt!’

Maar de man die Joene vastgepakt heeft slaat zijn armen alleen nog maar steviger om hem heen.

Die man begint zachtjes in Joenes oor te praten. ‘Stil maar, jongen,’ zegt hij, ‘stil maar.’

‘Papa,’ zegt Joene, en ik zie hoe hij kleiner wordt. Hoe hij zich achterover laat zakken. ‘Papa,’ zegt Joene, ‘ik ben het. Ik benhet echt.’

‘Dat is goed, jongen,’ zegt Joenes vader, en hij drukt Joene nog wat dichter tegen zijn gestreepte T-shirt aan.

‘Pap,’ fluistert Joene, ‘ik ben het echt…’

En nog een keer zegt Joenes vader, zo zacht dat niemand die toe staat te kijken het nog verstaat, behalve ik: ‘Jongetje…Jongetje van me, dat weet ik toch... Het is goed….’

Page 53: DE HAMBURGERFILES · Joene zegt dat ik moet bloggen. Dat kun je voor me doen, zegt hij. Eerst schrijf je alles op, zegt hij, en daarna zetten we het op internet. Op een weblog, zodat

EINDE 3 WEKEN LATER

© Edward van de Vendel 200752

EINDE 3 WEKEN LATER

Het is drie weken later nu.

Ik heb Joene na die avond niet meer gezien.

Zefira heeft me gebeld. Mitch is langsgekomen en Stefano heeft wel drie keer, nee vier keer gesms’t.

Op een dag stond er zelfs een koerier voor de deur. Met een Maclekkerdoosje. Er zat een vierdubbele superpounder in. Eneen briefje van Luuk: Als je wil mag je terugkomen.

Maar ik heb de telefoon niet aangenomen.

Ik heb Jetske met Mitch laten praten, en ik bezwoer haar dat ik niet wilde weten wat hij te zeggen had.

Aan Stefano sms’te ik terug: Later. Misschien.

De vierdubbele superpounder heb ik in de vuilnisbak gegooid. Nooit, nooit ga ik terug, en nooit, nooit eet ik nog eenhamburger.

Mama heeft met Joenes vader gepraat, en later ook met zijn moeder. En nu staan ze al een tijdje met z’n allen van hoogboven naar hun zoontje te kijken, en naar hun dochtertje. Alsof we patty’s zijn. Onbekende patty’s die zomaar op hundresstafel terecht gekomen zijn.

En misschien zijn we dat ook.

Ik probeer niet te denken aan wat ik allemaal fout heb gedaan. Aan wat ik allemaal niet heb gesnapt. Aan wat ik allemaal hadkunnen voorkomen.

Ik probeer hier rustig op mijn kamer een beetje aan een rok te werken.

Patronen downloaden. Printen. Vergroten. Stof afspelden. Knippen. Naaien.

Een rok, ja.

Een mannenrok, ja.

Mama en Jetske hebben voor nog minstens tot aan mijn eenentwintigste verjaardag slijmdvd’s gehuurd. Iets met een meisjedat te dik is. Iets met een vrouw die verliefd is op haar baas. Iets met een man die getrouwd is, maar in het vliegtuig naast deliefde van zijn leven komt te zitten.

Maar niks uit die films klopt. Het is allemaal verzonnen en achteraf vind ik mezelf nog het stomste toen ik rennend achterJoene aan dacht dat ik sterk was. Dat ik een sterke hoofdpersoon was in een verhaal. Dat ik de loop van dat verhaal wel evenrecht zou kunnen buigen.

Page 54: DE HAMBURGERFILES · Joene zegt dat ik moet bloggen. Dat kun je voor me doen, zegt hij. Eerst schrijf je alles op, zegt hij, en daarna zetten we het op internet. Op een weblog, zodat

EINDE 3 WEKEN LATER

© Edward van de Vendel 200753

Joenes vader hield die middag zijn armen stevig om zijn zoon geslagen.

Ze liepen met z’n tweeën naar de auto waarmee Joenes vader ons achterna gereden was. De motor draaide nog, het portierstond open.

Ik bleef bij het speelhuisje staan, maar Joenes vader kwam terug. ‘Kom,’ zei hij, ‘ik breng je thuis.’

Ik sjokte met hem mee. Ik wilde op de achterbak gaan zitten, maar daar lag Joene. Plat. Hij staarde naar het autoplafond.

‘Ga maar voorin,’ zei Joenes vader, en opeens mompelde ik: ‘O, mijn fiets.’

Joenes vader haalde mijn fiets uit de struiken en tilde hem in de kofferbak.

Ik ging zitten en van de minuten in de auto kan ik me verder niets herinneren. Opeens was ik thuis. Opeens stond mijn fiets inhet schuurtje. Opeens zat ik tussen mama en Jetske op de bank.

Ik had niets te vertellen.

In de hele Hamburger Files niet.

Hihi.

Het is drie weken later nu.

Ik zit dit te schrijven en ik moet opeens weer denken aan Joenes giecheltje.

Hihi.

Mama zei gisteren dat ze trots op me was. En dat iets waar je niet dood van gaat, je alleen maar sterker maakt.

Ze zei dat ik moet beseffen dat Joene problemen heeft. ‘Het gaat niet om homo of hetero,’ zei mama. Ze keek ermoederachtig bij. ‘Het gaat om wie hij zelf denkt dat hij is. Hij gelooft dat de hele wereld vol vijanden zit. Maar dat is nietzo. Het zit in zijn hoofd, Sessy. En dat is erg genoeg. Ik vind het een geweldige jongen, Sessy, eerlijk waar, maar jij moet jenu losmaken. Anders eet hij je op. Ja. Hij eet je op.’

Welja, dacht ik.

Ik kon er niet naar luisteren.

Ik zag haar grote, heldere ogen naar mij kijken, ik zag hoe ze mijn gezicht afzochten, hoe ze hoopte dat ik zou knikken. Maardat deed ik niet. Ze had gelijk. Natuurlijk. Vast. Natuurlijk.

Maar het is haar leven niet.

Het is het mijne.

Page 55: DE HAMBURGERFILES · Joene zegt dat ik moet bloggen. Dat kun je voor me doen, zegt hij. Eerst schrijf je alles op, zegt hij, en daarna zetten we het op internet. Op een weblog, zodat

EINDE 3 WEKEN LATER

© Edward van de Vendel 200754

Jetske vertelde uiteindelijk toch waarom Mitch was langsgekomen. Hij wilde zijn excuses aanbieden. Zijn stotterendeexcuses.

‘Waarvoor?’ had Jetske gevraagd.

‘V-voor alles,’ zei Mitch.

‘Sessy,’ zei Jetske, ‘die jongen ziet er niet uit, maar ergens is het toch wel een schatje.’

Stefano?

Die heeft niet drie of vier keer gesms’t.

Die heeft acht keer gesms’t. Of negen. Vanochtend nog. Gaat het?

Ik denk dat ik hem wel moet antwoorden.

Maar ik hoor dus steeds dat geluidje.

Dat geluidje in mijn oor.

Hihi, hoor ik.

Hihi.

Joene en ik hebben niet meer met elkaar gesproken. Mama vond het niet verstandig, en bovendien belde Joene niet. Hijsms’te niet, mailde niet. Gelukkig maar, want ik had niet geweten wat ik moest zeggen. Ik weet al drie weken niet of ik nukwaad ben, of bang, of verliefd.

Ik ben moe. Dat wel. Moe van al dat gepeins in mijn hoofd.

En soms moet ik aan zijn handen denken. Aan dat gekke draaien van zijn lichaam wanneer hij een nieuw hemdje showt. Aanzijn dunne benen dwars over de mijne. Aan zijn tong.

Hihi.

Hij was ziek. Dat zal wel. Maar wanneer is hij dan weer genezen?

Ik zit voor de computer en ik beweeg mijn hand. Ja, het is drie weken geleden nu, en mijn hand zweeft naar de muis van mijncomputer. Mijn hand opent messenger.

Page 56: DE HAMBURGERFILES · Joene zegt dat ik moet bloggen. Dat kun je voor me doen, zegt hij. Eerst schrijf je alles op, zegt hij, en daarna zetten we het op internet. Op een weblog, zodat

EINDE 3 WEKEN LATER

© Edward van de Vendel 200755

Niet dat ik daar iets over te zeggen heb. Het gaat vanzelf.

Ik vind drie weken nogal lang. En mama zegt dat ik een stap moet nemen.

Nou, mam, moet je zien: mijn hand neemt een stap.

Hihi.

Msn. Voor het eerst in drie weken.

Ik stel mijn status in op offline, zodat niemand me kan zien.

En opeens denk ik: ik kan hem toch mailen dat de rok af is? En dat de rok hem geweldig goed zal staan? Omdat alles hemgeweldig goed staat?

Dat denk ik, en dan zie ik het:

hij is er.

En hij heeft een nieuwe alias.

Salou.

Joene noemt zichzelf nu Salou.

En dit heeft hij achter zijn naam gezet: (ik wil erheen en hopelijk wil S’je mee!!!!)

Joene! denk ik.

Joene!

Dat gaat helemaal vanzelf.

Ik denk ook: Het is mijn leven.

En dan zweeft mijn hand alwéér uit zichzelf naar de muis.

Moet je kijken, moet je kijken, denk ik, ik kan er niks aan doen, het is drie weken later, ik wil best naar Salou - en ik gaonline.